Yūrei-mura

[Rei Uta]

Wioska duchów. Taką nazwę otrzymało to miejsce, chociaż kiedyś nazywano je Gurīnsutoppu „zielony przystanek”. Ludzie raczej omijają te porzucone budowle, które w nocy wydają swe martwe dźwięki. Pobliskie legendy mówią o tym, że byli mieszkańcy do samego końca wierzyli, że ich osada przetrwa, pozostając w swych domach, gdy przyszła piaskowa burza. Podobno monsum trwał tak długo, że zasypał ich razem z ich kochanymi domami. Dopiero kilkanaście lat później odkryto istnienie osady, gdy kolejny pustynny sztorm zdmuchnął piasek, który ukrywał prawdę o swej zbrodni. Jeśli wierzyć w to, co mówili ludzie, to mieszkańcy wciąż tkwili w swych domach, pozbywając się każdego, kto stara się zakłócić ich spokój. Yūrei-mura „Wioska Duchów”, bo taką nazwę obecnie nosi to miejsce, wciąż nie wyjaśniło swej zagadki. Wiele razy słyszano o tym, że całe grupy ludzi ginęły wśród uliczek dawnego miasteczka, a jedynym śladem po nich były pozostawione dobytki.

[Hikaito Kaguya]

z/t: viewtopic.php?f=69&t=11984&p=228959#p228959

• Chłopak spojrzał na przerażonego strażnika, który wskazywał im miejsce zdarzenia. W jego oczach widział strach, niemal przesądną panikę, która tylko pogłębiała aurę tego miejsca. – Pokaż nam dokładnie, gdzie leżały ciała – rzucił tonem stanowczym, który nie znosił sprzeciwu. Potem, widząc jak dłonie mężczyzny delikatnie się trzęsą, dodał już łagodniej, z nutą litości w głosie: – Wracaj. Nic tu po tobie
  
  Nie czekał na odpowiedź – wiedział, że mężczyzna tylko czeka na pretekst, by stąd uciec. Sam zaś wszedł głębiej w ruiny, stawiając kroki powoli i ostrożnie, jakby każdy kamień mógł skrywać pułapkę albo tajemnicę.
  
  – To miejsce jest zabite przez czas… – szepnął, sam nie wiedząc, czy mówi to do siebie, czy do Gashi. Wypalone mury, zapadnięte dachy i puste okna domostw przypominały martwe oczodoły. Każdy podmuch wiatru niósł drobiny piasku, które osiadały na ciele chłopaka niczym pył dawno minionych dni.
  
  Czuł ciarki na karku – jakby ktoś ich obserwował. Skóra reagowała szybciej niż umysł, gęsia skórka podpowiadała, że coś tutaj nie gra. Kucnął, przejeżdżając dłonią po ziemi. Piach, kamienie, wyschnięta ziemia… ale tu i ówdzie wyczuwał zagłębienia. Ślady. Wygładzona powierzchnia, jakby coś ciężkiego było tu przeciągane. Ciała…
  
  Hikaito próbował w głowie odtworzyć scenę. Wyobrażał sobie, gdzie mogli leżeć zabici, jak zostali rozrzuceni. Dotykał ziemi z zamkniętymi oczami, jakby palce mogły odczytać to, co wzrokowi umykało – gwałtowny ruch, upadek, bezwładne rozłożenie kończyn.
  
  Spojrzał na Gashi. Jej sylwetka odcinała się na tle ruin, a on przez krótką chwilę przyłapał się na tym, że obserwuje ją bardziej niż otoczenie. Była pewna siebie, jakby w jej oczach to miejsce nie miało prawa go przestraszyć.
  
  – Raczej nie będzie już potrzeby wsparcia. Cokolwiek się wydarzyło, miało miejsce kilka dni temu… – odezwał się cichszym, niemal delikatnym głosem, jakby mówił coś intymnego, tylko do niej. Wiedział jednak, że to dopiero początek. Ich zadanie nie polegało na odnalezieniu ciał – one już były odnalezione. Musieli dowiedzieć się co się wydarzyło i kto jest w to zamieszany.
  
  Chłopak wstał i jeszcze raz rozejrzał się po ruinach, szukając detali – nietypowych śladów w piasku, resztek krwi, czegokolwiek, co nie pasowało do zwykłej rzezi.

[Rei Uta]

Misja C
Hikaito Kaguya

Południe
5/14

Strażnik który prowadził ich do zapomnianej osady z pewnością miał nadzieję, że nie będzie musiał wchodzić między puste uliczki zasypanego miasta. Przez chwilę wpatrywał się w Hikaito, gdy ten przekazał mu rozkaz o wskazaniu dokładnego miejsca, gdzie odnaleźli zwłoki. Mężczyzna z rezygnacją w oczach westchnął ciężko, po czym krok za krokiem skierował się w stronę osady duchów.

– Naprawdę urokliwe miejsce – Dodała Gashi, gdy wreszcie przekroczyli niewidzialną granicę, wchodząc do środka. Strażnik trzymał się na przodzie, jednak jego postawa jasno wskazywała, że pojawi się jeden niezwyczajny dźwięk, a on wykręci rekord na setkę, opuszczając to miejsce. W pewnej chwili zatrzymał się wskazując na drzwi do szerokiego budynku, który do połowy został przysypany przez złoty piasek. Próg wejściowy uniósł się o dobrych kilkadziesiąt centymetrów, tak że teraz trzeba było wciskać się do środka.

– Tam znaleźliśmy dwóch… Reszta leżała rozciągnięta od tego miejsca do ostatniego budynku w linii prostej… To wyglądało, jak gdyby ktoś specjalnie rozłożył ich w takiej pozycji. Ludzie z karawany…- Mężczyzna przełknął głośno ślinę, po czym przemówił dalej kończąc to, co chciał przekazać z wielkim trudem.

– Oni wszyscy leżeli twarzami do słońca… Mieli złożone ręce w ten sam sposób, ale najgorsze w tym wszystkim było to, że każdy z nich stracił oczy – Strażnik spojrzał na bohaterów, którzy jeszcze nie zdążyli zadać swych pytań…

– Tak, tego w raporcie nie było… Ale każdy z nich miał wypalone dziury w miejscu, gdzie powinni mieć pierdolone gałki oczne… To dla mnie za wiele – Hanzo spojrzał z błagalnym wzrokiem na Hikaito, po czym wyszeptał cicho…

– To demony chłopcze… Pieprzone diabły wydostają się w tym miejscu z ziemi i wypalają wzrok wszystkich wystarczająco szalonych by zaglądać do ich kryjówki – Mężczyzna wstał z ziemi z prędkością pocisku, gdy zauważył nagle na horyzoncie coś jeszcze… Z przerażeniem wskazał dłonią na czarny obłok, który nadciągał z przeciwnej strony pustyni.

– Burza… Piaskowa burza – Dopiero teraz bohaterowie mogli zauważyć, że miał rację. W ich kierunku zbliżała się nawałnica, która skrzętnie przerwie im szansę na wszelkie obecnie poszukiwania. Jeśli ich doświadczenie coś mówiło, to to, że monsum dotrze nad ich głowy za kilkanaście minut. Nie było szans na wydostanie się teraz z osady, która okazywała się najbardziej bezpiecznym miejscu, gdy przyjdzie porywisty piasek. Paradoksalnie strażnik, który z przerażeniem patrzył na porzucone domy, wiedział, że to właśnie w nich mógł uratować swe życie.

– Schowamy się tutaj – Gashi wskazała na stary budynek, który kiedyś chyba służył za karczmę, po czym dodała ze standardowym uśmiechem na twarzy.

– Nie ma teraz sensu szukać poszlak, trzeba przygotować miejsce nie wiemy jak długo przyjdzie nam tu siedzieć. Zbierzcie wszystko, co nadaje się do jedzenia i picia w środku, a ja sprawdzę te najbliższe domy… Może znajdę tam coś ciekawego. – Gashi nie czekała na rozwój wypadków, odchodząc powoli w stronę najbliższego domku… Po chwili zniknęła w środku, a Hikaito został z rozkazem, aby ogarnąć miejsce, w którym mieli spędzić przelot huraganu. Gdy chłopak wczołgał się do środka, ujrzał, że sala faktycznie jest szeroka i mogła służyć za karczmę. Wiele rozwalonych stolików wciąż stało na środku pomieszczenia, a po lewej stronie znajdował się kontuar zza którego barman rozlewał kiedyś alkohol. Półki już dawno zostały ogołocone, a jedyne, co tu się jeszcze do czegoś nadawało to dach nad głową, który miał ochronić bohaterów przed pewną śmiercią… Ciekawe, co jeszcze stanie się w tej misji. Strażnik wczłapał się zaraz po synu Kaito, ze strachem, wpatrując się w niego.

– Co… Co my tu kurwa robimy – Dodał, tak żeby udowodnić jak bardzo zabobony mogą zmienić mężczyznę w tchórza.

Gashi
Kaito
strażnik
Hanzo

[Hikaito Kaguya]

• Hikaito widząc, jak nieubłaganie zbliża się wielka chmura piachu, nie miał najmniejszej ochoty tracić ani sekundy. W jego spojrzeniu pojawiła się stanowczość – zrozumiał, że burza nie zna litości, a każde wahanie może skończyć się śmiercią. Zresztą, Gashi jasno wskazała, co należy zrobić, a chłopak czuł, że w tej sytuacji musi jej zaufać. Była od niego bardziej doświadczona – on natomiast potrafił dać z siebie siłę i determinację.
  
  Bez słowa chwycił Hanzo za ramię i wcisnął go do środka starego budynku, niemal przygniatając go w pośpiechu. – Nie stój jak cielę, tylko trzymaj się i nie przeszkadzaj – warknął pod nosem, bardziej ze zmęczenia niż ze złości. Sam zaraz potem narzucił chustę na twarz i mocniej naciągnął kaptur – wiedział, że to tylko kwestia chwil, nim ostre drobiny zaczną wciskać się w każdy zakamarek.
  
  Pomieszczenie, które dawniej musiało tętnić gwarem pijących i grających ludzi, teraz przypominało martwy szkielet przeszłości. Blaty popękane, nogi stołów nadgryzione przez czas i piasek, półki puste – a jednak właśnie to miejsce miało im posłużyć za jedyne schronienie. Przeciskał się przez zasypane pomieszczenie niczym wąż a gdy zrobiło się troche więcej miejsca.
  
  Bez chwili wahania uniósł dłoń i pozwolił, by jego kości odpowiedziały na wezwanie. Z prawego przedramienia wystrzeliła biała, zgrubiała kość, wydłużając się i przybierając formę ciężkiego, poszarpanego ostrza. Hokkotsu no Yaiba – miecz, który bardziej przypominał brutalne narzędzie rzeźnika niż subtelną broń. Końcówka była ząbkowana, ciężka, stworzona do rozłupywania, a nie do eleganckiego cięcia.
  
  Syn Białego Demona poczuł znajomy dreszcz przechodzący przez ciało. Za każdym razem, gdy wyciągał broń ze swojego własnego ciała, coś w nim mówiło, że granica między człowiekiem a potworem nie jest tak wyraźna, jakby chciał wierzyć. Zacisnął mocniej palce na rękojeści i odgonił tę myśl. Teraz nie było czasu na rozterki.
  
  
  
  

  Nazwa

  Hokkotsu no Yaiba

  Ranga

  D

  Pieczęci

  Brak

  Zasięg

  Długość kości

  Koszt

  E: 7% | D: 6% | C: 5% | B: 4% | A: 3% | S: 2% | S+: 1% (za miecz)

  Dodatkowe

  Modyfikacje miecza od rangi C Shikotsumyaku

  Opis Podstawowa technika dla każdego Kaguya, polegająca na wyciągnięciu kości ramiennej przy jednoczesnym uformowaniu jej w krótki miecz - trochę dłuższą od wakizashi. Miecz w podstawowej formie poza nietypowym materiałem broń ma również niecodzienną budowę - rękojeść zajmuje jedną trzecią długości, a dalej znajduje się ostrze z ostrym szpikulcem. Wtedy też najlepiej używać go do zadawania pchnięć. Po opanowaniu wyższego stopnia Kekkei Genkai użytkownik może zmodyfikować miecz podczas wyciągania go z barku. Skrócenie, nieznaczne wydłużenie, ząbkowane krawędzie i tym podobne. Wszystko po to, by mieć broń jak najbardziej odpowiadającą swojemu stylowi walki.

  
  Z impetem uderzył ostrzem w popękane deski baru. Drewno chrupnęło, rozpadając się na kilka dużych, przydatnych kawałków. Potem kolejny raz, i następny – każde uderzenie wykonywał z chirurgiczną precyzją, a jednocześnie z dzikością, jakby wpadał w trans. Wióry i pył unosiły się w powietrzu.
  
  Hikaito pracował szybko, z wyraźną determinacją. Wykorzystywał deski, stare żaluzje, fragmenty ram okiennych – cokolwiek nadawało się do zasłonięcia dziur. Szukał też kilka poszarzałych szmat i resztek zasłon; chwycił je bez wahania i wcisnął między szczeliny, żeby wzmocnić prowizoryczne barykady. Każdy ruch miał cel – zaryglować, wzmocnić, ochronić.
  
  W końcu, kiedy kolejne okno zostało zabite deskami, chłopak przetarł spocone czoło i rozejrzał się po pomieszczeniu. Piasek już tańczył na zewnątrz, świszcząc złowrogo w szczelinach. Czasu zostało niewiele.
  Odwrócił głowę w stronę wejścia, które celowo pozostawił otwarte. Wbił spojrzenie w rozmywający się w burzy horyzont i zawołał mocnym, donośnym głosem:
  
  – Gashi! Idziesz?!

ILOSC CHAKRY: B: 100% - 7% = 93%

[Rei Uta]

Misja C
Hikaito Kaguya

Późne popołudnie
6/14

Hikaito zajął się własnym zadaniem, nie rozmyślając w tej chwili o tym, jak mało pomocny jest strażnik, którego wybrano do tej właśnie roli. Hanzo ledwo wczłapał się do porzuconego budynku, a już zaczął odstawiać jakieś rytuały i inne pierdoły mające ochronić go przed złymi demonami. Kawałkiem kamyka wyrysował na ziemi okrąg, w którym usiadł, przykładając raz po raz czoło do samej ziemi, mamrocząc do siebie przy tym dziwne frazy. W tej chwili lepiej było go zostawić w spokoju, zwłaszcza że było co robić w środku. Budynek mimo tego, że był mocno sfatygowany, to wciąż był w stanie przetrzymać pustynne nawałnice. Hikaito zajął się zabezpieczaniem drobniejszych dziur i prześwitów, szybko uwijając się ze swym zadaniem. Wcześniej do środka wpadały pojedyncze łuny światła, nadając temu miejscu jakiś cień normalności. Obecnie pogrążyli się niemal w mroku, nie posiadając żadnego innego źródła oświetlenia. Gdy wszystko było już gotowe i chyba nic więcej nie można było zdziałać w tak krótkim czasie, Hikaito zawołał Gashi, która wciąż nie wracała… Przez kilka minut odpowiadała mu tylko cisza, aż nagle coś wyskoczyło z domu naprzeciwko wślizgiem, dostając się prosto do zawalonej karczmy. Przez chwilę słyszeli jedynie głośny kaszel, a po kolejnej minucie wreszcie usłyszeli głos dziewczyny.

– Pieprzone pająki… Nienawidzę pająków. – W pewnej chwili pomieszczenie tak po prostu wypełniło się bladym światłem, które pochodziło z niewielkiej kuli nad dłonią Gashi. Prosta technika, którą powinien znać każdy szanujący się shinobi. Dziewczyna spojrzała na Hikaito z uśmiechem, po czym bez słowa skarciła wzrokiem fanatycznego strażnika.

– Dom naprzeciwko był pusty… Nie było tam nawet co marzyć o znalezieniu czegoś przydatnego. – Gashi westchnęła ciężko, rozglądając się teraz po karczmie, z której przyszło im skorzystać. Wystarczyło jej kilka sekund by ocenić sytuację, w której się znaleźli.

– Mamy bardzo przejebane… Jedzenia i wody starczy nam na góra dwa dni, później trzeba będzie zacząć szukać innego wyjścia. – Kobieta wstała ze swego miejsca, po czym zaczęła coś majstrować ze starym stołem, który stał gdzieś z boku. Szybkim ciosem pozbawiła go nóg, po czym zabrała blat na środek sali. Było tam najczyściej i pewnie też chodziło znowu o pająki… Gashi, nie przejmując się modłami strażnika rowaliła się na prowizorycznym posłaniu, zdejmując z siebie wcześniej płaszcz bez rękawów, który standardowo nosiła. Podkładając sobie zwiniętą poduszkę pod głowę spojrzała na Hikaito ostatni raz, po czym powiedziała wesoło, jak gdyby byli na szkolnej wycieczce.

– Bierzesz pierwszą wartę, jeśli się uda to obudź mnie za parę godzin… Zobaczymy, czy Hanzo ma rację i odwiedzą nas te demony – Po tych słowach po prostu usnęła, a po chwili dało się usłyszeć ciche pochrapywanie przebijające się przez ciszę pustyni. Bohaterowie siedzieli w swoim małym słodkim domku, a nad ich głowami szalał monsum, nad którym nikt nie byłby w stanie zapanować.

Gashi
Kaito
strażnik
Hanzo

[Hikaito Kaguya]

• Pająki? - Hikaito uniósł brew ze zdziwienia, to raczej nie było to co im zagrażało, nie zamierzał się nimi przejmować. Słyszał jak niesiony wiatrem piach rozbija się o gliniane ściany domków oraz jak od czasu do czasu przelatują większe przedmioty.
  
  Jasne, obejmę wartę, możecie odpoczywać spokojnie - Odparł z usmiechem a następnie już tylko w swojej głowie pomyślał - skoro my musimy sie kryć przed wiatrem i piachem to nieprzyjaciel pewnie też - chyba że faktycznie chodzi o demony. Jedynymi demonami o których słyszał plotki młody manipulant kośćmi to bijuu. Ponoć tak silne że byłyby w stanie zniszczyć całą wioskę.
  
  Hikaito oparł się plecami o fragment kontuaru, z którego wcześniej wyciągnął deski na barykady. Burza huczała nieprzerwanie, a drobinki piasku co chwila wciskały się do środka przez szczeliny, mimo wszystkich starań. W głowie miał wrażenie, że pustynia gra własny rytm – raz szumiała głośniej, raz cichła na moment, jakby bawiła się ich nerwami.
  
  Na Hanzo starał się nie zwracać uwagi, wiedział że rozmowa z nim może tylko pogorszyć sytuację, gdy zacznie panikować. Skoro siedzi w kącie i nikomu nie przeszkadza - to niech sobie tam siedzi.
  
  W ciszy, przerywanej jedynie jednostajnym chrapaniem Gashi i szeptami strażnika, Hikaito poczuł, jak ogarnia go znużenie. Skupił się więc na kontroli chakry, czując znajome mrowienie wzdłuż kości. Wachlarz technik klanu Kaguya był szeroki, ale każda wymagała perfekcji – precyzyjnego opanowania przepływu energii. Dlatego zaczął prosty trening – wzmacniał ostrze kości, nadając mu inny kształt i testując równowagę broni w dłoni.
  
  Z tego wszystkiego chwycił za swoją kościaną broń i zaczął ją szlifować - ręcznie za pomocą chakry zmieniał kształt broni na krótkie wakizashi. Kościane wakizashi połyskiwało blado, a każde machnięcie zostawiało krótką smugę w kurzu, który unosił się w powietrzu. Kilka razy spróbował sekwencji prostych ciosów – pchnięcie, cięcie w bok, zasłona - Nada się - mruknął cicho, zadowolony z efektu.
  
  Co jakiś czas podchodził do barykad, sprawdzając, czy piasek nie wciska się zbyt mocno do środka. Przez drobne szczeliny wyglądał na zewnątrz – ale tam panowała jedynie zamieć, nie do przebicia wzrokiem. Tylko raz wydawało mu się, że w tumanach coś się poruszyło… ale równie dobrze mógł to być większy kamień, który wiatr porwał w powietrze.
  
  Minuty mijały wolno, a Hikaito trwał na warcie, pilnując towarzyszy i wciąż gotowy na niespodziewane. Pustynia lubiła sprawdzać cierpliwość ludzi – a on miał zamiar pokazać, że nie złamie go ani burza, ani nuda, ani strach zasiany w sercu Hanzo.

[Rei Uta]

Misja C
Hikaito Kaguya

Wieczór
7/14

Hikaito zajął się własnym zadaniem, pozostawiając dwójkę towarzyszy samym sobie. Właściwie to widział niewiele, zwłaszcza że światło, którym dysponowała Gashi, zniknęło z momentem, w którym poszła spać. Hikaito widział tyle co na wyciągnięcie dłoni, plus mógł w niewielkim stopniu obserwować świat zza okiennych szpar. Ruiny wciąż atakowane były przez piasek, a przez to cały budynek pogrążył się w morku. Chłopak słyszał jednak chrapanie oraz ciche modlitwy, które dobywały się z miejsca, w którym klęczał Hanzo. Czas mijał powoli, a chłopak z braku lepszego pomysłu przyzwyczaił się do swej obecnej sytuacji, przygotowując swą broń do walki. Jednak czy faktycznie miało do niej dojść?… Członek rodziny Kaguya wiedział doskonale, że znaleźli się w niebezpiecznej sytuacji, a ich jedynym ratunkiem był spokój, którym Gashi emanowała od samego początku. Piasek wciąż uderzał o ściany budynku, rozprowadzając w jego wnętrzu uspokajający dźwięk. Gdy bohater mógł już myśleć, że naprawdę nic się nie wydarzy, coś, jednak się zmieniło. Niedostrzegalny szczegół, który mógł, jednak nieść pewne obawy… Hanzo przestał się modlić. Jego ciche szepty ustały tak po prostu, bez wcześniejszego uprzedzenia. Gashi spała w najlepsze, w czasie, gdy Hikaito pozostał z tym sam. Noc powoli przyszła nad pustynię, a huragan przy tym wcale nie zwolnił ze swym tempem. Białowłosy nie potrafił kontrolować światła, dlatego dopiero po chwili jego oczy przyzwyczaiły się na tyle w jednym punkcie by odkryć, że po Hanzo została tylko dziura w ziemi… Czarny otwór, który kończył się bóg jeden wie gdzie. Nie było chyba szans na to by wierzyć, że strażnik przekopał się sam by uciec z tego miejsca. Jednak Hikaito bez światła nie był w stanie ocenić, jakiego typu był to tunel oraz czy to faktycznie dzieło zaginionego strażnika…

– Zostawcie go… Zapłaci waszą cenę – Pomieszczenie zalały nagle słowa, które wypowiadał ktoś o bardzo nieprzyjemnym głosie. Hikaito słyszał to dokładnie, czując groźbę, której nie rzucano tutaj bez pokrycia. Słowa wypowiedziane powoli i dokładnie, tak by bohater z pewnością zrozumiał, że trafił właśnie na kogoś, z kim nie warto zadzierać. Po nich nie było już nic… Tylko samotny Hikaito stojący w ciemności i jego przyjaciółka, która wciąż spała. Hanzo został uprowadzony, zabrali go w czasie, gdy wartę trzymał właśnie syn Białego Demona. Mógł być zły na siebie, jednak należało obecnie podjąć jakieś działania…

Gashi
Kaito
strażnik
Hanzo
?

[Hikaito Kaguya]

• Syn Białego Demona przez moment stał nieruchomo, jakby zastygł w miejscu. Nie słyszałem nic podejrzanego… nie wyczułem żadnej chakry… a tu nagle pojawia się dziura w ziemi?! – pomyślał, unosząc brwi. Serce zabiło mu szybciej, ale w głowie miał jeszcze słowa ojca, który dawno temu uczył go o złudzeniach, genjutsu, i o tym, jak łatwo można paść ich ofiarą.
  
  Bez chwili wahania złożył pieczęć, wkładając w nią tyle siły, ile tylko mógł. – KAI! – huknął w ciemności, czując jak chakrą przebija się przez własne ciało, szukając obcych wpływów. Przez moment napięcie wzrosło jeszcze bardziej – czy to, co widzi, jest prawdziwe, czy to tylko zasłona dymna?
  
  Nie zamierzał od razu budzić Gashi. Może to błąd, może naraża ich oboje, ale krew wojownika z klanu Kaguya buzowała, wzywając go do tego, by sam sprawdził, co czai się w ciemności. Samotna walka była w jego naturze – bez świadków.
  
  Ostrożnie, stawiając kroki tak, by piasek pod stopami delikatnie amortyzował krok, podszedł bliżej dziury. Czuł, jak spod ziemi unosi się suchy zapach piasku zmieszany z czymś jeszcze – czymś nieprzyjemnym, co drażniło nozdrza. Hikaito przykucnął, wyciągając lekko przed siebie kościane wakizashi, gotów do reakcji. Każdy mięsień miał napięty, każde zmysły wyostrzone do granic możliwości. Jeśli to pułapka… nie dam się złapać jak dzieciak. – pomyślał, mrużąc oczy w stronę czarnej otchłani.
  
  Na razie cisza. Ani dźwięku, ani ruchu. Tylko burza za ścianą huczała jak bestia. Nie zamierzał jednak popadać w pychę – jeśli sytuacja wymknie się spod kontroli, miał już plan. W każdej chwili mógł wybudzić Gashi prostą, ale skuteczną w takich sytuacjach techniką Suiton: Teppōuo, zmuszając ją do obudzenia się i włączenia do sytuacji. Ale jeszcze nie teraz. Jeszcze miał szansę zmierzyć się z tym sam.
  
  Powoli wyciągnął dłoń i przesunął nią po ziemi tuż przy krawędzi otworu, badając fakturę piasku i ziemi. Próbował wyczuć, czy są ślady chakry, wilgoć, cokolwiek, co zdradzałoby naturę tej dziury.
  

  Nazwa

  Suiton: Teppōuo

  Ranga

  D

  Pieczęci

  Brak

  Zasięg

  10 metrów

  Koszt

  E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

  Statystyki

  Siła

  60

  Szybkość

  60

  Wytrzymałość

  ---

  Dodatkowe

  Brak dodatkowych wymagań

  Zasoby

  Tworzy małe zasoby wody

  opis Jedna z najprostszych technik Suitonu. Po zebraniu chakry w ustach wypluwamy prosty strumień wody. Nie wyrządzi on krzywdy silniejszemu przeciwnikowi, ale z pewnością ugasi nieduży ogień lub porządnie zmoczy oponenta.

  Ewentualna pozostałość chakry: 93%-14%= 79% ~~ nie użyto

[Rei Uta]

Misja C
Hikaito Kaguya

Wieczór
8/14

Hikaito znalazł się w bardzo dziwnej sytuacji. Mimo tego, że starał się wysilić wszelkie zmysły by nikomu nie stała się krzywda w czasie jego warty, to jeden z towarzyszy zniknął, jak gdyby nigdy go tutaj nie było. Członek klanu Kaguya ostrożnie ruszył w stronę otworu, gdy głos dobywający się z niego wreszcie ustał. Nawet w ciemności dało radę zauważyć z bliska, że dziura, która pojawiła się pod niedawnym miejscem modlitwy Hanzo był w istocie otwartym włazem. Hikaito mógł zauważyć pierwsze stopnie, które nieregularnie prowadziły prosto w dół tunelu. Nie było szans na to by ujrzeć, co było dalej, jednak z pewnością droga biegła dużo głębiej. W pewnym momencie zza pleców młodzieńca dało się usłyszeć przeciągłe ziewnięcie, a następnie cichy odgłos skrzypienia blatu, na którym spała Gashi… Dziewczyna sama z siebie przebudziła się nagle, rozglądając bez właściwego kierunku po pomieszczeniu, w którym się aktualnie znalazła. Gdy jej wzrok padł wreszcie na niewyraźną sylwetkę Hikaito ukrytego w mroku nocy odpaliła na powrót swą świetlistą kulę, która wcześniej dawała jakiś punkt zaczepienia w tym miejscu…

– Hikaito… Co się dzie…- Dziewczyna skoczyła na równe nogi, gdy w blasku światła ujrzała uchylony właz pod stopami młodego wojownika. Szybko rzuciła się do przodu, otaczając teraz wszystko światłem techniki.

– Kurwa… A więc to takie duchy – Powiedziała bardziej do siebie niż towarzysza, po czym na powrót zajęła się oględzinami tunelu.

– Rozumiem, że Hanzo zniknął gdzieś w tym tunelu… Trzeba będzie zejść i go przyprowadzić – Dziewczyna uśmiechnęła się cierpko do Hikaito, nie obwiniając go wcale o to, co się tutaj stało. Powoli wstała z kolan, strzepując piasek, który przyczepił się do jej ubrania. Trzeba było rozwiązać tajemnicę tego miejsca, chociaż to Kaguya posiadał obecnie więcej wskazówek.

– Czy coś jeszcze dziwnego stało się, kiedy spałam? – Zapytała spokojnie, mimo że nad ich głowami wciąż szalał monsun. Musieli szybko zdecydować co dalej robić, zwłaszcza że nie mieli pojęcia jak głęboko ciągnął się ten tunel. Aktualnie trzeba było zadbać o własne bezpieczeństwo, po czym ruszyć śladem zagubionego towarzysza… Jednak decyzja jak zawsze należała do głównego bohatera opowieści.

Gashi
Kaito
strażnik
Hanzo
?

[Hikaito Kaguya]

• Hikaito zakłopotany całą sytuacją w końcu powoli zaczął zbierać myśli.
  
  – Dobrze, że wstałaś sama… – powiedział półgłosem, spoglądając kątem oka na dziewczynę. W jego głosie nie było pretensji, bardziej ulga - poprawiając chwyt na wakizashi – już miałem cię budzić w dość brutalny sposób.
  
  Spojrzał w stronę włazu, jakby chciał wymusić na nim odpowiedzi. Brwi miał ściągnięte w zamyśleniu. – Nie wyczułem kompletnie nic ale... - na chwilę przerwał - - słyszałem słowa dobiegające z dołu, coś że zapłaci naszą cenę... ktoś naprawdę wie, co robi i jest doświadczony w skradaniu. - Znów urwał na moment chwytając mocniej rękojeść broni. Dzięki twojemu światłu przynajmniej i ja się teraz przydam.
  
  Na moment zawahał się, po czym dodał z nutą powagi: – Chociaż zastanawia mnie fakt, co mogli chcieć od tego faceta… A duchy? – Zerknął na Gashi a następnie prychnął lekko i skrzyżował ręce na piersi. – Nie wierzę, że to sprawka duchów. One może gdzieś istnieją… ale nie tutaj.
  
  Nie stał długo w bezruchu. Skoro mieli zejść w dół, trzeba było przygotować się od razu. Zsunął się niżej, na jedno kolano, i wziął głębszy oddech. – Bunshin no Jutsu – wyszeptał, a palce ułożyły się w znajomą pieczęć i wokół niego pojawiło się kilka identycznych sylwetek. Kopie wyglądały realnie – każdy trzymał wakizashi taki sam jak oryginał – jednak Hikaito doskonale wiedział, że to tylko złudzenie. Miały zmylić przeciwnika, nic więcej.
  

  Nazwa

  Bunshin no Jutsu

  Ranga

  E

  Pieczęci

  Baran → Wąż → Tygrys

  Zasięg

  Obszar danej prowincji, w której znajduje się gracz

  Koszt

  E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: 1% (za 2 iluzje)

  Statystyki

  Siła

  ---

  Szybkość

  użytkownika

  Wytrzymałość

  0

  Dodatkowe Brak własnej woli; niematerialne;
  Osoby z percepcją 40 lub większą bez problemu rozpoznają kopie.

  Opis Prosta technika, która polega na stworzeniu iluzji nas samych. Przy jej pomocy jesteśmy w stanie stworzyć iluzje, które wyglądają jak my i wykonują nasze polecenia wydawane drogą mentalną. Oczywiście iluzje nie są materialne, więc każde uderzenie w nie kończy się ich rozwianiem w małym, błyskawicznie znikającym obłoku dymu. Iluzje nie wydają żadnych dźwięków, dodatkowo nie rzuca swym "niematerialnym" ciałem cienia, a także nie potrafią poruszać żadnych przedmiotów.

  – Gashi, pójdziesz przodem z jednym z klonów, oświetlając teren. – Jego głos był pewny, choć szeptany, by nie nieść się w dół tunelu. – Gdybyś szła z tyłu, przeciwnik od razu zauważyłby brak cieni i bez trudu by nas rozpoznał. Będziemy szli parami.
  Zrobił krok bliżej do dziewczyny, tak by światło jej techniki wydobyło jego uśmiech – szczery, ale podszyty napięciem. – Ja będę tuż za tobą. Spojrzał na właz, jakby czekał, aż piasek na moment ucichnie, dając im symboliczną zgodę na zejście w nieznane. Kościane wakizashi lekko zadrżało w dłoni, kiedy zacieśnił chwyt – sygnał jego gotowości.
  
  – Cokolwiek tam jest… nie wrócimy bez niego. – dodał w myślach, zerkając na Gashi, jakby chciał, żeby i ona poczuła, że to nie jest już zwykła warta, a początek czegoś znacznie poważniejszego. Zamiast rzucać kolejne słowa, jedynie kiwnął głową do dziewczyny, dając jej sygnał gotowości.
  
  ILOŚĆ CHAKRY: 93%-7%=86%

[Rei Uta]

Misja C
Hikaito Kaguya

Wieczór
9/14

Hikaito szybko odnalazł się w roli przywódcy, analizując najlepsze wyjście z obecnej sytuacji. Gashi słuchała co młodszy stopniem towarzysz miał do przekazania, marszcząc brwi, gdy wspomniał o cenie za ich obecność tutaj. Mimo braku komentarza z jej strony, ktoś o bystrzejszym wzroku mógł zwrócić uwagę na jej napięte mięśnie szczęki. Dziewczyna rozejrzała się jeszcze raz po pomieszczeniu, zwracając się do Hikaito dopiero wtedy, gdy ten zaczął tworzyć swoje techniki.

– Nie powinieneś tak szybko oceniać sytuacji, nie wiemy, z kim mamy do czynienia, a twoja technika jest bardzo łatwa do prześwietlenia… – Gashi spojrzała w głąb tunelu, oświetlając go lepiej swym światłem.

– Odpowiadasz teraz tak samo za życie Hanzo, jak i za nasze własne… Kaito-sama wybrał nas do tego zadania nie bez powodu… Dla ciebie to może być ważniejszy test – Po tych słowach, nie protestując dokładnie wypełniła polecenie Hikaito, wchodząc do dziury razem z iluzorycznym klonem. Tunel był wąski i dość niewygodny, zapewne szarpanie się tutaj z człowiekiem było stanowczo niemożliwe. Zastanawiając się jak właściwie dali radę znieść tutaj ciało Hanzo, dziewczyna parła w dół coraz niżej i niżej. Jej światło dawało iluzoryczne złudzenie bezpieczeństwa, zwłaszcza że znaleźli się w miejscu którego kompletnie nie znali. Gdy wreszcie schody się skończyły, dotarli do drewnianych drzwi prowadzących w głąb starego korytarza. Było tu znacznie więcej miejsca niż poprzednio, a wszystko wskazywało na to, że droga była niedawno używana. Na ścianach wisiały krokwie z wbitymi pochodniami, które pozostawały obecnie zgaszone. Gashi uniosła dłoń nad głowę, po czym zaklęła pod nosem, zwracając się teraz do Hikaito.

– Nie wiem, gdzie prowadzi ta droga, ale lepiej pozostać w ukryciu - Dziewczyna jasno dała do zrozumienia, że im ich więcej tym ciężej się ukryć, a obecna technika Hikaito po prostu nie miała teraz sensu. Zmarnowana chakra to najgorsze, co może przytrafić się przed poważną walką, a oni nawet nie wiedzieli, z czym przyjdzie się tutaj zmierzyć. Korytarz był na tyle szeroki, że łatwo było się po nim poruszać, a dzięki światłu Gashi można było zauważyć, że droga biegnie dalej prosto. Przed sobą mogli ujrzeć tunel, który biegł jeszcze daleko, zanim nie zakończył się drzwiami podobnymi do tych, którymi tu weszli. Całe to miejsce wydawało się solidne, nawet jeśli sufit podpierały grube belki co jakiś czas rozstawione pod ścianą. Powinni iść dalej, ale mogli jeszcze wrócić i spróbować zdobyć pomoc… Decyzja należała do bohatera.

Gashi
Kaito
strażnik
Hanzo
?

[Hikaito Kaguya]

• Hikaito doskonale zdawał sobie sprawę, że jego klony – choć niematerialne – były również pozbawione dźwięku, więc nie powinny zdradzić ich obecności niczym oczywistym. jak ktoś ma wiedzieć że tu jesteśmy to już na pewno wie – przemknęło mu przez głowę, a wspomnienie upiornego głosu, który usłyszał wcześniej, tylko utwierdzało go w tym przekonaniu. Skoro ktoś zdołał porwać Hanzo spod jego nosa, to równie dobrze mógł obserwować każdy ich krok.
  
  Mimo to chłopak wiedział, że stanie w miejscu oznacza wyłącznie bezczynność, a ta wcale nie przybliży ich do celu. Zdecydowanie nie zamierzał pozwolić, by cała misja zatrzymała się przez jego zawahanie. Wziął więc głębszy oddech, starając się uspokoić przyspieszone tętno, i podszedł do ciężkich, drewnianych drzwi.
  
  Ostrożnie musnął dłonią zimną klamkę. Na moment zatrzymał się, czując jak napięcie w mięśniach rośnie, a w uszach dudni echo własnych myśli. Zacisnął palce mocniej, przywierając spojrzeniem do drewna, jakby próbował przewidzieć, co kryje się po drugiej stronie.
  
  – Raz kozie śmierć… – mruknął niemal bezgłośnie pod nosem, po czym jednym, zdecydowanym ruchem szarpnął klamkę, otwierając drzwi w szybkim, pewnym geście.