Szlak transportowy

[Misae]

Misja C
Tetsuro
Z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciach?
25/…

---

Mimo ciągłego skupienia, na tym aby dwójka łobuziaków nigdzie nie uciekła, Tetsuro mógł wreszcie odpocząć i cieszyć się podróżą. Godzina była jeszcze młoda, co był wstanie ocenić bo pozycji wściekle palącego słońca. Mógł korzystać i cieszyć się rozmową z siostrą, teraz nawet milszą bo nie związaną z planowaniem.
Drobne rumieńce zagościły na policzkach Yuriki gdy brat z pewnością w głosie zapewniał ją o tym, że jej umiejętności również kiedyś mu dorównają. Była to piękna, jednak dalej odległa wizja dla kunochi.
-Dobrze, że mam nauczyciela w tobie i dziadku, bez waszego wsparcia nie byłoby to realne do osiągnięcia - odpowiedziała z wdzięcznością w głosie. Na codzień w tym pełnym pędu życiu nie było zbyt wielu okazji by tak po prostu sobie podziękować, by okazać wdzięczność za dary jakie otrzymuje się od drugiej osoby. Coś tak pięknego, a zarazem tak niedocenianego.
-Z ciebie również braciszku, nawet bardzo! - choć oczy zaszkliły się jej ze wzruszenia, w głosie ponownie była wyczuwalna pewność. Brat jak mało kto zasługiwał na uznanie i dobre słowo.
Szczęśliwie droga minęła bez zbędnych postojów. Mężczyźni siedzieli w ciszy i nie przeszkadzali.
Gdo dotarli do bram wyszedł z niej wysoki, dosyć barczysty mężczyzna, którego ciało przykryte było wieloma warstwami luźnego, białego materiału, które skutecznie chroniło przed oparzeniami. Strażnik wysłuchał z uwagą i nie mając większych problemów by rozpoznać w dwójcę parę, która jakiś czas temu opuszczała osadę od razu przeszedł do rzeczy. Niezbyt delikatnie wysadził kłusowników z powozu.
-Pracowitą drogę mieliście w takim razie! Jeżeli to nie są owocne łowy, to nie wiem co, prawda gagatku? Boki zrywać, nie? Co to za cierpka mina, humor ci nie dopisuje? - zagadnął najpierw do Tetsuro, po czym wymierzył sójkę w bok rannemu, który syknął z bólu.
-Zajmę się resztą, odpocznij, wydawałeś się być rano czymś zafrasowany, razem z Amu wszystko dopniemy do końca. Odprowadź tylko wielbłądy do domu.. nie wiem ile mi zajmie, a im też należy się odpoczynek - zaproponowała Yurika, czekając na zgodę lub nie brata. Miał chyba swoje sprawy na głowie.

Podobizna - Brunet
Podobizna - Blondyn

[Tetsurō]

Jesień 393

Misja C

---

Strażnicy szybko zajęli się więźniami, więc nie trzeba było się nimi już przejmować. Tetsuro mógł odsapnąć i dopiero teraz przypomniał sobie, że na jego głowie spoczywa duża dynia. Sięgnął do kabury po kunai i kilkoma sprawnymi ruchami naciął ją tak, aby mogła zejść z jego głowy, kiedy już udało mu się jej pozbyć, zapieczętował ją w swoim zwoju. Szkoda zmarnować tak wspaniały okaz, być może będą mogli coś z niego ugotować w domu. Chwilę później chłopak zajął się zapieczętowaniem swoich kukiełek w zwoju, teraz już nie były mu potrzebne. Więźniowie zostali przekazani, więc mógł schować swoją broń, szkoda aby wszędobylski piasek zapchał ich mechanizmy, chociaż i tak, jak po każdej misji, będzie musiał udać się do pracowni i porządnie je przeczyścić. Kukiełki muszą być zawsze zadbane, inaczej odmówią posłuszeństwa w najmniej oczekiwanym momencie, a to może zaważyć na sukcesie zadania, bądź też nawet zadecydować o czyimś życiu.
- Skoro zajmiesz się wszystkim, to ja wrócę do domu, zapewne jest tam trochę do ogarnięcia. Przeczyszczę też sobie kukiełki i schowam dynię do spiżarni. Mam nadzieję, że masz pomysł co z niej ugotować, bo trochę tego jest. - zaśmiał się i podszedł do wozu, gdzie były przywiązane rodzinne wielbłądy. Odwiązał oba i odprowadził na bok, po czym po raz kolejny spiął je razem, tak aby jadąc na jednym z nich mógł prowadzić drugiego obok siebie. Co prawda trasa nie była daleka, nie planował też jechać tłocznymi uliczkami, ale przezorny zawsze ubezpieczony.
- No to powodzenia w rozmowach z urzędnikami. Mam nadzieję, że potraktują sprawę poważnie i nasz bandyta dostanie wysoką karę. No i mam nadzieję, że zwierzęta wrócą na wolność, ale o to jestem spokojny, wiem, że dopilnujesz sprawy. Możesz im tam co nieco szepnąć, że ci pomogłem, ale bez przesady, to ty tutaj odwaliłaś większość roboty, ja tylko dopilnowałem, żeby te dwa gagatki dojechały bezpiecznie do miasta. - uśmiechnął się do siostry i poczochrał ją po głowie. Wiedział, że poradzi sobie, w końcu w siedzibie władzy wszyscy są pomocni, gramy do tej samej bramki, wszystkim zależy na jak najlepszym życiu w tych trudnych okolicach, więc na pewno jej pomogą. Zielonowłosy mógł ze spokojem ruszyć w stronę domu, gdzie czekało go trochę obowiązków. Miał nadzieję, że wyrobi się ze wszystkim, przecież miało go czekać dzisiaj jeszcze jedno, dużo trudniejsze zadanie. Musiał być gotowy, tak samo jak jego drewniani wojownicy. Wielbłądy ruszyły, a młody marionetkarz skierował je na tak dobrze znaną wszystkim trasę.

[Misae]

Misja C
Tetsuro
Z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciach?
27/28

---

Tak oto zakończyła się misja wesołego zielonowłosego rodzeństwa. Spryt i wprawne śledztwo Yuriki w połączeniu z wysokimi umiejętnościami bojowymi Tetsuro musiały w ostatecznym rozrachunku skutkować ogromnym sukcesem. W końcu jakby nie było, dzięki nim, po uzyskaniu sprawnej pomocy medycznej zwierzęta zostały wypuszczone do swojego naturalnego środowiska, gdzie mogłby żyć w spokoju i radości. Dwójka kłusowników została zabrana i sądząc po podejściu strażnika trochę zajmie nim dotrą do więzienia. Młodsza siostra naszego bohatera nie próżnowała - od razu zabrała się za podróż do siedziby władzy, gdzie ze szczegółami opowiedziała o całym swoim dochodzeniu - o zbieranych dowodach i śladach. Nie brakowało w raporcie ciepłych słów o udziale Tetsuro, który niedługo potem mógł się cieszyć wynagrodzeniem i pochlebnym wpisie do akt - w końcu uratowali słodkie puchate zwierzątka! Komu by nie zmiękło serce?!
Dumny, pełny ciekawych wspomnień z minionego dnia, nasz bohater mógł wrócić do domu szykując się na kolejną tym razem spodziewaną misje. Idać w stronę chylącego się ku zachodzie słońcu, prowadząc dwa wielbłądy mógł zastanowić się nad znaną każdemu frazą - Czy z rodziną dobrze wychodzi się tylko na rycinach? Jego siostra znała odpowiedź, a on?

Kolejny post jest ostatnim postem w misji.

Misja zakończona sukcesem!

[Tetsurō]

Jesień 393

Misja C

---

Zielonowłosy nie spodziewał się, że kiedy wstanie rano to zostanie wciągnięty w taką przygodę. Co prawda miał inne plany, jednakże nie mógł odmówić swojej siostrze. Na szczęście wszystko przebiegło szybko i sprawnie, bandyci zostali złapani i przejęci przez strażników, Władze będą poinformowane, a zwierzęta wrócą na wolność, tam gdzie ich miejsce. Nic tylko się cieszyć. Tetsuro miał też trochę czasu z siostrą, czasu, którego ostatnio dosyć mocno mu brakowało, więc tym bardziej cieszył się z tej misji. A to, że dostanie wynagrodzenie za tą misję i wpis do akt, to tylko dodatkowy bonus. Zrobiłby to bez tego. No ale miło, że ktoś w osadzie postanowił docenić ich starania. Chłopak miał tylko nadzieję, że uda im się odnaleźć kryjówkę tych kłusowników, zwierzęta na wozie to na pewno nie były jedyne, jakie udało im się porwać. Ale to już pozostało w rękach Yuirki, Tetsu doskonale wiedział, że dziewczyna sobie poradzi i doprowadzi tę sprawę do końca.
Młody marionetkarz kierował się w stronię domu, przy okazji zastanawiając się co będzie dalej. Dzisiaj miała go czekać poważna misja, tylko czy aby na pewno jest gotów, czy aby na pewno wszystko jest na tyle przygotowane, żeby mogło się udać? Delikatnie się stresował, w końcu to już nie będzie zwykłe łapanie bandytów, tylko walka ze zorganizowaną grupą. Na szczęście nie będzie tam sam. Teraz musiał odpocząć i taki też miał plan. Kiedy tylko wjechał do swojej rodzinnej przestrzeni, schował wielbłądy do stajni i porządnie je nakarmił i napoił, po czym wszedł do domu. Chciał tam porządnie zjeść i choć na chwilę się zdrzemnąć. Musiał być w pełni sił, dlatego też zabrał jedzenie i ruszył do swojego domu. Pamiętał, że ma jeszcze zająć się oczyszczeniem swoich kukiełek, jednakże to planował zrobić dopiero po odpoczynku. Drewniani wojownicy nie byli w złym stanie, więc w razie czego weźmie ich na misję bez czyszczenia, a on sam potrzebował regeneracji. Mimo tego, że walka była krótka a przeciwnik niezbyt silny, to jego zmysły cały czas pracowały na pełnych obrotach, co więcej, trochę stresował się obecnością siostry, w końcu była to kolejna osoba, na którą musiał zwracać uwagę i jej pilnować. Mimo tego, że potrafiła o siebie zadbać, to dalej nie chciał aby coś jej się stało. Dlatego też zmęczył się bardziej niż zakładał. Po szybkim zjedzeniu położył swoje ubrania na odpowiednie miejsce, oczywiście elegancko poskładane, zasłonił okno i wskoczył na łóżko, licząc, że chociaż chwilę będzie mu dane odpocząć. Nim się spostrzegł to już odpłynął i zasnął. Mimo wszystko, dzisiejszy dzień dał mu trochę w kość.

Z/T

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 15 / 17 Poprzednia Lokacja : Ryuzaku no Taki - Szlak Transportowy

Mimo tego, że podczas rozmowy trochę się działo, ta skończyła się w miarę szybko. Wszyscy wiedzieli w jakiej są sytuacji, więc po ustaleniu, że wszyscy znajdują się po tej samej stronie, mogli się rozejść. Strażnicy zapewne i tak już będą podejrzliwi, więc nie ma co igrać z ogniem. Im mniej osób wiedziało o tym co wydarzyło się na tym brzegu jeziora tym lepiej. Tengo pożegnał swoją ukochaną pocałunkiem, a następnie skinął głową do Riki i ruszył wzdłuż brzegu w stronę swoich towarzyszy. Satomi za to postanowiła wpław przepłynąć ten całkiem spory kawałek jeziora. Jednakże tym razem nie robiła tego sama, otóż towarzyszyła jej nasza bohaterka, która przy okazji przekazała jej bardzo ważną informację. Satomi aż zatrzymała się na chwilę w wodzie, zawisła i spojrzała na swoją towarzyszkę, tak jakby chciała potwierdzić, czy na pewno mówi ona prawdę. Mina Riki była poważna, więc dziedziczka także zrozumiała, że nie są to żadne żarciki.
- Jesteś tego pewna? To mocne oskarżenie a wszyscy w koło pracują dla mojego ojca od dawna. Nie sądzę, żeby ktokolwiek dopuścił się takiej zdrady. Wszyscy zawsze byli zadowoleni z pracy dla niego, dobrze płacił, traktował jak członków rodziny... - odpowiedziała, samemu także dosyć głośno myśląc nad tym wszystkim. Nie dawało jej spokoju to co powiedziała Rika. Kto mógłby posunąć się tak daleko??
- W takim razie dobrze, że tu jesteś. Zamachowcy pewnie nie będą podejrzewać tego, że możesz stanowić dla nich zagrożenie, a wtedy też ich zaskoczysz i mnie uratujesz. - uśmiechnęła się dosyć pogodnie. Nie było w niej zwątpienia, zdawało się, że w pełni wierzy w to, że Rika będzie w stanie ją uratować. Czy to były słuszne założenia, czas pokaże...
Po dopłynięciu do kamienia, Satomi potrzebowała jeszcze chwili na dokończenie swojej kąpieli a później zaczęła się obmywać i ubrała się w świeże ubrania. Kiedy była już gotowa, wyszła do strażników, przy których znajdował się dowodzący patrolem Tengo. Cała gromadka jakby nigdy nic zaczęła iść do obozowiska. I wtedy też stało się coś niespodziewanego... Krzaki po prawej stronie zaczęły szeleścić, zdawało się, że nadciąga niebezpiecznie zwierze, gdyż ruch był spory. Strażnicy sięgnęli po broń i przygotowali się do walki. Szybko jednakże okazało się, że był to fałszywy alarm. Był to Hoochi, który prawdopodobnie zgubił się gdzieś w lesie, dlatego też zaczął biegać co sił w łapkach, żeby tylko wrócić z powrotem na trakt. Jego oczka już prawie były pełne łez, na szczęście kiedy dostrzegł Rikę, wskoczył jej na głowę i się schował w jej włosach. Na szczęście fałszywy alarm. tydzień później Kolejne dni podróży mijały spokojnie. Rika miała sporo czasu na zaprzyjaźnienie się z towarzyszkami oraz z winem. Nie działo się nic wartego wspomnienia, od zwyczajne życie w podróży. Z każdym kolejnym dniem robiło się coraz cieplej, aż w końcu i drzewa zaczęły się przerzedzać. Krajobraz zaczął robić się coraz bardziej pustynny, aż nie wiadomo kiedy dotarli do granicy Atsui, co także oznaczało dotarcie do granic Unii Samotnych Wydm. To tutaj, w wiosce przy granicy, była pora na kolejny postój. Trzeba było trochę przebudować transport, kupić zapasy, wynająć trochę wielbłądów, no kilka godzin to trwało. Trzeba było także poczekać na przewodnika, gdyż teraz trasa nie była już taka prosta. Wydmy potrafiły się zmieniać z jednym podmuchem wiatru, dlatego też potrzebny był ktoś obyty w tych terenach. No i się znalazł. W pewnym momencie Arato przyprowadził do obozowiska drobną dziewczynę średniego wzrostu. Miała długie, zielone włosy spięte w dwa warkoczyki, po jednym na każdy policzek, intensywnie zielone oczy oraz lekko żółtą, zapewne opaloną przez słońce cerę. Ubrana była w zwiewne, lekko przezroczyste szaty w kolorze piasku. Przy sobie miała trochę rzeczy, głównie torby sugerujące bycie shinobi, jednakże najciekawszy był duży zwój, który nosiła na plecach. Oczywiście przyprowadziła ze sobą swojego dzielnego wielbłąda, który był obładowany jeszcze dwoma dużymi zwojami przytroczonymi do siodła.
- Jestem Ishara Yurika, będę waszą przewodniczką do Sabishi, gdzie oczekuje was ród Noburu - dziewczyna skłoniła się, witając wszystkich w obozowisku. Oczywiście została także osobiście przedstawiona dziedziczce. Satomi była tak zaintrygowana dziewczyną, że nawet zaprosiła ją na ten czas postoju do swojego powozu, oczywiście Rika i Umichika, jako jej przyjaciółki, także tam były. Tam nastąpiło oficjalne przedstawienie wszystkich.
- Powiedz mi, Yurika-san, czy pustynia jest niebezpieczna? Słyszałam o rabusiach na szlakach, ale to było raczej w dawnych czasach. Podejrzewam, że tak wielkie Państwo jak Unia bez problemu radzi sobie z problemami.
- Ależ oczywiście, trakty są zabezpieczane przez patrole naszych żołnierzy. Jednakże na pustyni nie tego należy się obawiać najbardziej. Słońce i wiatr to nasi najwięksi sojusznicy, ale także i najwięksi przeciwnicy. Burze piaskowe, wiatr przesuwający wydmy i trakty wraz z nimi i palące słońce zabiły na pustyni więcej ludzi niż rabusie kiedykolwiek byliby w stanie. Dlatego też jestem tutaj, my, ludzie pustyni wiemy jak sobie z tym wszystkim radzić. Obiecuję, że bezpiecznie doprowadzę was do celu. - dziewczyny rozpoczęły rozmowę, jednakże wzrok Riki przykuło coś innego. Otóż coś ruszało się w torbie na biodrze młodej zielonowłosej. Nie trzeba było długo czekać, żeby przekonać się co to było. Otóż z torby wychylił się podłużny nosek, który należał do szczura. Ten jednakże bardzo grzecznie tylko się rozejrzał, a następnie wrócił do wyjadania znajdującego się w torbie ziarna.
- Przy dobrych wiatrach będziemy w Sabishi za dziesięć dni, więc będzie dużo czasu na rozmowy i opowieści o pustyni. Choć oczywiście raczej na postojach, w ciągu dnia muszę zająć się bezpieczeństwem naszego przejazdu. - Zielonowłosa kontynuowała swoją opowieść, a następnie spojrzała po przyjaciółkach panny młodej. Póki co byłī ciche, więc może trzeba było je jakoś zachęcić do rozmowy.

Hoochi
Pan Hisuiuma
Satomi Hisuiuma
Arato
Tengo
Umichika
Ishara Yurika

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Prawdziwy sojusz, taki nie tylko z grzeczności, Rika i Satomi zawiązały w niecodziennych okolicznościach. Wpierw Rika zobaczyła Pannę Młodą nagusieńką z innym mężczyzną, który pracował dla starego Hisuiumy, a potem sama podzieliła się wieściami, które były dla Satomi zaskoczeniem. Być może wcześniej myślała, że obecność Riki to tylko dodatkowe wsparcie, niezmotywowane niczym innym jak po prostu większą wagą całej podróży. Kilka słów sentokini wypowiedzianych z pełną powagą przemówiły do Satomi, która musiała teraz rozumieć, że ktoś polował na jej życie, zaś ojciec wcale nie dołączył do ekspedycji Tengo w ramach zemsty. No, raczej. Bardziej zorientowane w sytuacji popłynęły do drugiego brzegu, gdzie Rika spodziewała się zobaczyć Hoochiego, wytrwale powstrzymującego strażników przed poznaniem prawdy. Przy brzegu nie znalazła ani sowy, ani stróżów, którzy cierpliwie czekali na skończenie kąpieli przez burżujkę. Rikę zastanawiał los Hoochiego, ale nie martwiła się zanadto. Pewnie wciąż gdzieś czuwał albo odleciał po coś do jedzenia, znacznie lepszego niż odrobina cebuli. Dziewczyny wyszły więc naprzeciw strażnikom i wspólnie skierowały się do obozu. Już chwilę później niepokój wzbudził podejrzany ruch w krzakach. Tak, tak. To nie kto inny, jak Hoochi. Sowi bohater miał wilgotne oczka i Rika bez żadnych pretensji przyjęła go na ramię i osłoniła przed widokiem innych. Ważne że tak panienka, jak i sam Hoochi wiedzieli, że to tylko wypadek przy pracy. A jak się to miało do zapewnienia Satomi, że skutecznie powstrzymuje strażników przed odkryciem, że ta udała się na drugi koniec rzeki? Jeśli będzie okazja, to wyjaśni jej, że posługuje się głównie Genjutsu. Czasami robi rzeczy, których nie widać...
Kolejne dni upłynęły pod znakiem pławienia się w hisuiumskich luksusach z odrobiną czujki na służbie. Nic się jednak nie wydarzyło. Po tygodniu podróży w coraz bardziej zmieniającym się klimacie, dotarli na pustynne obrzeża. Nastąpiły przygotowania do dalszej drogi. Nieprzyjazne piaski wymogły zaangażowanie przewodnika, którym okazała się dziewczyna w zbliżonym wieku do Satomi, Riki i Umichiki. Ta jednak nie tylko siedziała z Arato, wskazując drogę. Za prośbą Panny Młodej dołączyła też do grupy dziewczyn. Rika otaksowała wzrokiem zielonowłosą dziewczynę o egzotycznej z perspektywy Ryuzaku urodzie. Poczuła igiełkę zazdrości, wędrując męskim wzrokiem na jej jedyne miejsce o sile wywierania wpływu zbliżonej do Genjutsu. Nie podobało jej się, że Satomi poświęca nowej tyle uwagi. Przygryzła wargę, by tylko nie pochwalić się własną, niebagatelną rolą w tej podróży. Musiała jednak przyznać przed samą sobą, że Yurika była sympatyczna. Choć mogłaby nazywać się inaczej.
-Dziesięć dni? Na pustyni chyba nie ma za bardzo skrótów? Wydaje mi się to bardzo długo. Przez ten czas może nas zaatakować ta burza piaskowa albo wykończyć słońce. Nie mówiąc już o rabusiach. - zauważyła. - A gdzie będziemy się zatrzymywać? Zastanawiam się czy nic nam wtedy nie grozi. Bo jednak w lesie znacznie łatwiej rozbić obóz i zadbać o przytulne warunki.
Rika chciała jeszcze zapytać, gdzie można dostać takie szaty, ale miała swój honor i tego nie zrobiła.
-Ojej, Yurika. Ty chyba umiesz walczyć. - zagaiła, wskazując na jeden ze zwojów.
Ale zwój to był mały pikuś. W torebce przewodniczki znajdował się SZCZUR. Możesz sobie być sentoki i posiadać jutsu masowej zagłady, ale jeśli masz dwa chromosomy X i widzisz szczura, tracisz grunt pod nogami. Natychmiast zrobiła krok lub dwa w tył.
-Yurika, masz w torebce szczura! Jak chcesz mogę wysłać Hoochiego to się z nim rozprawi! - mówiła rozemocjonowana, niespokojnym głosem. Sytuacja wymagała natychmiastowego, stanowczego działania, zanim szczur pożre je wszystkie żywcem. Jak ta dziewczyna zamierzała ochronić ich na trasie, jak nie potrafi zabezpieczyć swojej własnej torebki?

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 16 / 17

Atmosfera w powozie była przyjemna, Panie na spokojnie się zapoznawały, wymieniając uprzejmości i razem zajadając się ciastkami. Oczywiście w tym ostatnim miał swój udział także Hoochi, który pochłaniał ich sporą ilość. Na szczęście jego towarzyszki były już do tego przyzwyczajone i po prostu uzupełniały zjedzone przez niego zapasy. Oczywiście, jak to kobietom, żadnej z dziewczyn nie umknął fakt odnośnie ubrań, jakie nosiła na sobie zielonowłosa, mimo pustyni, która zdawała się być przecież niszczycielem ubrań przez wiatr i piasek, te były bardzo ładne, zapewne były nowe, bądź z dobrych tkanin. Co ciekawe, splot z którego były wykonane, był bardzo nietypowy. Nie umknęło to także spojrzeniu Yuriki, która postanowiła odpowiedzieć na te zbyt długie spojrzenia. Lekko się zarumieniła i delikatnie wyprostowała, aby pokazać materiał w jego pełnej krasie.
- Widzę, że przyciągnęły waszą uwagę. Mój wuj ma nosa do interesów i sprowadza takie perełki z całego świata. Jak będziecie miały chwilę w Sabishi, to polecam zajrzeć do sklepu "Barwy Świata" wuj ma dosyć duży wybór przeróżnych skarbów, na pewno coś wam się spodoba.- uśmiechnęła się i przygryzła ciastkiem. Szybko jednak postanowiła zmienić temat, bo uznała, że już za długo się wszyscy w nią wpatrują. Na szczęście tutaj przyszła jej z pomocą Rika.
- Nie zakładam, że będziemy mieli bardzo dobre tempo. Jesteście ludźmi nie przyzwyczajonymi do naszych temperatur i warunków, więc podróżować będziemy głównie z rana i wieczorem, gdyż w środku dnia może to być zabójcze dla was. No i właśnie z powodu warunków pogodowych prawdopodobnie będziemy musieli trochę nadłożyć trasy. Już jadąc w tę stronę widziałam przemieszczającą się po horyzoncie burzę i uwierzcie mi, nie chcemy w nią wpaść. Wyobraźcie sobie, że są one w stanie żywcem pogrzebać cały wóz. - mimo spokojnego charakteru i luzu jaki sobą reprezentowała, w trakcie opowiadania o pogodzie Yurika była śmiertelnie poważna. Jak wspominała, pogoda jest największym przeciwnikiem na pustyni a Ci co jej nie doceniają, umierają jako pierwsi.
- Coś tam umiem. Niedawno odebrałam awans na Akoraito mojego Rodu. Jednakże jeszcze daleka droga przede mną, mój brat, mama czy dziadek są dużo silniejsi niż ja. Ale w razie jakiegokolwiek zagrożenia nie musicie się obawiać, obronię was. - w jej oku widać było błysk. Zdecydowanie wierzyła w swoje słowa, czy słusznie, oby nie było okazji do ich zweryfikowania, w końcu podróż powinna minąć spokojnie.
No i wtedy się zaczęło. Rika dostrzegła gryzonia, na którego widok struchlała. Kiedy tylko wspomniała o nim, pozostałe dwie dziewczyny także napięły się jak cięciwy na łukach. Jeszcze nikt nie krzyczał, jednakże widać było przerażenie na ich twarzach. Jedynie Hoochi pozostawał spokojny, choć stanął przed ciastkami i wypiął pierś, jasno dając do zrozumienia, że będzie bronił ich za cenę swojego ptasiego życia. No i oczywiście nasza zielonowłosa nie robiła żadnych scen. Sięgnęła do swojej torby i wyciągnęła z niego brązowego szczurka z lekkim przesianiem, nie był ogromny, nie przypominał tych spotykanych w portach, raczej był średniej wielkości. Zwierzątko grzecznie siedziało na jej ramieniu i zajadało sobie orzeszka włoskiego, z którego udało mu się wygryźć sporą dziurę.
- To jest Amu, uratowałam ją ostatnio przed kłusownikami, którzy nielegalnie polowali na zwierzęta w okolicy i je wywozili nielegalnie poza tereny Unii. Większość zwierząt została wypuszczona na wolność, no ale ona postanowiła zostać ze mną. - dziewczyna podniosła delikatnie rękę ze szczurkiem, tak aby wszyscy mogli jej się dokładniej przyjrzeć, a następnie odłożyła ją do swojej torby i dała kawałek ciasteczka, które jeszcze chwilę temu sama jadła.
- Pozwólcie, że pójdę porozmawiać z ochroną i przekazać im kilka ważnych uwag. Na pustyni trzeba zwracać uwagę na kilka nietypowych rzeczy. No i myślę, że niedługo będziemy ruszać. Słońce będzie powoli zachodzić, więc temperatury nie powinny być bardzo mordercze. - dziewczyna delikatnie skłoniła się Satomi, a następnie wyszła z powozu, pozostawiając trzy przyjaciółki same sobie.
- Rika, Satomi, czekają nas chyba zakupy niedługo. Nie wiem jak wy, ale chyba muszę kupić sobie jakąś odjazdową tkaninę na pamiątkę. Tak zareklamowała ten sklep, że nie mogę się doczekać aż zobaczę co ciekawego mają, co jest nie do dostania w Ryuzaku!
- Ślub się pewnie nie odbędzie od razu, więc będziecie miały chwilę na udanie się na zakupy, ja pewnie będę miała sporo formalności do załatwienia, więc wiecie. No ale nie krępujcie się, możecie iść we dwie. - no i dalsza rozmowa zeszła na ubrania, zakupy i inne sprawy, które uwielbiają dziewczyny. Czy ich życie aż tak różniło się od innych nastolatek? Jak widać, w niektórych aspektach niewiele.
Po około godzinie karawana ruszyła. Powoli zaczęła penetrować bezkresną pustynię, wbijając się coraz bardziej w środek. Nim dotrą do Sabishi, muszą najpierw przejechać całe Atsui w szerz, a to trochę czasu zajmie. Na szczęście pogoda zapowiadała się całkiem dobrze, a przynajmniej tak zapewniała przewodniczka. Naszą bohaterkę czekały kolejne, nudne, ale miejmy nadzieję, że spokojne dni spędzone z Umichiką i Satomi. Czy ona jeszcze pamięta na czym polega jej zawód? Czy może od tych luksusów zapomniała jak się składa pieczęcie...

Hoochi
Pan Hisuiuma
Satomi Hisuiuma
Arato
Tengo
Umichika
Ishara Yurika

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Yurika miała wiele do powiedzenia na temat świata pustyni. Dziewczyny chłonęły jak gąbka informacje o Barwach Świata, sklepie jej wuja i wyjątkowości sprzedawanych tam tkanin i nieco mniej gąbkowato resztę wprowadzenia, gdzie pustynianka tłumaczyła co, jak i dlaczego logistycznie rozwiązane w dalszej części podróży. Możliwość zakupienia ciuszków prosto z Sabishi wzbudziła powszechne zadowolenie, zaś "program podróży" nie przypadł za bardzo do gustu Rice. Yurika nie zakładała, że będą mieli dobre tempo. Rika i owszem, wszak musieli skończyć przed wyjazdem. Była zawiedziona, ale jednoczesnie rozumiała, że niekażdy człowiek przyzwyczajony jest do panujących tam warunków. Ona, jak i cała świta Satomi miały najlepiej. Inni musieli ciężko zasuwać na ich podróżny luksus. A do tego dochodziły jeszcze inne kłopotliwe zjawiska jak np. burze piaskowe. Sentokini pamiętała, że i Hoochi, zasięgnąwszy opinii starszyzny ostrzegał ją właśnie przed tym. Dlatego nie lekceważyła tego. Nie próbowała wymóc zmiany planów i przyspieszenia, choć oczywiście jej na tym zależało. W końcu mniej czasu na trasie to mniej niepokojów i czuwania nad Satomi. No ale nikt nie chciał, by i ich wóz został zasypany piachem wraz z nimi.
Na szczęście mają Yurikę. Tutejszą Akoraito. I jakkolwiek Rika polubiła zielonowłosą dziewczyną, tak wieść o jej stopniu była prawdziwym miodem dla uszu.
Mniej przyjemny był widok gryzonia. Oj, dużo mniej! Spetryfikowane dziewczyny nie byłyby w stanie obronić się przed tym diabelskim stworzeniem. Całe szczęście miały Hoochiego, który wystapił do przodu i prężąc się nie lada stanął w ich obronie. Dobrze mieć takiego bodyguarda, a Liściastopióry jakby nabrał wigoru, znajdując sobie odpowiedniego przeciwnika. Do walki jednak nie doszło, a jak się miało okazać, szczur znajdował się w torebce nie przypadkiem. Dziwna rzecz, trzymać tak szczura. Ona trzymała sowę i to było normalne, ale szczura? Mimo wszystko dziewczyna wysłuchała z zaciekawieniem tej historii. Pokusiła się nawet o pytanie, którego szybko pożałowała.
-Czy ona mówi?

-Biadna... my z Umichiką skoczymy na małe zakupy. Pierwszy raz będę na pustyni i powinnam sobie coś kupić, a co może lepsze od czegoś, co mnie uładni? - Rika nie mogła się doczekać, aż też założy na siebie takie pustynne szaty. Nie zastanawiała się nad tym, czy to wygodne, czy praktyczne. Ani czy będzie się nadawało do noszenia w Ryuzaku. Chciała to mieć. Jedynie miała lekką zadrę o to, że nie ma tego w jej rodzimym mieście. A przecież powinno być. No, ale tyle dobrego, że nie obiecała kupić czegoś Satomi, ani przypomnieć, że niedługo będzie miała sporo czasu na pustynne zakupy... Tak. Teraz, gdy znała plany Satomi, była bardziej ostrożna i gotowa na unikanie kolejnych gaf.
Powóz ruszył. I dobrze. Podróż i tak zajmowała mnóstwo czasu, w związku z czym nie było dla Riki nic gorszego, niż dodatkowe stanie. Zwłaszcza, że jeśli wierzyć słowom Yuriki, w południe i tak warunki będą zbyt ciężkie, by zbliżać się do celu. Rika miała dużo czasu do namysłu. Zastanawiała się nad kolejnymi ludźmi, czy mogli być gotowi do ataku na życie młodej burżujki. Czy byli dostatecznie silni, czy mieli motyw? Czy zachowywali się "jakoś dziwnie"? Nie miała żadnego dobrego typu. To mogł być Arato, mógł być dowolny ze strażników zajmujących się powozem. Być może nawet tego dnia się do nich uśmiechnął. Rika zaczynała rozważać już nie tylko Arato, ale w jakiś pokrętny sposób także Tengo, który mógłby poczuć się zepchnięty na dalszy plan albo nawet Umichikę. Zakrawało to na absurd i Rika odrzuciła wszystkie związane z tym myśli. Mimo potrzeby zachowania czujności, miała wakacje. Przemierzyła kawał świata w dobrych warunkach i niegorszym towarzystwie. Było fajnie. Hoochi też dawał radę. Dieta ciastkowa mu służyła. W jego oczach nie było ani śladu nieudanej zagrywki w udawanie wilka. Tak więc Liściastopióry był zadowolony, sama Rika była zadowolona. Ciekawa była zawartości zwoju, jaki zaoferował jej Hisuiuma. Zadowolona mogła być Umichika, która świetnie radziła sobie w towarzystwie, a i Satomi los czekał nie najgorszy. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z jej planem, będzie miała dobrze. Musi tylko dogadać się z Panem Młodym i... przeżyć. Właśnie.
-Satomi, zauważyłaś ostatnio coś podejrzanego? Zachowuję czujność, ale trudno oceniać mi tych wszystkich ludzi, gdy ledwo ich znam. Dobrze, że mamy Yurikę. Przynajmniej nie będą nas niepokoiły te piaski. Jakbyśmy nie miały dość zmartwień.
-Chwila! Umichika, tak mi przykro... chyba nie będę mogła opuścić Satomi na czas zakupów. Będzie wtedy największe zamieszanie i bardziej niż teraz będę musiała być przy niej. Być może kupię coś przed powrotem do domu, ale dopóki wszystko nie będzie za nami, nie powinnam się oddalać. Z każdym kolejnym dniem coraz bardziej się martwię, że nie mogę przejrzeć tego kogoś. Oczywiście mam nadzieję, że do niczego nie dojdzie. Ten ktoś się wycofa lub w ogóle nie ma nikogo ze złymi intencjami. Nie po to jednak tu jestem by mieć nadzieję. - wyjaśniła. I zaraz pożałowała, że powiedziała Umichiko za dużo. No paranoja.
Mijały dni.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 17 / 17+

Tak to już było, mimo wspaniałości, jaką była Unia Samotnych Wydm, to nawet ona miała wady. Jej główną wadą, która jednocześnie była też trochę zaletą, było umiejscowienie na pustyni. Trudne warunki wymuszały zupełnie inny tryb życia, całkowicie obcy dla ludzi z poza piaskowych krain. Utrudniały one życie wszystkim, choć ludzie pustyni nauczyli się z nimi żyć i zamieniać ten koszmar w swoją zaletę. W końcu trzeba być szaleńcem, aby przeprowadzić pełnoskalowy atak militarny na taki kraj. Mimo możliwości, jakie daje chakra, dalej przygotowanie zapasów, wody, odpowiedniej ilości zapasowych wozów, łopat... To wszystko wymagałoby ogromnych przygotowań, przygotowań, które Unijczykom by nie umknęły. W końcu kto normalny kupuje tysiąc wielbłądów i mówi, ze to na kiełbasy? Dlatego też, mimo tego, że plan trasy nie podobał się Rice, musiała ona go zaakceptować, nie miała innego wyjścia, no chyba, że sama chciała wszystkim udowodnić, że ma rację i zmierzyć się z żywiołem i naturą. No ale na to nawet wielu Shirei-kanów nie było gotowych.
- Nie... Nie mówi, czemu by miała?? - zapytała zaskoczona zielonowłosa. Zdecydowanie to pytanie zbiło ją z tropu. Przez chwilę nie wiedziała o co chodzi, a następnie przeniosła wzrok na Hoochiego, tak jakby spodziewała się nie wiadomo czego. Ten, mimo pokusy, zachował się tak jak wypadało i nie wypowiedział ani słowa, choć kusiło go jak diabli. To jednakże wystarczyło, aby Yurika wróciła do swoich zajęć. Pożegnała wszystkich i wyszła z powozu, szykując dalszą podróż dla wszystkich zebranych.
Dalsza rozmowa zeszła na zakupy, a później na zdrady. Typowe kobiety na ploteczkach przy winie. Słysząc, że ktos czai się na życie Satomi, Umichika prawie że splunęła winem na dywan. Nie spodziewała się takiej informacji. Jak się po chwili okazało, przekazanie tej wieści dziewczynie było błędem na wielu płaszczyznach. Dziewczyna była zaskoczona, ale widać było, że martwi się o swoją towarzyszkę. Zaczęła zasypywać obie przeróżnymi pytaniami, czy spodziewają się kto to może być, dlaczego, kiedy planuje to zrobić, jak chcą obronić Satomi? Czy może jednak ten wyjazd nie był najlepszym pomysłem... Oj było tego dużo, aż za dużo. Początkowo Satomi chciała uspokoić swoją towarzyszkę i zaczęła odpowiadać, że nic nie wiedzą, mają tylko domysły, ale że nie ma czego się obawiać. Niestety to tylko nakręciło dziewczynę jeszcze mocniej. Ostatecznie panna młoda zrezygnowała i wróciła do patrzenia przez okno, pozostawiając swoją przyjaciółkę w świecie teorii spiskowych i domysłów, które snuła pod nosem.
No i tak też mijały kolejne dni podróży w trakcie której nie działo się nic specjalnego. Większość postojów odbywała się w oazach, gdzie można było napoić wierzchowce i schłodzić się, przeczekując najgorętsze dni. Szybko do wszystkich dotarło, że poranek oraz wieczór to najlepsza pora do przemieszczania się, wtedy temperatura była znośna. Szybko także wszyscy nauczyli się, że Noc na pustyni jest zimna. Bardzo zimna. Nagrzane powietrze szybko się wychładzało, jedynie piasek przez jakiś czas trzymał temperaturę. Temperatura potrafiła schodzić do okolic zera, co było bardzo nieprzyjemne, na szczęście powozy były przystosowane na podróżowanie w takich warunkach. Mimo tego, że wydmy się zmieniały, czego nasi bohaterowie mieli okazję doświadczyć, jak w trakcie postoju wiatr przesunął całą wydmę o kilka metrów, to kurs mieli cały czas utrzymywany. Młoda Zielonowłosa była bardzo dobrym przewodnikiem i mimo otaczającej ich pustki była w stanie odnaleźć odpowiedni kierunek. Na traktach było spokojnie, żadnych rabusiów, ruch niewielki, nic tylko delektować się widokami, które były całkiem interesujące. Okazało się, że pustynia to nie tylko piasek, zdarzały się odcinki, gdzie na ziemi leżał grubszy żwir, czy nawet kamienie wielkości pięści. Piaski także zmieniały kolory, czasami były żółte, czasami białe, a czasami nawet krwisto czerwone. Ułożenie terenu także nie było jednolite, czasami spod piasku wychylały się przeróżne, wydrążone przez wiatr konstrukcje, czasami trzeba było przejechać kanionem... Zupełnie inaczej niż opowiadali o tym znudzeni kupcy w Ryuzaku. Raz nasi bohaterowie mieli okazję zatrzymać się w wędrującej wiosce, osadzie, która co jakiś czas była składana i przenoszona na wielbłądach w inne miejsce pustyni. Jak się okazało, jej mieszkańcy byli bardzo gościnni. Chętnie wymienili się swoimi zasobami, dali miejsce do odpoczynku czy też podzielili się radami. Podobno tak nakazuje obyczaj, że każdego wędrowca należy ugościć, gdyż samemu oczekiwałbyś tego samego będąc w podróży w tak niegościnnych warunkach. Bardzo sprytne...
W końcu, po wielu dniach podróży, nasza wyprawa dostrzegła swój cel na horyzoncie - osadę Ningyō-shi. To właśnie ona była stolicą Sabishi oraz domem rodzinnym Yuriki. Co ciekawe jednak, cała karawana nie wjechała do miasta. Zamiast tego objechała je i pojechała trochę dalej na zachód. Tam dopiero, po kolejnych dwóch godzinach jazdy, dotarli do swojego celu. Na horyzoncie dostrzegli wyrzeźbiony w zboczu czerwonej skały budynek. Górował on na w miarę płaskim kawałkiem pustyni, przysłaniając swoim majestatem zachodzące słońce. Budynek prezentował się bardzo monumentalnie, mimo tego, że był jeszcze daleko, już tej odległości mógł wzbudzać zachwyt, bądź też szacunek. A co dopiero jak nasi bohaterowie się do niego zbliżą.
Naprzeciw Karawany z budynku wyjechało 4 jeźdźców, którzy dosyć szybko zbliżyli się do wozów. Każdy z nich był zawiązany w czarne szaty oraz odziany był w łuskowe zbroje o brązowym kolorze. Pomiędzy nimi wyróżniał się jeden mężczyzna, który miał odsłoniętą głowę i długi, czarny warkocz, który sięgał mu aż do bioder. Powitał on karawanę, oraz poinformował, że Pan Noburu na nich czeka. Ich zadaniem było bezpieczne odeskortowanie wszystkich do posiadłości, w której już oczekiwano ich przybycia.

Hoochi
Pan Hisuiuma
Satomi Hisuiuma
Arato
Tengo
Umichika
Ishara Yurika

Rika :
Opisz proszę jedną albo dwie krótkie przygody, wydarzenia, które wydarzyły się w trakcie podróży i według Riki są godne zapamiętania, będą rzeczą, którą będzie chciała w przyszłości wspominać.

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Jeśli RIka wróci ze swoich tajnych wakacji cała i zdrowa, będzie je pamiętać nie tylko jako zwariowaną przygodę, ale też pouczającą lekcję. Jak dotąd nigdy nie odbyła podróży do krainy tak dalece oddalonej od rodzimego Ryuzaku no Taki. Już samo kupieckie miasto w jej mniemaniu było tak rozległe i warte zobaczenia, że można je zwiedzać przez całe życie. Teraz los pokierował ją aż na Pustynię. Panienka Matsubari wiedziała o tych stronach niewiele, a to co wiedziała nie pobudzało szczególnie wyobraźni. Samo doświadczenie tego nadzwyczajnie nudnego miejsca wcale nie okazało się jednak tak koszmarne, jak być może powinno.
Od zanużenia się w głąb piaskowej krainy Rika spędzała większość czasu z Satomi i Umichiką w ich niebanalnym powozie, śledząc pusty(nny) krajobraz przez okno. Naiwnym byłoby jednak stwierdzenie, że właśnie to interesowało ją najbardziej. Zielone oczy znacznie bardziej badawczym spojrzeniem obdarowywały kolejne butelki wina, które dziewczyny tak chętnie wyciągały bóg wie skąd. Rika umiała zręcznie składać pieczęcie, a specjalnym jutsu wykrywać obecność żywych istot na wcale niemałej powierzchni. Na nic się to jednak zdawało w odkrywaniu tych wszystkich smakowych nut, o których tak chętnie opowiadały jej towarzyszki. Oczywiście nic straconego, bo Rika poznawała swoje własne alkoholowe limity i z każdym dniem coraz lepiej oceniała, czy kolejny kieliszek mieści się w jej możliwościach. Naturalnie nie piły w ciszy. Była to bodaj pierwsza okazja dla Riki, by spędzić więcej czasu z nastoletnimi rówieśniczkami. Jako dziecko mieszkająca na dalekich obrzeżach, miała jedynie dwóch kolegów do zabawy. Później, w roli ryuzackiego doko była zupełnie pochłonięta obowiązkami, poza którymi świata już niemal nie widziała. A teraz siedziała tu, na tej swojej niby-kolonii i jeszcze dostrzegała świat. Jak choćby to "piaskowe powietrze", które podczas jednego z postojów pokazała im Yurika. Mówiła, że to wiatr unosi piasek do góry i lepiej się do tego nie zbliżać. Nikt nie miał zamiaru.
Dla kogoś "miastowego" pustynne obrzeża były niczym wieś. A jak dobrze wiemy, każdy mieszczuch przeżywa kiedyś fascynację wsią. Rika była zdumiona widząc ruchomą wioskę, która przemieszczała się w zależności od panujących w okolicy warunków pogodowych. Było to coś tak egzotycznego, że panienka początkowo nie dawała temu wiary. Z czasem wytłumaczono jej na czym to wszystko polegało i musiała uznać, że jest to całkiem możliwe.
Przez całą tą podróż Rika była skupiona na ochronie Satomi w tylu procentach, ilu nie miała we krwi. Do ataku na życie Panny Młodej ostatecznie nie doszło, ale nie oznacza to bynajmniej, że obyło się bez chwil grozy. Podczas jednego z postojów RIka z sową u boku udali się na skraj jednej z wydm. Była olbrzymia i można z niej było oglądać horyzont. Dziewczyna szybko zauważyła, że te wydmy nie są wcale aż takie samotne, bo gdzieś tam w oddali zawsze jest jakaś inna. Hoochiego mniej interesowało to co przed nim, a bardziej to co pod nim. Stał tuż u stóp Riki i w przeciwieństwie do niej był zafascynowany piaskiem. Był taki drobny, taki gładziutki i cieplutki... wychylił się nieco do przodu, by spojrzeć na jego gładką powierzchnię i siup! Liściastopióry zaczął koziołkować w dół. Rika nie wiedziała co tam jęczy jej przyjaciel, zapatrzona przed siebie.
-Ał, ał, ał! - Hoochi turlał się w dół. Początkowo niespiesznie, obracając się raz po raz. W zadziwiającym tempie nabierał jednak impetu. Po chwili sunął na złamanie karku i Rika, która wreszcie zrozumiała co się stało, nie miała szans go dogonić. Gdyby Liściastopióry turlał się w śniegu, stworzyłby już kulę wielkości bidziudamy. Zrozumiał, że to nie przelewki. Już nie było "ał, ał". Oj nie.
-AAAAAAAA!! RIKAAAAAAAAA!!! - darł się co sił, ale nikt nie był w stanie mu pomóc. Kiedy pierzasty pocisk wreszcie się zatrzymał, Rice zatrzymało się serce. Kurz opadł, a sówek się nie ruszał. Obeszła nieco najbardziej stromy odcinek i puściła się biegiem w jego kierunku. Niewątpliwie jedne z najdłuższych minut w jej życiu.
Kiedy dotarła na miejsce, Hoochi ledwo poruszał skrzydełkiem. Jego okrągłe ciało całe było pokryte piaskowym pyłem. Kiedy coś tam mruczał pod dziobem, w głowie dziewczyny kłębiły się najczarniejsze myśli. Natychmiast wzięła go na ręce. Spojrzała mu w oczy, które były na granicy łez. Tak samo jak wtedy, gdy zgubił się w leśnych zaroślach i z trudem się odnalazł. Miała wiele pytań: "Czy nic ci nie jest?", "czy wszystko w porządku?", "czy mam przywołać Sobo?", "jak w ogóle do tego doszło?". Zanim cokolwiek powiedziała, odezwał się Hoochi.
-Ale frajda, koniecznie musisz spróbować. - powiedział łamiącym się głosem, trzymając pazur za to, aby nie posłuchała. Po raz kolejny udowodnił, że jest prawdziwym mężczyzną.

Po szalonych dniach na trasie, karawana dotarła do osady Ningyō-shi, a następnie ominęła ją bokiem i skierowała się... dokądś. Owe dokądś miało się okazać destynacją całej tej wyprawy. Oto znaleźli się przed rezydencją Pana Młodego. Z tego co Rika wydedukowała, Hisuiuma miał być tym zamożniejszym spośród tej dwójki. Niczego nie można jednak było ujmować pustynnym burżujom. I oni mieli swoich nielicho odzianych żołnierzy, którzy mieli zaprowadzić ich do gospodarzy. Rika upewniła się, że pudełeczko z małżeńskimi kontraktami wciąż jest na miejscu. Jeśli tak, była gotowa. Jeśli nie... to cóż. Też musiała być gotowa.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

Z/T

[Tetsurō]

Słońce! Świeci nad Nami! Part I

Wyprawa rangi B - Arino and Gaika

kolejka : 8 / 17+ Poprzednia Lokacja : Shigashi no Kibu - Brama

Nasi bohaterowie opuścili tereny miejskie i zaczęli wędrować sobie przez las. Trakt był długi, do dotarcia do terenów pustynnych było kilka dni, więc nie musieli się z niczym spieszyć. Ważne, że powoli zbliżali się do swojego celu. Był on co prawda odległy, no ale jednak z każdą chwilą byli o krok dalej. Po drodze udało im się zahaczyć zarówno odpoczynek w karczmie, jak i spanie pod chmurką. Same wspaniałe atrakcje. Kilka razy nawet doszło do rozmowy między naszymi bohaterami, choć nie jestem pewien, czy można by to nazwać pełnoprawną rozmową, bliżej było tremu do wymiany pojedynczych zdań, no ale w skali tego duetu i tak to był ogromny sukces. A to dopiero początek podróży! Może na sam jego koniec Arino będzie pamiętała, że Gaika jest reprezentantem rasy ludzkiej, co prawda też naczelnej, no ale jednak małpą nie wypada jej nazywać. No ale do tego na pewno jeszcze daleka droga.
Dni mijały a klimat robił się coraz cieplejszy. Powietrze robiło się coraz suchsze, o czym przypominały włosy czy też skóra, powodując delikatne swędzenie czy też pieczenie. Słońce świeciło coraz mocniej i coraz trudniej było się przed nim schować. Ilość drzew z każdym kilometrem malała, a trawa robiła się coraz bardziej żółta. To oznaczało jedno, tereny Unii coraz bliżej. Kolejne dni mijały, aż w końcu nasi bohaterowie stanęli na krawędzi. Na ostatniej kępie trawy, dalej ciągnęły się jedynie piaski. Przed nimi malował się otwarty ocean pełen białych i żółtych ziarenek. To była pustynia. Wiatr zawiewał kamyczkami w oczy a słońce paliło jak diabli. Trakt którym szli zaczął powoli znikać, w końcu nie da się wydeptać drogi na piaszczystej pustyni. Z przodu byłī jedynie wydmy. Ogromna ich ilość. Co prawda wydawało się, że na horyzoncie ktoś podróżował, jednakże była to niewielka kropka na granicy zasięgu wzroku. W okolicy nie było nikogo, kto mógłby naszym bohaterom pomóc w orientacji w terenie. Musieli sobie jakoś poradzić, żeby móc trafić do swojego celu. Potrzebowali przewodnika, którego nie mieli, bądź też mapy, której także nie mieli. Musieli wymyślić coś innego, bądź też zdać się na swoje szczęście. Tylko, czy aby na pewno fortuna była tym, co pozwalało mieszkańcom pustyni przeżyć?
Niezależnie od tego jaki styl podróży nasi bohaterowie obrali, musieli w końcu zacząć marsz wgłąb pustyni. Ten trwał już kilka godzin, kiedy to musieli wspiąć się na całkiem sporą wydmę. Po wejściu na nią powinni mieć całkiem sporą widoczność na okolicę, dzięki temu będą też w stanie określić jaki będzie ich następny cel pośredni. Może uda im się wypatrzeć jakąś osadę, karawanę albo też oazę. Trzeba było być dobrej myśli. W końcu tam będą mogli dowiedzieć się czy zmierzają w dobrym kierunku, uzupełnić zapasy czy też odpocząć. Wspinaczka była trudna, gdyż piasek był bardzo sypki i miękki, przez co noga przy każdym kroku trochę się zsuwała i zakopywała w nim. Na szczęście nie było to wyzwanie, z którym dwójka naszych shinobi nie mogła sobie poradzić. Niestety, dużo gorzej było z koniem. Ten pod wpływem swojej masy zapadał się dosyć mocno, każdy jego krok był trudny i trzeba było go wręcz wciągać na sam szczyt.
Naszym bohaterom fortuna sprzyjała. Wspinaczka, mimo tego, że byłą męcząca, opłaciła się. Kiedy dotarli na szczyt, dostrzegli na granicy horyzontu, kilka kilomentrów przed nimi, zbiorowisko kilkunastu namiotów. Co więcej, wydawało się, że obozują oni nad oazą. Mieli wzniesiony dookoła siebie niewielki, drewniany mur, co mogło sugerować, że jest to raczej stałe osiedle, a nie tymczasowe obozowisko rabusiów. Oznaczało to jedno, sukces, może w końcu dowiedzą się w jaki sposób mogą trafić do swojego celu, czyli stolicy Sabishi.
Nagle nasi bohaterowie dostrzegli, że wydma na której stoją, zaczyna się podnosić. Piasek dookoła nich zaczął się zsypywać coraz szybciej w dół zbocza. Chwilę później tuż obok Gaiki przeleciał dziwny, duży, czarny obiekt. Wydawało się, że chce on go zaatakować. Na szczęście ten zdążył zrobić unik. Szybko jednak wydało się, że to nie on był celem ataku. Duże szczypce, gdyż to właśnie było to coś, pochwyciły konia, łapiąc go połowie korpusu i podnosząc go do góry. Okazało się, że pod piaskiem ukrywał się ogromny, mający ponad kilkanaście metrów długości skorpion. Co więcej, chwilę później z piasku wyszedł drugi, który swoimi szczypcami chciał pochwycić Arino. Jego ruchy były bardzo szybkie jak na istotę tej wielkości. Zdecydowanie wzięli naszych bohaterów z zaskoczenia, przez co ludzie zostali zepchnięci do defensywy. Trzeba było szybko zacząć działać, jeżeli nie chcieli, żeby ich koni wybuchł niczym ściśnięta jagoda. Ogromny skorpion póki co trzymał go swoimi szczypcami, jednakże widać było, że z każdą chwilą ściskał on go coraz mocniej. Co ciekawe, wlepiał on swoje ślepia w stronę Gaiki, tak jakby spodziewał się, że to Srebrnowłosy jest tutaj największym zagrożeniem. Oczywiście ten drugi zainteresował się bardziej Arino, tylko dlaczego? Przecież nie miała na sobie tyle mięska co jego towarzysz. Czyżby on lubił miększe, kobiece kawałeczki?

Prezentacja

Kemuri
Tarao
Strażnik na Bramie
Kapitan Straży

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

Podróż strasznie się ciągnęła. Skutek ciągnięcia ze sobą całego obładowanego juka. Gdyby tylko był nieco silniejszy, to kto wie, może mógłby sobie przełożyć przez ramię te skrzynki i być na miejscu w kilka dni. Niestety ten poziom jeszcze był nieco poza zasięgiem pięściarza. Gdy w końcu skończył się stabilny grunt pod jego nogami i wkroczyli do przerośniętej piaskownicy, to wszystkie wspomnienia o tym miejscu od razu wróciły. Wycieczka do kryjówki zbójów i stary dziadek, który wydawał straszne dźwięki tym krzywym fletem. I gadał… Tyle kłapał swoją jadaczką, że jak przy pierwszej sposobności się rozstali, to on niemal nie skakał ze szczęścia. Słuch jednak o nim zaginął, więc może jednak nie była to zaraz taka dobra wiadomość.

Stabilne podłoże powoli przechodziło w coraz to większe obszary sypkiego piasku. W końcu opuścili ostatni skrawek trawy, wchodząc na tereny pustynne. Świadczył o tym też lecący z nieba żar, który powodował, że chciało się wylać na siebie całą zawartość bukłaków. Wyglądało jednak na to, że byli przygotowani, bo zdążyli się już przebrać w swoje przewiewne fatałaszki do tego klimatu. Były one pomocne, ale nie można było mówić o żadnych rewelacjach. Zostało im jednak tylko przeć do przodu.

Wkroczyli jedynie na skraj tego skwaru, by pożałować szybko swoich decyzji. Niestety nie dysponowali mapą, a czekanie tutaj na kolejne karawany mogłoby trochę za długo potrwać. Potrzebne było szybkie rozeznanie się w sytuacji i doszukanie jakichś punktów odniesienia. Bez tego raczej nie trafiliby do Sabishi oraz doktorka Amatori Regatsu. Wspinaczka po grząskim piasku wskazała, że niestety popełnili kardynalny błąd. Wzięcie konia w ten klimat było po prostu głupie. Wręcz fatalne, bo podchodziło pod znęcanie się nad zwierzętami. Powinni przeładować ładunek, na któryś z tutejszych ulubionych środków podróży, jakim były wielbłądy. Niechciany dziedzic rodu Rokudo jednak nie mógł o tym wiedzieć, bo gdy ostatnim razem tutaj był, to wędrował z buta, a nie jak burżuje, którzy się wszędzie wozili w siodle. Łaciatek niestety zapadał się w piasek. Konstrukcja jego kopyt była nieprzystosowana do takiego podłoża i męczył się niesamowicie. Sytuacja szybko zrobiła się bardzo, bardzo zła.

Gdy w końcu jednak udało im się wspiąć na sam szczyt wysokiej wydmy, to mogli się nacieszyć pięknem pustynnej panoramy. Znaczyło to mniej więcej to, że widzieli piasek, piasek i jeszcze piasek. Tam było trochę ziarenek, a w innym miejscu był cały kopiec. Wszystko wyglądało, jakby trafili do przerośniętej kuwety dla kota. Może właśnie dlatego tak szybko dostrzegli namioty i osadę? W końcu w tym monotonnym krajobrazie błyszczały się prawie niczym psu jajca. Nic, tylko wybrać się w tamtą stronę, aby zasięgnąć języka, jak się dostać do stolicy regionu najszybszą drogą. Nie miał pojęcia, w jaki sposób stary Shigisano go doprowadził do właściwego punktu. Był w końcu ślepy jak pień. Niestety, również tak samo głuchy, gdy słuchało się jego zawodzenia.

Aby podróż nie była zbyt nudna, to trzeba było zapewnić sobie odpowiednią liczbę rozrywek. Tak się właśnie złożyło, że dwie takie rozrywki, właśnie wyłoniły się spod gorących piasków. Sporej wielkości pajęczaki o nadmiernej liczbie odnóży, które jeszcze wyposażone były w spore szczypce i całkiem gruby ogonek. Matka natura chyba stwierdziła, że może warto było im jeszcze pomóc w polowaniach, przez ich zdolność do atakowania znienacka. Jak mało co zaskoczyły one chłopaka, który na jego szczęście zdążył uskoczyć na bok. Z drugiej strony to może nie tyle jego szczęście, co fakt, że nie był on celem ogromniastych szczypiec. Te zacisnęły się na uroczym koniku, do którego tylko trzeba było się przyzwyczaić. Wyglądało na to, że zaraz wyciśnie z niego ostatnie soki, a oni zostaną tutaj sami z ładunkiem. Co gorsza, chwilę później wyskoczył drugi przedstawiciel tego samego gatunku, który był przygotowany równie miło potraktować towarzyszkę podróży o skomplikowanej przeszłości, która musiała ukrywać swą tożsamość. No tak się nie godzi!

Żółtooki musiał wybierać szybko. Czy nowe zwierzątka, czy starzy kompani? Szala się jednak przechyliła na korzyść znanego i lubianego towarzystwa. Zwłaszcza konia. Szybkim ruchem zrzucił z siebie niepotrzebny balast w postaci ciężarków na łydkach i rzucił się na tego, który pochwycił konia. Po drodze jeszcze wzmocnił się przy pomocy całkiem dobrze znanej mu sztuczce. Dało mu to spory boost szybkości, ale tutaj liczyły się sekundy, więc był on gotowy dopakować się tak, jak tylko się dało. Niestety coś takiego, jak przerośnięty owad miało najpewniej zewnętrzny pancerz i musiał się tu skupić bardziej na sile. Uderzenie kolanem miało nastąpić pomiędzy segmentami odnóża ze szczypcami, które łapczywie trzymały swoją zdobycz. W międzyczasie musiał być w gotowości na ataki drugimi szczypcami, jak i ogonem, który był chyba największym problemem. Skorpiony w końcu były dość jadowitym gatunkiem, chociaż nie tak toksycznym, jak środowisko, w którym przyszedł dorastać. Czy znaczyło to, że i jego ugryzienie było jadowite? Dobre pytanie.

Użyte techniki:

Nazwa

Tobihizageri (Jumping Knee Kick)

Dziedzina

Taijutsu Uniwersalne

Ranga

A

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Podczas wykonywania techniki: +40 Siły.

Opis Jedno z najsilniejszych możliwych uderzeń kolanem. Można je jeszcze wzmocnić, przez wprowadzenie kopnięcia razem z przytrzymaniem swojego przeciwnika. W idealnym scenariuszu atak przeprowadzany jest na głowę i może dosłownie złamać żuchwę oponenta, jak i zaburzyć jego poczucie równowagi. Bywa używane często w połączeniu z innymi ciosami, jednak zazwyczaj jest tym uderzeniem kończącym serię ciosów. Należy pamiętać, że bez odpowiedniej siły samo Jutsu może co najwyżej oszołomić, albo unieszkodliwić przeciwnika.

Link do tematu postaci

KLIK!

  Ukryty tekst

[Arino]

Mito Himori, Wiek: 17
Jesień 393

Po opuszczeniu drugiej Karczmy i skierowaniu się w nie tym, co powinno się kierunku, czuła się dziwacznie. Nie kierowali się do miasta, a oddalali się od niego. I tak pierwszy raz w życiu, miała znaleźć się więcej niż jeden dzień drogi od Shigashi biegiem. Ostatnia jej najdalsza podróż, to były zaledwie trzy dni wozem, gdzie przez późne wyruszenie nie zdołali dojechać do żadnej karczmy. I najchętniej by o tym komuś powiedziała, tyle że nie miała komu. Jednak ten mężczyzna, nie był człowiekiem, który chętnie by jej wysłuchał. A do tego raz po raz, czuła brzemię swojej porażki. Zawiodła z ukryciem swojej tożsamości i wcieleniem się w Mito Himori. Tutaj nie wystarczyło rzucić swojego życia na szalę, by z tego wybrnąć, tak jak to zrobiła w magazynie. Tutaj, zawaliła przez to iż czegoś nie umiała, iż była zbyt głupia. Te myśli powoli, ją niszczyły. Kolejna porażka, co z nią zrobią? Mała wystraszona dziewczynka, w ciele mafioza.
Mimo to jednak, gdy zbliżyli się do Pustyni i jej towarzysz ubrał swoje pustynne ubrania, poszła w jego ślady. Oczywiście, przebierając się w namiocie, gdy on odszedł. Mimo swojego depresyjnego podejścia do całej sytuacji to dalej wiedziała, iż nie wolno ufać mężczyzną. Nie to, że bała się, iż będzie ją nawet podglądał, ale że będzie chciał ją zniewolić, uczynić swoją własnością. A to było dla niej niedopuszczalne. Choć, teraz też była silniejsza i nie miała już dwunastu lat. Gdy w końcu mu się pokazała, miała na sobie kilkuwarstwowy pustynny strój, z odpowiednich materiałów na pustynię. Jej głowy, nie zdobił już słomiany kapelusz, a zawój, z długim pasem materiału, który miał później służyć do owinięcia twarzy, by chronił przed piaskiem.
Mimo to ruszyli dalej, z lekką korekcją. Podróże nocą, były złym pomysłem, gdyż zbyt szybko się robiło zimno. Więc podróżowali dniem, jednak omijając godziny blisko południa, gdy słońce starało się spalić na pustyni wszystko, co żyło. Nie mieli też problemu z wodą — w końcu Arino zabezpieczyła jej bardzo dużą ilość, zaskakując najpewniej tym samym Rokudo Gaikę. Podczas jednego z postojów, odpieczętowała zawartość zwoju, gdzie miała kilkanaście bukłaków pełne zimnej wody. Wymieniła jego oraz swój bukłak, a resztę zapieczętowała, by nie straciły one swojej temperatury.
Cały jej depresyjny nastrój, najpewniej był ulgą dla Gaiki, gdyż ta nie podejmowała żadnych prób nawiązania kontaktu. Na samą myśl, co działo się po jej pierwszej porażce, serce jej zaczynało bić szybciej. Słowa Kaori oraz Sozina, były kamieniem na jej sercu. Bała się powrotu i znowu tego spojrzenia zawodu. Wolałaby rzucić się znowu w ogień walki, niż to przeżyć. Jednak, do tego potrzebowała zawalczyć z kimś, kto ją zabije.
Popadając w coraz większą apatię, pozwoliła naturalnie jemu przewodzić w drodze, a i też prowadził Konia, do którego zgodnie ze słowami stajennego, miała się nie zbliżać. Nie wnikała wtedy, a teraz po prostu akceptowała taki stan rzeczy. Wszystko było jej obojętne, nawet wspinaczki po wydmach i szukanie dopiero na pustyni śladu karawany. Najdziwniejsze w tym wszystkim było, to iż to on wypatrywał ich bardziej niż ona.
I gdy ją znaleźli, kiwnęła głową. Nic nie szło tak łatwo. Gdy mieli już tam ruszyć, coś wyskoczyło z piasku, budząc ją instynkty bojowe. Adrenalina w jednym momencie, ją ożywiła i rozwiała negatywne myśli. Zabije to coś lub polegnie w walce. W jej oczach najpewniej na moment walki zjawiła się determinacja.
A było o czym innym teraz myśleć, coś czarnego natarło na Gaikę, który uniknął ciosu, jednak ten uderzył i chwycił w szczypce ich konia, którego mieli eskortować. No nie, jeszcze stracą konia, już miała reagować, gdy pojawiły się drugie szczypce wycelowane w nią. Skoczyła poza zasięg, obniżając zawój, który zasłaniał jej usta. Cholerna pustynia, wymagająca protekcji przed wiatrem, pełnym złocistych ziarenek piasku, z którymi i tak miało się cały czas problem, bo te lubiły wpadać do oczu. Jednak mając wolne usta oraz dłonie, złożyła dwie pieczęcie. No cóż, chyba miała już typowe rozpoczęcie walki, gdyż ta była już trzecią z kolei, gdzie tym samym miała rozpocząć. Najpierw Hozuki, później Magazyn, a teraz skorpion.
Pies, tygrsy. Dwie pieczęcie i zionięcie kulą ognia, w zbliżające się do niej szczypce, które powinny je przynajmniej odrzucić. Ognista kula, uderzając albo w skorpiona, albo lądując na pustyni, powinna zmienić się w dużego pająka, by uderzyć w skorpiona od boku. Pająk, miał odciągnąć uwagę pająka od niej samej, by ona mogła znaleźć się na bezpiecznej odległości. Potrzebowała się zdystansować od wroga, przynajmniej na odległość gdzie będzie mogła zrobić kilka rzeczy w jednym momencie. Potrzebowała bowiem złożyć aż cztery pieczęcie, uwolnić zawartość zwoju i się nią posłużyć. Dlatego to pająk, miał nękać skorpiona, by ona miała chwilę dla siebie. Oczywiście jeżeli skorpion miał szansę poradzenia sobie ze pająkiem, a to nie było też takie oczywiste, gdyż ten miał unikać uderzeń mogących go rozwalić, poprzez błyskawiczne poruszanie się i uderzanie w nogi skorpiona. Chyba że pierwsze dwa uderzenia jego zabiły skorpiona.

Mito Himori - Ninja

Ubiór: Niebieskie kimono z długimi rękawami. Szerokie zwyczajne spodnie, przy lewym boku duży kunai umocowany odpowiednio do przybornika pasowego, po prawej bukłak z wodą. Do tego ma założoną na plecy dużą torbę, w której ma jedzenie na podróż. Pod torbą ma owalny pakunek, w którym jest namiot. Na głowie ma słomiany kapelusz. Kabura na broń na prawym udzie. Ze względu na deszcz zabrała ze sobą parasol oraz płaszcz.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

Słońce! Świeci nad Nami! Part I

Wyprawa rangi B - Arino and Gaika

kolejka : 9 / 17+

Słońce świeciło na niebie, będąc prawie że w zenicie. Temperatura była ogromna, a promienie smyrały głowy naszych bohaterów. Nigdzie nie było widać ani jednej chmurki, która mogłaby umilić ten trudny czas. Pustynia była dzisiaj bardzo gorąca, tak gorąca, że powodowała omamy. Przez chwilę wydawało się, że na wydmach był ktoś jeszcze. Ktoś, kto nie powinien tutaj być. Znaczy, powinien być na pustyni, ale zapieczętowany w zwoju zabezpieczonym w skarbcu klanu Sabaku. Przecież sam bohater pustyni - wspaniały Ichirou go tam dostarczył i zostawił. W takim razie jak się uwolnił? Ten tajemniczy przybysz chciał zabić naszych bohaterów, a przynajmniej jednego z nich. Oczami wyobraźni można było dostrzec jak swoim wielkim toporem przecina młodą kunoichi, rozplątując ją na dwa równiutkie kawałeczki mięsa. Na szczęście to były jedynie halucynacje z niedożywienia, nic takiego tak na prawdę nie miało miejsca. Szybko wszyscy się otrząsnęli i mogli wrócić do swojego prawdziwego problemu, jakim była walka z dwójką ogromnych skorpionów. Te niestety były prawdziwe, były też bardzo głodne, co można było wywnioskować z ich zainteresowania konikiem...
Jako pierwszy do działania ruszył Gaika - obrońca zwierząt nie mógł pozwolić, aby jego konikowy przyjaciel cierpiał. Dlatego też odpalił się jak tylko mógł, przez jego ciało przepłynęła dodatkowa energia, a także odpiął znajdujące się przy jego nogach obciążenie. Był gotowy do ataku, który niezwłocznie wyprowadził. Wybił się i wykonał silne uderzenie swoją nogę, celując pomiędzy segmenty pancerza. Nasz heros dał radę uderzyć tam gdzie chciał, jednakże efekt nie był taki jakiego mógł się spodziewać. Jego chitynowy pancerz jedynie delikatnie pękł, choć widać było, że uderzenie rozeszło się także pod nim, zapewne uszkadzając mu trochę mięśnie. Nie było to jednakże nic, co byłoby w stanie zrobić wrażenie na skorpionie. Ten Odskoczył delikatnie do tyły, wznosząc szczypce z koniem w górę, a następnie wyprowadził dosyć szybkie pchnięcie swoim ogonem, celując w Gaikę tak, aby go przeszyć nim na wylot. Cios był szybki, jednakże Gaika mógł się go spodziewać, więc raczej nie będzie miał problemu z uratowaniem się od roli szaszłyka. Od przeciwnika dzieliło go zaledwie kilka metrów, jednakże wystarczyło to aby móc dalej myśleć nad ofensywą. W końcu konik dalej nie dotknął kopytkami ziemi. Szczypce w koło jego korpusu zaciskały się coraz mocniej. Sprawiało to na tyle dużo bólu zwierzęciu, że ten zaczął wierzgać kopytami i rżeć. Było to jednakże to bardzo nieprzyjemne, wbijające się w umysł rżenie oznaczające nadciąganie śmierci. Gaika musiał coś zrobić i to bardzo szybko, jeśli nie chciał zamienić swojego konika w dwa mniejsze, podobne do siebie koniki...
Oczywiście druga bohaterka w tym czasie nie stała i się nie przyglądała. Miała swojego przeciwnika, z którym jakoś musiała sobie poradzić. Przez większość przeprawy przez pustynię była zamyślona, teraz musiała się otrząsnąć. Dziewczyna postanowiła wykonać unik, wybiła się, jednakże okazało się, że cios przeciwnika był szybki, na pewno szybszy od jej ruchu. Silne uderzenie trafiło ją w klatkę piersiową, obijając i gruchocząc jej kości. Część z nich mogła być nawet połamana, choć teraz nie było to aż tak ważne. Walka trwała i trzeba było działać! Oczywiście to nie tak, że Arino była bezbronna. Była w stanie przygotować technikę, którą posłała chwilę po otrzymaniu uderzenia przez skorpiona. Wypluła dużą kulę ognia, która uderzyła jej przeciwnika wprost w pancerz, osmalając go i na pewno trochę go przypiekając. W powietrzu dało się wyczuć zapach pieczonego kurczaka. A może to było coś bliżej owoców morza? W każdym razie, po otrzymaniu uderzenia, z resztek ognia utworzył się pająk, który zaczął biegać w koło skorpiona. Ten skupił się na nim dając dziewczynie trochę czasu na złapanie jakże potrzebnego w tej chwili oddechu. Cios był silny, bardzo silny wręcz, młoda kunoichi czuła ból przy każdym oddechu. Dziewczyna zaczęła grzebać po swoich rzeczach, szukając tego najodpowiedniejszego przedmiotu, który uratuje ją w tej sytuacji, a w tym czasie skorpion uderzał swoimi szczypcami o ziemię, próbując rozkwasić irytującego go szkraba. W końcu jednak udało mu się uderzyć pająka. Cios był tak silny, że ta płomienna istota rozpłaszczyła się i szybko zamieniła w drobne ogniki, które później rozwiał pustynny wiatr. Dziewczyna miała do skorpiona z około pięciu metrów. Niby dobry dystans, jednakże dalej osiągalny dla skorpiona. Ten zaczął biec w jej kierunku, nastawiając zarówno ogon jak i szczypce do ataku. Ciężko było powiedzieć co zaatakuje najpierw, ale zdecydowanie trzeba było unikać każdego z tych uderzeń, jak się mogła przekonać nasza bohaterka, jeden zły ruch i śmierć już pukała by do jej drzwi. Miała wiele szczęścia, że cios nie uderzył precyzyjnie, inaczej prawdopodobnie nie miałaby już ręki, gdyż ta została by wyrwana bądź też odcięta przez te monstrualne szczypce. Walka z ludźmi była zdecydowanie dużo łatwiejsza, z drugiej jednak strony, takiego olbrzyma było dużo łatwiej trafić...

Kemuri
Tarao
Strażnik na Bramie
Kapitan Straży

Rany:

• Arino:
    Ukryty tekst
• Gaika:
    Ukryty tekst

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst