Wioska Akatori

[Natsume Yuki]

Oczywiście, dzięki temu że miał maskę na twarzy, Keira nie miała możliwości upewnienia się tego, co Yuki odzwierciedlał na swoim obliczu. A dzięki wieloletniemu doświadzczeniu w perswazji i czytaniu ludzkich emocji, zwracał uwagę na mikromimikę i najmniejsze szczegóły zachowania kobiety. W efekcie? Nie umknął mu fakt że po przedstawieniu się dziewczyna potrzebowała chwili żeby ocenić jego wygląd i wyposażenie. Wyglądało na to, że nie tylko nie słyszała ani o nim samym, ani o jego stylu walki. Cóż, by być zupełnie szczerym, taki stan rzeczy zupełnie mu nie przeszkadzał. Przez kilka lat znajdował się w absolutnym centrum uwagi, był rozpoznawany przez każdego i nie mógł nawet w spokoju przejść przez ulicę. A teraz, kilka lat po jego zniknięciu, zmianie wyglądu i imienia? Był kolejną bezimienną jednostką w trybikach świata.
Oj tak, to była bardzo miła odmiana.
-Wzajemnie - odpowiedział uprzejmie. - W Kaigan, powiadasz? Mój kompan i towarzysz w drodze miecza, Kakita Asagi-dono, jest tam nauczycielem. Może jest ziarno prawdy w tym stwierdzeniu, że świat jest zaskakująco mały.
Westchnął.
-Miecz często bywa znacznie bardziej użyteczny niż chakra. Opanowanie tej sztuki, choć czasochłonne, może w przyszłości okazać się lepszym rozwiązaniem. - Parsknął śmiechem. - No, ale to zależy tylko od Ciebie i od Twoich preferencji, Kouseki-san.
Przyłożył splecione dłonie do podbródka, widocznie zastanawiając się nad dobrą odpowiedzią na twierdzenia białowłosej. Cóż, z pewnością coś w tym było: wbrew pozorom, w otwartej walce na pewno mieliby większe szanse na zwycięstwo w przypadku walki z żołnierzami Hana lub nawet jego Jeźdźcami. Gdyby jednak doszło do starcia z samym Antykreatorem, przypuszczalnie byłby w stanie sam jeden rozsmarować wszystkich po ścianach. Tym bardziej patrząc na to, co był w stanie osiągnąć w Kami no Hikage, i biorąc pod uwagę jego niezwykły spryt i intelekt (bo przecież tak długie ukrywanie swojej tożsamości jako ktoś inny wymagało niezmiernej przebiegłości)...
-Dlatego właśnie musimy się nastawić na ostrożność. Być może nawet przez większość wyprawy będziemy się skupiać na obserwowaniu i unikaniu kontaktu, kto wie. Trzeba będzie brać pod uwagę wszystkie możliwości.
Cały czas poruszał się tylko minimalnie, żeby pokazać że sam nie stresuje się ani odrobinę - również jego głos był zupełnie spokojny i na swój sposób ciepły, bez żadnych oznak niepokoju lub niecierpliwości. W końcu co się stanie, to się stanie.
Kiedy dziewczyna widocznie zmarkotniała i skupiła spojrzenie na swoich dłoniach, jak gdyby próbując w ten sposób pogodzić się z jego słowami, Natsume zmienił sposób siedzenia na agura (po turecku), oparł łokieć na udzie, zaś dłoń tej samej ręki zwinął w pięść, aby oprzeć na niej szczękę.
-Strach wciąż jest strachem - stwierdził. - Może teraz działa jako motywator, ale często w stresie niepokój może przekształcić się albo w niepowodzenie, albo w irracjonalne zachowania. Tylko spokój i balans może dać Ci pewność, że kiedy nadejdzie czas, nie popełnisz błędu.
Przyłapał się na tym, że znowu zaczął mówić tonem którym przekazywał "mądrości" swoim niedawnym uczennicom, Haru i Natsu. Dlatego też zrehabilitował się cichym parsknięciem śmiechem.
-Jeżeli tym sekretem Hana Sozo jest sama ta wioska, to nie ma wpływu na to że znajduje się ona akurat w Daishi. Wątpię, żeby za tę prowokację planował się mścić na całej prowincji tylko dlatego, że Oniniwa miała niefart być tu, a nie gdzie indziej.
Ostatnim komentarzem kobiety było ocenienie jego umiejętności na podstawie wyposażenia, które walało się tu i ówdzie. Cóż, te informacje akurat były dość oczywiste, zważając na to że miał ze sobą zarówno spory wachlarz, jak i kilka różnych mieczy. No, ale co poradzić - z tymi ostrzami było jak z nożami u kucharza. Każdy z nich nadawał się do czegoś innego, i choć dało się ich używać na zmianę, to nie miało to większego sensu. Zresztą - po tylu latach zdążył się już przyzwyczaić do tego całego żelastwa, i czuł się nieswojo gdy nie miał go ze sobą.
-Wachlarz bywa użyteczny do niespodziewanych ataków i przemieszczania się - stwierdził, wzruszając ramionami, po czym pozwolił sobie na krótki, wesoły śmiech. - No, i złamanie komuś szczęki obudową bywa satysfakcjonujące. Każdy przedmiot można użyć na różne sposoby, wystarczy się pobawić wyobraźnią.

[Keira]

O ile od początku Keira nie była zbyt pewna, z kim ma do czynienia, o tyle w tym momencie wszystko kompletnie się zmieniło. A to za sprawą imienia i nazwiska pewnego samuraja, o którym Białowłosa słyszała tyle dobrego. I o to miała przed sobą jego towarzysza, który wyrażał się o nim z pełnym szacunkiem. Tak, ten świat zdecydowanie był mały. Pozwoliła więc sobie na rozluźnienie i usiadła już wygodniej na trawie, jednak jej twarz nadal pozostała bez wyrazu, pozbawiona wszelkich emocji, niczym nieprzenikniona maska, zupełnie jak ta Kenseia.
- Kakita Asagi. - Powtórzyła imię i nazwisko. - Wiele dobrego słyszałam o tym honorowym człowieku, przebywając wśród samurajów, jednak osobiście nie miałam zaszczytu go poznać. Był wtedy w podróży.
Zamyśliła się chwilę, gdy Kensei wspomniał o użyteczności miecza, który często przydaje się bardziej, niż chakra. To była prawda, jednak zanim zacznie bardziej polegać na broni, niż na duchowej energii, będzie musiała bardziej podciągnąć swoje umiejętności szermiercze, a to wymagało naprawdę sporo pracy i wysiłku. Jeśli przeżyje tą ekspedycję, na pewno zadba o odpowiednie treningi, które przechodziła w Szkole Taka, a które bardzo pomogły jej się wzmocnić.
- Dlatego nadal zamierzam doskonalić się w tym kierunku. - Zapewniła. - Jest to doskonałe uzupełnienie do moich umiejętności.
Tak jak się spodziewała. Nie musiała nawet widzieć twarzy Kenseia, żeby widzieć, jak zastanawia się nad tym co jej odpowiedzieć odnośnie Antykreatora. Wystarczyła jego zmiana pozycji i chwila ciszy, potrzebna na dobranie odpowiednich słów. Nie, nie mieli szans z samym Hanem i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Pytanie tylko, czy dadzą radę uniknąć bezpośredniego starcia. Skinęła więc tylko głową na jego słowa odnośnie ostrożności i nic więcej nie dodała na ten temat. Czasami milczenie znaczy więcej, niż tysiąc słów. Spojrzała jednak uważniej na jego maskę, gdy napomknął o strachu i o konsekwencjach, jakie mogą się z niego zrodzić. Owszem, gdyby miał przed sobą zwykłego człowieka. Keira jednak, z powodu osobistej tragedii, tak mocno zobojętniała, że skrajne emocje stały się dla niej obce. Owszem, odczuwała strach, ale było to niczym bzyczenie upierdliwej muchy, którą była w stanie odgonić od siebie, jeśli zajdzie taka potrzeba.
- Nie okazuję skrajnych emocji. - Odpowiedziała. - Od pewnego czasu nauczyłam się tłumić stres, gniew, czy radość. Ze spokojem i obojętnością przyjmuję to, co przynosi mi los, bo tak jest mi łatwiej, a mój strach to po prostu kołatanie gdzieś z tyłu głowy, które jestem w stanie w każdej chwili wyciszyć, aby skoncentrować się na zadaniu. Jeśli popełnię błąd, to na pewno nie z tego powodu. Mimo wszystko, dziękuję za cenną radę.
Kolejne słowa odnośnie bezpieczeństwa Daishi, nie bardzo ją przekonały. Nie chodziło jej jednak o mszczenie się na prowincji, a o zniszczenia, których mogą dokonać obie strony walczące. Jeśli pole bitwy się rozszerzy, mogą ucierpieć pobliskie wioski i przyroda, a tego na pewno by nie chciała. Sama była użytkownikiem wielu obszarowych technik i doskonale zdawała sobie sprawę, jak spore zniszczenia może wyrządzić takie jutsu, a co dopiero cała masa takich niszczycielskich technik.
- Chodziło mi o to, jakie spustoszenie w najbliższym otoczeniu może zrobić masa niszczycielskich jutsu różnego rodzaju, gdy dojdzie do starcia. - Sprostowała swoje myśli.
Gdy temat zszedł na wachlarz, Keira ponownie spojrzała ma złożony kawał żelastwa. Wiedziała, że można za jego pomocą wzbudzić naprawdę silne podmuchy powietrza, ale przemieszczenie się na nim? Jakoś nie mogła sobie tego wyobrazić. Co do złamania szczęki obudową, było to jak najbardziej wiarygodne i satysfakcjonujące. Samą rękojeścią katany też można było zdrowo przyłożyć na tyle, aby ogłuszyć, albo zmiażdżyć krtań. W ty momencie mogła się wydawać sztywna, ponieważ Kensei pozwalał sobie na luźny ton i nawet śmiech, zaś ona cały czas trzymała tą samą, nieprzeniknioną twarz, skutecznie ukrywając swoje emocje. W tym momencie oboje mieli na sobie maskę.
- To prawda. - Przyznała. - Chociaż nadal jest nieporęczny.

[Natsume Yuki]

Natsume powoli kiwnął głową, kiedy Keira wspomniała że znała Asagiego, ale nie miała jeszcze z nim kontaktu. Cóż, wygląda na to że sława Kakity zaczyna powoli się roznosić nawet wśród ninja, huh. Co do tego, że był człowiekiem honorowym, nie było żadnych wątpliwości: utrzymywał wszystkie obietnice, wliczając w to oczekiwanie na pojedynek z Yukim, oraz kiedy coś obiecał, choćby niebo się waliło na głowę, obietnicę utrzymywał. Między innymi to, że Asagi znał prawdziwy tytuł Natsumego, a i tak - zgodnie z obietnicą - nie powiedział o tym nikomu; nawet własnej małżonce przedstawił zamaskowanego jako Akahoshiego Kenseia.
-O umiejętnościach szermierczych nie wspomnę - stwierdził spokojnie. - Kiedy raz zdecydowaliśmy się na sparing na poważnie, poruszał się tak szybko że byłby w stanie przecinać krople deszczu w powietrzu. Walka zakończyła się remisem, i to tylko dlatego że po kilkunastu sekundach walki nasze bokkeny pękły od zużycia.
Natsume ponownie skinął lekko głową, zaś na jego twarzy powoli pojawił się uśmiech - chociaż tego szczegółu Keira raczej nie miała szans zobaczyć. Czyli mówiła, że zamierza ponownie zająć się treningami szermierczymi na poważnie? Może więc warto zapamiętać jej osobę i sprawdzić jej umiejętności, czy warto rozważyć przedstawienie jej idei organizacji Kenseikai. Oczywiście, w tym momencie nie było na to czasu ani możliwości, zwłaszcza że dałoby jej to tylko jeszcze więcej do myślenia w trakcie misji - a wtedy należy zachować pełne skupienie. Dlatego też na razie planował tylko obserwować i oceniać, a co do całości zwróci się już po samym wydarzeniu.
Ewentualnie będzie tylko podsuwał wskazówki.
-Dobrze. Sam z chęcią zobaczę Twoje umiejętności, i może byłbym w stanie nawet naprostować co większe błędy. Ale, to nie w tym momencie. Najpierw mamy misję do przetrwania.
Wtedy też kobieta skomentowała swoje podejście do życia, i brak okazywania emocji - być może nawet ich odczuwania. Cóż, to uczucie znał aż za dobrze, i z własnego doświadczenia mógł poradzić, że o ile jest to użyteczne dla shinobi, o tyle dla istoty ludzkiej - niekoniecznie. W końcu umiejętność reagowania emocjonalnie na wydarzenia wokół są czymś dla ludzi naturalnym, odróżniającym ich od zwierząt. Bez tego... było się tylko chodzącą łupiną. Narzędziem bez sensu istnienia.
Poczuł lekkie ukłucie. Przecież on sam traktował swoją personę Akahoshiego jako "narzędzie", zwłaszcza kiedy wykonywał misje. Miał być swoistą personifikacją Shiranui, nie dając mu przy tym kontroli nad samym sobą. Udawał w ten sposób, że zachowuje czyste sumienie. Być może rzeczywiście był hipokrytą, kiedy to tłumaczył Sanadom. Może po prostu po tylu latach służby jako zwykły golem do zabijania, nawet po odzyskaniu emocji i duszy, sumienie nigdy do niego nie powróciło?
Dlatego też ostatecznie tylko potwierdził kolejnym kiwnięciem głowy, że przyjmuje podziękowania. Cokolwiek by teraz nie powiedział, i tak czułby w głębi duszy że tylko okłamuje zarówno siebie, jak i ją.
Na komentarz o atakach obszarowych, Yuki ponownie najpierw westchnął, po czym ostatecznie pozwolił sobie na ciche parsknięcie śmiechem. Rzeczywiście, ataki obszarowe potrafiły zrobić niemałe zamieszanie na polu walki - lecz żadna ze znajomych mu technik nie potrafiła spowodować tak wielkich obrażeń, żeby zniszczyć cele odległe od siebie o znaczące odległości. Wioski były od siebie oddalone o kilka kilometrów, nie było szans żeby jakiekolwiek jutsu zdołało dolecieć aż tak daleko... musiałby to wykonać chyba sam Mędrzec Sześciu Ścieżek, albo jedna z legendarnych Ogoniastych Bestii, a i to wydawało się jakieś takie... naciągane.
-Natura, może - w trakcie otwartych walk shinobi zniszczeń nie da się uniknąć. Ale jeśli wioska będzie opuszczona, to nie sądzę by inne wioski były zagrożone. Nie mam pojęcia co musiałoby wybuchnąć, żeby trafić cel odległy o kilometry.
Wzruszył ramionami.
-Cóż, tym bardziej będzie zachęta żeby unikać kontaktu i po prostu się trzymać poza widokiem, czyż nie?
A to, że wachlarz był nieporęczny? Cóż, zależy dla kogo. Jeśli ktoś miał odpowiednio dużo siły i przywykł już do korzystania z tego narzędzia, to używanie go w walce było znacznie wygodniejsze niż niektórzy by podejrzewali. Zresztą, czasami wystarczy rozłożenie tegoż wachlarza i pokazanie go w całej okazałości, by przeciwnicy wiedzieli że shinobi nie zamierza się patyczkować - i w ten sposób, poprzez ich poddanie się lub ucieczkę, zakończyć walkę zanim ta się nawet zacznie. No, ale nie zamierzał nikogo namawiać na siłę, więc stwierdzenie tylko zbył ponownym wzruszeniem ramionami.
-Nigdy nie wiadomo, co się może przydać.

[Keira]

Keira z uwagą słuchała o umiejętnościach Asagiego. Bycie tak szybkim, że mógłby przecinać spadające krople deszczu, zrobiło na niej naprawdę spore wrażenie, ale jednocześnie zdała sobie sprawę, że skoro Kensei był w stanie walczyć z nim na równi i aż połamali miecze treningowe, to siedział przed nią równie znamienity shinobi. Przy nich była tylko nic nie znaczącym pyłkiem, który strzepywało się z ubrania. A więc był Seinaru i Kensei. Jeśli reszta ekipy okaże się równie wspaniałymi wojownikami, to może jednak mają większe szanse, niż się spodziewała.
- W takim razie Ty też jesteś silnym wojownikiem. - Wypowiedziała na głos swoje myśli. - Choć chowasz się pod maską i unikasz rozgłosu. Wygląda na to, że cenisz sobie bardziej spokój od sławy.
Słysząc, jakoby Kensei sam chciał zobaczyć jej umiejętności i może pomoże jej naprostować błędy, Białowłosa lekko się ożywiła i skinęła głową na zgodę. To jednak nie był odpowiedni czas na takie rzeczy, jak zaznaczył sam mężczyzna, więc pozostało tylko mieć nadzieję, że dane jej będzie uzyskać trochę cennych lekcji od tego znamienitego wojownika, gdy będzie już po wszystkim. Trenowanie u samurajów to jedno, ale szkolenie pod okiem Kenseia, który walczył na równi z Asagim, o którym tyle dobrego słyszała, to coś zupełnie innego.
- Więc zróbmy wszystko, co w naszej mocy, żeby ją przetrwać. - Odpowiedziała. - Jestem ciekawa, kto jeszcze odpowie na to ogłoszenie.
Najwyraźniej jej słowa o wyciszaniu emocji uspokoiły go, bo skinął tylko głową i nie powiedział nic więcej na ten temat. Bo temat był dość ciężki i nie warto było się nad nim rozwodzić w tym momencie. Owszem, Keira potrafiła tłumić emocje i nie pokazywać ich na zewnątrz, jednak wewnątrz czuła się rozrywana na strzępy i czasami potrzebowała chwili samotności, żeby zwyczajnie dać upust temu wszystkiemu, co się nagromadziło. Nie raz się obawiała, że to wszystko kiedyś doprowadzi ją do szaleństwa, ale gdyby nie to, już dawno pogrążyłaby się w rozpaczy. Musiała więc radzić sobie tak, jak tylko umiała, chociaż nie raz bywało naprawdę ciężko.
Przekrzywiła lekko głowę na bok, z uwagą przyglądając się masce Kenseia, gdy ten na głos zastanawiał się, co takiego mogłoby się stać, żeby zagroziło w większym stopniu pobliskim osadom i nic takiego nie wymyślił, aż Keira doskonale znała odpowiedź na to pytanie. Żywioły były nieobliczalne i mogły spowodować naprawdę ogromne szkody. Nie raz klan pomagał ludziom, których domy podmyło po wiosennych roztopach. Woda nie raz zbierała w Daishi swoje żniwo, jednak nie o wodzie teraz myślała Białowłosa.
- Ja wiem, co musiałoby wybuchnąć. - Przyznała z powagą w głosie. - Pożar. Wystarczy niekontrolowany ogień, aby ogarnąć kilometry pobliskiego lasu i zagrozić nie tylko przyrodzie, ale i pobliskim wioskom. I tak, lepiej unikać kontaktu i trzymać się na dystans.
Odrzuciła na plecy pasmo białych włosów i przez chwilę obracała w palcach kolczyk, rozglądając się po okolicy, czy przypadkiem nikogo innego nie widać na horyzoncie. Nikogo nie dostrzegła, dlatego też westchnęła z rezygnacją i skupiła wzrok na kilku polnych kwiatach, które rosły na wyciągnięcie ręki od niej. Czyżby Asaka i Shikarui przyszli na ostatnią chwilę? A może ekipa zbiera się w innym miejscu, od innej strony wioski?
- Akahoshi-sama, widziałeś kogoś jeszcze po drodze? - Zapytała. - W tawernie spotkałam Seinaru Keia, ale nikogo więcej nie było.
Może spora część miała problem z odnalezieniem takiego wygwizdowa przy granicy z Głębokimi Odnogami i nadal szuka drogi? Co prawda mieli jeszcze trochę czasu, ale i tak trójka ludzi, to trochę marny efekt jak do tej pory. Gdzie się podziała reszta?

[Sasha]

Ziemie te nieczęsto mają do czynienia z obcymi przybyszami; zwykle jedyni nieznajomi, którzy przybywają na te tereny to albo poborcy podatkowi Rodu Kouseki, albo mnisi.
…Albo ślepi podróżnicy, którzy idą przed siebie pierwszym lepszym traktem, chcąc obejść cały świat i poznać wszystkie kultury. Lubił pomagać ludziom w ich problemach, gdy mógł za to otrzymać nocleg i usłyszeć ciekawą historię oraz napełnić brzuch. Takiego układu trzymał się od początku swoich podróży, dzięki czemu nie musiał często spać w dziczy.
Trafił na końcu ścieżki chyba do jakiejś mniejszej wioski. Nie żeby mógł przeczytać wbitej w ziemie tabliczki, nie znał więc nawet nazwy osady. Było tu dość cicho, gwar był często dobrym wyznacznikiem tego, gdzie trafił. Ludzkie problemy będą tu prostsze, ale za to mieszkańcy bardziej gościnni.
Sasha był ubrany w poszarpaną szatę do kolan, a na szyi miał przewieszoną czarną szmatę. Bez butów i spodni, wyglądał jak przybłęda, zwłaszcza biorąc pod uwagę plamy na jego szarym odzieniu. Poza typowym brudem znajdywały się tam jednak kolorowe ciapki, dając mu chociaż trochę tajemniczości, no bo skąd to, od tarzania się po kwiecistej łące? Jego oczy zasłaniały bandaże, więc znalezienie odpowiedniej polany nie było banalnym zadaniem, jak się mogło wydawać. Na plecach nosił wiklinowy kosz oraz plecak. W rękach dzierżył coś bardzo nietypowego, była to albowiem Pysia, jego wierna kompanka, młoda kura. A, była jeszcze ta parasolka… Na co ślepemu parasolka?
Spacerując po mieście, trafił na budynek, z którego dochodziło sporo odgłosów. Były dość radosne i żywiołowe, co nakierowało go na myśl, że musi to być prawdopodobnie karczma. Wszedł do środka. Przez chwile chłonął atmosferę pomieszczenia. Mocne dojrzałe zapachy… Jedzenie, alkohol, pot. Tylko gdzie jest jakieś wolne miejsce. Pokręcił głową, starając się coś wybadać słuchem, nie był jednak jeszcze w tym tak dobry, żeby wiedzieć, gdzie usiąść. Zazwyczaj znajdywał się ktoś miły, kto litował się nad nim i wskazywał mu, gdzie może klapnąć.
- Przepraszam mości wielcy Panowie... lub Panie! Podróżuje z daleka, jestem wędrownym ślepym malarzem, czy mógłby mi któryś z jegomościów wskazać wolne miejsce? Chciałbym spocząć i coś zjeść ciepłego! – starał się brzmieć żałośnie jak dama w opałach. Nawet miło, że ktoś może poczuje się lepiej, gdy mu pomoże. Jego siostra uczyła go zawsze kultury, zwłaszcza w stosunku do starszych i lepszych. Jedyne, co mógł zrobić to się pokłonić przed nimi i liczyć, że docenią jego słowa. Miał co prawda kilka ryo, którymi mógł zapłacić za jedzenie. Kaleka czy nie, zazwyczaj karczmarze nie gardzili pieniądzem.
Czekał na znak od kogokolwiek, choć miło by było, usiąść z kimś, kto chętnie dzielił się i słuchał historii. Sasha nie miał pojęcia, co w tym miejscu ma się właściwie wydarzyć, sam nigdy na żadne ogłoszenie nie trafił.

[Seinaru]

Seinaru był nieco zaskoczony tym, że panienka Koseki tak szybko zdecydowała się opuścić jego towarzystwo. Cóż, może za bardzo przeszkadzał jej w siedzeniu ten kijek w tyłku i musiała regularnie odbywać spacery, aby nic się jej nie stało?
- Tak tak, bardzo było miło, do zobaczenia. - Wzruszył ramionami i machnął na nią ręką ale dopiero wtedy, gdy Keira odwróciła się do wyjścia i nie mogła już tego zobaczyć. Samuraj nie przepadał za rozmowami, które przypominają grę strategiczną. Jeśli nie możesz się wyluzować podczas rozmowy w karczmie przy herbacie, to kiedy znajdziesz na to lepszy moment? Wątpił w to, że onieśmieliła ją jego sława, bo była bardzo grzeczna, ale na pewno nie zakłopotana. A może to dlatego, że Kei wszedł do karczmy prosto z drogi, jeszcze przed kąpielą?
Pasterzowi udało się przynajmniej zabić trochę czasu, może nawet z dziesięć minut. Niestety wyglądało na to, że ma do zabicia jeszcze trochę, a niestety na uśmiercenie tej reszty kompletnie nie miał pomysłu. Zostało więc nic innego, jak sączyć resztę herbaty, potem zamówić kolejną, a po niej kolejną. Po wszystkim wysikać pierwszy kubek i operację powtarzać, dopóki wszyscy uczestnicy eskapady się nie zbiorą i nie pojawi się autor wezwania, które cały czas chodziło samurajowi po głowie. Nie zamierzał nad nim główkować, ale też nie umiał na razie wyrzucić go z głowy, więc jedyne co robił, to bezproduktywnie kartkował sobie opcje i scenariusze, włączając w to zaginione miasto w sercu góry. Meh, to byłaby dopiero bzdura.
Zadziwił się po raz kolejny, gdy zobaczył kim był następny klient karczmy. Wyglądał on jak skrzyżowanie Shigi i Chise, więc naturalnym było, że spowodował u Seinaru odruch wymiotny (oczywiście tylko metaforycznie). Wędrowny ślepy malarz nie brzmiał szczególnie zachęcająco, ale na pewno oryginalnie. Kei spróbował nawet szybko zgadnąć co w ogóle może oznaczać taka prezentacja, ale nie było chyba na to jednej prawidłowej odpowiedzi. Samuraj czekał na to, aż ktoś odezwie się, wstanie i podprowadzi kalekę do szynkwasu albo stolika, jednak mało było tutaj ludzi skorych do pomocy od pierwszego wezwania.
- Cały czas prosto i trafisz. - Podpowiedział mu Pasterz, choć ta droga nie prowadziła do jego stolika, lecz właśnie do kontuaru, za którym stał karczmarz. Tam na pewno już nikt go nie zignoruje i chłopaczek już sobie poradzi.

[Sasha]

Wszedł i cisza. Czuł spojrzenia na sobie, mimo że przed chwilą był gwar. Ktoś się zaśmiał, ktoś wrócił do rozmowy i za chwile stara wrzawa wróciła, jak gdyby nigdy nic. Nie było nikogo skorego do pomocy, karczmarz był zajęty i pewnie nawet nie słyszał, tylko jeden niebiański jegomość. W jego głosie można było wyczuć doświadczenie i przeżycia, nieporównywalne do takiego kmiotka jak białowłosy. Pewnie już okrążył świat ze trzy razy i zabił dwa smoki. Gdyby tylko Ślepiec wiedział, że odezwał się do niego nie byle kto, albowiem jego imię to Seinaru, co oznacza wielkiego wojownika z turniejów w Yinzin i Cesarstwie Morskich Klifów. Nawet do jego zapadłego lasu doszły legendy, zanim jeszcze zdążył wyruszyć w świat. Wyobrażał sobie wtedy wojów takich, co wyciągnięcia ich miecza nie było widać, a przeciwnik przesieczony na pół. Raczej sam z siebie by się nie domyślił, że miał takie szczęście, trafić na kogoś takiego w zapadłej karczmie.
Sasha przycisnął mocniej kurę do siebie, aż ta zagdakała, by dodać sobie otuchy. Podszedł trochę do przodu, by być bliżej i zwrócił się w stronę mężczyzny.
- Dziękuje drogi Wielki Panie. Jeśli jesteście wolni, to chętnie postawiłbym wam piwo i posłuchał mądrości. Jestem ślepcem, ale widzę dużo oczami serca i potrafię uszanować doświadczonego życiem, albowiem widzę prawdziwy obraz człowieka, a nie jego powłokę. – mówił zafascynowanym głosem, wdzięczny, że znalazł się choć jeden, kto odpowiedział na jego prośbę. Liczył na większą gościnność…
- Ale portrecik zawsze mogę zrobić! – zaparł się, żeby nie było, że tylko ryo może zaoferować, a powłoka taka bez znaczenia jest. Takiej usługi nie można było kupić często, zwłaszcza od kogoś z jego ułomnością. Jak mógł przedstawić wizerunek na obrazie bez używania wzroku? Czy naprawdę sercem mógł ujrzeć kwintesencję osoby i przedstawić ją na płótnie?
Kura patrzyła się na Seinaru, swoimi wielkimi ślepiami z szacunkiem. Też chyba wyczuwała jego wielkość!
- Oczywiście zrozumiem… - jeśli nie. Gdyby mężczyzna nie wyraził chęci nawiązania kontaktu, to Sasha po prostu idzie według wskazania do lady i zamawia jakiś gorący napój u karczmarza, czekając na kogoś nowego, kogo mógłby zaciągnąć do rozmowy. Szansa, że ktoś przypadkowo tutaj wejdzie, była raczej nikła, czemu mieliby się znaleźć w jakiejś zapadłej wiosze.

[Natsume Yuki]

Keira najwidoczniej wcześniej nie miała do czynienia z szermierzami o takich umiejętnościach jak Kakita lub on - a przynajmniej tak można było argumentować jej komplement na temat siły Akahoshiego, nawet jeśli nie widziała ich w akcji. Cóż, wnioskowanie na podstawie czyichś wspomnień lub opisów nie zawsze miało sens, jako że przecież równie dobrze Kensei mógł przekoloryzowywać rzeczywistość, albo zwyczajnie kłamać. W tym przypadku akurat tak nie było, ale... cóż, wobec świeżo poznanych osób zawsze lepiej zachować chociaż częściowy dystans. No ale nic, komplement był komplementem, więc przyjął go powolnym skinieniem głowy. Tym samym gestem potwierdził również drugie stwierdzenie ze strony kobiety - jakoby specjalnie unikał rozgłosu i ukrywał się za maską.
-Sława jest tym co zabija dobrego shinobiego. Jeżeli na samo brzmienie Twego imienia ktoś może rozpoznać co potrafisz, nie masz możliwości zaskoczenia, a sławnym osobom trudniej zachować ciszę i anonimowość potrzebną do niektórych zadań. - Parsknął cichym śmiechem. - Cytując pewną złodziejkę, "lepiej być najlepszym, nie najsłynniejszym".
Powoli opuścił się z powrotem do pozycji leżącej, przy okazji zakładając ręce za kark żeby móc wygodniej się ułożyć pomiędzy średnio wygodnymi korzeniami drzewa. Po tylu latach wędrówek i odpoczywania w taki sposób, zdążył się już przyzwyczaić i nauczyć najlepszego ułożenia ciała aby drewno nie uwierało w plecy ani nie przeszkadzało w odpoczynku. Jakkolwiek to nie brzmi.
-Zobaczymy. Nie przewiduję cudów, ale może parę znanych twarzy się przewinie. Generalnie lepiej by było, gdyby pojawiły się mniejsze liczby, a silniejsze jednostki - tak będzie najłatwiej zachować bezpieczeństwo.
Westchnął lekko, kiedy Keira zaczęła kombinować na temat ryzyka wywołanego pożarami. Akurat to, o ile początkowo destrukcyjne, można względnie łatwo ominąć i ugasić, a ryzyko dla samego punktu walki było niewielkie. Poza tym, wystarczył jeden krzywo uderzający piorun żeby taki pożar wywołać, więc panikowanie od razu że stworzony przez shinobi ogień zniszczy pół prowincji było teoretyzowaniem tak dalekosiężnym, że nawet żurawie by były zaskoczone że tak się da. No ale, nie zamierzał jej wytrącać ze swojego panicznego kombinowania, więc ostatecznie tylko wzruszył ramionami. Sam szanował naturę i znał jej prawdziwą destrukcyjną moc - jak również moc odnowienia się po krótkim czasie. Tak jak wyspy wytrzymywały niejedno tsunami, jak równiny dawały radę z trzęsieniami ziemi, tak Daishi również sobie jakoś poradzi gdyby wybuchł ogień.
-Jeżeli shinobi jest tak bezmyślny, że jest gotów stworzyć niekontrolowany pożar, to jest kozią dupą, a nie shinobi. A kontrolowane pożary bywają niekiedy użyteczne, więc wykorzystywanie żywiołów i mocy natury do własnych potrzeb to podstawowa wiedza ninja.
Bo i dokładnie w to wierzył. Burzę można było użyć do maskowania swojego poruszania się. Pożary dało się wykorzystać do odstraszania przeciwników, lub wręcz przeciwnie - do zbierania ich w jedno miejsce. Mgłę można było użyć zarówno do ucieczki, jak i manipulowania odbierania rzeczywistości przez przeciwnika. Gorące dni były tymi, w których strażnicy byli najbardziej rozkojarzeni. Mnóstwo możliwości - jeśli się wie jak ich użyć.
Na kolejne pytanie, Natsume niespiesznie pokręcił głową.
-Kiedy podróżuję, staram się nie trzymać ubitych szlaków, więc nie przyglądałem się podróżnym.

[Seinaru]

- Hah, jak żyję jeszcze nikt nie nazwał mnie wolnym ale siadajcie, drogi Wielki Panie, siadajcie. - Gdy spostrzegł, że ślepy całkiem dobrze radzi sobie w nawigowaniu między stolikami, Kei tylko odsunął mu nogą krzesło, aby mebel przejechał się po podłodze i dał znać o sobie uszom nieznajomego. Nie wierzył za bardzo w te metafizyczne oczy duszy i powłoki, o których mówił tamten, ale za to kurczak wydawał się dość sympatyczny, więc ostatecznie samuraj nie miał problemu z tym, żeby się przysiedli.
Posłuchał go i po chwili zorientował się o co w tym wszystkim chodzi.
- Niestety nie mam drobnych, więc tym razem się chyba nie załapię na portrecik. - Oznajmił spokojnie i z uśmiechem, bo już niejednego ulicznego artystę widział. Najpierw Cię namaluje, a potem ci da obrazek ale za pięć ryo. Nie, sztuka nie była aż tyle warta. Kei przyglądał się malarzowi nie wiedząc, czy ta ślepota była prawdziwa, czy to może jakiś artystyczny performance. Z takimi to nigdy nie wiadomo, a ten tutaj był przykładem jednego z tych wielkich, których docenia się dopiero po śmierci. Gdyby ktoś docenił go za życia, to na pewno nie chodziłby w takich łachmanach. A może po prostu nikt mu jeszcze nigdy nie powiedział jak paskudnie wygląda?
- Paskudnie wyglądasz. Gdybyś się ubrał jakoś normalnie to może miałbyś większy posłuch. - Skonfrontował go z rzeczywistością. Seinaru nie do końca wiedział z kim konkretnie ma do czynienia. Przedstawił się jako malarz, lecz w godzinie gdzie mają się tutaj zebrać shinobi i inni wojownicy, to spotkanie wcale nie musiało być przypadkowe.
- Jaka słodziutka. Jak się wabi? - Zapytał o kurczątko kurczowo ściskane przez chłopaka. Może po przedstawieniu swojej towarzyszki on również się ośmieli i przedstawi?

[Sasha]

Ojej, czy popełnił faux pas w swojej wypowiedzi, tak szybko? Starał się wyjść na takiego kulturalnego, a chyba popełnił solidny błąd. Nauki jego siostry były dobre, ale bez doświadczenia nadal był prostakiem. Jego blada twarz się mocno zarumieniła.
- Yyy… - zająknął się, kłaniając lekko. – Przepraszam! Nie miałem na myśli, że jest Pan powolny, bo na pewno przebiega dwie staje mniej niż w modlitwę, ani też status, bo panienek Pan ma na pewno na pęczki. – zaczął się zawstydzony tłumaczyć. Chodziło mu oczywiście o wolność stolika, ale jak zwykle szedł na skróty w słowach i myślach.
Wydawało się jednak, że zrobił to na wyrost. Mężczyzna nie wydawał się oburzony, a wręcz rozbawiony. Nawet odwzajemnił tytuł. Usłyszał odsuwające się blisko krzesło i odetchnął z widoczną ulgą. To był naprawdę ktoś! Ciężkie życie nie odebrało mu kultury i kaleki traktował z szacunkiem. Jak to dobrze, że Sasha nie będzie tu siedział sam jak palec.
Postawił kurę na podłodze niedaleko stołu, a z pleców ściągnął wiklinową klatkę i plecak. Kosz ustawił otwarty tak, by zwierzę mogło w każdej chwili tam wejść, gdyby potrzebowało poczuć się bezpieczniej.
Zajął miejsce obok Seinaru i okazało się, że wprowadził kolejne nieporozumienie.
- O nie, nie, nie. Nie oczekuje żadnych pieniędzy. To będzie prezent ode mnie za miłe towarzystwo. Gdy dłuższą chwilę z kimś rozmawiam i go poznaje, to tworzy mi się w głowie jego idealny obraz, szkoda byłoby go po prostu nie umieścić na płótnie. – zawsze mu się wydawało, że im dłużej kogoś poznaje, tym wizerunek jest bardziej prawdziwy, dogłębny i obiektywny. Niektórzy też po prostu woleli nie widzieć swojego „prawdziwego” obrazu, jakby ze strachu przed tym, kim naprawdę są, więc nie zawsze miał ku temu okazję.
- Zarabiam pomagając ludziom po wioskach. Gdy podróżuje, często potrzebuje gdzieś się przespać i coś zjeść i to głównie z tego się utrzymuje… A i tak nie trzeba mi dużo. Ze sztuki jeszcze nie udało mi się szczególnie zarobić, bo jestem mało znany i krótko spędzam w jednym miejscu. Może kiedyś ten obraz będzie dużo warty, to i lepiej dla Pana. – opowiedział, by podkreślić swoją czystą intencję. Nie chciał wyjść na jakiegoś wyłudzacza, chciał komfortowej rozmowy, a nie trzymać kogoś w napięciu i niepewności, czy jego słowa są w ogóle szczere.
- Ma na imię Pysia. - wskazał w jej stronę palcem. Gdy o niej wspomniał, to się rozpromienił, jakby mówił o najbliższym skarbie. Szeroki uśmiech wstąpił na twarz, a policzki zmarszczyły. Szkoda, że nie było widać śmiechu w oczach, przez ich zasłonięcie.
- Z daleka Pan pochodzi? Jestem ciekaw odległych kultur, sam podróżuje z Prastarego Lasu. Żyje minimalistycznie i ascetycznie – może jak rzuci kilka mądrych słów, to poprawi swój wizerunek? Chciał wyjaśnić swój wygląd. – W zgodzie z naturą i rytmem życia i takie tam pierdy. – zagalopował się chyba… - Po prostu lubię czuć ziemię pod stopami i powiew wiatru. Naprawdę niewiele mi trzeba do szczęścia. Byleby gdzie spać, co zjeść, być wdzięcznym za życie i móc czegoś ciekawego się dowiedzieć lub nauczyć każdego dnia. – mimo nauk na ninja, to nigdy się takowym nie uznawał. Był bardziej podróżującym pustelnikiem, jeśli coś tak sprzecznego ze sobą w ogóle istnieje.
Tak, właśnie zdał sobie sprawę z tego, że chciał posłuchać historii od Jegomościa, a gada cały czas o sobie. Na dodatek się nie przedstawił. Ale wtopa...
- Przepraszam, mam na imie Sasha Bihaku, a jak Panu na imię, przejazdem tutaj? – wyciągnął rękę na formalne przywitanie.
- Piwa Karczmarzu! – zawołał, machając drugą ręką w stronę lady.

[Keira]

Keira wysłuchała z uwagą, jakie podejście do sławy miał Kensei i musiała przyznać mu rację. Co z tego, że każdy na około Cię znał, jak nie miało się elementu zaskoczenia. Wiedząc o umiejętnościach danej osoby, można było spokojnie obmyślić plan na wyeliminowanie takiej jednostki. Z jednej strony jest się cenionym i wychwalanym, ale z drugiej jeszcze bardziej narażonym na niebezpieczeństwo. Od razu nasunął się jej pewien wniosek.
- Jest w tym sporo racji, Akahoshi-sama. - Przyznała. - Mam nadzieję, że powiedziałeś o tym Panu Kakita. Musi być bardziej ostrożny.
Z resztą nie tylko Asagi był na tyle barwną personą, bo przecież sam Seinaru również i wcale nie kryje się z tym, jaki ma styl walki, bo niby gdzie miałby ukryć swoją włócznię? To samo tyczyło się Krwawego Pokolenia, o którym niemal każdy shinobi słyszał, zwłaszcza o Ichirou, który chyba specjalnie dba o to, żeby mówili o nim jak najwięcej i jak najczęściej. Tak, odnośnie Księcia Pustyni słyszała naprawdę sporo plotek, zwłaszcza od młodych kobiet. Westchnęła. Mimo to, ciężko było uniknąć rozpoznawalności, chyba że będzie się nosiło maskę, jak Kensei i pozostawało anonimowym, albo działało pod jakimś pseudonimem.
Kolejny raz skinęła głową na zgodę, że im ich mniej, ale silnych, tym lepiej. Łatwiej było przemieszczać się mniejszą grupą i lepiej poradzą sobie z zagrożeniem, jeśli będą dysponować wystarczającą siłą. Ona sama nie mogła powiedzieć o sobie, że jest silna. Jej poziom był średni i czuła się póki co, jak bezbronne dziecko, które trzeba trzymać za rękę, żeby nie zrobiło sobie krzywdy samym chodzeniem po nierównym terenie.
- Znanych twarzy? - Zapytała, unosząc jedną brew do góry. - Więcej sławnych osobistości?
Musi chyba częściej chodzić na takie ekspedycje, skoro można na nich spotkać tak wspaniałe i silne jednostki. Do tej pory słyszała tylko plotki o co niektórych, ale poznanie ich osobiście i choćby krótka rozmowa, zawsze było czymś wyjątkowym. Zawsze to większa motywacja do samodoskonalenia się i stania się kiedyś równie silną. Upiła więc łyk ze swojej manierki, akurat wtedy, gdy Kensei wspomniał o jej teorii odnośnie pożaru. Słysząc o ''koziej dupie'' aż zakrztusiła się wodą. Tak, rozbawiło ją to, ale zamiast śmiechu, dostała kaszlu, który po chwili opanowała. Było blisko, bo to byłby jej pierwszy śmiech od prawie trzech lat? Prawie się Kenseiowi udało.
- Czasami takie sytuacje wychodzą całkiem nieoczekiwanie. - Przyznała, odkładając manierkę. - Tak samo jak rzucanie jutsu, gdy ktoś z sojuszników akurat przez przypadek wejdzie w jego zasięg. Nie przewidzi się niektórych wydarzeń i zwyczajnie nie pomyśli o konsekwencjach, bo nie ma na to czasu. Nie ma co jednak z góry zakładać najgorszego, chociaż trzeba się na to przygotować.
Skoro Akahoshi nie podróżował szlakami, to nic dziwnego, że nie miał styczności z ewentualnymi podróżnymi, więc pozostało im tylko czekać i zobaczyć, kto się zjawi, a tymczasem zerwała pobliski kwiatek i zaczęła obracać go w palcach, przyglądając mu się uważnie.

[Shins]

Poprzedni temat: Szlak transportowy

Podróż chłopaka wlokła się dosyć długo i sam nie wiedział, kiedy droga zaprowadziła go do Daishi. Duży wpływ na kierunek marszu miała informacja o jakiejś grupie dziwaków zbierających ludzi do przeczesania jakiejś wioski czy czegoś tam, co miało związek z Hanem. O samym Hanie Shins oczywiście coś tam słyszał, ale do tej pory niespecjalnie go ta postać interesowała, jednak skoro szykuje się impreza pod tytułem zrobienia mu na złość, to w końcu czemu nie? I tak Shins nie miał nic więcej do roboty, więc równie dobrze mógł pójść tam i zobaczyć, czy będzie się tam działa coś ciekawego.

W drodze do Daishi chłopak zdał sobie sprawę z istotnych braków w jego arsenale. Dziwnym trafem dotychczas działające bez zarzutu figury przestały być zdatne do transportu. Najwidoczniej jakoś gliny w ostatnim czasie mocna spadła zmniejszając jej właściwości nośne, przez co chłopak musiał nauczyć się nowego sposobu formowania gliny, aby znów móc wzbić się w powietrze.

  Ukryty tekst

Po przyjściu do wioski Shins skierował swoje kroki do lokalnej karczmy. Karczmy, w której nie było miejsc do spania. Trudno. Po nocowaniu w wydmie podczas burzy piaskowej w sumie nie miał dużych wymagań. Choć może ciepło w czasie snu byłoby wskazane. Niemniej póki co postanowił zamówić coś do jedzenia. Cokolwiek, żeby było ciepłe, po czym - po dostaniu czegoś, czego nie potrafił bliżej zidentyfikować - wyszedł na dwór i zajął się konsumpcją oglądając lokalną panoramę.

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

Edit tylko do wykasowania fragmentu dotyczącego podróży do Daishi - artefakt z poprzedniego posta, co zapomniałem wcześniej wykasować.

[Seinaru]

- No cześć Pysia. Ti kurciaku ti ti ti... - Wyciągnął rączkę w kierunku kury, żeby ta sobie ją powąchała i podała swoją. Skoro była oswojona to może znała takie proste komendy jak podaj szponka? Na więcej samuraj nie liczył, ale zawsze starał się mieć dobry kontakt ze zwierzętami, nawet z kurczakami.
- W sumie to chyba wolę nie wiedzieć jak widzą mnie niewidomi. - Wrócił szybko do chłopaka, który przedstawił się jako Sasha.
- A więc Sasha Bihaku. A jak na nazwisko? Nie pochodzisz z żadnego znanego rodu shinobi, prawda? - Ah, pewnie gdyby pochodził, to nie pozwolili by mu się tak włóczyć po świecie bez celu. Jakby nie patrzeć, większość znanych i szanowanych rodzin dbała jednak o swój wizerunek i o to, jak postrzega ich reszta politycznego świata. Do tego dochodzi ten paniczny strach o to, aby przypadkiem nikt nie zdobył klanowych tajemnic i oto mamy odpowiedź. Seinaru jednak chciał ją usłyszeć bez żadnych wcześniejszych sugestii, więc powściągnął się w dalszych zgadywankach.
- Ja jestem Seinaru Kei, pasterz z Teiz. Można powiedzieć, że przejazdem. Nie zamierzam zabawić długo, niech tylko skończy się ta cała ekspedycja i nic więcej mnie tu nie trzyma. - Bo istotnie, cała Akatori nie miała do zaoferowania nic poza herbatą, nad kubkiem której ślęczał od jakiegoś czasu.
Bardzo piękną ideą Sasha Bihaku kierował się w życiu. Carpe diem, pantha rei i w ogóle utopia dla kogoś, komu chyba jeszcze nigdy nic złego w życiu się nie przytrafiło. Oczywiście w naiwności nigdy nie było niczego złego. Zło czaiło się zawsze w tych, którzy tą naiwność wykorzystywali, a w ich świecie było takich przypadków aż za dużo. Niemniej jednak, szlachetna to była idea, gdyby każdy żył tylko dla siebie, to na pewno byłoby na świecie nie tylko mniej dzieci, ale również mniej wojen.
- Ah, dziękuje, ja nie mogę alkoholu. - Odmówił uprzejmie, jeśli entuzjazm do picia Sashy skierowany był również w jego stronę.

[Natsume Yuki]

Jak już zrobił kilkukrotnie, na kolejne słowa Keiry Natsume rozłożył ręce, przy okazji lekko unosząc ramiona, na znak że na ten moment nic raczej nie poradzi - a zresztą, wątpił żeby to było w tej chwili konieczne. Kakita wiedział, że jego umiejętności coraz bardziej są rozpoznawalne pomiędzy ludźmi, zarówno zwykłymi mieszkańcami, jak i shinobi, więc na pewno jakieś środki ostrożności zamierza zachować. Chociaż, w tym przypadku sprawa była taka, że samurajowie rządzili się innymi prawami i inną mentalnością niż shinobi, zaś im bardziej ich sława się roznosiła, tym łatwiej było im znaleźć silniejszych oponentów. Na tym też mogło mu zależeć - tego Yuki już wiedzieć nie mógł.
-Kim jestem, żeby ostrzegać lub narzucać jakieś środki ostrożności? Kakita jest inteligentnym człowiekiem i sprawnym szermierzem, kroczy własną ścieżką - przypuszczam że zna swoją wartość i wie, kiedy zachować ostrożność, a kiedy być dumnym samurajem.
Po części, czy to nie tego uczył się przez ostatni miesiąc? Nauka wypowiedziana przez Hyogamiego na dachu domostwa sióstr Tanuki zakołotały mu echem w głowie. "Każdy wyciąga wiedzę z nauk, i wysnuwa własne wnioski". Podpowiedzi były dobrą rzeczą, ale przy okazji momentami mogły być traktowane niczym wskazywanie komuś drogi, którą uważa się za poprawną, i prowadzenie kogoś za rękę. A przecież nie o to chodzi w życiu shinobi, tudzież samuraja. Każdy musi iść własną drogą i uczyć się na własnych zwycięstwach i porażkach. Asagi, jako doświadczony już szermierz, miał już wystarczająco doświadczenia, żeby samemu ocenić co będzie dla niego najlepsze.
No nic, najwyżej mu tylko o tym napomknie.
-Często dzieje się tak, że popularność idzie na równi z siłą. Nie zawsze, ale jednak. A skoro mówisz że jest tutaj już Seinaru Kei, no to pewnie zakręci się w okolicy jeszcze ktoś. Może i nagroda nie jest obiecana w ogłoszeniu, ale sam udział w tym wydarzeniu może trochę sławy przysporzyć tym którzy wyjdą z niej cało. - Westchnął. - Wielu goni tylko i wyłącznie za tym, więc zobaczymy jaką... kompanię... nam przyniesie wiatr.
Zwrócił głowę w kierunku Keiry, kiedy ta zakrztusiła się wodą po dość bezpośrednim stwierdzeniu o umiejętnościach bezmyślnego ninja. Przez chwilę tylko jej się przyglądał w milczeniu, kiedy próbowała się znów zebrać do pionu. Wysłuchał wtedy jej słów - i zareagował na nie kolejnym, cichym parsknięciem śmiechem.
-Czy teraz przypadkiem dokładnie tego nie robisz? - Przeciągnął się. - Przez cały ten czas właśnie zakładałaś najgorsze, wierząc jak gdyby "na pewno miała się wydarzyć jakaś katastrofa". Nie da się też przygotować do wszystkiego, wystarczy stworzyć sobie kilka "opcji", reszta pójdzie już z górki.
Dziewczyna zajęła się obserwacją kwiatków, które wyrastały tu i ówdzie spomiędzy trawy. Yuki zaś, słysząc że chwilowo rozmowa ucichła, powrócił do pozycji leżącej i półprzytomnie zaczął obserwować przemykające nad ich głowami chmury. Niektóre z nich nie wyglądały najlepiej - oby tylko nie musieli całej tej wyprawy przebyć przez deszcz...

[Sasha]

Kura popatrzała na niego, powąchała palec, i delikatnie dzióbnęła go kilka razy przyjaźnie. Była dość ufna, a mężczyzna nie wzbudzał podejrzeń ani nie pawał mroczną aurą. Wręcz przeciwnie, biło od niego ciepło i miłość. Zwierzę było młode, dopiero na początku swojego rozwoju i drogi ninja. Nie miało jeszcze tresury sztuczek za sobą, niedawno się urodziła, nie miała też pojęcia o bardziej zaawansowanych arkanach jak wyzwalanie i manipulacja chakrą… ale kiedyś… może i zostanie Imperatorem. Miała duży potencjał.
- Na pewno szczerzej niż widomi, bo bez uprzedzeń. – podrapał się po głowie. Wzrok w pewnych kwestiach ograniczał, zwłaszcza w ocenie ludzi. Tak miał szansę zupełnie innego poznania.
- Nazwisko właśnie Bihaku, że tak powiem kundlowskie, z żadnego klanu. Rodzice to krawcowa i cieśla, więc nie ma mowy o rodzie shinobi. – zaśmiał się. Nie wstydził się w żaden sposób tego, nie czuł potrzeby wywyższania się. Choć czy naprawdę wyglądał na ninja, że mogło w ogóle zachodzić takie podejrzenie? Kabura na udzie powinna być zakrytą szatą. Parasolka nic nadzwyczajnego. Co prawda miał ogólnie nietypowy wizerunek, co czasem ciężko przypisać czy zwykły żebrak, czy czasem geniusz, może stąd dylemat. Zdecydowanie zwykły żebrak w tym przypadku. Kiedyś marzył o zostaniu shinobi, tak jak chciała jego siostra. Bez niej wydawało się to jednak bezcelowe.
Słyszał coś kiedyś o jakimś Seinaru, choć nie kojarzył teraz dobrze nazwiska. Tylko tamten na pewno nie był pasterzem. Pasterzem? Czy ktoś, kto zajmuje się owcami, nie powinien siedzieć w jednym miejscu?
- Też kocham zwierzęta. – co raczej było oczywiste – Jak Pana stado, jakie jest liczne? Niech pan coś o nich opowie. I nie czują się samotne bez Pana? Rozumiem, że podróżujecie w sprawach handlowych? – jedynie to miało jakiś logiczny sens.
Sięgnął do swojego plecaka i wyciągnął kawałek złożonego płótna, które trzymał między deseczkami.
- Mój region był bardzo blisko Tajemniczego Lasu. Słyszał Pan o tym miejscu? Wiele razy się tam udawałem i są tam naprawdę niesamowite cuda. Rośliny i zwierzęta nie z tej ziemi. – obrócił kawałek materiału i pokazał obrazek. Przedstawiał on kreaturę, która przypominała połączenie kota i jelenia.
- Kotojeleń. Niesamowite stworzenie, bardzo łagodne. Jestem pewien, że tak wyglądało, bo nawet dało się pogłaskać. – nigdy nie zapuszczał się w głąb, ale ze swoją siostrą wielokrotnie zbliżali się do granicy, a nawet ją delikatnie przekraczali. Dużo takich okazów skatalogował, miał nadzieje, że zainteresuje tym Seinaru, jeśli też lubił faune.
- A tu drugi z nieco inną paletą. Mogą trochę odbiegać od rzeczywistości, jeśli chodzi o barwy, ale kształt jest dobry! - wyciągnął drugi obrazek.
- Czy to popularne imię w Teiz? Opowiadano u mnie w wiosce o takim jednym szermierzu, który zdominował kilka wielkich turniejów, nawet jedna rodzina u nas nazwała po nim dziecko, licząc, że będzie tak waleczne. – oczywiście ten mężczyzna był za stary, by zostać nazwany na część tamtego samuraja, ale może po prostu wiele osób się tak nazywało i wcześniej.
- Ekspedycja? Coś tutaj się ciekawego dzieje? Trafiłem tu właściwie przypadkiem, idąc przed siebie traktem. Jak się nazywa to miejsce tak właściwie, jeśli ma jakąś nazwę? Nawet tabliczki dla niewidomego nie zrobią. – zaśmiał się znów. Oczywiście, nie oczekiwał takich udogodnień, to był raczej zwykły żart. Choć jasne, że nie pogardziłby wyrytymi w kamieniu lub drewnie napisami zamiast malowanych farbą. Takie mógł przynajmniej palcami odkodować. Rozumiał jednak, że świat jest tworzony z myślą o większości, i nie miał tego za złe.
- Oh, przepraszam. – oczywiście chciał również zamówić dla towarzysza rozmowy, więc znowu niepoprawnie się zachował. Szybko wstał i machając ręką, anulował zamówienie. – Jednak po prostu gorący napar proszę! – głupio było samemu pić, a i tak nie był specjalnie fanem alkoholu, pił tylko dla towarzystwa. Siostra mu mówiła, że w karczmach to wszyscy to piją, więc źle założył z góry.