Pasmo Górskie

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
27/57

Każda podróż ma też swój koniec. Sasame dotarła nareszcie do celu swojej wędrówki, co jednak nie oznaczało, że może spocząć na laurach. Przed nią stało kolejne, jeszcze trudniejsze zadanie. Przybyła tutaj w konkretnym celu, a teraz musiała ten cel zrealizować. Zanim jednak przeszła do konkretów, trzeba było dochować wszelkich formalności. Zamknęła grzecznie za sobą drzwi, buty zostawiła w przedpokoju i dopiero wtedy mogła ruszyć dalej, aby w tym przydługawym holu porozmawiać ze staruszkiem. Młodzieńcze lata dawno miał za sobą, ale podczas chodu nie utykał, ani nie poruszał się w typowy dla zwyczajnych staruszków sposób. Wprost przeciwnie, dało się wyczuć wigor i młodzieńczy pęd w jego sposobie chodzenia.

Gdy dziewczyna rozgościła się w pokoju, mogła odpowiednio przygotować się, aby dołączyć do mentora. Udała się do jadalni, gdzie zastała staruszka siedzącego przy stole, jednak oczekującego na przybycie Sasame. Samemu nic jeszcze nie tknął, choć kilka dań stało na stole, gotowych do zjedzenia i niepotrzebnie stygnących.

-Ahh... Mori-kun, bardzo narwany był z niego chłopak. Siadaj, proszę. Wielu szukało mojego domu, niewielu jednak było w stanie tutaj trafić. Skoro jednak byłaś sobie w stanie poradzić z pierwszą próbą, to wkrótce będziemy mogli przejść do ćwiczeń. Zjedzmy jednak najpierw wspólnie posiłek. Opowiesz mi o sobie coś więcej, o małym Mori-kunie także chętnie posłucham- Wskazał dłonią, aby dziewczyna zajęła miejsce naprzeciwko niego, jednak tym, co rzucało się w oczy, było to, że na stole widniały trzy komplety zastawy. Na nikogo więcej Mentor jednak nie czekał, bo gdy Sasame zajęła swoje miejsce, mogli nareszcie rozpocząć posiłek, przy okazji wstępnie się poznając. A przynajmniej on miał okazję poznać Sasame, zwracając uwagę na to, co mówi, ale przede wszystkim na to, w jaki sposób mówi. Dziewczyna musiała mieć bowiem świadomość, że każdy jej ruch może być od teraz analizowany i poddawany ocenie.

[Sasame]

Atmosfera w domku pustelniczego mężczyzny była zdecydowanie adekwatna do jego sposobu bycia. Było czysto, schludnie a przede wszystkim spokojnie. Zostawiłam część moich rzeczy w przeznaczonym dla mnie pokoju po czym udałam się prosto do jadalni gdzie gospodarz już na mnie oczekiwał, wraz z przygotowaną ciepłą strawą. Poczułam jak mój żołądek domaga się posiłku, jednak wpierw zdecydowałam się zamienić parę słów z mężczyzną do którego zostałam wysłana na trening.
- Cóż, zdecydowanie trudno mi to sobie teraz wyobrazić. Jest on teraz spokojny i opanowany i nawet nie działa aż tak dużo w terenie. Poznałam go w siedzibie władzy, wydziela on zadania do shinobi oraz kunoichi, zajmuje się już bardziej pracą urzędniczą
zamiast wykonywania zadań. Wielokrotnie wysyłał mnie z różnymi zleceniami a raz nawet wyruszył wraz ze mną, jednak został ranny podczas tego przedsięwzięcia, więc teraz znowu wrócił za biurko, przynajmniej póki nie dojdzie do siebie. - opowiedziałam nieco mężczyźnie, zasiadając do stołu na wskazanym przez mężczyznę miejscu. - Jeżeli zaś chodzi o mnie to nie wiem czy jest aż tyle do opowiadania... Niedawno udało mi się awansować w szeregach mojego szczepu a podczas rozmowy z liderem, powiedział mi on że powinnam skupić się bardziej na mentalnym aspekcie treningu, stąd też pomysł Moritaki-san aby wysłać mnie tutaj. - powiedziałam co nieco więcej odnośnie mojego powodu przybycia po czym zabrałam się za jedzenie. Potrawy były bardzo smaczne, jednak ciężko było mi ustalić czy powodem tego jest ich rzeczywisty smak czy może po prostu byłam tak bardzo głodna. Nie mogłam również doczekać się rozpoczęcia treningu z pustelnikiem, Moritaka był dość oszczędny jeżeli chodziło o opowieść o jego własnym treningu, stąd również nie wiedziałam do końca czego się mogę tutaj spodziewać. Pewnym jednak było dla mnie że chcę poradzić sobie najlepiej jak to tylko możliwe i z pewnością dam z siebie wszystko.

[Sugiyama Orochi]

Sasame
Wyprawa rangi B
29/57 [Misja doczytana i przejęcie konsultowane zarówno z wcześniejszym MG, jak i graczem. ]

Faktycznie, dom bardzo pasował do mieszkającego w nim staruszka. Choć najlepsze lata miał on już za sobą, to jednak Mentor nadal trzymał się bardzo dobrze, co przekładało się także na atmosferę w domu. Na razie nie mieli możliwości za bardzo się poznać, przez co Sasame musiała polegać wyłącznie na tym, co widziała. Co prawda nie powinno się oceniać książki po okładce, ale dobrze było od czegoś zacząć. Ludzie już tak mieli, że potrzebowali dzielić innych na konkretne typy i zamykać ich w odpowiednich szufladkach. Taka już była natura człowieka. Ważne było, żeby później nie zamykać się wyłącznie na taką opinię, a być gotowym do zmiany zdania. W przypadku tego staruszka jeszcze wiele zaskoczeń mogło się wszakże pojawić.

-No proszę, więc czas nie oszczędzał i jego. A tak się zarzekał, że praca za biurkiem nigdy nie będzie dla niego. Ciągle chciał ćwiczyć, coś robić i walczyć. Ciężko go było nawet tutaj utrzymać, bo ciągle próbował się gdzieś wyrwać. Do miasta co prawda jest daleko, ale to mu nie przeszkodziło na kilka dłuższych wyjść. Z początku uznałem, że porzucił moje treningi. Nie będę przecież tutaj nikogo trzymał na siłę. Ale zawsze wracał- Staruszek westchnął. Opowieści o dawnych czasach przypomniały mu lata jego młodości oraz dawne sprzeczki z Moritaką. Z całą pewnością byłaby to niesamowita opowieść o ich wspólnych perypetiach. Nie był to jednak moment ani czas.

-Ahh... Tak... Sennika. Niesamowicie potężny dar, który jednak stwarza ogromne niebezpieczeństwo, zarówno dla używającego, jak i wszystkich wokół. Wygląda też na to, że jesteś równie w gorącej wodzie kąpana co Mori. Popracujemy nad tym. Nie będę Cię dłużej zagadywał i zamęczał. Zjedz spokojnie, wypocznij, a gdy będziesz gotowa. Będę na Ciebie czekał w Dojo. Znajduje się we wschodnim skrzydle-

Zjadł jedynie niewielki posiłek, ale najwidoczniej więcej nie potrzebował. Wreszcie padło nieco więcej konkretów odnośnie wizyty czerwonowłosej. Co prawda Mentor ani Moritaka nie byli zbyt wylewni, jeśli idzie o sam trening, ale przynajmniej mogła już powoli szykować się do ćwiczeń, które będą na nią czekać - jakiekolwiek by nie były.

[Sasame]

Po usadowieniu się przy stole, zabrałam się za pałaszowanie pysznej i sycącej strawy. W tak zwanym międzyczasie słuchałam jak pustelnik wspominał stare czasy podczas których szkolił on Moritakę. Tego samego Moritakę, który teraz już wręcz odchodzi od pracy w terenie ze względu na spadające zdolności motoryczne, zwłaszcza teraz jak jeszcze dochodził on do siebie po ranie, którą otrzymał podczas naszej wspólnej akcji z kultystami w Nawabari. Teraz jak o tym nieco głębiej się zastanowiłam to jak stary musiał być owy pustelnik, gospodarz tego domu na odludziu. Z opowieści Moritaki, już w momencie jak jego szkolił, pustelnik był już w podeszłym wieku a teraz musiało mu przybyć jeszcze conajmniej kilkanaście lat. Fascynujące. Kolejną zadziwiającą rzeczą było to w jaki sposób mężczyzna opisał Moritakę. Z jego słów wynikało że ten teraz spokojny i opanowany urzędnik był kiedyś porywczym i zapalczywym młodzieńcem, jak wiele się zmieniło na przestrzeni lat.
- Oczywiście, dokończę jeść i niebawem przyjdę. - powiedziałam i skłoniłam się lekko do mężczyzny, który pozostawił mnie samą. Zgodnie z tym co mu powiedziałam, dokończyłam spożywać posiłek po czym odniosłam brudne naczynia do kuchni. Pozwoliłam sobie chwilę odpocząć a następnie udałam się do rzeczonego dojo, ciekawa oczekującego na mnie treningu. Szczerze liczyłam że uda mi się przejść tą próbę i wyjść po niej jako lepszy wojownik, abym mogła lepiej wspierać mój szczep.

[Sugiyama Orochi]

Sasame
Wyprawa rangi B
31/57

Młodzieńcze lata to zawsze jest czas głośnego wyrażania swojego zdania. Młodzi chcą zmieniać świat, czują się wszechpotężni i niezwyciężeni. Na każdym kroku pragną to udowadniać i rzucają się w wir misji, wypełniając je wręcz z taśmową szybkością. Moritaka nie był tutaj wyjątkiem. Z czasem jednak się zmienił. Z całą pewnością wynikało to z jego wieku, ale istotną rolę miało tutaj też szkolenie pod okiem Mentora. Dla Sasame także jest to cenna wiedza i nauka, z której może już zawczasu coś wyciągnąć. Nie trzeba przecież uczyć się wyłącznie na własnych błędach, można uczyć się od starszych i bardziej doświadczonych ninja.

Posiłek dobiegł końca. Po przygodach w niebezpiecznych rejonach górskich dobrze było wreszcie móc, chociaż chwilkę spędzić w ciepłym miejscu, z dobrym posiłkiem, nie martwiąc się o to, że w każdej chwili może pojawić się jakieś niebezpieczne zwierzę, z którymi nawet Jugo posiadający zdolność rozmowy z przedstawicielami natury, mógłby sobie nie poradzić. Po pożegnaniu czerwonowłosa posprzątała jeszcze po sobie oraz pozwoliła sobie na chwilkę odpoczynku. Później może nie mieć okazji, a lepiej być w pełni przygotowaną do nadchodzących ćwiczeń.
Po wejściu do Dojo, dziewczyna dostrzegła, że miejsce to jest bardzo dobrze przygotowane do wszelkiego rodzaju walk. Samo pole do walki było zbudowane na polu kwadratu o boku dziesięciu metrów, a po każdej stronie znajdowały się także różnego rodzaju przyrządy do ćwiczeń, takie jak maty, liny, słupki i wiele innych. Znajdował się tutaj także mały arsenał broni ćwiczebnych. Drewniane miecze czy kije nosiły na sobie ślady użytkowania, niektóre już zapewne dość dawne, chociaż niektóre z nich wyglądały raczej na często używane. Na samym polu do walki stały także wysokie na 3 metry drewniane kolumny, nieco losowo porozstawiane. Nie sięgały one jednak do sufitu, który był jeszcze nieco wyżej.

-Pierwsze ćwiczenie. Balans- Mentor czekał po przeciwnej stronie od wejścia i gdy tylko Sasame przestała się rozglądać, odezwał się. Ręką wskazał właśnie na te kolumny, jakby zachęcając dziewczynę do wskoczenia na górę. Zadanie wydawało się proste. Co prawda nie padło żadne konkretne polecenie, ale można było się domyślić, że chodzi nie tylko o utrzymanie się na pojedynczej kolumnie, ale sprawne przeskakiwanie pomiędzy nimi.

[Sasame]

Po zażyciu drobnego odpoczynku i przygotowaniu się mentalnie na nadchodzące wyzwania, udałam się do dojo, tak jak polecił mi pustelnik. Po wejściu do środka rozejrzałam się z ciekawością po wnętrzu. Było widać że pomieszczenie to jest utrzymane w świetnym porządku oraz w świetnym stanie. Obok samego pola walki, które miało kształt kwadratu, znajdowały się różne stojaki z wszelkiego rodzaju bronią do ćwiczeń. Przyjrzałam się im jednak dość przelotnym spojrzeniem, zawsze wolałam korzystać z własnego ciała jako broni. Kiedy skierowałam moją uwagę z powrotem na pole walki, zobaczyłam że znajdują się na nim wysokie, drewniane kolumny, rozstawione chaotycznie oraz nieregularnie. Kiedy skończyłam się zaznajamiać z wnętrzem dojo, podeszłam do pustelnika, gotowa na pierwsze zadanie. Ten zaś wskazał mi kolumny i potwierdził moje podejrzenia, rzeczywiście były one przygotowane na mój trening. Nie marnując czasu, skinęłam głową a następnie mocno się wybiłam aby wskoczyć na czubek jednej z kolumn. Po wylądowaniu upewniłam się czy aby napewno jest stabilna po czym utrzymując pełną koncentrację, rozpoczęłam swobodne przeskakiwanie z czubka jednej kolumny na następną, do momentu aż pustelnik będzie usatysfakcjonowany i zdecyduje iż zadanie można uznać za wykonane.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
33/57

Nowe miejsce, w którym przyjdzie jej spędzić teraz trochę czasu, wywarło na młodej kunoichi dobre wrażenie. Wyglądało na to, że miejsce to także było zadbane, podobnie jak cała reszta domu, no i tak jak można było się spodziewać, było bardzo dobrze wyposażone. Chociaż ten ostatni aspekt najmniej interesował przedstawicielkę szczepu Jugo, którzy zawsze znani byli z wykorzystywania własnego ciała jako broni i tworzenia jej właściwie na zawołanie.

Dalsze podziwianie musiało jednak poczekać, bo Sasame otrzymała pierwsze ćwiczenie do wykonania. Bez słowa sprzeciwu, a jedynie z delikatnym skinięciem głową, przystąpiła ona do wykonania tego zadania. Solidny wyskok i lądowanie pełne gracji na jednej z kolumn. Czerwonowłosa zrobiła to perfekcyjnie, chociaż można było odnieść wrażenie, że chyba celowo popisuje się swoimi zdolnościami. Czyżby w ten sposób chciała pokazać mentorowi, że może odpuścić sobie zadania dla początkujących i przejść do najważniejszych? Bardzo prawdopodobne.

-Panuj nad każdym ruchem swojego ciała. Przewiduj to, co może się wydarzyć. Głowa musi panować nad sercem- Staruszek postanowił skorzystać z okazji i dzielić się kilkoma uwagami, które zapewne uważał za niezwykle istotne. Chociaż tutaj trzeba było przyznać, że frazesy, które mówił, brzmiały dość przyziemnie. Tego można było się spodziewać. Ale czy w takim wypadku można to zlekceważyć? Staruszek złożył kilka pieczęci, a wokół dziewczyny zaczęło fruwać mnóstwo kwiatów, utrudniając obserwację otoczenia, a jakby tego było mało, kolumny wydawały się poruszać, w górę i w dół. Poziom trudności rośnie. A samo zadanie zapewne nie skończy się szybko. Wprost przeciwnie, w tym zadaniu nie chodziło wyłącznie o równowagę, bo przez kilka następnych godzin testowana była zdolność do zachowania zimnej krwi oraz wytrzymałość dziewczyny.

  Ukryty tekst

[Sasame]

Po wskoczeniu na czubek kolumny a następnie bezproblemowym skakaniu pomiędzy kolejnymi, dałam subtelny znak pustelnikowi że takie zadanie nie jest dla mnie problemem i spokojnie może utrudnić mi zadanie.
Kiedy mężczyzna przekazał mi swoją radę, skinęłam głową aby zasygnalizować przyjęcie jego słów do wiadomości po czym czekałam na kolejny etap zadania. Niewielki człowieczek złożył kilka pieczęci a po chwili wokół mnie pojawiła się chmara wirujących kwiatów, znacząco utrudniając przy tym widoczność. Mało tego, kolumny same w sobie również poszły w ruch i zaczęły poruszać się w płaszczyźnie pionowej, dodatkowo utrudniając zadanie. Zatrzymałam się na krótką chwilę na kolumnie na której obecnie się znajdowałam aby się lepiej skupić a także aby zebrać chakrę w stopach w celu zwiększenia przyczepności, w razie jakby cokolwiek miało pójść niezgodnie z planem. Kiedy byłam już gotowa, wyprostowałam się i wyszukałam wzrokiem pomiędzy kwiecistą chmurą, kolejną kolumnę, sprawdziłam maksymalną wysokość na którą się ona wysuwa po czym wyskoczyłam z mojej obecnej kolumny, tak aby wskoczyć na następną, nawet jeżeli ta by znajdowała się w swoim najwyższym punkcie. Po wylądowaniu na "nowej" kolumnie, od razu zabrałam się za powtórzenie procederu i wyszukiwałam kolejną kolumnę na którą skoczę, starając zachować dynamikę ruchu ale pozostając równocześnie w pełnym skupieniu, tak aby w razie kolejnych utrudnień jakie z pewnością się pojawią, być na nie gotową.
Samo ćwiczenie z pozoru wydawało się proste, jednak jeżeli co chwila będą dochodziły kolejne czynniki utrudniające, niebawem taki "spacerek po parku" mógł zamienić się w bardzo wymagające zadanie, jednak byłam niezmiernie zdeterminowana aby mu sprostać.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
35/57

Zadanie faktycznie wydawało się proste. Zdecydowanie nie tego można było się spodziewać po zapowiedziach, jakie Sasame otrzymała w Nawabari. Nie tego można było oczekiwać po ciężkich przeprawach w górach. Problem był jednak w tym, że nikt nie dzielił się z nią żadnymi szczegółowymi informacjami. Całe zadanie i trening był bardzo tajemniczy. Czyżby miało być w tym jakieś ukryte dno? Czy czekało ją coś ważnego, a te zadania miały jedynie być wstępnym sprawdzianem? Było mnóstwo możliwości. Pytanie, czy czerwonowłosa chciała sama wpaść, jak to może przebiegać, czy też po prostu, jak posłuszna uczennica, bez zbędnego zastanawiania się będzie kontynuować wykonywanie rozkazów.

Skakała więc dalej, odpowiednio dostosowując swoje skoki, do tego, co zaobserwowała. Pierwsza próba dała się jej jednak we znaki. Sądziła, że dostrzega pewien wzorzec w ruchach kolumn. Kwiatki co prawda nie ułatwiały tego, ale gdy dostrzegła odpowiedni moment, wykonała skok. Wtedy jednak kolumna błyskawicznie powróciła do oryginalnej pozycji. Noga delikatnie jej się omsknęła, ale zdążyła utrzymać się na drugiej. Gdy odwróciła się, poprzednia kolumna teraz też poruszała się w górę i dół. Ćwiczenia te wykonywała jeszcze przez dłuższy czas. Z czasem dostrzegając, że kolumny wcale się nie poruszały, a jedynie była to pewnego rodzaju iluzja. Przyzwyczajenie się, aby jednak dobrze lądować przy kolejnych próbach, chwile jej zajmowało. Z czasem weszło jej to jednak w krew i takie drobne oszustwa była w stanie odpowiednio korygować. Po drodze dostawała także kolejne rady od mentora, które jednak były równie zawiłe, jak poprzednie.

-Na dzisiaj wystarczy- Padło wreszcie zdanie, które oznaczało koniec ćwiczeń. Kolumny przestały się ruszać, kwiatki zniknęły, a dziewczyna mogła wrócić na ziemię. Dostrzegła, że na zewnątrz powoli robi się ciemno, zaś staruszek odmaszerował powolnym krokiem w stronę pokojów. Gdy Sasame zechciała ruszyć za nim, dostrzegła, że czeka on w korytarzu z kolejnym gościem. Żaden z nich nic nie powiedział, ale tajemniczy gość zdjął kaptur. Okazało się, że to chłopak, w podobnym wieku do Akoraito, może nieco młodszy. Wyciągnął on rękę na przywitanie i delikatnie się uśmiechnął.

[Sasame]

Kontynuowanie ćwiczenia przynosiło mi kolejne informacje na temat tego co się w ogóle działo tutaj. Przeskoczyłam na inną kolumnę, mając w całkowicie wyliczony i rozplanowany manewr, jednak dosłownie tuż przed tym jak miałam już wylądować na kolumnie, ta błyskawicznie wystrzeliła do góry, sprawiając iż ledwie udało mi się wylądować na jej czubku. Całkowicie mnie to zaskoczyło, jednak dzięki moim częstym treningom, wysokiej czujności oraz świetnemu refleksowi, nie spadłam z kolumn i mogłam kontynuować zadanie. Dalsze przeskakiwanie pomiędzy kolumnami i spotykanie się z tym samym problemem, powoli zaczęło mnie kierować ku nieco odmiennej konkluzji niż z początku przyjęłam. Kolumny właściwie wcale się nie poruszały, przynajmniej nie w rzeczywistości, jedynie ja zostałam wprowadzona w błąd iluzją i wydawało mi się że były one w nieustannym ruchu. Wniosek ten byłby zgodny z tym co spotkało mnie już na samym początku mojej przygody, czyli z problemem który napotkałam w trakcie poszukiwań mentora Moritaki-san. Już wtedy przecież zostałam pochwycona w działanie genjutsu i musiałam się z niego wydostać aby przejść dalej. Jak widać tutaj również niski pustelnik korzystał ze swojego daru w owej dziedzinie sztuk ninja aby utrudniać mi zadanie. Nim jednak zrobiłam cokolwiek więcej w kierunku przełamania iluzji, usłyszałam jak pustelnik zdecydował że ćwiczenie jest skończone i sam dezaktywował obie iluzje, więc zeskoczyłam na ziemię aby ruszyć za nim. Kiedy jednak wylądowałam na podłodze dojo, ujrzałam nową postać, która musiała się tutaj znaleźć w momencie kiedy ja byłam zajęta zadaniem. Szybko okazało się że przybyszem jest młody chłopak o raczej przyjaznym nastawieniu.
- Witaj, jestem Sasame. - przywitałam się z nieznajomym również się uśmiechając.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
37/57

Ćwiczenia pod okiem mentora mają pewien określony schemat, które Sasame już dostrzegała. Oszukiwanie zmysłu wzroku było tym, na co trzeba było szczególnie zwracać uwagę. Sztuczki te były jednak różnego rodzaju i umożliwiały spore pole do manewru. Sama wiedza o tym, że coś może być kłamstwem nie była wystarczająca. Była to pewna przewaga, która skłaniała do szukania luk w ukazanej iluzji, ale odpowiednio wysokie umiejętności nauczyciela sprawiały, że błędów on właściwie nie popełniał. To nie były oczywiste wskazówki, a bardzo drobne poszlaki, które trzeba było bardzo dobrze przeanalizować, a zazwyczaj w sercu walki nie było na to czasu.

-Nareszcie ktoś! Myślałem, że wieczność spędzę tutaj sam z Mentorem. Jestem Fujio, miło Cię poznać- Z widoczną na twarzy ulgą, wyraził radość o tym, że kogoś dane mu było poznać. Przedstawił także swoje imię. Gdy formalności mieli już za sobą, szeroko się uśmiechnął.

-Niedługo kolacja- Oświadczył Mentora, znikając po chwili gdzieś za rogiem.
-Tak jest!- Odparł chłopak, kiwając głową, po czym ponownie odwrócił się w stronę dziewczyny. Najwidoczniej miał wobec niej nieco większe plany. Chyba wizja możliwości przeprowadzenia rozmowy z kimś w podobnym wieku niezwykle mu się spodobała

-Od prawie dwóch lat ćwiczę już pod okiem Mistrza. Też planujesz zostać tutaj tak długo? Co robiliście? Pokazał Ci już ćwiczenia? Zaczął od kolumn czy podłogi? Skąd jesteś? Chodź, usiądziemy...- Ilość pytań, która wylała się z jego ust, była wręcz o rozmiarach tsunami. Pytał o wszystko co mu przyszło do głowy, rozpoczynając o samym mistrzu czy ćwiczeniach, ale zaraz przechodząc do samej Sasame. Mogło być to zachowanie uznane za irytujące, ale jego radość była wręcz dziecięca i niewinna. Chyba ominęło go wiele trudów zwykłego, prostego życia. Możliwe, że był z dobrego domu. Tylko dlaczego wylądował tutaj? Teraz nie było jednak czasu tego roztrząsać. Mieli mnóstwo czasu aby lepiej się poznać ale też Sasame mogła odmówić, aby pójść wreszcie odpocząć, a czas wspólnie spędzić w innym, bardziej dogodnym momencie.

[Sasame]

Po skończonym treningu zdecydowanie zasłużyłam sobie na nieco odpoczynku i rozluźnienia a w międzyczasie mogłam poświęcić nieco uwagi również nowopoznanemu chłopakowi. Słysząc oświadczenie Mentora, skinęłam głową a sama zostałam po chwili zbombardowana pytaniami od Fujio. Słysząc jak ten przyznał się do spędzenia tutaj aż dwóch lat, uniosłam lekko jedną brew. Zdecydowanie nie miałam zamiaru zostawać tutaj tak długo i szczerze w głębi duszy liczyłam że nie będzie ode mnie to wymagane. Bądź co bądź miałam obowiązki względem mojego szczepu i nie chciałam zostawiać Nawabari tak długo bez mojej opieki. Owszem, szczep Juugo miał wielu innych utalentowanych shinobich i kunoichi w swoich szeregach, jednak chciałam osobiście doglądać bezpieczeństwa w naszej stolicy.
- Cóż, chwilę z pewnością tutaj pobędę, jednak nie planuję spędzić tutaj tak długo jak ty... Póki co ćwiczyłam na ruchomych kolumnach i płatkach kwiatów. - powiedziałam ruszając za chłopakiem aby usiąść gdzieś. - Pochodzę stąd z Daishi a dokładniej z Nawabari, jestem ze szczepu Juugo i mój mentor wysłał mnie tutaj żebym została przeszkolona przez jego mistrza, który jest teraz twoim mentorem... Mam nadzieję że nie pomieszałam tego zbytnio... - powiedziałam i zaśmiałam się delikatnie. - Tak właściwie, to czemu jesteś tutaj tak długo? - zapytałam z ciekawością, nie będąc pewna czy może chłopak przechodzi kompletnie inny trening niż ja a może po prostu nie jest zbyt zdolny i pojęcie prostych rzeczy przychodzi mu z trudem i zajmuje dużo czasu?

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
39/57

-Z Nawabari? O, czyli jesteś właściwie "tutejsza". Ja przybyłem z Ryuzaku, niby takie bogate miasto, mnóstwo kupców... Ale u was jest zdecydowanie przyjemniej. Dużo prościej spotkać kogoś kto nie zadziera nosa- Chłopak podzielił się swoją przeszłością, jednocześnie chwaląc mieszkańców Daishi, którzy wydawali mu się znacznie bardziej przyjaźni od Ryuzaków.

-Mentor potrafi przekazywać ogromną ilość wiedzy. Niektóre tajniki pozostawia jednak wyłącznie dla siebie. Sporo mnie już nauczył, ale z każdym dniem i każdym treningiem odkrywam ile jeszcze jest drogi przede mną. Tutaj mam najlepsze możliwości rozwoju... No a tak właściwie nie mam gdzie wracać. Teraz to jest mój dom. Kto wie, może kiedyś będę w stanie godnie zastąpić Staruszka-dono- Jego podejście do szkolenia było odmienne od Sasame. Jej zależało na zmaksymalizowaniu efektów, zdobyciu tego co potrzebuje najbardziej, w możliwie najkrótszym terminie, po czym musiała wracać do swoich. Jugo jej potrzebowali, a ona potrzebowała Jugo. Miała miejsce, do którego koniecznie musiała wrócić, w odróżnieniu od Fujio, który jasno dał do zrozumienia, że teraz to miejsce jest dla niego najważniejsze.

Wieczór szybko minął na luźnych rozmowach. Potem przyszedł kolejny dzień, który zaczął się od poważnych ćwiczeń. Praktycznie w każdym z nich ich duet brał udział razem pod okiem Mentora. Każdy posiłek był wspólny, a nawet obowiązki związane z zajmowaniem się domem. Ich wymuszona znajomość była ciągle i ciągle spajana wspólnym spędzaniem czasu. Oczywiście Sasame nadal miała tutaj wybór co robić pomiędzy zajęciami. Nadal jednak czuła, że Fujio lubił jej towarzystwo, a wspólne rozmowy z rówieśniczką przynosiły mu sporo radości. Czy jej również? Czy przez wzgląd na obecną sytuacją i tylko tymczasowy pobyt tutaj dobrze było zawierać nowe znajomości? A może lepiej skupić się na samej sobie? To był sprawy, z którymi czerwonowłosa musiała sobie radzić, bo z kolejnymi ćwiczeniami pod okiem Mentora radziła sobie bez zarzutów.

[Sasame]

- Zdecydowanie można tak powiedzieć, sama właściwie nigdy nie byłam poza Karmazynowymi Szczytami a nawet w w Kyuzo czy Soso bywałam bardzo sporadycznie, ale bardzo mnie cieszy że podoba ci się tutaj... Mimo iż właściwie żyjesz wraz z Senseiem w takiej dziczy, z dala od kogokolwiek. - odpowiedziałam z uśmiechem chłopakowi na komentarz o mojej ojczyźnie. - Cóż, ja tutaj, jak już z resztą wspomniałam wcześniej, jestem tutaj tylko przelotnie, ponieważ muszę nauczyć się lepiej kontrolować moje wrodzone Kekkei Genkai a później wracam do Nawabari, do moich pobratymców. Nie mogę przesiadywać tutaj nie wiadomo jak długo, przestępczość nigdy nie śpi a może jak już wrócę to będzie wiadomo nieco więcej w sprawie, którą prowadziłam przed przybyciem tutaj. - powiedziałam do Fujio, zdradzając mu nieco więcej odnośnie moich codziennych zmartwień. Dalsza część dnia minęła już spokojnie i miałam okazję poznać się nieco lepiej z nowopoznanym chłopakiem.
Następny dzień mijał zgoła podobnie do poprzedniego, treningi z Mentorem przeplatały się ze spędzaniem czasu z Fujio oraz zajmowaniem się dojo, czułam się w pełnej harmonii z tym miejscem i zdecydowanie mi się tutaj podobało co pomagało ze świadomością tego że nie byłam w Nawabari a tam mogło się dziać coś okropnego. Znajomość z protegowanym Senseia była ciekawa i umilała czas spędzony w górach, wiedziałam że po opuszczeniu tego miejsca, była spora szansa że już nigdy go nie spotkam, jednak zawsze dobrze było wiedzieć że opuszcza się jakieś miejsce mając o jednego przyjaciela więcej.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
41/57

Znajomość pomiędzy nimi zacieśniała się. Poznawali się coraz lepiej, jednak treningi nie polegały zbytnio na używaniu swoich własnych umiejętności, a nauczeniu się czegoś całkowicie innego. Ciągła styczność z iluzjami, sztuczkami oraz ciężka fizyczna praca nie były może tym czego należało się spodziewać. Sasame mogła przecież liczyć, że będzie tutaj ciągle korzystać z swoich klanowych zdolności, a tymczasem nie było do tego nawet okazji. Z grubsza rzecz ujmując, Fujio nie miał pojęcia nic o jej zdolnościach (no może za wyjątkiem wspominki o Kekkei Genkai i pochodzeniu z Nawabari), a Sasame nie wiedziała co potrafi chłopak. Tak minęło im jeszcze kilka kolejnych dni, z czego właściwie tylko jeden był takim spokojnym dniem, który mogli spędzić na odpoczynku. To było wczoraj. Taki wyjątek od reguły mógł zwiastować nadejście czegoś ważnego. I tak było.

-Dziś jest dzień Próby. Sprawdzimy ile nauczyliście się przez ostatnie dni i czy jesteście gotowi- Mentor ponownie oczekiwał ich w sali treningowej, tej samej, której Sasame pierwszego dnia ćwiczyła na palach i w której każdego kolejnego dnia podejmowała coraz dziwniejsze i trudniejsze treningi. Fujio wyraźnie się podekscytował tą wiadomością. Kilka razy coś wspominał w rozmowach o testach, które ich nauczyciel przeprowadzał. Były bardzo rzadkie i bardzo ważne na etapie dalszego szkolenia. Wyznaczały wręcz pewną granicę umiejętności i były podsumowaniem dotychczasowych osiągnięć. Na ile okaże się to prawdą, a na ile zbytnim podekscytowaniem chłopaka? Sasame może się wkrótce przekonać.

-Walka jeden na jednego. Walczycie przeciwko sobie. Sprawdzicie siebie samych oraz wzajemnie, czy wasz partner także okazał się wystarczająco silny, aby panować nad samym sobą- Wyjaśnił jak przebiegać będzie próba, po czym odsunął się na bok sali, wskazując na podłodze dwa wyrysowane symbole, na których zapewne mieli stanąć pojedynkujący się ninja. Fujio przez chwilę nie wiedział co zrobić, spojrzał pytająco na Sasame, po czym ruszył na jeden z symboli, mocniej zaciskając pięści. Był zdeterminowany aby tę walkę wygrać. Tylko jak wyznaczany był zwycięzca w przypadku tej walki? Do pierwszego trafienia? Do pierwszej krwi? Czy można się poddać? Czy istnieje szansa, że któreś z nich zginie? Spojrzenie na Mentora rozwiewało tylko jedną wątpliwość. Na żadne z pytań on nie odpowie, śmiertelnie poważna mina była na to jednoznacznym dowodem.

Pole do walki, zbudowane na planie kwadratu o boku dziesięciu metrów. Po bokach znajdowały się maty, liny słupki, z których często korzystali na ćwiczeniach. Były także drewniane bronie treningowe, gdyby któryś z walczących zechciał ich użyć. Co ciekawe, było także kilka broni w normalnej wersji, z metalowym ostrzem lub grotem. Wcześniej ich nie było, więc zostały tutaj ustawione specjalnie na Próbę. Znaki na ziemi znajdowały się w przeciwnych narożnikach pola walki w odległości około 13 metrów od siebie. Właśnie taki dystans dzielił w tym momencie walczących, o ile Sasame podejmie rękawice i stanie do wyzwania.