"Zakazany Owoc"

[Ichirou]

Zakazany Owoc to jeden z najbardziej, jeśli nie najbardziej luksusowy przybytek w całej osadzie. Klasyczny i gustowny, utrzymany w stonowanych kolorach. Wyposażenie wnętrza jest najwyższej jakości, pełne różnych ozdób i malunków, ale wszystko jest zrealizowane tutaj z umiarem i nie ma przesadnego przepychu. Jest przestrzennie, ale także i przytulnie. Po całym lokalu roznosi się aromatyczna woń palonych kadzideł. To jednak nie martwe wnętrze jest tu najważniejsze, choć w istocie budzi naprawdę pozytywne wrażenie. Istotą Zakazanego Owocu jest jego personel, składający się w stu procentach z gejszy. Piękne panie, ubrane w tradycyjne stroje to kobiety na najwyższym poziomie, potrafiące zabawić gości rozmową, tańcem, śpiewem lub grą na instrumentach. Miejsce te jest dalekie od gwaru. Wręcz przeciwnie, panuje tutaj dość intymna atmosfera. Budynek posiada również piętro, gdzie można doznać innych atrakcji, choć o tym się nie mówi. Lokal z pewnością wyjątkowy, a jego gośćmi są ludzie głównie z wyższych sfer, potrafiący niejednokrotnie pozostawić tu jednego wieczora niemały majątek.

[Ichirou]

Czas mijał, a rany po Pustynnym Pogromie powoli się zabliźniały. Nie, nie poszły w zupełną niepamięć. Po prostu brązowowłosy nabierał nieco większego dystansu i chłodu, rozważając dalej tragedię pod Piaskowymi Filarami. Gwałtowną i porywistą burzę złości udało mu się w pewien sposób rozładować, uśmiercając napotkanych wrogów w ostatnich dniach. Oczywiście wciąż jego największym pragnieniem była detronizacja kościanego klanu, ale w przeciwieństwie do pierwszych chwil po przeżytym dramacie teraz już nie zamierzał rwać się na złamanie karku przy próbie zemsty. Wiedział, że musi iść śladem Jou i zachować zimną krew w obliczu nawet tak bolesnej i osobistej sprawy. Starał się kierować rozsądkiem i z upływem czasu coraz lepiej mu to wychodziło.
Mimo chęci nie mógł działać i być na nogach przez całą dobę. Zresztą, na obecny moment i tak nie miał konkretnego planu w głowie, jak ruszyć sprawę do przodu. Zdecydował się więc na chwilę wytchnienia, w której być może wyklaruje mu się jakiś ciekawy pomysł na najbliższą przyszłość. A gdzie indziej mógłby odnaleźć wytchnienie, jak nie w Zakazanym Owocu? Ichirou był człowiekiem ceniącym piękno w każdej postaci, więc jak nikt potrafił docenić klasę tego wspaniałego przybytku, zarówno pod względem samego wystroju i atmosfery, jak i personelu. Usiadł przy jednym ze stolików, zamówił kieliszek dobrego wina i odetchnął od ciężkiej prozy życia.

[Hikari]

~ Wyprawa
Koci Pazur
1/x
Ichirou ~
Życie Ichirou powoli zaczynało nabierać kolorów, a także trochę umiarkowania po wydarzeniach ostatnich. Chłopak tak samo coraz bardziej akceptuje to co się działo, przecież podobno czas leczy rany i jest to raczej prawdziwe stwierdzenie prawda? Im dalej od czegoś tym mniej się o tym pamięta, szczegóły umykają w zapomnienie, a same wspomnienia nie wywołują już aż takich emocji w nas. Przynajmniej zazwyczaj tak jest, oczywiście bywają przypadki ekstremalne, gdzie ten ogień każdego dnia jest podsycany, aby pewnego momentu wybuchnąć. Nie jest to najlepsze rozwiązanie w życiu, ale no cóż niektórzy takie wybierają, na szczęście obecny tutaj bohater można powiedzieć kochał życie i korzystać z jego dobrodziejstw w wszelakim zakresie. Od alkoholu, który właśnie spożywa siedząc samotnie po też kobiety, których tutaj towarzystwo bywało główną atrakcją. Z tego właśnie lokal słynął, a jego właścicielką była już starsza, ale bardzo dobrze trzymająca się kobieta. Większość pracownic to młode dziewczyny w tradycyjnych ubraniach, które rozbawiały przychodzących. Woń, którą poczuł Ichirou od razu dawała romantycznego nastroju. Każdego dnia dawali trochę inne mieszanki kadzideł, aby osoby tutaj przychodzące nie poczuły monotonni miejsca, przecież to było najgorsze prawda? Chociaż zawsze w takim wypadku dama by rozweseliła taką osobę... Co do zapachu to postaram się go opisać, chociaż to może być ciężkie z względu na jego wyjątkowość i unikalność zarazem. Był on słodko - gorzki, a pomimo tego zachowywał niesamowitą harmonię. Większość czując to pierwszy raz byłaby zdziwiona intensywnością ambrowo-owocowego zapachu, który z pewnością jest w stanie upoić każdą przebywającą tutaj osobę. Główną nutę w tym aromacie stanowią mirabelki i porzeczki, które wydawały się bardzo świeże, jakby dopiero były zerwane. Nutę serca tego zapachu stanowi śliwka, róża i konwalia, a nutę bazy ambra i drzewo sandałowe. Wszystko razem idealnie się uzupełniało nie dając żadnej pustki przepełniając nas - jeszcze raz powtórzę - swoją intensywnością. Przecież w takim lokalu zapach stanowił 50% pierwszego wrażenia prawda? No właśnie.
Zapachy zapachami, ale teraz warto opisać co się dzieje i z młodzieńcem, który wszedł tutaj, a także z osobami postronnymi. Od tłem, ale wyróżniającym się tutaj. Zazwyczaj większość osób w tym miejscu rozmawiała cicho, szeptała słodkie słówka do towarzyszącej im dziewczyny, albo nawet paru dziewczyn, przecież nazwa lokalu nie wzięła się znikąd. To właśnie owe dziewczyny były przysłowiowym zakazanym owocem, który... W tym przybytku był traktowany jako towar i wcale nie był taki nielegalny jak głosi nazwa, a dodatkowo dostępnym dla każdego przychodzącego, pod jednym warunkiem... O ile ma pieniądze na potrzebne na taką przyjemność. Wino, które młodzieniec zamówił przyniosła młoda ponętna dziewczyna, o zgrabnych nogach, nie za dużych piersiach, ale zdecydowanie takiej wielkości ich, która zadowoliłaby każdego mężczyznę. Jej kształty niestety był zdecydowanie mniej widoczne, przez lekko luźne kimono chociaż i to miało swoje plusy. Właśnie dzięki temu można było w niektórych jej pozycjach, a także klienta dostrzec w pełni jej piersi, które aż prosiły się o dotyk, aby dać im zaznać przyjemności tej rozpieszczania. Przecież teoretycznie nie mogą zostać bez opieki prawda? Chociaż kto wie czy ktoś nie nadaje im właśnie tego codziennie już po pracy. Czy nie naciąga delikatnie sutków, które stają zaraz dęba... O czym to ja? No tak tak właśnie o wyglądzie dziewczyny. Jej włosy był dłuższe, bo aż do pasa, proste delikatnie opadające o kolorze różowym wpadającym w lekką może czerwień. Nadawały jej bardzo dużej delikatności, całej twarzy a także i jej postury. Jej usta były delikatne, ale widać w nich było lodowatość. Niektórzy lubią takie coś, nie to aby był oziębłe. Dawały taką iluzję na pierwszy rzut oka, aż nie zostały delikatnie rozwarte, wtedy przypominały czyste ciepło. Uwodzicielskie? Zdecydowanie tak, nadawały jej seksapilu w niezmiernej ilości. Nic tylko złączyć swoje z jej i tworzyć piękny obraz idealnych kochanków, przepełniony pożądaniem. Właśnie one po otwarciu też wywoływały pożądanie w każdym mężczyźnie posiadającym zdrowe reakcje organizmu. Nie mówimy tutaj o przypadkach, gdzie kobiety nie sprawiają w nich zainteresowania. Takich ludzi pomijamy, gdyż żaden taki nie pojawi się w przybytku takim jak ten. Dla nich zapewne gdzieś na świecie znajdzie się podobny lokal, ale to nie istotne. Jej nos był delikatnie przyduży, ale zdecydowanie nie odbierał jej uroku. Po prostu tak stworzyła ją natura i każdy człowiek miał jakąś wadę prawda? Nie to, żeby sam nos powodował, że jest brzydka, przecież to tylko niewielka różnica podłóg idealnego rozmiaru, więc nie można narzekać. Dalej jest mimo to ładny, chociaż dla niej wadą jak pisałem wcześniej. Oczy, które były duże i soczyste o kolorze szarości... Tak bardzo niespotykany kolor, szczególnie u dziewczyn, ale u niej właśnie widoczny z delikatnymi zaciąganiami od środka, a dokładniej czarnej kropki koloru zielonego. Można było spędzić patrząc się w nie godziny... Chociaż tak patrząc dochodzę do wniosku, że nawet dni. Jeżeli chodzi o brwi, to były delikatne, niewielkie, dodające uroku, idealnie dopasowane do kształtu jej twarzy. Co do kimona, które nosiło było proste i nie ma co o nim wiele pisać. Koloru szarego, a na nim kwiatki w kolorze jej włosów, dzięki czemu może dziwna kombinacja kolorów jej naturalnych sprawiała, że miała ona sens. Właśnie dzięki temu ubraniu nabierała dodatkowego seksapilu, a o jego luzie już wspominałem.
Skoro mamy opisaną dziewczynę należałoby przejść teraz do tego co zrobiła prawda? Usiadła obok Ciebie podając Tobie lampkę wina z delikatnie otworzonymi ustami i palcem na nich mówiąc:
-A może zechciałby Pan, Panie podróżniku jakiejś osoby towarzyszącej do wina? Samotnie spędzając czas nawet umilając się takim wspaniałym trunkiem należy do rzeczy smutnych.
Czekała na twoją reakcję, chociaż może coś ciekawszego działo się w lokalu? Niedaleko Ciebie mogłeś wyłapać parę zdań, które nie specjalnie Ciebie interesowały, więc twój mózg je pomijał aż do samych słów "miejsce w którym można zdobyć olbrzymią moc". Może warto się im przysłuchać, a może zając dziewczyną? Obie rzeczy jednocześnie mogą być trudne, więc należy wybrać jedną z dwóch opcji. Niestety czasami stawia nas się przed wyborem, albo jedno albo drugie. Np wściekła żona może postawić przed takim wyborem słowami "albo ta suka, albo ja". W sumie za bardzo wybiegam w przyszłość, ale co zrobi nasz bohater w takiej sytuacji? No cóż to zależy... Poszukuje mocy, a także odpoczynku, co wybierze?

[Ichirou]

Świat się zatrzymał. Wszystkie mniej lub bardziej istotne sprawy, spoczywające na barkach brązowowłosego i przez swój wielki ciężar przyciskające go do ziemi, przestały mieć znaczenie. Młodzieniec poszukiwał wytchnienia i spokoju, a Zakazany Owoc był właśnie idealnym miejscem do zaznania tychże rzeczy. Nie mógł roztrząsać w kółko i w kółko tych samych spraw, bo przyprawiłoby go to o ból głowy. Nie był maszyną, jak każdy inny potrzebował przynajmniej momentu relaksu, by zebrać siły do wymagającej pracy o racje swego rodu. To jasne, że wydarzenia w Sachū no Senjō pozostawiły na nim pewne piętno, ale nie znaczy to, że dwudziestolatek stał się kimś zupełnie innym. Wciąż pozostawał tym samym narcystycznym lekkoduchem, kochającym siebie i wszelkie rozrywki. Oczywiście, dla goryczy, ogólnej złości i przede wszystkim ambicji oraz chęci zemsty też znalazło się miejsce, ale nie zastąpiły one ubóstwienia piękna każdej postaci, czy czerpania z życia pełnymi garściami.
Przesiadywał więc w tym specyficznym i bezsprzecznie luksusowym lokalu, ciesząc się jego klimatem. Lubił przepych, znajdowanie się w centrum uwagi, ale tym razem z perspektywy postronnego widza wydawał się być... samotny. I nie, nie chodziło tutaj o oddanie się powierzchownym i ulotnym wartościom, brak bliskich osób i swego rodzaju pustkę w życiu, choć wszystkie te rzeczy w jego przypadku były prawdziwe. W tym konkretnym momencie chodziło o samotne przesiadywanie się w stoliku i pewną zadumę, którą prezentował. Nie przybył tu tego dnia, by bawić się do białego rana i oddawać się porywistym rozrywkom. Szukał po prostu chwili spokoju, odpoczynku, a w takim właśnie miejscu, pełnym piękna i intymności, mógł znaleźć ukojenie.
Aromaty krążące po całym lokalu jak zawsze zaskakiwały, w pozytywnym sensie rzecz jasna. Akolita był estetą, a wyszukane, przyjemne zapachy również wchodziły w adorowanie piękna wszelkiej postaci. Założył nogę na nogę, rękę oparł swobodnie na blacie stolika i w takiej oto pozycji spędzał kolejne chwile, wdychając słodko-gorzkie aromaty i przyglądając się całemu otoczeniu, które zostało przygotowane przez naprawdę świetnych dekoratorów. Jeżeli nie zajmowałby się zawodem shinobi, zapewne prowadziłby właśnie takiego rodzaju przybytek, z hazardem w piwnicy i burdelem na piętrze.
Westchnął, już któryś raz z kolei. Zmienił nieco swoją pozycję, przełożył nogi i odgarnął na bok kosmyk włosów. Starał się nie myśleć o ciążących sprawach, choć mimowolnie czasem w jego głowie rodziły się różne pytania. Co uczynić dalej, jak zdobyć przychylność poszczególnych rodów, w jaki sposób zaszkodzić kościanym? Nie... Nie teraz, miał się przecież zrelaksować. Sięgnął po kieliszek i upił łyk dobrej jakości wina, zawieszając oko na gejszach, które zajmowały się lokalem i gośćmi.
Złotooki nie mógł oczywiście pominąć jednej z nich, która właśnie zmierzała w jego kierunku. Długie włosy o nietypowym kolorze, ponętne usta, delikatne oblicze, interesujące spojrzenie i właściwe kształty. Tak jak każdą inną tutaj, należało ją traktować indywidualnie, bo była na swój sposób wyjątkowa i intrygująca. W Zakazanym Owocu nie było miejsca dla pierwszych lepszych kobiet, ściągniętych z ulicy. Różowowłosa była tego przykładem. Asahi posłał w jej stronę nieznaczny, przelotny uśmiech, który jednak mimo wszystko nie powinien umknąć jej szarym oczętom. Tak jak się spodziewał, zmierzała właśnie do niego, stąd też chłopak subtelnym gestem dłoni wskazał jej miejsce obok. Takim towarzystwem nie śmiał wzgardzić, choć trzeba przyznać, że tego dnia nie miał nic przeciwko pozostaniu samemu i skupieniu się na sobie.
- Smutne jest to, co dzieje się poza tymi czterema ścianami... - odpowiedział melancholijnym tonem, niczym najprawdziwszy romantyk. Już zamierzał pociągnąć rozmowę dalej, ale do jego uszu dotarły pewne słowa, obok których po prostu nie potrafił przejść obojętnie. Olbrzymia moc? Naturalnie, że wątpił w usłyszaną kwestię, ale z drugiej strony, po różnych doświadczeniach, które były zrządzeniem jedynie przypadku, zdecydował się wsłuchać w dalszą rozmowę nieznajomych, by ocenić wartość przekazywanych w niej informacji. Zerknął na moment w bok, by zobaczyć, kto prowadzi ten dialog, a zaraz potem wrócił wzrokiem do pociągającej kobiety, siedzącej tuż obok. Ściągnął rękawiczkę z prawej dłoni, a następnie położył wskazujący palec na delikatnych ustach gejszy.
- Nie mów nic, pozwól mi zatonąć w twoich oczach - szepnął, skupiając się na jej szarych zwierciadłach. Nie zrobił tego bez powodu. Chciał ciszy. Ciszy, w której mógł się wsłuchać w rozmowę toczoną przy pobliskim stoliku. Słuch akurat miał dobry, przewyższający przeciętnych zjadaczów chleba. Wychwycenie kluczowych wiadomości nie powinno być nic problemem. Jeżeli okażą się one nieprzydatne, brązowowłosy będzie mógł wreszcie przerwać milczenie i umilić czas zarówno sobie jak i tej przyciągającej kobiecie.

[Hikari]

~ Wyprawa
Koci Pazur
3/x
Ichirou ~
Chwila spokoju, odsapnięcia dla Ichirou byłaby idealna, ale wygląda, że takiej szansy nie dostanie, a raczej nie w najszybszym czasie. Dziewczyna spojrzała na Ciebie pytająco po pierwszej twojej odpowiedzi dotyczącej smutnego, to co się dzieje za tymi czterema ścianami? O czym mógł mieć on na myśli? On wiedział jakie myśli mu przechodziły przez głowę, a także co miał na myśli. Chciał być romantykiem i o ile jeżeli chodzi o głos w pełni mu się udało, ale słowa wypowiedziane przez niego zostały niezrozumiane. Widocznie dusza romantyka samotna jest, a tylko noce spędza z czyimś innym ciałem. Mimo to i tak samotnikiem zostaje na stałe... Nim zdążyła to przetrawić, następnie zastanowić się nad sensowną odpowiedzią Tobie, a potem otworzyć usta i zalać Ciebie potokiem swoich słów położyłeś jej palec na ustach, delikatnie dotykając jej dolnej wargi i rozchylając ją. Może ona sama sprawiła, że tak trafiłeś delikatnym wycofaniem swojej twarzy, albo nie trafiłeś? Cóż to nie istotne, bo taki palec jak można zauważyć odginający jej delikatnie dolną wargę dodaje jej zdecydowanie uroku. Kolejnym tekstem już sprawiłeś, że jej kąciki ust zostały lekko podniesione, a sama zainteresowana posłuchała Ciebie i się nie odzywała. Przecież i tak zapłacisz za to, a skoro ma tak ułatwione zadanie to nic dla niej tylko się cieszyć prawda? Chociaż może dla niej ta praca tgo przyjemność i lubi rozmawiać, zabawiać, coś zagrać czy cokolwiek co zażyczy sobie osobnik tutaj przebywający. Wszystko to przypuszczenia, zwykła fantazja wręcz, gdyż nie znamy tej kobiety, a nawet jak przebywałbyś z nią tutaj to nie dowiedziałbyś się tego. To jest jej praca i nie może dać po sobie poznać wielu różnych uczuć.
Przejdźmy jednak do spraw innych, co do dyskutującej dwójki na temat, który Ichirou mógł wydawać się ciekawy. Może to wszystko byłoby na darmo, a on sam traciłby czas, który mógłby wykorzystać na rozmowę z tą uroczą panienką zamiast na podsłuchiwanie dwójki osób, którzy jak się okazało byli dwa stoliki dalej w towarzystwie trzech uroczych dziewczyn i spożywali sake. Opisując jednego z nich to ciemne włosy do ramion, oraz brązowe jednokolorowe kimono z złotymi wykończeniami. Widać, że nie był człowiekiem biednym zdecydowanie, ale więcej o nim powiedzieć nie mogłeś gdyż odwrócony był do Ciebie plecami, za to możemy powiedzieć coś więcej o drugim człowieku, który posiada blond włosy, krótki, lekko rozczochrane. Niebiesko - białe kimono, zupełnie klasycznie bez zbędnych dodatków. Energicznie wymachiwał rękami w trakcie swoich wypowiedzi, a także przytulał się to do jednej dziewczyny, a to do drugiej. Oczy miał koloru piwnego, ale bardzo ostre i obserwujące całe otoczenie. Czyżby jego zachowanie to tylko przykrywka i ukrywa coś więcej? Można by wydawać się, że widać w tym lekkie zdenerwowanie jakby przyjrzeć mu się lepiej, tylko czy to jest istotne?
- I co jeszcze Shiro nie wrócił?
Wypowiedział osobnik siedzący do Ciebie plecami. Jego głosy był bardzo szlachetny, wręcz arystokraty można powiedzieć. Pewnie jakaś większa szycha w tej osadzie, albo wyjątkowo bogaty kupiec o zainteresowaniu mocy. Kto to wie, kogo się spotka w tym czasie.
- Dalej czekamy na jakiekolwiek od niego informacje, nie mamy pojęcia. Po prostu pewnego dnia wyszedł i zostawił tylko notkę gdzie się wybiera, bo odkrył podobno zwój mówiący o wielkiej mocy możliwej do poskromienia przez człowieka. Więcej nie przekazał, wiesz jak to on zawsze wpierw działa dopiero potem myśli. Skoro to duża moc ma być to też ciężko ją będzie zdobyć zapewne, pewnego dnia zapłaci to życiem mówię Tobie.
Ten z kolei miał już energiczny i pospolity głos, tak samo gestykulację przy większości słów. Mówił to radośnie, nie przejmował się o swojego kompana. Czasem przerywał wypowiedź na malutki łyk alkoholu, po czym kontynuował, wiadomo jak to w trakcie konwersacji w takim miejscu jak to.
- Wróci to wróci, nie trzeba przejmować się nim, a raczej co teraz zrobimy, masz jakiś pomysł...
Tutaj musiałem przerwać Tobie podsłuchiwanie, ponieważ twoja towarzyszka odezwała się. Przecież każdy niecierpliwiłby się taką ciszą... Zanim cokolwiek powiedziała odebrała palec z swoich ust, a położyła na kanapie luksusowej z skóry na której siedzicie i trzymała swoją jedną ręką.
- Chyba wystarczy Tobie tej ciszy w której wpatrujesz się w moje oczy prawda? Może opowiesz co nieco o swoich podróżach? Jestem pewna, że wiele ich posiadałeś w trakcie swojego życia...
Teraz gdy skupiłeś się na jej postawie, to była lekko wychylona w okolicy piersi przez co wydawały się optycznie trochę więcej, a sama przełożyła jedną nogę przez drugą dzięki czemu kimono odsłaniało jej kolana, łydki oraz wygodne i najpopularniejsze sandały, przecież każdy takie posiadał praktycznie prawda? Nie ważne czy bogaty, czy biedny. Tak czy siak bohater jak chce podsłuchać więcej musi wymyślić coś więcej, a może nie dowie się nic bez zapytania ich? Sprawa tak czy siak wydawała się coraz bardziej ciekawa i zdecydowanie coś w niej może być, kto wie jakie informacje posiadają niektóre zwoje, a jeżeli on znalazł taki to jest bardzo prawdopodobna informacja.

[Ichirou]

Możliwe, że dał się za bardzo ponieść fantazji, przesadzając z metaforą. Na swój sposób jednak wypowiedziana fraza kryła w sobie wiele prawdy, nie była żadnym przekłamaniem ze strony dwudziestolatka. Przez to, co jest poza tymi czterema ścianami rozumiał cały region, a nawet i cały świat. To jasne, że miał na myśli ostatnie burzliwe wydarzenia w Sachū no Senjō, cały zaistniały konflikt między dwoma rodami, czy ogół wojen, które obecnie toczyły się na kontynencie. To właśnie dlatego zjawił się w Zakazanym Owocu, by zaznać przynajmniej odrobiny wytchnienia. Faktycznie, mógł to określić w sposób bardziej zrozumiały, ale z drugiej strony, po co być tak oczywistym?
Przez kilka najbliższych chwil siedział praktycznie w bezruchu, w absolutnym milczeniu, wpatrując się nieustannie w oczy dziewczyny i wsłuchując się w słowa wypowiadane przy pobliskim stoliku. Chociaż wcześniej wypowiedział daną kwestię tylko po to, by uciszyć gejszę, to jednak naprawdę można było zatonąć w jej oczach. Wyrazisty, szary kolor krył bowiem w sobie znacznie więcej tajemnic, niż wydawało się to w pierwszym momencie. Im dłużej wpatrywał się w oczęta nowo poznanej, tym więcej barw w nich odkrywał. Jeżeli chodzi natomiast o specyficzne, zielone plamki, to można było je liczyć dokładnie tak jak gwiazdy na niebie. W nieskończoność.
Mógł łatwo wpaść w pułapkę tych pięknych, szarych ocząt, jednak musiał pamiętać, po co robił to wszystko. Nie chciał wyganiać atrakcyjnej dziewczyny i rezygnować z jej towarzystwa, ugrał więc sobie nieco ciszy, by nadstawić swoje wścibskie uszy w stronę konwersacji o tematyce zdobywania siły. Jak się okazało, zasłyszane wcześnie zdanie nie było żadną abstrakcją lub inną bzdurą, bo mężczyźni rozwijali tę kwestię. Ichirou dowiedział się o innym jegomościu, który rzekomo po zwój otwierający drzwi to potęgi. Czy należało brać to dosłownie? Ile było w tym prawdy? Brązowowłosy nie był na tyle naiwny, by wierzyć pierwszym lepszym plotkom wypowiedzianym przez nieznajomych gości, ale mimo wszystko ich rozmowa go zainteresowała. Posłuchać zawsze było można.
Jednak nie zawsze. Kiedy akolita nadstawiał z rozbudzoną ciekawością uszu, musiała się wtrącić dziewczyna, która chyba zdążyła już się znudzić milczeniem. Akurat teraz? Czy cisza była taka zła? Sabaku westchnął, ale mimiką twarzy nie zdradzał swojego niezadowolenia z zachowania różowowłosej. Liczył, że ta wykaże się większym opanowaniem i przede wszystkim posłuszeństwem, bo przecież prosił ją o wstrzymanie głosu. Musiał więc improwizować raz kolejny, chcąc zdobyć jeszcze parę chwil na podsłuchanie tamtej rozmowy.
- Skąd wiesz, że jestem podróżnikiem? - zapytał, sięgając po kielich, z którego wymownie wypił jednym haustem pozostałe zawarte w nim wino. - Jest wiele do opowiadania, przydałaby się więc najpierw butelka Pocałunku z Hyuo... - Cofnął się lekko, opierając na krześle, by wytworzyć tym gestem nieco większy dystans i wymusić na gejszy to, by spełniła jego specyficzną zachciankę. Nie mogło mu umknąć różne widoki, które zostały mu okazalej zaprezentowane, jednak nie zamierzał tak łatwo padać ofiarą różowowłosej. Nie z nim takie proste gierki. Jeżeli chciała ściągnąć na sobie jego uwagę, musiała najpierw wykonać to, co sobie zażyczył. A jego życzenie nie było nieprzemyślane. Wybrał dość rzadkie wino, pochodzące z odległych krain, by upewnić się, że dziewczynie nie pójdzie tak prędko realizacja zadania. Wszystko po to, by zdobyć jak najwięcej czasu. Jeżeli ta próbowała jeszcze w jakiś sposób zagabywać, to odpowiedział założeniem nogi na nogę, wymownym gestem dłoni, wskazującym pusty kielich i przemilczeniem odpowiedzi.
Znów wytężył swój słuch, skupiając się rzecz jasna na wiadomym stoliku. Był bardzo zainteresowany, co tamci mężczyźni mieli dokładniej na myśli i przede wszystkim o jakim zwoju rozmawiali. Chyba można było przypuszczać jego istnienie, prawda? Tak czy inaczej, Ichirou zachował pełną uwagę. Niedawno miał okazję się przekonać, jak bardzo cenne są informacje.

[Hikari]

~ Wyprawa
Koci Pazur
5/x
Ichirou ~
Czas mija nieubłaganie, a dziewczyna posiadała na twarzy niewielki słodki uśmiech, oczywiście szczególnie, gdy usłyszała nazwę trunku, który sobie zażyczyłeś. Był w tym rejonie może mniej popularny, do Hyuo było bardzo daleko, ale pewnie taki lokal jak ten posiadał jakieś zapasy tego trunku, a może lepiej powiedzieć pocałunku? Wybredny był Ichirou i wiedział, że taki napój nie jest tani, ale co zrobić jak nie chce zrezygnować ani z jednego ani z drugiego? Niestety jest człowiekiem, który nie umie wybrać samego towarzystwa uroczej damy, a także rozmowy o interesujących go tematach. On musi rozwiązać sytuacje w ten sposób, aby podsłuchać ich rozmowy, a także spędzić czas w towarzystwie uroczej damy. Czy jest coś w tym złego? Nie, przecież z życia trzeba korzystać. Właściwie czym jest życie zastanawiał się ktoś kiedyś? I co jest po nim? A co jeżeli po śmierci jest lepiej i nikt po niej nie chce tutaj wracać? To tylko filozoficzne zagadnienie, które obecnie nie jest istotne dlatego pozwolę sobie mimo wszystko pominąć ten temat. Dziewczyna przed odejściem wypowiedziała jedno zdanie, a konkretniej:
- Możesz mnie się spodziewać za chwilę, wraz z twoim napojem i wtedy powiem dlaczego tak uważam.
Czyżby oni posiadali tutaj wszelakie alkohole świata? Nie wiadome, ale reakcja dziewczyny nie wskazywała, aby to był jakiś problem, przecież w takim przybytku muszą posiadać wszystko czego zażyczy sobie jakikolwiek człowiek. Wiele wykwintnych osobistości także zagląda do lokali takich jak ten i ma przeróżne zachcianki, jeżeli chodzi o alkohol i oczywiście kobiety...
Dziewczyna odeszła zostawiając Ciebie samego, ale Tobie to chyba odpowiadało w tym momencie, przecież twój cel był prosty i dobrze wszystkim znany prawda? Chciałeś dalej podsłuchiwać owych typków, którzy mieli informacje mogące Ciebie zainteresować. Wiedziałeś do tej pory o tajemniczym zwoju do potęgi, ale nie wiele więcej. Nawet lokalizacji nie znałeś, gdzie musiałbyś się udać, a ona przerwała może w ważnym dla tego momencie, może w mniej? Kto wie? Tak czy siak wracając do podsłuchiwania jesteśmy już w innej części rozmowy, tym razem mówił to energiczny mężczyzna.
- ... Las. Miejsce to zwało się podobno Neko No Tani z tego co się dowiedziałem. Mieszkają tam niezwykłe zwierzęta, które mogą udzielić wybrańcowi swojej potęgi po zawarciu z nimi przysięgi czy czegoś tam. Nie znam się.
Wtedy też arystokrata do tej pory siedzący plecami do Ciebie rozejrzał się i odłożył szklankę alkoholu, którą trzymał w ręce. Wziął większy oddech i przemyślał to wszystko, a na twarzy jego towarzysza pojawiły się nagle krople zdenerwowania. O co chodziło? Nie było możliwe wyciągnąć tego z tej wybrakowanej rozmowy między nimi do tej pory.
- Summony. Teraz nie dziwię się, że tam się udał. Heh jeżeli tylko mu się to uda to zdobędzie dużą potęgę, ale nie rozmawiajmy więcej o tym. Nie w takim miejscu jak to, za dużo par uszu może nas słyszeć mimo wszystko, takie na przykład siedzące samotnie szczury, które przebywają tutaj z pustym kieliszkiem bez żadnego towarzystwa i napoju. Gardzę takimi podsłuchiwaczami.
Wyglądało na to, że Ichirou został wykryty. W jaki sposób? Nie miał pojęcia. Jeżeli chciał dowiedzieć się czegoś więcej musiał zapewne porozmawiać z nimi, albo wymyślić jeszcze jakiś inny sposób... O ile to było o nim... Przecież mógł mieć na myśli też kogoś innego. A jaka będzie na to reakcja młodzieńca?

[Ichirou]

Wolał nie rezygnować z miłego i przede wszystkim atrakcyjnego towarzystwa wyłącznie z powodu plotki, która przeleciała mu obok ucha. Byłoby wielką głupotą zbywać lub nawet wyganiać dziewczynę tylko dlatego, że usłyszał kilka interesujących go słów, które padły przy stoliku obok. Po pierwsze, nie pozwalała mu na to natura kobieciarza, po drugie zaś obecność różowowłosej dawała mu swego rodzaju przykrywkę. Z panną przy boku z pewnością budził mniej podejrzeń niż siedząc samotnie przy stole. Ta jednak okazała się drobną przeszkodą i momentami utrudniała akolicie zadanie podsłuchiwacza. Zdobył więc nieco czasu, składając dość sprytną i wymagającą prośbę, mogąc teraz w stu procentach zamienić się w słuch i dowiedzieć się, o czym konkretnie mówili jegomoście zajmujący stolik obok. Niestety, dotarł do niego jedynie fragment rozmowy. Neko No Tani, to chyba najważniejsza informacja, jaką udało mu się zarejestrować. Kocia Dolina, którą rzekomo zamieszkiwały niezwykłe zwierzęta, mogące użyczyć wybranym jednostkom swojej potęgi. O jakiej mocy była mowa? I czym dokładnie były te istoty? Tego Ichirou nie wiedział, choć mógłby to sprawdzić osobiście, gdyby tylko znał lokalizację przytoczonej krainy. Usłyszał jedynie o lesie, ale to za mało, by cokolwiek ustalić. Lasów na kontynencie było setki i młodzieniec zapewne prędzej uschnąłby ze starości, niż znalazłby ten właściwy. Wciąż za mało danych, by podjąć jakiekolwiek działania, ale przynajmniej wiedział już, o czym w ogóle toczona była rozmowa. Istotne dla sprawy był fakt, że tamci dwaj nie przytaczali jedynie jakichś plotek, ale wspominali o swoim realnym znajomym, który wyruszył na wyprawę celem odnalezienia tajemniczej krainy i potęgi w niej ukrytej. Można więc było przypuszczać, że jest w tym choć ziarno prawdy, bo ten osobnik raczej nie wypuszczałby się po przytoczoną moc zupełnie w ciemno. Jegomoście siedzący przy stoliku byli bogaci, więc ich wspólny znajomy pewnie również prezentował pewien poziom. Żyjąc w dostatku raczej nie zajmowałby sobie głowy całkowitymi bzdurami i wysnutej potędze i nadzwyczajnych zwierzętach. No, chyba że był szaleńcem, ale niestety tego Asahi nie mógł jak zweryfikować.
Sabaku złapał się na tym, że dość wnikliwie zaczął analizować usłyszaną rozmowę. Mając zaledwie strzępki informacji, jedyne kilka zdań wyrwanych z całego dialogu, myślał o pójściu tym tropem i spróbowania zdobycia wspominanej mocy, o ile ta była prawdziwa. To było naprawdę dziwne, że na dalszy plan zeszły takie rzecz jak atrakcyjna gejsza, dobre wino, relaks, czy cały ten przybytek o wspaniałym, intymnym nastroju. Myślał w tym momencie głównie o Neko No Tani i rozwikłaniu tej tajemnicy, która wyraźnie go zainteresowała. Być może w innej sytuacji zupełnie nie przejąłby się tematem, ale teraz był skupiony na dobrze znanym celu. Szukał wszelkich możliwości do zdobycia siły niemalże każdej postaci i powiększenia tym samym szans swojego rodu w konflikcie, którego wielki wybuch w postaci ogromnej bitwy znajdował się gdzieś na horyzoncie. Był w stanie dokonać wiele, byleby tylko osiągnąć odpowiednie korzyści i siłę. Moralność zawsze była u niego kwestią dość elastyczną lub wątpliwą, a teraz, pełen determinacji, był zdolny do wytyczenia sobie krwawej ścieżki, usłanej licznymi trupami. Wszystko, by dopiąć swego. Może i nie była to szaleńcza i niepohamowana żądza zdobywania siły dla samego faktu jej posiadania, ale jednak odrobina szaleństwa i nieobliczalności gdzieś tam tkwiła w środku młodzieńca.
Z trudem wstrzymał się od uformowania grymasu niezadowolenia i złości na swojej twarzy. Mimo próby zachowania dyskrecji został odkryty. Dwójka mężczyzn jednoznacznie wymieniła jego osobę w trakcie rozmowy, ucinając tym samym temat wyprawy do Neko No Tani. Nie wiedział, w jaki sposób rozpoznali, że ich podsłuchuje, ale to już nie było istotne. Nawet jeśli nie mieli oczywistych dowodów i jedynie dmuchali na zimne, to i tak wszystko sprowadzało się do jednego. Ichirou mógł sobie ich dalej słuchać, ale i tak nie dowiedziałby się niczego na interesujący go temat. I co teraz? Bierne przesiadywanie przy stoliku nic by nie dało. Musiał coś zrobić, o ile chciał zdobyć więcej wiadomości. Przez jego głowę przemknęło kilka pomysłów. Spróbować się dosiąść, upić i uśpić uwagę, by zdobywać strzępkami kolejne informacje? Byłoby to trudne, szczególnie że uznany był za nich już jako wścibski natręt. Fakt, mógłby spróbować ze zmianą wyglądu, ale wszystko to wymagało wiele zachodu, a szanse na powodzenie były nieduże. Plan ten pozostawił zatem na dalszą ewentualność. Chłopak niejednokrotnie potrafił zapomnieć o skrupułach, więc i teraz pojawiła się myśl o bezpardonowym przyciśnięciu dwójki osobników do muru, celem wydobycia danych strachem lub siłą. To jednak pozostawił na ostateczność. Nie chciał robić zamieszania, nie w tak gustownym lokalu. Takich działań musiałby podjąć się bez udziału widzów, a to też wymagało pewnego nakładu pracy. Akolita o bursztynowych oczach westchnął, decydując się na zagranie w otwarte karty. I tak już był częściowo spalony, więc zdecydował się jakoś przerobić to na atut, odpowiednio nakłamać i sprezentować mały teatrzyk, co akurat było bardzo w jego stylu.
Po krótkiej chwili namysłu podniósł się niespiesznie z miejsca, by następnie poczynić parę kroków w stronę stolika z dwójką osobników. Raczej powinni zauważyć jego przybycie, więc skłonił się lekko na przywitanie i zabrał głos w miarę cichym tonem, coby pozostali klienci lokalu tego nie słyszeli.
- Faktycznie, powinniście panowie uważać z wyborem miejsca do rozmowy na ten temat. Wasze szczęście, że szczur nie ma złych intencji. Nie musiałem nadstawiać uszu, by usłyszeć o nader głupim wyczynie waszego kolegi. Shiro zapewne polegnie niebawem, o ile już nie przypłacił życiem swojej nierozmyślności. Wyprawa po zwój jest zbyt niebezpieczna dla pojedynczego śmiertelnika bez odpowiedniego przygotowania. Zapytam tylko o jedno. Na ile dla was cenne jest jego życie? I nie, nie mówię tu o koleżeństwie. Chodzi mi o interesy, bo jak sądzę, jego strata będzie nieco kłopotliwa, nieprawdaż? - Zachowywał pełną powagę i spokojny, a przy tym pewny siebie ton głosu. To jasne, że wiedział o nich mało, ale mimo wszystko spróbował coś z tego ugrać. O ile faktycznie Shiro był w jakiś sposób powiązany z ich interesami, to powinni go przynajmniej wysłuchać, a to już był pierwszy krok do pociągnięcia ich za język.

[Hikari]

~ Wyprawa
Koci Pazur
7/x
Ichirou ~
Szybką decyzję podjął młodzieniec, nie zwlekając podszedł do nich i zaczął ich "nawadniać" swoimi kłamstwami. Wymyślił bardzo sprytny sposób, aby ich zwieść swoimi słowami, ale czy też nie obraził przypadkiem ich dumy? W trakcie wypowiedzi jego było widać nerwowość człowieka ubranego w niebiesko-białe kimono. Stukał jednym palcem w blat, a jego twarz wykazywała niezadowolenie, jednak z szacunkiem poczekał na koniec dyskusji, po czym wstał i zaczął głośniej mówić, energicznie wymachując łapami z zdenerwowania:
- Co Ty sobie wyobrażasz tak mówiąc o Shiro? On sobie nie da rady? Co Ty...
Nagle przerwała ten początek lawiny wypowiedź drugiego osobnika spokojnego, dalej siedzącego przy stole. Wypowiedź to źle powiedziane, lekko może krzyknął jedno słowo: "Dosyć!", a samo to wystarczyło aby jego kolega spotulniał. Po chwili usiadł na swoje miejsce wraz z tym wzrokiem zabójcy, a człowiek w brązowym prostym kimonie przejął jego rozmowę.
- Widzę, że mamy parę szczurów, chociaż akurat to nie o Tobie mówiłem wcześniej. Tamten nieznajomy wyszedł zażenowany, ale jak to mówią? Uderz w stół a nożyce same się odezwą. Mam jednak propozycję, abyś usiadł i napił się z nami lampki wina, co Ty na to szczurku?
Wtedy w niebieskim kimonie człowiek chciał wstać i zaprotestować, ale szybko został powstrzymany jednym gestem ręki. Pokazaniem nią tak zwanego stopu.
Młodzieniec najprawdopodobniej skorzystał z okazji i usiadł z nimi przy stole. Znając jego z pewnością tak zrobił, więc gdy tylko to się stało odezwał się człowiek w brązowym Kimonie:
- Może mówmy sobie po imieniach. Jestem Kyuoshi, a Ty? Uważam, że to będzie jakiś dobry początek rozmów. Ah zapomniałbym drogie panie nalejcie mu pełnej lampki wina, nie przystoi tak siedzieć o suchym pysku w tak wykwintnym lokalu nikomu prawda?
Została Tobie polana pełna lampka wina, a następnie poczekał na przedstawienie się twoje. Nawet jak fałszywe imię musiałbyś podać i tak jesteś zmuszony teraz do powiedzenia go. Kyuoshi ponownie się wypowiedział w twoim kierunku, a kolego w niebiesko-białym kimonie gdzieś jakby zaginął. Niby tam siedział, ale naburmuszony i nawet nie chciał nic powiedzieć obrażony na Ciebie jak i na cały świat. No nie ważne, obecnie rozmowa zamieniła się w rozmowę między wami dwoma. Co zrobi dalej członek szczepu Sabaku? To się dowiemy.

[Ichirou]

Nie było stuprocentowej pewności, że to właśnie on został wykryty, a nie inny podsłuchiwacz, ale nie miało to większego znaczenia. Rozmowa dwójki mężczyzn przy stoliku obok została przerwana i dalsza bierność brązowowłosego nie przyniosłaby żadnego efektu. Musiał coś zrobić, więc szybko podjął dość śmiałą decyzję. Postanowił na bezpośrednią interakcję z jegomościami, wykładając karty na stół. Oczywiście nie oznacza to, że miał być szczery, o nie. Ichirou był fałszywą osobą, notorycznie kłamiącą dla własnego zysku lub nawet z powodu zwykłego kaprysu. Mataczył, lawirował między prawdą a kłamstwem, udawał kogoś zupełnie innego, pozował na osobę szczerą, kierującą się zasadami. Krętactwo u niego było na porządku dziennym, że tak właściwie jemu samemu trudno było w rzetelny sposób opisać swoją personę. Swego rodzaju obłuda i zgrywanie się weszły mu na dobre w krew, stając się jego nieodłączną cechą. Teraz więc czuł się jak ryba w wodzie, mogąc prowadzić interesującą grę, licząc, że ta zaprowadzi go do upragnionego celu.
Nie ruszyło go zachowanie mężczyzny odzianego w niebieskie szaty, który zareagował nader impulsywnie i wymachiwał łapskami jak kretyn. Jedynie z powodu udawanego szacunku nie złożył na swoich ustach krzywego, figlarnego uśmiechu, będącego rezultatem rozbawienia. Osobnik słabo sobie radził z panowaniem nad emocjami i natychmiast zdradzał swoje intencje. Z tej krótkiej scenki złotooki akolita wyciągnął informację, że wspominany wcześniej Shiro nie jest temu typkowi obojętny. Może okazać się to cenne, chociażby przy próbie przekonania dwójki, że ich towarzysz znajduje się w niebezpieczeństwie i należy mu pomóc. Asahi nie musiał uspokajać narwanego typa, bo zrobił to drugi jegomość siedzący przy stole. Ten prezentował nieporównywalnie większą ogładę i potrafił poprowadzić rozmowę jak na człowieka z kulturą przystało. Już było wiadome, z kim młody bohater będzie musiał przeprowadzić konwersację. I szczerze mówiąc, odpowiadało mu to. Zawsze wolał wszelkie sprawy rozwiązywać dyplomatycznie niż sięgać bo bardziej stanowcze środki, takie jak ból, strach, czy śmierć. Chłopak wysłuchał słów mężczyzny, które nieznacznie wybiły go z tropu. Okazało się, że to jednak nie on był natrętem, o którym wcześniej była mowa. A więc jeszcze ktoś był zainteresowany ich rozmową? Czy był zainteresowany tą samą sprawą, co Ichi, czy był tutaj z innego powodu? Cóż, tego się raczej nie dowie, jednakże mimo wszystko to stawiało brązowowłosego w ciut lepszej pozycji startowej.
- Szczur szczura przegonił - odparł lekko rozbawiony sytuacją, aktorsko rozkładając ręce na boki. - A z propozycji z przyjemnością skorzystam, wszak rozmowa jest rzeczą ludzi rozumnych - dodał, z uśmiechem rozsiadając się wygonie na wolnym miejscu. Zerknął na naburmuszonego typa, który był nadęty niczym balon i uciszany przez towarzysza, musiał zachować w sobie złość. Ach, jakże takie małe drobiazgi mogły poprawiać humor.
- Ichirou, miło mi - odpowiedział po sekundzie namysłu. Faktycznie, przez głowę przemknęła mu myśl podania fałszywego imienia, ale uznał, że takie kłamstwo praktycznie niczego by nie wniosło. O wiele istotniejsze od jego imienia było to, jakimi pobudkami się kierował i jaki miał w tym wszystkim cel. Tego rzecz jasna nie zamierzał przed nikim odkrywać. Skinął głową w geście podziękowania, po czym odebrał kieliszek napełniony winem. Na moment zawiesił oko na wdziękach dziewcząt, nad którymi można byłoby się długo rozwodzić. Mimo wszystko nie zapominał o swoich priorytetach, do których za moment nawiązał.
- A więc... - Założył nogę na nogę i skosztował lampki wina. - Nie chciałbym rezygnować z kurtuazji, jednakże w tym konkretnym przypadku czas odgrywa ważną rolę. Proponuję zatem przejść od razu do sedna sprawy, którą podjąłem chwilę temu. Nie zamierzam być niegrzeczny i umniejszać możliwości Shiro, ale podejmuje się on faktycznie szalenie niebezpiecznego wyzwania. Teraz, kiedy kręcą się jeszcze dookoła - jak sam nazwałeś - szczury, zagrożenie może nadejść z każdej strony. Dostrzegam tu jednak skojarzenie celów i pole do współpracy. Nie będę ukrywał, zależy mi na tym samym miejscu, ale z innych powodów. Póki co mogę zdradzić tyle, że jest tam ukryta pewna bardzo cenna pamiątka rodzina. Zamierzam ją odzyskać i ku temu poczyniłem wiele żmudnych przygotowań, jednakże wciąż brak mi paru informacji, które najwyraźniej Shiro zdobył. Wątpię jednak, czy on sam jest świadom wszystkich istniejących tam niebezpieczeństw, szczególnie że zniknął bez słowa, bez żadnej wcześniejszej zapowiedzi. To zrozumiałe, że wiele podań o tym miejscu może omamić ludzki umysł żądzą potęgi, jednak należy kierować się przede wszystkim rozsądkiem. A rozsądek właśnie w tym momencie podpowiada mi, że warto byłoby nawiązać współpracę... - skończył, upijając łyk wyśmienitego wina. Przez całą przemowę zachowywał spokój i opanowanie. Teraz cierpliwie czekał na reakcję Kyuoshi, inicjatywa leżała po jego stronie. Wszystko zależało od tego, czy mężczyzna wykaże chęć współpracy. Asahi miał nadzieję, że dał mu temu wystarczające powody. Przede wszystkim wyjaśnił, że nie dąży do tego samego co Shiro, a więc nie pojawia się konflikt interesów. Oczywiście, to było najprawdziwsze kłamstwo, ale kto o tym mógł wiedzieć? Wzmianka o rodzinnej pamiątce była całkiem zmyślnym zagraniem. Tak czy inaczej, swoje zrobił. Pozostało cierpliwie czekać na rozwinięcie.

[Hikari]

~ Wyprawa
Koci Pazur
9/x
Ichirou ~
Kłamstwo za kłamstwem zostało wypowiadane przez młodego członka szczepu Sabaku, a z każdym kolejnym fałszywym słowem Kyuoshi się uśmiechał delikatnie bardziej i bardziej. Jego uszy zostały zatrute nimi w pełni, ale czy to w pełni prawda? Jego wzrok patrzący na Ciebie mówi Tobie, że wie iż kłamiesz, przejrzał Ciebie na wylot, a może to tylko złudzenie? Tą całą rozmowę można przyrównać do gry w którym jeden błąd sprawia, że przegrałeś. Koniec, nie ma Ciebie, a atuty rozmówców są sobie nawzajem nieznane, niestety na twoją szkodę...
- Oj młody młody, aby mnie okłamać musiałbyś szkolić się jeszcze milion lat. Widocznie nie słyszałeś o mnie, ale w życiu każde kłamstwo wyłapałem, nikt nie był w stanie mnie okłamać, taką mam umiejętność i dzięki temu byłem w stanie zdobyć cały majątek, ale wiesz co? Ciekawie się ich słuchało. Powiedz mi prawdę chcesz tej mocy, po którą poszedł Shiro prawda? W sumie to może być zabawne. Nienawidzę kłamców, zazwyczaj staram się ich zetrzeć na proch, ale nie tym razem. Przynajmniej imię powiedziałeś mi prawdziwe, dlatego też mam zamiar pobawić się z Tobą inaczej, wchodzisz w to? Skoro jesteś taki silny to powinieneś wygrać...
Człowiek w niebiesko-białym kimonie jeszcze bardziej zaczął się irytować, tupał nogą co było dosyć dobrze wszędzie słyszane, pewnie przez większą ciszę w lokalu, tylko szmery, lekkie chichoty dziewczyn słyszane były i to tupanie. Widać, że wraz z poznaniem, że kłamałeś jeszcze bardziej się irytował, a Kyuoshi wręcz odwrotnie. Był spokojny, zrelaksowany, pewny siebie, po prostu typ zwycięzcy. Wydawałoby się, że teraz patrzył z góry jakby miał Ciebie w garści i mógł wycisnąć wszystkie soki, ale nie zapomnieliśmy o kimś w tej historii? O pewnej dziewczynie, która poszła szukać "Pocałunku z Hyuo"? Przyszła ona nie wiadomo kiedy i usiadła obok Ciebie z butelką tego trunku kładąc to na stole, usiadła obok Ciebie i lekko przejechała Tobie po klatce i brzuchu palcem prawej ręki mówiąc:
- Nieładnie tak zmieniać miejsce, bez uprzedzenia, jesteś niegrzecznym chłopcem.
No cóż co powie Ichi na propozycję tego człowieka i jak zareaguje na dziewczynę? W tym momencie chyba nie przeszkadza jedna dodatkowa przy trzech wcześniej obecnych prawda?

[Ichirou]

Był dobrym pokerzystą. Mimo kiepskich kart na ręce grał w zaparte, nie myśląc o pasie lub nawet o biernym czekaniu. Na stole znajdowała się zbyt wielka pula, żeby rozważać jakąkolwiek rezygnację. To oczywiste, że brązowowłosy pragnął zawalczyć o całą stawkę i w tym celu był skłonny zrobić naprawdę wiele. Kłamstwem posługiwał się niemal równie wprawnie co prawdą, nie dziwne więc, że tym razem również sięgnął po fałsz i to w znacznej ilości. Wymyślał jak z nut całkiem spójną historyjkę, która najbardziej odpowiadała jego aktualnym potrzebom. Nie był w żadnym stopniu skrępowany i czuł się jak najbardziej swobodnie. Właściwie, to był w swoim żywiole. Luksusowy, prawdopodobnie najlepszy w osadzie lokal, piękne gejsze, drogi alkohol i trudna gra toczona z wysoko postawionymi szychami. Można było dość do wniosku, że dwudziestolatek minął się z powołaniem i o wiele lepiej sprawdziłby się w roli fałszerza, polityka lub biznesmena zajmującego się szemranymi interesami. No, pozostawało jeszcze prowadzenie ekskluzywnego przybytku, oferującego najróżniejsze rozrywki, w tym hazard i miłe towarzystwo, ale to akurat plany na spokojniejszą starość.
Wracając do sedna sprawy, Ichiemu szło całkiem dobrze, przynajmniej według jego subiektywnej opinii. To jasne, że nie spodziewał się, że wprawny dyplomata, z którym miał do czynienia, przyjmie w stu procentach jego słowa takimi jakie są. Mimo wszystko starał się przedstawić swoją osobę w możliwie najprzychylniejszym świetle, żeby jegomość faktycznie rozważył jakąś formę współpracy lub przynajmniej wymianę kilkoma informacjami. Jak się niebawem okazało, umiejętności miękkie Kyuoshiego przerosły jakiekolwiek przewidywania reprezentanta szczepu Sabaku. Wszystkie kłamstwa wypowiedziane przy tym stole zostały natychmiast przejrzane. Dosłownie wszystkie, bez absolutnie żadnego wyjątku. Asahi z trudem ukrył w sobie zdziwienie, bo przecież zachowywał się do tej pory jak najbardziej poprawnie i wydawać się mogło, że był przekonujący. Utrzymywał niezachwianą ogładę, z rozwagą dobierał słowa, wypowiedziane przez niego kwestie były spójne, a zwracał również uwagę na swoje gesty. I wszystko to okazało się niewystarczające. Jegomość musiał potrafić czytać między wierszami, dopatrywać się i dosłuchiwać rzeczy, których przeciętny zjadacz chleba w ogóle by nie zauważył. Słowa mężczyzny mogły być jedynie przechwałkami, ale z pewnością miały w sobie co najmniej cząstkę racji. W jaki sposób rozpoznał prawdę? Fakt, może jakimś sposobem znał imię brązowowłosego, ale i tak miało to niewielki wpływ na całokształt obrazu, jaki właśnie wymalował się przed oczyma młodego bohatera.
Zamilknął na chwilę, bo musiał wszystko przeanalizować od nowa. Niespiesznie sięgnął po kielich, z której potem miał upić łyk wina. Ot, prosta zagrywka, by zdobyć chociaż te kilka cennych sekund, potrzebnych na ułożenie planu i podjęcie odpowiedniej decyzji. Gra toczyła się o dużą stawkę, a Ichirou już znalazł się na skraju przepaści. Wystarczał teraz już tylko jeden krok w złą stronę, by spaść i pożegnać się z cenną zdobyczą. Właściwie, to już na tym etapie Kyuoshi mógłby zakonćzyć temat, uciąć rozmowę i pożegnać akolitę z zerowymi wiadomościami. Dał chłopakowi jeszcze jedną szansę, może przez jego urok, śmiałość, ukryty potencjał, zwyczajny kaprys, czy cholera wie co jeszcze innego. Tak czy inaczej, Sabaku mógł jeszcze coś ugrać, ale konieczna była zmiana taktyki. Może powinien postawić bezpośredniość, tak jak przed momentem, kiedy podszedł do tego stolika? Jakakolwiek próba kłamstwa obarczona była zbyt wielkim ryzykiem, bo osobnik zapewne znowu wykryłby fałsz. Powoli ograniczały się możliwości wyboru i tak naprawdę jedyną słuszną opcją pozostawało pójście śmiało naprzód i wystawienie swoich karty, tym razem już tych prawdziwych.
To, że rożowowłosa dołączy do niego prędzej czy później było do przewidzenia. Dwudziestolatek nigdy nie wzgardził miłym towarzystwem, toteż jej powrót przyjął z uśmiechem, który zagościł na moment na jego twarzy. I choć był osobą ogólnie rzecz biorąc adorującą płeć piękną, to jednak nie pozwalał sobie zmącić nią tak łatwo swej głowy. Teraz miał szczególnie ważne sprawy do omówienia, także jak atrakcyjna ta gejsza by nie była, musiała zejść na nieco dalszy plan i pogodzić się z przyjęciem drugoplanowej roli. To jasne, że Ichirou myślał teraz głównie tylko o jednym - o potędze, do której dostęp był zarówno blisko jak i daleko.
- Nigdy nie mówiłem, że jestem grzecznym chłopcem - szepnął, nachylając się do niej i w tej samej chwili złapać ją za udo, które moment później uszczypnął. Dopił wino zawarte w trzymanym kielichu, by zaraz później wymownie go przed nią postawić. Życzył sobie rzecz jasna polania trunku, który przyniosła. Niech nie myśli, że poszła po niego tylko po to, by zapewnić brązowowłosemu trochę spokoju. Ichi objął siedzącą przy nim gejszę w pasie, kładąc dłoń na jej biodrze, po czym westchnął cicho, ostatecznie układając zebrane dotąd myśli. Nie pozostało mu nic innego jak odstawić kłamstwa na bok i zgodzić się na warunki, które tak na dobrą sprawę nawet nie zostały podane.
- Cóż, doceniam i podziwiam umiejętności. Tak, chcę tej mocy i już nie ukrywając, jestem mocno zdeterminowany, by ją zdobyć. Skoro mnie przejrzałeś, to myślę, że moją odpowiedź od chwili już znasz. Oczywiście, że wchodzę w to - odpowiedział opanowanym tonem głosu, za nic w świecie nie dając się zbić z tropu. Jasne, że to tamten jegomość miał znaczącą przewagę, ale chłopak nie mógł sobie przecież pozwolić na zachowywanie się, jakby był stłamszony i przyciśnięty do muru. Jak zawsze, dobra mina do złej gry. Chociaż... może nie była ona aż taka zła?

[Hikari]

~ Wyprawa
Koci Pazur
11/x
Ichirou ~
Młodzieniec zaskoczony swoją porażką stracił inicjatywę rozmowy, jakby coś w nim pękło to wszystko. Oczywiście determinacja do osiągnięcia celu dalej została, ale... Nie było tej pasji w walce i wykazania swego zdania, ani w niczym. Po prostu odpuścił Ichirou i postąpił tak jak tego chciał Kyuoshi. Co do dziewczyny to zapiszczała delikatnie, tylko abyś Ty słyszał i się przytuliła zgodnie z twoimi ruchami, nie protestowała zbyt bardzo, ale widać było, że gdy złamiesz granice dobrego rozsądku to będzie gotowa Tobie przywalić. Z takimi babami nie ma żartów, zaraz uruchomi jej się Bruce Lee Karate Mistrz. Tak czy siak wróćmy do głównego wątku fabularnego naszego, którym jest reakcja rozmówcy, który się uśmiechnął jeszcze delikatnie szerzej, bawił się z Tobą i twoimi reakcjami. Wyglądał niczym pająk z złapaną muchą w sieci, już owiniętą w kokon. Oczywiście tą muchą nie jest nikt inny, tylko Ty sam w tym wypadku. Wyglądał przerażająco, ale może tak się Tobie tylko wydawało, kto wie co się w jego głowie teraz rozgrywa, jaka batalia o to którą zabawę wybrać... To wie tylko on sam.
- Dam Tobie lekcję gratis. Specjalnie początkowo dałem Tobie się wygadać, nakręcić abyś uważał, że masz tylko jedno wyjście jak powiedzieć prawdę. Oplotłem wokół palca i zamknąłem, że nawet nie zapytałeś się co to za gra, a zgodziłeś się na nią... Co by było gdyby nazywała się ona "młody kłamca traci głowę?"
Jego śmiech mimo iż był cichy wyróżniał się w lokalu i spowodowało to, że było go słychać po jego całości, mniej bardziej nie wnikajmy w szczegóły, które nie są aż tak istotne po chwili przestał i kontynuował swoją wypowiedź, aż dziwne, że osobnik w niebieskim kimonie nie wykonał ruchu, aby Ciebie pozbyć owej głowy. Dziewczyna spięła się i wyglądała niesamowicie poważnie, jej chyba to nie bawiło.
- Trochę się droczę, ale też pokazuję. Podstawowa zasada postaraj się wyciągnąć co ludzie ukrywają, udawaj, że się tym interesujesz, a potem nagle zniszcz ich marzenia, zgnieć ich prawdą. Wiesz co Ciebie zwiodło? Powiem jedno, w Neko no Tani masz pamiątkę rodzinną to czego potrzebujesz? Powinieneś wiedzieć jak tam dotrzeć, czy cokolwiek a Ty szukasz informacji. Nic nie masz pojęcia o tym, a nazwę usłyszałeś i szukałeś otoczki słów, które możesz dobrać, aby oszukać, ale tylko amatora, nie człowieka który od urodzenia w tym żył. Moja zabawa polega na tym, że ja powiem Tobie wszystko co wiem, a Ty grzecznie pójdziesz zdobyć moc, a jak spotkasz Shiro to postarasz się go skopać ode mnie. Może być?
Propozycja szybka, niespodziewana, aż drugi mężczyzna podniósł się, ale został zgaszony wzrokiem. Co teraz zrobisz?

[Ichirou]

Powiedzieć, że coś w nim pękło, że został zdruzgotany i załamał się swoją porażką to jednak przesada. Oczywiste, że wychwycenie przez jegomościa wszystkich wypowiedzianych kłamstw było zadziwiające, ale nie było tutaj żadnego poczucia zdruzgotania. Brązowowłosy był typem osoby, która potrafiła stroić miny i drwić ze wszystkiego nawet w opłakanej, krytycznej wręcz sytuacji. Poza tym, złotooki bohater już na samym początku znał swoją sytuację, która - nie oszukujmy się - była raczej słaba i niezbyt rokująca na sukces. Przecież usłyszał zaledwie kilka słów, kilka strzępków informacji wypowiedzianych podczas rozmowy obcych mężczyzn. Z tymi właśnie ochłapami próbował ułożyć całą układankę, która miała zawierać potencjalnie bardzo wartościowe dane. Nie był głupi i nie liczył w stu procentach na to, że dostanie to, co chce. Fakt, że nie został wyrzucony kilka chwil temu był swego rodzaju dobrym wynikiem. Wciąż prowadził dialog, a że Kyuoshi rozwiał jego fałsz to już ryzyko wliczone na etapie układania planu. Jeżeli ten osobnik był faktycznie tym, za którego się podawał, to chyba nie było możliwości oszukania go. Jasne, że był w znacznie gorszej pozycji, ale czy nie znajdował się w niej już na samym początku? Mimo wszystko próbował zdobyć informacje zupełnie w ciemno, nie mając o tej rzeczy wcześniej jakiegokolwiek pojęcia. To tak, jakby ślepy chciał zapytać o to, jakiego koloru jest niebo.
Choć został odrobinę wybity z rytmu, to nie dawał po sobie tego znać. Póki siedział przy tym stole, wciąż istniała szansa na to, że wyciągnie z rozmowy coś cennego. Mężczyzna mógł go przecież przegonić go już dawno, a jednak zaprosił go do stolika i prowadził z nim dialog. Asahi wiedział, że był tylko dwie możliwe opcje. Albo biznesmen miał po prostu kaprys i chciał słownie wgnieść go w ziemię, albo widział w brązowowłosym kogoś, kto mógłby się w czymś przydać. Akolita liczył na to drugie. Miał zresztą ku temu powody, bo wbrew pozorom na swój sposób jegomość był mu przychylny. Gra grą, dominacja dominacją, ale jednak wciąż kontynuował dysputę mimo kłamstw młodzieńca, dodatkowo przy tym przyciszając swojego kompana. Ichirou potraktował to zatem jako dobry prognostyk i jakąś nadzieję na uchylenie przynajmniej rąbka tajemnicy w tej całej sprawie. Z chłodnym spokojem wysłuchał słów Kyuoshiego na temat oplatania wroga wokół palca. I szczerze mówiąc, uznał to jako nieco czczą gadaninę. Przede wszystkim był za bardzo niepokorną osobą, by słuchać jakichś lekcyjek nieznajomego. Miał swoje przekonania, swoje ja i właśnie nimi się kierował. Poza tym, po co ten gość to wszystko robił? To jasne, że reprezentant szczepu Sabaku prowadził grę, bo chciał dobrać się do sekretnej wiedzy, ale co biznesmenowi było z dyplomatycznego zmiażdżenia przeciwnika? Jedynie satysfakcja. Dwudziestolatek przemilczał więc część z tych słów, pozwalając jegomości podbudować własne już z pewnością ogromne ego.
- Doceniam twoje możliwości i mimo wszystko zachęcam cię do tego samego. Nigdy nie wiesz, co potrafi nieznajomy, który akurat przysiądzie się do twojego stolika - odpowiedział z opanowaniem, by w jakiś sposób odbić wypowiedź rozmówcy, ale z umiarem i bez stawiania pogróżek. Wzmianka o młodym kłamcy tracącym głowę była jednak małym przegięciem, toteż chłopak nie mógł wobec niej przejść obojętnie. Może i ten osobnik był świetnym dyplomatą, miał duże wpływy i kąpał się w złocie, to jednak Ichirou miał również swoje argumenty, które miał bardziej bezpośredni charakter. Jako wprawiony Sabaku potrafił bez zawahania przeobrażać wrogów w krwawą miazgę, siać zniszczenie, czy zasypać ten przybytek z jego okolicą morzem piasku. Asahi wcale nie miał zamiaru prezentować swojej siły, ale w każdej chwili mógł zmienić swoje zdanie.
- Ja nie miażdżę marzeń, ja miażdżę ludzi - myślami wtrącił się podirytowany w monolog mężczyzny. To miłe z jego strony, że chciał mu zaprezentować właściwy sposób działania, ale nie tego oczekiwał dwudziestolatek. Wstrzymał się jednak od komentarza, pozwalając mu rozwinąć swoją myśl, bo ta wkrótce przeszła do sedna sprawy, na której w tym momencie bohaterowi najbardziej zależało. Neko no Tani. Jak się okazało, biznesmen był w stanie zaoferować informacje, których tak bardzo pożądał. Już bez żadnych gierek, jeśli wierzyć jego słowom. Ichirou nie musiał długo zastanawiać się nad odpowiedzią.
- Układ uznaję za przyjęty. Zamieniam się w słuch. - Mógł pytać chociażby o to, dlaczego ten chce mu pomóc, ale czy cokolwiek by to zmieniło? Im mniej pytań, tym lepiej. Asahi nie chciał kombinować, przynajmniej nie teraz, póki jeszcze nie otrzyma odpowiedniej wiedzy. Kyuoshi jasno ustalił reguły gry. Wymagał posłuszeństwa, chciał być panem i władcą, więc owe posłuszeństwo dostanie. Oczywiste, że akolita zamierzał dostosowywać się do tych zasad póki będzie mu to na rękę. Kiedy jednak reguły zaczną mu wadzić, to cóż, nadejdzie pora na rezygnację z nich.

[Hikari]

~ Wyprawa
Koci Pazur
13/x
Ichirou ~
Atmosfera przy stole jak i w lokalu była bardzo spokojna i każdy przebywający tutaj był spokojny. No prawie, ponieważ człowiek w niebiesko-białym kimonie, który dalej się nie przedstawił, ani nie odezwał, a tylko tupał nogą był zdecydowanie niespokojny i gdyby mógł to najchętniej by się rzucił Tobie do gardła. Jaką władzę musi mieć Kyuoshi, że zbywał go sobie jak psa? Machnięcie ręką i już był potulny niczym owieczka dla pasterza... To dobrze dla naszego bohatera, a także miał szczęście z kaprysem Kyuoshiego. Po prostu postanowił, że da Tobie informacje i nic więcej. Dlaczego? Ponieważ może, jest to w jego możliwościach, a zresztą...
- Więc jak spotkasz Shiro to masz mu skopać tyłek, ale nie zabijać. Wtedy wiedz, że się zemszczę o wiele, wiele bardziej, a stać mnie na to. Uwierz mi. Wybrał się on do Tajemniczego Lasu. Tam podobno znajduje się to miejsce, gdzie można zdobyć potęgę. Musisz udać się daleko wgłąb jego, a nawet przejść przez większą jego część, aby dostać się do tego miejsca musisz udawać się daleko na południowy zachód, aż dotrzesz do doliny zewsząd otoczonej wzgórzami. To tyle z naszej strony, a teraz wybacz my musimy już iść. Interesy nas gonią, prawda? Z mojej strony to wszystko co mogę Tobie powiedzieć... A no i powodzenia młody.
Człowiek w niebiesko-białym kimonie jakby się nagle obudził z swoich myśli kiwnął głową, a następnie wstał wraz z Kyuoshim i obaj wyszli. Dało się słyszeć jego głos spoza lokalu już, który krzyczał, ale nie dało się rozróżnić już słów. Zostawili po sobie na stole notatkę na stole. Okazało się, że owa kartka była wykonana z niezwykle starego pergaminu, widocznie ledwo się trzymającego w jednym kawałku. Stary papier był pokryty ledwo widocznymi znakami z atramentu, w wielu miejscach układającymi się w słowa. Niestety, duża część zapisków była albo starta przez czas, albo zakryta śladami czegoś, co wyglądało jak bardzo stare plamy po krwi...

  Ukryty tekst

Wtedy gdy przeczytałeś ją dziewczyna szepnęła Tobie do ucha:
- Teraz zostaliśmy wreszcie sami, co chciałbyś porobić?