Pasmo Górskie

[Jun'ichi]

Jun pogodzony ze swym losem, zaczął opadać w stronę dziury w podłodze. Nie widział nic, zamknął oczy które piekły niesamowicie od rozbłysku notki, tak samo jak niemal całe jego ciało. Nie zdążył nawet przybrać pozycji embrionalnej, a zapewne to właśnie zrobiłby gdyby opadał nieco dłużej. Poczuł coś pod plecami i barkiem, myślał że to już koniec jednak uczucie trwało i zaczęło nabierać sensu - był to kryształ stworzony przez Naokiego. W momencie gdy ciało kaleki dotarło do końca dziwnej, srebrzystej formacji, Jun wciąż mając dziwne plamki przed oczami, poderwał się do pozycji siedzącej próbując ogarnąć co dzieje się wokół niego. Kiedy z niemałym trudem rozpoznał Naokiego, Yukihirę oraz pozostałych obecnych w pomieszczeniu, zrozumiał że musiało mu się udać. Uśmiechnął się lekko i odwrócił w stronę zielonowłosego towarzysza.
Daliśmy radę, Naoki. - powiedział, jednocześnie kładąc mu dłoń na ramieniu, by wspomóc się przy wstawaniu na równe nogi.
Wtem dostrzegł jeszcze jedną, znaną postać - Tomoko, która najwyraźniej była przerażona tym co właśnie się stało.
Zrobiliśmy co w naszej mocy. Jeśli chce panienka kogoś obwiniać... to tylko... mnie... - odpowiedział Jun przy czym wykonał lekki ukłon w jej kierunku. Niestety plamki światła, zawroty głowy oraz spory ubytek chakry sprawił, że zamaskowany chłopiec w jednej chwili zachwiał się na nogach i... poleciał twarzą w stronę podłogi, przed oczami widząc jedynie rozmazany, jakby spowolniony obraz rzeczywistości.
Wybaczcie... - wyrwało się z jego ust jeszcze zanim głowa uderzyła o drewnianą podłogę, a ciało bezwładnie rozlało się na niej.

[Naoki]

Wszystko w sumie dobiegło już do końca. Wszyscy najemnicy i strażnicy zostali unieruchomieni. Będąc gotowymi do osądu za swoje zbrodnie. Jednak w tym wszystkim najważniejszy był ich dowódca, który utknął na dole rozdołu bez możliwości wyjścia z niego samemu.
- Tak, daliśmy radę. - powtórzył po swoim towarzyszu, pomagając mu wstać na równe nogi z podłogi, na którą mógł zjechać po dziwnej zjeżdżalni wytworzonej z kryształu.
- Nie ma tutaj kogo o nic obwiniać, nikomu nie stała się krzywda, a nikt nie był w stanie przewidzieć najemników wynajętych przez sprawcę morderstwa. - dodał po chwili, starając się uspokoić Jun'ichiego. W końcu nikomu nie spadł zbytnio włos z głowy, a on w tym momencie najbardziej cierpiał.
- Główny podejrzany jest najpewniej tam w dole, jest unieruchomiony jak wszyscy strażnicy oraz najemnicy. Żadnemu z nich na razie nie zagraża śmierć, ani nie zostali okaleczeni. Pozostaje jedynie ustalić, którzy są winni zbrodni i jaka kara powinna ich czekać. - wypowiedział, nieco poważniejszym tonem, w końcu tutaj rozchodziło się już o osądzanie przestępców, którzy zostali pojmani żywcem, mogąc liczyć na sprawiedliwy wyrok ze względu na ich zbrodnie.
- Także nie uszkodziłem bramy wioski, więc powinno dać się ją normalnie otworzyć. - wypowiedział, przedstawiając ostatnią część swojego zadania jakie wykonał na zewnątrz. Teraz wszystko zależało od decyzji Tomoko oraz Yukihiry. Przecież to oni tutaj teraz mieli najwięcej do powiedzenia, a młodzieńcy bo lekko męczącej walce mogli w końcu odpocząć, zwłaszcza Jun'ichi, który w tym wszystkim był najbardziej zmęczony i wyczerpany. Ciężko powiedzieć jak zniósł to wszystko, ale na pewno będzie mógł teraz sobie spokojnie pojeździć na kryształowym niedźwiedziu jeżeli najdzie go taka chęć, w końcu na samym początku chciał dostać swojego małego kryształowego niedźwiadka, którego większa wersja została przed wioską.
Sam Naoki w tym wszystkim był gotowy do współpracy z Tomoko by przekazać jej wszystkich więźniów, czy też pomóc w transporcie przy pomocy swojego reberu. Przecież chyba nie zostawią takich kryształowych pozostałości razem z ludźmi w środku na pewną śmierć głodową, a sam młodzieniec jest raczej w stanie nadal nim manipulować i pozbyć się niepotrzebnych części swojego kryształu.

[Kuroi Kuma]

49/?

Naoki & Jun'ichi - misja C

---

Dali radę, przetrwali to co było najgorsze. Strażnicy od samego początku wiedzieli jaki jest ich cel, do tego byli w mocnej przewadze liczebnej. Dwójka shinobich dała jednak im radę i to nawet bez rozlewu krwi. Najbardziej ucierpiał chyba budynek, w którym to widniała sporych rozmiarów dziura no i nieco brama, ale naprawienie jej nie będzie zbyt trudne. Kryształ na nią narósł, zatrzymując ludzi w środku. Teraz jednak to Tomoko miała najwięcej do zrobienia, bo miała wielu ludzi zamkniętych w dziwnym tworze, których trzeba było postawić przed obliczem sprawiedliwości.
-Spocznij, już dobrze - rzuciła do Juna, jednak nie miała tego tak dosłownie na myśli. Bo ten zaraz padł wymęczony walką. Dziewczyna pokręciła głową i westchnęła głęboko.
-Walczyli zaciekle, powinni udać się na spoczynek, co chyba widać - Yukihira uśmiechnął się nieznacznie do Tomoko i podszedł do zarządcy - Będziemy musieli ich zabrać. Wszystkich, którzy uczestniczyli w tym incydencie. Ty, wraz ze swoją ochroną możesz zostać na miejscu, przez wzgląd na Twoje czyny stwierdzam, że wina nie leży po Twojej stronie. Jednak to nie może się powtórzyć, Twoi ludzie powinni być przykładem dla mieszkańców - przemawiał, jego głos znowu miał oficjalny ton, tak odmienny od tego, gdy podróżował sobie razem z chłopaczkami do wioski. Przez swoją funkcję musiał prowadzić podwójne życie - jedno oficjalne, drugie z dala od wzroku postronnych ludzi, od tych, którzy powinni go szanować.
-Mam ze sobą kilku ludzi, powinniśmy sobie dać radę z nimi. Zaczniemy od tych na dole, potem zajmiemy się tymi przy bramie. To dla was. Szczerze to widząc ile ich było... dziwne że te budynki jeszcze stoją. Jesteście wolni - rzuciła im woreczek pieniędzy, małe zawiniątko za dobrze wykonaną robotę. Uśmiechnęła się do Naokiego, bowiem ten drugi nie był do końca obecny. Zmęczony, ale wypoczynek powinien odnowić chakrę, ból z czasem ustąpi. Jun dostał pewną nauczkę, która... pewnie będzie mu ciążyć w głowie, ale Kaleka wydawał się stawiać dobro innych ponad swoim, więc czy cokolwiek z niej wyniesie?

Postacie

• Tomoko
• Yukihira
• Strażnik od bramy

Misyjka zakończona, dzięki za udział

[Naoki]

Wszystko się skończyło, każdy mógł już odpocząć, a najbardziej w tym wszystkim był Jun'ichi który najwyraźniej pozbył się znacznej ilości swojej chakry i teraz mógł spokojnie odpłynąć i odpocząć. Sam młodzieniec niestety miał jeszcze trochę roboty chcąc pomóc przekazać więźniów i ułatwić przy okazji ich wydobycie z kryształu. Oraz uwolnić w tym przypadku niewinnych jeżeli tacy tutaj byli. Jednak to teraz w sumie nie było najważniejsze, zwłaszcza że to także było wyczerpujące dla młodzieńca, zwłaszcza fakt, że musiał jako przetransportować Jun'ichiego do swojego starego domu, którego bardzo dawno nie odwiedzał, a on sam stał od dawna pusty. Bowiem jego matka postanowiła się z niego wyprowadzić po rozstaniu z ojcem. Przynajmniej teraz miał powód by z niego skorzystać jak i ze wszystkich jego luksusów, o których już dawno zapomniał pamiętając jedynie ogród z ziołami i składziki przy sali treningowej. Przynajmniej całą tą długą drogę nie musiał nieść Jun'ichiego na swoich ramionach, mógł skorzystać z pomocy swojego kryształowego niedźwiedzia, który w tej chwili okazał się bardzo przydany do transportowania młodzieńca razem z jego przyjacielem. Sama podróż ze wszystkimi zajęciami jeszcze na miejscu w wiosce pomiędzy górami pozwoliła im dotrzeć na miejsce przed zmrokiem, gdzie ugościła ich całkowita ciemność.
Sam młodzieniec postanowił się z tym szybko uporać zajmując się najpierw rozświetleniem lampionów na zewnątrz, a następnie w środku domu, od razu rozpalając w kominku, przy którym na krótki moment zostawił Jun'ichiego by mógł się ogrzać tą jesienną porą, by przygotować w tym czasie dla niego pokój oraz dla samego siebie. Po tym pozostało jedynie udać się na zasłużony odpoczynek po tym dość dziwnym dniu, który rozpoczął się od podróży, by potem przerodzić się w coś dziwnego, a na sam koniec zakończyć się w domu zapełnionym kurzem i pajęczynami.
Tylko ciekawe jak na to wszystko zareaguje Jun'ichi widząc ogrom starego domostwa jego przyjaciela.

z/t razem z Jun'ichi http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 27#p127727

[Sasame]

Będąc już gotowa aby wyruszyć, zebrałam się i skierowałam moje kroki prosto do bramy wychodzącej w kierunku pasma górskiego w którym miałam szukać mentora Moritaki. Podróż mijała mi dość łatwo i bez większych urozmaiceń. Do wieczora udało mi się dotrzeć już dość głęboko w góry, jednak widząc że noc zbliżała się już wielkimi krokami, zdecydowałam się znaleźć jakąś jaskinię w której będę mogła spędzić noc, przed dalszymi poszukiwaniami jutro.
W trakcie poszukiwań jakiejś suchej jaskini, która uchroni mnie przed wiatrem i ewentualnymi opadami atmosferycznymi, zbierałam również co suchsze kawałki drewna, zarówno większe, które będą miały za zadanie utrzymać główną część ognia ale także te mniejsze, które będą miały za zadanie rozpalić ognisko oraz wysuszyć i rozgrzać większe kawałki.
Kiedy znalazłam już odpowiednią jaskinię, która będzie odpowiadała moim potrzebom, udałam się tam aby odłożyć zebrane patyki i kłody a następnie poszłam zebrać więcej drewna, lepiej żeby zostało niż aby w środku nocy zgasło moje ognisko. Po uzbieraniu pokaźnej ilości opału, zabrałam się za ustawienie małego stosiku w osłoniętej części jaskini aby wiatr nie utrudniał mi rozpalenia ognia. Jako bazę ogniska ustawiłam te mniejsze i suche gałązki, które nie powinny mieć problemu ze złapaniem ognia, które następnie obstawiłam naokoło większymi kawałkami drewna, które później będą podtrzymywać ognisko przez długie godziny. Pamiętałam również aby zostawić drobną przerwę pomiędzy większymi kawałkami drewna, która miała służyć za swego rodzaju "okienko", dzięki któremu będę mogła podpalić wnętrze ogniska, bez naruszania całej konstrukcji. Kiedy już wszystko było odpowiednio ustawione, przygotowałam sobie jeden płaski kawałek drewna i jeden mniejszy patyk. W płaskim kawałku drewna wyżłobiłam podłużną, wąską linię a patyk odpowiednio ociosałam aby miał płaską końcówkę. Mając te dwie rzeczy przygotowane, zabrałam się za zebranie jak najsuchszych wiórów, które przygotowałam wraz z drobnymi gałązkami i suchymi liśćmi obok drewna. Teraz pozostało najważniejsze, rozpalić ogień. Zabrałam się za pocieranie patykiem w wyżłobieniu w większym, płaskim kawałku drewna aby za pomocą tarcia wytworzyć początkowy żar. Kiedy to już było gotowe, ostrożnie przełożyłam żar na uzbieraną obok kupkę i ostrożnie zabrałam się za rozdmuchiwanie płomienia. Mając już pokaźnej wielkości żar, włożyłam moją konstrukcję do środka mojego ogniska i zaczekałam aż ogień się nieco rozhula i będę miała pewność że nie wygaśnie on sam z siebie.
Teraz nadszedł czas na zdobycie pożywienia. Wyszłam z mojej jaskini i ruszyłam na polowanie, szukając jakichś większych zwierząt, które by były wystarczającym zapasem aby się odpowiednio najeść dzisiejszej nocy.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
17/57

Pierwszy dzień poszukiwań dobiegał końca, a Sasame przytomnie już zawczasu zaczęła zbierać kawałki drewna, które będą mogły jej się przydać do rozpalenia ogniska. W górach pogoda była nieprzewidywalna, dlatego dobrze było zadbać o odpowiednie schronienie, gdzie nawet największa ulewa nie zaleje ognia. Na całe szczęście w tych okolicach takich jaskiń było sporo, więc można było nawet trochę powybrzydzać, aby znaleźć taką, która będzie się do tego celu lepiej nadawać. Zebrane drewno zostało odstawione, a ona sama mogła pójść przynieść go jeszcze więcej. Po tym przyszedł czas na najważniejsze, zastosowanie swoich umiejętności przetrwania w praktyce. Sasame miała już w głowie cały plan działania i natychmiast zabrała się za przygotowanie konstrukcji ogniska w taki sposób, aby było łatwe w rozpaleniu, a jednocześnie utrzymywało się tak długo, jak to możliwe. Rozpalenie tego wszystkiego było zwieńczeniem jej pomysłowości. Kilka delikatnych dmuchnięć, aby wyschnięte kawałki zajęły się ogniem, podstawienie tego do ogniska i pozostało już pozwolić, żeby cała reszta się zajęła. Konar zapłonął! Dziewczyna byłą w tym mistrzem i to w dodatku przy tak niewielkim wysiłku.

Skoro baza wypadowa była już gotowa, a ognisko sobie płonęło, można było pójść, póki słońce jeszcze oświetlało okolicę. Krótkie polowanie zakończyło się złapaniem dwóch królików, choć przez chwilę mieszkanka Nawabari miała wrażenie, że po okolicy kręci się też jakaś większa zwierzyna. Może dzik czy jakiś jeleń, choć odgłosy wskazywały, że po okolicy kręciły się też wilki. Z racji, że dźwięki mogły łatwo rozchodzić się po górach, ciężko było stwierdzić czy są one kilkaset metrów od niej, czy dziesiątki kilometrów. Nic groźnego nie wyszło jej jednak na drogę. Zwierzęta musiały przeczuwać, że w okolicy pojawił się nowy drapieżnik, znaczniej groźniejszy od nich. Nie miały powody, żeby atakować, więc trzymały się od dziewczyny z daleka. On sama mogła przygotować sobie kolację, a czekając, aż mięso się ugotuje, mogła wpatrywać się w zachodzące słońce oraz rozpalone kawałki drewna. Zaraz nadejdzie noc, a po niej kolejny dzień poszukiwań.

[Sasame]

Mając już przygotowaną zarówno jaskinię, która miała być dla mnie bazą wypadową z której będę mogła kontynuować poszukiwania oraz ognisko, które będzie służyło za źródło światła, ciepła ale także narzędzie dzięki któremu będę mogła przyrządzić sobie posiłek, mogłam teraz zabrać się za następny niezbędny element potrzebny do przetrwania w dziczy. Pokarm.
Upewniłam się że ognisko hula i miło trzaska, bez ryzyka że niebawem wygaśnie, dorzuciłam dla pewności kilka większych kawałków drewna i wyruszyłam na polowanie. Korzystając z faktu że jest jeszcze dość jasno, szybko zabrałam się za poszukiwanie jakichś obiecujących źródeł pokarmu. Na całe szczęście poszukiwania nie trwały zbyt długo i niewiele później już miałam złapane dwa dorodne króliki, które będą wystarczające na dzisiaj. Wracając z polowania również rozglądałam się w poszukiwania drugiego elementu, którym było źródło wody, takie jak małe jeziorko czy nawet lepiej, rzeczka.
Po powrocie do mojej jaskini, zabrałam się od razu za oskórowanie i wypatroszenie królików a następnie przygotowałam sobie wąski i podłużny patyk, który naostrzyłam i nabiłam na niego pierwszego królika a następnie wystawiłam go nad ogień. Kiedy pierwszy z królików był gotowy do spożycia, zabrałam się za obgryzanie mięsa, starając się jak najwięcej oddzielić od kości. Nie był to jakiś wymyślny posiłek i z pewnością brakowało do tego jakichś przypraw, jednak nie byłam przyzwyczajona do takiego obozowania w dziczy, więc musiałam poświęcić nieco komfortu na rzecz funkcjonalności i przeżycia. Jednak od razu zanotowałam sobie w głowie aby po powrocie nieco zainwestować w tego typu rzeczy jak właśnie polowe naczynia czy zestaw przypraw, które przydadzą się przy następnej tego typu eskapadzie z dala od cywilizacji.
Jeżeli po spożyciu pierwszego królika w dalszym ciągu byłam głodna, zabrałam się również za drugiego a po zjedzeniu ich, dorzuciłam nieco drewna do ognia i ruszyłam na spacer aby ułożyć pokarm w żołądku a także napić się wody ze znalezionego wcześniej zbiornika wodnego. Po powrocie ze spaceru, przygotowałam sobie posłanie w osłoniętym miejscu jaskini, na tyle blisko ogniska aby być przez nie ogrzewaną ale nie na tyle blisko aby było to jakkolwiek niebezpieczne. Jako posłanie wykorzystałam mój płaszcz, aby nie leżeć na surowym kamieniu, po czym ułożyłam się do snu, starając się również budzić co jakiś czas aby upewnić się że ogień nie wygasł a w razie jakbym widziała że już ledwie się tli to dokładałam do niego parę konarów. Dobry odpoczynek był podstawą funkcjonowania shinobich, więc chciałam być pełna sił na następny dzień poszukiwań.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
19/57

Początek jej przygód, a już musiała przyzwyczaić się do braku wszystkich wygód, jakie dawało miasto. Sasame nie była jednak damą w opałach, wręcz przeciwnie. Wiedział co robić, potrafiła sobie poradzić zarówno z zebraniem drewna, upolowaniem zwierzyny, jak i przygotowaniem jej, tak aby następnie móc ugotować mięso na ognisku. Szybko też zaczęła dostrzegać, czego jej brakuje, w głowie notując sobie, w co wypadałoby zainwestować przed kolejnymi wyprawami tego typu. Bardzo przytomnie, choć do powrotu do Nawabari jeszcze mnóstwo czasu. Musiała bowiem najpierw dotrzeć w góry, odnaleźć mentora, przejść cały, możliwie, że śmiercionośny trening, a potem jeszcze wrócić. Moritaka musiał w nią bardzo wierzyć, skoro tak po prostu posłał ją samą na taką eskapadę.

Wieczór minął bez niepotrzebnych ekscesów. Nic nie niepokoiło młodej Jugo, a ona sama mogła usnąć, ogrzewając się ciepłem ogniska, wpatrując się w tańczący ogień oraz wsłuchując się w drewno, które strzelało pod wpływem temperatury. To był dobry moment na chwilę zadumy i refleksji. Nad własnymi przeżyciami, nad przyszłymi planami oraz nad całą tą wyprawą. Urzędnik wysłał ją, a ona tak po prostu się zgodziła. Podobnie jak z każdą poprzednią misją, którą po prostu jej przydzielono. Nigdy nie wyrażała sprzeciwu, zawsze wypełniając posłusznie swoje zadania. Służenie klanowi najwidoczniej było jej drogą do zapełnienia swojego życia. Nad niczym innym nie spędzała właściwie w ogóle swojego czasu. Jak nie misja, to trening, jak nie trening, to patrol. Ciągle coś. Cały czas na służbie. Czy ona kiedykolwiek odpoczywała? Oczywiście dbała o to, aby jej ciało było wypoczęte, ale czy umysł także miał chwilę na regenerację?

Nastał kolejny dzień, ognisko dopalało się do końca, więc dziewczyna mogła ruszyć w dalszą drogę. Wróciła na szlaki, a przynajmniej w miejsca, gdzie dawniej były szlaki. Górskie ścieżki łatwo mogły popaść w zapomnienie, bo tak niewiele osób tędy podróżowało. Bo przecież jaki szaleniec szukałby czegoś w tych górach? Tutaj najprościej znaleźć śmierć. Sasame się tym jednak nie przejmowała, przechodząc przez kolejne krzaki, pośród różnych drzew. Jej uwagę zwróciły trzy kamienie porośnięte mchem oraz z wydrążonym symbolem przypominającym gwiazdę. Czas mijał, a ona coraz bardziej oddalała się od miasta. Pokonywała kolejne drogi, czasami robiła sobie małą przerwę, a czasami parła przed siebie, jakby nic innego się nie liczyło. Nagle jednak spostrzegła coś. Trzy kamienie pokryte mchem z wydrążonym symbolem na jednym z nich. Gdy podeszła bliżej mogła przyjrzeć się co to za wyżłobienie. Gwiazda. Bardzo podobna do tej, którą widziała wcześniej. Nie. Chwila. To była dokładnie ta sama gwiazda co wcześniej, a to były dokładnie te same kamienie. Kręciłą się w kółko? Najwyraźniej pomyliła drogi i zatoczyła spore kółko, wracając w to samo miejsce.

[Sasame]

Po wbrew pozorom miło spędzonej nocy, obudziłam się następnego poranka, gotowa do dalszego działania. Zebrałam więc moje rzeczy i wyruszyłam w drogę. Wszelkie przemyślenia na temat mojej działalności dla szczepu towarzyszyły mi nie tylko poprzedniego wieczoru ale również teraz, kiedy przemierzałam porzucone górskie szlaki. Czy mogłam być zadowolona z mojego życia? Czy rzeczywiście wszystko co się dla mnie liczyło to pracowanie dla mojego szczepu? Oczywiście że nie, ważna była również dla mnie moja rodzina, mieszkańcy Nawabari. Jednak prawda była taka że większość, jeżeli nawet nie cały mój czas poświęcam albo na wykonywanie zadań zleconych mi przez urzędników szczepowych albo na wzmacnianiu się, po to aby być w stanie lepiej wykonywać powierzone mi zadania. Czy uważałam że moje życie było puste? W żadnym wypadku! Byłam zadowolona z pracy dla szczepu Juugo, zwłaszcza teraz jak nie dość że zostałam wyróżniona awansem na rangę Akoraito a do tego jeszcze brak jakichkolwiek bierzących zadań do wykonania? Czułam ogromną dumę, która mnie rozpierała. Teraz mimo iż po raz kolejny byłam na zleconym przez Moritakę zadaniu, polegało ono na wzmacnianiu samej siebie. Owszem, szczep również będzie czerpał z tego korzyści, jednak przede wszystkim będzie to coś dla mnie. Mimo wszystko, po tych wszystkich przemyśleniach, zdecydowałam że po powrocie z tej eskapady będę chciała spędzić trochę czasu dla samej siebie. Czy to wizyta w gorących źródłach, czy to podróż do jakiejś innej prowincji... Po prostu chwila spokoju.
Wracając do bierzących spraw, skupiłam się na moim otoczeniu. Szłam jednym z zapomnianych szlaków górskich, rozglądając uważnie naokoło. Zauważyłam również garstkę kamieni z których na jednym z nich była wyżłobiona gwiazda. Nie przywiązałam do tego większej uwagi i ruszyłam dalej. Przeszłam spory kawałek drogi i... Zauważyłam kolejne parę kamieni z symbolem gwiazdy. Kolejne? Po dokładniejszych oględzinach zauważyłam że były to dokładnie te same kamienie co wcześniej. Nieco skonsternowana tą informacją, podrapałam się po głowie. Cóż, możliwe że tutejsze szlaki były o wiele bardziej zawiłe niż się tego z początku spodziewałam. Niezrażona jednak tym faktem, zdecydowałam się obrać jeden ze szczytów górskich jako punkt orientacyjny i starałam się kierować w jego stronę aby ponownie nie zatoczyć kółka.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
21/57

Nie pracowało się wyłącznie dla samego faktu pracowania. Sasame doskonale o tym wiedziała, a w swoim życiu dostrzegała wyłącznie coś więcej niż bycie kunoichi na posyłki. Praca dla klanu, poświęcanie się oraz nadstawianie swojego karku, aby innym było po prostu w życiu prościej. Każdy zabity przez nią bandyta na szlaku to wiele ludzi uchronionych od konieczności spotkania się twarzą w twarz z takimi zbirami. Rozbicie niebezpiecznej grupy kultystów, którzy w dziwny sposób doprowadzali ludzi na skraj ich wytrzymałości, poprawił bezpieczeństwo w Nawabari oraz morale ludności. Gdy nie musieli się oni obawiać nieznanego im zagrożenia, bo zawsze znalazł się ktoś, kto ich ochroni. Szczep, rękami takich wojowników jak Sasame, może zapewniać bezpieczeństwo. To dawało siłę czerwonowłosej, aby mogła swój obowiązek spełniać jeszcze lepiej. Tym bardziej, gdy była odpowiednio wynagradzana. Ciągła pogoń za kolejnymi zadaniami, nawet w obliczu braku odpowiedniej dla niej misji, sprawiła, że teraz błąkała się po trudnych, górskich szlakach. Sama sobie obiecała, że wykorzysta trochę czasu wyłącznie dla siebie. Trzeba pamiętać o odpowiednim balansie, aby nie dać się całkowicie pochłonąć pracy. To szybko prowadziłoby do wypalenia. Każdy potrzebuje przecież przerwy. Nawet najlepsi wojownicy nie mogą walczyć bez przerwy. Każdy drwal potrzebuje odpoczynku, zanim zetnie kolejne drzewo. Każdy ninja musi pamiętać o regeneracji, zanim wyruszy na kolejną bitwę. Najgorsze co można zrobić, to zignorować swój stan zdrowia i z raną pójść pomagać kolejnym. Prosta droga do pogorszenia swojego stanu zdrowia.

Droga była trudna, niebezpieczna, a zagrożenie mogło czyhać za każdym rogiem. Sasame uważnie więc przemierzała kolejne fragmenty trasy. Niestety z czasem zauważyła, że ponownie znalazła się w tym samym miejscu. Bardzo charakterystyczna kupka kamieni zwróciła jej uwagę, co wymagało dostosowania swojej metody podróżowania. Tym razem, zamiast iść przed siebie, licząc wyłącznie na wskazówki Moritaki, obrała ona konkretny kierunek, wybierając jeden ze szczytów jako punkt orientacyjny. Gdy szła ciągle w jego stronę, nie mogła zatoczyć kółka. Prawda? Twarz miała zwróconą w stronę góry, szła przed siebie. Aż nagle... spojrzała w bok i dostrzegła ponownie ten sam stos kamieni. Do reszty straciła rozum, czy po prostu wczorajszy posiłek spowodował u niej problemy ze wzrokiem i każda kupka kamieni wyglądała na taką samą?

[Sasame]

Jak we wszystkim, sztuka umiejętnego zbalansowania tego w jaki sposób oraz na co wykorzystujemy nasz czas, czy to wolny, czy ten który jest poświęcany na rzecz szczepu bądź w przypadku innych shinobi i kunoichi, klanu, jest niesamowicie ważna. Nie można było za bardzo popuścić w żadną ze stron, ponieważ mogło to mieć zdecydowanie negatywne skutki. W przypadku jeżeli jakiś wojownik będzie spędzał większość czasu na przyjemnościach i spełnianiu własnych uciech to zostanie on w tyle z umiejętnościami, braknie mu dyscypliny, zostanie on tępym mieczem na wojnie, a wszyscy wiedzą że nikomu nie jest taka broń do niczego potrzebna. Wbrew pozorom, równie złe mogło być przesadzanie w drugą stronę. Jeżeli ktoś odda się zapomnieniu i będzie calusieńki swój czas poświęcał na rzecz klanu bądź szczepu, może to doprowadzić do przepracowania, które w efekcie może całkowicie wypalić takiego wojownika, pozbywając go jakichkolwiek ambicji na rzecz wyuczonego i wręcz mechanicznego wykonywania rozkazów, albo nawet doprowadzić go do śmierci, jeżeli straci on swoją formę podczas jakiegoś trudniejszego zadania. W moim przypadku, zdecydowanie kierowałam się bardziej w tą drugą stronę, jednak wierzyłam że nie było dla mnie jeszcze za późno.
Pomimo głębokich przemyśleń dotyczących mojego życia, cały czas skupiałam się na drodze, otoczeniu a przede wszystkim na moim zadaniu. Druga "wizyta" przy kupce kamieni nieco mnie zdziwiła, jednak zdecydowałam się nieco dostosować mój sposób działania i ruszyłam dalej, podejmując środki zapobiegawcze, aby nie krążyć cały czas w kółko... Jednak najwyraźniej nie przyniosło to pożądanych efektów i po raz kolejny stanęłam przed kupką kamieni z wizerunkiem gwiazdy. Dokładnie przemyślałam obecną sytuację i doszłam do dość prostych wniosków. Albo było tutaj więcej takich kupek kamieni i mają one na celu osobę doprowadzić do konkretnego miejsca, albo zostałam w jakiś sposób oszukana, najpewniej za pomocą techniki iluzji. Mimo że nie znałam się zbytnio na tej dziedzinie umiejętności shinobi, wiedziałam za to jak jej przeciwdziałać. Chcąc w pierwszej kolejności sprawdzić drugą opcję, złożyłam dłonie w pieczęć Barana aby następnie na chwilę zakłócić przepływ chakry w moim ciele co powinno mnie uwolnić z techniki iluzji, jeżeli w takowej się znajdowałam.
Po użyciu Kai, rozejrzałam się jeszcze raz po okolicy po czym ponownie ruszyłam przed siebie, obierając taką samą taktykę jak poprzednio, czyli kierując się cały czas na konkretny punkt orientacyjny, którym był jeden z wyższych szczytów górskich jaki widziałam z mojej pozycji.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
23/57

Zachowanie balansu było bardzo istotną rzeczą, jak to jednak bywało w życiu. Teoria teorią, ale rzeczywistość okazywała się znacznie trudniejsza. Każdemu ninja od młodości wpajano do głowy wiele zasad, których trzeba było przestrzegać. Z czasem taki student zaczynał zauważać pewne prawidłowości i dochodzić do własnych wniosków. Teoretycznie taki sposób edukacji powinien tworzyć jednostki świadome istnienia takiego problemu i odpornych na popadanie w skrajności. Ludzka natura była jednak nieubłagana. Ciagłe chodzenia na misje było prostsze, a dla wielu stanowiło to także odskocznię od zwyczajnego życia. Nie widzieli oni dla siebie innego miejsca, aniżeli przy swoim klanie. Świadomie przystawali na kolejne zadania, stając się coraz bardziej uzależnionymi od wpływu klanu. To powodowało mnóstwo problemów, które, choć nie musiały być widoczne, to jednak w pewnym momencie mogły takiego ninja złamać. Stawał on się wtedy bezmyślną marionetką na posyłki, która, żeby tylko coś zrobić, była gotowa w imię swojego klanu, zrobić najgorsze rzeczy.

Jej trasa nie biegła w kółko, a jednak kręciła się w miejscu. Każda próba wybrnięcia z tej sytuacji doprowadzała ją ponownie w to samo miejsce. Coś tutaj było bardzo nie tak. Sasame wykluczała popełnienie swojego błędu, dwukrotnie przecież w zupełnie inny sposób podeszła do przemierzania tych okolic, a jednak dwukrotnie znalazła się obok tej samej sterty kamieni. Skoro ta opcja nie wchodziła w grę, czas było przejść do kolejnej możliwości. Sasame złożyła pieczęć, licząc na to, że zakłócenie przepływu chakry zdoła jej pomóc. W pierwszej chwili wyglądało na to, że nic się wokół niej nie zmieniło. Sterta kamieni nadal stała w tym samym miejscu, okoliczne drzew nie zniknęły, a góry w oddali jak stały, tak stoją nadal. Dziewczyna ruszyła więc przed siebie, może nieco niezadowolona z tej nieudanej próby, jednak gdy przeszła za okoliczne drzewo, dostrzegła zupełnie inny widok, aniżeli pamiętała wcześniej.

Przed jej oczami, na rozległej polance stał dom. Nie był to byle jaki budynek, bo posiadał dwie widoczne kondygnacje, a do tego był zrobiony z solidnego drewna. Co też takiego taki dom robił na tych pustkowiach? Dziewczyna mogła w tym momencie przypomnieć sobie słowa Moritaki, który opisywał jej właśnie bardzo podobny do tego dom. Ten obecnie wyglądał na starszy niż z przedstawionego opisu, ale był także rozbudowany o kilka dodatkowych rzeczy. Najwidoczniej przez te wiele lat, tutaj także mogło się coś pozmieniać. To, co jednak rzucało się w oczy, to stojący tuż przed wejściem osobnik. Niezbyt wysoki, ale z całą pewnością cały siwy. Zanim jednak Sasame mogła mu się przyjrzeć z dystansu i ocenić, czy to mentor, o którym słyszała, ten wszedł do domu, pozostawiając jednak za sobą otwarte drzwi. Najwyraźniej było to oczywiste zaproszenie. Najwyraźniej na nią czekał.

[Sasame]

Po zorientowaniu się w sytuacji i nabraniu podejrzeń iż znalazłam się pod wpływem genjutsu, zrobiłam jedyną rzecz, która wydawała mi się najbardziej sensowna w danym momencie. Wykorzystując prosty acz na ogół skuteczny trik, zakłóciłam przepływ chakry w moim ciele aby uwolnić się spod ewentualnego działania techniki iluzji. Kiedy już poczułam ten dziwny dreszcz związany z użyciem Kai, rozejrzałam się po okolicy, sprawdzając czy coś się zmieniło, jednak póki co nie znalazłam żadnych różnic. Niezrażona jednak tym faktem, od razu ruszyłam przed siebie, tak samo jak dwa poprzednie razy, kierując się mniej lub bardziej na jeden z górskich szczytów.
Jak się okazało, nie musiałam daleko iść aby zauważyć wreszcie różnicę w otoczeniu i niebawem po tym, znalazłam się na skraju dość dużej polanki. Na samym jej środku stał duży i wyglądający na solidny dom, który do tego zdecydowanie odpowiadał opisowi budynku jaki otrzymałam wcześniej od Moritaki. Na ganku, tuż przed wejściem do środka, stał niski, siwy mężczyzna. Próbowałam przyjrzeć mu się nieco lepiej, jednak dzieliła nas spora odległość a do tego schował się on szybko wewnątrz budynku. Co ciekawe, pozostawił on otwarte na oścież drzwi, czego nie można było pomylić z niczym innym, było to niewerbalne zaproszenie abym weszła do środka.
Rozejrzałam się jeszcze raz po polance po czym wzruszyłam ramionami i skierowałam moje kroki w stronę budynku, chcąc wejść do środka. Kiedy znalazłam się już w środku, rozejrzałam się jeszcze raz po czym zdjęłam budy i wchodzę głębiej, szukając starego mentora Moritaki.

[Kisuke]

Sasame
Wyprawa rangi B
25/57

Ta dziwna sytuacja w żaden sposób nie speszyła Sasame. Przebyła kawał drogi, żeby tutaj trafić, dlatego, gdy znalazła odpowiednie miejsce, wycofanie się było chyba ostatnią rzeczą, o której by pomyślała. Podobnie jak z wieloma rzeczami, tak i tym razem, po prostu parła ona przed siebie ze ściśle określonym planem, który albo ustaliła sobie dużo wcześniej, albo właśnie wymyślała go na bieżąco.

Po wejściu dostrzegała, że podobnie jak na zewnątrz, dom był bardzo schludny, ktoś musiał dbać o to wszystko, a jednocześnie brak tutaj było specjalnego przepychu i raczej stawiano na użyteczność, aniżeli warstwę dekoracyjną. Długi hol wejściowy miał mnóstwo odnóg do innych pomieszczeń, większości zamkniętych całkowicie, przez niektóre otwarte drzwi przebijały promienie słoneczne, w innych panowała całkowita ciemność. W połowie samego korytarza stał zaś mężczyzna. Ten sam którego widziała wcześniej przed wejściem. Teraz miała lepszą okazję mu się przyjrzeć. Faktycznie był nieco niższy od dziewczyny, miał krótkie włosy, lekko przyciętą bródkę oraz wąsy. Wszystkie w tym samym, siwym, kolorze podkreślającym wiek starca. Na twarzy miał także kilka blizn, ale jednak zdecydowanie wyróżniał się jego miły uśmiech.

-Przebyłaś kawał drogi. Na pewno musisz być zmęczona. Rozgość się- Odezwał się wreszcie, witając dziewczynę w swoich progach. Kolejny raz można było odnieść wrażenie, że doskonale wiedział o jej przybyciu. Wskazał dłonią pokój, mały pokój sypialny, najwidoczniej przygotowany na przybycie gości, gdyby była taka potrzeba. Choć w tych okolicach raczej niezbyt często ktoś go odwiedzał. Nie czekając na jej odpowiedź, sam poszedł do innego pomieszczenia, sporej jadalni, z której unosił się zapach jedzenia. Po trudach przygód na szlaku chyba wreszcie miło będzie nieco sobie wypocząć i skorzystać z otrzymanych tutaj luksusów.

[Sasame]

Pierwszy etap mojej podróży najwyraźniej dobiegł końca. Udało mi się odnaleźć dom pustelniczego mentora do którego wysłał mnie Moritaka. Cała atmosfera otaczająca to miejsce była spokojna i harmonijna, przez co czułam się tutaj niemal jakbym była u kogoś znajomego mi, pomimo faktu iż byłam tutaj pierwszy raz. Weszłam do środka za niewerbalnym zaproszeniem podstarzałego mężczyzny, zamykając za sobą drzwi. Zdjęłam buty aby uszanować gospodarza i zostawiłam je schludnie ustawione w przedpokoju po czym ruszyłam wgłąb budynku, stając wreszcie naprzeciw tajemniczego osobnika. Przywitałam się z nim lekkim ukłonem po którym przyjrzałam się mu nieco uważniej. Było widać że swoje lata świetności fizycznej miał już daleko za sobą, jednak to nie musiało znaczyć że był nieporadnym staruszkiem, co to, to nie. Nigdy nie można było oceniać innych tylko i wyłącznie po pozorach, ponieważ można się wtedy mocno przeliczyć.
- Oczywiście, bardzo dziękuję za pańską gościnę. - odpowiedziałam uprzejmym tonem po czym udałam się na chwilę do przeznaczonego dla mnie pomieszczenia aby się nieco rozgościć. Zdjęłam tam mój podróżny płaszcz i odłożyłam go, ułożonego w schludną kostkę, na łóżko po czym udałam się do jadalni, zwabiona zapachami od których zaburczało mi w brzuchu.
- Jak rozumiem Moritaka-san powiedział ci o moim przybyciu. Jestem Sasame Urumi i zostałam tutaj wysłana w celu szlifowania moich umiejętności kontroli nad Klątwą. - powiedziałam do mężczyzny, nie wiedząc zbytnio jak inaczej mogłabym zacząć rozmowę.