Wioska Akatori

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Niebezpieczeństwo " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube]

  Ukryty tekst

Tak się składało, że nie zamierzał spędzać tutaj kolejnej nocy. Zdecydował się na późny obiad w okolicznym zajeździe, gdzie nie szczędził sobie picia. Ot, kilka kufli powinno mu wystarczyć. Nic, co zwaliłoby go z nóg. Tak napojony i najedzony, nim całkiem zaszło słońce, ruszył w stronę stolicy tej północnej prowincji. Wyglądało na to, że kolejną noc spędzi na trakcie, w prowizorycznym obozie, lub na jakimś drzewie - w zależności co będzie wygodniejsze w danej chwili i sytuacji. Zakładając, że nie natrafi na żaden przydrożny lokal po drodze z Akatori w głąb terenów Daishi. Gdyby jednak trafił na karczmę, zajazd, czy innego rodzaju Ryokan postanowiłby się zatrzymać właśnie w nim. Zawsze są to lepsze warunki niż sen na trakcie, lub pod gołym niebem.

Tam również zjadłby obiad, napił się - był człowiekiem i miał proste potrzeby. Droga do Seiyamy na pewno trwała przynajmniej kilka dłuższych dni, dlatego w każdej możliwej sytuacji preferowałby gdzieś się zatrzymać, niżeli spać na drodze. Nie chciał zostać przez sen obrobiony przez jakichś rabusiów. Ufał sobie i swojej koncentracji, ale każdy popełniał błędy, a śpiący człowiek najwięcej. Gdyby musiał nadrobić nieco drogi, by dotrzeć przed porą nocną, to właśnie tak by uczynił, to dalej nie byłoby dla niego równoznaczne z forsowaniem się. Dalej - gdyby spotkał jadący wóz w głąb regionu, gdzie doprowadzono by go do Seiyamy, to na pewno by się spróbował zabrać, choćby jako darmowy ochroniarz. Nie zamierzał zdzierać z ludzi za to pieniędzy, sam był na doczepkę i właśnie wspólne pokonanie drogi by mu wystarczyło i byłaby odpowiednią zapłatą. Jeśli potrzebowałby, to zidentyfikowałby się jako stróż prawa z Shigashi. Mimo wszystko łatwiej zaufać komuś z taką odznaką niż pospolitemu zbójowi na drodze.
- Centrum - Seiyama - Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Daisuke]

-Może być, Ry... Rekinko- Ugryzł się w język w ostatniej chwili. Ton jej głosu wskazywał, że nie ma ona ochoty na żarty na ten temat. Walka teraz mogłaby być dość ciekawa i niejednoznaczna, ale Daisuke wiedział, że to niepotrzebne ryzyko. Nie bał się tej walki, ale niczego nie mógł w ten sposób osiągnąć, więc po prostu odpuścił. Czasem trzeba i tak podejść do niektórych spraw.

-Ulotki? Nie wiem, miałem w dupie te latające wszędzie śmieci- Potrzebował chwili, żeby skojarzyć, o czym mówi Toshiko. Ulotki, najemnicy, Han Sozo. Kompletnie nie pasowało to do jego kręgu zainteresowań. To były sprawy wielkich tego świata. Bogato ubranych, pachnących i elegancko się zachowujących. Sprawy polityczne, wielki intrygi i jeszcze większe porażki. Daisuke zamiast tego był człowiekiem bardziej przyziemnym, skupiającym się na własnym przetrwaniu, a nie ratowaniu innych.

-Chodzę sobie od osady, do osady, próbując jakoś przeżyć. Jakoś sobie radzę w bitce, więc o zarobek nie trudno. Ale nie... Dla żadnego klanu nie pracuję- Odpowiedział, ale nie była to jakkolwiek ciekawa informacja. Sam przed sobą chyba nawet nie bardzo potrafił przyznać, jaki jest w ogóle jego cel. Co robił? Co planował? Na razie szwenda się po karczmach, upijając się, a potem idąc do kolejnej. Jakaś praca zawsze się znajdzie, ale długo nie zabawia wśród tej "cywilizowanej" części świata, której on sam osobiście nienawidzi. Ich wspólna podróż trochę zajęła, ale wkrótce na horyzoncie pojawił się obrys osady. Plan Toshiko wydawał się postępować.

[Hoshigaki Toshiko]

Po pewnym czasie udało im się dotrzeć do osady, na dodatek - chyba tej samej, do której pierwotnie zamierzała dotrzeć Toshiko. Nic nie wskazywało na to, żeby mieścina miała jakoś ucierpieć albo przeciwnie - wzbogacić się na najemnikach shinobi, którzy zebrali się tutaj ponad rok temu. Niemniej, teraz nie było to aż tak istotne. Liczyło się raczej to, że mieli tutaj z Daisuke znaleźć posiłek, miejsce do spania i pewnie jakiś napitek. Po drodze słuchała tego, co mówił i... wyglądało na to, że jej kompan nadawałby się całkiem nieźle na pirata, podobnie jak ona nie będąc specjalnie zainteresowanym "wielkim" światem.

- O widzisz, to byś się dogadał z moją dawną załogą. Razem z nimi łupiłam część wiosek na terenach Ryuzaku i na wyspach Morskich Klifów. Ech, to było dobre życie, żadnego pana nad głową... - zamyśliła się na moment, zanurzając w "beztroskich" wspomnieniach. - Niestety, złapali nas w końcu jak ten pies Natsume wziął większość za karki i stworzył Cesarstwo. Parę lat i prawie nie ma wolnych załóg. Większość moich albo wycięli w pień, albo zamknęli w kopalniach. Mnie darowali tylko dlatego, że z jakiegoś powodu wstawił się za mną przywódca mojego klanu. Oczywiście, teraz mam u niego dług i muszę to jakoś kurwa odpracować, bo inaczej nie dadzą mi spokoju. Ty gdzie się wychowywałeś? Tutaj, w górach? -

Kiedy weszli do wioski, dopytała się szybko o najbliższa karczmę i tam pokierowała ich kroki, aby w końcu mogli usiąść ciężko przy stoliku i zamówić coś do jedzenia i sake.

[Daisuke]

Po dawnych wydarzeniach nie został nawet najmniejszy ślad, a osada, do której trafili, wyglądała jak każda inna. Może kiedyś zebrała się tutaj jakaś grupa wielkich wojowników, a może równie dobrze nikt istotny nie przechodził tędy od dziesiątek lat. Po obecnym stanie wioski nie dało się tego w żaden sposób wywnioskować. Na całe szczęście mieli coś, co było w tym momencie najbardziej potrzebne spragnionemu podróżnikowi. Tawerna.

-No tak jak to zwykle bywa. Ktoś się musiał przywalić. Dlatego zbieranie się w większe grupki nie ma zbytnio sensu. Zbyt prosto potem takich wyłapać- Opowieść Toshiko była ciekawa. Wyprawy łupieżcze, walka, brak kogoś nad sobą. Rzeczywiście Daisuke pasowałby do tego zespołu, ale jak wynikało ze słów Rekinki, niestety już nie istnieli. Tak to niestety funkcjonowało, że władza nie lubi konkurencji, a każdy przejaw indywidualizmu bardzo szybko próbują stłamsić.

-Wychowałem... Heh, dobre słowo. Tak, pochodzę z tych gór, ale obecnie nic mnie z tym regionem nie łączy- Na jego twarzy pojawił się ironiczny uśmieszek, na samo skojarzenie z jego ojcem. Kiedyś pewnie wkurzyłby się i zaczął wszystkim rzucać. Teraz jednak patrzył na to z większym dystansem i pogardą. Mimo swoich zapewnień, że przecież niczego tutaj więcej nie ma, co by go trzymało, to jednak wciąż tutaj przebywał. Nie był to przypadek, choć on wolał tak myśleć.

-Trzeba jednak coś będzie niedługo znaleźć do roboty, bo ileż można chodzić od wioski do wioski i szukać zarobku. Teraz mamy jeszcze tę sprawę z Badaczem, ale co potem? Nie wiem. Trzeba będzie poszukać jakiegoś wyzwania. Nie ma nic gorszego niż brak możliwości poprawiania swoich umiejętności- Wreszcie dotarli do tawerny, gdzie Daisuke natychmiast zamówił sake. Potrzebował zwilżyć gardło, tym bardziej że jakoś język mu się rozplątał i zaczął dzielić się swoimi wątpliwościami z towarzyszką.

[Hoshigaki Toshiko]

- Ta, przyznaję, że też mi to przyszło do głowy, jak nas wyłapali. - zgodziła się z Daisuke, kiedy ten mówił o braku sensu zbierania się w większe grupy. Pamiętała dobrze zawód i wściekłość po tym, jak ich złapano. Pierdolony cesarzyk, który wymyślił sobie zagarnąć morze i Morskie Klify dla siebie... Przy takich dużych graczach chyba rzeczywiście nie warto było organizować się w więcej, jak parę osób. Potem na moment zmilkła, słuchając dalej kompana.

- Czyli jesteś góralem? Co robiłeś za dzieciaka? Kozy i owce ganiałeś? - spytała Rekinka, trochę rozbawiona wizją małego Daisuke hasającego po halach, a trochę rzeczywiście zaciekawiona. Żeby jednak jego duma nie poczuła się nazbyt urażona, dodała. - U mnie nie było niczego podobnego do tych szczytów, które macie tutaj. Śniegi mamy, wiadomo - swoją drogą, do tej pory nie wiem, jak rolnicy są w stanie coś wyhodować w naszym klimacie - ale żeby takie góry i doliny mieć, jak tutaj... no, nie zdarza się. Widok stąd ładny - choć sama i tak wolę otwarte morze. -

Potem moment zastanowiła się nad tym, co chce robić dalej w życiu - Daisuke wydawał jej się dobrym kompanem i chętnie wykona z nim zlecenie dla tego dziwaka, który ich zatrudnił, co jednak potem? Dalej miała dług wobec klanu, choć przyznawała to z niechęcią. Nie znosiła mieć długów. Tym bardziej, że cholera wie, co będzie, jeśli go nie spłaci na czas. Dlatego przez moment zwlekała z odpowiedzią, zastanawiając się - a że w tym czasie dostali jedzenie i gorzałkę, to zwilżyła najpierw gardło.

- Wiesz co... myślę, że potem mimo wszystko wrócę na Morskie Klify, odpracować trochę ten cholerny dług wobec klanu. Roboty na wyspach nie brakuje, gdybyś był zainteresowany zwiedzaniem świata, ani wyzwań. Potem myślałam, żeby może wybrać się na Kami no Hikage. Po portach trochę się plotkuje, że niektóre z ostatnich wolnych załóg zbierają tam ludzi i kusi mnie, żeby to zobaczyć, choć pewnie trzeba być naprawdę porządnym zabijaką, żeby tam się dostać. No a jeśli nie to, to w sumie można zawsze zaczepić się w Ryuzaku no Taki albo w Shigashi - jedno i drugie wydaje mi się dość dobrym miejscem na zarobek i na trening. -

[Daisuke]

Mądry ninja po szkodzie. Jak to zwykle bywa, mądrość przychodzi z czasem, a najlepszą nauczkę daje samo życie. Daisuke doskonale to znał. Przeszedł przez wiele trudnych momentów, za każdym razem wychodząc z tego silniejszy. Porażka tylko go napędzała do dalszego działania. Toshiko także nie miała łatwo. Jej grupa się rozpadła, a ona nie mogła za wiele z tym zrobić. Cesarz sobie po prostu zagarnął, co chciał, jakby morza i dzikie tereny należały do niego. Tematu jednak nie było co kontynuować, bo Rekinka chyba niezbyt dobrze reagowała na samo wspomnienie o tamtych wydarzeniach.

-Tak, pewnie. Każdego ranka wchodziłem na najwyższy szczyt i zjeżdżałem na ośle- Ironicznie odpowiedział na żartobliwą wizję młodości w tych regionach. Faktycznie, góry bywały piękne, ciężko było temu zaprzeczyć. Może to właśnie to nadal go tutaj trzymało. Może to nie wspomnienie o rodzinie, o wspomnienie o tych okolicach. Tak. To było zdecydowanie lepsza opcja, bo nie pokazywała aż takiego przywiązania do innych osób, które prawie zniszczyły mu życie. Chciał wierzyć w to, że to wyłącznie przywiązanie do tych ładnych widoków go tutaj trzyma.

-Właśnie. Podobno u was jest cholernie zimno. Jakim cudem jesteście tam w stanie normalnie przetrwać? U nas życie na najwyższych szczytach graniczy z cudem, przez panujące tam mrozy. Wy je macie praktycznie przez każdy dzień w roku- Gdy wspomniane zostało o śniegu, Daisuke przypomniał sobie jedne ze swoich lekcji o świecie, których udzielił mu jego mentor. Opowiadał o mroźnych regionach Morskich Klifów. Wieczna zima, niskie temperatury, lód. Z uznaniem pokiwał głową, gdy Hoshigaki wspomniała o rolnikach pracujących w tak trudnych warunkach. To faktycznie cud, że mieli co tam jeść poza śniegiem.

-Do Shigashi jest bliżej. Pewnie zaczepie się tam za jakąś robotą. Może kiedyś wybiorę się na wasze wyspy, skopać dupę temu cesarzykowi- Pierwsza butelka szybko została opróżniona, a i sam Daisuke zrobił się bardziej wylewny. Przyznał, że choć nie ma konkretnych planów, to jednak wizja wybrania się do Shigashi byłą mu bliższa, chociaż deklaracja wparowania do samego pałacu cesarza, aby mu wymierzyć siarczystego kopa w dupę za to, co zrobił załodze Toshiko, bardzo mu się spodobała.

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko parsknęła, słysząc zarówno wizję Daisuke zjeżdżającego na ośle z gór, jak i wizję jego kopiącego tyłek Cesarza. Ta, to byłby piękny widok. Ciekawe tylko, ile mocy się kryje za tymi buńczucznymi stwierdzeniami? Przypomniała sobie, że chciała sama przekonać się, jak dobrym wojownikiem jest Daisuke, dlatego pomiędzy kęsami jedzenia i łykami napitku odparła:

- Chętnie zobaczę, jak się naparzasz z Cesarzem, ale najpierw może odpocznij, a potem zrobimy sobie ten sparing, o którym mówiliśmy. Bo jeśli mnie nie dasz rady, to Cesarzowi tym bardziej. - wyszczerzyła rekinie zęby w uśmiechu. - A co do żarcia, to w sumie sama nie wiem, jak nasi rolnicy dają radę coś wyhodować. Mamy trochę gorących źródeł, to może jakoś niedaleko nich gleba jest cieplejsza czy coś, nie mam pojęcia. Ale podejrzewam, że gdyby nie ryby i handel z Ryuzaku, to Klify przymierałyby głodem - i tak im się to zdarza. Dlatego też tyle osób do wolnych załóg ciągnie, bo często łatwiej tak się utrzymać, zwłaszcza jak się nagle okaże, że plony poszły się jebać, bo jednak pogoda nie dopisała. -

Resztę posiłku spędziła rozmawiając o mniej i bardziej trywialnych detalach z Daisuke, po czym poszła wynająć dla nich pokoje. Najbliższy tydzień spędziła sama na treningach oraz na pilnowaniu, by rany Daisuke dobrze się goiły. Im szybciej będzie na nogach, tym szybciej będą mogli spróbować się przeciwko sobie. Gdy ten wreszcie doszedł w pełni do sił, zaciągnęła go na nieużytkowane pole niedaleko wioski, gdzie mieli dużo miejsca na starcie.

[Daisuke]

-Ehh, marudna jesteś...- Kolejny iroczniczny żarcik wydobył się z jego ust. Najwidoczniej jednak obojgu tego typu teksty się podobały. Nie mieli jakiegoś kija w dupie, żeby zaraz się obrażać. Choć pewnie kilka słuchających ich osób, o ile ktoś odważyłby się podsłuchiwać dwójkę tak rosłych ninja, mogłoby być zdegustowanych takim zachowaniem.

Prowadzili jeszcze wiele rozmów. O różnych częściach świata, o przygodach ciekawszych bądź bardziej wkurzających. O różnym podejściu do życia. O przeszłości. O przyszłości. Podobnie też upłynęło im kilka kolejnych dni. Będący pod dobrą opieką medyczną Daisuke zdrowiał, a jego ciało miało okazję pokazać, że jest prawdziwym człowiekiem z żelaza. Jego gburowatość nie pozwoliła mu jednak podziękować za udzielaną pomoc. Zamiast tego bardziej skupiał się na powrocie do formy i zaplanowanym sparingu.

-To co? Jakieś zasady? Czy pełna dowolność?- Określenie zasad może nie było kluczowym, tym bardziej że Daisuke i tak nigdy ich nie przestrzegał. Tym razem postanowił jednak sprawdzić się w równym pojedynku. Czy jest już gotowy? Czy noga nie odmówi mu posłuszeństwa? Wydawało się, że nie. Podczas rozgrzewek czy treningów także nie odczuwał już bólu, ale kto wie, czy przy mocniejszym trafieniu dawna kontuzja nie da o sobie znać. W razie czego zawsze ma Toshiko, która ponownie go poskłada. Chyba nawet pasował mu taki układ.

[Hoshigaki Toshiko]

Kiedy już noga Daisuke zaleczyła się na tyle, by mógł normalnie funkcjonować - Toshiko zadbała, żeby nastąpiło to jak najszybciej, ciekawa umiejętności nowego kompana - stanęli naprzeciwko siebie, z dala od wioski. Nie była pewna, czy młody facet przed nią stosuje jakieś techniki, ale stawiała raczej na to, że korzysta głównie z taijutsu, przynajmniej sądząc po jego posturze. Mógł zatem z tego wyniknąć ciekawy pojedynek, gdyż ona sama podobnie stawiała na siłę własnych mięśni, zamiast na chakrę. Zapytana o zasady, wzruszyła ramionami.

- Jeśli ci to pasuje, to możemy spróbować bez technik chakrowych jechać, chociaż na moje to nie wydajesz się być ich fanem tak czy inaczej. Poza tym... bez ciosów w tył głowy, bo dobrze by było jednak przypadkiem się nie zajebać tutaj nawzajem. Chociaż oczywiście mówię to ze względu na twoje dobro. - wyszczerzyła zęby Rekinka, pewna, że jej kompan myślał dokładnie przeciwnie, po czym stanęła jakieś 10 metrów naprzeciwko niego, gotowa do walki.

  Ukryty tekst

[Ario]

Toshiko "Ryba" Hoshigaki vs Daisuke "Kisuke Multik" Nakasada Kategoria: Bambik Mniejszy

Walka zakontraktowana na nieograniczoną liczbę tur.
Warunki zwycięstwa:

• Jeden z zawodników jest niezdolny do dalszej walki (nieprzytomny, nieżywy, wyczerpany)
• Jeden z zawodników się podda (uniesienie ręki, odklepanie, słowne przyznanie się do porażki)
• Jeden z przeciwników odniesie uraz wykluczający go z dalszej walki (złamanie, oderwanie kończyny lub głowy)

Zasady Walki:

• Posty do walki dawane są naprzemiennie (A-B-B-A)
• Walkę zaczyna Ryba
• Ze względu na zapowiadającą się walkę taijutsu - prośba o jak najdokładniejsze opisywanie wszelkich ataków, bloków - w tym w które miejsce celuje, a także które miejsce jest bronione - wszystko będzie miało wpływ na wynik sędziowania.
• Walka toczy się bez przerwy, dopóki nie padnie informacja z mojej strony, że walka dobiegła końca.
• Budowa hajda powinna składać się z (w podanej kolejności): KC i chakra (odliczana przy każdorazowym użyciu technik), statystyki postaci, NOWE techniki, których zamierzacie używać, AKTUALNE techniki, które są podtrzymywane, STARE techniki, których użyliście i chcecie użyć w przyszłości (żeby nie szukać po forum, to możecie sobie taki schowek zrobić)

Mapka

Legenda:
Kisuke Multik - czerwona kropka na środku
Ryba - niebieska kropka na środku
Górna lewa strona - płot, który wchodzi na kawałek skały i tam zaczynają się pola rolnicze jakiegoś chłopa
Prawa strona: Sporawa kałuża (mały zbiornik wodny)
Prawo dół: Duża skała
Dodatkowo drzewa, które rzucają cień
Słońce z prawej górnej strony (wraz z zaznaczonymi cieniami, z której strony)

1 kratka = 1 metr

[ RUNDA PIERWSZA Mimo, że znaliście się od nie aż tak dawna, że wykonaliście wspólnie jedną misję, a nawet pracowaliście pod tym samym człowiekiem, który tytułować się raczył Badaczem, tak teraz staliście naprzeciw siebie. Wiele można powiedzieć o waszej relacji, ale raczej nie mieliście ani konfliktu, ani złej krwi. Daisuke był zdecydowanie osobą, która nie dawała sobie dmuchać w kaszę, a jego umiejętności nie raz pozwoliły mu na uratowanie zarówno siebie, jak i towarzyszy. Jego twarde jak skały pięści służyły zdecydowanie do obijania wrogom ryjów, aniżeli miałby sortować w bibliotece alfabetycznie zwoje niczym bibliotekarz. Toshiko zaś była charakterną kobietą o głębokim gardle, co nie raz zaznaczyła wypijając trunek na tzw. shinobijski hejnał, zyskując przy tym aprobatę głównie męskiej części widowni. Jej umiejętności bojowe były nieco bardziej rozwinięte od Daisuke ze względu na przynależność do konkretnego klanu, co mogła pokazać na ostatnim przeszukiwaniu katakumb.

Mimo podobnych charakterów, oboje darzyli się mniejszym lub większym szacunkiem, zaś teraz postanowili zmierzyć się w Shinobi Kumite, celem udowodnienia zarówno sobie jak i przeciwnikowi wyższości. Dwójka walczących znajduje się na polanie, niedaleko Wioski Akatori, słynącej głównie z rolnictwa i pośrednio z górnictwa, co naturalnie pokazywało ukształtowanie terenu. Rozległe pola, gdzieniegdzie rozrzucone skały, jakby nienaturalnie wyplute przez Bóstwo, które od niechcenia rzuciło tu czy tam drobny kamulec, czy to głazy, dopełniały widoku porastających samotnie drzew, a te które miały więcej szczęścia, zbiły się w drobną grupkę, gdzie w ciszy ich gałęzie powiewały targane przez silnie powiewający wiatr.

Było słonecznie, co zdecydowanie odczuła Toshiko. Światło padało jej na twarz, jakby na złość akurat dziś miało być pierwszy raz tak ciepło od dłuższego czasu. Gdyby nie wcześniej wymieniony wiatr, który sprawiał, że gorąc ze słońca został wymazany przez zimne dmuchnięcia, można byłoby spokojnie położyć się i poopalać, relaksując się w rytm żyjącej wkoło natury. Plusem dla kobiety była niewielka kałuża, którą mogła wykorzystać do niektórych wodnych technik, jednak ta była bardzo blisko Daisuke, który raczej nie pozwoli jej osiągnąć przewagi w tak łatwy sposób. Zaś sam Nakasada od początku przyjął zdecydowanie lepszą pozycję. Nie dość, że czuł ciepło na plecach, tak nie musiał robić min jak Toshiko, gdy starała się odruchowo mrużyć oczy. Nie wszystko jednak było takie proste - teren, na którym się znadywali sprawiał, że Toshiko było delikatnie wyżej, niż sam Daisuke, jednak trudno powiedzieć, czy to ma aż tak duże znaczenie. W każdym starciu trzeba jak najlepiej wykorzystywać otoczenie, nawet jeżeli elementów nie jest aż tak dużo. Jednak zapewne jedno jak i drugie o tym doskonale wiedzieli - wszak nie żyją na tym świecie od dziś.

Dzieliło ich dziesięć metrów. Jeden z liści został wyrwany z pobliskiego drzewa i pod siłą pchnięć niewidzialnej dmuchawy wyginał się na wietrze, aż finalnie upadł na ziemię, dokładnie pośrodku dwójki przeciwników. To było jednoznacznym znakiem, że pojedynek właśnie się zaczął.

[Hoshigaki Toshiko]

Ach, tego Toshiko było potrzeba. Porządnego pojedynku, - nawet jeśli jej przeciwnik był świeżo zaleczony po ostatnio odniesionych ranach, to Daisuke wydawał się twardym skurwielem, takim jakich Toshiko lubiła najbardziej. Krew w niej buzowała radośnie, a wczoraj nawet nie popiła specjalnie, więc i kac jej nie męczył. Tylko to słońce trochę wkurwiało. Dlatego zaczęła pojedynek spokojnie, obchodząc Daisuke po łuku od prawej strony, szczerząc kły i starając się najpierw poprawić nieco swoją pozycję - na chuj w końcu szarżować pod słońce, skoro może trochę wyrównać szanse? Dłonie miała nieco uniesione, gotowa zablokować cios, gdyby jej rywal zaszarżował ostro na nią. Jeśli to się nie stało, to gdzieś na poziomie kałuży zaszarżowała ona sama, podbiegając do Daisuke, biorąc zamach otwierającym pojedynek ciosem jak do techniki Gangeki, zapewne znanej jej rywalowi.. chyba, że źle go oceniła.

  Ukryty tekst

[Daisuke]

Pogoda była całkiem przyjemna, choć dla Daisuke nie stanowiło to właściwie żadnej różnicy. Należało mieć jednak na względzie otoczenie, w którym walka miała się stoczyć. Źródła wody, które mogą zostać wykorzystane przez Toshiko, która wygląda na kogoś obeznanego w tych sprawach. Zadeklarowała ona jednak, że pozwoli sobie na wstrzymywanie się z korzystaniem z pełni swoich umiejętności. Daisuke gardził chakrą, ale wiedział, że ninja bazują na niej, zabierając im możliwość ich używania, tak naprawdę stają się oni praktycznie bezbronni. Jego umiejętności bazowały jednak na nieco innym schemacie, chociaż postronny obserwator zapewne uznałby, że korzysta z chakry, choć przecież Włócznik nie uwolniłby jej ani odrobinki.

-Nie obrażaj mnie. Dawaj wszystko co masz- Zanim jeszcze pojedynek się zaczął, jasno dał do zrozumienia, żeby Hoshigaki nie traktowała go jak małego chłopca, który zrobił sobie kuku i teraz trzeba pilnować, aby ponownie sobie nie zrobił krzywdy. Mieli stoczyć walkę, a każda walka powinna być prowadzona na pełnych obrotach. Wstrzymywanie się było dla słabych. Zasady były dla słabych.

Liść opadł na ziemię, sygnalizując początek pojedynku. Toshiko zechciała poprawić swoją pozycję. Faktycznie stała praktycznie idealnie pod słońce, dlatego zechciała nieco wyrównać szanse, jej prawo. Daisuke jednak postanowił w miarę szybko skrócić dystans, bo właśnie w bezpośredniej walce się specjalizował, co nie było chyba zaskoczeniem dla nikogo. Ryba chciała przejść do defensywy, więc Nakasada jej to umożliwi. Gdy znalazł się blisko, wyprowadził swoje uderzenie. Nie zaciskał jednak dłoni w pięść, a uderzył całą dłonią. Oczywiście ktoś wprawiony w tym stylu dostrzegłby, że jest to technika Hōshō, ale pomimo tego, że zazwyczaj bywa używana jako raczej defensywna, to Daisuke preferował ją wykorzystywać w ataku, zwłaszcza zaraz na początku swoich starć.

  Ukryty tekst

[Daisuke]

Disclaimer:
Z racji upływu długiego czasu, raczej wątpliwej aktywności Hanumana w ogóle, a w szczególności na Toshiko, pozwoliłem sobie "zakończyć" walkę i opuścić wątek fabularny.
NIESTETY trzeba będzie liczyć na ponowne spotkanie i rewanż.

Walka nie szłą po jego myśli. Rany, które odniósł podczas misji, pomimo zagojenia, nadal miały swoje efekty. Poruszał się wyraźnie wolniej niż jeszcze jakiś czas wcześniej. Kondycyjnie także bardzo ciężko było mu wytrzymać tempo, jakie narzuciła Rekinka. Rezultat takiej walki nie mógł go satysfakcjonować, ale nie mógł też mieć do Toshiko pretensji. Walczyła godnie, nie dając przeciwnikowi forów ze względu na jego stan zdrowia. Niestety ich wspólne chwile musiały wreszcie dobiegnąć końca. Misje dla Badacza przynosiły pewną odskocznię od zwykłego podróżniczego życia, ale i to musiało się kiedyś skończyć.

Mijały kolejne miesiące, pory roku, aż wreszcie Włócznik na swojej drodze ponownie znalazł się w tej samej okolicy. Wioska nadal była taka sama jak wtedy, nic właściwie się tutaj nie zmieniło. Ludzie lubili tkwić w miejscu, zarówno fizycznie jak i mentalnie. Po co coś spróbować zmienić, skoro obecnie jest dobrze? Tego typu podejście sprawiało, że Daisuke gardził takimi prostymi ludźmi. Nadal jednak nie odmawiał im pomocy, pieniądze przydają się wszędzie, a skoro jest okazja zarobić, to warto z niej skorzystać. Na początku dobrze zacząć od tutejszej tawerny. Tam zazwyczaj czas spędzają ludzie i tam dzielą się swoimi bolączkami oraz problemami.

[Yuki Hoshi]

~ 1/15 ~

”Wypadek w Kopalni” Misja Rangi D Daisuke

Daisuke zmierzał do miejscowej tawerny. Tawerna sama była mała, bardziej nastawiona na przyjmowanie okolicznych mieszkańców, niż podróżnych z najróżniejszych świata stron. Tak to już było w workach niedaleko Głębokich Odnog. Szczęśliwie, mieszkańcy wioski mieli do zaoferowania światu to, co wyrosło na ich polach oraz co wydobył z kopalń, przez co zdarzali się tu przejezdni kupcy, a także pojawiali się ludzie klanów. Okazjonalny shinobi też się tutaj znalazł. Dlatego w tawernie było kilka miejsc do spania - pokój wspólny z kilkoma posłaniami oraz może pokój czy dwa dla kogoś ważniejszego. Czasami można też było przespać się w chacie sołtysa, ale to była opcja dla ważniejszych gości.

Sam Daisuke nie szukał spania, ale możliwości, prawdopodobnie, aby sobie takie spanie zapewnić. Bycie na prowincjo jednak łatwo wysysało zawartości sakiewki bardzo szybko. Ceny może były i niskie, ale i zarobki o wiele mniejsze niż w bardziej cywilizowanych częściach świata. Klany i bogacze płacili więcej.

Kiedy wszedł do tawerny, od razu zorientował się, że coś jest nie tak. O tej porze powinno być dość pusto, dopiero wieczorami schodzili się do tawerny, szczególnie pod koniec tygodnia. Teraz jednak w tawernie byli ludzie. Głównie kobiety. Zajmowały się przygotowywaniem jedzenia i zastawianiem stołów. Był to nietypowy widok, ale kiedy o tym pomyślał, właściwie nie widział nikogo w okolicy na polach.

Kiedy wszedł do środka, wszystkie uniosły na niego swój wzrok. W ich oczach mógł zobaczyć strach, smutek, niektóre wyraźnie płakały wcześniej, chociaż teraz były dość skupione i zdeterminowane. Jego widok nie był jednak tym, na który czekały i wróciły do swojej pracy. Poza jedną, która bez wahania do niego podbiegła.

- Jesteś shinobim, prawda? Widziałam cię tu dawno temu, z taką niebieską dziewczyną - powiedziała i niemal złapała go za ramię, ale w porę się zreflektowała.

Była ładna, o wiele niższa od niego, może trochę młodsza. Może nie była pięknością na miarę Asaki z Dashi, ale z całą pewnością wyglądała przystępniej. Jej włosy były ciemnobrązowe, spięte w sposób, który oznaczał, że jest zamężna, a ubrana była w prosty strój. Nie było w niej nic wyszukanego - dziewczyna, jakich było wiele na świecie, z twarzą opaloną pracą w słońcu oraz dłoniach wyraźnie znających ciężkie życie. A jednak było w niej coś - determinacja, jakaś siła i zdecydowanie. Musiała być też odważna - ot tak podeszła, bez wahania, do Daisuke, który budził respekt.

- Był wypadek w kopalni, ci co mogą, tam pomagają, ale nie mamy nikogo, kto jest shinobim. Proszę, pomóż!

[Daisuke]

Podróżowanie po mniej uczęszczanych terenach pozwalało Daisuke nieco odsapnąć od tego wielkomiejskiego życia. Irytowały go wszelkie nowobogackie zachowania. Kupcy czy właściciele ziemscy bardzo często sądzili, że posiadając dużo Ryo, mogą sobie pozwolić na zakupienie absolutnie każdego. A zwłaszcza takiego niepozornego podróżnego jak Daisuke. Traktowali go prawie jak włóczęgę i za marne pieniądze chcieli zrobić z niego chłopca na posyłki. Pieniądzem nie gardził, ale miał swoje limity, a jak któryś przesadził, to szybko mała sprzeczka zamieniała się w obicie twarzyczki. Oczywiście to pięści Daisuke lądowały na twarzy temu co chwilę wcześniej oferował mu drobne prace. Na prowincji było jednak o wiele spokojniej, bo i mniej strażników z listem gończym za kolejne pobicia.

Wszedł do tawerny, tak jak zwykle, raczej zbyt mocnym ruchem. Zazwyczaj spotykało się to z jakąs reakcją w środku, jednak na widok jego niezbyt urodziwej twarzyczki, potężnych mięśni i włóczni na plecach, wszyscy chowali się po kątach. Tym razem ponownie dostrzegł strach, ale czuł, że to nie on był tego powodem. To było nawet dziwne uczucie. Może gdyby nie był do cna zdemoralizowanym osobnikiem, ruszyłoby go jakieś sumienie. Nie było jednak czasu szukać resztek człowieczeństwa, gdzieś na dnie swojego jestestwa, bo za chwilkę został zaczepiony przez jedną z pracujących tutaj kobiet.

-Oczywiście, służę pomocą- Lekko się napiął, próbując pokazać, że jest gotowy do pomocy oraz pełen sił, nie chcąc przy tym przesadzić. Udawał bardzo dobrego obywatela, więc wszelkie pochwałki mógł zachować dla siebie. Tym bardziej, gdy towarzyszyła mu taka urodziwa dama. Słyszał różne opowieści o znanych pięknościach, takich jak na przykład Shirei-kan klanu Maji czy jej siostra, o tutejszych także, jednak nigdy nie spodziewałby się, że napotka osobę z takich opowieści na własne oczy. Nie żeby zatracił dla niej swoje serce, którego (mówiąc w przenośni) raczej nie posiadał.