Plac centralny

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
29/34

-I całę szczęście, bo sądząc po tym jak opisałeś jej obrażenia, to gdyby nie wcześniejsza pomoc, twoja siostra nie przeżyłaby ani twojej podróży tutaj, ani tym bardziej naszej podróży do waszej wioski- Rzeczywiście można było podejść do sprawy nieco bardziej na spokojnie, ale z drugiej strony dr Kurogami nie rzuciła wszystkimi papierami w powietrze i kupiła sobie odpowiednią ilość czasu, aby porządniej przygotować się do podróży.

-Kilkanaście cięć, głównie na rękach i nogach. Sporo poparzeń. I wbite ostrze pomiędzy żebra, ledwo omijające serce. Sądząc po tym, że nadal stał na nogach i typach obrażeń wnioskuję, że to shinobi, który walczył z innym shinobim. Ale wyleczyłam go. Nic już mu nie powinno być. Poznasz go po włosach. Rudy, długością podobne do twoich. Nosi też pomarańczowe haori, a przy pasie miał czarną katanę. Przedstawił się jako Arinobu, ale najpewniej to fałszywe imię- Powoli zaczęła porządkować wszystko co miała na biurku, szykując się już do spakowania tego co będzie jej potrzebne. A potrzebne będzie jej chyba wszystko, czeka ją bowiem dłuższa przeprowadzka.

-Za wiele o sobie nie powiedział. Ale sądzę, że tak jak z imieniem, raczej byłą to zmyślona historia. Ale poczułam od niego bardzo charakterystyczny zapach. Świeżego pieczywa. W tych stronach jest właściwie jedna piekarnia, więc zaczęłabym od tamtych okolic- Bardzo nieznaczna wskazówka, a ona wychwyciła ją w czasie prób ratowania życia? Kobieta musiała więc być bardzo uważnym obserwatorem, co jak widać, mogło jej się teraz przydać odzyskać to co jej skradziono.

[Akihiko Maji]

Pokiwał głową, nie kłócąc się ze stwierdzeniem kobiety, na temat stanu zdrowia jego siostry. Nie jemu było się z tym kłócić, aczkolwiek, poczuł pewien niepokój na myśl o tym, co by się stało, gdyby nie dotarł na czas, nie zdobył ziół, lub, gdyby w drodze powrotnej z nimi, trafił na jakiegoś silnego przeciwnika. Przełknął ślinę, próbując się ponownie doprowadzić do porządku. Po głębszym oddechu ponownie skupił uwagę na rozmowie, wysłuchując opisu obrażeń, jakich doznał poszukiwany. Brzmiało... poważnie. Gość miał duże szczęście, że nie padł na miejscu i doczołgał się po pomoc. Zapamiętał sobie także cechy szczególne jegomościa, będąc tym samym pod wrażeniem zaskakujących detali jaki zauważyła i zanotowała w pamięci kobieta.
-Shinobi, wytrzymały, szermierz... - podsumował bardziej "bojowe" informacje, jakie pozyskał w trakcie rozmowy, już rozmyślając jak mógł podejść do ewentualnej walki. Miecz oponenta mógł się okazać jego największym wrogiem, jeśli tylko Majiemu uda się go namagnesować. Aczkolwiek, jego oponent miał prawdopodobnie jakieś inne sztuczki w zanadrzu. Blondyn przeniósł wzrok z powrotem na kobietę. Miał jeszcze jedno, najważniejsze pytanie, jakie musiało paść nim zabierze się za wykonanie zlecenia.
-Co konkretnie mam od niego odzyskać oraz czy złodziej ma wyjść z tego żywy. Pytam, bo muszę wiedzieć, na ile sobie pozwolić przy ewentualnej walce. - To nie tak, że lubił zabijać swoich wrogów. Rozpatrywał to bardziej jako obowiązek, jeśli miał do czynienia ze złoczyńcami.. coś jak ścinanie zboża na polu, ktoś to musiał zrobić. Wzięcie żywcem było też trudniejsze, bo trzeba było uważać na pewne rzeczy i powstrzymać się przed wykorzystaniem niektórych technik. Dodatkowo, nie było pewności, że pokonany przeciwnik nie postanowi wbić ci noża w plecy. Innymi słowy, często było dużo łatwiej, szybciej i bezpieczniej skrócić kogoś o głowę.

[Kisuke]

Akihiko
Misja rangi B
31/34

-Zwój z jedną z moich lalek. Wykorzystał moment, kiedy musiałam pójść do lekarstwa i poszperał tam gdzie nie powinien. Zwój był mały, więc łatwo go ukrył w swoim kimonie. Poznasz po złotych zdobieniach i dużej literze K- Najpierw wyjaśniła kwestię ukradzionego przedmiotu. Rzeczywiście mały zwój nadawał się wprost idealnie jako coś co można ukraść, a jednocześnie dużo na tym zarobić. W tego typu zwojach można było przechowywać wiele rzeczy, których wyniesienie na rękach zajęłoby kilka godzin. Kobieta odwróciła się lekko w kierunku dodatkowego pomieszczenia, z umiejscowionymi na półkach marionetkami. Maji dostrzegł, że na jednej z nich znajduje się stojak na zwój, pusty.

-Nie wiem jak tutejsze straże zapatrują się na życie pospolitych złodziejaszków, ale jak go za mocno poturbujesz, to zawsze możesz i jego tutaj przyprowadzić. Doprowadzimy go do porządku i oddamy pod stosowny adres- Choć wypowiedziała te słowa spokojnie, to było widać w jej oczach pewien blask. Prawie jak płonący ogień. Jakby chciała, aby ten chłopak popamiętał fakt, że ją okradł. Oczywiście najlepszą karą byłaby śmierć. Ale nie zasugerowała tego wprost. Wręcz przeciwnie, zwróciła uwagę, że siły porządkowe mogą mieć różną strategię związaną z podejściem do takich przypadków.

Czas na pytania się skończył i Maji ruszył na poszukiwania. Oczywiście zgodnie z podpowiedzią, skierował swoje kroki w okolice piekarni. Najpierw musiał się dowiedzieć gdzie ona jest, więc pytając kilku lokalnych mieszkańców, wreszcie otrzymał wystarczające wskazówki, które pozwoliły mu na dotarcie do tego miejsca. Budynek usytuowany był przy głównej ulicy, wabiąc przechodniów swoimi aromatycznymi zapachami. Nic dziwnego, że Dr Kurogami go wyczuła, bo Akihoko mógłby przysiąc, że ten zapach po krótkiej chwili wsiąknie w jego ubrania na długie tygodnie. Przez szybę wystawową widać różnorodne chleby, bułki i ciastka wyłożone na drewnianych półkach. Za ladą stoi uśmiechnięty piekarz w tradycyjnym białym stroju, gotowy do obsługi klientów.

Przechodnie przechadzają się po ulicy, niektórzy zatrzymując się przy piekarni, zaciekawieni aromatami i wizją świeżego pieczywa. Widoczni są kupcy, noszący na plecach drewniane kosze z towarem, ninja w swoich bardzo różnych wydziwianych strojach, strażników w zbrojach, a także kobiety w tradycyjnych, kolorowych kimonach. Wśród przechodniów można dostrzec także podejrzanie zachowującego się mężczyzną. Co jakiś czas wygląda zza rogu pobliskiego budynku, obserwując tłum z dystansu. Jego wygląd może sugerować, że jest zaniepokojony lub roztrzęsiony. Jego spojrzenie wzbudza pewne podejrzenia, ale nie jest jasne czy jest zagrożeniem czy tylko ciekawskim obserwatorem.

[z/t] -> viewtopic.php?p=210486#p210486

[Akihiko Maji]

-Widzę, że nie dałem rady zetrzeć ci tego uśmieszku z twarzy. - skomentował, gdy samuraj pozwolił sobie na dość niestosowny względem sytuacji, w jakiej się znajdował, komentarz. Blondyn nie zrobił z tym faktem jednak nic więcej, po prostu schował zwój i zaprowadził złapanego we wskazane miejsce. Interesowało go tylko dostarczenie użytkownika katany w ręce pani doktor, nic więcej.
-Po pierwsze, wypadałoby żebyś przeprosił, po drugie trzeba by cię opatrzeć i wyciągnąć moje senbony. Dlatego jeśli będziesz czegokolwiek próbować, chociażby kiwnać palcem, zabiję bez wahania, jasne? Nie jestem w nastroju na gierki. - odpowiedział, kończąc swój wywód chłodnym ostrzeżeniem. Chciał jak najszybciej zaprzęgnąć panią chirug do pracy przy operowaniu siostry i naprawdę nie chciało mu się marnować czasu na pyskatego samuraja. Dlatego też prowadził go dalej, dobrze znaną sobie drogą.

[Yuki Hoshi]

Akihiko
Misja rangi B
51/34

- Hej, młody, daj spokój. Mam trudną sytuację i nie mam zamiaru próbować niczego - powiedział samuraj, wyjątkowo niezadowolony, że był brany z powrotem do kobiety, której ukradł zwój.

Dotarli do budynku, w którym była lalkarka i kobieta niemal wybiegła na zewnątrz, uśmiechając się szeroko na widok Akihiko oraz mężczyzny, którego chłopak prowadził do niej. Spojrzała na Akihiko i klasnęła w dłonie.

- Doskonale, masz zwój, prawda? Jego wprowadź do środka, zajmę się nim tak, żeby mnie popamiętał.

- Ja bardzo przepraszam… - zaczął samuraj, ale kobieta zupełnie wydawała się nie zwracać na niego uwagi.

- Wprowadź go szybciutko. A potem idź coś zjedz, prześpij się i jutro z rana wyruszymy tam do twojej siostry, żeby załatwić wszystko, co trzeba - odpowiedziała kobieta, kiedy Akihiko wprowadzał mężczyznę do środka i zostawił go tam, gdzie kobieta prosiła. Po oddaniu zwoju już nic też nie musiał robić. O ile nie chciał robić. Inaczej kobieta zamknęła się u siebie, a on mógł poczekać do następnego ranka, żeby przygotować się do następnej części podróży.

[Akihiko Maji]

Westchnął cicho, ignorując dalsze rozmowy z samurajem. Z kimś o takim charakterze raczej nie miał co liczyć na pouczającą, ciekawą dyskusję. Nie ufał mu, zachowywał się jak typowy cwaniaczek, który mierzy wyżej niż może sięgnąć. A porażka w walce z Majim ewidentnie niczego nie nauczyła. Blondynowi pozostało jedynie upewnić się, że dotrą oboje pod odpowiedni adres, co szczęśliwie się im udało. Żadnego niepotrzebnego ganiania się po mieście, rzucania kunaiami, miotania piaskiem i łamani nóg, pierwszy plus na konto pana kataniarza. Pokiwał głową na pytanie lalkarki, po czym wprowadził swojego "zakładnika do środka i złożył w ręce kobiety zwój, który to miał odzyskać w pierwszej kolejności. Poczekał, by sprawdzić, czy to ten właściwy, bo przecież samuraj mógł go oszukać. Pokiwał głową na następne słowa lalkarki.
-Będę czekać, do zobaczenia. Jeśli istnieje taka opcja, chciałbym odzyskać z niego te senbony, która nadają się do użytku. - odpowiedział, a gdy kobieta zamknęła się z samurajem, on postanowił iść za jej radą i udać się na odpoczynek.

[Yuki Hoshi]

Akihiko
Misja rangi B
53/34

- Senbony chce odzyskać… da się zrobić, dostaniesz je co do jednego - odpowiedziała kobieta z uśmiechem na twarzy.

Następnego dnia, kiedy Akihiko przyszedł do kobiety o poranku (było jeszcze dość chłodno po nocy), kobieta, kiedy tylko chłopak pojawił się pod jej drzwiami wyszła i uśmiechnęła się do młodzieńca serdecznie.

- Wędrówka trochę nam zajmie, ale mam sporo opowieści, którymi mogę się z tobą podzielić. A tutaj - dodała, oddając mu wszystkie senbony w woreczku, ładnie wyczyszczone i zaostrzone na nowo. - Trochę czasu mi zajęło, zanim biedaczkowi wszystkie wyciągnęłam. Niektóre tkwiły dość głęboko i niemal się biedaczek wykrwawił zanim udało mi się to zrobić. Podtrzymałam jego życie, wykrwawił się dopiero, kiedy z nim skończyłam.

Droga istotnie była daleka i trzeba było ją pokonać w towarzystwie gadatliwej lalkarki, która również okazała się bardzo doświadczoną medyczką. Dzieliła się z Akihiko opowieściami - najróżniejszymi. O marionetkach, o bitwach i wojnach, w których brała udział, o ludziach, których uratowała i tych, których nie zdołała uratować. Chłopak również dowiedział się, że to ona była osobą, która uczestniczyła w budowie najnowszej ręki dla Sabaku no Jou.

- Po prawdzie dziwię się, że znów mnie tam ściągają dla jakiegoś podlotka, ale dobry chłopak jesteś, to czemu nie.

I tak, po jakimś czasie podróży dotarli do Atsui i szpitala, gdzie leżała Akiyoko.

Z/T