Plac centralny

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 11/15
Zapomniałeś Kosuke, że bycie dobrym człowiekiem nie popłaca? To są dwie uniwersalne prawdy na świecie, pozwól, że je przypomnę: pierwsza - nie bądź dla nikogo dobrym, bo nikt nie będzie dobry dla ciebie, bezinteresownie. W dużym uproszczeniu jeśli chcesz zrobić w życiu coś dobrego, to upewnij się, że będziesz miał z tego jakieś profity, a jeśli ktoś chce coś dla ciebie zrobić... to patrz co ci ukradnie albo jak się na tym wzbogaci i sam uszczęśliwi. A druga zasada jest prosta, że za darmo to już nawet własna kobieta nie da ci dupy. Takie uniwersalne prawdy mój drogi kościany rycerzyku. Przejdźmy do rzeczy.
Gdyby Kosuke nie był Kaguyą, kobieta by miała na sumieniu zabitego. Well, nawet jak jest Kaguyą, a gdyby miał ciut mniej farta i ostrze zeszłoby jej ciutkę, kapkę niżej niż teraz... też by miała na sumieniu zabitego. Na szczęście stalowa niemalże kość swoją twardością spowodowała pęknięcie noża i zamach na życie obył się bez wiekszych ofiar niż niezbyt groźna, lecz krwawiąca i sprawiająca ból rana - nie ma zagrożenia życia ale boli w opór, bo jednak Kosuke pękł nóż w ciele, rozrywając i szarpiąc okoliczne tkanki. Krew sączy się obficie, ale naprawdę dużo trzeba by było przy tym gmerać by się wykrwawić z tego powodu. Ale on ma dobre serduszko i zamiast zabić kobietę - dał jej swój nóż i zaczął z nią rozmawiać. Próbując wytłumaczyć, przetłumaczyć, dodać otuchy. Kiedy się uspokoiła zrobiła z materiału pościeli w pokoju z łóżkiem prowizaryczny opatrunek by Kosuke przestał krwawić. I zaczęło się wielkie terapeutyczne rozmawianie - coby uratować duszę i życie prostytutki, która bardzo chce to życie sobie odebrać - bo czuje się skrzywdzona, czuje, ze nie ma już siły na dalszą walkę... Kosuke próbuje dodać jej otuchy i analizuje jej problem. W trakcie rozmowy dowiaduje się paru rzeczy:
-Ojciec biznesmenem był. Przewały jakieś, machlojki, zabrali mu grunt, zabrali prace. Popadł w długi. Najpierw oddawałam się dobrowolnie, próbując pomóc. Gdy się dowiedział orzekł, że nie jestem już jego córką i sprzedał mnie do burdelu. Powiedział, że wreszcie jestem tam, gdzie chciałam być. A ja chciałam mu tylko pomóc z długami. Nie jestem zbyt silna, nie mam za wielu umiejętności, nie umiałam inaczej. Gdy miał biznes i pieniądze nie musiałam nic robić, to nie musiałam się uczyć... A nogi rozłożyć i pojęczeć to kazda potrafi... Na początku nie było najgorzej. Ale upodobał mnie sobie twój krewny, stalowe kości. Mieszka w domu obok hodowczyni fenków, widziałeś mnie wtedy, ja też cię widziałam... To straszny człowiek, nie jedna już sobie odebrała przez niego życie. Ale kogo to obchodzi, gdy umiera dziwka, oprócz jej właścicielki... - Kobieta westchnęła, zapłakała i w ramionach Kosuke odnalazła ukojenie. Rozmowa trwała bitą godzinę, podczas której kobieta była wtulona w Kosuke, skulona w kulkę niemalże. W trakcie tej godziny robiła się coraz cichsza, spokojniejsza, delikatnie gładziła Kosuke po torsie, omijając miejsce w którym go zraniła. Kilkukrotnie także powtórzyła, że bardzo go przeprasza i nie wie co w nią wstąpiło. Po godzinie i kilkunastu minutach ucichła zupełnie - usnęła?
Kosuke - kiedy odsuwasz się od kobiety, od Sui Lin, by zobaczyć czy usnęła, widzisz, że jej brzuch i całe ciało ocieka krwią. Kiedy z tobą rozmawiała - pchnęła się twoim nożem i powolutku wykrwawiała. A raczej... nożem który tylko wyglądał na stworzony przez Ciebie, bo twój jest nadal przy Tobie. Musiała zabrać ostrze od Kaguyi-klienta u którego wielokrotnie bywała. Powinieneś się cieszyć, że tym cię nie pchnęła, bo byłoby z tobą bardzo krucho. Widzisz w jej dłoni ostrze i pod palcami samym dotykiem wyczuwasz, że jest ostrzejsze i twardsze niż stworzone przez Ciebie.
-Ej, koniec czasu! - warknął goryl pod drzwiami po czym otworzył je, by cie wyjebać, znaczy tfu, wyprowadzić klienta kulturalnie po zabawie, którą na pewno już skończył bo jest cicho i skasować odpowiednią należność za zabawę. Widzi martwą kobietę całą we krwi. Twoje ciało we krwi, ręce we krwi, cały tors we krwi. Nóż z kóści. Łączy dwa do dwóch, znaleźli miecz z kości w śmieciach gdy byli je odnieść do spalarnii, którego nie było przed twoim przybyciem. Cholera, zbytnio to się dobrze łączy, nawet dla takich małp jak ten goryl przed Tobą, co?
-Okurwa. - Szepnął i podniósł alarm na cały burdel, że jest morderca dziwek. Masz kilka sekund na działanie, nim coś bardzo złego cię spotka. Działaj rozsądnie. Goryl swoim cielskiem blokuje ci wyjście, w burdelu następuje poruszenie.

[Kosuke]

Jebani idioci. Pierdolona idiotka. Cipa i chuj. Kosuke miał w głowie mnóstwo myśli, ale stwierdził, że tym razem je pierdoli. Dzisiejsza lekcja była bardzo prosta. Użalasz się nad kimś? Spoko. Masz dużo przemyśleń? Zajebiście. No ale potem szykuj się na bycie wyruchanym. Tym razem miał dwie opcje. Goryl myślał, że to on. Więc zacznie rozmowę i próbę logicznego wyjścia z sytuacji już od niego. - Debilu, nie widzisz, że większość tej krwi jest moja? Przynieś jakiś bandaż! - powiedział Kosuke i w tym momencie dwie szare komórki w głowie ochroniarza zaczęły mocno pracować. Przyjrzał się ciału młodego Kaguyi i zauważył ranę, z której jeszcze sączyła się krew. Gdy tylko wybiegł po bandaż i nikogo nie było w pokoju, Kosuke natychmiast ukrył w pokoju także drugi nóż. Byle gdzie, jak najdalej od niego. Nim jednak go ukrył, wytarł rękę o koc, który miała na sobie wcześniej Sui Lin. Okej, miał nie oceniać ludzi, ale ona była idiotką. Mógł na spokojnie jej pomóc. Wymyślić coś innego. Słabi ludzie szukają jak najszybszej ucieczki od bólu. Silni z nim walczą. Sui Lin była słaba i nawet te lata w burdelu tego nie tłumaczyły. Silne dziwki kończyły jako burdelmamy i ruchały gości na kasę.
Ochroniarz wrócił w pewnym momencie z bandażami i swoją drugą, równie inteligentną połówką. W tym samym momencie w drzwiach pojawiała się także bardzo wkurwiona burdelmama. Kosuke był w międzyczasie opatrywany przez jednego z goryli ( o dziwo miał on w tym sporo wprawy, zapewne nie tylko dziś wydarzył się jakiś incydent) i opowiadał Oni co się stało. Opowiadał z lekkim roztrzęsieniem w głosie, w końcu został kurwa dźgnięty. Opowiadał o całej historii. Jak tamta wspominała ojca, długi, czemu się sprzedała. W oczach kobiety pojawiło się wtedy trochę zrozumienia, ale wciąż była bardzo nieufna w stosunku do mężczyzny.
- Mnie dźgnęła jakimś gównianym nożem, ale to, co ma w ręku... Był u was ostatnio jakiś klient z klanu Kaguya? - powiedział Kosuke i ujrzał grymas na twarzy burdelmamy. Bingo. Trafił. Coś było na rzeczy. Czekał więc teraz na jej ruch. Nie było po nim tego widać, ale w duszy się modlił, by mu uwierzyła. Do wszystkich Bogów po kolei. Jashina na początku, bo gdyby ten co uratował się dowiedział, że Jashin przypadł na koniec, to pewnie by go znalazł. Nie ważne, że w myślach czytać nie umiał. Pewnie i tak by wiedział od razu.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 13/15
Stosunkowo dwóch pewnych braci powinno teraz się ucieszyć - gdyby tylko wiedzieli - z odnalezienia dawno zaginionego braciszka. Ale nie uprzedzając faktów, bo to jest clue w tym momencie całego rozwoju wydarzeń i tego, co się dzieje, jak i dlaczego.
Kosuke bardzo nieładnie się wyraża we własnych myślach, złorzeczy i bluźni - jak to przystało na prawilnego Jashiniste. Teraz brakuje tylko jeszcze, żeby zaczął mordować i dostanie chyba jakąś honorową kartę członkowską, jak złoży podanie wraz z jakąś ładną ofiarą dla najkrwawszego lorda wśród Bogów. Goryl nie wyglądał na zbyt rozgarniętego, ale nie wyglądał na tyle tępo by pozwolić Kosuke zabrać trupa Sui Lin ze sobą.
Będziesz musiał Kosuke znowu komuś pomóc, będąc pełnym dobrych chęci i wiary w swoje terapeutyczne możliwości, żeby mieć nowego trupa na zupełnie nową świeżutką ofiarę dla Jashina. A właśnie, dlaczego akurat nagle, ni stąd ni zowąd mowa o Jashinie i ich religii, a także tym, że składają ofiary? Nie bez powodu. Goryl wysłuchał wypowiedzi Kaguyi, że większość krwii jest jego. I zaczął łączyć w zastraszającym tempie fakty, gdzie impuls elektryczny godny raitonu na dziedzinie E i niższej skakał między jednym wolnym nie wypalonym od napierdalania się neuronem, a drugim nie wypalonym od obrywania w ryj w poprzedniej swojej pracy neuronem. Widzisz jak na twarzy Goryla blokującego ci drogę pojawia się najdelikatniejsza z iskier rozumu, słaby przebłysk samego tylko ogarka świeczki, zalanego wodą, że MOŻE POJAWIŁ SIĘ JAKIŚ LOGICZNY WNIOSEK W JEGO KRZYWYM RYJU NA TĘPEJ GŁOWIE.
-Okurwa! - Zakrzyknął, parafrazując niemal, a przynajmniej pod względem entuzjazmu i poczucia chwały i dumy spływającej z niebios, jak gdyby krzyczał Eureka! - To jak ty od godziny krwawisz i jeszcze żyjesz, to ty jesteś JASHIN.
Ciche klepnięcie, uniwersum właśnie zajebało sobie facepalma, bo to był jeden z najbardziej przerażająco nielogicznych pomysłów za którymi przemawiała tylko stereotypowa wizja Jashinów jako bestii co żyją by zabijać (why not though).
-EJ MAMUŚKA TO NIE JEST MORDERCA DZIWEK. TO JA-SHIN!!! - Wydarł ryja na całe gardło, na całe swoje możliwości rozdarł japę w panicznym niemalże okrzyku, by poinformować wszystkich o tym, jak bardzo mają przejebane. W ich burdelu jest żądny krwi Jashin który chce mordować! Zamordował, ma ofiarę, pewnie pomodlił się za nią do czarnego bóstwa i teraz jest wszechpotężny i zacznie zabijać! Wszyscy zginą, bo Jashiny nieśmiertelne są! Ten też na pewno jest, skoro bez zawahania zamordował dziwkę w burdelu gdzie jest mnóstwo luda i się nie bał! On po prostu wiedział, że też ich wszystkich zabije bez żadnego problemu.
Strażnik zaczął biec i krzyczeć, by uciekali, bo tam jest głodny krwii Jashinista. Jashinista który zrobił rytuał i na pewno teraz może ich wszystkich bez problemu zamordować, a oni nie są mu w stanie nic zrobić. Wszyscy zaczeli biec przed siebie, chowając się po pokojach, po róznych częściach tego przybytku, w łapach ostre przedmioty - jak gdyby one mogły cokolwiek poradzić, gdyby Kosuke naprawdę był Jashinistą na polowaniu - i wszechogarniający dźwięk barykadowanych drzwi i zamykanych zamków.
Kosuke - chciałeś dobrze, chciałes bandaż i wytłumaczyć. Zła kolejność tłumaczeń, złe użycie słów, minus i minus dały plus. Goryl uwierzył, że jesteś Jashinistą, inni uwierzyli jemu i w ten sposób owczym pędem wszyscy uznali cię za krwiożerczego kultystę który chce ich wymordować w najbardziej brutalny sposób jaki jest możliwy i że ich dusze po wszystkim nie trafią do Kamisamy tylko do Jashina i będą cierpieć do końca czasów na jego krwawym tronie, przepompowując krew przeklętych przez oczodoły. Mniej więcej.
Droga do drzwii jest prosta, drzwi są otwarte, bo przez nie uciekło kilka dziewczyn, wołając straż. Twój czas się kurczy, nim strażnicy rzeczywiście przyjdą i w odcinając ci głowę przekonają się, że Jashinem jednak nie jesteś. Możesz jednak poświęcić dosłownie pare krótkich sekund więcej, zgarnąć zeszyt burdelmamy, gdzie ma zapisanych wszystkich klientów, niemalże ma ich tam sprofilowanych... Miałbyś wielki materiał do przekupywania i jeszcze większy do ratowania świata od złych. Ale ryzykujesz... Czy możliwość uratowania kilkudziesięciu żyć kobiet potem jest warte ryzykowania własnego teraz?! Raczej tak, ale take your time - do it your way.

[Kosuke]

Kosuke miał w głowie wiele różnych epitetów. Cóż, użycie określenia "większość krwi jest moja" rzeczywiście była nadużyciem, przekoloryzowaniem. Ale te małpy, goryle i ich szefowa chyba tak pięknych określeń nie znały. ICH SZARE KOMÓRKI NIE BYŁY W STANIE TEGO PRZETWORZYĆ. No dobra. Uznanie go za Jashinistę w tej sytuacji było najlepszym, co mogło go spotkać. Burdelmama, czyli osoba jakkolwiek ogarnięta w tym miejscu, jako pierwsza uciekła gdzie pieprz rośnie. Ewentualnie tak szybko biegła po strażników, którzy zapewne jednym prostym ruchem miecza zweryfikowali by, że z Jashinem ma tyle wspólnego co z najpotężniejszymi ludźmi w państwie. Trzeba było więc dojść do małego podsumowania całej sytuacji.
Po pierwsze. Natychmiastowe działanie. Kosuke natychmiast podjął decyzję o ucieczce i błyskawicznie zaczął kierować się w stronę wyjścia. Po drodze zauważył prosty, ciemny płaszcz, więc natychmiast go na siebie zarzucił. Od razu po przejściu przez próg przybytku zaczął by krzyczeć, żeby uciekać przed Jaashinistą i jak najdalej by się oddalił. Ostatecznie jednak młodzieniec na chwilę musiał się zatrzymać. Gdy przechodził koło wyjścia, po drugiej stronie zauważył dość gruby notes. Ewidentnie należał on do burdelmamy i musiał zawierać mnóstwo informacji. W jej zawodzie informacje są bardzo ważne, więc gdy tylko pojawiał się jakiś bogaty klient, to trafiał do notesu. Zapewne znajdował się tam też trochę informacji o dziewczynach i innych rzeczach typowo "firmowych", ale teraz to nie było ważne. Czy Kosuke miał czas,by poświęcić cenne sekundy? Czy dalej chce pomagać innym ludziom, mimo tego co go właśnie spotkało?
- Kiedyś mi za to łeb utną -powiedział pod nosem i ruszył po notes. Błyskawicznie pokonał dystans do stolika na który leżał i schował go do kieszeni płaszcza. W tym samym momencie zarzucił kaptur na głowę i wybiegł z burdelu krzycząc żeby uciekać, bo Jashinista jest głodny krwi. Raz na jakiś czas oglądał się za siebie, by sprawdzić, czy nikt go nie goni i nie znajdzie drogi do jego domu. Liczył, że fortuna mu dziś sprzyja.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 15/15

Kosuke nie mógł się spodziewać, że to będzie jedyna okazja w życiu, kiedy zasada prosta i wszystkim znana - z deszczu pod rynne (czy to może metafora?) - okaże sie mu całkowicie na rękę. Bo owszem, wpaść z deszczu pod rynnę jest całkiem słabo, w pierwszej opcji siąpawica i małe krople rozproszone, a pod rynną to ciurkiem leci strumień... Tylko w tym wypadku Kosuke paliła się dupa i wpadnięcie pod bardziej skoncentrowaną wodę - w postaci narastającego przypału i problemów - okazała się uchronić płonąca dupę przed spaleniem. Burdelmama pobiegła po straż, goryle się pochowali z dziewczynami bo uznali, że mają jednak zdecydowanie zbyt niską pensję, by ryzykować życie, ryzykować śmierć z ręki Jashinisty, a wiadomo, że po tym to od razu do piekła.
Stereotypy i do tego krzywdzące, ale patrząc po tym, jak burdel nagle przerzedził się i nie było żywego ducha - tylko narastający chaos okrzyków z prośbami o pomoc z poszczególnych minsternie zabarykadoanych pomieszczeń - był to stereotyp wszystkim znany i przez wszystkich uznany za coś najgorszego co może ich spotkać. Woleliby pewnie się sami zabić popełniając seppuku, już nawet bez pomocy w postaci przyjaciela z mieczem odcinającego głowę, niż dać się pokonać Jashinowi który po wszystkim odprawi na nich plugawą modlitwę i skaże ich dusze na wieczne cierpienie, na wieczny ból na krwawym tronie na który trafiają najbardziej przeklęci.
Kosuke zgarnął płaszcz, wziął nóż z kolegi Kaguyi który był wytrzymalszy od jego własnej broni, ale coś jeszcze przykuło jego uwagę. Notes, wypchany kartkami, kartami, związany i przeszyty w jednym miejscu by sie nie rozpadł. Szybki rzut okiem pokazuje profil roznych klientów - ich adresy, dane osobowe, ulubione rzeczy i ciekawostki na przykład na co uważać, co robić, a czego nie. Ekstensywna wiedza także na temat tego kto lubi obić dziewczynę jakby była bezmyślnym zwierzęciem ktoremu nie należy się szacunek. Były też tam inne ważne informacje, jeśli ktoś chce zostać mścicielem w imie dobra i obrony ucisnionych i krzywdzonych kobiet...
Czyżby misja by nie stać się potworem właśnie zmieniła się w okazję do zostania bohaterem, Kosuke? Czasem bycie dobrym popłaca. Gdy zgarnąłeś notes wypchany po brzegi, zauważyłeś pod nim sakiewkę z hajsem. Zgarnąłeś ją także i wydostałeś się nakręcając alarm dalej. Kiedy obróciłes się po chwili widziałeś oddział strazy wpadający do burdelu. To będzie bardzo długi dzień...

Z/T dla Ciebie.

[Rindou Arashi]

Zamówienie zostało odebrane a zielonowłosy chłopak wraz ze swoimi nowymi gadżetami kierował się powoli w stronę swojego domu, jednak nie śpieszyło mu się zbytnio, więc postanowił na nadłożyć trasy i przejść się po placu centralnym. Zdarzało się, że wystawiali się przeróżni handlarze z innych krajów, więc można było natrafić na ciekawe znaleziska. Ponieważ było to przed dwunastą, plac nie był zatłoczony, pojedynczy ludzie dokonywali zakupów, bądź po prostu przechodzili, kierując się na drugą stronę osady,
Nie trzeba było długo czekać, aż chłopak znajdzie coś dla siebie. Zatrzymał się przy jednym ze stoisk, które oferowało towary z dalekiego wschodu. Zapach kwiatów i wiosennych owoców skupił jego uwagę a oczy zawiesiły się na kiści czerwonych czereśni. Dawno nie czuł ich smaku, więc bez zastanowienia zakupił wypełnioną po brzegi czerwoną skrzyneczkę. Zamierzał część z nich zjeść na surowo a z pozostałych wraz z rodzicielką upiec coś bardzo ciepłego. Przez chwilę oglądał jeszcze inne produkty, które były bardzo ciężko dostępne w tej części świata, podziwiał żywe kolory, delektował się zapachem innych krain. Od dawna marzył o tym aby zobaczyć kawałek świata, poznać życie w innych prowincjach, skosztować ich jedzenia. Wiedział, że rodzina bez problemu zgodzi się na taką podróż, w końcu nie jest już dzieckiem. Jednak zanim będzie mógł to zrobić, musi on zebrać odpowiednie środki oraz znaleźć kogoś, kto będzie chciał z nim dzielić tę przygodę.... Tak zamyślony zaczął oddalać się w stronę swojego domu, planując przy każdym kroku wyprawę, która nie raz pojawiała się w jego głowie, za każdym razem przyjmując inną formę...

[Seinaru]

Misja rangi D
1/15 Słońce nie było jeszcze w zenicie, dlatego placu nie zaatakował jeszcze pustynny skwar, to pozwalało na dość swobodną przechadzkę, bez smażenia się na piaskowej patelni. Rindou również postanowił wykorzystać ten czas na odwiedzenie placu, dopóki jeszcze nie powoduje dyskomfortu, a całe miejsce jest jeszcze w miarę przewiewne. Pomimo że nie była to jeszcze godzina targowa, to kilka kramów stało już rozstawionych, czekając na klientelę. Zielonowłosy dokonał nawet kilku zakupów, choć całkiem pospolitych. Na targu w osadzie marionetkarzy można było znaleźć nierzadko naprawdę imponujące rękodzieła i wyroby rzemieślnicze najwyższego kunsztu. Gdy młody kuglarz kierował się już do domu, zdarzyło mu się przejść obok jeszcze jednego kramiku, z którego dochodziły bardzo nieprzychylne komentarze.
- Ale szmira! Co to w ogóle jest? - Dało się słyszeć głos jakiegoś nastolatka.
- Oddawaj nasze pieniądze, to nie jest warte złamanego grosza! - Grzmiał jakiś gruby dżentelmen z wyraźnym rozgoryczeniem w głosie. Jakieś dziecko zaczęło płakać. Wszystko to nie trwało długo, tłum szybko przerzedził się, ludzie szybko się rozchodzili, a po kilku chwilach oczom wszystkich ukazała się niewielka scena, na której leżały dwie niewielkie marionetki - ubrana w garnitur laleczka mężczyzny i jego towarzyszka ubrana w kolorową sukienkę uszytą chyba ze starej ścierki. Nad nimi, nad sceną gdzie leżały stał niewysoki staruszek, wyraźnie zasmucony.
- Wróćcie... to jeszcze nie koniec przedstawienia... proszę... - Słabym, a w zasadzie łamiącym się głosem wołał za ostatnimi odchodzącymi widzami. Leżący pod sceną kapelusz na datki dobre woli w nagrodę za wystawiany laleczkowy spektakl był pusty. Starzec usiadł na stołku obok sceny i swoich laleczek i zrozpaczony ukrył twarz w dłoniach. Wyglądał jakby był kompletnie wyprany z jakiejkolwiek radości i nadziei.

[Rindou Arashi]

Godzina była jeszcze wczesna, więc ludzi na targu nie było zbyt wiele, dlatego też Zielonowłosy od razu zwrócił uwagę na grupkę ludzi, która zebrała się w jednym z rogów targowiska. Kiedy przechodził obok nich, postanowił trochę się przysłuchać, zawsze był ciekawski, tak więc i tym razem obrócił wzrok, po czym dołączył do tłumu. To co tam zastał nie należało do najprzyjemniejszych widoków. Załamany starszy mężczyzna, który zapewne jest jakimś jego dalekim krewnym z klanu, oraz dwie marionetki mające swoje lata świetności dawno za sobą. Sądząc po tym co wydarzyło się chwilę wcześniej, umiejętności dziadka nie należały do najlepszych a jego przedstawienie było marne. Zerknięcie na pusty kapelusz tylko utwierdziło go w tym przekonaniu.
W pewnej chwili kapelusz delikatnie się zatrząsł a w powietrzu rozniósł się dźwięk obijających się w nim kilku monet. To młody marionetkarz dorzucił kilka drobnych od siebie, po czym podszedł do dziadka i wyciągnął w jego kierunku dłoń z kilkoma owocami zakupionymi wcześniej. - Proszę, na poprawę humoru. - uśmiechnął się do niego szeroko, jak to miał w zwyczaju. - Niech się Pan nimi nie przejmuje, nie każdy jest w stanie docenić prawdziwą sztukę. - Być może będzie w stanie mu trochę pomóc, jeszcze nie wie do końca jak, ale na pewno spróbuje, w końcu nie zostawia się swoich w potrzebie...

[Seinaru]

Misja rangi D
3/15 Staruszek podniósł głowę, gdy usłyszał, że ktoś ofiarował mu niewielki datek. W jego oczach zapłonął mały ognik radości i wdzięczności. Podniósł się ze swojego stołka i zabrał się z powrotem do pracy. W końcu za to zapłacił mu zielonowłosy, tak rozumiał to podstarzały marionetkarz. Bez słowa i wciąż ze smutnym wyrazem twarzy chwycił za linki marionetek i zaczął nimi potrząsać. Cóż... trzeba było mieć dużo wyobraźni, aby w jakikolwiek sposób zinterpretować to przedstawienie. Laleczki poruszały się bez ładu i składu, jednak widać było, że mężczyzna naprawdę się stara.
- Dziękuję młodzieńcze. Ale to już od dawna nie jest sztuka. Wiesz, palce już nie te, reumatyzm i w ogóle... - Wyglądało na to, że facet znał swoją wartość, która teraz, na stare lata, nie była już za wysoka.
- Nie mam już jak przyciągać klientów. Moje przedstawienia nie są już takie jak kiedyś. Potrafiłem odegrać prawdziwą bajkę na tej małej scenie. - A teraz? Teraz nie umiał nawet sprawić, aby dwie małe laleczki ze sobą zatańczyły. Można mu jakoś pomóc?

[Rindou Arashi]

Kiedy tylko w kapeluszu zadźwięczały monety, staruszek wstał i skierował się w stronę swoich laleczek, te po chwili zaczęły się ruszać, starając się odegrać pewną sztukę. Niestety widać było, że mężczyzna już dawno wyszedł z wprawy. Ruchy kukiełek były bardzo niezgrabne i ociężałe a sama historia niezbyt ciekawa, była po prostu niedostosowana do obecnego odbiorcy. Arashi przyglądał się temu wszystkiemu, zastanawiając się w jaki sposób może pomóc artyście.
Kiedy przedstawienie się zakończyło, Marionetkarz dalej stał przy scenie, przyglądając się temu jak została zbudowana i w których miejscach można by ją troszkę poprawić. - Wiem czego brakuje pańskiemu przedstawieniu. Myślę, że dołożenie drobnej, kolorowej scenerii mogłoby pomóc. Mógłby Pan także troszkę zmienić scenariusz, aby był bardziej komiczny, dzieciaki to lubią, a to one są kluczem do portfeli ich rodziców. - uśmiechnął się szerzej i spojrzał na słońce, które ciągle wspinało się po niebie. - Jeżeli Pan chce, mogę troszkę pomóc. Odmalujemy Pańską scenę, dorobimy scenografią, a wieczorem pomyślimy jak rozbawić dzieciaki. Pasuje panu moja propozycja?? - spojrzał mu w oczy zastanawiając się czy się zgodzi. Być może sam będzie miał pewne uwagi w jaki sposób zmienić to czym zajmował się dotychczas.

[Seinaru]

Misja rangi D
5/15 Godne pochwalenia, naprawdę - Arashi nie tylko oglądał zaprezentowane mu przedstawienie, ale również od razu wynajdywał błędy i rozmyślał nad ewentualnymi poprawkami. Młodzieniec nie tracił czasu nawet na pocieszanie staruszka, lecz po skończonym występie od razu przeszedł do konkretów. Wyglądało na to, że niewielka scena i jej właściciel przejdą za chwilę małe "kuchenne rewolucje". Tym razem jednak w rolę sławnej restauratorki wcielił się początkujący kuglarz. Staruszek podniósł wzrok znad kukiełek na młodzieńca. Wydawał się być najpierw zaskoczony, lecz później pojawiła się w jego oczach iskierka nadziei.
- Naprawdę...? W tym co mówisz, młodzieńcze, rzeczywiście może być dużo racji. Od lat nie zmieniałem tej historii... Prosta, romantyczna, powtarzalna. Mam na imię Inuzuma, tak przy okazji. - Wyszedł zza sceny do swojego jedynego widza i wyciągnął do niego rękę.
- Bardzo się cieszę, że chcesz mi pomóc. To jakie masz pomysły? Może na początek rzeczywiście zajmiemy się tą sceną? - Widać było, że w starszego mężczyznę wstąpiła znowu werwa. Nie była to jeszcze "energia młodości", jednak jeśli trochę się postarać, na pewno będzie można doszukać tam jeszcze młodzieńczej pasji do kuglarstwa.

// Tutaj masz dużą dowolność materiałów, kolorów i koncepcji. Będziemy tworzyć nowe cudowne przedstawienie! So excited!

[Rindou Arashi]

Słysząc odpowiedź staruszka Arashi ucieszył się. Pomysł tworzenia przedstawienia coraz bardziej mu się podobał, dodatkowo może jeszcze pomóc człowiekowi w potrzebie i to nie byle jakiemu, w końcu aż wstyd żeby w mieście kuglarzy nie znalazł się ktoś, kto pomoże udoskonalić przedstawienie mężczyzny. - Rindou Arashi, miło mi pana poznać Inuzuma-san - uścisnął mu dłoń, po czym odsunął się na bok i złożył serię pieczęci, tworząc obok siebie swoje dwa ziemne klony. Te bez słowa udały się w stronę domu Arashiego, skąd mieli przynieść trochę narzędzi z jego kuglarskiego warsztatu, oraz farby i inne materiały, z których będą prowadzić udoskonalenia.
W tym czasie oryginalny marionetkarz mógł zabrać się za proces twórczy. Podszedł do sceny i posadził na niej pól swojego pośladka, po czym wyciągnął z torby notes i ołówek. Przewrócił kartki, na których miał wiele starych pomysłow i projektów i zatrzymał się na czystych kartkach. - Hmmm, pomysł... Myślałem o czym zabawnym, może trochę karykaturalnym. To będzie mogło zamaskować pańskie problemy z dłońmi. Zabawna historyjka, która trafi do przechodniów i rozweseli ich zwyczajne, codzienne zakupy na targu. - Arashi pogładził się po podbródku i zaczął głośno myśleć, rzucając rzucając w stronę staruszka coraz to różniejsze pomysły. Któryś musiał mu się na tyle spodobać, aby rozbudować go bardziej i na nim oprzeć całą historię. W pewnej chwili chłopak zerwał się z mebla na którym siedział i głośno zaśmiał się. - Wiem! Niech to będzie zabawka walka shinobi, na pewno rozweseli każdego. - poczekał na opinię staruszka, w końcu to jego przedstawienie.

Nazwa

Doton: Iwa Bunshin no Jutsu

Pieczęci

Baran

Zasięg

Klon pojawia się obok nas; Klon nie może się oddalić na więcej niż 50m

Koszt

E: 18% | D: 13% | C: 9% | B: 5% | A: 3% | S: 2% | S+: 1% za klona + to, co przekażemy

Dodatkowe

Siła równa twórcy; Szybkość -> 1/2 postaci; Reszta równa użytkownikowi za wyjątkiem wytrzymałości.

Opis Przydatna technika polegająca na stworzeniu skalnej kopii swojej osoby. Ich głównymi atutami są wytrzymałość (stworzone są z twardych skał) i możliwość korzystania z technik Doton znanych pierwowzorowi. Zwyczajne wbicie kunai nic nie da - trzeba całkowicie je rozkruszyć, by się ich pozbyć. Klony mają własną wolę, nie ma więc potrzeby stałego kontrolowania ich poczynań. Kopia potrafi nawet mówić, czym można łatwo wprowadzić przeciwnika w błąd. Jutsu ma jednak kilka wad, a jedną z nich jest koszt. Oprócz kosztu stworzenia techniki trzeba przeznaczyć dodatkową ilość na zasoby klona. W przypadku jego zniszczenia chakra nie jest odzyskiwana. Dodatkowo kopiowany jest podstawowy ekwipunek, gdzie wszelkie nietypowe oręża w postaci notek czy bombek nie będą kopiowane.

Chakra : 104 - 2x 19 = 66%

[Seinaru]

Misja rangi D
7/15 Rindou mocno zaangażował się w pomoc Inuzumie. Staruszek przekonał się o tym dobitnie, gdy młody shinobi potroił swoje zasoby ludzkie, tworząc dwa skalne klony, które wyrosły przed wszystkimi w oka mgnieniu. Od przechodniów, którzy akurat to widzieli można było usłyszeć cichutkie "łał!" jednak nikt nie zatrzymał się na dłużej, aby podziwiać. Wykorzystanie bunshinów w roli posłańców było bardzo zmyślne, oszczędzało mnóstwo czasu i pozwalało Arashiemu zająć się sercem całego przedsięwzięcia, czyli scenariuszem nowego przedstawienia.
- Karykaturalna walka? Nie uważasz, że to trochę za brutalne dla dzieci? Może lepiej jakiś taniec? Chociaż... - Staruszek zastanowił się przez chwilę.
- Moje kukiełki tańczą już na scenie ponad 40 lat. Może naprawdę czas na zmiany...? - Zapytał sam siebie, a po krótkiej wewnętrznej dyskusji zaaprobował pomysł.
- Dobrze, ale nie chcę żeby to było coś brutalnego ani wulgarnego. Chcemy przecież zabawiać dzieci. - Roześmiał się, bo nowa grupa docelowa odbiorców jego sztuki bardzo przypadła mu do gustu. W końcu kto nie chciałby widzieć codziennie tłumu roześmianych brzdąców? Tak, trzeba było przyznać, że starsze osoby mają jakieś naturalne ciągoty do rozpieszczania swoich wnuków. A dlaczego by też nie rozbawić kilku cudzych wnucząt?
- Tylko trzeba będzie im dobrać nowe stroje, jak myślisz Arashi? - Pokazał dwie kukiełki kobiety i mężczyzny, ubrane w normalne, codzienne fatałaszki, oczywiście rozmiaru lalkowego. Ich aparycja w ogóle nie przypominała kogoś, kto codziennie naraża swoje życie w niebezpiecznych misjach, a co przecież najbardziej rozpalało wyobraźnie dzieci.

[Rindou Arashi]

Zielonowłosy wsłuchiwał się w to co proponował staruszek. Jego obawy były słuszne, w końcu był pezwyczajony do innej formy przedstawienia, jednak oboje czuli, że potrzebne są zmiany. - Spokojnie, nie chcę, żeby była to jakaś brutalna walka. Raczej coś zabawnego, pouderzają się jakąś bronią, może jakieś wesołe techniki. Co do ubioru, to może tak stereotypowo. Dobry i zły, bohater i złoczyńca, jednego całkowicie na czarno, zamaskować go, narysować groźną minę. Z drugiego zrobić uśmiechniętego i radosnego ulubieńca tłumów. - Arashi narysował wstępny szkic swojej wizji obu strojów, po czym przedstawił ją staruszkowi, w końcu to od jego decyzji zależało co będzie robił.
Kiedy już dogadają wygląd bohaterów, młody marionetkarz narysował scenę oraz scenografię. Znał się na marionetkarskich mechanizmach, więc chciał tak umieścić kilka poruszających się drzew, chmurek, jakieś słonko. Dodatkowo pokazał jedną zapadnie, w której chciał napalić trochę liści aby w odpowiednim momencie je uwolnić, tworząc w ten sposób imitację bombki dymnej. Oczywiście był otwarty na propozycje staruszka, chciał, żeby czuł się on w tym projekcie jak najlepiej. Kiedy skończą omawiać wszystko, powinny już wrócić klony ze sprzętem, więc będzie można zabrać się za robotę.

[Seinaru]

Misja rangi D
9/15 - Dobrze, zgadzam się, ale pod jednym warunkiem... - Tajemniczo zaczął staruszek.
- Wystąpisz razem ze mną w pierwszym spektaklu, co Ty na to? Widać, że masz duże pojęcie na ten temat. Jestem już stary, ale to nie znaczy, że tylko Wy młodzi, możecie uczyć się od nas! - Powiedział radośnie. Dyskusja na tematy okołokuglarskie rozpaliła w nim iskierkę. Poczuł, że ta sprawa jest jeszcze do uratowania.
- Dobrze, mamy więc walkę dobra ze złem... kontrasty... ale co konkretnie? Umiem na przykład coś takiego... - Wziął w swoje dłoni ponownie linki marionetek i zatańczył nimi po parkiecie. Tym razem jednak bardziej przypominało to fechtunek dwóch wojowników niż taniec zgodnej pary, jednak synchronizacja ruchów obu kukiełek była naprawdę pierwszorzędna. To chyba właśnie wyniósł z odgrywania tanecznych przedstawień przez tyle lat.
- Dym to świetny pomysł, możemy dodać ukrytą cienką linkę poruszającą tą klapką wypuszczającą dym. Mogłaby być tutaj. - Staruszek podszedł do swojej starej scenografii i wskazał palcem na niewielki otwór w jednej ze ścian scenki.
- Można by to wykorzystać. Dodatkowo tak myślę, żeby akcja nie działa się w lesie, tylko gdzieś w takiej wiosce jak tutaj. Drzewa są passe już od jakichś piętnastu lat, a w wioskowej scenografii mógłbym ciągle coś zmieniać, aby nie była monotonna. Pozostaje tylko ustalić chyba dokładny przebieg wydarzeń na scenie... - Zanim jednak przeszli do tego punktu, skalne klony Arashiego pojawiły się w uliczce, niosąc ze sobą deski, tkaniny, narzędzia, farby i wszystko czego pragnęła dusza stolarza i rzemieślnika. Pracujemy dalej!