Osada Totsukawa

[Keion]

Chciałem podejść młodego strażnika podstępem, nieco go prowokując, ale po chwili zdałem sobie sprawę że nieco zapomniałem o rozsądku. Prowokowanie osób odpowiadających ochronę osady, w jakimkolwiek wieku by byli i niezależnie od tego jaki posiadali stan do najmądrzejszych nie należało. Jednakże powiedzianego słowa się nie cofnie i musiałem grać dalej w tą grę, która najwidoczniej okazała się trafna, a przynajmniej zdawała się nie sprowadzać na mnie żadnego zagrożenia. Reakcja strażnika okazała się być dość żywiołowa, pozwalając na wydobycie z niego chociażby paru informacji. Słysząc jego wypowiedź można było pomyśleć, że tak naprawdę nie próbują go złapać, a może nawet po cichu go wspierają na swój sposób. Formy wsparcia mogły być różne, a jedną z nich mogły być rozprzestrzenianie fałszywych plotek, czy też nie brak chęci współpracy z osobami, które próbowały go złapać.
Mimowolnie odwróciłem się z powrotem w kierunku strażnika spoglądając na niego, nie chcąc żeby pomyślał że go ignoruję, ale starałem się zachować minę poważną i obojętną bo to widocznie na niego zadziałało. -Może i masz rację, chłopak w ogóle nie jest złodziejem, a to tylko taka praca.-Zaśmiałem się, wiedząc już dokładnie co chce jeszcze powiedzieć. -Myślę że ja również powinienem pójść w jego ślady i to najlepiej zaraz. Chodzić po ścianach już potrafię, otwierać zamki się nauczę, a jak okradnę paru bogatych to nie będę musiał się już uganiać za przestępcami. Brzmi jak biznes plan, a że przez Totsukawę przewija się dużo bogatych miałbym co robić. Oczywiście miejscowych bym zostawił w spokoju, okradałbym tylko wczasowiczów i przejezdnych.-Powiedziałem uśmiechając się przy tym szyderczo, choć w mojej głowie rodziły się same myśli wyrażające przerażenie, że przesadzam i lada moment będą chcieli mnie pojmać. Dlatego też sądziłem że wcześniej niż później powinienem skończyć żartowanie. -Dobra lekcja nie może być za długo bo wszystkich znudzi, a nauczycielem nie powinna kierować kieszeń, tylko chęć dzielenia się wiedzą. -Powiedziałem, tym razem poważnie bez robienia sobie żartów i liczyłem że strażnik weźmie to na poważnie. Jeśli się obrazi trudno, ale co to za strażnik, który wspiera przestępcze i drwi sobie z tych z ścigających.

[Jun]

Misja Rangi - C - 9/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Sprawa była nietypowa. Złodziej, który nic nie kradnie, łotr, którym nie zajmuje się straż, sama z niego kpi, a to właśnie jego osoba jest na ustach wszystkich największych gęb w osadzie - tych plotkarskich, jak i nieplotkarskich. Może właśnie o to chodziło, by zyskać sławę. Cholera go wie, może wszystko to było tylko plotkami. Zdałeś sobie sprawę, że temat nie jest prosty i istnieje szansa, że to nawet może być inicjatywa samej straży... Znów skupiłeś się całkiem na strażniku. – Każdy musi jakąś mieć, prawda? To w końcu przecież tylko wina biednych, że są biedni... — Zaśmiał się, ale całkowicie nieszczerze, szeroko i nieszczerze, dopiero po momencie westchnął ciężko, wracając do nieco mniej rozbawionej postaci, którą poznałeś przed chwilą. – Powodzenia w takim razie, trzymam kciuki, tylko nie daj się złapać, bo jak wpadniesz na czyjejś posesji to już wtargnięcie i przynajmniej grzywna. Nie, żebym cię namawiał... Ale rzeczywiście przydałoby się tutaj odnowić... — Rozejrzał się po budynku, w którym urzędował. Nie był największy, a i mógł być obszerniejszy i ciut lepiej wyposażony. – Wiesz, to ciekawostka, ale gdyby takiego złapać i wymusić grzywnę, to dostalibyśmy część za ujęcie go. Zabawne, że tak kiepsko się nam powodzi... — Pokręcił głową ze zrezygnowaniem, wracając do faktycznej rozmowy jaką prowadziliście – Przyjezdni są najgorsi. Myślą, że zasługują na lepsze traktowanie niż inni, ale tacy... Zawsze też płacą najwięcej, czy to w lokalach czy za rozwiązywanie ich problemów. — Wzruszył ramionami. Co prawda nie wyglądał, jakby miał cię zaraz zamknąć, ale cholera go wie, co zrobi później, zwłaszcza że raczej nie jest sam, a informacja o kolejnym śmiałku na pewno się rozejdzie... Kto wie, może to właśnie Keion jest tym łotrem, przecież jaka forma szpiegostwa jest lepsza niż podszywanie się i poszukiwanie samego siebie? To byłoby coś, czego można by się spodziewać w tym zaskakującym wątku o łotrze.

W swoich ostatnich słowach wyraziłeś jakże cenną informację. No właśnie, nie mogła trwać zbyt długo – Czyli co, twierdzisz, że się znudzi i sobie pójdzie? O to ci chodzi? Czy może, że ktoś powinien go już dorwać? Może i tak, ale czy są ku temu powody inne niż plotki? Gość jest tutejszą ciekawostką. Kto wie kiedy zaczną się zjawiać bogacze chcący spotkać widmowego złodzieja, albo śmiałkowie tacy jak ty. Przychodzicie i zostawiacie tu pieniądze, mi to nie przeszkadza. Innym... No cóż, nikomu się jeszcze nic nie stało. Masz jakiś plan czy się nim nie podzielisz? — Wszak informacji miałeś mało, to wciąż należałoby się zastanowić czy nie możesz uzyskać ich więcej, obecnie... Jedyne co miałeś na tapecie, to są plotki i pomówienia, nic więcej, jedyne co wydawało się w miarę jasne to płeć łotra, ale z drugiej strony kto wie, może to ninja. – Masz jakieś imię? Dopiszę cię do listy, którzy już się podjęli. —

Strażnik-recepcjonista

[Keion]

Początkowo myślałem że spotkany przeze mnie strażnik jest tylko szarym nic nie znaczącym pachołkiem, który odprawia bądź wysłuchuję przybyszy chcących złożyć jakieś zażalenie, czy też skargę. Odniosłem nawet wrażenie że jego zachowanie pasuje do tej roli wręcz idealnie, gdy tak łatwo udało mi się go rozdrażnić celowo porównując złodzieja do dzieciaka, a jego czyny do dziecinnych sztuczek. Jednakże jego zachowanie szybko się zmieniło i to w sposób dość niespodziewany, stał się naglę bardziej opanowany. Ze spokojem zaczął wyrażać swoje zdanie i o dziwo wyglądało to tak jakby rabuś robił przysługę nie tylko jemu, ale i całej Osadzie. Kluczowe było tutaj czy świadom czy nie, bo jeśli świadom to oznaczało że mogła być to osoba blisko związana z służbami, albo też sama będąca strażnikiem za dnia. Nie wykluczone było też że właśnie rozmawiałem z sprawcą tego całego przedstawienia, który dodatkowo skutecznie ukrywał informacje. Jeszcze ten wywód o tym co by zyskali za złapanie sprawcy, podczas gdy on wcale nie wyglądał jakby próbował tego dokonać. Aczkolwiek może też strażnik po prostu chciał wzbudzać wrażenie takiego co patrzy na to przychylnie tylko po to by złodziej pomyślał że chce go wspierać i przypadkiem sam się ujawnił. Dużo pytań i żadnych odpowiedzi, a z potencjalnych sprawców tylko jeden, którym dla mnie był nie kto inny jak stojący przede mną strażnik. Nie chciałem jeszcze kończyć tych potencjalnych gierki słownych bo miałem wrażenie że jest to najlepszy sposób żeby wyciągnąć coś od strażnika.
-Znudzi?-Zapytałem zdziwiony jak dosłownie odebrał mój wywód. -Nie koniecznie, sądzę raczej że jeśli nikt nic nie będzie robił to złodziej poczuje się na tyle swobodnie że wkrótce nie będą to nie winne włamania, albo inni pójdą w jego ślady, czując się bez karni. Tak jak sam powiedziałeś, jeszcze nikomu nic się nie stało, ale jeśli to tak pozostanie to kto wie czy za tydzień, albo dwa będziesz mógł powtórzyć te słowa.-Powiedziałem chwilę po tym jak między innymi padło pytanie o mój plan. Jeśli takowy był to było nim zebranie informacji, bo bez nich było to szukanie igły w stogu siana, a czasem zamiast szukać igły lepiej jest kupić nową. Dlatego też postanowiłem nie udzielać odpowiedzi na to pytanie.
-A czy jestem o coś podejrzany?-Uśmiechnąłem się podstępnie nie chcąc ujawniać swoich danych, nie były one tajemnicą i jeśli chciał je uzyskać wystarczyło ze udałby się do recepcji pensjonatu w którym chwilowo zamieszkałem, ale to wymagało by od niego nieco pracy. -Jeśli nie to zapisz cokolwiek co Ci się że mną kojarzy, np. szaro włosy, albo nadęty bufon. Wynajmuję pokój w pensjonacie jedną ulicę na północ stąd, nie mają teraz dużo gości, więc na pewno będą wiedzieli o kogo chodzi.-Powiedziałem i o ile strażnik nie kontynuował rozmowy chciałem wyjść. Jak to mówią zarzuciłem wędkę, podałem mu namiary i zamierzałem czekać, ukryć się po to żeby go obserwować. Strażnik wydał mi się zamieszany w zajście po łokcie i przypuszczałem że albo sam jest sprawcą, albo też może w jakiś sposób przekazuje informację komuś odnośnie potencjalnych celów. Nigdzie mi się nie spieszyło to też zamierzałem zweryfikować moje podejrzenia robiąc za jego cień, przez dzień może dwa, a nóż może czegoś się dowiem, albo coś przypadkiem zauważę.

  Ukryty tekst

[Jun]

Misja Rangi - C - 11/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Czasami bywa i tak, że pierwsze wrażenie jest mylne, albo zwyczajnie ludzie się otwierają. Można powiedzieć, że właśnie tak było w tym przypadku, w końcu Keion ciągnął gościa za język, a i facet zdawał się sporo mówić na temat sprawy. Jasne było, że wszyscy o niej tutaj wiedzieli, ale czy mieli pojęcie o konkretach? No pewnie nie bardzo. Ty wyraziłeś swoją opinię, a on wyraził w pełni swoją, badając przy okazji grunt w postaci tego, co sam mówiłeś. Czy rzeczywiście poczynania rabusia można uznać za przysługę? Dużo zależy od punktu widzenia, złapanie jednego złodzieja raczej nie przyniosłoby tak dużego zysku, by liczyć go w tysiącach, o tym nawet mowy nie było. Nie był to żadnego rodzaju morderca, to i nawet co bardziej wartościowi shinobi niezbyt się przejmowali, bo w końcu, do tej pory nikt go nie uchwycił, to musieli być kiepscy, bo tam, gdzie krąży tak dużo plotek, zazwyczaj brak faktów. W końcu albo jedno albo drugie, prawda? – Zobaczymy, jakoś bym w to nie wierzył. Totsukawa nie jest aż tak dużą osadą. Po Ryuzaku może bym się spodziewał... — Wzruszył ramionami – Ale co będę głupoty gadał, nigdy tam nie byłem i nie znam za bardzo ludzi stamtąd. — Ostatecznie westchnął, krzywiąc się, czego też nie ukrywał, stuknął palcami w blat, jakby wystukując do rytmu, który właściwie to podobny był do niczego – Pewnie, że je powtórze, tacy nie zmieniają metod, mowie ci. Choć... może przeniesie się do Ryuzaku? Większy rynek... — Podparł się dłonią o blat biurka tudzież stołu – Nie, po prostu prowadzimy tutaj spis zainteresowanych sprawą, to wszystko. — Wzruszył zrezygnowany ramionami, zupełnie bez jakiejś emocji na twarzy gdy mówiłeś mu jak cię zapisać – No tak, mogłem się domyśleć, że nie potrafisz przeliterować. W końcu niepiśmienny — Westchnął na tyle głośno, że można było wyczuć drobne zażenowanie. Wziął pióro i zapisał twoje cechy charakterystyczne na dokumencie, który uprzednio wyjął z biurka. Sama lista nie była szczególnie długa, ale też nie miałeś się jej jak przyjrzeć. Na oko na pewno miała ze trzy, albo cztery nazwiska, nie więcej, no i twój opis. – Miłego pobytu — I tak cię puścił. W trakcie rozmowy widziałeś, że im dłużej z tobą rozmawia, tym spokojniejszy jest. Czyżby zapał ostygł? Bardzo możliwe, bo nie wydawałeś się być kandydatem do rozwiązania tej sprawy i nici z autografów.

Zamierzałeś zostać cieniem strażnika i go obserwować. Może i był to dobry sposób na rozpoczęcie twojej pracy. Nie mniej... Jak chciałeś to robić, by cię nie zauważył? Czy może zupełnie cię to nie obchodziło i liczyłeś, że nie zwróci uwagi? Niezależnie od tego... Minęło kilkanaście godzin, zbliżał się wieczór a strażnik... Nie wychodził z budynku. Widziałeś, jak kilku jego kolegów już opuściło miejsce pracy i udawali się do domów, a na ich miejsce przychodzili kolejni, ci pracujący na nocnej zmianie. Zapewne siedziałeś gdzieś w okolicy wejścia, tak by mieć nań dobry widok...

Strażnik-recepcjonista

  Ukryty tekst

[Keion]

Wszystko wskazywało na to że młody strażnik jednak jest znacznie bardziej opanowany niż pokazał to na samym początku. Ciekawiło mnie dlaczego tak bardzo wtedy z równowagi wyprowadziło go przyrównanie rabusia do psotnego dzieciaka. Tymczasem jednak nasza rozmowa dobiegła końca, a mi nie udało się od niego specjalnie niczego wyciągnąć. Nie poczyniłem żadnego postępu i szczerze to nie bardzo wiedziałem co teraz powinienem zrobić. Jedynym moim punktem zaczepnym było właściwie chwilowe dziwne zachowanie strażnika, który wydawał się przychylnie patrzyć na te kradzieże. Dodatkowo jego wypowiedzi związane z tym tematem, zupełnie jakby się wypowiadał w imieniu samego złodzieja.
Wyszedłem spokojnie z budynku i spokojnie poszedłem w kierunku motelu w którym nocowałem, ale tylko na pozór. Niebawem skręciłem w boczną uliczkę i rozejrzałem się czy nikt mnie nie widzi po to by chwilę później zamienić się w niedużego psa o białej maści i oczywiście z obróżką.

Uznałem to za najlepszą opcję do obserwowania nie będąc przy tym dostrzeżonym, a obróżka była po to by nikt nie próbował mnie siłą zgarnąć bo mogłoby mi przysporzyć kłopotów. W takiej też postaci wróciłem w okolice strażnicy i najpierw trochę pochodziłem obok strażnicy przyglądając się ludziom i sprawdzając jak będą na mnie reagować. Jeśli ktoś chciał mnie głaskać to zwyczajnie odskakiwałem na bok i nieco przyspieszając go mijałem, tak każdy od razu uznał że nie mam ochoty na zabawę. Po krótkim spacerku zająłem miejsce niedaleko wejścia tak by za bardzo nie rzucać się w oczy i udając śpiącego psa cały czas obserwowałem kto wchodzi i wychodzi. Cierpliwie czekałem, aż podejrzany wyjdzie by móc go śledzić, czas mija część strażników zdążyła skończyć pracę i poszła do domów, a na ich miejsce poprzychodzili inni, ale mojego celu nadal nie było widać. Obszedłem więc budynek by się przekonać czy nie ma innego wyjścia, którym ten by mógł wcześniej niepostrzeżenie wyjść z pracy i patrzyłem również za oknami, przez które mógłby niepostrzeżenie zajrzeć. O ile by to było możliwe to w psiej formie, a jeśli nie to na chwilę odmieniając się z powrotem w człowieka. Póki co nie planowałem robić nic więcej, niestety nie wiedziałem nawet co mógłbym zrobić, chyba że by się okazało że młodego strażnika dawno nie ma w środku wtedy dopiero zacząłbym myśleć co dalej.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

Misja Rangi - C - 13/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Chwilę obserwowałeś budynek, a raczej przez jakiś czas - dopiero wtedy zdecydowałeś się na powrót do swojego pokoju w pensjonacie i przemianę w psa. To był dobry plan, ale musiałeś pamiętać o jednym, bycie zwierzakiem nie jest tym samym, do czego przywykłeś, a nawet samo utrzymywanie techniki nie jest takie samo w chwili gdy trwa to chwilę, a godziny. Byłeś więc małym pieskiem po przemianie, dobrym pomysłem była też obróżka. Bez niej ktoś uznałby cię za zwierze bezpańskie, a to mogłoby być problemem. Powróciłeś zatem przed strażnicę i czekałeś. Patrzyłeś na ludzi, którzy przechadzali się ulicami osady. Te pieskie życie to miałeś opanowane do perfekcji... Prawie.

Przyszli nowi pracownicy, starzy opuścili budynek już jakiś czas temu, to i z ciekawości obszedłeś budowlę dookoła, na tyle na ile mogłeś. Z jednej strony dojścia nie miałeś, ale tam nie mogło być żadnego wyjścia, bo budynki niemalże się stykały ścianami. Ludzie zwykle cię nie zaczepiali, miałeś obrożę, a co ktoś przychodził z przechodniów, to rzeczywiście odskakiwałeś. Nikt nie chciał kłopotów z tobą, ani twoim panem, bądź panią, to i odchodzili. Niektórzy zawiedzeni, inni bardziej obojętni. To, co sam zaobserwowałeś, pozwoliło ci ustalić, że facet raczej na pewno nie wychodził z budynku, przynajmniej jak na razie. Mijała już chyba trzecia godzina twojej pieskiej zabawy, czy to patrzenia w okna, czy obserwowania drzwi. W pewnym momencie, gdy patrzyłeś przez okno, twój wzrok spotkał się z jedną z kobiet, która akurat miała zmianę, patrzyła przez okno, aż w końcu zwróciła na ciebie swoją uwagę. Ciężko powiedzieć jak długo wiedziała o twojej obecności, ale pewne było jedno, nie była zaskoczona, spoglądając na psiaka takiego jak ty. Moment i zniknęła. Zaraz pojawiła się przy drzwiach, znów cię obserwując – Na kogo czekasz mały? Nie wiedziałam, że ktoś ma tutaj takiego grzecznego dżentelmenta jak ty. — Wykonała krok w przód, wcale nie szybki, jakby chciała zdobyć twoje zaufanie – Wiem, że mnie rozumiesz, twój pan dobrze cię nauczył, nie można ufać obcym, ale mi możesz, zobacz, jestem ciocia Shiko — Wtedy pokazała dłonią na swój mundur, który nosił logo regionu i mniejszy symbol reprezentujący osadę – Powiesz mi na kogo czekasz tak długo? Chodź, dam ci wody, na pewno chcesz, no nie bój się. Zmarźniesz tutaj. — No i zaczęła już wyciągać po ciebie ręce, bardzo powoli. Jakby się tak zastanowić, to dobrze jej z oczu patrzyło. – Nie chce mi się wierzyć, że Kintaro ma pieska, no bo czyj byś był jak nie jego? Tylko on robi do nocy. Nigdy się nie pochwalił, ale nie martw się. Zaraz to naprawimy i powie wszystko, pewnie też głodny jesteś... Będę musiała mu powiedzieć, że nie może cię zostawiać samego na tyle czasu. — Patrzyła na twoją psią formę, to na uszy, to na łapki. No podobałeś się, to trzeba było przyznać. Aż chciałoby się coś powiedzieć... Szkoda, że nie mogłeś zbyt wiele z siebie wydusić prócz szczeku w tej formie...

Strażnik-recepcjonista
Shiko

  Ukryty tekst

[Keion]

Niestety nie udało mi się nigdzie znaleźć miejsca w którym spokojnie i niepostrzeżenie udało by mi się zamienić w małego psiaka tak jak planowałem. Dlatego też wróciłem, aż do wynajmowanego przeze mnie lokalu i wróciłem się pod budynek straży, gdzie zrobiłem kilka rundek w te i z powrotem. Utrzymywanie tej formy było ciut trudniejsze niż się spodziewałem trochę bolały mnie plecy w końcu nie byłem przyzwyczajony do chodzenia na czworaka, ale udało mi się uniknąć kilku ciekawskich osób. Nie chcąc się za bardzo męczyć w końcu zająłem miejsce leżące w pobliżu budynku tak by nadal móc obserwować.
Czas mijał, a ja się zaniepokoiłem tym że ludzie opuszczali budynek poza tym, którego chciałem śledzić. Co jakiś moment sprawdzałem czy jest on na pewno w środku. Podczas jednego z takich sprawdzeń mój wzrok spotkał się z jedną z kobiet siedzących w środku i nie miałem wątpliwości że mnie dostrzegła. Pierwsze co to chciałem się oddalić, albo uciec i wrócić później pod inną postacią na przykład kota i zachować większą ostrożność, ale w mgnieniu oka dziewczyna zniknęła. Po chwili pojawiła się przy drzwiach wpatrując się we mnie, a ja myśląc że zostałem zdemaskowany chciałem zacząć uciekać, ale ta przemówiła do mnie. Wydawało się że jednak odebrała mnie za zwykłego szczeniaka i wykonała krok w moim kierunku, a ja zrobiłem jeden powolny krok do tyłu, pozwalając się jej nieco zbliżyć. Przedstawiła się jako Shiko i stwierdziła że na kogoś czekam, co w sumie nie mijało się z prawdą, aż tak bardzo. Miałem sporę wątpliwości co teraz zrobić, mogłem po prostu uciekać i dziewczyna pewnie mnie zostawiła, albo jej posłuchać. Druga opcja wiązała się z koniecznością napicia się choć odrobiny wody z psiej miski co wcale mi się nie uśmiechało, ale po tylu godzinach wydałoby się pewnie wszystkim dziwne, choć wiedziałem że jedzenie z całą pewnością sobie odpuszczę. Jednakże druga opcja pozwalała mi się również zbliżyć do celu, mogłem wejść do siedziby straży, a to znaczy że mogłem słuchać i widzieć wszystko co tam się działo. Szansę że poruszyli by przy mnie temat tajemniczych włamań były by spore, a również może udałoby się zobaczyć jakieś dokumenty. Wiązało się to jednak z niemałym ryzykiem, mogłem zostać odkryty, a to pewnie wiązałoby się z odsiadką, albo jeszcze gorszymi rzeczami. Czego jednak się nie robi dla dobra sprawy? Jako shinobi ryzykowałem już nie jednokrotnie, więc i tym razem postanowiłem zaryzykować. Gdy usłyszałem imię Kintaro szybko skojarzyłem je sobie z młodym strażnikiem, który rzeczywiście przez bardzo długi czas nie opuszczał budynku i wszystko wskazywało że to on musi robić do nocy. Widocznie potrzebował pieniędzy i łapał wszelkie możliwe nadgodziny, choć ciężko siedzenie z gazetą nazwać pracą, ale nie mnie to oceniać. A więc słysząc jego imię postanowiłem zagrać strapionego psa, przysiadłem na tylnych łapach, spuściłem głowę i cichutko zaskomlałem, dając znać ze słyszałem wcześniej to imię. Przestałem się cofać i choć wciąż spoglądałem nieco nieufnie pozwalałem się wprowadzić do środka.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

Misja Rangi - C - 15/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Ryzyko popędzało ryzyko. Taki już był świat shinobi, gdzie bez ryzyka nie było zarobku. Tym razem znów je podejmowałeś i stąpałeś po bardzo cienkiej linii. Bycie psem może i nie było zbytnio komfortowe, ale hej, musiałeś przyznać, że dało się do tego przyzwyczaić, ta ciągła perspektywa patrzenia na świat z dołu, na pewno nie mogła być taka zła. Wiele osób po prostu cię pomijało, albo nie zwracało uwagi i tak było po prostu łatwiej. Opcje miałeś dwie, albo uciekać, albo dać się zabrać. Nikt by cię nie winił za wybór żadnej z nich, ale sam dobrze wiedziałeś, że jakoś musisz pójść naprzód, dlatego nie oponowałeś zbyt długo. Widziałeś w tym szansę i to nie tylko, by podsłuchać, ale wykorzystać swój nowy psi nos, by powęszyć... Chociaż nie w dosłownym znaczeniu, bo psiego węchu to ty nie miałeś. Zagrałeś niemal tak dobrze jak rasowy, kochający psiak. Kupiłeś ją momentalnie. – A więc to tak? Widzisz? Miałam racje, mam nosa do takich spraw — W tym momencie już nie było szansy się sprzeciwić, jeden, dwa ruchy i wylądowałeś na rękach. Wchodziliście do środka i szybko przekroczyliście próg strażnicy. O tej godzinie w środku urzędował mało kto, na pewno zobaczyłeś recepcjonistę, siedział tam, gdzie wcześniej, no i była też Shiko. Reszty nie widziałeś, albo byli gdzieś głębiej w budowli, albo na patrolu. Wchodząc, przypatrywała się uważnie strażnikowi za ladą, on z kolei spojrzał na ciebie znad papierów. Nie odezwał się, ona też nie powiedziała niczego głośno. Szliście do jednego z pokojów na końcu korytarza. – Niewiarygodne, nawet się nie odezwał. — Syknęła pod nosem rozzłoszczona, ale nie na ciebie a na swojego kolegę. – Widzisz? I teraz udaje, że cię nie zna, łachudra jeden, myślisz, że skoro jest w pracy, to już nie jest odpowiedzialny za nic innego niż jego biurko. No a jak można nie interesować się takim pięknym psiakiem? — Dała ci buzi w czółko, tak jak daje się psiakom. Coraz szybciej stawiała kroki, aż znaleźliście się w czymś, co przypominało pokój, najzwyklejszy, w którym dało się usiąść. Posadziła cię na kanapie. – Poczekaj tutaj chwilkę, ciocia Shiko zaraz ci coś przyniesie. Nie możemy pozwolić, byś zmarzł i jeszcze w dodatku był głodny. Jak zjesz to zamienimy sobie kilka słów z Kintaro. — Wyszła z pomieszczenia, ukradkiem zerkając jeszcze na ciebie kilkukrotnie, czy siedzisz, czy nie uciekasz, czy się nie kręcisz. Ostatnie czego by chciała to uganiać się za niesfornym stworzonkiem po całym budynku.

No i jak cię posadziła, to widziałeś z tego miejsca recepcję. Dzieliły was dwa pokoje a strażnik nawet się w tą stronę nie patrzył. Ot, po prostu zajmował się swoją pracą, albo udawaniem, że pracuje.

Strażnik-recepcjonista
Shiko

  Ukryty tekst

[Keion]

Instynktownie czułem jak serce zaczyna mi szybciej bić, gdy bezsłownie podejmowałem stosunkowo istotną decyzję od której wiele zależało. Nie cofnąłem się dalej i to samo w sobie oznaczało podjęcie decyzji, poparte moją amatorską aktorszczyzną w której wcieliłem udawałem strapionego psa. Całe szczęście w tej postaci nawet moja słabe umiejętności naśladowcze wystarczyły, żeby oszukać dziewczynę. W głębi serca czułem się trochę źle, że żeruję na współczuciu tej miłej i pięknej niewiasty, ale było już za późno żeby się wycofać, mogłem jedynie liczyć że może uda mi się później jakoś zrehabilitować. Tymczasem dziewczyna skorzystała z okazji i szybko wzięła mnie na ręce, tak że nawet nie zdążyłem nawet zaszczekać.
W środku nie było za dużo osób co nie było niczym dziwnym o tej godzinie, ale recepcjonista na którego czekałem wciąż tam siedział. Rzucił mi tylko przelotne spojrzenie, więc najwidoczniej ten też wcale mnie nie rozpoznał, a ja trochę się uspokoiłem. Zostałem zaniesiony do jednego z pokojów na końcu korytarza, a Shiko oburzyła się faktem że Kintaro w ogóle się do mnie nie odezwał co mnie akurat wcale nie zdziwiło. Przypuszczałem że w ten sposób pewnie narobiłem mu u tej Panie nie małych problemów, ale w mogłem również zyskać na czasie. Nie spodziewałem się jednak że jest ona aż taką miłośniczką psów i byłem bardzo zaskoczony gdy ta pocałowała mnie w czoło, gdybym był w swojej ludzkiej postaci pewnie od razu bym zrobił się czerwony jak burak, a tak mało brakowało i bym przypadkiem przerwał moją technikę. Całe szczęście do tego nie doszło bo gdyby mój ciężar zmienił się tak drastycznie mogłoby to się źle skończyć, nie dla mniej lecz dla dziewczyny, której ręce doznały by szoku.
Jak tylko dziewczyna posadziła mnie na kanapie opuściła pokój w poszukiwaniu jedzenia i picia, a mi się aż sierść na grzbiecie zjeżyła na myśl że może siłą próbować mnie nakarmić. Miałem nadzieję że do tego nie dojdzie, a jak już to że to będzie coś normalnego jak zwykły kawałek chleba w innym przypadku będę musiał skorzystać moich umiejętności aktorskich i udawać że nie jestem głodny. Tymczasem jednak postanowiłem spróbować trochę powęszyć, zacząłem od rozejrzenia się po pomieszczeniu w którym byłem, a jeśli nie było tam nic intersującego to próbowałem ukradkiem się wydostać z pokoju. Szukałem drzwi bądź pomieszczenia w którym mogli by składować papiery z aktami spraw i jeśli by mi się udało taki znaleźć to chciałem dostać się do środka, ale nie na siłę. Nie chciałem żeby ktoś mnie przy tym zauważył bo mógłby coś podejrzewać. Nawet jeśli będący tutaj ludzie nie potrafili używać chakry mogli zdawać sobie sprawę z tego jakie daje możliwości i gdyby mnie przyłapali mogli by połączyć jakoś fakty, albo coś podejrzewać.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

Misja Rangi - C - 17/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Decyzja już została przez ciebie podjęta i nie mogłeś zrobić zbyt wiele. Ot, byłeś psem w czyichś rękach. Zgodziłeś się na to, a mogłeś zrezygnować już wtedy. Rezygnacja teraz... Byłaby przynajmniej kłopotliwa. Gość na całe szczęście cię nie rozpoznał, w końcu nie byłeś jego psem. W ogóle nim nie byłeś, jedynie takowego udawałeś, jakoś ci to szło, lecz na pewno było to męczące... Pierwsze chwile były dobre, ot zostałeś pozostawiony samemu sobie, przynajmniej na chwilę. To była idealna okazja do dalszego rozglądania się po okolicznych pokojach. Wpierw - pokój w jakim byłeś. Nie zajęło ci to dużo czasu, większość widziałeś, jak cię wnoszono. Kanapa, stolik, kilka szafek, niezbyt duży, coś w rodzaju jadalni, lub pokoju przeznaczonego do robienia przerw, raczej nie wchodził w standard wyposażenia takich jednostek, musiał być tutejszym widzimisię, kogoś z wyższych. Wcześniej była rzecz jasna recepcja po minięciu korytarza i szatnie. Shiko poszła korytarzem dalej i miała niedługo wracać, ciężko powiedzieć co tam było, najprędzej skrzydło z wyposażeniem, bo stosunkowo blisko wyjścia a takie powinno być na parterze. Same archiwa... No nie mogłeś mieć pojęcia, gdzie są. Taki pokój na pewno był zabezpieczony, najprawdopodobniej zamkniętym zamkiem, albo... Kto wie, jakimiś innymi kratami, a sama jego lokalizacja to raczej piętro, na które wejście było tuż obok recepcji, na szczęście z korytarza i to z twojej strony. Czy zamierzałeś jednak błąkać się po piętrach, poszukując archiwum między najpewniej - kilkoma gabinetami - bo sama placówka duża nie była. Inna rzecz, że sprawa była świeża i na pewno zdawałeś sobie sprawę, że dokumenty dotyczące spraw w toku, raczej w archiwum nie lądują i pilnuje ich ktoś, kto obecnie się czymś takim zajmuje... A kto zajmował się tą sprawą? Cóż... Wyglądało na to, że nikt oficjalnie, przynajmniej z twoich wiadomości. Co to mogło faktycznie oznaczać? To już wiesz tylko ty. Stałeś więc przed wyborem błąkania się po jednym ze skrzydeł przy zbrojowni, albo zwiedzaniu piętra i próby namierzenia, a później dostania się do rzeczonego archiwum. Czy w którymś miejscu mogli jeszcze znajdować się strażnicy? Bardzo możliwe, że było ich na dyżurze w budynku więcej niż dwoje.

Strażnik-recepcjonista
Shiko

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Keion]

Chwilowo byłem bezpieczny, a przynajmniej czułem się nieco bardziej bezpieczny niż wcześniej i moje serce nieco zwolniło, lecz wciąż czułem się nabuzowany adrenaliną. Zostałem sam w pokoju, który właściwie nie wymagał większego sprawdzenie, to też dość szybko go opuściłem. Szukałem informacji, ale nie miałem zielonego pojęcia gdzie ich szukać. Pierwszym co przyszło mi do głowy było archiwum, ale w miarę poszukiwań coraz bardziej zdawałem sobie sprawę że do niczego to nie prowadzi. Najpierw musiałem znaleźć ów pokój co wcale nie było takie łatwe, później jeszcze się doń dostać, a nawet gdyby mi się to udało nie miałem pewności że tam właśnie znajdę informację, których poszukiwałem. Wtem przypomniało mi się że ten strażnik recepcjonista chciał zapisać mnie na jakąś listę osób zainteresowanych śledztwem. Pomyślałem więc że to może właśnie jego biurko jest najlepszym miejscem, żeby znaleźć jakieś informacje związane z złodziejem. Jednakże nie wiele to zmieniało, mężczyzna póki co nie ruszał się z miejsca, a nawet gdyby się ruszył to w postaci psa szukanie informacji byłoby niezwykle ciężkie.
Nie wiedząc co robić usiadłem się wpatrywałem się w gościa oraz jego biurko, obserwowałem co robi i się zastanawiałem co mógłbym zrobić ja. Póki co straciłem parę ładnych godzin i nie zyskałem praktycznie nic poza przesłankami że złodziej najprawdopodobniej jest mężczyzną. Informację choć były pozornie blisko o swobodnym dostępie do nich mogłem jedynie pomarzyć i liczyć właściwie na ślepy los. Dlatego też postanowiłem zrobić jedyną logiczną rzecz, która przyszła mi do głowy i zakraść się do jego biurka. Chowając się pod nim mogłem liczyć że wywiąże się jakaś rozmowa na interesując mnie temat bądź mężczyzna w końcu postanowi zrobić sobie przerwę, a ja wtedy będę mógł pomyszkować.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

Misja Rangi - C - 19/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Szybko ruszyłeś na zwiad. Miałeś już plan, który wydawał ci się najrozsądniejszym z możliwych posunięć, zwłaszcza jeśli odrzucić oczywiste trudności związane z pomieszczeniem archiwum, które najpierw należało znaleźć, a później dostać się do środka. Chciałeś więc zbliżyć się do samego strażnika i jego biurka. To wydawało się być rozsądnym posunięciem. W końcu byłeś tylko psem, a on wciąż siedział na miejscu, w recepcji, jak gdyby nigdy nic - wyglądał jakby pracował, jako ostatni też zapełniał jakąś listę, o której wspominał.

Usiadłeś gdzieś dalej, nie wkraczając bezpośrednio w jego zasięg widzenia. Obserwowałeś go przez kilka minut, Shiko jeszcze nie wracała z jakiegoś powodu, chciałoby się przysiąc, że powinna już wrócić, a tutaj nic... Zamierzałeś to wykorzystać, to i zacząłeś się podkradać do biurka. Byłeś mały i robiłeś to wystarczająco cicho, by umknęło to jego uwadze, zwłaszcza że nie był zbyt uważny. Schowałeś się pod biurkiem, na twoje szczęście część patrząca do zewnątrz była częściowo zakrytą płytą z drewna, dlatego nie dało się ciebie zobaczyć, chyba że ktoś uparł się i faktycznie chciał to zrobić. Któż jednak byłby na tyle szalony? Miejsca nie było tam dużo i twoim wyzwaniem było nie dać się kopnąć, ani przypadkiem trafić butem. Musiałeś przyznać, że nie było tutaj zbyt dużo miejsca. W końcu usłyszałeś głos, należał on do Shiko, był przytłumiony ze względu na otaczające cię przeszkody – Gdzie jesteś? — Wydawała z siebie odgłosy wołające psinkę, czy to cmokając, czy w inny sposób mogący zwrócić uwagę. Zrobiła tak kilka razy. W końcu jej głos zaczął się zbliżać i chyba zwracała się do Kintaro – Widziałeś tu psa? — Widziałeś, że nieco się odsunął i zerknął w jej stronę – Tutaj? Tego co przyniosłaś? Nie, nie widziałem, co z nim? — Spytał, zupełnie zbity z tropu – Ja przyniosłam? Kto go przyprowadził? Tylko ty siedzisz po godzinach, a siedział wystarczająco długo, czemu się nie pochwaliłeś, że masz psa? Jak się wabi? — Zaczęła, nieco głośniej się dąsać na Kintaro, na pewno gestykulowała przy tym nie mało – Ja? Nie mam żadnego psa, weź go sobie jeśli nie jest czyiś, ale chyba miał obrożę, to sam nie wiem, zresztą. Co mnie to obchodzi... Zaraz. Był na posterunku, a teraz gdzieś tu biega? — Nie trudno było przyjąć, że w tym momencie oboje zaczynają się rozglądać a sprawdzenie pod biurkiem to tylko kwestia czasu... Co dalej Keionie? Zamierzałeś dać się złapać w tej dziwnej i kontrowersyjnej sytuacji, czy może miałeś jakiś plan jak z tego wybrnąć i być może uzyskać potrzebne ci informacje, w taki, albo inny sposób? Póki co, sprawa Fantomowego złodzieja nie ruszyła o krok, a na dobrą sprawę o tej godzinie wielu ludzi tutaj nie przychodziło. A chyba niczym dziwnym było to, że w tej chwili nie miałeś zbyt dużo czasu na kombinowanie.

Kintaro
Shiko

[Keion]

Shiko nie było, a więc postanowiłem wykorzystać ten moment i się rozejrzeć. Niebyło to jednak łatwe i bardzo szybko zrezygnowałem z pomysłu samotnego przeszukiwania posterunku. Udałem się w kierunku mojego domniemanego właściciela i trochę go poobserwowałem, po czym wyczekując odpowiedniego momentu zakradłem się pod jego biurko. Nie było to najmilsze miejsce w którym chciałbym się znaleźć, ale poza przypadkowym kopniakiem, który by zaraz mnie zdradził raczej nic mi nie groziło. Za to byłem w stanie słyszeć głośno i wyraźnie wszystko co się działo wokół podejrzanego. Jednakże pierwszym co było dane mi usłyszeć była Shiko, która wyraźnie mnie szukała i nawoływała. Od tego przebywania pod psią postacią chyba trochę zaczynało mi się w głowie przestawiać bo robiło mi się przykro gdy tak słyszałem jej usilne nawoływanie. Usilnie jednak trwałem i słyszałem jak ta się zbliża, aż w końcu zaczepiła Kintaro z wyraźnym dąsem. Recepcjonista jednak dość dobrze się bronił, ale czy wystarczająco dobrze?
Dwójka dochodząc do wniosku że po posterunku wałęsa się pies niewiadomego pochodzenia zaczęła mnie szukać. Pewnym było że kiedyś tak czy siak mnie znajdą i że nie mogę się ukrywać w nieskończoność. Chciałem więc wykorzystać moment że teraz są nieco bardziej roztargnieni i gdy tylko się oddalą cichaczem wskoczyć na fotel. Oczywiście to miało coś na celu, a konkretnie z wysokości fotela mógłbym rzucić okiem na biurko i wszystko co się na nim znajdowało. Gdyby mnie przy tym nakryli to zaczął bym udawać że chciałem się bawić i że byłem schowany. Mało ambitny pomysł, ale lepszy taki niż żaden, a w obecnej sytuacji naprawdę ciężko było wpaść na cokolwiek co mogłoby mi pomóc. Wciąż liczyłem że uda mi się coś odkryć, ale powoli zaczynałem się zastanawiać, czy nie tracę tutaj czasu ryzykując w głupi sposób.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

Misja Rangi - C - 21/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Nic dziwnego, że zaczęli cię szukać, to było proste do przewidzenia, że dość szybko do tego dojdzie. Chwila nieuwagi z ich strony i niesforny pies mógł narobić sporo kłopotu na posterunku. Ludzie wracali kiedyś z patroli, a później kończyła się też zmiana i przychodziła kolejna. To nie mogło trwać w nieskończoność i musieli jak najszybciej rozwiązać potencjalny problem w postaci - twojej, jako psa.

Wiesz jak to jest gdy masz dobry plan, ale ostatecznie nic z niego nie wychodzi? Dokładnie tak było w tej chwili. Chciałeś to przeczekać, ale kto odruchowo nie zajrzałby pod biurko? Pierwszym co zrobił Kintaro było schylenie się i zajrzenie pod nie. – No proszę... Kogo my tutaj mamy. Widzisz? A tak się martwiłaś o tę zgubę. Pilnuj go lepiej — Zaśmiał się z początku, odsuwając lekko krzesło. Mogłeś próbować ucieczki, ale czy był sens? Tylko by cię ganiali po posterunku i ryzykowałbyś przerwanie techniki. Nie mniej facet chwycił cię i wziął na ręce. – Nawet fajny, wiesz? — Odezwał się podczas gdy sama Shoko krzywiła się to na lewo, to na prawo. W tej chwili widziałeś to co wypełniał w tej chwili. Zdaje się, że to był przebieg z dzisiejszego dnia. Wszelkie odwiedziny, wszelkie spisy z raportu poprzedniej zmiany i informacje o postępach co do konkretnych spraw. Nie było tam sprawy fantomowego złodzieja. Twój opis pojawił się natomiast przy grupie wpisów dotyczących osób, które odwiedzały posterunek i nic z tych odwiedzin nie wniknęło. – Chyba rzeczywiście powinnam go bardziej pilnować... Ale wiesz, ty też mógłbyś... Bo skoro nie na ciebie to na kogo on tak czeka? Nie kojarzysz tej obroży? — Mierzyła cię uważnie wzrokiem, co jakiś czas spoglądając na Kintaro – Nic a nic. Jutro może ktoś po niego przyjdzie. Zresztą... Będziemy wiedzieli, że komuś zginął pies. Pewnie znowu zrzucą to na fantomowego złodzieja. Teraz psy kradnie. Dobre. Jeśli się nie pojawi właściciel to... — Wzruszył ramionami, jeśli jeszcze siedziałeś z nim na kolanach, wpatrując się w biurko, to ściągnął cię i postawił na ziemi. – A może teraz zaginął właściciel i mały chce nam o tym powiedzieć? Jak sądzisz? — Spytała się swojego towarzysza, który jej pomysł zbył jedynie machnięciem ręki i delikatnym chichotem. Zaraz potem Shoko zamierzała wziąć psiaka na ręce i skierować się w stronę pokoju socjalnego... Chyba że ty miałeś inne plany. A na miejscu? Cóż, woda i jedzenie, takie mogące posmakować psu, ale raczej nie tobie. Prawdziwym problemem nie mogło być jednak potencjalne jedzenie, lecz to ile czasu będziesz w stanie spędzić w tej formie, a jeszcze gorszą było to, jak ten czas zostanie spędzony i przede wszystkim gdzie.

Kintaro
Shiko

[Keion]

Schowany pod biurkiem czekałem na moment w którym będę mógł wskoczyć na fotel i chociaż rzucić okiem na papiery nań leżące. Niestety ku memu zaskoczeniu to biurko było pierwszym miejscem do którego zajrzeli, a w mojej głowie budziły się pytania wątpliwości. Dlaczego akurat to biurko? I co mam teraz zrobić? Przez myśli przeszło mi żeby ugryźć faceta i zacząć uciekać, ale oceniałem moje szansę na ucieczkę na co najwyżej mizerne, a to stanowczo za mało by tak ryzykować. Pozwoliłem się wziąć na ręce, a fakt że mnie podniósł pozwolił mi dostrzec to co znajdowało się na biurku i nad czym pracował cały ten czas. Jednakże nie było tam sprawy fantomowego złodzieja, a jedynie spisz ludzi, którzy najprawdopodobniej przyszli w tej sprawie bo byłem tam też ja. Zniechęciłem się tym strasznie, tak naprawdę straciłem dużo czasu udając psa i nic przy tym nie zyskałem, a teraz jeszcze musiałem pomyśleć jak się wydostać.
Dwójka przez chwilę jeszcze rozmawiała gdy ja siedząc grzecznie na kolanach wpatrywałem się biurko. Z ich rozmowy dało się wywnioskować że fantomowy złodziej tak naprawdę może nie istnieć, a ludzi przypisują mu czyny, których nie do końca rozumieją. Niezbyt zachęcając żeby dalej prowadzić dochodzenie i chyba to właśnie przeważyło szalę niepewności że byłem już zdecydowany zrezygnować. Dlatego gdy tylko mężczyzna mnie postawił na podłodze ruszyłem ku drzwiom. Nie biegiem, ale szybko jakby był zdecydowany co do tego gdzie chce iść, a gdy chcieli mnie złapać starałem odskakiwać dalej kierując się ku drzwią. Miałem nadzieję że dzięki takiemu zachowaniu wypuszczą mnie bez problemów i będę mógł sobie odejść.

z/t

Przerywamy misję. Totalny brak pomysłu jak rozwiązać tą sprawę, poddaję się ;/

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst