Plac centralny

[Akihiko Maji]

Z samą misją jakoś bardzo spieszyć się nie musiał i to głównie sam Akihiko motywował się do jak najsprawniejszego uwinięcia się ze sprawą. Wrodzona ciekawość otaczającego świata skłoniła jednak blondyna do wykorzystania okazji i połączenia "przyjemnego z pożytecznym". Doko z wielką chęcią oglądał tutejszą architekturę i nowinki techniczne, z pewnym smutkiem przyznając w myślach, że jeśli chodziło o to drugie, to lalkarze z całą pewnością przewyższyli Maji i Sabaku. Czy jednak powinien się temu dziwić? Cały ich klan kręcił się wokół mechanizmów, mniej lub bardziej dziwnych oraz skomplikowanych. Logicznym było więc założyć, że Ayatsuri nie ograniczali się tylko do lalek i próbowali wykorzystywać swoją wiedzę i możliwości również w takich sprawach jak te. Dziwnym był jednak fakt, że ów usprawnienia nie były powszechne na Samotnych Wydmach, zwłaszcza w większych osadach. W końcu, byli sojusznikami, prawda? Prawda?
Może po prostu nikt od nas się tym nie interesował? Albo było to za drogie w implementacji? - Tutaj Akihiko wszedł już na grunt polityczno-ekonomiczny, gdzie brakowało mu informacji, dlatego też porzucił dalsze rozmyślania i wewnętrzne monologi, skupiając się bardziej na poszukiwaniach i dalszym zapoznaniu się z osadą. Po wstępnym rozpoznaniu, miał już wiedzę na temat położenia najważniejszych miejsc, a także paru takich mniej ważnych. Możliwości miał wiele, jednak nim udał się do któregokolwiek z poznanych przybytków, Doko wpierw rzucił okiem na tablicę ogłoszeń, z cichą nadzieją, że znajdzie tam jakąś poszlakę. Jeśli jednak nic takiego nie wpadło mu w oko, Maji postanowił wpierw zacząć poszukiwania od karczm i tawern. Przez takie miejsca przewijała się masa ludzi, więc może któryś z karczmarzy będzie coś wiedział. Poza tym, Akihiko miał jeszcze jeden powód... po podróży wypadałoby usiąść, zjeść coś i odpocząć.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
15/34

Ningyō-shi było prawdziwym cudem technologicznym. Różnego rodzaju mechanizmy, które Ayatsuri zaprojektowali, skonstruowali i wykorzystują potrafiły zawrócić w głowie, a przy tym niesamowicie podnieść komfort życia tutejszych mieszkańców. No właśnie. Tutejszych. Maji szybko zwrócił uwagę na fakt, że klan Ayatsuri raczej niechętnie dzieli się swoimi pomysłami oraz wynalazkami z pozostałymi regionami Unii. A przecież byli jedną dużą siłą, ogromnym sojuszem, z którym żaden inny region świata nie ma szans. Nawet Cesarstwo zebrane pod jednym Cesarzem miałoby problemy, nie wspominając o pojedynczych klanach, które raczej dalekie są od łączenia sił w większych, a tym bardziej stałych sojuszach. Ale co Unii po takim sojuszu, skoro nie następywała tutaj równa wymiana dóbr i informacji? Dlaczego Ayatsuri zachowywali woje wynalazki wyłącznie dla siebie? Faktycznie mogło tutaj chodzi o sprawy gospodarcze. Wydatki na wdrożenie mogły być spore, ale skoro udało się to w jednym mieście, to z powodzeniem przy dużo większych środkach które posiadają wszystkie klany wspólnie, udałoby się to chociaż częściowo wprowadzić w dwóch pozostałych miastach. Musiała to więc być kwestia polityczna. Ayatsuri nie mogli oddawać tak łatwo jedynej przewagi jaką mieli nad pozostałymi, bo sami siebie wtrąciliby w margines, a tak to mają bardzo silną pozycję.

Tablica miała zaczepionych sporą ilość kartek. Niektóre wystawały spod spodu, w znacznej części wyblakłe. Słońca pustyni było bezlitosne i atrament nie wytrzymywał próby czasu. W niektórych dało się rozczytać fragmenty. Jedno ogłoszenie było o sprzedaży kwiatów. W innym ktoś sprzedawał żądła skorpionów. W jeszcze innym ktoś oferował usługi swoich wyścigowych wielbłądów. Ale jedno, będące nieco na uboczu, przykuło wzrok Majiego. Kartka wyglądała na nową, a tusz na nietrącony zębem czasu. "Utracone sztuki medycyny i sztuki marionetkarskiej odnajdują harmonię w moich rękach. Umów się na spotkanie z Dr. Kurogami. Moje miejsce praktyki to stary teatr w centrum miasta". Dokładnie tego szukał. Co prawda z takiego opisu ciężko wywnioskować jakiego poziomu są umiejętności owej doktor Kuragami, ale był to dobry punkt zaczepienia.

[Akihiko Maji]

Akihiko nie był niestety zbyt zaznajomiony z wieloma sprawami związanymi z Unią. Zapewne wynikało to, przynajmniej częściowo, z jego rangi, która była... najniższą możliwą. Maji dziwił się, że Akiyoko tym razem mu tego faktu nie wypomniała. Z racji bycia Doko, do jego uszu nie dochodziły bardziej poufne informacje. Oczywiście, co nieco wiedział, jednak nie było to dość, by uznać się za kompetentnego w tym temacie. Mógł się więc tylko dziwić i główkować, bez większych nadziei na trafienie na właściwe powody. Te rozważania nie mogły jednak odwracać uwagi blondyna od misji, którą mu powierzono. Nowe otoczenia i odkrycia zachęcały do pogrążenia się w myślach i wypytywaniu miejscowych o różne, może nawet i błahe rzeczy... nie miał jednak na to czasu. Obiecał jednak zapoznać się bardziej z Ningyō-shi, gdy będzie miał trochę wolnego czasu.
Przesuwał wzrokiem po kolejnych ogłoszeniach, wiele z nich było częściowo lub całkowicie nieczytelna, powoli tracąc nadzieję, na znalezienie tutaj jakiejkolwiek wskazówki. Nagle jednak zauważył dość nowy skrawek papieru, szybko skupiając na nim swoją uwagę. Mimowolnie się uśmiechnął, widząc konkretne nazwisko na ogłoszeniu. Był to dobry początek! Zapamiętał sobie to miano, jednak nie udał się od razu do teatru. Planował najpierw popytać w karczmach o owego jegomościa, by zorientować się czy jest w ogóle po co do niego iść i zawracać mu głowę. Może przy okazji znalazłby kogoś innego, lepszego? W ogłoszeniu nie widział konkretnie narzuconej godziny, więc mógł sobie chyba pozwolić na małe rozpoznanie przez "konfrontacją".

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
17/34

Zasięgnięcie dodatkowych opinii było bardziej niż wskazane. Poza ogłoszeniem nie miał przecież nic. Trzeba więc było udać się w kilka miejsc i popytać tutejszych ludzi. Karczmy wydawały się do tego idealnym miejscem. W pierwszej, bardzo klasycznej o średniej jakości raczej nie znalazł wielu przyjaznych twarzy, które chciałyby z nim porozmawiać. Jedynym gadatliwym był jej właściciel, który znany ze swojego upodobania do plotek, zawsze starał się wiedzieć wszystko o wszystkich. A nawet jak nie wiedział, to w locie wymyślał sobie kolejne plotki.

-Słyszałem historię o jednym jej pacjencie. Ninja, który stracił dłoń w walce z bardzo niebezpiecznym roninem. Perfekcyjne cięcie w nadgarstek pozbawiło go dłoni. Trafił do dr Kurogami. Podobno jej precyzja i kontrola nad marionetkami były wręcz mistrzowskie. Dzień później widziałem tego ninja jak znowu był na mieście. Tak szybko wstać zaraz po zabiegu? Niesamowite, prawda?- Karczmarz podzielił się historyjką o rannym shinobim, który uzyskał odpowiednią pomoc u wspomnianej przez Majiego lekarki. Co było z tego prawdziwe, co było zasłyszaną plotką, a co wymyśloną bzdurą? Ciężko stwierdzić.

-Kurogami. Kurogami. Ahh, tak, lekarka z teatru. Przybyła do miasta niedawno. Nikt nie wie skąd przybyła, ale wiele osób słyszało o jej wprawie w posługiwaniu się marionetkami. Podobno traktuje je jak swoje własne dzieci- W kolejnym lokalu, nieco bardziej wystawnym, kobieta grająca na shamisenie podzieliła się nieco mniej niesamowitą historią, która zdecydowanie mniej miała z uroku tej zasłyszanej od karczmarza, ale za to dużo bardziej prawdopodobna. Dziwił natomiast fakt, że do miasta Ayatsuri przybył ktoś, kto znał tajniki Ayatsuri, a nikt jej właściwie nie znał.

-Słyszałem, że Dr Kurogami korzysta z diabelskich technik medycznych. Podobno w zamian za pomoc, odbiera cząstkę energii życiowej uratowanej osoby i karmi nią siebie oraz swoje marionetki- Starszy mężczyzna, który zasłyszał Majiego wypytującego o Dr Kurogami postanowił go zaczepić, łapiąc za ramię i przedstawiając nieco mniej przyjemną stronę lekarki. W ten sposób otrzymał on już trzy, całkowicie różne od siebie pogłoski. W każdej było coś niepokojącego, ale też każda z nich mogła być po prostu wyssaną z palca plotką lub oszczerstwem.

[Akihiko Maji]

Chociaż pomysł na przeprowadzenie małego rozpoznania na temat potencjalnej kandydatki na opiekę medyczną na Akyoko było bez wątpienia dobrym pomysłem, to zrealizowanie tego pomysłu dostarczyło Akihiko kolejnych problemów. Rozpoczął zbieranie informacji od karczm, gdzie ludzie byli z reguły bardziej skłonni do dzielenia się informacjami, szczególnie, jeśli uraczyło się ich wcześniej jakimś napojem, czy napiwkiem. Taką też taktykę obrał Maji, przewijając się w ten sposób przez mniej lub bardziej estetyczne miejsca.
Ostatecznie zdobył kompletnie różne opinie i informacje, od bardzo (aż za bardzo) pozytywnych, przez bardziej neutralne i rzeczowe, na negatywnych kończąc. Normalnie odrzucił by zarówno tę pierwszą jak i ostatnią, jednak, z uwagi na świat, na którym przyszło mu żyć, nie mógł być tego taki pewien. Miał okazję walczyć już z lalkarzem, ba, starł się nawet z przedstawicielem szczepu Kakuzu, chociaż, biorąc pod uwagę informację, które później uzyskał, trafił mu się dość słaby reprezentant tej grupki. Mimo to, dysponował on umiejętnościami, które Akihiko nie mieściły się w głowie. Był dosłownie żywym trupem, który, gdyby trochę się rozwinął, mógłby się podnosić po niemal każdym rodzaju ataku. Skoro takie monstra istniały, to opinie staruszka oraz lubiącego plotki karczmarza, nie były wcale takie odklejone. Możliwe, że zawierały w sobie ziarno prawdy? Znając życie, to prawdopodobnie było to CHOCIAŻ ziarenko prawdy. Podziękował naturalnie za wszystkie opinie po czym postanowił udać się do samego teatru. Nie był przekonany co do zatrudnienia tej konkretnej lalkarki, ale spotkanie z nią mogło mu dostarczyć wiekszej ilości informacji. Dodatkowo, gdyby rozpatrywał innych lalkarzy, miałby już do kogo ich porównać, co ułatwiłoby podjęcie decyzji. Nie szedł więc tam przekonany o skorzystaniu z jej usług, a jedynie by przekonać się co do samej osoby.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
19/34

Pierwsze pogłoski o Dr Kurogami już pozyskał, teraz przyszedł czas, aby skonfrontować plotki z rzeczywistością. Dalsze szlajanie się po karczmach, targach i uliczkach nie miało już sensu. Maji udał się więc bezpośrednio do teatru. A tak właściwie to do miejsca, które kiedyś pełniło rolę teatru, a teraz stało się domem, warsztatem oraz lecznicą owej lekarki.

Budynek, w którym mieści się praktyka Dr Kurogami, jest imponującą strukturą wykonaną z piaskowca, pasującą do otoczenia pustynnego miasta. Jego fasada wykonana jest z piaskowca o ciepłych odcieniach beżu i pomarańczu, harmonizując z naturalnym otoczeniem. Można jednak dostrzec ślady czasu i warunków atmosferycznych. Piaskowiec, choć kiedyś był pięknie rzeźbiony, teraz jest przykryty lekką warstwą pyłu i drobnych piaskowych cząstek, które osiadły na powierzchni. Drewniane drzwi głównego wejścia, choć nadal prezentują imponujące wzornictwo, są widoczne oznaki zarysowań i łuszczenia się farby. Wydaje się, że nie były one od dawna odnowione. Nad nimi umieszczony jest duży, złocony napis "Praktyka Dr Kurogami". Wysokie okna z drewnianymi ramami wychodzą na zewnątrz, pozwalając na wpływ naturalnego światła do wnętrza. Niektóre z ram okiennych mogą być nieco poluzowane, sugerując potrzebę dokręcenia lub wymiany.

-W czym mogę pomóc?- Starsza kobieta, w bardzo eleganckim stroju, po chwili otworzyła drzwi i z lekkim uśmiechem na twarzy przywitała przybysza. Jej ciemne włosy, z widocznymi śladami siwizny, upięte były w kok, który pasował zarówno do stroju, jak i biżuterii oraz makijażu.

[Akihiko Maji]

Stan teatru nie był co prawda zły, ale sugerował pewną dozę zaniedbania. To zaś ciągnęło za sobą pewne wątpliwości, co do stanu majątkowego właścicielki. Oczywiście, Kurogami mogła tu być od niedawna, nie mniej, pewna niepewność wciąż pozostała. Akihiko nie znał się na pensjach chirurgów i medyków, ale wychodził z założenia, że jeśli jesteś bardzo dobry, lub wręcz wybitny w swojej dziedzinie, to powinieneś lub powinnaś zarabiać bardzo dużo. Szczególnie w zawodach związanych z medycynach i to tak zaawansowanej, że wymagało to operacji na ludzkim ciele. Blondyn mógł się oczywiście w tej kwestii mylić. Nie mniej, jeśli ktoś zarabiał bardzo dużo to powinien starać się to pokazywać, choćby za pomocą takich rzeczy jak dbałość o swój gabinet. Zaniedbanie tego tematu sugerowało brak funduszy, co oznaczało najpewniej brak klientów. Lub nierozsądne tymi środkami dysponowanie, lecz to było znacznie mniej prawdopodobne. Z takim oto pierwszym wrażeniem, Doko podszedł do drzwi i zapukał, mając nadzieję, na spotkanie sławnej lub niesławnej Doktor Kurogami. Otworzyła mu kobieta w średnim wieku, a blondyn ukłonił się delikatnie w geście powitania.
-Maji Akihiko, szukam Doktor Kurogami. - wytłumaczył krótko, zastanawiając się czy to ona, czy raczej ktoś z pracowników lub pomocnic.
Może jednak powinienem był zrobić dokładniejsze rozpoznanie? - skarcił się w myślach, oczekując na reakcję swojej rozmówczyni.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
21/34

-Maji? A czegóż to ktoś z klanu z Atsui mógłby mnie szukać?- Zwężone usta, lekko przymknięte powieki i oczy bardzo uważnie obserwujące młodego Akihiko sugerowały wobec niego pewną podejrzliwość. Szczególnie, że kobieta cały czas miała w polu widzenia jego dłonie, jakby obawiając się, że nie przyszedł on z czystymi intencjami. Nie dostrzegając żadnej wrogości z jego strony, wreszcie rozchmurzyła się. Na jej twarz powrócił ten sam lekki uśmiech, którym go przywitała, zrobiła krok w bok, obracając się przy tym i wskazując dłonią na wnętrze swojego domu.

-Zapraszam. Omówimy to w środku- Przyjęła go do siebie, pozwalając mu iść razem z nią. Kobieta machnęła lekko nadgarstkiem, a drzwi za ich plecami zamknęły się, a po chwili oboje usłyszeli kilka kliknięć zamków, które zatrzasnęły się. Szli przez obszerny hol o wysokim suficie. Podłoga wyłożona drewnianymi deskami, która zdają się pamiętać bardzo dawno czasy. Ściany pokryte są wielkimi plakatami z przeszłych przedstawień teatralnych, co dodawało temu miejscu charakteru. Centralnym punktem holu była ogromna klatka schodowa, prowadząca na wyższe piętra. Poręcze misternie wykonane z rzeźbionego drewna. Nie wchodzili jednak do góry, przeszli przez jeden z korytarzy, który prowadził do wielu pokoi, ale jeden z nich został wskazany przez dr Kurogami. Drewniane drzwi o staroświeckim wzornictwie stały otwarte. Napis na nich głosił "gabinet". Tabliczka wyraźnie nowsza od całej reszty tutejszego wyposażenia starego teatru.

-Herbaty?- Zaproponowała po wejściu do gabinetu. Jego wnętrze było urządzone w stylu minimalistycznym, ale jednocześnie emanowało ciepłem. Na ścianach zawieszone obrazy przedstawiające naturę i starożytne symbole medycyny. Na podłodze leżał dywan, z tradycyjnymi wzorami, a na biurku oraz półkach widoczne są starannie uporządkowane zbiory medycznego sprzętu oraz ksiąg. Z boku pomieszczenia były drzwi prowadzące od kolejnego pomieszczenia. To było małe pomieszczenie, ale urokliwe, gdzie marionetki są starannie wystawione na półkach. Choć nieruchome, to ich drewniane ciała zdawały się wprost emanować energią, jakby tylko czekały na jej uwolnienie. Kobieta nie pospieszała młodzieńca, zajmując się przygotowaniem napoju, bez różnicy czy ten potwierdził chęć napicia się, czy też nie.

[Akihiko Maji]

-Interesy medyczne. - odpowiedział krótko acz, przynajmniej jego zdaniem, treściwie. Chciał ją jakoś uspokoić, by ta nie odebrała to jako nalot służb bezpieczeństwa czy sił porządkowych.. albo zabójstwa na zlecenie. Chociaż, zabójcy raczej się nie przedstawiali w progu. No cóż, nie jemu wnikać co siedziało w głowie jego rozmówczyni, przynajmniej nie teraz. Może ta miała jednak coś do ukrycia? Sytuację udało się chyba jednak załagodzić, bo kobieta pozwoliła mu wejść do środka. Skinął delikatnie głową i uśmiechnął się przyjaźnie, dziękując za zaproszenie, z którego, naturalnie, skorzystał. W drodze do gabinetu, blondyn miał okazję zaś obejrzeć wnętrze budynku, które czasy swoje świetności miało już chyba za sobą. Przez moment zastanawiał się nad powodem zamieszkania akurat w teatrze, ale może to była kwestia budżetowa... albo jakiegoś dziwnego gustu. W końcu lalkarze - lalki- przedstawienie - teatr i tak dalej. Nie jemu oceniać!
Wkrótce zaś dotarł do pomieszczenia docelowego, pozwalając sobie na przyjrzenie się wystrojowi wnętrza, które prezentowało się znacznie okazalej niż to co widział wcześniej. Jego uwadze nie umknęły także lalki. Powiódł po nich wzrokiem, szukając czegoś co sugerowałoby uzbrojenie. Widział w akcji marionetki i wiedział jak te potrafiły być upierdliwe. Poza tym, lalkarze nie zawsze pokazywali wszystko w swoich kreacjach. Posiadanie takiej broni w gabinecie było niejako tym samym, czym dla Majiego noszenie żelaznego piasku w gurdzie.
-Poproszę, jeśli to nie problem. - odpowiedział z grzecznością, odwracając się w stronę swojej rozmówczyni. Obserwował jej poczynania, zastanawiając się jakby tu podejść do tematu rzeczy, która go tutaj przywiała.
-Troszkę spóźnione pytanie ale, czy nie przeszkadzam? - zagaił, chcąc zacząć, przynajmniej na razie, spokojną rozmowę.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
23/34

Gdy chłopak potwierdził chęć napicia się, starsza kobieta już niosła cały dzbanek zaparzonej herbaty oraz dwie filiżanki, do których będzie można nalać przygotowany napój. Zapach szybko wypełnił gabinet. Połączenie bardzo aromatycznego korzennego zapachu, połączonego z nutką cytrusowych owoców, z ledwie wyczuwalną w tle wonią kwiatową. Gdy doktor nalała do obu naczyń herbatę, zapach stał się wyraźniejszy, a jeśli Maji postanowił tego skosztować, to mógł poczuć smak, który odpowiadał temu co jego nos wyczuł wcześniej.

-W żadnym wypadku. Dzisiaj miałam kilku pacjentów. Ale nie było to nic wielkiego, ot zwykłe skaleczenia lub prośby o maści- Kurogami odstawiając dzbanek szybkim ruchem ręką zrobiła trochę miejsca na swoim biurku, usuwając na boki pozostawione tutaj księgi oraz sprzęt medyczny. Jeśli przed jego przybyciem czymś się zajmowała, to prawie na pewno studiowaniem tego co było zapisane w tych księgach. W dodatku oprócz samej przyswajania zapisanych tam informacji, próbowała wykorzystać je w praktyce, na co wskazywały igły do akupunktury czy ziołowe mikstury.

-Więc... Z jakim medycznym interesem przybywasz do mnie?- Zasiadła w swoim fotelu, podniosła swoją filiżankę na wysokość ust, aby upić z niej niewielki łyk, po czym spojrzała na Majiego, zadając mu to właśnie konkretne pytanie. Było widać, że jej czoło lekko się zmarszczyło, jakby zastanawiała się nad czymś, a oczy były przymknięte, co tylko dodawało wrażenia, że próbuje coś w nim usilnie dostrzec.

[Akihiko Maji]

Poświęcił na moment uwagę na zapach, który rozszedł się po pomieszczeniu. Był on bardzo przyjemny i sugerował on, że niebawem blondyn skosztuje dobrej herbaty. Poczekał aż napój w naczynie trochę ostygnie, by przypadkiem się nie sparzyć tuż przed początkiem "negocjacji". W końcu jednak delikatnie dmuchnął, po czym wziął małego, ostrożnego łyka napoju. Uśmiechnął się delikatnie, mając cichuuutką nadzieję, że nie ma tu trucizny. Niby powinien być ostrożniejszy... no ale niby był w wiosce sojuszników, prawda?
-Rozumiem, w każdym bądź razie, przepraszam za najście. - odpowiedział na informację dotyczącą klientów. Czyli jednak jacyś pacjenci ją odwiedzali, co chyba można było uznać za plus? Tak czy siak, blondyn przeprosił, bo zauważył, że w czymś jednak kobiecie przerwał. Należało teraz jednak ujawnić powód wizyty Doko w tym miejscu. Nie mógł jej przecież trzymać w napięciu w nieskończoność, szczególnie, że obie strony ceniły swój czas.
-Zauważyłem Pani ogłoszenie i postanowiłem zajrzeć. Przybyłem do osady w poszukiwaniu nadzwyczajnie zdolnego medyka i lalkarza, który byłby w stanie zająć się moją starszą siostrą. Ta, niedawno doznała... delikatnie mówiąc - poważnych obrażeń i o ile jej życiu już raczej nic nie zagraża, to chciałaby ona móc dalej prowadzić życie kunoichi... albo przynajmniej egzystować normalnie. Wiedza naszych medyków raczej na to nie pozwala. - Tutaj opisał najlepiej jak mógł stan swojej siostry. Prawdopodobnie coś nieumyślnie i tak pominął, ale chodziło tutaj o wykreowanie pewnego obrazu w głowie lalkarki. Jeśli ta uzna, że podejmie się wyzwania, to będzie mogła przecież przebadać Akiyoko we własnym zakresie.
-Miałem nadzieję, że, przynajmniej zna Pani kogoś, kto mógłby się tego podjąć. Za wszelką pomoc naturalnie zapłacę.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
25/34

Kobieta uśmiechnęła się delikatnie i machnęła ręką, pokazując Majiemu, że ten nie musiał się przejmować tym nagłym i niezapowiedzianym najściem. Przywykłą do takich akcji. Była przecież medyczką, więc zwykle pomagała, gdy wydarzyła się jakaś niespodziewana sytuacja. A to czasem przyjdzie ninja po walce z jakimś przestępcą i potrzebuje zatamowania krwawienia, a to dwóch chłopaczków z limami pod okiem przyprowadzeni przez ich matki po tym jak się nawzajem pobili i potrzebują okładu, a to młoda dama, która potrzebuje pewnego środka, żeby nie okryć się hańbą w oczach rodziny.

Z uwagą słuchała opowieści przedstawionej jej przez potencjalnego klienta. Chyba była nawet zaciekawiona, bo gdy usłyszała, że życiu pacjentki nic już nie zagraża, to uniosła lekko jedną brew do góry. Do takich sytuacji raczej nie przywykła. Owszem, czasem pomagała w dojściu do siebie po odniesieniu ran. Rehabilitacje zazwyczaj trwały długo i potrzebne było sporo bardzo konkretnych ziół, aby ten proces przyspieszyć. Ale nie była to wiedza, której inni medycy by nie mieli. Więc tutaj nie mogło chodzić o coś zwyczajnego.

-"poważnych obrażeń"? Co dokładnie jej się stało?- Powtórzyła najważniejsza, z jej punktu widzenia, część tej opowieści, chcąc uzyskać więcej informacji na temat siostry. Pytanie, bo nie zostało dokładnie sprecyzowane, mogło jednocześnie zachęcać to opisania odniesionych ran, jak i także opisania sytuacji, w której te rany odniosła. Mogło to mieć kluczowe znaczenie, a mogło też wynikać z nadmiernej ciekawości pani doktor.

[Akihiko Maji]

Akihiko nie był dobry w medycznych tematach, jednak nie chciał otwarcie tego zdradzać, z obawy, że ktoś wykorzysta to przeciwko niemu. Pół biedy, jeśli chodziło o ustalanie ceny, w końcu pieniądze nie grały roli. Największym zmartwieniem blondyna było wybranie złej osoby do tej pracy, szczególnie jeśli owy medyk spaprze robotę i pogorszy stan jego siostry, albo nawet pozbawi ją życia. No cóż, misje często wymagały od shinobich i kunoichi elastyczności oraz dostosowywania się do niesprzyjających warunków.
To tylko kolejna misja... - powtórzył w myślach, chcąc się uspokoić i ponownie skupić na rozmowie.
-Moja siostra reprezentowała klan podczas turnieju i przez to została wmieszana w chaos, który rozpętali jeźdźcy. Jej obecny stan wygląda mniej więcej tak:... - opisał dostrzeżone obrażenia u siostry, obserwując przy tym reakcje swojej rozmówczyni. Na koniec zaś zrobił krótką pauzę by wziąć oddech i pozwolić medyczce na przetworzenie uzyskanych informacji.
-Jak sama Pani widzi, to chyba nie jest częsty przypadek. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że moja siostra będzie w stanie jakoś egzystować bez dodatkowej pomocy medycznej, ale wątpię by to było życie do zaakceptowania. Poza tym, jak już chyba wspomniałem, bardzo zależy jej na kontynuowaniu pracy kunoichi.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
27/34

Słuchała go bardzo uważnie, jedną ręką trzymając przy podbródku, a drugą niby bez zamysłu machając sobie w powietrzu, tuż nad blatem. Było widać, że jest bardzo skupiona na całym opisie, który przedstawił jej Maji. Oczywiście zainteresowanie dotyczyło zarówno stanu zdrowia pacjentki jak i sytuacji, w której jej się to przytrafiło. Wymachy dłonią oraz kręcenie kółeczek w powietrzu palcami zwróciło uwagę Akihiko, bo nie wydawało mu się to w całości naturalne.

-Turniej. Chaos. Jeźdźcy. Poważne obrażenia. Wygląda na to, że nie ma zbytnio czasu do stracenia- Potrzebowała chwili, aby to sobie przemyśleć. Zapanowała cisza. W pewien sposób niezręczna, bo lekarka nadal wpatrywała się w młodego shinobiego. Wreszcie jednak odezwała się, powtarzając kilka najważniejszych haseł z całej tej rozmowy, jakby próbując podsumować to w wielkim skrócie.

-Będę musiała spakować swoje rzeczy. Może mi to chwilę zająć, bo powrót tutaj raczej nie nastąpi szybko. Ocenienie stanu pacjentki, przygotowanie operacji, a potem jej przeprowadzenie to pewnie kwestia kilku dni, może tygodnia. Ale potem... Rekonwalescencja, upewnienie się, że wszystko przebiegło poprawnie i organizm nie odrzuci nowej kończyny. To może zająć długie tygodnie. Mam w takim razie ofertę. Niedawno miałam pacjenta, solidnie poraniony, prawie na skraju śmierci, ale nic z czym nie dałby sobie rady doświadczony medyk. Tylko zamiast mi być wdzięcznym i zapłacić, postanowił mnie okraść. Zgłosiłam sprawę straży, ale coś im nie idzie z próbą odzyskania mojej własności. Wiem gdzie szukać złodziejaszka, ale walka nie jest moją specjalnością. Zanim wrócisz, powinnam być już gotowa- Klepnęła dłonią w blat i przedstawiła swoją propozycję na przyklepanie tej umowy. Przysługa za przysługę. Co prawda jedna mała sprawa raczej nie wystarczy na pokrycie kosztów leczenia i operacji, ale z całą pewnością była to rzecz, która przekona ją do pozostawienia swojej kliniki i podróży do zupełnie innego miejsca.

[Akihiko Maji]

Cóż, wyglądało na to, że był już z panią lalkarką dogadany. Oczywiście, istniało jeszcze prawdopodobieństwo, że był w tej osadzie ktoś lepszy, jednak Akihiko dysponował dość ograniczonymi możliwościami zbierania informacji. Nie było teraz zresztą jak wybrnąć z tej dyskusji, bez obrażenia rozmówczyni. Liczył, że ta ewentualnie rzuci mu nazwiskiem, czy dwoma, jednak, może sama też podoła wyzwaniu? A jeśli nie, to może wtedy kogoś poleci? No cóż, nie było zbytnio jak tego roztrząsać.
-Z tego co wiem, jej życiu nic nie zagraża... - zaczął, dość niepewnie, słysząc stwierdzenie medyczki, która zaleciła samej sobie pośpiech. Akihiko zawsze uważał, że był on złym doradcą i do wielu ważnych spraw trzeba było podchodzić na spokojnie, jeśli tylko była możliwość. Medycyna i zajmowanie się rannymi i chorymi była piekielne ważna, aczkolwiek nie dało się uciec od presji czasu. Jednak, gdy stan pacjenta lub, jak w tym wypadku, pacjentki był stabilny, to chyba nie było powodów by się spieszyć. A może on czegoś nie dostrzegał? Było to w sumie całkiem prawdopodobne, jednak blondyn nie chciał się kłócić. To ona była tutaj specjalistką. Kompletnie jednak zaskoczyła go propozycja kobiety, która okazała się mieć pewien problem z pacjentem z przeszłości. Nie powinno to być nic nadzwyczaj trudnego, dlatego też Maji nie miał problemu z przystaniem na propozycję. W ten sposób mógł zrobić lepsze wrażenie na kobiecie i może nawet coś na tym zyskać? A poza tym spełniał obowiązek shinobi i, być może, jakieś pozytywne słówko pośród lalkarzy się szepnie? Możliwości było wiele, jednak, nim Akihiko przeszedł do realizacji zlecenia, musiał dopytać o szczegóły.
-Jakie miał obrażenia, jak go rozpoznam, gdzie mogę zacząć go szukać oraz czy wie Pani, czy był to cywil, czy shinobi?