Osada Totsukawa

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 17/?

---

Ograniczanie się i drewniane miecze... cóż, prawdopodobnie Kogan mógłby pociągnąć dalej dyskusję na ten temat i nawet jakieś swoje przemyślenia własne przedstawić, ale w zaistniałej sytuacji chyba zdecydował się jednak nie sprawdzać granic cierpliwości tajemniczego "kuzyna". Z drugiej strony, sam Natsume nie tak dawno temu miał okazję zobaczyć, jak może się potoczyć już nawet nie pojedynek stricte, tylko "walka pokazowa" - wystarczy, że ktoś świadomie, lub nieświadomie popełni błąd, albo tylko włoży nieco więcej siły i "puf" - nieszczęście gotowe. Tak czy inaczej, zasady ów pojedynku były w tej chwili dla zamaskowanego shinobi tajemnicą, więc nie było sensu dalej ciągnąć tego tematu...
Jako, że dziewczyna zadeklarowała, że to ona zamierza dalej walczyć, sprawa w zasadzie została chyba rozwiązana - "nieporozumienie" do którego doszło można było w zasadzie uważać za czas przeszły, tylko, czy istotnie wszystko zostało rozwiązane? Mroczna postawa jaką zaprezentował Natsume dla podkreślenia powagi swoich słów spotkała się... zimną skałą. Może Kogan był poddenerwowany i zaprezentowany pokaz siły zrobił na nim wrażenie, to jednak... chyba nie był zupełnym tchórzem. Przyjął bowiem groźbę na twarz, zrobiła na nim wrażenie, ale nie złamała zupełnie jego ducha. To rodziło w zasadzie pytania, dlaczego wojownik sięgał po tak niedorzeczne środki, wszak skoro otwarcie stwierdzał, że w walce z Natsu może ją "zwyczajnie" zabić, to po co ta cała heca z wymuszaniem jakichś podpisów? To było dziwne i nie dawało się wyjaśnić, ale tego się już zamaskowany nie miał teraz dowiedzieć.
- Niech tak będzie. - odpowiedział krótko biorąc jeszcze głębszy wdech, najpewniej dla zdławienia jakichś innych myśli które najpewniej by pogorszyły jego sytuację, po czym zwrócił się do już jakkolwiek trzymających się na nogach ochroniarzy - Wychodzimy. Do następnego razu. - rzekł po czym zabrał ze stołu przygotowene dokumenty i niejako symbolicznie cisnął je w ogień - może na znak tego, że będzie przestrzegał ustaleń? Cóż, cokolwiek to nie było, płomienie szybko zaczęły pożerać papier, a on skierował się w stronę wyjścia, a za nim wyszli jego ludzie, po drodze zgarnął kuszników (nie koniecznie dbając o to, czy jakieś kusze zabiorą) po czy bez słowa, ale niewątpliwie odnotowawszy klona opuścił posiadłość Tanuki...

Kiedy "Stary lis" wyszedł, sytuacja... wcale nie stała się mniej napięta, bowiem w przeciwieństwo na Haru, Natsu zdecydowanie mocniej stąpała po ziemi. Czy była to kwestia wieku, czy też różnic w charakterze, pewne było, że nastolatka nie czuła się w obecności zamaskowanego shinobi specjalnie pewnie, zwłaszcza, gdy po podejściu do okna by sprawdzić, czy Kogan istotnie opuszcza jej posiadłość stwierdziła, że na podwórzu stoi idealna kopia (a może brat bliźniak) osoby, która właśnie wmieszała się w sprawy między rodami Tanuki i Kitsune - jak to mówią, z deszczu pod rynnę?
- Dziękuję za pańską interwencję. - zaczęła ostrożnie, z lekkim ukłonem po czym wyprostowała się i zachowując dystans paru metrów (co nie było łatwe w małym domku) zadała kolejne pytanie.
- Życzy pan sobie czegoś do picia? - niezależnie od odpowiedzi zamaskowanego, skierowała się w stronę fragmentu domu robiącego za kuchnię, po czym przelała z dzbana odpowiednią ilość wody do żeliwnego czajnika, z którym wróciła w stroną kominka, który jednocześnie mógł robić za piec, przygotowała również odpowiednią ilość czarek i elegancko zaczęło przygotowywać herbaciany susz. Natsume natomiast mógł nieco dokładniej rozejrzeć się po pomieszczeniu i tak, nad drzwiami przez którego przeszedł Kogan wisiała, jakże by inaczej, naginata. Ostrze schowane w saya, drewno w drzewcu już stare, ale solidne. Poza tym, nieopodal komina znajdowała się niewielka kamidama, najpewniej poświęcona duchom rodziny, przy której w oprawie shirayasa spoczywał jakiś miecz.
W tym mniej więcej momencie do domu wpadła niczym piorun Haru, rozejrzała się i znalazł siostrę biegnąc w jej stronę, by następnie chwycić ją rękami, wtulić się i zacząć płakać, drwale natomiast zajrzeli nieśmiało przez drzwi i okna, ale generalnie upewniwszy się, że ich "pani" jest cała i zdrowa, a ten tajemniczy zamaskowany stale tam jest, woleli się wycofać w stronę tartaku i niejako "w celach terapeutycznych". Tak czy inaczej, Natsume mógł zobaczyć dziwną scenę: z jednej strony Haru wtulona w siostrę i płacząca, z drugiej Natsu przygotowująca jakby nigdy nic herbatę, zupełnie nie zwracająca na nią uwagę.
- One-san, martwiłam się... Ja... przepraszam... - łkała młodsza z sióstr, na co starsza odwróciła się w jej stronę pogładziła po głowie i ostrożnie, ale w sposób zdecydowany odsunęła od siebie - przekaz był jasny. Haru niechętnie, ale posłusznie stanęła nieco z boku, przetarła raz jeszcze nos, a Natsu skierowała swoje kroki w stronę zamaskowanego. Na jej twarzy... gościła pustka. Gestem zaprosiła by zamaskowany zajął miejsce przy niskim stole na jednej z poduszek, jeśli chciał nalała mu herbaty, następnie sobie po czym sama zajęła miejsce.
- Czego oczekuję pan w zamian za interwencję? - zapytała prosto i rzeczowo. Trzymając się ostatnich resztek powagi i opanowania, a może po prostu... przekroczywszy pewien poziom stresu i już, ów stres... zniknął. Po prostu tak ją przepełnił, że nie mogąc się mu dłużej opierać dziewczyna się mu po prostu poddała i teraz już działała na znanych sobie schematach.

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.

[Natsume Yuki]

Zachowanie mężczyzny było pełne sprzeczności. Z jednej strony mężczyzna wydawał się zaniepokojony opcją walki z Natsumem i próbował ominąć prawa poprzez pojmanie pracowników przeciwnej frakcji i zastraszenie przywódcy - i to przywódcy w formie młodej dziewczyny. Ale kiedy został wystawiony na pełne zimnej groźby spojrzenie Yukiego, ten zupełnie nie zareagował, a nawet stanął dumnie i prosto jak struna. Tak jakby zupełnie się nie martwił faktem, że może mu się przydarzyć coś złego, oraz nie czuł ani trochę wstydu za swoje niehonorowe działania. Albo Natsume mylił się co do tego, że człowiek ten mógł mieć samurajskie wyszkolenie, albo ten po prostu zapełzł na złą stronę tak głęboko, że nie widział sensu w próbach powrotu. Oczywiście, oba te wnioski mogły być mylne - w końcu nie znał całej sytuacji, ale wciąż odnosił takie dziwne wrażenie, że to jedno z tych dwóch.
Yuki ponownie założył maskę na swoje miejsce, i przekoloryzowanym ukłonem i gestem dłoni wskazał Kitsunemu drzwi, aby był łaskaw się wynosić. Ten zaś wziął swoich zbirów ze sobą, i ruszył w kierunku wyjścia - opuszczając terytoria klanu Tanuki, a przynajmniej do czasu tradycyjnego pojedynku.
Widząc to, Natsume westchnął ciężko i zdjął maskę, przypinając ją do paska, a następnie siegnął obydwoma dłońmi do kaptura i zsunął go, odsłaniając ścięte na krótko i zaczesane do tyłu włosy barwy przyprószonej popiołem bieli. Chociaż po treningu Mędrca jego włosy stały się permanentnie białe, ich dawny odcień jasnej czerni wciąż się nieco przebijał, dając im odcień przypominający szarość. Cóż, mężczyznom takie postarzenie zwykle tylko dodawało dostojeństwa, czyż nie?
... Tak sobie będzie wmawiał.
-Nie pogardzę herbatą, jeśli to nie problem - powiedział spokojnym tonem, posyłając w stronę Natsu delikatny uśmiech. Na jego twarzy było widać trochę zmarszczek i innych śladów zmęczenia materiału, nawet pomimo tego że sam czuł się znakomicie i pełen energii.
Dziewczyna zachowywała ostrożny dystans, co zresztą nie powinno dziwić - jeszcze przed chwilą była atakowana przez wrogi klan, a teraz do jej domu ni stąd, ni zowąd wparował się jakiś nieznajomy, do tego najpewniej shinobi, i zajął się tymiż oponentami w dosłowne kilka sekund. Nie wiadomo teraz, czego będzie żądał w zamian za taką przysługę, bo raczej na pewno nie zrobił tego za darmo. Chyba każdy kto stąpał mocno po ziemi wiedział, jak rozwiązanie takich sytuacji wyglądało - czasami ci, którzy przybywali na odsiecz, równie dobrze mogli okazać się jeszcze gorszą zmorą niż ci, którzy byli pierwotnymi agresorami...
Cóż, no to teraz miały farta.
Yuki spojrzał na wiszące nieopodal oręże, i ocenił je na szybko. Wyglądały na dobrze utrzymane, widać było że dbano o to żeby zachować je w idealnym stanie. Był to też symbol, że rodzina ta miała doświadczenie bojowe - mało kto nie znający się na wojaczce trzymałby coś takiego w swoim domu. Podobną tradycję kultywował jego wujek: broń ta mogła należeć do przodków lub innych ważnych osób dla klanu, a żeby móc utrzymać ich honor i dumę, mieszkaniec musiał również się uczyć by sprawnie się tą bronią posługiwać. Głównie dlatego Natsume w ogóle podjął trening szermierczy: aby móc z dumą dzierżyć miecz swojej matki, który teraz zresztą wisiał u jego paska.
W tym momencie do domu wparowała Haru, od razu doskakując do swojej siostry i obejmując ją. Widać było, że dziewczyna mocno przeżyła porwanie swojej siostry, i teraz czuła potrzebę wyrzucenia tego wszystkiego z siebie. Yuki uśmiechnął się. Był to piękny obrazek, mogący poruszyć nawet najbardziej zatwardziałego człowieka. Co prawda nietrudno było zauważyć, że presja sytuacji jeszcze nie opuściła Natsu, która wciąż zachowywała się jak mysz gotowa do ucieczki w każdej chwili, ale i tak - miał prawo przypuszczać, że obie teraz czuły wielką ulgę.
Natsume podszedł do klona i przyjął od niego Kubikiriboucho, który przypiął na swoje miejsce na jego plecach. Klon zaś został wysłany do przeskoczenia przez mur, żeby mógł się w spokoju rozpaść ponownie na lód, tak by nie wzbudzać jeszcze większej paniki - i zdradzać przy tym umiejętności klanowe Yukiego. Póki co mogli myśleć że mają do czynienia z Kousekim - i niech tak pozostanie.
-Cóż... wydaje mi się, że spełniłem prośbę o unikaniu przelewania krwi, Haru-chan - powiedział wesoło.
Następnie spojrzał na Natsu, i uśmiechnął się delikatnie.
-Nie oczekuję niczego.
W tym momencie podniósł na moment koszulę, aby pokazać dziewczynkom fragment swojego torsu, poprzecinanego setkami blizn od noży, kijów, biczy i haków.
-Od dziecka wiem, czym jest porwanie, i jak potrafią boleć tortury. Nie pozwolę, by coś podobnego wydarzyło się komuś innemu - nie gdy jestem w pobliżu.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 19/?

---

Sprzeczności... tak było ich tutaj wiele. Generalnie, co Natsume już nie raz nie dwa miał okazje w swoim życiu "sprawdzić", świat bardzo rzadko bywał jedynie czarny, albo jedynie biały. Oczywiście, w jego przypadku barwy rzeczywistości były może bardziej wyraźne niż dla przeciętnego zjadacza ryżu, jednakże generalnie wszystko sprowadzało się do wszelakich odcieni szarości - kto wie, czy może swoim niehonorowym działaniem przywódca rodu Kitsune nie próbował przerwać trwającej od wieków batalii? Jakby się nad tym zastanowić, gdyby teraz ród Tanuki zupełnie wygasł, albo inaczej, przyjął jakieś niewiadome jeszcze warunki, może zwyczajnie udałoby się uniknąć rozlewu krwi w przyszłości? Czy jednak cel zawsze uświęca środki? Czy istotnie zawsze maska jest tylko maską, albo przeciwnie, rzeczywistość jest taka, jaką się ją kreuje? Cóż, w tej chwili dawny cesarz tego nie wiedział...

Siwe włosy... oznaka dostojeństwa, ale i częściej starości. Natsume, który nie miał jeszcze trzydziestki przez swoją siwiznę wyglądał jakby zbliżał się już do lat 40-dziestu, wrażenie to wzmacniane było przez liczne zmarszczki i inne oznaki trudnego, żołnierskiego życia - niewątpliwie więc obu nastolatkom musiał się jawić jako stary, tajemniczy pustelnik, obecnie wizytujący w ich domu.
Przemyślanie złotookiego odnośnie tego, że czasem pomoc może się wiązać z większymi kłopotami zdecydowanie były słuszne i z obu sióstr, chyba Natsu była tego bardziej świadoma, chociaż przygotowywała herbatę, jej czujny wzrok spoglądał jak mężczyzna odbiera od klona swój potężny miecz, a następnie posyła lodowy twór gdzieś w dal - istotnie, wydawało się, że doskonale zdaje sobie sprawę z faktu, że ten tutaj jest shinobi i najpewniej zaklasyfikowała go jako Kouseki. Czy jednak "Lato" była myszą? Ona była bardziej... młodym sokołem. Tak, to chyba dobre określenie, czujna, gotowa do zerwania się i z pewnym drapieżnym wzrokiem. Przygotowała wodę, czarki również były gotowe, więc zajęła miejsce i elegancko napełniła czarkę Natsume, którą mu oburącz podała odpowiednio odwracając, a następnie swoją i na koniec młodszej siostry. Teraz mogli przejść do interesów...
Kiedy shinobi zadeklarował, że nie zamierza niczego za swoje usługi i wyjaśnił też, po części dlaczego, żadna z dziewcząt nie odezwała się od razu, chociaż ich reakcje były zupełnie różne. Z jednej strony "Wiosna" - otworzyła szerzej oczy, nawet lekko usta rozwarła nie do końca rozumiejąc co tu się dzieje, ale zdecydowanie radość zagościła jej w spojrzeniu. Radość.... szybko stłamszona przez karcący wzrok siostry. "Lato" dużo mocniej stąpała po ziemi i nie podzielała ogromnego optymizmu, co więcej, zdecydowanie szybciej odzyskała jasność myślenia.
- To bardzo uprzejme, z pana strony. - rzekła podnosząc spojrzenie na siwowłosego, po czym dodała. - Jednakże, nie mogę na to przystać. To sprawa honorowa, mogę chociaż zaproponować panu nocleg i posiłek, nalegam. - wyprostowała się przy tym jak struna do shamisena, po czym jakby się zreflektowała i z przepraszającym tonem ukłoniła się mówiąc.
- Tanuki Natsu, głowa rodziny Tanuki, przepraszam za moje złe maniery. - a tak, nie zostali bowiem sobie oficjalnie przedstawieni, co prawda, Natsume wiedział z kim ma do czynienia, ale ona nie, no i pewne zasady należało zachować.
- Musi pan być wielkim wojownikiem... - włączyła się ni z tego ni z owego młodsza z sióstr, ponownie spoglądając na potężny miecz, po czym... jakby za nic mając sobie wzrok siostry, która spojrzała na nią nie ufnie wypaliła. - Czy mógłby nas pan pouczyć? - i w tym momencie Natsu zamarła. Dosłownie nie wiedziała co powinna w tej chwili zrobić, chociaż najpewniej zamierzała dłonią zdzielić młodszą siostrą w tył głowy, niestety, a może stety, ta siedziała odrobinkę za daleko no i musiałaby wstać, a z powodu nagłego szoku było to trudniejsze. Co więcej, równocześnie rozważała, czy nie powinna w tej chwili paść na ziemię i przepraszać za bezczelność młodszego rodzeństwa. Z deszczu pod rynnę?

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.

[Natsume Yuki]

Yuki nie mógł powstrzymać uśmiechu, gdy widział reakcje Natsu na jego osobę. Widać było, że dziewczyna była znacząco ostrożniejsza i mniej łatwowierna niż jej młodsza siostra, znacząco mocniej stąpała po ziemi. Nawet pomimo tego, że najgorsza część już minęła, i tak nie zamierzała zaufać odzianemu na czarno szermierzowi, podejrzewając że i on może spróbować czegoś złego - cóż, może nawet myślała, że Natsume specjalnie nie zabijał nikogo z klanu Kitsune, bo sam był przez nich wynajęty by zinfiltrować Tanukich? On sam zapewne brałby taką opcję pod uwagę - no, ale to głównie z jego przesadnej ostrożności zahaczającej momentami o paranoję. Dlatego też nie miał starszej dziewczynie za złe, że w taki sposób podchodziła do sytuacji; co więcej, w głębi ducha nawet pochwalił dziewczynę za trzeźwe podejście.
Yuki zajął miejsce przy stoliku, ponownie pozwolił sobie na delikatny uśmiech, po czym sięgnął prawą dłonią po kubek i położył go na wnętrzu lewej dłoni. Zasady, wpojone mu zarówno przez rodzinę, jak i przez pozycję polityczną którą niedawno piastował, sprawiły że praktycznie odruchowo wykonał ruchy ceremonialne: prawą dłonią dwukrotnie obrócił kubek zgodnie z ruchem wskazówek zegara, tak by jego front znalazł się mniej więcej o 90 stopni od miejsca początkowego, po czym przyłożył naczynie do ust i kilkoma łykami wypił zielonkawy płyn znajdujący się w środku. Delikatna, subtelna gorycz spłynęła po jego języku do przełyku, a on sam odetchnął lekko; uśmiech na jego twarzy nieznacznie się poszerzył. Kiedy była ostatnio okazja, żeby wypić faktyczną, normalną herbatę? Ostatnio praktycznie funkcjonował wyłącznie na czystej wodzie i wrzątku z gałązkami iglaków. To tutaj było... miłą odmianą.
Przyjrzał się czarce, aby móc pokrótce popodziwiać wykonanie naczynka, po czym ponownie obrócił naczynie prawą dłonią i podał je oburacz Natsu. W duchu zażartował, że do pełni szczęścia brakuje tylko jakiegoś małego ciasteczka.
-Dziękuję - powiedział uprzejmie. - Znakomita.
Ostatecznie, dziewczyny przeszły do rozmów biznesowych. Na widok zmasakrowanego torsu Yukiego, obie przez chwilę zamilkły, przetrawiając sytuację, po czym pozwoliły sobie na reakcję. Haru, widocznie bardziej emocjonalna i towarzyska, ucieszyła się na dźwięk odmowy Yukiego o jakąkolwiek zapłatę. Oczywiście, Natsume nie twierdził przy tym że nie jest ona odpowiedzialna: w końcu sama załapała znaczenie jego słów wcześniej, i wydała osąd który możliwe, że uratował jej siostrę. Była ona jednak znacząco bardziej impulsywna, w przeciwieństwie do swojej stąpającej mocno po ziemi siostry, która nawet teraz nie do końca uwierzyła w dobre intencje Natsumego, i nie zamierzała pozwolić sobie na zostawienie mu "przysługi". Mądrze, na dobrą sprawę.
-W takim razie, jeśli to nie problem, skorzystam z waszej gościny. Dziękuję.
Następnie podrapał się po potylicy, z lekkim zażenowaniem.
-Ach, no tak, nie było okazji tego zrobić wcześniej i mi umknęło, przepraszam za mój brak manier. - Na siedząco lekko się ukłonił na znak powitania, nie za nisko, i nie za płytko. - Jestem Akahoshi Kensei, shinobi, szermierz szkoły Sengiri no kokyū-ryū, oraz członek Kenseikai - organizacji gromadzącej szermierzy w celu kultywowania tej godnej sztuki.
Na pytanie Haru, Natsume pozwolił sobie na cichy, serdeczny śmiech, po czym spojrzał zarówno na jedną, jak i na drugą dziewczynę.
-Cóż... przypuszczam, że to i owo byłbym w stanie pokazać. Ale to już zależy od was, rzecz jasna - nie zamierzam się wtrącać z butami... nawet, jeśli po części już to zrobiłem - dodał ze śmiechem.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 21/?

---

Kiedy Natsume również się przedstawił, obie dziewczyny ukłoniły się mu grzecznie. Niewątpliwie, ani nazwa stylu jakim władał, ani też organizacja, do której należał niewiele im mówiły. Najpewniej, gdyby się przedstawił swoimi dawnymi personaliami to coś by im tam w głowie może i zaświtało, bo chociaż daleka stąd do Hanamury, to jednak pojawienie się wolnego (by nie powiedzieć przeciwnego) obecnemu porządkowi świata kraju nie uszło uwadze mieszkańców tych regionów. Ponad to, Yuki Natsume był legendą - jego sława była dosłownie i w przenośni globalna i dzięki temu... teraz tak trudno byłoby go rozpoznać. Pamiętany jako przystojny, młody mężczyzna o długich czarnych włosach we wspaniałym płaszczu typowym dla kenshi - postać zupełnie różna od zmęczonego trudami wojskowego życia mężczyzny, który siedział teraz w domku pośrodku lasu...

Istotnie, obie siostry różniły się i to bardzo, gdyby nie ogólne podobieństwo w wyglądzie można by się ze sporą dozą prawdopodobieństwa zastanawiać, czy nie pochodzą z różnych matek (albo ojców). W tej chwili jednak różnice charakterów nie miały chyba znaczenia, bowiem obie zamarły czekając na odpowiedź Natsume: przy czym jedna z zaciekawieniem, a druga żywym przerażeniem. Najpewniej, starsza z dziewcząt rozważała w tej chwili w jaki sposób wykręcić się grzecznie od pytania, jakie zadała młodsza, ale zwyczajnie nie zdążyła, bowiem siwowłosy zgodził się, że wszystko zależy od nich, a to oznaczało, że piłka znów wracała do "jenotów". Natsu nabrała głębszego wdechu, ewidentnie coś rozważając i oceniając wszelkie za i przeciw. Musiała być ostrożna, ale przez swoją ostrożność, nie mogła być zupełnie bierna, pewne okazje pojawiają się rzadko, w zasadzie, co miała do stracenia?
- Akahoshi-san, byłoby to dla nas wielkim honorem, gdyby tak sprawny wojownik zgodził się podzielić z nami swoimi umiejętnościami i poprawić nasze braki. - powiedziała z pełną powagą i elegancją, chociaż... i pewna nuta niepewności pleciona była w jej słowa, ale jak się jej tu dziwić? Z drugiej strony była Haru, która podobnie jak starsza siostra ładnie biła pokłony, ale na jej dziobie uśmiech był od ucha do ucha, jednakże Natsu skarciła ją spojrzeniem, przez co ta trochę się opanowała. Trochę.
- Jesteśmy w stanie zaoferować panu 650 ryo za naukę. Wiemy, że nie sposób wycenić czas i wiedzę, ale więcej nie możemy zaoferować... - dodała po wyprostowaniu się, trzymając oburącz czarkę herbaty. Natsu była zdecydowanie doroślejsza, niż wskazywał na to jej wiek, może to przez fakt, że po śmierci ojca wszelkie obowiązki spadły właśnie na nią, a musiała dbać nie tylko o siebie i siostrę, ale również "rodzinny" biznes i zatrudnionych w nim ludzi, więc i pośrednio ich rodziny.
- Będziemy się bardzo starały! - dorzuciła młodsza z sióstr, ale tym razem Natsu już nie skomentowała tego wyskoku, czy to z powodu ogólnego zmęczenia psychicznego tym całym bałaganem, czy też możne po prostu dlatego, że podzielała w duchu jej deklarację, z tym, że na takie rzeczy trzeba poczekać, aż nowy nauczyciel się zgodzi...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.

[Natsume Yuki]

Ano właśnie - i tu był pies pogrzebany. Natsume był postacią prawie legendarną posród ludzi - najpierw jako zwycięzca wielkiego turnieju, który później zakończył się tragicznym wydarzeniem, jakim był Pustynny Pogrom. Został wywyższony jako jeden z członków potężnej grupy, zwanej Krwawym Pokoleniem. Później zaś - poprzez obronę Fuyuhany na wyspie Hyuo doprowadził do zjednoczenia Morskich Klifów i stworzenia Cesarstwa, którego głową sam został. Gdziekolwiek nie poszedł, ludzie mogli słyszeć o jego imieniu i osiągnięciach. Pogłoski o jego sile. Plotki na temat tego, kim tak naprawdę był.
I właśnie to wszystko sprawiało, że miał tego dość.
Yuki, nawet pomimo swoich wrodzonych talentów, nigdy nie chciał być uważany za "kogoś więcej". Wychowano go na człowieka bardzo skromnego i trzymającego się cienia, zarówno dla własnego, jak i cudzego spokoju. Wychodził z założenia, że to właśnie sława była tym, co zabijało dobrych i utalentowanych shinobi: im mniej osób wiedziało o talencie wojownika, tym łatwiej było zaskoczyć na polu walki. I uniknąć pasywnej wrogości od kogoś, kogo nawet w życiu się na oczy nie widziało. Sam Natsume zawsze marzył tylko o jednym - aby służyć swojemu stronnictwu poprzez wykonywanie zadań, nieważne jak trudnych, by potem móc spokojnie powrócić do swego domu na uboczu, i tam odpoczywać od zgiełku - w anonimowości i spokoju. Kiedy został Cesarzem, tylko mu się to marzenie przypomniało. Potrzebował oddechu, nawet jeśli dalej w głębi duszy chciał zmieniać świat.
Wystarczyło więc stać się kimś innym, i zagrywać swoje karty z oddali.
Zniknięcie... nie, śmierć Natsumego wyszła wszystkim na dobre. Zarówno Cesarstwu, które mogło nauczyć się istnieć bez niego, jak i jemu samemu, który znów odnalazł swój spokój.
Nie tęsknił za sławą.
Natsume wysłuchał podziękowanie ze strony Natsu, i zgody na możliwość nauczenia ich tego i owego na temat umięjętności dzierżenia oręża. Yuki uśmiechnął się lekko. Dalej wyczuwał swego rodzaju brak pewności ze strony starszej z sióstr, ale najwidoczniej dziewczyna uznała, że i tak nic gorszego jej się przydarzyć nie może, a jeśli tajemniczy szermierz faktycznie okaże się pomocny, to tylko na tym zyska. I tak jak poprzednio, stwierdziła że nie zgodzi się na brak wynagrodzenia dla wędrowca - nie chciała zostawiać sobie żadnych przysług, co? Mężczyzna przymknął oczy i skinął głową na znak, że przyjmuje podziękowanie i komplement.
-Wynagrodzenie nie będzie konieczne, jako że sam nie narzekam na zawartość sakwy, ale rozumiem intencję. Jeżeli nie pozostawicie mi wyboru, to przyjmę pieniądze - dla mnie jednak ważniejsze będzie, żebyście były dobrze przygotowane. Nazwijmy to... poczuciem obowiązku.
Parsknął śmiechem i pozwolił sobie na promienny uśmiech, posłany w kierunku sióstr.
-Przyznam, że najlepszym wynagrodzeniem będzie po prostu możliwość spożycia posiłków i pomieszkania jakiś czas, chociażby i na strychu. Lepsze to niż spanie na gałęziach.
Odchylił się lekko i westchnął. Ciekawe, czy będzie dobrym nauczycielem. Zauważył sam po sobie i po tym, jak uczono jego, że on sam raczej miałby inne podejście niż jego mistrzowie z Hyuo. W jego odczuciu uczeń rozwija się znacząco lepiej, gdy ufa swojemu mistrzowi, i odczuwa że mistrz robi wszystko by pomóc. Ciekawe, czy zdoła to przekazać temu duetowi - i co będzie musiał zrobić, żeby zasłużyć sobie na ich zaufanie.
Dobrzy nauczyciele po prostu uczą.
Najlepsi - są źródłem doświadczenia, jak i poczucia bezpieczeństwa.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 23/?

---

Negocjacje... trwały. Z jednej strony Natsu próbowała ustalić jakąś zapłatę za usługi zamaskowanego szermierza, a ten usilnie próbował zachować samarytańską postawę mając za zapłatę wikt i opierunek. Czy była to częsta postawa? Zdecydowanie nie. W tym świecie nic się nie robi za darmo, prędzej czy później ktoś upomina się o zapłatę i dotyczy to zarówno ludzi jak i bogów - to naturalna kolej rzeczy. Po części wynikająca ze zwykłej ochoty wzbogacenia się, a z drugiej tak po prosty jest - by coś zyskać, trzeba coś stracić. Więcej nawet, tylko to, okupione zostaje jakimś wkładem, czy to trudem, czy pieniędzmi jest dla nas ważniejsze i cenniejsze. Spójrzmy na przykład... na życie. Życie należy do tego, kto jest w stanie je odebrać drugiej osobie, w tym przypadku... życie obu dziewcząt należało do Akahoshi'ego, ale chyba tylko starsza z nich była tego świadoma...
- Rozumiem... - odpowiedziała możliwie spokojnie, stale pozostając czujną. To, że ich nowy trener będzie z nimi mieszkał wydawało się jak najbardziej logiczne, pytaniem jednak pozostawało - gdzie. Poddasze, tudzież strych, nie było najbardziej godnym miejscem dla zamieszkiwania przez sensei'a, ale na szczęście dało się to rozwiązać inaczej.
- Akahoshi-san, nie mogę się zgodzić, by spał pan na strychu. Proponuję, by zajął pan miejsce w głównym pomieszczeniu, ja z siostrą udamy się na górę. - dodała dziewczyna spoglądając badawczo na Kensei'a, który niewątpliwie dostrzegał sporą logikę w jej zamyśle. Przede wszystkim, na poddasze prowadziło albo okno na zewnątrz, albo schody. Co prawda, Natsu miała wszelkie podstawy podejrzewać, że mógł się tam dostać bez problemu (co już pokazał), ale wolała chyba ograniczyć możliwości potencjalnej nocnej napaści - jak wiadomo, zaufanie buduje się krok po kroku.
- Jak za czasów Oto-sama. - wtrąciła rezolutnie Haru, która jak już zauważono, zdecydowanie mniejszą przenikliwością umysłu się odznaczała, więc też nie trudno się dziwić, że Natsu czuła na sobie presję kierowania rodziną Tanuki, gdyby czasem jej zabrakło, to...
- Haru, idź przygotuj z góry świeży futon dla pana Akahoshi. - zwróciła się do młodszej, rwącej się do treningu siostry, po czym widząc jej układającą się w sprzeciw twarz dodała dobitne - Teraz. na co Haru nie miała już argumentów, po za marudzeniem pod nosem i skłonieniem się by iść na poddasze by spełnić polecenie siostry, na chwile zostawiając ją sam na sam intrygującym szermierzem.
- Akahoshi-san jak mniemam, moja siostra częściowo wprowadziła pana w sytuację. - stwierdziła Natsu na podstawie wydarzeń, jakie się przed chwilą rozegrały. Jak widać, siwowłosy wiedział o konflikcie między dwoma rodami, podobnie jak o walce, która miała go rozstrzygnąć, jednakże szczegóły najpewniej nie były mu znane.
- Tradycyjny pojedynek między rodami Tanuki, a Kitsune odbywa się na kamiennym podeście, w osadzie Totsukawa, tak by każdy mógł go oglądać. Przed rozpoczęciem pojedynku, każdy z walczących składa podpis, że godzi się na obrażenia lub śmierć w czasie walki. - przerwała spoglądając poważnie na Natsume, niejako wyjaśniając wcześniejsze jego pytanie jakie skierował do Kogan'a, a dotyczące używania broni drewnianej, lub hamowania się. Ten "turniej" był prowadzony w zupełnie inny, bliży tradycji sposób - nie chodziło o to, by nie zrobić sobie nic i jedynie rozstrzygnąć spór - tutaj miała być prawdziwa walka, coś, czego nie doświadcza się na turniejach ninja. Z drugiej strony, skoro wynikiem starcia miało być objęcie panowania nad danym obszarem na 25 lat, to trudno oczekiwać, że walczący będą się ograniczać. Stawka była za wysoka.
- Sama walka składa się z dwóch rund, pierwszej w której nie używa się broni i drugiej, z bronią. Pierwsza trwa około pięciu minut, ocenia to wybrany sędzia uderzeniem w dzwon na początek i koniec. Zakończenie jej może się odbyć w dwojaki sposób: pierwsza to poddanie się uczestnika, druga to jego śmierć. Jeśli żadne z tych nie następuje, od razu przechodzi się do drugiej z użyciem broni. W drugiej nie ma już limitu czasowego. - zakończyła wyjaśnienie zasad starcia, które jawiło się jeszcze straszliwym, niż wynikało to z początkowego przedstawienia. Sama Natsu opowiadała o tym, dosyć... spokojnie. Może tylko dlatego, że na razie jedynie opowiadała, pytanie, na ile była w pełni gotowa stanąć do tego starcia i jak bardzo świadoma była, co się z tym wiąże? Cóż.. to miał pokazać najbliższy miesiąc.

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.

[Natsume Yuki]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=bBW7-TcYfi8[/youtube]

Natsu nadal pozostawała zupełnie czujna i absolutnie nieufna w stosunku do Natsumego, który zaoferował że równie dobrze może je uczyć bez wynagrodzenia. Cóż, nie kłamał - w jego sakwie znajdowała się całkiem sympatyczna suma, poza tym dzięki umiejętnościom negocjacji nie miał problemu z nawiązywaniem nici porozumienia z handlarzami, by uzyskać od nich całkiem niezłe zniżki. Ale zdążył już zauważyć, że nastolatka prowadziła się bardzo mocnym poczuciem honoru i obowiązku, oraz że jeśli się na coś uparła, to choćby skały defekowały - i tak dopnie swego. Dlatego, cóż - jemu to bez różnicy, a jeśli ona poczuje się z tym lepiej, to równie dobrze będzie mógł później te pieniądze wykorzystać też, dajmy na to, na rozbudowę zbrojowni dostępnej dla młodszych członków Kenseikai! Nic się nie zmarnuje.
Na decyzję że Natsume powinien spać w głównej izbie, Yuki zareagował uniesionymi brwiami i lekkim zaskoczeniem na twarzy. Czyżby starsza Tanuki obawiała się, że mężczyzna spróbuje je zaatakować we śnie, albo okraść i uciec pod osłoną nocy? Oczywiście, takie podejrzenia były jak najbardziej logiczne, ale - zgodnie z prawdą - Natsume nie zamierzał robić czegokolwiek w tym stylu, ani nawet mu to nie przeszło przez myśl. Jest wojownikiem i shinobi, ale nigdy nie był, i nie zamierzał być, złodziejem. Dopuściłby się tego czynu tylko, jeśli byłoby to konieczne do wykonania innego zlecenia, ale nie szczyciłby się tym - a może nawet próbował później jakoś po kryjomu wynagrodzić. Ale, wracając - nie dał też żadnego pretekstu, żeby Natsu miała taki obraz na temat Akahoshiego. Cóż, paranoja to straszna rzecz.
Ale, przeszła przez sporo dramatycznych sytuacji. Może potrzebowała po prostu trochę odpoczynku, żeby odtajać, albo mogła chcieć chwilę dla siebie, by móc pozbyć się nabuzowanego w jej ciele stresu. Bo dało się odczytać z daleka, że jest zestresowana.
-Jeżeli taka jest Twoja decyzja, Natsu-san... op, wybacz jeśli uraziłem używając imienia - powiedział, uśmiechając się lekko. - Dziękuję za gościnę. Postaram się to odpracować.
Następnie Natsu pogoniła swoją młodszą siostrę, by zajęła się futonami i wyposażeniem pokoi zarówno dla niego, jak i dla sióstr. Yuki ponownie pozwolił sobie na lekki uśmiech w kierunku naburmuszonej tym poleceniem Haru, a gdy ta opuściła miejsce, spojrzał na starszą z sióstr, która przedstawiła mu dokładniej sytuację.
-Usłyszałem ogólny zarys, ale brak szczegółów - powiedział zgodnie z prawdą spokojnym tonem. - Czyli, jak rozumiem, walka jest w pełni publiczna, i skupia się na walce na bliski dystans. W porządku.
Spojrzał na moment na stół, po prostu żeby nie patrzeć w kierunku dziewczyny, oraz oparł się łokciem o blat stołu, przy okazji gładząc szczękę dłonią w zamyśleniu. Były to bardzo brutalne zasady. W takiej sytuacji prawdopodobieństwo że albo ona, albo Kogan zginie, jest bardzo duże - zwłaszcza, że członek klanu Kitsune zdawał się być człowiekiem nieskorym do poddania się. W takiej sytuacji ośli upór Natsu mógłby się tylko okazać dla niej zgubny. Wypuścił głośniej powietrze nosem, i spojrzał na dziewczynę.
-Zrobię co w mojej mocy, by pomóc. Walka na krótki dystans to akurat moje forte. I mam nadzieję, że macie świadomość, że chcąc was przygotować do walki, będę z was wyciskać siódme poty.
Spojrzał z uśmiechem na Natsu, czekając na jej reakcję. Następnie zaś... uśmiechnął się smutno, i skłonił lekko głowę.
-Wybacz, jeśli uznasz że moje zjawienie się jest zbyt nagłe i natarczywe. Zwłaszcza ze względu na sytuację...
Spoważniał.
-Moje kondolencje. Z powodu ojca.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 25/?

---

Nadmierna czujność... czy to właśnie było coś, czym kierowała się starsza z rodzeństwa Tanuki? Cóż, możliwe, zwłaszcza jeśli dodać do tego upartość. Wszystko to miało swoje dobre, ale i złe strony, w obecnej sytuacji brak zaufania do tajemniczego mężczyzny, który zdecydował się im pomóc wydawał się być dosyć naturalny - Natsu pochodziła z rodu o wojowniczych tradycjach, a taki ród nie mógł cieszyć się wielopokoleniową tradycją wygrywania straszliwego pojedynku na śmierć i życie, gdyby nie czujność i nieufność. Pomijając już całkiem wojenne kwestie, to jakby nie patrzeć, Natsu i Haru były dziewczynki, a Akahoshi to tajemniczy, mocno dojrzały mężczyzna, więc trudno się dziwić, że bardziej ostrożna z nich próbowała budować nawet iluzoryczne mury, które miały im zapewnić bezpieczeństwo, jednakże... nie ona jedyna była tutaj uparta. Siwowłosy bowiem usilnie decydował się spróbować wynegocjować możliwie najniższą opłatę, już nawet był gotów opracowywać możliwość mieszania, którą to właśnie ustalili jako fragment szkolenie pod jego okiem - pewne było jedno, nie będzie to łatwa relacja, ale może właśnie takiej oboje potrzebują?
- Akahoshi-san, wystarczającą zapłatą będą twoje nauki. To rolą uczniów jest starać się o wygody mistrza, jednakże nie będę się upierała... - odpowiedziała możliwie najpoważniej Natsu, która jednak niechętnie musiałby przyznać, że wiele w tej kwestii zależało już od samego Kensei'a i tego, jak potoczą się ich sprawy. Nie brzmiała przy tym nie wiadomo jak hardo, już chyba albo pogodziła się z samarytańską postawą szermierza, albo zwyczajnie zdawała sobie sprawę, że wcale tak wiele do zaoferowania mu nie mają - tartak nie był bogatym folwarkiem, a ona ostatecznie czułą się gospodynią, jak to tak gościa porządnie nie ugościć, a z trzeciej strony, jeśli za często odtrącasz rękę, która jest do ciebie wysunięta może się to w końcu obrócić przeciw tobie...
Na szczęście dla niej, dalsza rozmowa zeszła już na kwestię samego starcia. To było chyba najpoważniejsze zagadnienie, zwłaszcza, że dopiero teraz Natsume mógł zrozumieć, jak poważny obowiązek spoczywa na dziewczynie i jakie... zagrożenie. Powód walki w tak otwartych warunkach, a raczej, jej uzasadnień mogło być kilka, ale przede wszystkim, bardzo trudno było o jakiekolwiek mataczenie, tudzież udawanie, że wynik był inny, albo ktoś nie walczył do końca czysto - nie było mowy o walce czystej, kiedy wolno w zasadzie wszystko, a liczy się efekt, a sam wynik starcia obserwowanego przez dziesiątki ludzi nie mógł być podważony. Brutalna, ale bardzo głęboko tradycyjna metoda, sięgająca swoją genezą czasów, gdy w podobnych pojedynkach spotykali się mistrzowie sztuk walki, gotowi poświęcić własne życie by sprawdzić, czy "ich kung-fu" jest lepsze od tego, które posiada przeciwnik. Była w tym też pewna... nuta romantyzmu. Starcie o najwyższą stawkę, bez powstrzymywania się - wymagało to ogromnej siły psychicznej i... może właśnie w tym tkwiła siła tego pojedynku? Może... walczący zwyczajnie wycofywali się z walki, zanim ta rozegrała się na dobre? Na upartego, w prawdziwej walce to właśnie determinacja i cenienie własnego życia może zadecydować o tym, czy ktoś się nie wycofa, a przez to, zachowa życie. Z kolejnej strony, taki pojedynek mógł się równie dobrze skończyć śmiercią obu walczących, a to... też stanowiło swoisty wentyl bezpieczeństwa - nawet biegły wojownik może nie chcieć poświęcać życia w takim turnieju, albo paść od ostatniego ciosu pokonanego wroga...
- Nie liczę na nic innego, Akahoshi-sensei. - odpowiedziała dumnie, ale z lekkim lękiem w głosie Natsu, kłaniając się elegancko. Tak, może w jej oczach było zdecydowanie, może całą postawą sprawiała wrażenie bycia gotowej, to jednak... jednak ostatecznie była tylko dzieckiem, no dobrze, młodą kobietą. Jeszcze wiele przed nią, wszak nie jej pokolenia rolą była walka w tym starciu...
- Dziękuję. Naprawdę dziękuję. - odpowiedziała nagle zupełnie zaskoczona słowami szermierza, a przecież nie powinna być, skoro Haru wprowadziła tajemniczego shinobi w historię sporu i ostatnie wydarzenia, a skoro mowa o młodej i ruchliwej niczym burza osóbce, to schodami z poddasza zeszła Haru niosąc czysty futon i jakieś pościele.
- Czy już wszystko ustaliliście i możemy trenować? - zapytała Natsume uśmiechnięta od ucha do ucha, jakby nigdy nic młodsza z dziewczynek, na co tym razem nie udało się jej uniknąć ciosu w tył głowy wymierzonego przez starszą siostrę.
- Au, za co... - wydukała z siebie zbierając z podłogi to, co wypadło jej z dłoni.
- Szanuje mistrza Akahoshi, to nie twój kolega. - spiorunowała ją wzrokiem i głosem starsza z dziewcząt i... co teraz zrobi Natsume?

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.

[Natsume Yuki]

Natsume wypuścił nieco głośniej powietrze przez nos, po czym skinął głową na potwierdzenie że zrozumiał słowa starszej Tanuki. Pozwolił sobie przy tym na uśmiech. Cóż, dziewczyna była zaskakująco uparta, ale przy tym wszystko to wywodziło się z jej najlepszych intencji zarówno wobec siostry, jak i wszystkich innych. A takie podejście Yuki był w stanie zaakceptować. Dlatego też sam przestał się upierać. Opinii dziewczyny prawie na pewno nie zmieni, a może tylko ją poirytować. Różnice w kulturze i wychowaniu - na Hyuo ludzie byli przyzwyczajeni do gościnności nie oczekującej niczego w zamian (w końcu od tego mogło zależeć przetrwanie). Tutaj zapewne różnice kulturowe były bardzo duże... coś tam mu świtało o aranżowanych małżeństwach i innych sprawach tego typu. No, ale nieważne - co kraj to obyczaj, idziemy dalej.
Na pierwszy rzut oka dało się zobaczyć, że świadomość udziału w tym pojedynku cały czas krążyła po głowie dziewczyny, i nie dawała jej spokoju. Nietrudno jej się dziwić - przez wrogość losu została rzucona na głęboką wodę, do walki z kimś znacząco bardziej doświadczonym i silniejszym. Niedawna utrata ostatniego członka rodziny (zresztą, ciekawe co się stało z matką?) również mogła ją bardzo mocno ugodzić. Dlatego też sam fakt, że dziewczyna była w stanie utrzymać się na nogach i nie tracić nadziei na przyszłość, była sygnałem jak silna tak naprawdę była. Nie każdemu udałoby się tak szybko iść dalej i przejąć gotowość na udział w rodzinnych sprawach.
Była silna. I taką fasadę również przyjmowała.
Ale czy naprawdę było z nią w porządku?
To była ważna kwestia. Jeśli będzie iść do walki obciążona tymi wszystkimi tragediami - przegra na pewno. Tylko ktoś w balansie ciała i ducha mógł walczyć całym sobą bez obaw. Dlatego też ta kwestia była bardzo ważna.
Nie mówiąc już o tym, że Natsume po prostu jej współczuł. Wiedział co czuje, tylko nie wiedział czy będzie w stanie jakoś się do niej przebić, by pomóc jej w tym bólu...
Pierwsze cegły w murze wokół serca zostały chyba poruszone, gdy Natsume złożył dziewczynie kondolencje co do jej ojca. Widać było, że się tego nie spodziewała - ale było to zaskoczenie na plus.
Wtedy też do pomieszczenia dostała się Haru, równie beztroska jak wcześniej, i od razu zaczęła pytać o możliwość rozpoczęcia treningu. Za co też została natychmiast zestrofowana przez swoją starszą siostrę. Natsu od razu przeszła na tytuł "sensei", hm... było to nietypowe uczucie. Przynajmniej widać było, że do nadchodzącego treningu planuje podejść śmiertelnie poważnie - w końcu od tego zależy jej zdrowie, lub nawet życie...
Natsume zaśmiał się ciepło, widząc tę pocieszną sytuację, po czym podszedł do sióstr. Jedną ręką delikatnie poczochrał włosy Haru, a drugą - położył na ramieniu Natsu.
-Nie tak szybko, moja droga. Doceniam wasz entuzjazm, ale zapalczywość bywa zgubna.
Następnie odszedł kilka kroków i stanął przed drzwiami wyjściowymi. Zatrzymał się, opuścił na moment głowę i westchnął cicho. Wtedy spojrzał na siostry z nieco melancholijną powagą na twarzy.
-Dzisiaj miałyście wystarczająco stresujący dzień. Pozwólcie żeby to wszystko z was spłynęło. Odpocznijcie porządnie. Zaczniemy trening jutro z samego rana.
Uśmiechnął się lekko, równie melancholijnie - nie patrząc przy tym na duet.
-Jak będziecie chciały pogadać, będę na dachu. Na razie nacieszcie się sobą.
Z tymi słowami planował wyjść z budynku, i w rzeczy samej wskoczyć na dach domu - tak, by usiąść niedaleko okienka, którym wszedł do środka. Tam też planował spocząć i spojrzeć na słońce, które, choć jeszcze wysoko, chyliło się już ku zachodowi. Czując lekką nerwowość, sięgnął do paska po niewielką gurdę, w której nosił trochę alkoholu, i wypił kilka łyków. Rzadko pił, ale jeśli się zdarzało - to zwykle gdy czuł niepewność lub melancholię/smutek. Nigdy się nie upijał, rzecz jasna - ot, po prostu, żeby mieć przez moment zajęte ręce. Lepsze to niż kiseru i niszczenie płuc.
-Nauczyciel, huh... - mruknął pod nosem, przy okazji sięgając do kabury po jeszcze jeden przedmiot. Niewielki flet shinobue, który sam wystrugał za dzieciaka. - Mam nadzieję, że dam radę im pomóc...
Zamknął bukłak i położył się, wpatrując w niebo. Musiał chwilę... pomyśleć.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 27/?

---

Różnice kulturowe... to było coś, co czyniło świat shinobi ciekawszym. W tym momencie, Natsume podróżując po północnych częściach kontynentu miał okazję podziwiać społeczności o mocno konserwatywnej naturze - to przywiązanie do tradycji i swoista hardość ducha charakteryzowały mieszkańców Karmazynowych Szczytów jak i Lazurowych Wybrzeży. Nie trudno się domyślić, co było tego powodem - surowe warunki klimatu w tych szerokościach geograficznych wykuwały ludzkie dusze na podobieństwo uderzających o rozgrzaną stal młotów "wydobywających" z nich miecze. Z drugiej jedna strony, tej twardości towarzyszyło spore zacietrzewienie, swoista ksenofobia i pycha - ot, wszystko ma swoją jasną i ciemną stronę.
Przemyślenia szermierza dotyczące tego, przed jakim wyzwaniem stanęła Natsu były jak najbardziej słuszne i nie tylko dlatego, że stanęła przed wyzwaniem walki na śmierć i życie - ona miała na głowie dużo więcej. Widać było jak na dłoni, że na starszą z rodzeństwa spadał obowiązek dbania nie tylko o dom, ale i rodzinny interes, a to oznaczało drwali i ich kupców, no i w zasadzie przyszłość. Ciekawym punktem było... co będzie, jeśli "Lato" wygra? Jeśli odniesie zwycięstwo w walce, to powinna znów objąć we władanie młyn, co wtedy z drwalami? Czy pójdą za nią? Raczej wątpliwe i może właśnie to sprawiało, że ani kusznicy Kitsune, ani oni sami, nie walczyli ze sobą. Pracownicy (a może raczej, lennicy) obu rodów nie mogli mówić o czymś takim jak przywiązanie o jednej z rodzin - zmieniające się co ćwierć wieku (lub nieco dłużej) układy sił skutecznie redukowały przywiązanie chłopów do jednego z rodów - co miało swoje spore plusy z punktu widzenia miejscowych władz...
- Hai, onesan. Przepraszam, Akahoshi-sensei. - odpowiedziała rozmasowując głowę Haru, która chyba zrozumiała, że pojawienie się nowego "mieszkańca" wcale nie oznaczało, że będzie tutaj jakaś szczególna zmiana sił - Natsu szanowała nowego nauczyciela, jednakże to ona była tutaj głową rodziny i nie ma co podnosić za wysoko swoje czoło.
- Będziemy gotowe, proszę spokojnie udać się na odpoczynek. Gdy będzie kolacja, wezwiemy pana. - pociągnęła myśl Natsu z lekkim ukłonem, po czym zamaskowany szermierz udał się na dach, a siostry ogarniać całe zamieszanie, a trochę roboty było, wszak należało sprawdzić, czy nic nie zginęło po "wizycie" i ogarnąć drwali...

Zająwszy miejsce na dachu i racząc się procentowym napojem, Akahoshi mógł obserwować zarówno proces inwentaryzacji, jak i "przegrupowania" personelu. Natsu uwijała się spranie, podzieliła ludzi na dwa zespoły, które przeszukały i sprawdziły wszystkie budynki "dworku", następnie wydała jakieś dyspozycje i drwale jeszcze na jakiś czas zabrali się do pracy nad nowymi deskami, tudzież belkami stropowymi - napaść napaścią, ale robotę trzeba zrobić, prawda?
Poza obserwowaniem otoczenia, nasz bohater mógł się zastanowić, co w zasadzie powinien zrobić dalej. To zadanie, jakiego się podejmował niewątpliwie różniło się od tego, co robił dotychczas, kiedy "jedynie" wystarczyło przejść w "morderczy" tryb i zrobić swoje. Nie, by pierwszy raz miał brać za kogoś odpowiedzialność, wszak już raz był nawet głową państwa, ale czy przygotowywał kogoś... do walki na śmierć i życie? Co to w zasadzie oznacza... być nauczycielem. Czy jego zadanie będzie polegało jedynie na "sprzedaniu" kilku użytecznych tricków i podpowiedzi, czy może jednak na czymś więcej? Miał przed sobą wizję około 4 tygodni intensywnej pracy, pracy, która w zasadzie już w tej chwili się zaczęła - mógł obserwować, z jaką skrupulatnością rozdziela kolejne zadania, była zdecydowanie "starsza" niż wskazywałby jej wiek, ale... może jak słusznie rozważał Natsume, była to tylko fasada? Swoista terapia zajęciowa, mająca na celu odwlekać to, co nieuniknione?
Poza obserwowaniem "życia", Natsume mógł zwrócić uwagę na coś jeszcze, co do tej pory umknęło jego spojrzeniu, ale trudno się dziwić, kiedy podkradał się nie mógł zwrócić uwagi na... ułożony i związany stos gałęzi za domem oraz mocarną, zamocowaną na kamieniach belkę i wbity w ziemię drąg. Wszystkie one nosiły na sobie ślady wyraźnego obijania i były bardzo stare. Najbardziej zwracała jednak uwagę belka - nie nosiła bowiem na sobie śladów uderzeń broni, uszkodzenia były bardziej "gładkie" co więcej... o ile związane gałęzie były tutaj raczej od niedawana, to belka i pionowo wbity drąg wydawały się być tutaj przyniesione dużo "później" niż zostały wykonane - co mogło to oznaczać? Cóż, zastanawiać się nad tym będzie nasz bohater później, bowiem wraz z zapachem świeżo ugotowanego ryżu z dziczyzną przyszła pora na kolację, do której zaprosiła go, a jakże Haru - dziewczę wyjrzało przez okno, a mało z niego nie wypadając i zaprosiła na dół na posiłek, po którym pora iść spać i pomyśleć, co przyniesie jutro...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.

[Natsume Yuki]

Natsume leżał spokojnie na dachu, uśmiechnął się lekko. Jemu samemu zupełnie zachowanie Haru nie przeszkadzało - długi pobyt na szlaku przez większość swojego życia sprawił, że mężczyzna zupełnie nie zwracał uwagi na konwenanse, zaś przesadna powaga była dla niego wręcz krępująca. Dlatego też nawet cieszył się, że będzie miał do czynienia z chociaż dwójką młodych ludzi - nawet jeśli starsza siostra została zmuszona dorosnąć zbyt szybko. Fizycznie wciąż była młoda, lecz nie miała nawet możliwości do końca się tym nacieszyć. Było to coś, co również przeżył, więc wiedział co dziewczyna musi teraz czuć. I miał nadzieję, że będzie w stanie chociaż odrobinę jej pomóc - zarówno przez wzmocnienie fizyczne, jak i poparcie psychiczne. Coś, czego teraz najbardziej potrzebowała.
... no tak, tylko jak to tak właściwie ma to zrobić? Samymi chęciami nie zdoła zdziałać nic, zwłaszcza jeśli ona sama nie będzie chciała jego interwencji. Wtedy byłby tylko przeszkodą...
Nie może przecież zmuszać kogoś do przyjęcia poparcia.
Ponownie sięgnął po gurdę i upił kilka łyków procentowego napitku, po czym spojrzał na rozdzielającą następne zadania Natsu. Dziewczyna była w pełni skupiona na tym co robiła, i nie pozwalała sobie nawet na krótkie chwile nieuwagi. Wszystko musiało być na swoim miejscu. Cóż, tego typu cech nie dało się tylko symulować na czas przejęcia jakichś obowiązków, część z tego zapewne było równoznaczne z jej osobą. Ile jednak z tego skupienia było związane z jej personą, a ile było tylko maską, pod którą ukrywała nakumulowany stres i obawy, które ignorowała przez znajdowanie sobie innych zajęć? Ciekawe. Może przez te kilka tygodni zdoła ją chociaż trochę odczytać.
Wtedy też zobaczył inny, ciekawy element wyposażenia siedziby. Kilka belek, poustawianych w dość wymowny sposób. Drewniany drąg, gruba belka na kamieniach, stos gałęzi... Rozpoznał to z łatwością. Drąg był idealny do ćwiczeń szermierczych oraz czystości cięć, zwłaszcza jeśli na jakimś niższym kawałku drewna postawić tatami, ale nawet tak można dobrze trenować wyczucie ostrza i celność uderzeń. Stosy gałęzi mogły równie dobrze być ciężarem do trenowania siłowego. Na Hyuo używał podobnego pakunku, nazwanego komeawara-ippyou, ważącego dokładnie 60 kilogramów - po to, by ćwiczący nim shinobi miał wystarczająco siły, by móc unieść równowartość wagi własnego ciała. A belka? Cóż, od razu było widać po rodzaju otrzymanych obrażeń, że była używana do ćwiczeń walki wręcz. Będzie musiał o to wszystko spytać siedzący w domu duet...
Zanim jednak miał nadejść wieczór i czas kolacji, Yuki postanowił zapytać o wskazówki. Wyszczerzył zęby wraz ze swoimi nienaturalnie długimi kłami, i rozciął kciuk o szpiczasty ząb. Następnie złożył sekwencję pieczęci, by przywołać jednego z dostojnych Białych Tygrysów - nauczyciela i mędrca, Hyogamiego. Zazwyczaj pewnie spytałby o wskazówki innych przedstawicieli tejże rasy, ale na ten moment potrzebował kogoś, kto miał zarówno charyzmę, jak i doświadczenie i cierpliwość. A Hyogami spełniał wszystkie te warunki. Poza tym - hej, łatwiej się ukryje, bo jest niewielki, no i zapewne uzna podróż przez pół świata za ciekawą przygodę!
-Witaj, Hyogami-sama - powiedział, skłaniając głowę na powitanie. - Mam do Ciebie bardzo ważną sprawę. Potrzebuję Twojego doświadczenia i wiedzy...
Tu też przedstawił całą historię spotkania duetu, i przedstawił swoją prośbę - pomoc i wskazówki, jak być dobrym nauczycielem.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 29/?

---

Obserwacja znajdującego się na nazwijmy to "wyposażeniu" sprzętu istotnie mogła być przydatna w nadchodzącym zadaniu, jakiego podjął się Natsume. Belka istotnie najpewniej służyła do ćwiczeń siłowych, ślady i wgniecenia na jej powierzchni zdradzały, że nie jednokrotnie była używana w celu wzmocnienia siły ciosu oraz wyrobieniu odporności na ból. Ta druga funkcja wydawała się chyba nawet ważniejsza, bowiem jak wiadomo, każdy nawet najlepiej wyszkolony wojownik może być zaskoczony bólem, zwłaszcza gdy do tego wrażenia nie przywykł. Co się natomiast tyczy pozostałych sprzętów, to ich właściwe zastosowanie poznać będzie można następnego dnia, gdy świeżo upieczony sensei zapyta o niego swoje uczennice, a skoro o uczniach i mistrzach mowa...
Stojąc w obliczu wyzwania, które wymagała od niego czegoś więcej, niż jedynie eliminacji celu czy innego rozwiązania sprawy siłą własnych rąk, dawny cesarz złożył kilka pieczęci i dodając odrobinę własnej krwi wykonał jedną z najbardziej tajemniczych technik ninja, po której obok niego pojawił się spowity dymem biały tygrysi łucznik. O tej porze i w tym miejscu, mógł on się jawić jako leśny demon, w zasadzie, ciekawa byłaby reakcja osób, które zobaczyłyby pojawienie się wielkiego kota, a jeszcze bardziej byliby w szoku na fakt, że ta tajemnicza istota mówi!
- Jak pomóc mogę ci, mój młody przyjacielu? - zapytał w typowy dla siebie sposób mędrzec spoglądając badawczo swoimi pełnymi mądrości oczami na lodowego szermierza, a gdy ten zaczął mówić, Hyogami usiadł blisko niego i słuchał nie przerywając, co jakiś czas tylko kiwając głową.
- A więc tak... - podjął mędrzec pogładziwszy swój podbródek łapą kiedy Natsume skończył opowiadać, po czym przeniósł spojrzenie przed siebie, pierw na las, a następnie wysoko, w górę, na gwiazdy. Trwał tak przez chwilę w milczeniu miarowo oddychając, po czym odwrócił swój łeb w stronę powiernika paktu.
- Pewny jesteś, że to moich wiedzy i doświadczenia potrzebujesz? - zapytał stary tygrys, lekko mrużąc oczy. Wezwany został do pomocy do której zobowiązywała go swoista przysięga krwi, ale tym razem wcale nie było tak pewnym, czy ten, który posiadł sekrety senjutsu będzie nie tyle co potrafił ile... chciał pomóc jednemu ze swoich dawnych uczniów. Sytuacja ta mogła być dla Natsume czymś nowym, podobnie jak zadanie, którego się podjął. Co prawda, nie był to pierwszy raz kiedy już kogoś czegoś nauczał, wszak jakiś czas temu powierzył sekret stworzonego przez siebie stylu walki jednemu z samurajów, który w swoim ślepym gniewem nieomal zapomniał wszystkich nauk bushido.
- Zadaj sobie pytanie, czego potrzebuje ona. - wybrzmiały słowa tygrysiego mędrca, który brzmiał teraz niezwykle poważnie i daleki był od zwykle zdystansowanego i podyktowanego wiekiem sposobu jego wypowiedzi. Zanim jednak lider Kenseikai coś odpowiedział, tygrys nie zmieniając zupełnie postawy zapytał spoglądając szarowłosemu głęboko w oczy.
- Dlaczego tak naprawdę mnie wezwałeś?

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami

[Natsume Yuki]

Istniało wiele rzeczy, które jeszcze będzie musiał zrozumieć. I będzie musiał to zrobić już teraz, póki jeszcze nie zaczął przekazywać swojej wiedzy następnym pokoleniom. Wiedział że w pewnym sensie sam się narzucił z tymi naukami, ale był to raczej jego swoisty odruch w tym, że chciał jak najlepiej dla ludzi wokół niego - a widział, że duet sióstr zdecydowanie potrzebuje pomocy. Stąd też jego reakcja. Ale teraz, kiedy był wystawiony na własne myśli... nie do końca wiedział, co powinien tak naprawdę zrobić. Tak jak w przypadku Hayamiego, którego nauczył po prostu manewrów, podstaw, wypunktował braki w logice i zachowaniu w trakcie walki... takie coś było proste, znacząco prostsze niż stanie się prawdziwym nauczycielem. Wtedy tylko przekazał wiedzę - nie był na miejscu, gdy Akodo je opanowywał.
To było coś zupełnie innego.
Dlatego też, po raz pierwszy od dawna, Natsume nie był pewien, czy sobie z czymś poradzi.
I dlatego też przywołał pierwszą osobę, która przyszła mu na myśl, gdy pomyślał o nauczycielu. Hyogami. Jedyna istota, która zechciała zostać z nim przez półtorej roku, przekazać mu nie tylko wiedzę, ale i swoisty styl życia. Na Hyuo po prostu wpajano mu wszystko - nie miał myśleć, czy robi dobrze, miał po prostu być lojalnym i silnym wojownikiem. Z nikim nie wiązały go tam więzy mistrza i ucznia. Pierwszym, kto tak naprawdę był dla niego swoistym mentorem, był właśnie Hyogami. Owszem, ćwiczył też z Hyoso, Hyokenem i Hyogekim, ale oni byli raczej sparingpartnerami przekazującymi sobie wskazówki - byli sobie równi. Tutaj... to było co innego.
Dlatego miał nadzieję, że Hyogami mu pomoże.
Poczuł jednak zaskoczenie, kiedy od starego tygrysa poczuł... chłód?
-Hyogami-sama... wiem, że moje zachowanie i przywoływanie Cię tutaj ze względu na taką błahostkę jest... niestosowne - zaczął przepraszającym, szczerym tonem. - Znasz mnie jednak lepiej niż którykolwiek z Twoich... naszych pobratymców, i pomyślałem że najprędzej od Ciebie będę mógł wybłagać jakieś wskazówki. Głównie przez to, że sam nie wiem jak mogę pomóc siostrom... tak, by nie były silne tylko ciałem i umiejętnościami, ale też znalazły pokój ducha i balans.
Otworzył nieco szerzej oczy, gdy usłyszał prostą, lecz uderzającą w centrum problemu wskazówkę.
-Czego potrzebuje ona...
To... było dobre pytanie. Czy dziewczyna po prostu potrzebuje przeszkolenia, by zdobyć doświadczenie i zwyciężyć? Czy może potrzebuje osoby, której będzie mogła zaufać? A może... ucieczki od tego wszystkiego? Czy zdoła znaleźć odpowiedź na to pytanie w tak krótkim okresie czasu?
Zacisnął lekko usta i opuścił wzrok, gdy Hyogami zadał kolejny raz pytanie, dlaczego to on został przywołany.
Następnie zaś przyklęknął w formie seiza przed mędrcem, i - po raz pierwszy od dłuższego czasu - skłonił się głęboko.
-Wybacz, Hyogami-sama. Przywołałem Cię, bo... to Ty byłeś moim nauczycielem, jedynym prawdziwym mistrzem którego miałem. Wiesz kim jestem, i wiesz jakie mam cechy i wady. Dlatego... chciałem błagać Cię o pomoc w poznaniu, co powinien robić dobry nauczyciel. Wystarczyły by nawet Twoje wspomnienia z czasu, kiedy moja osoba znalazła się na Twym progu.
Nie podnosił głowy.
-Jeżeli jest to zbyt trywialne, a ja pozwoliłem sobie na zbyt wiele - wybacz.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 31/?

---

Chłodna postawa jego mistrza istotnie mogła być dla naszego bohatera sporym zaskoczeniem. Wzywając sędziwego tygrysa, z którym poznawał sekrety najbardziej tajemniczych sztuk, Natsume miał nadzieje, że podobnie jak dotychczas będzie mógł liczyć na jego cierpliwość i mądre słowa, które będą niczym latarnia w mroku lecz doznał rozczarowania. Co takiego się stało?
Kiedy Natsume powtórzył pytanie swojego mentora, ten nie przesunął się z niego wzrokiem ani o milimetr, jakby cierpliwie czekając na coś, tylko... na co? Yuki intensywnie myślał, rozważając różne zagadnienie zadania, którego się podjął, czy to o to właśnie chodziło tygrysiemu mędrcowi? Sam Natsume przyznał, że Hyogen zna go niemalże jak nikt, stąd też tygrys z duża dozą prawdopodobieństwa mógł zgadywać, jakimi szlachetnymi powódkami kierował się jego uczeń podejmując się tej niecodziennej misji, ale kiedy padł przed swoim mistrzem na kolana...
Hyogen nabrał głębszego wdechu i jakby na chwilę "urósł". Jego futro zafalowało niewątpliwie w oznace gniewu, a może była to tylko irytacja? Cokolwiek to było, równie szybko jak się pojawiło, chociaż przez chwilę wielki kot wyglądał naprawdę groźnie, jednakże wraz wraz z wydechem wszystko... znikło.
- Pierwsze. co musisz zrobić, to podnieść tą pochyloną głowę. - rzekł stary tygrys poważnym, ale ciepłym tonem. Nie był to głos jednoznacznie karcący, ale daleki był od pocieszającego. Yuki nie był kocięciem wymagającym opieki i prowadzenie za rękę, zwłaszcza teraz, kiedy wziął na siebie odpowiedzialność, za cudze życie.
- Po drugie, jakiego pamiętasz mnie z ów chwili, gdy zawitałeś w moim progu? Co robiliśmy, czego nie robiliśmy i co ważniejsze, dlaczego? - mówiąc to tygrys podniósł prawą łapę i wskazał palcem na swojego dawnego ucznia, chowając przy tym pazur. To było na swój sposób niezwykłe - chociaż Hyogen był poważny i emanował groźną siłą, nie wzbudzał lęku. Hyogen trwał tak, pozwalając by Natsume popłynął swoimi wspomnieniami do tego, co mu przypomniał, po czym ponownie przemówił.
- Wezwałeś mnie, bo boisz się, że coś zrobisz źle. To naturalne. Niestety, odpowiedź jakiej ode mnie oczekujesz nie jest taką, jaką byś chciał usłyszeć. - znów ton tygrysa zmienił się. Tak jak poprzednie z groźnego przeszedł w poważny, tak teraz z poważnego, przeszedł w mentorski - na swój sposób specyficzny i niepowtarzalny.
- Jako nauczyciel zmieniasz się z człowieka, który broni słabszego swoim mieczem w kogoś, kto ów miecz słabszemu daje i robi wszystko, by ten umiał go używać. To najbardziej podstawowa, ale i bolesna prawda. Oznacza ona bowiem, że porażka twojego ucznia, będzie twoją własną. W przypadku tej małej jest to o tyle bardziej bolesne, że może oznaczać jej śmierć... tutaj biały tygrys na chwilę przerwał po czym dodał grobowym tonem - I musisz to przyjąć. - jeśli było coś czego Natsume nie chciałby teraz usłyszeć od swojego mentora, to najpewniej te słowa "jeśli ona umrze, ty nic z tym nie zrobisz". Na nic biegłość w sztukach ninja, na nic mistrzowskie władanie mieczem i lata doświadczenia, gdy nie ty trzymasz bronią, która zadaje lub pozwala uniknąć śmierci.
- Musisz jednocześnie pamiętać, że nie wszystko co się stanie, lub nie stanie, jest twoją winą. To prawda, że tak długo jak się da, zadaniem nauczyciela jest chronić ucznia przed błędami, jednakże prędzej czy później przychodzi taki moment, że uczeń musi popełnić błąd. I trzeba mu na to pozwolić. Jako nauczyciel pokazujesz drzwi, za którymi jest ścieżka którą ty już przeszedłeś. Gdybyś nie znał tej ścieżki, nie mógłbyś być nauczyciel, to by była głupota. Nie możesz jednak przejść jej za kogoś. Bo tak samo jak podobny ze swym uczniem jesteś, tak samo różni jesteście i te ścieżki również podobne, są różne. - ostatnie zdanie mędrzec wypowiedział już zmęczonym głosem, nie spoglądając na Natsume, lecz gdzieś w dal. Czy może w tej chwili sam przypominał sobie swoich rozlicznych uczniów, których wspierał, nauczał, wskazywał drogę, a którzy... nie zawsze powrócili bezpiecznie do domu?
- Dobry nauczyciel... to ktoś, kogo uczniowie czynią. Ostoję mądrości i umiejętności widzą w nim. Nie wątpią w nie. W oczach ucznia osoba niedościgniona to, zna i wie wszystko, zawsze znajdzie odpowiedź i poradzi, przyjmując na siebie ucznia zmartwienie . W jego oczach, niepokonany i niezłomny jest, czyż nie? - zakończył pogodniejszą nutą tygrys w specyficznej dla siebie manierze zamiany szyku zdania, a zrobił too nawiązując... no właśnie do tego, co powiedział Natsume odnośnie powodu, dla którego właśnie jego wybrał i prosił o pomoc. Czyż biały mędrzec nie spełniał w oczach Yuki'ego warunków, które sam przed chwilą podał? Czy to wszystko, ta gra nastrojów, retoryczne, a przy tym fundamentalne pytania, nie miały na celu nic innego, jak pchnąć Natsume w pewnym określonym kierunku?
- Zawsze twoim mistrzem będę, tak jak ty uczniem moim. Dlatego jak dobry nauczyciel muszę ci pozwolić na? - zapadło niedokończone pytanie, w którym kryła się odpowiedź, której oczekiwał Natsume. Ciekawe, czy już się jej domyślał...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami