Pustynna Posiadłość w Skale

[Tetsurō]

---

Pustynna Posiadłość w Skale

---

Znajdująca się dwie godziny na zachód od Ningyō-shi, duża posiadłość należąca do rodziny Noburu - lokalnych bogaczy posiadających w swoich rękach kilka kopalni złota oraz diamentów. Cała posiadłość znajduje się w dużej skale, w której została wydrążona od strony wschodniej. Poza ogromnym dworkiem, w którym mieszkają gospodarze, jest tutaj dużo innych budynków, te w których mieszka służba, ochrona i pozostali pracownicy, magazyny w których trzymane są zapasy, czy też pomieszczenia przemysłowe, w których wytwarzana jest żywność na potrzeby całej tej niewielkiej osady. Całość otoczona jest murem z piaskowca a wjazdu do środka pilnuje brama.

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 18 / 17+ Poprzednia Lokacja : Sabishi - Szlak Transportowy

Strażnicy wyjechali wielkiej karawanie naprzeciw. Nie to, żeby obecność tylko czterech z nich mogła wiele zmienić, jednakże był to bardzo miły, wręcz wymagany od nich gest. Zatrzymali się oni przed wozami i przedstawili co mieli do powiedzenia, a następnie dali się wyprzedzić, ubezpieczając w ten sposób tyły. Karawana ruszyła dalej, przekraczając wykutą w czerwonym kamieniu bramę i wjeżdżając na spory dziedziniec, nad którym górowała niewielka osada wykuta w kamieniu. Domów było tutaj kilkadziesiąt, podobnie jak ludzi, którzy chodzili i zajmowali się swoimi sprawami. Oczywiście to nie tak, że nie pomagali przy karawanie, część służby od razu zabrała się za prowadzenie koni i wielbłądów do cienia oraz rozładowywanie skrzyń i innych bagaży. To jednakże nie interesowały naszych głównych bohaterów, przecież to był zwyczajny szum przy tym, co powinno się dziać dalej. Z największego budynku, do którego prowadziłī ogromne i bardzo długie schody, wyszedł mężczyzna ubrany w czerwone, bardzo zwiewne szaty z dodatkami wykonanymi ze złota i diamentów, które przepięknie mieniły się szkarłatem zachodzącego słońca. Po jego dwóch stronach szło dwóch strażników w czarnych szatach, którzy mieli przy sobie zdobione miecze. Nie wyglądali tak okazale jak mała armia Pana Hisuiumy, no ale to głównie przez to, że nie mieli pancerzy, to jednakże było dużą przewagę przy tym prażącym słońcu. Cała trójka schodziła po schodach do dołu, kierując się w stronę powozu, w którym siedziała nasza bohaterka. Na placu panowało spore zamieszanie, dużo ludzi się ruszało i wykonywało swoje zadania. To wszystko z boku mogło wyglądać jak chaos, choć tak na prawdę było porządkiem.
Prawdziwy chaos zapanował w powozie. Kiedy tylko się zatrzymali, Satomi zrozumiała, że to właśnie nadciąga. Że to jest jej moment. Przecież całkowicie zapomniała się przebrać w coś eleganckiego! Jak ona ma się pokazać w podróżnych ubraniach swojemu przyszłemu mężowi i teściowi. Mimo swojej sytuacji związkowej, dalej musiała godnie reprezentować rodzinę. Z każdą sekundą zaczęła robić się coraz czerwieńsza. Na szczęście było coś, co mogło jej pomóc. Szybko chwyciła za kieliszek z winem i wyzerowała go, dodając sobie odwagi, a następnie zaczęła na szybko się przebierać. Poinstruowała swoje dwie towarzyszki w którym miejscu wozu ma co, samemu zaczynając się rozbierać. Była wśród kobiet, okna pozwalały na spojrzenie tylko w jedną stroną a czas gonił, więc nie było czasu na jakieś eleganckie ubieranie się, Szybko wręcz zerwała z siebie ubrania, normalnie jakby już nie raz musiała się szybko rozebrać, a następnie zaczęła wkładać na siebie pierwsze elementy swojego ubioru. Nawet Hoochi został zaangażowany w ten proces, jego zadaniem było podawanie biżuterii, a co, przecież jest rozumny, to może wykonywać polecenia. Kiedy już wszystkie ubrania były gotowe, trzeba było zrobić jakiś makijaż. Oczywiście, także na szybko. Na szczęście ludzie na dworze byli bardzo cierpliwi, dopiero po jakimś czasie do drzwi ktoś postanowił zapukać, zapewne przypominając, że jednak wszyscy czekają. To jednakże wystarczyło, aby dziewczyna nie wyglądała tak źle. Co prawda nie były to jej najlepsze ciuchy a wiązania ledwo się trzymały, no ale na przejście do swojego pokoju wystarczy!
Kiedy drzwi się otworzyły, pod schodki przy wozie był już podstawiony duży dywan, który ciągnął się aż do schodów prowadzących do posiadłości. Po lewej stronie dywany stali żołnierze Hisuiumy, którzy od razu wyprężyli swoje piersi i zaprezentowali pancerze, widząc nadciągającą dziedziczkę. Tuż obok nich stał ich dowódca oraz Yurika. Zielonowłosa trochę odstawała od obrazka, chociaż Zielony kolor był tym przewodnim w rodzie panny młodej, to jednak jej pustynne ubrania bardziej pasowały do gospodarzy. Po drugiej stronie dywanu stało kilkunastu żołnierzy w czarnych szatach, mieli oni dosyć egzotyczne bronie, które wyglądały jak duże obręcze z ostrzami, mieli też zakrzywione miecze oraz dziwnie wygięte łuki. Wyglądali zupełnie inaczej niż ich odpowiednicy z chłodnych krain. Obok nich także stał dowódca, którego nasza bohaterka widziała chwilę wcześniej jak odprowadzał ich przez bramę. Na końcu dywanu stał mężczyzna w czerwieni, którego wcześniej widziały na schodach. Wysoki, mocno zbudowany mężczyzna z lekką, już siwiejącą brodą, na oko miał prawie pięćdziesiąt lat. Obok niego stało dwóch jego przybocznych ochroniarzy. Widać było, że muszą być swego rodzaju osobistą gwardią, gdyż bił od nich przepych no i przede wszystkim profesjonalizm. Tuż obok nich stał młody chłopak, także odziany w czerwień, złoto i diamenty. Wysoki, szczupły chłopak o pociągłej twarzy i długich, czarnych włosach zaplecionych w warkocz. Jak na mężczyznę przystało, miał przy pasie wiszącą ozdobną broń a także sporo biżuterii na sobie, która miała oznaczać jego wysoki status.
- Panna Hisuiuma Satomi - dziedziczka jadeitowego konia, zrodzona w blasku słońca, klejnot Ryuzaku! - obwieścił jej przybycie Tengo, który otworzył drzwi i podał jej rękę, pozwalając w spokoju zejść i rozprostować się jej długiej szacie, którą miała specjalnie na tę okazję. Młody żołnierz podprowadził ją przed obliczę gospodarzy, a następnie skłonił się i dołączył do swoich towarzyszy w szeregu. Satomi skłoniła się swojemu gospodarzowi a następnie uśmiechnęła się do jego syna, który miał być jej przyszłym mężem.
- Witaj moje dziecko. Dobrze cię widzieć, mam nadzieję, że podróż dobrze wam minęła, bez żadnych problemów a przewodniczka się spisała. - posłał delikatny uśmiech do Zielonowłosej, zapewne w ten sposób chwaląc jej pomoc w podróży, a następnie przytulił Satomi niczym ojciec swoją rodzoną córkę. Satomi odwzajemniła powitanie, następnie uśmiechnęła się do Kenshiro. Poczekała chwilę, aż jej towarzyszki do niej dołączą, po czym wskazała je ręką, zapewne chcąc je przedstawić.
- Umichikę już znacie, była kiedyś tutaj ze mną w odwiedzinach, a to jest Rika, moja przyjaciółka, pomoże mi w przygotowaniach do ślubu. Ojciec także nakazał jej pilnowanie kontraktów. To przyjaciółka rodziny, więc nie musisz się niczym martwić. - Satomi grała w grę, którą Rika zaplanowała dla niej z ojcem. Skoro miała być przyjaciółką, niech to wygląda wiarygodnie. Umichika oczywiście skłoniła się gospodarzowi. A wszyscy liczyli, że Rika zrobi to samo. Co do zwojów, to były one w tym samym miejscu i stanie, w którym nasza bohaterka pozostawiła je ostatnio, nie wyglądało aby ktokolwiek przy nich majstrował. Oczywiście, ktokolwiek więcej, poza nią samą.
- Dobrze dobrze, o ślubie porozmawiamy później. Na pewno jesteście zmęczeni po podróży. Przygotowaliśmy dla was poczęstunek powitalny, chodźmy zjeźdź a później odpoczniecie sobie w pokojach gościnnych. Nie mamy z czym się spieszyć, i tak jesteście szybciej niż zakładaliśmy. - gospodarz odwrócił się i powoli zaczął wspinać się po schodach w stronę głównego budynku tej całej konstrukcji. Oczywiście część z ludzi poszła za nim a pozostali zajęli się rozładunkiem wozów i przygotowaniem zwierząt do odpoczynku, im także należało się po tak długim czasie.

Hoochi
Pan Hisuiuma
Satomi Hisuiuma
Arato
Tengo
Umichika
Ishara Yurika
Pan Noburu

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Po wielu, wielu dniach w podróży wreszcie zbliżali się na miejsce. Choć Rika już wczesniej słyszała od Satomi o specyfice posiadłości Noburów, to dom w skale musiał robić piorunujące wrażenie na kimś wychowanym w zupełnie innym świecie. Ponownie, Rika znalazła się w samym centrum grzecznościowych procedur, tym razem między ochroną obu rodzin. Służba gospodarza "zabezpieczała" gościnną karawanę podczas wjazdu na teren wioski. Wioski, bo chyba nie da się inaczej nazwać tej skromnej aglomeracji, która z całą pewnością nie była pojedynczym budynkiem mieszkalnym. Ani Rice, ani Hoochiemu nie było dane długo obserwować wydarzeń na zewnątrz przez okienko, bowiem Satomi przypomniało się, że w sumie to jest mało wyjściowa i wypadałoby się przebrać. Np. w tę odjazjową suknię, przygotowaną specjalnie na tę okazję. Rika w myślach strzeliła sobie z otwartej ręki w czoło. Satomi, miałaś jedno zadanie - zdawała się mówić jej twarz, gdy odwróciła się przed spojrzeniem dziedziczki w kierunku Hoochiego. No ale nie było rady, trzeba było pomóc. Wraz z Umichiką wzięły się za przygotowanie wdzianka, a Satomi ściągała swoje drogocenne szmaty, by założyć coś jeszcze droższego. I pomyśleć, że nawet tutaj swój skromny udział miała pierzasta kulka. Rika miała okazję przyjrzeć się biżuterii. Sama uwielbiała dodatki, ale odkąd jej magiczny talizman okazał się nie działać, ograniczyła kosztowności, zdobiona wyłącznie przez wpięty we włosy kwiat słonecznika. Kolejne minuty upływały w niemałym stresie. Satomi była przejęta, a Umichika jakby kopiowała jej emocje, z niemniejszym zdenerwowaniem śląc swoje rady. Rika jedynie stała z założonymi rękami, bo przecież nie była zbyt biegła w przygotowaniach na takim poziomie. Ile to trwało? Nikt czasu nie liczył, ale pewnie dłuższą chwilę. Wystarczająco długą, by ktoś postanowił przypomnieć, że są już na miejscu.
Tak więc Satomi opuściła powóz, a wraz za nią pozostała część załogi - dwie kumpele i sowa. Choć wszyscy mogli czuć na sobie spojrzenia tubylców i ryuzackiej obsługi wyjazdu, cała uwaga skupiona była na Pannie Młodej. Naprzeciwko nich znajdował się schodzący po schodach starszy człowiek, którego łatwo było rozpoznać jako głowę rodziny. To z nim dogadał się stary Hisuiuma. Tengo przedstawił wszystkim, ale przede wszystkim Panu Noburu, Satomi. Rika niemal czuła ból tego młodzieńca, który wychwalał pod niebiosa swoją miłość, niemal wysyłając ją w ręce innego. Bardziej jednak czuła zazdrość o te wszystkie tytuły, którymi została obdarowana. Nie zwykła przecież do tego, że to kto inny znajdował się w centrum uwagi. Była kłopotliwą jedynaczką, która zawsze skupiała na sobie oczy wszystkich. Teraz to ona była tłem i przyglądała się uważnie całej tej scenie. W pierwszej kolejności Obu Noburom - seniorowi i Kenshiro. Zwróciło jej uwagę ojcowskie przywitanie. Zwróciło o tyle, że spodziewała się czegoś innego. Podejrzewała ich. Ojca i syna. Sama nie wiedziała czego dokładnie szukała, ale na tym etapie podróży, po tylu dniach spędzonych na trasie wszyscy byli już dla niej podejrzani. Hisuiuma mówił o kimś ze swoich ludzi. Ale czy nie mogło mieć to związku i z Pustyniakami?
Z rozmyślań wyrwały ją słowa Panny Młodej, która przedstawiała swoje przyjaciółki. Z zadowoleniem stwierdziła, że Satomi gra w jej drużynie i trzyma się planu. Niby chodziło o jej życie, ale kto to tam wie. Panienka Matsubari nie znała tutejszych zwyczajów, dygnęła jednak przed mężczyznami w wyuczonym geście. Chętnie przedstawiłaby się sama we własny, godny sposób, ale nie był to najlepszy pomysł, wszak jej formułka rozpoczynała się od "Sentokini...". Chwilę tak postali i Gospodarz zaprosił wszystkich na posiłek. Nie śpieszyło mu się do załatwiania formalności. To chyba dobry znak, choć Rika chętnie by się z nim rozmówiła. Kiedy atmosfera zrobiła się mniej oficjalna i wszyscy skierowali się na ucztę, Rika szepnęła Hoochiemu, by ten miał oczy i uszy szeroko otwarte. Nie liczyła na żadne rewelacje, ale zawsze warto przypomnieć swojemu nierozgarniętemu przyjacielowi. W tej chwili najbardziej interesował ją Kenshiro. Próbowała wyczytać coś z jego twarzy, zrozumieć jak też on zapatruje się na to wszystko. Przypomniała sobie treść kontraktów i wczuwała się w jego sytuację. Jestem bogata. Wychodze za piękną... nie no, bez przesady. Za ładną, młodą dziewczynę, która jest jeszcze bogatsza. Lubię ją... a może wcale nie lubię? W każdym razie przede mną huczna impreza, kilka miesięcy w domu i wyjazd na stałe na obczyznę. Czy też potajemnie kocham się w kimś innym? Czy też stoję tu tylko z obowiązku i chęci zadowolenia rodziny? Powinnam go zagadnąć, tylko jak...
Jeśli nadarzy się ku temu okazja, Rika zagadnie Pana Młodego jakimś zwykłym tekstem o radości, ze może tutaj być i jak to wspaniale, że Satomi i on będą razem, bo tak bardzo do siebie pasują. Tak! Bardzo do siebie pasują. I jakie to szczęście, że połączy ich coś tak nierozerwalnego. Może w ten sposób dotrze do jakiejś prawdy, albo chociaż rozpozna fałsz. O ile w ogóle było to do czegoś potrzebne.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 19 / 17+

Po wszystkich ceremonialnych powitaniach, przyszła pora na zjedzenie posiłku. Służba zabrała wszystkie niepotrzebne bagaże i zaczęła nosić je do skrzydła dla gości, a cała śmietanka towarzyska została zaprowadzona do głównej jadalni. Trzeba było przejść przez część posiadłości, jednakże nie będziemy się na niej póki co skupiać. Najważniejsza była duża sala jadalna. Podłużne, bardzo wysokie pomieszczenie wykute w skale. Po jednej stronie była wielka przeszklona ściana pełna przeróżnych witraży, a po drugiej ściana z czerwonego piaskowca w której wyrzeźbiona była bardzo piękna płaskorzeźba. Na środku był ustawiony długi stół, przy którym było sporo nakryć, zdecydowanie więcej niż było aktualnie siedzących przy stole gości. Stół był bardzo bogato przystrojony a na jedwabnym obrusie stały już przeróżne paterki, półmiski, salaterki i inne naczynia, wszystkie wypełnione specjałami kuchni pustyni. Na szczycie stołu siedział gospodarz, po jego prawej stronie, tej od witraży, przesiadywał jego syn, dowódca straży oraz jeszcze ze dwie, aktualnie obce dla Riki osoby, no i Yurika - zielonowłosa przewodniczka, po drugiej stronie siedziała Satomi, później Umichika i Rika, a dalej Arato. Póki co na stole znajdowały się jedynie przystawki, choć to nie przeszkadzało w rozpoczęciu posiłku. Każdy mógł sobie nałożyć to na co miał ochotę, a w koło jedzących ciągle chodziła służba, która proponowała przeróżne napoje i pomagała w nakładaniu dań. Co ciekawe, obiad nie był zbyt sztywny, zdecydowanie było luźniej niż przy powitaniu. Gospodarz wypytywał Satomi o podróż, co tam u ojca i inne pierdoły. Nie było tam nic ciekawego, nic nowego co mogłoby się przydać naszej młodej bohaterce, więc ta zaczęła trochę przyglądać się Kenshiro i lustrować go swoim bystrym spojrzeniem.
- Rika-san, długo znasz Satomi? Przyznam szczerze, że nie miałem okazji jeszcze Cię poznać, i teraz nie wiem, czy ukrywała mnie przed tobą, czy po prostu znacie się od niedawna. - Do naszej bohaterki odezwał się młody dziedzic z pustyni. Jego głos był przyjemny, bardzo delikatny, niczym bita śmietana otulająca lody. Łagodny jak chmurka. Podobnie z resztą jak rysy twarzy, delikatna cera, bardzo smukły i elegancki chłopak, choć było w nim, też coś tajemniczego, coś co nie dawało Rice spokoju. W jego zachowaniu było coś... dziwnego...
- Przepraszam, że tak dopytuję, ale skoro jesteś przyjaciółką mojej przyszłej żony, to chciałbym poznać Cię lepiej, bo będziemy się częściej widywać. - chłopak uśmiechnął się w bardzo charakterystyczny sposób, całkowicie zamykając przy tym swoje dosyć wąskie oczy. Kiedy wspominał o żonie, przeniósł na chwilę wzrok na Satomi, posyłając jej swój charakterystyczny uśmiech, na co ona odpowiedziała skinieniem głowy i lekkim rumieńcem. Mimo swojej miłości do Tengo, musiała Kenshiro także darzyć jakimś uczuciem, może bardziej braterskim, ale dalej było między nimi rodzinne ciepło. Kenshiro zaczął zadawać kolejne pytania, próbując dowiedzieć się od Riki coś o niej samej, o tym czym się zajmuje, jej rodzinie, skąd się zna z Satomi i inne ciekawe rzeczy. Robił to jednakże w nienachalny sposób, nie chciał drążyć tematu jeśli Rika nie chciała mówić. Robił to z elegancją i klasą, jak na dziedzica bogatego rodu przystało. A może w tym zachowaniu było coś jeszcze?
Wszystkie rozmowy zostały przerwane, kiedy na stół wjechało kilka dań głównych. Na stole pojawiły się różne mięsne potrawy z wielbłądów i sepów w towarzystwie lokalnych roślin, między innymi doskonale przyrządzonego kaktusa. To na chwilę powstrzymało zapędy Kenshiro, dodatkowo, widząc, że Rika znajduje się pod ostrzałem, Yurika postanowiła pomóc, trochę zagadując dziedzica i dając młodej kunoichi odetchnąć i zjeść coś, nie musząc cały czas odpowiadać.
- Rika-san, prosiłbym Cię, abyś po odpoczynku przybyła do mojego gabinetu wraz z kontraktami. Może być już wieczorem. Ceremonia jest zaplanowana na jutro, kiedy słońce będzie w swoim najwyższym punkcie. To ważny moment każdego dnia, więc połączmy ceremonię z tradycją. - wspomniał gospodarz podczas zajadania się mięskiem, przy okazji posyłając młodej kunoichi ciepłe spojrzenie. Później wrócił do rozmowy ze swoją przyszłą córką, ją także zapraszając wieczorem do swojego gabinetu. Ta jednakże nie potwierdziła, w końcu ma na głowie wiele przygotowań związanych z jutrzejszym dniem.
Dalsza część obiadu minęła w spokoju. Na sam koniec przywieziono sporo przepięknych deserów, także z egzotycznych - pustynnych owoców i innych roślin. Dla Riki wychowanej na opowieściach o pustej pustyni mogło to być zaskoczenie, rosło tutaj wiele interesujących owoców, które były rzadko spotykane w Ryuzaku, jeśli się nimi nie interesowała, to mogło to być pierwszy raz, kiedy miała okazję ich skosztować. Po spożyciu, kiedy wszystkie brzuszki były pełne, każdy został zaprowadzony do swojego pokoju, gdzie mógł w spokoju odpocząć i zregenerować się przed wieczorem. Po kolacji ma się odbyć niewielkie przyjęcie z muzyką i tańcami, tak aby wszyscy mieli okazję do zapoznania się i porozmawiania w spokoju, dlatego też trzeba było odpocząć.
- Chyba wpadłaś mu w oko. Kenshiro-san dosyć mocno Cię maglował. Nie dziękuj za ratunek. - zaśmiała się Yurika, kiedy wraz z Riką szły w stronę swoich pokoi. Dziewczyna także była objedzona pustynnymi specjałami. Co się dziwić, nawet jak mieszkała tu i znała te składniki, to tacy ludzie jak Noburu mieli najlepszych kucharzy na świecie. Zupełnie inna liga niż domowe gotowanie.
- Jaki plan na teraz Rika-san, spacerek po pustyni, czy leżakowanie do góry brzuchem i pilnowanie aby nie eksplodował przed kolacją? - Zielonowłosa zadałą dosyć dobre pytanie. Co teraz planowała Rika? Wszyscy rozeszli się po posiadłości i zaczęli zajmować się swoimi sprawami, więc miała całkowicie wolną rękę. Mogła prowadzić swoje śledztwo dalej, szukać tropów albo też wypytywać ludzi, a mogła też w spokoju odpocząć sobie, zebrać myśli, wypić gorącą herbatę i zregenerować się do wieczora. W końcu czekało ją spotkanie z gospodarzem. Czy Rika w ogóle ma co ubrać na tak ważny moment??

Hoochi
Pan Hisuiuma
Hisuiuma Satomi
Arato
Tengo
Umichika
Ishara Yurika
Pan Noburu
Noburu Kenshiro

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Nareszcie. Po długiej i wyczerpującej podróży (choć co one mogły wiedzieć o dłużyźnie i wyczerpaniu w swoim powozie?), a także nieco odwlekającym w czasie poczęstunek, oficjalnym powitaniu, wreszcie nadeszła pora na amciu. Oczywiście to nie tak, że wszyscy przez całą drogę głodowali, ale przecież nie zatrzymywali się na godzinę przed dojazdem tylko po to, by wrzucić coś na ząb. Rice chciało się jeść i gdyby mogła na to wpłynąć, chętnie przyspieszyłaby kroki wszystkich kierujących się do wyznaczonej sali. No ale dotarli. Podłużny stół znajdujący się w pomieszczeniu był elementem wspólnym obu kultur. W przeciwieństwie do drążenia całej sali czy wręcz wioski w skale. Na samym długaśnym mebelku także znajdowały się specjały raczej odbiegające od codziennego jadłospisu Riki. Ta nie jadła jak bogacz. Czasami kupowała sobie coś burżujskiego, ale wynikający z jej sukcesów dopływ ryo raczej nie przekładał się na zakupowe szaleństwa. Może poza tymi notkami wybuchowymi, ale to nieważne...
Panienka Matsubari obdarowywała kolejne pustynne przysmaki pożądliwym spojrzeniem, jakim państwo młodzi powinni dzielić się całe życie. Lubiła poznawać noznawać nowe, zdobywać kolejne doświadczenia. A przecież nawet Po, ze swoimi nieskończonymi pomysłami na kluseczki, tylko od czasu do czasu dodawał do menu kolejny wariant. Dopiero gdy był pewny jego doskonałości. Zresztą kluseczki to tylko kluseczki, choć tego akurat lepiej przy nim nie mówić. Rika raz czy dwa razy podpytała "co to takiego?", wskazując na kolejne danie czy owoc. Nie chciała być nachalna, nie chciała być tak bardzo nietutejsza, ale czasem lepiej nie ryzykować. Brała małe porcyjki wszystkiego, co się dało. Najczęściej pożerała smakołyki jak pies kiełbasę, z zachwytem łykając sekundę po wydobyciu się starannie przygotowanego smaku. Z rzadka jednak żuła coś dłuższą chwilę, powstrzymując się przed grymasem i dziękując w duchu, że nie była zachłanna na większy kawałek. Cóż, każdy ma swoją lukrecję. Trzeba przyznać, że kiedy Rika wpadła w wir kulinarnych doświadczeń, zupełnie zapomniała gdzie jest i dlaczego tu jest. Kiedy zagadnął ją Kenshiro dotarło do niej, że chyba zapomina też KIM JEST. Oczywiście była przygotowana na tego typu pytania, choć spodziewała się go raczej na szlaku, a nie tutaj. Uśmiechnęła się życzliwie do bohatera jutrzejszego święta.
-Parę lat. - odparła. Oczywiście wiedząc, że wypada dodać coś jeszcze. - Mój tata jest dużym, morskim handlarzem i sprzedając towary opływa niemal cały świat. Interesują go jedynie najlepsze produkty, więc nic dziwnego, że szybko złapał kontakt z panem Hisuiumą. Nie inaczej było ze mną i Satomi. Niestety nie widujemy się tak często, jak byśmy tego chciały. Przez większość czasu towarzyszę ojcu w podróży i nie ma mnie w Ryuzaku. - wyjaśniła. Spryciula była całkiem niezłą kłamczuchą. Wiedziała, że najlepsze kłamstwo to takie, które znajduje się blisko prawdy. Czy jej ojciec handlował na morzu? Tak, choć nie był taki duży i nic nie wiedziała o jego zamiłowaniu do towarów najwyższych jakości. Nigdy nie udała się też z nim rejs, ale hej, trochę świata już poznała.
Kenshiro jednak nie odpuszczał. Miał sporo pytań i obdarowywał Rikę niesłabnącym zainteresowaniem. Normalnie ucieszyłaby się, wszak jest Uwagojadem Pospolitym, wręcz typowym przedstawicielem tego gatunku. Ale teraz, kiedy musiała ukrywać nieprawdę, nie czuła się już tak komfortowo. Mając to wszystko na uwadze, przymrużone oczy Pana Młodego, może nawet całe jego usposobienie wydawały się Rice bardzo dziwne. I tylko trochę ocieplała ten wizerunek jego przyjacielska wymiana spojrzeń z Satomi. Pod naporem pytań Rika trzymała gardę, pięści twarde.
-Dzięki interesom ojca poznałam większość krain. Uwielbiam nadzwyczajne bogactwo fauny i flory Prastarego Lasu (gdzie podczas swojego kilkuletniego niebytu zabiła kilku niewinnych ludzi) i sielski klimat położonych na południu Antai wiosek (gdzie niestety było tak samo). Nieobce są mi też przeraźliwe mrozy Hyuo (gdzie drogą wyjątku działy się same dobre rzeczy). - zrobiła przerwę. - Gdy jest się wszędzie, jest się trochę nigdzie, prawda? Może to i dobrze, ojciec mówi, że pieniądze lubią ciszę. Przyucza mnie. Prowadzę część negocjacji, aby kiedyś móc tylko wysyłać okręty...
-Trochę z tego powodu tu jestem. Oczywiście robię to dla Satomi, ale muszę przyznać, że Samotne Wydmy są jednym z ostatnich miejsc, których nie zwiedziłam i jak dotąd jestem zachwycona. Zupełnie inny świat. Tatko mówił, że jakoś sobie poradzi beze mnie, ale zawsze był słabym kłamcą. - zakończyła żartem. Rika chciała przedstawić się dostatecznie bogato, a jednocześnie nie wyjść na osobę, której jedyne co w życiu wyszło, to zostanie spłodzoną przez kogoś przy kasie. Zabolała ją myśl, że chociaż większość życia spędziła z matką, nie wspomniała o niej ani słowa. Czy to dlatego, że pomimo bardzo dobrych relacji, ta zawsze wolała, by Rika gotowała dobre obiadki i rzetelnie sprzątała?
Później rzeczy potoczyły się same. Yurika osłoniła sentokini przed kolejnymi pytaniami, co dało tej ostatniej do myślenia, czy aby zielonowłosa nie próbuje ratować jej przykrywki. Ah, te podejrzenia. Następnie obiecała Noburu seniorowi, że stawi się u niego wieczorem z kontraktami i po posiłku skierowała się do pokoju. Zanim jednak rzuciła się na łóżko, ponownie napatoczyła się na Yurikę. Zaczerwieniła się na jej obserwacje i powiedziała, że musi odpocząć. Zamknęła więc drzwi do pokoju i rzuciła się na łóżko. Chętnie zwiedziłaby okolicę, ale powinna znajdować się w pobliżu Satomi... gdziekolwiek ta była.
Wieczorem poprosiła kogoś ze służby, by poprowadził ją do pana Noburu. Nie wiedziała gdzie go szukać, a miała go odwiedzić z małżeńskimi kontraktami. Lubiła ten zbitek słów.
-Panie Noburu, oto małżeńskie kontrakty, jakie wręczył mi ojciec Satomi. Proszę przeczytać, czy wszystko się zgadza. Ja już znam ich treść. Po podpisaniu obu egzemplarzy jeden z nich zabiorę z powrotem do pana Hisuiumy, a wasza umowa zostanie zawarta. - przysunęła mu jeden świstek papieru ze swojej uroczej skrzyneczki, która dobitnie pokazywała, jak cenna musi być znajdująca się wewnątrz zawartość.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 20 / 17+

Obiad minął w przyjemnej atmosferze. Odpowiedzi udzielane przez Rikę zainteresowały dziedzica Noburu, jej wytłumaczenie było całkiem logiczne. Z resztą, Kenshiro przecież nie miał podstaw, żeby nie ufać przemiłej przyjaciółce wcale-nie-kunoichi. Zadał on jeszcze kilka pytań, jednakże później rozmowę z nim przejęła Yurika, która dała odetchnąć Rice, samemu zasypując go ciekawymi tematami do dyskusji. Później przyszedł czas na odpoczynek, każdy zbył zmęczony po podróży, więc mógł udać się do swoich pokojów, gdzie oczekiwały na nich bardzo wygodne i duże łóżka. Nasza bohaterka nie musiała się bardzo przejmować dziedziczką, w końcu jej pokój znajdował się zaraz obok, dokładnie drzwi na lewo, więc w razie czego mogła szybko reagować. No i cały budynek był pełen straży, nawet myszka się nie prześliźnie. Mogła korzystać z odpoczynku, z resztą, nie była w tym planie sama, Hoochi kiedy tylko dostrzegł ogromne łóżko, wskoczył na nie i rozłożył się, zaczynając się tarzać w bardzo mięciutkiej pościeli. Chyba brakowało mu wygodnego miejsca do odpoczynku.
Czas odpoczynku minął spokojnie. Nie działo się nic ciekawego, nic wartego wspomnienia. Rika mogła na spokojnie się wyspać, albo wyszyć niewielki szalik. Tak spokojnie było! w końcu jednakże nastał wieczór, co więc oznaczało, że trzeba było udać się do gabinetu gospodarza i przekazać mu kontrakty. W trakcie gdy młoda kunoichi szła prowadzona przez służbę, mogła dostrzec, że w całej posiadłości wrze. Wielu ludzi pracuje, żeby wszystko było gotowe na jutrzejszą ceremonię. Rozkładają kwiaty i inne ozdoby, noszą przeróżne produkty, które zapewne będą zamienione w jedzenie i napoje dla gości, nosili meble, straż pilnowała czy aby na pewno nikt niepowołany nie wszedł do środka. Zdecydowanie dużo się działo. To jednakże nie było teraz celem naszej heroski, ona miała teraz jedno, bardzo ważne zadanie. Zadanie, które przywiało ją prawie na sam szczyt skały, w której się cały czas znajdowali.
Służba podprowadziła Rikę do dużych drzwi, które znajdowały się na końcu korytarza w górnej części posiadłości. Kiedy nim szła, co chwilę mijała wiszące na ścianach obrazy, które przedstawiały poprzednich władców tej kamiennej fortecy. W końcu jednak dotarła do ogromnych, zdobionych drzwi. Co ciekawe, mimo swojego rozmiaru, nie było problemu z ich otworzeniem, chodziło bardzo gładko, niczym piórko. Po przekroczeniu progu, Rika dostrzegła całkiem duże pomieszczenie. Pierwsze, co rzuciło jej się w oczy to duży świetlik w suficie, przez który wpadało aktualnie księżycowe światło. Na środku gabinetu było ogromne biurko, na którym teraz leżało trochę dokumentów. Był tutaj także spory kominek, regał pełen książek, gablota z przeróżnymi artefaktami i drogocennymi przedmiotami, kilka obrazów przedstawiających przeróżnie rzeczy oraz ogromny fotel w rogu oraz duża szafka, która musiała być barkiem gospodarza. Widząc swojego gościa, Pan Noburu wskazał dłonią duże krzesło ustawione przed biurkiem, samemu kierując się w stronę barku. W tym czasie nasza bohaterka miała okazję odstawić skrzyneczkę z kontraktami na biurko.
- Napijesz się czegoś? Mam trochę przeróżnych alkoholi z całego świata. - zapytał, następnie proponując kilka różnych opcji, z których Rika mogła wybierać do woli. Sam sobie także nalał trochę mocnego, stażonego alkoholu, a następnie zabrał dwie kryształowe szklanki na stół, podając jedną z nich swojej rozmówczyni.
Kiedy Noburu usłyszał słowa dziewczyny, widać było, że nie był z nich zadowolony. Mimo tego, że starał się zachować powagę, nie podobało mu się, że Rika dowiedziała się jakie były ustalenia między nim a Hisuiumą. Z jakiegoś powodu zostały schowane w zapieczętowanych zwojach. No ale może Hisuiuma miał jakiś powód, żeby opowiedzieć o tym co jest w środku młodej znajomej jego córki. Noburu wziął większy łyk alkoholu i otworzył skrzyneczkę. Wtedy też na chwilę zaniemówił, spojrzał na Rikę, później znowu na zwoje, a później znowu na Rikę. Teraz już na jego twarzy nie było miejsca na ukrywanie złości, widać było, że jest wściekły. Wziął głębszy wdech i ochłonął, choć dalej było widać, że jest poirytowany i zdenerwowany.
- Ślubu nie będzie... - powiedział spokojnym głosem, takim spokojnym i delikatnym, jakim jest cisza przed burzą. - Zwoje miały być nienaruszone, tutaj pieczęć jest złamana. Warunki kontraktu także miały być nieznane nikomu. Niestety, nie mogę zgodzić się na ten ślub. Nie wiem w co pogrywa ten Hisuiuma, ale nie tak się umawialiśmy, a teraz będzie musiał ponieść tego konsekwencje. Nie powierzę swojego dziedzictwa, oraz swojego wnuka komuś, kto nie umie dotrzymać prostej umowy. macie czas do południa, spakujcie się i wyjedźcie. - powiedział gospodarz, który najpierw był czerwony ze złości, a później delikatnie pobladł. Przecież nie taki był jego plan. Usiadł sobie na swoim wielkim krześle za biurkiem i zaczął bawić się szklanką, wpatrując się jak rdzawy płyn rozbija się o ścianki naczynia. Rika nie została wyproszona, choć czuła, że nie jest teraz mile widziana w tym pomieszczeniu. Sprawa się dosyć mocno pokomplikowała... Co tak na prawdę teraz powinna zrobić? Czy miała jakiś dalszy plan??

Hoochi
Pan Hisuiuma
Hisuiuma Satomi
Arato
Tengo
Umichika
Ishara Yurika
Pan Noburu
Noburu Kenshiro

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Rika ze świeżymi siłami była gotowa na rozmowę z Noburu. Nie czuła zmęczenia, głodu, ani chyba nawet niepokoju związanego z bezpieczeństwem Satomi. Gdzie jak gdzie, ale tutaj, w skalnej twierdzy ze służbą na każdym zakręcie nie powinno wydarzyć się nic złego. Dziewczyna dała się poprowadzić służbie do pokoju gospodarza. Droga do niego prowadziła przez wysokie schody, a po drodze mijali portret ludzi, którzy kiedyś musieli być ważni. Ważni, jak teraz Noburu. Nie trzeba być geniuszem by zrozumieć, że wszystko to miało jeden cel - nadanie staremu Noburu dodatkowej nobilitacji. Podziękowała za odprowadzenie i weszła do środku. Przepych i bogactwo nie robiły już takiego wrażenia. Rika w ostatnim czasie mogła nieco do nich przywyknąć. Począwszy od wizyty pana Hisuiumy w Kyusei, przez luksusową podróż w wypasionym powozie, aż po posiłek w Sabishi.
-Dziękuję. Nie powinnam pić. - ... więcej, pomyślała. Po tym, ile wypiła w trakcie jazdy, nie miała problemu z odmówieniem alkoholu. Rzuciła kilka spojrzeń bogatemu wnętrzu, w oczekiwaniu aż Noburu obsłuży sam siebie. Trochę żałowała. Nie co dzień rozmawia się z przeburżujem na temat ślubu, który ma zjednoczyć interesy dwóch wielkich mocarstw. Powinno się to robić przy alkoholu. Zamiast tego, panienka zaczęła mówić o kontraktach. Kiedy gospodarz ujrzał zerwane pieczęcie, coś zmieniło się w jego twarzy. W tym momencie już spodziewała się, co za chwilę nastąpi. Stary mężczyzna nie unosił głosu, ale i tak jego słowa można było odebrać jak tyradę. "Ślubu nie będzie" - słowa te spadły na Rikę jak grom z jasnego nieba. Nie będzie go nie dlatego, że Satomi nie żyje, ani nie dlatego, że uciekła z Tenzo. Nie będzie go też nie z wielu, wielu innych powodów, a tylko przez nią. Że też musiała przeczytać ich zawartość, że też musiała być taka wścipska, taka ciekawska i taka pijana! Mężczyzna zamilkł, a rozmowę można było uznać za zakończoną. Całe szczęście nie kazał jej spieprzać, bo też sentokini ani myślała podnosić się z siedzenia. Musiała to jakoś odkręcić, przecież Hisuiuma nie był niczemu winny! Musiała powiedzieć prawdę. No, chociaż trochę. Nabrała powietrza w płuca i zaczęła mówić.
-Pan Hisuiuma przed samym wyjazdem dowiedział się, że ktoś z jego ludzi planuje zamordować Satomi. - wypaliła. Żadne inne słowa nie miałyby sensu, dopóki nie przykułaby uwagi gospodarza. - Najważniejszą osobę w jego życiu. - podkreśliła. - Nie miał możliwości ani czasu, by znaleźć zdrajcę. Nie mógł też wysłać do pana wiadomości. Skąd miałby wiedzieć, że nie powierza jej osobie, której szuka? Tak jak pan, jest człowiekiem słowa i na pewno szanuje wasze wcześniejsze postanowienia. Powierzył kontrakty mi, jako osobie z zewnątrz. Nikomu innemu nie mógł zaufać. I to ja, wbrew wszystkiemu podjęłam decyzję o zerwaniu pieczęci. Wierzyłam, że znajdę tam coś, co pomoże mi lepiej chronić Pannę Młodą. Dzisiaj przy stole mówiłam prawdę, ale pominęłam jeden szczegół - wyciągnęła z torebki oficjalną odznakę z ryuzacką pieczęcią. Położyła ją na stole, by Noburu mógł się jej przyjrzeć. W tym czasie rzuciła iluzję na egzemplarz małżeńskiego kontraktu. - Pan Hisuiuma nie najął mnie ze względu na niewinny wygląd. Mógł przecież w każdej chwili zatrudnić dodatkową służbę na czas podróży. Wiedział jednak, że Rada rozważa nadanie mi rangi Kogo (nie była to prawda, ale na pewno to rozważają!!), a życie córki i dane panu słowo były dla niego warte wszystkich pieniędzy. Proszę mi wierzyć, że nigdy nie zaoferowano mi tak wiele za ochronę jednej osoby. Dlatego odmówiłam alkoholu. Przed przyjściem do pana i zaraz po wyjściu będę czuwać nad życiem Satomi. Tylko spojrzy pan na kontrakt - pokazała ręką, a ten miał nierozerwaną pieczęć. - to tylko iluzja, ale gdybym chciała, mogłabym zataić zerwanie pieczęci. Od początku zamierzałam o wszystkim powiedzieć. Nie znam pana, ale wierzę, że dla Kenshiro zrobiłby pan to samo.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 21 / 17+

W gabinecie atmosfera była bardzo napięta. Mimo tego, że gospodarz starał się zachować twarz i spokój, widać było, że jest wściekły. Co się dziwić, ustalenia jakie miał ze swoim przyjacielem zostały zerwane, jego ufność nadszarpnięta bardzo mocno, na włosku wisiał bardzo duży interes i przyszłość obu rodzin. Zdecydowanie nie było to najłatwiejsze dla niego, mimo wielkiego doświadczenia w rozmowach, negocjacjach, polityce, był to dosyć duży cios. Mężczyzna przez chwilę milczał, aż w końcu upił duży łyk alkoholu, który pozostał mu w szklance. Dłuższy czas wpatrywał się tępo w przestrzeń, tak jakby składał myśli. W między czasie Rika opowiedziała jak to wyglądało z jej strony. Opowiedziała prawdę a przynajmniej w większości, licząc, że to wystarczy, że to uratuje całą sprawę. Mimo całego napięcia, Pan Noboru nie wyrzucił dziewczyny, kiedy ta zaczęła mówić. Dał jej okazję do obrony, choć jego mina nie wskazywała, żeby to miało jakikolwiek większy sens.
- Nie interesuje mnie jak wiele Ci zapłacił za ochronę, jak widać za dużo, gdyż nie umiałaś powstrzymać swojej ciekawości, niczym kilkuletnie dziecko. Miałaś pilnować Satomi, oraz kontraktów. Spartoliłaś tę sprawę. - mimo spokojnego tonu, słowa gospodarza raniły, trafiał on w czułe miejsca i dało się wyczuć, że ma doświadczenie w tej kwestii, co się dziwić, w końcu na tym w większości polegała jego praca. Miał pilnować swoich ludzi oraz majątku no i nagradzać dobrą robotę, złą karać. Mężczyzna wstał na chwilę i podszedł do barku, gdzie otworzył szufladę znajdującą się na dole i wyciągnął z niej ciemną, nieprzezroczystą butelkę. Wziął dwie czyste szklanki, nalał do nich bardzo gęsty, czarny płyn i zaniósł na biurko, jedną stawiając przed Riką. Ciecz była dziwna, bardzo oleista, wręcz przyklejała się do szklanki, pozostawiając bardzo ciemny ślad na krawędzi szkła.
- Pij! - powiedział, samemu także biorąc sporego łyka tego nieprzyjemnego w smaku, bardzo ziołowego alkoholu. Poczekał on aż Rika wypije i dopiero wtedy zajął swoje miejsce. Napój nie miał żadnych skutków ubocznych, poza tym, że był bardzo mocny i smakował jak bardzo dobrze leczące lekarstwo. Widząc, jak dziewczyna krzywi swoją minkę, delikatnie się uśmiechnął i wziął kilka oddechów. Przez kilka kolejnych chwil wpatrywał się gdzieś na ścianę, zastanawiając się. Ten czas, który w cale nie był jakoś długi, mógł się naszej bohaterce dłużyć. Jeszcze ta panująca cisza, zdecydowanie był to bardzo stresujący moment.
- Rozumiem twoje pobudki, no ale niestety, czasami nie wszystko da się naprawić. Wyobraź sobie, że ktoś mocno ranił cię mieczem, powiedzmy na wylot. Nawet jak ją zaleczysz, to blizna pozostaje. Tak też jest w tym przypadku. Nie da się cofnąć czasu i zrobić czegoś inaczej. Trzeba wziąć na barki konsekwencje swoich decyzji, takie jest dorosłe życie. Być może Ryuzaku zbyt szybko myśli o twoim awansie, skoro jeszcze nie rozumiesz tej życiowej prawdy. - mężczyzna ewidentnie nie był pewien co ma teraz zrobić. W końcu, z jednej strony, nie wynikł oz tego nic złego, przecież tylko Rika czytała zawartość zwoju. Tylko czy aby na pewno mógł być tego pewien?
- Umowa zawarta między mną a Hisuiumą jest poważną umową biznesową. Wiesz co by się stało, jak by nasza konkurencja się o tym dowiedziała? Wiesz, że jeśli by ten interes się nie udał to wiele osób straciłoby pracę? Nie mieliby czym karmić swoich rodzin, musieliby znaleźć coś innego, zapewne z nie tak dobrymi zarobkami, wiele żyć i planów na przyszłość mogłoby zostać zniszczonych. Skąd mam mieć pewność, że te informacje nie wyciekły nigdzie dalej. Myślisz, że z jakiego powodu były zapieczętowane, myślisz, że z jakiego powodu nawet nasze dzieci nie wiedzą o wszystkim? Jesteś gotowa wziąć taką odpowiedzialność na barki? Chciałbym bardzo Ci zaufać, jednakże zaufanie to nie jest ryż, nie możemy go rozdawać wszędzie. Każdy może Ci wbić nóż w plecy a im więcej zaufania mu dasz, tym bardziej bezbronny jesteś. - staruszek spojrzał prosto w oczy dziewczyny i zamilkł na chwilę. Zastanawiało go jak jego rozmówczyni odpowie na tak pouczającą tyradę. Czy to był moment, w którym Rika powinna już zapomnieć o tym jak to jest być dzieckiem i w pełni stać się dorosłą osobą?
- Przekonaj mnie do siebie Matsubari-san. Co proponujesz w tej sytuacji, po tych wszystkich słowach, które w tym pokoju padły? - oparł się wygodnie na swoim krześle, dając Rice przestrzeń i czas. Mogła myśleć tyle ile chciała, aż w końcu znajdzie swoją odpowiedź. On tylko co jakiś czas na nią zerkał i popijał swój alkohol ze szklaneczki. jaki był jego prawdziwy cel w tym wszystkim? Czy na prawdę był aż tak zły za taką błahostkę? A może to nie była taka trywialna sprawa, po prostu nie każdy był w stanie w pełni ją zrozumieć? Do rana było jeszcze dużo czasu, ogrom na przemyślenia i ewentualne dyskusje, a wiadomym było, że ta sprawa musi zostać rozwiązana, jeśli Rika chciała iść dalej i rozwiązać swoje zadanie. Musiała zważać na słowa, jeden zły ruch i czara goryczy się przeleje. Czyżby to było trudniejsze niż walka? Czyżby na tym polegała prawdziwa rola przywódcy, polityka, czy to dlatego najbardziej doświadczeni nie walczą na frontach, tylko na bankietach i w gabinetach?

Hoochi
Pan Hisuiuma
Hisuiuma Satomi
Arato
Tengo
Umichika
Ishara Yurika
Pan Noburu
Noburu Kenshiro

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst