Osada Totsukawa

[Natsume Yuki]

Ech. Wychodziło na to, że nawet jakby nie chciał, to i tak będzie na siebie zwracać uwagę. Znaczy, nie żeby nie znał przyczyn takiego stanu rzeczy - przecież sam Kubikiriboucho wzbudzał wystarczający respekt swoimi rozmiarami, a samemu przechodniowi mógł dać do myślenia: "Przecież to jest wielkie ostrze, musi być koszmarnie ciężkie, jak potężny musi być ten kto potrafi nim władać?". A przynajmniej jak do tej pory odnosił wrażenie, że jeśli ludzie patrzą na Miecz Kata, to właśnie takie myśli przeskakują im po synapsach. Sam Yuki nie zamierzał jakoś szczególnie tego wszystkiego potwierdzać albo zaprzeczać - jeśli zacznie nawet sam myśleć o tym, że jest silny, bo ma taką broń, to z tego miejsca bardzo łatwo o zgubny samozachwyt. A jeśli zaprzeczy... cóż, i tak nikt nie uwierzy. Dlatego ignorowanie było najlepszą taktyką na dany moment.
No, ale wracając. Rzeczywiście, stworzenie Kenseikai wiązało się z kilkoma utrudnieniami i kolejnymi obowiązkami na jego głowie - ale do tego, że czymś się musi zajmować, powoli zaczął się już przyzwyczajać. Poza tym, ta organizacja w niczym nie przypomina frakcji politycznej, w której przywódca jest odpowiedzialny za wszystkich obywateli, i od jego decyzji zależą losy całych narodów. Nie mówiąc już o tym, że nie będzie musiał być publiczny, więc równie dobrze będzie mógł samemu wędrować po świecie, co jakiś czas wracając do organizacji w celu sprawdzenia, czy wszystko jest w porządku. To już teraz jest znacząco większa swoboda niż to, co miał będąc zamkniętym w pozłacanej klatce pałacu cesarskiego.
To mu odpowiadało.
No ale, najważniejsze że w końcu znalazła się chwila spokoju, w której mógł po ludzku odpocząć. Usadowił się między korzeniami drzewa, wbijając przy tym Kubikiriboucho gdzieś obok, żeby był pod ręką. Sytuacja była tak idylliczna, że Yuki prawie poczuł że zbiera mu się na drzemkę...
I wtedy wszystko przerwały kroki. Słyszał, że ktoś się zbliża, i to dość szybko. Usłyszał stukot butów geta, szybki oddech zbliżającej się osoby - nawet mimo zmęczenia, zdawało się że te wydechy były mniejsze niż u standardowego dorosłego. Dziecko? Możliwe.
Odruchowo się podniósł do siadu fudoza, tak aby móc w razie potrzeby bronić się nawet na siedząco, lub natychmiast zerwać do pionu. I wtedy zauważył zbliżającą się osobę - rzeczywiście, było to dziecko, młoda, długowłosa dziewczynka, ubrana w dość prosty, może nieco znoszony strój. Wyglądała na zaalarmowaną, ale przy tym w pełni skupioną - ciekawostka, co mogło się wydarzyć żeby wzbudzić tak mocny instynkt w dziecku? Spokojnym ruchem podniósł się do pozycji stojącej, i naciągnął mocniej kaptur.
Dziewczyna, na widok zarówno niskiego wojownika, jak i Miecza Kata, zatrzymała się - i potrzebowała krótkiej chwili, żeby przetrawić wszystko co widziała. Dość szybko jednak odzyskała spokój, i zwróciła się do niego bezpośrednio.
Zabiją siostrę, huh... Brzmi jak standardowe ściągnięcie w pułapkę.
Ale, jeśli to była prawda?...
Uśmiechnął się delikatnie i wystawił przed siebie rozwartą dłoń, pokazując gestem "zatrzymaj się".
-Rozumiem. Daj sobie moment, weź głęboki wdech. Wydech. I teraz powiedz mi proszę kim jesteś, i co się stało.
Podszedł do Kubikiriboucho, wyciągnął go z ziemi jedną ręką, i zapiął z powrotem na plecach. Następnie zwrócił się ponownie w kierunku nieznajomej dziewczyny, czekając na odpowiedź.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 3/?

---

Ściągnięcie w pułapkę... istotnie, to mogło być ściągnięcie w pułapkę, ale zastanówmy się - kto o normalnych zmysłach próbowałby "zapolować" na tajemniczego mężczyznę, którego cała postawa wręcz krzyczała "tknij mnie, a zginiesz". Dokładnie taką informację swoim rynsztunkiem i ogólną postawą rozsiewał wokół Akahoshi, nawet jeśli nie robił tego świadomie, to jednak uniform pierwotnie należący do elitarnych oddziałów shinobi, a do tego zmęczone rysy twarzy i liczny oręż - to nie był człowiek, którego próbuje się wciągnąć w zaułek, a następnie okraść zostawiając kosę pod żebrami, no chyba, że się jest niewiarygodnie pewnym swego, czy do takich osób należała stojąca przed nim dziewczynka?

Postawa Akahoshi'ego była dla niej czymś... niecodziennym. Zatrzymał ją gestem, następnie odwrócił się i skierował po swój wielki oręż, by ponownie do niej wrócić jakby nic się w zasadzie nie działo. W tym czasie dziewczę już nieco ochłonęło, a raczej... miało czas poukładać sobie w głowie to i owo, a może raczej ponownie uświadomić sobie sytuację, w jakiej się obecnie znajdowała. Jasne było jak na dłoni, że proszenie kogokolwiek o pomoc nie jest dla niej łatwe, pytanie tylko, dlaczego? Inni mieszkańcy szybko się zawinęli, wyraźnie udając, że niczego nie widzą - sprawa więc musiała być jeśli nie poważna, to na pewno, nie jednostkowa i dobrze znana. Pytanie tylko, czego dokładnie dotyczyła? Czy może była to kwestia tak ogólnie znana, a przy tym dla nikogo niewygodna, że lepiej istotnie się nie mieszać? To się zdarza, ktoś przykładowo popada w złe towarzystwo, potem w długi i jak przychodzi moment zapłaty, to miast złota trzeba płacić krwią. W takich chwilach lepiej się nie mieszać, niech gangsterzy zrobią swoją - pytanie tylko, czy to tego typu sprawa?

Dziewczę zebrało się w sobie, przetarło rękawem nos, nieco ustabilizowało oddech, chociaż wyglądało tak, jakby było gotowe w każdej chwili zerwać się do biegu, ale skoro już zaczepiła tego tajemniczego i groźnego człowieka, a sama miała niejako nóż na gardle, musiała się opanować. W zasadzie trudno liczyć na to, że nieznajomy rzuci wszystko i pobiegnie za nią, ale jak mówią, nadzieja umiera ostatnia, a tonący brzytwy się chwyta - w tym konkretnym przypadku brzytwa była większa od tonącego...
- Nazywam się Haru, Tanuki Haru. - przedstawiła się z lekkim i pośpiesznym ukłonem, po czym kontynuowała wyprostowawszy się i spoglądając głęboko w oczy "Tygrysa". - Moja rodzina jest w trakcie zwady z rodziną Kitsune, to konflikt trwający od pokoleń... - przerwała jakby uświadamiając sobie, że jeśli do tej pory sytuacja mogła się nieznajomemu wydawać dziwna, to teraz brzmiało tu zupełnie niezachęcająco i wręcz prosząco się o niemieszanie. Niedobrze, znaczy się, niedobrze dla niej - przecież potrzebowała pomocy i to szybko, jednakże, kogo jej rodzinne problemy w zasadzie obchodzą? Nie tak miało być, przecież szukała kogoś na teraz, ale...może warto mówić dalej? Wszak najwyżej ją pogoni i powie, że ma ją gdzieś. Nieważne, póki jeszcze tego nie zrobił, to trzeba próbować...
- Ja wiem, że to dziwne, ale... Zacznę od początku, dobrze? - zapytała intensywnie gestykulując, by ostatecznie nabrać znów wdechu i gestem podniesionych rąk pokazać, że nie ma złych intencji i znów zbiera myśli w całość i... ma nadzieję, że nieznajomy nie ucieknie od razu, albo jej nie odprawi, dodatkowo tratując wielkim mieczem "na do widzenia".
- Raz na 25 lat, między rodzinami Tanuki i Kitsune rozgrywany jest pojedynek, który ma określić, kto ma prawo korzystać z położonego nad rzeką młyna i otaczających pól. Przez 3 pojedynki nasza rodzina wygrywała, ale ostatni pojedynek przegrał mój dziadek i musieliśmy oddać swoje ziemie. To normalne... - tutaj Haru przerwała, przenosząc zniecierpliwione spojrzenie w stronę prowadzącej poza osadę drogi, zdecydowanie się jej spieszyło...
- Nasz ojciec zmarł rok temu na gruźlice i moja starsza siostra powinna walczyć zamiast niego, ale oni oszukują! Walka jest dopiero za miesiąc, a oni nas napadli! Bezprawnie, zabrali One-san! Jeśli coś jej się stanie... Ja zrobię wszystko, co pan chce, tylko proszę mi pomóc! - tutaj spojrzała błagalnie... nie, ona padła do kolan naszego bohatera...

Spis NPC:
Haru

[Natsume Yuki]

No, może rzeczywiście była to drobniutka przesada, że oczekiwał że ze strony młodej dziewczyny może nadejść jakieś rzeczywiste zagrożenie. Czemu więc taka myśl mu przemknęła? Odpowiedź jest prosta. Przyzwyczajenie. Po jakimś czasie, kiedy ma się już sporo doświadczenia zarówno w bataliach, jak i na szlaku, człowiek zaczyna po prostu dla własnego bezpieczeństwa rozpatrywać wszystkie możliwości. Nie raz i nie dwa taka podejrzliwość uratowała mu czerep. To, że inni traktowali go przez to jak skończonego paranoika? Cóż, mają takie prawo, zresztą Natsume sam był świadom, że momentami ta jego podejrzliwość była aż nazbyt przesadzona. Ale, co mu tam - będzie mógł się rozluźnić, jak cała sytuacja będzie wyjaśniona.
Po założeniu Kubikiriboucho na swoje miejsce i przygotowaniu się do ewentualnego wymarszu, mężczyzna ponownie podszedł do dziewczynki, której widocznie z trudem przychodziło poproszenie o pomoc, zwłaszcza kogoś zupełnie nieznajomego. Potrafił to zrozumieć - niektórzy twierdzili, że prośba o pomoc jest przyznaniem się do swojej słabości. Sam Yuki twierdził zupełnie inaczej, a takie coś uznawał za zbędny pokaz dumy - no, ale nie to jest teraz ważne. To, co go bardziej zaciekawiło, to fakt że wszyscy przechodnie, widząc nastolatkę (która, jak się okazało, miała na imię Haru), po prostu odwracali wzrok i udawali, że nic się nie dzieje. Zupełnie ją ignorowali. Czyżby dziewczynka miała tutaj jakąś złą renomę? Albo może po prostu ludzie patrzyli na nią krzywo przez jej sytuację rodzinną? O ile na pierwsze nie dało się nic poradzić, o tyle w drugim przypadku takie traktowanie brązowowłosej byłoby po prostu niesprawiedliwe. Dlatego też postanowił wysłuchać co ma do powiedzenia, zanim zadecyduje co zrobi dalej.
Natsume ledwo powstrzymał lekki, krzywy uśmiech, kiedy usłyszał nazwiska obu zwaśnionych rodów. Tanuki i Kitsune, ha... wygląda na to, że ich odpowiedniki yokai muszą mieć tu jakieś wpływy, bo przecież wielokrotnie dało się słyszeć ludowe pogłoski i żarciki o tych dwóch gatunkach sprytnych duchów. No, ale...
-Od pokoleń, huh... - powiedział, po czym pokiwał głową. - Oczywiście, kontynuuj.
Po wysłuchaniu całej opowieści, Natsume ponownie skinął głową na znak że wszystko zrozumiał, i podrapał się palcami po brodzie. No, przynajmniej miał teraz jakiś zarys tego co się działo w miasteczku, i co Haru mogła mieć na myśli przez zagrożenie dla życia jej siostry. Co dwadzieścia pięć lat rodziny wystawiają kogoś do walki, żeby w taki sposób rozwiązać zwadę o młyn. Ha, brzmi jak żywcem wyrwane z jakiejś powieści lub kabuki. Więc przez siedemdziesiąt pięć lat Tanuki utrzymywali kontrolę nad okolicą, by oddać władzę pokolenie temu. A teraz, kiedy miało dojść do następnej rundy, jedna z rodzin postanowiła dać sobie przewagę, albo nawet całkowicie wyeliminować przeciwników w sposób niezgodny z zasadami panującymi od lat.
A na dodatek skrzywdzić dzieci.
Twarz Yukiego pozostała bez ruchu, lecz wewnętrznie poczuł rozdrażnienie. Zignorowanie zasad dla własnego zysku, porwanie i krzywdzenie dzieci... jeśli to była prawda, to Natsume sam bez problemu rozprawiłby się z tą iście bandycką zgrają. Ale, najpierw lepiej upewnić się co do sytuacji, i możliwie załatwić wszystko po dobroci.
Zamilkł, po prostu patrząc na Haru. Ostatecznie jednak pokiwał głową.
-Dobrze więc, zaprowadź mnie do nich. Postaram się załatwić sprawę.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 5/?

---

Nie chęć do mieszania się w cudze sprawy była głęboko zakorzeniana w ludzkiej naturze - tak po prostu było łatwiej. Czy w obojętności, jaką okazywali mieszkańcy osady należało się doszukiwać właśnie tego - pierwotnej ludzkiej niechęci do nie mieszania się w cudze sprawy? A może było w tym coś więcej, wszak sam Akahoshi rozważał, czy aby nie chodziło tutaj o jakąś złą renomę, jaką "cieszyła" się dziewczyna, tudzież jej rodzina, a może wszystko po trochu? Cóż, w tej chwili raczej nie miało to większego znaczenia, ale skoro siwowłosy zdecydował się jednak osobiście rozeznać w sytuacji, prawdopodobnie będzie miał za niedługo okazję samemu poznać prawdę.
- Naprawdę? - powiedziała z szczerym zdziwieniem dziewczynka, po czym szybko pokręciła głową, wszak jej zachowanie mogło zniechęcić nieznajomego, więc szybko skłoniła się mu w pas dodając rozemocjonowanym głosem - Bardzo panu dziękuję. Proszę za mną, wskażę drogę. - po czym pośpiesznie ruszyła drogą prowadzącą poza osadę w stronę pól, co jakiś czas obracając się by sprawdzić, czy mężczyzna za nią idzie, jakby nie potrafiła uwierzyć, że się jej udało...

Droga, jaką Haru prowadziła Akahoshi'ego prowadziła przez obsadzone zbożem żyzne pola - w tym regionie prawdziwy skarb, wszak większość gleb w Daishi nie nadawało się pod uprawę. Jednakże, to nie w stronę bogatych ziem kierowali się nasi bohaterowie, bowiem w pewnym momencie Haru skreciła w jedną z odnóg, prowadząca w w stronę zadrzewień, które płynnie przeszły w iglasty las, a dalsza okolica nie wyglądała już tak malowniczo. W pewnym momencie na jednym z drzew ninja zauważył coś na kształt szyldu, z wyrysowaną głową jenota, jasna informacja, że oto wchodzą na "terytorium" Tanuki - nie wyglądało ono specjalnie zachęcająco. Dużo drzew, a pomiędzy nimi liczne polany, będące pozostałością pracy drwali. Kolejnych parę zakrętów i dało się dostrzec nawet poukładane w stosy, wstępnie pozbawione bocznych gałęzi kłody sosen, ale powiedzmy sobie szczerze, bogactwo, to to nie było. Większość mijanych polan było już wstępnie zajętych przez młode drzewa, niektóre z nich miały na oko po 30 lat, ale i parę miejsc z mającymi 70 lat bukami, dało się znaleźć, ale w większości dominowała tutaj sosna i inne drzewa iglaste - jak to w górskim klimacie. Generalnie, diagnoza mogła być jedna - od pokoleń zajmowano się tutaj wycinką i pozyskaniem drewna...

Kolejnych kilka zakrętów, wciąż szeroką drogą i oczom Natsume ukazał się położony w środku lasu, dosyć spory, zbudowany z litych bali drewna dom, a może raczej "dwór". W tym momencie Haru się zatrzymała i dała znak dłonią Akahoshi'emu, by się również zatrzymał po czym podwinęła nieco swoje kimono i zaczęła się wspinać na drzewo, z którego gałęzi można było obserwować dokładniej wszystko.
Wejście na wyższy obszar było potrzebne, bowiem "dwór" był otoczony niewysokim, ale skutecznie utrudniającym "podglądanie" murkiem, do którego prowadziła jedna brama z czymś na kształt strażnicy, po której pokonaniu wchodziło się plac ze wspomnianym już "dworkiem" i kilkoma budynkami towarzyszącymi - największym był tartak, w którym obecnie znajdowało się kilka bali drewna, już przerobionych na deski, no, ale przejdźmy do ciekawszych rzeczy. Na centralnym placu, klękało czterech mężczyzn z założonymi na głowie rękoma, ich strój sugerował, że są to drwale. Wokół nich stało trzech mężczyzn, uzbrojonych w kusze, niewątpliwie pilnowali ich, jednakże nie wykazywali względem drwali jakiejś agresji, a tamci się nie bronili, ale zdecydowanie byli zestresowani całą sytuacją.
- Tam klęczą nasi drwale, a tamci to ludzie Kitsune. Kiedy napadli nas, byłam stajni z Płotką, przygotowywałam go do przywiezienie drewna, udało mi się wymknąć... - zdradziła do Akahoshi'ego, jeśli oczywiście ten dołączył do niej, jeśli nie, to zwyczajnie dała mu znak dłonią, by wszedł na drzewo, po czym kontynuowała.
- Było ich jeszcze trzech, dwóch zbrojnych i lider rodziny Kitsune, Kogan... - mówiąc ostatnie imię niemalże splunęła gniewnie spoglądając w stronę głównego budynku. - Na pewno trzymają moją siostrę w domu, musimy coś zrobić, szybko! - Haru zdecydowanie nie należała do osób, które mają silne nerwy i wolała działać, miast czekać...

Spis NPC:
Haru

[Natsume Yuki]

A więc zapowiadało się, że Yuki znowu wpakował się w jakąś kabałę tylko z własnej ciekawości. Zaczynał powoli w tym wszystkim zauważać swego rodzaju strukturę: najpierw jest zamknięty przez dłuższy czas w jednym miejscu, albo z własnej woli, albo z konieczności. Później znajduje sposób żeby znowu ruszyć na szlak, gdzie przez chwilę cieszy się swobodą i korzysta z okazji żeby nawiązać nowe kontakty, lub odbudować stare. A później? Napotyka jakąś sytuację, która albo zupełnie nie powinna go interesować, albo nie ma na niego najmniejszego wpływu. I na przekór logice, po prostu się niej podejmuje, albo z nudów, albo dla samej intrygi i chęci zobaczenia co tu się tak właściwie wydarzy. Wyglądało na to, że dokładnie to teraz się działo w związku z jego pobytem w Daishi.
Cóż, przynajmniej nie będzie się nudził!
-Podziękujesz jak będzie po sprawie - powiedział wesoło, uśmiechając się przekonująco w stronę młodej dziewczyny. - Na razie muszę się przyjrzeć sytuacji, i ocenić czy dam radę to załatwić bez niepotrzebnych strat.
Zgodnie z prośbą, dziewczyna nie marnowała czasu, i od razu zaczęła prowadzić go w kierunku swojego domu. Cóż, nawet jeśli o czymś rozmawiali, to tylko o podstawowych sprawach, bez żadnego szczegółowego opowiadania o swoich żywotach - Haru na pewno wiedziała, że te informacje nie będą mu potrzebne do wykonania zadania, a i on nie czuł najmniejszej potrzeby zwierzania się. Dlatego też przez większość podróży Yuki po prostu się rozglądał, chłonąc całym sobą piękno przyrody i urokliwość okolicy. Musiał przyznać, że pomimo względnej surowości otoczenia, Karmazynowe Szczyty okazały się być niezwykle cieszącymi oko terenami, potrafiącymi przyciągnąć całą atmosferą i otoczką. Jeśli miał sie przyznać, to zaczynał rozważać czy nie wypatrywać jakiegoś miejsca na nową kryjówkę własnie w tych okolicach. A kto wie, może i nawet znalazłaby się tu jakaś dobra miejscówka na siedzibę Kenseikai? Nie oczekiwał cudów, ale na pewno własne cztery kąty w tak pięknym miejscu mogły robić wrażenie...
Po wędrówce przez pola, w końcu dotarli do wejścia do lasu - oznaczonego symbolem tanukiego. Była to prosta i czytelna wiadomość - to właśnie ta rodzina zarządza okolicą. Yuki odruchowo pokiwał głową, lecz na wszelki wypadek upewnił sie że cały ekwipunek ma w pogotowiu. Od tego momentu, nie wiadomo czego będzie można się spodziewać.
Dotarli w końcu pod siedzibę rodziny, połączoną z tartakiem i magazynami drewna. Dziewczynka powoli wspięła się na drzewo i zaczęła przyglądać okolicy, wypatrując przeciwników, oraz - w miarę możliwości - swojej siostry. Natsume zaś po prostu napiął mięśnie i jednym, natychmiastowym i cichym susem wskoczył na tę samą gąłąź i przykucnął, by samemu też mieć lepszy wgląd na sytuację. Kilka budowli, mała grupa drwali, strażnicy uzbrojeni w kusze... do tego, zgodnie ze słowami dziewczynki, będzie mógł oczekiwać jeszcze dwóch żołnierzy, no i samego odpowiedzialnego za całą napaść na dworek. Czyli szóstka w sumie. Nie brzmiało jak bardzo duże zagrożenie, ale wiadomo - lepiej dmuchać na zimne.
-Dobrze więc. Zobaczę co da się zrobić. Powiedz mi tylko - czy prosisz mnie o wyeliminowanie tych ludzi, czy tylko uwolnienie siostry? Bo sama wiesz, że bezcelowe mordowanie to zwykła zbrodnia, gorsza od tego co oni robią teraz.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 7/?

---

Widząc, jak sprawnie Akahoshi wskoczył wręcz z miejsca na sosnę, dziewczyna szerzej otworzyła oczy. Po części z powodu nieoczekiwanego pokazu sprawności, po części z powodu lekkiego chrzęstu gałęzi, wywołanego nagłym pojawieniem się dodatkowych kilogramów - nie, by Natsume był jakoś nadmiernie ciężki, ale żelastwo jakie przy sobie miał nieco ważyło, poza tym, obciążenie pojawiło się dosyć nagle. Na razie jednak pomimo strachu chyba nie będzie ich czekać nagła "podróż" na dół, ale faktem jest, że trzeba uważać...
Tak czy inaczej, oboje mogli się uważniej przyjrzeć sytuacji, która niewątpliwie była groźna, ale... co się w zasadzie działo w głównym "dworku"? Kusznicy pilnujący drwali wyglądali złowrogo, jednakże przy dłuższym zastanowieniu się trudno orzec, by jakoś szczególnie pastwili się nad jeńcami, ot tylko ich pilnowali, a tamci nie próbowali się też jakoś specjalnie wyswobadzać. Oczywiście, sytuacja była daleka od kurtuazyjnej wizyty, ale też nie była to bandycka napaść w której trup ściele się gęsto, a płomienie trawią wszystko.

Kiedy Natsume zadał niezwykle istotne dla całej sprawy pytanie, Haru nie odpowiedziała od razu, niewątpliwie bijąc się z myślami. Niewątpliwie, rozważała całkiem poważnie propozycję zabicia wszystkich obecnych, nawet jeśli przez bardzo krótką chwilkę, to jednak tak. Z drugiej strony, była dzieckiem i kiedy świadomość rzezi, jaką mógł tutaj czynić tajemniczy, posiadający ogromny miecz wojownik do niej doszła, przeraziła się nie na żarty - zbladła i z poprzedniej pewności i gniewnej postawy niewiele zostało, ot maski spadają z trzaskiem, szczególnie gdy sami sobie uświadamiamy ich założenie... Drugą rzeczą, którą prawdopodobnie uświadomiła sobie Haru było to, że takie "zlecenie" będzie miało swój koszt i nie chodzi jedynie o pieniądze, bowiem już same uwolnienie siostry darmowym być nie powinno, tutaj mowa o kosztach zupełnie innych - począwszy od sumienia, przez społeczne kwestie. Tak, w oczach dziewczyny nie było już niedawnego zdecydowania, teraz wątpliwości było coraz więcej, ale jedno pozostawało pewne - jej siostra była w opałach.
- Uwolnij proszę moją siostrę. - odpowiedziała nie spoglądając na siwowłosego, stale patrząc przed siebie na "dworek", sprawy chyba trochę ją przerastały...
Tak czy inaczej, nasz bohater wiedział, jakie są jej życzenia. Mógł z góry dokładnie przyjrzeć się sytuacji i oszacować, co najlepiej zrobić. To, co wyróżniało "dworek" na tle pozostałych budynków to dach - wysoki i sugerujący, że posiada strych. Pozostałe dachy były płaskie i pochylone pod niewielkim kątem... No cóż, do dzieła!

Mapka:

Spis NPC:
Haru

[Natsume Yuki]

Nietrudno było zobaczyć, jakie uczucia miotały młodą dziewczyną. Przez to, w jak bezczelny sposób jej rodzina i ziemie zostały zaatakowane, pozwoliła sobie na przejęcie swoich myśli przez gniew i chęć zemsty - nie biorąc pod uwagę reperkusji i tego, co może się stać później. Przez cały czas jak z nim przebywała, biła od niej zimna determinacja i brak obaw o to, co może się wydarzyć dalej. A przynajmniej do momentu, w którym Natsume prostym pytaniem otworzył jej oczy na sytuację. I te pełne emocji odczucia od razu zaczęły zanikać, ustępując miejsca bardziej logicznemu myśleniu i zrozumieniu. A razem z nimi przyszły przerażenie i wątpliwości. Co prawda te dwie nie powinny nigdy stać obok siebie, jako że mogą zupełnie zniszczyć poczucie wiary w siebie... no, ale im szybciej dziewczyna nauczy się patrzeć na obie strony medalu, tym łatwiej będzie dla niej dalej w życiu.
Haru powoli opuściła głowę, widocznie zastanawiając się nad tym, jaka odpowiedź będzie tutaj najbardziej prawidłowa - bo zupełnie dobrej na pewno tu nie ma. Jak nigdzie. Ostatecznie jednak podjęła decyzję - najważniejsze ma być uratowanie jej siostry. Czyli tym samym wydała też następną prośbę. "Jeśli to możliwe, nikogo nie zabijaj". Cóż, to podnosi poziom trudności zadania, ale z pewnością jest ruchem bardziej sprawiedliwym i dobrym moralnie. Yuki znał mnóstwo sposobów na pozbawienie ludzi życia - próba wykonania misji bez doprowadzenia do najgorszego będzie bardzo interesującym wyzwaniem.
Uśmiechnął się lekko, i położył dłoń na głowie dziewczynki, jak gdyby w celu podniesienia jej na duchu.
-Dobry wybór, Haru-chan - powiedział uspokajającym tonem, po czym powoli się wyprostował. - Pozostań między gałęziami. Tanuki-gakure no jutsu - sztuka pozostawania poza polem widzenia. Wrócę za niedługo.
Z tymi słowami naciągnął mocniej kaptur, sięgnął do pasa po maskę i założył ją na twarz. Rzucił też okiem oceniająco na całe otoczenie, i zaczął zastanawiać się nad najlepszym sposobem przeprowadzenia misji ratunkowej. Gdyby nie to, że gonił go czas, zapewne spróbowałby poczekać do nocy... no, ale teraz każda sekunda się liczyła. Na pewno będzie musiał utrzymać się nad poziomem podświadomego pola widzenia, jak zresztą najpierw przyuczył Haru. Miał przy sobie trochę ekwipunku który pomoże mu w infiltracji - no, i ze swoimi umiejętnościami powinien sobie raczej poradzić z wejściem i wyjściem bez niepotrzebnych strat. Najpierw jednak trzeba ominąć strażników z kuszami.
Albo po prostu przejść przez ich ślepy punkt.
Zeskoczył z drzewa i przeszedł za murem na inne, bliżej tylnej części dachu dworu. Wspiął się na nie szybkim susem, i spojrzał na budynek. No proszę - wyglądało na to, że na dachu również jest okno. Równie dobrze można to wykorzystać. Niestety, było też widać okna na ścianie, więc jeśli ktoś przez nie patrzył - mógłby zobaczyć że Yuki wskakuje na murek. Trzeba przeskoczyć od razu na dach. Całe szczęście że miał na to sposób...
Korzystając z techniki Shunshin no Jutsu, zamierzał przeskoczyć na dach - w taki sposób, by nie wydawać zbyt wielu dźwięków i stuknięć podczas lądowania, oraz by tuż po wylądowaniu móc przykucnąć - tylko tego by mu brakowało, żeby kusznicy go zobaczyli. Jeśli zaś to się uda - zamierzał przyłożyć ucho do dachu, by sprawdzić czy nikogo nie ma na strychu, a następnie - gotowy na użycie ukrytego ostrza - planował wejść przez okno dachowe do środka, zachowując przy tym ostrożność i gotowość do szybkiego, cichego ataku.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 9/?

---

Uniknięcie niepotrzebnego zabijania... powinno być zawsze najwyższą wartością. Zarówno w świecie żywych jak i bogów, życie było najważniejszą wartością, a śmierć, która je przerywała dosięgała nawet bogów, o czym boleśnie dowiedzieli się Izanami i Izanagi. Oczywiście, czasem nie ma innej możliwości, jak jedynie zrobić użytek z posiadanego "żelaza", wszak po to istnieje wszelka broń - jednakże jak powiadają pisma, sięgać po nią należy tylko wtedy, gdy staje się przed nieuniknionym, a Natsume, czy też raczej, Akahoshi jeszcze "tego" nie spotkał. Czym bowiem byli dla niego uzbrojeni w kusze mężczyźni? Oczywiście, bełt z kuszy wieśniaka zabija dokładnie tak samo jak od wykwalifikowane ninja, ale we wszystkich innych kwestiach było to jak porównywać kroplę deszczu do bezmiaru oceanu. Natsume był oceanem...

Kiedy ninja wypowiedział nazwę "techniki" dziewczynka spojrzała na niego ze zdziwieniem, ale jednocześnie zaciekawieniem.
- Powodzenia... - tylko tyle z siebie wyrzuciła po czym pozostawało jej jedynie obserwować z jaką sprawnością tajemniczy szermierz znalazł się na ziemi, a następnie ruszył wzdłuż otaczającej posiadłości "umocnień". Był szybki i sprawny, zdecydowanie za szybki, by mogła za nim nadążyć wzrokiem i zdecydowanie zbyt doświadczony by popełniać głupie błędy, które mogły zdemaskować jego obecność. Natsume bez trudu przedostał się wzdłuż zasłony, z resztą, nikt się nie interesował tym, co dzieje się poza posiadłością, bowiem i po co? Znajdowali się obecnie po środku lasu, wszyscy drwale byli złapani, a starsza z sióstr znajdowała się w domku. Oczywiście, pozostawała jeszcze młodsza, ale chyba nikt się nią nie interesował... no właśnie, dlaczego sprawy działy się tak, dziwnie? Gdzie żądanie okupu, jakieś jęki bólu, cokolwiek. Nie spotkali po drodze nikogo kto mógłby poszukiwać Haru, czyżby więc porywacze czekali na jej powrót? Jeśli tak, to przecież mogła wrócić z miejscowymi siłami porządkowymi, a może... nie mogła? Jakakolwiek nie była prawda, nikt nie zarejestrował tego, jak zamaskowany mężczyzna z wielkim mieczem dostał się na tyły posiadłości, a następnie sięgając po jedną z najszybszych technik znanych ninja niemalże teleportował się na dach...

Natsume zatrzymał się nad dachu z lekkim zachwianiem, ale w żaden sposób nie zdradziło to jego położenia. Teraz pora na fazę kolejną - szybki "skan" za pomocą ucha co kryje się za ścianą - słuch podpowiadał mu, że nic, jednakże na parterze słuchać było krzyki mężczyzny, niewątpliwie groźby, jednakże siedząc na dachu nie mógł dokładnie usłyszeć słów, ale to nie problem - bowiem już po chwili Natsume przeszedł przez okno i dostał się do środka, na szczęście nie było zamknięte. Co dalej? Na strychu, poza starymi, najpewniej skrzypiącymi deskami, znajdował się wyprowadzający dym komin i sporo rupieci - będzie trzeba być ostrożnym, by niczego nie potracić. Chwilka rozejrzenie się i Akahoshi zauważył szczelinę między deskami, która pozwoli mu zajrzeć piętro niżej, a kiedy to zrobi, to zauważy następującą scenkę: przy stole siedziała dziewczyna, niewątpliwie starsza od Haru, chociaż podobna. Przed nią leżało jakieś pismo, a obok pędzelek z atramentem i niewielki nożyk - czyżby porywcze dali jej broń? Dziwna sprawa... przy stole, po drugiej stronie siedział mężczyzna w średnim wieku, ubrany nieco na samurajską modłę, jednakże bez hakamy, przy boku trzymał katanę, opartą sayą o podłogę. Było również dwóch dodatkowych zbrojnych, jeden mający wakizashi stał przy ubranym na samurajską modłę mężczyźnie, drugi natomiast bez wyraźnej broni, dosyć rosły i przypakowany stał przy drzwiach.
- No dobrze, zacznijmy raz jeszcze. Bądź rozsądna, Natsu. Oboje wiemy, że nie masz w walce szans, twoja siostra tym bardziej. Po prostu to podpisz. - mężczyzna siedzący przed stałem odezwał się głębokim, męskim barytonem, wskazując dłonią na pismo leżące przed dziewczyną.
- Nie podpiszę. - odpowiedziała krótko dziewczyna, krzyżując dłonie na piersi, ale... w jej głosie nie było słychać wielkiego przekonania i chyba było to zdecydowanie o jedno "NIE" za daleko.
- Sama mnie do tego zmuszasz. Może mamy tu przyprowadzić twoją młodszą siostrzyczkę? Może ona będzie mądrzejsza! - ryknął złowrogo lider rodziny "Lisów" podrywając się z miejsca, po czym skierował się w stronę kominka i włożył do niego pogrzebacz, który zaczął się nagrzewać.
- Jak wolisz... Łapać ją. - rzucił na co obaj mężczyźni zrobili kilka kroków w jej stronę. Natsu nie miała czasu na działanie, chwyciła krótki nożyk i cofnęła się pod ścianę zasłaniając się prymitywną gardą, ale widać było, że... nie zamierza pozostawać bierną. Jej postawa na chwilę zatrzymała mężczyzn, ale... tylko na chwilę.

Mapka:

Spis NPC:
Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.

[Natsume Yuki]

Infiltracja zakończona sukcesem. Chociaż wykorzystanie techniki Shunshina w celu przedostania się na dach zakończyło się nie do końca cichym lądowaniem, ale najwidoczniej skrzypienie desek w takim miejscu nikogo nie dziwiło. Sam Yuki nie ważył bardzo dużo, ale nie można było powiedzieć tego samego o całym ekwipunku, który ze sobą tachał - w sumie, jakby tak spojrzeć, to wzięcie Kubikiri na infiltrację nie było najinteligentniejszym pomysłem... no, ale jak już popełnił błąd, to będzie musiał z nim żyć. Prawdopodobnie i tak poradzi sobie z tą sytuacją, a w przypadku otwartej walki - tylko tym lepiej dla niego. Zwłaszcza, że jeśli dojdzie co do czego, to zapewne kusznicy z zewnątrz również rzucą się do pomocy... dobrym pomysłem byłoby równoczesne wyeliminowanie zagrożenia w środku i na zewnątrz.
Cóż, w takim razie tu przyda się jedna z jego technik!
Złożył pieczęć Śniegu (tygrys, tylko ze splecionymi palcami), a obok niego powoli uformowała się perfekcyjna kopia jego samego - wykonana z lodu, lecz ten szczegół nie był widoczny dla kogoś kto by się nie przyjrzał. A i wtedy mógłby pomylić błysk lodu z odbijającym się od maski i pancerza światłem. Podał klonowi Kubikiriboucho - sama kopia doskonale wiedziała w jakim celu została przywołana. Natsume skupił się na podsłuchiwaniu, lodowy klon zaś wyszedł przez okienko i przyczaił się na dachu, oczekując na odpowiedni moment do ataku.
Wyglądało na to, że sytuacja na dole zaczęła się nieprzyjemnie zaogniać. Przez szczelinę między deskami zauważył, że w rzeczy samej poza dziewczyną w pomieszczeniu były trzy osoby - dwóch strażników i przedstawiciel rodziny Kitsune. Ochroniarze wydawali się doświadczonymi wojownikami, ciężko było określić czy przy okazji byli shinobi. Cóż, trzeba założyć że mogą zaskoczyć znajomością tychże sztuk - na pewno nie byli w ciemię bici, więc atak bez przemyślenia byłby głupim manewrem. Ale, wracając. Wychodziło na to, ze Kogan planował zmusić starszą siostrę (jeśli dobrze usłyszał, miała na imię Natsu) do podpisania jakiegoś dokumentu, być może dotyczącego zrzeczenia się praw do spornych ziem. Sama Tanuki nie zamierzała tego uczynić, czym tylko coraz bardziej drażniła agresora.
Wtedy usłyszał że strażnicy mają pochwycić dziewczynę, a sam Kitsune zaczął nagrzewać pogrzebacz w kominku. Yuki poczuł ukłucie gniewu. Torturowanie dzieci - temat tabu i jedna z nielicznych rzeczy, które potrafiły wywołać w Yukim wściekłość. Cóż, w takim razie nie ma czasu na przemyślanie bardzo szczegółowego planu - zagrożenie wobec Natsu trzeba będzie wyeliminować teraz, i jak najszybciej.
Rozejrzał się, i wyłapał spojrzeniem schody prowadzące ze strychu do głównej komnaty domu. Sięgnął do torby i wyciągnął z niej dwie bombki dymne - jedyne jakie miał. Będzie musiał się zaopatrzyć w większą ilość ekwipunku... No, ale na potrzeby tej sytuacji powinno to wystarczyć. Zamierzał więc ruszyć w kierunku schodów, a następnie - z pełną prędkością - zejść lub zeskoczyć na dół, przy okazji - korzystając z elementu zaskoczenia - rzucając bombkami dymnymi prosto w twarze umięśnionego wykidajły i Kogana. Pozostał tylko ten z wakizashi, na którego zamierzał zaszarżować, i w odpowiedniej odległości wyskoczyć w powietrze i wyprowadzić mu potężnego kopniaka w twarz. Zabić toto nie zabije, ale żeby zgasić światła - powinno wystarczyć w zupełności. Następnie chciał wypatrzeć który z zadymionego duetu szybciej się wydostanie, żeby zaatakować go ciosem Gangeki (również tak, by ogłuszyć, a nie zabić). Zachowuje przy tym całą ostrożność, i jeśli zobaczy że coś idzie niezgodnie z planem lub może zostać zaatakowany - po prostu stara się zejść z linii ataku lub skontrować atak.
W tym samym czasie zaś, gdy klon tylko usłyszy jakiś harmider na dole, od razu przygotuje się do ataku na kuszników: wyskakuje i atakuje z góry, zamierzając kopnąć jednego z oponentów atakiem Girochin Doroppu w celu ogłuszenia. Po tym zaś korzysta z pomocy Kubikiriboucho, zamierzając łupnąć płazem miecza kolejnego kusznika. Planem na ostatniego zaś było założenie pustego koła w ostrzu wielkiego miecza na szyję agresora i ściągnięcie go do ziemi poprzez szarpnięcie bronią. Oczywiście, nie było możliwe żeby to wszystko wykonać w jednym płynnym ruchu, więc jeśli element zaskoczenia nie zadziała, klon stara się uniknać ataków ze strony przeciwników, lub przynajmniej schodzić z ich linii na tyle, by trafienie z kuszy nie było natychmiast zabójcze - i tak nie czuł bólu, więc nic mu nie powinno być. No i wiadomo - starał się atakować tak, by nie wystawić na zagrożenie bogom ducha winnych drwali.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 11/?

---

Natsume zdecydował się zorganizować sobie dodatkową parę rąk - dosłownie. Sprawne złożenie pieczęci i już obok niego stała jego idealna kopia, która z konkretnym zadaniem została wysłana na dach, oczywiście, dla zachowania elementu zaskoczenia musiał na razie poczekać po tej stronie dachu, bo gdyby od razu pojawił się nad wejściem, to raczej całą zbudowaną przewagę diabli by wzięli, ale na razie skupmy się na tym, co w domku, a tam... Działo się. Sytuacja zdecydowanie robiła się coraz bardziej poważna, dryblasy kierowały się w stronę nastolatki, natomiast mężczyzna z mieczem zaczął rozgrzewać pogrzebacz - czy istotnie zamierzał ją ranić, czy tylko nastraszyć? Cóż, Natsume nie zamierzał tego sprawdzać, podobnie z resztą Natsu, która cofając się dotarła do mebli kuchennych i nie mając już gdzie uciekać wyciągnęła przed siebie daleko dłoń z nożem, działając odruchowo. Przyparta do muru, próbowała zbudować sobie dystans od mężczyzn, jasne było, że nie ma za bardzo pojęcia, jak z niego korzystać, znaczy się, może coś tam umiała (co zdradzała wcześniejsza garda), ale teraz zwyczajnie straciła zimną krew i racjonalne myślenie...

W tym momencie na dole pojawił się Natsume i zwrot pojawił się, był tutaj zdecydowanie na miejscu. Nikt się go tutaj nie spodziewał, ale przez jego działania nikt za bardzo nie miał okazji się mu przyjrzeć lepiej, bowiem Kogan i mięśniak zostali szybko "zadymieni" i oślepieni. Natsu krzyknęła wysokim głosem, natomiast Natsume momentalnie wziął na cel chuderlaka z wakizashi, wybijając się i atakując potężnym kopnięciem w twarz. Facet nawet nie zauważył, w którym momencie jego nogi oderwały się do podłogi, a on sam przeleciał parę metrów i ostatecznie zatrzymał się na obudowie kominka. Nie był to jednak koniec, Natsume szybko wyłapał, że pierwszym który rozeznał się w sytuacji i ruszył w stronę okna koło drzwi był dryblas - machając łapami próbował rozgonić dym i tym właśnie skupił na sobie uwagę dawnego cesarza - szybki atak, mało finezyjny, ale jednak - cios szedł, najpewniej w korpus. Ten przeciwnik jednak nie był aż tak prosty, spróbował zasłonić swoje ciało, mięśniami, jednakże Natsume był szybszy, trafił i facet poleciał pod ścianę. Uderzenie nie zabiło go, ale najpewniej wyłączyło z walki...

Zamieszanie w domu nie pozostało bez reakcji kuszników, którzy z początku totalnie zbaranieli, po czym pierwszy zdecydował się ruszyć w stronę domu - błąd. Na to właśnie czekał klon, który spadł z góry niczym drapieżny ptak wymierzając potężne kopniecie, które wbiło mężczyznę w ziemie. Pozostali dwaj jedynie szerzej otworzyli oczy, co dało klonowi cenną sekundę, a może i półtorej by pokonać dystans i zamachnąć się swoim potężnym mieczem - broń śmignęła i trafiła płazem w drugiego kusznika, zupełnie wyłączając go z walki - pozostał trzeci. Ten skierował broń w stronę napastnika i nacisnął spust, a uwolniona cięciwa wypchnęła bełt w stronę lodowego człowieka. Był to strzał ze stosunkowo małej odległości, niespecjalnie mierzony, ale jednak kusza jest dosyć intuicyjna. Klon wykonał unik, jednakże bełt dziabnął jego prawe ramię - jednakże nie było to nic, co mogło powstrzymać go przed realizacją swojego zamierzenia i już po chwili ostatni kusznik leżał pokonany... podobnie z resztą jak drwale, ci padli na twarz przed tajemniczym napastnikiem i błagali, by im nic nie robił...

W czasie gdy klon rozkładał kuszników, w domku sytuacja powoli się normowała, a raczej stabilizowała. Kogan wycofał się pod przeciwległą do Natsu ścianę i wzrokiem próbował ogarnąć sytuację, która jakby nie patrzeć, było mocno "zadymiona" - dym z bombek stale pokrywał całe pomieszczenie, dziewczyna zwinęła się w kłębek tam gdzie była i skryła twarz w dłoniach, a sam sprawca tego zamieszania też nie bardzo wiele widział - musiał się zdać na słuch, a ten podpowiadał mu, że pokonani przeciwnicy pojękują z bólu i raczej nie zamierzają wstawać, natomiast lider rodu Kitsune zachowuje... spokój, a na pewno spokojny oddech, może trochę głębszy, ale spokojny.
- Nazywam się Kitsune Kogan, jestem liderem rodu Kitsune. - zaczął stojąc pod ścianą na lekko ugiętych nogach i mieczem gotowym do dobycia, jednakże stale w saya - lewą ręką trzymał saya, prawą na rękojeści, trochę podobnie jak w postawie bojowej stylu Natsume.
- Kim jesteś i czego chcesz? - rzucił pytanie, niewątpliwie zamierzając wywiedzieć się w sytuacji...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.

[Natsume Yuki]

Plan, chociaż wymyślony na szybko, zadziałał na szczęście tak jak miał. Yuki, korzystając z niewielkiej pomocy bombek dymnych, w kilku sprawnych ruchach zdołał wyeliminować zagrożenie ze strony dwóch pomocników przywódcy "najeźdźców". Kopniak wyprowadzony z rozbiegu dosięgnął idealnie twarzy pierwszego ze zbirów, posyłając go prosto na kominek - cóż, będzie trzeba przeprowadzić kilka napraw w domu, ale sądząc z faktu że wciąż oddychał i tylko pojękiwał z bólu, można wnioskować że się z tego wyliże. Mięśniak postawił nieco większą przeszkodę, jako że sam był dość wytrzymały i starał sie zablokować uderzenie zamaskowanego shinobi, ale wyćwiczona przez lata siła Yukiego jednak przeważyła - oponent również pomknął do tyłu, i łupnął całym impetem ciała o ścianę. Musiało boleć - ale raczej nie stanowiło to zagrożenia dla jego zdrowia.
Czyli - infiltracja zakończona sukcesem, strat zero. Pozostał tylko sam lider klanu Kitsune, który sięgnął po miecz - i stanął w pozycji przypominającej nieco sengiri no kokyuu - chociaż, bardziej prawidłowym sformułowaniem byłoby "przypominającej iaido", bo to przecież na tej sztuce bazował jego styl walki. Czyżby Kogan był szkolony przez samurajów? Bo w to, że jest samurajem, bo zaobserwowaniu sytuacji, gróźb, żądań i zapowiedzi tortur, zupełnie nie chciało się Yukiemu wierzyć.
Yuki zmrużył oczy za maską, i pokazał gestem Natsu że nie ma czego się obawiać. Następnie samemu odpiął Shiroi Shi od paska (dla kogoś niezaznajomionego w temacie wyglądał on jak zwykły kij, ale jeśli znał się na rodzajach mieczy, to mógł coś podejrzewać) i złapał go tak, by móc w każdej chwili przejść do walki. Wolałby tego uniknąć, jako że ciężko byłoby wtedy uniknąć strat, ale cóż - to już nie byłoby z jego winy.
-Iori Takaya - powiedział spokojnym, gładkim głosem. Po przebywaniu kilku lat na dworze, i po bezpośrednich szkoleniach w sztuce perswazji, Yuki doskonale wiedział jak kontrolować głos i mowę ciała, by przekonywać innych do swoich słów... i kłamać tak subtelnie, że wręcz niewykrywalnie. - Jeden z potomków siostry prababki tejże tu Natsu. Przybyłem tutaj, by spotkać się z daleką rodziną... i wyobraź sobie moje zaskoczenie, Kitsune-san, gdy zobaczyłem drwali schwytanych i przed cięciwami kusz, a gdy się zbliżyłem - usłyszałem waszą... uroczą rozmowę.
Na wszelki wypadek przysłuchał się, czy obaj ochroniarze nie próbują wstać i próbować dziwnych sztuczek (pokroju schwytania dziewczynki), lecz jego spojrzenie było skupione na Koganie. Wciąż trzymając broń w pogotowiu, powoli zaczął kroczyć w bok, żeby nie stracić przeciwnika z oczu - no i wiadomo, by nie stać w jednym miejscu.
-Podpisywanie dokumentów wbrew woli? Groźby tortur? - pokręcił głową. - Czyżby dawne prawa nikogo u was już nie interesowały?
Był cały czas gotów, by doskoczyć i zaatakować kogoś kto spróbowałby się zbliżyć do Natsu. No, i zachowywał gotowość na kontrowanie i parowanie, gdyby ktoś spróbował zaatakować jego.

W tym samym czasie, gdy kusznicy spróbowali podejść do izby w celu sprawdzenia źródła całego rozgardiaszu, lodowy klon Natsumego w sprawny sposób wyeliminował całą trójkę - tak, by żaden z nich nie zginął, ale więcej nie próbował żadnych niepotrzebnych ruchów. Pierwszy, trafiony kopnięciem, został posłany na ziemię w ekspresowym tempie. Drugi próbował coś zrobić, lecz niestety dzierżący Miecz Kata klon był szybszy - cios płazem miecza łupnął całą powierzchnią prosto w tułów mężczyzny, posyłając go kilka metrów do tyłu. Ostatni z kuszników wystrzelił bełt, trafiając w ramię klona - na jego nieszczęście, lodowe ciało tworu nie odczuwało bólu, więc lodowa kopia tylko spojrzała na bełt z rozbawieniem, po czym doskoczyła do przeciwnika, założyła pierścień na ostrzu za szyję wroga, i ściągnęła ciało wroga do ziemi. Mocniejsze dociśnięcie, by oponent miał przez chwilkę problemy z oddychaniem, po czym prosty kopniak w głowę by stracił przytomność - tyle. Cała akcja.
Sięgnął po kusze, i rzucił je w kierunku drwali.
-Nie macie czego się obawiać z mojej strony - powiedział uprzejmym tonem. - Przybywam tu na prośbę Haru. Jestem tu by pomóc.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 13/?

---

Akcja przeprowadzona przez klona była mistrzowska - przewaga wynikająca z elementu zaskoczenia została w pełni wykorzystana i nie zmarnowała się żadna sekunda - podręcznikowy schemat działania. Pozostawało jednak pytanie - co dalej? Klon uwolnił drwali, a ci rzucili się na ziemię błagając o litość - trudno się im dziwić, tajemniczy facet z wielkim mieczem pojawił się w zasadzie znikąd i zaatakował pilnujących ich strażników, niby dobrze, ale wcale nie oznaczało to, że jest po ich stronie...
Kiedy Natsume rzucił w ich stronę kuszę, mężczyźni zrobili krok w tył (a w zasadzie podskoczyli, bo będąc na kolanach chodzić nie bardo mogli), ale słysząc jego słowa nieco się uspokoili, a na pewno nie próbowali dalej uciekać. Niemalże jak jeden mąż podnieśli głowy spoglądając na lodową kobie lodowego szermierza, a w ich oczach zapaliła się nadzieje, jednakże bardzo szybko spłynęło na nich "oświecenie".
- Musisz się spieszyć! Tam w środku jest Natsu! - krzyknął jeden z nich, ale zanim cokolwiek więcej powiedział, przez płot przeskoczyła znana mężczyźnie dziewczynka - Haru. Młodsza z rodzeństwa Tanuki niezgrabnie "przewaliła" się przez "umocnienia", dość nieprzyjemnie upadła na ziemię, ale szybko się poderwała i ruszyła w jego stronę.
- ZWARIOWAŁEŚ?! NATSU-ONEESAN JEST W DOMU! ONI JEJ TERAZ COŚ ZROBIĄ! - wydarła się biegnąc centralnie w stronę klona, bowiem tak mogła najszybciej dostać się do dworku i widać było, że mało ją teraz obchodzi, kto lub co stanie jej na drodze. Z jej punktu widzenia, Natsume popełnił ogromny błąd, wszak miast ratować siostrę narobił wielkiego zamieszania przed domkiem i powaliwszy strażników na pewno zaszkodził sytuacji Natsu...

Tymczasem w domku... Sytuacja na swój sposób się stabilizowała, a raczej zawisła w pewnej niepewności. Dym stale się unosił, ale powoli już zaczął się rozrzedzać, dzięki czemu postacie mogły już siebie dokładniej widzieć, a przynajmniej rozpoznawać sylwetki.
Natsu, widząc gesty jakie pokazywał zamaskowany wojownik niepewnie pokiwała głową i zdecydowała się pozostać schowana pod ścianą, nie wychylać się, nie zwracać na siebie uwagi - w tej chwili wszystko mogło się zdarzyć, a jeśli ktoś ma oberwać mieczem, to ona na pewnie nie będzie się pod ostrze pchała pierwsza.
Kitsune przedstawił się, więc pozostawało pytanie, jak odpowie Natsume, a ten, jak przystało na doświadczonego shinobi zdecydował się momentalnie dostosować do sytuacji i wejść w rolę niejakiego "Iori Takaya" dalekiego krewnego obecnej tu dziewczyny. Co więcej, historia jaką przedstawił zdecydowanie wykraczała poza obecne możliwości Kogan'a, który niewątpliwie próbował sobie przypomnieć co wie o sukcesji w rodzie Tanuki, ale nie miał na to wiele czasu, bowiem dalsze słowa, jakie wypowiedział Natsume zdradzały powód, dla którego zdecydował się interweniować i jakby nie patrzeć, powody były jak najbardziej słuszne.
- Widzisz, Iori-san, te prawa, o których mówisz interesują nas i to bardzo. - zaczął Kogan, jednocześnie dając ręką znak swoim powoli dochodzącym do siebie ludziom, by nie interweniowali, po czym sam odłożył swój miecz pod ścianę i podniósł obie ręce do góry.
- Twoja daleka krewna koniecznie chce kultywować stare tradycje, a przecież może się to skończyć zupełnym wyginięciem głównej linii rodu Tanuki. - kontynuował, starając się panować nad swoim głosem, ale widać było, że sytuacja zupełnie go zaskoczyła.
- Tradycja jest ważna... - włączyła się niepewnym głosem Natsu, ale stale pozostawała w swoim obecnym miejsc, nie stała.
- Sam widzisz, Iori-san, miast zwyczajnie zrezygnować i się zrzec, woli brać udział w walce. - włączył się szybko mężczyzna, przechodząc w stronę jednego z okien i spoglądając na "gościniec" na którym sytuacja zdecydowanie wymknęła się spod jego kontroli - nie miał tam już swoich ludzi, a stojący tam mężczyzna do złudzenia przypominał tego, z którym rozmawiał, niedobrze.
- No cóż... jaką masz propozycję, Iori-san? - zapytał Kogan spoglądając w stronę zamaskowanego, zdając sobie sprawę, że w zasadzie niewiele kart pozostało w jego talii...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.

[Natsume Yuki]

Klon powoli się wyprostował i spojrzał na klęczących drwali, którzy dalej byli bardzo widocznie przerażeni całą tą sytuacją. Cóż, po części im się nie dziwił - jeszcze przed chwilą byli jeńcami wrogiej frakcji, a teraz jeszcze jakiś dziwaczny mężczyzna w niepokojącej masce pojawił się znikąd, i wyeliminował trzy cele w dosłowne ułamki sekund. Jak to bywa z zamaskowanymi ludźmi, nigdy nie da się w pełni przewidzieć, co może im chodzić po głowie, i czego mogą się dopuścić w przeciągu kilku następnych sekund - przecież równie dobrze mógł się okazać psychopatą, który atakuje dla samej radości atakowania, i może za chwilę skierować to wielkie ostrze w ich stronę, czyż nie?
Cóż, w takim razie mieli dużo szczęścia - Natsume nie zamierzał ich skrzywdzić, a nawet wręcz przeciwnie.
Drwale, słysząc że Yuki przybył tu ku pomocy, od razu zerwali się na równe nogi i poprosili go o skupienie się na sytuacji w środku, jako że tam była zamknięta dziewczynka imieniem Natsu - najwidoczniej to ona była teraz spadkobierczynią rodu Tanuki. Klon uniósł dłoń uspokajająco, po czym sięgnął po wbity w jego ramię bełt, i z lekkim chrobotem lodu wydobył go i odrzucił na bok.
Chwilę później zaczęła się zbliżać Haru, widocznie spanikowana i poirytowana. Cóż, o ile to pierwsze było zrozumiałe, o tyle to drugie było zupełnie niepotrzebne. A jeśli teraz jeszcze spróbuje się dostać do środka, równie dobrze może zostać porwana przez osoby w środku i wykorzystana przeciwko jego oryginałowi - a wtedy krew musiałaby zostać przelana. Dlatego też, widząc że planuje go ominąć i wtargnąć do wnętrza, po prostu doskoczył do niej i złapał zimną ręką za kark. Tak, by zatrzymać, ale nie tak by skrzywdzić.
-Uspokój się - powiedział stanowczo. - Jestem klonem, mój oryginał właśnie zamiata podłogę ochroniarzami Kitsunego, jak zresztą możesz zobaczyć przez okno. Jeśli wejdziesz do środka, mogą cię wykorzystać jako kartę przetargową - a wtedy może polać się krew.
Puścił dziewczynkę.
-Zaufaj mi. Natsu będzie bezpieczna.
Z tymi słowami sam odwrócił się i ruszył w kierunku wejścia, chowając przy tym Kubikiriboucho na plecy. W środku i tak do niczego się nie przyda, a nawet może przeszkadzać - lepiej będzie, jeśli wielki oręż pozostanie poza sytuacją. W razie czego pięści tu wystarczą.

W tym samym czasie, oryginalny Natsume stał dumnie wewnątrz pomieszczenia, powoli przechadzając się z boku na bok, tak by cały czas trzymać się w pobliżu kucającej dziewczyny. Shiroi Shi cały czas miał w pogotowiu, gdyby którykolwiek z obecnych spróbował jakiegoś niepotrzebnego ruchu - ale, sądząc po gestykulacji Kogana, chyba zaniechał prób ataku i wymuszania czegokolwiek na ukrytej za zamaskowanym Natsu. Yuki uśmiechnął się krzywo pod maską - ale tego raczej nikt nie miał szans zauważyć. Obaj miecznicy zobaczyli również, jak lodowy klon Akahoshiego w ułamek sekundy znokautował wszystkich kuszników trzymających drwali w niewoli - i Kitsune widocznie zrozumiał, że jego przewaga została zniwelowana. A to, że stojący tam klon miał identyczne odzienie? Mógł to być klon, mógł to być inny wojownik noszący ten sam strój - tylko wyobraźnia była ograniczeniem.
-Więc tradycja interesuje was na tyle, że aby ją złamać, chcecie naznakować młodą dziewczynę jak bydło - powiedział pogodnym, wręcz radośnie ociekającym sarkazmem tonem. - Ma sens.
Westchnął ciężko.
-Czy ta tradycja musi oznaczać walkę na śmierć i życie? Nie jest to aby... kontrproduktywne, pozbawiać drugą stronę silną i sprawną osobę?
Ostatecznie jednak wzruszył ramionami.
-Cóż, widzę pewne rozwiązanie... - Parsknął śmiechem. - Jako że w moich żyłach płynie krew rodu Tanuki, w teorii to ja mógłbym walczyć za Natsu.
Obrócił na moment głowę w stronę dziewczyny.
-Ale, jako że nie należę per se do głównego trzonu, nie ode mnie to zależy - ta decyzja należy do samej Natsu. Zresztą, to może być też kwestia honorowa - a tego mojej dalekiej kuzynce ujmować nie zamierzam. Wtedy istniałaby jeszcze jedna możliwość...
Ponownie się zaśmiał pod maską. Przecież termin walki nie jest już teraz, prawda? Równie dobrze mógłby wykorzystać ten czas, żeby po prostu poduczyć Natsu przed walką - sądząc po tym, jak trzymała prawidłową gardę z nożem, mogła mieć trochę wiedzy i talentu - kwestia przyuczenia i wyciągnięcia tego na wierzch. Spodziewał się, że dziewczyna odmówi - widać było, że jest dumną członkinią swojej rodziny, i nie odpuści tej sytuacji.
A czy przyuczając ją, nie poprowadziłby zamysłu Kenseikai - znajdować i szkolić utalentowanych?

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 15/?

---

To, czego mógł być pewien klon Natsume to fakt, że Haru jest raczej mocno niecierpliwa i zdecydowanie "preferuje" działanie na szybcika - od proszenie nieznajomych o pomoc, po wbieganie w sam środek poważnej kabały, w której była ostatnim "niezbędnym elementem". Szybki i pewnych chwyt silną ręką wystarczył, by dziewczynka momentalnie znieruchomiała - mimo, że widziała skuteczność Natsume, to dopiero teraz mogła odczuć jakąś siłą i sprawnością władał, a nie był to koniec niespodzianek. Kiedy bowiem klon wyjaśnił nie tyle kim, a czym jest, młodsza z sióstr Tanuki odtworzyła szerzej oczy i niemalże skamieniała, uświadamiając sobie, z kogo tutaj sprowadziła - tajemniczy shinobi. Sprawy teraz nabrały zupełnie innego obrotu, z jednej bowiem strony raczej na pewno nic im już nie groziło, z drugiej... czego ten człowiek sobie za interwencje zażyczy?
- Dobrze, tak zrobię. - odpowiedziała krótko, grzecznie pokorniejąc i wycofując się w stronę drwali, z którzy oblegli ją szczelnie wypytując o zdrowie i w ogóle, a klon mógł skierować się spokojnie w stronę wejścia - pytanie tylko, czy wejdzie, czy jedynie będzie "stał" na czatach...

"Negocjacje" trwały... Zdecydowanie, wszelkie karty atutowe trafiły teraz w ręce Natsume i tylko od niego zależało, jak będzie nimi grał, a po prawdzie mógł zrobić całkiem wiele - w chwili obecnej dezinformacja jaką zastosował sprawiała, że Kitsune musiał szybko dokonywać wyborów, nie był obecnie w stanie ani potwierdzić, ani zaprzeczyć przedstawionej przez niego wersji - pewne było jednak to, że dwóch posiadających ogromne ostrza, tajemniczych wojowników pojawiło się dosłownie znikąd i bez większego trudu położyli wszystkich ludzi, jakich ze sobą zabrał. Co więcej, Natsu poczuła się pewniej, bowiem wstała z ziemi, co prawda, nie wyglądało na to, że ufa zamaskowanemu mężczyźnie, albo rozpoznaje w nim krewniaka, ale może to wszystko tylko przez stres, wywołany całą tą sytuacją? Cóż, pewne było jedno, zamaskowany szermierz stał po jej stronie i lepiej go nie drażnić...
Pierwsze słowa Natsume jasno deklarowały, że widział całą sytuację z góry, oczywiście, można by próbować udawać, że jest to jedynie blef, ale to chyba byłoby nazbyt naiwne, więc może najlepiej tego zupełnie nie poruszać? Co innego jego dalsze słowa, tutaj Kogan miał się do czego i jak odnosić.
- W każdej walce istnieje możliwość śmierci. Jak widzę, zdajesz sobie z tego doskonale sprawę, Iori-san. - odpowiedział Kogan, spoglądając na swoich pachołków, którzy powoli zbierali się już z podłogi, ale nie wykazywali agresji, byli oszołomieni tym co ich spotkało i rzucanie się na tego, który przed chwilą porozkładał ich po kątach nie specjalnie im się podobało, podobnie... jak dalsze słowa Natsume o tym, że mógłby zastąpić w walce Natsu. O ile do tej pory Kogan zachowywał zimną krew, to teraz na jego czole pojawiły się kropelki potu, a oddech przyspieszył - type symptomy zdenerwowania...
- To ja będę walczyła... kuzynie. - odezwała się Natsu, która widać było nie zamierzała korzystać z okazji, jaką byłoby wysłużenie się bitnym i tajemniczym jegomościem. Czy była to tylko kwestia honoru, czy może jednak wynikało to z nieco większego obycia w świecie i bardziej zimnego niż Haru umysłu i oceny sytuacji - to pozostawało w tej chwili tajemnicą. Cokolwiek tym powodem jednak nie było, Kogan nieco się uspokoił, ale wcale nie tracił czujności. Sytuacja mogła się w każdej chwili ciągle odwrócić w bardzo niekorzystny dla niego sposób, więc należało spróbować się ulotnić, najlepiej teraz.
- Cóż, jeśli pozwolicie, zabiorę swoich ludzi i opuszczę waszą posiadłość. - rzekł gotów do skoku, zarówno w stronę drzwi, jak i... okna. Trudno orzec, czy uciekłby przed Natsume, na razie stale starał się zachowywać pozory opanowania, ale jasne było, że dalszego starcia się obawia, a raczej... jego wyniku. Kogan nie był tchórzem, walka go nie przerażała, raczej jej wszelakie konsekwencje...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.

[Natsume Yuki]

Na szczęście prosta informacja przekazana przez klona zdołała dotrzeć do zapalczywej główki Haru, i sprawiła że natychmiast się uspokoiła - i spojrzała na całą sytuację z innej perspektywy. Skoro już zrozumiała, że nie był on zwykłym szermierzem, a wręcz shinobi, mogła sobie w końcu uświadomić że może faktycznie wyjdą z tej sytuacji cało - i to wszyscy, wliczając (zgodnie z jej życzeniem) drugą stronę, u której straty również były zerowe, jeśli nie liczyć obić i utrat przytomności. Brązowowłosa wycofała się, akceptując słowa klona, i ruszyła w stronę pracujących u nich drwali, którzy od razu ją otoczyli i zaczęli wypytywać, czy wszystko z nią w porządku. Klon skinął lekko głową, widząc że sytuacja się unormowała, i przygotowując Kubikiriboucho, zbliżył się do wejścia do domu. Stanął obok drzwi i otworzył je, jednak nie wchodził do środka - tylko obserwował, by upewnić się że osoby w środku nie zrobią niepotrzebnych ruchów.
Trójka mężczyzn, widząc że sytuacja obróciła się zupełnie przeciwko nim, przeszła do defensywy, nie ryzykując niczego co mogłoby bardziej zirytować zamaskowanego "Ioriego". Słysząc wypowiedź Kogana, Yuki wzruszył ramionami.
-Zdaję. I śmiem wnioskować, że skoro znasz się na szermierce, to wiesz że istnieje też coś takiego jak "ograniczanie się". Poza tym, drewniane miecze również działają wystarczająco dobrze, czyż nie?
Zmrużył oczy i lekko się uśmiechnął za maską, gdy zobaczył że głowa rodu Kitsune zaczęła czuć panikę przed myślą że miałby stanąć w szranki przeciwko domniemanemu kuzynowi przed chwilą zastraszanej nastolatki. Pozwalało to ocenić, że nawet jeśli znał się na walce - nie był w niej na tyle ekspertem, by czuć pewność w swoje umiejętności. Może więc, jeśli Natsu stanęłaby z nim do walki, miałaby ona rzeczywiste szanse? Dopóki nie zobaczyłby duetu w akcji, ciężko byłoby mu się określić - ale ziarno niepewności w Kitsune zostało zasiane, a to najważniejsze.
Kiedy Natsu się podniosła, Yuki zwrócił głowę w jej kierunku, a następnie skinął głową. Spojrzał wtedy na Kogana i wzruszył ramionami.
-Cóż, taka jest jej odpowiedź. W takim razie mniemam, że w dzień pojedynku wszyscy się stawią zgodnie z tradycją?
Następnie, gdy Kogan spytał o możliwość opuszczenia siedziby, ponownie wzruszył ramionami.
-To już decyzja Natsu, ja się podporządkuję. Tylko na odchodne polecam pozbierać tamtą trójkę z podłogi, chyba zasnęli na służbie.
Następnie sięgnął do maski, by odsłonić tylko ćwierć swojej twarzy - tak, by Kogan mógł spojrzeć na lodowate, złote oko zamaskowanego, przy okazji nie widząc całej reszty.
-Pamiętaj jednak - jeśli ponownie spróbujesz takiego wyskoku, osobiście upewnię się by to - tu wskazał dłonią na leżący w kominku rozgrzany pogrzebacz - znalazło się po samą rękojeść w Twojej rzyci. Mam nadzieję, że się rozumiemy.