Wioska Osake

[Daisuke]

-Byłaś jedyną, której nie spotkał tak tragiczny los. Rozprawiłem się z nimi, nigdy więcej nie będziesz już musiała się nimi przejmować, Shirayuki-sama- Ujął jej dłoń w swoje wielkie, męski, spracowane dłonie, próbując tymi słowami dodać jej otuchy, a swoim uwodzicielskim uśmiechem, z odrobiną współczucia wypisanego na twarzy (co musiał jeszcze udawać, jeśli w ogóle miał mieć szansę na coś więcej), chciał podbić jej serce. Czuł, że jest na bardzo dobrej drodze, pomimo tego jakimi uczuciami targana była ta młoda niewiasta. Potrafił to wykorzystać na własną korzyść i bez żadnej wątpliwości robił to teraz cały czas.

-Wioska gorzelników? To już naprawdę niedaleko, Shirayuki-sama- Z przejęciem w głosie szybko pospieszył z podzieleniem się tą wspaniałą nowiną. Dla wielu byłby to powód dla radowania się, dla niego niesamowite zrządzenie losu, że będzie mógł zaprowadzić ją właśnie tam gdzie będą mogli razem coś wypić.

-Jeśli nie czujesz się na siłach, aby przebyć okoliczne piaski, oferują swoją skromną pomoc. Obiecuję, że bezpiecznie doprowadzę cię do tej wioski. Ludzie tam są wspaniali, z całą pewnością przywitają cię z otwartymi ramionami- Nie będąc specjalnie przejętymi losem emigrantów z Cesarstwa, skupił się na niesieniu pomocy. Wioska byłą niedaleko i dla niego to była błahostka, ale dla kogoś takiego jak ona podróż ta mogła być wyczerpująca. Tutaj ponownie przyszedł ze swoją wspaniałomyślną pomocą. Jego ręce spokojnie uniosą kogoś jej rozmiarów i na rękach zaniesie ją, nie niepokojoną żadnymi innymi grupami bandytów, bo przecież kolejnych równie głupich bandziorów tutaj w okolicy nie znajdą, którzy chcieliby się rzucić na takiego mięśniaka jak Daisuke. Bez różnicy, którą z ofert wybrała (czy na własnych nogach czy też w objęciach Nakasady), doprowadził ją do wioski Osake, gdzie na miejscu czym prędzej zwołał kilka osób, aby pomogli młodej damie znaleźć jakieś łóżko oraz coś do picia czy jedzenia. Sam ciągle przy niej trwał, dzieląc się z nią swoim udawanym współczuciem.

[Sumi]

~ 49/34 ~

~ Daisuke ~

~ Wyprawa rangi B ~

~ Człowiek z miasta ~

- J-Jak to? Niemożliwe! Nie, nie, nie, to nie może być prawda! - zawołała zrozpaczona kobieta i zerwała się z łóżka chcąc pobiec przed siebie, nie wiadomo nawet w jakim celu, jednakże kiedy tylko postawiła stopy na ziemi i chciała uciec, te się pod nią załamały i upadła przed siebie. Leżąc na ziemi szlochała, złorzecząc swoim martwym już oprawcom. Daisuke taktownie dał jej chwilę nim przeszedł do dalszej rozmowy.
- Ja... Chyba nie ma lepszego wyjścia w takim razie... Proszę weź mnie do tej wioski. Jeżeli będzie taka możliwość to zatrzymam się tam na pewien czas i zobaczę co dalej. - powiedziała kobieta zrezygnowana i smutna.
Tak jak powiedział, tak też zrobił i Daisuke, niosąc na rękach kobietę, udał się z powrotem do wioski Osake gdzie chciała się dostać Shirayuki. Kiedy dotarli na miejsce, mężczyzna szybko i sprawnie zmobilizował mieszkańców aby przygotowali dla niej jakieś miejsce do spania a także posiłek i coś do picia. Później Nakasada załatwił dla kobiety możliwość osiedlenia się w miejscowości a ludność gorzelniczej wioski zgodziła się bez najmniejszego problemu. Mieli u Włócznika dług wdzięczności z którego chcieli się wywiązać w najlepszy możliwy sposób a przygarnięcie jednej dodatkowej osoby nie było dla nich obciążeniem, więc z radością przyjęli ją z otwartymi ramionami jak zapowiedział wczęśniej czarnowłosej.

Wyprawa zakończona sukcesem!

[Daisuke]

Daisuke był bezczelnym gnojem bez serca, ale taktowną chwilkę, chcąc nie chcąc, musiał dać kobiecie na uspokojenie. Tego typu emocje nie współgrały z jego próbami zalotów, więc musiał dać im ujście w sposób z nim niepowiązany, a dopiero potem wjechać niczym samuraj na białym koniu, w lśniącej zbroi. I jak prawdziwy samuraj odprowadził niewiastę do bezpiecznego miejsca. Wieśniacy z Osaki nie mieli wyjścia, ale na całe szczęście bez żadnego gadania przyjęli Shirayuki do siebie oraz dali jej wikt i opierunek.

Jak potoczyła się jego dalsze przygoda z uratowaną kobietą to pozostanie już jego słodką tajemnicą, niezapisaną na kartach historii. To czego jednak każdy mógł się spodziewać to fakt, że następnego ranka wioska obudziła się już bez swojego obrońcy i wybawiciela. O wschodzie słońca, jeszcze pijany, podziwiał on Osake jako mały punkt na horyzoncie i ruszył dalej. Zabawił tutaj zdecydowanie zbyt długo, trzeba znów wrócić na szlak. Dopił resztki podebranego alkoholu z ich zapasów, sypnął piaskiem na rzygowiny, które zostawił, a potem szedł już po prostu przed siebie. Przygoda w wiosce była nawet fajna, ale takie ustatkowane życie, nawet jeśli jest lokalnym bohaterem, zdecydowanie mu nie służyło. Dał się nawet zaskoczyć bandzie niskorosłych bandytów, gdzie niewiele brakło aby gryzł już piach.

[z/t]

[Minoru]

Misja dla Klanu Kaguya A:
“Pustynne Porozumienie” Osamu

---

Kolejka 3:
Osamu: 2
Minoru: 3

---

Dłoń Osamu przesunęła się kilka razy po symbolu, który tak bardzo go pochłonął. O dziwo, był on nie tylko narysowany, lecz znajdujące się na nim oko, było wytłoczone, dając poczucie wgłębienia.
- Czy coś jeszcze? - Zapytał posłaniec wpatrując się wyczekująco w białowłosego, jakby czekając na to, że otrzyma coś w zamian. Osamu miał jednak zupełnie inne plany co do niego. Odgonił go bowiem machnięciem ręki i pożegnalnym słowem. Mężczyzna wpatrywał się jeszcze przez kilka chwil w Osamu, po czym obrócił się na pięcie i odszedł.
Osamu pozostał w miejscu jeszcze chwilę nim zdecydował się ruszyć w kierunku swojego celu.

---

Dotarcie do wioski Osake trwało ledwie kilka godzin. Znajdowała się ona całkiem niedaleko stolicy, lecz z powodu swego umiejscowienia w nieprzyjaznych rejonach, dotarcie zajmowało więcej czasu niż powinno. Sama miejscowość należała raczej do tych mniejszych, pozbawionych większości wygód jakie oferuje duże miasto. Można było łatwo domyśleć się, że cechy te spowodują, że miejscowa ludność jest bardzo zżyta i zgrana ze sobą. Inaczej już dawno popadli by w ruinę. Była jednak jeszcze jedna specyficzna cecha tej mieściny. Jeszcze nim Osamu dotarł na miejsce, mógł wyczuć specyficzny zapach słodu i procesu destylacji. Można było wręcz odnieść wrażenie, że pędzenie alkoholu było tutaj chlebem powszednim.
Białowłosy dostrzegł również bez większego problemu, że w miejscowości było wielu przyjezdnych. Ludzi, którzy nie pasowali wyglądem i ubiorem do rdzennej ludności. Łatwo było również zgadnąć co tu robili i do której strony sporu należeli. Ponieważ każdy nosił na sobie jakiś emblemat określający do której z kompanii handlowej należał. Osamu jeszcze nie zaczął swego zadania. Miał więc chwilę by być może zaczerpnąć radości miejskiego życia, lub też powęszyć zawczasu by dowiedzieć się co w trawie piszczy. Albo też, mógł się udać tam gdzie zapewne odbywały się targi. Do wielkiego białego namiotu, rozstawionego w samym sąsiedztwie Osake.

[Osamu]

Osamu nie zawracał sobie głowy tym zwykłym posłańcem, za jakiego uważał łysego przedstawiciela “Rady Ningyo-shi”. Skoro przyniósł mu zwój bez podpisu, to zapewne otrzymał już zapłatę. Nawet nie zwracał na niego uwagi. Nie musiał się nim zajmować, bo już wykonał swoje zadanie, a Osamu do wykonania swojego nie potrzebował pomocy. Jedyne, co nie dawało mu spokoju w tym zwoju od “rady”, to był ten dziwny symbol. Oko na białej dłoni – to nie był zwykły rysunek. Oko było wytłoczone, przez co pozwalało wyczuć wgłębienie. Ciężko mu było rozszyfrować, co to było, i przez jego głowę cały czas plątały się myśli. Postanowił jednak odłożyć to na bok. Może ta sprawa sama się rozwiąże?

Uesugiemu udało się dotrzeć do wioski Osake bez większych problemów. Mądrze było opuścić oazę dopiero po tym, jak słońce nieco odpuściło, albowiem osada znajdowała się w trudno dostępnym terenie. Miejscowość nie robiła wrażenia. Była zwykła – kilka domów i główny rynek. Osamu przyglądał się po wejściu całej tej obcej zgrai. Łatwo było rozpoznać mieszkańca Osake od kogoś spoza. Nawet Białowłosy był tym, który się wyróżniał. Trzymał się jednak z boku. Nie chciał jeszcze ogłaszać swojego przybycia, gdyż miał tutaj inne zadanie.

Miał zadbać o pokojowy i korzystny przebieg negocjacji na temat wydobycia wody. Żeby móc to zrobić, musiał zrobić mały rekonesans wioski. Przechadzał się więc uliczkami, żeby zapamiętać jak najwięcej – rozmieszczenie okien, dokładne przejścia między domostwami czy pozycje, z których można byłoby zaatakować ten wielki biały namiot, który pewnie był centrum wydarzeń. Nie chciał, żeby coś lub ktoś wszedł w paradę, kiedy kompanie wydobywcze będą pod jego opieką toczyć swoje rozmowy. Jeśli będzie miał okazję podsłuchać jakąś rozmowę, to chętnie to zrobi i dowie się czegoś więcej. Póki co jednak przygotowywał swój plan bardzo powoli.

[Minoru]

Misja dla Klanu Kaguya A:
“Pustynne Porozumienie” Osamu

---

Kolejka 4:
Osamu: 3
Minoru: 4

---

Nasz białowłosy bohater nie zasypywał gruszek w popiele i mimo tego, że mógłby uraczyć się jednym z lokalnych specjałów, odmówił sobie tej przyjemności, od razu zaczynając obchód niczym lokalny szeryf. Na całe jego szczęście za dużo do chodzenia tam nie było. Ot zaledwie kilka ulic, kilkanaście domków i wielki namiot, w którym miały odbywać się rozmowy. Dróg dojazdowych były tu trzy. Można było również spróbować dojść z samej pustyni, lecz piach w tym rejonie był nadzwyczaj gorący, więc marne szanse by ktoś zdecydował się na taki ruch. Było jednak jeszcze jedno miejsce. Niedaleko namiotu znajdowała się wąska, acz bardzo wysoka formacja skalna z której doskonale było widać okolicę i z której można by było wykonać desant na sam namiot. O ile ktoś byłby na tyle zdolny i głupi by zaryzykować w ten sposób. Co do uliczek, którymi można by się przedostać w inne miejsca. Było ich mnóstwo, właściwie każdy budynek był oddzielony od kolejnego mniejsza uliczką, która pozwalała dostać się na jego tył. Większość domostw posiadało zaledwie po kilka okien, najczęściej po jednym wychodzącym w każdym kierunku świata. Nie miały one co prawda szyb, lecz prawie każde posiadały płócienne zasłony na wypadek burz piaskowych.
- Powiem to tylko jeszcze jeden raz, a potem zacznę łamać ci palce. Mów co planuje twój Pan! - Osamu bardzo chciał podsłuchać jakąś rozmowę, no i doigrał się. Nieprzyjemne słowa, natychmiast przykuły jego uwagę, a to co zobaczył następnie, nie pozostawiało żadnych złudzeń, że był świadkiem jakiejś napaści.
Trzech rosłych mężczyzn stało nad boga ducha winnemu klęczącym mężczyzną. Ci pierwsi mieli na sobie, co prawda, pustynne ciuchy, lecz ich blade lica i sposób w jakie je nosili jasno dawały znać że nie byli tutejsi. Ten drugi, na pewno pochodził z pustyni. Jego śniada cera, białe i zwiewne ubranie nie pozostawiało złudzeń że był on synem pustyni. O co chodziło w tej sytuacji? Na pewno o nic dobrego. Tylko czy Osamu cokolwiek to interesowało?

[Osamu]

Spokojnie wkroczył do wioski, celowo pomijając główną część swojego zadania. Najpierw musiał rozeznać się w nowym terenie. Wioska Osake nie była szczególnie duża. Z rzeczy, które go interesowały, były trzy drogi dojazdowe prowadzące do osady. Dojście od strony pustyni raczej nie wchodziło w grę ze względu na bardzo trudne warunki. Również formacja skalna wydawała się wyjątkowo trudna do podejścia. Wydawało się, że większy napływ wroga może nastąpić właśnie z jednej z tych trzech dróg. Uesugi był jednak pewien, że wszyscy, którzy mogą zagrozić jego misji, są już na miejscu.

Spacerował, jednocześnie obserwując domostwa – całkowicie zwyczajne, pustynne. Wróg raczej nie nadejdzie od strony zabudowań. Plan był już ułożony, a topografia opanowana. Kiedy był już zdecydowany, by ogłosić swoje przybycie, udało mu się podsłuchać pewną scenę. Łamanie palców, jeśli ktoś nie udzieli upragnionej informacji. Białowłosy podszedł bliżej, lecz jeszcze się nie ujawniał. Przedstawienie rozgrywało się pomiędzy trzema obcymi zbirami a jakimś biednym, pustynnym mieszkańcem. Kiedy panowie zrobili krótką pauzę w swoich „negocjacjach”, Osamu bardzo spokojnie i powoli wyszedł z cienia. – Ja też coś powiem, tylko jeden raz. Podniósł spojrzenie na tych nietutejszych zbirów. – Lepiej odstąpcie, póki jeszcze macie tę szansę. Powiedział bardzo spokojnym tonem, zupełnie jakby nie przykładał do tego żadnej wagi. W gruncie rzeczy mało znaczące było to, czy odpuszczą, czy nie. Jeśli nie – stracą swoje marne życia. Po prostu.

Osamu nie był tu po to, by kogokolwiek wybawiać. Był obserwatorem przetargu między kompaniami. Ten ratunek był jedynie dodatkiem. A jeśli mężczyzna miał jakiekolwiek informacje, warto będzie zapytać o nie osobiście. Póki co jednak oczekiwał na to, co zrobią jego „rozmówcy”.

[Minoru]

Misja dla Klanu Kaguya A:
“Pustynne Porozumienie” Osamu

---

Kolejka 5:
Osamu: 4
Minoru: 5

---

Osamu nie mógł przejść do porządku dziennego nad tym, że ktoś mógł starać się zrobić krzywdę innej istocie żywej. Poruszony swoim moralnym kompasem, zbliżył się niepostrzeżenie do miejsca gdzie właśnie odbywała się bandyterka. Nie zareagował jednak od razu, odczekał jeszcze moment nim wkroczył. Napadnięty mężczyzna, kwilił pod nosem, nad swoim losem, chyba gotując się do tego co miało, w jego mniemaniu, nastać.
- Panowie mamy chojraka, co myśli że jak daliśmy mu kilka szans, to w rzeczywistości nic mu nie zrobimy. No gagatku, doigrałeś się. Panowie łapcie lewą rękę i dawajcie mi tu te paluchy! - Był to sygnał dla białowłosego, który niczym rycerz na błyszczącym koniu wszedł w interakcję z bandytami, informując ich stanowczo by zaniechali swych czynów. Ci obrzucili Osamu swymi spojrzeniami, a zwłaszcza jego wzrost jak i muskulaturę. Następnie spojrzeli po sobie jakby potrafili telepatycznie przekazywać sobie wiadomości i ponownie na Osamu.
- Dobra, to takie tylko żarty były. - Mężczyzna machnął na odwal dłonią i skinął na swych towarzyszy. Cała grupa jakby nic się nie wydarzyło, zaczęła oddalać się w przeciwnym kierunku, nie ważąc się przejść obok białowłosego.
- Dziękuję! Już myślałem, że mnie tutaj zamordują. Te szuje z Shigashi, myślą że jeżeli rządzą sobie w swoim małym miasteczku, to mogą rządzić wszędzie! - Zaatakowany mężczyzna, niemal rzucił się Osamu do nóg wdzięczny za ratunek. W jego zachowaniu dało się jednak wyczuć narastający gniew, teraz gdy był już bezpieczny i nie musiał martwić się o konfrontacje ze swoimi oprawcami.
- Nishi Tatsuo, szukałem cię wszędzie. Mistrz kazał cię odnaleźć. - Nagle zza pleców Osamu, w odległości kilkunastu metrów, odezwał się czyjś głos. Szybkie spojrzenie w tamtym kierunku pozwoliło namierzyć mężczyznę w granatowym kimonie, na które narzucono kwieciste Haori. Mężczyzna był dość wysoki, podobnego wzrostu co sam Osamu i również jak on był dość muskularny, choć raczej chudy. Twarz miał białą niczym marmur, co na pewno nie sprzyjało w tych rejonach. Czarne włosy, krótko przycięte po bokach i dłuższe na czubku, spięte w niewielki koczek. Były też dwa ostrza, przymocowane do jego pasa, po obu stronach bioder. Uratowany mężczyzna wzdrygnął się w pierwszej reakcji, lecz gdy dostrzegł rozmówcę wyraźnie mu ulżyło.
- Nonaka-san tak bardzo się bałem. Napadli mnie ci bandyci z Shigashi! Gdyby nie ten tutaj białowłosy mężczyzna, zapewne już bym leżał martwy w grobie! - Niedoszły posiadacz złamanych palców, był bardzo wylewny wobec nowoprzybyłego wojownika. Ten postąpił kilka kroków, do przodu, zmniejszając dystans między Osamu i nim, a następnie stając obok białowłosego podał swą dłoń mężczyźnie i pomógł mu wstać.
- Jesteśmy ci winni podziękowania. Negocjacje trwają od dwóch dni i niektórzy uczestnicy zaczęli stawać się... odrobinę nadgorliwymi. Miło mi widzieć, że są tu jednak jeszcze ludzie, którzy z dobroci serca ratują innych. - Nonaka zwrócił się następnie do Osamu, uśmiechając się do niego i wyciągając do niego dłoń by uścisnąć ją. Wydawał się całkowicie nie przejmować tym, że człowiek którego szukał ledwo co uszedł przed łamaniem palców lub kto wie czym jeszcze.

[Osamu]

Ciekawa scena, jakiej był właśnie świadkiem Osamu, pokazywała mu faktyczny stan sytuacji w wiosce Osake. Przeciągające się negocjacje zaczęły pchać tych nieco bardziej zdesperowanych ku takim czynom, jak wymuszenia na innych stronach rozgrywki. Uesugi chyba został właśnie wysłany tutaj po to, żeby zagwarantować spokój i uczciwy wybór organizacji, która dobierze się do wody. Bandyci szybko zwątpili w sens swoich działań i stwierdzili, że to tylko takie żarty były. Chłopak cieszył się w duchu, że nie musiał już z nimi żartować i po prostu sobie poszli — oczywiście, póki co.

Cofnął nogę, kiedy ten, który został uratowany, chciał rzucić się mu do stóp. Nigdy nie wymagałby od nikogo, żeby aż tak się poniżać. Obrzydliwych musiał znać ludzi albo samemu myśleć o sobie jako o robaku, skoro tak chciał dziękować za ratunek. Białowłosy skrzywił się nieco, ale jednak cierpliwie czekał, aż zostanie mu wyjaśnione, co się tutaj dzieje. Oczywiście, nie doczekał się, bo na scenę właśnie wkroczył Nonaka — pewnie nieco bardziej obyty w świecie, bo został wysłany na poszukiwania tego niezbyt rozgarniętego Nishiego Tatsuo. Osamu dalej miał nadzieję, że dowie się czegoś, co może mu się przydać podczas tych negocjacji.

Oczywiście odwzajemnił uścisk, jednak jeszcze nic nie mówił. Dał wszystkim się wygadać, kiedy on spokojnie obserwował wszystkich zgromadzonych i ich zachowania. Szukał dziwnych zachowań u tego chłopa, co go właśnie uratował. — Nie dziękujcie. Pokręcił głową, wyraźnie zniechęcony, i rozluźnił uścisk swej dłoni. — Co możecie mi powiedzieć o negocjacjach do tej pory? Był zaciekawiony, jednak jego mimika twarzy nie zdradzała za wiele. — Dlaczego ci ludzie chcieli łamać ci palce? Spokojnie zadał pytanie, jednocześnie przenosząc swoje spojrzenie w mozolny sposób na faceta, którego właśnie uratował. Oczekiwał odpowiedzi, a nadzieję miał na taką, która da mu przewagę podczas całych tych negocjacji.

[Minoru]

Misja dla Klanu Kaguya A:
“Pustynne Porozumienie” Osamu

---

Kolejka 6:
Osamu: 5
Minoru: 6

---

Uścisk dłoni Nonaki był mocny, pewny, taki jaki podobno powinien być uścisk dłoni mężczyzny. Nie trwał on jednak zbyt długo. Nonaka przerwał tą wymianę powitań i nakreślił odrobinę sytuację Osamu, całkowicie ignorując człowieka po którego przybył. Lecz chyba zamierzał się już zbierać ponieważ już obracał się w kierunku Tatsuo, lecz Osamu postanowił wtedy przeciągnąć rozmowę towarzyszką.
- A co tu opowiadać. - Tatsuo machnął ręką jakby odganiał natrętną muchę. Widać było, że pierwszy strach przeminął i zaczynał czuć się coraz pewniej.
- Suien Shosha narzeka, że jesteśmy za duzi i wybijemy konkurencję zmieniając się w monpolistę, a bandyci z Shigashi łudzą się, że mogą tutaj wprowadzić swoje sposoby prowadzenia targów. - Mężczyzna wzburzył się wyraźnie, choć w zestawieniu z jego twarzą wyglądał teraz jak nadąsany młodzik niż poważny kupiec.
- Jest jak na większości targów między kupcami, na jakich byłem. Silni obnoszą się ze swoją siłą. Mniejsi narzekają na niesprawiedliwość, jakby miało to jakiekolwiek znaczenie. A zbiry wierzą, że dadzą radę przechytrzyć wszystkich pozostałych. - Nonaka wzruszył ramionami, wbijając się w słowo mężczyźnie, którego przybył ratować, a który wyraźnie nie wiedział kiedy powinien trzymać język za zębami.
- Jeśli chcesz wiedzieć kto wygra, to będzie to Suna no Kaze Shosha. Są jednymi z największych na pustyni i choć walczyć nie potrafią, to tak naprawdę to oni rządzą pustynią. - Wskazał podbródkiem na mężczyznę który nie wyglądał na potężnego kupca, dając tym samym znać dla kogo pracuje. Osamu jednak chciał wiedzieć jeszcze jedną rzecz. Mianowicie dlaczego też właściwie chciano wyłamać palce mężczyzny. Ten odpalił się ponownie momentalnie.
- BO SĄ SZUJAMI, KTÓRE MYŚLĄ, ŻE ZDRADZĘ MOJEGO PANA GDY TYLKO ZAGROZI MI SIĘ! - Wykrzyczał co mu na sercu siedziało, nie ważne czy miało to jakiś sens czy nie. Nonaka aż przewrócił oczami z poirytowania i chwycił mężczyznę za ramiona.
- Nishi Tatsuo, sądzę, że przeżyłeś wystarczająco stresu jak na jeden dzień. Pozwól że odprowadzę cię do twojego namiotu i dopilnuję by ci nie przeszkadzano. - Tatsuo wzdrygnął się i zamilknął natychmiast, poddając się całkowicie woli silniejszego od siebie strażnika.
- Wybacz. Musimy już iść. Ale zapewne spotkamy się jeszcze podczas negocjacji. - Nonaka pożegnał Osamu ruszając w kierunku wielkiego białego namiotu, pchając przed sobą kupca.

[Osamu]

Osamu nie krył swojego zniechęcenia. Stał nieruchomo, z rękoma założonymi na piersi, a jego oczy przerzucały spojrzenie raz na jednego, a raz na drugiego z mężczyzn. Kiedy Tatsuo zaczął swoją wypowiedź od machania łapami, Uesugi wbił w niego swoje spojrzenie bardzo intensywnie. Jednak coraz bardziej rozczarowywał on białowłosego chłopaka. Był niczym małe dziecko spuszczone ze smyczy, które chwali się swoim tatkiem pośród innych dzieciaków. Pokiwał głową i przyjął informację, że Suien Shosha martwi się wielkością konkurenta i nie chce dopuścić, żeby ten zmonopolizował rynek. To wydawało się przydatne, ale jeszcze nie teraz.
Wtedy do rozmowy wszedł ten nieco bardziej poważny facet. W zblazowany sposób przedstawiał sytuację na targach oraz bardzo nieprofesjonalnie wyrażał się o wydarzeniach, które przed chwilą miały miejsce. Główny bohater tej opowieści pokiwał tylko głową i ciężko westchnął, kiedy wyczuł, że ci ludzie to jedynie płotki. Można było bez problemu dojść do tego, że są to dwaj przedstawiciele największego gracza na pustyni, czyli organizacji zwanej Suna no Kaze Shosha. Liczył chyba jednak na coś innego i sam nie wiedział za bardzo, czego chciał się spodziewać po największej z organizacji wydobywczych w Unii.
Osamu skrzywił się dość mocno, kiedy ten kupiec z niby poważnej firmy zaczął wykrzykiwać w eter jakieś głupoty, które nikogo nie interesowały. Jego "opiekun" zaczął go w tym momencie odprowadzać, a Osamu przemówił — bardzo w swoim stylu. Spokojny i chłodny głos przeciął gorące od pustynnego słońca powietrze: — Nie musicie walczyć, ale sugeruję lepiej dobierać ludzi, bo wasza organizacja może nie doczekać końca tych negocjacji. Spojrzał w tym momencie na odchodzącego krzykacza. — Jeśli jesteś jego strażnikiem, to może pora przestać być tylko dekoracją przy boku.
Dokończył swoją wypowiedź i również się wycofał. Chciał się jeszcze rozejrzeć za innymi organizacjami, ale jeśli nie będzie miał kogo podsłuchać czy też przyjść z "pomocą", to po prostu przespaceruje się troszkę po wiosce i wejdzie do wielkiego, białego namiotu.

[Minoru]

Misja dla Klanu Kaguya A:
“Pustynne Porozumienie” Osamu

---

Kolejka 7:
Osamu: 6
Minoru: 7

---

Rozmowa została zakończona w momencie gdy Nonaka zaczął odprowadzać Tatsuo w kierunku namiotu. No prawie, ponieważ Osamu postanowił powiedzieć co uważa, w typowy dla siebie sposób. Ochroniarz kupca zatrzymał się w miejscu niemalże w pół kroku. Odwrócił swoją głowę w kierunku Osamu i skupił na nim swoje spojrzenie. Nasz białowłosy bohater mógł przysiąc, że dostrzega jak Nonace drga brew. Szybko jednak opanował swoje emocje i przymknął oczy uśmiechając się w kierunku Osamu.
- Tak też zrobię. - Zapewnił go, oddalając się. Osamu został sam, z kilkoma informacjami, które raczej nie były tym czego oczekiwał. Postanowił więc on, przejść się jeszcze trochę po wiosce, szukając wzrokiem oznak bytności innych organizacji. Nie było to zadanie trudne, gdyż większość osób przechadzających się po wiosce, nie wyglądało na tutejszych. Zdradzały ich przede wszystkim stroje lub też w wypadku przybyszów z Shigashi, karnacja. Wszyscy wydawali się zajmować swoimi sprawami, choć wysłannicy Shigashi wyraźnie łypali na innych, choć gdy skonfrontować się z ich spojrzeniami, ci natychmiast pierzchali. Aż dało się wyczuć w powietrzu, że coś musi się tutaj spektakularnie odpierdzielić. Zapewne wystarczyło poczekać.
W końcu jednak, Osamu, postanowił udać się do głównej areny tego całego wydarzenia. Wielkiego białego namiotu, w którym miały właśnie odbywać się rozmowy targowe. I już prawie wszedł do niego, gdy został zatrzymany przed samym wejściem. Co dziwniejsze zrobił to człowiek ubrany ekwipunek jaki nosili strażnicy w stolicy. Jego karnacja i akcent również wskazywały, że pochodził właśnie stamtąd. Oprócz niego, Osamu, naliczył jeszcze dziesięciu innych. Wyglądało na to, że stolica miała tu swoich przedstawicieli, choć żaden z nich nie wyglądał na shinobiego.
- Nie poznaję cię. Jaki masz tu interes i czy posiadasz przepustkę? - Zażądał mężczyzna patrząc to w oczy Osamu, to na jego dłonie, jakby spodziewał się, że ten wykona jakiś gwałtowny ruch.

[Osamu]

Odpowiedź Nonaki nie robiła już żadnego wrażenia na Osamu. Nawet to, że wyprowadził tego uśmiechniętego dupka z równowagi, nie dawało mu żadnej satysfakcji. Chłopak czuł, że nie są na jego poziomie — ani do rozmowy, ani do czegokolwiek innego. Cieszyło go to, że mógł sobie spacerować dalej w spokoju po wiosce. Swoje cele na ten moment miał spełnione. Poznał już nieco teren, atmosferę wśród targujących się oraz zachowania poszczególnych grup. Był zadowolony, ale tylko w połowie. Do pełnego szczęścia brakowało mu tylko swojego człowieka w jednej z organizacji. Jednak doskonale wiedział, że życie składa się z kompromisów, i miał nadzieję, że ratunek, jaki przysłał krzykaczowi, odda mu w przyszłości.

Nie miał już niczego do stracenia, więc postanowił wejść do białego namiotu, w którym miało odbyć się całe to przedstawienie. Przy wejściu, oczywiście — bo jakżeby inaczej — został zatrzymany przez strażnika. Naliczył jeszcze kilku podobnych do tego, który go zatrzymał. Strażnicy ze stolicy? Zdziwiło go to nieco, ale cóż... woda to życie. — Przepustka? — powtórzył za stojącym naprzeciwko niego facetem. — Nie jestem handlarzem. Nie przyjechałem tutaj handlować. — odpowiedział na pytanie o swoje interesy w sposób spokojny i pewny. Zrobił pół kroku w kierunku strażnika, żeby spojrzeć mu w oczy albo po prostu pokazać swoją wyższość. Nie było w tym żadnego zagrożenia ze strony Osamu — bardziej pokaz siły i świadomości własnych możliwości.

Uesugi nie zamierzał się teraz wahać ani tym bardziej prosić kogoś tak zwykłego jak ten strażnik. — Mam zagwarantować spokojny przebieg tych targów. Pilnować, żeby ktoś lub coś nie zniszczyło rozmów. — powiedział to jak zawsze chłodno, z pewnym rozczarowaniem w głosie. Chciałby bardzo, żeby te rozmowy odbyły się w spokojnym tonie, ale po tym, co zaobserwował wcześniej, przestawał wierzyć, że może być tutaj jakiekolwiek pokojowe rozwiązanie.

[Minoru]

Misja dla Klanu Kaguya A:
“Pustynne Porozumienie” Osamu

---

Kolejka 8:
Osamu: 7
Minoru: 8

---

Nastrój Osamu zmienił się bardzo od momentu gdy dostał to zadanie. Stał się zimniejszy, pewniejszy siebie i zastraszający. Dlatego też, gdy tylko został zatrzymany przez siły Sabishi, Osamu, postanowił pokazać wszystkim kto był tu samcem alfa i zbliżył się do strażnika jeszcze bliżej, starając się wpłynąć na niego swoją aurą. Co prawda powiedział te kilka słów, w których niby wyjaśnił po co tu przybył, lecz jego zachowanie spowodowało, że chyba nikt go nie słuchał, ponieważ pozostali strażnicy natychmiast wstali ze swych miejsc, najeżeni jak dzikie koty tuż przed skokiem na swoją ofiarę.
- To, że nie jesteś handlarzem, mogę dostrzec bez trudu… - O dziwo strażnik nie dał się zastraszyć, odwzajemniając spojrzenie, choć była tak naprawdę to tylko gra pozorów, ponieważ jego ciało trzęsło się wyraźnie. Usegi miał jednak jeszcze coś do dodania. Informację, że miał tu zadanie do wykonania i to nie byle jakie. Informacja ta speszyła odrobinę strażnika, lecz był on wciąż nieugięty.
- Ha, stolica wysłała jednak kogoś ze stolicy co?… A masz na to jakiś dowód? - Nie odstąpił od niego nawet o krok. Pozostali strażnicy również czekali w gotowości. Cała ta scena przyciągała coraz większą ilość spojrzeń. Głównie tych zaniepokojonych.

[Osamu]

Osamu nie ruszył się nawet o milimetr kiedy wszyscy strażnicy powstali jakby właśnie znaleźli największe zagrożenie w tej wiosce. Nie zrobili nawet pół wrażenia na chłopaku, który mimo bycia na początku swej drogi to był już doświadczonym ninja, który dał radę przeżyć w bitwie o Sogen. Był pod wrażeniem tego, że ten zwykły człowiek jest w stanie bez trudu zauważyć, że Białowłosy nie jest handlarzem. Ogromne osiągnięcie jak dla kogoś tak normalnego. Mógłby zacząć klaskać w geście podziwu ale po co? Nie było w tym żadnego większego celu.
-Mam Ci przedstawić dowód? Omal nie zabił śmiechem swojego rozmówcy, który silnie walczył o to żeby nie paść ze strachu na ziemię. -Sugeruje żebyś zapytał kogoś kto Cię tu ściągnął. Zrobił delikatny krok w bok ale nie tracił spojrzenia ze wszystkich strażników oraz obserwatorów. -Możesz mnie nie wpuścić ale to nie ja będę miał kłopot kiedy coś niepożądanego się tutaj wydarzy. Rzucił krótko i zatrzymał się w pełnym spokoju i luzie. Nie miał zamiaru przekonywać strażnika, że jest uprawniony do wejścia. Skoro ktoś po niego posłał to chyba powinien uprzedzić straż.
Jak bardzo niedbała musiała być Rada Ningyo-shi, skoro nikt nie raczył uprzedzić o wysłaniu shinobiego? W tej wiosce równie dobrze mógłby przechadzać się Diabeł Świtu i nikt by nie zauważył, jeśli nie miałby odpowiedniej pieczątki. Przecież wygląd Osamu na pustyni był dość... Dość unikatowy więc ciężko mu było zrozumieć, to dlaczego nikt nie pokusił się o ominięcie takich problemów. Białowłosy Kaguya nie zamierzał teraz walczyć ze strażnikami czy na siłę udowadniać swojej powinności... Albo go wpuszczą albo po prostu zostanie w pobliżu.