Szpital

[Yosuke]

Otworzył oczy. Po błogim spokoju ponownie wrócił ból. Tym razem dużo mniejszy, ale nadal bardzo doskwierający. Czyli jednak przeżył, mimo, że sądził zupełnie inaczej. Nawet się z tego ucieszył, już sądził, że nigdy więcej nie zobaczy swoich przyjaciół. Tymczasem on otrzymał kolejną szansę.

Zorientował się też, że nad jego łóżkiem ktoś stoi. Już chciał się rzucić tej osobie na szyję, sądząc, że to Harisham. To jednak był ktoś zupełnie inny, aczkolwiek nadal znajoma twarz. Jeden ze strażników, których spotkał po uwolnieniu ludzi z klatki. Miał on dla niego informacje. Niezbyt przyjemne. Przez całą opowieść Yosuke nie odezwał się ani słowem, z każdą chwilą jego wzrok stawał się jakby coraz bardziej pusty. Ponownie jego infantylizm doprowadził do śmierci wielu osób, wcześniej były to zwierzęta, tym razem było o wiele gorzej. Mnóstwo ludzi poniosło śmierć przez jego błędy. Kiwnął głową na koniec, że zrozumiał co straż miała mu do przekazania i wbił swój martwy wzrok w okno. Chyba czuł, że to on powinien tam umrzeć na dachu, a nie Ci wszyscy ludzie.

[Yosuke]

Kolejny dzień w szpitalu. Powiedzieć, że Rekinkowi się tutaj nudziło, to tak jakby nie powiedzieć nic. Przez większość tego czasu miał kategoryczny zakaz poruszania się. Rana była poważne i wymagała sporej uwagi medyków, Ci jednak poradzili sobie bardzo dobrze i już wkrótce mógł ponownie stanąć na nogi. Pierwsza pionizacja byłą tragiczna i myślał, że dziura w brzuchu ponownie się otworzy i wylecą mu wszystkie wnętrzności. Każda kolejna próba była jednak już coraz lepsza.

Teraz przyszedł już czas pożegnania się. Po bliźnie została jedynie niegroźna blizna, jednak w jego pamięci te wydarzenia odegrały istotną rolę. Będzie musiał bardziej na siebie uważać i jeszcze ciężej trenować. Sądził, że jego ostatnie treningi pokazały, że jest wystarczająco silny aby sobie poradzić. Jak się jednak okazało, wystarczyło pierwsze większe zagrożenie, któremu musi stawić czoła samodzielnie i mogło to się skończyć dla niego tragedią. Co prawda przez jego pochopne działanie wiele osób poniosło śmierć, ale przynajmniej on wciąż miał możliwość pracy nad sobą. Już niejednokrotnie powtarzał sobie, że nie popełni tego błędu. Oby tym razem faktycznie tak się stało.


[z/t] -> Plac centralny

[Ario]

Ario widzać, co się dzieje, nie czekał zbytnio tylko odrazu wparował do wnętrza szpitala z dziewczynką na rękach. Już od samego wejścia rozejrzał się i żeby nie czekać zbytnio na reakcję, wydarł się.
- NO NO NO NO TA DZIEEWCZYNKA potrzebuje pomocy! Pogryzły ją psy! - krzyknął i gdy tylko któryś z medyków będzie mógł przechwycić pogryzioną dziewczynę, to odrazu mu ją da. W międzyczasie, chce też ustalić gdzie są jej rodzice, by jak najszybciej poinformować o tym rodzicieli.
- Gdzie są Twoi rodzice? Gdzie mieszkasz? Jak się nazywasz? - te trzy pytania powinny wystarczyć zorientować się w temacie na tyle, by móc zacząć poczyniać pierwsze kroki, by jej rodzina cokolwiek wiedziała o córce. Takie sytuacje są możliwe, tak więc Ario ze swoim podejściem chciał jak najwięcej rzeczy przewidzieć i na jak najwięcej rzeczy zareagować wcześniej.

[Kisuke]

Ario Kunisaku
Misja rangi D
11/15

Wejście smoka. A przynajmniej tak mogłoby to wyglądać, gdyby jakiś bard opisywał tę sytuację w swoich pieśniach o bohaterstwie, niezwykłych czynach, odwadze oraz poświęceniu młodego shinobiego. Tymczasem to była rzeczywistość, nieco brutalna i mniej niezwykła. Zmęczony, brudny od krwi dziewczynki Ario wpadł do budynku, od wejście wydzierając się, aby ktoś my pomógł. Kilka sekund potrzebne było aby ktoś dostrzegł o co chodzi, ale później wszystko potoczyło się już sprawnie. Pojawił się medyk, w towarzystwie dwóch pomocnic, natychmiastowo zabrali dziewczynkę i udali się na salę operacyjną. Nie wpuszczono tam jednak samego Kunisaku, który nie był w tym momencie potrzebny. Nie uzyskał on jednak na początku żadnych informacji. Dopiero później przyszła do niego pielęgniarka.

-To jest wisiorek, który miała na szyi. Sądząc po symbolu, należy ona do bardzo znane rodziny z okolicy. Potrzebujemy kogoś kto powiadomi jej rodziców, ale sami mamy za mało ludzi. Zajmiesz się tym?- Kobieta po krótce opisała o który dom i rodzinę jej chodzi, a także przekazała naszyjnik chłopakowi. Liczyła, że skoro pomógł przynieść dziewczyną do szpitala, pomoże również i z kolejną sprawą. Nie czekała więc na jego odpowiedź, tylko wróciła na salę. Najwyraźniej mieli dużo roboty.

[Ario]

Ario nie miał problemu, żeby wykonac polecenie kobiety. Wszak liczyło się teraz zdrowie małej istotki, która była pewnie operowana lub leczona. Chłopak niezbyt znał się na leczeniu, tak więc jego rola ograniczyła się do odpędzenia złych zwierząt, zabraniu dziewczynki, przeniesieniu jej do szpitala i na samym końcu - powiadomieniu o tym rodzicieli. Chłopak zabrał więc wisiorek, który wręczyła mu kobieta. Wysłuchał wszystkiego, co miała mu do powiedzenia, a na sam koniec potwierdził, że uda się we wskazane miejsce. Na sam koniec poprosił również, by na wszelki wypadek kobieta przekazała dziewczynce, że jej rodzice najpewniej niedługo po nią przyjdą. Ario też nie wiedział jaka jest sytuacja w rodzinie, ale zakładał, że wszystko rozwiąże się dobrze. Po tych słowach wyszedł i ruszył we wskazane mu wcześniej miejsce.

[Kisuke]

Ario Kunisaku
Misja rangi D
13/15

Dobry obywatel nie może tak po prostu się odwrócić, gdy ważą się losy czyjegoś życia. Tym bardziej miało to istotne znaczenie dla kogoś, kto próbował stać się wzorowym ninja. Taka osoba musi dbać o porządek w okolicy. Tym razem przysłużył się dziewczynce, być może ratując jej życie. Odgonił stado psów, nie bojąc się możliwych ran i bez zawahania zabił jedno ze zwierząt gdy te prawie wykonało ostateczny atak na niewinnej ofierze. Teraz musiał jednak udać się pod wskazany adres. Faktycznie było to niemalże rzut beretem od wejścia do szpitala, dlatego Ario znalazł się tam błyskawicznie. Zapukał i już po chwili usłyszał czyjeś kroki.

-Tak? W czym mogę pomóc?- Zapytał mężczyzna w wieku około dwudziestu pięciu, może trzydziestu lat. Był nieco zaskoczony wizytą nieznajomego, jednak nie był w żaden sposób opryskliwy. Wręcz przeciwnie, starał się być niezwykle uprzejmy. Teraz przyszedł ten trudny moment. Jak przekazać taką informację w łagodny sposób? A może walnąć prostu z mostu, nie tracąc czasu? To już była wyłącznie decyzja Ario.

[Ario]

Ario dostał się na miejsce dość szybko, nie chcąc tracić czasu na zbędne rzeczy. Dla niektórych czas dziś płynął w spokoju, gdy ludzie zajmowali się swoimi przyziemnymi - codziennymi sprawami, zaś dla niektórych działa się właśnie tragedia...albo przynajmniej miała się wydarzyć, gdyby nie interwencja niektórych ludzi. Ario pamiętał, jak gdy był małym dzieckiem i na ulicy widział pokazy marionetek, zawsze wtedy myślał, że Ci ludzie są od tego by bronić cywilów. Tak samo Ario teraz był uważany za osobe, która powinna dbać o osoby niezwiązane z walką, a tym bardziej za dzieci. Nie mniej, po chwili przeszedł już do wyjasnień.
- No no no, dzień dobry, jestem Ario - z klanu Ayatsuri. Pana córka została zaatakowana dziś przez psy. Przechodząc akurat przegoniłem je, a ją przetransportowałem do szpitala. Wszystko z nią raczej wporządku, ale myślę, że powinien Pan się tam udać. - - powiedział kiwając przy tym twierdząco głową. Jego rola w tym miejscu raczej się kończy, ale wolal poczekać na reakcję mężczyzny.

[Kisuke]

Ario Kunisaku
Misja rangi D
15/15

Ludzie mieli to do siebie, że nawet po traumatycznych przeżyciach szybko wracali do codziennego życia, w pewien sposób uciekając od swoich problemów. Wir codziennych zadań pozwalał im nie myśleć zbytnio o swoim podłym losie, niesprawiedliwościach świata czy też możliwej nadchodzącej zagładzie związanej z przyjściem Hana. Zamiast rozmyślać o Antykreatorze, przeciwnikach Unii czy też różnego rodzaju bestiach, woleli oni po prostu żyć. Nie można im było tego zabronić. Tak było dla nich prościej.

-C...Co? Na wszystkich siedmiu bogów szczęścia. Muszę tam natychmiast iść- Powiedział, czym prędzej zabierając kilka najpotrzebniejszych ze sobą rzeczy. Przez otwarte drzwi Ario widział, jak mężczyzna lata od jednego końca domu do drugiego, próbując szybko się przygotować.

-Przyjmij ten podarek w geście podziękowania za uratowanie życia mojej córki- Dodał, gdy już wyszedł z budynku i podszedł do Kunisaku. Wręczył mu małą sakiewkę, po czym nie patrząc co zrobi ninja, po prostu zaczął biec w stronę szpitala.

KONIEC

[Ario]

Ario postanowił wrócić do domu po tej przygodzie. Nie miał za dużo planów na dzisiejszy dzień, więc postanowił poćwiczyć trochę swoje umiejętności w domowym zaciszu. Póki co udało mu się bez żadnych problemów uratować dziewczynkę, tak więc liczył na to, że dziś już nic złego się nie wydarzy i w spokoju będzie mógł...no właśnie, Ario sam do końca nie był pewny, co chce robić. Póki tego nie wiedział, skupił się na dotarciu do domu i przygotowaniu jakiegoś napitku - dawno nie pił żadnych herbat, ani nic takiego...może nawet pokusi się o odwiedzenie matuli? Tego jeszcze nie wiedział - skupi się na tym jak dojdzie do miejsca zamieszkania. Skoro dzień jest ładny, chłopak zdecyduje się na poświęcenie większej ilości czasu na treningi.

[z/t] http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 06#p155504

[Hikaito Kaguya]

ZT:viewtopic.php?f=69&p=230326#p230326
Hikaito, dotąd zadowolony z przebiegu wyprawy, stanął przed pierwszą realną przeszkodą. Kolejka do szpitala wiła się niczym wąż i już na sam widok skrzywił się z niesmakiem.
– Kolejka… eh, nie zamierzam w niej stać – mruknął pod nosem, poprawiając pas od katany.

W głowie natychmiast urodził się plan. W końcu był shinobi – od niego wymagano kreatywności i skuteczności. Z początku postanowił zagrać delikatnie. Wyprostował się, uniósł list wysoko nad głowę i donośnym głosem oznajmił:
– Ważna wiadomość do pracowników szpitala! – torując sobie drogę w stronę wejścia.

Miał świadomość, że ten trik może się nie udać. A na to był przygotowany. Już w myślach analizował kolejny ruch – obserwował uważnie ludzi, którzy stali w kolejce, szukając kogoś, kto być może znużony opuści swoje miejsce. Jeśli nikt taki się nie pojawi, miał w zanadrzu mniej przyjemne, lecz skuteczniejsze rozwiązanie.

Podszedłby wtedy do osoby stojącej blisko wejścia i z pełną powagą rzucił:
– Zakata panią/pana wzywa. Nie wiem, o co chodzi, ale mówił, że to pilne. I że przypomni sobie pan/pani od razu, jak tylko go zobaczy. – tonem, którego niełatwo było podważyć.

Plan był prosty: odejść z wybranym delikwentem na bok, a następnie zniknąć w tłumie. Wtedy pozostało tylko przywołać Henge no Jutsu, przemienić się w tę osobę i zająć jego miejsce w kolejce – z całym spokojem i naturalnością, jakby stał tam od samego początku.

Nazwa

Henge no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Pies → Świnia → Baran

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (+1/2 na turę)

Statystyki

Siła

---

Szybkość

---

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika kamuflażu, dzięki której użytkownik może przybrać wygląd znajomej osoby lub obiektu, maksymalnie odbiegającego o 1/3 rozmiarami od użytkownika. Skuteczność iluzji zależna jest od tego, jak dobrze znamy wygląd danej postaci - im mniej znamy daną postać, tym stworzona przez nas iluzja jest mniej dokładna i łatwiejsza do przejrzenia. Dodatkowo technika nie wpływa na zmianę naszego głosu. Podczas używania techniki chakra użytkownika pozostaje niezmieniona, przez co sensorzy i ninja posiadający Doujutsu z łatwością przejrzą przygotowany fortel. Henge no jutsu zostaje przerwane po zranieniu lub uderzeniu użytkownika, a także w chwili mieszania chakry do jakiejkolwiek innej techniki. Również sięganie po ukryte pod iluzją bronie, tudzież przedzieranie się w tłumie prowadzi do przerwania jutsu.

Pozostała chakra: 100%-7%=93%

[Zakata]

Poczta pustynna
Misja D - Hikaito Kaguya

---

Posty
Zakata 6
Hikaito Kaguya 5

---

Przystąpiłeś do realizacji swojego planu, najpierw wydarłeś się na całą kolejkę, że masz ważną wiadomość do pracowników szpitala. Oczywiście nie wiedziałeś do kogo dokładnie jest ten list ale postanowiłeś pójść w zaparte. Kilku ludzi się odwróciło w twoją stronę, jednak nikt specjalnie nie zwrócił uwagi. - Kolego na koniec kolejki, jak masz ważną wiadomość od siedziby to ktoś do ciebie przyjdzie a nie wbijasz się w kolejkę jak do siebie. - Ludzie się zestąpili blokując ci przejście.

Za drugim razem przyjąłeś inną taktykę najpierw podszedłeś do losowej kobiety. Powiedziałeś, że jakiś Zakata ją wzywa na co zareagowała. - Kto taki? Nie znam żadnego zasraty, ale dobra pokaż o co chodzi. - Kobieta nie była przekonana, jednak twój urok osobisty sprawił, że poszła za tobą. Na boku ją delikatnie zbajerowałeś, a następnie wróciłeś do kolejki przebrany za kobietę.

Plan finalnie okazał się sukcesem bo skróciłeś kolejkę o dobrą połowę. Tylko, że dalej musiałeś w niej czekać... i czekać, aż w końcu przyszła Twoja kolej. Tam zostawiłeś swój list, przekazując informację od staruszki, kobieta już wiedziała co z tym zrobić, wyglądała jakby to nie był pierwszy raz. Następnie wyszedłeś przed szpital a tam stał sam Shikazu Nara...

---

Staruszka
Kobieta z sierocińca
Random

---

[Hikaito Kaguya]

Hikaito przez moment pozwolił sobie na oddech ulgi — drugi list już z głowy, a misja szła zgodnie z planem. Jednak gdy tylko wyszedł na zewnątrz, jego spokój uleciał jak dym. Przed wejściem, w cieniu szpitalnego ganku, stał Shikazu Nara.

Chłopak zamarł. W jednej chwili zniknął z jego świadomości gwar tłumu, nawoływania chorych i skrzypienie drewnianych drzwi szpitala. W polu widzenia został tylko on — rywal, którego obecność zawsze wywoływała w nim sprzeczne emocje: irytację, respekt i… coś na kształt niewypowiedzianej lojalności.

Ich spojrzenia skrzyżowały się i zapaliła się ta sama iskra co zawsze. Hikaito przypomniał sobie chwile, kiedy Shikazu ocalił mu życie — i te, gdy role się odwróciły. Nie potrzebowali słów, by napięcie zawisło między nimi.

Powoli zaczęli okrążać siebie nawzajem, każdy krok był jak ruch w grze, którą rozumieli tylko oni. Kilka metrów dystansu, cisza, miny poważne jak na polu bitwy.

– A ty… co tutaj robisz? – odezwał się w końcu Hikaito, głos miał chłodny, ale w środku aż buzowało. – Nie spodziewałem się ciebie tutaj, w Sabishi. Szczególnie pod szpitalem.

Shikazu westchnął ostentacyjnie, jakby cała ta sytuacja była dla niego ledwie przerwą w drzemce.
– Ha! Widzisz… ja doskonale wiedziałem, że się tutaj spotkamy. – rozciągnął się leniwie, a na jego twarzy pojawił się znajomy, zadziorny uśmiech. – Chciałem sprawdzić, czy dalej jesteś taki słaby i niesamodzielny.

Słowa uderzyły mocniej, niż Hikaito chciałby przyznać. Zęby zacisnęły się same, a w gardle pojawiło się nieme wspomnienie ostatniej misji, gdy faktycznie nie obyło się bez posiłków. Nie zamierzał jednak dać mu tej satysfakcji.

– Więc… co cię tutaj sprowadza? – spytał z wymuszonym spokojem, a kącik jego ust drgnął w lekkim, wyzywającym uśmiechu.

[Zakata]

Poczta pustynna
Misja D - Hikaito Kaguya

---

Posty
Zakata 7
Hikaito Kaguya 6

---

Zapytałeś swojego rywala, który stał przed tobą. Jego luźna postawa i twarz ukazująca niechęć do miejsca w jakim się znalazł. - Zostałem poproszony przez pewnego dziadka o dostarczenie listów, do sierocińca, szpitala oraz piekarni... Teraz została mi tylko piekarnia. - Sytuacja się dosyć zaogniła ze względu na to, że ze swoim rywalem mieliście tylko jedno miejsce do którego mieliście dotrzeć.

Spojrzał na ciebie Shikazu jakby rzucał ci wyzwanie, tym razem to nie było pole bitwy, tylko wyścig kto pierwszy złoży papier na ladzie piekarni. To już nie była misja, to był wyścig to była walka, zbieg okoliczności albo czyjeś planowanie sprawiło, że dwójka shinobich starła się między sobą o to kto może okazać się lepszy w swoim zadaniu i pierwszy dostarczyć listy.

Nie widziałeś momentu w którym twój rywal dokładnie wyruszył jednak to już od ciebie zależało czy podejmiesz rękawice i spróbujesz go dogonić i przed nim dostarczyć wiadomość czy się poddasz i uznasz wyższość rywala oraz to, że w takiej dziecinadzie nie masz zamiaru brać udziału.

Piekarnia sam w sobie była pusta, ruch był znikomy więc mogłeś działać w dowolny sposób.

---

Staruszka
Kobieta z sierocińca
Random
Shikazu

---

Z/T - Piekarnia