Kawiarnia

[Hatake Jin]

3/15

Atmosfera w środku była na prawdę wspaniała. Ludzie przy herbacie wymieniali się argumentami na sprawy wszelakie i podniósł się swego rodzaju gwar. W śród niego dało się to tu to tam usłyszeć ciekawe opinie na temat wojny, pustynnego pogromu, sytuacji politycznych oraz pogodzie, gdzie najciekawsze z nich oczywiście co chwile były zagłuszane tymi, do których nie warto było przykuwać żadnej uwagi. Wśród tego gwaru Shapu jednak odnalazł swoje sanktuarmium w którym nikt mu nie przeszkadzał. Aczkolwiek do czasu, gdyż elegancik ze speszoną miną stracił jego odcięcie się od świata. Jego propzycja wydawała się dość błaha, ale i cena którą oferował była całkiem dobra. Za odprowadzenie podpitej kobiety do domu, można będzie bez problemu dołożyć do jednej ze swoich dzieł i urzeczywistnić swoje plany szybciej.
Nieznajomy czekał na odpowiedź młodzieńca dość długo i zaczął z nerwów podgryzać swoje paznokcie. Widać było, że jest paranoikiem i nie może się wyluzować. Musiał być jakimś wysoko-postawionym jegomościem. Gdy usłyszał zgodę młodego shinobi ucieszył się jak dziecko i uśmiechnął się od ucha do ucha. Chudą rączką wskazał Shapu swoją wybrakę serca.
Była nią trzydziesto kilku letnia kobieta o szczupłej figurze i włosach czarnych jak noc. Jej sukienka o kolorze krwistej czerwieni idealnie leżała na jej smukłym ciele, a lekki dekolt w romb ukazywał jej frontalne walory. Nie dało się ich nie zauważyć, gdyż miały co najmniej rozmiar C. Twarz jak na trzysiestolatkę miała bardzo młodą i zadbaną. Albo była w kwiecie wieku, albo dobrze maskowała niedoskonałości swoim makijażem. Podeszliście oboje i nagle machnęła ona ręką, która trzymała drinka, prawie ścinając głowę jej mężowi, ktory wyprzedził Cię nieco.
- Ko.. Kochanie, to jest...- zamilkł na chwilę i zwrócił się w Twoją stronę. Jego żona dalej tańczyła sobie nie zwracając na niego uwagi
- Jak Ty się w ogóle nazywasz?- zapytał elegancik i dodał szybko.
- Ja, Takeru- skinął lekko, obrócił się i ponownie zwrócił się do żony:
- Kochanie, to jest...

[Shapu]

4/15 - Shapu... Mam na imię Shapu - Odparł cicho, jednak nie na tyle, aby jego wypowiedzi nie dało się usłyszeć. Przez chwilę obserwował kobietę w milczeniu. Jego myśli wędrowały wtedy... Tu i ówdzie. Po chwili jednak zdał sobie sprawę, że gapienie się na nią może być uznane za nieodpowiednie. Przerzucił wtedy wzrok na jej męża. Nieporadny człowiek, a mimo wszystko taka kobieta jest jego żoną. Dodatkowo jest w nim coś dziwnego. Zupełnie jakby ciągle czymś się stresował. Jednak cała sytuacja pokazała, że odprowadzenie jej do domu może nie być takie proste. Najwidoczniej doskonale się bawiła i samo odciągnięcie jej z tego miejsce może okazać się wyzwaniem. Najpewniej dlatego jej ukochany nie zajmie się tym sam. Cóż, teraz już nie może się wycofać. Trzeba będzie coś wykombinować. Shapu postanowił spróbować w najprostszy możliwy sposób.
- Witam Panią, jestem Shapu. Czy uczyni mi Pani ten zaszczyt i pozwoli odprowadzić się do domu? O pewnych godzinach do tego lokalu lubi przychodzić towarzystwo, które trudno uznać za kulturalne. Taka dama jak Pani nie powinna obracać się wśród takich ludzi. Starał się mówić na tyle cicho, aby nie usłyszeli go pozostali goście. Nie chciał przecież nikogo urazić, a jedynie zachęcić ją do opuszczenia lokalu. Dyskretnie rozglądnął się po kawiarni, upewniając się czy aby na pewno jego słowa nie dotarły do nikogo z otaczających go gości. Jednak wszechobecny szum powinien to zagłuszyć. Jak zachowa się kobieta? Była już nieco podpita i Ayatsuri szczerze wątpił, że logiczny argument będzie w stanie do niej dotrzeć, jednak zawsze warto spróbować.

[Hatake Jin]

5/15

Gwar ludzi nadal w najlepsze gaworzył, a atmosfera stawała się coraz gęstsza. Kobieta zaczynała tańczyć coraz śmielej i nie przestawała bujać tym co jej mama w genach dała w rytm wolnej, tradycyjnej japońskiej muzyki. Ludzie mimo jej wdźięków tylko ukradkiem spoglądali na nią zza stolików i swoich herbacianych filiżanek. Mąż nadal usiłował zwrócić na siebie jej uwagę i gdy to się wreszcie udało, odezwał się Shapu. Jego słowa trafiły do niej jak otrzeźwiający czar, lecz jej ton nie zdawał się w ógóle na ten człowieka trzeźwego.
- Co tutaj za karzełka przyprowadziłeś? Fajny jakiś taki...- powiedziała i poklepała Cię po głowie po czym zwróciła znudzone spojrzenie na męża. Miała prawo rzucić takim komentarzem bowiem sięgała lekko stosiedziemdziesiątpięć centymetrów i do tego wysokie szpilki, na których wyginała się mimo skupienia uwagi na dwójce mężczyzn. Uwaga nie na miejscu, lecz można przełknąć taką zniewagę osoby pijanej, w dodatku za zapłatę. Mąż z zażenowaniem patrzył na stan w jakim znajduje się jego żona. Chyba sam nie był pewien jakim cudem doszła do miejsca w którym obenie jest.
- Koniec imprezy, idziemy!- powiedział przytłumionym głosem mężczyzna i wyprowadził swoją żonę przed drzwi i dał znak by Shapu podążał za nimi. Dało się również dostrzec, że mówi coś do niej i przekazuje jej jakieś pieniądze. Może to zapłata, którą obiecywał?
Gdy byliście już przed dzrwiami przybytku powiedział:- Proszę, doprowadź ją bezpiecznie do naszego domu. To niecałe pięc kilometrów stąd. Proszę tutaj jest pięćdziesiąt ryo, żona wyda drugie tyle jak będzie w drzwiach naszego przybytku. Prosze już iść, ja muszę wracać na spotkanie, jeszcze raz bardzo dziękuje.- skończył i skłonił się w pół, pocałował żonę w policzek z wyraźnym wyrazem zażenowania i pobiegł szybko do środka.
- To co zostaliśmy we dwójkę uggh...- odbiło jej się lekko i ręką zakryła usta, po czym doddała:- Chodźmy coś zjeść, jestem głodna... To na prawdę będzie długi spacer...

[Shapu]

6/15 Udało się! Jakim cudem? Tego nie wiadomo i w chwili obecnej nie było to raczej najważniejsze. Grunt, że udało się ją wyprowadzić. Teraz powinno pójść raczej z górki. Jednak okazuje się, że to będzie dość duża góra. Pięć kilometrów to w końcu spory kawałek, szczególnie biorąc pod uwagę jej stan. Co prawda Shapu ze względu na swój wiek nie pił alkoholu, to jednak jego wuj lubił od czasu do czasu się napić. Stąd młody kuglarz wiedział, że alkohol ma to do siebie iż z czasem coraz bardziej (osłabia) osobę, która go wypiła. Następnie dochodzi do trzeźwienia, które również potrafi bywać bolesne. Tak czy inaczej nic nie wskazywało na to, że będzie to przyjemna przechadzka. Dodatkowo nie zapowiadało się, że żona klienta chętnie pójdzie prosto do domu. Choć akurat pomysł zjedzenia czegoś wydawał się być całkiem dobrym rozwiązaniem. Być może wzmocnienie jedzeniem sprawi, że trochę przetrzeźwieje i łatwiej będzie ją odprowadzić.
- Jeżeli tego sobie Pani życzy, to możemy wstąpić gdzieś, aby się posilić. Z tego co pamiętam, jest tu całkiem przyjemny bar, w którym serwują przyzwoite jedzenie.
Miał jednocześnie nadzieję, że będzie to jedyny postój podczas tej wycieczki. Choć jak będzie w rzeczywistości czas pokaże. Dobrze chociaż, że dzień zbliżał się ku końcowi, a więc i temperatura jest coraz niższa. Gorąc zapewne sprawiłby, że po chwili byłaby już niezdatna do niczego.
- Ruszajmy więc - zaproponował skłaniając nieco głową, po czym ruszył wolnym krokiem w kierunku baru. Szedł powoli obok niej, aby w razie upadku móc ją przytrzymać.

[Hatake Jin]

7/15

Zbliżała się noc, a że dopiero zaczynała się wiosna, słońce schowane już było za górami, zostawiając marną poświatę. Księżyc natomiast z drugiej strony, gdzie okowa nocna zaczynała przeważać nad nieboskłonem świecił dumnie w towarzystwie ciemności kosmosu. Brak gwiazd mógł oznaczać brzydkę pogodę dnia następnego, ale co do tego nie można mieć pewności, w końcu słońce jeszcze mocno oddziaływało na postrzeganie nieba w nocy.
Gdy oboje znaleźli się sami nie zapadła żadna niezręczna cisza. Podpita klientka była nader gadatliwa i od razu zarzuciła pomysł, by wrzucić coś na ruszt. Młody shinobi zgodził się na ten genialny plan i nawet zaproponował bar w okolicy. Tym na pewno trochę zaimponował kobiecie, lecz ta nadal wściekła na niego za użycie zwrotu, który jej się nie spodobał odrzuciła z lekkim fochem:
- Tylko nie pani!- dodała trochę za głośno i jej słowa odbiły sie donośnym echem po okolicy. Ludzie zaczęli dziwnie na Was patrzeć. Kobieta lekko zachwiała się i kontynuowała.- Kitty jestemmmm- powiedziała już ciszej i z lekkim uśmiechem. - A co do baru to dobrze, że go wspomniałeś...- zachwiała się ponownie, jednak tym razem Shapu był tam, by nic złego jej się nie stało. Wziął ją pod rękę i zaczeli kroczyć. Mimo tego, że będzie to trwało całe wieki zapłacili, więc robotę trzeba wykonać.
Powoli dwójka dziwnie wyglądających ze sobą ludzi oddalali się od herbaciarni by znaleźć się po krótkim, pięciominutowym spacerze przy barze, który wspominał młody ninja. Okazało się, że był otwarty i całkiem dużo ludzi znajdowało się na zewnątrz kurzac papierosa. przypomniało jej to o nałogu i wyjęła swojego mentolowego fajka, i podrzuciła Ci paczkę pod nos, najwyraźniej oferując jednego. Podeszliście pod strefe palących i musieliście czekać, aż księżniczka się napali.

TERAZ PISZ TU:
"Dla każdego litr bialego"

[Shapu]

Po dłuższej chwili od momentu w którym Shapu ruszył spod domu Kitty, w końcu udało mu się powrócić do kawiarni, gdzie rozpoczęła się cała przygoda. Jako, że był już nieco zmęczony, przystanął na chwilę przed wejściem i wsparł się o ścianę budynku. Wziął głęboki wdech i przekroczył drzwi kawiarni. Rozejrzał się dookoła. Wciąż było tam mnóstwo ludzi. Właściwie można by odnieść wrażenie, że wyszedł z budynku jedynie na kilka minut, a nie było go co najmniej kilka godzin. Starał się wypatrzyć Takeru, aby powiadomić go o wypełnieniu zadania, jednak nie dostrzegł go w tłumie. Być może dokończył spotkanie i także udał się do domu, wybierając przy tym inną drogę. A może udał się w inne miejsce? Tak czy inaczej nie było go już w środku.
Miejsce przy którym wcześniej siedział Shapu było wciąż wolne, dlatego młodzieniec zamówił kolejną herbatę i zabrał się do kreślenia. Zastanawiał się jakie dodatkowe elementy będzie mógł teraz dodać do swojego dzieła, aby uczynić je bardziej przydatnym w boju. A wszystko to dzięki pieniądzom, jakie udało mu się uzyskać za wykonanie zadania. Rysował więc swoją przyszłą lalkę, notując na boku wszystko, co będzie mu potrzebne, aby móc ją wykonać. Według jego wyliczeń koszt powinien oscylować w granicach 500-600 Ryjków, czyli mieścił się idealnie w limicie jaki można było na ten cel przeznaczyć. Kiedy skończył cały projekt, wstał od stolika i udał się w stronę wyjścia. Należało teraz kupić wszystkie niezbędne elementy.
z/t

[Shins]

Poprzedni post: Góra Kankaku

Już kilka dni minęło odkąd chłopka skończył poprzednią misję. Była to bardzo przyjemna, wręcz odświeżająca odmiana po wielu tygodniach treningu, dlatego też Shins postanowił poszukać czegoś ciekawszego do roboty. Zamiast trenować zaczął kręcić się to tu, to tam w poszukiwaniu jakiegoś zlecenia, czy okazji do tego, by zaoferować komuś swoje usługi. Niestety na próżno. Mimo szczerych chęci nie umiał znaleźć nikogo, komu przydałby się Shinobi.

Nie można powiedzieć, że zmarnował ten czas - łapał się różnych robót, by zarobić na przeżycie, jednak prace jakie wykonywał nie miały nic wspólnego z pracą ninja, a więc ani nie przysporzyły mu żadnego doświadczenia, ani nie pozwoliły odłożyć żadnych pieniędzy. Z resztą było na to zdecydowanie za krótko, w końcu to kilka dni, a nie lat, żeby móc coś zaoszczędzić.

Dziś Shins spędzał popołudnie w kawiarni wydając zarobione dzień wcześniej pieniądze. Niby narzekał, że nic nie udawało mu się zaoszczędzać, ale tak naprawdę przewalał wszystko co zarobił nie licząc pensji z misji. Których to, niestety, nie miał zbyt wiele. Ale być może dziś ten stan rzeczy się odmieni? Wyraźnie czuł w kościach, że stanie się coś, co pozwoli mu na znalezienie bardziej odpowiedniego zajęcia. Trzeba tylko poczekać i mieć oczy szeroko otwarte!

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja D
1/15


Szukanie sobie zajęcia to jak wyzywanie losu na grę w kubki. Za każdym razem pod jednym z nich była jakaś przygoda czy zadanie, ale były też dwa puste, zamieszane jednak tak, że nie było pewności co jest gdzie. Jednak gdy wyłączymy w tej gry los, a włączyły matematykę, to prawdopodobieństwo mówi nam, że raz na ileś gier powinniśmy trafić, nawet zwykłym przypadkiem, z określonymi szansami. Shins, wybierając się bezskutecznie tyle razy na poszukiwanie zlecenia, w końcu musiał na jakieś trefić w końcu stał się ten dzień! Jeszcze tego tylko nie wiedział po prostu.
Kawa była napojem stosunkowo nowym i raczej mało znanym poza Sabishi, tutaj jednak gorzki napój dający energię i siłę był dość popularny. Wystarczyło się rozejrzeć po dość zatłoczonym wnętrzu kawiarni, po ilości ludzi siedzących z parującymi filiżankami by to zauważyć. To, ale nie tylko to. Kelnerki się uwijały, ale w większości chodziły z pustymi tacami, rozmawiając z klientami, wśród których rosło zniecierpliwienie. Cała atmosfera w lokalu powoli zaczęła się robić nerwowa i coraz mniej przyjemna, dziewczęta coraz bardziej zdenerwowane w miarę jak musiały znosić najwidoczniej przykre słowa ze strony ludzi, którym powinny usługiwać. Do Dohito w końcu także podeszła jedna. Niewysoka dziewczyna z wysoko spiętym kucykiem wydawała się tak spięta, że aż na skraju łez. Uśmiechnęła się do chłopaka najbardziej smutnym, wymuszonym uśmiechem jaki mógł widzieć w życiu i ukłoniła się przepraszająco.
- Czy życzy Pan sobie coś jeszcze? Proszę wybaczyć, ale.. - przełknęła ślinę.. A może łzy? - Nie możemy podać kawy przez problemy techniczne - wyjaśniła. Dłonie trzęsły się jej tak bardzo, że można się było tylko cieszyć, że nic na tacy nie niosła, bo niechybnie by potłukła naczynia albo kogoś oblała gorącym napojem w tym stanie.
Gdyby młodzieniec zechciał zerknąć do środka, zauważyłby zamieszanie przy ladzie. Jakiś mężczyzna siłował się z niewielkim, kwadratowym urządzeniem z kolbą, która chyba miała się obracać, ale tego nie robiła. Nie był chyba pierwszym, który próbował je uruchomić, zrobiła się tam prawdziwa dyskusja dotycząca tego, co zrobić. W prowincji lalkarzy nie powinno być problemu z naprawą mechanizmu.. A jednak ten się pojawił. Kelnerka obejrzała się na tą scenę i westchnęła głęboko, kręcąc głową.
- To na nic.. - mruknęła zrezygnowana.

[Shins]

Misja D
2/15

Mimo braku jakiejkolwiek aktywności i w zasadzie przeciągającego się lenistwa, na jakie pozwolił sobie chłopak siedząc w kawiarni uznawał dzień za dobrze wykorzystany. Od czasu do czasu każdy potrzebuje trochę odpoczynku i spokoju. Wszystko wskazywało, że do końca dnia Shins będzie spędzał czas w błogim nic-nie-robieniu, gdy podeszła do niego niemal płacząca kelnerka. Był to przykry widok - normalnie uśmiechnięta dziewczyna teraz przełykała z trudem łzy.

Wyjaśnienia kelnerki dosyć szybko pozwoliły zrozumieć, czemu jest w takim stanie. W kawiarni nie mogącej zaserwować kawy pracownice musiały być narażone na wiele niewybrednych słów pod swoim adresem. A to, że zupełnie niesłusznie z pewnością im nie pomagało.

Shins spojrzał do wewnątrz kawiarni, gdzie zauważył, jak jakiś mężczyzna siłuje się z intrygująco wyglądającą maszynką. Jak się domyślał - to właśnie przez jej brak sprawności nie można było przygotować kluczowego dla oferty tego przybytku napoju.

"Może jednak będę mógł jakoś pomóc?" - zapytał kelnerki - "Na pewno jest coś, co może Wam pomóc. A ja i tak nie mam nic do roboty, więc z chęcią pomogę, jeśli tylko będę miał taką okazję". Po tych słowach, nie czekając specjalnie na odpowiedź skierował się do środka, zakładając, że kelnerka pójdzie za nim i powie coś więcej o sytuacji w kawiarni. I ewentualnych możliwościach pomocy. Sam chłopka planował jeszcze dowiedzieć się, czy siłujący się z urządzeniem mężczyzna nie jest przypadkiem właścicielem - a jeśli nie, to dowiedzieć się kto aktualnie tutaj teraz zarządza - i zaoferować swoją pomoc. O ile sama kelnerka nie okaże się odpowiednią do tego osobą.

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja D
3/15
"Jedynie w uszkodzonej muszli rodzi się perła"

Kelnerka z zasady nie powinna być delikatna. Jest to praca z gruntu ciężka, wymagająca kontaktu z różnymi ludźmi, kiedy nie wszyscy są mili i dobrzy dla nich, niektórzy zaś bywają po prostu chamscy, sądząc, ze takiej osobie można bezkarnie powiedzieć wszystko i oskarżyć o każdy błąd kawiarni. Jednak zapewne nawet w ich pracy rzadko kiedy zdarzają się tak ciężkie dni jak ten, gdzie wszystko idzie po prostu nie tak.
Nic dziwnego, że gdy zamiast wyrzutów otrzymała ofertę pomocy to od razu łzy pojawiły się w zielonych oczach. Szybko pokiwała głową, gotowa przyjąć ofertę i otarła oczy wierzchem dłoni, nabierając głębokiego oddechu.
- Pokieruje pana do właściciela. Dziękujemy bardzo - ukłoniła się wraz z podziękowaniem i skierowała razem z chłopakiem do środka. Był tam jednak taki harmider, że nie dało się z dziewczyną porozmawiać spokojnie, bez przekrzykiwania się. Nic dziwnego, że jej nerwy były zszargane.
Najbliżej lady stało dwóch mężczyzn. Jeden z nich zajmował się pudełkiem, a drugi starał zapanować nad klientelą. Widząc Shina, od razu zareagował, kłaniając się niezbyt starannie i starając zatrzymać, mówiąc bardzo głośno, by być słyszalnym.
- Proszę wybaczyć, na razie nie przyjmujemy zamówień z powodu.. - zapewne miał przygotowaną całą grzecznościowo-przepraszającą formułkę, bo widać było, że mówi zupełnie automatycznie, nawet bez patrzenia na twarz rozmówcy, ale przeszkodziła mu dziewczyna. Złapała właściciela za rękę i nachyliła się ku niemu, by nie musieć krzyczeć.
- Panie Katō, ten pan zaoferował nam pomoc! - wytłumaczyła, po czym musiała znów to powtórzyć, bo za pierwszym razem nie usłyszał. Właściciel pokiwał głową, po czym szarpnął głową, wskazując za wejście dla personelu. Sam zaczął kogoś wołać, kelnerka zaś złapała Dohito za przedramię i pociągnęła w stronę zaplecza.
Za drzwiami było ciszej i dość przytulnie. Kilka foteli, stolik, szafki na rzecz dla obsługi i ich przedmioty, wieszak na ubranie na zmianę.. Wszystko schludne, choć niezbyt ozdobne, nastawione na funkcjonalność. Dosłownie minutę później do środka wszedł właściciel.
- Co za sajgon - westchnął na powitanie, po czym padł na siedzenie, gestem zapraszając do tego samego swojego gościa - Miyoko powiedziała, że chce Pan pomóc i ja sam także się zastanawiałem nad szukaniem kogoś, bo cała sytuacja robi się nieznośna. To co było na zewnątrz.. To nie pierwszy raz gdy coś takiego się dzieje. Średnio co kilka dni okazuje się, że coś się psuje zupełnie bez powodu. To już czwarty młynek do kawy w tym miesiącu, nawet jego twórca, Ayatsuri, nie potrafi wytłumaczyć co się z nimi dzieje, znalazł tylko piach w trybach. W międzyczasie były także inne rzeczy, jak kamyki w kawie albo jakieś zielsko w herbacie.. Jeśli potrafisz to powstrzymać albo chociaż znaleźć winnego, bylibyśmy wdzięczni.
- Podejrzewaliśmy jakieś żartownisia z Sabaku, przez ten piach - wtrąciła dziewczyna - Ale teraz to ja bardziej sądzę, że to robota konkurencji.
- Miyoko, bez przesady. Takie rzeczy robić kolegom po fachu? - żachnął się właściciel, machając ręką na te podejrzenia, przez co dziewczę się nadąsało wyraźnie.

Z zasady na misjach D nie wymagam ani KP ani ekwipunku, chyba że coś z nim robisz, nie musisz więc go wklejać :3

[Shins]

Misja D
4/15 "Jedynie w uszkodzonej muszli rodzi się perła"

Naprawdę niezwykłe. Oto jak zwyczajny, nudny dzień spędzany na obijaniu się, nabrał nagle kolorytu. Shins już był pewien, że nic ciekawego się dziś nie wydarzy, a tu proszę, jak an zawołanie - afera z sabotażem w kawiarni. Czy można lepiej spędzić czas niż na śledztwie? Trzeba się tym zająć, zaniechanie absolutnie nie wchodzi w grę!

"Cóż, to ciekawe. Bardzo ciekawe. Choć z pewnością musi też być niezwykle kłopotliwe. Trzeba będzie w takim razie przeprowadzić obserwację, by sprawdzić, czy ktoś nie zachowuje się podejrzanie i małe śledztwo. Być może uda się ustalić, kto mógłby mieć jakiś motyw takiego działania. Gdzie normalnie stoi ta maszynka? Jest schowana czy możliwa do zabrania przez kogokolwiek. I czy wiecie, kto ostatni był w jej pobliżu zanim zauważyliście jej zepsucie?" - zapytał zaciekawiony, ale kontynuował - "Czy ktokolwiek widział coś dziwnego, gdy dochodziło do poprzednich incydentów? Poza piaskiem, oczywiście. No i oczywiście - kto konkretnie może chcieć wam zaszkodzić, kto może mieć motyw?".

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja D
5/15
"Jedynie w uszkodzonej muszli rodzi się perła"


Dziewczyna westchnęła niemal boleśnie na jego słowa. Dla niego była to przygoda, przelotne zadanko, które było oderwaniem od rutyny, a dla niej ciągnący się od dłuższego czasu koszmar. Praca w takich warunkach, gdy przez przerwy coś się psuło, coś było źle, zepsute, a klienci bez przerwy o coś się czepiają, szef się zamartwia o przychody, a i ty sama się zastanawiasz z czego weźmie pieniądze na twoją pensję.. No na pewno nie była niczym komfortowym, łagodnie rzecz ujmując.
Chłopak wydawał się mądry, gdy tak rozplanowywał cały schemat dalszego działa. Obserwacja, dziedzictwo, motywy, oboje rozmówcy chłopaka kiwali głowami, patrząc na niego ze skupieniem. Wszystko wydawało się logiczne do tego stopnia, że dziwnym się wydawało, że sami na to nie wpadli.. No, ale i faktem było, że ta dwójka, jako osoby bezpośrednio zaangażowane, nie mogły wejść w rolę bezstronnego obserwatora, wiec nawet jeśli takie pomysły chodziły im po głowie, to nie byli w stanie tego przeprowadzić.
Pytania, które się potem posypały chyba lekko oszołomiły dziewczynę, która zrobiła niezbyt inteligentną minę i spojrzała pytająco na pracodawcę, który zmarszczył brwi i podrapał się z tyłu głowy, pobudzając szare komórki do intensywniejszego wysiłku.
- Normalnie stoi za barem, po pracy myjemy ją na zapleczu - odpowiedział na pierwsze, najprostsze pytanie - Nie chowamy jej, ale dostęp do niej mają normalnie tylko pracownicy. Stąd ten szalony pomysł o Sabaku - przewrócił oczami, wskazując na swoje dość lekceważące podejście do tej teorii. Innymi słowy, uznawał je za totalne bzdury. Sabaku nie byli znani jako psotnicy, a jak mówi przysłowie, na pustynię nie trzeba przynosić piasku. Nie potrzeba piaskowych dziadków, by do maszynki wsypać piach.
- Kto był ostatni.. -zamyślił się mężczyzna, tym razem jednak chyba naprawdę było ciężko mu znaleźć odpowiedź, ale z pomocą przyszła kelnereczka, która nachyliła się do przodu, zachwycona, że może pomóc.
- Jak ja odbierałam ostatnią kawę przed uszkodzeniem, to był tam Koichi. Zajmuje się pracą za barem, robi kawę i herbatę.. I w sumie pracuje tu od niedawna - wyrzuciła z siebie szybko, od razu nabierając podejrzeń względem wymienionego.
- Hm.. Chyba rzeczywiście to był on - dodał po namyśle pan Katō, prostując się - Ale był też Michio, który zajmuje się głównie pracą na zapleczu, typu zmywanie i tak dalej. Ale on tu pracuje od dawna i mam do niego zaufanie - więcej chyba nie przychodziło im do głowy, bo patrzyli się na Shinsa jak sroki w gnat, czekając na dalsze pytania lub decyzje.

[Shins]

Misja D
6/15 "Jedynie w uszkodzonej muszli rodzi się perła"

Tak więc dochodzenia czas zacząć! Detektyw Shins wchodzi do gry! Aby rozwiązać sprawę trzeba wypracować sobie jakiś plan. Nie można działać na ślepo. W pierwszej kolejności trzeba wypytać wspomnianych pracowników, czy nie widzieli czegoś dziwnego. Następnie dokładnie obejrzeć cały lokal, czy nie ma jakiś sposobności, by za ladę mogła dostać się osoba spoza obsługi. W dalszej perspektywie zostaje już tylko obserwacja - trzeba dokładnie zbadać sposób pracy obsługi i przyuważyć, czy pracownicy nie stwarzają swoim zachowaniem sytuacji, która mogłaby być wykorzystana przez kogoś z zewnątrz. No i trzeba sprawdzić, czy których z pracowników nie ma jakiegoś motywu, by działać na szkodę kawiarni. Na koniec warto też skontaktować się z mechanikiem - może będzie mógł powiedzieć coś więcej o sposobie uszkodzenia mechanizmu.

"Dobrze, w takim razie najpierw porozmawiajmy z oboma chłopakami. Zaczniemy od Michio. Skoro pracuje tutaj dłużej, na pewno lepiej orientuje się w tym, co się tutaj dzieje. A, i jeszcze po rozmowie z chłopakami chciałbym zamienić słówko z mechanikiem, o ile jest taka możliwość." - powiedział chłopak.

W pierwszej kolejności, zgodnie z planem, Shins będzie chciał przesłuchać mężczyzn kładąc nacisk na to, co działo się przez zepsuciem maszynki do mielenia oraz ich własnych podejrzeniach. Takie hipotezy, nawet te najmniej uzasadnione, mogą rzucić nowe światło na wydarzenia. Michio'ego wypyta o to, ile czasu tam pracuje i czy lubi tę pracę, oraz o stosunki w zespole i jego opinie na temat właściciela. Koichiego z kolei - ile czasu pracuje, gdzie pracował wcześniej i dlaczego pracę zmienił. Zapyta się go także co myśli o swoim nowym szefie.

W drugiej kolejności chłopak dokładnie obejrzy bar, szczególnie część widoczną dla gości, skoro to właśnie tutaj dochodzi do incydentów. Uwagę też Shins zwróci na to, czy przypadkiem miejsce, w którym spoczywa maszynka nie jest nieodpowiednie. Być może jej częste awarie są dziełem przypadku. A być może celowym działaniem - na tym etapie nie można odrzucać żadnej hipotezy.

Następnie Shins postara się skontaktować z Ayatsurim, który zajmuje się naprawami, by dowiedzieć się czegoś więcej o sposobach, w jakie było urządzenie psute. I o tym, co może takie uszkodzenia powodować. Nawet jeśli niczego się nie dowie, to może uda się zdobyć jakąś poszlakę.

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja D
7/15
"Jedynie w uszkodzonej muszli rodzi się perła"

Każdy wątek miał być sprawdzony, możliwość zweryfikowana, świadek przepytany, a sprawca przesłuchany i oczywiście, przede wszystkim wykryty. Shins zdaje się nieźle się bawił podejmując się tego zadania. W myślach ułożony miał już cały plan działania, od a do z, zarówno w tych drobnych szczegółach jak i dalszej, dość ogólnej perspektywie i prawie wszystkim podzielił się z, już chyba można oficjalnie tak powiedzieć, swoimi pracodawcami. Nikt nie protestował, Dohito mógł więc bez przeszkód z planowania przejść do wykonania.
Postanowił zacząć od rozmowy z bardziej zaufanym człowiekiem, pracującym tu dłużej. Michio, jak można było podejrzewać, był na zapleczu, chociaż akurat nie miał wiele do roboty. Ze względu na awarię nie mieli wielu zamówień, mógł umyć wszystko na bieżąco i jeszcze mieć czas dla siebie. Gdy ciemnowłosy młodzieniec wszedł robocze zaplecze, ten akurat siedział na blacie i dłubał nożykiem w kawałku drewna. Pomieszczenie było niewielkie i pełne naczyń, teraz już czystych i nawet wysuszonym, oprócz tego stały także dwie misy z wodą i pojemnik na odpady oraz piach do szorowania wyjątkowo upartych zabrudzeń. Sam rozmówca na widok wchodzącej, obcej osoby zerwał się natychmiast na równe, nogi, zapewne z zamiarem wygonienia intruza, ale wchodząca za nim dziewczyna szybko dała mu znać, że to niepotrzebne. Był to jeszcze dość młody człowiek, ale starszy od shinobiego, z brązowymi oczami i włosami absolutnie nie wyróżniał się z tłumu. Odłożył na bok rzeźbiony kawałek drewna i nóż, by skupić się na rozmowie, jednak właściwie nic ciekawego ona nie wniosła. Michio twierdził, że nie wychodził z zaplecza, nie zaglądał na zewnątrz do momentu, gdy wybuchło zamieszanie, a w ogóle to on uważa, że to pewnie jakiś śmieszek, którego nie warto szukać, bo i tak pewnie sam się znudzi albo wypłoszy tym zamieszaniem. Pracował tu już kilka lat, sam powiedział, że gdy zaczął był jeszcze dzieciakiem, niewiele młodszym od niego, co do lubienia zaś wzruszył tylko ramionami, mówiąc, że jest to robota jak robota, nic szczególnego, ale i nie strasznego. Zerkając na Miyoko i czerwieniąc się lekko, stwierdził, że wszystkich tu bardzo lubi, a pan Katō jest dla niego dobry. Nic kontrowersyjnego, ale może Shins wyciągnął z tego jakieś wnioski.
Koichiego z drugiej strony nie było tak łatwo znaleźć. Nie było go w całym lokalu (który zdążył także nieco opustoszeć w międzyczasie) i znaleźli go dopiero za budynkiem, gdzie siedział na beczce z odpadami i popalał coś w fajce. Na widok komitetu rozpoznawczego zadławił się dymem, aż poczerwieniał. Niebieskooki, błękitno włosy młodzieniec zerwał się na równe nogi i ukłonił, zerkając ciekawie na nieznajomego. Okazało się, że pracuje naprawdę niedługo, około półtora miesiąca, a wcześniej pracował również w knajpie, która splajtowała, dlatego musiał znaleźć nową robotę. A że miał doświadczenie, to łatwo się wkręcił. O szefie wyrażał się w samych superlatywach i ogólnie na nic się nie skarżył.
Mechanik-Ayatsuri za to miał się na co skarżyć. W niewybrednych słowach powiedział o tym jak dość ma tych ciągłych napraw i niszczenia jego dzieł. Żadne inne się tak nie psuje, jak w tej kawiarni, co zdaje się traktował niemal jak osobistą urazę i bronił swoich dzieł, podejrzewając sabotaż.
Obejrzenie baru było ostatnim krokiem jaki musiał wykonać. Długa lada ciągnęła się przy jednej ze ścian, za nią zaś było miejsce dla może jednej osoby i szafek, obok były drzwi na oba zaplecza i znajdowały zupełnie naprzeciwko drzwi wejściowych. Młynek wedle tego co pokazała dziewczyna stał albo na ladzie właśnie, gdzie był na wyciągnięcie dłoni klientów jeśli ci się postarali, albo w szafce, w zależności od tego czy kawa była zmielona na zapas. Miyoko mówiła, że prawdopodobnie kawa była już zmielona.
Jak dalej więc? Czy Shins coś już odnalazł, czy miał swoje podejrzenia?

[Shins]

Misja D
8/15 "Jedynie w uszkodzonej muszli rodzi się perła"

Śledztwo było w toku i nabierało rumieńców. Niebywałe ile zabawy może takie szukanie winnego przysporzyć człowiekowi. Shins zebrał zeznania od wszystkich pracowników kawiarni i od mechanika, a także dokładnie obejrzał dokładnie rozmieszczenie baru. Poszlaki jakie zdołał zebrać dawały dosyć jednoznaczny obraz sytuacji. Niemniej nie ma nic łatwiejszego niż bezpodstawnie kogoś oskarżyć, dlatego należy się jeszcze upewnić.

Na pierwszy rzut oka winnym wydawał się Miyoko. Na jego niekorzyść przemawiają dwa ważne fakty - to on miał najlepszy dostęp do młynka oraz poprzedni lokal, w którym pracował także zbankrutował. Jest jeden problem - chłopak nie miał żadnego wyraźnego motywu, co było niewątpliwą słabą stroną tej teorii.

Z drugiej strony może być to fałszywy trop - jedyną osobą, która zdawała by się móc mieć jakikolwiek motyw był Michio - ten chłopak wyraźnie speszył się obecnością dziewczyny, jeśli więc byłby o nią zazdrosny mógł mieć powód by starać się zrzucić winę za ostatnie wydarzenia na nowego chłopaka by go wyrzucono. No i sugerował, by porzucić śledztwo - może to nic nie znaczy, a może wręcz przeciwnie.

Korzystając z niewielkiego ruchu wypytał Shins jeszcze kelnerkę o jej relacje z pracownikami i co myśli na ich temat, a następnie poprosił on na rozmowę szefa całego przybytku. Na rozmowę w cztery oczy, by nie zepsuć przypadkiem komuś opinii w oczach współpracowników i postanowił przedstawić mu wyniki swojego śledztwa a także zadać kilka pytań uzupełniających.

"Panie Katō" - przemówił - "Powiem szczerze, że mam już pewne przemyślenia co do tego co się tutaj dzieje. Nie chciałbym jednak rzucać oskarżeń bez pokrycia, szczególnie, że bazuję tylko na poszlakach, tak więc chciałbym się dowiedzieć kilku rzeczy dodatkowo, może to rzucić nowe światło na obecne wydarzenia. Zacznę od tego, że prawie na pewno mamy tu do czynienia z celowym działaniem, dlatego chciałbym się dowiedzieć, kiedy doszło do, przyjmijmy to za pewnik, sabotażu? Czy sabotaż zawsze zdarza się odnośnie tego samego urządzenia, ewentualnie zawsze w tej samej sali i czy pracownicy zawsze wykonują tę samą pracę, czy się zmieniają? Chciałbym się także dowiedzieć, czy wie Pan jakie relacje łączą pańskich pracowników?" - zakończył swój przydługi wywód.

Jeśli sabotaże były różnorodne Shins stara się dowiedzieć kto wtedy był w pracy i jakie stanowisko piastował. W kontekście relacji pracowników ważnym jest dowiedzenie się, czy kelnerkę, która oprowadzała Shinsa łączą jakieś relacje z nowym pracownikiem - tyczy się to zarówno rozmowy z kelnerką jak i późniejszego wypytania Pana Katō.

  Ukryty tekst