Brzozowy zagajnik

[Kuroi Kuma]

Ciężkie czasy noooo tak. Lecz ciężkie dla każdego, nikomu nie było łatwo i nikt nie mówił, że mu łatwo i przyjemnie. A może był taki ktoś? Zdecydowana większość po prostu robiła swoje, pracowała podobnie jak Ci tutaj zarabiając na chleb i swoje zachcianki od czasu do czasu pozwalając sobie na rozwijanie biznesu. Czy nie tak samo było z shinobimi? Może i rozwijali się bardziej do bojowych zadań, ale koniec końców też robili swoje, a wynagrodzenie nie było na tyle niebotyczne, by opływali w luksusy. No może prócz Ocira, ale ten to zupełnie inna historia.
-Co racja to racja. Shinobi to głównie kłopoty, ale jakoś trzeba zapracować na chleb. Wy sprzedajecie towary, ja zaś staram się, by takim jak Wy się nic nie stało - wzruszył ramionami, nie było co tutaj więcej dodać, bo w sumie od tego głównie byli shinobi, od tego, by ochraniać. Byli ludzie niezwiązani z żadnym rodem, Ci którzy posiedli zdolności wykorzystania chakry i używali je do własnych celów, lecz czy tych można było nazwać shinobim? Kuroi traktował to jako funkcję, jako zawód, zupełnie jak piekarz czy inna kurwa.
-Dziękuję, za Twoje dobre słowa. Na razie nie chcę mu przerywać opowieści. - kiwnął jej głową w niemym podziękowaniu nadal utrzymując głos dosyć nisko, by wspomniany Kenjiro mógł w spokoju przekazywać reszcie zebranych przy ognisku swoją opowieść. Uśmiechnął się pod nosem na wieść o sztuczkach shinobi. Pieprzone iluzje - wypuścił powietrze nosem śmiejąc się cicho. Nie znosił ich i jak widać nie był w tym samotny. Pojawiające się pałace zakrzywiające czas i przestrzeń, do tego wszechogarniająca mgła. Skoro jednak przodek Kenjiro zdawał sobie sprawę, że była to iluzja, to może umiał posługiwać się chakrą? Może sam opowiadający potrafił też ją wykorzystywać. Staruszek za to zastanawiał się co to za pałac i gdzie w ogóle coś takiego zobaczył nasz Dziadyga, lecz sam wkręcił się w tą opowieść na tyle, że nie chciał jej przerywać. Podszedł więc bliżej i usiadł bliżej zebranych, uważając by nie zrobić przy tym żadnego hałasu. Zważając na każdy krok, na każde działanie które mogłoby wyrwać Kenjiro z rytmu opowiadania.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B

  Ukryty tekst

- Błyszcząc wśród kryształów -
Kuroi Kuma
9/57

---

Na pewno znalazłby się i taki, nie ciężko szukać daleko - w końcu wszystko przychodziło łatwo pustynnemu księciu, znajomemu czy też liderowi kurczowłosemu staruszkowi. Jednak czy o tym pomyślał? To coś indywidualnego, więc nie musimy tego rozpatrywać. Rzeczywiście jednak sam staruszek poruszył w głowie myśl właśnie o nim, młodym faraonie. Wróciwszy do właściwych wydarzeń, zapewniłeś kobietę swoimi słowami, że tak naprawdę nie masz złych zamiarów - pośrednio, bo pośrednio ale jednak. Wykonywać miałeś swoje zadania w nieco inny sposób niż oni, jednocześnie będąc pokojowo nastawionym. Jednocześnie skupiłeś się na tym by wsłuchać się w opowieść staruszka, która była dla ciebie zaskakująco interesująca, a przecież to nie takie proste zainteresować kogoś w tym wieku, kto można powiedzieć widział już wszystko.
Wpadłeś w gonitwę myśli, gdzie jedna wyprzedzała drugą tworząc kolejne pytania, na które nie znałeś odpowiedzi, jednak można było powiedzieć spokojnie - jeszcze. W końcu miałeś tu osobnika, który cię interesował, więc wystarczyło zadać parę pytań i po problemie. Z tego wszystkiego aż podszedłeś i usiadłeś bliżej, a Kenjiro opowiadał dalej z tą samą pasją w głosie i gestykulacji jak do tej pory:
- ... Tak! Mój dziad sprostał iluzji, dostał się do środka i tam... Tam jego oczom ujrzał dojo, w którym na jednej z ław był skarb, na który liczył i którego szukał by rozwiać wątpliwości wszystkich, wszystkich którzy w niego nie wierzyli. Był niezwykle błyszczący, to było coś co potrafiło wzmocnić tylko użytkownika! Słuchajcie, on posiadał umiejętność panowania nad tak zwaną chakrą, więc sobie poradził iii.... I wtedy prawie zginął, tracąc rękę. Tak, gdy tylko chciał ukraść ten skarb z tego przeklętego miejsca stracił rękę, a to co dawało mu siłę którą świeżo przyswoił straciło najmniejszy sens, bo już nigdy nie mógł z niej skorzystać bez drugiej ręki... - to brzmiało zaiste intrygująco, ponieważ nie wiadomo o co chodzi. Nie do końca, ponieważ jako shinobi mogłeś się domyślać... - A teraz wszyscy tu zebrani uwierzcie mi! TO ZNAJDUJE SIĘ DOKŁADNIE GDZIEŚ W TYM ZAGAJNIKU! TAK! - powiedziawszy nie dawał nikomu czasu na zebranie myśli, ponieważ wypowiedział to z taką ekspresją, że sam wstał i rzucił wcześniej przygotowaną saletrą w ogień, co wywołało mały wybuch. Wszyscy zamarli, wiedząc że to jednak mogą być mrzonki, ale skarb był podobno gdzieś tutaj... Tylko gdzie? W tym momencie otrzymałeś cieplutki garnuszek zupy taki na idealnie jedną porcję oraz mniejszą miseczkę, prawdopodobnie dla Momo.

[Kuroi Kuma]

Najpierw pałac z pomylonymi drzwiami i oknami, teraz za to dojo, miejsce treningu, wyciszenia, spokoju. Jaki skarb mógłby być skrywany w dojo? Staruszek nie zdawał sobie sprawy jak bardzo wciągnął się w opowieść, był niczym dzieciak, który chciał wierzyć w istnienie tego skarbu, który chciał go znaleźć, być tym poszukiwaczem przygód, który zrobi to, co nie udało się kilku pokoleniom. To co było poza zasięgiem dłoni i co mogło jeszcze bardziej jego wzmocnić. Była tylko jedna, kolosalna różnica. Kuroi mógł tego dokonać. Mógł wybrać się w poszukiwanie skarbu wspomnianego przez Kenjiro. Może to będzie ten skrawek informacji, który doprowadzi go do jednego z celów Klepsydry? Choćby i miała mu się przedłużyć wędrówka na Pustynię, to chciał to sprawdzić, chciał zobaczyć czy to ma chociaż minimalne potwierdzenie w rzeczywistości. Spodziewał się, że bardzo się zawiedzie, ale kto wie? Całe szczęście miał swój piasek i mógł ów skarb złapać przy pomocy tej umiejętności, a nie własnej dłoni i wyrwać go z tego dojo, czymkolwiek ono było. Raczej lubił swoje dłonie i nie chciał ich tracić.
-Piękna opowieść, jednak czemu nie poszukujecie tego skarbu, skoro jest on tak blisko, tuż pod waszym nosem, hm? - zapytał się zadziornie starca, lecz popatrzył też na resztę zebranych, by nieco rozbudzić ich wyobraźnię. Skarb znajdujący się tak blisko, jak można było nie skorzystać z tak dogodnej okazji! Wybuch ognia powinien jeszcze bardziej spotęgować efekt chęci pozyskania tego artefaktu. Były jednak priorytety w życiu i pierwsze na czym się skupił Kuroi, była miseczka z jedzeniem. Przywołał swojego towarzysza i podał mu miseczkę. Złączyli ręce w podziękowaniu za ciepły posiłek - zarówno gospodarzom, jak i wszelkim bóstwom, jakie doglądały ich losu, które sprawiły, że nie musieli znowu jeść suchego prowiantu.
-Naprawdę sądzisz, że ten cały skarb jest gdzieś tutaj? Co z tym pałacem, tym dojo, to miejsce jest raczej zdominowane przez naturę, nie ma tu miejsca na takie rzeczy - powiedział nie mogąc powstrzymać swojej ciekawości, lecz ciągle zajmował się posiłkiem nie dając mu chwili na wystygnięcie. Co jak co, ale strawę, a zwłaszcza ciepłą Kuroi cenił bardzo wysoko. Zdawał sobie sprawę z głodu, z jego konsekwencji, z tego jak wyniszcza organizm, a odkąd poznał nauki medyczne jeszcze bardziej utwierdziło go to w tym przekonaniu. Tym bardziej był wdzięczny za posiłek, lecz zainteresowanie tematem było silniejsze i musiał dopytać. Kenjiro raczej nie był w formie, by poszukiwać owego skarbu, ale zebrani ludzie przy karawanie? Przecież takie coś mogłoby im zapewnić dostatek nawet i do końca życia, gdyby znaleźć kupca na ów skarb.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B

  Ukryty tekst

- Błyszcząc wśród kryształów -
Kuroi Kuma
11/57

---

Kto by pomyślał, że Kuroi będzie wciągnięty w opowieść niczym malec, który pierwszy raz słyszy opowieść o kaczce dziwaczce w wersji kontynentalnej na terenach Shigashi. Teraz jednak to właśnie ciekawość zaczynała brać górę nad rozsądkiem starszego już wiekiem shinobi, ponieważ jak wszyscy dobrze wiedzą, w każdej legendzie jest ziarnko prawdy. Uwaga, widać więc było ten błysk w oku piaskowego dziada, który miał to wszystko w zasięgu ręki. Kto jak kto, ale był na tyle silny, że dałby sobie radę z każdą z przeciwności losu - nie był chłopcem do bicia, więc mógł sprostać wyzwaniu. W końcu gdy powieść się skończyła, przeszedłeś do pytań, które miały rozwiać pewne wątpliwości, a twoje pierwsze było bardzo dobre, na której Kenjiro od razu odpowiedział:
- A czy widzisz w nas kogoś kto mógłby sprostać wyzwaniu? Kogoś kto przypominałby shinobi by ukraść ten skarb? Nikt nie zamierza umierać na darmo... Każdy może spróbować, ale nikt stamtąd nie wraca, kto spróbuje wykraść skarb. Mój dziadek był siłaczem, a wrócił bez ręki, to musi o czymś świadczyć... - odpowiedział dodatkowo, w końcu lubił się rozwodzić nad tematem, teraz było podobnie. Kolejne pytania i czas na kolejne odpowiedzi:
- Oczywiście, że tu jest! To dojo w pałacu, a sam pałac jest gdzieś ukryty wśród natury, nie mieliśmy jednak odwagi ruszać w dalsze części tego lasu wgłąb doliny, to nierealne dla śmiertelnika, więc pozostaje to w sferze legend dla takich jak my... - dodał, gdy ty w tym samym czasie mogłeś się posilić i odzyskać wigor na chwilę, by już niedługo później cukier dobił do wymaganego poziomu byś mógł poczuć się senny. Jak widać wszyscy byli zainteresowani legendą, byli też zainteresowani skarbem, ale to raczej banda tchórzy, która nie zaryzykuje śmiercią, nie oni...

[Kuroi Kuma]

-Widzę ludzi, których siły nie znam i nigdy nie lekceważę - powiedział dosyć otwarcie do Kenjiro. Najbardziej niebezpieczni byli Ci, którzy nie pokazywali się ze swoją siłą. Nigdy nie wiesz czego się spodziewać. Bardzo łatwo było oceniać po wyglądzie, po tym że ktoś wygląda mizernie i na tym właśnie najłatwiej się przejechać. Kenjiro może i był stary, ale pewnie też swoje widział, swoje doświadczył. Kto wie czy nie walczył jako shinobi, czy podczas swoich młodzieńczych lat nie był jak Ocir albo nawet silniejszy. Takich rzeczy się nie zapomina, forma nie spada tak szybko, jak by się wydawało. Może posiadał takie zdolności jak Juugo, potrafił przemienić się w stwora i nie bacząc na swój wiek walczyć sprawnie jak nastolatek.
-Jest was jednak więcej, może Twojemu przodkowi zabrakło tej pomocnej dłoni? - zapytał zdając sobie sprawę z tego jak niefortunnie to zabrzmiało biorąc pod uwagę, że właśnie ten przodek stracił rękę. Nie sądził, by ktoś tutaj chciał umierać, raczej nie było człowieka, któremu spieszyło się do grobu. Życie było ciekawe, skrywało przed sobą wiele tajemnic podobnie jak ta, o której wspominał Kenjiro. Ryzyko było spore, przynajmniej odnosząc się do odpowiedzi starca, ale czy przecież to nie to właśnie cechowało skarby? To nie był zwykły przedmiot jak kunai, czy łyżka. To było coś, co było wartę fortunę dla kogoś zainteresowanego. Niestety nikt nie wiedział co takiego czyni ów artefakt, ale Kuroi chciał to sprawdzić. Gdyby to okazało się właśnie tym, czego szukał... to chyba więcej niż przypadek, że przybył właśnie do Oniniwy.
-Rozumiem. Chociaż samo zobaczenie tego pałacu byłoby fascynujące. W środku gęstego lasu, na takim terenie? To brzmi jak bajka, zbyt pięknie by było prawdziwe. Myślę, że Twój dziadek to prawdziwy szczęściarz, że mógł coś takiego odkryć. - dodał, gdy skończył posiłek, po czym zabrał swoją miskę i Momo i poszedł ją umyć. Nie czekał, aż ktoś go w tym wyręczy, nie zamierzał nadużywać darowanej mu gościnności. Popatrzył na malutką pandę, która rozmarzonym wzrokiem zapewne też sobie wyobrażała ten pałac, lecz pełen ludzi lub miśków, którzy trenowali w nim tajemne sztuki walki. Piękne zdobienia, wysokie sufity, ogromne ilości smacznego jedzenia. Posiłek jednak sprawił, że zrobił się senny, więc nie walczył z naturalną reakcją swojego ciała. Złapał miśka za łapkę, pożegnał się ze wszystkimi i udał się na miejsce spoczynku. W razie czego okrył płaszczem miśka, by nie było mu zimno podczas snu. Kolejny dzień, kolejne wyzwanie.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B

  Ukryty tekst

- Błyszcząc wśród kryształów -
Kuroi Kuma
13/57

---

Wybrnąłeś z sytuacji bardzo dyplomatyczną odpowiedzią, która dawała nadzieję nawet najsłabszym, że oni też się liczą. A przecież słabi się nigdy nie liczyli, w niczym. No, może w wykorzystywaniu się liczyli, bo w końcu kimś trzeba się wyręczać i właśnie do tego byli ci słabi. W tym wypadku byłeś jednak nieco bardziej górnolotny i wykorzystałeś swoją złoto-ustość by ich przekonać do swojego zdania. Wiele myślałeś, wiele przewidywałeś i przed wieloma rzeczami się wstrzymywałeś, to było wyzwanie któremu się postawiłeś, nie chcąc nikogo z tych ludzi lekceważyć. To był dobry ruch, ponieważ jeden zły krok zawsze prowadził do krzywdy lub śmierci. Nie było to nic nowego w świecie shinobi, który tak długo i tak dobrze już znałeś.
Kolejne argumenty mogły być przekonujące, jednak niekoniecznie musiały być. - Niestety, nie te lata by ryzykować. Przynajmniej mnie. Ale skoro już jesteś tak zainteresowany, to może sam spróbujesz. Mówiłeś, że jesteś shinobi. Może tobie się uda potwierdzić moją historię i zyskać skarb choćby dla siebie? Nie może się to marnować byle gdzie i byle jak... - charknął by po chwili kontynuować -Wszystko ci powiem, jednak pod jednym warunkiem... Pokażesz nam skarb i czym jest, jeśli ci się uda. Jeśli dasz słowo to powiem ile wiem od pradziada. - zakończył swoje przemówienie by działo się dalej swoje. Tylko tyle mogłeś rozmówić, ewentualnie kontynuować, jednak tuż po umyłeś po sobie gary i wszedłeś do jednego ze wskazanych wozów, gdzie użyczyli ci miejsca. Był tam koc, było także całkiem ciepło, więc wraz z miśkiem walnąłeś kimono...
Nazajutrz, budząc się z samego ranka usłyszałeś jak karawana po prostu... Jest w ruchu. Ty także byłeś w ruchu, bo ta już jechała. Twoja panda nawet teraz się nie obudziła. Ciekawe dlaczego tak szybko ruszyli, nie informując cię nawet. A może o tobie zapomnieli? Albo coś kombinowali.

[Kuroi Kuma]

Słabi mieli potężną moc. Słabi potrafili zyskać na sile. Prawdziwą słabość ukazywał ten, który uznawał się za silnego, za kogoś komu nikt nie dorówna. Nie rozwijał się, pozostawał w miejscu i pozwalał tym słabeuszom go wyprzedzić. Nikogo nie uznawał za słabego, bowiem każdy miał w sobie potencjał. Podobnie było z nim samym - w jakim wieku został shinobim? Dosyć późnym, dość długo miał umiejętności na poziomie mniej niż zero, nie mógł konkurować z nikim. Wiele lat był Doko, nawet jak zyskał nieco siły, ciągle był tak postrzegany, przez pryzmat rangi przeznaczonej dla nowicjuszy. W końcu jednak zapragnął więcej. Nie podobał mu się już ten stan, gdzie jego siła pomijana, gdzie nie był brany pod uwagę tylko dlatego, że był Doko... Co to zmieniało? Czy zostaniesz nazwany tak, a nie inaczej? Postrzeganie. Nie zobaczą Cię, gdy będziesz maluczki, dopóki nie udowodnisz swojej siły. Nie mydlił oczu swojemu rozmówcy, nie mówił czegoś, z czym sam się nie zgadzał. To słabi stawali się silnymi, to oni zrzucali ze stołków tych, którzy uznawani byli za silnych. Prawda Nosiwodo, w którego wnętrzu drzemał sobie słodko demon?
-Brzmi jak bardzo dobry układ. Ty zyskasz kolejny element do swojej historii. Jednak jeżeli będziecie wędrować, wtedy nie wiem czy zdołam was odnaleźć. Jednak to zróbmy na spokojnie, rankiem. Teraz już czas, by udać się na spoczynek - ukłonił się przed mędrcem życząc mu dobrej nocy.
Poranek był dosyć burzliwy, bowiem gdy tylko się wybudził, poczuł że są w ruchu. Czy wyczuwał w nim pośpiech? To byłby zły znak, pośpiech nigdy nie był dobry, zwłaszcza w takich terenach, gdzie Głębokie Odnogi były tuż obok. Uniósł głowę, rozejrzał się dookoła szukając znaku jakiegoś życia, czy ktoś był przy nim w tym wozie? Ruszył ręką Momo, by ten się podniósł na równe nogi. Ten winien wiedzieć, że kto jak kto ale Kuroi lubił sobie dobrze pospać i nie budziłby nikogo niepotrzebnie. Coś się działo, coś co prawdopodobnie nie powinno się dziać. Pośpiech był zgubny. Wychylił się na zewnątrz czy to przez okno, czy to przed drzwi, to co dawało mu jakikolwiek ogląd na sytuację. Szukał Kenjiro i starszej kobiety z wczoraj.
-Czemu jedziemy? Coś się dzieje? - zapytał głośniej, półkrzykiem który miał w sobie typowy dla Kuroia spokój. Nie chciał jeszcze bardziej pogarszać sytuacji, bo ta nie wyglądała na ciekawą. A może nic się nie działo, tylko jego przeczucia go zawodziły? Może dramatyzuje i niepotrzebnie budził Momo ze snu? Chciał się mylić, chciał żeby wszystko było na swoim miejscu, żeby po prostu przysnęło mu się nieco za długo.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B

  Ukryty tekst

- Błyszcząc wśród kryształów -
Kuroi Kuma
15/57

---

To była świadomość Kuroia, który wiedział jak stać się silniejszym i że każdego może to czekać, jeżeli tylko weźmie się w garść i włoży w to naprawdę wiele pracy. Efekty są oszałamiające, jest tego żywym przykładem, gdzie w jego wieku powinno myśleć się o jakimś prostym i mniej wymagającym zawodzie, a on postawił się z młokosami w jednym rzędzie i pokazał zęby. Może to tylko sztuczna szczęka, ale jakże silna i niezawodna w tym wypadku. Postanowiłeś wywiązać się i przejść do dialogu z poczciwym Kenjiro, który bądź co bądź wcale nie spodziewał się, że ktokolwiek taki jak ty się tutaj pojawi. Ktoś kto uwierzy w jego bajeczkę czy też legendę. Ktoś kto weźmie to na poważnie i nie podważy jego słów. Wyglądał z tego powodu na naprawdę szczęśliwego.
Powiedziałeś swoje i wykonałeś to co miałeś wykonać. Przeszliście do snu, w ciepłym i suchym miejscu, tak jak początkowo zakładałeś, więc niewiele więcej trzeba było by odpocząć. Było bardzo dobrze i czułeś się z samego ranka niemalże doskonale. To wszystko dzięki temu, że spałeś o wiele dłużej niż myślałeś. Gdy obudziłeś miśka, zerwał się niemal na równe nogi, a ty wyściubiłeś dziób przez materiał zakrywający wnętrze karawany. Siedziała tam kobieta i jej dzieciaki, które prowadzone były przez konie. Przywitała cię uśmiechem.
- A dzień dobry nieznajomy! No już jest dość późno, nie mogliśmy tam czekać tak długo, cały dzień drogi przed nami do Daishi, więc musieliśmy wziąć się za robotę. Wyspałeś się? - zapytała skromnie, w końcu doskonale także wiedziała, że pędzicie w tę samą stronę, więc nie było mowy o tym, że coś było nie tak. Teren także wyglądał na taki, który szedł w kierunku Daishi. Co mogłoby pójść nie tak? Cóż, widać było, że to po prostu część podróży, a ty wciąż tak naprawdę nie miałeś wiele więcej jak teoretycznego miejsca gdzie może być skarb wraz z miejscówką, w której mógł być. Szczątkowe informacje, które dają tyle samo co świadomość tego, że potrzebny do życia jest tlen.

[Kuroi Kuma]

Szybkie zerknięcie na zewnątrz, rozejrzenie się w sytuacji, lecz była to ciągle ta sama kobieta, te same dzieciaki co woczraj. Uśmiech był dobrym znakiem, lecz na wszelki wypadek jeszcze rozejrzał się po okolicy. Był względny spokój, jak widać niepotrzebnie tak szybko zrywał się na równe nogi, jednak po wysiłku uprzednich dni jego ciało musiało dojść do ładu i poprzedniej formy, więc wymagało teraz dużo więcej odpoczynku. Ziewnął przeciągle, teraz mógł to zrobić już w spokoju, wystudzić przygotowane do nagłej reakcji mięśnie, wyhamować swoje ciało, "zdjąć cięciwę z łuku".
-Tak, nawet aż za bardzo jak widać. Trzeba było mnie budzić - odpowiedział kobiecie siadając na skraju wozu, mając nogi wiszące w powietrzu. Ciągle miał w głowie opowieść z dnia poprzedniego o pałacu i skrytym w nim dojo. Jednak chcąc nie chcąc zdecydował się pomóc tym ludziom w przeprawie do jakiegoś miasta w Daishi, więc głupio byłoby teraz ich opuścić i ruszyć za skarbem. Nikt go nie ukradnie, ruch był tutaj taki jak kot napłakał, a przez ten dzień, dwa, może więcej mógł jeszcze dowiedzieć się czegoś od Kenjiro na ten temat, może na temat okolicy?
-Dokąd podróżujecie? Wiem tyle, że do Daishi, lecz jaki jest wasz konkretny cel? - zapytał się kobiety, obok której się znajdował jednocześnie spoglądając na trasę przed nimi. Widać, że wiedzieli co robią, że nie jest to po prostu kolejna zgraja ludzi, którzy wyruszyli w nieznane sobie strony i ryzykują więcej, niżeli to warte. Staruszek musiał to wszystko sobie poukładać - najpierw odprawić karawanę do bezpiecznego miejsca, potem powrót do owego zagajnika. Poczuł na sobie niezadowolone spojrzenie niedźwiadka, który z założonymi rękoma spoglądał na Starszego Brata. Nie był zadowolony z tak gwałtownej pobudki, zwłaszcza że ta nijak nie była potrzebna! Widząc to Staruszek tylko łypnął na niego wzrokiem, a Momo z miejsca się uspokoił.
-Jeśli chcesz, możesz iść dalej spać - mruknął Kuroi, a Momo nie czekając zbyt długo powrócił do środka i przycupnął sobie okrywając się płaszczem. Kuma zaś wyciągnął z torby fajkę, miał ją już nabijać lecz zatrzymał ją w dłoni. Przyjrzał się jej zrezygnowany, zagryzł zęby, po czym schował ją z powrotem.
-Może później - powiedział do siebie opierając się o ścianę wozu, spoglądając jak leniwie przesuwają się drzewa.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B

  Ukryty tekst

- Błyszcząc wśród kryształów -
Kuroi Kuma
17/57

---

Rozejrzałeś się po okolicy by ogarnąć co się dzieje. Nie wiedziałeś do końca co się działo, ale szybko zostałeś wprowadzony w temat i w zasadzie brzmiało to całkiem logicznie. Odpocząłeś i to czułeś, nie dolegało ci zupełnie nic czego nie wiedziałeś po sobie. Jak młody bóg! Witając się w nieoczekiwany sposób z kobietą, wystawiłeś nożyska poza wóz by móc obserwować co jest na trasie i co się dzieje. Myślałeś w dalszym ciau o tym co opowiadał wczorajszego wieczora Kenjiro. To zajmowało ci cały czas i nie schodziło z ciebie, może to i dobrze, bo w końcu miałeś jakieś powiązania, a może i jakiś cel, który kreował następny krok kruczowłosego shinobi z pustyni.
Miałeś zamiar wejść z kobietą w bliżej określony dialog, przez co pojawiłeś się już bliżej niej, by mogła zareagować i opowiedzieć ci nieco więcej, na pewno odpowiedzieć na twoje pytania.
- Na targ, tam mamy zawsze umówionych klientów, którzy biorą od nas towar wręcz hurtowo i tam też rozprowadzają dalej. Jak już jesteś to ci powiem, sprzedajemy wszystko co wyhodujemy czy też znajdziemy. Mężczyźni często pracują przy wydobyciu kamieni szlachetnych, a my zbieramy len, tkamy, sprzedajemy półwyroby. To też jest w naszych skrzyniach. Nic specjalnego, prosta praca. - powiedziała, wyjaśniając sytuację. Ty za to mogłeś spostrzec na wozie przed tobą Kenjiro, który siedział w podobny sposób do ciebie przed chwilą, ze zwisającymi nogami, by po chwili machnąć w twoim kierunku w geście przywitania ręką. Wtem odezwała się kobieta: - Wczoraj byłeś mocno zainteresowany historią naszego staruszka, jednak wiesz, że ta historia do końca nie jest taką legendą? On ponoć naprawdę wie gdzie tego szukać... - zdradziła dodatkowo, gdy ty pospieszyłeś do spania swojego przyjaciela, a przy okazji miałeś nabić fajeczkę rezygnując z tego w ostatniej chwili.

[Kuroi Kuma]

-Na targ - powtórzył bezwiednie kiwając głową. Wcale nie chodziło mu o nazwę wioski, do której się kierowali. Jakby nie spojrzeć kobieta odpowiedziała mu dosyć dokładnie, nawet dużo bardziej niżeli by potrzebował. Targ był raczej oczywistym miejscem, a całe to rozprowadzenie było dla niego dosyć logiczne. Zbierali materiały, sprzedawali je, ludzie je kupowali i albo sprzedawali dalej po swojej cenie, albo przerabiali i słali dalej. Nic nadzwyczajnego, nie każdy człowiek zajmujący się rolą musiał prowadzić sklep, gdzie pokazywał swoje towary. Towary jakie przewozili były co najmniej ciekawe i podnosiły stawkę, dla której ludzie mogli tutaj ryzykować. Kamienie szlachetne, len. Materiały mocno pożądane nie tylko w Daishi, ale i w wioskach kupieckich, gdzie takie rzeczy mogły chodzić po o wiele większych cenach.
-Każda legenda coś w sobie kryje. Mówił całkiem sporo o tym całym skarbie, jednak nie wiedząc co to jest, ani tym bardziej gdzie ciężko szukać. Nie sądzę, żeby nagle wyrósł przed nami wielki pałac, który stanie otworem i to tam będzie walka na śmierć i życie o to kto zdobędzie skarb. Z resztą z kim tutaj walczyć dookoła żywej duszy prócz nas - powiedział Kuroi do kobiety, odmachnąwszy Kenjiro. Staruszek był intrygujący, faktycznie wierzył w istnienie tego skarbu. Jak ciężko mu było żyć z tym, że tak blisko jest miejsca, do którego jego przodkowie próbowali się dostać, on sam zaś nie ma już takiej szansy, przyjdzie mu zestarzeć się czekającą na kogoś, kto odkryje tą wielką tajemnicę. Pokaże mu o jaki skarb starał się jego ojciec i dziad, a także i pozostałe pokolenia. Gorzej, jeżeli oczekiwania będą ogromnie zawyżone, pałac okaże się chatą, dojo kilkoma matami, a skarb będzie największym wymysłem tej historii.
-Widzieliście już ten pałac tutaj? - zwrócił się do Kenjiro wypytując, chociaż nie liczył na zbyt wiele. Nie wiedział jak długo podróżowali tym szlakiem, ale skoro by już natknęli się na ten pałac, to nie zostawią go przecież tak po prostu, nie pozwolą sobie nie sprawdzić o czym takim opowiadał Kenjiro... prawda? Daishi to ogromne tereny, niby ten zagajnik był tym magicznym miejscem dla pałacu, ale równie dobrze mógł być nawet kilometry dalej. Jak Kuma miałby przeszukać taki teren i nie zestarzeć się przy tym? Doskonałe pytanie, ale może chociaż ktoś z tej dwójki mu na to odpowie.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B

  Ukryty tekst

- Błyszcząc wśród kryształów -
Kuroi Kuma
19/57

---

Cóż, mówili że w kierunku Daishi, jednak nie mówili dokładnie gdzie - jednak droga wiodła bezpośrednio do jednej z osad, a dokładnie do tej w której panował klan Koseki. Całkiem prosta trasa, niesposób z niej zboczyć, ponieważ nie było tu innych dróg, chyba że ktoś był na tyle sprytny i chytry, że planował przebić się przez gąszcz brzóz. Jednak kto wie co mogło go spotkać pośród tych drzew. Nie rozmyślałeś już nad tym dłużej co mieli ze sobą i co z tym robili, wiedli swoje życie, a ty mogłeś zainteresować się czymś o wiele istotniejszym co wpadło dosłownie przypadkiem. Teraz to było na pierwszym planie.
Mówiłeś swoje, a kobieta uśmiechając się przytakiwała. Przecież to było takie oczywiste, że nieciężko było potwierdzić twoje słowa. Zdawałeś się wierzyć także w swoje słowa, ale co z tego, skoro nadal nic więcej poza tą legendą nie wiedziałeś i w sumie nie miałeś okazji się dowiedzieć. Ty się zastanawiałeś z kim walczyć, a ona jeszcze bardziej się uśmiechała. Chyba była zadowolona z tego powodu, że nie było z kim walczyć i ich podróż mogła przebiegać bardzo spokojnie. Niestety, nie wszystko było tak idealne jak mogłoby się wydawać...
Gdy tylko zwróciłeś się w stronę Kenjiro czy widzieli pałac, gdy tylko mógł odpowiedzieć zauważyłeś coś czego chyba nie chciałeś widzieć... Wóz na którym siedział w jednym momencie poleciał w twoją lewą stronę wylatując w powietrze tuż po zderzeniu się z falą powietrza. Coś wleciało w niego od boku i wyrzuciło go w górę, jeżeli upadnie to pewnym jest, że nikt nie przeżyje, a przecież był tam Kenjiro, a także pewnie jakieś dzieciaki i woźnica z kumplem, 2 konie i skarby tych ludzi. To wszystko stało się tak szybko, że ciężko było w ogóle odczytać ten ruch. Nawet ktoś tak silny z tak rozwiniętą percepcją w jednej chwili nieskupiony wcale na sytuacji po bokach nie mógł zareagować, patrząc jak karawana odleciała w górę, jakieś 10 metrów do góry 10 metrów od ciebie w lewo. Atak przybył z prawej. Jedyne co słyszałeś to właśnie świst powietrza, który nadszedł niespodziewanie. Cóż, to był ledwo trakt, a wokół was brzozy, na długości całej trasy, nic poza tym... Tylko, dlaczego?!

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Spokój, cisza, odgłos przesuwających się wozów po szlaku. Leniwie, powoli, jednak koniec końców w kierunku wioski. Nie ważne jak szybko, byleby ciągle przeć do przodu. W sumie dawno tak nie podróżował - tak wygodnie i przyjemnie, gdzie nie musi się niczym zamartwiać. Miał miejsce do spania, osłonięte przed wiatrem i dzikimi zwierzętami, miał strawę, którą mógł się posilić. Czego chcieć więcej? Tego, by spokój trwał jednak nieco dłużej niżeli te kilka chwil, gdy się obudził, gdy zadał ledwo kilka pytań.
Nadszedł atak - niespodziewany, pojawiwszy się zupełnie znikąd. Zapewne doszukiwałby się jakiegoś przypadku, gdyby nie to jak daleko wóz został wysłany w powietrze, a do tego sam posługiwał się elementem wiatru i znał ten świst powietrza aż za dobrze. To nie oznaczało nic dobrego, bo jak nazwać kogoś, kto tak otwarcie atakuje karawanę nie wiedząc nawet co jest w jej środku? Kilka wozów ciągnących się za sobą, mogli to być nawet nie wiem... cyrkowcy! A jednak fala powietrza wybrała wóz, na którym znajdował się starzec, poczciwy Kenjiro odleciał.
-Chować się, między drzewa! - rzucił, jednak jego myśli były skupione wokół czegoś innego. Z gurdy na jego plecach dosłownie wylał się piasek tworząc coś w rodzaju piaskowej poduszki. Piasek miał asekurować wóz podczas jego upadku, a także wyhamować jego ruch, sprawić że bezpiecznie się osunie na ziemię, bez szkody dla kogokolwiek, kto by był w środku.
-Momo, do siebie! - krzyknął jeszcze do swojego towarzysza nie chcąc go narażać na niebezpieczeństwo. Ten przez chwilę się wahał, zastanawiał czy faktycznie powinien zostawić tutaj Kuroia samego, jednak napotkawszy wzrok Sabaku nie oponował dłużej i powrócił do swojej krainy. Kuma skierował swój wzrok w kierunku, skąd przyszło uderzenie. O ile futon był dosyć przydatnym i elastycznym żywiołem, tak miał jedną wadę, otóż większość jego wykorzystań mogło lecieć tylko w kierunku prostym. Właśnie na tej podstawie szukał kogoś, kto chciał zaatakować karawanę. Z torby wyjął zaś mały zwój i cisnął nim w miejsce, z którego przyszedł atak. Zwój, w którym zapieczętowany był piasek - niezbyt wielka jego ilość, lecz zawsze mógł go wykorzystać do technik, a przez chwilę może i ograniczyć to, co widział atakujący.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Wyprawa rangi B

  Ukryty tekst

- Błyszcząc wśród kryształów -
Kuroi Kuma
21/57

---

No kto by się spodziewał, że właśnie teraz coś się wydarzy? Że cokolwiek może zaburzyć ten doskonały nastrój tego wszystkiego? Tego luzu? Tego dobrobytu i spokoju, który był w twoim zasięgu... A jednak coś się musiało wydarzyć. Ciekawym było to, że zaznałeś odrobiny wręcz normalności, gdy nic ci nie przeszkadzało. Tak naprawdę spokój i swawola. Mogłeś odpocząć ciałem i umysłem, gdy nic cię nie trapiło. Niestety, świat był okrutny, szczególnie świat shinobi, w którym przyszło ci żyć. Nie było czasu na smakowanie życia i branie go całymi garściami. Byłeś skazany wręcz na tułaczkę i przeprawianie się przez najtrudniejsze decyzje i próby w swoim już całkiem długim życiu, jak na ninja.
Nie wiedziałeś w sumie co mogło się stać w tej chwili. To było zbyt niespodziewane by to przewidzieć. Ten atak był zamierzony i przemyślany, nie wziął się także znikąd. A może wziął się znikąd? Tego teraz nie wiemy i raczej się nie dowiemy, przynajmniej do czasu, w którym nie weźmiesz spraw w swoje ręce. Zareagowałeś dosłownie po chwili, jak tylko odprowadziłeś tę parę metrów wzrokiem lecący wóz, dając znać całej reszcie by zeskakiwała z wozów i pędziła w las - tak też zrobili, próbując rozbiegać się jak króliki po polanie. Z twojej podręcznej gurdy wylał się piach, który pokazał twoje umiejętności od razu, na pierwszy rzut oka widać było żeś shinobi z klanu Sabaku. Duma pustyni. To właśnie on poleciał w sporych ilościach by osłonić karawanę, która uderzyła w drzewa, jednak zamortyzowana piachem. W środku na pewno się porozbijali, a Kenjiro wypadł, jednak wprost na piach, więc niewiele mu się stało.
W tym czasie trochę piachu pozostało przy tobie, na tyle by uchronić i ciebie, a Momo został odwołany - wolałeś nie ryzykować jego utraty. W tym samym czasie nie było co myśleć o innych, bo i twój wóz został zaatakowany w bestialsko szybki sposób. Nim się spostrzegłeś, nagle poczułeś jakby zabrakło ci tchu, w niesamowicie szybkim tempie, ktoś przetransportował wóz twój i ten z tyłu.. W dół ziemi. Niczym windą, stąd to dziwne uczucie w żołądku. Byłeś teraz z dwoma karawanami i ludźmi co nie zdążyli się rozbiec dobre 15 metrów pod ziemią, widząc że ktoś stworzył jakby kwadrat. Gdybyś nie zajmował się tamtą karawaną może zdążyłbyś odskoczyć tam, teraz jednak już byłeś w dole i nie wiedziałeś do końca co działo się u góry, słysząc jedynie spanikowanych towarzyszy. Ciekawym było, że w momencie opadania zauważyłeś, że był tam gdzieś między drzewami jakiś obraz człowieka w bieli, zupełnej bieli. Jednak chwyciłeś za zwój i już byłeś na dole... To tyle na ten moment.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Karawana zwolniła swoje tempo, nie mógł całkowicie jej wyhamować, ale lepsze to było niżeli nic. Członkowie karawany się nie połamali, tyle dobrego. Ciągle jednak gdzieś w okolicy czaiło się niebezpieczeństwo, przeciwnik skryty pośród brzóz. Nim jednak się spostrzegł ziemia zaczęła się osuwać nim jeszcze zdążył w ogóle się ruszyć chociażby by rzucić zwój... Podejrzana sprawa! W każdym razie był delikatnie rzecz ujmując w nieco niekomfortowej sytuacji, bowiem był w dole, razem z dwoma wozami, z ludźmi zamkniętymi w tej śmiertelnej pułapce. Musiał reagować szybko, zwój z piaskiem wyrzucił na ziemię, lecz jeszcze go nie odpieczętował.
Swój piasek, który został na górze przesunął na krawędź dołu, w którym się znalazł. Piasek miał uformować ścianę, by uchronić zarówno Kuroia, jak i cała resztę przed widokiem przeciwnika, ale i osłonić ich przed technikami wroga. Po tym wsunął dłoń do torby, naciął sobie dłoń, a następnie złożył sekwencję pieczęci, by potem przyłożyć dłoń do ziemi i przyzwać jednego ze swoich kochanych miśków.
-Wspinaj się na górę. Schowaj za którymś z wozów. Za moją tarczą kryje się ktoś, kto włada powietrzem i ziemią - powiedział szybko, cicho, wręcz szeptem do Shotaro, a ten wyskoczył w stronę ściany i ruszył we wskazane miejsce trzymając łuk już w ręku. Był gotowy zarówno do strzału, jak i wykonania techniki prosto w przeciwnika. Piaskowa ściana miała właśnie takie zadanie - odwrócić uwagę, sprawić że przeciwnik zacznie atakować dół, będzie musiał mierzyć się z piaskową defensywą. Jeżeli tylko się wychyli misiek był gotów.
Kuroi zaś niezbyt wiele mógł zrobić, więc dał ręką znać reszcie, by była cicho, by nie panikowała, schowała się w okolicach wozów. On zaś musiał mieć dobry widok, na to co się dzieje, na to żeby utrzymywać piaskową tarczę, którą miał miejscami przerzedzać, tak by udawać, że atakuje z danego miejsca. Głównie odsłaniał punkt, w którym widział wspomnianego człowieka w bieli.

  Ukryty tekst