Przedmurze osady

[Rokudo Gaika]

Żółtooki mrugnął dwa razy po usłyszeniu zadanego pytania. Czy powiedział za dużo ledwo znanemu mu przecież siłaczowi? Miał on swoje rozkazy i ich się trzymał co do litery. – Obstawa karawany, ale to za parę dni. – Odpowiedział krótko. Planował zaglądać do aptekarza co dwa dni, tak aby mniej więcej być gotowym na czas. Powiedział mu co prawda trzy, ale tutaj nadgorliwość była jak najbardziej wskazana. Na końcu tęczy w końcu znajdował się ten przysłowiowy garniec złota, którym dla niechcianego dziedzica rodu Rokudo była możliwość spuszczenia wpierdolu kryształowemu chłopaczkowi ze straży.

Ciekawość mężczyzny co do jego oręża nieco go zdziwiła. Chyba wystarczająco pokazał, że to on tutaj gra pierwsze skrzypce, a broń… Cóż, jest tylko narzędziem. Bez gadania odpiął jedną od paska i rzucił w kierunku szatyna, by ten mógł je złapać. Pierwsze, co mógł zauważyć, to fakt, że były cięższe, niż wyglądały. Tego typu materiały zazwyczaj były prostymi rurkami, dającymi wytrzymałość wyższą, niż w przypadku drewna, ale podobną lekkość. Tutaj były to po prostu dwie przyspawane do siebie kawałki sztab metalu. Nie była ona też specjalnie prosta. Można było zobaczyć lekkie wygięcie w metalu, a sama powierzchnia pełna była małych nacięć i drobnych uszkodzeń. Nic jednak na tyle dużego, by nie było w stanie uniemożliwić korzystania z broni. Tak jak sam Gaika pokazywały one, jak prosty pomysł, mimo odniesionych ciosów i ran był w stanie obronić się przed przeciwnościami losu. – Długo już nosisz? – Uśmiechnął się paskudnie jak podczas pojedynku. Trzeba było wiedzieć, kiedy ma liczyć na rundę drugą. Tym razem jednak bez taryfy ulgowej.

[Daisuke]

-I wcisnąłeś jakiemuś zbyt bogatemu dupkowi, że jako obstawa wystarczysz?- Chciał wybadać temat dalej. Z kupcem trafił bez dwóch zdań, pytanie czy i z kolejną rzeczą, a więc faktem, że Gaika samodzielnie odpowiada za ochronę, także strzelił w dziesiątkę. Oczywiście Daisuke nie planował żebrać o pracę, więc póki co tylko szukał pretekstu aby jakoś ciągnąć za język swojego rozmówcę, a może w ostateczności uda się Włócznikowi wkręcić do tego towarzystwa. Zwykle tak szukał zleceń, po prostu będąc natarczywym. Czasem za samo odpierdolenie się miał płacone, co było niesamowitą zaletą. Porównując to do na przykład idiotycznych zadań, które mu czasem dawali. Aż poczuł lekki dreszcz na wspomnienie, że miał założyć różowy strój i spraszać klientelę do jakiejś restauracji. Brrr...

Złapał rzuconą mu tonfę, najpierw kilkukrotnie unosząc ją w dłoniach do góry. Faktycznie solidny kawał metalu. Czy były spawane czy odlane to mu szczerze nie robiło znaczenia, bo się na takich rzeczach nie znał. O ile w ogóle wiedział czym jest spaw. Na pewno wiedział czym jest paw. Bo sporo poranków od takiego zaczyna. Ale to już inna historia. Najpierw złapał za krótszą część i zrobił kilka wymachów, potem przerzucił ją, chwytając za dolną część i wykonując kilka wymachów jakby trzymał zwykłą pałkę. Pokiwał z przekonaniem głową, podrzucił broń jeszcze kilkukrotnie po czym odrzucił ją w kierunku prawowitego właściciela. Ostatecznie uznał ją za nieco gorszą wersję nunchaku, choć trzeba było przyznać, że to porządna broń.

-A ja wiem? Znalazłem u jakiegoś cwaniaka z... kilka dni temu? Był taką pierdołą, że nawet nie potrafił tego założyć. Dostał szybkie bęcki i sobie wziąłem. Wiesz co to jest?- Unisół jedną nogę przed siebie, wpatrując się we własną łydkę. Na chwilkę się zamyślił, próbując sobie przypomnieć coś z tamtych wydarzeń co nie było alkoholem albo palącym słońcem. Nie było to takie proste, ale ostatecznie jakieś szczegóły pamiętał, przy okazji chwaląc się prostym zwycięstwem i metodą na zdobycie tego cuda. Skoro Gaika tak wprawnie rozpoznał co to jest, uzależniając od tego dalszy przebieg pojedynku, to może wiedział coś więcej niż było w tym głupim liściku.

[Rokudo Gaika]

Obstawa obstawą, ale faktycznie dobrze było mieć zapasowy zestaw oczu podczas długich wędrówek. Sam pewnie pobiegłby sprintem do Shigashi i zaczął się męczyć gdzieś w połowie drogi. Miał jednak ładunek i z góry narzucone tempo, co średnio mu odpowiadało, ale rozkaz to rozkaz. – Coś w tym rodzaju. – Temat jednak wolał na razie porzucić, te sprawy były stanowczo zbyt poważne, by mógł sobie pozwolić na spierdolenie szansy na pojedynek. Szanujmy się.

Metalową sztabę pochwycił, jak już ten zdecydował się, że się naoglądał. Kiedyś używał ich częściej, ale powoli przychodziły mu nowe możliwości zastosowania tego przedmiotu w walce. Pomysł ten jednak dopiero się klarował w jego głowie, więc jeszcze trochę przepłynie wody w rzece, zanim coś się z tego urodzi. Zapiął rzemieniem przy pasie, gdy Włócznik poruszył dość znany mu temat, na który w sumie mógł odpowiedzieć całkiem kompetentnie, dla odmiany.

- Są dość delikatne, dlatego polecam przenieść ciężar na tylną łydkę, jak ja. – Podwinął nogawkę, ukazując swój balast, który nosił ze sobą wszędzie. Zrzucał go tylko wtedy, gdy wymagały tego okoliczności. – Zapięcie mam z przodu, jak widzisz, bo materiał się nie uszkodzi od kopnięć tak łatwo. – Podrapał się po głowie. – Około jednego księżyca się idzie przyzwyczaić, ale potem efekty są zadowalające. – Z powrotem zakrył swój sprzęt nogawkami. Trudno było ocenić szybkość przyszłego bohatera pieśni ludowych w boju, bo w tym starciu to on się ledwo ruszył. Głównie przez manewr polegający na pchnięciu, jaki wprowadził w niego szatyn. Z drugiej strony, po co unikać, skoro można przyjąć na klatę?

[Daisuke]

-Yhmm...- Mruknął, chyba ostatecznie zamykając temat pomocy przy eskorcie. Nawet nieogarniający rzeczywistości Daisuke wyczuł, że coś z tą karawaną było nie tak i chyba dostatecznie mocno go to odstraszyło, aby nie pakować się w tego rodzaju biznesy. Tym bardziej, że traktował Gaikę jak psa na smyczy i choć teraz mu trochę poluźnili, to dało się wyczuć, że w każdej chwili próbują go ustawić do pionu. Włócznik ani myślał się pchać w podobnego rodzaju zależności. Szybko skończyło się to kłótnią i pewnie pobiciem zleceniodawcy, co oznaczałoby po pierwsze kłopoty prawne w Shigashi, a po drugie, co gorsza, brak zapłaty.

-Myślałem, że po prostu tamten gnojek to tak uszkodził, że tak łatwo można to rozwalić, ale widzę, że masz bardzo podobny zestaw- Przykucnął i poprawił oba zapięcia, tak żeby zgadzał się z pomysłem, z którym podzielił się srebrnowłosy cwaniak. Skoro już z nich jakiś czas korzysta, rzeczywiście może mieć większe pojęcie od Daisuke, który eksperymentował z wykorzystaniem ciężarków. Przez chwilę nawet planował założyć je na przedramiona, ale miał zbyt wygodne karwasze, a do tego zbyt często blokował ciosy ustawiając gardę, co szybko doprowadziłoby do uszkodzenia ciężarków. Gdy już zapięcia zostały poprawione, wykonał kilka przykładowych kopnięć, testując nieco inne rozłożenie wagi. Pokręcił głową, ciężko stwierdzić czy z przekonaniem czy z irytacji.

-Gdzie swój znalazłeś?- Skoro temat karawany był zamknięty, kwestia tonfy także, to trzeba było marudzić o coś innego. A jeśli miał okazję dowiedzieć się czegoś nowego, to chętnie z tego skorzysta. Wiedza to potęga, a jeśli coś miało mu umożliwić szybsze poprawienie swojej siły, to bardzo chętnie z takich rozwiązań skorzysta.

[Rokudo Gaika]

Niechciany dziedzic rodu Rokudo był mocno wytresowanym psem obronnym. Z jednej strony było to strasznie ograniczające i mogło się bardzo źle kojarzyć wolnemu duchowi z solidnym arsenałem, ale nie wiedział on tego, co by się stało, gdyby puścili go samopas. On też tego nie wiedział, ale najpewniej nic dobrego. Biorąc za przykład swojego ojca, to mogłoby być to nawet katastrofalne w skutkach.

- Nie, ten metal jest po prostu ciężki, ale niezbyt twardy. – Klepnął się w bok, wprawiając swoją tonfę w ruch. Te metalowe sztaby miały być niby nie do zdarcia, ale również one pokazały, że najtwardszym możliwym materiałem było wytrenowane ciało. Przyszłemu bohaterowi pieśni ludowych nawet miękko się spało na najtwardszych skałach. Szkoda tylko, że nie były one tak plastyczne, by mógł je sobie uformować w poduszkę. Chyba trzeba było przypakować nieco siły, a nie tylko skupiać się na twardości swojego ciała…

- Niedaleko Shigashi zrobił mi je taki rzemieślnik w zamian za pewną robótkę. – Pamiętał, jak go później nachodził. Gdy już się przyzwyczaił do ciężaru, to wpadł nawet na świetny pomysł, aby mu go on podwoił. W końcu dwa razy więcej obciążenia mogło się wiązać z lepszym efektem po zdjęciu. Niestety, tylko się na tym pomyśle zawiódł, bo nie było widocznej różnicy.

[Daisuke]

Katastrofalne w skutkach, ale dla kogo? Trzymanie takiej potęgi wymagało odpowiednio silnego umysłu. Nie każdy był godzin aby taką potęgę dzierżyć i może rzeczywiście to i lepiej, że niektórzy chcieli być trzymani na smyczy. Zdawali sobie sprawę z własnych ograniczeń i braku kontroli nad tym co potrafią. Daisuke był ponad to. On był zupełnie innego typu człowiekiem. Znał swoje ograniczenia i raz za razem je przełamywał, bez żadnych skutków ubocznych. To że czasem wpadł w alkoholowy ciąg, rozwalił jakąś karczmę albo brał udział w jakiejś walce, która mogła rozstrzygnąć losy portu w Sogen, to mało istotne wydarzenia, którymi szkoda było się przejmować.

-Musicie mieć tam całkiem zdolnych roboli. Szkoda, że tak zdzierają za nawet najbardziej pospolite bronie- Nigdy nie miał okazji nawet poprzyglądać się shigaskim specjałom. Wpadł tam niespodziewanie i wypadł równie szybko. Jakoś nigdy mu to miejsce nie pasowało. Może czas nadrobić ten błąd? Kolejna osoba, którą poznał opowiada mu o Shigashi, więc chyba los chce mu pokazać, gdzie należy szukać kolejnego wyzwania.

[Rokudo Gaika]

Silne ciało dość często szło w parze ze słabym umysłem. Ludzie w końcu lubili skrajności, więc przypadek przyszłego bohatera pieśni ludowych był dość typowy. Tutaj jeszcze się pilnował, ale jakby wrócił do swojego zbrodniczego kurwidołka, to można by było zauważyć jego spadek ogólnego zadowolenia z życia i powrotu ogólnego wkurwu na wszystko. W końcu to tam wszędzie słyszał te cholerne szepty i ta masa ludzka, która się tam przetaczała, dodatkowo go jeszcze wnerwiała. Zanim jednak pozwolił się ogarnąć tej myśli zupełnie, to temat zszedł na lokalne produkty jego regionu. Chcąc nie chcąc srebrnowłosy był „lekkim” patriotą lokalnym, więc nic innego mu nie zostało, jak zachwalać uczciwych, ciężko pracujących chłopaków i dziewczyny.

- Trochę ich tam mamy, ale bardziej jesteśmy znani z targów. – Kiwnął głową, dając do zrozumienia, że wszystko, co powiedział, jest zgodne z prawdą. – A drogo jest, bo pewnie nie wiesz gdzie kupować. Handlarze strasznie naciągają przejezdnych. – Znów pokiwał głową. Od młodości wpajano mu reguły kupieckie „taniej kupić, drożej sprzedać”. Tę drugą część najłatwiej było zrobić na przejezdnych, którzy nie mieli pojęcia o rytuałach związanych z handlem i kupieckiej „etykiecie”. Fakt, że żółtooki miał w tym doświadczenie samo w sobie mogło spowodować uniesienie rąk, ale tak naprawdę każdy, kto się naciął na nieuczciwych sprzedawców w Shigashi, nabywał tę umiejętność z czasem.

[Tetsurō]

"Słońce! Świeci nad Nami! Part 2"

Misja B - Gaika & Daisuke
Wiosna, Rok 394 kalendarza forumowego


kolejka: 1 / 17+

To był typowy dzień na pustyni, czyli z nieba leciał żar. Słońce wypalało wszystko, dlatego te większość mieszkańców kryła się w cieniu, czekając aż te najgorsze godziny miną, a jeśli już musieli gdzieś pójść to dobrze zawijali się w przewiewne ubrania i brali ze sobą tonę wody. Tak to już było w tym świecie. No ale były wyjątki, dwójka naszych dzisiejszych bohaterów postanowiła sobie zasiąść ja gorącym piasku i porozmawiać. Jak widać nie przeszkadzało im to, że się spocą, a później będą śmierdzieć jak prosiaczki. W każdym razie, toczyli oni między sobą dosyć ważną rozmowę, kiedy nagle ktoś postanowił im dosyć nachalnie się wtrącić. Od strony miasta, nadszedł w ich kierunku mężczyzna odziany w jasne szaty, miał na głowie turban, który skutecznie chronił jego mózg przed słońcem, a w dłoni trzymał dużą, szklaną butelkę wody, która z wierzchu była oszroniona, co oznaczało, że była zimna. Gaika mógł od razu rozpoznać przybysza, był to aptekarz, do którego ostatnio dostarczył wraz z płomiennowłosą pewną przesyłkę z Shigashi. Doktorek uśmiechnął się i powitał obu skinieniem głowy.
- Gorący dzisiaj dzień mamy, co nie? Ale widzę, że tabletki, które Ci poleciłem trochę pomagają. - Zagadał do Gaika, wspominając środki mające zwiększyć jego odporność na temperatury w tym spowitym skwarem kraju. Jako nietutejszy, srebrnowłosy przebywał dosyć długo na słońcu, więc to mogło tylko utwierdzić doktorka, że jego leci działają.
- No ale ja w sumie to nie o tym chciałem pogadać... - Powiedział do Gaiki, podchodząc w jego kierunku, wtedy też skłonił się delikatnie do Daisuke i wyciągnął w jego stronę rękę, chcąc go powitać.
- Amatori Regatsu, miło poznać. - uścisnął lekko dłoń, jeśli ten ją podał, po czym otwarcie zaczął kontynuować. Jak widać nie zależało mu na żadnej tajemnicy. Być może uznał, że jeżeli Gaikowi nie będzie zależało, aby jego towarzysz o tym słuchał, to go przegoni. A może był on wsparciem, którego potrzebował?
- Twoja płomiennowłosa przyjaciółka poszła zająć się jednym z problemów. Więc tobie został drugi. Wysłałem ją aby pojmała doktorka, o którym wspominał twój szef. Potrzebujemy go do przygotowania odtrutki na ten narkotyk, który mi przywieźliście. Dla Ciebie mam coś bardziej, bojowego. Poza miastem zajmuje się pracownia, w której tworzą to świństwo, które wysyłają do was. Chciałbym, żebyś tam wszedł i zrobił porządek z nimi. Jutro z rana rusza do nich niewielka karawana. Jak ruszysz ich śladem, to doprowadzą cię na miejsce. A później to już będziesz wiedział co i jak, najlepiej jak nie zostanie tam kamień na kamieniu. - uśmiechnął się, a następnie przeniósł wzrok na Daisuke, który chyba postanowił pozostać w tym towarzystwie.
- Oczywiście, jeśli chcesz, to możesz zabrać ze sobą kolegę. - zrobił kilka kroków przed siebie, aby wspiąć się na wydmę i poprzyglądać się wspaniałemu widokowi pustyni. Przekazał wszystko co planowa, więc teraz mógł w spokoju napić się swojej chłodnej wody i delektować się widokami. No chyba, że ktoś tutaj miał jakieś pytania...

Amatori Regatsu

[Rokudo Gaika]

Żar się lał z nieba na naszych dwóch pięściarzy, którzy najwyraźniej niewiele sobie z niego robili. Co więcej, jeszcze całkiem niedawno nie siedzieli sobie na słonku, tylko bawili się w ulubioną zabawę obijaczy mord. To spowodowało, że byli jeszcze bardziej spoceni, a w związku z tym śmierdzieli niesamowicie. Gdyby nie obecność chodzącej gorzelni, jaką był Daisuke, to pewnie on by wszystkich zabijał aromatem unoszącym się z jego ubrań. W końcu nie nosił tutaj ubrań pustynnych, a swoje zwyczajne ciemne ubranka. Masochista.

- Dobry. – Wyraz twarzy mu stężał i całe rozluźnienie wynikające z niezobowiązującej rozmowy momentalnie znikło. Powaga, sztywność i zmarkotnienie. Taki był non stop w mieście kupieckim, a ten tutaj typek przecież był od nich i mu o tym wszystkim przypominał. Najważniejsze w końcu było zadanie, zadanie i jeszcze zadanie. Wspominałem coś o zadaniu? – Tabletki zużyłem. Przyda się druga porcja. – Odpowiedział krótko. Ostatnią popijał zimnym piwskiem, aby łatwiej mu przez przełyk przeszła. Kto to pomyślał, aby je robić takie duże! A może po prostu za dużo wziął na raz? Trudno stwierdzić.

Popatrzył po twarzach to Daisuke, to Regatsu, ale powstrzymał się od jakichś komentarzy. Jeśli ten uzna, że warto mu to powiedzieć, to on się wtryniać nie będzie. Był absolutystą poleceń i jakby Tarao mu kazał zachować tajemnice względem zadań otrzymanych od Amatoriego, to tak by uczynił. Nie mógł jednak ręczyć za samego farmaceutę, prawda?

Zaczął wywód. Długi, bardzo długi. Nie zastanawiał się wcześniej, co z się działo z Himawą, czy tam Arino, bo tak średnio go dotyczyła jej sprawa. Miał ją obserwować i wyciągać wnioski. Nie podejmować działania, jakie miały być związane z tymi obserwacjami, prawda? Jak kryształowy chłopak z Shigashi go spyta, to ten mu opowie o wszystkim, co się wydarzyło, łącznie z jego podejrzeniami.

- Podążyć za karawaną i rozwalić laboratorium, tak? – Skrócił na głos nieprawdopodobnie wręcz rozdmuchaną opowieść, z wielowątkową fabułą i dodatkowymi niuansami odnośnie do niektórych bohaterów opowieści. Kogo obchodziło, którzy bohaterowie spowodowali mezalians przez małżeństwo córki z teściem szwagra? Nie miał ochoty. – Brać jeńców, czy wyeliminować? – Pochylił nieco głowę do przodu, nie odrywając oczu od mężczyzny. Nie był tutaj w końcu u siebie, gdzie zazwyczaj mieli jakieś więzienia, do których można było typa odstawić. Pal już licho, że wszyscy byli skorumpowani jak cholera i wyjść z pierdla można było jeszcze tego samego dnia, ale dla srebrnowłosego było to lepiej. Tym sposobem pula jego przeciwników nie malała, a potencjalni mordercy mogli zawsze próbować go zaskoczyć w ciemnej alejce, czy skacząc na niego z dachu. Czyli zajebiście. Podrapał się po karku, nieopodal blizny po wielkim żądle, które zrobiło z niego szaszłyk. Nieopodal była przyklejona notka niespodzianka dla takich, co chcieli próbować go podejść od tyłu.

Wraz z tematem zwiększenia grupy uderzeniowej, która miała odwiedzić fabrykę perfum dla ćpunów, wrócił jego cwaniacki wyraz twarzy, jaki miał podczas napierdalanki. Popatrzył na Daisuke od stóp do głów i odezwał się tonem przesyconym wręcz ironią. – Jeśli myślisz, że dotrzymasz kroku, to zapraszam. – Może sobie poogląda, jak ten Włócznik idzie na całość, a nie tylko bawi się w delikatne oklepywanie po mordkach w pobliżu miejsc publicznych. Instynkt mu podpowiadał, że potrafi znacznie więcej, w końcu przyjmował jego ciosy w miarę łatwo. On jeden przecież nigdy go nie zawodził.

Znów wrócił do swoich rozciągnięć tułowia, rąk i ramion, jakby szykując się na zbliżającą bójkę, w której on będzie centralną postacią. Może pojawi się jakiś przyjemny typek, który będzie chciał go ugryźć w dupę i połamać sobie zęby na tym, gdy zda sobie sprawę, na co się porwał? No, oby.

[Daisuke]

-Czyli trzeba im było zaproponować obicie tych wypachnionych kupieckich mord za próbę ogołocenia biednego podróżnego z ostatnich monet- Zanotował to sobie w głowie bardzo dokładnie. Wcześniej tego nie dostrzegł, ale wszelkie transakcje, które próbował zawrzeć, najwidoczniej były wykonywane na jego niekorzyść. Ktoś celowo wykorzystał to, że Daisuke był podróżnikiem i wcisnął mu coś po droższej cenie. Nakasada długo w Shigashi przez to nie zabawił, więc mocno po kieszeni nie oberwał (bo i tak zwykle ma puste), ale dostał solidną lekcję i solidnie się za nie odpłaci, jeśli jeszcze raz go spróbuje tak złapać.

-Daisuke- Spojrzał na wyciągniętą w jego kierunku dłoń, po czym porządnie ją uścisnął. Dopiero co skończyli gadać o kupcach z Shigashi, a tutaj najwidoczniej napatoczył się ten, którego Gaika miał ochraniać. Nie zamierzał wszczynać jeszcze żadnych kłótni, ale skoro był już w środku tej dyskusji, bardzo chętnie się przysłuchał co Amatori ma do powiedzenia. Tabletki niespecjalnie przykuły uwagę Włócznika, ale już opowieść o karawanie i zrobieniu porządku z kimś jak najbardziej trafiła w jego gusta.

-Jeśli zadanie ma być wykonane bez zarzutu, zdecydowanie potrzebujesz porządnej pomocy- Natychmiast zaoferował swoją pomoc, otrzymując uprzednio ofertę zarówno od kupca, jak i od swojego nowego kolegi. Okazja do wkręcenia się w karawanę napatoczyła się sama, bez konieczności męczenia Gaiki o więcej szczegółów czy polecenie u pracodawcy. Kwestie zapłaty zostawił na później. Znał ten typ ludzi i wiedział, że potrafią wynagrodzić zmarnowany na nich czas. Im trudniejsze misje, tym lepsze płace. A trudnych zadań Daisuke się nie obawiał. Nie miał zamiaru także zadawać żadnych pytań. Karawana. Znaleźć tych co robią "to świństwo". Zrobić z nimi porządek. Proste, nieprawdaż? Co mogło pójść nie tak?

[Tetsurō]

"Słońce! Świeci nad Nami! Part 2"

Misja B - Gaika & Daisuke
Wiosna, Rok 394 kalendarza forumowego


kolejka: 2 / 17+

Kiedy tylko Amatori dostrzegł entuzjazm swoich nowych kolegów, uśmiechnął się. To właśnie lubił, brak marudzenia, konkretne pytania i ruszenie do roboty. Gdyby wszyscy tak działali, życie byłoby zdecydowanie dużo prostsze. Dwóch osiłków powinno być aż nad to do czego zostali zatrudnieni, więc na pewno załatwią co trzeba. Dzięki temu będzie lepiej zarówno ich kieszeniom, jak i biedakom, którzy biorą narkotyki na ulicach shigashi.
- Mi obojętnie, możecie ich nawet za gacie wywiesić na kijach, żeby im słońce dupy spaliło. Ważne, żeby zniszczyć im cały sprzęt. Jak już ich przegnacie to ja się zajmę zabezpieczeniem wszystkiego. Poprosił bym od razu Unijnych strażników, ale zanim ruszą dupska, to ci pewnie już ze dwa razy przeniosą laboratorium, dlatego też łatwiej będzie jak wystawimy im już wyczyszczoną placówkę. - westchnął. Niestety, nie zawsze było tak prosto jak by chciał. Czasami trzeba było się bardziej natrudzić, strażnicy lubili papiery. Znaczy się, najbardziej lubili się opierdalać, ale to można było często wytłumaczyć jakimiś papierami albo ich brakiem, dlatego też czasami trzeba było takie rzeczy na około załatwiać.
- Dokładnie tak. Wpadacie tam za karawaną, robicie rozpierdol, nie musicie się niczym ograniczać. A jak wszystko będzie zrobione, to dajecie mi znać w mojej aptece, że wszystko gotowe. - przytaknął i już miał odejść od naszych herosów, jednakże szybko przypomniał sobie o jeszcze jednym, dosyć ważnym fakcie, którego wcześniej nie wspomniał. Uderzył się płaską stroną dłoni w głowę i uśmiechnął.
- Zapomniałbym. Karawanę rozpoznacie po charakterystycznych czerwonych płachtach na wozach. Będzie mała, jeden albo dwa wozy, raczej bez dużej obstawy. Będą raczej czujni, więc jak wykryją, że ich śledzicie, mogą próbować was zgubić, albo zawrócą do miasta. Więc na początku musicie być ostrożni. - pouczył ich, po czym jeszcze przez chwilę stał w miejscu zastanawiając się, czy przypadkiem nie potrzebował od nich czegoś jeszcze. Wspomniał o tym kiedy i jaki transport, co należy zrobić na miejscu i gdzie się zgłosić po wszystkim. A no tak, została kwestia tego, co wszyscy lubią najbardziej, czyli pieniążków.
- Zapłata po robocie. Ze stawki będziecie zadowoleni. - wspomniał krótko i na temat, a następnie odwrócił się na pięcie i skierował się w stronę miasta, przy okazji popijając swoją wodę. Był wieczór, więc nasi bohaterowie do rana mieli jeszcze trochę czasu. Mogli dalej okładać się po mordach, albo też szybko się gdzieś zdrzemnąć i ruszać do akcji. Wybór należał do nich.

Amatori Regatsu

Jak chcecie, to możecie sobie zrobić kilka kolejek i jeszcze pogadać. Jak już uznacie, że ruszamy z misją, to wbijajcie do bramy z samego rana.

[Rokudo Gaika]

Prosta odpowiedź na jasne pytanie. Celem nie są tyle ludzie, co ich laboratorium. Świetnie się składa, bo Gaice najwyraźniej zależało, by jak najwięcej typa przeżyło spotkanie z nim, a potem lało w porty po usłyszeniu dźwięku jego imienia. Nawet lepsze by były próby zemsty, w jakimś ciemnym zaułku w środku nocy. On sam przecież podróżował po takich specjalnie, by ich zachęcić. Nie osiągnął jednak zamierzonego sukcesu. – Wywiesić na kijach? Jasne. – Tej metody zabaw jeszcze nie próbował. W Shigashi w końcu słoneczko tak nie przypiekało. Ostatnio to tam dość często padało, wiec takie gagatki powieszone wysoko jeszcze zaczęłyby kwitnąć od tej wilgoci.
Dodatkowe informacje, cechy charakterystyczne karawany zanotował w pamięci. Dużo tego nie było, ot czerwone płachty na wozach, a ich samych miała być stosunkowo nieduża ilość. Dalsze dyskusje były całkowicie zbędne, a umysł pięściarza przestawił się z frywolnego treningu na czysto zadaniowy tryb. Gorzej, że trzeba będzie ich śledzić przez pustynie, kawał drogi. Była to jedna z niewielu sytuacji, w której niestety przemoc nie mogła pomóc… Chociaż? Może jakby pobili typa, by tamci zdradzili im kierunek laboratorium, to oni sobie dobiegną tam bez jakichś większych problemów. No, to znaczy on dobiegnie. Daisuke nie popisał się tempem na tym pojedynku, a to przecież niechciany dziedzic rodu Rokudo stał w miejscu. Jak można być wolniejszym od kogoś, kto tylko sobie stoi?

- Nie mam więcej pytań. Jak dla mnie możemy ruszać. – Popatrzył na Włócznika, czy ten będzie tutaj też przeciągał strunę w dyskusji, w podobnym stylu, jak to robił w spelunce. Może zawoła typa, że nie potrzebuje pieniędzy, bo jego matka spłaciła już w naturze, czy coś? Jego wcześniejszy komentarz, dotyczący sprania kupców za ogołocenie turysty przyjął z niedużym uśmiechem. Niewiele rzeczy było tak nietykalnych w całym Shigashi, jak właśnie ludzie pełniący tę profesję. W końcu całe miasto żyło i rozwijało się właśnie z ich pracy.

Sugestią, że on, właśnie on miałby nie wykonać zadania bardziej niż perfekcyjnie, wywołała kolejną reakcję na jego twarzy. Niemal błyskawiczne uniesienie i opuszczenie brwi. Właściwie to nie powinien się dziwić, że nie wiedział, do czego srebrnowłosy pięściarz był zdolny. Demolka to dla niego nie pierwszyzna. Parę miejsc w kupieckim mieście miało się okazje przekonać, co sama obecność przyszłego bohatera pieśni ludowych mogła powodować z ich nieruchomościami. Ostatni zamtuz wręcz wyparował od serii wybuchów, które również mogły być spowodowane tym, że się zaangażowali z jego towarzystwem. Bycie jednak magnesem na kłopoty bardzo mu odpowiadało, w końcu trzeba sobie cenić tych wszystkich złoli, którzy dostarczają mu coraz to nowe zastępy do wyeliminowania. Srebrnowłosy był chodzącym przykładem, że co cię nie zabije, to cię wzmocni.

Oczekiwania miał raczej średnie względem wyzwań, jakie mu rzucą podczas tego zlecenia. Największym problemem miało być gonienie króliczka wprost do jego nory. Na szczęście miał już jakiś plan B, do którego aż świerzbiły go ręce, by wcielić z życie. Kto tam jednak wie, czy czopki z obstawy nie okażą się ślepi na jedno oko, to wtedy zgarną już całą pulę do obicia w miejscu docelowym. Rozbicie tego wszystkiego w drobny mak stanowczo poprawi jego nastrój, który zepsuł fakt, że szatyn się próbował z nim bić, będąc tak osłabionym. Po prostu skandal!

Jak już ogadali, co trzeba, a Daisuke obraził, lub też nie, rodzinę Regatsu, to on skierował się w stronę bramy, aby znaleźć sobie jakieś miejsce do odpoczynku przed pracowitym rankiem. Słoneczko w końcu tak milutko przypiekało, a on powoli robił się senny, jak kot na plaży. Może jednak te piguły od aptekarza mu zaszkodziły? Raczej nie, po prostu powoli dostawał udaru cieplnego. Następnym razem do walki może zdejmie chociaż koszulkę.

[Daisuke]

Nie to, że Daisuke wiedział jakie miejsce zajmował w hierarchii, bo jednak samego siebie uważał za najważniejszego na świecie i inni mieli mu się podporządkowywać według jego woli. Ale z drugiej strony lubił też czasami zarobić, żeby mieć za co w spokoju pić. I w trakcie takich prac nauczył się co robić, żeby wszyscy byli zadowoleni, a on wychodził z jak najpełniejszymi kieszeniami i sakiewkami. Jeśli przez to był uważany za tępego osiłka, który bezmyślnie wykonuje to co mu się każe, to trudno. Miał to w dupie. Zaś kupiec w dupie miał to co stanie się z tymi o których wspominał. Celem misji była laboratorium i sprzęt, a nie ludzie. To upraszczało nieco sprawę, bo można było ludzi dowolnie przetrącić i nikogo nie będzie to obchodziło. Wprost idealnie.

Kiwnął głową, potwierdzając brak kolejnych pytań o cel ich zadania. Nieco bardziej interesowała go osoba kupca, a konkretniej zasobność jego sakiewek. Każdy zawsze opowiadał, że nagroda będzie ponad wystarczającą. Miliony razy słyszał o tym, że będzie pływał w złocie, a jak przychodziło co do czego, to kończył z leciutkim mieszkiem, który wyczerpywał się zanim Daisuke zdążył w ogóle poczuć upojenie alkoholowe podczas wydawania zarobionych pieniędzy. Wyjątkowa niemowa się z niego zrobiła, gdy chodziło o przyjmowanie zadania. Kupcowi nie zamykała się gęba, co najwyraźniej onieśmielało Daisuke. Albo po prostu nie chciało mu się gadać, żeby nie doszło między nimi do bójki, zanim Daisuke nie otrzyma swoich monet. To pierwsze może i było prawdopodobne. Ale w innym świecie. Oczywiście, że zależało mu na tym aby zarobić, a potem znowu zacznie mielić jęzorem jak głupi.

W całkowitej ciszy ruszył za Gaiką, aby w lekkiej odległości od niego znaleźć miejsce dla siebie. Najlepiej w cieniu. Tutejsze słońce było irytujące, a niestety nie było ani czasu ani sposobności aby odwiedzić jakąś z tutejszych oaz. Bardzo fajne miejsca, a już w szczególności to Włócznik je dobrze wspomina, przez ostatnie spotkanie z pewną bardzo ciekawą damą. Gaika nie był tak ciekawym towarzyszem, ale przynajmniej umiał się napierdalać. A to wystarczyło, żeby Daisuke przynajmniej go tolerował.

[Tetsurō]

Z/T Daisuke i Gaika