Teatr "Złoty Kos"

[Sōta]

Chłopak od Aiko dowiedział się, że dziewczyna pomaga jak może swojemu tacie, który był już wiekowy i nie mógł sam zajmować się teatrem. Sōta dostrzegł, że dziewczyna bardzo uradowała się wiedząc że ktoś chce jej pomóc.
Po zakończeniu seansu, Sōta zabrał się do pracy z determinacją. Chłopak starannie zamiatał scenę, usuwając każdy ślad po wcześniejszym wydarzeniu. Bardzo dokładnie zajmował się sprzątając miejsca, gdzie siedziel goście, zbierając nie tylko papierki i inne śmieci, ale także starannie usuwając piasek z butów czy przyschnięte błoto. Mimo że sala była elegancka, jak to przystało na miejsce teatralne, to jednak w każdym zakamarku znajdowały się drobne pozostałości po publiczności.
Sōta nieustannie skupiony na zadaniu, poświęcał uwagę każdemu detelowi, dbając o porządek. Chłopak chciał, żeby wszystko wyglądało perfekcyjnje. W miarę pracy, zdał sobie sprawę, że Aiko jego obserwuje uważnie. Jej piękne oczy śledziły jego ruchy, a Sōta starał się wykonywać zadanie zgodnie z jej oczekiwaniami.
Chłopak z uśmiechem dokończył swoje obowiązki. Następnie patrząc na nią z pytaniem w oczach, był gotów na wszelkie uwagi czy dodatkowe polecenia.

[Izuro]

Sōta
"Czas na przedstawienie.."
Misja rangi D
7/15
Lato, 394 roku Mimo, iż nie było to jakieś trudne zadanie to zdecydowanie czasochłonne, a zwłaszcza dla jednej osoby. Nie było jednak w tym nic skomplikowanego. Parę tylko poprawek zostało ci wskazanych przez Aiko gdyż Twoje zaangażowanie nie było tak dobre jak wymagała, bardziej ona była perfekcjonistką. Kiedy uznałeś, że skończyłeś ona spojrzała na Ciebie i kiwnęła głową zgadzając się. Podeszła bliżej do Ciebie.
- Sala od razu wygląda lepiej. Dziękuję. - wzięła głęboki wdech, rozejrzała się. W waszym kierunku zmierzała kobieta z okienka. Od razu ją poznałeś. Aiko nie chciała jednak rozmawiać z nią przy Tobie dlatego też od razu poprosiła cię o zrobienie kolejnego zadania.
- Na wejściu i na zewnątrz znajduje się duża ilość piasku, błota. Proszę usuń to, pamiętaj o zamieceniu pod "wycieraczką". - uśmiechnęła się po czym skierowała w stronę kobiety. Nie usłyszałeś za bardzo o czym rozmawiają. Miałeś swoje zadanie.

[Sōta]

Mimo, że zadanie gruntowego posprzątania sali nie wydawało się trudne, to jednak było zdecydowanie czasochłonne. Szczególnie, że Sōta był jedyną osobą zajmująca się tą uciążliwą robotą. Mimo to chłopak na to nie narzekał. W końcu sam się zgłosił do tej pracy. Co więcej chłopak zarobi w ten sposób trochę pieniędzy, które będzie mógł następnie spożytkować na jakieś przydatne mu rzeczy.
Sama praca pomimo że wymagała poświęcenia sporej ilości czasu to jednak nie była skomplikowana. Po dokładnym wysprzątaniu całej sali, Aiko zleciła mu tylko kilka poprawek. Chłopakowi bardzo spodobało się podejście dziewczyny, jako że on sam również był perfekcjonistą. Po dokończeniu sprzątania z uwzględnieniem poprawek, Sōta spojrzał na Aiko licząc na jej aprobatę. Na szczęście dziewczyna była zadowolona z roboty chłopaka i mu podziękowała.
Nagle chłopak usłyszał zbliżające się do nich kroki. Była to kobieta z okienka, którą Sōta wcześniej wypytywał o ceny biletów na Ostatniego Shinobi. Aiko, jak spodziewał się chłopak, nie chciała przy nim z nią rozmawiać, dlatego zleciła mu kolejną robotę, a sama poszła do owej kobiety. Tym razem zadaniem chłopaka było pozbycie się piasku i błota na wejściu i zewnątrz teatru. Chłopak miał też pamiętać o posprzątaniu pod wycieraczką.
Tym razem Sōta chciał spełnić wysokie oczekiwania Aiko, więc od razu zabrał się do roboty. Bardzo dokładnie i gruntownie oczyścił miejsca, które miał posprzątać, nie zapominając o wycieraczce. W międzyczasie chłopak ciekawy o czym mówią kobiety starał się podsłuchać ich rozmowy jednak niewiele usłyszał.
- Ciekawe o czym rozmawiają - pomyślał.
Musiał jednak skupić się na swoim zadaniu, więc jedynie westchnął ramionami i wrócił do swojej pracy. Po skończeniu sprzątania czekał na dalsze polecenia.

[Izuro]

Sōta
"Czas na przedstawienie.."
Misja rangi D
9/15
Lato, 394 roku Niestety nie usłyszałeś niczego o czym dziewczyny rozmawiały. Nie było to związane z Tobą gdyż ani przez chwilę nie spoglądały na Ciebie, byłeś tu w końcu nikim. Pewnie gdyby było to coś ważnego to zapewne zostaniesz poinformowany jeżeli jakoś się przydasz, ale na ten moment nic takiego się nie wydarzyło. Praca jaka została ci zlecona nie była jakaś znowu trudna, a jak zwykle czasochłonna. Trochę minęło jak się z tym uporałeś. Dostrzegłeś, że Aiko powiesiła nowy plakat z jutrzejszym spektaklem. Co jakiś czas paru ludzi podchodziło by dostrzec co to będzie, ale po chwili znikali w końcu już dziś nic się nie odbędzie. Teatr starał się wystawiać raz na dzień, może ciut rzadziej swoje spektakle w końcu to była mała osada i nie zawsze ludzie mieli czas na oglądanie. Robiło się co raz ciemniej, słońce zaczęło powoli zachodzić kiedy to ukończyłeś swoją robotę. Odczułeś lekkie zmęczenie. Widząc efekt twojej pracy Aiko podeszła do Ciebie, nawet nie dostrzegłeś skąd przyszła tak byłeś zapracowany.
- Tym razem nie mam żadnych do Twojej pracy zastrzeżeń. Dobrze sobie poradziłeś. Pomału robi się ciemno, dzień się kończy, ale jeszcze mam coś do roboty dla Ciebie. Przyjechały do nas nowe rekwizyty na jutrzejszy spektakl. Prosiłabym cię abyś przeniósł je na główną scenę. Wystarczy, że tam to gdzieś położysz a my sobie damy radę. Dwa wozy znajdują się na zapleczu, czyli z tyłu tego budynku. Nie chcemy by klienci przygotowali przygotowania w końcu wszystko musi być idealne. - uśmiechnęła się, odebrała od Ciebie miotłę. Mogłeś przejść przez budynek, bądź też obejść go dookoła. Nikt ci się nie przyglądał. Kiedy znalazłeś się na miejscu dostrzegłeś dwa pełne wozy. Miałeś naprawdę masę roboty, na szczęście zatrzymały się przy samym wejściu na tył sceny. Dostrzegłeś drzwi które były na oścież otwarte, świeciło się w środku parę świec. Do sceny prowadził dość szeroki korytarz, parę schodów do góry i zaraz za kotarą znajdowała się wielka pusta scena którą wcześniej widziałeś.

[Sōta]

Sōta pochłonięty pracą nagle zauważył, że Aiko powiesiła nowy plakat dotyczący jutrzejszego przedstawienia. Od czasu do czasu ludzie do niego podchodzili, jednak po krótkiej chwili szli dalej. Nie było to nic dziwnego w końcu tego dnia nie było już nic wystawiane w teatrze. W tak małej osadzie, teatr nie mógł sobie pozwolić zwykle na więcej niż jedno przedstawienie dziennie. Była to kwestia zarówno zbyt niskiej populacji oraz braku wystarczającej ilości pieniędzy. Po prostu im się to nie opłacało. Jednak sam fakt, że przedstawienia odbywały się tutaj tak często bardzo zadowolił chłopaka. Co prawda Sōta nie miał zbyt dużej ilości pieniędzy, jednak stać go było na bilet do teatru. W końcu raz warto się przejść i zobaczyć co i jak. Chłopak nie wiedział czemu, ale z jakiegoś powodu coś go przyciągało do tego miejsca. Teraz tym bardziej jak miał okazję tutaj pracować, zdał sobie sprawę, jak bardzo chciałby zobaczyć jakiś spektakl. Możliwe, że to była jedna z niewielu rzeczy, która sprawiała chłopakowi radość, a bardziej sądził, że mu ją sprawi - przecież jeszcze nigdy żadnego spektaklu nie zobaczył.
Sōta wpadł w wir pracy i nawet nie zauważył kiedy zaczęło się ściemniać. Na szczęście uporał się z zamiataniem i był gotowy do dalszej roboty. Kiedy skończył podeszła do niego Aiko. Tym razem nie miała żadnych zastrzeżeń do wyników jego pracy i zleciła mu kolejne zadanie. Pod teatr przyjechały rekwizyty na jutrzejszy spektakl. Zadaniem chłopaka miało być przeniesienie ich na główną scenę.
- Już się do tego zabieram - Sōta oznajmił Aiko i przeszedł szybko przez budynek na tylną część teatru.
Po chwili chłopak znalazł się na zapleczu. Znajdowały się tam dwa wozy z ogromną ilością rekwizytów. Przeniesienie tego na pewno zajmie mi pełno czasu - chłopak powiedział do siebie na głos. Niemniej jednak nie narzekał na robotę. Co więcej sprawiała mu nawet przyjemność. W końcu była to dla niego jakaś odskocznia od ciągłych treningów, na którymi ostatnimi czasy skupiał swoją całą uwagę. Chłopak przyjrzał się dokładnie rekwizytom i zaczął je zanosić na scenę. Wpierw zaczął od najcięższych, tak aby zostały mu same lekkie pod koniec. Aby dotrzeć na scenę chłopak musiał wpierw przejść szerokim korytarzem, a następnie wejść na górę po kilku schodkach. Było to spore utrudnienie dla chłopaka, który musiał dźwigać rekwizyty. Na szczęście dzięki jego treningom fizycznym, na które poświęcił sporo czasu praca ta nie była dla chłopaka zbyt ciężka. Natomiast tak samo jak inne - była ona czasochłonna.
Sōta szybko, jednak ostrożnie, starał się przenosić wszystkie rekwizyty na scenę, żeby w jak najkrótszym czasie skończyć swoją robotę.

[Izuro]

Sōta
"Czas na przedstawienie.."
Misja rangi D
11/15
Lato, 394 roku Kiedy dotarłeś na tyły zrobiło się już naprawdę ciemno, na szczęście w środku znajdowało się względne oświetlenie dzięki kilku świecom. Zacząłeś przenosić rzeczy z wozu. Zabrałeś się wpierw za te najcięższe by potem mieć te lżejsze. Nie wszystkie mogłeś na pierwsze ocenić które takie były. Część takich znajdowała się na samym dnie, a więc zacząłeś sobie nieco utrudniać zadanie. Mimo, iż trenowałeś siłę to ciągłe podnoszenie, przenoszenie nie należało do łatwych zadań. Łatwe czy nie, nie musiałeś nic znowu myśleć. Po prostu działałeś. Na podjeździe zaczął się robić lekki bałagan w końcu gdzieś to wszystko musiałeś odkładać. Te lżejsze rzeczy. Cięższe z pierwszego wozu zostały umieszczone we właściwe miejsce. Dostrzegłeś, że pomału zaczynali się zbierać ludzie którzy otwierali te wszystkie worki, materiały i umieszczali w odpowiednie miejsce. Dobrze, że nie było to Twoim zadaniem bo naprawdę miałbyś co robić! Dobrałeś się właśnie do drugiego wozu, poodkładałeś te lekkie towary i dobrałeś się do cięższych. Jedna skrzynia była naprawdę cholernie ciężka, ledwo ją podniosłeś, ale jakoś ci się udało. Zaniosłeś do środka i widząc ją ludzie od razu się do niej dobrali. Było w niej dużo kamieni, po prostu kamieni które miały zrobić odpowiedni krajobraz. Czemu jednak były w skrzyni? Kto to wie! Została już tylko najlżejsza robota, trochę trwało zanim się z tym uporałeś bo było tego najwięcej. Kiedy ostatnie toboły znalazły się na scenie dostrzegłeś w oddali Aiko, machnęła ci byś chwilę zaczekał. Rozmawiała z kimś, jakimś starcem. Po krótkiej chwili odeszła od niego i ruszyła w Twoim kierunku.
- Przepraszam Cię, ale mój tata zawsze musi dopilnować osobiście każdego spektaklu, ale ma już swoje lata. Sam rozumiesz, ostatnio sporo go odciążyłam, ale to wciąż jego teatr. - uśmiechnęła się. Było jej dobrze w obecnej roli. Mimo, iż była ważna to miała kogoś równie ważnego kto ją w jakimś stopniu pilnował aby wszystko było jak należy. Rozejrzała się dookoła. Wszystko było już przebierane, a Ty.... byłeś bezrobotny!
- Dobrze się spisałeś. Odpocznij może trochę. Idź zrób lemoniady dla wszystkich, potrafisz? Kuchnia jest za sceną w prawo. Nie jest wielka. Tam znajduje się koszyk z cytrynami. Wodę znajdziesz w studni na zewnątrz, za wozami. Może ją widziałeś... Wiadro znajduje się w kuchni. Zrób do misy, tam powinna być taka większa. Myślę, że na dziesięć osób więc wykorzystaj z dwadzieścia cytryn. Cukier trzcinowy znajdziesz pod blatem kuchennym. Czy coś jeszcze ci będzie potrzebne.... - pomyślała chwilę się zastanawiając.
- Chyba nie... Jak skończysz przynieś na scenę. Weź ze sobą chochlę i jakieś parę mis do picia. Niech każdy się napije bo robotę trzeba wykonać, ale należy pamiętać o chwili przyjemności.... - to mówiąc ukłoniła się i ruszyła do następnych ludzi, pomagała teraz na scenie w układaniu nowej scenerii. Ty wiedziałeś co masz robić, czy byłeś w tym dobry to już zależy od Ciebie jak się postarasz...

[Sōta]

Chłopak starając się wpierw przenosić najcięższe rzeczy z wozów na scenę nie przemyślał tego, że będzie to od niego wymagało nieco kombinowania. W końcu nie część z tych rekwizytów znajdowała się albo na dnie albo gdzieś na końcu wozu. W związku z tym plan chłopaka okazał się nieefektywny i końcowo utrudnił zadanie chłopakowi. Nie dość, że musiał zająć się uporządkowaniem rzeczy w zależności od ich wagi to jeszcze cały ten proces zajął mu więcej czasu, niż gdyby po prostu je przeniósł na scenę, bez zbędnego kombinowania. Niemniej jednak Sōta należał do upartych osób. Dlatego też do końca swojej pracy trzymał się wcześniej ustalonego przez niego planu. Mimo, że chłopak już od dłuższego czasu ćwiczył, to jednak samo zadanie okazało się dla niego trudniejsze niż myślał. Oczywiście dawał sobie radę, ale mimo wszystko przenoszenie ciężarów sprawiło mu całkiem spory kłopot. Chłopak jednak tak jak miał w zwyczaju, nie myślał lecz działał. W ten sposób całkiem sprawnie uwinął się z dużą częścią pracy. Najcięższym zadaniem okazało się przeniesienie jednej ze skrzyni. Była ona tak ciężka, że Sōta ledwo doniósł ją na scenę. Po jej otwarciu oczom chłopaka ukazały się… kamienie. Była to jedna rzecz, której Sōta zupełnie się nie spodziewał. Zastanawiał się dlaczego po prostu nie włożono ich osobno do wozu, jednak stwierdził że nie ma sensu nad tym główkować bo i tak nic nie wymyśli.
Kiedy Sōta przeniósł na salę ostatnie rekwizyty z wozów, ujrzał w oddali Aiko. Rozmawiała z jakimś starszym mężczyzną, jednak gdy go zauważyła podeszła do młodego shinobi. Jak później Sōta się dowiedział, ów nieznajomy był ojcem Aiko, który mimo podeszłego wieku musiał wszystkiego dopilnować. W końcu był to jego teatr. Dziewczyna pochwaliła chłopaka i zleciła mu kolejną robotę. Tym razem miał zająć się robieniem lemoniady. Chłopak strasznie się ucieszył na myśl jego nowego zadania. Wreszcie mógł zrobić coś przyjemnego po godzinach sprzątania i dźwigania ciężarów. Co prawda nie pamiętał kiedy ostatni raz robił lemoniadę, jednak wiedział jak ją zrobić. W końcu w przeszłości pomagał swoim rodzicom w ich karczmie.
Sōta wysłuchał do końca Aiko, oznajmił jej, że już się zabiera do pracy i poszedł do kuchni. Właśnie tam miało znajdować się wiadro, którego potrzebował do nabrania wody ze studni. Kiedy chłopak wszedł do pokoju, pierwsze co zauważył to wielki koszyk z cytrynami. Pomyślał, że jeśli już tu się znajduje, to przygotuje sobie swoje stanowisko, żeby później nie robić zamieszania. Koszyk z cytrynami położył na blacie kuchennym, a zaraz obok niego postawił dużą misę, w której będzie robił lemoniadę.
Cytryny, miska, po wodę zaraz pójdę… co jeszcze? - pomyślał chwilę się zastanawiając.
A tak! Cukier - powiedział na głos, po czym wyciągnął spod blatu cukier trzcinowy i położył go obok reszty - Następnie poszedł z wiadrem w stronę studni, w której nabrał dużą ilość wody i wrócił z nią do kuchni.
Teraz był w pełni przygotowany i mógł się zabrać za lemoniadę. Już miał szukać w pobliżu noża, gdy zdał sobie sprawę, że jest to idealna okazja do przećwiczenia swoich umiejętności. Chłopak korzystając z kontroli kryształu wytworzył ostry nóż w pięknym lawendowym odcieniu. Oczywiście nie był on idealny, jednak wystarczający do spełnienia swojego zadania. Sōta wziął swój wytwór do ręki i wziął się za krojenie na pół wszystkich cytryn. Kiedy już wszystkie owoce były pokrojone, chłopak zabrał się za ich wyciskanie do miski. Sōta używał sporo siły i robił to bardzo dokładnie tak, żeby nie zmarnować żadnej cytryny. Następnie chłopak wsypał około dwie mniejsze miski cukru do soku z cytryn. Po raz kolejny, używając swoich umiejętności, stworzył kryształową sporą łyżkę, którą zaczął mieszać całość, aż cukier się rozpuścił. Teraz, żeby nieco zmniejszyć intensywny smak napoju, chłopak zaczął wlewać wodę do misy, jednocześnie co chwilę próbując napoju, żeby się upewnić, że nie wleje jej za dużo. Kiedy lemoniada według chłopaka smakowała już odpowiednio, Sōta stworzył coś co przypominało kryształową tacę. Położył na niej misę z lemoniadą, chochlę i kilka mniejszych misek do picia, a następnie poszedł ze wszystkim na scenę. Miał nadzieję, że wszystko zrobił poprawnie i napój wszystkim posmakuje.

Nazwa

Shōton no Jutsu: Reberu Di

Ranga

D

Najniższa ranga kontroli Uwolnienia Kryształu. Daje ona umiejętności podstawowe, dostępne większości shinobi z rodu Kōseki. Poprzez przesłanie chakry do otoczenia, shinobi może z Shōtonu wytworzyć podstawowe przedmioty, jak chociażby sztylety, miecze lub inne tego typu narzędzia mordu, ale też np. miski i talerze. Poziom ten jest dość łatwy do opanowania, lecz ma dwie duże wady - mały zasięg i ślamazarne tempo powstawania kryształu. Plusem jest za to wytrzymałość, która już wyjątkowo duża.

Statystyki

Siła kryształu

60

Szybkość kryształu

20

Wytrzymałość kryształu

80

Zasięg

Brak Skupienia

10 metrów

Pełne Skupienie

20 metrów

Wielkość Max.

Szerokość

2 metry

Wysokość

2 metry

Długość

2 metry

Skupienie

Przy braku skupienia wymiary wynoszą połowę pierwotnej wartości

Dodatkowe Możliwe jest podwojenie jednego wymiaru kosztem zmniejszenia o połowę pozostałych.

Koszt Chakry

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (na turę)

[Izuro]

Sōta
"Czas na przedstawienie.."
Misja rangi D
13/15
Lato, 394 roku Podczas tej misji wszystkie zadania były całkiem łatwe można rzec, ale jednak to ostatnie wymagało czegoś więcej niż prostej siły. Musiałeś pokazać co potrafisz jako kucharz. Sama kuchnia była naprawdę mała, nie było wszystkiego, ale poradziłeś sobie i to całkiem dobrze! Z sercem zabrałeś się za zrobienie wywaru. Dla jednego mogło to być dobre, ale dla wielu? Mogło to trochę niepokoić, ale cóż! Dałeś z siebie jak najwięcej mogłeś. Po przygotowaniu już na gotowo substancji i podaniu w ciekawy sposób położyłeś na scenie. Aiko spojrzała na Ciebie, podeszła i naprawdę była w szoku Twoich zdolności.
- Ta taca... jesteś z rodu Kōseki czyż nie? Tylko w tym klanie widziałam takie zdolności. Naprawdę piękny kryształ.... - uśmiechnęła się i nalała pierwszą miskę lemoniady. Wzięła do ust iiii zaniemówiła. Nastała głucha cisza, próbowałeś coś wykryć z jej mimiki, ale nie zdołałeś. W tym momencie podeszła kolejna osoba i kolejna. Każdy jak tylko napił się przez chwilę nic nie mówił. Robiłeś się zaniepokojony, nikt nie mówił. Nagle wszyscy jak to aktorzy krzyknęli.
- DOBREEEEE! - od razu uśmiech pojawił się na Twoi ustach, od razu kontynuowała Aiko, a reszta opróżniała misę.
- Naprawdę, świetne. Jestem pod wielkim wrażeniem... Kiedy wszyscy skończą proszę pozmywaj i posprzątaj co tam robiłeś, a potem przyjdź do mnie. Naprawdę dziękuję ci za pomoc! - twoja misja zbliżała się ku końcowi. Wszyscy byli tu naprawdę mili, a szczególnie Aiko której Twoja praca naprawdę przypadła do gustu. Wciąż spoglądała na Ciebie i uśmiechała się. Ty jednak miałeś ostatnie zapewne zadanie. Zabierzesz się do pracy, czy zrobisz coś wbrew wszystkiemu?

[Sōta]

Na pytanie Aiko o to czy chłopak jest z rodu Kōseki, chłopak przytaknął z uśmiechem na twarzy. W końcu był on dumny ze swojego pochodzenia. Szczególnie, że oznaczało one możliwość korzystania z wyjątkowego Kekkei Genkai, które było jedną z najbardziej cenionych umiejętności dla nowej rodzinie Sōty.
Kiedy Aiko napiła się lemoniady przyrządzonej przez chłopaka, zaniemówiła. Sōta starał się coś wyczytać z jej mimiki twarzy, jednak nic nie był w stanie ustalić. Reszta aktorów po kolei podchodziła po lemoniadę, jednak tak jak córka właściciela teatru, nic nie mówili. Chłopak zaczął lekko się nie pokoić, że przyrządzona przez niego lemoniada nie była smaczna, ale na szczęście szybko się okazało, że był w błędzie. Wszyscy tu zgromadzeni jednocześnie wykrzyknęli radośnie jak im ten napój smakuje. Chłopak po usłyszeniu tych słów odetchnął z ulgą. Uff, a już myślałem, że zrobiłem coś źle - pomyślał.
Sōta podziękował Aiko za jej miłe słowa i zgodnie z jej poleceniem poczekał cierpliwe, aż wszyscy skończą pić lemoniadę. Następnie odniósł tacę z pustymi już misami do kuchni i zaczął po kolei zmywać naczynia. Kiedy wszystko było już umyte, chłopak zabrał się za sprzątnięcie bałaganu, który narobił podczas przygotowywania lemoniady. Odłożył wszystkie rzeczy na swoje miejsca, a następnie wziął ścierkę i przetarł blat. Musiał oczywiście ją pomoczyć, żeby pozbyć się soku z cytryny. Na szczęście zostało mu jeszcze trochę wody w wiadrze, więc ją wykorzystał. Następnie wziął owe wiadro i poszedł do studni, żeby wylać resztę wody, a następnie wrócił i odłożył je na miejsce. Kiedy wszystko już było gotowe chłopak wrócił na scenę do Aiko, gdzie miał się pojawić po skończeniu sprzątania.

[Izuro]

Sōta
"Czas na przedstawienie.."
Misja rangi D
15/15 - Misja ukończona.
Lato, 394 roku Twoje ostatnie zadanie wykonałeś bardzo szybko. W końcu nie było tak dużo mycia, każdy gdy cię spotykał poklepywał cię i dziękował za świetną lemoniadę. Kiedy spotkałeś Aiko ta również cię poklepała, ukłoniła się i dodała.
- Dziękuję ci za trud włożony w Teatr "Złoty Kłos". Wpadaj do nas częściej. Powodzenia... - uśmiechnęła się do Ciebie, wręczyła ci mieszek pieniędzy i po chwili zniknęła wciąż jeszcze coś pracując. Dla Ciebie misja się zakończyła. Po wyjściu z budynku dostrzegłeś, że było już późno. Księżyc przyświecał ci drogę, a Ty mogłeś być z siebie naprawdę dumny za to jak się spisałeś na swojej misji. Co dalej pocznie nasz bohater? Trening, misja, odpoczynek? Jedno było pewne, doświadczenie jakie zyskałeś i pieniądze napewno się przydadzą. Może warto kiedyś odwiedzić swoją nową znajomą? Widać, że cię polubiła, ale było trochę starsza...