Osada ukryta w piasku.

[Minoru]

~ 9/14 ~

Ciężar
Wyprawa C, Ren

Miejsce: Rejon Osady ukrytej w piasku, Sabishi
Pogoda: Bezchmurne, gwieździste niebo

---

Sytuacja była trudna i wybór odpowiedniej odpowiedzi na czyny miejscowych, tak by nie pogorszyć sytuacji wymagał nie lada talentu dyplomatycznego. A jednak Ren podjęła się tego zadania. A może po prostu nie chciała dostać w łeb drewnianą pałką, co w sumie byłoby zrozumiałe. Wszak, kto lubi dostawać po łbie obuchem?
Jaka by nie była motywacja Ren, ta wykorzystała przewagę jakie dawało jej ciało shinobi i wprawnym ruchem wykonała obrót, tak by znaleźć się twarzą w twarz ze swym oprawcą. Mężczyzna był jej wzrostu, jednak o wiele szerszych barach niż ona, na twarzy nosił liczne blizny, prawdopodobnie pozostałość po jakimś dzikim zwierzu. Teraz jednak na jego licu wykwitł obraz zdumienia, jakby nie do końca dochodziło do niego jakim cudem dziewczyna znalazła się tuż przed nim. Chwilę później nastąpiło uderzenie otwartymi dłońmi w sam środek klatki piersiowej mężczyzny. Jego usta otworzyły się, pod naporem ulatującego z płuc powietrza. Jego ciało niczym bezwładne wygięło się w kształt litery C, a następnie wyleciało jak z procy do tyłu, uderzając po chwili o piasek, po którym przeturlało się jeszcze kilkukrotnie i skończyło swoją podróż z twarzą uniesioną ku gwiazdom. Żył, ale Ren zapewniła mu przynajmniej godzinną drzemkę.
- O kurwa! – Wyrwało się z ust jednego z mężczyzn i rozpoczął się popłoch. Jeśli wcześniej mieli napięte nerwy, to teraz właśnie zaczynały im je puszczać, po demonstracji jaką zgotowała im Ren. I nawet jeszcze rzuciła coś o tym, że niby nie chce walczyć, ale tego już chyba nikt nie słuchał. Zadźwięczała jedna z cięciw, wygrywając swą morderczą melodię, a strzała przemknęła obok Ren. Dla pozostałych było to równoznaczne z wydaniem rozkazu. Ze wszystkich męskich gardzieli wydobył się wysoki wrzask, będący mieszanką testosteronu, adrenaliny i strachu. Zadźwięczały kolejne cięciwy, a ci, którzy walczyli na bliższe odległości rzucili się na dziewczynę, jak jeden mąż. I na nic zdawały się wrzaski i krzyki jedynej osoby z całej tej bandy która zachowała spokój.
- STAĆ! STAĆ MÓWIĘ! KTO WAM KAZAŁ STRZELAĆ IDIOCI?! – Nieoficjalny przywódca grupki zrzucił swą broń w piach i dopadł do pierwszego ze swej bandy, łapiąc go za ubrania i potrząsając nim tak mocno, że głowa latała mu jakby był szmacianą lalką. Nikt jednak nie zareagował na jego groźby.

[Ren]

Czasem zapominała, że ma taką parę w rękach. Pchnięcie, którym miała odsunąć od siebie nadchodzącego przeciwnika, sprawiło, że ten wręcz praktycznie wystrzelił do tyłu. Zupełnie tak, jakby był szmacianą lalką, a nie pokaźnych gabarytów facetem. Czy naprawdę miała tyle siły wówczas, gdy razem z resztą unijnej wycieczki wyruszała do Sogen? Nie miała czasu, by dłużej zastanawiać się nad zmianami, które niepostrzeżenie postąpiły w jej organizmie (czyżby dzięki katorżniczemu treningowi?), bo obok jej boku śmignęła strzała, skutecznie otrzeźwiając beduinkę. Najwyraźniej wszystkie kolejne jej słowa i poczynania nie sprawiały bynajmniej, że tutejsza ludność stawała się jej przychylniejsza. Trudno powiedzieć, by była tym faktem szczególnie zaskoczona czy oburzona, bo nigdy nie była dobra w zjednywaniu sobie ludzi. W takich chwilach gdzieś w środku musiała przyznać, że przydałaby jej się Mayu - rozpieszczona dziewczyna Sabaku, która, mimo paskudnego charakteru, w czarowaniu słowem radziła sobie aż za dobrze. Ren zazwyczaj wolała się w ogóle nie odzywać. I najwyraźniej słusznie, bo w momencie, gdy zdecydowała się otworzyć usta, to wydano na nią wyrok śmierci. Może jednak lepiej było wziąć ze sobą starca?
- Powiedziałam, że nie chcę, kurwa, walczyć - warknęła tym razem już głośniej, wykonując krótki sus do tyłu, tak, by oddalić się od zbliżających się uzbrojonych po zęby tutejszych. Gruba ochronna warstwa kośćca pod jej skórą zniknęła, a zamiast niej z jej ciała wysunęły się długie i ostre kolce, które przebiły materiał ubrania i pokryły jej ramiona, klatkę piersiową i nogi. Można wręcz powiedzieć, że przypominała bardziej kościanego jeża niż człowieka. Czy na pustyni żyją jeże?
Słowa dowódcy nie docierały najwyraźniej do uszu rozognionych tubylców, bo przy akompaniamencie wrzasków i ryków została zaatakowana przez całą zgraję. Pozostało jej jedynie bronić się, starając się przy okazji jeszcze nikogo nie zabić - choć prawda była taka, że w momencie, gdy całe twoje ciało pokrywają długie na ponad pół metra kolce, a ty jesteś całkiem silną bestią, to jest to prawdziwym wyzwaniem. Przy pomocy szybko wyprowadzanych przed siebie uderzeń, kopnięć i pchnięć przy pomocy kości, Kaguya starała się zblokować nadchodzące uderzenia pałkami, włóczniami czy czymkolwiek jeszcze mieli w zanadrzu. Pozostawała uważna również na strzały znikąd, choć, jeśli ktoś tu miał choć trochę rozumu, to ze względu na bliskość swoich kompanów prawdopodobnie większym zmartwieniem od łuczników była dla niej ludzka masa walcząca w zwarciu.
Na razie skupiła się na asekuracyjnej walce do czasu, aż grupa się zmęczy lub otrzeźwieje.

  Ukryty tekst

[Minoru]

~ 10/14 ~

Ciężar
Wyprawa C, Ren

Miejsce: Rejon Osady ukrytej w piasku, Sabishi
Pogoda: Bezchmurne, gwieździste niebo

---

Wściekły tłum rzucił się na bogu winną Ren, która nie zdawała sobie sprawy z tego jak ogromna przepaść dzieliła możliwości jej ciała od zwykłego człowieka. Powinna chyba jednak zacząć o tym myśleć, bo jak jeszcze trochę urośnie w siłę, to jeszcze kogoś niechcący zabije, a to dopiero będzie problem.
Dziewczyna, odruchowo odskoczyła do tyłu, chcąc zwiększyć dystans między sobą a zagrożeniem, lecz jej mechanizm obronny nie skończył tylko na tym. Wprawne oko mogło dostrzec ruch pod jej skórą, gdy kościec zaczął się przesuwać i zmieniać. Kościane płyty zniknęły, zastąpione przez o wiele bardziej śmiercionośne kolce, które pokryły niemalże całe jej ciało. Coś takiego mógł dostrzec już każdy, w tym również i miejscowi, którym widocznie dało to do myślenia.
- O kurwa! – Ponownie wyrwało się z ust tego samego mężczyzny, sugerując, że jego zasób słownictwa był odrobinę ograniczony oraz to, że miał wielce ekspresyjną duszę. Atakujący zatrzymali się widząc jak wielkie niebezpieczeństwo może stanowić Ren i zamiast atakować na oślep i dać się pozabijać, postanowili otoczyć ją. I walka zapewne trwała by w najlepsze jeszcze jakieś pół minuty, gdzie tamci wykombinowali by kolejny błyskotliwy plan, a Ren zmiażdżyłaby ich i tak, gdyby nie nieoficjalny przywódca tej grupy, który skończył obijać mordę jednego ze swoich i widząc, że jego chłopy trochę ochłonęły wpadł pomiędzy nich i niczym kulka od pinballa krążył między nimi i zdzielał każdego po pysku.
-Co mówiłem? CO MÓWIŁEM PYTAM SIĘ! JAK MÓWIĘ STAĆ, TO MACIE STAĆ A NIE DAĆ SIĘ POZABIJAĆ! – Darł na nich ryja jak opętany, a ci chyba stracili swoje cochones, ponieważ żaden nie odważył się nawet pisnąć słowa sprzeciwu. Festiwal wyzwisk i prania po mordach zakończył się w momencie, gdy bijący mężczyzna zatrzymał się przed Ren. No, może nie tak dokładnie przed nią, a w bezpiecznej odległości od niej, a przynajmniej bezpiecznej w jego mniemaniu.
-Najmocniej przepraszam, za moich towarzyszy. To dobre chłopaki, lecz trochę w gorącej wodzie kąpani. Mam nadzieję, że możemy rozstać się w jeszcze przyjaznych relacjach. Więc mówiłaś, że czego tu szukasz? – Wyraźnie spokorniał, w stosunku do tego co przedstawiał sobą jeszcze niedawno.

[Ren]

Powietrze przecięła trzecia "kurwa" podczas tego krótkiego spotkania - i miejmy nadzieję, że już ostatnia. Wokół najeżonej beduinki zebrał się wianuszek chłopa, bynajmniej nie ze względu na jej ogromne powodzenie wśród płci przeciwnej, lecz po to, by otoczyć ją z każdej możliwej strony. Kaguya była zwarta i gotowa próbować w dalszym ciągu odpierać niezbyt finezyjne ataki mieszkańców ukrytej w skałach osady, nawet jeśli oznaczało to, że będą tak tańczyć do świtu. Okazało się jednak, że ma w swoich nieudolnych próbach uspokojenia sytuacji zaskakującego sojusznika. Facet, który najwyraźniej pełnił tutaj funkcję przywódcy, zaczął sam za pomocą brutalnej siły doprowadzać do porządku niepokornych podwładnych. Ren, dotychczas wyłącznie skupiona na obronie i przy okazji niezamordowaniu kogoś przez przypadek, gdy wreszcie to dojrzała, była tym początkowo cholernie zdezorientowana. Potem jednak odetchnęła z ulgą, bo najwyraźniej parę razów wystarczyło do tego, by uzyskać posłuch wśród agresywnej lokalnej ludności.
Chaos wreszcie ustał dzięki odrobinie niezbędnej przemocy, przynajmniej na razie, a zgraja zaprzestała na moment natarcia. Beduninka, z charakteru raczej nieufna, również przestała próbować opędzić się od ataków. Nie zdecydowała się jednak opuścić jeszcze gardy, dalej strasząc kościanymi kolcami, na wypadek, gdyby ktoś jeszcze nie miał dość. Łypnęła tylko na swojego wybawcę spod zmarszczonych brwi, niezbyt przekonana jego nagłą zmianą nastawienia.
- Nie gniewam się - odpowiedziała tonem, który sugerował raczej coś przeciwnego, ale napięcie powoli zaczynało już z niej schodzić. Mimo wszystko trudno było mieć pretensje do ludzi, którzy chcieli chronić swojej ziemi, nawet jeśli byli trochę nadgorliwi. - Naboru. Znacie kogoś takiego?

  Ukryty tekst

[Minoru]

~ 11/14 ~

Ciężar
Wyprawa C, Ren

Miejsce: Rejon Osady ukrytej w piasku, Sabishi
Pogoda: Bezchmurne, gwieździste niebo

---

Sytuacja była opanowana. Może nie na tyle, by wszyscy mogli zaśpiewać combayah i rozejść się, ale na pewno na tyle by nie eskalować dalej. Ciężko było ocenić również zostawienie swych kolców na wierzchu. Z jednej strony dawało to do myślenia wszystkim zebranym, toteż każdy gorąco głowy pomyślał dwa razy zanim zrobił coś głupiego. Z drugiej, raczej nie zjednywała sobie w ten sposób ludzi. Chociaż ten most został spalony już dawno temu.
Ren wyjaśniła powód, dla którego wtargnęła na teren ich wioski, a z ust co najmniej kilku osób wyrwało się ciche westchnięcie. Twarz przywódcy grupy zbladła, a brwi zbliżyły się do siebie, w geście zaskoczenia, taka bardzo, że niemalże stworzyły jedność.
-Po jaką cholerę szukasz tego psychopaty?! – Wyglądał na naprawdę poruszonego. Jego podwładni zaczęli coś szeptać między sobą, lecz żaden nie na tyle głośno, by Ren mogła zrozumieć co mówią.
-Dawno o nim nie słyszeliśmy, ostatnio kilka miesięcy temu. Wpadł do nas obił mordy kilkunastu z chłopaków, kilku zabił. Pewno byłoby więcej ofiar, ale wyglądało na to, że zmęczył się i czmychnął… – Rozpoczął swą krótką opowieść, demonstrując jednocześnie na najbliższym z towarzyszy, jak Naboru spuszczał im łomot. Pozostali w grupie przytakiwali mu, ruchem głowy.
-Naprawdę, robił niesamowite rzeczy. A jeśli jeszcze pomyśleć o tym ile lat miał ten gość… przecież ludzie w jego wieku powinni żegnać się już z życiem a nie napadać na wioski i ludzi mordować. – Dorzucił jeszcze na koniec, by podkreślić jak niebezpiecznym i nietypowym kolesiem był ten cały Naboru. No to Ren dowiedziała się czegoś… tak jakby, na pewno dowiedziała się, że Naboru tu był, ale mieszkańcy nie widzieli go już od dawna. Zatem… co dalej?

[Ren]

Czy wyglądała głupio, gdy stała tak najeżona jak jeżozwierz, gdy konflikt zdawał się jak na razie wstęnie zażegnany? Może. Czy czerpała pewną satysfakcję z tego, że ta nadmiernie wroga postawa wzbudziła dostatecznie duży postrach, by przestali próbować ją zatłuc? Może.
Nazwisko Naboru albo zadziałało na zbiorową wyobraźnię, albo ciągnęło za sobą jakieś nieprzyjemne wspomnienia. Ren na szczęście wspomnień ani skojarzeń nie miała żadnych, zerknęła więc jedynie z cieniem roztargnienia po ludziach, gdy wokół rozniósł się szmer rozmów. Nie zwiastowało to niczego dobrego.
- Psychopaty? - powtórzyła, unosząc nieznacznie jedną brew. Chwilę później miała okazję dowiedzieć się, dlaczego kupiec zasłużył na takie miano - a nawet nie tylko usłyszeć historię jego wizyty, ale także obejrzeć prezentację przemocy, jaka miała tu miejsce. - A przywitaliście go tak samo jak mnie? - mruknęła pod nosem z cieniem irytacji, nie będąc w stanie powstrzymać tej może niepotrzebnej uwagi. Mieli cholernie duże szczęście, że udało jej się utrzymać nerwy na wodzy. Prawda była taka, że gdyby tutejszy watażka w porę się nie zreflektował i nie powstrzymał swojej nabuzowanej hałastry, to może sama zarobiłaby na podobny tytuł.
Z drugiej strony po czymś takim mieli prawo nie przepadać za nieproszonymi gośćmi. Szczególnie, że podróżujący kupcy raczej wolą robić interesy niż urządzać krwawe kaźnie.
- Nie znam faceta - wyjaśniła krótko, jakby przypominając sobie, że powinna może jak najszybciej rozjaśnić sytuację i poinformować tutejszych, że jest nijak związana z gościem, który doprowadził tu do małej rzezi. - Podróżuję ze starcem, który szuka swojego wnuka. Jeśli ktoś z waszych po niego pójdzie i go tu przyprowadzi, to możemy na spokojnie porozmawiać. - Tutaj uniosła nieznacznie najeżone ramię, jakby sygnalizując, że może wtedy zdecyduje się z łaski swojej przestać zbroić.
Wskazała miejsce, gdzie zostawiła swojego towarzysza. Potem odczekała moment, aż ktoś został posłany po staruszka Hana, licząc na to, że pokaz sił sprzed paru minut sprawił, że jej słowa były bardziej perswazyjne, a następnie znów przeniosła spojrzenie na lidera grupy.
- Zaginiony wnuk robił jakieś interesy z Naboru. Może go widzieliście. Był sam?

  Ukryty tekst

[Minoru]

~ 12/14 ~

Ciężar
Wyprawa C, Ren

Miejsce: Rejon Osady ukrytej w piasku, Sabishi
Pogoda: Bezchmurne, gwieździste niebo

---

Ten, który wydawał się przywódcą całej tej zgrai, ochoczo zaczął kiwać potakująco głową na potwierdzenie, że Naboru był psychopatą. Chwilę później zareagował z oburzeniem, gdy ta zadała pytanie o to jak został powitany w ukrytej wiosce.
-Chronimy jedynie swoich domów, po to nasza wioska jest tak dobrze ukryta by nikt się nam nie pałętał bez zaproszenia. – bąknął zeźlony, ponieważ dziewczyna zdawała się nie rozumieć tak prostej oczywistości. Na całe jednak szczęście Ren potwierdziła to czego miejscowi zaczynali się domyślać sami. Mianowicie, że dziewczyna pomimo tego, że szukała Naboru, to nie miała z nim wcześniej do czynienia. Wyjaśniła również co właściwie tutaj robiła i zaproponowała nawet rozwiązanie tej sytuacji. Mężczyzna spojrzał na nią spode łba oceniając co też powinien zrobić. Najchętniej by ją zapewne spławił, ale czuł że to nie może być takie proste jak by się mogło zdawać.
-Skocz no po tego dziaduszka. Rozwiążmy tą sprawę i rozejdźmy się wszyscy – Rozkazał jednemu ze swych podwładnych. Ten początkowo ociągał się, nie chcąc tego robić, lecz zdawał sobie sprawę, że nie ma tak naprawdę wyboru, dlatego też poczłapał ze spuszczoną głową, w kierunku wskazanym przez Ren.
-Jesteście pierwszymi gośćmi tutaj od kilku tygodni. Gdy Naboru przybył tutaj, był sam. Nie wiem kogo szukasz, ale twój dziadek musiał coś pomieszać. – Odpowiedział w między czasie. Mijały kolejne chwile, podczas których wszyscy patrzyli się na siebie oczekując na przybycie ostatniego aktora tej całej sytuacji. Nagle, twarze zebranych zaczęły zmieniać swój wygląd. Wpierw ich oczy zrobiły się większe, a usta wykrzywiły w grymasie przerażenia. Następnie zaczęli wskazywać za plecy Ren, a ich usta otwierały się w niemym krzyku. Gdy dziewczyna obróciła się w tamtą stronę, dostrzec mogła przedziwny obraz. W ich stronę szedł dziaduszek Han, nie był jednak przygarbiony, ani zmęczony, a wyprostowany i wyglądał jakby był w pełni sił. Na jego twarzy widniał szeroki, złowrogi uśmiech, którym obrzucał wszystkich zebranych. Było coś jeszcze, w prawej dłoni trzymał bezwładne ciało człowieka, który poszedł po niego. Trzymał go za kołnierz, tak że ten ciągnął po piasku swymi nogami, lecz to nie stanowiło dla Hana najmniejszego problemu.
-Naboru… – Wyrwało się z ust przywódcy grupy, a starzec zatrzymał się na dźwięk tego imienia.
-Od jakiegoś czasu używam imienia Han. Ren moja droga, myślałem że znasz zasady tej gry i zajmiesz się tymi panami. A może źle cię oceniłem i jednak używasz głowy nim zaczynasz kopać? – Starzec pochylił się by sięgnąć do swych kostek. Wszyscy zebrani mogli dostrzec na nich jakieś opaski, dość sporych rozmiarów. Staruszek odwiązał sznurek na obu opaskach, a te opadły na piasek, zagłębiając się weń jakby zrobione były z żelaza.
-Od razu lepiej – zarechotał i wbił swój wzrok we wszystkich zebranych, jak drapieżnik na polowaniu.

  Ukryty tekst

[Ren]

- Niech będzie. - Wzruszyła ostatecznie ramionami na słowa szefa, z jednej strony nie chcąc już kontynuować tej wymiany uszczypliwości, a z drugiej faktycznie będąc w stanie uznać rację strzeżenia własnych ziem.
Gdy mężczyzna spoglądał na nią podejrzliwie, najwyraźniej analizując, czy powinien zrealizować jej prośbę, Kaguya odpowiedziała na jego wzrok zimnym, ale cierpliwym spojrzeniem. I, najwyraźniej, zadziałało - a może to były te zaostrzone kości, które chroniły jej ramiona? Najważniejsze było jednak to, że w tym momencie całą gromadkę łączyły w tym momencie wspólne interesy. A interesem tym było jak najszybsze rozejście się, każdy w swoją stronę.
- To stary człowiek. Im często miesza się w głowie – mruknęła do niego pod nosem, gdy w końcu ktoś poszedł poszukać jej zguby, niechcący zdradzając swoje narastające poirytowanie całą tą sytuacją. Wszystko wskazywało na to, że wyruszanie w podróż ze stetryczałym dziadkiem faktycznie było głupim pomysłem. Może to jednak jej, a nie staremu Hanowi słońce zbyt przygrzało w główkę?
Potarła dłonią swoją ciemną czuprynę, jakby odruchowo chcąc sprawdzić, czy faktycznie nie bije od niej gorąc. Kątem oka jednak dojrzała coś dziwnego – powoli zmieniające się grymasy tutejszych, od niemego szoku, po szczere przerażenie. Beduinka przez chwilę jakby bezmyślnie zawiesiła spojrzenie na wykrzywionej twarzy jednego z lokalsów, a następnie, jakby w zwolnionym tempie obejrzała się za siebie, podążając za kierunkiem, który ktoś wskazał palcem. Jej starszawy towarzysz wędrówki się znalazł. No proszę, Dziaduszek Han trzymał się o wiele lepiej, niż mogła się spodziewać.
Chwilę potem dojrzała ciało, które za sobą ciągnął. Zaraz, zaraz, co tu się, do cholery, dzieje?
Choć te pytanie Kaguya zadała niemo do samej siebie, to staruszek Han - a jak się okazało tytułujący się również jako Naboru - natychmiast zdecydował się rozjaśnić wszystkie jej wątpliwości. Jego grymas zdecydowanie nie przypominał serdecznego uśmiechu życzliwego dziadzia. Beduinka natychmiast prześlizgnęła się w miejscu, zwracając w stronę miejsca zagrożenia - kierując się ku swojemu pozornie bezbronnemu towarzyszowi podróży i odkrywając swoje plecy przed uzbrojoną grupą, która jeszcze chwilę temu próbowała ją zamordować. Życie bywało przewrotne.
- Skąd mam znać zasady gry, jeśli mnie ich nie nauczyłeś, dziadku - warknęła przez zaciśnięte zęby, uginając nieznacznie kolana. Spojrzenie czarnych ślepiów Kaguyi ześliznęło się na opaski na kostkach mężczyzny, które wcześniej umknęły jej uwadze. Nigdy wcześniej nie widziała czegoś takiego - ale nie zwiastowało to niczego dobrego.
I choć starzec początkowo majstrował przy tej dziwnej ozdobie niespiesznie, zupełnie tak, jakby poprawiał sznurowania w sandałach, to z momentem, gdy te zapadły się głęboko w piach, Kaguya zrozumiała, że żarty się skończyły.
Jakby bezwiednie uniosła przed siebie jedną rękę, a w stronę dziadka wystrzeliły wszystkie jej paliczki. Na razie testowała, co jeszcze miało się wydarzyć.

  Ukryty tekst

[Minoru]

~ 13/14 ~

Ciężar
Wyprawa C, Ren

Miejsce: Rejon Osady ukrytej w piasku, Sabishi
Pogoda: Bezchmurne, gwieździste niebo

---

ZDRADA! Han okazał się żmiją w przebraniu. Naboru, jak nazywał się naprawdę dziadek wbił swój wzrok w kobietę z którą tutaj przyszedł. Ren była zupełnie inna niż kiedy ją spotkał. Wcześniej wydawała się dzika, nieprzystępna, teraz od jej ciała zdawała się bić aura dzikiego zwierzęcia, zupełnie jak od niego samego.
-Miałem cię za człowieka, który nie potrzebuje tłumaczeń by wiedzieć kiedy trzeba używać pięści. – Odpowiedział na słowa dziewczyny, samemu przyjmując lekko pochyloną pozycję do przodu, jakby gotował się do złapania czegoś dużego i ciężkiego. Lecz pierwszy ruch wykonała dziewczyna. Uniosła swoją dłoń w kierunku dziadka, co temu nie uszło uwadze i po chwili wystrzeliła. Pięć pocisków z dużą prędkością pomknęło w kierunku starca, uderzając go w różne części ciała. O dziwo, Naboru, Han, czy jak on chciał siebie nazywać, nie zareagował na nadlatujące zagrożenie. Z każdym trafionym pociskiem wyraz jego twarzy bladł coraz mocniej. Ostatecznie technika nabiła mu kilka siniaków i rozcięła skórę w kilku miejscach.
-Dobrze, zatańczmy! – Wychrypiał i ruszył z całym swym impetem w kierunku dziewczyny. O dziwo, starzec był szybki, jak na swój wiek, można by rzec, że wręcz był demonem prędkości. A jednak, dla Ren było to o wiele za wolno, by mogło stanowić dla niej zagrożenie. Naboru zminimalizował odległość między nimi, do starcia bezpośredniego i zadał kilka ciosów, które nie miały wręcz prawa trafić naszej bohaterki i wtedy wyskoczył do góry, wykonując kopniak z obrotu. Celował w miejsce które nie zostało pokryte kolcami, w jej głowę, był przy tym wyraźnie szybszy, niż jeszcze chwilę temu, a jednak wciąż dziewczyna mogła uniknąć jego ciosu bez większego problemu.
-Dobrze, dobrze. Uwielbiam takie rozgrzewki! – Dziadek uskoczył do tyłu, zwiększając dzielącą ich odległość, spodziewając się nadchodzącego kontrataku.

  Ukryty tekst

Obrażenia

  Ukryty tekst

Użyte techniki

  Ukryty tekst

[Ren]

Może ktoś inny przewidziałby taki bieg wydarzeń, ale Ren raczej nieczęsto używała głowy. Teraz, gdy starzec dwojga imion obnażył się z tym, że upatrzył ją sobie po to, by wykorzystać do... No właśnie, do czego? Do ostatecznego pogromu wioseczki na samym środku niczego? Cóż, tak naprawdę nie było to ważne. Ważne było tylko i wyłącznie to, że teraz jej gorąca krew zawrzała w żyłach, a starzec, który próbował ją użyć do swoich celów, stał przed nią, o wiele mniej bezbronny, niż mogła się tego kiedykolwiek spodziewać.
- Bo gówno o mnie wiesz - syknęła, gdy stworzone z jej kości pociski wbiły się w ciało starucha. Dziadek może i nie wyglądał na takiego, dla którego było to praktycznie bezbolesne draśnięcie, ale miał najwyraźniej dostatecznie grubą skórę, by nie dać się przy pomocy byle czego wyłączyć z walki. Jego postawa naśladowała jej gardę, co mogło oznaczać tylko jedno - będą walczyć w klinczu. Ciekawy wybór jak na kogoś, kto jedną nogą powinien być już w grobie.
Gdy dziadyga ruszył na nią, odpowiedziała podobnym ruchem. Cholernik ruszał się całkiem nieźle, o wiele lepiej niż to, czego spodziewałaby się po kimś w tym wieku. Kiedyś spotkała jednak na swojej drodze już innego starego piernika, który wówczas był w stanie dorównać jej kroku, a nawet ją prześcignąć - pomyślałby ktoś, że nauczona tym doświadczeniem nie nie doceniałaby dziś staruszka. Ren pozostała jednak pyszna, przez to dość bezmyślna, i musiała zebrać tego żniwo - choć trudno nie było być pysznym, gdy nadal, mimo tego, że ten wyzbył się balastu, górowała nad nim swoją szybkością. I szczególnie trudno nie być bezmyślnym, gdy większość spraw udawało się jej załatwić za pomocą siły swoich mięśni.
- Zamknij się. I zdychaj w końcu. - Mocno zaciśnięte zęby sprawiły, że jej głos był chrapliwy. Choć unikanie ciosów wyprowadzanych przez dziadka nie było zbyt wielkim wyzwaniem, to zaczynał ją już poważnie irytować. Dotychczas jedynie przemieszczała się w miejscu, oszczędzając energię i odpierając geriatryczne ataki. Teraz jednak starzec wycofał się, pozwalając jej przejąć inicjatywę. Między brwiami Kaguyi pojawiła się głęboka bruzda.
Ren wystrzeliła do boku, nie chcąc atakować go frontalnie – jednak chwilę później odbiła w stronę boku mężczyzny, osiągając swoją pełną prędkość i starając się maksymalnie ścieśnić dzielący ich dystans. Nie była teraz skupiona szczególnie na obronie – chroniły ją kości, które wydostały się spod jej skóry. Kunoichi skupiła się teraz na tym, by zasypać mężczyznę serią szybkich ciosów, wspomaganych dodatkowo przez kolce, które otaczały jej ramiona, wzmacniając siłę uderzenia. Celowała w miękkie gardło, starczą pierś i wrażliwą przestrzeń w okolicach pach i żeber, gdy tylko starzec w odruchu podnosił ręce, by obronić się przed którymś z ataków. Jej spojrzenie było zimne, ale uszach szumiało jej od adrenaliny. Praktycznie zapomniała, że starcie dzieje się wśród świadków.

  Ukryty tekst

[Minoru]

~ 14/14 ~

Ciężar
Wyprawa C, Ren

Miejsce: Rejon Osady ukrytej w piasku, Sabishi
Pogoda: Bezchmurne, gwieździste niebo

---

Ren była znudzona, Ren była poirytowana, Ren była wściekła. Han, Naboru czy jak się chciał tam nazywać, wyglądał na pewnego siebie, ale nie mógł wiedzieć co nadchodzi. Ren wystrzeliła niczym bełt z kuszy zachodząc swego przeciwnika od boku. Była tak szybka, że jej przeciwnik nawet nie zdążył zauważyć, że jego przeciwniczka nie stała już przed nim. Jeśli Ren liczyła na uniesienie rąk przez dziadka, to srogo się przeliczyła, Naboru nie zareagował nawet o centymetr, gdy uderzenie trafiło go w jego kark. W tym właśnie momencie, wielu z obrońców tego miejsca było szczęśliwych, że Ren jednak nie była przeciwko nim. Naboru zrobił krok do tyłu od siły uderzenia i ugiął się lekko, lecz to by było na tyle.
-Jasna cholera. – Zaklął pod nosem, gdy doszedł do siebie po tym uderzeniu. Staruch był piekielnie wytrzymały, nawet chyba bardziej niż szybki. Lecz na jego twarzy było można dostrzec, że dochodzi do niego w jakiej znalazł się sytuacji.
-Ren, kochanie dogadajmy się. Widzę w tobie ogromny potencjał, już teraz jesteś silniejsza ode mnie, a pod moimi skrzydłami osiągniesz status boga, pomyśl tylko o tym… Jedyne co musisz zrobić, to pozabijać tamtych ludzi za toba. – Zaczął czarować kobietę, obiecując jej wielkość. Nie atakował, wiedział że na nic się to nie zda. Nie zwiększał dystansu, ponieważ zdawał sobie sprawę, że dziewczyna zmniejszy go do zera, nim zdąży mrugnąć okiem. Przyjął jednak postawę obronną, gotów kontratakować, jeśli nadarzy się taka potrzeba. Ludzie stojący za Ren, wzdrygnęli się na propozycję jaka padła z ust starca. Oni również zdawali sobie sprawę, że z takim żywiołem nie mają szans.

  Ukryty tekst

Obrażenia

  Ukryty tekst

Użyte techniki

  Ukryty tekst

[Ren]

Nie spodziewała się, że człowiek w tym wieku będzie tak cholernie twardy. Kaguya dobrze wiedziała, że góruje nad nim szybkością – zaskakująco sprawne ciało starca nawet nie było w stanie nadążyć za tym, jak szybko była w stanie się przemieszczać wokół niego, sprawnie wykonując kroki klanowego tańca. Jednak prędkość, jaką była w stanie osiągnąć, umożliwiła jej wyprowadzenie łopatologicznego, nieprzemyślanego wręcz ciosu w jego kark - sama się zdziwiła, jak proste mogło to być.
Szkoda tylko, że uderzenie, zamiast wyłączyć z gry piekielnego starca, jedynie lekko go oszołomiło. Ren zaklęła pod nosem. Czy ten człowiek był ciosany ze skały?
Gdy padła propozycja układu, Kaguya oddychała ciężko i chrapliwie, obserwując Hana-Noboru niezbyt przyjaźnie z dystansu, który sam narzucił. Jej spojrzenie przesuwało się po jego sylwetce, gdy planowała swój kolejny ruch. Pozwoliła mu jednak mówić.
- Boga? – Powtórzyła za nim, znów wracając wzrokiem na starczą twarz. Jej grymas przestał być na moment aż tak zacięty, a wrogość na moment zastąpiło rozkojarzenie. Czy faktycznie posłuchanie dziadygi i pójście za nim było drogą do osiągnięcia boskości? W Kotei widziała z bliska rzeczy, które dotychczas nie wydawały jej się możliwe do zdobycia dla zwykłego człowieka. Tylko jakie bariery musieli przekroczyć ci ludzie, by stać się tym, kim byli? By osiągnąć taką moc? Czy w końcu znalazła kogoś, kto wskazałby jej do tego drogę?
Opuściła nieznacznie trzymaną gardę, zamyślone spojrzenie przesuwając się po sylwetkach tutejszych, w końcu zatrzymując się na herszcie bandy, której zamordowanie zlecił jej starzec w zamian za swój patronat. Jej ciało przekręciło się nieznacznie w miejscu, gdy zwracała się ku nim, odsuwając od swojego wężowatego towarzysza podróży. Dłonie beduinki zacisnęły się w pięści.
Z jej boku, z opuszczonego ramienia, które skierowane było w stronę Naboru, wystrzeliły kości. Te same, które wcześniej chroniły ją i wspierały jej uderzenia, teraz pogrubiły i wydłużyły się znacznie, sięgając długości paru metrów. Kaguya, obciążona nowym balastem, prześlizgnęła się w bok w miejscu w nagłym zrywie, bokiem napierając na starca i ciężarem swojego ciała wspierając dźgnięcia, które miały na niego nadejść.

  Ukryty tekst

[Minoru]

~ 15/14 ~

Ciężar
Wyprawa C, Ren

Miejsce: Rejon Osady ukrytej w piasku, Sabishi
Pogoda: Bezchmurne, gwieździste niebo

---

Chłodny wiatr owiał wszystkich zebranych na tej przedziwnej scenie. Han stał przed Ren, czekając z nadzieją na pozytywne rozpatrzenie jego propozycji, a obrońcy wioski ukrytej w piasku robili to samo, z nadzieją że dziewczyna rozpatrzy tą kwestię negatywnie. Ren opuściła swoją gardę, wymawiając pojedyncze słowo. Twarz Hana wyglądała teraz jakby nie wierzył w to co się dzieje, choć właśnie na taki obrót sprawy liczył. Ale jeszcze umowa nie została przypieczętowana. Ren obróciła się w kierunku tamtych, wciąż jeszcze rozważała jego propozycję.
-Tak, twoja siła i moja technika. Ludzie będą cię wielbić, lub też drżeć na dźwięk twego imienia. Będą nazywać cię… Diabłem pustyni – Postanowił wzmocnić swój przekaz kolejnymi obietnicami. Jeśli miał wyjść z tego wszystkiego cało, musiał przekabacić ją na swoją stronę. Widział jak dłonie Ren zaciskają się w pięści, gdy zwróciła się w ich stronę, widział jak odsunęła się w ich kierunku. Czy naprawdę udało mu się? Czy naprawdę znalazł kogoś godnego bycia jego następcą? I wtedy wydarzyło się coś, czego mógł się spodziewać, lecz ruchy dziewczyny obniżyły jego czujność. Choć w rzeczywistości nie miało to najmniejszego znaczenia, gdyż prędkość z jaką został zaatakowany nie dała mu nawet czasu na jakąkolwiek reakcję. Kolce wystające z ciała dziewczyny wystrzeliły w jego kierunku. Wydłużyły się znacznie, dosięgając jego ciała. W pierwszym momencie jego mózg nie potrafił przetworzyć co się właściwie dzieje. Lecz ból wywołany przez wbijające się w jego ciało kościane kolce uprzytomniły mu, zdradziła go. Starzec splunął krwią, gdy z przedziurawionego płuca zaczęło ulatywać powietrze. Wiedział co to znaczy. Umierał, a więc znalazł kogoś godnego. Normalnie upadłby już na ziemię, lecz wbite w niego kolce nie pozwalały mu na to. Szkoda, że Ren nie zechciała przyjąć jego propozycji.
-Głupia dziewka… – Były to jego ostatnie słowa, nim stracił przytomność. Żył jeszcze, lecz rany jakie otrzymał powodowały, że wykrwawiał się szybko i bez medycznej pomocy… no cóż, nie było dla niego ratunku. Do Ren zbliżył się dowódca obrońców tego miejsca.
-Dziękuję. Baliśmy się, że zwrócisz się przeciwko nam. – Głos mu drżał, tak samo jak i ciało. Zdawał sobie sprawę jak niewiele brakowało a to on znajdowałby się po drugiej stronie kolców.
-Te ciężary, które nosił na swoich kostkach. One coś musiały znaczyć. Gdy przybył tu po raz pierwszy nawet ich nie ściągał i… nie był wtedy tak szybki. – Wytłumaczył co wiedział, gdy jego ludzie zaczęli zbliżać się do umierającego Hana.
-Jeżeli chcesz, zajmiemy się pochówkiem… domyślam się, że nie masz ochoty tracić na to czasu. – Zaproponował. Nagle, jeden z jego ludzi przyniósł ciężary, które nosił na sobie staruszek. Były w opłakanym stanie, pełno było dziur i przetarć w materiale który utrzymywał ciężary na miejscu.
-Jeśli chcesz, możesz je zabrać, choć bez napraw, raczej ci się nie przydadzą. – Dowódca wypowiedział ostatnie zdanie i pozostawił dziewczynę samą sobie, udając się w kierunku Hana, który terroryzował to miejsce. Tak oto kończy się ta historia. Dobro zatryumfowało, kolejny już raz.

Wyprawa zakończona sukcesem

  Ukryty tekst

[Ren]

Kolce wykonane z cholernie twardych kości Kaguya bez trudu przebiły ciało prawie tak samo wytrzymałego starucha. Siła ataku sprawiła, że wreszcie opuściło go życie, którego ten tak uparcie się trzymał. Ren zachwiała się w miejscu, czując nienaturalny ciężar zwiotczałego ciała, które musiała teraz utrzymać na swoim boku. Odzyskała balans, uginając nieznacznie nogi, aż wreszcie poprawiła się w miejscu i anulowała technikę, pozwalając umierającemu Hanowi-Naboru osunąć się na ziemię. Jeszcze dychał. Faktycznie był cholernie twardy. Czy popełniła błąd, nie decydując się go wesprzeć? Ci ludzie tutaj, których zdecydowała się obronić, w ostatecznym rozrachunku nie mieli jej nic do zaoferowania.
Cóż, teraz było już po fakcie.
Spojrzała z cieniem zamyślenia na dogorywającego starca, wyraźnie zmęczona - nie tylko od ubytku chakry, ale także ze względu na wszystko, co miało dzisiaj miejsce. Z rozkojarzenia wyciągnął ją jednak głos mężczyzny, który jeszcze jakiś czas temu próbował zastraszyć ją razem ze swoją bandą. Na słowa podziękowania machnęła jedynie ręką w zbywającym geście.
- A wy chcecie tracić czas? Zabierzcie go gdzieś dalej od wioski. Sępy się nim zajmą - odparła szorstko na pomysł przygotowania pochówku dla starca. Trudno jej było zrozumieć tok myślenia ludzi, których szeregi regularnie przetrzebiał agresywny starzec, ale równocześnie może właśnie to było to, co powinno się teraz zrobić. Może dla bogów, może dla własnego sumienia, może po to, by w nocy nie nawiedzały ich rozżalone duchy. Wzruszyła ramionami, jakby chcąc, by to, co powiedziała przed chwilą, poszło w niepamięć. - Nieważne. Jak tylko wolicie.
Coś innego bardziej interesowało ją w tym momencie - wykonane z metalu obciążniki, które zdjął z siebie dziadek, a które teraz niósł jeden z tutejszych. Gdy zostały jej zaoferowane, Kaguya tylko wyciągnęła po nie ręce, a potem z uniosła z cieniem zaskoczenia brwi, czując, jak cholernie były ciężkie. Nigdy wcześniej nie widziała czegoś tak niepozornego, a tak niebezpiecznego. Nadal przed oczami miała ten moment, gdy starzec opuścił je na ziemię.
Skinęła tylko głową w geście podziękowania, gdy ta niezwykła rzecz została jej zaoferowana. Może jednak faktycznie czegoś nauczy się od tego piekielnego dziadziunia? Może cała ta farsa okaże się jednak nie być aż tak bezsensowną stratą czasu?
I faktycznie, tak jak zostało to wcześniej powiediane, nie chciała marnować już ani chwili więcej. Jeszcze tego samego dnia ruszyła w drogę, kierując się z powrotem do Ningyo-shi. Znała tam całkiem niezłego kowala.

z/t -> Sklep z wyposażeniem