Brama Północna

[Daisuke]

Przy bramach i umocnieniach nie było nic ciekawego, więc nie było niczego dziwnego w tym, że czas oczekiwania na poranek Daisuke woli spędzić w karczmie. Pijaństwo to jedna z tych rozrywek, którym oddawał się najchętniej, nawet jeśli nie miał czym zapłacić. Tym razem wyciągnął nieco zakopanych na dnie torby monet, aby opłacić kilka kolejnych kolejek. Przecież czeka go porządny zarobek, więc może zawczasu pozbyć się reszty swoich oszczędności. Bardzo odpowiedzialne zachowanie. Podobnie jak picie na umór tuż przed tym ważnym i trudnym zadaniem.

Pobudka nie była zbyt przyjemna. W głowie mu szumiało, ale już nie od alkoholu, lecz od jego braku. Kac męczył niemiłosiernie, a otwarcie okiennic i wpuszczenie światła niemalże go oślepiło. Czym prędzej je zamknął i pozwolił sobie na jeszcze chwilę drzemki. Dopiero gdy przypomniał sobie jakie mieli dzisiaj plany, zerwał się z wyrka, które i tak było wygodniejsze niż spanie na środku pustyni czy pod losowym drzewem w Daishi.

-Kurwa, co za pogoda. Czy tutaj wiecznie musi tak to słońce napierdalać?- Przywitał się tą jakże ładną wiązanką ze swoim towarzyszem. Chyba odzyskał jednak swój język w gębie, skoro ponownie miał mnóstwo powodów do pomarudzenia. Gaika wspominał coś o zamianie miejscami, na co Włócznik jedynie machnął ręką. Na ustalanie takich szczegółów przyjdzie jeszcze czas albo po prostu będą improwizować gdy będzie taka konieczność. Plany były do dupy, bo zawsze się sypały. Zwłaszcza plany Daisuke, który o planowaniu nie miał zielonego pojęcia.

-Bierzemy jakieś konie ze stajni i udajemy zwyczajnych przyjebów na szlaku czy ogołocimy któregoś z kupców w kolejce i pożyczymy sobie jego wózek?- Coś tam trzeba było jednak zrobić i co ważniejsze, przedstawić swoją improwizację, bo dokładnym planem ciężko to było nazwać, Gaice. Zapłata za konie stałaby oczywiście po stronie srebrnowłosego, bo przecież Daisuke nie miał zamiaru płacić. W ostateczności pożyczył by sobie wierzchowca. Podobnie jak wypożyczyć chciał wóz kupiecki jakiegoś bogu ducha winnemu nieszczęśnikowi. Co było lepsze? W tym wypadku chyba lepiej byłoby zapytać, co było gorsze?

[Tetsurō]

"Słońce! Świeci nad Nami! Part 2"

Misja B - Gaika & Daisuke
Wiosna, Rok 394 kalendarza forumowego

kolejka: 4 / 17+

Dwójka naszych wspaniałych mięśniaków dotarła na miejsce, gdzie szybko rozpoczęli od rekonesansu. Znalezienie celu nie było trudne, wyróżniali się tak bardzo, że aż dziwne, że byli przestępcami. Przecież od razu zwracali na siebie uwagę. A może to właśnie był ich plan, jak to mawiają, najciemniej pod latarnią. No a poza tym i tak musieli mieć wszystkie dokumenty ogarnięte, bo inaczej nie wyjadą z osady. No chyba, że wiedzą komu, jak i gdzie posmarować, aby udało im się opuścić to miejsce. Ale nawet mimo to, bardzo ryzykowne było to rozwiązanie. No ale cóż, dla naszych bohaterów było to kolejne ułatwienie.
Czas leciał a kolejka przy bramie powoli przesuwała się i kurczyła. Większość kupców już wyjechała na trakt, kiedy to czerwone wozy ustawiły się do kolejki. Czwórka rabusiów rozsiadła się na wozach, powoli jadąc w stronę bramy. Nie wyglądali na zbyt odpowiedzialnych, jeden z nich wyciągnął szklaną butelkę z piwkiem, a drugi zaczął popalać drewnianą fajkę. Tak też spędzili kolejne kilkadziesiąt minut, dopiero kiedy powoli zbliżała się ich kolei, jeden z zakapturzonych ludzi sięgnął do swojej torby i wyciągnął z niej plik dokumentów, które na szybko przejrzał i skinął głową do sowich towarzyszy, tak jakby potwierdzał, że wszystko jest gotowe.
Kiedy do dwóch czerwonych wozów podeszło trzech strażników, jeden z nich zajmował się oględzinami ładunku, a pozostali dwaj sprawdzali dokumenty. Strażnik obszedł cały wóz, zerknął w kilka miejsc, nawet kazał sobie otworzyć jeden z worków, który leżał załadowany, jednakże chyba nie dostrzegł żadnych nieprawidłowości, gdyż już chwilę później dołączył do swoich kolegów. Wszyscy we trójkę zgodnie uznali, że dziwni, wcale-nie-podejrzani panowie nie mają nic do ukrycia i mogą zostać wypuszczeni z miasta. Zeszli oni z drogi wozów, a te w spokoju skierowały się w stronę głównej bramy. Po przejechaniu przez nią mieli już drogę wolną do swojego celu. Trakt stał przed nimi szerokim otworem i mogli skierować się tam, gdzie na nich oczekiwano.
Nasi bohaterowie mieli sporo czasu, żeby przygotować się do podróży i wybrać środek transportu. Niestety, czas powoli się kończył, ich cele wyjeżdżały z miasta i jeśli się nie pospieszą, to wtedy nie będą mieli jak ich śledzić. Niby na płaskiej pustyni nie tak łatwo zgubić pościg, ale wystarczy schować się za wydmą albo też wjechać w jakiś kanion i można bezpiecznie podróżować. Nasi bohaterowie chyba nie byli mistrzami tropienia, więc chyba lepiej nie tracić ofiar z oczu. Tak więc, jaki jest ich plan? Zapewne zaraz się dowiemy...

Amatori Regatsu

[Rokudo Gaika]

Podróż przez piaski na jakimś nietypowym futrzaku była jak spełnienie marzeń dla młodego pięściarza. Zdążył już zobaczyć pustynne kolosy, przy których największy koń nawet wydawał się mikry. Przez to jednak poruszały się z nieco większą gracją, trochę jakby chodziły o szczudłach. Oczywiście mowa była o wielbłądach. Jednogarbnych czy też dwu. Tutaj chyba najpopularniejsze były te z jednym. Sypiąc grosiwem na transport dla siebie i kolegi po fachu nie obawiał się, że przesadnie przepłaci. Potrzebowali dobrych rumaków, bo mocny wiatr i sypki piasek szybko zamazywał ślady na pustyni. Odległość już się wycyrkluje w trakcie. Wolał puścić mimo uszu komentarz o obrabianiu kupców na szlaku. Oni byli przecież tymi dobrymi, nie? No przynajmniej przyszły bohater pieśni ludowych.

Nie zdziwiło go specjalnie zachowanie jego kompana, bo przynajmniej częściowo był świadkiem tego, co wyprawiał poprzedniej nocy. On już wrócił do jako-takiej sprawności, a nawet rany po dość skomplikowanych operacjach się zdążyły zabliźnić. Czuł się trochę jak młody bóg, który mógł góry przenosić. Tylko takie z litego kamienia, bo te wydmy zbytnio się sypały. Jak to w ogóle złapać?

Ze swoim transportem oczywiście odczekali wpierw na to, że ludzie z celem na plecach, za którymi mieli iść, jak za wrzecionem do kłębka całego tego chemicznego pierdolnika, który mieli rozwalić w drobny mak, zdecydują się opuścić wioskę pierwsi. Następnie przyszła na nich kolej.

Strażnicy wcześniej im nie robili problemów z wjazdem, jedynie, gdy podróżował ze swoją małą karawaną, to tamci byli nagle zainteresowani jego osobą. Tutaj też trudno było mówić o jakiejś specjalnym ekwipunku, który przewoził. Najwięcej nosił jego kolega i to właśnie jemu planował pozostawić jakieś dyskusje z lokalną władzą. Tamten przecież zarzekał się, że nigdy nikt go nie zatrzymał, więc czemu nie dać mu zademonstrować swojej wyższości, nad bardziej urzędowym stylem, który preferował Gaika. Zresztą nie wziął ze sobą dokumentów, więc był człowiekiem znikąd. Było to jednak w jakiś sposób wyzwalające doświadczenie.

On nie miał doświadczenia w tropieniu, ale miał coś, co było cechą świetnego łowczego. Zawziętość. Tego nikt nie był w stanie mu odmówić. Jak raz założył sobie jakiś cel, to choćby skały srały, a mury pękały, to miało być dopięte na ostatni guzik. Jak nie drzwiami, to oknem, byle do środka, co?

Po opuszczeniu osady jego plan był stosunkowo prosty, ot kroczyć za typami spod ciemnej gwiazdy na granicy ich widzialności na pustym terenie. Jeśli się nie powiedzie, to zawsze był plan B, który wcześniej przedstawił swojemu koledze. Jego nikły entuzjazm jednak po jego słowach nie zgasiły ognia chłopaka. W końcu, jeśli wszystko pójdzie po ich myśli, to może jeszcze tego samego dnia przyjdzie im przyłożyć komuś bez hamulców. Dokładnie tak, jak żółtooki lubił.

[Daisuke]

Dobroć była dla słabych, a przecież Daisuke wcale nie zamierzał robić innym krzywdy. O ile potulnie oddadzą mu to, co akurat było mu potrzebne. Gaika miał jednak lepsze plany i postanowił wysypać nieco własnego grosza na wierzchowce. Daisuke w pierwszym momencie uznał, że jakieś krzywe te konie. Zupełnie inaczej śmierdzą i w dodatku zamiast prostego grzbietu mają połamany kręgosłup. Przetarł oczy parę razy, ale chyba powoli docierało do niego słowo "wielbłąd". Dziwna wersja konia, ale według słów tego, który im je sprzedawał to najlepsze kopytne na pustynne rejony. Jeśli to był kit, to Włócznik bardzo chętnie się tu wróci i przetrąci mu kilka kręgów za kłamstwo. Mógł Gaikę oskubać z ostatniego grosza, na tym Daisuke nie zależało, ale jeśli okłamał Nakasadę, to już zupełnie inna para kaloszy.

Przekroczenie bramy w tak małym towarzystwie (choć i tak większym niż Daisuke miał w zwyczaju) raczej nie powinno się specjalnie przeciągać. Strażnicy zajęci ściąganiem opłat, podatków czy łapówek od kupców byli raczej niechętni marnować czas na biednego, irytującego i agresywnego podróżnika. Gaika wyglądał na odrobinę bogatsze, więc możliwe, że to on zwróci na siebie większą uwagę. W ostateczności po prostu mogą puścić się w długą przed siebie. Przecież nie będą ich ścigać!

Za to Duet Pięściarzy miał za zadanie ścigać innych. I to właśnie na tym zadaniu trzeba było się skupić, a nie głupich strażnikach przy głupiej bramie. Podróż daleko za plecami czerwonej płachty, która rzucała się w oczy, była chyba najprostszą z taktyk. Wierzchowce mieli dobre, więc w razie ucieczki tamtych, złapią ich.

-Masz jakieś wino?- Suszyło go, słońce piekło niemiłosiernie, że nawet zasłonięcie głowy, jakimiś znalezionymi przed wyprawą, szmatami nie dawało specjalnie nic. Trzeba było się napić, najlepiej czym prędzej. Problem w tym, że poranny pośpiech sprawił, że zapomniał o procentowych napojach i zostało mu jedynie trochę wody. Ten rodzaj napoju jednak średnio przynosił mu ulgę i stąd pytanie o coś bardziej orzeźwiającego. Zwłaszcza, gdy męczył go kac.

[Tetsurō]

"Słońce! Świeci nad Nami! Part 2"

Misja B - Gaika & Daisuke
Wiosna, Rok 394 kalendarza forumowego

kolejka: 5 / 17+

Kontrola na bramie nie była dużym problemem. Strażnicy rzucili na nich okiem, kazali wyciągnąć co mają w kieszeni i puścili ich wolno. Sznureczek wozów nie był jeszcze w pełni sprawdzony, wiec woleli zająć się tym, co przynosiło więcej zysku dla osady. W końcu, nawet jeśli byli oni niebezpieczni, to opuszczali tę osadę, co oznaczało, że problem z głowy. Będą martwić się kiedy ta dwójka postanowi tutaj wrócić. No ale to problemy ich przyszłych ja, więc teraz nie trzeba było się nimi przejmować.
Po przekroczeniu bramy nasi bohaterowie poczuli, że dzisiejszy dzień jest upalny. Wcześniej przesiadywali w cieniu, mury budynków trochę ochładzały temperaturę w mieście. Na tej pustej patelni poza miastem nie było niczego, co mogłoby zaabsorbować temperaturę. Było kilka stopni cieplej niż poza miastem, co bardzo szybko spowodowało cieknięcie potu po całym ciele. To był chyba jeden z tych dni, w które było bardziej niż gorąco. Wielu kupców ochładzało się napojami, czy też zakrywając się pod dachami swoich powozów. Nasi bohaterowie jechali na swoich super szybkich wielbłądach i nie mieli nic, mieli tylko swoją wytrzymałość, ale czy to wystarczyło w walce z tym piekącym słońcem?
Czerwone wozy znajdowały się kilkaset metrów przed naszymi bohaterami, idealnie aby było widać je w tej pustej przestrzeni. Za to nasi herosi mogli wmieszać się między wozy z różnymi ładunkami, które póki co jechały jednym traktem. Dzięki temu nikt nie zwracał na nich uwagi i mogli w spokoju sobie rozmawiać. Niestety, po kilkunastu minutach pojawił się problem. Większość kupców jechała głównym traktem, jednakże śledzeni zbójcy postanowili zjechać z niego, ot tak gdzieś w stronę słońca. Żaden inny wóz nie jechał tamtędy, zdecydowanie wyglądało to na jakieś dzikie przejście. Nasza dwójka musiała na coś się zdecydować. Jadą dalej za nimi, ryzykując to, że przypadkiem zostaną wykryci, czy może jednak mają w zanadrzu jakiś plan, coś, co pozwoli im ściągnąć z siebie podejrzenia. Co więcej, trakt, którym przyszło im jechać po zjechaniu z tego głównego, nie wyglądał najlepiej. Był nierówny, pełen miękkiego piasku, pod którym nawet przystosowane do podróży kopyta wielbłądów się zapadały. Czerwone wozy jadące przed nimi trochę kluczyły, tak jakby chciały omijać te największe i najbardziej problematyczne miejsca. Tylko jak one wyglądały? Dla naszych nieobeznanych z pustynią mięśniaków po prostu wszędzie był piasek. Czerwone wozy zwolniły, starając się omijać nieprzyjemny teren, jednakże nasi bohaterowie też musieli, jeden zły ruch i ich wielbłąd może skończyć ze złamaną nogą, a wtedy już nie będzie nadawał się do niczego i trzeba będzie go zakopać w piaskach pustyni...

Amatori Regatsu

[Rokudo Gaika]

Podróż pustynią to nie pierwszyzna dla niechcianego dziedzica rodu Rokudo. Ten już zdążył zedrzeć sobie obuwie, przemierzając gorące piaski. Jazda na wielbłądzie była jednak nowością. Stworzenia były jednak niezwykle spokojne, co dodatkowo zdziwiło żółtookiego. Był on w końcu drapieżnikiem i często jego obecność powodowała panikę pośród nieobeznanych zwierząt. Te, dopiero po bliższym zapoznaniu zaczęły tolerować jego nietypową aurę i żądze mordu, którą roztaczał. Nie była to jednak reguła, gdyż niektórych przedstawicieli fauny wręcz ciągnęło do chłopaka. Taki, chociaż niedźwiedź nie mógł przestać go przytulać, jak tylko się z nim widział. Ktoś mógłby się kłócić, że chciał mu zrobić krzywdę, ale Gaika wiedział lepiej. Wierzył w małego Kuro. Nauczy go jeszcze kiedyś dobrych manier i będzie go wypasał na łące razem z kotami.

Słonko grzało jak to w tym regionie. Na otwartej przestrzeni jednak było gorzej, niż przypuszczał. Obecność murów zbijała gorąc o kilka stopni, co tutaj miało znaczenie jak pomiędzy życiem a śmiercią. Lało się z niego niesamowicie wiele potu. Zwłaszcza że jego pustynne przebranie było dalej w plecaczku. On jednak nie narzekał, bo takie wystawienie się na trudności atmosferyczne było jakąś formą treningu. Najlepsze miecze hartuje się w ogniu, to co tam jemu miało szkodzić wypiekanie słoneczka?

Na pytanie Włócznika wyciągnął manierkę z plecaka, przerzucając go sobie na przód. Łyknął sobie nieco bezcennego, przezroczystego płynu i pomachał nim w jego stronę. – Tylko woda. – Popatrzył chwilkę, czy ten się rzuci na taki kąsek. Podejrzewał, że stary alkoholik pewnie miał jakieś zapasy ze sobą, więc pytanie go nieco zdziwiło. Z drugiej strony przy takiej pogodzie suszenie nie było niczym dziwnym, a jakoś trzeba było sobie radzić. Jak już tamten podjął decyzję co zrobić z gościnnością przyszłego bohatera pieśni ludowych, to ten mu ją rzucił lub z powrotem spakował do ekwipunku.

Droga pustynią była dość monotonna. Niewiele zmieniający się krajobraz i dość wysokie temperatury odbierały chęci na jakieś dłuższe pogadanki. Młody pięściarz jednak raz na jakiś czas rzucał wzrokiem w kierunku czerwonych szmat, których efekt na niego miały całkiem podobne, jak płachta na byka. Jakby jednak zaszarżował, to pewnie rozbiliby się o jego poroże. Z drugiej strony nie chciał forsować swojego owłosionego wierzchowca, bardziej niż to było absolutnie koniecznie. Ze zwierzakami trzeba było delikatnie.

W końcu się rozdzielili. Tamci zostali dalej na szlaku prowadzącym chujwiegdzie, a bandziory odbiły w innym kierunku. Trzeba było też się skierować za nimi, ale jeszcze nie nastał odpowiedni moment. Musieli się nieco bardziej oddalić, aby całe to tropienie miało się powieść. Tyle jeszcze wiedział. – Czekamy jeszcze trochę. – Mruknął do Daisuke, aby obwieścić swój plan. Musieli znaleźć się znacznie dalej, aby wszystko było w najlepszym porządeczku. A to, czy się uda, czy nie wolał zostawić na później. Plan B miał już obcykany i nawet się nim podzielił z szatynem! Tego chyba nikt się nie spodziewał! Jak już natrafili na te miękkie piaski, to moment wydał się wprost idealny, na wdrożenie swojego planu ze wznowieniem podążania za swoim tropem. Jak dwa wściekłe psy, które ktoś spuścił ze smyczy, gotowe dorwać swoją ofiarę i ją rozerwać na strzępy.

[Daisuke]

Podniesiona wysoko głowa i nadęcie się niczym paw, sugerowały, że Daisuke doskonale wiedział, że tak przejdzie ta kontrola i z sukcesem przejdą ją bez najmniejszych problemów. Zdawał się także nie zwracać szczególnej uwagi na słońce, które z każdą minutą coraz bardziej paliło. Jedna sprawa, że nie przeszkadzało mu to jeszcze jakoś specjalnie, a druga sprawa, że miał ze sobą towarzysza i za wszelką cenę musiał mu pokazać kto tutaj jest twardszy. Jego własna pycha zmuszała go do takich dziecinnych rozwiązań i próby sprawdzenia, który z nich jest bardziej męskim mężczyzną. Jeśli jeden jedzie niewzruszony, drugi musi zrobić to samo. Nawet jeśli obaj mieliby umierać od przegrzania, zapewne żaden się do tego nie przyzna.

Brak trunku przyjał jedynie z głośnym westchnięciem. Napiłby się. Poprawiłoby to zarówno samopoczucie, atmosferę pomiędzy nimi, jak i szansę na powodzenie misji. Jakoś tak lepiej mu się walczyło po kilku głębszych. Może to kwestia lekkiego osłabienia własnej motoryki, przez co nawet sporo słabsi od niego byli jakiegoś rodzaju wyzwaniem, z którym można było się spróbować? Bo co to za przyjemność wykończyć kogoś w kilka uderzeń? Misja niby wykonana bez problemu, ale potem zostawał niedosyt i konieczność szukania innego wyzwania. Z racji braku procentów w ich napojach, trzeba było uraczyć się jedynie zwykłą wodą. Ta co prawda pomagała na kaca, ale zamiast go wyleczyć natychmiast, jedynie lekko osłabiała jego negatywne efekty. To czego nie naprawiała, to zawiązanego języka. W takiej pogodzie chyba żadnemu z nich nie chciało się specjalnie gadać, więc po prostu jechali przed siebie w absolutnej ciszy.

-Spoko- Odparł, patrząc jak wóz, który mieli śledzić, spowolnił na nowym terenie. Rzeczywiście, powinni się przejmować czy te ich wielbłądy poradzą sobie, skoro tamci tak kombinowali, a przecież musieli znać te rejony. Daisuke nie miał na takie kombinacje ani ochoty, ani tym bardziej czasu. Zaryzykowałby życie zwierzęcia bez dwóch zdań. Skoro są takie dobre, to niech pokażą swoją użyteczność. W ostateczności po prostu niech się zakopią, a Daisuke resztę trasy ruszy piechotą. Obaj z Gaiką chyba tylko czekali na moment, aż ten durny pościg wreszcie dobiegnie końca i będzie można wjechać w to towarzystwo, aby roznieść to ich... Co to w ogóle miało być? Laboratorium? Pracownia? Jakaś hodowla? Włócznik chyba całkowicie zapomniał co miało być celem misji, dla niego liczyło się tylko to, że za kasę będzie mógł oklepać kilka buziek. Najlepsze typ zlecenia. Oby było takich jak najwięcej.

[Tetsurō]

"Słońce! Świeci nad Nami! Part 2"

Misja B - Gaika & Daisuke
Wiosna, Rok 394 kalendarza forumowego

kolejka: 6 / 17+

Nasi bohaterowie musieli chwilę odczekać, nie chcieli od tak wpieprzać się na plecy swoich ofiar. Zatrzymali się przy rozwidleniu, puszczając przed siebie wozy, które zmierzały traktem w stronę Shigashi. Chwila zaczęła się dłużyć, herosi nie mieli ani naryć głowy, ani też zapasy wody, co bardzo szybko spowodowało, że zaczęli się pocić jak prosiaczki opiekane na grillu. Co prawda z nich wyciekał tłuszcz, no ale gęsty, intensywnie pachnący pot wyglądał podobnie. W końcu jednak, kiedy to czerwone płachty były na skraju horyzontu, dwójka wojowników ruszyła za nimi. Nie byłą to przyjemna droga dla wielbłądów, trzeba było ją znać, zeby jechać pewnie, Ci jednakże się tym nie przejmowali, parli przed siebie w stronę celu, który gdzieś tam majaczył. Z resztą, nie tylko on. Powietrze było tak nagrzane falowało, zdawało się, że odległe wydmy się poruszają, jednakże było to tylko złudzenie. A przynajmniej tak to wyglądało. Przecież nikt ręcznie nie przenosił by całych wydm, co nie?
Podróż trwała, dwa wielbłądy jechały środkiem płaskiej pustyni, podążając za wozami z czerwonymi płachtami. Co jakiś czas jeden czy drugi wpadał kopytem w dziurę z miększego piasku, przez co osuwał się o zatrzymał na chwilę. Nasi bohaterowie zaczęli odczuwać coraz większe pragnienie, słońce dawało w kość a Ci zgrywali twardzieli, nawet nie ubierając czapki. Być może ich ciała były na to gotowe, ale mózgi już nie koniecznie. Szybko zaczęli odczuwać wzmożone pragnienie, a jakiś czas później dołączyły do tego halucynacje. Podróż dłużyła się niesamowicie, minuty trwały tyle co godziny, a każda chwila była gorsza. A w koło nie było ani kropli wody, jedynie ściekający po ich ciałach pot.
Nagle wielbłąd Daisuke wpadł w kolejną dziurę. Ta była jednakże dużo głębsza i obszerniejsza, niż poprzednie. Zwierze zaskoczone osunęło się, a chwilę później obaj usłyszęli głośny trzask, a chwilę później wycie zwierzęcia. Wielbłąd swoim upadkiem złamał nogę. Kość wystawała, panierując się w piasku lepiącym się do sikającej krwi. Zwierze wiło się i wyło, starając się wydostać z pułapki, jednakże nie było w stanie. Drugi z wielbłądów słysząc to się zatrzymał i spojrzał w tył, tak jakby chciał sprawdzić co się stało jego koledze. Sam Daisuke też nie spodziewał się, że jego wierzchowiec wywinie takiego fikoła, co dla niego zakończyło się spadnięciem ze środka transportu i zaoranie swoich spragnionym ryjem o piasek. No nie ciekawa sytuacja.
Dodatkowo, Gaika zauważył jeszcze jeden, dosyć istotny fakt. Czerwone płachty przyspieszyły. Zapewne dojechały już do końca tego skrótu u wróciły na jakiś sensowny trakt, co oznaczało, że zaraz zniknął im z pola widzenia. Trzeba było działać szybko, inaczej nici z dotarcia na miejsce, a co w związku z tym, nici z pieniędzy na chlanie i nici z obijania mord. Nie wiadomo co gorsze...

Amatori Regatsu

[Daisuke]

Wypocenie alkoholu to najgorszy sposób na kaca, ale przy tym jeden z najszybszych. Nie było co się mazgaić z powodu pogody, tylko trzeba było pokazać kto tutaj ma największe jaja i wytrzyma presję pogody oraz towarzystwa. Daisuke na całe szczęście potrafił całkowicie wyłączyć myślenie i zastanawiać się nad absurdalnymi sprawami, nad własną potęgą albo po prostu wyobrażał sobie upojne noce z winem i kobietami. To pozwalała jakoś odetchnąć i zapomnieć o tym okropnym żarze, który spadał na niego z nieba. Nie wiedziałco było tylko jego wyobrażeniem, a co rzeczywistością. Mózg zapewne już mu się gotował, ale on nie dawał po sobie tego poznać. Podróż jak każda inna, najwyżej stanie isę jeszcze głupszy i impulsywny niż teraz. Dla niego żadna różnica, tylko inni przez to pewnie ucierpią.

-Ja pierdole twoja kurwa zajebana mać- Wydobyło się z jego ust, gdy przeleciał przez grzbiet swojego wierzchowca, wywinął orła w powietrzu i zarył mordą prosto w miękki (choć można było odczuć, że jednak był twardszy niż się wydawało) piasek. Tego było za wiele, już po pierwszej reakcji było widać, że się zagotował i to wcale nie od tego palącego słońca. Tego typu sytuacja pokazała mu, że wciśnięto im jakieś gówno, a nie porządnego rumaka.

-Kupiłeś jakiegoś pierdolonego garbatego konia, który nawet chodzić nie umie. Kurwa mać. Już lepiej z buta iść. Mam nadzieję, że nie wpłaciłeś żadnej kaucji za zwrot tego badziewia- Otrzepywał się z piasku i puścił kolejną ostrą wiązankę, wkurzony na cały świat dookoła niego. Nie był zły chyba tylko na siebie samego. Przecież nie zrobił nic źle! To wszystko wina tego stajennego, kiepskiego wielbłąda, Gaika, który dał się wkręcić w debilny interes albo po prostu wina losu. Wszystkich, tylko nie Daisuke, który jak debil jechał przed siebie po niebezpiecznym terenie. Ale on miał to w dupie, jak trzeba będzie to i na jednej nodze dojdzie.

[Rokudo Gaika]

Rokudo parł przed siebie niewzruszony wszystkimi wydarzeniami. Halucynacje były mu już nawet nieco znane, drganie obrazów w słońcu też. Gorąc jednak działał również i na niego. Bardzo dobrze, bo taki trening był na wagę złota, w końcu jak inaczej ma osiągnąć absolutne granice swoich możliwości, jeśli nie wystawi się na siłę żywiołów? Drewno i metalowe pałki już dawno poszły w odstawkę, trzeba było być kreatywnym.

Rzecz się jednak stała niesłychana. Serduszko przyszłego bohatera pieśni ludowych zaczęło krwawić, gdy usłyszał chrupnięcie kości pustynnego okrętu. Piękne zwierzę, które przegrało walkę z trudnym terenem. Bardzo smutne. Żółtooki zeskoczył ze swojego zwierza, wcale się nie uśmiechając. Ostatnio taki wkurwiony był, na początku ich uroczej znajomości, jak mu pocisnął wiązanką po matce, czy inne tam przyjemności, jakimi się dzielił. – Wskakuj na mojego i zasuwaj za nimi, bo ich stracimy z oczu. Dogonię was za jakiś czas. – Trzeba było sobie rączki pobrudzić. Nie pierwszy jednak jego raz. Poczekał, aż wnerwiony Włócznik się zastosuje do jego rady, a ten został sam z pokrzywdzonym stworzeniem. Pogładził je po mordzie, doskonale rozumiejąc, że niestety nie ma innej metody wyjścia z tej sytuacji. Dla koni podobnie jak dla wielbłądów złamana noga stanowiła koniec ich dalszej kariery. W związku z tym życia. Twardziel zapłakałby nawet nad losem zwierzaczka, ale było dość gorąco i trzeba było oszczędzać wodę. W pewnym momencie zamiast głaskania chwycił oburącz łeb zwierzęcia i zapierając się o jego cielsko, sprawnie usiłował złamać mu kark. Był to akt łaski, ale bardzo mocno zepsuł mu humor. Jak już zwierz padł, to ten ruszył szybko w kierunku szatyna, bo o karawanie nie mógł już pewnie nawet marzyć.

[Tetsurō]

"Słońce! Świeci nad Nami! Part 2"

Misja B - Gaika & Daisuke
Wiosna, Rok 394 kalendarza forumowego

kolejka: 7 / 17+

Niestety, biednego wielbłąda musiał spotkać przykry los. Nie był on wstanie naprawić swojej łapki, może gdyby tylko mistyczna energia była w stanie regenerować złamane kości... No ale nie oszukujmy się, kto teraz będzie wlókł go kilka godzin do osady w poszukiwaniu Iryo-Vet-nina. Lepiej było zakończyć jego cierpienie tu i teraz. I tym właśnia zajął się Gaika. Pogonił on Daisuke, żeby ten nie widział jego chwili słabości, a następnie podszedł do wielbłąda. Ten błagalnym spojrzeniem i swoim niemrawym rykiem prosił go o pomoc. Niestety, nie takiej pomocy się spodziewał. Przewrócone zwierze nie było w stanie zrobić zbyt wiele, dlatego też musiało poddać się swojemu oprawcy i po prostu pozwolić mu odebrać swoje życie. Zwierzątko wydało z siebie ostatnie piśnięcie, po czym jego bezwładne ciało osunęło się, pozostając w rękach srebrnowłosego. Kolejny zwierzęcy towarzysz stracił życie w jego rękach, czy on na pewno był przyjacielem zwierząt?
W tym czasie Daisuke ruszył tropem czerwonych wozów. Musiał pokonać jeszcze kawałek tych paskudnych dziur, jednakże tym razem udało mu się już nie wywrócić. Kiedy dojechał do samego końca trudnego terenu, dostrzegł, że znowu znajdują się na trakcie prowadzącym wzdłuż twardej wydmy. Piasek przyjemnie stawiał opór, powodując, że nawet dałoby się po nim biec. Gdzieś w oddali majaczyły czerwone powozy, które teraz jechały zdecydowanie szybciej. Wierzchowce wręcz pędziły, co raczej mogło sugerować, że nie jest to zwyczajna prędkość transportowa. No chyba, że bardzo im się spieszyło z dostawą surowców. Nasz bohater miał do pokonania kilkaset metrów no i jeżeli chciał ich dogonić, to zdecydowanie musiał się sprężać. Był tylko jeden niewielki szkopuł, trakt prowadził na zachód, co oznaczało, że teraz cały czas intensywne, rażące słońce świeciło prosto w twarz. Po chwili do naszego bohatera dołączył Gaika, który miał dokładnie taki sam widok. Bieg był trudny, po piasku biega się zupełnie inaczej, nie tak jak wszędzie indziej gdzie biegał. Przez to, że przy każdym kroku ten obsuwa ci się pod nogą, trzeba inaczej stawiać kroki, dlatego też dla Gaiki mogło to być nowe, dziwne doświadczenie. Czuł też, że taki bieg dał wycisk innej partii mięśni niż zwyczajne bieganie, więc mogło to być ciekawe ćwiczenie. Pewnie byłoby jeszcze ciekawsze, gdyby biegł bez butów. No ale teraz chyba nie było czasu na takie rozrywki. W każdym razie, czerwone wozy oddalały się coraz bardziej, pędząc tak, że za nimi formowała się wielka chmura pyłu i piachu...

Amatori Regatsu

[Rokudo Gaika]

Niestety, niechciany dziedzic rodu Rokudo zrobił to, co musiał. Okrucieństwem było tutaj zostawić to zwierzę i odczekać, aż padnie z głodu i niedoboru wody. Wybrał więc mniejsze zło, może dlatego, że nie był Wiedźminem? Ci podobno nie wybierali. Po skręceniu mu karku popatrzył jeszcze chwilę na smutne truchło zwierzaka, po czym rzucił się w kierunku jego kompana. Teraz był mocno wkurwiony i musiał dać upust swojej złości. Dobrze się składało, że mieli takie zadanie. W punkcie docelowym będzie dość stołów do wywracania, aby dać upust swojej wściekłości. Może też trafi się parę szczęk do złamania i tym podobnych przyjemności. Na kogoś wartego uwagi jednak nie było co liczyć. Chyba, że trafiłby na kolejne wielgachne skorpiony, ale na tyle szczęścia raczej nie liczył.

Dogonił Daisuke bez większych problemów, chociaż sam bieg po grząskim terenie był ćwiczeniem wyśmienitym. Spacerował już wcześniej po pustyniach, ale rzadko kiedy biegał. Będzie sobie musiał dopisać do swojego zestawu gimnastyki. – Trzeba więcej nadrobić! – Zawołał do jeźdźca i spróbował przyspieszyć kroku. Obecność słońca powodowała, że trudniej było ich dostrzec, więc pozostało się tylko zbliżyć, nawet nieco się narażając na dostrzeżenie. Tamci jednak zasuwali dosyć szybko, więc była szansa, że już ich zauważyli, albo też wręcz odwrotnie. Mleko się już rozlało, więc nie było co dłużej debatować.

[Daisuke]

Bezsensowne marnowanie czasu i litowanie się nad nieprzydatnym narzędziem. Gdy broń się psuje, należy się jej pozbyć, a nie się rozczulać. Misja była ważniejsza od uczuć jakiegoś przypadkowego zwierzaka, który nawet nie potrafił wykonać tego, do czego został stworzony. Gdyby w adekwatnej sytuacji znaleźliby się Daisuke, Gaika albo jakikolwiek inny ninja, nikt by się nad nimi nie zlitował. Byliby bezlitośnie wyrżnięci w pień i warto było to wiedzieć. Srebrnowłosy najwyraźniej tego nie wiedział i postanowił marnować czas. Jego wola, a Daisuke jedynie wzruszył ramionami i ruszył dalej.

A pościg ciągnął się i ciągnął, choć jego tempo wyraźnie przyspieszyło po opuszczeniu grząskich piasków. Niestety dwójka pościgowa straciła jednego ze swoich wierzchowców, przez co jeden z nich musiał pokonywać trasę na piechotę. Zawsze to jakiś trening, ale Daisuke jak nie potrzebował, to nie wysilał się ponad to co potrzeba. Jak będzie potrzebował takiego treningu, to go sobie zapewni, w tym momencie wygodnie siedział sobie na grzbiecie drugiego garbatego konia.

A słońce na wszystkie sposoby chciało im utrudnić pościg. Jak nie żar z nieba, jak nie suchość w ustach, jak nie litry wylanego potu od gorąca, to teraz jeszcze postanowiło świecić im prosto w twarz. Daisuke puścił kolejną solidną wiązankę pod nosem. Od tego wypadku ciągle go nosiło i bardzo chętnie coś lub kogoś by rozwalił. Trzeba tylko było czekać na okazję i wypatrywać czerwonego koloru. Nakasada przyłożył dłoń do czoła by zrobić sobie niewielki daszek, który osłoni jego oczy przed światłem słońca i pozwoli lepiej widzieć odległe cele. Jednocześnie ciągle pospieszał swoje wierzchowca, chcąc skrócić nieco dystans, bo zdecydowanie za daleko już im uciekli i raczej na sto procent wiedzą już o pościgu, więc szkoda się z tym jakoś specjalnie kryć.

[Tetsurō]

"Słońce! Świeci nad Nami! Part 2"

Misja B - Gaika & Daisuke
Wiosna, Rok 394 kalendarza forumowego

kolejka: 8 / 17+

Ach to paskudne słońce. Tak wiele planów potrafiło zepsuć, czy nie mogło już odpuścić mieszkańcom pustyni i iść spać? No jak widać nie było to takie proste zadanie, musiało jeszcze trochę poprzebywać na niebie, nim będzie mogło odpuścić i ustąpić miejsce swojemu białemu bratu - księżycowi. Mimo tego, że bardzo chciało zejść już ze sceny, to podczas tej drogi przeszkadzało dwa razy bardziej niż zwykle. No ale cóż, nie mogło to zatrzymać naszych bohaterów. Jeśli teraz by przerwali pościg, to najpewniej już na zawsze stracili by kontakt z czerwonymi wozami, a wtedy też już nigdy mogliby nie dotrzeć do miejsca planowanej rozpierduchy. Wtedy też albo by do niej nie doszło, albo co gorsza, ktoś inny by jej dokonał, odbierając im całej przyjemności. Tego nie mogli odpuścić, dlatego też spięli swojego ostatniego wielbłąda i ruszyli w stronę galopujących wozów.
Pościg chwilę trwał, odległość zmniejszała się powoli, tak więc gonili się przez środek płaskiej pustyni, generując przy tym ogromną ilość dymu i kurzu. Teraz już na pewno czerwoni wiedzieli, że są ścigani, wystarczyło spojrzeć za siebie, aby wiedzieć, że coś jest nie tak. Dlatego też nie zdziwiło nikogo, że kiedy tylko naszych dwóch mieśniaków na wielbłądzie rozpoczęło swój pościg, przestępcy odpowiedzieli i także przyspieszyli. Mimo wszystko to wielbłąd naszej dwójki był lepszy, droższy i nie musiał ciągnąć za sobą wozu, dlatego też powoli się zbliżali do swojego celu. Powoli byli w stanie dostrzec coraz więcej szczegółów, mimo otaczającego wóz dymu. Nagle jednakże z pomiędzy tumanów kurzu wyleciała w ich kierunku niespodzianka. Była to pojedyncza strzała, wymierzona wprost w nich, co więcej, do lecącej strzały była na sznurku zamontowana wybuchowa notka. Ta zaczęła płonąć chwilę przed doleceniem do naszych bohaterów, co oznaczało, że musieli jakoś zareagować, albo inaczej stracą swój ostatni środek transportu. Nawet jeśli oni będą w stanie wyjść bez szwanku z tej eksplozji, to nie można tego powiedzieć o biednym wielbłądzie. Atak ten miał jednak jeden plus, otóż oznaczało to, że do wozu mieli zaledwie kilkadziesiąt metrów, więc jeśli chcieli, to mogli rozpocząć działanie i trochę się wyszaleć. Na pewno Daisuke, po swoich przejściach z piachem między zębami nie mógł już się doczekać aż się rozerwie... Albo kogoś..
Kiedy nasza dwójka spojrzała w stronę wozu, mogła dostrzec, że to właśnie na tyle jednego z nich znajdował się łucznik. Ten siedział na końcu, na jakiejś drewnianej skrzyni i właśnie nakładał na cięciwę kolejną strzałę, do której także miał przymocowaną wybuchową notkę. Był gotowy na kolejny atak, tylko czy zdąży przez swoimi przeciwnikami?

Amatori Regatsu

Dla Sprawdzających :

Nie Dla Kamyczka To!

  Ukryty tekst

[Daisuke]

Zmiana tempa i zimny powiew pędu powietrza na twarzy przyniósł pewne ukojenie od tego słońca, które Daisuke najchętniej strąciłby z nieboskłonu. Pościg wszedł w decydującą fazę. Nie było już mowy o skradaniu się, zabawie w kotka i myszkę, czy próbach ukrycia się. Wszyscy grali teraz w otwarte karty. Pytanie kto z nich miał jeszcze jakieś asy w rękawie. Pierwsi ze swoich atutów wyrzucili się uciekający. Strzała, która samotnie leciała byłą dobrze widoczna, nawet pod światło. Głównie przed zapaloną notkę.

Wpakowanie się prosto pod ten wybuch byłoby głupie, nawet jeśli obaj twardziele przyjęliby na klatę ten wybuch i jeszcze zastanawiali się co ich tak lekko posmyrało. Ale wierzchowiec nie był taki twardy. Jego wcześniejszy kolega pokazał już, że wystarczy lekko źle kopyto ustawić, aby zakończyć swój żywot. Spotkanie z notką oznaczałoby brak jakichkolwiek szans na dalszą podróż. Strata dwóch wierzchowców to jednak było już za dużo i o ile nie obchodził go sam los zwierzaka, o tyle wygodniej podróżowało się siedząc na jego garbatym grzbiecie, zamiast samemu cisnąć z buta. Daisuke natychmiast pociągnął wierzchowca, rozkazując mu skręcić w prawo. Najprostszy sposób, aby jak najszybciej oddalić się od strzały, to zejść z prostej linii po której leci.

Ale nie samymi unikami człowiek żyje. Włócznik oprócz tego, że tytułował się czasami tym tytułem, nosił przy sobie także inne bronie. Jedna z nich nie miała jeszcze okazji być dobrze wykorzystana, a z racji, że przeciwnik zaprezentował im swoje użycie tego oręża, to trzeba było im pokazać, że są niczym w porównaniu z wielkim Daisuke. Dobył on swoją broń, po czym naciągnął cięciwę z całej siły i posłał strzałę w uciekający powóz i znajdujących się na nim osobników.

  Ukryty tekst