Przedmurze osady

[Rokudo Gaika]

Pierwsza linia obrony przed piaskowymi burzami, które często nawiedzają te rejony. Składa się z wysokiej linii, zwykle kamiennych murów, które mają na celu chronić mieszkańców przed naporem piasku i wiatru. Mur ma około 2-3 metrów wysokości i jest zbudowany z dużych, ciężkich bloków, łączonych w specjalny sposób, aby stworzyć stabilną i trwałą konstrukcję. Wzdłuż murów znajdują się również dodatkowe umocnienia, takie jak wysokie palisady lub baszty, które mają na celu utrudnić wspinaczkom wrogów oraz ułatwić obserwację otoczenia. Gdzieniegdzie umieszczone też są strzelnice i place do ćwiczeń. Jest to również miejsce popularne wśród podejrzanych postaci, które chcą działać poza granicami prawa osady.

[Rokudo Gaika]

Po opróżnieniu zawartości swojego pęcherza poczuł się znacznie lepiej. Nie tylko nie spożywał dużej ilości płynów, bo szybko z niego schodziło. Zazwyczaj jednak go trochę suszyło, ale do tego już zdołał się przyzwyczaić. Przez bramę osady przeszedł bez większych problemów, bo był bez obstawy, a był środek dnia i słoneczko przypiekało. Strażnicy udali się na zasłużoną sjestę, skrywając się przed lejącym się żarem, a ten jakby nigdy nic spacerował sobie na tej patelni. I to jeszcze w czarnej bluzie!

Psychopata, który najwyraźniej nie wiedział jak stosownie się ubrać do pogody. Piguły aptekarza, które wszamał, najwyraźniej działały cuda. W tym klimacie jednak było trudno określić, czy to falowanie wynikało z rozgrzanego powietrza, czy też raczej z jego diety wzbogaconej o suplementy. Nie zajmował się jednak rozmyślaniami na ten temat, bo miał duże ciekawsze tematy. Czy ktoś podchwycił przynętę i zdecydował się na dołączenie do jego doborowego towarzystwa w miejscu, gdzie będzie mógł sobie pozwolić na nieco więcej ruchu, niż zamkniętej przestrzeni? Ściany w końcu były miękkie. On był twardy.

Jak już dotarł do jakiegoś charakterystycznego placyku, gdzie tutejsi sobie lubili dawać wycisk, to odrzucił plecak i odpiął tonfy od paska, wbijając je w ziemie dłuższą końcówką tuż obok. Następnie skoncentrował się na lekkiej rozgrzewce przez rozciąganie konkretnych partii mięśniowych przez skłony. Właściwie nie wiedział po co. Wcześniej była jakaś mowa o nadwyrężeniu od nadmiernego wysiłku, a teraz? Teraz to by potrzebował przynajmniej gigantycznego skorpiona pustynnego, aby coś mu się mogło stać. Te niestety były rzadkie jak cholera, co niestety nieco utrudniały plany srebrnowłosego, aby sobie takiego oswoić. Fajne zwierzątko z dalekich podróży zawsze na plus.

[Daisuke]

-Każda przestrzeń jest dobra do walki- Otwarty teren, wąski korytarz, piwnica, środek karczmy czy wielka rezydencja. Każde miejsce nadawało się do tego aby urządzić tam arenę. Różne warunki panujące w różnych miejscach wspomagały doskonalenie się i wymuszały przystosowywanie do nietypowych sytuacji. Inaczej walczyło się na całkowicie otwartym terenie. Inaczej w pobliżu wielkiej dziury czy na brzegu rzeki. Pustynia wydawała się chyba najbardziej miałką ze wszystkich pól walki. Nie było w nim nic specjalnego. Po prostu PIACH.

-I tak nie stać mnie już na kolejne- Szybkimi łykami dopił resztkę piwa, która mu została i odstawił kufel na blat. Niby niechętnie, ale z racji braku innego zajęcia i alternatywy, to mógł iść za nowo poznanym kolegą. Coś przeczuwał, że nie będzie to romantyczny spacer we dwoje, a raczej skończy się to czymś zdecydowanie ciekawszym.

-Uważaj, uważaj, bo ci mięśnie wysiądą od tego nadmiaru ćwiczeń- Szedł kilka kroków za nim, a teraz ustawił się nieco dalej, obserwując co też wyczynia Gaika. Srebrnowłosy chyba szykował się do czegoś większego albo po prostu potrzebował naprostować swoje stare plecy. Daisuke stał ze skrzyżowanymi rękami na wysokości klatki piersiowej i rozgadał się wokoło. Z jednej strony osada, gdzie choć nie było niczego spektakularnego, to przynajmniej można tam było siedzieć w cywilizowanych warunkach. Z drugiej strony pustynia, bezkresny piach, który nie miał nic ciekawego do zaoferowania. Z tych dwóch opcji nic nie wydawało się ciekawe, więc pozostawało mu towarzystwo srebrnowłosego cwaniaka.

[Rokudo Gaika]

Srebrnowłosy miał podobną filozofię odnośnie do pola walki. W przypadku jednak jasno określonego zadania pozwalał sobie na dewastowanie własności prywatnej i publicznej podczas powstałych starć. W Shigashi władze przymykały oko, gdy najczęściej na szali były ważniejsze sprawy, niż kilka zdewastowanych ścian i drzwi. Ostatnia przygoda jednak, która spowodowała wysadzenie całego budynku z nim w środeczku, nawet nim lekko wstrząsnęła. W końcu huk tych wszystkich notek wybuchowych był dość głośny. Z drugiej strony, to jemu nie można było przypisać tej „zasługi”, bo nawet obezwładnił członka ekipy wyburzeniowej, który tego dokonał. Niestety jednak chłopaczkowi się dosłownie wyparowało w starciu z szaleńcem.

Zgięcia i skłony pozwoliły mu rozruszać odrętwiałe mięśnie. Te wciąż jeszcze nie były w najlepszym stanie, po całej terapii, jaką przeszedł w odległej osadzie. Rany na plecach nie smarował kremikiem, bo blizny przecież dawały charakteru, chociaż na jego ślicznej buźce nie było żadnych widocznych szram. W tej kwestii włócznik miał przewagę, chociaż on nigdy by tego nie przyznał. Na jego komentarz uśmiechnął się w ten swój nieprzyjemny sposób i stanął przed nim na równe nogi. – Dzięki za troskę. Chcesz używać swoich zabawek, czy wolisz zabawy dla prawdziwych mężczyzn? – Pocałował swoją obandażowaną piąchę, spoglądając z ukosa na pijaka.

[Daisuke]

Uniósł jedną brew do góry, gdy zaoferowana mu została mała walka. Rozejrzał się jeszcze raz dookoła, jakby chciał się upewnić, że Gaika nie dostał jakiegoś udaru i nie proponował to jakiemuś wymyślonemu towarzyszowi. Ostatecznie jednak nikogo w okolicy nie było, więc chyba to nie kwestia słońca, ale z całą pewnością w którymś momencie za mocno w łeb oberwał.

-Zabawki mam na lepsze okazje- Westchnął, jakby sama walka wydawała się dla niego nudną koniecznością. Prawda była taka, że nie do końca miał na to ochotę. Ostatnio jego ruchy stały się strasznie wolne i musiał posiłkować się dodatkowymi sztuczkami, żeby nadganiać co ciekawszych rywali. Tak jakby jego ciało przestało ostatnio domagać i uzależniło się od dodatkowych wyrzutów energii. Ale nie miał wyboru. Jeśli ktoś zaproponował walkę, nie mógł odmówić, żeby nie pokazać się ze słabej strony. Samo odmówienie pojedynku oznaczało słabość, a coś takiego nie mogło przejść u Włócznika.

Zrobił po dwa ruchy okrężne rękoma, żeby rozgrzać barki, uderzył o siebie pięściami, po czym uniósł je do gardy. Nogi same zgięły mu się delikatnie w kolanach, obniżając środek ciężkości. Ruch głową wskazywał, że zaprosił Gaikę do rozpoczęcia walki, dając mu tym samym przewagę przez umożliwienie rozpoczęcia ataku, samemu pozostając w pozycji defensywnej.

[Rokudo Gaika]

To, co dla jednego było nudną koniecznością, to dla innego mogło być całym sensem istnienia. W końcu co mógłby zrobić, gdyby zabrakło mu mord do obijania? Pewnie zamieszkałby na jakimś ranczo i hodował swoje zwierzątka. Może i byłoby to jakieś życie, ale dalej czułby pustkę spowodowaną jakimś nieopisanym brakiem, którego dobre mordobicie mu zapewniało. Zanim jednak się wyklepią nawzajem, to trzeba wybadać wody.

Zaskoczył go dość mocno, gdy to on wystosował zaproszenie do ataku jako pierwszy. Sam miał taki zamiar, ale skoro ten był taki gościnny, to jak można było odmówić? Podniósł ręce wysoko i zaczął zygzakiem doskakiwać w kierunku Włócznika, tak by mu sprzedać zwykłą prostą, tak do pobudzenia atmosfery i całej rozgrzewki. On też nie był jeszcze w pełni sił, po swoich pustynnych przygodach z pajęczakami, ale nie było to dla niego żadna niedogodność. Nawet lepiej! Może dzięki temu będzie mógł się cieszyć starciem nieco dłużej niż zwyczajowa bomba na gonga? Wprowadzony atak był bez jakiegoś specjalnego manewru, czy techniki. Chciał wpierw ocenić, jak daleko może się posunąć z czarnowłosym. To, że miał niewyparzoną gębę i wysokie mniemanie o sobie nie znaczyło przecież, że wiedział jak się bić. Mało to pozerów chodziło po tym świecie?

[Daisuke]

Cel w życiu to bardzo fajny koncept. Daisuke takiego celu nigdy nie miał. Po prostu chciał przeżyć. Trudne początki ukształtowały z młodego chłopaka prawdziwą maszynę do zabijania, która w wolnym czasie jest najbardziej irytującą i zrzędzącą męczydupą na świecie. Chodził od miejsca do miejsca, rozwalał karczmę za karczmą, wszczynając kolejne awantury, wszystko topiąc w ogromnych ilościach alkoholu. Stał się też zakładnikiem własnego podejścia, bo chcąc być uznawanym za najsilniejszego, musiał to zawsze pokazywać. Nawet jeśli akurat był lekko nie w formie. Takich wymówek nie mógł jednak przyjmować, nawet jeśli rzeczywiście czasem dobrze dla niego byłoby jakby wstrzymał się od niepotrzebnej walki.

No i ruszył. Gaika wystrzelił do przodu, zygzakiem skracając dystans. Jego przeciwnik nie ruszył się właściwie z miejsca. Był tak pewny siebie czy wprost przeciwnie i bał się coś pokazać? Cofnął jedną nogę nieco do tyłu, żeby zapewnić sobie podparcie w czasie bloku. Pierwszy cios spadł z imponującą siłą, ale Nakasada przyjął go prosto na gardę. Na twarzy pojawił mu się uśmieszek. Chyba coś poczuł, ale niespecjalnie go to zmartwiło. Zbił atak przeciwnika w bok, po czym wyprowadził swój cios prawym sierpowym celując w szczękę rywala. Pozycję zachowywał jednak bardzo stacjonarną, niespecjalnie przemieszczając się po polu walki, a raczej balansując ciałem.

[Rokudo Gaika]

Wyglądało na to, że obaj byli produktem swoich środowisk. On sam był w końcu zmuszany do roli, która mu nie odpowiadała i dopiero niedawno mógł dać upust swoim pragnieniom i żądzom. Jeszcze parę lat temu miał się przyuczać do zawodu kupca, aby dumnie reprezentować swoją rodzinkę. Troszeczkę się jednak pozmieniało i wylądował w ich ogródku, jako pies strażniczy. Dobrze się składało, bo mało rzeczy jest w stanie tak zniechęcić intruzów, jak wściekły pies, z jeszcze gorszą reputacją.

Ho, ho! Wszystkie prognozy wskazywały na to, że całość starcia potrwa nieco dłużej, niż zazwyczaj. Włócznik przyjął na gardę cios chłopaka i nawet go odbił! Co ciekawsze wprowadził kontrę, która chyba była wycelowana w jego twarz. Jakby był młodszy i mniej doświadczony, to pewnie by próbował to przyblokować, jak czarnowłosy. Teraz wiedział, że tego typu klepnięcie nie mogło nawet zarysować jego karoserii. Przyjął więc cios z należytą mu wdzięcznością i złapał za rękę, która się na nim zatrzymała. Jak już się upewnił, że ten mu nie ucieknie, to wprowadził kopnięcie, wraz z uwolnieniem uchwytu. Ciosy nogami były stanowczo silniejsze od rąk, więc może nawet udało się go nieco odepchnąć, zwiększając dystans pomiędzy nimi. Tak przynajmniej miało być, jeśli wszystko przebiegło po jego myśli. Dalszych ruchów w przód nie planował, bo w walce na bliskim dystansie chodziło bardziej o reagowanie, niż strategiczne ruchy. Zdawanie się jednak na zwierzęcy instynkt było czymś, co niechciany dziedzic rodu Rokudo robił z wielką wprawą.

[Daisuke]

Posiadanie rodzinki już samo w sobie było pewną przewagą. Daisuke uznawał takie elementy za słabość, bo nie przyjmował nigdy pomocy od innych, a gdy inni to robili, uważał, że nie są wystarczająco dobrzy, aby poradzić sobie z tym samemu. Nawet jeśli Gaika był tylko wykorzystywany jako agresywny piesek, to wciąż można to było uznać za trzymanie na krótkiej smyczy, z której nie umiał bądź nie chciał się zerwać. Daisuke już dawno zerwał swoje okowy i był wolnym człowiekiem, bez żadnych konotacji i powiązań z innymi.

Trafił. Uderzenie siadło perfekcyjnie, jakby przeciwnik nie był wystarczająco szybki. Coś co zwykłego człowieka odesłałoby na tamten świat, tym razem okazało się ciosem, który nie zrobił na Gaice wrażenia. Chyba za dużo wypił i procenty szalały mu w głowie wyłączając receptory bólu. Wtedy byłby jednak zbyt niezdarny aby złapać Daisuke za jego rękę. Brak szansy na unik czy nawet zablokowanie ciosu. Mógłby się wyszarpnąć, ale potrzebowałby jeszcze trochę więcej miejsca, aby odskoczyć z linii kopnięcia. Odwrócił się lekko tułowiem, aby oberwać w brzuch, na którym napiął swoją mięśnie. Noga Gaiki mogła odczuć jakby trafił w najtwardszą stal, choć siła impetu tego uderzenia pozwoliła Włócznikowi odskoczyć. Gdy wylądował na ziemi, jeden kącik jego ust uniósł się do góry w ironicznym uśmieszku. Lubił tego typu walki. Ale póki co i tak wstrzymywał się, dla zachowania większej zabawy. Ostatnim razem sobie pofolgował i momentalnie zabawa się skończyła.

Teraz to szatyn miał okazję do przejęcia inicjatywy. Nieco ociężale, ale skrócił dystans, wyprowadzając uderzenie pięścią w brzuch, co było tylko zamarkowaniem przed wykonaniem rzeczywistego ataku. Momentalnie wygiął rękę, wystawiając swój łokieć, aby to nim uderzyć prosto w żebra swojego przeciwnika. W międzyczasie prawą ręką starał się zbić ewentualną kontrę ze strony przeciwnika.

[Rokudo Gaika]

Gaika zawsze uważał, że ma szczęście. Sam fakt, że żył był jakimś statystycznym nieprawdopodobieństwem, który normalnie się nie zdarza zwykłym ludziom. Jego rodzicielka, chyba jedynie dzięki instynktowi macierzyńskiemu zdecydowała się go objąć opieką przez ten pierwszy okres swojego życia. Bardzo niedługo rolę się odwróciły i to on musiał się nią opiekować.

Przyspieszony kurs dorastania jednak zostawił w nim trwały ślad i być może dlatego niechciany dziedzic rodu Rokudo zachowywał te dziecinne zachowania już niejako jako dorosły człowiek. Wolność jednak było czymś, do czego zawsze dążył i tego chyba mógł najbardziej Włócznikowi zazdrościć. Może jeszcze niewyparzonej gęby.

Przeprowadzony atak był nieco silniejszy, ale strukturalnie jego przeciwnik był zbudowany w inny sposób, niż przeciętny śmiertelnik. Napięte mięśnie brzucha stanowiły silną barierę przeciwko zwykłym ciosom i kopnięciom. Żółtooki uśmiechnął się w ten swój nieprzyjemny sposób. W końcu w jego ręce trafiła zabawka, której łatwo nie mógł połamać. Pierwszy raz od dawien dawna. Sprawiło to, że zaczął bardziej się przyglądać temu, co jego przeciwnik sobie wymyślił. Jakie jeszcze miał sztuczki w zanadrzu?

Przeciwnik stanowczo wolał ciosy ponad kopnięcia. Tych wykonał stanowczo dużo więcej. Czy nie wiedział, że najsilniejsze mięśnie właśnie znajdują się w nogach? Jego ruchy też wydawały mu się jakoś dziwnie ślamazarne, ale nadal nie było potrzeby stosować uniki. Te były dla kobiet i słabych. Nie dla Gaika. Przyjął więc na klatę, albo raczej tak to miało wyglądać. Próbował wycyrklować, by dostać to na prawy bark, tak aby go to obróciło. On korzystając z wprowadzenia w ruch wirowy, przykucnął nieco, wysuwając nogę w bok, aby podciąć go fachowym ruchem. Oczywiście nie użył całej siły, jaką posiadał. Skoro tak fajnie gonić króliczka, to po co go łapać?

Użyta technika(bez bonusów):

Nazwa

Konoha Reppū

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Podczas wykonywania techniki: +10 Szybkości.

Opis Proste uderzenie, zwalające przeciwnika z nóg. Gdy ktoś się zbliży na odległość nogi, użytkownik obraca się, uginając jedną nogę, zaś drugą wyprowadzając low kick na stopy przeciwnika. Poprawnie wykonana sprawia, że oponent ląduje na ziemi, wystawiony na dalsze uderzenia. Technika jest prosta do opanowania, wymaga ona jednak trochę doświadczenia, by móc wybrać idealny moment na jej wyprowadzenie.

[Daisuke]

Matczyna miłość była czymś dziwnym. Z jakiegoś niezrozumiałego dla Daisuke powodu, kobieta, która była jego rodzicielką, zajmowała się nim i dbała najlepiej jak potrafiła. Ale teraz to było tylko mgliste wspomnienie. Zniszczone przez wydarzenia z momentu wkroczenia przez niego w dorosłość i ucieczki z domu. To właśnie z racji zniszczenia jedynej więzi z inną osobą jaką kiedykolwiek miał, nie jest już w stanie nawiązać innej. Oczywiście nad sprawami sercowo-moralnymi się nigdy specjalnie nie zastanawiał. Wolał utopić smutki w alkoholu i obić parę mord. To było prostsze.

Trafił. W tym pojedynku to nie była chyba żadna nowość. Uniki były czymś, co Gaika traktował jako słabość, bez problemów przyjmując kolejne ciosy. Daisuke nie mógł być gorszy i choć zwykle preferował gardę nad uniki, to z tych drugich zwykle nie rezygnował. Tym razem nie miał wyjścia. Jego ego mu nie pozwalało. Tym bardziej, że chwilowo nie był zbyt sprawny. Dodatkowy ciężar na nogach spowalnia i ograniczał jego typowy zakres uderzeń. Skupiony wyłącznie na pięściarskim fragmencie swoich możliwości musiał mierzyć się z pełną gamą ruchów u przeciwnika, który zastosował podcięcie. Daisuke i tego nie był w stanie zablokować. Kopnięcie go trafiło, i ponownie Gaika mógł poczuć jakby trafił w coś twardej. Tym razem nie były to tylko mięśnie. Coś było skryte pod jego luźnymi spodniami. Noga Daisuke została podcięta, uginając się w kolanie, ale nie było tak prosto go obalić. Cios był wystarczająco szybko by go trafić, ale niewystarczająco silny, aby powalić. Korzystając z krótkiego dystansu i chwili zaskoczenia, wykonał cios oboma dłońmi w brzuch przeciwnika, próbując posłać go do tyłu.

Użyta technika(bez bonusów):

Nazwa

Hando Ōda

Ranga

B

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Podczas wykonywania techniki: +30 Siły.

Opis Technika stosowana zazwyczaj w defensywie. Polega ona na przelaniu odrobiny chakry w ręce, a następnie silnym uderzeniu oboma dłońmi w brzuch przeciwnika. Cios ten jest w stanie bez problemu oszołomić przeciwnika i odrzucić go na sporą odległość za siebie. Jeżeli zaś cios spadł na okolice klatki piersiowej, można dodatkowo sprawić że przeciwnik będzie miał problem ze złapaniem tchu, a nawet - przy odpowiedniej sile - złamać kości.

[Rokudo Gaika]

Wyglądało na to, że musiał włożyć nieco więcej siły, aby móc realizować swoje zamiary. Natrafienie na coś twardego na jego łydkach jednak skwitował uniesieniem brwi. Wiedział, z czym się to gryzie i powoli w jego niemal pustej makówce zaczęły się łączyć kropki w większą całość. Zanim jednak się na tym skoncentrował, to przeciwnik odepchnął go od siebie dobrze znanym mu sposobem. Wykorzystanie manewru w walce związanego z dość powszechnie używanymi interdyscyplinarnymi sztukami walki przyjął z jeszcze większym zadowoleniem na mordzie niż wcześniej. Niestety wyglądało na to, że nie będzie mógł się cieszyć tym wszystkim za długo, a szkoda.

- Stop. – Odpowiedział i strzepnął z ramienia pył i kurz, jaki został wzniecony podczas walki. Trochę się powyginali w trakcie walki, więc troszkę musiało powstać. Żaden z nich raczej nie obawiał się pobrudzić sobie rąk, co było dodatkowym atutem. Licząc na to, że nie zostanie zaatakowany ponownie, po prostu zaczął odginać tułów na lewo i prawo, jednak mina mu już zrzedła. – Będziemy się musieli umówić na powtórkę, jak już się przyzwyczaisz. – Wzrok skierował na łydki Włócznika. Walka z osłabionym przeciwnikiem była stanowczo poniżej jego godności. To on dawał taryfę ulgową, a nie samemu ją przyjmował od innych. Nie nazwałby tego kwestią honoru, bo ten wydawał mu się niedorzeczny w samej swojej idei, ale takie zwycięstwo zostawiłoby mu niesmak w ustach.

[Daisuke]

Walka była jedną z ciekawszych, które Daisuke ostatnio stoczył. Poczuł się trochę jakby walczył ze swoim mentorem. Brutalna walka, stawiająca na siłę oraz wytrzymałość. Mało który wojownik, nawet jeśli skupiający się na walce na bliski dystans, preferował tego typu sztuczki. Gaika szedł nawet o krok dalej i przyjmował na klatę również to co cięższe, wychodząc z tego praktycznie bez szwanku.

-Dopiero się rozgrzewałem- Ruchem dłonią zabrał grzywkę, która opadła mu częściowo na twarz po czym westchnął. Przez chwilę na jego twarzy pojawił się grymas. Srebrnowłosy cwaniak zauważył, że coś w widoczny sposób spowalniało Daisuke, a do tego bardzo szybko rozszyfrował o co chodzi. Najwidoczniej musiał mieć pewne doświadczenie w tego typu "akcesoriach". Włócznik znalazł to stosunkowo niedawno i to była jego pierwsza walka od tamtego czasu. Nie do końca potrafił się w tym jeszcze poruszać. Mimo wszystko wciąż zachował sobie pokaźny arsenał sztuczek i poprzysiągł sobie, że następnym razem nie będzie się tak wstrzymywał.

-To jakie masz teraz plany? Przewietrzyłeś się?- Wracając do swojej normalnej, stojącej i wyluzowanej pozycji rozejrzał się po okolicy i nie dostrzegał niczego wartego uwagi, więc zagaił rozmową, licząc na kolejną rundkę darmowego piwa lub innego mocniejszego trunku.

[Rokudo Gaika]

Fakt, że przyjmował jego ciosy z wielką łatwością, świadczył o tym, że Włócznik jak najbardziej mógł pozwolić sobie na okazywaną wszystkim arogancję. Był stanowczo lepszy, niż większość typów, z którymi przyszło mu się wcześniej zmierzyć. Wyjątkiem mógł być chyba tylko Airon i Jun, choć po tamtym ani widu, ani słychu od dłuższego czasu. Czyżby trafiła kosa na kamień? Pozostali wojownicy, tacy jak Son czy Tarao stanowczo za bardzo traktowali go protekcjonalnie i odmawiali nawet sparingu. Ten ostatni jednak mu obiecał małe starcie, gdy powróci z pustynnej wyprawy, co było idealną motywacją dla srebrnowłosego.

Komentarz o rozgrzewce puścił mimo uszu. Wolał się z nim bić, jak szatyn będzie w pełni sił, to może i on czegoś się nauczy przez obserwacje. Dobre lańsko uczyło go o sobie, jak i o przeciwniku znacznie więcej niż durne wymiany słów. Pięści w końcu nie oszukasz. – Muszę być w okolicy jeszcze parę dni. – Skwitował, wyciągając wbite w ziemie tonfy, by przypiąć je przy pasku. Następnie założył plecak. – Nie wiem jak tobie, ale mi się przyda nieco więcej ruchu. – Złapał się za bark i poruszał kilka razy ręką. W końcu dobrze „naoliwione” przeguby były podstawą u zawodowych obijaczy mord, takich jak niechciany dziedzic rodu Rokudo. Oni wszyscy jednak stanowczo za mocno się spocili, ale przy takim żarze z nieba, o to nie było trudno. W końcu, jaki wariat się bije na takiej patelni?

[Daisuke]

-Czekasz na kogoś?- Bez owijania w bawełnę postanowił zapytać o powód pozostania w tym miejscu. Kogoś tutaj miał? Raczej nikogo bliskiego, skoro wolał włóczyć się po karczmach i spędzać czas na bijatykach z przypadkowym pijaczkiem, aniżeli w towarzystwie kogoś mu dobrze znanego. Najpewniej dla kogoś pracował. Wspominał o Shigashi, które swoją sławę zawdzięcza tamtejszym mafiom i kupcom. Dla którychś z nich zapewne pracował. Miał też przy sobie pieniądze, więc płacone miał całkiem zadowalające stawki. Może i Daisuke wkręciłby się przy okazji do ich ekipy w drodze powrotnej. Shigashi to nie jego bajka, ale skoro miał na tym zarobić, to mógł podróżować gdziekolwiek ktoś akurat podróżował.

-Mogę?- Korzystając z chwili wolnego, wskazał palcem na jedną z tonf. Wyglądała całkiem ciekawie i przetestowałby sobie użycie tej broni. W odróżnieniu od włóczni czy łuku nie wydłużała zbytnio zasięgu ciosów, a nie było też widać aby ta broń pozwalała zaskakiwać uderzeniami jak w przypadku nunchaku. Coś jednak musiało się kryć w tych kawałkach metalu, że Gaika nosił je przy sobie. Zwłaszcza jeśli nie miał takiej potrzeby posiadania, jaką prezentował Daisuke.