Osada Totsukawa

[Natsume Yuki]

Natsume uśmiechnął się lekko pod maską, kiedy zobaczył że Natsu kłania się w jego stronę w podzięce za trening przed pojedynkami, po czym odzajemnił ukłon. Jednak musiał przyznać, że fakt że dziewczyna tak po prostu doskoczy do niego i obejmie go ramionami, zupełnie zbił go z tropu - oczywiście, przez ten miesiąc, a zwłaszcza po wydarzeniach wczorajszego dnia, obydwie Tanuki i Yuki przybliżyli się do siebie, ale nie spodziewał się że dziewczyna okaże swoją wdzięczność w tak otwarty sposób, zwłaszcza zważając na to jak ważne były dla niej konwenanse. Ostatecznie jednak odwzajemnił uścisk, kiwając lekko głową. Musiał przyznać, że było to na swój sposób... podnoszące na duchu.
Wtedy zaś zauważył spojrzenie Roshiego, który zwrócił się w jego kierunku i... przemówił. Dokładniej, komentując fakt że Yuki miał na plecach Kubikiriboucho. Kompletnie zbity z tropu, Yuki wydał z siebie dźwięk który można przedstawić onomatopeją "hę?", ale gdy w końcu zrozumiał o co w tej całej wypowiedzi chodziło... skinął głową. Czyli wyglądało na to, że Kame nie tylko wiedział o tym orężu, ale co więcej - sam kiedyś dzierżył to ostrze jako szermierz. Cóż, od początku dało się wyczuć że staruszek nie był zwykłym zjadaczem chleba - w końcu na samym początku walki pojawił się wśród obecnych za pomocą techniki Shunshina - ale fakt, że kiedyś był na tyle silnym szermierzem by dzierżyć tak wielką broń był... zaskakujący. Co tu dużo mówić - to był tylko kolejny przykład prawdziwości stwierdzenia, żeby nie oceniać książki po okładce.
Yuki ukłonił się w stronę Roshiego.
-Kubikiriboucho to potężne narzędzie, które wymaga szacunku zarówno od oponentów, jak i od dzierżącego. Obiecuję, że dopóki je dzierżę, ostrze będzie się wzmacniało tylko krwią tych, którzy na to zasłużyli.
Dla nieznających zarysu, zapewne to stwierdzenie było dość... metaforyczne. Ale jeśli Kame niegdyś używał tego oręża, to na pewno zrozumie co Yuki miał na myśli.
Natsume zwrócił się do Haru, która spytała o co chodziło sędziwemu sędziemu. Yuki zaś położył jej rękę na ramieniu i wydał z siebie dźwięk, mający sygnalizować że właśnie się uśmiechnął.
-Ma na myśli oręż, który przy sobie dzierżę. Podczas moich wędrówek, zostałem poproszony by zgładzić seryjnego mordercę - i to przy nim znalazłem Kubikiriboucho. Broń ta ma niezwykłe właściwości, i jest na poły legendarna. Kame-san poprosił, bym korzystając z mocy tego ostrza, nie zatracił się w manii i stał taki jak zgładzony przeze mnie zbrodniarz.
Cóż, proste i prawdziwe wytłumaczenie. Nie miał przecież czego ukrywać, zwłaszcza że po części sam chciał rozprowadzać legendę Kubikiriboucho, a nie miał powodu kłamać własnym uczennicom.
Następnie był świadkiem momentu, w którym rodziny drwali ponownie obiecały siostrom Tanuki że będą z nimi współpracować i im służyć. Co jednak zaskoczyło Yukiego, to fakt że w odpowiedzi Natsu pojawił się również on - jak gdyby sam też był członkiem tej rodziny, albo po prostu przekazano mu takie same prawa. Korzystając z wiwatowania które następnie wydobyły się z ust drwali, Natsume skorzystał z okazji by odwrócić spojrzenie i podrapać się z zakłopotaniem po potylicy. Na litość, przecież był tylko wędrownym nukeninem, gdzie mu do czegoś takiego...
Nastąpiła decyzja, że następnego dnia ma się odbyć wielkie święto z okazji zwycięstwa Natsu, po czym... Haru zadała dość poważne pytanie. Pytanie, na które wszyscy znali odpowiedź, ale nikt nie chciał jej tak naprawdę usłyszeć. Yuki jednak musiał w końcu postawić sprawę jasno - dlatego też stanął przed siostrami i skinął głową.
-Niestety, to nie jest miejsce w którym powinienem lub mógłbym zostać na dłużej - powiedział spokojnym, pocieszającym tonem. - Cieszę się, że mogłem z wami dzielić ten miesiąc, poznać was lepiej i uczyć was. Ale, niestety, nie nazywam się Tanuki, i raczej wątpliwe by to się zmieniło.
Parsknął śmiechem.
-Jestem wędrowcem, i do wędrówek muszę powrócić. Kiedy uczeń nie jest pewien swej gotowości - pojawi się nauczyciel. Kiedy uczeń JEST gotowy - nauczyciel znika.
Naciagnął mocniej kaptur, żeby nikt nie przyglądał się jego twarzy, po czym na moment odpiął maskę, by pokazać im swoją uśmiechniętą twarz.
-Nie martwcie się - pozostanę z wami do pojutrza, by móc uczestniczyć w waszym święcie. A później... kto wie? Może nasze ścieżki ponownie się skrzyżują? Może nawet... będę miał dla was pewną opcję do rozważenia?
Podniósł się do pionu i znów założył maskę.
-Ale tymczasem - ruszajmy. Musimy wszystko przygotować na jutro!

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 63/?

---

"Szeroka jest sieć niebios, lecz jej oka są gęste" - tak mówi jedna z mądrości. Oznacza ona tyle samo co "ależ ten świat jest mały" i tak w istocie było. Ostrze, które Natsume odebrał zbrodniarzowi spotkało swojego jeszcze starszego właściciela, a może... towarzysza dłoni? Sędziwy wojownik niewątpliwie był szermierzem, już sam fakt, jak sprawnie władał nodachi świadczył o tym, że i z legendarnym mieczem by sobie poradził, z resztą, sposób w jaki przybył na pole walki, szacunek jakim darzyli go mieszkańcy i ostatecznie... przyznanie się do posiadania "Miecza kata".
- Oby przyniósł ci więcej szczęścia niż mi, zamaskowany wojowniku. Pamiętaj, miecz jest tylko mieczem,to szermierz się liczy. - ostatnie krótkie słowa Roshi'ego, po czym jak zauważono, opuścił to miejsce, z reszta, nie tylko on zbierał się do odejścia...
Słysząc, jaka jest historia wielkiego miecza, Natsu pokiwała ze zrozumieniem. Jeśli do tej pory jej nauczyciel jej imponował, to teraz jego obraz w jej oczach urósł do rozmiarów prawdziwego giganta. Oto właśnie stał się tym, o czym mówił mu Hyogami - dla uczniów miał być wzorem niedoścignionym, niezłomnym i niepokonanym, kimś kto nigdy się nie podda i zawsze znajdzie odpowiedź. To były łańcuchy bycia nauczycielem, łańcuchy które...
Słysząc odpowiedź zamaskowanego wojownika, Haru z miejsca zaniemówiła. Jej oczy zrobiły się szersze, dłonie opadły wzdłuż ciała i niemalże zgubiła miecz ojca. W jej spojrzeniu malowało się jedno zdanie: "Dlaczego"?. Natsu również nie wyglądała radośnie, cały entuzjazm związany z wygraną pojedynku nagle uleciał, ale... ona rozumiała. Wiedziała, że ten moment nadejdzie. Położyła dłoń na ramieniu Haru, która nie chciała się zgodzić.
- Sensei, nie możesz...One-san może Ci nadać nazwisko, prawda One-san? Prawda?, odwróciła się w stronę starszej siostry, która jedynie pokiwała przecząco głową. Starsza z Tanuki rozumiała jak się rzeczy mają i chociaż również nie chciała, by Akahoshi opuścił ich las, to jednak wiedziała, że tak musi być.
Widząc jej przeczenie, Haru powróciła spojrzeniem do swojego nauczyciela, który znów przemówił. Jego słowa były dla niej, dla nich, bardzo ważne. Oto bowiem Natsume dotknął istoty bycia nauczycielem - nauczyciel może wskazać ci drzwi, ale to ty musisz przez nie przejść. W ciągu tego miesiąca nauczył je bardzo wiele. I Haru nie zamierzała tego wszystkiego zaprzepaścić. Opuściła na chwilę głowę, po czym wzięła wdechu i podniosła spojrzenie, patrząc odważnie na twarz Akahoshi'ego. W jej spojrzeniu, poza smutkiem pojawiła się również siła. Ta sama, która pozwoliła jej pomóc Natsu.
- Rozumiem sensei, będę wspierać Natsu-onesan. A ty zawsze będziesz u nas mile widziany.
- Sensei zawsze będzie u nas miłym gościem i może liczyć na nasza pomoc. Zawsze. - potwierdziła starsza z Tanuki, po czym razem udali się do domku w środku lasu...

Zapowiedzianej imprezy opowiadać obszernie nie możemy. Może dlatego, że wszyscy bawili się na tyle dobrze, że mało kto będzie cokolwiek pamiętał? Jak to mówią? Żyj tak, by wstyd było opowiadać, ale miło wspominać? No, by jednak nie być oskarżonym o rzeczy zdrożne, powiemy tylko tak - obie panny Tanuki zachowywały się zgodnie z kulturą, alkohol tylko starsza w postaci jednaj czarki sake spróbowała - symbolicznej wspólnie z rodzinami drwali pracującymi w tartaku i lesie - jako symbol ich oddania i wierności rodowi 'Tanuki". Przyznać jednak trzeba, że alkoholu nie brakowało, pewne zapasy tego trunku znajdowały się w leśnej posiadłości, schowane przed wzrokiem postronnych. Jedzenia również było w bród, ale to głównie za sprawą myśliwych, zaprzyjaźnionych z Tanuki - dzięki nim na rusz trafiły dwa dziki i jeden jeleń, dobrze przyprawione i elegancko podane.
Zabawa trwała do późnych godzin nocnych, a po wszystkim trzeba było posprzątać - tutaj również ocenioną pomocą okazali się goście imprezy, którzy nie pozwolili swoim paniom i ich czcigodnemu nauczycielowi ogarniać bałaganu...

W końcu jednak przyszedł dzień rozstania. Poranek po przyjęciu był dosyć leniwy, a przynajmniej tak w teorii, bowiem obie siostry jak to zwykle miały w zwyczaju, wstały wcześnie i... poszły biegać. Ostatni miesiąc wyrobił w ich ciałach i umysłach odruch treningu. Poranna przebieżka, na dystansie od którego zaczynały zupełnie nie był dla nich wyzwaniem, szybko uwinęły się z trasą, dalej wykonały podciągnięcia na gałęziach, dublując swoje pierwotne wyniki. Nie oszczędzały się, ale... wcale też nie zajeżdżały nadmiernie. Potem kilka ćwiczeń z bronią, parę układów taijutsu i w mogły wraz z nauczycielem zasiąść do śniadania.
A po nim... po nim przyszła pora rozstania. Cała trójka wiedziała, że ten dzień nadejdzie, przygotowali się na niego psychicznie, ale również materialnie. Haru miała w dłoniach zawinięte w chustę zawiniątko, które obie panny skrzętnie ukryły przed swoim nauczycielem.
- Sensei, dziękujemy Ci za twoją opiekę oraz pracę. Przyjmij proszę tą małą rekompensatę, za twój czas. - przemówiła Natsu, na co Haru z eleganckim dygnięciem podeszła i wręczyła siwowłosemu zawiniątko, w którym znajdowało się... 650 ryo oraz prowiant na drogę: cztery kulki ryżowe nigiri...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami
- Sędzia, Kame Roshi

[Natsume Yuki]

Tak jak się spodziewał, Natsu jako pierwsza zrozumiała przyczynę dla której Yuki nie mógł pozostać razem z nimi w Totsukawie. Jako wędrowiec i nukenin, Akahoshi nie miał żadnego określonego miejsca na świecie, a jedynie miejsca które mógł odwiedzić i zobaczyć, oraz misje które będzie mógł wykonać by utrzymać zarówno siebie, jak i swój dość rozbudowany ekwipunek. Chociaż sielankowe życie w dużym domu na obrzeżach miasta miało swój urok, to nie był to żywot który Natsume mógłby toczyć na dłużej: przez całe życie był przygotowywany do życia skrytobójcy i wojownika, uczony do przyjmowania niebezpieczeństwa ze spokojem, i z tymże spokojem do walki. Był shinobi. Od urodzenia. Do tego został przyuczony, to robił przez całe życie, i prawdopodobnie również jako shinobi odda życie. Nie było mu pisane odejście z przyczyn naturalnych, po długim i spełniającym życiu wśród rodziny.
Haru zdecydowanie trudniej było przyjąć fakt, że ich nauczyciel odejdzie za kilka dni, i szukała sposobu na przekonanie go. Po części ją rozumiał: po śmierci ich ojca zostały pozostawione same sobie, bez nikogo na kim mogły polegać. Przez ten miesiąc to on praktycznie był taką figurą i ostoją, nawet mimo tego że on sam był może dekadę starszy od Natsu, więc różnica była stosunkowo niewielka. Różnica była po prostu taka, że podczas gdy one musiały się nauczyć sztuki bojowej, on mógł się w niej już nazwać weteranem.
Parsknął cichym śmiechem - ale nie takim by urazić, a żeby wyrazić rozbawienie.
-To by było dość zabawne, gdyby ktoś starszy był przygarnięty do rodziny, czyż nie? W obecnych warunkach to chyba tylko małżeństwo mogłoby zmienić nazwisko, a na to raczej się nie zapowiada... znaczy, bez urazy...
Na to ostatnie tylko podrapał się po potylicy z zakłopotaniem. Nie chciał żeby to zabrzmiało, jakby twierdził że żadna z nich nie mogła kiedyś znaleźć partnera - w końcu miały swoisty urok osobisty, więc z tym sobie raczej poradzą bez problemu.
No ale, wracając.
Uśmiechnął się pod maską, po czym podniósł się i skinął głową. Gdy Haru pogodziła się z odejściem Yukiego, w jej oczach zobaczył tą samą pewność swego i gotowość na kroczenie w przyszłość, jak ta którą wczoraj mogli zaobserwować w spojrzeniu jej starszej siostry. Cóż, jednego w takim razie będzie mógł być pewny: zarówno Haru, jak i Natsu poradzą sobie w przyszłym życiu. Świat stoi przed nimi otworem, a one - być może po części dzięki niemu - będą wiedziały, gdzie kroczyć.
To dobrze.

Minęły więc dwa dni od zwycięstwa Natsu nad Kitsune Koganem, oraz od opiewanego już pośród gawiedzi pojawienia się Byakko na dachu Totsukawy. Yuki nie spieszył się ze wstawaniem - od dzisiaj, jako że znowu powraca na szlak, znajdowanie miejsc gdzie będzie mógł się przespać na tak wygodnym łóżku jak to tutaj, będzie graniczyło z cudem. Zanim na spokojnie się pozbierał, ponownie przyodział w pełny rynsztunek i sprawdził działanie całego wyposażenia, wliczając w to ukryte ostrza, stan bokkenów i broni treningowych (które później zapieczętował), łatwość sięgnięcia po wszystkie trzy swoje miecze, w końcu stanął niedaleko wejścia do domu, gdzie Natsu i Haru właśnie wracały z porannego treningu. Wyglądało na to, że nie zamierzają zatracać w sobie przyzwyczajenia nabytego przez ten miesiąc, i będą kontynuować treningi jak należy. Na pewno sobie poradzą - co do tego nie miał wątpliwości.
Po zjedzeniu posiłku, Natsume i siostry stanęli niedaleko wejścia, gdzie został oficjalnie pożegnany. Yuki przyjął od sióstr pakunek zawierający zapłatę za treningi i kilka kulek onigiri. Odruchowo na jego twarzy pojawił się uśmiech.
-Szczerze, to prawie zdążyłem zapomnieć że miałem otrzymać jakiekolwiek wynagrodzenie za to wszystko. Sama możliwość spędzenia z wami miesiąca i uczenia was tego wszystkiego były dla mnie wystarczające. Ja również dość dużo się od was nauczyłem - i za to jestem wam wdzięczny.
Również się oficjalnie skłonił, po czym podszedł i objął obie siostry.
-Jak będę miał możliwość, to przyjdę w odwiedziny. Ale też... mam dla was pewną propozycję. Na kiedyś, rzecz jasna.
Spojrzał na nie z uśmiechem.
-Skoro wiem gdzie mieszkacie, za jakiś czas przyślę wam wiadomość oznaczoną symbolem rogów Hachimana: trzech matagam zawiniętych w taki sposób, że ich ogony tworzą trzy skrzyżowane rogi. Jest to symbol Kenseikai - Zakonu Miecza, czyli organizacji o której wam kilka razy opowiadałem.
Ponownie się uśmiechnął.
-Będzie tam zawarty adres, do którego będziecie mogły się udać, gdy uznacie że jesteście gotowe. Tam znajdziecie siedzibę Kenseikai. A ten list... będzie moim zaproszeniem, abyście dołączyły do naszej organizacji.
Wyszczerzył zęby.
-Oczywiście, nie naciskam. Zawsze możecie też po prostu wpaść w odwiedziny. Będziecie wiedziały gdzie mnie znaleźć.
Obrócił się powoli, wciąż jednak patrząc na siostry.
-Dziękuję wam. I, jak to mówi tradycyjne pozdrowienie z moich krain: niech wiatry Hyuo was prowadzą.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 65/57

---

Wszystko co dobre... ma swój początek i koniec. Prędzej czy później, drogi panien Tanuki i siwowłosego szermierza musiały się rozejść i ten moment właśnie nastał.
Kiedy Natsume odebrał od dziewcząt swoją materialną zapłatę, obie strony wiedziały, że jest to tylko symbol. W tym przypadku ryo stanowiły niejako uzupełnienie tego, czym tak naprawdę była łącząca ich przygoda - wspólny trening, pot i łzy, moment zwątpienia i słodki smak zwycięstwa. To, co wydarzyło się w jednaj z położonych w Daishi osad było ważne, tak dla zaprawionego w bojach wiarusa, jak i dla obu dziewcząt.
- Wszystko ma swój porządek, prawda sensei? - zapytała Natsu poważnym tonem, po czym po chwili się wyszczerzyła w serdecznym uśmiechu.
Kiedy Natsume przytulił obie siostry, te przylgnęły do niego zamykając go w silnym uścisku, który niechętnie zwolniły. Czy wizja pozostania pośród nich była aż tak zła? Czy szkolony by zabijać Yuki, nie mógł odnaleźć się jako stateczny mieszkaniec położonego pośrodku lasu domku, głowa rodziny? Czy istotnie, jedyną drogą, jaką mógł kroczyć była wieczna wędrówka związana z ostrzem? Czy... mistrz Roshi musiał podjąć kiedyś taką właśnie decyzję? Cóż... Yuki Natsume, a może, Akahoshi Kensei wyznaczył swoją ścieżkę. Wtedy, kiedy na jednej z przystani Lazurowych Wybrzeży zdecydował się wraz z niebieskookim samurajem zawiązać niecodzienny sojusz mający na celu znalezienie legendarnych broni i godnych władania nimi szermierzy określił swój los. Teraz był tym, kim jego pierwszy samurajski nauczyciel - roninem, człowiekiem falą...
Gdy Akahoshi podjął kwestię listu z zaproszeniem obie siostry spojrzały na niego niemalże z niedowierzaniem. Oczywiście, że pamiętały to, co opowiadał im o Zakonie Miecza, może nawet skrycie marzyły, że dane im będzie poznać tych, których ich nauczyciel uważa za godnych sobie szermierzy, ale że same dostaną możliwość dołączenia do tej grupy? Zarówno Haru jak i Natsu szeroko otworzyły oczy, w których pojawił się nowy zapał oraz nadzieja.
- Będziemy czekać na wiadomość od ciebie, Sensei!. - zawołała Haru, która już najpewniej snuła marzenia o wielkim mieczu, który kiedyś odnajdzie.
- Nie zapomnimy twoich nauk sensei i nie zawiedziemy. Niech mądrość Tenjina zawsze ci towarzyszy. - dodała życzenie bezpiecznej podróży Natsu, na co młodsza siostra dodała:
- Nie daj się lisom, ani lisicom! - zażartowała i obie nisko ukłoniły się swojemu nauczycielowi, a potem jeszcze jakiś czas stały i machały na pożegnanie...
Tak kończy się historia przypadkowego spotkania zamaskowanego szermierza z głośną dziewczynką. Spotkania, które dało początek wspólnej przygodzie dzięki której dwie dziewczyny zmieniły się w młode kobiety i dzielne wojowniczki, a pewien stary wojownik wkroczył na zupełnie nową ścieżkę. Co spotkało je po jego odejściu, czy on znalazł nowych uczniów i spełnienie na nowej drodze? Cóż, to już zupełnie inna historia...

KONIEC

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami
- Sędzia, Kame Roshi

[Natsume Yuki]

Natsume uśmiechnął się lekko, patrząc na swoje podopieczne. Co tu dużo mówić - widać było, że dziewczyny bardzo dojrzały od momentu kiedy się pojawił w ich domostwie. Nie tylko stały się znacznie bardziej dojrzałe fizycznie, ale też widać było że ich psychika również została ustawiona na prawidłowe tory. Nawet jeśli świat zrzuci na nie coś niespodziewanego i zamieni ich aktualną sytuację o 180 stopni - przeczuwał, że raczej na pewno sobie poradzą. W końcu po miesiącu ciągłego kontaktu i uczeniu ich większości z tego co tak naprawdę wiedziały o walce, miał prawo poznać je trochę lepiej. Natsu, pomimo fasady powagi i siły, wewnątrz była zwykłą nastolatką o wrażliwej duszy, jednak gdy postawiła sobie coś za cel - nigdy nie ustawała w dążeniu do tegoż. Haru zaś była niczym żywy ogień, wielka siła i ogrom entuzjazmu - jednak przez ten miesiąc nauczyła się wartości wstrzemięźliwości i siły psychicznej w celu powstrzymywania się.
Obie były silnymi wojowniczkami.
Na pewno sobie poradzą.
Ostatni raz posyłając im pełen otuchy uśmiech, Yuki założył z powrotem maskę na twarz, przyjmując personę Akahoshiego Kenseia. Czas ruszać dalej.

z/t

[Keion]

Opuszczając przydrożną karczmę zapytałem jej właściciela o nocleg, a ten polecił mi żeby udać się do pobliskiej Osady Tosukawy i wskazał mi kierunek w którymi miałbym się udać. Nie mając innego lepszego pomysłu postanowiłem go posłuchać i udałem się we wskazanym kierunku. Ukazujący się mym oczom widok bardzo mnie zaskoczył, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Osada wyglądała na naprawdę zadbaną, już z daleka wiedziałem że bez problemu znajdę miejsce do spania, a nawet będę mógł wybierać gdzie mi bardziej pasuje. Dochodził do tego fakt że w osadzie handel był codziennością to też bez większego problemu spieniężyłem kamień zabrany z Oniniwy. Uznałem też że górskie ścieżki, których w okolicy było pełno będą idealnym miejscem żeby nieco popracować że swoim ciałem. Dlatego też gdy tylko nieco odpocząłem postanowiłem udać się jednym z górskich szlaków, pokonując teren biegiem raz pod górę, a raz z górki. Wystarczyło to żeby doprowadzić mnie do zmęczenia, ale bieg miał być tylko formą rozgrzewki i zatrzymałem się dopiero gdy znalazłem się nieco na odludzi wiedząc że mogę swobodnie trenować.

  Ukryty tekst

Kończąc swego rodzaju trening udałem się coś zjeść, a tym razem był to znacznie wykwintniejszy posiłek bo w jego skład wchodziło delikatne mięso cielęce, zagryzane jeszcze parującym brązowym ryżem. Po posiłku udałem się wprost na spoczynek i zasnąłem tuż przed zmierzchem.

[Keion]

Następnego dnia wstałem wczesnym świtem gdy osada powoli budziła się do życia. Zrobiłem parę lekkich ćwiczeń na rozciąganie mięśni i poprosiłem o skromne śniadanie. Niedawno złamana ręka pomimo iż została wyleczona przez Mujina wciąż z lekka dawała o sobie znać, ale nie było to już nic o co musiałem się martwić. Wiedziałem że za dzień, albo dwa będzie już po wszystkim, a ja będę mógł pomyśleć o tym by udać się na jakąś misję. Tymczasem jednak musiałem skupić się na regenerowaniu i stopniowym rozwijaniu swoich umiejętności. Tego dnia również zamierzałem ćwiczyć i to w dokładnie tym samym miejscu co dnia poprzedniego. Zacząłem tak samo jak dnia poprzedniego od biegu górskimi szlakami. Chciałem przyzwyczaić ciało i mięśnie do zmiennego terenu, ale również do tego że wraz że wzrostem wysokości ciśnienie malało, a gdy zbiegałem z górki efekt był wręcz przeciwny. W tym całym biegu chyba właśnie te różnice ciśnienia spowodowane wysokością były najgorsze bo znacznie utrudniały oddychanie, ale z logicznego punktu widzenia musiały też znacznie poprawiać moją wydolność. Po pewnym czasie udało mi się dobiec do wyznaczonego miejsca poza osadą bez ciekawskich oczu i tym razem czułem się nieco bardziej wypoczęty. Jednak dobry posiłek i przespana noc potrafiły czynić cuda, a tego mi było potrzeba by móc efektywnie trenować.

  Ukryty tekst

Po długim treningu wiedziałem już o co chodzi i co nieco potrafiłem, ale czułem też że wciąż mogę być w tym lepszy, choć opanowałem tą sztuczkę pozostawał niewielki niedosyt mówiący że pracuj dalej. Jednakże moje ciało miało dość, a ja wciąż nie chciałem się przemęczać i postanowiłem skończyć trening na dziś. Było jednak jeszcze nieco za wcześnie żeby wracać do pensjonatu. Spokojnie postanowiłem pozwiedzać okolice, nacieszyć oczy pięknymi widokami i rozejrzeć się za przedmiotami, które mogą okazać się niezbędne w mojej dalszej podróży shinobi. Przed udaniem się na spoczynek spożyłem dość syty posiłek i spędziłem, którąś godzinę w miejscowej bibliotece czytając nie tylko o zabójczych technikach, ale również o medycznie i sztukach samodoskonalenia.

[Keion]

Mijały kolejne dni, w ciągu których surowo przestrzegałem swojej treningowej rutynu. Chodząc spać o zmierzchu i wstając o świcie dzień w dzień dawałem wycisk swojemu ciału i szlifowałem swoje umiejętności. Początki były trudne, ale z dnia na dzień lepiej znosiłem trud wymęczającego biegu i innych ćwiczeń fizycznych, których z czasem sobie dokładałem. Dodatkowo nie miałem już najmniejszego problemu z rzutami do celu i każdy był niemalże bezbłędnie trafiony. Dlatego postanowiłem powiększyć mój arsenał o kolejną technikę, tym razem bazującą na chakrze, a nie tylko umiejętnościach fizycznych.

  Ukryty tekst

Po całym dniu treningu czułem się jakby moje całe ciało wypłukało się z chakry, ale byłem też usatysfakcjonowany. Udało mi się poznać i opanować podstawy, a to była przecież najtrudniejsza część trening. Pozostawało tylko praktykować, co też robiłem przez kolejne parę dni nie zapominając oczywiście o odpowiednim odżywianiu się i odpoczywaniu, które były ważne dla prawidłowej regeneracji ciała oraz chakry.

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 1/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Totsukawa położona jest przy głównym trakcie prowadzącym z Seiyamy do Kyuzo, dzień drogi od stolicy Daishi. Urosła i wzbogaciła się dzięki podróżnym, dla których stanowi naturalny przystanek. Kwitnie tutaj handel i rynek usług, sporo jest też pensjonatów zarówno w centrum, jak i na obrzeżach osady. Okolica coraz bardziej zaczyna też słynąć z pięknych górskich szlaków, wielu ważnych i bogatych ludzi ze stolicy posiada tutaj swoje letnie rezydencje. A teraz, tej pięknej lecz cokolwiek mroźnej zimy, tutejsze górskie szlaki tętniły życiem. Turyści przybywający z całego świata, zwłaszcza z rejonów gdzie gór i śniegu to raczej się nie zobaczy, upodobali sobie przebywanie w tutejszych pensjonatach. Jak połączyć przyjezdnych z tym, że wielu bogatych ludzi miało tutaj swoje rezydencje, to trzeba było wykoncypować sobie dwa fakty:

Fakt pierwszy, turyści oznaczają rynek zbytu, a ich obecność oznacza różnorodność kulturową i czyni z tego miejsca idealny sposób dorobienia sobie zimową porą. Czy to osoby w sile wieku i tężyzny mogą dorabiać oprowadzając po górach by karmić oczy przyjezdnych pięknymi górskimi widoczkami, zachodami słońca odbijającymi swoje różowe promienie od krystalicznie bialutkiego śniego, do kupców i handlarzy wszelkiej maści zapewniających pamiątki różnorakie, a także zapewniające wyżywienie gościom zarówno z głównego miasta, ze stolicy jak i z kontynentu.

Fakt drugi, duża migracja ludzi oraz fakt istnienia tutaj rezydencji bogaczy przebywających poza dobrym sezonem w stolicy, pławiąc się w luksusach dobrobytu na jaki zapracowali (bądź ukradli, to nieraz różnie bywa i zależy zapewne od punktu widzenia, inny będzie miał zazdrosny pracownik patrzący z chciwością na kokosy i owoce jego pracy skoncentrowane u swego szefa...), tworzą idealną okazję dla złodziejów. A szczególnie dla włamywaczy, mogących chcieć zarobić na czyjeś nieobecności, zamieszaniu i pozornej nieuchwytności wywołanej tym, że nikt nikogo nie zna prócz tych najbardziej stałych bywalców - a przyjezdnych wszak co nie miara.

Zająć się tutaj trzeba faktem numer dwa, bo to właśnie sprawa z tym związana dotarła do uszu Keiona. Urywane informacje przechodzących, ubranych ciepło osób, wymieniane drogą dialogu. Coś o włamywaczu, który nie zostawia śladów włamania. O człowieku o zdolnościach pająka, mogącego łamać prawa fizyki, a w skrajnej plotce nawet przenikajacego przez ściany. Ale, to akurat Keion zasłyszał od dwóch staruszek szukających ploteczkami sensacji. Ale definitywnie na wolności był osobnik zmieniający stan posiadania w wyjątkowo elegancki sposób... Może warto by się nim zająć, jego rosnąca sława zapewne udzieli się także komuś, kto powstrzyma jego napady.

[Keion]

Choć ostatnie dnie spędziłem na rutynie polegającej na codziennym treningu do moich uszu i tak każdego dnia dochodziły różne informacje. Niektórzy ludzie już tak mieli że lubili roznosić plotki i rozmawiać tak by przyciągnąć uwagę niezwiązanych osób, tylko po to żeby zrobić z czegoś sensację. W ostatnim czasie ową sensacją były tajemnicze włamania i o dość niezwykłym złodzieju. Nie zostawiał śladów włamania, mógł łamać prawa fizyki, a nawet przechodzić przez ściany. Sam na złodziejstwie ani trochę się nie znałem, a jedyna w moim życia próba ukradnięcia zwoju skończyła się dla mnie katastrofą. Aczkolwiek nawet dla mnie łamanie niektórych praw fizyki, jak na przykład chodzenie po ścianie nie stanowiło żadnego problemu, a brak śladów można było na wiele sposobów wytłumaczyć. Jednakże plotka o przenikaniu przez ściany mnie przerosła i sprawiła że zainteresowałem się tym tematem, choć spodziewałem się że owa plotka jest po prostu wyssana z palca, tylko po to żeby dodać sprawie rozgłosu. Postanowiłem więc zrobić sobie przerwę od ciężkich treningów, albo zmienić ich styl i uznać że polowanie na tego gagatka to forma treningu. W końcu o ile uda mi się go złapać lub chociaż odkryć jego tożsamość to może się załapię na jakąś nagrodę, a przy okazji pewnie się czegoś nauczę. Można by rzecz że przyjemne z pożytecznym, więc nie miałem na co czekać i tylko działać.
Zaczynając kolejny dzień nie udałem się biegać po górskich szlakach, ale na zwyczajną wycieczkę po osadzie. Cel wycieczki był prosty, a był nim budynek milicji miejskiej, czy też innego organu dbającego o to żeby osada była bezpieczna i spokojna. Po drodze starałem się być czujniejszy niż zwykle i przystawałem jak tylko zasłyszałem że gdzieś w pobliżu rozmawiają na temat włamań. Chciałem dowiedzieć się jak najwięcej u źródła, ale zbieranie informacji po drodze też wchodziło w grę. Docierając do celu starałem się złapać z kimś kontakt i poszukać kogoś kto byłby w stanie mi udzielić jakichś informacji lub też odesłać do kogoś innego.
-Ostatnio u was w osadzie głośno o sprawie dziwnych włamań. Jestem przejazdem, ale mnie to bardzo zaciekawiło i pomyślałem że może mógłbym jakoś pomóc w ujęciu sprawcy?-Od razu przechodziłem do sedna sprawy pomijając nawet przedstawienie, oczywiście zamierzałem to zrobić, ale dopiero jak spotkam kogoś chętnego by że mną porozmawiać.

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 3/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Keion wpadł w pułapkę w którą Shinobi zwykli często wpadać. Chociaż, jeśli się nad tym zastanowić, to była to pułapka w którą wpadali także najprostsi ludzie. Była to mianowicie pułapka "wtykanie nosa w nieswoje sprawy". Czy tego chciał czy nie, w momencie w którym ogarnęła go ciekawość - był stracony. Bo teraz jeśli nie rozwiąże w ten czy inny sposób problemu z włamywaczem, to będzie sobie wyrzucał jeszcze długo, że mógł coś zrobić, a nie zrobił nic. Zwłaszcza, że opis złodzieja pasował zaskakująco dobrze do shinobiego. No, przynajmniej część opisu. Zwłaszcza ta pierwsza, o umiejętnościach pająka. Ludzie powtarzający to jak zaczarowani wiedzieli wszak o istnieniu shinobich, ale dodawanie przymiotników i przydomków nieuchwytnemu złodziejowi podsycało istnienie całej legendy. Można by rzec, że coś zaczynało się dziać, a tłum lub tłuszcza, cóż, zawsze lubili gdy się coś działo. Dopóki to sąsiad pada ofiarą, a nie osobiście ja czy członek rodziny to wszystko jest w jak najlepszym porządeczku, nie ma powodów sobie zawracać głowy niepotrzebnie i po próżnicy marnować siły.

A Keion postanowił, że jak już nos wetknięty - chcąc czy nie, bo zasłyszał parę rewelacji, to sprawę trzeba doprowadzić do końca. Słusznie uznał, że przedstawiciele władz będą stanowić najbogatsze źródło informacji, a przy tym najpewniejsze źródło zarobku za wykonanie zadania. Po drodze postanowił jednak podpytać. Różnych ludzi, którzy zazwyczaj nierozmowni, na ten temat... cóż... byli "istną skarbnicą wiedzy":
- Podobno chodzi po ścianach, jak pająk! Nie jak shinobi, tylko na czterech nogach!
- Podobno widzi w ciemnościach.
- Umie otwierać zamki bez żadnych narzędzi.
- Podobno atakuje tylko domy samotnych kobiet.
- Chodzą głosy, że to co ukradnie rozdaje biedakom.
- Przechodzi przez ściany, ja panu mówię, nie wiem jak, ale tak jest.
Jedynym wspólnym elementem wszystkich "zeznań" jakie Keion otrzymał, była odpowiedź na pytanie wraz z oceną samego Keiona: "Idź do straży, jak chcesz pomóc, trzecia przecznica o w tamtą stronę. Ale i tak nie dasz rady. Nikt nie da!". Mniej więcej taki był wspólny element. Niemoc wobec bandyty i to, że najlepiej to do straży iść.

A budynek straży był zwykłym, trzypiętrowym drewnianym domem z kamienną podmurówką. Nie wyróżniał się, ale nosił szyld, iż rzeczywiście należy do strażników. A w środku, na wejściu za biureczkiem, młody chłopak czytający jakiś zwój...
I chyba nikogo, kto by się niesamowicie wytężał celem ujęcia złodzieja fantoma.

Świadek 1
Świadek 2
Świadek 3
Świadek 4
Świadek 5
Świadek 6

[Keion]

Wędrując w kierunku straży udało mi się natrafić na parę osób, które aż nosiło żeby tylko podzielić się informacjami o złodzieju. Niestety uzyskane w ten sposób informacje były w większości bez wartościowe lub już wcześniej je przypadkiem usłyszałem. W skrócie mówiąc zebrane przeze mnie informacje rewelacyjne nie były i dzięki nim mogłem jedynie sądzić że włamywacz jest bądź był kiedyś shinobim. Dlatego też szybko porzuciłem pomysł zbierania informacji na ulicy i udałem się bezpośrednio do budynku straży. -Nie dam rady go złapać? Hym, być może, ale to się jeszcze okaże...-Pomyślałem powoli zbliżając się do celu.
Budynek do którego dotarłem nie zrobił na mnie większego wrażenia, właściwie nie wyróżniał się specjalnie i od innych budynków odróżniał go jedynie szyld. W środku zaś za biurkiem siedział młody chłopak zajęty czytaniem jakiegoś zwoju. Co dziwniejsze nie widziałem żeby ktokolwiek starał się ująć złodzieja, raczej wszystko wyglądało jakby toczyło się swoimi normalnymi torami. Miałem głęboką nadzieję że moje pierwsze wrażenie było mylne i nie zwlekając ani chwili podszedłem do młodzieńca.
-Przepraszam czy dostałem się do siedziby straży?-Pomimo że przed wejściem był szyld to i tak postanowiłem zagrać głupiego. Nie wiem dlaczego, ale po prostu poczułem że w tym wypadku może być to dobre rozwiązanie i chociażby oszczędzi mi tłumaczenia że jestem przejazdem.

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 5/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Nie wiadomo na ile było to zdziwieniem dla młodego Keiona, ale rozochocona tym, że coś się dzieje tłuszcza, nie okazała się zbyt dobrym źródłem jakkolwiek przydatnych czy wiarygodnych informacji. Chyba sam do końca na to nie liczył, na to, że jakkolwiek mu pomogą, bo jednak niby pytał, ale dalej zmierzał tyle o ile w kierunku budynku strażników, licząc, że prawdziwie wartościowe źródło informacji znajdzie właśnie tam. Chociaż to twierdzenie o tym, że atakuje tylko kobiety, o tym, że to ON ON ON ON... no to już było jakąś wskazówką. Wszak oznaczało, że wszyscy są chociaż co do orientacji i płci włamywacza. A to zawęża grupę podejrzanych o jakąś połowę. Dla jednego to nic, dla drugiego bardzo wiele, bo jak sobie taki Keion znajdzie podejrzanych to będzie mógł wszystkie białogłowy wykluczyć z tego grona i uznać, że one winne być nie mogą. Sam Keion trafił na reszcie do siedziby straży, gdzie nie został przyjęty w wielkim żarze oczekiwań i szukania rąk do pracy przy ujęciu bandyty. Był spokój.

Nogi podniosły go w stronę młodzieńca, który dopiero gdy ten się przy nim znalazł w zasięgu ręki postanowił podnieść głowę i przypatrzeć się dobrze przybyszowi, z lekkim zaciekawieniem.
- No tak, jesteś w siedzibie straży. Tak głosi napis przed wejściem. Ach, niepiśmienny. Ok. Coś się stało czy jesteś kolejnym bohaterem który chce wypytać o fantomowego złodzieja? Co to za złodziej, jak prawie nic nie kradnie, a tylko kartki zostawia. - Prychnął chłopak, wracając wzrokiem do zwoju, nieprzejęty zbyt.

Strażnik-recepcjonista

[Keion]

W końcu dotarłem do siedziby straży, ale to co tam spotkałem wcale nie wskazywało na to by złodziej rzeczywiście był taki groźny. W każdym bądź razie siedzący wewnątrz młody strażnik wcale się nim nie przejmował, a nawet powiedział że ten prawie nic nie kradnie i tylko kartki zostawia. -Złodziej, który prawie nic nie kradnie, a tylko kartki zostawia.-Powtórzyłem sobie w myślach i zacząłem zastanawiać się o co może chodzić. Zdecydowanie nie mógł być to pierwszy lepszy złodziej skoro kosztowności specjalnie go nie interesowały. Pytanie czy skoro tak na zostawionych kartkach było coś zapisane, jakaś wiadomość, kod, albo coś w tym rodzaju. Jednakże już po samym nastawieniu strażnika spodziewałem się że ten nie zechce mi udzielić odpowiedzi na to pytanie. Wyraźne ze mnie zadrwił, gdyż nie byłem pierwszy, który chciał się im w jakiś sposób przysłużyć. Dlatego też po raz kolejny wpadłem na dość kontrowersyjny pomysł, żeby nie okazywać swojego zainteresowania, a nawet wprost przeciwnie pokazać że jest mi to totalnie obojętne. Dodatkowo postanowiłem spróbować nieco wejść strażnikowi na ambicję prowokując go. -Kolejnym bohaterem?-Prychnąłem z udawanym niedowierzaniem. -Pewnie jakiś wyrośnięty nastolatek bawi się we włamywacza, a wy kompletnie nie możecie dać sobie z nim rady. Szukacie głupich, którzy odwalą za was sprawę? Ja dziękuję, nie mam ochoty uganiać się za żartownisiami. Przyszedłem bo chciałem zapytać czy nie macie jakiegoś ciekawszego zajęcia, naprawdę wartego by się nim zająć, ale chyba trafiłem pod zły adres bo tutaj najwyraźniej niczym poważnym się nie zajmujecie.-Powiedziałem i powoli się odwróciłem kierując się z powrotem do wyjścia. Po cichu liczyłem że mój sposób zadziała i strażnik sam z siebie zechce mi wszystko wyśpiewać, gdyby jednak mi się nie udało to znaczyło że widocznie muszę sobie sam radzić.

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 7/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Keion -
- Osada Totsukawa -
- Zimowe szaleństwo -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NHUUoFjkVcI[/youtube] Okazuje się, że stwierdzenie z ust młodzieńca odnośnie braku powagi u złodzieja fantoma, było także niejako prowokacją. Spodziewał się raczej od Keiona świętego oburzenia. Niestety (albo i stety dla siebie samego?) chłopak wykazał się raczej mistrzostwem w odwróconej psychologii. Bo zamiast dalej naciskać na młodzieńca stanowiącego przeszkodę na jego drodze do odnalezienia lukratywnej pracy dla straży, a przy tym przysłużenia się wielu ludziom... postanowił pokazać, że mu cała sprawa dokumentnie wisi i powiewa, jak sztandary nad czarną falą Hanamury. Nie wiadomo co próbował w ten sposób osiągnąć, uznając chłopaka w recepcji za swojego głównego w tym momencie wroga, ale...

Chyba odniosło to jakiś skutek. Wyskakująca na czole żyłka, wyraźne napięcie i głośny wydech przez nos i usta jednocześnie. Aż mu jeden ze zwojów wypadł z rąk na blat. Zdawało się, że taktyka i zachowanie Keiona ugodziły go prosto w jego młodzieńcze serce. Niczym rozpalony do czerwoności nóż upuszczony prosto na świeżo ubite masło ze świeżego mleczka.
- A może w ogóle błędem jest nazywanie go włamywaczem, może w ogóle nie jest złodziejem? Może jego celem jest pokazanie światu, że zgnuśniał? Być może właśnie w ten sposób chce zagrać na nosie tym wszystkim bogaczom którzy za nic mają biedę innych i nie szanują tego co sami posiadają, w żaden sposób o to nie dbając i nie troszcząc się? Utarcie nosa bogaczom! - Chłopak najwyraźniej się strasznie rozpalił całą sytuacją albo był jakimś przyczajonym fanem fantomowego włamywacza. Nie zmieniało to jednak tego, że jego poliki zalała purpura i nie wynikała ona z pobudzenia, a ze wstydu.- Tak słyszałem. Tak sądze, przynajmniej. Nie widziałbym w nim zagrożenia, może to lekcja której potrzebujemy. - Dodał znacząco ciszej, zbity mocno z pantałyku.

Strażnik-recepcjonista