Polana przy drodze

[Genzou]

MISJA RANGI D - "ROZDROŻE ŻYCIA" ASHITAKA ************************************************** Wyraźnie zmniejszałeś dystans do ostatniej przeszkody na drodze do swojego anonimowości w tym regionie. Dogonienie zwierzyny było tylko kwestią czasu, jednak zawierzając swoim umiejętnością postanowiłeś postawić kropkę nad i. Przystanąłeś przyjmując łuczniczą postawę do oddania strzału, całe twoje szkolenie w tym jednym momencie ukazało się w pełnej krasie. W szybkim tempie nie tylko uspokoiłeś oddech, ale przed samym wypuszczenie nałożonej strzały z cięciwy wstrzymałeś go. Tylko po to aby nie wprawić pewnej ręki w niepotrzebne drgania. Wykonałeś wszystko co tylko się dało do stania się idealnym łucznikiem. Strzałę można powiedzieć już wypuszczałeś z palcy i w momencie kiedy nie dało się już nie dało się powstrzymać strzału, światło słoneczne odbiło się od rozsypanych złotych monet należących do pierwszej ofiary i skutecznie cię oślepiło.

To było na tyle skuteczne, że na chwilę przymknąłeś oko, a rażenie promieni słonecznych w tym momencie spowodowało, że straciłeś kontrolę nad swoim ciałem i w ostatniej chwili trąciłeś lekko strzałę palcem. Pech chciał, że zmieniona trajektoria twojego pocisku przeleciała tuż obok ucha trzeciej potencjalnej ofiary tego dnia. Mężczyzna krzyknął z przerażenia i zaczął biec jeszcze szybciej. Na szczęście byłeś na tyle wytrenowany, że pomimo niepowodzenia ruszyłeś biegiem za ludzką zwierzyną. Niestety dystans już tak szybko się nie zmniejszał, mieszkaniec Karmazynowych Szczytów niczym szczur robił co tylko mógł, aby uniknąć śmierci. W momencie gdy ten prosty chłop przekraczał linię drzew, zrozumiałeś. Zrozumiałeś, że masz ostatnią szansę na celny strzał, tylko czy zaufasz po raz kolejny swoim zdolnością?


************************************************** Ostatnia ofiara jest na skraju lasu
Ashitaka depcząc po piętach ostatniemu wieśniakowi znajduję piętnaście metrów od skraju lasu



Odliczanie tur ucieczki
1/3





Posty
Ashitaka 4
MG 5

[Ashitaka]

Poszła w las. Cóż, zdarza się i najlepszemu. Kontynuowałem pościg, rozważając opcje. Głębokie przemyślenia doprowadziły mnie na skraj lasu. Sięgnąłem za plecy, łowiąc z kołczanu czwartą strzałę. Liczenie nie należało do moich mocnych stron, ale nawet ja radziłem sobie z prostym dodawaniem. Umiejętność niezbędna podczas płacenia za alkohol podpowiadała mi teraz, że jest kiepsko. Nawet gdybym trafił, zostaną mi tylko dwa pociski. Oczywiście mógłbym śmiało zakładać, że znajdę tą, którą spudłowałem i odzyskam dwie z ciał chłopów. Brzmiało to, jak niepoprawny optymizm. Lepiej zakładać najgorsze i później cieszyć się z dobrego, niż w kluczowym momencie odkryć, że nie ma czym walczyć. Napiąłem cięciwę, obserwując sylwetkę, która za chwilę zniknie w lesie. - Dopadnę Cię, jakem Toshiro Kirayuki!! Dopadnę was wszystkich, psy Daishi!
Tym razem, zamiast strzały, posłałem za nim tylko garść kłamstw. Niech lokalne ludziska mają o czym gadać. Niech uganiają się za duchem człowieka, który nigdy nie istniał. Opuściłem łuk, odkładając amunicję na swoje miejsce. Polowanie odbyte, dwa cele trafione. Koniec zabawy, pora zniknąć. Wróciłem kawałek, próbując odzyskać strzałę i przeszukać truchło wieśniaka. Może szczęście uśmiechnie się do mnie równie serdecznie, co słoneczko przed chwilą. Jak nie pieniądze, to może, chociaż jakaś cieplejsza kurta. Chcąc wyplątać się z tej mało sympatycznej sytuacji, będę musiał zwiewać. Średnio widzi mi się sterczeć wtedy na mrozie, spocony i tylko w tym, co mam teraz na sobie.

[Genzou]

MISJA RANGI D - "ROZDROŻE ŻYCIA" ASHITAKA ************************************************** Ścigając ostatniego ocalałego, znalazłeś chwilę czasu na dokonanie błyskawicznej analizy i rozeznanie w sytuacji. Nie wyglądało to za dobrze, kilka strzał już wykorzystanych i co najważniejsze nie wiesz jakimi siłami dysponuje wróg, ani nie znasz jego położenia. Dlatego stwierdziłeś, że sobie odpuścisz gonitwę, wiedziałeś bowiem, ze do tej pory nie byłeś rozpoznawalną personą w tych okolicach. Jakby tylko nadarzyła się okazja na zmianę ubrania i ulotnienia się z tych ziem. Z pewnością nie musiałbyś się obawiać, że ktoś zapolowałbym na twą głowę. Jednak sprytny ruch w postaci fałszywych personaliów miał swój minus, dosyć duży. Mianowicie na twój okrzyk chłop który wiódł życie szare i nieopiewające w wielkie wydarzenia. To powodowało, że miał uszy szeroko otwarte na wszystkie plotki, święta czy inne intrygujące zjawiska. W momencie kiedy usłyszał twój głos mimo, że uciekał jak szczur przyzwyczajenie wzięło górę i obrócił głowę. Ta lekkomyślność możliwe, że będzie kosztowała go życie, ponieważ gdy chciał się tobie lepiej przyjrzeć, był jakieś dwa metry w głębi lasu. Skończyła się miła i przyjemna droga dla piechura, a rozpoczęła leśna, zdradliwa dróżka która po brzegi najeżona była wystającymi konarami. Kiedy tak biegł w tej niecodziennej pozie, zahaczył lewą stopę o konar, gdy jeszcze próbował się bronić przed upadkiem, źle stanął na prawej nodze i.... *TRAAAAACH*
Odgłos łamanych kości rozniósł się echem po całej okolicy. Mężczyzna zawył przeraźliwie padając na twarz, z przeszywającym bólem doczołgał się jakoś do pobliskiego drzewa chowając się za nim. Wystawił lekko głowę, aby dobrze się tobie przyjrzeć. Widziałeś dwoje łakomych oczu, które sondowało każdy skrawek twojego ciała. Jak wróci do wioski, możesz być pewny, że jak rysownik z sąsiedniej wioski będzie trzeźwy to twój portret będzie bardzo dobrze cię odwzorowywał. I możesz być pewny czy będziesz Toshiro Kirayuki czy Ashitaka Taira ewentualnie przesłuchujący cię członkowie klanu Kouseki będą mieli to w poważaniu dopóki gęba będzie się zgadzać. Gdy zaczęło to do ciebie docierać, mężczyzna też zrozumiał całą sytuację i zaczął krzyczeć:
- RATUNKUUUUU !!! BANDYTA !!!
Co prawda, nigdy jakoś nie kwapił się na pomoc, dalej zewsząd było słychać absolutną ciszę. Jednak im dłużej mieszkaniec Karmazynowych Szczytów krzyczał tym wzrastało prawdopodobieństwo, że w końcu ktoś go usłyszy. Musiałeś decydować uciekasz czy jednak go dobijasz ?

************************************************** Teraz albo nigdy



Posty
Ashitaka 5
MG 6

[Ashitaka]

Krzyk "na ten moment jeszcze żywego" ostudził moje zapędy względem "już zdecydowanie martwego". - Hahahaha! Przysięgam, z takim szczęściem niedługo z nieba zaczną spadać mi rum, pieniądze i nagie kobiety. - Podbiegłem do mężczyzny, którego dla uproszczenia sobie życia postanowiłem nazwać "Yin". Podobno odczłowieczanie ofiary pomaga przełamać naturalny lęk przed śmiercią i ułatwia zabijanie. Sam na szczęście nigdy nie zmagałem się z takim problemem. Może to kwestia dorastania poza społeczeństwem? - Nie żyjesz Yin. Jesteś równie martwy, jak twój kolega Yang. - Machnąłem ręką, kciukiem wskazując trupa za sobą. - Połóż się twarzą do ziemi, a ciemność obejmie cię bez dodatkowego bólu. Stawiaj opór, a zarżnę cię jak zwierzę. Będziesz ginął dobre kilka... - Ochota na litościwe zakończenie jego szarej egzystencji odeszła mi równie szybko, jak się pojawiła. Miałem dobry nastrój, ale w jego spojrzeniu nie dostrzegłem beznadziei. Gdyby tylko stracił wiarę i pozwolił się dobić.
Stanąwszy za nim, szybkim ruchem szarpnąłbym głowę najpierw w lewo, wywołując napięcie. Usiłujących ratować organizm, mięśnie kontrowałyby mój ruch, ciągnąć w prawo. Ja również odbiłbym w tym kierunku. Jeden szybki ruch wykorzystuje przeciw człowiekowi jego własny instynkt przetrwania. Napięty kark nie zdąża się rozluźnić. Kręgosłup pęka. Yin nie zdążyłby nawet zauważyć, że umiera.
Tak byłoby łatwiej dla nas obu, ale obawiałem się, że mężczyzna nie zamierza pójść sobie na rękę. Zamiast tego musiałbym zatem zacząć kopać go po tym pustym, prostackim łbie aż nie straci przytomności. Dobicie nieprzytomnego nie stanowi większego problemu. Będę mógł podciąć mu gardło i tętnice na udach, blisko krocza. Żaden ze mnie medyk, ale praktyka nauczyła gdzie wbić ostrze, żeby ktoś wykrwawił się jak najszybciej i nie poplamił mnie przy tym juchą. Nawet jeżeli robi się to nieodpowiednim narzędziem. Naprawdę powinienem zaopatrzyć się w jakiś porządny nóż. Dobijanie faceta strzałą będzie bardzo niewygodne. Tak czy inaczej, kiedy zakończy już podróż po tym łez padole, a jego dusza — To jest, o ile coś takiego w ogóle istnieje — odejdzie, gdziekolwiek tam odejść powinna, będę mógł wrócić do pierwotnego planu. Przeszukać trupy, zabrać strzałę, ubranie i zniknąć.

Zapomniałem o chakrze za oczka w poprzednim poście, dlatego w tym odejmuje sobie za oba.

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

Chakra: 92% - 4% (podtrzymanie oczka) = 88%.
Chakra: 88% - 4% (podtrzymanie oczka) = 84%.

[Genzou]

MISJA RANGI D - "ROZDROŻE ŻYCIA" ASHITAKA ************************************************** Mężczyzna widząc, że się do niego zbliżasz, umilkł i padł na ziemię przy próbie oddalenia się od ciebie jak najdalej. Czołgając się do przodu zaczął skamleć
- Błagam! Panie! Nie zabijaj mnie!
Niewzruszony szedłeś dalej, aby zrealizować scenariusz który stworzyłeś w swojej głowie. Plan idealny jednak czy aby na pewno zabijesz ? Instynkt przetrwania przejmował nad tobą kontrolę, jednak chłop się nie poddawał. A gdy usłyszał twoją propozycję wyboru szybkiej bądź powolnej śmierci, załkał żałośnie i podjął
- Proszę Pana. Nie jestem Yin, jestem Ashitaka Taroki. Mam rodzinę na otrzymaniu, jeżeli zabije mnie Pan nikt nie będzie w stanie o nich zadbać. Błagam, niech mnie pan nie zabija. Nikomu nie powiem, jak pan wygląda.

Rodzina Taroki, popadła w niełaskę przez to, że głowa rodu Ashitaka, wygrał w kości z szefem wioski. Dlatego w razie śmierci tego jegomościa którego nazwałeś Yin, rodzinę będzie czekało ubóstwo i zatracenie. Przed eksmisją z domu, za nie płacenie podatków, żona Ai wyjdzie na ulicę żebrząc, nie tylko o pieniądze, ale również o jedzenie dla dwóch córek: Jun i Mayumi. Głód będzie im straszliwie doskwierać, wiesz jak to jest gdy z powodu braku pokarmu odczuwasz ból, na którego jesteś bezsilny ? Dziewczyny miały się o tym dowiedzieć, tak jak o tym, że nie powinny mówić, że za miskę udonu zrobią wszystko. Starsza córka Jun, w końcu zostanie siłą ściągnięta z ulicy i sprzedana do domu uciech. Młodsza w pewnej chwili znajdzie się w złym miejscu o złej porze. A matka, matka w rozpaczy wciąż gdzieś siedzi i żebrze. Czy tą drogą chciałeś pójść nasz bohaterze ?
Z drugiej strony natomiast mamy pytanie czy Taroki nie wygada się? Wygada.

Oczywiście nie od razu, ale jak znajdzie się wśród swoich przy karafce sake, nieopodal będziesz jeszcze dwóch sentoki z klanu Kouseki to poczuje się na tyle śmiało, że wyzna wszystko. Na twoje nie szczęście jak przed gonitwą moglibyśmy mówić tutaj nawet nie o wpisie do zeszytu bingo, ale informacji, że poszukiwany jest czlowiek o twoim ubiorze. Tak, teraz, twoja podobizna w zeszytach bingo będzie odwzorowana niemalże jeden do jednego.

Co zrobisz, sam wiesz najlepiej. Jednak mieszek pieniędzy przy pierwszym chłopie, kusił co nie miara. A jego skóra oraz buty, co prawda warte tyle, że może ubłagałbyś kogoś o przehandlowanie tych rzeczy za jeden suty posiłek. Jednak umówmy się, ten ekwipunek miał ci dać ciepło. Jedną strzałę udało ci się odzyskać, drugiej już nie, ale czy odzyskasz trzecią od tego zależało jak ją wyciągniesz z ciała Itsemoto. Po zebraniu wszystkich fantów, trzeba było obrać kierunek. Mogłeś iść w przeciwnym kierunku niż las, tam z pewnością spotkają cię nowe i nieznane przygody. Zauważyłeś daleko po lewej stronie jak chmara ptaków wzlatuję gwałtownie, uciekając na inne drzewa. Może to ci bandyci z porwaną dziewczyną ? Jeżeli zabiłeś Ashitakę to możesz spróbować, trafić do wioski i odegrać ofiarę. Jednak to będzie bardzo trudne zadanie z racji faktu, że zadane rany śmiertelne trzem mężczyzną pochodzą od strzał.

Co wybierzesz, niewiadomo ? Wiadomym jednak było, że na co byś się nie zdecydował w tym momencie, lekko i bez wysiłku zatrzaskują się pozostałe opcję. Gdyż tak to momentami bywa, że stajemy na rozdrożach życia.




Posty
Ashitaka 6
MG 7

[Ashitaka]

- Hahahaha o... oooh hahahah, ah tak. Wiesz Yin, tamten szlachetka pewnie też miał jakąś rodzinę. Ty masz, Yang miał. Patrząc śmierci w oczy, każdy nagle przypomina sobie o swoich bliskich. - Oparłem się plecami o drzewo, przyglądając swojej ofierze. - Znałem kiedyś osobę, noszącą Twoje nazwisko, wiesz? Była najlepszą kurwą w... Hmm. Nie pamiętam już nawet gdzie. Jakimś porcie. - Podrapałem swędzący kark, kontynuując opowieść. - Dziewczyna zarabiała co swoje i może się okazać, że wiedzie teraz życie lepsze, niż my obaj razem wzięci. To jest oczywiście, jeżeli nie przedawkowała. - Upłynęło sporo wody od czasu, kiedy ostatnim razem widziałem się z mamą. Ciekawe co u niej? - Znasz moje imię. Nazwisko nawet. Widziałeś, jak wyglądam i sprzedasz mnie, kiedy tylko poczujesz się bezpieczny.
Zwykłem unikać mówienia o rzeczach oczywistych jak słońce na niebie i woda w oceanie. Tym razem trafiłem jednak na odbiorcę tak głupiego, że było to chyba konieczne. - Masz żonę Yin? Córkę? Może synów? - Przyglądałem mu się, usiłując czytać z tego, jak reaguje na pytania. - Bawisz mnie i nawet miło się z tobą rozmawia. Mam nadzieję, że ta twoja nieszczęsna rodzina składa się głównie z pięknych kobiet. Zdradzisz. To pewne jak dzień. Wiedz jednak, że jestem bardzo pamiętliwym człowiekiem. Znajdę cię. Znajdę wszystkich twoich bliskich. Pamiętaj, by pożegnać się z nimi tego samego dnia, którego postanowisz wymamrotać moje imię. Czeka ich wtedy śmierć w mękach, jakie nie mieszczą się w twoim prostym umyśle. Powiedz kobietom, by były czyste i pachnące. Zapewnią mi trochę rozrywki, przed torturami. Pamiętaj o tym, bo to pewne jak noc. Ja zapamiętam ciebie.
Przyglądałem mu się uważnie, przygotowując w głowie osobną szufladkę, podpisaną "Ashitaka Taroki". Chłonąłem każdy szczegół tak, by rozpoznać go nawet po latach. Jak starego przyjaciela. - Nie należę do tych szlachetnych, ale mam swoje zasady, Yin. Zawsze dotrzymuję obietnic. - Nadzieja matką głupich, ale naprawdę wolałbym, żeby chłop wziął moje słowa do serca. Katowanie bezbronnych ofiar nie sprawiało mi szczególnej przyjemności. Groźba ma jakikolwiek sens tylko wtedy, kiedy człowiek zamierza ją spełnić i jest w stanie to zrobić. Dla wszystkich byłoby znacznie lepiej, gdybym nie musiał.

Odszedłem, przeszukując zwłoki Yanga. Zostawiłem strzałę, wbitą w trupa Itse-jak mu tam i ruszyłem truchtem, oddalając się od lasu.

[Genzou]

MISJA RANGI D - "ROZDROŻE ŻYCIA" ASHITAKA ************************************************** Oszczędziłeś życie Ashitaki, oszczędzając swoją duszę. Zabiłeś dwójkę niewinnych ludzi mimo to, udowodniłeś, że znajdują się w tobie zalążki dobra. Jednak w którą stronę pójdziesz? Zła? Dokonując co raz straszniejszych rzeczy czy mordując z co raz to bardziej błahych powodów. Może jednak Dobra? Znajdując harmonię życia, przy okazji przewartościowując swoje wartości w życiu. Jeśli jednak będziesz szukał balansu przy tak skrajnych postawach może się okazać, że twoje wewnętrzne rozdarcie może kosztować cię kiedyś życie.

Ocalały mężczyzna został odnaleziony po kilku długich godzinach, w kilku chłopa przetransportowali go do wioski. Tak, jak się można było spodziewać przy cieple, strawie, sake, bliskości znajomych twarzy oraz obecności klanu Kouseki, wygadał się. Gdy dokładnie cię opisał oraz dodał, że ponoć jest z wioski Kyuzo i że nazywasz się Toshiro Kirayuki. Obiecał solennie, że do końca swoich dni nie opuści wioski, w kilka tygodni później udało mu się przenieść do głównej wioski Daishi. Codziennie bojąc się, że zobaczy cię w drzwiach swego domu.

Ty natomiast przeszukując ciało Yang`a sprawdziłeś czy nosi twój rozmiar buta. Ku twojemu zdumieniu okazało się, że są tylko lekko przyciasne. Na razie nie przejmując się drobną niedogodnością, założyłeś je na nogi. Zabrałeś też skórę, która z kolei była trochę za duża, ale skutecznie chroniła przed jesiennym chłodem. Odzyskałeś tylko jedną strzałę, ale lepsze to niż nic, dodatkowo zebrałeś złoto i ruszyłeś przed siebie ku nowym przygodą. A gdzie cię los poprowadzi ? Na to pytanie będziesz musiał odpowiedzieć sam, zapisując nadchodzące wydarzenia na kartach swego życia.
************************************************** MISJA ZAKOŃCZONA - POWODZENIEM !!! GRATULACJE !!!


Posty
Ashitaka 7
MG 8

[Ashitaka]

Cztery strzały, nowe ubrania i trochę grosza przy pasie. Ostatecznie cała przygoda skończyła się nawet dobrze. Przestałem marznąć, a lokalna ludność zapewniła mi trochę rozrywki, więc parszywy nastrój powoli ustępował. Nadal nie miałem pomysłu dokąd się udać, jak zarobić na informacje i gdzie w tym głębokim nigdzie można napić się czegoś porządnego, ale niewielkimi krokami zbliżałem się do celu. Może i odległego. Może też trochę mglistego, ale lepszy taki, niż żaden. Pora wyruszyć na wyprawę do dowolnego miejsca, mającego dostęp do wody i będącego daleko stąd. Ryuzaku no Taki wydawało się całkiem rozsądnym celem podróży. Miastami kupieckimi rządzić powinien pieniądz. Prawdopodobnie było go tam zresztą całkiem sporo. Wystarczająco, by zaspokoić wszystkie moje obecne potrzeby.

z/t.

[Ero Sennin]

Interwencja fabularna

---

Ryuujin zakończył swe zadanie już kilka dni temu i mógł poświęcić się całkowicie czemu tylko zechce. I jak to zwykle bywało, w takich sytuacjach, nadmiar wolności dawał nie tylko swobodę, ale również i potworną nudę. No bo ileż to razy można robić to samo? A ciągłe wymyślanie czegoś nowego, również może się znudzić szybko. Dlatego też, bohater naszej dzisiejszej przygody, snuł się poza terenami swojej osady, w sobie tylko znanym celu, zupełnie jakby liczył na jakiś łut szczęścia, który ponownie wrzuci go w wir przygody. I kto by się mógł spodziewać, ale właśnie tak miało być.
W pierwszej chwili, Ryuujin mógł dosłyszeć cichy dźwięk fletu. Po kilku chwilach udało mu się rozróżnić również dźwięk jakiegoś instrumentu szarpanego. Był tam również jakiegoś rodzaju dzwonek, a może trójkąt. Wszystkie te dźwięki składały się jednak, w jedną, harmoniczną całość zwaną muzyką. Była ona żywa, skoczna i bardzo prosta. W końcu jednak, na głównej drodze pojawiło się źródło tych wszystkich dźwięków. Był to powóz, prosty, odsłonięty od góry, zaprzężony w dwa masywne konie Na jego szczycie siedziało kilkunastu chłopa, którzy z daleka wyglądali jak jakaś grupa teatralna. To oni tak rzępolili na swoich instrumentach. Gdy zbliżyli się do Ryuujina, ten mógł dostrzec więcej szczegółów. Widział teraz, że wóz został przybrany w ogromną ilość kolorowych tarcz, na których widniały jakieś znaki. Na próżno było szukać dwóch takich samych. Mógł dostrzec również, że ów teatralna grupa, pomimo instrumentów i dość kolorowych strojów, niewiele miała wspólnego z wędrownymi trubadurami. Byli oni dość rośli i szerocy w barach, oprócz tego ich wóz wyładowany był przeróżnym orężem, wskazującym że jeśli byli muzykami, to raczej grali na kościach swych wrogów. Zbliżyli się oni, do naszego bohatera i widząc, że ten przypatruje się ich grupce, zatrzymali swój powóz, przerywając również swą muzykę.
- Witaj wędrowcze. Wyglądasz na zacnego jegomościa, który wie czym jest życie wojownika. Czy byłbyś tak uprzejmy i wskazał nam kierunek na Kotei? - Powitał go woźnica kłaniając się mu na tyle, na ile mógł z pozycji siedzącej. Jego kompani nie zrobili jednak żadnego ruchu, bacznie przypatrując się Ryuujinowi.

[Ryuujin Kodai]

Jak zwykle bywało, miałem opuścić tą wiochę lecz po drodze wydarzyło się parę mniej czy bardziej istotnych spraw które jednak mimo wszystko należało załatwić jeszcze tego samego dnia. I właśnie tym o to sposobem na kolejnych parę dni utknąłem w wiosce. No ale co zrobisz, jak trzeba to trzeba.
Jednak w dniu gdy już pomału się organizowałem do drogi na mej drodze pojawili się dość interesujący grajkowie których wygląd sugerował bardziej wojaczkę aniżeli grę na harfach pod publiczkę. Mężczyźni owi jadąc na wozie zdecydowali się nawet przytrzymać przy mojej skromnej osobie pytając o kierunek na Sogen, a dokładnie Kōtei.
- Kōtei? - powtórzyłem zastanawiając się krótką chwilę by następnie wskazać kierunek grupce osób którą dość dokładnie obserwowałem - W tą jednak naprawdę nie wiem co może być w mieście Uchiha czego nie ma w Nawabari drodzy panowie. Odparłem wzruszając ramionami jednocześnie promując swoją wioskę.
- Swoją drogą całkiem ładny dobytek jak ja wędrownych grajków macie ze sobą. - zauważyłem badać dość ciekawy co ciągnie tych ludzi do tej fałszywej wioski w której aż dziwne, że mieszkańcy nie byli rudzi.

[Ero Sennin]

Interwencja fabularna

---

Festiwal przeszywających się spojrzeń rozkręcił się na dobre, gdy Ryuujin postanowił przypatrywać się mężczyznom siedzącym na wozie. Co chwilę, ich spojrzenia krzyżowały się, a w powietrzu wydawało się, że rosło stężenie testosteronu. Od razu można było stwierdzić, że grajkowie nie byli ot byle grajkami.
- Dziękuję ci panie - Woźnica skinął z uszanowaniem głową, gdy tylko nasz bohater wskazał im drogę do ich celu podróży i już miał strzelić lejcami i kontynuować podróż, gdy zorientował się nagle, że młodzieniec wcale nie skończył jeszcze mówić.
- Toś nic nie słyszał? Mur upadł, dzicy zalewają kontynent. Uchiha szukają najemników chętnych do obrony stolicy. - Mężczyzna był wyraźnie zaskoczony pytaniem o powód podróży do Kotei i tym, że istnieje możliwość by chłop nie wiedział nic o upadku muru.
- Ponoć Uchiha płacą potrójny żołd dla każdego kto przyjdzie walczyć, a jeśli któryś z nas zginie, to jego działka zostaje przekazana towarzyszom. - Rozochocił się nagle jeden z mężczyzn siedzących na tyle wozu. Lecz nie był on jedynym, któremu rozplątał się język.
- Ja słyszałem, że nie ma żołdu, ale wszystko co zabierzesz dzikim jest twoje. - Zawtórował mu jeden z jego towarzyszy, całkowicie zaprzeczając temu co powiedział pierwszy.
- A ja słyszałem, że płacą normalny żołd i pozwalają zachować połowę złupionych skarbów. - Dorzucił trzeci, jeszcze bardziej mieszając w całej tej historii o zarobku na wojnie. Woźnica zarechotał słysząc podniecone głosy swoich kamratów.
- Sam widzisz. Gloria, chwała i zarobić można. No to wraz z chłopakami jedziemy się ustawić do końca naszych żyć. Prawda łapserdaki?! - Cała ekipa zawtórowała woźnicy gromkim okrzykiem, od którego cały wóz aż się zatrząsł. I pewnie tutaj rozmowa by się urwała, gdyby nie pytanie o wóz pełen broni.
- Podoba ci się, co?! Nazywamy siebie braterską kompanią, ale ludzie lubią nas nazywać orkiestrą wojny. Jesteśmy najemnikami, wędrujemy od jednego konfliktu do drugiego. Jak zakończy się ta cała heca z dzikimi, pojedziemy zapewne do cesarstwa. Cesarz też ponoć nieźle płaci. - Woźnica ponownie zarechotał, na co zawtórowali mu pozostali mężczyźni. I pewnie by ruszył, w końcu. Lecz chłopak był taki wygadany dotąd. Może miał jeszcze jakieś pytania.

[Ryuujin Kodai]

Dzicy zalewają Kōtei. Mur upadł. Najemnicy. Łupy. Wojna. To było dość sporo informacji których nawet sobie nie wyobrażałem wcześniej usłyszeć. I tak w sumie o ile możliwość zarobienia nie interesowała mnie specjalnie to na myśl o nadchodzącej walce wywołała u mnie delikatny uśmiech.
- Cóż jeśli tak jest faktycznie to pewnie wśród dzikich jest ktoś silny? W koncu skąd Uchiha nabiorą pieniędzy. - z sekundy na sekundę moje myśli zaczynały krążyć wokół tego jak cudownie mogło by być gdybym znalazł się na polu bitwy. Jednocześnie byłem ciekaw czy napotkani najemnicy mieli jeszcze jakieś wieści czy plotki o szeregach nadciągającej hordy. W końcu trafienie na jakieś płotki byłoby tylko marnowaniem czasu.
Z drugiej strony mierzenie się z hordą? Taka szansa mogła się nigdy więcej nie powtórzyć! Kolejne wyobrażenia sprawiły że aż się delikatnie zatrząsłem z podniecenia. Postanowiłem. A skoro i tak planowałem już jakiś czas temu wybyć z Daishi to to była idealna okazja nawet pomimo stawania po stronie tych całych dwulicowych Uchiha którzy bądź co bądź wcale nie wydają się być bardziej cywilizowani niż ludzie zza muru. No ale to już były detale, marginalne kwestie które nie mogły zepsuć całej nadchodzącej zabawy.

[Ero Sennin]

Interwencja fabularna

---

Woźnica odchylił się odrobinę do tyłu zastanawiając nad jego pytaniem.
- Skoro powalili mur, to musieli użyć czegoś silnego. A jeżeli shinobi wołają o pomoc nawet wśród zwykłych ludzi, to albo przeciwnik jest diabelnie silny, albo jest jego mrowia. Osobiście wolałbym, by prawdziwa okazała się ta druga wersja. Ja i chłopaki jesteśmy całkiem sprawni w mordowaniu, lecz nie znamy się na rzucaniu ognia, czy też podnoszeniu ścian z ziemi. - Odpowiedział w końcu. W jego głosie dało się usłyszeć nutkę niepewności. Jakby bał się tego, że może tam być coś, czego żadne z nich nie przeżyje. Na dłuższą chwilę, zapadła cisza, między obojgiem rozmówców. Ryuujin oddał się kontemplacji nad tym, czy warto poświęcić swój czas na to by wybrać się do Kotei, a woźnica z najemnej kompani, przypatrywał się mu uważnie, jakby starał się odczytać jego myśli.
- Widzę, że sam żeś wojak i zastanawiasz się, czy wyruszyć. Nie odpowiem ci na to pytanie. Lecz jeśli bierzesz to pod uwagę, to radzę decydować się sprawnie. Plotki o upadku muru pojawiły się już jakiś czas temu. Może się okazać, że zanim dotrzesz na miejsce, będzie po sprawie, w jedną, lub drugą stronę. Na nas jednak już pora wędrowcze. Dziękujemy ci za wskazanie drogi i mam nadzieję, że będzie nam dane kiedyś wychylić kilka kufli. Może powymieniamy się historiami z przeszłości. - Pożegnał się z Ryuujinem, zaraz po tym jak sprzedał mu dobrą radę. Strzelił lejcami, cmokając jednocześnie na dwa rumaki. Te zaparły się o ziemie i ruszyły wóz z miejsca. Wędrowni grajkowie i łamacze kręgosłupów w jednym, ruszyli w swoją stronę. Ryuujin mógł jeszcze dosłyszeć, jak orkiestra wznowiła swój koncert, nim zniknęli mu z widoku, za zakrętem.

[Ryuujin Kodai]

- Hmmm... słuszna uwaga. Cóż brzmi to jakby faktycznie było godne sprawdzenia. Nie zatrzymuje panowie, szerokiej drogi i najpewniej do zobaczenia na polu walki. - odparłem nie czekając zbyt długo gdyż sam musiałem się spakować i ruszyć do Kōtei. Taiyō czuł moje podniecenie na myśl o zbliżającej się walce. Aż postanowił nieco ugnieść mi włosy łapkami bo najpewniej ruszyłem nieco zbyt raptownie.
- Czyli co? Czeka nas w końcu podróż czy znów będziemy ją odwlekać? - zapytał rozbawiony bo i tak doskonale znał odpowiedź.
- Powiedziałbym nawet że całkiem długa podróż. Na pewno chcesz iść ze mną? To może być trudniejsza bitwa niż z tamtym wężem?
- Właśnie dlatego nawet jak bym nie chciał to muszę. W końcu ktoś będzie musiał w razie czego Cię ratować... no i beze mnie to ty tam samiczki raczej nie znajdziesz.
Przez chwilę szedłem w milczeniu dając się po napawać wygraną potyczką słowną temu futrzastemu urwisowi.
- Dziękuję. - odparłem krótko przyjacielowi będąc dumny, że mam kogoś takiego jak on.

Z/T -> Event