Sklep z wyposażeniem

[Harisham]

Razem z Tamaki dotarłem w końcu do Daishi. Na całe szczęście podróż minęła spokojnie. Wiem jednak, że nasz pobyt w tej prowincji spokojny nie będzie. Zamierzamy w końcu zmierzyć się z najgroźniejszą istotą naszych czasów, która jest uosobieniem wszystkiego, przed czym przestrzega nas Hachiman. Abyśmy byli w stanie tego dokonać i przeżyć, z pewnością potrzebujemy sporo ekwipunku. Czymże w końcu jest wojownik, bez swojej broni? Na całe szczęście Daishi, mimo iż znajduje się daleko od pozostałych prowincji i jest niedostępnie górzyste, posiada sklepy, w których bez problemu będziemy w stanie znaleźć wszystko czego tylko potrzebujemy. Gdy tylko natomiast skończymy zakupy, niezwłocznie ruszamy dalej.

  Ukryty tekst

z/t razem z Tamaki

[Mujin]

Mujin szykował się na ten dzień. Na to wydarzenie, dokładniej. Sprawdzał i spisywał wszystkie znane jemu techniki. Przypominał je sobie, spisywał, spalał kartki na których je zapisywał celem systematyzacji. Czynił ostatnie szlify w zakresie swojej kontroli chakry i możliwości oszczędzania tej cudotwórczej energii. Sprawdzał stan swoich probówek, strzykawek z lekami, czy miał odpowiednie ilości bandaży i innego sprzętu... Nie miał. Musiał to uzupełnić. Dlatego też kiedy Shikarui i Asaka obwieścili, że czas ruszać, Mujin wynegocjował jeszcze krótki pobyt w sklepie z róznościami. Martwił się czy nie będzie tutaj innych, gorszych cen. Co innego Ryuzaku, centrum handlu pomiędzy prowincjami, co innego Daishi, jakaś kukla na drugim końcu świata. Ale krótkie wejście do sklepu i spojrzenie na ceny uświadomiło go w tym, że nie było się czego obawiać - ceny były identyczne. Nawet niektóre towary były nieco tańsze, ale te były czysto "cywilne" nazywając je po imieniu.
Nie potrzebował dużo. Nieco nowego bandaża do celów prywatnych, jedna pigułka ze skrzepniętą krwią na wypadek gdyby poniósł jakieś obrażenia i przy okazji jedna pigułka regenerująca chakrę. To zdecydowanie mu się przyda gdyby sytuacja zrobiła sie nieco bardziej krytyczna niż Mujin by przewidywał. Jaki był jego plan? Udzielać pomocy poszkodowanym, rzecz jasna. I chronić ludzi przed zbytnim uszkodzeniem się, żeby potem nie musiał ich składać. Sensowne, prawda? Oczywiście że sensowne. Dlatego tez nie potrzebował wiele, na wiele nie mógł sobie pozwolić ze swoim budżetem. Kupił więc niewiele i szybko wrócił do swoich towarzyszy, żeby kontynuować wędrówkę.

  Ukryty tekst

z/t

[Uchiha Masako]

Po przybyciu do osady rodu Koseki, Masako skierowała się wpierw do sklepu, rozglądając się dookoła. Walka w Watarimono sporo ją kosztowała - nie tylko zdrowia, ale i zasobów, które musiała teraz uzupełnić. Jeśli notka mówiła prawdę to ta misja będzie jeszcze bardziej niebezpieczna, niż tamci dwaj kupcy i Masako musiała dobrze się zastanowić, co da jej niezbędną przewagę w czasie walki. Musiała także zbalansować to, co bierze ze sobą, by nie poruszać się jak wół juczny, bez możliwości poruszania się. Mapę Midori zostawiła w domu, co zwolniło jej nieco miejsca w plecaku, ale musiało ono zostać wolne na mapę Daishi, którą między innymi teraz planowała kupić. Co prawda spodziewała się, że ktoś z rodu Koseki też się znajdzie wśród najemników zgłaszających się do tego zlecenia (może Harruchi? Albo białowłosa piękność, która wywołała z ciemnowłosym partnerem zamieszanie w Midori?), wolała jednak być zabezpieczona i być samowystarczalna. Najbardziej zadowolona była z zakupionego łuku, którego cięciwę naoliwiła jeszcze na miejscu, aby zminimalizować wpływ górskich warunków pogodowych na jej sprawność bojową. Gdy miała co trzeba, skierowała się na miejsce zbiórki.

[z/t]

  Ukryty tekst

[Yūto Kōseki]

Po powrocie do rodzinnej wioski chłopak cały następny dzień poświęcił na odpoczynek. W końcu mu się on należał. Zaczął powoli robić się rozpoznawalny w sąsiedniej prowincji, teraz planował zrobić to samo w Daishi. Nie zamierzał zaniedbywać tego miejsca, w końcu przynależał do klanu Koseki i jeśli chciał kiedyś awansować to musiał zbudować sobie tutaj pozytywną reputację. Nim jednak się za to weźmie, postanowił ruszyć by wydać zarobione pieniądze, a także te odłożone na dodatkowe notki. Jedna była w stanie przechylić szalę zwycięstwa na jego stronę i uratować go z tarapatów, więc teraz postanowił zakupić cztery. A do tego trzy bomby dymne, gdyby trzeba było zmylić przeciwnika lub szybko brać nogi za pas. Takie drobiazgi, a tyle kosztują. No cóż, nie miał na to wpływu. Z westchnięciem oddał większość swoich oszczędności sklepikarzowi i schował nowe zabawki

2x notka świetlna - 300
2x notka wybochowa - 500
3x bomba dymna - 300
Całość: 1100

[Isei]

1/30

„Zabezpieczenie ładunku"
Yuuto Kouseki- C

Chłopak spokojnie przeglądał półki sklepowe, by finalnie podejść do lady w celu uiszczenia zapłaty. Wtedy też mógł przyjrzeć się na moment bardziej mężczyźnie, który wolnymi ruchami dłoni owiniętych w delikatną szmatkę polerowały ostrze jednej z katan. Uśmiechnął się i odłożył zarówno miecz jak i ściereczkę, by wypowiedzieć magiczną formułkę, ile się należy. Przez cały ten czas jednak wpatrywał się w Yuto, jak gdyby próbował go skojarzyć, dopasować puzzle, tak by przypomnieć sobie kim ten chłopak może być. W końcu dawno nie było go w rodzinnej wiosce.

Kiedy chłopak miał już odejść i ruszyć w swoją stronę, staruszek, który tak pilnie mu się przyglądał, chrząknął głośniej, po czym szybko zawołał chłopaka.

- Zaczekaj! Nie chciałbyś mi pomóc? Potrzebuje kogoś, kto chciałby zająć się eskortą towaru z Soso, po przekroczeniu granicy, to na nas spada odpowiedzialność, a od niedawna coraz częściej ktoś próbuje nam napsuć krwi. Mój poprzedni pracownik, niestety jest teraz na misji, gdzieś w górach, a towar ma przyjść za dwa dni. Potrzebuje kogoś na zastępstwo. Łatwa robota, bo wszyscy wiedzą, że sklepik należy do rodu, więc nikt nie chce go grabić. Wiadomo, czasami zdarzy się jakiś wariat, ale nadal - robota jest raczej bezpieczna. - zakończył, po czym uśmiechnął się. Staruszek pogładził brodę, po czym czekając na odpowiedź, złapał za ściereczkę wraz z kataną. Powoli zaczął przecierać ostrze, tak jak robił to gdy Yuto wszedł do sklepu. Jaką decyzję podejmie Koseki? Czy od razu ochoczo zaakceptuje prośbę? A może najpierw spróbuje dowiedzieć się więcej? To już zależało tylko od chłopaka.

Słownik

Postacie
1) Sklepikarz
Mapa:


Inne:

  Ukryty tekst

[Yūto Kōseki]

Już miał opuścić sklep i udać się do tablicy z ogłoszeniami by poszukać jakiegoś zadania dla siebie. Jednakże to misja postanowiła przyjść do niego. Wysłuchał słów sklepikarza i energicznie pokiwał głową, miał chyba dzisiaj szczęście.
-Oczywiście, że pomogę
Odpowiedział od razu, obserwując polerowanie katany. Widać było, że mężczyzna przywiązywał sporo uwagi do swojego towaru. W sumie to Koseki mu się nie dziwił, im lepiej wygląda broń tym chętniej będą ją ludzie kupowali. A przynajmniej tak mu się wydawało. No cóż, on kataną nie walczył, od tego miał naginatę.
-Granica z Soso jest dosyć spora, mógłby Pan proszę nieco doprecyzować miejsce, w którym mam "odebrać" karawanę?
Starał się być grzeczny i uprzejmy, w końcu rozmawiał z osobą dorosłą oraz zleceniodawcą jednocześnie. Misja zapowiadała się na łatwą ale nawet takie lubiły się komplikować. Ostatnio eskortował młodą parę wraz z dobytkiem, też zapowiadała się łatwa misja, aż nie pojawili się bandyci. Tym razem pójdzie mu lepiej niż ostatnio, a przynajmniej taką miał nadzieję.

[Isei]

3/30

„Zabezpieczenie ładunku"
Yuuto Kouseki- C

Być może był to szczęśliwy dzień chłopaka, któż to wie? Prawda była taka, że długo nie musiał czekać na zlecenie. Szczęście mu dopisywało, przynajmniej na razie. Mężczyzna odłożył na moment ściereczkę, pukając się w czoło kostką palca wskazującego tak mocno, że wewnątrz sklepu rozeszło się echo dźwięku przypominającego uderzenie w pustą skorupę kokosa. Cóż, najwidoczniej właśnie o czymś sobie przypomniał.

Wysunął spod lady jedną z szufladek, łapiąc za zwinięty zwój. Następnie położył go przed sobą, uśmiechając się do Yuuto. Widocznie ucieszony tym, że ktoś zgodził się mu pomóc, zwłaszcza tak szybko! Rozwinął zwinięty papier, wskazując palcem na główny, dobrze znany młodzieńcowi szlak prowadzący z Daishi do Soso.

- Główna trasa. Tym szlakiem będzie podróżował transport. Twoim zadaniem jest zjawić się na granicy, o tutaj! - wskazał palcem na graniczny posterunek Soso i Daishi, po czym podrapał się po brodzie. - Najpóźniej jutro w nocy, transport powinien zjawić się tam pojutrze wczesnym rankiem. Zadanie jest proste, eskortować transport do naszej osady. O ile mnie pamięć nie myli, ostatnio nie jest zbyt bezpiecznie, ale podróż za dnia powinna być łatwiejsza niż nocą. Podobno grupa rozbójników stara się napsuć krwi naszemu klanowi, nie wiem jednak ile w tym prawdy. Najwidoczniej niewiele, skoro nikt jeszcze nie zareagował. - wzruszył ramionami, jak gdyby nie wierzył w to, że ktoś miałby atakować transport, który był bezpośrednio powiązany z klanem Kouseki. Teraz jednak zwinął zwój z mapą, wręczając go chłopakowi. Dzięki niemu mógł on dokładnie przestudiować trasę i ruszyć gdy tylko będzie gotowy. - Powodzenia! Do zobaczenia za kilka dni. - powiedział na koniec, odwracając się i wracając do swoich zajęć.

Słownik

Postacie
1) Sklepikarz
Mapa:


Inne:

  Ukryty tekst

[Yūto Kōseki]

Pytanie czy szczęście to będzie mu towarzyszyć także podczas wykonywania misji. Koseki liczył na spokojną podróż i brak walki, jednakże doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jego chęci nie miały żadnego wpływu na takie rzeczy. Yuto spojrzał na rozwinięty zwój, które wyciągnął sprzedawca i przypatrzył się uważnie. Szczęśliwie znał tą okolice i wiedział jak tam dotrzeć. Uśmiechnął się i pokiwał głową na znak zrozumienia.
-Mam czas do jutrzejszej nocy, zapamiętam
Powiedział na głos, notując sobie wszystkie informacje w pamięci. Ten kawałek o grupie rozbójników nie brzmiał zbyt zachęcająco, jednakże skoro już się zgodził. Poza tym, jeśli Yuto by odmówił, a sklepikarz nie znalazłby nikogo innego do tej pracy to transport poruszałby się niebroniony. Wtedy napewno padłby czyimś łupem.
Chłopak zamierzał zadbać nie tylko o bezpieczeństwo towaru ale także przewożących go ludzi. Zabrał zwój i schował go po czym ukłonił się swojemu misjodawcy,
-Do zobaczenia
Pożegnał się po czym ruszył w stronę wyjścia z wioski. Nie zamierzał czekać z wykonaniem tej misji.

[Isei]

5/30

„Zabezpieczenie ładunku"
Yuuto Kouseki- C

Wszystko było jasne. Cel misji, ramy czasowe oraz trasa przejazdu. Co prawda mogło być lepiej, bowiem Koseki będzie zmagał się z samotną przeprawą przez szlak, aż pod samą granicę, jednak nie mógł narzekać. Trafiło się ślepej kurze ziarno jak to mawiają, jego podróż miała zabrać go do dobrze znanego kresu ziem jego klanu.

Teraz, będąc gotowym chłopak postanowił, iż nie będzie marnował więcej czasu. Zwinął zwój, powiedział co wiedział, a następnie odsunął kawałek papirusu. Dziadek stojący za ladą był wręcz zdumiony postawą chłopaka. Żadnego 'ale', żadnego sprzeciwu. Ot, doprowadzę ten transport, nie bój nic. Staruszek nawet prychnął wydając z siebie smieszny dźwięk, widząc odchodzącego Yuuto. Zupełnie jakby widział samego siebie parędziesiąt lat temu.

Teraz jednak Koseki musiał zdecydować jaką drogę obrać, a miał ich kilka. Główny trakt, czy może na granicę lepiej udać się będzie mniej uczęszczaną ścieżką? Dobra strona tego wyboru była taka, że zapewne i jedno i drugie nasz bohater dobrze znał. Co będzie dla niego wygodniejsze i którędy zdecyduje się ruszyć - to była jego kolejna błaha na pierwszy rzut oka decyzja.

Nastepny post tutaj bez względu na wybraną ścieżkę. Proszę, żebyś zaznaczył w poście czy idziesz głównym szlakiem, czy też zamierzasz podróżować zdala od głównego traktu, używając innych mniej uczęszczanych ścieżek.

Słownik

Postacie
1) Sklepikarz
Mapa:


Inne:

  Ukryty tekst

[Daisuke]

Bardzo skrupulatne odkładanie każdego zarobionego ryo, Daisuke wreszcie postanowił wykorzystać. Miał bardzo wysublimowany gust jeśli chodzi o zakup nowego wyposażenia, dlatego nie przyszedł po coś co mógł znaleźć na wystawie. Miał bardzo specyficzne zamówienie, które chciał zrealizować i nic nie było w stanie mu przeszkodzić. Nawet początkowa niechęć sklepikarza, który w tym celu specjalnie musiał zmodyfikować nieco swój plan dnia. Szykował się jednak spory zarobek a klient był bardzo pewny tego co chciał. Włócznik nie znosił sprzeciwu, dlatego po kilku dniach wrócił, aby odebrać to co zamówił. Zapłacił stosowną kwotą, założył nowe wyposażenie i oddalił się z tego miejsca, nieco biedniejszy ale z nowym ekwipunkiem.

  Ukryty tekst

[z/t]

[Jun]

- Rok 389 - Jesień -

---

[/color][/b] " Kryształowe miasto " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Po spędzeniu jakiegoś czasu w różnych częściach miasta, by się w nim rozeznać. Jun podjął się ostatecznie wykonania zamówienia na kilka interesujących go przedmiotów. Nim jednak mógłby je złożyć, musiałby trafić do sklepu, który zresztą sobie upatrzył - warto dodać, że nie jeden, bo nie było opcji, by zamówić wszystko na raz w jednym miejscu. Niektóre przedmioty musiał zresztą przejrzeć sam, by móc podjąć właściwą decyzję.

Przekroczył próg jednego z budynków. Już w tej chwili wiedział, że trafił do jednego z lepszych łuczarzy w okolicy, sława wyprzedzała to miejsce, a bo i słyszał o nim w Shigashi, odwiedzenie zakładu osobiście było tylko kwestią czasu. Rozglądał się po wnętrzu, było co oglądać, a jeszcze bardziej wypadało docenić tworzone tutaj łuski i sprzedawane. Samo oglądanie i dopytywanie się zajęło Junowi sporo czasu, to nie tak, że przyszedł tutaj i od razu wszystko wiedział. Nie omieszkał jednak złożyć własnego zamówienia, wcale nie skromnego, ani tym bardziej prostego. Przedstawił rzeczowo to, czego chciał i nie spotkał się z odmową. Rzecz jasna niemożliwe byłoby wykonanie takiego przedmiotu na teraz, dlatego też zamówił gotowy przedmiot już do miasta kupieckiego. Umówili się na cenę, a potem na potencjalny termin doręczenia. Tamori nie robił problemów, bo to łuczarz był tutaj tym który lepiej wiedział, o czym mówi. Po wszystkim opuścił sklep i udał się do kolejnego. Tym razem jednego z tutejszych kowali. Podobnie jak wcześniej, tym razem dużo szybciej przystąpił do złożenia zamówienia na swoją przyszłą zbroję. Tak jak i wcześniej - spodziewał się doręczenia do Shigashi w odpowiednim, a najlepiej w jak najszybszym terminie.

Inną sprawą były jego odwiedziny w sklepie ze sprzętem dla shinobich. Stosunkowo rzadko odwiedzał takie przybytki, bo tylko niekiedy coś z nich potrzebował, zwykle były to regionalne mapy, w które jak zwykle - zdecydował się wyposażyć podczas swojej pierwszej wizyty w danej prowincji. To była jedyna wyjątkowa rzecz, jaką zakupił w tym sklepie, bo reszta ograniczyła się do standardowych zakupów wykonywanych przez shinobi. Jak skończył, to zdecydował się spędzić w mieście jeszcze jeden dzień. Rozejrzeć się. Poznać je, by i w końcu ruszyć przed siebie w stronę bramy miejskiej. Nie chciał spędzić zbyt dużo czasu w północnych rejonach świata. Liczył, że jeszcze przed zimą uda mu się wrócić do domu i zacząć wcielać w życie plany.
- Szlak Transportowy -

  Ukryty tekst

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Asaka]

Potrzebowała kilku dni po pogrzebie Keiry, żeby dojść do siebie. Nie były to proste dni, ale na całe szczęście Shikarui został jeszcze ten czas w domu, żeby nie siedziała sama ze swoim smutkiem. W końcu jednak wyjechał i obiecywał, że wróci najszybciej jak może, ale Asaka i tak odczuwała z tego powodu smutek. Nie lubiła tej rozłąki z nim, nie znosiła wręcz, ale nie była w stanie wybrać się razem z nim. I nie chodziło wcale (głównie) o to, że nie znosiła podróży statkiem, a tak było zdecydowanie szybciej dostać się do Ryuzaku, przez Sogen, bo w takim razie wybrałaby wersję lądową… Ale konno też niekoniecznie chciała teraz jeździć, nie w tym stanie. Naprawdę wolała zostać w domu i się nie narażać bardziej, bo faktycznie czuła się coraz gorzej. Przychodził taki czas, że męczyła się szybciej, potrzebowała pospać w dzień, dużo zjeść… Więc została w domu.
Kilka dni po tym, jak Shikarui zabrał konia i ruszył do Sonoyamy, Asaka w końcu zebrała się do tego, by odwiedzić kurhany na cmentarzu. Posiedziała trochę nad grobem Keiry, wylała na nią sake. Później przeniosła się na kurhan swojej matki… O, tej miała wiele do powiedzenia. I jeszcze wiele do zapytania.Na głos powiedziała jednak tylko jedno krótkie:
- Teraz już wiem. Wszystko wiem – a resztę rozmowy, monologu właściwie, przeprowadziła we własnej głowie, wylewając na kurhan resztę zawartości butelki. Normalnie coś by się napiła, ale teraz… nie było takiej możliwości.
A skoro już ruszyła się z domu, to przy okazji udała się co centrum miasta, żeby zajrzeć do sklepu. Miała w głowie kilka rzeczy, które należało kupić. Uzupełnić po wyprawie do Oniniwy. Głównie to chciała kupić Shikiemu średni zwój, bo ten jego oddała ciotce razem z ciałem Keiry, a później już nie prosiła o to, by go odzyskać. Nie wypadało, a poza tym w ogóle nie przyszło jej to do głowy.
Poprosiła więc o to wszystko, co potrzebowała, i gdy wszystko miała, co mogła spakowała do torby, średni zwój przymocowała sobie na plecach i ruszyła w drogę powrotną. Na moment tylko zahaczając o rodzinny dom i maminy obiadek.

[zt]

  Ukryty tekst

[Hoshigaki Toshiko]

Po długiej, wielotygodniowej podróży Toshiko dotarła do osady jakiegoś klanu Koseki, o którym nie wiedziała w zasadzie nic. Oczywiście jej wzrost oraz nietuzinkowy kolor skóry i tutaj wywoływał poruszenie, raz nawet została zatrzymana kontrolnie przez straż. Musiała się nieco powstrzymać, żeby ich z miejsca nie zwymyślać, że zawracają jej tyłek niepotrzebnie, ale po krótkiej rozmowie puścili ją wolno, a ona mogła na spokojnie ruszyć do sklepu z wyposażeniem - ten bowiem był wedle jej wiedzy w każdej dużej osadzie, a zarobiwszy na ostatnich zleceniach postanowiła nieco lepiej przygotować się na trudy podróżowania po Daishi. Odnalazłszy sklep z wyposażeniem, buszowała po nim przez chwilę, aż wybrała te towary, które jej odpowiadały, uiściła opłatę i nazajutrz ruszyła w dalszą podróż.

[z/t]

  Ukryty tekst

[Aki]

Daishi - piękna jesienna pogoda, piękne, górskie tereny i jeszcze piękniejsze sklepy z bronią. Skąd się tutaj wziął Aki? Cóż. Nie było żadną tajemnicą, że tutejszy łuczarze są jednymi z najlepszych na świecie - potrafili wszak za przyzwoitą cenę stworzyć istne cuda, takie, o których marzył każdy dobry strzelec. A brunet, co by o nim nie mówić, był całkiem niezłym zawodnikiem, przynajmniej jeżeli chodziło o trafianie do celu. I tak też trafił tutaj - do Seyiamy. Trzeba było zrobić porządne zakupy, zanim jakkolwiek zacznie się działać na większą skalę - byle gówienko nie spełniało jego oczekiwań. Potrzebował czegoś dużego i solidnego, czegoś co będzie miało kopa i będzie w stanie powalić nawet największa sukinsyna. Nie musiał długo się zastanowiać - pewna rzecz od razu wpadła mu w oko. Taka okazja mogła się nie powtórzyć, także trzeba było podejmować decyzję szybko i konkretnie. A poza tym... kupić jeszcze kilka pierdół.

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Przemierzając Daishi Kutaro czuł lekkie pobudzenie. Miał wrażenie jakby do czegoś wracał, w końcu widział przed sobą jakiś cel. Oczekiwał, że wkrótce trafi do niego wiadomośc od feniksów. Wkrótce miał zrobić kolejny krok w dobrym kierunku. Kierunku wyższego dobra i porządku. Im więcej czasu minęło od jego decyzji tym bardziej zdawał sobie sprawę, że była słuszna. Możliwy był scenariusz, że to jakiś sposobu radzenia sobie z decyzjami. Skoro została taka podjęta, to musiała być słuszna i w tym momencie jedynie szukał kolejnych wytłumaczeń ignorując pozostałe. Tak czy inaczej istotne było tylko to, że był z niej zadowolony.
Podczas podróży z powrotem do Seiyamy Aburame pozwolił sobie jeszcze na kilka powtórzeń opanowanej ostatnio techniki. Tak zaawansowana sztuczka wymagała nieco więcej pracy. Musiał się przyzwyczaić to większego zużycia chakry i wciąż sama prędkość była na granicy jego zdolności. Wciąż jednak nie umniejszało to jej użyteczności.
- Sklep? Niech będzie. Może coś tam znajdę. - Odpowiedział automatycznie. Na pytanie Nany. Kilka dodatkowych notek wybuchowych na pewno by mu nie zaszkodziło. Po głowie również chodziła również mu zbroja ale do tego było jeszcze daleko.
Kiedy w końcu dotarli do stolicy Daishi skierował się w stronę sklepu ze sprzętem dla shinobi. Zastanawiał się czego potrzebuje zaglądając po różnych półkach sklepu. Spojrzał jeszcze raz na do swojej torby i po chwili stwierdził, że nie potrzebuje na tyle broni co raczej kilka drobiazgów. Poszukał ich na półkach, a następnie znalazł w sklepie Nanę i lekko głaskając włosy zwrócił jej uwagę.
- Co właściwie kupujesz. - Zapytał zaglądając do jej torby albo zwyczajnie patrząc co ma w dłoniach.

  Ukryty tekst