Gdzieś w górach

[Yami]

W tym momencie zacząłem się zastanawiać jaka jest prawda. Dziewczyna była typową kokietką jednak nie pasowało mi to do założenia i całej sytuacji. Na wszystkich krzyczała i poganiała do pracy, mieszkańców wioski natomiast zrównała z ziemią. Jeśli sposób w jakim mnie traktowała był podobny do tego jak rozmawiała z starszym wioski powinien zaowocować postojem na ichniejszych terenach. Tak jednak nie było. W głowie zapaliła się ostrzegawcza świeca, która płonęła tym intensywniej im kobieta zaczęła nie tylko się przymilać ale zbliżać cieleśnie.
Kiedy tylko usiadła przy mnie wzrok poleciał w kierunku ramion czy aby czego w niech nie trzyma. Wciąż mogła to być grupa bandycka, która wykorzystuje przykrywkę w postaci grupy tanecznej czy teatralnej. Zawsze istniała opcja, o zgrozo, że rzeczywiście dziewczyna widziała we mnie przystojnego faceta. Nie... widziałem siebie w lustrze, nie było takiej opcji. Zwłaszcza teraz kiedy powiedziała, że dobrze mi z oczu patrzy.
- Zabawne, że o tym wspominasz, dałbym głowę uciąć, że mówi się o mnie jako tym, który ma wzrok martwej ryby. - westchnąłem - mówisz, że wolicie pokazywać, więc jest to forma tańca, który opowiada historię? Kiedyś o czymś takim słyszałem i chyba nawet zdarzyło mi się za młodu coś takiego widzieć. A co do mnie?
Co mogłem powiedzieć? Jakie wpleść kłamstwo aby tylko nie powiedzieć zbyt wiele? Biorąc pod uwagę mój ubiór raczej nie miałem zbyt wielkiego pola do manewru. Musiało być to coś związanego z walką oraz podróżami. Pierwsze co przychodzi do głowy to właśnie najemnik albo osoba, która służy jednemu z rodów. Asaka wspominała, że Daishi to dom jej i Shikaruia. Shikarui był z rodu Ranmaru zaś Asaka Koseki... podobnie chyba jak jej kuzynka... nazwisko nie oznacza od razu że tak właśnie nazywa się ród któremu się służy. Musiałem wymyślić coś innego. Przekazywanie wiadomości? Gdyby tak było znałbym topografię dość dobrze a jednak powiedziałem wcześniej, że się zgubiłem. Nie przejdzie.
- Czym się zajmuję? Po moim stroju oraz raczej słabych kłamstwach można uznać, że szukam ludzi na szlakach próbując ich naciągnąć ale chyba nie idzie mi to najlepiej nieprawdaż? Jaka jest prawda? Uznajmy wolę pokazywać czym się zajmuję niż o tym opowiadać... zaś teraz nie mam odpowiedniej do tego sceny.

[Kuroi Kuma]

Zasady są po to, by je łamać
Yami - wyprawa C 15/42 Strefa komfortu, ten dziwny obszar, w którym czujesz się dobrze, lecz gdy tylko ktoś chociażby zbliży się do niego czujesz pewną nieswojość. Pojawienie się kobiety tak blisko było niezręczne, najwidoczniej nie przejmowała się takimi barierami, najwidoczniej dla niej nie istniało coś takiego jak ta zamknięta strefa, do której nie wpuszczasz nikogo bliżej, niż to potrzebne. W jej ruchach była lekkość, swoboda, brak ograniczenia. Widziała jak Yami się spina, jak wodzi wzrokiem po jej ramionach, po dłoniach czy nie trzyma niczego. Było to nawet słodkie, że nie chłopaczek nie miał problemu z tym, by poruszać się po wiosce pełnej Yuugo, a jednak tak drobna kobietka była pewnym wyzwaniem. Życie w ciągłym stresie, poszukiwanie niebezpieczeństwa - jak długo można było tak wytrzymać, gdy nie wiesz czy jesteś bezpieczny czy nie?
-Taniec, ale i nie tylko. Nikt tutaj nie ogranicza się do jednej formy. Szukamy ciekawych opowieści, ale i ciekawych ludzi, no i oczywiście zarobku, bo jedzenie nie bierze się znikąd, konia trzeba podkuć - mówiła już dużo luźniej, cieszyła się rozmową i chyba właśnie sprawdzała czy Yami jest tym ciekawym człowiekiem, o którym wspominała. Grupa żyła z opowieści, pewnie je naginała na swoje własne potrzeby, dostosowywała pod publikę, wyolbrzymiała pewne fakty, a inne pomijała. Widz miał się bawić, miał czerpać z tego rozrywkę, a nie męczyć się dramatami życia codziennego. To właśnie od tego powinien się odciągnąć. Jego słowa jednak sprawiły, że Misaki ściągnęła bardziej usta i przymrużyła oczy analizując Yamiego, jego sylwetkę i sposób mówienia.
-Zdecydowanie nie idzie Ci to najlepiej - rozbrajająca szczerość i widok pewnej troski, ale i współczucia wymalował się na jej twarzy. Najbardziej zaciekawiły ją jego ostatnie słowa - scena. Co takiego robił nasz młodociany piękniś, że potrzebował do prezentacji właśnie tego?
-Jutro też jest dzień. Zapewne do najbliższej osady dotrzemy nad ranem, dlatego radziłabym Ci wypocząć i może wtedy będzie dla Ciebie odpowiednia scena. Gdy dotrzemy będzie bardzo pracowicie, dlatego każdy z nas wykorzystuje każdy moment, by zaznać nieco snu. Trasa to idealny moment. Wykorzystaj go jednak jak chcesz. Koce są pod łóżkiem, jak będzie Ci za zimno możesz się przysunąć do któregoś z nas. Nie miałabym nic przeciwko - zadziorny uśmiech po raz kolejny zagościł na tym młodo wyglądającym licu, po czym kobieta oddaliła się kilka kroków dalej do swojego łóżka, zerknęła jeszcze na zbłąkanego wędrowca przed snem, po czym przykryła się pierzyną. Łóżka były na tyle szerokie, że może i pomieściłyby dwójkę leżących obok siebie, jednak w dystansie zdecydowanie "niekomfortowo bliskim".

Misaki

z/t tutaj

[Daisuke]

Plany Badacza nie miały raczej zbyt rozbudowanej treści. Klasyka, docieramy na miejsce, chwila rozmów albo nawet i nie, spory zamęt, nieco walki, poturbowanie kilku chętnych do walki, zgarnięcie celu i w tył zwrot. Tak samo było w rezydencji, tak samo było z bandytami. Teraz jednak celem nie był żaden zwój czy inne informacje, a klucz. Trochę mała rzecz, może być problem ze znalezieniem jej.

-Co to za klucz? Gdzieś go trzymają w sejfie, czy któryś goguś nosi go na szyi?- Przy zadawaniu swoich pytań odnośnie klucza, wyciągnął rękę przed siebie, jakby sięgał do czyjegoś gardła aa drugą zrywał uwieszony na nim sznurek. Palce go świerzbiły, by znowu się wyżyć na kimś kto zechce wejść mu w drogę. Pozostawała także sprawa po co jest im potrzebna Rekinka, przecież nie potrzebują całej armii aby znaleźć jeden przedmiot.

[Hoshigaki Toshiko]

Cała banda była najwyraźniej tak jeszcze naprana po wczorajszej imprezie - którą zresztą odbywali chyba tutaj, na miejscu, sądząc po zapachu w powozie - że jej pytania zostały zasadniczo zignorowane. Facet z fajką i fantazyjnymi butami raczył się co i rusz jakimś proszkiem, który najwyraźniej miał właściwości pobudzające. Rekinka pamiętała, że bosman na jednym ze statków w pirackiej flocie, w której swego czasu pływała, miał chyba coś podobnego. Też chodził po tym pełen energii, aż w końcu zapasik się kończył i siedział trzy dni w swojej kajucie, nie wychodząc i prawie zdychając. Aż w końcu zdechł. No, ale każdy powinien mieć prawo zdechnąć na swoich warunkach, więc co ją to obchodziło? Przynajmniej wydawał się mocno skupiony na tym swoim planie. Zaciekawił ją na tyle, że chciała przynajmniej sprawdzić, co takiego kombinują.

- Cóż. Przynajmniej jest to klucz, a nie rysunek klucza. - przypomniała sobie nagle jednego ciamajdowatego kapitana, który po wydostawszy się z cesarskiego więzienia pokazał im rysunek klucza, który mieli zdobyć w następnej kolejności. Szkoda, że ich wtedy dorwała w ciągu dwóch dni flota cesarska. - Dobra, powtórzę się - gdzie się włamujemy? I jeszcze raz, co nam da ten klucz? I komu się narażę, jeśli by nas złapali? - spytała, bardziej patrząc na Daisuke, który wydawał się trochę bardziej przytomny. Na pozostałą dwójkę nie zwracała uwagi, byli chyba szeregowcami tej organizacji.

[Ario]

Daisuke & Ryba
Misja Grupowa rangi C
5/15 Słowa Badacza Was nie przekonały. To znaczy Daisuke znając Badacza wiedział, że wszystko się dobrze zakończy (albo to przeczuwał), zaś Toshiko była mniej ufna jeśli o to chodzi. Kobieta zadała kilka pytań, podczas gdy chłop w różowym płaszczu i obcasach najzwyczajniej w świecie odpalił sobie fajkę w powozie i spojrzał na ryboludzia.
- Bardzo dobrze, że pytasz. Już wyjaśniam. - zaciągnął się fajką, wypuścił obłok dymu i popatrzył w górę, na sufit. Następnie energicznie wrócił do Was wzrokiem. - Otóż kurwa nie wiem, skąd mam wiedzieć. Jakbym wiedział takie rzeczy to bym się Archeolog nazywał a nie Badacz. - prychnął. - To jest jakiś labirynt, zbudowany na potrzeby chuj wie czego. Wiem tylko tyle, że gdzieś tam jest klucz. - powiedział zadowolony, czując że spełnił swoją rolę wyjasniając.

Mimo, że podróż trochę trwała, to w pewnej chwili skręciliście gdzieś z trasy i po totalnych nierównościach jechaliście z 15-20 minut. Nagle zatrzymaliście się i Badacz wyskoczył z powozu jako pierwszy, rozprostowywując się i oglądająć dookoła. Tylko, że wokół oprócz kamieni i wzgórz mało co się znajdywało.
- Ludzie...przecież tu nikogo nie ma!...napewno dobrze jesteśmy? - zapytał Badacz i sięgnął po mapkę, którą trzymały powożące karki. Następnie ruszył w stronę dziwnego zsypu kamieni (chociaż w dużej części, były też głazy, usypane tworząc swojego rodzaju bramę do wejścia wzgórza, które znajdywało się nieopodal.
- Weźcie to rozwalcie, za tym powinno być zejście. - powiedział patrząć w Waszą stronę.

[Hoshigaki Toshiko]

Nie otrzymawszy w zasadzie żadnych odpowiedzi po raz kolejny, Toshiko westchnęła tylko i uznała, że chyba się konkretów nie doczeka. Myślała jeszcze, czy nie zrezygnować i jednak wysiąść w połowie drogi, no ale skoro już się zabrała z nimi... równie dobrze mogła zobaczyć, o chuj chodzi z jakimś labiryntem i rumowiskiem. Przynajmniej nie wyglądało to jak coś, gdzie zaraz się okaże, że naraża się całemu klanowi rządzącemu prowincją, ale bardziej na jakieś zaniedbane... ruiny? W sumie to niewiele poza stertą kamerdolców i pagórkami było tutaj widać. Spojrzała na Daisuke pytającym wzrokiem, nie będąc pewna co Badacz miał na myśli.

- Hmm, umiesz tworzyć eksplozje? Czy po prostu mamy zapas notek wybuchowych? Ja z jedną mam, ale wolałabym przyoszczędzić, zamiast używać na rozpierdalanie sterty głazów. Ewentualnie, możemy po prostu zacząć przenosić te głazy, w cztery osoby powinno szybko pójść. - zaproponowała, patrząc na kamienie blokujące wejście.

[Daisuke]

Zadawanie mu pytań podobało się Badaczowi chyba równie co wspólne picie. Odpalił fajkę, jakby szykując się do niesamowitej opowieści o tajemnicach, przeszłości i różnego rodzaju ciekawostkach. Szybko jednak okazało się, że informacje które posiada są szczątkowe. Toshiko westchnęła głośno, zaś Daisuke parsknął ze śmiechu. Mógłby powiedzieć, że tego się spodziewał. Kilka wypadów wspólnych już mieli i zazwyczaj tyle wystarczało, ale chyba lepiej byłoby ze świadomością, że kryje się za tym coś, o czym mają jakieś pojęcie.

-Eksplozje? Nie, raczej nie korzystam z chakry. Ale spróbujmy, czy pięści wystarczą. Jak nie, to po prostu je przestawimy- Toshiko zaproponowała pewne rozwiązanie. Faktycznie, używanie chakry by w tym momencie nieco ułatwiło sprawę, ale Daisuke był mało skłonny do takich rozwiązań. Nie podobało mu się również żmudne przenoszenie, dlatego zanim zdecydowali się na to rozwiązanie, spróbował otworzyć to po swojemu. Rozpędził się, wyskoczył w powietrze i wykonał kopnięcie, po uprzednim zrobieniu salta, tak aby nogą trafić prosto w sam środek tej dziwnej kamiennej bramy. Może to wystarczy, jak nie, to po prostu przejdą do noszenia.

  Ukryty tekst

[Ario]

Daisuke & Ryba
Misja rangi C
6/15 Badacz obserwował jak Toshiko proponuje by zając się tym wszystkim razem...jednak z doświadczenia wiedział, że Daisuke nie z takimi tematami radził sobie już nie raz, stąd po prostu wzruszył ramionami.

Nastąpiło huknięcie po uderzeniu Daisuke, a kamienie i głazy rozprysnęły się na boki, odgradzając jakieś wejście między skałami do...nie wiadomo dokąd. Wyglądało to trochę na takie wejście do jakiejś jaskini, kurhanu lub nawet bunkru - w zależności od potrzeb człowieka, który to miejsce tworzył.

Po tym jak shinobi usunął kamienie, z wewnątrz wyleciał zapach stęchlizny i ogólnie rozkładu. Cokolwiek było na dole, cokolwiek było wewnątrz, było raczej martwe.
- Jaaa pierdole, czujecie ten smród. - mruknął Badacz, wyciągając pochodnię z powozu i podpalając ją. - Mam tylko jedną, ale na szczęście ninja umieją te swoje...~~ - tutaj zamarkował pare pieczęci w powietrzu, kompletnie nieudanych. - Chakra robi trrr i jest światło. To ogarnijcie to i dawajcie. - powiedział ruszając pierwszy do wejścia, gdzie karki zostały przy powozie jak zawsze.

No to co ekipa, pierwszy sprawdzian - dawać światło i za Badaczem.

[Hoshigaki Toshiko]

Toshiko aż gwizdnęła z wrażenia, widząc popis typka z ciekawą czupryną. No nieźle, kojarzyła tę technikę, ale sama jeszcze jej nie ćwiczyła - wyglądało na to, że gość jest profesjonalistą od wpierdolu i to większym, niż ona sama. Kamienie poleciały na wszystkie strony, a gość nawet bardzo się nie zmachał.
- No proszę, niezły manewer. Potem chętnie się go nauczę. - pochwaliła go, a w jej tonie pobrzmiewał szacunek. Kiedy natomiast słuchała pierdolenia Badacza, po raz kolejny przewróciła oczami, jednocześnie przysłaniając twarz przed smrodem dobiegającym z wnętrza kurhanu czy co to było.

- Tobie się wydaje, że każdy shinobi zna się na ninjutsu? Nie bawiłam się w takie gówno nigdy, nie wiem jak ty, Daisuke. - spojrzała na młodego mężczyznę, który już raz ją dzisiaj zaskoczył, więc może i drugi raz da radę? Jeśli tamten pokręcił głową, to wstrzymała ich moment, rozglądając się za jakąś sosną. Z lekcji ojca jeszcze pamiętała, że drzewa te są bogate w żywicę i mogą łatwo zostać użyte do stworzenia prostej pochodni. Jak tylko jakąś przyuważyła w okolicy, oderwała gałąź, następnie oderwała jakiś metr bandaża chowanego w tobie i obwiązała dookoła jej końca, kunaiem nacinając drzewo i zbierając na końcówkę gałęzi jak najwięcej żywicy. Potem podpaliła to wszystko i tak przygotowana ruszyła do wnętrza, ostrożnie stawiając kroki.

[Daisuke]

-Wyglądasz raczej na taką, co woli komuś odgryźć głowę- Zażartował sobie z uzębienia wielkiej kobiety. W każdym aspekcie przypominała chodzącego rekinka, nic więc dziwnego, że takie właśnie skojarzenie zrodziło się w głowie Daisuke. Uśmiechnął się także nieco ironicznie i delikatnie wypiął pierś do przodu, gdy kolejny raz został pochwalony. Wszystko poszło dokładnie tak jak sobie to zaplanował, piękny kopniak, wejście otwarte, a jeszcze na dodatek mógł się popisać przed nową osobą.

-Pieprzyć chakrę- W prostych słowach skomentował co sądzi o całej sztuce ninjutsu. Nie przepadał ani za zwykłymi sztuczkami tworzenia światła, ani tymi bardziej zaawansowanymi sztukami żywiołowymi. O iluzjach i pieczętowaniu nawet szkoda było wspominać. Nie bardzo miał plan jak to rozwiązać, na całe szczęście Toshiko oprócz bycia górą mięśni, miała też coś sensownego w głowie i wpadła na całkiem ciekawy pomysł. Na szybko skleiła prowizoryczną pochodnię. Daisuke mógłby pójść jej śladem, ale stwierdził, że dwie wystarczą.

[Ario]

Daisuke & Ryba
Misja rangi C
7/15 Znaleźliście kawałki drewna, które mogły zaimitować pochodnie. Badacz obserwując to pokiwał w zrezygnowaniu głową.
- Ja pierdole, Ryb....w sensie Pani to jeszcze rozumiem, że nie przygotowana, ale Ty Daisuke żebyś nie umiał takich akcji?... - chłop skwitował to, że nie potraficie używać ninjutsu.

Nie przejął się tym jak zwykle i pomógł Wam odpalić wasze źródło światła. Następnie jako pierwszy pokierował się w dół. Tam zapach był zdecydowanie bardziej intensywny, ale Wasze nosy zaczęły się przyzwyczając w miarę szybko. Prowadził Was kamienny korytarz, który niczym nie różnił się od podstawowych zabudowań. Tu i ówdzie były pajęczyny, a całość skrzypiała i wydawała z siebie dziwne dźwięki.

Prześliście może z 50-70 metrów, gdy doszliście do rozwidlenia...a raczej do trzech różnych dróg. Po lewej były spiralne schody w dół. Na przeciwko do przodu korytarz się zwężał i był trochę zasypany, a z prawej strony był tunel, który prowadził w dół i był zalany niemalże od samego początku.
- O ja pierdole, sytuacja trochę niekomfortowa. - mruknął Badacz. - Dobra, średnio mi sie to podoba, ale tylko ja się tu przecisnę. Wy się jakoś podzielcie i szukajcie klucza. - powiedział i zaczął się przymierzać do przejścia przez środkowy korytarz.

[Hoshigaki Toshiko]

- Głowy nie, ale zdarzało mi się inne rzeczy odgryzać. - parsknęła śmiechem Toshiko na słowa Daisuke, pozwalając dwuznaczności zawisnąć w powietrzu między nimi. Spodobał się jej też jego prosty komentarz odnośnie chakry - wyglądało na to, że znalazła poniekąd bratnią duszę.

Kiedy natomiast Badacz się zapomniał i prawie nazwał ją Rybą, spojrzała na niego tylko groźnie - na szczęście się poprawił i nie musiała pracodawcy dawać w mordę. Zaraz po tym weszli wgłąb dziwacznej struktury, która cholera wie kiedy i przez kogo została zbudowana. Ten cały Badacz także nie kwapił się z udzieleniem odpowiedzi, ani nawet z poinformowaniem ich, skąd wziął informacje. Może potem trzeba go będzie przycisnąć? Tymczasem jednak stanęli na rozdrożu.

- Dobra... to ja mogę sprawdzić ten zalany, tylko moment. - zwróciła się do reszty, po czym sięgnęła po manierkę, szybko ją opróżniając i przecierając od środka rękawem do sucha. Następnie wyciągnęła rękę do badacza. - Daj mi krzesiwo i hubkę. Nie dam rady zabrać pochodni dalej, a muszę w razie czego mieć opcję zrobić sobie jeszcze jedną pochodnię dalej. O ile będzie z czego oczywiście, no ale jestem dobrej myśli. A ty przybliż się z tą pochodnią do wejścia tutaj, to przynajmniej na start będę mieć trochę światła. - ostatnie słowa skierowała do jednego z osiłków, którzy im towarzyszyli.

Kiedy dostała krzesiwo, zapakowała je w bandaż i wpakowała do manierki, jedynego pojemnika odpornego na przeciekanie obecnie na jej wyposażeniu. Tak przygotowana, związała włosy w ciasny kok, aby jej nie przeszkadzały i ruszyła zalanym korytarzem, ostrożnie badając teren.

[Daisuke]

Daisuke popatrzył z politowaniem i lekkim zaskoczeniem na twarzy. Czy Badacz właśnie ocenił, że włócznik sobie z czymś nie poradzi? Przecież jakby chciał to zrobiłby dokładnie to samo. Po prostu nie czuł potrzeby korzystania z tej pochodni. Dwie w zupełności wystarczą na ich grupę. Każda kolejna to tylko niepotrzebne zajmowanie rąk, która Daisuke wolał trzymać w kieszeni. Żart Toshiko nieco rozładował sytuację, przenosząc rozmowę oraz myśli na nieco inny temat.

-No to mi została ostatnia droga. A Wy tu lepiej czekajcie- Wzruszył ramionami, gdy pozostali zdążyli już podzielić się odnogami. Rozwidlenie, które zostało dla niego biegło po schodach w dół. Nie było zalane, dlatego przejął pochodnię od Hoshigaki, popatrzył jak ta przygotowuje się do pływania i znika pod taflą wody. Zaskoczył go spokój i opanowanie dziewczyny, bo przecież nie było wiadomo jak długo będzie musiała płynąć tym tunelem pełnym zimnej wody. Polecił on także grubasom zostać na czatach, bo tylko niepotrzebnie by przeszkadzali, po czym ruszał przeszukiwać co będzie na dole tej jaskini i co to w ogóle za schody.

[Ario]

Daisuke & Ryba
Misja grupowa rangi C
8/15 Podzieliliście się zadaniami niczym najlepsza grupa eksploracyjna. Badacz zniknął w ciemnościach, przeciskając się odrazu przez szczelinę i zostawiając Was samych z problemem...a raczej kilkoma problemami.

Toshiko wydała polecenie jednemu z karków, a ten jak gdyby nigdy nic...po prostu zaczął wykonywać to co powiedziała rybokobieta. Chyba byli przyzwyczajeni do tego, albo po prostu bali się kobiety. Możliwe też, że po prostu traktowali ją jak członka ekipy, stąd ich zachowanie.

Kobieta jako pierwsza weszła do wody, zanurzając się po szyję. Płynęła tak przez dłuższą chwilę, aż nagle tunel zakręcał, a poziom wody podnosił się, co świadczyło, że tunel schodzi coraz niżej. W pewnej chwili światło przestało docierać, a Ty niemalże gruchnęłaś nosem w kamien, który blokował przejście. Możesz próbować schodzić pod wodę i zobaczyć, czy da się jakoś przepłynąc dalej, albo wrócić do miejsca z którego zaczęłaś. Chyba, że masz jeszcze jakiś swój pomysł, to zawsze warto spróbować.

Daisuke zaś ruszył po schodach w dół. Twój problem ze światłem był dużo mniejszy, ze względu na pochodnię. Widziałeś jakieś dziwne zdobienia na ścianach, przedstawiające patyczaków (ludzi narysowanych jak patyczaków), którzy modlą się do jakiegoś humanoidalnego tworu o wielu rękach i masce. Później rysunki przybierały coraz bardziej makabryczne sceny, jak jakieś wyciąganie dzieci z brzucha kobiety, tylko że te dzieci miały wiele rąk. W pewnej chwili jednak schody się skończyły a Ty wszedłeś do wąskiego tunelu. To znaczy obok siebie dadzą radę stać ze trzy osoby, a na jego końcu były drzwi. Bardziej w sumie to przypominało jakiś głaz zasłaniający wejście. Przed wejściem były dwie dźwignie. Nad jedną z nich była tabliczka, która prezentowała obrazek jakiegoś kamienia i człowieka, który chyba przed nim ucieka, zaś nad drugą była taka sama tabliczka, przedstawiająca jakąś...rurę, tudzież walec.

[Hoshigaki Toshiko]

Tak, jak podejrzewała - światło szybko się kończyło, przez co prawie przygruchotała w ścianę twarzą. Niemniej, była zdeterminowana sprawdzić swoją odnogę dziwacznej konstrukcji. Tym razem jednak miała zamiar zrobić to bardzo ostrożnie, trzymając się jednej ze ścian i zanurzając całkiem pod wodę. Nie musiała się obawiać uduszenia dzięki skrzelom, więc jedyne, na co musiała uważać, to żeby nie naruszyć przez przypadkiem za bardzo obecnej struktury korytarza. Nie uśmiechało jej się zostać pogrzebaną pod stertą kamerdolców, więc posuwała się powoli, trzymając rękę cały czas przy ścianie korytarza i wypatrując czegokolwiek w ciemnościach. Bądź co bądź istniała szansa, że o ile przejdzie ten ciemny kawałek, to gdzieś dalej będą jakieś dziury w sklepieniu, przez które będzie dochodzić choć trochę światła. Jeśli uda jej się przedostać dalej i wyjść znowu na suchy kawałek lądu, rozgląda się za materiałami na tymczasową pochodnię.