Centrum osady

[Sayona Kidori]

---

Misja D
5/15
[/size][/center]

---

Zdawało się, że wszystko złożyło się idealnie: Aiko szukał poracownika, zaś Daisuke szukał sobie zajęcia, wszystko więc było zgodne i jasne, wystarczyło połączyć kropki. Mężczyźnie niemal rozbłysły oczy słysząc stwierdzenie chłopaka, że poszukuje drobnej pracy i niemal od razu uśmiechnął się szeroko. Bez większch oporów przekazał chłopakowi pakunek, który w jego dłoniach nie wydawał się być aż tak ciężki, a na pewno nie na tyle, by go zmęczyć przez krótkie noszenie. Mając go w swoich własnych rękach mógł zauważyć prześwit w opakowaniu i to, co było pod spodem: coś, co wyglądało jak malutek i kilka napisanych słów, coś jak znak?
- To się doskonale składa! Jeśli chcesz, to ci wyjaśnię wszystko na miejscu - stwierdził zadowolony, zacierając ręce. Nie dość, że nie musiał sam nosić ciężaru, to jeszcze od razu po wywieszeniu ogłoszenia zdobył pracownika! To się nie zdarza często, spodziewał się choć kilku dni czekania na odpowiedniego kandydata. Od razu odpiął swoje ogłoszenie ze słupa, ostrożnie, by go nie portwać, po czym zwinął schludnie i schował do kieszeni. Kto wie, może sie to jeszcze przyda? Ale dopóki pracownika ma, nie było potrzeby szukania kolejnych osób.
Droga, którą musieli pokonać do restauracji nie była daleka, Daisuke tą odległość pewnie by pokonał w kilka minut, zaś z Aiko zeszło się kilkanaście. Był to zgrabny, czysty lokal, obecnie z racji na porę dość pusty poza jedną parą jedzącą wczesny obiad w kącie. Mężczyzna ruszył od razu na zaplecze, machając na chłopaka by poszedł razem z nim.
- Ciekawy jestem czy będzie pasować.. Miało być uniwersalne, ale wiadomo tam.. - mruczał pod nosem, wyciągając coś z szafki. Worek, w którym było coś niezbyt ciężkiego, ale szeleszczącego, jakby materiałowego.

[Daisuke]

Ten drobny moment, gdy człowiekowi oczy zapalały się niczym notka świetlna był idealnym przykładem zwycięstwa Daisuke. Jego taktyka przyniosła oczywisty rezultat i bardzo szybko znalazł on kolejne źródło zarobku. Tym razem miał pomóc z kilkoma pracami fizycznymi, co przy jego posturze nie powinno sprawiać żadnych problemów. Na początek przejął pakunek, który okazał się jeszcze lżejszy niż sądził. Grubas musiał być bardzo słaby, skoro coś takiego całkowicie go wycieńczyło. Tym przedmiotem okazał się jakiś dziwny znak. Kawałek drewna, nieco farby. Przez chwilę pomyślał, że to może być szyld restauracji. Może chciał w ten sposób bardziej zachęcić klientów? Jest taka szansa, ale włócznik nie widział powodu aby się dalej nad tym zastanawiać.


-Pewnie. Proszę prowadzić- Odpowiedział, czekając aż zacierający ręce zleceniodawca ruszy wreszcie w swoją stronę. Ten jednak jeszcze zabrał swoje ogłoszenie, bardzo ładnie je schował, jakby planował je w przyszłości ponownie wykorzystać. Najwyraźniej często musiał szukać nowych pracowników. Czyżby nikt specjalnie długo nie wytrzymywał jego rozkazów? Oj, to mogło się okazać bardzo złą decyzją, żeby mu pomóc.

-Nie będzie mi to potrzebne, dam sobie radę bez tego. Co jest do zrobienia? Szybciej się zabiorę to szybciej będzie widać efekty- Nie spodobała mu się propozycja wręczenia czegoś w tym worku. Wyglądało jakby leżało tutaj wieki, zapewne niesamowicie śmierdziało, a do tego jeszcze tak denerwująco szeleściło. Oby to nie był żaden fartuch czy strój roboczy, który będzie mu kazał włożyć. Takie mundurki to najgorsze co człowiek mógł wymyślić. Komu to potrzebne? A dlaczego?

[Sayona Kidori]

---

Misja D
7/15
[/size][/center]

---

Zadowolony mężczyzna ruszył przodem, zaś do Daisuke powoli zaczynało docierać, że być może praca nie będzie wcale taka łatwa i przyjemna, skoro pracodawca już się przygotowuje do kolejnego szukania pracownika. Oczywiście, sam shinobi nie zamierzał być jedno stałym pracownikiem, ale Aiko jeszcze przecież o tym nie wiedział, prawda? Musiał więc mieć doświadczenie w szukaniu nowych pracowników, a to mogło źle świadczyć o samej robocie.
No, ale chłopak zdążył już się na nią zgodzić, więc co mu pozostało poza oczywiście samym podążeniem za pracodawcą, który poszedł przodem cicho pogwizdując.
Mężczyzna wytrzeszczył na niego oczy słysząc oświadczenie Saisuke. Pociągnął dalej worek, stawiając go między nim i jego nowym pracownikiem z ciężkim sapnięciem, po czym założył ręce na piersi.
- To warunek konieczny - powiedział kategorycznie - Ponieważ twoim zdaniem będzie promowanie restauracji, a bez tego stroju to się nie uda tak skutecznie. Ostatnim razem taki występ był bardzo skuteczny, mnóstwo ludzi do nas przyszło! No, ubieraj się szybciutko, łap znak i zmykaj na ulicę! - rzucił z entuzjazmem mężczyzna, otwierając przy okazji worek.
Od razu olśnił ich czysty, piękny róż ubrania, wyglądającego na wypchanego czymś i będący elementem całości stroju oraz leżąca na samym wierzchu maska. Piękna, drewniana i pomalowana na różowo, wyrzeźbiona z czułością i troską by jak najbardziej przypominała to, z czym związana była nazwa karczmy.
Dokładnie odtworzony łeb świni.

[Daisuke]

Takie wrażenia potrafią być mocno złudne. Tutaj jednak niepokój, który towarzyszył Daisuke, tylko narastał. Kolejne szczegóły, które wychodził na jaw pokazywały, że cała ta sprawa bardzo mocno śmierdzi. Konieczność szukania kolejnych pracowników i dziwny właściciel restauracji. Wydawać by się mogło, że to niewiele, a jednak coś tutaj bardzo mocno nie grało. Zaraz miało się okazać co jest tego powodem. Gruby mężczyzna nie zgodził się z włócznikiem, co samo w sobie było mocno zadziwiające, a do tego wyciągnął strój. TAKI STRÓJ.

-Nie ma mowy, to idiotyczne. Dam sobie radę bez tego, proszę mi uwierzyć. Mam w tym wprawę- Przekonywał swojego zleceniodawcę. Młody mężczyzna miał spore doświadczenie we wciskaniu ludziom kitu, wielokrotnie przedstawiał się jako biedny podróżny i wyciągał tyle kasy ile tylko był w stanie od innych. Teraz jednak czuł, że chyba dotarł do swojego limitu, z czymś takim może nie wygrać. Chyba trafiła kosa na kamień. Ale to jeszcze będą się musieli przekonać kto ma bardziej gadane. Kompromis w tej sprawie jest niemożliwy, albo szefu da się przekonać, albo dojdzie do niemiłej sytuacji.

[Sayona Kidori]

---

Misja D
9/15
[/size][/center]

---

Mężczyzna nie wyglądał na skłonnego do ustępstw, zwłaszcza, że jak sam stwierdził, nie była to pierwsza tego typu akcja promocyjna tej restauracji. Nic dziwnego, że musiał za każdym razem szukać nowego pracownika, kto by się chciał podjąć drugi raz tak niewdzięcznego zadania? Biegać po mieście w stroju świnki? Wstydu można się tyle najeść.. Choć z drugiej strony, chociaż w masce, to nikt go nie rozpozna, co było jakimś plusem, prawda?
- Próbowaliśmy bez stroju już wcześniej i to nie było takie skuteczne - stwierdził z uporem szef, zakładając ręce na piersi. Z jego twarzy znikł już przyjemny uśmiech, widocznie nie spodziewał się takiego oporu skoro chłopak już zgodził się na pracę. Zmarszczył brwi nieco gniewnie, przestępując z nogi na nogę z niecierpliwością.
- Albo w stroju albo wcale - stwierdził w końcu kategorycznie i ostateczne, wyciągając z worka maskę i kierując ją w stronę chłopaka w jasnym geście. Albo przyjmuje zlecenie z bogactwem inwentarza, tak jak chciał właściciel lub wcale, bo on nie zamierzał ustępować. W końcu to była jego restauracja i jego zlecenie, mógł wymagać to co mu się wymarzyło, zaś w gestii Daisuke było zgodzenie się na te warunki lub je odrzucić i zrezygnować z okazji do zarobku. Jak więc będzie? Jak to się mawia..
Wóz lub przewóz.

[Daisuke]

Nagła zmiana zachowania z fajtłapowatego grubasa, na nieskłonnego do ustępstw faceta była niesłychana. Jeśli chodziło o wydawanie poleceń, ludzie zawsze odkrywali w sobie tyrana. Nakasadzie z jakiegoś dziwnego powodu przypomniało to jego ojca. Małego faceta, o budowie raczej szczurka, który wiecznie latał za innymi, aby w upokarzający się sposób próbować im podlizać. Sprawa jednak zmieniała się o sto osiemdziesiąt stopni, gdy wracał do domu. Tam to on miał pełnie władzy nad dzieckiem oraz swoją żoną, co wykorzystywał do granic możliwości, terroryzując ich. Ten grubas zachowywał się dokładnie tak samo. Ze znakiem i szukaniem pracowników zapewne radzi sobie tragicznie, normalne funkcjonowanie w społeczeństwie przychodzi mu z trudem, ale za to we własnej restauracji jest despotą, każdemu wydając najgłupsze z pomysłów, jeśli tylko wydaje mu się, że takie rozwiązanie jest dobre. No i całkowicie nie patrzy on reakcje innych.

-Powiedziałem, nie ma opcji- Wycedził mu przez zęby, łapiąc mężczyznę za nadgarstek w silnym uścisku. Niech zbliży się jeszcze chociaż o krok dalej z tym głupim strojem, a będzie musiał zbierać zęby połamanymi palcami. Daisuke lubił dobrze zarobić, często biorąc najgłupsze i bardzo prymitywne prace. To jednak godziło w jego dobre imię, a także byłoby oznaką, że po tylu latach niczego się nie nauczył i dalej potulnie wypełnia rozkazy innych.

-Mogę zrobić coś innego. Coś naprawić? Jakąś dostawę załatwić? Może jakieś problemy z kontrahentami albo naprzykrzającym się klientem? - Puścił jego nadgarstek, momentalnie wracając do swojej miłej wersji i delikatnym uśmiechem zapytał w czym innym może się przydać. Skoro strój był jedyną opcją reklamowania restauracji to niech znajdzie kogoś innego

[Sayona Kidori]

---

Misja D
11/15
[/size][/center]

---

Jeśli chodzi o przemiany, to chyba właściciel był jeszcze bardziej zaskoczony przemianą chłopaka niż on jego. Z miłego, pomocnego chłopaka, który sam do niego podszedł, z uśmiechem, miło zaoferował pomoc, dźwigał za niego.. A tu nagle taki obrót i wściekłe, agresywne zachowanie. Daisuke oni odrobinę nie przypominał uczynnego chłopaka, którego poznał na początku. Szef szarpnął za rękę, złapaną za chłopaka w mało przyjemnym uścisku, jego twarz wyraźnie poczerwieniała. Nie jednak ze strachu bynajmniej, bo jego twarz wykrzywił grymas pełen furii.
- Za dużo sobie pozwalasz dzieciaku - warknął na niego. Cofnął się natychmiast o kilka kroków, rozmasowując złapany nadgarstek. Chwycił za worek, wycofując się z nim, wrzucił też do środka maskę, którą wcześniej usiłował mu wręczyć. Wyprostował się dumnie, przynajmniej na tyle o ile mu jego tusza pozwalała i wskazał ręką jeden kierunek. Drzwi.
- Na razie tylko jeden problem. Idź i wynieś się sam - stwierdził odważnie, świdrując chłopaka wzrokiem - Bo ode mnie na pewno żadnej roboty nie dostaniesz, nawet nie masz na co liczyć - dodał, zakładając ręce na piersi.
Przynajmniej tyle dobrego, że wszystko to działo się na zapleczu, nikt więc nie był świadkiem tego drobnego wymsknięcia się z roli grzecznego chłopca. Widać było jednak, że szef nie da się teraz przekonać do żadnej dodatkowej roboty dla niego, sytuacja z obu stron była więc całkowicie jasna. Jedyne co pozostało Daisuke to opuścić lokal jak niepyszny, bez dodatkowej gotówki, ale za to i bez wstydu i upokorzenia. Duma wygrała z chęcią zarobku.

---

Misja zakończona niepowodzeniem.

[Daisuke]

Gdy doszło do konfrontacji właściciel restauracji mocno zadziwił się nagłą zmianą podejścia. Daisuke ujawnił swoje prawdziwe, dość przerażające oblicze, co widocznie wpłynęło na relację pomiędzy tą dwójką. Grubas cofnął się kilka kroków w tył, gdy tylko miał taką możliwość i próbował odpyskować. W bezpośrednim starciu nie miałby najmniejszych szans, dlatego pozostało mu głośne próby odszczeknięcie się za ten pokaz siły. Wojownikowi ponownie przypomniał się jego własny ojciec, który również zaczął się panicznie wycofywać i wygrażać, po tym jak Daisuke wreszcie postawił na swoim. Było to przyznanie się do własnej słabości. Oczywiście oznaczało to także pewne konsekwencje. Kilka lat temu - ucieczkę z domu. Teraz - kompletny brak szansy na zarobek. Mężczyzna kazał mu wynosić się z tego miejsca, a włócznik jedynie wzruszył ramionami. Skoro go nie chce to jego strata. Nie miał zamiaru płaszczyć się i wyzbywać honoru zakładając taki strój. Dla kilku marnych Ryo nie potrzebował się tak poniżać.

-Palant- Rzucił na koniec, wychodząc przez drzwi budynku. Ponownie znalazł się na głównej drodze i ponownie potrzebował znaleźć coś nowego. Na początek jednak konieczne było małe ochłonięcie. Gdyby teraz ktoś wkurzający napatoczyłby się pod jego nogi, zapewne złamałby mu parę kości. Ciągle potrzebował jednak zdobyć nieco gotówki, dlatego kręcił się w okolicy obserwując co robią ludzie i gdzie znajdzie prostsze zadanie dla jakiegoś łatwego wynagrodzenia.

[Tamaki Hyūga]

~ 1/15 ~

~ Daisuke ~

~ Misja Rangi D ~

~ Łowca Skarbów ~

Daisuke mocno podminowany nieudaną próbą zarobku szedł przez osadę i szuka sposobu aby się jakoś odbić, jednak gdzie nie spojrzał, nigdzie nie widział nic obiecującego. Podczas sprawdzania jednego ze sklepów w okolicy usłyszał on jednak coś co przyciągnęło jego uwagę.
- Pssst! Hej ty! Tak, ty duży, do ciebie mówię! - głośny szept dotarł do uszu shinobiego. Po rozejrzeniu się Daisuke zobaczył również źródło owego szeptu a był nim chłopak ukryty w beczce. - Wyglądasz na silnego, pomożesz mi? Znalazłem ukryty skarb, ale nie jestem w stanie go sam wydobyć. Podzielimy się po połowie, co ty na to? - zwrócił się do niego, w dalszym ciągu przyciszonym głosem chłopak wychylając się nieco z beczki.

[Daisuke]

Poszukiwania wcale nie były takie proste. Społeczność jakby nagle przycichła i nikt z tutejszych raczej nie potrzebował pomocy. Szukanie zwyczajnej roboty, bardziej stałej w zarobkach, nie wchodziło raczej w grę. Trafienie kolejny raz na kogoś pokroju tamtego właściciela restauracji tylko coraz bardziej wkurzałoby Daisuke, dlatego szukał jakieś małej okazji do zaoferowania swoich usług. Jak się okazało, to okazja znalazła jego.

-Pewnie, czemu nie?- Zareagował na nietypową propozycję. Jeszcze bardziej nietypowa była kryjówka, z której chłopak mówił do Daisuke. Jaki sens miało chowanie się w jej środku? Ani to wygodne, ani sensowne. Wojownik jednak postanowił o to nie pytać, bo nie uznał tej informacji za aż tak ciekawą aby dodatkowo marnować na nią czas. Podobnie postąpił z przedstawieniem się. Skoro nieznajomy z beczki nie podał swojego imienia i mówił do niego szeptem, to najwyraźniej wolał pozostać anonimowy. To nawet pasowało włócznikowi, który również nie lubił zbytnio podawać swojego imienia przypadkowym osobom.

[Tamaki Hyūga]

~ 3/15 ~

~ Daisuke ~

~ Misja Rangi D ~

~ Łowca Skarbów ~

Kryjący się w beczcie chłopak wystawił głowę nieco ponad krawędź aby rozejrzeć się po okolicy po czym przytaknął Daisuke.
- Świetnie, chodź za mną. - rzucił jedynie szybko po czym... Beczka podniosła się, ujawniając że w rzeczywistości nie ma ona dna, więc chłopak mógł przemieszczać się bez problemu, nawet bez opuszczania swojej kryjówki. I tak też Daisuke podążył za chłopakiem, który kiwał się śmiesznie na boki w swoim przebraniu-kryjówce. Mijający was ludzie obrzucali nietypową parę jaką tworzyliście dziwnymi spojrzeniami, jednak chłopak kompletnie nic sobie z nich nie robił. Ciężko powiedzieć czy to kwestia przyzwyczajenia czy po prostu miał ich wszystkich w nosie.
- Mam nadzieję że pozory nie mylą i jesteś dość silny, co? Będzie trzeba poprzerzucać trochę ciężkich elementów i ja nie dam rady choćbym się skichał. - powiedział chłopak zrównując się z Daisuke.

[Daisuke]

Chowanie się w beczce mogło być przez wielu odebrane jako jakaś bardzo dziwne, może nawet skuteczna kryjówka. Jednak to co właśnie zadziało się na oczach włócznika, całkowicie zbiło go z tropu. Okazało się, że ten nieznajomy może się w tej beczce poruszać, bez wychodzenia z niej. O ile o walorach beczki jako kryjówki można było rozmawiać, o tyle jako przebranie była to rzecz fatalna. Chyba każdy w okolicy zwrócił uwagę na ich dwójkę, więc Daisuke powoli zaczynał się zastanawiać czy znowu nie natrafił na jakiegoś lokalnego ekscentryka. Ostatnio jego spięcie z kimś takim zakończyło się brakiem wynagrodzenia. Oby tym razem nie było powtórki.

-Mną się nie przejmuj, dam radę. A co to w ogóle za skarb? Jak go znalazłeś?- O ile zazwyczaj nie był ciekawski, bo mało interesowało go życie innych, o tyle teraz uznał za bardzo potrzebne, żeby dopytać o to co w ogóle będzie powodem ich wspólnej pracy. Jakaś historia musiała się za tym kryć, a ewentualne kręcenie i lawirowanie bez konkretów mogłoby wskazywać, że ten dziwny beczkowy człowiek robi sobie z niego żarty. Na które Daisuke nie miał żadnej ochoty.

[Tamaki Hyūga]

~ 5/15 ~

~ Daisuke ~

~ Misja Rangi D ~

~ Łowca Skarbów ~

Przyciągająca wzrok para szła przez miasto a kolejne osoby oglądały się za przebranym za beczkę młodym chłopcem i wysokim, potężnie zbudowanym mężczyzną z włócznią. Chłopak prowadzący dwójkę wydawał się świetnie zdawać sprawę gdzie są oraz dokąd idą i musiał znać miasto jak własną kieszeń.
- Nie ufasz nieznajomym, co? No i słusznie, gdyby nie to że wiem że sam nie dam rady to też bym nie szukał pomocy u nieznajomych... Ten skarb o którym mówię to opuszczony dom niedaleko Seiyamy. Mieszkał tam kiedyś chyba ktoś bogaty i udało mi się znaleźć ogromny sejf w którym muszą być jego pieniądze albo inne wartościowe rzeczy. A znalazłem go przez przypadek. - powiedział chłopiec w beczce kiedy zbliżaliście się już ku bramie prowadzącej na wschód od miasta.

[z/t]

[Jun]

- Rok 389 - Jesień -

---

[/color][/b] " Kryształowe miasto " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Droga zbliżała się ku końcowi, Tamori mógł być z siebie zadowolony, przetrwał kolejną podróż przez prowincje, która mogła okazać się dla niego niezwykle trudna. Na szczęście nie wydarzyło się nic, co zmieniłoby jego postrzeganie świata czy jakkolwiek drogi w tej prowincji. No - może poza tym, że nieznacznie je poznał. Wszak nie miał przedtem doświadczenia związanego z tą prowincją, teraz nieco go nabrał, a i jeszcze mapę zakupi przy najbliższej okazji. Co do tego miał pewność.

Czas nie był łaskawy, w trakcie jego drogi Lato całkowicie dobiegło końca i zaczęła zastępować je dużo chłodniejsza jesień. Kto by się spodziewał, że drzewa i liście tak szybko stracą kolor, zaczną obumierać jakby obarczone wpływem nieznanego zaklęcia. Było bardziej żółto i ponuro niżeli ciepło i zielono. Samo Daishi zresztą było bardzo wietrze, to i sam wiatr się nasilił i zastąpił go ten znacznie mroźniejszy odpowiednik. Na całe szczęście i przed wiatrem Tamori miał się gdzie schować. Mury stolicy regionu były wystarczająco bezpieczne, by uchronić zarówno jego, jak i tutejszych mieszkańców przed niemiłym wiatrem. Nie był tutejszy, to i musiał nieco się rozeznać. To właśnie w stolicy najbardziej dało się rozpoznać zachowania i okoliczną kulturę. Co prawda do Karmazynowych szczytów zawsze miał jeden rzut kapeluszem, to przedtem nie zwiedzał tych regionów, a może powinien był zrobić to wcześniej. Jego ruchy i zachowanie, a przede wszystkim dialekt od razu zdradzały przybysza z wysp, tego nie dało się zbyt długo ukrywać. Na całe szczęście nie nosił dwóch mieczy, to i co bardziej wprawni nie brali go nawet za samuraja, a bardziej za podróbkę, albo wojownika z tamtego regionu. Jemu to nie przeszkadzało, dopóki, dopóty nie został przez nikogo zaczepiony.

Wizyta w tym mieście nie była jednak podyktowana tylko chęcią odpoczynku i poznania tego regionu. Tamori słyszał co nieco o wyrobach, jakie można tutaj dostać, pewne przedmioty cieszyły się tutaj całkiem niezłą sławą, dlatego właśnie Jun zamierzał dokonać zakupów, zamówień i oceny, czy rzeczywiście warto tyle inwestować. Najpierw jednak musiał skierować się do tutejszych łaźni, czy innego onsenu. Chciał się wygrzać i zwyczajnie, jak człowiek, odpocząć i zmyć z siebie wszelkie nieprzyjemności ostatnich dni i tygodni już na stałe, wypalić je w tej ciepłej wodzie. Dopiero po zakończeniu swojej termalnej wizyty skierował się do jednego z tutejszych sklepów...
- Sklep z różnościami - Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Zasiej ziarna, zbieraj plony
Naoki - misja C 1/30 Jakim cudem znalazłeś się w tym miejscu, w tym czasie, w tej przestrzeni? Wylizałeś swoje rany, a może bardziej zrobili to iryonini, których pomoc była nieoceniona. Jak doszło do tego, że koniec końców karczma się odbudowywała, byłeś coraz bliżej osiągnięcia swojego celu. Celu, na który przecież tyle pracowałeś, w którego włożyłeś tyle wysiłku. Niby to nic, ot budynek. Miejsce gdzie schodzą się ludzie, miejsce dosyć proste, a jednak cieszyło oko. Odbudowa trwała, nie wyglądało to na razie za dobrze, ale żeby coś naprawić, najpierw trzeba było coś zepsuć. Drewno nie było w najlepszym stanie, trzeba było usunąć spróchniałe drwa, zastąpić je nowymi, zadbać o to żeby ta knajpa nie padła pod własnym ciężarem, gdy przyjdą mocniejsze deszcze, gdy zawieje wiatr i zdmuchnie budyneczek. Nie było to może i szybkie, ale na pewno pracownicy tartaku dobrze "spłacali" swój dług wdzięczności.
Pozostawał jednak jeszcze jeden problem. A nawet nie jeden, cała masa problemów związanych z utrzymaniem karczmy. Ta bowiem musiała spełniać pewne funkcje - jedzenie, napitek, czyste pościele. Czy miałeś to wszystko? Czy miałeś ludzi, którym mogłeś zaufać, by prowadzili cały ten przybytek, by wspomogli Cię w swojej pracy? Bardzo łatwo było rzucić się na interes, trudniej było go obronić. Jakie jednak były Twoje przyszłe plany, miałeś jeszcze wiele wolnego czasu, mogłeś po prostu obserwować jak Twoje imperium powstaje albo... no właśnie, albo co? Był ciepły dzień, chociaż delikatnie kropił sobie deszczyk. Było koło południa, czas na posiłek, brzuch powoli dawał o sobie znać, przekazywał wiadomość do najważniejszego organu, że byczku już czas najwyższy wszamać małe co nieco.