Południowa Oaza

[Tetsurō]

Jesień 393

Trening

---

To był kolejny dzień w południowej Oazie. Młody Ayatsuri obudził się po wyczerpującym treningu. Czuł się dosyć nieźle, mimo zmęczenia, ambicja pchała go naprzód. Szybko zjadł śniadanie a następnie spojrzał na swoje kukiełki. Jeszcze nie miał okazji ich przeczyścić po ostatniej misji, dlatego też odpieczętował je i dosyć sprawnie je przesmarował. Na szczęście nie było dużo roboty, więc bardzo szybko mógł przejść do ciągu dalszego swojego treningu.

  Ukryty tekst

Zielonowłosy opadł z sił, dlatego też wrócił do swojego obozowiska na chwilę odpocząć. Odgrzał przygotowaną dzień wcześniej zupę, a następnie rozsiadł się na piasku i zaczął jeść, rozglądając się po okolicy. Pogoda była dosyć przyjemna, wiaterek delikatnie muskał jego spocone ciało, więc było to relaksujące. Spojrzał na mieniące się w okolicy jeziorko. Coś czuł, że po którymś treningu przyjdzie mu w nim wypocząć. W końcu tak przejrzysta woda bardzo mocno kusiła. Cisza i spokój tego miejsca powodowały, że było wręcz idealne na odpoczynek, dlatego też nasz heros udał się na szybką, kilkunastominutowa drzemkę. Ciepełko, które rozlało się po nim w trakcie jedzenia także kołysało go do snu. Kiedy zbudził się po prawie pół godziny, był gotowy do dalszego treningu, tak więc do niego wrócił.

  Ukryty tekst

To był kolejny bardzo wyczerpujący dzień. Tetsuro wiedział, że odwalił kawał dobrej roboty, dlatego też wygodnie się rozsiadł na wydmie. Akurat miał okazję obejrzeć zachód słońca. Różowe promienie rozświetlały beżową pustynię co przypominało jeden z wielu obrazów, które można znaleźć na Unijnych targowiskach. Mimo takiej popularności było w nim coś magicznego, tak bardzo, że nasz heros nie wiedząc kiedy zasnął. Być może to te wspaniałe widoki, a może po prostu był zmęczony, w każdym razie, tym razem namiot pozostał pusty...

Technika

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Błąkasz się po pustyni. Chodzisz sobie jednego dnia z Fenkiem, drugiego już nie, gdzieś się zawieruszył, ale pewnie trafił z powrotem do swojej właścicielki. Mijają sobie godziny, dni, miesiące i lata. Dosłownie lata. Patrzysz jak piasek się przesypuje po większych muldach piachu przy okazji wcinając sobie bułkę z jakimś aromatycznym mięskiem. Żujesz spoglądając w dal zastanawiając się "dokąd zmierzasz o ludzkości" i nie potrafisz sobie znaleźć odpowiedzi na to pytanie. I w sumie nie ma w tym nic złego, bo to nie pierwszy raz kiedy zdajesz sobie sprawę, że w sumie sam nie wiesz dokąd tak naprawdę powinieneś się kierować.
Był całkiem przyjemny dzień, w sumie to bliżej popołudnia więc jak to bywa na pustyni grzało niemiłosiernie, więc Kuroi nieco bardziej opatulił się swoim charakterystycznym wręcz bandażoszaliczkiem oplecionym na szyi. Buła się skończyła, to nie trzeba było niepotrzebnie odsłaniać swojego ryja dla całego świata. W głowie pewnie by sobie podśpiewywał teraz 40 lat minęło, tylko że to było już jakieś dwa lata temu, a tej piosenki nie miał prawa znać, to nie śpiewał, siedział w ciszy. Jego myśl jednak zaprzątało coś innego, cos na co odpowiedź mógł znaleźć o wiele szybciej, bowiem gdzieś tam, bliżej Oazy widział zieloną czuprynę. Jak można szybko wywnioskować, takie coś zdarzeniem częstym nie było, więc pytanie nasuwało się samo w sobie.
-Czyżby Naoki tu był? A może Suzu... ona chyba też była zielonowłosa - zapytał sam siebie, bo kogo innego miałby, jeżeli nikogo innego w okolicy nie było prócz tego chłopaczyny. W wieku był podobnym, a te młode dziecioki to się ciągle zmieniały. Dziwne rzeczy się zdarzały, bo jak wytłumaczyć fakt, że białe włosy, co nie powinno być często spotykane - tak często widywał u ludzi ostatnimi czasy, już nie mówiąc o różnokolorowych oczach, czy innych bajerach, które swą częstotliwość występowania miały o wiele większą, niż powinny.
-Szalone czasy - rzucił sam do siebie kręcąc przy tym głową dalej przyglądając się młodziakowi co on tam takiego wyrabiał przy tej oazie. A że akurat, tak zupełnie przypadeczkiem Staruszkowi pić się zachciało, a co lepszego na pustyni niż woda w której myli się ludzie, szczały wielbłądy, a pewnie i niejeden człowiek padł trupem. Toż to rarytas sam w sobie, więc chcąc nie chcąc podszedł bliżej tego jegomościa.
-Macie jakiś... ród tych zielonowłosych, czy to taka moda? - nie chciał zdradzać Naokiego, jeśli to było jego tajne i dyskretne przebranie, bo przecież Shinobi, ninja wow wow, tacy tajni, tacy niedostępni i tajemniczy. Ale zagadać jakoś trzeba było, gdy przy okazji obmył sobie twarz i napił się nieco wody, ale w odwrotnej kolejności.

[Tetsurō]

Jesień 393

Trening & Fabuła

---

Młodzieniec zbudził się na środku wydmy lekko przysypany piaskiem. Jego poprzedni trening był wyczerpujący, więc nic dziwnego, że zdarzyło mu się zasnąć wpatrując w niebo. Na szczęście przez noc nie przetoczyła się żadna burza piaskowa, bo to mogłoby skończyć się dla niego pogrzebaniem żywcem. Pustynia była niebezpiecznym miejsce, tym razem jednak okazała się być łagodna. Zielonowłosy wstał i otrzepał się z piasku, po czym podszedł do jeziora i zwilżył w nim swój szalik, który przewiązał sobie przez szyję. Nic budziło tak mocno jak kilka kropel chłodnej wody na twarzy. Skoro już tutaj był, to nabrał też trochę wody do manierki i obmył twarz. Później ruszył do swojego namiotu. Przed pójściem spać zamknął drzwi do niego, więc nie musiał się przejmować dodatkowym piaskiem we wnętrzu. Młody Marionetkarz wziął ze środka dwie bułeczki, które były zapieczętowane w zwoju z żywnością i zjadł je póki były jeszcze ciepłe i pachnące. Kiedy się najadł, wziął łyka wody i sięgnął po kolejny zwój z kolejną, bardzo przydatną techniką.

  Ukryty tekst

Pierwszy etap treningu trwał do wieczora. Zmęczony zielonowłosy, który był przytłoczony teorią, musiał na chwilę oczyścić umysł. Wrócił do namiotu, gdzie piasek był chłodny i położył się na nim, kładąc sobie na głowie swoją chustę, która była nasączona zimną głową. Tak przygotowana pół godzinna drzemka wystarczyła, aby być w pełni sprawnym i móc wrócić do treningu. Zanim to jednak, chłopak dokończył obiad, który ugotował ostatnio i dopiero kiedy był pełen, zabrał się za drugą część Nauki.

  Ukryty tekst

Technika

  Ukryty tekst

---

To był kolejny dzień. Tetsuro w Oazie spędził już prawie dwa tygodnie, cały czas przy tym trenując. Tego dnia jednak postanowił on sobie odpocząć. Słońce świeciło bardzo mocno, więc odechciewało się większego wysiłku. Trzeba było mieć też czas na regenerację, dlatego też zielonowłosy położył się w cieniu kamiennego łuku i rysował sobie, delektując się ciszą i spokojem tego miejsca. Nic nie mogło jednakże trwać wiecznie. Jego spokój został zmącony przez tajemniczego przybysza. Mężczyzna w kwiecie wieku, który zapewne jedną nogą był w grobie postanowił zatrzymać się w oazie żeby uzupełnić wodę w sobie i swoich bukłakach. Tetsuro bacznie go obserwował, co jak się chwilę później okazało, było obopólną reakcją. Przybysza zainteresowały jego włosy. Nic dziwnego, dosyć charakterystyczny kolor, jednakże on zdawał się mówić i nim tak, jakby był bardzo powszechny. Czyżby zdarzyło mu się już spotkać kogoś z ich rodziny? Czyżby on faktycznie wiedział, że Zielone Włosy są pewną charakterystyczna cechą jednej bocznych z linii rodu Ayatsuri?? Ciekawe, na pewno trzeba go będzie o to wypytać.
- Jasne, że taka moda. Pewnie nie słyszałeś o tym, że Zielony dosyć dobrze odbija słońce. Patrząc na twoje umiłowanie do czerni, albo lubisz gorąc, albo jesteś tutaj przejazdem. - wstał z piasku i strzepał jego drobinki ze swojej jedwabnej, jasnej koszuli, po czym poprawił wiszącą na szyi chustę, przy okazji zakrywając wiszący na szyi złoty medalion rodu Ayatsuri. Sprzęt do rysowania zostawił na miejscu w którym siedział, po czym podszedł w stronę miejsca, gdzie stał starszy mężczyzna.
- A tak szczerze, to nie. Takie geny. Nie nazwałbym tego rodem, ale w mojej rodzinie jest to bardzo charakterystyczna cecha. Ja, moja siostra, moja mama, mój dziadek, chociaż ten jest już siwy i trochę łysy... W każdym razie, rodzina od strony ojca mojej mamy przekazuje takie silne geny. - Tetsu opowiedział trochę o swojej rodzinie, przy okazji podchodząc do staruszka i podając mu zawinięty w biały papier baton złożony z orzechów, miodu oraz suszonych daktyli. Taki był zwyczaj, że z podróżnymi należało się dzielić. Pustynia była niegościnnym miejscem, więc trzeba było sobie pomagać, żeby przetrwać.
- Co cię sprowadza w tak odległe miejsce, oczywiście jeśli mogę spytać. Mało kto podróżuje na południe od Sabishi. Nie ma tutaj szlaków handlowych, żadnych dużych osad, raczej niegościnne tereny. - zapytał mężczyznę, cały czas lekko pilnując go swoim wzrokiem. Mimo chęci przywitania go tak jak nakazywał obyczaj, dalej z tyłu głowy miał, że w takich okolicach nie kręcą się przypadkowe osoby, a to oznaczało, że ten staruszek albo poważnie się zgubił, albo był kimś więcej niż tylko strudzonym wędrowcem.

[Kuroi Kuma]

Zielony, który dobrze odbija słońce... Staruszek wziął i popatrzył sobie na to słońce, na tego chłopczyka, ponownie powtórzył tę czynność. Niby że jak on miał odbijać słońce, skoro ono ciągle tam było.
-Nie, nie słyszałem - rzucił krótko, acz treściwie komentując słowa Zielonkawego, który raczej nie krył się przed słońcem, a wręcz przeciwnie, bo odsłaniał całkiem sporo, zamiast się osłonić chociaż trochę przed gorącem, które to oferowała pustynia.
-Przynajmniej przewiewne - wzruszył ramionami, bo to był dobry podział pomiędzy wygodą, a stylem życia Kuroia. Wiadomo - imię zobowiązywało, a nazwisko jeszcze bardziej. Młody jednak miał jednak coś ciekawego w sobie i nie był to medalion Ayatsuri, bo tych było tutaj jak psów - w końcu to tutaj mieszkali i żyli, ale... rysował? To akurat nie było powszechnie spotykane, a może bardziej Kuroi nie miał szczęścia do takich osobników. Więcej już spotkał zielonowłosych, niżeli rysowników. Wskazał palcem na sprzęt do rysownia - czyli chyba ołówek i... papier? Bo chyba niewiele więcej potrzebne było do tego zajęcia.
-Hobbystycznie, czy zarobkowo? - zainteresował się profesją młodociana, bo Ayatsuri przecież mogli być dobrzy w te klocki. Zawsze mogli mówić, że nie sprzedają piachu, tylko rysunki, a kukły to tak naprawdę zwoje ze szkicami czy czymś tam, nie wiem nie znam się na rysowaniu, okej?
-W takim razie albo ojciec albo dziadek musiał być całkiem jurny, bo kilkoro już was takich spotkałem. Bardzo silne geny albo bardzo... charyzmatyczni ich właściciele, jedno z dwóch to na pewno - na genach to przecież znał się jak nikt inny, w końcu medyk, chociaż nie taki najlepszy, tylko taki za piątaka z Biedry, z promki. Jak podróbka batonika - gorsza od oryginału, ale przynajmniej batonik. A skoro przy nim jesteśmy, to tego odmówił niestety, bo kto wie gdzie Młody go trzymał, a jeszcze niestrawności dostanie, a od obcych to nie warto przyjmować podarunków.
-Przemierzyłem całą pustynię. Od Sabishi po Tsurai. Można powiedzieć że moje życia składa się głównie z wędrówek, mógłbym zadać pytanie i w drugą stronę i w sumie zadam - uśmiechnął się nieco, bo faktycznie Młodziak zwrócił uwagę na dobry temat. Daleko od szlaków, osad, co tu robisz mociumpanie? I czemu obcym oferujesz swoje batony, CO UKRYWASZ?!

[Tetsurō]

Jesień 393

Fabuła

---

Tajemniczy przybysz zainteresował się przyborami do rysowania, wskazując je głową. Zielonowłosy spojrzał sobie przez ramię, upewniając się, że to właśnie w ich kierunku podąża jego wzrok, po czym wrócił z uśmiechem do swojego gościa. Skoro podróżował trochę po świecie i miał już styczność z jego krewnymi, to zapewne mógł się domyślać kim jest młody marionetkarz, co tutaj robi i po co mu tyle papieru. Za dużo zbiegów okoliczności, żeby nie wnioskować, że czarnowłosy nie jest członkiem tego samego cechu zawodowego co on. Z resztą, miecz przy pasie, dużo toreb, ogromny wachlarz no i na samym końcu gurda. Tajemniczy nieznajomy musiał być shinobi i to jeszcze powiązanym z klanem Sabaku, gdyż to oni słynęli z noszenia przy sobie naczyń ze swoją bronią. Tak jakby to nie było go wszędzie dookoła. Ale wracając do tematu...
- No cóż, można powiedzieć, że obie te rzeczy na raz. Moja praca jest powiązania z rysowaniem, chociaż czasami robię to też dla relaksu. Jednakże wtedy jest to zupełnie inna tematyka niż w pracy. - uśmiechnął się delikatnie na samą myśl, że mógłby projektować marionetki wyglądające jak drzewa czy też kwiaty, które zdarzało mu się szkicować.
- Hmm... - zielonowłosy zmierzył wzrokiem przybysza od stóp do głowy, starając się oszacować jego wiek. Na pewno nie był jego równolatkiem, gdyż tak zmęczona twarz zdarzała się ludziom w już dojrzałym okresie swojego życia. Nie był też tak stary jak staruszek Sakamoto, gdyż ten od kilkunastu lat jeździł na wózku i raczej nie spotykał się z shinobi... Choć może mógł być jego starszym kolegom czy też nauczycielem? Tylko czy dziadzio miał zielone włosy za młodu? Na pewno tak, w końcu to od niego geny ta miała jego matka.
- Być może spotkałeś mojego dziadka - Rindou Sakamoto, bądź jego córkę, czyli moją matkę - Nakiri, po przyjęciu nazwiska męża nazywała się Ishara Nakiri. Z dalszej rodziny jest mój wuj Rindou Umashi, znałem dosyć dobrze swoich dalekich kuzynów, Arashiego i Suzu, chociaż ten pierwszy już nie żyje, zginął w trakcie wydarzeń w Tsurai a Suzu także gdzieś przepadła jakiś czas temu. - ZIelonowłosy przyglądał się swojemu rozmówcy kiedy wymieniał imiona. Starał się dostrzec choć niewielki ruch twarzy, sygnalizujący znajomość któregoś z wymienionych imion. Wielu członków zielonowłosej rodziny sporo podróżowało, więc nic dziwnego, że mieli okazję się spotkać z tajemniczym podróżnikiem.
- Skoro już tyle opowiedziałem o swojej rodzinie, to wypadałoby też siebie przedstawić. Jestem Ishara Tetsurō, jak już mogłeś wywnioskować z mojego drzewa genealogicznego, jestem członkiem rodu Ayatsuri. - być może głupio było opowiadać tak od razu o sobie, w końcu ninja powinien być tajemniczy i w ogóle, no ale staruszek spotkał już kilku członków jego rodziny. Był też shinobi a jak wiadomo, swój pozna swego, w tej branży to się po prostu czuje.
- Moja rodzina upodobała sobie to miejsce do treningów. Ja także w tym celu przebywam tutaj od jakiegoś czasu. - widząc, że gość nie jest zainteresowany podarkiem, Zielonowłosy sam spożył baton, po czym odwrócił się i wskazał skalny łuk pod którym było całkiem sporo cienia.
- Nie chcesz się skryć w cieniu? Zapewne podróżujesz już od jakiegoś czasu, słońce dzisiaj pali jak diabli, więc na pewno będzie wygodniej. Planowałem niedługo szykować obiad, zapasów mam sporo, więc mogę się z tobą podzielić. - dobrym zwyczajem było przyjąć podróżnego w swoje progi. W końcu ty także byś chciał, aby ciebie ugoszczono w trakcie podróży. No i staruszek trochę już po tym świecie chodził, więc na pewno miał kilka ciekawych historii, którymi być może będzie chciał się podzielić z Zielonowłosym.
- W tych swoich wędrówkach miałeś jakiś cel? Czy jest to po prostu twój styl życia? Nie lubisz miast i tego, że jedzenie można kupić na targu? - uśmiechnął się do niego podczas spaceru w stronę zacienionego miejsca, po czym zajął miejsce na ziemi, opierając się plecami i chłodny kawałek skały, który jeszcze nie zdążył nagrzać się od słońca.

[Kuroi Kuma]

Kuroi jako shinobi, a to Ci heca. Kto by pomyślał... przecież to sławny sprzedawca piachu! Wędrowny piaskowy dziadek, prawdziwy znawca kruszcu wszelakiego, który można wysypać zarówno kotu do kuwety, czy też roślinkom dla ozdoby lub też dziecku do piaskownicy. Przynajmniej kiedyś mógł tak o sobie mówić, a potem przyszło wiele ustrojstwa, które miał przy sobie, w tym ten przeklęty wachlarz i już człowiek nie ma jak się kryć, tylko musi przyznać to przed sobą - czas znaleźć sobie jakiegoś nosiwodę, który by to wszystko ze sobą taszczył, wtedy mógłby się do niego nie przyznawać i po prostu dalej sprzedawać piach. To brzmi jak plan na najbliższe tygodnie. Znaleźć pazia.
-Ponoć łączenie pracy z relaksem nic dobrego nie przynosi. Potem człowiek się gubi kiedy powinien odpocząć, a kiedy wziąć się za robotę. Chyba że faktycznie tematyka bardzo odrębna i nie wiem... - Kuroi popatrzył się za jakimiś motywami do rysowania w okolicy, ale za wiele tego nie było - pustynia nie rozpieszcza w tej kwestii - Może martwa natura dla zarobku, a żywa natura dla nacieszenia oczu? Nie wiem, nie znam się czy to też tak działa, czy może jakimiś innymi zasadami się kierujecie, artyści - bo kto by ich zrozumiał. Zbyt emocjonalni, zbyt rozchwiani, jednak potrafili się zachwycać światem jako takim, dostrzegać w nim o wiele więcej. Tak jakby zyskali jeszcze jeden zmysł, tylko że niestety płacą za to wielką cenę w postaci przewrażliwienia. Dało znajome nazwisko - Arashi... gdzieś je chyba słyszał, ale może zwalić to można było na karb wieku, bo kto by wszystko spamiętał przez tyle lat. W końcu w pewnym wieku zapominasz nawet jak się nazywasz, ale akurat do tego było mu jeszcze daleko. Chłopaczek wyjawił całkiem sporo, w sumie teraz mogliby na piasku rozpisać sobie jego drzewo genealogiczne i patrzeć na nie z dumą, gdyby tylko że nie zamierzał tego robić.
-Suzu... tą to akurat udało mi się poznać. Przyjemna dziewczynka, ale było to tak dawno temu, że nawet nie liczę nawet na jej ponowne spotkanie. Niebezpieczne mamy czasy, zginąć łatwo, shinobi ciągle mają coś do roboty - a szkoda, bowiem to właśnie ją bardzo dobrze wspominał i chętnie raz jeszcze by spotkał, ale kto wie gdzie teraz jest? Może pasie sobie owce i wiedzie spokojne życie jako matka trójki dzieci, nie ma zmartwień i dzierga swetry w paski?
-W takim razie dzień dobry Tetsuro. Kuroi. - przedstawił się w nieco mniej kwiecisty i rozwinięty sposób, ale no nie miał tak sławetnego rodu, nikt nie miał zielonych włosów, w sumie matka przy roślinach robiła więc nic ciekawego czym możnaby się pochwalić. Ot Kuroi. Tyle.
-Treningu... malarstwa? - zapytał zaciekawiony, bo w sumie młodziak tu malował, a skoro to miejsce do trenowania, to chyba tym powinien się tym zajmować. To jak z wychodkiem. Imprezy tam raczej nie urządzisz. Chociaż kto Ci zabroni.
-W sumie to z miłą chęcią. Słońce może i jest przyjemne, ale skrycie się przed nim raz na jakiś czas to dobry nawyk, żeby nie ześwirować od upału. A schować się do miejsca, gdzie jest jeszcze jedzenie to już w ogóle grzechem byłoby nie skorzystać! - co jak co, jeśli Kjoszu był psem na baby, tak Kuroi był psem na jedzenie. Prosty człowiek - widzi jedzonko to je, a nie się zastanawia nad konwenansami. Czy znał chłopaka? No teraz może z imienia. Czy był dziwny, bo rysował? No tak. Ale czy dawał jedzonko? Też tak i to był strzał w dziesiątkę.
-Po prostu życie jest za krótkie, żeby siedzieć w jednym miejscu i bazgrać po papierze - bez urazy oczywiście. Jeśli nie zobaczysz świata nie wiesz co będzie miał Ci do zaoferowania, nie poznasz innych widoków, może dużo ciekawszych, a może jednak nie? W sumie to co kto lubi. Ale nie widząc wodospadu nie wiesz jak wygląda, jak brzmi, jak pachnie spieniona woda. To wszystko trzeba zobaczyć na własne oczy, a podróż najwięcej uczy i daje najwięcej doznań. Możnaby więc powiedzieć że trochę to styl życia, a trochę nie lubię miejskiego tłoku

[Tetsurō]

Jesień 393

Fabuła

---

Jak się okazało, tajemniczy gość spotkał kogoś z jego krewniaków. Co prawda była to kuzynka Suzu, która nie odziedziczyła rodzinnych umiejętności a jedynie włosy, no ale to już było coś. Skoro poznał ją dosyć dobrze i spędzili kiedyś trochę czasu razem, to Kuroi nie mógł być złym człowiekiem... shinobi... czy też handlarzem piachu, kim tam se być chciał.
- Jak już zabieram się za poważny obraz to maluję abstrakcję. Jak zauważyłeś, na pustyni nie ma zbyt wielu różnorodnych widoków, dlatego też artyści muszą sięgać do innych źródeł inspiracji. Czasami trzeba zajrzeć wgłąb samego siebie. No ale to raczej jak maluję w domu gdzie mam dużą sztalugę i czas na to. A że ostatnio nie ma mnie dużo w domu, z czasem też nie bardzo, to musi mi wystarczyć jedynie szkicowanie w trakcie podróży, czy też szykowanie pojedynczych elementów do projektów. - Zielonowłosy był dosyć otwarty jeśli chodzi o jego profesję. Skoro i tak już założył, że Kuroi wie co jest pięć i zna się na branży shinobi, to na pewno wiedział czym się zajmują Ayatsuri.
- Suzu nie tak łatwo zabić. Prędzej obstawiałbym, że wywiało ją na kraniec świata i gdzieś tam się zasiedziała. Z nią to nigdy nie było wiadomo co przyciągnie jej uwagę, to nie dziwię się, że ciotce nie udało jej się upilnować. - młodzieniec przypomniał sobie w głowie kilka wybryków starszej kuzynki, która zawsze miała na pieńku z każdym, komu nie podobał się jej plan. Już jako dzieciak była zadziorna, teraz zapewne w cale nie jest lepiej. No ale cóż, jeżeli kiedyś wróci na pustynię, to będzie można wtedy o niej pomyśleć trochę więcej.
- Oj Kuroi-san, chyba słonko trochę za mocno przygrzało. - uśmiechnął się do towarzysza, sięgając do skrytej w cieniu kamionki z wodą i nalewając z niej trochę jeszcze zimnej wody do garnka. Trzeba powoli szykować obiad.
- Trenujemy tutaj nasze sztuki shinobi. Spokojne miejsce na krańcu świata idealnie nadaje się do rozwoju osobistego. - Zielonowłosy wszedł do swojego namiotu z którego wyciągnął zwój. Miał w nim zapieczętowane półprodukty do obiadu, który teraz należało przygotować. Tetsu wrzucił gar nad już palące się ognisko, po czym odpieczętował ze zwoju kilkanaście różnych składników, które wszystkie wrzucił razem do naczynia i zamieszał. Teraz podgotuje się trochę, wymiesza, przejdzie smakami i powinno być gotowe do jedzenia, Akurat jak skończą rozmowę na kolejny fascynujący temat.
- Nie dziwię się, że dogadałeś się z Suzu. Ona także nie potrafiła usiedzieć na miejscu, chciała oglądać świat. Opowiadała mi kiedyś, że chciałaby pojechać na mur, zobaczyć co jest po jego drugiej stronie, czy też zobaczyć mroźne Cesarstwo. Pewnie teraz je realizuje błąkając się po świecie. - Tetsuro zamieszał ze dwa razy w garze, po czym zostawił go tak aby gotował się na wolnym palenisku, samemu zajmując miejsce w cieniu.
- Ja sam też trochę podróżowałem. Ale to głównie po okolicy wraz z moim wujem. Po śmierci rodziców przejął on rodzinny interes i razem jeździliśmy w karawanach z naszym towarem. Tak w ogóle, jeśli potrzebowałbyś nowych ubrań, czy też tkanin, to polecam nasz rodzinny sklep - Barwy Świata, znajdziesz go w Sabishi. Mamy dużo wspaniałych tkanin z całego świata, sami też je produkujemy i często barwimy korzystając z wielu egzotycznych produktów. - niczym domokrążca zareklamował swój rodzinny interes. Co prawda dawno przy nim nie pomagał, gdyż ostatnio wrócił na drogę shinobi, jednakże dusza sprzedawcy w nim została. No i może tajemniczy Kuroi będzie zainteresowany najczarniejszą z czerni. Co prawda, jest w niej jeszcze cieplej niż w zwyczajnej czerni, ale za to wygląda się w niej jeszcze bardziej kozacko no a nie oszukujmy się, po co innego ludzie noszą czerń?
- Jedzenie będzie gotowe za jakieś trzydzieści minut, jak wszystko się podgotuje i zmięknie. Także jak masz ochotę skorzystać z oazy i ochłodzić się w wodzie, czy też zdrzemnąć, to w sumie jest na to dobry czas. - kiedy tylko zamieszał po raz kolejny jedzenie, sięgnął po zwój ze składnikami, zwinął go i zaniósł do namiotu w bezpieczne miejsce. Głupio by było, jakby jego całe zapasy gdzieś stoczyły się po wydmie i zniknęły w piachu.

[Kuroi Kuma]

Abstrakcję... czyli że wymyśla sobie jakieś obrazki z głowy? Ci artyści to nie mieli łatwego życia, chociaż w sumie to mogliby po prostu kopiować i odtwarzać ciągle ten sam widok, który się sprzedawał, bo kto by ich przyłapał na tym, że nie kopii danego dzieła jest o wiele więcej? Jedno w Atsui, drugie w Shigashi i hajs się zgadza, a Ty nie nadwerężasz swojej kreatywności.
-Fakt, Pustynia w tej kwestii nie rozpieszcza. Chyba że ktoś bardzo by lubił wydmy, wtedy możesz mu ciągle malować coś innego, bo te cholerstwa potrafią też wędrować i się zmieniać. Możesz to wykorzystać kiedyś, tylko dopisz mnie tam jako współautora, wystarczy takie uhonorowanie - Kuroi poczuł się dumny z rady, którą to zapodał swojemu rozmówcy. Wędrujące wydmy to istny pokaz kreatywności i oryginalności, nic tylko rysować całe dnie i noce! Za to te projekty... przeklęci Ayatsuri i ich kukiełki. Nigdy nie znosił tego żelastwa, zawsze mu jakoś było tak dziwnie patrzeć jak przykładali te swoje nitki to laleczek i walczyli przy ich pomocy. Przydatna to umiejętność, co do tego to nie ma żadnych wątpliwości, z tym nie było nawet co się kłócić, ale taszczyć ze sobą cały ten sprzęt, napełniać po każdym użyciu. To by lepiej było mieć osobną lalkę do napełniania laleczek. Ah Kuroi, jakiś ty jesteś pomysłowy dzisiaj, zupełnie jakbyś był wyspany i pół dnia przeleżał w łóżku - pomyślał sobie, tylko że niestety Staruszek nie miał za bardzo okazji wypocząć. Nawet przy Oazie tym razem się nie udało.
-Człowiek to o dziwo delikatne stworzonko i łatwo o to, by mu się coś stało. W jednej chwili siedzisz sobie spokojnie popijając herbatkę ze znajomymi, a w drugiej wpada jakiś jełop i zaczyna miotać kulami ognia na prawo i lewo. Czego to dzisiaj ludzie nie wymyślą - shinobi to jednak mieli nasrane w głowach, ale taki zawód, co poradzisz Grażynka.
-Oazy to chyba ulubione miejsce Shinobich na trenowanie. Co i rusz idzie mi spotkać takich, co wybierają je na swoje pole treningowe, ale w sumie czemu by się tu dziwić. Cień - jest, woda - jest, nieco zielonego też się znajdzie od biedy. Tylko jedzenia nie ma jak w lesie i trzeba za sobą nosić, ale u was to chyba kwestia przyzwyczajenia, żeby nosić ze sobą dosłownie pół zbrojowni, to kilka posiłków więcej nie robi różnicy, hm? - zupełnie jakby kilka kanapek więcej robiło różnicę, przy tysiącach sztukach broni przewożonej w zwojach. Młodzian za to zabrał się za robienie jedzenia, a Kuroi sobie przycupnął nie chcąc mu przeszkadzać w tajemnej sztuce robienia jedzonków.
-Za mur? Ten czerep to miał szalone pomysły... Zupełnie tak jakby nie było ciekawszych miejsc no i oczywiście nieco bezpieczniejszych, a człowiek z Pustyni w takich mrozach nie ma lekko. Jednak przyzwyczajenie do tak wysokich temperatur ma też swoje wady. Możliwe że gdzieś tam sobie jest i drepta sobie rozmyślając o swoich zielonowłosych kuzynach, ja tam nie wiem - albo dostała się za Mur i została władczynią Dzikich i teraz zacznie im przewodzić w wielkiej krucjacie na południe, by móc w spokoju potrenować w Oazie. Każdy trenował w Oazie, bez wyjątków.
-Chętnie skorzystam, chociaż obecnie nie mam takiej potrzeby. Raczej korzystam tylko z kilku pakietów ubrań, wygodniej. Barwy Świata, zapamiętam. To widzę że handel też nie jest Ci obcy, czy raczej tylko pomagałeś swojemu wujostwu, niżeli wdrażałeś się w szczegóły? Przydatne to zdolności, bo jednak kto jak kto, ale wy tam to potraficie każdego przekabacić. Nawet i sprzedać piach na pustyni czy lód na wyspach - wiedział o tym coś niecoś, sprzedawca piasku nie wziął się znikąd. Na słowa o posiłku skinął tylko głową i o ile drzemać przy nieznajomych nie zamierzał, tak obmyć się zawsze warto było, dlatego też poszedł z nieco bardziej ustronne miejsce i się przemył. I tutaj możnaby opowiadać jak to łuskał swe ciało, gładził po nim dłońmi rozprowadzając ciecz po swoim ciele i takie tam, ale ani mi, ani nikomu innemu to nie było potrzebne. Potem po prostu wrócił do swojego rozmówcy.
-I jak tam?

[Tetsurō]

Jesień 393

Fabuła

---

Staruszek zdawał się wiedzieć dosyć dużo o piasku i wydmach. Zapewne na kimś z poza pustyni zrobiłoby to wrażenie, jednakże tutaj każdy musiał się na tym znać. W końcu zmieniające się wydmy i znikające pod piaskiem szlaki to codzienność obywateli Unii. Trzeba było być uważnym w podróży, nie jednego lekko przesunięta wydma zaskoczyła, wydłużając jego podróż bądź też kończąc ją w nieprzyjemny sposób. Jednakże, czy był to dobry motyw do namalowania? Może jeśli dałoby się stworzyć ruchomy obraz, taki, który zaprezentowałby jakiś czas życia wydmy i mógłby ukazać jak ona się przemieszcza. Dałoby się ukazać ją w trakcie ruchu, jednakże dalej będzie to tylko statyczny obraz. A wtedy będzie malowidłem przedstawiającym kolejną już wydmę, jak wiele ich jest malowanych na tych terenach.
- Raczej malowanie wydm nie jest moim ulubionym zajęciem. Ale oczywiście, w razie czego wspomnę o tobie przy prezentacji, Kuroi-san. - uśmiechnął się do niego i wrócił do szykowania jedzenia. Mimo, że robiło się samo, trzeba było go doglądać raz na jakiś czas. Inaczej mogło się coś przypalić, a to zniweczyło by smak całej potrawy.
- Szczerze powiedziawszy, to nie czuje różnicy. I tak wszystko popakowane w zwojach, więc skoro noszę przy sobie różne rzeczy, to mogę wrzucić kilka lekkich zwojów z zapasami i innymi rzeczami. Nigdy nie wiesz kiedy będą potrzebne, taka praca. - Tak to już było, marionetkarze ze względu na swoją pracę musieli nosić przy sobie dużo rzeczy. A jak już jesteś całkiem dobry w pieczętowanie i umiesz bardzo mocno ściaśnić jedzenie w zwoju, to noszenie przy sobie jednego czy dwóch zwojów więcej to żadna różnica. Tak jak pomyślał Kuroi, i tak trzeba nosić przy sobie mnóstwo amunicji, narzędzi, części zapasowych, olejów i innych elementów. Tak na prawdę najlepsi noszą przy sobie cały warsztat, wraz z meblami, żeby móc go rozłożyć nawet na środku pustyni. Choć to nie jest najlepsze miejsce przez wszędobylski piasek. Co z resztą jest ciekawe, że marionetkarze stworzyli swoje umiejętności i zamieszkali na pustyni, gdzie piasek wchodzący w mechanizmy jest największym wrogiem.
- Coś tam zdarzało mi się negocjować z dostawcami i kupcami, ale przeważnie i tak cała umowa była przyklepywana przez wuja. No ale udało mi się nauczyć paru sztuczek. - był dosyć młody kiedy brał udział w karawanach, ale to plus, w końcu wiadomo, że dzieci uczą się dużo szybciej niż dorośli. No ale to była przeszłość, teraz był shinobi, więc nie musiał już negocjować cen barwników, czy też przekonywać klienta, że to wasz jedwab jest najmiększy na świecie.
Kiedy Kuroi poszedł się obmyć, Zielonowłosy zaległ sobie na spokojnie pod skałą i przyglądał się jak powoli jedzonko się gotuje. Oczywiście co jakiś czas mieszał to co znajduje się w środku, jednakże aby nie wychodzić z przyjemnego cienia, robił to za pomocą swojej drewnianej kukiełki. Nie był to jakiś cudowny twój, była to zwyczajna, standardowa kukiełka, której używało wielu początkujących marionetkarzy. On jeszcze nie posiadał swojej prywatnej, zaprojektowanej o stworzonej od podstaw swoimi rękoma, choć to się miało niedługo zmienić. Drewniany humanoid w czarnym płaszczu trzymał chochlę swoimi dłońmi i mieszał co jakiś czas, tak aby jedzenie w garze nie przywarło. Kiedy Kuroi zapytał o jedzenie, Tetsuro podprowadził do siebie kukiełkę i skosztował trochę swojej potrawki, która przypominała dosyć gęsty gulasz.
- Jeszcze z dziesięć minut i wszystko będzie gotowe. - odpowiedział przybyszowi, po czym znowu podprowadził swoją kukiełkę obok paleniska, sadzając ją na piasku tak, żeby przypadkiem nie zjadł jej ogień. To by było bardzo przykre, jeśli musiałby tutaj zajmować się jej serwisowaniem. To nie było w planach na dzisiejszy dzień. Kiedy drewniany wojownik zajął bezpieczne miejsce, Tetsuro puścił linki chakry i wrócił do delektowania się cieniem i odpoczywania. Niedługo jedzonko, później zrobi się chłodniej a następnego dnia zapewne przyjdzie pora na kolejny trening.

Pacynka

Nazwa Kukły

Shiriaru

Ranga

D

Klasa i Waga

Lekka (42)

Cena

500 Ryō (Unia Samotnych Wydm) | 750 Ryō (Mur i Kraje Kupieckie)

Materiały

Tkanina, drewno

Wygląd Kukła wygląda jak zamaskowany człowiek (wzór maski dowolny) wysokości 180 cm. Proporcje ciała odpowiadają prawdziwemu człowiekowi. Odziany w prostą szatę z kapturem i wysokim kołnierzem, z rękawami całkowicie zakrywającymi ręce. Dolna część ciała to proste spodnie z materiału. Spod ubrania nie widać najmniejszego skrawka ciała. Sama kukła jest po prostu ludzkim manekinem pozbawionym jakiejkolwiek estetyki, skóry, sztucznych oczu, włosów, itd.

Mechanizmy

• 9 stawów kulistych (kolana, łokcie, nadgarstki, ramiona. szyja).
• 2 ostrza długości 30 cm, obusieczne, wysuwane z wewnętrznej części dłoni kukły.
• 2 ostrza długości 30 cm, obusieczne, wysuwane ze spodu nóg kukły.
• Miotacz senbon w głowie (w masce pojawia się otwór).
• Magazynek mały (w głowie), 25 punktów objętości, połączony z miotaczem senbon.

Uwaga Kukła dostępna dla członków Rodu Ayatsuri na terenie Unii Samotnych Wydm po normalnej cenie, oraz na Murze i w Krajach Kupieckich po zwiększonej cenie.

[/copy][/section]

[Kuroi Kuma]

-Próbowałeś? - zagadnął odnośnie malowania wydm. Jak tu wiedzieć, czy jest to Twoje ulubione zajęcie, jeśli się nawet tego nie podjąłeś? Niby coś może wydawać się nudne na pierwszy rzut oka - robisz to samo przez cały dzień, nic się nie zmienia, powtarzanie w kółko tego samego - pewnie samuraje doskonale wiedzą o co chodzi. Przygotowywanie się do cięć, monotonne wykonywanie tych samych ruchów, a jednak wielu z nich się w tym po prostu odnajduje i nie wyobraża sobie życia bez miecza. W końcu miecz to ich życie.
Chłopak jednak był kupcem. To dosyć cenna informacja, bo w ten moment już wiesz, że w tej głowie rodzi się kolejny pomysł na biznes. Prawdziwy handlarz nie przepuści okazji, to po prostu życie. Taniej kupić, drożej sprzedać, a towar może być dosłownie wszystkim. Obraz, marionetka, piach, znajomość, człowiek - wszystko to można było odsprzedać, a moralność pozostawała na drugim miejscu... tutaj nie miało co się dochodzić czy to dobre, czy to złe, bo podobne rozterki powinni mieć shinobi wykonując swoje zlecenia, a tym za to nikt się nie przejmował za bardzo. Wchodzisz, robisz swoje, wychodzisz, odbierasz nagrodę, żyjesz dalej. Witaj mój drogi, zostałeś narzędziem mordu i jeszcze pniesz się w górę po szczeblach kariery, nikt nie wygrywa albo wygrywa każdy, zależy kogo spytać.
W końcu wrócił z kąpieli, zobaczył z oddali jak marionetka miesza w kotle przygotowując potrawkę. W sumie wygodna rzecz, pewnie Kuroi mógłby to samo zrobić przy wykorzystaniu piasku, żeby się nie męczyć, ale z drugiej strony po prostu lubił od czasu do czasu coś upichcić i nie miał potrzeby do tego wykorzystywać piasku. Leniwe, acz wygodne, to trzeba było przyznać. Gęsty gulasz był już prawie gotowy, wystarczyło jeszcze tylko chwilkę poczekać i voila - posiłek za darmoszkę i jeszcze ciepły, czego chcieć więcej.
-Połączenie drewna i ognia, odważnie, ale sprytnie. Dużo masz tych zabawek, czy na razie powstają na papierze i czekają na urzeczywistnienie? - rzucił tematem do młodziaka, bo w sumie wyglądał bardziej na początkującego, tylko z jednym badylarzem. Po Ayatsuri wiesz kiedy to prawdziwy przywódca marionetek - jak ma marionetkę do targania tego całego szajsu. Widok normalnej kukiełki to nic nowego, a skoro młodziak opowiadał o swoich rysunkach, to pewnie miał to i owo przy sobie. Lalkarze musieli być jednak dziani - utrzymanie zbrojowni w dobrym stanie i uzupełnianie tego raz po raz nie mogło być tanim biznesem. Kuma zajął się także i posiłkiem, gdy ten został już podany i w spokoju sobie pałaszował, na wszelki wypadek dając swojemu towarzyszowi najpierw spróbować dania. Ot tak, żeby sprawdził czy nie potrzeba go doprawić, dosolić. Wiadomo że nie miał nic innego na myśli, co to to nie.

[Tetsurō]

Jesień 393

Fabuła

---

Malowanie wydm było czymś wręcz wymaganym podczas szkolenia każdego artysty. W końcu zaczyna się od malowania tego co nas otacza, a na pustyni były to wydmy. Zielonowłosy przytaknął na pytanie przybysza, choć po jego minie było widać, że nie spodobało mu się to zajęcie. Tak jak każdy shinobi musi umieć chodzić po wodzie czy wspinać się na drzewa, tak każdy pustynny malarz spędzał godziny na odwzorowywaniu tych wspaniałych widoków. Co ciekawe, ten wzór nie był tak popularny bez powodu, wielu przybyszów z poza pustyni lubi patrzeć na wydmy, dlatego też zamawiali sporo takich dzieł i stąd wzięła się ich popularność. Podobno patrzenie na piasek ich relaksuje, zapewne dlatego, że nie wiedzą jak zdradliwy i niebezpieczny być potrafi.
Zupa powoli dochodziła do siebie. Z losowej mieszanki warzyw zamieniała się w jednolitą, gęstą maź. Lekko pikantna, o intensywnym smaku, idealnie wręcz pasująca do jeszcze cieplutkich bułeczek, które właśnie zielonowłosy odpieczętował ze zwoju i ułożył na talerzu. Sztuka pieczętowania była wręcz cudowna, nie dość, że jedzenie się nie psuło, to jeszcze zachowywało swój stan i parametry, można było tak przechowywać jeszcze ciepłe pieczywo, czy też chłodniutkie lody. Chwała temu, kto zaprzęgł chakrę do tej pięknej sztuki.
Kiedy tylko Kuroi wyszedł ze swojej kąpieli, jedzenie było już prawie gotowe. Ostatnie kilka zamieszań z wykorzystaniem kukiełki i można było wykładać na naczynia, te oczywiście także były wyciągnięte ze zwoju. Najpierw spora chochla lekko ciemnego sosu, potem trochę sezamu, posiekany szczypior a do tego wszystkie dwie jeszcze cieplutkie bułeczki. Kuroi nie musiał czekać długo, kiedy dołączył do Zielonowłosego w cieniu, jedzonko było już gotowe. Oczywiście nie byli zwierzętami, więc zarówno pałeczki jak i głęboka łyżka do sosów i zup także się znalazła.
- Na zdrowie. - powiedział do swojego gościa, podając mu miskę z jedzeniem, samemu siadając w cieniu na swoim ulubionym miejscu i zaczynając jeść. Podejrzewał, że być może na początku Kuroi nie będzie chętny, myśląc, że jedzenie jest zatrute, dlatego też zaczął jeść pierwszy, żeby pokazać mu, że nie ma się czego obawiać.
- Większość projektów dopiero na papierze albo w głowie. Ostatnio nie miałem czasu, dużo roboty, dużo się dzieje na pustyni. No i przygotowanie idealnego projektu też nie jest proste. Nie chciałem bawić się w półśrodki, więc pierwszy projekt powstawał dość długo. No i nie wspomnę o kosztach. Sprowadzenie Stali Kantańskiej nie jest najtańsze, a trochę jej potrzeba. - trudny żywot marionetkarza. Nie dość, że trzeba było trenować jak wszyscy inni shinobi, to jeszcze musieli oni poświęcać mnóstwo czasu w warsztacie na projektowaniu, tworzeniu czy też naprawianiu swoich kukiełek. O pieniądzach nie wspominając, myślicie, że najlepszej jakości drewno rośnie na drzewach? Zapewne obok Kunai'ów...
- Ale już niedługo będzie ten czas. Zamówiłem już część meteriałów, niedługo pewnie do mnie dotrą, to wtedy mój pierwszy projekt ujrzy światło dzienne. - Tetsuro był z siebie dumny, wiedział, że może jego kukiełka nie dorasta do pięt mistrzów jego fachu, jednakże wiedział, że na pewno stawiła bym im opór i stanęła do równej walki. Był jeszcze młody, więc miał jeszcze trochę czasu na zdobycie wiedzy i stworzenia swojego Opus Magnum.
- A ty Kuroi-san, znasz może jakichś marionetkarzy? Widziałeś może jakieś ich dzieła? Być może widziałeś coś ciekawego, co mogłoby być podpowiedzią dla początkującego jak ja. - uśmiechnął się, kiedy to robił przerwę w jedzeniu aby jego organizm miał chwilę przerwy od pikantnego jedzenia. Niestety, warunki na pustyni były takie, że jedzenie musi być ostre, inaczej ciężko byłoby przetrwać w tym piekącym słońcu. Na szczęście w niektórych miejscach był zbawienny cień. Z tą myślą wziął łyk wody, zastanawiając się też przy okazji, jaka będzie odpowiedź jego tajemniczego przybysza. Kukiełka, która nie była już potrzeba, gdyż gotowanie się zakończyło, zaległa sobie w cieniu, gdzie było trochę mniej piachu niż na plaży.

Pacynka

Nazwa Kukły

Shiriaru

Ranga

D

Klasa i Waga

Lekka (42)

Cena

500 Ryō (Unia Samotnych Wydm) | 750 Ryō (Mur i Kraje Kupieckie)

Materiały

Tkanina, drewno

Wygląd Kukła wygląda jak zamaskowany człowiek (wzór maski dowolny) wysokości 180 cm. Proporcje ciała odpowiadają prawdziwemu człowiekowi. Odziany w prostą szatę z kapturem i wysokim kołnierzem, z rękawami całkowicie zakrywającymi ręce. Dolna część ciała to proste spodnie z materiału. Spod ubrania nie widać najmniejszego skrawka ciała. Sama kukła jest po prostu ludzkim manekinem pozbawionym jakiejkolwiek estetyki, skóry, sztucznych oczu, włosów, itd.

Mechanizmy

• 9 stawów kulistych (kolana, łokcie, nadgarstki, ramiona. szyja).
• 2 ostrza długości 30 cm, obusieczne, wysuwane z wewnętrznej części dłoni kukły.
• 2 ostrza długości 30 cm, obusieczne, wysuwane ze spodu nóg kukły.
• Miotacz senbon w głowie (w masce pojawia się otwór).
• Magazynek mały (w głowie), 25 punktów objętości, połączony z miotaczem senbon.

Uwaga Kukła dostępna dla członków Rodu Ayatsuri na terenie Unii Samotnych Wydm po normalnej cenie, oraz na Murze i w Krajach Kupieckich po zwiększonej cenie.

[/copy][/section]

[Kuroi Kuma]

Czasami też masz takie wrażenie, że Twoje oczekiwania są zbyt wygórowane? Gdy w głowie rodzi Ci się idea, pewien obraz rzeczywistości, który to spodziewasz się zobaczyć. Nie raz i nie dwa rzeczywistość potrafi zaskoczyć i mówisz "wow wow, such beauty". Kuroi rzadko miał coś takiego, chyba że właśnie chodziło o jedzenie. Tutaj zawsze chciał, by było jak najlepiej, bo jedzenie to życie. O ile zapach nadchodzącej potrawy był całkiem przyjemny w odbiorze, tak prezencja pozostawiała wiele do życzenia. Gęsta maź... prawie jak kisiel, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. I nie nie, nie miał zamiaru rezygnować z posiłku tylko dlatego, że wygląd mu nie pasował. Po pierwsze posiłek był darmowy, po drugie ciepły, a po trzecie głupio tak "gospodarzowi" zrobić przykrość, bo potrawa nie wygląda tak, jakbyś chciał. Bułeczki jednak ratowały sytuację i poprawiały nieco prezencję dania. Jednak różnorodność warzyw, które zawsze dodawały bodźców wzrokowych nie była nie do zastąpienia.
-Dzięki. Wzajemnie - odpowiedział "gospodarzowi" i zaczął zajmować się posiłkiem. Powąchał oczywiście chcąc wyczuć czy w jedzonku nie ma niczego, co tam znaleźć się nie powinno, ale skoro sam chłopaczek jadł, to raczej można było jeść w spokoju. Spróbował najpierw samego sosu, by ocenić go na surowo, pokiwał z uznaniem głową. Tylko ta prezencja...
-Po co sprowadzać stal z tak daleka? W okolicy brakło, lalkarze się rzucili i nigdzie indziej nic nie ma, to Kantańska jest w cenie? - zastanawiał się po co młodziakowi droższa stal, skoro lalka i tak pewnie zostanie zaraz zmiażdżona przez kogoś o nieco większej sile. Może i była bardziej wytrzymała, ale też miała swoje granice no i te koszty. Bycie lalkarzem to ciężki kawałek chleba, może dlatego Kuroi nie za bardzo za nimi przepadał? Byli po prostu mało praktyczni, tyle przygotowań, tyle roboty i koniec końców okazuje się, że przyjdzie taki katoniarz jeden z drugim i laleczka pali się jak firanki podczas świąt.
-Nie łatwiej byłoby nie wiem... radzić sobie bez kukiełek? Nie wiem czy chciałoby mi się czekać tyle czasu, aż będę mógł gdzieś wyruszyć, bo jakiś fajansiarz zapomniał wysłać stal i tak zastanawiasz się kiedy przyjdzie i czy nikt jej nie napadnie po drodze - a przecież o to nie było trudno, bo napady na karawany to dosyć częste zjawisko patrząc jak wielu shinobich jest przydzielanych do ich ochrony. Wszędzie karawany do ochrony, nim się obejrzysz zaraz jakąś napadają. W sumie zastanowił się dobrze czy znał jakich marionetkarzy i kojarzył trochę lidera Ayatsuri, ale poza tym chyba nikogo kto by bardziej zawrócił mu w głowie. Przynajmniej nikt, kto pochwalił się swoimi zdolnościami na tyle, by wyciągnąć z nich coś więcej.
-Kilka laleczek widziałem, chociaż nic ciekawego, ale w tej kwestii uznaję się za ignoranta. Jakoś marionetki do mnie nie przemawiają, są zbyt wrażliwe, a do tego potrzeba uwagi, by je kontrolować, a przy tym samemu jest się wrażliwym na ataki. A gdyby tak... podłączyć te linki do człowieka i go kontrolować? To by było coś, a mało kto by się tego spodziewał, bo to raczej nie są "standardy Ayatsuri" chyba że coś mnie ominęło - w sumie sam mocno by się zdziwił, gdyby po przecięciu linek te by się dokleiły do niego samego i począłby sam się atakować. Element zaskoczenia robił przecież najwięcej, a lalkarz który nie skupiałby się tylko na lalkach to już wielkie wydarzenie conajmniej jak użytkownik taijutsu który używa czasem mózgu.

[Tetsurō]

Jesień 393

Fabuła

---

Jedzenie, jak to jedzenie. W takich warunkach ciężko było ugotować coś wspaniałego, liczyło się aby było pożywne i dawało energię do dalszego treningu, na tym Zielonowłosy się skupiał i pod to dobierał składniki. W końcu nie wiadomo jak długo jeszcze będzie tutaj trenował, musi być w każdej chwili gotowy na dalszą naukę, bądź też rzucenie tego wszystkiego i ruszenie na kolejną misję. Co prawda nie mówił władzom gdzie zmierza, ale wystarczyłoby zapytać jego dziadka albo siostrę i już doskonale będą wiedzieć, dokąd należy się udać aby go odnaleźć. M.łody marionetkarz zajadał się swoim daniem, co jakiś czas zerkając na Kuroi'a. Jadł, więc musiało mu choć trochę smakować.
- Stal z Kantai jest znana ze swojej wytrzymałości. Wykonane z niej mechanizmy nie zacierają się tak łatwo, na przykład przy kontakcie z wszędobylskim piaskiem. Kukiełki są też dużo wytrzymalsze i są w stanie przetrwać sporo ataków. No i broń także jest ostrzejsza. Tak wykonane kukiełki są droższe, ale są warte tej ceny. - wyjaśnił swojemu towarzyszowi, po czym na chwilę spojrzał w niebo. Jego dostawa nie została zamówiona, będzie musiał to zrobić jak wróci, w końcu pora stworzyć swoją pierwszą kukiełkę, ileż można korzystać z tych rozdawanych początkującym shinobi.
- Dobrej stali nie ma za wiele, dlatego też trzeba ją sprowadzać. Do nas przeważnie przyjeżdża z Ryuzaku albo Shigashi, mają tam spore magazyny z tym materiałem. W Sabishi stal z Kantai schodzi jak świeże bułeczki. Nic dziwnego, jest tutaj sporo chętnych na wzmocnienie swojej broni. - Interesujące, że najlepsza stal powstaje prawie na drugim krańcu świata a to właśnie Sabishi jest ich największym klientem. No ale co się dziwić, wielu shinobi radzi sobie bez broni, jedynie z użyciem technik czy też swoich pięści. Ayatsuri jednakże tak nie potrafią. Byłoby to marnowaniem ich potencjału.
- To nie tak, że nasz ród jest bezbronny bez kukiełek. Mamy też swoje zapasy materiałów, które trzymamy na czarną godzinę. Tak ważny surowiec musi być dostępny dla nas zawsze. Podejrzewam, że w razie wojny, jak nie będzie możliwości sprowadzania, to otworzymy swoje magazyny. Jednakże teraz, w tych spokojniejszych czasach możemy sobie pozwolić na import. Wielu z nas nie zamyka się także tylko na naszą rodzinną sztukę. Władamy żywiołami, walczymy inną bronią, czy też wręcz. Wielu z nas jest też znanych z umiejętności medycznych i pieczętujących, więc nawet bez kukiełek możemy sobie poradzić. - uśmiechnął się, tym razem do samego siebie. Jego matka była właśnie taką kunoichi, nie skupiała się na kukiełkach. Poza nimi doskonale władała żywiołem ziemi, powietrza oraz bronią rzucaną. Pozwalało jej to toczyć walkę nawet wtedy, kiedy wszystkie jej marionetki zostały zniszczone. Dopiero teraz, po czasie, zaczynał rozumieć dlaczego matka przykładała do tego tak wiele wagi. Teraz, kiedy Kuroi o tym wspominał, tym bardziej zaczynał to rozumieć.
Kiedy jego towarzysz zaczął wspominać o kontrolowaniu żywych ludzi. Tetsu popadł w zadumę. Albo Kuroi był bardzo bystry i znał się na tym jak walczyć, albo też spotkał już jakiegoś zaawansowanego Ayatsuri, który pokazał mu swoje umiejętności. Staruszek bardzo szybko i umiejętnie odnalazł największą słabość pacynkarzy i ją uwypuklił. Wspomniał też o czymś, co potencjalnie jest możliwe, jednakże uczą się tego bardzo zaawansowani marionetkarze. Kontrola żywych ludzi, przymuszanie ich do swojej własnej woli, to wszystko jest w zasięgu, tylko czy aby na pewno powinien o tym wspominać? Wolał pozostawić to dla siebie, mimo wszystko nie chciał od razu zdradzać wszystkich swoich tajemnic. Staruszek w końcu był obcy i mógł planować coś bardzo niedobrego.
- Nie słyszałem o takich umiejętnościach. Być może nikt z nas nie wpadł na taki pomysł, a może też jeszcze nie jestem na tyle silny, aby móc opanować tak zaawansowane techniki. W każdym razie, coś takiego byłoby bardzo interesujące. Gdyby była możliwość poruszania człowiekiem wbrew jego woli, mogłoby to dać element zaskoczenia i złamać jego obronę. Bardzo ciekawy koncept Kuroi-san. Brzmisz, jakbyś miał trochę doświadczenia w walkach. Wielu shinobi pokonałeś? - zapytał go wprost, z trochę bardziej poważną miną. Wiedział, że wchodzi na grząski grunt, ale była możliwość aby dowiedzieć się czegoś interesującego od niego. Teraz już był pewien, że po powrocie do domu będzie musiał wypytać o niego w archiwach. Taki pustynny podróżnik na pewno już został kiedyś w nich opisany. Może dzięki temu pozna jego prawdziwy cel wędrówki.
Cały ten czas młodzieniec zajadał swoje danie. Kiedy skończyło mu się to co nałożył, na chwilę wstał i podszedł do garnka aby uzupełnić zawartość w miseczce. Przy okazji także nabierał więcej wody. Trzeba było dużo pić, inaczej można przegrać walkę ze słońcem, a to jest równe śmierci na tych pustych wydmach. Trzeba mieć wielkie szczęście, żeby ktoś odnalazł cię zakopanego w piasku, szczególnie w tych nieuczęszczanych częściach Sabishi z dala od głównych traktów. Młody marionetkarz co jakiś czas zerkał na swojego gościa. Bardzo ciekawiła go jego osoba. Co takiego ukrywasz Kuroi-san.

[Kuroi Kuma]

To że stal z Kantai była dużo wytrzymalsza to oczywista oczywistość, pytanie tylko czy to wpływało na trwałość całego tworu, czy może też twór ten był równie wrażliwy na czynniki zewnętrzne. To trochę jak z domem z siana i z drewna - niby drewno jest dużo wytrzymalsze, a jednak i tu i tu odporność na płomienie była na niezbyt wysokim poziomie. Czy na kukiełki taka stal była odpowiednia? Tego Kuroi nie wiedział i nawet nie miał po co się nad tym zastanawiać i prowadzić dysputy, stąd nie podejmował dalej tematu. Po prostu skinął głową przyjmując fakt do wiadomości i uznając, że kuglarz dużo więcej wie na ten temat. O doświadczeniu ciężko powiedzieć, skoro to jego pierwszy twór, ale trzeba coś zrobić samemu, by wyciągnąć wnioski na przyszłość. Taka to już kolej rzeczy.
-Spore magazyny, a o dostawę ciężko... Coś tutaj śmierdzi, może na lewo komuś sprzedają, bo skoro magazyn spory, to pewnie i materiałów też dużo. A tyle czasu to kpina po prostu. Shigashi schodzi na psy - nie to co wielka i chwalebna pustnia, oj nie, to była potęga sama w sobie. Kupa piachu, a kupy nikt nie ruszy, w kupie siła.
-Nie miałem na myśli, że kukiełkarze są bezbronni bez kukiełek, ale jednak ta sztuka to wasza przewaga. Wymaga to jednak czasu i poświęcenia, czasu który można przeznaczyć bardziej na inne sztuki i je udoskonalić. Rozproszenie uwagi nigdy nie wróżyło nic dobrego, a skupianie się na wszystkim tym bardziej. Gdyby jednak dało się wykorzystać te linki jakoś bardziej, niż tylko do tego celu? Młody jesteś, może coś wykombinujesz i staniesz się sławny, to wspomnisz że jakiś staruch na bezdrożach Ci to podsunął - puścił oczko porozumiewawczo i śmiechnął sobie pod noskiem, że taki dobry żarcik mu z tego wyszedł. Gdzie tu żart to nie za bardzo wiem, ale Kuroia jakoś to rozśmieszyło widząc nieco starszego zielonowłosego, który przemawia jak na jakiś wiecu i wspomina i Staruszku. Taka to śmiechotka.
-Coś tam człowiek powydziwiał, ale czy bym się uznawał za jakiegoś doświadczonego to nie wiem. Parę misji się zrobiło, ale niekoniecznie wiek oznacza doświadczenie. Im człowiek starszy tym bardziej się trzyma swoich zasad i reguł i właśnie nie wpada na nowe pomysły. Może to właśnie dlatego nikt jeszcze nic takiego nie wymyślił albo to wiedza tak tajemna, że nikt Ci jej nie zdradził? - złapał się za podbródek udając że się zastanawia. Nie chciał za wiele zdradzać głównie przez to, że nie lubił się tym po prostu chwalić. Nic nadzwyczajnego nie osiągnął, lubił być bardziej w cieniu. Trochę tych shinobi wymordował na swojej drodze, z czego nie był za bardzo dumny. Wolał ogłuszyć delikwenta albo uniknąć walki bo to oszczędzało czas i energię, ale jak ktoś się prosił, to nie ma czasu na zastanawianie się. Zagrożenia trzeba się pozbyć i tyle. To prosta kalkulacja - często wybór sprowadza się do Ty lub ktoś inny. Wtedy nie myślisz, zawsze wybierasz siebie, bo to swoje życie najbardziej cenisz. Bez tego nie ma Ciebie, bez tego nie ma Twoich bliskich o których się tak bardzo troszczysz. Nie ma nic, nie ma ich, nie ma nikogo, nie ma niczego na czym mogło Ci wcześniej zależeć.

[Ario]

Tetsuro & Kuroi
Twarde negocjacje
Kolejka 1/17

Kolejny dzień bycia shinobi wydawał się mijać dla obu bohaterów powoli. Słońce jak zawsze na wydmach prażyło niesamowicie, lecz przystosowani do tego ludzie zdawali nie robić sobie z tym problemu. Oprócz Was w oazie znajdywało się kilkanaście osób, w tym najbardziej przykuwający uwagę kupiec z trzema wielbłądami, zapakowanymi niemalże pod sam korek. Duże juki wypchane po brzegi zwojami, papierami i innymi materiałami świadczyły o tym, że nie jest to handlowiec pierwszej łapanki. Niedaleko obok stał powóz, który zapewne pełnił funkcję przenośnego lokum, a także rozstawialnego straganu, patrząc po jego dachach.

Jednakże nie to przykuło waszą uwagę. Niedaleko w kierunku Sabishi biegła droga, a na tej drodze zauważyliście patrol straży, który biegł w kierunku miasta. To mogłoby nawet przejść bez echa, wszak dużo spraw ostatnimi czasy wymagały interwencji strażników, jednakże po jakiejś chwili zaobserowaliście drugi patrol, który również przebiegł w kierunku miasta. Ten drugi jednak, biegł zdecydowanie szybciej.

Nagle nastąpił wybuch - dochodził z miasta, a za wybuchem zobaczyliście łunę ognia, pionową, gdzieś przy zachodniej części. Oślepiający blask zmusił Was do odruchowego zmrużenia oczu, jednak Wasze przeczucie podpowiadało Wam dobrze - coś się stało. Może tym razem nie była to bitka w karczmie, która doprowadziła do niesnasków między przebywającymi w środku, ale wybuch dochodził z...w sumie nie wiedzieliście dokładnie gdzie.

- Czy to nie z okolic więzienia? - zapytała jakaś młoda kobieta na głos, nie kierując pytania w żadną stronę. Przynajmniej mogliście mniej więcej wiedzieć, co znajduje się w rejonie wybuchu.

Ogień po chwili opadł, a na jego miejscu pojawił się czarny dym.