Szlak transportowy

[Rokudo Gaika]

Nie było już sensu tutaj zostawać. Narobił sobie przyjaciół i wrogów. Poznał miejscową florę i faunę. Zlecenie, jakie otrzymał, zostało dopięte na ostatni guzik. Szczegóły z ostatniej misji dla lokalnej władzy były właściwie wisienką na torcie. Trzeba było być perfekcjonistą w takich kwestiach, bo tam na końcu tęczy czekał na niego przysłowiowy garniec złota. Co prawda nie garniec, ale inny dzban – typek, co mu to wszystko zlecił. Nie ze złota, a z kryształu. Niechciany dziedzic rodu Rokudo od dziecka był uczony, by tych wyższych stopniem należy słuchać, dlatego też tak pięknie merdał ogonem, gdy przełożeni zlecali mu kolejne zadania. Niespecjalnie mu ich dużo spadało, ale kto by tam chciał ZWYKŁEMU DOKO dawać poważniejsze rzeczy? Niby był też ten Shimoya, ale i on gdzieś się zmył. Był to straszny nudziarz, więc żółtooki specjalnie nie tęsknił.

Z nadzieją, że kijem uderzył w wystarczającą liczbę gniazd os, by te chciały go dziabnąć w dupsko, odebrał dokumenty, elegancko zapieczętowane w zwoju od aptekarza Amatori, który był jego kontaktem w stolicy pacynkowa. Czy tam wtyczką, zawsze mu się myliły te dwie definicje. Istotne było, że nad głową pojawiał mu się wykrzyknik i leciał snop światła za każdym razem, jak miał zadanie dla przyszłego bohatera pieśni ludowych. Lub coś w tym stylu. Zanim jednak opuścił osadę, to zrobił sobie krótką przerwę w zagrodzie dla wielbłądów, gdzie zagłaskał je za wszystkie czasy, aby następnie ruszyć z minimalną ilością wody w największe gorąco na szlak, który prowadził go do zbiorowiska złodupców, z którego pochodził. Niech się lepiej wszyscy przygotują, bo szeryf wraca do miasta i to w samo południe.

Dokąd:Shigashi no Kibu
Przez:Bezpośrednio
Środek transportu: Syry

z/t do -> KLIK

[Daisuke]

Będąc gdzieś na krańcu świata dobrze było wreszcie skierować się ku cywilizacji albo przynajmniej ku temu co się ważniejszego dzieje. Piaski pustyni miały swoje lokalne dramaty, ale Daisuke najwyraźniej słabo się w tym odnajdował, preferując zapijanie smutków w wódce i piwie, zamiast analizować skomplikowane dworsko-chłopskie intrygi. Z Sabishi wychodziły tylko dwa większe szlaki. W pierwszej chwili Nakasada nawet rozważał podróż do Shigashi, będąc ciekawy tamtejszych awantur mafijnych. Może w tamtejszych porachunkach znajdzie dla siebie niszę na której da radę zarobić? Możliwe, ale zamiast tak kombinować postawił na inne rozwiązanie.

Dokąd: Atsui
Przez: Bezpośredni
Środek transportu: Piechtą

[z/t]

[Ren]

Od liderki dostała tydzień. Tydzień na to, by przygotować się do przymusowej przeprowadzki do Atsui, i tydzień na to, by nacieszyć się tym, że może chodzić gdzie chce i kiedy chce.
Po wizycie w gabinecie najpierw swoje kroki skierowała do mieszkania na piętrze sklepu z żywnością, które wynajmowała za lwią część swoich zarobków za różnorakie zlecenia dla swojej matki i siostry. Tutaj objaśniła im, gdzie będzie, i przekazała, że urzędnicy Noriko przekaże im informacje, gdyby wystąpiły jakieś problemy z kontaktem. Zostawiła tu też część swoich pieniędzy - tyle, by żyjąc skromnie były w stanie się utrzymać przez parę miesięcy. Nie była jeszcze pewna, w jaki sposób będzie w stanie zapewnić im byt, jeśli jej służba u Jou się przedłuży, ale zdecydowała, że najwyżej wspomni o tym w którymś z listów do Noriko. O ile będzie w stanie nauczyć się tego pieprzonego szyfru. Przynajmniej na razie to było załatwione.
Spędziła w Ningyo-shi jeden dzień i jedną noc, a następnie wyruszyła tam, gdzie czuła się najbardziej sobą, czyli na zupełne odludzie. Na pustynię. Pozostały swój czas przed wyrokiem - przymusową relokacją na ziemię należącą do Maji i Sabaku - spędziła w samotności, trochę wędrując, trochę ćwicząć swoje ciało, a trochę ślęcząc nad przekazanym jej kodem. Nie było to łatwe, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę to, że choć była w stanie czytać i pisać, to w dalszym ciągu robiła to z dużym wysiłkiem. Mozolnie starała się więc opanować szyfr od Noriko w stopniu, który wystarczyłby do wyskrobania chociażby paru zwięzłych, prostych zdań. By być w stanie zasygnalizować górze choćby to, że jeszcze żyje i nie ma na razie potrzeby szykować misji ratunkowej. By nie spieprzyć koncertowo sprawy.
Kiedy nadszedł sądny dzień, gdy miała wreszcie skierować się do prowincji, gdzie miała rozpocząć służbę, Ren niemiłosiernie ociągała się z wyruszeniem w drogę. Powoli pakowała torbę, w której mieściło się jej całe życie, nieśpiesznie zbierała obozowisko, leniwie zacierała po sobie ślady. Wreszcie, gdy już naprawdę musiała, z wyraźną niechęcią skierowała się w stronę najczęściej uczęszczanego szlaku, którym kupcy z najdalszych krańców prowincji podróżowali do Kinkotsu. Nie tak wyobrażała sobie powrót w do miejsca, w którym się urodziła.

Dokąd: Atsui
Przez: Góry doliny
Środek transportu: St00pki

z/t -> ???