Szlak transportowy

[Masaru]

Polowanie 3/30

Młody członek klanu Mai przemieszczał się powoli po pustyni, miał sporo prowiantu i wody więc tym razem była szansa że jak się gdzieś zgubi to będzie mieć co jeść i pić. I nie potruje się znowu czymś. Podczas drogi zapewne przez jego głowę przeszły pytania ciekawe jaka tam będzie praca i tak dalej, wybrał Sabishi czyli miejsce w którym ludzie wynajmują podróżników. Tak więc była spora szansa że będzie tam brakowało porządnych najemników, dlatego właśnie mógł nastawić się na walkę. Jako że była to prowincja niedaleko jego miejsca zamieszkania, zdawał sobie sprawę że jak szukać pracy to tylko albo w osadzie Aysturi, albo w obozie szczepu miejscowych władców piasku. Z tym że ci ostatni sobie jakoś wywędrowali w sporej części na wojnę. Więc zostawała mu jedna opcja. Około południa przekroczył granicę z Sabishi, odbyło się bez żadnych większych wydarzeń. Za to już w prowincji lalkarzy kłopotem stało się kilku ludzi. Jakiś białowłosy z 2 kropkami na czole, patrząc po znaku który miał na zakrwawionej bluzce należał do klanu Kaguya, czyli osób dzierżących bardzo stare Kekkei Genkai, które pozwalało na manipulacje kośćmi. Członkowie szczepu naszego bohatera pomagali im w bojach w Atsui. Czyli ten tutaj to dezerter, czyli zdrajca klanu i swojego i klanu Toshiro. Był w samej podartej tunice, patrząc po tym jak wlókł się trzymając za brzuch to chyba był tam ranny lekko, bo jednak dawał radę iść. Na szlaku nikogo nie było, tak więc co stanie się tutaj zostanie na zawsze tutaj. Białowłosy wyglądał jak by go nie wiedział i nie słyszał, a wzrok miał utkwiony w ziemi.

[Toshirō]

Droga mijała spokojnie, a chłopak też się nie spieszył za bardzo, nie chcąc tracić niepotrzebnie sił. Nie spodziewał się natrafienia na jakiś konflikt na trakcie, ale nigdy nie wiadomo, co się może wydarzyć. Dlatego skupiał swoje zmysły na otoczeniu, jednak nie mógł nic poradzić na swoje myśli, które krążyły w jego głowie, sprawiając, że Toshiro zastanawiał się nad przeróżnymi rzeczami. Od tego, co kryje jego przyszłość, po tak infantylne rzeczy jak liczba ziarenek piasku, po którym stąpał.
W końcu jednak przekroczył granicę swojej prowincji i wzmógł swoją uwagę. Znajdował się na obcym terenie i nie mógł sobie pozwolić na chociaż chwilę rozkojarzenia. Szczególnie, iż w okolicy trwała jednak wojna. Długo nie musiał czekać, aż rutynę podróży przerwał widok członka klanu Kaguya. Toshiro rozpoznał charakterystyczne kropki i ruszył spokojnym krokiem w stronę shinobi. Zastanawiał się, dlaczego pełnoprawny członek kościanego klanu zawędrował aż tutaj i czemu jest cały zakrwawiony. Przez głowę przebiegła mu myśl o dezercji, jednak postanowił nie wyciągać pochopnych wniosków. Kiedy znalazł się jakieś dziesięć metrów od mężczyzny, zatrzymał się i zbliżył rękę do torby, w której miał broń.
-Co ci się stało? - zaczął, nawiązując do brzucha, za który trzymał się Kaguya. - Czemu jesteś w Sabishi i dlaczego jesteś sam?
Chłopak był maksymalnie skoncentrowany, będąc jednocześnie przygotowanym na ewentualny atak. Mocny odskok powinien wystarczyć, gdyby mężczyzna postanowił zaatakować. Wolał jednak, gdyby nie doszło do konfrontacji i całą sprawę można byłoby załatwić pokojowo.

[Masaru]

Masaru postanowił udać się do swojego domu w mieście kupiecki, jednak jak to bywa zmienił plany. Podjął decyzję to pójściu do innego miasta. Podczas podróży jest szansa że spotka go coś ciekawego, ale na czym można będzie zarobić. Po chwili marszu zobaczył z oddali jakiś 2 gości stało na drodze i gadało, wszystko spoko, ale jeden był ranny. A to już zapowiadało problemy. Ten drugi nie wyglądał na bandytę więc jeśli coś się stało to pomoże tamtemu białowłosemu. A jak białowłosy coś kabinuje to niema sensu się pchać tam. Zwłaszcza że po prawej stronie kuglarza ewidętnie na piasku leżał ukryty jakiś inny człowiek. Lepiej obejeść to z daleka pomyślał. Reszta podróży obeszła sie bez podobnych niespodzianek.
Skąd: Sabishi
Dokąd: Ryzuki no taki
Czas podróży: 2h
Czas przybycia: 19:20
Środek transportu: Nogi

[Masaru]

Polowanie 5/30

Po zbliżeniu się do nowo spotkanego człowieka na trakcie i stwierdzeniu że jest on z klanu kościanych podszedł do niego i zapytał się dlaczego jest tutaj i co mu było. Nie mógł on zauważyć pewnego kuglarza Masaru który jak tylko ujrzał co się dzieje i że może być jakaś walka to poszedł na około zataczając spory łuk. Tak samo nie mógł widzieć pewnego człowieka który leżał na piaskowej wydmie po jego prawej stronie. Białowłosy wyglądał na jakieś 16 lat więc byli w podobnym wieku. Gdy go zobaczył podniósł spojrzenie i powiedział zimnym głosem- Od 2 dni idę ranny po pustyni bez picia i jedzenia. Kilka razy w ostatnim czasie groziła mi śmierć więc już się z nią oswoiłem. Chcesz walczyć to walcz, nie to spierdalaj. Ale gwarantuje że w wypadku pierwszej opcji nie oddam skóry łatwo. Uciekłem z pola walki byłem posłańcem co miał przenieść rozkaz o wycofaniu natarcia. Zdezereterowałem jak tylko była okazja, ze strachu. Nie miałem ochoty ryzykować życia dla klanu który od dziecka próbuje ze mnie zrobić kolejnego tępego wojownika którego celem w życiu jest walka. I tak mam gdzieś ilu umrze, i mam gdzieś że nie tylko z mojego klanu a ze wszystkich stojących po jego stronie. Nie obchodzi mnie to słyszysz, więc mnie przepuść albo walcz.

[Ayato]

Krótkie wakacje spędzone na pustyni, nieco przedłużyły się zielonowłosemu Akimichi. Nieplanowany pobyt w wiezieniu, sprawił że Ayato uzyskał odrobinę nowe spojrzenie na świat. Bardziej szanował własną wolność. Wystarczyło kilkanaście godzin spędzony w zamknięciu, by przypomniał sobie ból z przeszłości. Już nigdy więcej nie chciał jej stracić. Dalej jednak podchodził z lekkomyślnością, gdy w grę wchodziło jego życie. Nie bał się zostać zranionym, wręcz przeciwnie czasem potrafił sam sobie zrobić krzywdę. Sprawiało mu to przyjemność, a jeszcze większą, gdy znęcał się nad innymi. Płacz i krzyk, był przyjemną symfonią dla uszu chłopaka. Uspokajał go.
Jeszcze większą zmianę przeszło ciało chłopaka. Zarówno z wyglądu jak i wewnętrzną. Skóra od pustynnego słońca przybrała ciemniejszy kolor. Lekki brązowy odcień, może nie najlepiej pasował chłopakowi, a jasne blizny stały się nieco bardziej widoczne. Chociaż nie bardzo było tego widać, to przybrał znacznie na masie. Nie objawiało się to u niego po tkance tłuszczowej, a mięśniach których nabrał dużo więcej. Właściwie to w końcu, gdy ściągnął koszulkę to wyglądał jak człowiek. Nie prześwitywały mu tak kości, a raczej było widać wyrzeźbione kształty.
-Gdzie teraz? – westchnął cicho pod nosem, gdy tylko przekroczył mury miasta. Było urocze i miało swój nietypowy klimat. Pełne było wariatów, którzy na każdym kroku przechwalali się nowymi, dziwnymi wynalazkami. Niektóre z nich były nawet ciekawe, ale nie wszystkie z nich były sprawne, na tyle, by zaryzykować ich kupno, czy nawet kradzież.
Stajnia tuż przy bramie była przepełniona końmi i wielbłądami. Co jakiś czas ktoś przyjeżdżał i zostawiał swoje zwierze, na czas pobytu w mieście, a inni ustawiali się w dosyć sporej kolejce, by wejść do miasta. Było pełno karet i wozów. Część z nich wyglądała na drogie. Bogato zdobione, świadczyły o wartości właściciela. Kusiło chłopaka, by spotkać się z takim bogaczem i zabawić się jego życie. Ludziom mającym pieniądze, najbardziej na nim zależy. Są egoistyczni i próżni. Potrafią zaoferować wszystko by ich tylko oszczędzić, a gdy tylko pojawi się okazja, nie zawahają się wbić nóż w plecy. Nikt za nimi nie płacze.
-Ile taki koń? – spytał zielonowłosy, gdy wszedł do stajni i podszedł do pracującego tam mężczyzny. Wewnątrz panował nieprzyjemny odór, ale nie przeszkadzało to chłopakowi. Był przyzwyczajony do okropnych zapachów. Poza tym, taki był urok koni.

[Toshirō]

Toshiro spokojnie oczekiwał na jakąkolwiek reakcję ze strony Kaguy. Jednak ta, której się doczekał, zaskoczyła go lekko. Chłopak chciał tylko pomóc, a ten od razu z groźbami i walką na śmierć i życie.
-Czy tak ciężko było powiedzieć to trochę milej? - zastanawiał się chłopak w myślach, wciąż bacznie taksując wzrokiem nieznajomego.
Toshiro nie odrywał wzroku od rannego, by nie dać się zaskoczyć poprzez niespodziewany atak z jego strony. Ten jednak wolał się użalać nad swoją osobą i biadolić na temat trwającej wojny. Toshiro nie miał żadnego szacunku dla takich osób. Do tego jawnie przyznał się do dezercji, więc jeszcze mniej obchodził go jego los. Szczególnie, że początkowo zamierzał się podzielić z nim wodą, którą miał w plecaku. Chłopak powoli zaczął się oddalać od dezertera, obserwując go cały czas. Nigdy nie wiadomo, co takiemu do głowy może przyjść. Kiedy znalazł się w bezpiecznej odległości, plus jeszcze trochę, rozglądnął się dokoła, czy nie ma tu jeszcze kogoś innego, albo ktoś nie czai się na życie i skromny majątek członka klanu Maji. Kiedy upewnił się, że wszystko jest w porządku ruszył dalej wcześniejszą drogą, kontynuując podróż. Od czasu do czasu spoglądał jeszcze za siebie, by mieć absolutną pewność, że nic nie zagraża jego życiu.
-Dziwny koleś - przemknęło Toshiro przez głowę. - Z drugiej strony, ciekawe jak ja bym się zachował w takiej sytuacji. Człowiek na łożu śmierci może robić różne, nietypowe rzeczy.
Przesunął jednak te rozważania na inny czas i z powrotem skupił się na drodze przed sobą i otoczeniu dokoła.

[Masaru]

Polowanie 7/30

Przedstawiciel klanu Mai chyba zapomniał oceniając białowłosego że tamten z tego co mówił został niejako przymuszony do tej walki. I przynajmniej tak się znalazł, a nie jak co poniektórzy 15 latkowie którym się nie chciało ruszyć tyłka pomóc własnemu klanowi. Postanowił go przepuścić nie udzielając mu pomocy, ale naglę stało się coś co nie zostało przewidziane. Na odchodzącym właśnie który był 6m za Toshiro została wykonana technika Hebi Kusari. Kolczasty łańcuch wystrzelił spod piasku, widać że był przykryty tutaj już wcześniej dlatego można wnioskować że to była pułapka. Wykonujący technikę stał na wydmie po prawej stronie traktu. Do rannego i złapanego za nogę miał jakieś 20m. A do nastolatka który właśnie ruszał do Sabishi miał również tyle samo. Na prawej ręce miał rękawice łańcuchową. Dzięki za zagadanie go ziom, a teraz leć dalej i nie przeszkadzaj sobie. Ja go już tropię od jakiegoś czasu, jestem najemnikiem i wynajęto mnie do ścigania zdrajców którzy dezerterują z pola walki.Co by nie mówić dezerter jest winny zgonowi kilku osób ale czy jednak osoby które nie były na wojnie mają moralne prawo do osądzania kogoś kto z niej uciekł? Czy jednak maja, i tylko kwestią jest jaki to będzie wymiar kary. Co by to nie było tamten zaryczał z bólu kiedy kolczasty łańcuch oplótł mu okolice kostki.

NazwaHebi Kusari
PieczęciBrak
ZasięgZależy od długości łańcucha
KosztBrak
DodatkoweDo użycia wymagany jest łańcuch.
Opis Silna technika, której można użyć tylko wtedy gdy posiadamy łańcuch (i od długości takowego zależy zasięg jutsu). Użytkownik przesyła chakrę do łańcucha, a następnie wysyła go w kierunku oponenta - sam może wybrać, czy ma od razu wystrzelić i oplątać, czy po cichu podpełznąć i znienacka złapać w pułapkę. Łańcuch jest w stanie dostatecznie mocno opleść przeciwnika, by uniemożliwić mu obronę, dzięki czemu jest on prostym celem do dobicia. Ofiara może się uwolnić, lecz musi mieć 15 punktów siły więcej niż użytkownik.

[Toshirō]

Oczywiście sytuacja musiała przerodzić się w coś ważniejszego. Toshiro już zmierzał w stronę centrum Sabishi, by znaleźć jakąś pracę, ale pech musiał go odnaleźć i wplątać w jakąś sprawę, która nie za wiele go obchodziła. Fakt, wojna była ważną sprawą, jednak jakoś nikt go nie poinformował, że ma walczyć albo jakkolwiek w niej uczestniczyć. Tak czy siak, cała ta sprawa dosięgła go nawet tutaj, pod postacią najemnika polującego na dezerterów. Cało to wytłumaczenie brzmiało dziwacznie i chłopak nie do końca wierzył w słowa nowej postaci. Dodatkowo, pluł sobie w brodę, iż nie zauważył schowanej w piasku postaci, ani nie wyczuł żadnego zagrożenia. Było już jednak po wszystkim i dezerter był opleciony przez jakiś łańcuch, a najemnik dziękował Toshiro za pomoc. Pierwotny plan, by całą tą sprawę sobie odpuścić, spalił na panewce. Teraz już był w to zamieszany.
Postanowił sprawdzić, czy mięśnie do wynajęcia mówią prawdę.
-Ja wszystko rozumiem, ale czy masz jakiś papier, który potwierdza Twoje zadanie i pozwolenie od władz, by ścigać dezerterów? - padło pytanie.
Toshiro stał w miejscu, nie chcąc zdenerwować najemnika lub spowodować, by ten poczuł się w jakikolwiek sposób zagrożony. Ostatniego, czego Maji chciał, to dostać tym łańcuchem po twarzy. Nie mógł jednak zostawić tej sprawy, tak jak była.

[Masaru]

Polowanie 9/30

Toshiro widząc całe zajście nie mógł sobie odpuścić i pójść dalej. Białowłosy próbował desperacko uwolnić nogę z pułapki. Leżał na ziemi i raniąc sobie ręce próbował odwinąć metalowe łańcuchy. No nieda się ukryć że szło mu to w sposób bardzo nie udany. Bohater zadał pytanie nowo przybyłemu czy ma jaki papier pozwalający mu na takie działania. Tamten się jednak tylko zaśmiał, mogłeś zauważyć że był po około 30 oraz do tego był bardzo dobrze zbudowany. Słuchaj, jest wojna nawet nie wiem z czyjej winy, ale pomyśl on zdezerterował. Nikt go nawet nie będzie szukać, bo jest duża szansa że pomyślą że umarł na polu walki. Są ludzie którzy zapłacą za ciała wojowników, między innymi za ich organy wewnętrzne i za możliwość poznania jakiejś tajemnicy klanu. Do tego pomyśl ilu byłoby chętnych żeby mieć żywego dezertera aby wypytać go i przesłuchać w sprawie jakiś sekretów klanu. Albo najzwyczajniej ją świecie ostatnio zgłosili się do mnie ludzie którzy organizują walki niewolników z innymi, bądź po prosty że zwierzętami. Chcesz mi wejść w drogę ? Po niego nikt się nie upomni ale po ciebie może tak. Więc niemam interesu z tobą walczyć. Z tego co mówił można wywnioskować że w pierwszym zdaniu które powiedział przed chwilą troszkę skłamał z tym wynajęciem go do łapania dezerterów. Ale w sumie w jego słowach przebrzmiewła logika, nie łapał przecież normalnych ludzi tylko osoby które i tak by dostały karę śmierci za pozostawienie towarzyszy.

[Toshirō]

Ranny Kaguya próbował się wydostać ze swoich okowów, jednak średnio mu to szło, a Toshiro nie miał na razie zamiaru mu pomagać. Oczekiwał na odpowiedź najemnika i w końcu się jej doczekał. W jego słowach pobrzmiewała logika, której chłopak nie był w stanie zaprzeczyć. Nie zamierzał ryzykować życia dla dezertera i to z klanu, który był w przymierzu z jego własnym szczepem. Skoro ten najemnik miał zamiar się nim zająć, to Toshiro nie zamierzał mu przeszkadzać. Taką decyzję podjął i będzie musiał żyć z konsekwencjami tego czynu, nawet jeśli może to doprowadzić do przeróżnych, nawet może nieciekawych, sytuacji. Zaczął powoli się odsuwać, dając znak, iż nie ma żadnych złych zamiarów i ruszył dalej w drogę, którą cały czas coś mu przerywało. Obserwował całą tą sytuację, by również samemu nie paść łupem mężczyzny z łańcuchem. Nie uśmiechało mu się dostać w niewolę po raz kolejny.
Toshiro kontynuował podróż, licząc, iż w końcu dojdzie do swojego celu, już bez żadnych przygód. Jak ma ryzykować życie, to niech przynajmniej ktoś mu za to zapłaci.

[Masaru]

Polowanie 11/30

Dobra decyzja, naprawdę dobra, większość shinobich by zapewne została i próbowała pomóc nieznajomemu. Pokazał że niema złych zamiarów i odszedł odprowadzonym czujnym okiem trzydziesto latka. Poszedł dalej i szlak zakręcił w prawo, wszedł na jedną z wydm, a potem z niej z szedł. I tak cały czas, terenm powiem był movno pofalowany. Gdy oddalił się od miejsca zdarzenia o jakieś 3 minuty marszu usłyszał przerażający krzyk w oddali. Prawdopodobnie dwójka pozostawionych sobie shinobich nie do końca się dogadała. Toshiro miał podstawy sądzić że białowłosy dezerter stracił nogę bądź inna kończynę jeśli w ogóle żyje, przecież gdy go zostawiał był w pułapce. Nie mógł mieć pojęcia co się tam naprawdę stało. W rzeczywistości ten ranny n był nawet całkiem silny. Udawał że został złapany łańcuchem, a tak naprawdę skorzystał z jednej z technik klanowych które pod skórą tworzą prawdziwą zbroje z kości. Wytworzył on z kości miecz i przybił do ziemi łańcuch, potem pobiegł na łowcę. Wiadomo jak się skończyło. Tak naprawdę to w okolicy był malutki obóz dla kilku członków kościanego klany którzy zostali zmuszeni do wycofania się podczas walki. Sabaku napierali na nich i chcąc nie chcąc odzielili ich od reszt armii. Wszyscy zdolni do walki wrócili na pole bitwy, zostawiając kilku rannych aby wylizali rany. Oczywiście na pustyni bez jedzenia i wody do tego z ranami nie do końca mieli szansę na przeżycie. Jeden z nich czyli ten spotkany wyruszył na szlak do miasta sprawdzić trasę czy jest bezpieczna i kupić coś do jedzenia i picia i wrócić do towarzyszy. Nic dziwnego że kłamała przed Toshiro że jest dezerterem bo nie wiadomo co by się mogło stać gdyby powiedział prawdę czyli że w okolicy leżą na środku pustyni ranni tak mocno że ledwo chodzą. Tej opowieści jednak członek szczepu Mai nie poznał i pewnie nie pozna. Parł on przed siebie aż dotarł do miasta, tam od niego tylko zależało gdzie się uda.
z/t

Daj mi tylko znać na priv/ gg gdzie zrobiłeś z/t do jakiej lokacji w mieście.

[Toshirō]

Toshiro był trochę zawiedziony, iż nie odnalazł płaszcza, który sobie wymarzył. Okazało się, że w ogóle ciężko było znaleźć płaszcz w tej krainie i chłopak zrozumiał dlaczego dopiero, kiedy wybrał już jedno z dwóch dostępnych okryć. Postanowił wziąć szary płaszcz, który nie rzucał się w oczy. Wcześniej jednak dwa razy sprawdził, czy rzeczywiście w obu będzie mu tak samo ciepło. Kiedy był już pewien, zapłacił i ruszył na plac, gdzie stał przed nim kolejny wybór. Wziąć konia białego czy też brązowego? Chłopak nie miał bladego pojęcia o wierzchowcach, więc podszedł do tematu w inny sposób. Biały koń wyróżniałby się po drodze, więc lepszym, przynajmniej w teorii, wyborem był ten maści brązowej. Podszedł do niego i złapał za uzdę, wyprowadzając go poza obręb osady. Dopiero tam wskoczył na siodło i ruszył za Masaru, dostosowując tempo do takiego, które on narzuci.
Droga przebiegła bez problemu i towarzysze podróży zatrzymali się w końcu na noc. Wszystkie czynności związane z rozbiciem obozu spadły na chłopaka, jednak ten nie narzekał. W końcu miał pomagać łowcy, więc zabrał się za rozpalanie niewielkiego ogniska. Znalazł suche miejsce i trochę odpowiedniego paliwa, po czym wzniecił ogień, dbając by nie zgasło przedwcześnie. Po tym wyciągnął część zakupionego jedzenia i przystąpił do przygotowywania posiłku, od czasu do czasu przyglądając się łowcy, który studiował mapę.

[Masaru]

Polowanie 19/30

Nasz bohater powoli organizował miejsce w którym miejscu mieli spędzić wieczór. Tamten przeglądał mapę i coś liczył a twoim zadaniem było ogarnąć resztę. Przez konie poruszaliście się bardzo szybko co pozwalało wam pokonywać nawet spore odległości w małym czasie. Na tym terenie gdzie szlak był prosty jakoś nie specjalnie pofalowany i górzysty osiągaliście jeszcze lepsze wyniki. Zatrzymaliście się na odpoczynek nie na noc jak zakładaliście a pojechaliście jeszcze trochę i dopiero około 3 w nocy się zatrzymaliście. Rozpaliłeś ognisko, ugotowałeś jedzenie które Masaru bez słów spożył i jak potem sam zauważyłeś wyszło nie najgorzej.Przez Sakai czy tajemniczy las ? Odezwał się nie spodziewanie jego towarzysz. Mamy 2 opcje do wyboru, wybór zostawiam tobie. Mnie to obojętne począł wyjaśniać. Skoro trasa była taka sama mógł wybrać czy woli poruszać się po lesie o którym krążą dziwne opowieść i mieć pewność że ludzi tam raczej nie spotka, lub bo szlakach rodu Uchiha gdzie wszech obecni bandyci siedzą i wypatrują ofiar. Gdy rano wstali i udali się w wybranym kierunku mógł zauważyć że tamten zmienił garderobę. Teraz był ubrany w zwyczajne ubrania na które miał nałożony płaszcz, bez kaptura z wysokim kołnierzem całość koloru jasno niebieskawego. Kosa tak jak wcześniej zauważył miała podczepiony łańcuch, który był obwiązany na jego klatce piersiowej.
z/t las http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=76&t=2131
z/t Sakai http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=95&t=33

[Hikari]

~ Droga wojownika ~
Wyprawa 1/x
Ayato Ta historia zaczyna się pewnego zimowego popołudnia kiedy wypuszczony z więzienia młodzieniec postanowił już opuścić to miejsce. Z pewnością posiadał swoje powody aby tak zrobić, a mi nic do nich jednak życie bywa czasem zupełnie nieprzewidywalne. Mimo iż chcemy coś zrobić to ono czasem sprawia, że musimy podążyć ostatecznie w innym kierunku. Przypadki chodzą po ludziach przecież prawda? Świat mimo iż jest ogromny tak w rzeczywistości jest dosyć niewielki, ale dosyć o tym, bo można byłoby tak cały dzień, a do niczego byśmy nie doszli ostatecznie. Wejście do stajni jak i zadanie pytania o cenę konia zostało wykonane bezproblemowo. Podszedłeś do młodego chłopaka, który najwidoczniej opiekował się tutaj tymi zwierzętami, karmił je, a także wymieniał im siano. Tyle można było powiedzieć o jego obowiązkach jako stajennego na pierwszy rzut oka. Co do niego samego to był niewiele wyższy od Ciebie i dobrze zbudowany, możliwe, że nawet lepiej niż Ty sam. Szczególnie ręce, które były niczym z stali. Posiadał krótkie blond włosy, lekko opaloną na brązowo cerę oraz niebieskie oczy. Wraz z swoją owalną twarzą można powiedzieć, że był nawet przystojny dla płci przeciwnej, ale to w tym przypadku raczej nie miało znaczenia tak sądzę. Słysząc Twoje pytanie zaśmiał się lekko, ale nie z pogardy. Raczej każdy zrozumiał by to w sposób dość przyjazny.
- Te konie nie są do sprzedaży gdyż mamy dla nich stałe zajęcie można co najwyżej takiego wypożyczyć i udać się wraz z resztą grupy. Gdzie chciałbyś się udać? To by było tylko 50 Ryo.
Chciałbyś pewnie coś tutaj odpowiedzieć, jakoś może zareagować, ale nie za bardzo miałeś czas, bo Twoją uwagę szybko zajęły dźwięki, które były słyszalne z zewnątrz gdzieś z pobliża. Dało się usłyszeć przezwiska takie jak: "ty stary pierniku", "zgrzybiały głupcze", a nawet "obszczy majtek". Niby nic niezwykłego, ale gdy dodamy do tego inne brzmienia towarzyszące nie byle jakiej potyczce w postaci rozwalanych drewnianych mebli to mogło być interesujące. Mogłeś wywnioskować, że strony konfliktu były tylko dwie, a w dodatku tyle samo było uczestników potyczki. Całkowicie zdezorientowany nawet nie zauważyłeś kiedy stajenny ruszył do wyjścia rzucając tylko parę słów na odchodne.
- Idę zająć się rozrabiającym staruszkiem, jeżeli możesz poczekać tutaj na mnie wtedy będę mógł Tobie pomóc, nie zapewniam, że będzie bezpiecznie na zewnątrz.

Wyprawa rozpoczęta, tutaj ostatni post Ayato

[Ayato]

Delikatnie dotknął jedną dłonią wielkiego pyska najbliższego konia. Trzeba przyznać urocze bestie. Chociaż strasznie śmierdziały, to na swój sposób były piękne. Ich ogromny potencjał nie miał końca. Ludzie potrafili wykorzystać je do wszystkiego. To trochę okrutne. Wiele z nich było przemęczone. Może i nawet tutaj znalazłby się taki, który ledwo stał na nogach, a mimo to był wykorzystywany do przewozu ludzi.
Dokąd by się teraz udać? To zdecydowanie trudne pytanie. Chyba nawet zbyt trudne, by zielonowłosy młodzieniec był w stanie na nie odpowiedzieć. Nigdzie go nic nie trzymało. Smutne, ale nie miał żadnego celu w swoim życiu, a przynajmniej nie żadnego sensownego. Urozmaicał go przepijając ostatnie grosze w karczmie, a później wdając się w burdy z innymi ludźmi. Założył ręce za głowę i zerknął w kierunku sufitu. Chyba gdzieś, gdzie będzie ciekawie, może któreś z kupieckich miast…
Westchnął nieco zirytowany, gdy stajenny wyszedł na zewnątrz, by rozwiązać tamtejsze problemy. Było to chamskie z jego strony. Bądź co bądź, Ayato był teraz potencjalnym klientem, który zwyczajnie został olany. Zacisnął lekko zęby na wardze.
-I co kurwa? – mruknął do konia, z którym został sam na sam. Na twarzy chłopaka szybko pojawił się delikatny uśmieszek. Masa dziwnych pomysłów przeszła mu teraz przez myśl, a najstraszniejszym z nich, było podpalenie stajni. Ciekawe jakie poruszenie wywołałby pożar. Z pewnością dużo większe, niż dwóch sprzeczających się na zewnątrz mężczyzn. Szczerze, to ich kłótnia była strasznie zabawna. Te bolesne wyzwiska, dotykały nawet chłopaka. Płakać mu się chciało od ich przykrego poziomu.
-To co spierdalamy stąd? – otworzył zagrodę, w której był koń by wypuścić go na wolność. Właściwie, to przez moment chciał go ukraść, ale szybko znudził mu się ten pomysł. Nie było w tym nic emocjonującego. Ciekawe czy w ogóle ktoś by się zorientował, gdyby teraz go stąd wyprowadził, nie wspominając już o złapaniu. Nawet świetnie wyszkolony shinobi, miałby problemy w konkurowaniu z koniem.
Wsadził ręce do kieszeni. Dobiegający od czasu do czasu z zewnątrz, dźwięk roztrzaskiwanych drewnianych mebli był niezwykle interesujący. Trzeba przyznać, jak na niewielką ilość uczestników, burda była bardzo zawzięta, a hałasy wskazywały na to, że nie prędko się skończy. Przyciągała uwagę, zielonowłosego na tyle, by z szybko zrezygnował z wyjazdu w nieznane. No może nie do końca zrezygnował, a odłożył go na później. Zacisnął pięści, schowane w spodniach. Samemu miał ochotę komuś przyłożyć, ale nie tak zwyczajnie. Pragnął rozbić komuś butelkę na głowie, a tulipanem poderżnąć gardło. Złapać bezbronną kobietę w ciemnym zaułku i ostrym jak brzytwa nożem, powoli rozcinać jej delikatna skórę, ukazując to coraz większe sekrety jej wnętrzności. Oczy mu zabłyszczały z niewielkiego podniecenia, ciało przeszył przyjemny dreszczyk, a skórę pokryła gęsia skórka. Wyszedł na zewnątrz z wyzywającym uśmieszkiem na twarz, ciekaw co tam ujrzy.