Jaskinia na pustyni

[Tetsurō]

"Słońce! Świeci nad Nami! Part 2"

Misja B - Gaika & Daisuke
Wiosna, Rok 394 kalendarza forumowego

kolejka: 19 / 17+

W pomieszczeniu już prawie nie było żadnych pracowników tego przybytku. Pojedynczy, którzy się ostali czmychali bokiem, licząc, że nie zostaną zauważeni przez przybył oprawców. Dwójka przeciwników była pokonana i to od decyzji mięśniaków zależy, czy dojdzie tutaj do jakiegoś ostatniego zrywu, czy może jednak dadzą im odejść. Łaskawie nasi bohaterowie postanowili puścić ich wolno. Kobieta podeszła do swojego dużego towarzysza i wzięła go pod ramię, gdyż było widać, że jest ranny i mocno zmęczony. Powoli zaczęli iść w stronę wyjścia, nim jednak do tego doszło, grubasek wyciągnął palec w stronę Gaiki. Spojrzał na niego i delikatnie się uśmiechnął.
- Dobra Walka... Skąd jesteś i jak cię zwą? Zawalczmy jeszcze... - odpowiedział na zaczepkę mięśniaka, licząc, że pozna imię tego, kto spuścił mu srogi łomot. Kiedy tylko uzyskał odpowiedź, upuścił swoją rękę i kciukiem wskazał na samego siebie.
- Jestem Akimichi Chousetto... - opowiedział o sobie, w końcu tak też wypadało, a następnie zaczął powolnym krokiem iść w stronę wyjścia. Był obolały i ociężały, zdecydowanie dużo bardziej niż powinno to wynikać z ran, które mu zadał Gaika. Musiało być w tym coś jeszcze, niestety, nie było okazji zapytać, gdyż Ci zaczęli się oddalać, ostatecznie wychodząc z pomieszczenia i pozostawiając całą jaskinię w rękach dwójki mięśniaków.
Tak więc byli oni sami i mogli się rozejrzeć po okolicy, jeśli tylko chcieli, no i zrobić to po co tutaj przyszli, czyli zdemolować to co pozostało. Udało im się nawet na jednym z porzuconych wózków odnaleźć plik tutejszych dokumentów, czyli coś co powinno być ich celem,a przynajmniej Gaiki, w końcu jeszcze w Shigashi nakazano mu przywiezienie papierów odnośnie odtrutki. Nie wiedział czy to to, ale jakieś dokumenty to były. Jednakże, poza tym, nasza dwójka wpadła na jeszcze jeden ciekawy trop. Otóż sporo drewnianych skrzyń, w których znajdowały się składniki do produkcji, było opatrzonych tuszową pieczęcią, albo też malunkiem, jak zwał tak zwał. Jednakże przedstawiały one czarnego węża, a może smoka, coś takiego podłużnego zwiniętego w kłębek. Jednakże, po dłuższym przyjrzeniu się można było dostrzec dodatkowy detal, otóż ten smokowąż zjadał swój własny ogon. Skrzyń tych było bardzo dużo, znak znajdował się także na niektórych dokumentach, co mogło oznaczać grubszą sprawę. Pytanie tylko, czy to w jakimkolwiek stopniu interesowało naszych herosów. Nie byli detektywami, mieli zabrać dokumenty i zniszczyć resztę, tak więc, czy będzie to pora na zmianę zawodu? A może jednak wszystko rozejdzie się na pięści i zaraz po tym miejscu zostanie jedynie pył...

Amatori Regatsu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Daisuke]

Po minie Daisuke oraz lekkim warknięciu dało się wyczuć, że dalsze gadki z pokonanymi tylko go irytowały, więc zamiast dorzucać swoje dwa grosze i być może kończąc dalsze marzenia o następnym pojedynku (bo ciężko z trupem zawalczyć), to poszedł nieco ochłonąć. Po coś przecież tutaj przybyli i powinni się tym zająć. Ale póki co Włócznik potrzebował chwili, aby przypomnieć sobie co było tym powodem.

-Skończyłeś? To chyba coś dla tego twojego- Kończac czytać dokumenty, które poza fajnym wzorkiem nie przedstawiały niczego przydatnego dla Daisuke, przekazał je na ręce Gaiki, gdy ten skończył już się umawiać z Akimichim na kolejny pojedynek. Potem poszedł zająć się skrzyniami. Teraz pamiętał już dokładnie co tutaj mieli zrobić. Mieli wszystko rozwalić tak jak tylko się dało. Najpierw postanowił więc pogrzebać w skrzyniach. Zerwał wieko z pierwszej lepszej, próbując dostać się do zawartości, aby ją trochę obejrzeć. Potem zapewne rzucił ją w przeciwległą ścianę, aby dostać się do tego co było na niższych warstwach skrzyni. Potem podobnie zrobił z drugą, i jeśli znowuż nie natrafił na nic ciekawego, zabrał się za przerzucanie całych skrzyń przez pomieszczenie. Tak aby "zebrać" wszystkie w jedno miejsce. Mieli rozwalić, to rozwalał. Proste.

[Rokudo Gaika]

Ach, cóż za spektakl! Przyszły bohater pieśni ludowych był tym, który najwyraźniej musiał być również protagonistą jakichś serii dla młodych chłopców, bowiem pokonany przeciwnik chciał się z nim zaprzyjaźnić. Niechciany dziedzic rodu Rokudo chyba musiał za długo przebywać poza Shigashi, bo mu też się włączył ten tryb bardziej przyjacielski, niż zazwyczaj. – Wpadnij do Shigashi, szukaj Gaiki. – Powiedział krótko, ściskając paluch olbrzyma. Kij, że miał być tutaj na wpół incognito, najważniejsze było zawiązanie nowej znajomości z kimś silnym. Wrócił po swoje obciążniki i przypiął je z powrotem do łydek. Priorytety, priorytety.

Skoro jednak była mowa o rozwałce, to zanosiło się, na skoncentrowany rozpierdol tego miejsca pracy różnych chemicznych substancji. Wiadomo, wesoło. Daisuke jednak przejął pałeczkę pierwszeństwa, zaczynając zbierać skrzynki w jedno miejsce, by potem je łatwiej rozwalić. Niby nic, ale trzeba było się jeszcze trochę wysilić. Jego chwilę słabości skwitował lekką irytacją w swoim zachowaniu. Na jego miejscu żółtooki przewróciłby tak mocno oczami, że ktoś mógłby pomyśleć, że jest z klanu Hyuuga, czy tam Yamanaka. – O pokaż. – Materiał dowodowy mógł się okazać przydatny. Miał w końcu znaleźć jakieś sensowne środki przeciwdziałania na to świństwo, które rozprzestrzeniało się po Mieście Grzechu, z którego on sam również pochodził. Rozwalenie zapasów i sprzętu to nie był duży problem. Zebrał więc dokumenty i oznaczenia, które wpadły mu w oko oraz te, które podał mu Włócznik.

Gdy zobaczył to, co wyprawia Nakasada, to on również dołączył się do przeszukiwania skrzyń i zrzucania ich na jedną, wielką stertę. Jak znalazł jednak jakiś olej do lamp, czy inne naftaliny, jakich używa się w zamkniętych laboratoriach, to odłożył je na bok. W końcu przyda im się jakaś rozpałka na zorganizowanie wielkiego, chemicznego ogniska. Potencjalnie kilku eksplozji. – Zaskoczyłeś mnie z tym Hachimonem, nie powiem. – Odezwał się chyba tylko po to, by wypełnić ciszę. A może jednak było w tym coś więcej. – To po robocie rewanżyk? – Uśmiechnął się w ten niezbyt przyjemny sposób i napiął muskuły, podczas przerzucania rzeczy na wielgachny kopiec. Jak już wszystko ładnie się ułożyło, to on polał to tą łatwopalną substancją i po ziemi wykonał dłuższą ścieżkę w kierunku wyjścia z jaskini. Odpalił lont przy pomocy pochodni, czy innego źródła ognia, jakie tutaj się znajdowało, po czym nie odwracając się, wyszli na to przypiekające słoneczko. Czekała ich długa droga powrotna do cywilizacji, ale twardziele raczej nie będą narzekać. Przynajmniej nie na to.

[Tetsurō]

"Słońce! Świeci nad Nami! Part 2"

Misja B - Gaika & Daisuke
Wiosna, Rok 394 kalendarza forumowego

kolejka: 20 / 17+

Dwójka naszych bohaterów pozostała sama. Po ustaleniach i wymianie danych, Gaika mógł dołączyć do swojego towarzysza, który zabrał się za demolowanie skrzyń. Tych było kilkanaście i zawierały w sobie przeróżne produkty. Niektóre z nich to były suszone rośliny, inne to fiolki z jakimiś kolorowymi płynami, jeszcze inne miały worki pełne proszków, czy kryształków. Niestety, nazwy, które znajdowały się na skrzyniach nie mówiłi zbyt wiele naszym herosom. Ciężko było też powiedzieć, które z nich są palne, a które nie. Choć udało im się odnaleźć dosyć sporo ciemnej, oleistej cieszy, która na pustyni jest używania do palenia w lampach, więc to mógł być dobry trop.
Dokumenty, które Gaika miał w rękach, przypominałī te, które widzieli w magazynie w Shigashi. Ich treść była równie niezrozumiała, ale wiele symboli czy nazw się powtarzały. Oznaczało to, że musiały dotyczyć podobnych substancji, no ale to już nie był jego problem, on zdobył to co mu kazano, więc teraz mógł szykować rozpierdziel wraz ze swoim towarzyszem. To nie zajęło długo, magazyn był zdecydowanie mniejszy, niż ten w lesie, składników i miejsc pracy też było mniej, więc wystarczył kwadrans i wszystko było zdemolowane. Jedyne czego brakowało, to przygotowanej bomby, no ale tych nie udało się zachować z ostatniego skoku. Tak więc, zadanie wykonane, demolka zrobiona, teraz trzeba było się jeszcze ze zdobytymi informacjami zgłosić do zleceniodawcy, licząc, że to zaspokoi jego potrzeby i będzie w stanie zapłacić za usługę złotem.
Interesująca była kwestia symbolu - węża zjadającego swój własny ogon. Teraz, jeżeli nasi bohaterowie chcieli sięgnąć pamięciom w przeszłość, to mogli sobie przypomnieć, że kilkukrotnie widzieli ten symbol wytatuowany na ramionach ludzi. Przeważnie byli to jacyś goście w tanich karczmach, którzy w spokoju relaksowali się przy piwku, zwyczajni najemnicy, przynajmniej z wyglądu. Kilku z nich też widzieli przy karawanach, które mieli okazje mijać czy też widywać w trakcie rozładunku. Ciężko było połączyć coś między nimi, może poza jednym, zdawało się, że raczej reprezentowali te niższe i biedniejsze warstwy społeczne. No ale kto by się tam przejmował jakimiś tatuażami. Choć Gaika wiedział, że akurat w jego stronach mają one ogromne znaczenie i jak zaczepi się kogoś z nieodpowiednim malowidłem, to można szybko zniknąć i obudzić się w piwnicy... W każdym razie, nasi herosi byli gotowi do powrotu, był tylko jeden malutki problem, wszystkie środki transportu wyparowały. Kiedy wyszli na powierzchnię, nie było tam nic, co pomogłoby przenieść ich dupska do miasta, co oznaczało, że musieli zrobić to na swoich własnych nogach...

Amatori Regatsu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Daisuke]

Na zaproszenie do Shigashi Daisuke aż parsknął śmiechem. Na tyle głośno, że z całą pewnością usłyszeli to wszyscy obecni w prowadzonej rozmowie. To było wręcz tak słodkie i cukierkowe, że aż chciało się od tego wszystkiego rzygać. Nakasada nie słynął raczej z chęci poznawania się z innymi, dlatego też nic dziwnego, że nawet zwyczajne relacje międzyludzkie wydawały się dla niego śmieszne albo wprost żałosne.

Zamiast jednak wchodzić dalej w dyskusję o tym, po prostu zajął się rozwalaniem wszystkiego. Szło sprawnie, choć nic, co mogłoby zostać uznane za ciekawe nie wpadło w jego ręce. Sam dziwny sprzęt, fragmenty roślin i dziwnego rodzaju płyny, które nie wyglądały na alkohol, więc niespecjalnie interesowały Włócznika. We dwóch szybko sobie poradzili, przy okazji przypominając sobie, że ten dziwny wzorek widywali już wielokrotnie. Mięśniak niespecjalnie się tym przejął. Jak zwykle niewiele rzeczy przykuwało jego uwagę. I zwykli najemnicy, niższe warstwy społeczne czy inni bywalcy tanich karczm z całą pewnością nie byli wystarczająco interesujący, aby Daisuke jakoś się nimi interesował.

-Wkurwiła mnie tą dziwną zmianą w wodę, a że nie chciało mi się marnować czasu to się odpaliłem. A skąd wiesz o Hachimonie?- W walce z Gaiką nie korzystał z tego typu ciekawostek, pozwalając swojemu ciału użyć swoich pełnych możliwości bez zdejmowania limitów. Jak zwykły człowiek, pokazywał na ile go stać. W walce z kobietą nie miał konieczności czegoś udowadniać, a jedynie chodziło mu o szybkie wygranie pojedynku. W takich przypadkach zwykle się nie powstrzymywał. Nie rozkręcał się też na całego w walkach z tak podrzędnymi osobami. Nadal zostawiał sobie pewien zapas, tym bardziej, że ciężarki na nogach dalej mu ciążyły. Choć musiał przyznać, że odrobinę mniej niż czuł to przed tą całą wyprawą. A teraz jeszcze się okazało, że będzie miał dłuższą chwilkę, aby jeszcze bardziej się przyzwyczaić, bo czeka ich długa podróż z buta. Westchnął, przeklął pod nosem i ruszył przed siebie. Czeka ich niezła wędrówka.

[Rokudo Gaika]

Niechciany dziedzic rodu Rokudo znał się nieco na tatuażach, które w Shigashi miały całkiem specjalne znaczenie. Garnitur gangsterów był mu całkiem dobrze znany, a pewna symbolika była znana chyba wszystkim mieszkańcom tego nietypowego miasta. Zanotował więc w pamięci, by podpytać staruszka o te sprawy, kiedy wróci do niego z całą dokumentacją. Symbol z wężem również się tam znajdował, więc nie musiał on go opisywać z pamięci, a podstawi pod nos aptekarzowi, to może do jego raportu dojdzie kilka kolejnych elementów. W końcu stawką tutaj było możliwość legalnego spuszczenia wpierdolu komuś, kto był jego zwierzchnikiem. Na dodatek całkiem legalnie. Jak tu się nie skusić?

- Ostatnio walczyłem z kimś podobnym. Wystarczy notka wybuchowa i zmieniają się w parę wodną. – Odpowiedział zgodnie ze swoją wiedzą. Umiejętność była całkiem fajna do treningu. Jakby mu się udało czasem znaleźć sparring partnera, który również potrafił rozpadać się w mokrą kałużę po otrzymaniu ciosu, to pewnie w końcu nie musiałby stosować ciągle taryfy ulgowej.

Na pytanie szatyna uśmiechnął się w ten nieprzyjemny sposób, który zaprezentował mu pierwszy raz w karczmie. – Wiem, bo używam. – Tylko tyle i aż tyle. Nie trzeba było się rozwijać nad tym, w jaki sposób on to traktuje. Dla niego była tylko sztuczka, którą starał się stosować wyłącznie w ostateczności. Długa jednak była jeszcze przed nim droga, zanim będzie mógł zrezygnować całkowicie z tego trybu. Wpierw jego ciało będzie musiało osiągnąć perfekcje. Nie było to proste, ale on był skłonny podjąć się tego zadania.

[Tetsurō]

"Słońce! Świeci nad Nami! Part 2"

Misja B - Gaika & Daisuke
Wiosna, Rok 394 kalendarza forumowego

kolejka: 21 / 21

Nasi bohaterowie zajęli się demolką, a przy okazji Gaika nazbierał trochę fantów, które będzie mógł przekazać obu swoim zleceniodawcom. Tak więc kiedy minął kwadrans, byli już gotowi do drogi powrotnej, pozostawiając za sobą zgliszcza dawnej fabryki. Pewnie minie trochę czasu nim ktoś się odważy tutaj wrócić i wznowić cały proceder. To nie było teraz ważne, ważne były pieniążki, które oczekiwały naszych bohaterów w stolicy. Niestety, nim to, to będą musieli przejść kawał drogi w pełnym słońcu. Osada nie była daleko, no ale nie był to najprzyjemniejszy spacerek na świecie.
Dwa mięśniaki dotarły do osady marionetkarzy po zmroku. Po przejściu kontroli na bramie Gaika pokierował obu do znanej już sobie apteki, która mimo tego, że była zamknięta, została otworzona specjalnie dla nich. Tam pan Amatori wysłuchał dokładnie ich opowieści, odbierając zebrane dokumenty i próbki. Każdą z nich dokładnie obejrzał i odłożył na swoją ladę. Oczywiście przekazał naszym herosom w zamian obiecaną kwotę pieniędzy.
- Przed twoim powrotem do Shigashi wpadnij do mnie, Gaika-kun. Przygotuję Ci wszystkie próbki i dokumenty tak, aby nie uszkodziły sie w transporcie. Będę w stanie też przygotować trochę dodatkowych informacji, ale to tak za kilka dni, Więc póki co delektuj się słońcem pustyni. - doktorek uśmiechnął się i zaczął pakować wszystkie rzeczy, przenosząc je do swojego ukrytego, podziemnego laboratorium, w którym zapewne do bladego świtu będzie badał zdobycze dostarczone przez Gaikę.
- Niestety ten symbol węża nie mówi mi zbyt wiele. Widziałem go już kilka razy, niektórzy nawet sobie go tatuują, ale jeszcze nie usłyszałem nic o jego znaczeniu. - widać po jego twarzy było, że sprawa wydawała się poważna. No ale niestety nie był w stanie zrobić w tym momencie zbyt wiele, więc trzeba było czekać. Aptekarz odprowadził dwójkę do drzwi, które zamknął po ich wypuszczeniu, a następnie udał się do swojej piwnicy, gdzie czekało go wiele godzin bardzo interesującej pracy...

Amatori Regatsu

Misja Zakończona Powodzeniem!

[Daisuke]

-Używasz? Huh- Spojrzał podejrzliwym wzrokiem na swojego towarzysza. Wyglądało na to, że chyba po raz pierwszy w życiu (z drobnym wyjątkiem) poznał kogoś, kto tak jak on prezentował umiejętności posługiwania się Bramami Chakry. To było dość niezwykle i wzbudziło w Daisuke mieszane uczucia. Owszem, srebrnowłosy potrafił się bić, ale nie pokazał niczego co sugerowałoby, że w jakikolwiek sensowny sposób potrafi tego używać. Może więc tylko kłamał? W każdym razie nie poruszył już tego tematu. W ogóle niewiele się odzywał, a podróż zdawała się mu ciągnąć w nieskończoność. Nie żeby, któryś z nich dwóch specjalnie przyspieszał, ale chyba po tej walce i szaleńczym tempie, obaj potrzebowali chwilę wytchnienia.

-Miło było. Jak będziecie potrzebowali znowu coś rozwalić, to mnie znajdźcie. Powinienem być... Gdzieś- Spotkanie z kupcem przebiegło sprawnie, a przekazana kwota w zupełności wynagradzała konieczność przebijania się przez te cholernie gorące piaski. Polecił także swoje usługi, chociaż wiedział, że znalezienie go nie będzie takie proste. Ot, nigdy specjalnie nie potrafił wysiedzieć w jednym miejscu, więc podróżował to tu, to tam. Czasem specjalnie, czasem całkowicie przypadkiem lądował w zupełnie innej części Kontynentu. Jak była dobra impreza to i na wyspach potrafił się odnaleźć. Pożegnał się machnięciem ręką i ruszył w swoją stronę rozpierdzielić zarobione drobniaki na kiepski alkohol.

[z/t]

[Rokudo Gaika]

Demolka była czymś, w czym przyszły bohater pieśni ludowych się doskonale odnajdywał. Zadanie to było nie tylko całkiem prostym, ale również przyjemnym doświadczeniem. Możliwość współpracy z kimś, kto nie tylko dotrzymywał mu kroku, ale też nie wymuszał na nim tych wszystkich bezsensownych spotkań strategicznych, czy innych narad okrągłego stołu, była czymś wyjątkowo wyzwalającym, po pracy z tymi męczącymi, gadatliwymi babami. Te przyczepiły się do niego, jak rzep do psiego ogona i nijak nie chciały go zostawić w spokoju. Poważnie.

Powrót przez upalną pustynię był stosunkowo bezproblemowy. W końcu srebrnowłosy samemu się wystawiał na silne działanie żywiołów, aby rozwinąć swoją odporność na tego typu przeciwności losu. W tym wypadku piekące słońce było dodatkowym wyzwaniem. Laicy pewnie by powiedzieli, że jest masochistą, czy czymś podobnym, ale to by tylko świadczyło o ich nieznajomości tematu.

Dotarłszy do Sabishi, szybko skierował się ze zrabowanym łupem odzyskaną dokumentacją do znajomego mu już aptekarza, który dostarczał mu tych cudownych pigułek, które poprawiały wydolność organizmu w czasie takich upałów, jakie tu panowały. Dodatkowo fajnie chrupały, więc niechciany dziedzic rodu Rokudo bardzo szybko przyswoił sobie całą tygodniową dawkę. Teraz był już zupełnie odporny.

Regatsu przeprowadził tą nudniejszą, ale niestety konieczną część każdego zadania. Podsumował, co wiedział, ale też dał znać, że znak węża, który znaleźli w magazynie, nie był mu znany. Nie podobało się to za bardzo źółtookiemu, ale znaczyło to, że może sam zajmie się dokładniejszym śledztwem na ten temat. W końcu miał złożyć w Shigashi kompletny raport, aby uzyskać najwyższą z możliwych nagród – możliwości skopania dupska swojemu przełożonemu w całkowicie legalnych warunkach. Na dodatek typek zapowiadał się całkiem silny, co dla miłośnika wszystkich zwierząt było czymś, co dość rzadko mu się przytrafiało, przynajmniej ostatnio.

W swoim zamyśleniu nad dalszymi krokami, jakie powinien podjąć, aby znaleźć więcej informacji o koleżkach z wężowego znaku, jego nowy znajomy napierdalacz rzucił jedno zdanie, po czym opuścił go z naukowcem. Zanim zdążył coś powiedzieć, to ten już czmychnął za drzwi, pozostawiając Gaikę w nietypowym dla niego stanie, głębokiego zamyślenia.

- No nic. Zobaczymy, czy mi się uda czegoś dowiedzieć. - Skwitował po chwili głębszego zamyślenia, po czym opuścił budynek aptekarza, zabierając swoją ciężką sakiewkę metalowego brzdęku. Właściwie mógłby to robić za darmo, dla samej przyjemności, ale on był odpowiedzialnym ojcem wielu kotów, ptaka i niedźwiedzia. Żarełko kosztowało, więc nie wolno było mu tego robić całkowicie pro bono. Zresztą, jak jesteś w czymś dobry, to nigdy nie rób tego za darmo!

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wilki w owczej skórze” Rokudo Gaika

---

Kolejka 1:
Rokudo Gaika: 0
Minoru: 1

---

Cała intryga związana z handlem narkotykami zaczynała się zagęszczać. Nasz waleczny bohater zdołał co prawda osiągnąć pewne sukcesy, w tej sprawie, lecz po ostatnim zadaniu pojawiła się jeszcze jedna niewiadoma. Znak węża pożerającego swój własny ogon. Jednoznaczna oznaka, że za całą sprawą stoi ktoś na tyle duży, by zacząć identyfikować siebie. Jak się jednak nazywali, po co robili, to co robili i jak wielu mieli członków. To wszystko pozostawało tajemnicą. Tajemnicą, którą chciał rozwiązać nasz detektyw zabijaka. Tylko, od czego zacząć?
Krążył po okolicy właściwie nie wiadomo w jakim celu. Być może układał dalszy plan działania, a może liczył na to, że los sam nakieruje go w odpowiednim kierunku. Jeżeli jednak prawdziwa była ta druga opcja, to być może urodził się pod szczęśliwą gwiazdą, ponieważ jego oczom ukazał się dość nietypowy widok. Traktem, poruszała się kolumna żołnierzy Unii. Szli w zwartym szyku, uzbrojeni i poważni. Ciężko było zliczyć ilu było ich dokładnie, lecz można było zgadywać, że ich ilość wacha się w okolicach 70 żołnierzy. Towarzyszyło im kilkanaście wielbłądów, objuczonych skrzętnie ukrytymi bagażami. Cała ta „karawana” kierowała się w kierunku granicy z Shigashi. Czy miało to jakiś związek ze sprawą? Raczej wątpliwe. Lecz nie pozostawiało złudzeń, że coś musiało się dziać, skoro tak duży oddział został wysłany tak daleko na północ. Tylko, czy nasz bohater zechce w jakiś sposób zainterweniować?

[Rokudo Gaika]

Detektyw mięśniak stanowczo miał dość poszlak, aby rozpocząć szeroko zakrojone śledztwo za grupą, która dostarczała materiały do laboratorium narkotyków, które ostatnio rozwalił w drobny maczek. Wracając do cywilizacji, jednak musiał skorzystać z któregoś sensownego sposobu, aby wkręcić się w jakąś obławę przeciwko lokalnym złodupcom, by później móc skorzystać z informacji stróżów prawa i porządku pracujących dla swoich pacynkowych mistrzów. Czyżby właśnie budował podwaliny na powstanie Interpolu? Niewykluczone.

Szukając okazji do nabicia komuś guza udzielenia pomocy rozglądał się po traktach. Pech albo też szczęście spowodowało, że natrafił swoim wzrokiem na dość łatwy cel w postaci kolumny żołnierzy z symbolem Unii. Takie duże zgrupowanie mogło świadczyć o tym, że zapowiadało się na spuszczenie komuś solidnego wpierdolu. Zwykłe patrole były znacznie mniej liczne. Niewiele myśląc (sic!), przyszły bohater pieśni ludowych wyszedł im naprzeciw, zastawiając drogę i unosząc rękę, aby zwrócili na niego uwagę. Jeśli się zatrzymają, to ułatwią robotę srebrnowłosemu pięściarzowi, ale potrafił on świetnie improwizować. Gdyby jednak go zignorowali jak jakiegoś plebejusza, to zamierzał fizycznie zatrzymać jednego z nich, aby sobie pogadać w cztery oczy. Może była to okazja na znalezienia niespodziewanego przyjaciela? Kto to wie.

W ten, czy inny sposób jak już zwrócił uwagę (oraz potencjalnie ostre części uzbrojenia) w swoją stronę swoim niewinnym głosikiem zapyta najbardziej wysuniętego na przód wojaka (albo swojego nowego zakładnika kolegę). - Słyszałem, że potrzebujecie pomocy. Oto jestem. - Odezwał się z pełnym przekonaniem w głosie. Czy jej faktycznie potrzebowali? Tego nie wiedział. To zależy, czy rzucą się na niego, czy też przyjmą warunki żółtookiego. W pierwszym przypadku będzie to pomoc medyczna, której ktoś będzie im musiał udzielić, po tym, jak przejedzie po nich niczym buldożer.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wilki w owczej skórze” Rokudo Gaika

---

Kolejka 2:
Rokudo Gaika: 1
Minoru: 2

---

Naszemu bohaterowi nie można było odmówić pewności siebie, albo głupoty. Wszak kto przy zdrowych zmysłach stawał naprzeciw, uzbrojonej po zęby, tak licznej grupie zbrojnych i jeszcze do tego starał się ich zatrzymać. Oczywistym było, że pojawienie się na ich drodze kogoś, kto całkowicie wyglądał na nietutejszego, zwróciło ich uwagę. Gaika nie musiał nawet podnosić swej ręki. Cała kolumna zatrzymała się ponad 200 metrów przed nim. Wśród żołnierzy zaczęło przemieszczać się kilka osób, które zaczęły wymieniać ze sobą jakieś uwagi. W końcu jednak musieli dojść do jakiegoś konsensusu, ponieważ kolumna ruszyła ponownie przed siebie. Zmniejszyli w ten sposób dzielącą ich odległość do zaledwie kilkudziesięciu metrów. Wtedy też kolumna zatrzymała się po raz drugi, a naprzeciwko Gaiki wyszło trzech żołnierzy. Każdy z nich wyróżniał się spośród pozostałych. Był to jasny znak, że wśród żołnierzy musieli oni stanowić swego rodzaju trzon dowodzenia, a być może jakąś elitę? W każdym bądź razie nie byle płotki.
- Naprawdę, a gdzież to rozpowiadają takie wieści? - Zagadał środkowy jegomość, ubrany w luźną pustynną szatę w odcieniu piasku, która świetnie zlewała się z otoczeniem. Nałożoną miał na nią, zrobioną z wielu luźnych, stalowych płyt, zbroję. Ta zasłaniała niemalże wszystkie słabe punkty, łącznie z kroczem, choć wprawne oko naszego zabijaki dostrzegło że odsłonięte były pachwiny jak i zgięcia kolan. Na głowie znajdował się wzmocniony skórą i metalowymi płytami turban. Mężczyzna pomimo tego całego żelastwa nie wydawał się odczuwać jego ciężaru. Pozostali mężczyźni posiadali podobny ubiór, choć ich szaty były conajmniej dwa odcienie jaśniejsze. Cała trójka była mniej więcej tego samego wzrostu co Gaika. Zatrzymali się oni zaledwie kilka kroków przed naszym bohaterem.
- Skoro tak bardzo chcesz nam pomóc, na pewno pozwolisz się przeszukać. - Zawtórował mu ten idący po lewej stronie. Wtedy też piasek wokół Gaiki zaczął wibrować, unosić się i formować. Z całego tego przedstawienia, powstało czterech kolejnych mężczyzn, każdy będący dokładną kopią mężczyzny po prawej, tego który nie odezwał się jeszcze ani słowem. Każda z jego kopi trzymała w dłoniach włócznię, długą na 2,5 metra, które natychmiast wycelowali w kierunku Gaiki.
- Wybacz naszą bezpośredniość. Kwestie bezpieczeństwa, to jak będzie? - Środkowy mężczyzna zrobił jeszcze jeden krok, wychodząc przed szereg i lustrując naszego bohatera, wyczekując co też ten zrobi.

[Rokudo Gaika]

Przyszły bohater pieśni ludowych miał tyle pewności siebie, że mógłby obdarować nią cały oddział piaskowych dziadków, którzy zaszli mu drogę (czy tam na odwrót, kto by to spamiętał) i nadal miałby spory zapas. Szczęśliwie dla wszystkich nie musiał porywać nikogo z konwoju i zacząć się zaprzyjaźniać, bo byłby to niezbyt przyjemny widok. Przynajmniej dla obserwatorów całego zajścia.

Gdy kolumna wojaków zatrzymała się po raz ostatni, to srebrnowłosy młodzieniec uśmiechnął się szeroko, że jego genialny plan sprawdził się w stu procentach. Wszystko było dokładnie tak, jak planował albo przynajmniej tak się zdawało. Na pierwsze pytanie odpowiedział prostym wzruszeniem ramion. Czy potrzebowali pomocy? Niekoniecznie. Liczył jednak na jakąś akcje i całkiem sprytnie zresztą sam jedną zorganizował. Nie potrzebował wiele więcej słów, by ci w ramach „kwestii bezpieczeństwa” zdecydowali się użyć jakiejś śmiesznej, piaskowej techniki, aby wysłać cztery klony naprzeciw naszego herosa. Przywołańce te były wyposażone w długie, ostro zakończone kije, które laicy nazywali włóczniami. Dla niechcianego dziedzica rodu Rokudo takie śmieszne kijaszki co najwyżej mogłyby być używane jako wykałaczki.

Szczerząc swoje kły, niby to wściekły pies, który był gotowy skoczyć do gardeł, zlustrował wzrokiem wszystkich łebków znajdujących się w najbliższym otoczeniu. Podejrzewał, że nie jeden z trzech łebków, którzy zdecydowali się zorganizować mu komitet powitalny, był shinobi. Trudno było jednak powiedzieć jakim doświadczeniem dysponowali. Stanowczo nie było ono zbyt wielkie, skoro założyli, że cztery klony wystarczą na to, by zatrzymać shigashińskiego pięściarza. Ot mała przekąska przed daniem głównym. W głowie układał już plan, jak to wyeliminuje każdego z nich, by dopaść tego pancernika, który miał tyle warstw ochronnych, że nawet ogry i cebule mogły mu zazdrościć. Zacisnął ręce na szelkach swojego plecaka, gotów by odrzucić go na bok i rzucić się w morderczy taniec. - Ładnie to tak traktować gości z zagranicy? - Wypowiedział na wpół kpiącym tonem, jednocześnie samemu sobie zdał sprawę, że był tu obcy. Reprezentował swoje miasto i jakby wywołał konflikt z lokalnymi siłami porządkowymi, to rodzinka by obcięła mu kieszonkowe. Nie, żeby jeszcze je dostawał. - Niech będzie. - Rozluźnił ręce i szybkim ruchem rzucił swój plecak w kierunku jednego z klonów. Cierpliwość, której nigdy nie miał zbyt wiele, była wystawiana na próbę, ale on sam nie mógł być tym złym. Gaika był dobrym chłopakiem i nawet sąsiadom mówił „dzień dobry”. Ci jednak znikali zazwyczaj po pierwszym wypowiedzianym słowie. Dziwna sprawa.

[Minoru]

Zadanie specjalne rangi B:
“Wilki w owczej skórze” Rokudo Gaika

---

Kolejka 3:
Rokudo Gaika: 2
Minoru: 3

---

Sytuacja była napięta jak bicek naszego bohatera. Kuweciarze powitali Gaikę za pomocą swoich klonów, a ten odpowiedział im poprzez szczerzenie zębów. I wszystko wskazywało, że zaraz poleje się krew, gdy nagle Gaika postanowił zachować się jak na cywilizowanego dzikusa przystało i przekazał swym „oprawcom” plecak z całym dobytkiem. Wprowadziło to naszych dzielnych wojaków w małą konsternację, co okazali poprzez wymianę zdziwionych spojrzeń między sobą, które po chwili przekształciły się w radosny rechot.
- Nie, nie. Rozbieraj się. - Odpowiedział jeden z mężczyzn, wskazując swoim palcem na ubranie pięściarza. Jednocześnie cztery podobizny jegomościa po prawej zrobiło minimalny ruch do przodu, jeszcze bardziej zmniejszając odległość ostrych końców pik, od jego ciała. Oryginał również ruszył się ze swego miejsca i ostrożnie zbliżył się do naszego bohatera, chcąc mu pomóc w wykonaniu polecenia.
- Tylko bez gwałtownych ruchów. - Ostrzegł Gaikę ten, który właśnie miał zamiar dobrać się do naszego zabijaki. Jakby na potwierdzenie tego, że nie żartuje, jego klony jeszcze bardziej zbliżyły swoje włócznie. I teraz wszystko mogło potoczyć się w kilku różnych kierunkach. Po pierwsze Gaika mógł nie przystać na propozycję żołnierzy i postawić się im. Mógł się jednakże zgodzić i wtedy nasz pięściarz mógł rozebrać się sam, lub też mógł pomóc mu stojący przed nim mężczyzna. Niezależnie czy wybrałby opcję gdzie sam pozbywa się odzienia, czy skorzystał z pomocy innego mężczyzny, skończyłby w samych slipach.
- Co z tym? - Wskazał na ostatnią część odzienia, jednocześnie spoglądając w kierunku pozostałej dwójki. Wyróżniający się pancernik odpowiedział machnięciem ręki, co miało chyba znaczyć, że nasz bohater nie zostanie pozbawiony tej ostatniej zasłony, ponieważ oryginał zaczął krążyć wokół Gaiki bacznie przyglądając się każdemu centymetrowi jego skóry. Po kilku minutach, zaprzestał całej tej przedziwnej czynności i zwrócił się do pozostałej dwójki, unosząc kciuk do góry, co zostało przyjęte przez tamtych z wyraźną ulgą.
- Wybacz naszą podejrzliwość. Ostatnimi czasy mamy ręce pełne roboty i ciężko zaufać nieznajomym. Jestem Hiroshi, a tamta dwójka to Jun i Nobuko. - Opancerzony jegomość, pozwolił naszemu bohaterowi na ponowne ubranie się nim podał mu swą rękę na powitanie.
- Skąd przybywasz tajemniczy nieznajomy i gdzie dowiedziałeś się, że przyjmujemy pomoc z zewnątrz? - Zapytał gdy atmosfera trochę opadła. Cztery klony Juna zostały odwołane, a one same rozsypały się w piach, tak samo jak i z niego powstały.
- Mamy ostatnimi czasy dość częste problemy z terrorystami. Niszczą oni mienie Unii i podburzają cywili. Stało się to tak uciążliwe, że zezwolono na pomoc osób trzecich. Właśnie udajemy się do miejscowości, w której krążą plotki o aktywności tych terrorystów. Jeżeli chcesz dorobić, zapraszamy. - Przedstawił swą ofertę. I tak oto mógłby powstać zalążek całej tej przygody. Mógłby, chyba że Gaika zadecyduje, że żaden chłop nie będzie go rozbierać i rozkwasi mu nos. Ale to był już wybór jego samego.

- Nobuko -
- Hiroshi -
- Jun -

[Rokudo Gaika]

Atmosfera na pustyni była gorąca. Była też tak gęsta, że można było ją kroić nożem. Zamiast przystać na akt dobrej woli, jaki wykazał, przekazując swój plecak do oględzin, lokalni żołdacy wyskoczyli do niego z propozycją, na którą można było tylko zareagować uniesieniem brwi. To też zresztą zrobił. W końcu co to za pomysł, aby na środku drogi kazać się nieznajomemu rozbierać do rosołu. Wyraz niedowierzania jednak zniknął, gdy drugi typek potwierdził słowa dowcipnisia, który najwyraźniej uznał, że na powitanie najlepsze jest opuszczenie spodni do połowy masztu.

Niechciany dziedzic rodu Rokudo w pierwszej chwili chciał zrezygnować z tego cyrku, rozbijając gromadkę piaskowców szybkim ciosem, ale w takim wypadku raczej się nie dowie, po co tak liczną gromadą wybierają się na daleki spacerek. Na dodatek z shinobi na czele. Westchnął ciężko, walcząc ze sobą, aby nie stracić już cierpliwości i jednym ruchem ściągnął z siebie czarną koszulkę, odrzucając na bok. Następnie poluzował pas spodni, które dość szybko opadły na ziemię, ciągnięte ciężarem tonf przyczepionych do paska. W momencie, gdy jego obserwator zadał pytanie o przepaskę biodrową, zasłaniającą jego klejnoty rodowe, to ten już gotów był ją z siebie zerwać, aby tylko skończyć ten cyrk jak najszybciej. Bardzo trudno być praworządnym obywatelem.

Zebrana grupa piaszczaków mogła zobaczyć, że żółtooki ma dość pokaźnie rozbudowaną klatkę piersiową, która pokryta była rozlicznymi, małymi zacięciami. Z tyłu zaś, pomiędzy łopatkami była jedna dość duża i brzydka blizna, jaką pozostawił mu jeden z jego niedoszłych, jadowitych przyjaciół, które miały takie pikantne ogonki.

Przez cały czas striptease nie odzywał się słowem, bo jedyne, co mu się cisnęło na usta to kilka słów powszechnie uważanych za obelżywe. Gdy wyszło na to, że przegląd techniczny przeszedł pomyślnie i nawet nie trzeba było wymieniać mu klocków hamulcowych. Tych ostatnich zresztą nie miał.

- To jakaś lokalna moda, rozbierać obcokrajowców przy pierwszym spotkaniu? - Odpowiedział kpiącym głosem pancernikowi, któremu teraz przyszło go przepraszać za całe zajście. Hiroshi, jak się przedstawił Gaice, musiał przyglądać się, jak przyszła legenda pieśni ludowych podciągała gacie na swoje pośladki i nakładała koszulkę. - Właściwie to zgadywałem. - Odpowiedział na pytanie zgodnie ze stanem wiedzy praktycznej. - Czegoś konkretnego szukaliście na moim ciele? Nie jestem z mafii, jeśli o to chodzi. - Sięgnął po odrzucony przez siebie tobół, aby przerzucić go sobie przez plecy.

Po usłyszeniu propozycji piaskowca ten przez chwilkę się zastanowił albo przynajmniej sprawił takie wrażenie. Decyzję podjął już wcześniej, w końcu, gdyby nic takiego nie padło z ich strony, to najprawdopodobniej sam by ich śledził, aby odkryć przyczynę takiego poruszenia. Wychodziło na to, że jednak mieli szczęście i nie było to potrzebne. Jemu w sumie była to rybka. - Pewnie, właśnie szukałem zajęcia. Po świeceniu gołym zadkiem zawsze nabieram chęci na skopanie komuś dupska. - Odpowiedział nie bez cienia ironii w swoim glosie. Czy to był początek pięknej przyjaźni? Wątpię.