Yūrei-mura

[Rei Uta]

Wioska duchów. Taką nazwę otrzymało to miejsce, chociaż kiedyś nazywano je Gurīnsutoppu „zielony przystanek”. Ludzie raczej omijają te porzucone budowle, które w nocy wydają swe martwe dźwięki. Pobliskie legendy mówią o tym, że byli mieszkańcy do samego końca wierzyli, że ich osada przetrwa, pozostając w swych domach, gdy przyszła piaskowa burza. Podobno monsum trwał tak długo, że zasypał ich razem z ich kochanymi domami. Dopiero kilkanaście lat później odkryto istnienie osady, gdy kolejny pustynny sztorm zdmuchnął piasek, który ukrywał prawdę o swej zbrodni. Jeśli wierzyć w to, co mówili ludzie, to mieszkańcy wciąż tkwili w swych domach, pozbywając się każdego, kto stara się zakłócić ich spokój. Yūrei-mura „Wioska Duchów”, bo taką nazwę obecnie nosi to miejsce, wciąż nie wyjaśniło swej zagadki. Wiele razy słyszano o tym, że całe grupy ludzi ginęły wśród uliczek dawnego miasteczka, a jedynym śladem po nich były pozostawione dobytki.

[Hikaito Kaguya]

z/t: viewtopic.php?f=69&t=11984&p=228959#p228959

• Chłopak spojrzał na przerażonego strażnika, który wskazywał im miejsce zdarzenia. W jego oczach widział strach, niemal przesądną panikę, która tylko pogłębiała aurę tego miejsca. – Pokaż nam dokładnie, gdzie leżały ciała – rzucił tonem stanowczym, który nie znosił sprzeciwu. Potem, widząc jak dłonie mężczyzny delikatnie się trzęsą, dodał już łagodniej, z nutą litości w głosie: – Wracaj. Nic tu po tobie
  
  Nie czekał na odpowiedź – wiedział, że mężczyzna tylko czeka na pretekst, by stąd uciec. Sam zaś wszedł głębiej w ruiny, stawiając kroki powoli i ostrożnie, jakby każdy kamień mógł skrywać pułapkę albo tajemnicę.
  
  – To miejsce jest zabite przez czas… – szepnął, sam nie wiedząc, czy mówi to do siebie, czy do Gashi. Wypalone mury, zapadnięte dachy i puste okna domostw przypominały martwe oczodoły. Każdy podmuch wiatru niósł drobiny piasku, które osiadały na ciele chłopaka niczym pył dawno minionych dni.
  
  Czuł ciarki na karku – jakby ktoś ich obserwował. Skóra reagowała szybciej niż umysł, gęsia skórka podpowiadała, że coś tutaj nie gra. Kucnął, przejeżdżając dłonią po ziemi. Piach, kamienie, wyschnięta ziemia… ale tu i ówdzie wyczuwał zagłębienia. Ślady. Wygładzona powierzchnia, jakby coś ciężkiego było tu przeciągane. Ciała…
  
  Hikaito próbował w głowie odtworzyć scenę. Wyobrażał sobie, gdzie mogli leżeć zabici, jak zostali rozrzuceni. Dotykał ziemi z zamkniętymi oczami, jakby palce mogły odczytać to, co wzrokowi umykało – gwałtowny ruch, upadek, bezwładne rozłożenie kończyn.
  
  Spojrzał na Gashi. Jej sylwetka odcinała się na tle ruin, a on przez krótką chwilę przyłapał się na tym, że obserwuje ją bardziej niż otoczenie. Była pewna siebie, jakby w jej oczach to miejsce nie miało prawa go przestraszyć.
  
  – Raczej nie będzie już potrzeby wsparcia. Cokolwiek się wydarzyło, miało miejsce kilka dni temu… – odezwał się cichszym, niemal delikatnym głosem, jakby mówił coś intymnego, tylko do niej. Wiedział jednak, że to dopiero początek. Ich zadanie nie polegało na odnalezieniu ciał – one już były odnalezione. Musieli dowiedzieć się co się wydarzyło i kto jest w to zamieszany.
  
  Chłopak wstał i jeszcze raz rozejrzał się po ruinach, szukając detali – nietypowych śladów w piasku, resztek krwi, czegokolwiek, co nie pasowało do zwykłej rzezi.