Polana niedaleko Nawabari

[Daisuke]

Szybko okazało się, że wszystko poszło zgodnie z planem. Daisuke otrzymał swoją część wynagrodzenia i bez większych problemów mógł udać się dalej. Odchodząc zauważył, że Lee stał się momentalnie bardzo popularny w swojej społeczności. Może będzie to jedynie chwilowa sława, póki wszyscy pamiętają o tej walce. Zapewne szybko przeminie i wszyscy wrócą do starego porządku. Było w tym jednak coś takiego, co bardzo irytowało włócznika. Dwulicowość i ludzka obłuda. Jeszcze chwilę temu wszyscy traktowali Lee jak największego śmiecia, zapewne całkiem słusznie, teraz pod wpływem emocji, traktują go niemalże jak lokalnego bohatera. A on przecież niczego wielkiego nie zrobił, to był zwykły pojedynek.

Nakasada westchnął jedynie i ruszył dalej w swoją stronę, zostawiając za sobą wioskę i skandujący tłum. Coś za dużo ostatnio dziwnych przygód go spotyka, będzie musiał długi czas odpocząć od innych, bo inaczej bardzo szybko będą go ludzie irytować i wreszcie sam nie wytrzyma. Co prawda poradzenie sobie z taką wioską pełną słabych ludzi poradziłby sobie nawet bez swojej włóczni, to jednak szkoda było jego sił na coś takiego. Chciał stać się silniejszy, a nie ciągle użerać się z podrzędnymi ludźmi.

[z/t]

[Keion]

Po paru, albo parunastu dniach podróży Keion w końcu dotarł do regionu Daishi, w którym właśnie mieli zbierać się shinobi. Tak jak się spodziewał udało mu się dotrzeć do celu na parę dni przed ostatecznym terminem, dlatego też chłopak postanowił odpowiednio wykorzystać czas, który mu pozostał. Przede wszystkim musiał odpocząć po długiej i męczącej podróży, najeść się do syta i zregenerować siły. Tutejsza ludność była totalnie obojętna wobec medyka, ale mieszkańcy Nawabari zgodzili się go przenocować oraz dać strawę o ile będzie miał czym zapłacić. Chłopak co prawda na pieniądzach nie spał, ale wciąż miał ilość gotówki, która była wstanie zaspokoić tubylców. Po przespanej zaś postanowił udać się w okoliczne ostępy i poszukać ustronnego miejsca w którym mógłby nieco potrenować. Okazało się że w okolicy znajduje się leśna polanka i choć nie jest ona specjalnie ustronnym miejsce to idealnie nadaje się do trenowania. Właśnie w to miejsce postanowił udać się Keion i wyciągnął jedną z książek, którą udało mu się niepostrzeżenie wynieść z biblioteki Ryuzaku no Taki. Wynosząc ją czuł się nieco nieswojo, ale zamierzał ją kiedyś oddać, a że było jej kilka egzemplarzy uznał, że nikt nie zobaczy jeśli jedna zniknie na jakiś czas. Była to książka opisująca najpopularniejsze znane techniki żywiołu Raiton, choć były to głównie techniki mało wymagające, ale właśnie takie interesowały Keiona. Nie będąc zbyt wybrednym i marudnym Hayakawa postanowił przyswoić sobie w najbliższym czasie parę z nich, a zaczął od pierwszej, której jeszcze nie znał.

  Ukryty tekst

Po spędzonych dwóch dniach na polanie chłopak zaczynał powątpiewać, czy aby na pewno potrzebuje się aż tyle uczyć. Jego postępy chociaż wyraźne były bardzo wolne i potrzebował treningowi poświęcić bardzo dużo czasu. Zaś po ciężkiej harówce nie chciało mu się przyrządzać posiłków i polować, więc jadł tylko suchy pokarm zakupiony wcześniej w wiosce. Niestety chcąc dotrzymać swojego postanowienia musiał tak przetrwać jeszcze kilka dni.

[Keion]

Po mimo znużenia u i ogólnej nie chęci do dalszej nauki oraz treningów Keion postanowił nie odpuszczać. Przyszedł na ową polankę po raz kolejny nie zamierzając się poddawać. Tak jak poprzednio wyciągnął książkę z której czerpał swoją wiedzę i zaczął kartkować w poszukiwaniu nieznanego. Po paru minutach chłopak znalazł coś co go zaciekawiło i nie zamierzał więcej trwonić czasu na oglądanie obrazków, czy zastanawianie się nad tekstem.

  Ukryty tekst

Będąc zadowolonym z efektów swojej ciężkiej pracy chłopak postanowił sobie odpocząć i położył się w cieniu jednego z drzew. Obawiał się trochę tego co może go spotkać w najbliższych dniach, ale wiedział również że lepiej przygotować się już nie może. Leżąc tak i zastanawiając się poczuł się głodny, więc postanowił wcześniej wrócić do wioski żeby odpocząć. Wędrując widział ludzi pracujących ciężko na polach w pocie czoła, często bez przerwy i przypomniał sobie że to właśnie dla takich osób ciężko trenuje. Chciał móc ratować życie takich właśnie ludzi, przed bandytami i innymi niebezpieczeństwami, których w obecnych czasach było po prostu pełno. Dlatego właśnie postanowił w swojej ścieżce jako shinobi rozwijać również wiedzę medyczną. Chłopak jednak długo już nie zabawił w owej wiosce i wyruszył następnego dnia o świcie. Choć co prawda miejsce zbiórki wcale nie znajdowało się już tak daleko, nie tracił już więcej czasu i ruszył prosto do celu.

z/t

[Gundan]

Podróż do Dashi wcale nie była tak łatwa jak mógłbym sobie wymarzyć. W końcu już sama odległość jaką musiałem pokonać była koszmarna i zajęła mnóstwo czasu, a dodatkowo brak wygód dostępnych w mieście co raz mocniej mi doskwierał. Jednak gdy w końcu dotarłem do swojego celu nie będę krył byłem zachwycony krajobrazem gór i takich śmiesznych drzewek z igłami zamiast liści. Coś takiego widziałem po raz pierwszy albo tak dawno, że zdążyłem całkowicie zapomnieć o istnieniu czegoś takiego.
Ogólnie w planie miałem dotrzeć od razu do Nawabari, stolicy mojego szczepu. Chciałem zobaczyć jak wygląda miejsce gdzie żyją mi podobni, byłem tym bardzo zainteresowany ale finalnie plan ten mi się odrobinkę przesuną, ponieważ znalazłem bardzo ciekawe miejsce. Różniło się od pozostałych terenów które do tej pory zobaczyłem w tej krainie. Sporych rozmiarów polana w lesie, ewidentnie nie powstała całkowicie naturalnie. W końcu mieszkając tak długo w Shigashi człowiek na pierwszy rzut oka był w stanie zobaczyć ślady ingerencji człowieka.
W sumie przydało by się nieco odpocząć, do zmroku jeszcze kilka godzin więc krótki postój dobrze mi zrobi... Swoją drogą ciekaw jestem co u ekipy słychać Chisoto, Sayuri, Tsuya, Hisaki... Ehhh...może w przyszłości spróbuję ich odwiedzić...
Usiadłem na skraju polany oparty plecami o grubsze drzewo i przymknąłem oczy na chwile, było to takie przyjemne tak sobie poleżeć w lesie pod drzewem gdy na niebie ani jednej chmurki. Oczywiście leżenie w łóżku też jest fajne ale jakbym miał ponownie zamieszkać w Shigashi to tylko w jakimś domku z drzewem na działce bo było niesamowicie przyjemne i kojące. Tak niesamowicie przyjemne, że aż zdołałem nieco przysnąć.

[Kan Senju]

~ Dla dobra nauki ~
Skrócona misja C
Post 1/26+
Gundan Wyprawa do swojej wioski pochodzenia może przynosić przeróżne emocje. Wszystko zależy tak naprawdę od nadziei z jakimi przybywamy, u jednego mogła to być radość zobaczenia ludzi sobie podobnych, u drugiego smutek gdyby dowiedział się o śmierci wszystkich bliskich. Gundan wciąż nie przekroczył bramy wioski, więc z jakimi będzie musiał się zmierzyć osobiście? Ciężko to wciąż powiedzieć, ale przy odrobinie szczęścia będziemy mogli się tego dowiedzieć przy okazji jego przygód. Tymczasem postanowił spocząć na polanie niedaleko, bo powolne ocieplenie na świecie sprzyjało wypoczynkowi na świeżym powietrzu. Po zimie nie zostało już nawet śladu, a wszelaka roślinność wracała do życia. Drzewa powoli zaczynały wydawać liście, trawa robiła się zielona, kwiatki zaczynały rosnąć... Można tak długo wymieniać. Warunki kojące, do snu sprzyjające co też mu się przytrafiło. Oparty o pień przymknął oczy pogrążając się swoim marzeniom, albo horrorom.
Śniło mu się, że szedł szlakiem transportowym nocą wracając do osady zamieszkałej przez jego szczep. Robił to kilka, a może nawet kilkanaście ostatnich dni. Musiało to w jakiś sposób oddziaływać na podświadomość, która kreowała obecny świat. Ciemności sprawiały ponurą atmosferę, którą wspierały powyginane drzewa ciągnące się po obu stronach drogi. Ile to już podróżował w ten sposób? Nie potrafił tego określić. Nogi powoli stawały się coraz cięższe, wręcz nienaturalnie obolałe. Gdy spojrzał w ich kierunku zobaczył, że ma okręcone zakrwawionym bandażem, a w dłoni trzymał czyjąś głowę. Mógł w niej rozpoznać niedawnego bandytę posługującego się kryształem. Gdy próbował sięgnąć pamięcią do tego co się wydarzyło posiadał jedynie pustkę. W tym momencie do jego nozdrzy dotarł zapach dymu, gdzieś przed nim w oddali był ogromny pożar. Zaczął w jego kierunku instynktownie biec chcąc poznać jego pochodzenie, ale poczuł ból w kolanie sprawiający upadek na coś twardego. Gdy tylko się starał podniósł zobaczył, że była to tablica z jedną nazwą "Nawabari". W tym momencie się zorientował, że cel jego wyprawy właśnie został całkowicie zniszczony. Co teraz pocznie? Do jego uszu dotarły słowa.
- Czy mógłby mi pan pomóc?
Rozejrzał się, ale nikogo nie było widać. Czyżby się przesłyszał? W żadnym wypadku, bo zaraz były kolejne.
- Halo, słyszy mnie pan?
W tym momencie się zorientował, że śnił, bo głos dobiegał z świata realnego. Natychmiast się wybudził możliwe czując zagrożenie, ale jego oczom okazał się stojący pięć metrów dalej chłopak. Patrzył na śpiącego starszego członka swojego szczepu czarnymi niczym smoła źrenicami, lekko tupał nogą. Gdzieś mu się śpieszyło? Pewnie poznać odpowiedzi na zadane pytania, bo ubrania nie wskazywały aby był synem ważnej osobistości. Zupełnie normalnie ubrany, z podartymi spodniami, delikatnie zbyt dużą bluzką jakby po starszym o rok czy dwa bracie. Co postanowił zrobić nasz jeszcze do niedawna mafioza w takiej sytuacji?

Jakiś chłopak

[Gundan]

2/26

---

Sen wydawał się taki realistyczny w momencie gdy śniłem, zwłaszcza że nie planowałem zasnąć. Chciałem jedynie odpocząć chwilę, wsłuchać się w kojącą melodię lasu no ale wyszło jak wyszło. Z początku sen nawet nie był jakiś straszny, był dziwny ale im dłużej w nim byłem tym co raz mniej mi się podobał.
Na szczęście pojawił się w nim głos, który jak po chwili się okazało przedarł się do mojej krainy snów ze świata rzeczywistego. Z początku po otwarciu oczu byłem zdezorientowany. Nie bardzo wiedziałem gdzie się podział smród dymu, zakrwawiona głowa niedawno zabitego Kōsekiego. Nie żeby mi brakowało tego widoku ale no przed chwilą byłem gdzieś w okolicy w zupełnie innej sytuacji. Dlatego rozejrzałem się szybko w koło siebie i dopiero później przeniosłem wzrok na mojego wybawce, który w porę postanowił mnie zbudzić przerywając tym samym może nie tyle koszmar ale bardziej bardzo nieprzyjemny sen.
Przyjrzałem mu się dokładnie po czym nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów zacząłem się podnosić nie zmniejszając dystansu. Chłopak nie był wyższy ode mnie co w sumie wcale mnie nie dziwło, w końcu w całym swoim życiu napotkałem jedną osobę wyższą niż ja ale to było z dwa lata temu co najmniej więc teraz mogło by się okazać że go już przerosłem...no ale wracając do mojego wybawcy. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak świeżo upieczony bezdomny albo ktoś o bardzo niskiej pozycji społecznej.
- Taaa, słyszę. - odpowiedziałem krótko i dosyć chłodno opierając się o pień drzewa jedną ręką, a następnie delikatnie przekrzywiłem głowę w lewą stronę wolną ręką sprawdzając kieszenie, torbę, kabury żeby się upewnić że nie zostałem okradziony. Jeśli wszystko było na swoim miejscu albo przynajmniej nie wydawało mi się żeby czegoś ubyło odpowiadam na pierwsze pytanie młodego.
- To zależy w czym mam ci pomóc młody? Po za tym ile czasu zostało do zmroku... przysnąłem cholera, a nim się ściemni chciałem jeszcze przekroczyć mury wioski. - nim na cokolwiek się zgodzę uznałem, że bezpieczniej będzie najpierw poznać szczegóły żeby nie obiecać przypadkowo pomocy w czymś czego zwyczajnie nie mógłbym zrobić.

[Kan Senju]

~ Dla dobra nauki ~
Skrócona misja C
Post 3/26+
Gundan Wybudzony z koszmaru Gundan wcale nie krzyczał, nie zaatakował właściciela tajemniczego głosu który go wybudził. Był nad wyraz spokojny, niczym dzisiejsza pogoda w której brakowało chmur na niebie, jakiegokolwiek wiatru. Tylko wysoko zawieszone słońce za którym można się było stęsknić podczas zimy, idealne warunki do leniuchowania, delektowania się warunkami atmosferycznymi i leniuchowania. Jedyne co zrobił to sprawdził swoje kieszenie, torbę, kabury które były na miejscu z całym wyposażeniem. Miał szczęście, bo mógł spotkać jakiegoś chciwca wykorzystującego nadarzającą się okazję. Zamiast tego stał przed nim młodzieniec, którego po przyjrzeniu się lepszym określić można wciąż dzieckiem. Jego wiek nie mógł przekraczać nawet dwunastu wiosen, wzrostem sięgał najwyżej do połowy brzucha. Dobrze, że stał w odległości pięciu metrów, wcale nie trzeba było głowy mocno schylać w dół ryzykując jakiejś kontuzji szyi.
- Jak to w czym? Treningu oczywiście! Wszyscy przychodzą na tą polanę tylko w tym jednym celu.
Razem z odpowiedzią na pierwsze pytanie energicznie podniósł lewą dłoń napinając swojego małego bicepsa jakby chciał się nim pochwalić. Na twarzy widać było szeroki uśmiech, od którego nawet przymknęły się delikatnie oczy. Prośba była dość prosta, ale czy zgodzi się na takie niańczenie? Zresztą, chłopak wciąż nie odpowiedział ile czasu pozostało do zmroku, niemniej mina mówiła jakby w głowie nagle zapaliła się jakaś lampka po czym spojrzał w kierunku słońca.
- Powinno wciąż być przed dwunastą, ma pan sporo wolnego czasu w takim wypadku. A czy jest jakiś powód dla którego pan musi przekroczyć mury wioski przed ściemnieniem? Tak bardzo się śpieszy pan do domu? Czyżby na pana czekała żona z obiadem?
Zero w dzieciaku przyzwoitości, zadawał pytania które można uznać za naruszenie prywatności w niektórych przypadkach. Ah młodzież zawsze rządziła się swoimi prawami, nawet wśród shinobi. Była ciekawska wszystkiego, a weź tylko zacznij im odpowiadać na pytania dlaczego... To może nie mieć końca, więc każdy doświadczony dorosły tego unika.

Jakiś chłopak

[Gundan]

4/26

---

Przeciągnąłem się w momencie gdy chłopak zaczął mi tłumaczyć do czego konkretnie jest mu potrzebna moja pomoc. Co prawda niby nie wypada tak w trakcie rozmowy ale nie specjalnie mnie to obchodziło na daną chwilę. Z początku chciałem zignorować prośbę chłopaka ale widząc jak pręży swoje nibymięśnie zwyczajnie mnie rozbroił. Ponadto uznałem, że w sumie pewnie gdyby nie młodzik dalej bym spał z godzinę albo i dłużej więc mogłem mu w ramach odwdzięczenia się poświęcić trochę czasu.
Spojrzałem jeszcze na niebo aby sprawdzić mniej więcej czy chłopak mówił prawdę sprawdzając położenie słońca. Oczywiście nawet jeśli mnie chciał oszukać co do tego ile czasu zostało do zmroku to przymykam na to oko i zaczynam lekko się rozciągać wykonując trochę krążeń barkami, nadgarstkami, kilka przysiadów odpowiadając młodemu.
- Ogólnie nie byłem jeszcze w wiosce, chciałbym ją pozwiedzać, a i znaleźć jakiś nocleg by się przydało młody. Po za tym jeśli nie znajdę jakiegoś schronienia w nocy to przy świetle księżyca przemieniam się w wilkołaka pożerającego mały chłopców, którzy przerwali mi sen. - zażartowałem puszczając oko do chłopca - Swoją drogą masz jakieś imię młody czy mam ci mówić młody?
Jeśli uzyskałem odpowiedź również się przedstawiam, a następnie rzuciłem jeszcze raz kilka spojrzeń na polane, na której się znajdowaliśmy i teraz wszystko faktycznie miało sens. Wcześniej myślałem, że ktoś planuje coś zbudować w tym miejscu ale po tym jak dzieciak wytłumaczył mi sens tego miejsca dostrzegałem pewne ślady faktycznie świadczące o odbywających się tu treningach. To se miejsce na drzemkę znalazłem, dobrze że nikt nie pomyślał sobie żeby mnie obrać za cel strzelając jakąś techniką...
- No dobra to powiedz mi co dokładnie chciałeś ze mną przećwiczyć, bo chyba miałeś jakiś konkretny pomysł? - nie bardzo wiedziałem co z nim zrobić bo prawda była taka, że sam nigdy nikogo nie trenowałem więc moje umiejętności senseiowania były równe zeru. No przynajmniej tak zakładałem więc liczyłem, że będziemy mieli jasno sprecyzowane oczekiwania.
- A tak swoją drogą muszę ci przyznać, że jesteś strasznie odważny, ot tak budząc jakiegoś nieznajomego w lesie, albo strasznie głupi. To cienka granica. Przy okazji nie lepiej by ci było przyjść trenować z jakimś kumplem czy coś?Jak się ćwiczy samemu to można utrwalać błędy, których później ciężko będzie się pozbyć. - to było tylko dziecko fakt ale wolałem się czegokolwiek o nim dowiedzieć. Przy okazji liczyłem, że może dowiem się w tej pozornie pierdołowatej rozmowie czegoś ciekawego o samej wiosce, o mieszkańcach. W końcu lepiej było wiedzieć cokolwiek niż nic.

[Kan Senju]

~ Dla dobra nauki ~
Skrócona misja C
Post 5/26+
Gundan Przęciaganie się mogło być obraźliwe, ale dla osób będących o tym świadomych. Młodziaki zazwyczaj nie przejmują się takimi duperelami, szczególnie kiedy zwracają się z jakąś potrzebą do osoby dorosłej. Zupełnie zignorowawszy gorszące gesty zaczął tupać nogą, jakby się zaczynał powoli niecierpliwić. Czekał na odpowiedź, zamiast której udzielić to Gundan postanowił sam ocenić obecny czas, który zgadzał się z podanym wcześniej. Zdawał się prawdomówny, czyli można mu zaufać? O tym się przekonamy dopiero, gdy będzie miał jakiś powód do kłamstw. Inna kwestia czy będziemy w stanie je wykryć, bo to może być dość problematyczne.
- Czyli nie jesteś z Nawabari? W takim wypadku skąd przybyłeś? Co porabiasz?
Zaczął swoją serię pytań, które odbiegały zdecydowanie od tematu. Trzeba mu przyznać, chłopak jest ciekawski, a także odważny. Zdawał się zupełnie nie przejmować historią odnośnie wilkołaka, choć musiał do niej nawiązać.
- Poza tym nie wierzę w wilkołaki, a gdybyś potrzebował noclegu to mogę wskazać karczmę gdzie znajdziesz pokój do wynajęcia. Pozwiedzać możesz jutro z rana.
Skrzyżował przed sobą ręce, dłonie umieszczając na ramionach. Widać potrafił w gadane, wiedział co się kręci. Może posiadał jakieś specjalne umiejętności od urodzenia? Przykładowo rozpoznawał kiedy ktoś próbował się go pośpiesznie zbyć? Kto to wiedział, poza nim samym. Trzeba mu jednak przyznać był bardzo pewny siebie, wydawało się to wręcz nienaturalne. Wypięta klatka, nogi pewnie stojące na ziemi, a także mina z lekkim uśmiechem mimo wciąż braku jakiejkolwiek zgody odnośnie podjęcia się jego prośby.
- Mieszkańcy nazywają mnie Bunta, ale możesz mówić jak chcesz młody. Nie obrażę się o ile będziesz dzisiaj ze mną trenować!
Machnął przed sobą dłonią wracając do luźniejszej pozy podążając za wzrokiem Gundana skierowanym ku polanie. Oczywiście niczego ciekawego nie znalazł, kilkadziesiąt o ile nie kilkaset śladów po używaniu przeróżnych technik. Pewne części były wypalone przez katon, gdzieś stał popękany na części głaz. Dla niego najzwyczajniejszy na świecie widok, który potwierdzał jego słowa odnośnie wielu treningów przez różne osoby.
- To proste, chciałbym trenować taijutsu. Gdybym próbował opanowywać klątwę straciłbym nad sobą kontrolę, więc to jedyne co mi pozostaje aby nie narażać ciebie na niebezpieczeństwo.
Jak widać rozmowa coraz bardziej się rozkręcała, a końca jej nie było widać. Może tylko oszukiwał z tym trenowaniem ciała, a zamiast tego ćwiczył rozmowy aby zostać jakimś agitatorem. Podsumowując obecne wydarzenia bardzo sprytnie grał, przekonał obcego człowieka do pomocy bez oferowania żadnej nagrody... Jeszcze trochę, a dowiemy się iż jesteśmy jego ojcem, który dawno temu został porwany przez bandytów. To dopiero byłby plot-twist, szkoda, że raczej niemożliwy.
- Nie mam zbytnio kumpli, większość się naśmiewa z powodu naszej biedoty. Gdybym miał taką możliwość wiadome, że przyszedł bym z przyjacielem, ale to mnie nie powstrzyma przed własnym rozwojem. Jeszcze im pokażę, zostanę od nich szybciej Akoraito, a potem Kogo dzięki czemu moi dziadkowie nigdy nie zaznają już głodu. Wtedy też ja będę się naśmiewać z ich niskiej rangi. To jak pomożesz mi, czy mam ćwiczyć samemu?
W tym momencie wróciła jego niespokojna stopa, którą tuptał w miejscu. Gdyby go zostawić dłuższy czas w tym miejscu dokopałby się na drugą stronę globu...

Bunta

[Gundan]

6/26

---

Ilość pytań, która wystrzeliła z ust młodego juugo była zaskakująca choć prawdę mówiąc mogłem to przewidzieć. Na szczęście nie były one zbyt istotne dla naszej rozmowy więc zwyczajnie zignorowałem ten fragment. W końcu halo, co on z policji, że mnie tu przesłuchiwać zaczął? Dużo ciekawsze było dla mnie to, że wspomniał o jakiejś karczmie z wolnym pokojem. Idealnie, nie będę musiał zasuwać po całej wiosce szukając noclegu. - uśmiechnąłem się sam do siebie na tą myśl podczas gdy młody w końcu zdradził mi swoje imię.
- W takim razie miło cię poznać Bunta. Gundan. - przez myśl przeszło mi czy by nie zmyślić znowu jakiegoś imienia ale właściwie to w tym wypadku nie widziałem takiej potrzeby - Taijutsu mówisz, hmmm... mistrzem nie jestem ale niech będzie mogę ci nawet pokazać kilka sztuczek ale muszę najpierw zobaczyć co już umiesz. - po wysłuchaniu odpowiedzi chłopaka na moje pytania zdecydowałem się, że spełnię jego prośbę nawet uwzględniając fakt, że nie było nawet mowy o żadnym wynagrodzeniu. I to nie tak, że mi nie zależało na pieniądzach, zależało i to bardzo ale jeden szczegół w tym co usłyszałem sprawił, że po prostu chciałem mu pomóc. Tym powodem była bieda.
Sam żyłem na ulicy shigashi nim udało mi się dołączyć do rodziny, wiedziałem jak to jest gdy inni czują się od ciebie lepsi bo mają pieniądze, jedzenie, nowe ubrania. Dlatego czułem, że go rozumiem oraz sam wtedy wiele bym dał za możliwość poproszenia kogoś o pomoc w treningach. Niestety ja nie miałem w tamtych czasach takiej możliwości ale to nie oznaczało, że powinienem odmówić Buncie pomocy. Wręcz przeciwnie.
- Dobra zrobimy tak, pokaż mi co potrafisz atakując mnie tak jak byś walczył na serio. Ja postaram się unikać ewentualnie blokować, w ten sposób zobaczę nad czym musimy popracować jednak zanim odpowiedz mi na jeszcze jedno pytanie. Gdy atakujesz stawiasz kilka słabszych ciosów czy skupiasz się na jednym ale konkretnym? - tym pytaniem chciałem sprawdzić czy Bunta byłby odpowiednim uczniem dla mnie w końcu ja byłem zwolennikiem tego żeby jak już coś robić to raz a porządnie.
Następnie zgodnie z tym co powiedziałem przygotowałem się na atak ze strony młodzieńca starając się wykonywać kilka uników, a następnie parować, kilka uników, parowanie i tak póki się młodemu nie znudzi. Przy okazji dużą uwagę skupiam na jego postawie, na tym jak wyprowadza uderzenie, jak pracuje nogami oraz jak oddycha szukając wszystkich możliwych błędów.

[Kan Senju]

~ Dla dobra nauki ~
Skrócona misja C
Post 7/26+
Gundan Ignorowanie niewygodnych pytań też było sposobem, ale inna kwestia czy skutecznym. Pierwsze co tym zyskaliśmy to naburmuszona mina łobuziaka, a oczy wręcz płonęły chęcią usłyszenia kolejnej historii, zdobycia wiedzy. Ciekawość to jeden z stopni do piekła, tylko ten wyśmiewany przez swoją biedotę już właściwie żył w przedsionku piekła. Nic gorszego mu nie groziło, najwyżej śmierć, oby tylko szybka, bezbolesna. Byłaby dużo przyjemniejsza niżeli głodowa, która mogła zaglądać kiedyś do jego żołądka jak przystało na porządnego biedaka niezdolnego kupić nawet spodni bez dziur. Choć może tylko udawał, a tak na prawdę próbował wypromować nową modę? Musiałby mieć mózg nie od parady.
- No powiedz mi skąd jesteś! Obiecuję, że nie będę się śmiać nawet jeśli mieszkasz w lesie pod liściami.
Czy Gundan odważy się ponownie to zignorować, a może postara się zaspokoić tą ciekawską kreaturę? Jakie przyniesie efekty dalsza ignorancja? Tego dowiemy się w następnym poście, bo w tym zaczynamy powoli długo wyczekiwany trening! W pierwszej kolejności Bunta miał przedstawić swoje obecne zdolności, więc wypiął swoją klatkę piersiową do przody, a także przejechał palcem pod nosem z rzucającą się w oko dumą.
- Ha! Jeszcze się skończy, że ja będę ciebie szkolić.
Po wypowiedzi najpierw zaczął się rozciągać wykonując podpór przodem z naprzemiennym przyciąganiem kolan do klatki piersiowej, krążenie ramion naprzemienne, krążenie tułowiem w prawo oraz lewo, skłony na jednej nodze, podpór bokiem z unoszeniem bioderek... Wyglądało to co najmniej imponująco.
- Patrz teraz Gungun!
Z pozycji wysunął w przód prawą nogę, a do niej dołączył prawą dłoń na wysokości swojego pasa, lewą ramie z kolei wycofał do tyłu zginając w łokciu aby dłoń wracała do ciała, a dokładniej dotykała brzucha. Gdy był już gotowy do boju, wykonał kilka szybkich uderzeń zamkniętymi w pięść rękoma, które można było uznać za przynajmniej poprawne. Mogło to wyglądać nudno, ale po tym zaczęły się ciekawsze rzeczy, jak przykładowo kopniak z półobrotu! Jakiś tam talent posiadał, który należało jeszcze oszlifować. Gdy skończył swoją serię uderzeń i kopniaków stał jakieś pół metra przed swoim mentorem.
- I jeszcze cios zagłady nauczony przez babcię!
Tego nie można było przewidzieć, ale zrobił prostą nogą właśnie kopnięcie zmierzające prosto... W krocze wracającego do szczepu Jugo. Gdyby był uważny mógł tego uniknąć ledwie o włos, aż poczuł w wiadomym miejscu gwałtowny powiew wiatru. Po tej demonstracji przyszła chwila na rozmowę o walce sparingowej, przed którą musiał odpowiedzieć na jedno ważne pytanie mogące zaważyć na jego przyszłym stylu walki.
- Wolę załatwiać wszystkich jednym ciosem!
Powiedział podekscytowany już zapominając, że miał właśnie przechodzić do ataku. Normalnie zaczął podskakiwać ciesząc michę.

Bunta

[Gundan]

8/26

---

Chciałem zignorować pytania młodego członka mojej rodziny z Dashi licząc, że chłopak się naburmuszy najwyżej i odpuści. Nie doceniłem jego ciekawości i uporu, bo ten zawzięty sukinkot nie planował dać się od tak zignorować, a ja czułem że jeśli mu czegoś nie powiem to będzie za mną lazł choćby i do Kaigan aby uzyskać odpowiedź.
- Tutaj się urodziłem ale na co dzień mieszkałem w Shigaashi no Kibu jeśli aż tak cię to interesuję. Ładne miasto, jak już zostaniesz Akoraito możesz mnie tam odwiedzić to cię oprowadzę. - powiedziałem nieco na odczepne ale nie skłamałem w całości w końcu naprawdę byłem z miasta kupieckiego. No z tym oprowadzeniem mogło być różnie ale kto wie może nawet i to w przyszłości okaże się być prawdą. W końcu niezbadane są wyroki boskie.
- Chyba śnisz! - rzuciłem z uśmiechem na twarzy w odpowiedzi na zaczepkę gówniarza, aby udowodnić swoją dojrzałość bo przecież każdy dojrzały facet wdaje się w pyskówki z plemnikami które dopiero co wyhodowały nogi.
Gdy zaczął się pierwszy test byłem usatysfakcjonowany tym co potrafi Bunta, głównie dlatego że nie musiałem uczyć go podstaw, a nawet szczerze mówiąc widziałem w nim pewien potencjał. Możliwe, że szczyl był nawet zdolniejszy niż ja w jego wieku lecz mój ogólny zachwyt wyparował gdy znienacka zabójcza technika minęła mnie o włos. W pierwszej chwili chciałem odpalić megapiąche juugo i wysłać gówniarza na księżyc lecz w ostatniej chwili się powstrzymałem przed tym pomysłem. W końcu prawda była taka, że po chwili namysłu byłem nawet trochę dumny z mojego małego wojownika. W końcu korzystał z wszystkich możliwych chwytów aby zyskać przewagę, nie wygłupiał się z jakimiś śmiesznymi wartościami w stylu honorowa walka. Nie było czegoś takiego jak honorowa walka, no chyba że na arenach ale w prawdziwym życiu walki miały tyle samo wspólnego z uczciwym, honorowym pojedynkiem co ser i obornik. Zero.
W prawdziwym życiu przeciwnicy korzystają z różnych oszustw w stylu przewagi liczebnej, ataku z ukrycia czy kłamstw aby posłać nas do wszystkich diabłów i właśnie dlatego na ulicach nie było czegoś takiego jak nieczyste zagranie. Na ulicach jest po prostu walka o życie.
- Noooo! Bunta, jestem pod wrażeniem jeśli mam być szczery. Choć to ostatnie zagranie, genialne tylko w prawdziwej walce raczej nie ostrzegaj przeciwników lecz w tym wypadku masz szczęście, że nie doszło do skutku. - odpowiedziałem kładąc mu dłoń na głowie - No i świetnie, myślimy podobnie. W końcu jak już coś robić to raz a porządnie co nie? Hahahaha, no ale dobra ogólnie to w podstawach nie mam żadnych uwag ale jeśli chcesz załatwiać przeciwników jednym uderzeniem to musisz popracować nad tężyzną fizyczną i ogólną wytrzymałością ciała żebyś sobie nie zrobił krzywdy wyprowadzając atak. Dlatego na glebę młody i lecimy pięćdziesiąt pompek na rozgrzewkę! Zawołałem z widocznym żarem w oczach, bo naprawdę zapragnąłem uczynić tego smroda najpotężniejszym smrodem w wiosce.

[Kan Senju]

~ Dla dobra nauki ~
Skrócona misja C
Post 9/26+
Gundan Ciekawość odnośnie pochodzenia została zaspokojona, choć w oczach chłopaka widać było niebezpieczny błysk. Usta niebezpiecznie otworzyły się, ale żadne dodatkowe pytanie z nich nie wyleciało. Wyglądało to jakby się powstrzymał w ostatnim momencie, bo przecież waszym celem było wspólne ćwiczenie zamiast opowiadanie o różnych częściach świata wymieniając się historiami. Na jego twarzy pojawił się ciepły uśmiech, a do niego kiwnął potwierdzająco głową.
- Masz to jak w banku!
Zaczepka została odbita poprzez jeden z najbardziej dojrzałych tekstów, stojących na podium zaraz za pierwszym miejscem "chyba Ty". Obecnie żaden z nich zdecydowanie nie śnił, a chłopakowi ciężko jest odmówić charakterku. Zamiast kontynuować droczenie wystawił jedynie swój język na sekundę, może dwie po czym przeszedł do małego pokazu swoich umiejętności. Daleko im było do wybitnych, wystarczające aby zrobić dobre wrażenie na pochodzącym z Shigashi przerośniętym osiemnastolatku dostarczając mu zastrzyk adrenaliny. Szczęśliwie początkowe chęci z stworzeniem gigantycznej piąchy pozostały w umyśle, przechodząc do wykonania posłalibyśmy go w powietrze niczym błyskający zespół R. W rozrachunku nawet ten ruch został przyjęty jako coś pozytywnego, przy walce na śmierć i życie trzeba czasem uciekać do wszelakich dostępnych nam środków. Nawet jeżeli polegało to na zaatakowaniu czyjegoś krocza.
- Gdybyśmy walczyli na poważnie z pewnością bym trafił!
Mimo dość poważnych słów widać było po minie, że chłopak był z siebie niesamowicie dumny z udzielonych mu pochwał. Gdyby postanowił podskoczyć to nie potrzeba byłoby tej piąchy, aby odleciał gdzieś w stronę chmurek, ale nadszedł czas na kubeł zimnej wody. Nie została mu udzielona żadna zabójcza technika, którą mógłby innym otrzeć nosa tylko nakazano mu przejść do ćwiczeń. Oczy otworzyły się szeroko, a gęba zaczęła delikatnie drżeć nim usłyszeliśmy z niej głośny krzyk.
- ILEEE? P-P-PIĘĆDZIESIĄT?
Zamiast przejść do pozycji podrapał się po brzuszku kilka chwil myśląc od czego jeszcze chwila, a z uszu poleciałaby para.
- A nie możemy przejść od razu do jakiegoś łubudu? Buła, łokieć, kołowrotek?
Pochodzenie dziwnej kombinacji jest zupełnie przypadkowe, ale nie trzeba było go więcej przekonywać. Przygryzł dolną wargę, a następnie przeszedł do wykonywania pompek... Jedyny w tym problem, że tak zwanych damskich dotykając ziemi również kolanami.

Bunta

[Gundan]

10/26

---

Ekscytacja młodego pochwałą dość szybko zmieniło się w marudzenia, którego nie do końca sens z początku załapałem. Spojrzałem więc na niego jeszcze raz przyglądając się jego sylwetce łapiąc się przy tym za brodę. Po kilku chwilach zamknąłem oczy i ze zrozumieniem pokiwałem głową.
- Jasne, masz rację Bunta miałem ci pomóc stać się silniejszy...w takim razie zrobimy sto pompek! - zawołałem równie głośno co chłopak przed chwilą uśmiechając się przy tym i pokazując mu kciuka w górę, a następnie podchodząc żeby klepnąć go po plecach na tyle stanowczo by znalazł się bliżej ziemi następnie samemu również przybrałem pozycję wyjściową i zacząłem wykonywać ustalone ćwiczenie.
- Jak przejdziesz ze mną cały trening młody to w nagrodę pokaże Ci taką technikę że będziesz w stanie kruszyć głazy ale najpierw musisz mi pokazać czy jesteś wystarczająco silny by to opanować. - udzieliłem odpowiedzi nie przerywając pompowania, które dla szpanu postanowiłem sobie urozmaicić co po przez wykonywanie ich w oparciu o jedną rękę którą zmieniałem co dwadzieścia pięć powtórzeń.
Jeśli jednak chłopak nie był dalej wystarczająco zmotywowany do ćwiczeń postanowiłem użyć jeszcze jednego sposobu aby go podejść.
- Noo chyba, że te sto pompeczek to dla ciebie za dużo. W takim razie nie ma sprawy, po prostu pójdę do wioski i znajdę kogoś innego kto będzie chciał nauczyć się tej techniki. Choć wydaje mi się że sto to wcale nie jest dużo prawda? W końcu to jedynka z dwoma zerami na końcu, a zera znaczą tyle co nic! - ogólnie nawet jeśli młody nie zdecyduje się do mnie dołączyć to ja wykonuje ustalone ćwiczenie do końca następnie zrywam się na równe nogi opierając ręce na biodrach aby nadzorować ćwiczenia młodego. Jeśli ich nie zrobił to przystępuje do kolejnego a mianowicie przysiadów.
- Skoro nie zdołałeś zrobić 100 pompek to musisz zrobić ze mną dwieście przysiadów. Wtedy kończymy i przechodzimy do jak to ująłeś: buła, łokieć, kołowrotek tak? - nie czekając na odpowiedź zaczynam robić również te ćwiczenie, a co niech młody patrzy jak musi wytrenować swoje ciało!

[Kan Senju]

~ Dla dobra nauki ~
Skrócona misja C
Post 11/26+
Gundan Ćwiczenia nie wydawały się pasować chłopakowi, który słysząc o podwyższeniu wymagań wyglądał jakby miał wyzionąć ducha. Przestał wykonywać swoje babską wersję pompek, podniósł swoją głową i patrzył tak zamurowany z szeroko otwartą gębą. Pokazanie kciuka w górę nie dodawało mu żadnej chęci, ale ostatecznie westchnął spoglądając na bok. Wydawał się mocno zdemotywowany, co Gundan wykorzystał klepiąc go po plecach źle oceniając jego siłę. W rozrachunku znalazł się bliżej ziemi, a właściwie zaliczył z nią spotkanie pierwszego stopnia padając niczym ubita mucha wzbijając w powietrzę tylko kurz.
- A to za co!?
Wydarł się, ale zaraz potem dostał pewną motywację w postaci obietnicy pokazania techniki zdolnej kruszyć głazy. Przy samych słowach oczy mu się zaświeciły, a on podszedł poważniej do treningu przełykając wpierw głośniej ślinę.
- P-postaram się.
Widać pokaz własnych umiejętności coś przyniósł, bo przyjął tym razem poprawną postawę i zaczął pompować. Przestał się ociągać, a zaczął starać. Wykonał dziesięć, dwadzieścia zwalniając swoje tempo. Jego oddech zaczął powoli przyśpieszać, ale wcale się nie poddawał. Skończył na trzydziestu pięciu, chociaż ostatnich kilka było można powiedzieć męczarnią w jego wykonaniu. Podnosił się powoli, jakby już mięśnie w rękach powoli odmawiały mu posłuszeństwa, a potem runął na glebę i przekręcił się na plecy z klatką piersiową pracującą na wysokich obrotach. Na twarzy dało się dostrzec krople potu, musiał naprawdę dać z siebie wszystko w porównaniu do mentora, który po dobrej zabawie z powtórzeniami stał już wyprostowany mając ręce na biodrach.
- Więcej... Nie... Dam... Rady...
Czy top miał być koniec ćwiczeń? W żadnym wypadku, nasz dorosły Jugo już wymyślił kolejne zadanie którym miało być wykonanie dwieście przysiadów, które obiektywnie było niemożliwe do wykonania przez Buntę. Już teraz wyglądał jakby z niego uciekały resztki życia, nawet nie zareagował zbytnio skupiony na ustabilizowaniu uzupełniania powietrza w organizmie.
- Wody, muszę wody...
Zamiast powstania, przygotowania się przemówił o potrzebie. Czy będzie ona spełniona? To zależało od łaskawości tymczasowego sensei'a.

Bunta