Centrum osady

[Daisuke]

Ludzkość z całą pewnością borykała się z wieloma problemami. Część z nich bywała niesamowicie destrukcyjna, inna zmuszała do pewnych zmian. Bywały takie widoczne oraz takie, które bardzo trudno było zauważyć. Pożar był akurat jedną z takich przeciwności, która natychmiastowo mobilizowała do działania. To jednak nie sprawiało, że jest to największe z zagrożeń. Wręcz przeciwnie, Daisuke sądził, że ludzie za bardzo koncentrują się na tych sprawach, które widać, przez co całkowicie zapominają o tym czego nie widać.

To nie miało teraz jednak żadnego znaczenia. Nawet gdyby ktoś go posłuchał, kiwając głową przyznałby rację, to zaraz by wszystko zapomnieli, powracając do swoich zajęć. Może nawet takie spektakularne nieszczęścia były uosobieniem kary, którą ktoś sprowadził na tych ludzi. Może to po prostu przypadek, może czyjaś niezdarność, a może boska interwencja. W tym także ludzie potrafiliby się przekrzykiwać. A teraz trzeba było działać. Bez różnicy czy powodem była chęć niesienia pomocy, ratowanie swojego dobytku czy wizja dorobienia kilku Ryo prze opuszczeniem tej osady.

Teraz trzeba było działać. Najpierw jednak decyzja. Ratować kobietę czy wybrać prostsze przyniesienie wody? Chłopak zdecydował się na to drugie. Nie przemawiała jednak przez niego chęć ratowania czy popisania się, po prostu nie lubił wybierać prostszych rozwiązań. Jako ninja miał pewną przewagę nad zwykłymi ludźmi. Nie musiał przebijać się przez zadymione i płonące korytarze by dotrzeć do kobiety. Mógł skupić chakrę w stopach i po zewnętrznej ścianie dostać się do okna.

[Harisham]

Daisuke Misja D
7/15
Doskonale zdawałeś sobie z zagrożeń, jakie ogień niesie dzięki swojej obecności w gęsto zabudowanym mieście. Nie byłoby zbyt wielkim nadużyciem powiedzieć, że ważą się tutaj losy całej osady. W końcu nie można pozwolić, aby spłonęła stolica całego Daishi! Trzeba było więc działać jak najszybciej i jak najsprawniej. Całe szczęście pamiętałeś o tym i nie postanowiłeś się wykłócać najpierw o własną zapłatę. Seiyama może nie była twoim domem, jednak w obliczu katastrofy setek osób nie ma czasu na takie drobiazgi i detale jak pieniądze.

Przypuszczalnie uznałeś więc, że aktem bohaterstwa z twojej strony będzie sama, z pozoru bezinteresowna pomoc. W końcu jeśli jakakolwiek osada przetrwa, to z pewnością przetrwa również ktoś, kto w ramach podziękowania za to przetrwanie, wręczy ci mieszek pełen monet. Na więcej bohaterstwa nikt nie miał już co u ciebie liczyć. Szczególnie nie uwięziona w płonącym budynku kobieta. Trudno powiedzieć co na ten temat miało do powiedzenia twoje sumienie, ale uznałeś, że jej życie nie jest na tyle cenne, aby narażać się na nieco podwyższoną temperaturę wchodząc do niej po ścianie. W momencie, gdy ważą się losy całej osady, nie ma co zawracać sobie głowy jednostkami!

Pobiegłeś więc za kilkoma osobami, które szczęśliwym trafem również postanowiły zabrać się za gaszenie pożaru. Kilkadziesiąt metrów dalej, przy małym placyku znaleźliście upragnione źródło wody. Pompowaniem płynu zajmował się siwiejący już, dosyć szczupły mężczyzna. Pot lał mu się z głowy, jednak mimo to z zawzięciem na twarzy dzielnie pracował i napełniał kolejne wiadra wodą. Parę innych osób natomiast zaczęło już formować łańcuch ludzi, aby szybciej przekazywać sobie wiadra pełne wody i dzięki temu szybciej zapobiec ogniowi.

[Daisuke]

Ludzie nie lubili, kiedy najpierw wychodziło się z propozycją wniesienia stosownej opłaty w obliczu takiego zagrożenia. Bardzo często lepsza metodą było zaoferowanie swojej pomocy, aby na końcu bez słowa wątpliwości zostać stosownie wynagrodzonym. Czy to jakieś porwania, czy bandyci atakujący klasztor, zwykle schemat był podobny. Daisuke wychodził wtedy na bohatera, a ludzie obsypywali go tym czym chciał. Oczywiście zaraz o wszystkim zapominali i wracali do swoich zajęć oraz normalnego życia. Ale też nie taki był cel włócznika, aby stawać się czymś bogiem.

Walka o całą społeczność była sztukę kompromisów. Uratowanie życie jednej kobiety mogło być potraktowane jako czysty heroizm. Problem w tym, że zagrożenie za tym idące oraz wątpliwa ilość pieniędzy w sakiewce takiej starszej damy niezbyt zachęcały. Do tego takie marnowanie czasu odbiłoby się tym, że w innym miejscu nie mógłby być bardziej przydatnym. Tak jak się teraz okazało, znalazło się miejsce, gdzie będzie mógł być bardziej przydatnym. Staruszek pompujący wodę zdawał się ledwo oddychać, napełniając kolejne wiadra. Nikt też nie miał jak go zastąpić, bowiem ludzie utworzyli łańcuch, w którym przekazywali sobie wiadra, co na pewno usprawni dostarczenie wody bliżej ognia. Trzeba jednak było tej wody dużo więcej. Daisuke gestem zaproponował pomoc staruszkowi, próbując go nieco siłą zastąpić, w przypadku gdyby ten się rzucał. Nie było czasu na czyjąś dumę i chęci niesienia wątpliwej pomocy. Trzeba było działać.

[Harisham]

Daisuke Misja D
9/15
Żyłeś już na tym świecie ponad dwadzieścia lat. Taki okres czasu, to zazwyczaj wystarczająco dużo, aby przynajmniej mniej więcej zorientować się jak ów świat działa i jak zachowują się inni ludzie w obliczu określonych sytuacji. Nie musiałeś więc być żadnym wielkim mistrzem manipulacji innymi, aby wiedzieć, że wynagrodzenie zwykle otrzymujesz w podziękowaniu za twój heroizm, nawet jeśli był on starannie i cynicznie wykalkulowany. W momencie gdybyś poprosił o zapłatę wcześniej, nie zostałbyś odebrany jako bohater, a jako zwykły nieczuły naciągacz, a takim ludziom nie płaci się pieniędzy.

Twój rzekomy heroizm był jednak wybitnie wyliczony na efektywność i zwiększanie prawdopodobieństwa zapłaty. Nie chciałbyś przecież natrudzić się na darmo, prawda? O ile więc uratowanie kobiety z płonącego budynku wyglądałoby naprawdę dobrze, to niestety powątpiewałeś, w to, czy byłoby ją stać, aby godnie wynagrodzić ci ocalenie jej życia. Co innego pompowanie wody ze studni. To zarówno rzucałoby się w oczy, jak i gwarantowało jakąś zapłatę. Nikt w końcu nie dostrzeże kolejnej osoby w łańcuchu, która podaje wiadra z wodą. Każdy natomiast będzie widział tego, który ów łańcuch zaczyna.

Problem w tym, że ktoś już pompował ową wodę ze studni. Mężczyzna był mocno zaabsorbowany swoją pracą. Na tyle mocno, że nie dostrzegał twoich coraz bardziej natrętnych gestów sugerujących zastąpienie go. Ty jednak nie miałeś chwili do stracenia. Gdy więc go lekko szarpnąłeś, ten jedynie spojrzał na ciebie z oburzeniem. Przecież on właśnie ze wszystkich swoich sił próbuje ocalić to miasto. Czego możesz od niego chcieć? Zniecierpliwiony więc odepchnąłeś go od studni tak, że ten prawie się wywalił. Stanowisko jednak było twoje. Mogłeś zająć się pompowaniem wody, tym bardziej, że powoli tworzyła się kolejka pustych wiader.

[Daisuke]

Wystarczająco dużo czasu Daisuke spędził żyjąc na własny rachunek, aby potrafić dostosowywać się do różnych sytuacji i wyciągać z nich to, co akurat jest mu najbardziej potrzebne. Czasami jest to jakaś informacja, może jakaś broń, jednak w większości chodziło właśnie o zdobycie pieniędzy. Życie bez stałej pracy, z częstym przemieszczaniem się po świecie wymuszało znajdywanie dobrych okazji. Co prawda można by żyć zgodnie z wszelkimi normami prawnymi i moralnymi, jednak to tylko niepotrzebna przeszkoda, którą ludzie sami sobie ustalają. Włócznik był ponad takie limity i dlatego mógł żyć wedle swoich reguł. Nie był przy tym zdeprawowanym do cna człowiekiem. Gdy widział kogoś, kto potrzebował pomocy, udzielał mu jej, a otrzymanie wynagrodzenia było jedynie wyrównaniem rachunku. Każda ze stron wyszła później z takiej współpracy korzystnie.

Dorwanie się jednak do kluczowego miejsca było nieco utrudnione. Staruszek z werwą próbował dawać siebie ile tylko można. Prawda była jednak taka, że obok niego stał już silny i pełen wigoru młody człowiek, który takie samo zadanie wykona o wiele lepiej. Jak to jednak bywa z upartymi staruchami, nie chciał on przyjąć do wiadomości, że nie jest tak użyteczny jak próbuje być. Lekkie popchnięcie raczej niewinnemu dziadkowi będzie jednak konieczne, aby uratować życie i dobytek tak wielu osób. Nakasada zabrał się za wypompowywanie wody, chcąc pokazać, co to jest prawdziwe tempo. Jeśli się teraz postara, zostanie dostrzeżony, a później odpowiednio wynagrodzony.

[Harikotto]

Daisuke Misja D
11/15
We wszystkim na świecie można dostrzec własną korzyść. Niektórzy próbują w to nie wierzyć, jednak ty zdawałeś sobie z tego sprawę doskonale. Ba, byłeś wręcz w tym świetny. Większość ludzi widząc płonący dom w gęstej zabudowie miejskiej, zapewne myślałaby tylko o zagrożeniu i stratach. W końcu taki pożar przede wszystkim zagraża życiu i zdrowiu oraz majątkowi ludzi, którzy znajdują się w pobliżu. Jak się jednak rzekło, ty byłeś świetny w dostrzeganiu okazji i korzyści. W tym przypadku ową okazją był strach ludzi o wspomniane życie i dobytek. Jaka przyjdzie z tego wszystkiego korzyść? Jeszcze się okaże, jednak byłeś przekonany, że jakaś będzie.

Wiedziałeś, że wielu etyków skrytykowałoby twoje zachowanie. Wymykało się ono podstawowym i prostym normom moralnym. Ba, wymykało się również tym nieco bardziej skomplikowanym. Z jednej strony bowiem owszem pomagałeś chętnie i z werwą, nie prosząc najpierw o żadną zapłatę. Z drugiej jednak strony owej zapłaty oczekiwałeś. Trudno wręcz pomyśleć, jak byś się zachował, gdybyś po swoim heroicznym czynie owego wynagrodzenia nie dostał. Ty jednak byleś ponad takie rozważania. Włożyłeś jakiś trud, aby pomóc drugiemu człowiekowi, więc ten jest ci coś winien. Nic przecież nie dzieje się za darmo.

Przejąłeś więc stanowisko przy studni i nie czekając na żadne zachęty zacząłeś pompować wodę. Bardzo szybko zapełniłeś wiadra, które czekały puste, przez to, że chwilę wcześniej przeszkadzałeś w pracy swojemu poprzednikowi. Ba, twoja siła shinobiego była zdecydowanie większa niż jego. Gdy więc pracowałeś z całych sił, nie szczędząc potu i energii, momentami byłeś wręcz zmuszony do robienia sobie przerw. Ludzie po prostu nie nadążali podsuwać ci nowych wiader, których ilość przecież była ograniczona. Po kilkudziesięciu minutach takiej żmudnej pracy zacząłeś zauważać, że łuna nad budynkiem zniknęła, co zwiastowało najprawdopodobniej, że ogień udało się ugasić. Ponadto ludzie z łańcucha przerwali pracę, gratulując sobie dobrej roboty oraz pocieszając tych, którzy najwięcej utracili w wyniku pożaru.

[Daisuke]

Popadnięcie w przerażenie, ciągłe zamartwianie się ile taki pożar zniszczy, ilu ludzi zabija oraz jak wielkich strat dokona nie było drogą, którą należało podążać. Takie podejście mogło bardzo negatywnie wpływać nie tylko na obecne możliwości ludzi ale również na ich psychikę. Zwyczajny człowiek, gdyby tak podchodził do wszystkiego, bardzo szybko by się w tym zatracił i oszalał. Pójście w skrajności nie było dobrym rozwiązaniem, o czym Daisuke doskonale wiedział. Dlatego właśnie zamiast podchodzić do takich spraw z przerażeniem albo z całkowitą obojętnością, czy wręcz radością z dokonywanych zniszczeń, on szedł drogą środka. Oferował swoją pomoc, niósł innym dobrą nadzieję, a przy tym osobiście pozostawał obojętny.

To jak kto podchodził do spraw niesienia pomocy było sprawą mocno osobistą. Wielu pewnie rzuciłoby się do pomocy bezinteresownie, zapewne robiąc dokładnie to samo co chwilę temu Daisuke, na koniec zostaliby potraktowani także tak samo przez ewentualnych uratowanych, zapewne wynagrodzeni i obsypani licznymi podziękowaniami. Czy w takim razie aż tak istotne były motywy działań? To nie za chęci ktoś był wynagradzany, tylko za efekty. Skoro przyczynił się do uratowania chociaż jednej rzeczy, może kolejne budynku czy wręcz połowy wioski, to sprawą drugorzędną było to czy zrobił to z ochotą, obrzydzeniem czy perfidnie wyliczonym działaniem nie miało znaczenia.

Praca szła bardzo sprawnie. Mięśnie, które zostały zbudowane na drodze wielu morderczych treningów, teraz miały idealną okazję by zademonstrować swoje możliwości. Tempo pompowania wody przewyższało możliwości dziadunia, który chwilę wcześniej próbował sobie poradzić. Na całe szczęście właściwa osoba się tym zajęła i wkrótce ogień zaczął tracić swoją przewagę. Ludzi opanowała pewna radość. Nie chodziło o wiwatowanie i zabawy, ale raczej pewną ulgę z tego, że wspólnie powstrzymali żywioł. Nakasada mógł odejść od pompy. Wskazał dziadkowi dłonią, że może on ponownie zająć to miejsce, siląc się przy tym aby na twarzy nie pojawił się ironiczny uśmieszek. Jeszcze trzeba by odebrać nieco nagrody za pomoc, a w tym celu warto było się rozejrzeć za jakimś strażnikiem czy też innym lokalnym ważniakiem, który pewnie szybko zajął rolę dowódcy w tym zamieszaniu.

[Harikotto]

Daisuke Misja D
13/15
Wiedziałeś, że zbyt wiele smutków w życiu człowieka potrafi owego człowieka najzwyczajniej w świecie zniszczyć. Wielu w ten sposób nieustannie się zamartwiało i finalnie dostawali od losu tylko kolejne nieszczęścia i nawet nie potrafili dostrzec pozytywnych rzeczy, które się działy wokół nich. Starałeś się więc zachowywać inaczej. Daleko ci jednak też było do wiecznych optymistów. Nie zachwycałeś się wszystkim dookoła i nie dziękowałeś z radością tym, którzy radowali się widząc innego człowieka, nawet gdy ten czynił zło. Wybrałeś swoisty złoty środek. Wybrałeś obojętność i pragmatyzm.

W całej swojej obojętności, nie obchodziło cię to, co myślą o twojej postawie inni. Swoją moralność traktowałeś bardzo osobiście i intymnie. Była ona twoją sprawą i nikogo nic nie powinno to obchodzić. Nikt nie powinien rozsądzać twoich uczynków. Przed nikim bowiem za nie nie odpowiadałeś. Odpowiadałeś sam przed sobą i sam ze sobą czułeś się dobrze pomagając innym jakkolwiek tylko tak, aby na tym zyskać. To, co myślą o tym inni nie ma żadnego znaczenia. Liczysz się przecież tylko i wyłącznie ty.

Gdy więc ujrzałeś, że ogień został powstrzymany i ugaszony, zacząłeś rozglądać się za kimkolwiek, kto mógłby cię dostrzec i ci za swoją quasibezinteresowną pomoc zapłacić. Dotarłeś w ten sposób w pobliże spalonego budynku. Pomimo akcji gaśniczej, wszystkie piętra budynku były osmolone i spalone. Konstrukcja całej budowli wydawała się nienaruszona, jednak z pewnością większość rzeczy i ludzi, które zostały w środku spłonęły. Na ziemi przed budynkiem leżało powykrzywiane w dziwny sposób i mocno nadpalone ciało kobiety. Była to ta sama kobieta, której postanowiłeś nie ratować. Najwidoczniej, gdy płomienie ją objęły, wyskoczyła przez okno. Właśnie przykrywano ją białym płótnem, aby oszczędzić jej widoku postronnym ludziom. Ty jednak doskonale ujrzałeś to, co wynikło z twojego wyboru.

Przechadzając się w okolicach spalonego domu widziałeś, że niektórzy przechodnie wskazują na ciebie palcem, czy wręcz podchodzą do ciebie i dziękują ci bezpośrednio i osobiście za twoją pomoc. W końcu jednym z takich ludzi okazał się postawny mężczyzna w mundurze z oznaczeniami rodu Koseki. Podszedł do ciebie, zasalutował, po czym zapytał:
- Ludzie mówią, że ochoczo pomagałeś przy pompowaniu wody, co być może ocaliło całe miasto. Nikt cię jednak nie zna. Wnioskuję, że nie podlegasz rodowi Koseki i nie jesteś stąd?

[Daisuke]

Kiedy trudy dnia codziennego zmuszają do walki o każdy kolejny dzień oraz o własne przetrwanie, to nie należy się dziwić, że podejście pragmatyczne jest tym, którym podąża Daisuke. Większość ludzi, choć mogli to być nawet prawdziwie biedni, to jednak zazwyczaj mieli gdzie mieszkać, mieli jakiś swój cykl dnia do którego się dopasowali i za bardzo nie musieli się martwić co przyniesie im następny dzień. Tym bardziej w miejscach takich jak to, pilnowanych przez przedstawicieli dużego klanu, potężnych shinobi, którzy potrafili kontrolować żywioły, przekraczać możliwości ludzkiego ciała czy też robić to, co zwyczajnym śmiertelnikom nawet się nie śniło. Tymczasem włócznik tułał się po świecie, bez planu na to co będzie dalej, bez większych szans na ułożenie sobie stabilnego życia. Takie życie by po prostu do niego nie pasowało, a on wzbraniał się przed tym, aby do czegoś bardziej się przywiązać. Jego obojętność jest jedynie tego owocem i jest bardzo swobodną wymówką do takiego, a nie innego podejścia do świata.

Po krótkim spacerze ponownie wrócić pod budynek od którego wszystko się zaczęło. Znacząco odróżniał się od typowych zabudowań w okolicy. Płomienie odcisnęły na nim swoje piętno zapewne na długi czas zmieniając wygląd tego budynku. Jednak było też w tym dużo pozytywów. Mimo ogromnych strat w środku, większość budynku zdawała się stać bez uszkodzeń konstrukcyjnych. Budynek nie wyglądał na najbezpieczniejszy, ale z całą pewnością nie będzie potrzeby całkowitego wyburzania i prób postawienia wszystkiego od nowa. Do tego okoliczne budynki wyglądały na właściwie nietknięte, a sprawna akcja gaśnicza zapobiegła rozniesieniu się ognia na resztę osady. Widok spalonego ciała, przed spalonym budynkiem był pięknym przykładem efektów podjętych decyzji. Zapewne wielu mogłoby teraz pluć sobie w brodę, że z ich powodu ktoś stracił życie, lecz nie w tym przypadku. Nieznajoma mu kobieta była jedynie jedną z przypadkowych ofiar i jej śmierć była ceną za uratowanie znacznie większej ilości żyć.

-Nie, nie pochodzę stąd. Jestem tylko zwykłym podróżnikiem. Starałem się pomóc tyle ile mogłem. Wiadomo co było przyczyną pożaru?- Odrobina skromności zwykle pozwalała jeszcze lepiej wkupić się w łaski obdarowującego. Pospólstwo lubiło, gdy podziwiany przez nich bohater zarzekał się, że jest jedynie taką osobą jak oni. Taką też taktykę obrał Daisuke w rozmowie ze strażnikiem. Wykazał także zainteresowanie tematem samego pożaru, jakby chciał odciągnąć temat od swojej osoby. Tym pytaniem chciał pokazać, że nie obchodzą go pochwały i nagroda, a ważniejszym jest dokładne zbadanie tej tragedii.

[Harikotto]

Daisuke Misja D
15/15
Bardzo łatwo przychodziło ci umniejszanie swojej wartości, gdy miało ci to przynieść zysk. Miałeś się za biedaka, który musi być pragmatyczny. Nie pasowała ci stabilizacja i spokojne życie, więc celowo wybrałeś życie wolnego ducha i włóczęgi. To jednak sprawiało, że nie miałeś takich podstawowych dobrodziejstw ludzkości jak ciepłe łóżko i dach nad głową. Udawałeś, że nie wiesz, iż sprzedając swoją włócznię oraz resztę ekwipunku prawdopodobnie mógłbyś zamieszkać w jakimś skromnym domku. Udawałeś też, że nie widzisz dziesiątek bezdomnych i wędrownych dziadów proszalnych, którzy dosłownie posiadają tyko ubranie na sobie i nie mają żadnych oszczędności, czy bogactw. Z twojej perspektywy, to ty byłeś tym biednym i to dawało ci prawo do żerowania na bogatszej klasie średniej.

Widząc ciało zignorowanej przez ciebie kobiety, z jakiegoś powodu poczułeś satysfakcję. Można było odnieść wrażenie, że niemal się ucieszyłeś, że zginęła, a ty nie straciłeś czasu na jej ratunek. Uznałeś, że jest to konieczna ofiara, którą trzeba było ponieść w celu ocalenia miasta i większej ilości osób. Ta kobieta po prostu musiała zginąć. W przeciwnym wypadku zginęłoby więcej osób. Czy jednak aby na pewno?
- W takim razie w imieniu rody Koseki bardzo ci dziękuję za pomoc. Wszyscy się zgadzają, że gdyby nie siła twoich mięśni i determinacja przy studni, pożar gaszono by tak długo, aż nie dotarliby shinobi operujący elementem wody. Całe szczęście, że pożar był na tyle niewielki, że raczej nie przeniósłby się na sąsiednie budynki. Przez to jedynie kilka rodzin straciło niemal cały swój dobytek i ponieśliśmy tylko jedną ofiarę śmiertelną. Nie mamy pojęcia co było powodem pożaru. Nasi śledczy wkrótce zbadają ten temat. Niemniej jednak, jeszcze raz ci dziękuję. - powiedział mężczyzna w mundurze Koseki, przekazując się sakiewkę pełną monet.

[Daisuke]

Skrzywdzony przez los, czuł się uzasadniony do takiego traktowania innych. To nie było żerowanie na tkance społeczeństwa i okradanie ludzi, którzy byli nieco bogatsi. To było odzyskiwanie tego co utracił przez te wszystkie lata. Należało mu się jakieś zadośćuczynienie za to co go spotkało. Nie był jednak zły do szpiku kości, nie okradał ludzi perfidnie, nikogo nie zastraszał. Miał swój kręgosłup moralny, którego się trzymał, wiedząc, że przeciągnięcie tego za daleko byłoby symbolem jego upadku. Nie innych, będącej w podobnej albo gorszej sytuacji nie musiał się oglądać. Każdy był kowalem własnego losu i jeśli nie potrafił się odnaleźć oraz zmusić samego siebie do naprawienia tego, to będzie żył tak jak mu zagrają. Daisuke starał się z tego wyjść, w odróżnieniu od sporej części biedaków i pijaczyn, którzy porzucili wszelkie nadzieje.

-Cieszę się, że mogłem pomóc. Wielka szkoda, że tak to wszystko się potoczyło- Jeszcze przez chwilę musiał grać swoją rolę przykładnego, pomocnego obywatela. To jak widać wystarczyło, bowiem przedstawiciel tutejszego rodu zaraz sięgnął po sakiewkę. Jeszcze tylko kilka sekund trzeba było wytrzymać, odebrać swoją nagrodę i Daisuke mógł ruszyć w dalszą drogę. Ze swoim uśmieszkiem na ustach. Kolejne zadanie wykonane, może warto byłoby się tutaj za czymś jeszcze porozglądać. Jakaś grupka ludzi widziała w nim bohatera, może więc o coś będą chcieli go poprosić.

[Sayona Kidori]

---

Misja D
1/15
[/size][/center]

---

Tragedie tragediami, a życie toczyło się dalej. Przed chwilą miał miejsce pożar, który zniszczył dobytek kilku osób, a nawet jedną zabił - a ledwo został ugaszony, a ludzie już wracali do normalności. Ponownie wracali sprzedawcy i klienci do okolicznych straganów i sklepów, ludzie ruszyli do swoich spraw, zostawiając śledztwo straży, która również nie paliła się do błyskawicznej akcji w świeżo ugaszonym budynku. Każdy miał przecież swoje życie i nie mieli czasu by zastanawiać się nad zniszczonym życiem innych ludzi dłużej niż przez kilka chwil. Oh, na pewno będzie to znakomity temat do plotek przy obiedzie czy spotkaniach sąsiedzkich, ale nikt się tym nie zajmował dłużej niż powinien.
Przykładem mógł być mężczyzna, który właśnie zmierzał w stronę tablicy ogłoszeń. Jedno ciekawskie spojrzenie w stronę budynku: tylko tyle uwagi poświęcił temu wydarzeniowi. Zaraz potem dotarł do tablicy, gdzie zaczął przybijać do niego swoje ogłoszenie. Nawet z odległości Daisuke mógł zobaczyć wielki, odznaczający się napis "SZUKAM!". Pod pachą miał coś co przypominało nieco kształtem literę T, z tym, że górną kreskę przykrywał materiał. Musiało być to coś ciężkiego, bo mężczyzna zdążył się spocić i po zwieszeniu ogłoszenia oparł się o słup i sapał ciężko, łapiąc oddech. Nie było to nic dziwnego, ponieważ było mocno przy tuszy i niestety widać było, iż ta waga nie wynikała z ćwiczeń, prędzej z obżarstwa. Nalaną twarz miał aż czerwoną z wysiłku jaki wkładał w noszenie dziwnego znaku.

[Daisuke]

Tak właśnie wyglądało zwyczajne życie większości ludzi, dlatego też Daisuke tak bardzo większością z nich gardził. Niby istniało jakaś solidarność społeczna i ludzie zebrali się by pomóc, jednak wystarczyło temat uznać za zamknięty by momentalnie wszyscy się odwrócili. Tak samo zrobili też Ci, którzy mogliby włócznikowi wypominać jego samolubność i egoizm przy pomaganiu innym. Niemalże każdy wrócił do własnego życia i własnych problemów, a temat pożaru trafił do takiego wielkiego worka różnych tematów, o których można przez jakiś czas poplotkować z sąsiadem przy płocie. Klasyczne społeczeństwo, do którego Daisuke czuł olbrzymie obrzydzenie.

To była jednak kolejna okazja, którą należało dobrze wykorzystać. Skoro wszyscy wrócili do swoich zajęć to bardziej prawdopodobne, że znajdzie się ktoś, kto będzie potrzebował pomocy. Gdyby wszyscy pozostali zebrani pod spalonym budynkiem, zajęliby się zwyczajnymi rozmowami, a na takich bardzo trudno jest dobrze zarobić. Na całe szczęście w oczy rzucił się pewien jegomość, którego wygląd od razu wskazywał na to, że z niewieloma rzeczami radzi on sobie w życiu sam. Zapewne z własnego lenistwa i braku samozaparcia.

-Może w czymś panu pomóc?- Podszedł do zasapanego, oferując pomocną dłoń. Wcześniej szybko rzucił również okiem na zawieszone ogłoszenie. Wielki napis rzucał się w oczy, ale powinny być w takim ogłoszeniu zawarte również jakieś szczegóły. Lepiej będzie je poznać, gdy są wszystkie podane, niż musieć czekać aż ten wieprz wreszcie będzie w stanie wypowiedzieć więcej niż trzy słowa, bo sądząc po jego problemach z oddychaniem, wcale nie będzie to tak proste.

[Sayona Kidori]

---

Misja D
3/15
[/size][/center]

---

Mężczyzna z pewnością był otyły, ale czy to znaczyło, że był niezaradny? To mogło być zbyt szybkie skakanie do wniosku, ale z drugiej strony, stał tutaj, ledwo żyjąc ze zmęczenia tylko dlatego, że przyciągnął tu jakiś kawał sztachety. To nie świadczyło za dobrze o wytrzymałości, ale raczej dobrze o jego stanie materialnym. W końcu biedni nie bywają grubi, prawda?
Mężczyzna złapał spoconą dłonią za wyciągniętą dłoń Daisuke i wyprostował się z trudem, łapiąc głęboki oddech. Zogniskował wzrok na twarzy chłopaka, uśmiechając się do niego z wdzięcznością. Drugą dłonią otarł pot z czoła, powoli dochodząc do siebie.
- W zasadzie to. Szukam pracownika, więc tak - odpowiedział urywanym głosem, ale to Daisuke mógł już wiedzieć: wystarczyło zerknąć na ogłoszenie, gdzie pod wielkim napisem mniejszymi literami była wyraźnie napisana treść ogłoszenia.

"Szukamy chętnego do pomocy w restauracji "Pod świńskim łbem". Dobre wynagrodzenie, nie potrzeba doświadczenia, wystarczy chęć do pracy i otwartość na ludzi! Więcej informacji można uzyskać w restauracji u Aiko!"

Mężczyzna machnął głową w stronę papieru, zauważając, że chłopak na niego właśnie patrzy i skłonił lekko głową, przykładając dłoń do piersi.
- To ja jestem Aiko, a to moja restauracja - powiedział z odrobiną dumy w głosie, poprawiając swój chwyt na trzymanym przedmiocie, który cały czas mimo rozmiarów wymykał mu się z rąk.

[Daisuke]

Nie każdy starzec musiał być zniedołężniały. Nie każda młoda dama musi być radosną dziewoją. Jednak takie klasyfikowanie ludzi do odpowiednich kategorii bardzo często się sprawdzało i pozwalało szybciej zorientować się z czym przyjdzie się spotkać. W tym przypadku grubas bardzo szybko się męczył, co tylko pokazywało, że raczej nie przywykł do ciężkiej pracy fizycznej. Jego zaniedbane ciało było laurką dla jego osiadłego trybu życia oraz braku samozaparcia. Nie to co idealnie wyrzeźbione ciało Daisuke, który pracował na to przez wiele lat.

Personalne zastrzeżenia trzeba było zachować dla siebie. Inni ludzie zazwyczaj źle znosili prawdę, dlatego lepiej było przy nich udawać bardzo miłego i uczynnego człowieka. Chętniej się takiemu odwdzięczali pieniędzmi, a to właśnie o to tutaj szło. Tym razem miało chodzić o jakąś pomoc w restauracji. Niby nic trudnego, jednak już samo ogłoszenia miało zawarte coś, co niezbyt spodobało się włócznikowi. "Otwartość na ludzi". Jak zwykle oznaczało to przesadne słodzenie, mnóstwo uśmiechów i tona fałszu. Prawdziwa chwila szczerości mogłaby nie zakończyć się zbyt dobrze.

-Daisuke. Jestem podróżnikiem i właśnie szukałem jakiejś drobnej pracy. To jest pańska restauracja? Może pomogę trzymać?- Młodzieniec przedstawił się, a także przedstawił jakąś historyjkę na poczekaniu. Wskazał również palcem na to co starszy od niego mężczyzna próbował z trudem nieść. Chwilę później wyciągnął rękę aby przejąć ten przedmiot. Nie wynikało to z chęci pomocy, a z ciekawości, co to takiego było.