Gospoda pod Samotnym Wilkiem

[Senju Hyojin]

Może i go tam poznała, ale w końcu miała być uprzejmą kelnerką, która w dobry sposób miała traktować gościa lokalu.
- Polecam również ramen, na dzisiejszy dzień idealnie rozgrzeje - przeczytała menu kilka razy, więc wiedziała co mniej więcej oferuje lokal. Poza tym chciała zabłysnąć zaradnością i nakręcaniem biznesu gospodarzowi. Chwilę później zniknęła w kuchni odnosząc zlecenie i wracając na salę, gdzie starała się zająć każdym potrzebującym tego klientem lokalu. W między czasie, kiedy nie wydawała dań ani nie zbierała zamówień starała się posprzątać bar, któremu należało się trochę powiewu świeżości. Dzień mijał spokojnie, ruch był średni, typowy dla takich lokali. Większość zamawiała jakieś danie, do tego alkohol, sake czy soju oraz piwo.

[Numa]

~Misja rangi D
Senju Hyojin
26/15
Koniec misji D

---

Hyojin jednak odnalazła się w zadaniu jakie spoczęło na niej. Zdecydowanie nie była to praca dla niej prawdopodobnie ciężko będzie odbywała się reszta tego dnia. Jednak mimo kłótni z właścicielem bo tak można nazwać tą scenę nadal były w niej zwykłe chęci zarobku. Ba pieniądze były tym co kręciło całym życiem. Nawet wykazała chęci nagonienia dodatkowego zarobku co o dziwo udało się dość skutecznie. Odpowiedział jej pierwszy klient.
-Skoro polecasz to poproszę.
Po dotarciu do kuchni o odniesieniu zlecenia udało się dostarczyć posiłek pierwszemu klientowi który w spokoju zjadł i wyszedł płacąc. Wówczas dziewczyna dokończyła resztę porządków.


***********

Minęło kilka godzin w pracy młoda Senjiu dała sobie radę w nowym zadaniu przed jakim została postawiona. Mimo tego że była niedoświadczona to ludzie przywykli raczej oczy na pomniejsze błędy. Mała lokalna społeczność wiele wybaczała. Nie była również sama reszta obsługi okazała się jednak dość pomocna gdy uznała że stara się pracować razem z nimi aby zwyczajnie Gospoda mogła funkcjonować normalnie. W końcu około godziny 3 w południe przybył ponownie właściciel. Wyglądał na zadowolonego. Podszedł do nowej kelnerki i spokojnie odpowiedział jej.
-Dobrze dajesz radę teraz masz trochę czasu dla siebie proszę oto twoja pierwsza wypłata pewnie ci się przyda. Teraz sobie odpocznij podejrzewam że pewnie pójdziesz sobie jednak jeśli będziesz potrzebować pieniędzy z prostej pracy zawsze możesz wrócić przyda się kelnerka. - Następnie któraś z innych kelnerek zawołała właściciela. Wyglądało więc na to że Hyojin jest już wolna ma pieniądze i również może prawdopodobnie ubrania robocze są do zwrotu. Trochę dziwnie było by w nich się poruszać z racji na wyszyte logo restauracji.

[Miyuki Hyūga]

Śledzenie ojca okazało się o dziwo skuteczne i zielonowłosa z drobnymi trudnościami dotarła do celu jego wędrówki. A przynajmniej postoju. Stojąc na krańcu uliczki i obserwując jak jej ojciec wkracza do budynku Miyuki zamyśliła się.Gospoda... dziwny dobór miejsca. Chciał kogoś spotkać? Ściany mają przecież uszy. Parawan to nie kamień. A rozmowa o czyjejś śmierci nijak nie nadaje się do miejsca publicznego spożywania posiłków. Nie żeby maniery były najważniejsze w takich czasach... ale ten wybór nie był ani praktyczny ani estetyczny. Co było dla niej korzystne. Aż nazbyt. W miejscu tak ruchliwym jakoś wmieszają się w tłum a przedzielona pawanami sekcja nada się wręcz idealnie do podsłuchania słowo w słowo o co chodzi.
Po co chciała podsłuchiwać? Cóż. Miyuki podejrzewała że może być to być informacja o śmierci jakiegoś dalekiego kuzyna a sama misja nie będzie czymś w co będzie w stanie interweniować... ale i tak chciała wiedzieć. Osoba trzymana w ciemności po wyjściu na światło dnia ślepnie. Nie chciała by jej ignorancja i niewiedza zrobiły kiedyś to samo z jej osądem. Staruszek mógł sobie ją trzymać w klatce ale nie miała zamiaru pozwolić doprowadzić się do stanu w którym po jej otwarciu została by od razu rozszarpana. Chciała wiedzieć w co może a w co nie może wierzyć.
Po cichu odliczyła powoli do czterdziestu. Musiała uwzględnić czas na powitanie przez obsługę, potwierdzenie rezerwacji lub wybranie nowego stolika i samą drogę do niego ,która będzie zapewne dłuższa z powodu schodów. Nie chciałą by przy wejściu powitał ją wzrok ojca z półpiętra. Następnie odwróciła swój wzrok w stronę swojego "opiekuna" i przejechała wzrokiem po jego postaci.
Nie masz czegoś na zmianę?
Po chwili jednak uświadomiła sobie, że proszenie go o zdjęcie ubioru zapewne tylko pogorszyłoby sytuację. Machnęła więc ręką ucinając pytanie i ruszyła w kierunku drzwi gospody.

[Jun'ichi]

Opiekun Dojo w ciszy kroczył za młodą panienką, która najwyraźniej uznała że działanie na własną rękę w czasie wojny jest dobrym pomysłem. Nie mógł jednak sprzeciwić się jej życzeniom, musiał słuchać i wykonywać polecenia bo jak to sama panienka powiedziała "Hyuga musi słuchać".
Idąc kilka kroków za nią, Jun'ichi zastanawiał się do czego ta niepozornie wyglądająca, aczkolwiek urocza osóbka jest zdolna i jak daleko posunie się w swoim małym nieposłuszeństwie względem ojca. Chłopak nie był głupi i wiedział, że Noriaki-sama z pewnością nie pochwaliłby tego, że jest przez nią śledzony. Jednocześnie popierał jednak ten pomysł bo sam był ciekaw powodu jego wizyty w takim miejscu. Póki co milczał, obserwował i starał się analizować swoim małym móżdżkiem zachowanie panienki, którą oczywiście bezustannie obserwował, czuwał i starał się chronić.
Kiedy dotarli na miejsce, kaleka niemal wpadł na dziewczynę, która zatrzymała się nieopodal wejścia jakby przewidywała, że Noriaki-sama może zaraz zawrócić, a wtedy spotkanie w drzwiach gospody mogłoby przerodzić się w niemiłą rozmowę. Tutaj Jun'ichi zanotował w głowie, że panienka mimo młodego wieku i zapewne braku większego doświadczenia, jest sprytna i przewidująca - było to godne szacunku i pokazywało, że płynie w niej prawdziwa krew rodu Hyuga.
Stali tak dłuższą chwilę, na oko około minuty co tylko utwierdziło chłopaka w przekonaniu, że dziewczyna nie zwątpiła w cel swojej "misji", a zachowywała ostrożność. Kiedy jednak odwróciła się do niego z dość dziwnym pytaniem, kaleka zwyczajnie zapomniał języka w gębie i wybełkotał tylko coś niezrozumiałego na co dziewczyna machnęła ku niemu dłonią.
Dałeś popis, pajacu... - skarcił sam siebie w myślach po czym ruszył za dziewczyną do środka, uważając by nie wpaść na nią ani nikogo innego w budynku.
Był to pierwszy raz, kiedy Jun'ichi wchodził do takiego miejsca. Nigdy nawet nie pomyślał aby iść do gospody bo i po co? Był dzieckiem, wyrzutkiem rodziny, nie miał prawa zaznawać uciech życia bo nawet nie do końca wiedział co może być za nie uznane. Jedynym co wiedział to fakt, że może go tu spotkać coś nieprzyjemnego, zwłaszcza jeśli na jaw wyjdzie ich tożsamość. Nie śmiał jednak sugerować panience porzucenia planów śledzenia ojca, nie na tym polegała jego rola.

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA HYUUGI MIYUKI I HYUUGI JUN'ICHIEGO (GRUPOWA, WOJENNA)
"Lovely life"
5/45
Noriaki wydawał się Was nie widzieć - albo udaje, że nie widzi? Cóż, jakkolwiek jest, obie możliwości chyba są dla Was dobre. Na tyle, by uniknąć scen i trudnych spotkań, które musiałyby obfitować w wyjaśnienia.
Ludzie obserwują Was ze zdziwieniem - kelnerka, która do Was podchodzi, ma oczy jak pięć ryou i jeszcze jej się powiększają, no bo ej, serio, panienka i taki obszarpany oberwaniec z maską, jak to wygląda? Toż to idealne źródło do plotek!
Sala jest dość duża, pełno w niej ludzi, a stoliki wyglądają na oblężone jak diabli.
Kelnerka - wysoka, czarnowłosa, z białymi oczami, klasyczna w swojej urodzie - podchodzi, tłumiąc zakłopotanie. Nigdzie nie widać Noriakiego, a przynajmniej nie na tym piętrze. Zauważyliście jednak Hizashiego - tego, który już docenił kunszt, uroki Jun'ichiego, uwierzył w zdolności kalekiego chłopca. Teraz...wydaje się zdenerwowany. Odbiera od kelnerki dwie szklanki sake, po czym udaje się na górę, na wyższe piętro, jakby bardzo mu się gdzieś spieszyło. Ponieważ jednak zaraz za nim po schodach wchodzi sporo ludzi, sporo osób postanawia też zejść po swojej stronie, musicie trochę poczekać.
Gdy już dostajecie się na piętro, ukazuje się Wam szereg szczelnie zamkniętych drzwi do pokoi. Na korytarzu stoi kilku mężczyzn ze szklankami, rozmawiając głośno i wesoło. Wyglądają na już nieźle wstawionych; zresztą korytarz jak korytarz, rośliny, drzwi, dywan, jasne kolory, rysunki wilka i numery na drzwiach - nic nadzwyczajnego.

[Jun'ichi]

Po wejściu do środka, Jun'ichi wpadł w dziwny, nawet dla niego niezrozumiały zachwyt. Mieszanka zapachów jedzenia i trunków była niesamowicie intensywna i sprawiała, że w brzuchu chłopca od razu zaburczało. Oczy niczym szalone przeskakiwały na kolejne, siedzące i przechadzające się po knajpie osoby, które były w różnym stanie upojenia, zadowolenia, różnych statusów i wyglądów. Chłopak pierwszy raz był w tak wymieszanym miejscu, czuł się tutaj dziwnie dobrze, bo nie rzucał się tak bardzo w oczy, przynajmniej takie miał wrażenie - bo kto zwróci uwagę na małego zapaśnika kiedy wokół tyle dobrego jedzenia, picia i ładnych kelnerek?
Gdzieś w tumie oczy chłopca wypatrzyły znaną osobę - pana Hizashiego! Jun szybko zanotował, że niósł on dwie szklanki, więc z całą pewnością udawał się na jakąś rozmowę w cztery oczy. Czyżby jego towarzyszem był ojciec panienki? Widząc jak duży ruch panuje w pomieszczeniu, nie było trudno domyślić się, że lada moment cel zostanie zgubiony. Aby tego uniknąć, chłopiec postanowił niepostrzeżenie, pod swoją biało-czarną maską aktywować na chwilę Byakugan, by wypatrzeć nim gdzie zmierza pan Hizashi oraz gdzie podział się ojciec panienki.
Po dotarciu na górne piętro, Jun'ichi postanowił trzymać się jak najbliżej panienki, którą chciał chronić za wszelką cenę. Wiedział, że ludzie pod wpływem alkoholu gotowi są atakować nawet niewinnych, nawet młodych, NAWET kobiety! Chłopak chciał ułatwić panience dotarcie pod drzwi, za którymi siedział jej ojciec, jednak sprawdzał też inne pomieszczenia. Może któreś z sąsiadujących jest puste i można byłoby z niego podsłuchać o czym debatują ważni Hyuga? W końcu taki był zamiar panienki - tak myślał Jun'ichi.

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA HYUUGI JUN'ICHIEGO (WOJENNA)
"Lovely life"
9/45
I panienka, i kawaler weszli na piętro, bardzo dobrze. Pytanie: co dalej?
Zdecydowane kroki, jakie stawia Miyuki, są...Cóż, trudne do dogonienia, ale nie niemożliwe. Jakoś sobie radzisz, z maską, z tym wszystkim, z kalectwem, które cię ogranicza - albo to ty sam sobie te ograniczenia narzucasz? Do odważnych świat należy...!
...czy jakoś tak.
Miyuki zbliża się powoli do drzwi, na palcach, cicha, uważna, skupiona. Zieleń jej włosów odcina się ostro od bieli oczu i od barwnego stroju, czyniąc z niej istne marzenie surrealisty; bazę kolorów, które same w sobie tętnią życiem.
Za drzwiami słychać głosy - przyciszone, ostrożne, dyskretne. Noriaki i Hizashi wyraźnie nie chcą być usłyszani, starannie dobierają słowa; słychać też co jakiś czas odgłos napełnianych szklanek. Udaje Ci się wyłapać pojedyncze frazy typu "jebana wojna", "trudna sytuacja", "ciężko powiedzieć". Trudno jednak odnieść to do czegoś konkretnego - zwłaszcza, że w tym momencie na schodach słychać kroki. Ktoś idzie. I kieruje się dokładnie w Twoją stronę...

_________________________________________
Ze względu na kompletny brak kontaktu z Miyuki misję dokończy sam Jun'ichi.

[Jun'ichi]

Stojąc na korytarzu razem z panienką, Junichi starał się dowiedzieć czegokolwiek na temat aktualnie toczonej wojny. Był ciekaw tego co się dzieje, w końcu sam był już niewielką, ale jednak częścią tego konfliktu i uważał, ze jako członek klanu... mimo że niechciany, powinien się interesować takimi sprawami i ewentualnie zrobić wszystko by okazać się pomocnym.
W międzyczasie skryte pod maską oczy co jakiś czas zerkały na zielonowłosa panienkę. Jun'ichi nie znał jej właściwie wcale, ale intrygowała go, jej zachowanie było niestandardowe i w przeciwieństwie do pozostałych, nie traktowała go z góry za to jak wyglądał - traktowała go z góry tak jak każdego innego. Chłopak był ciekaw z czego wynika takie jej zachowanie i czy w rzeczywistości za tą śliczną buzią kryje się miła i dobra dziewczyna, czy może jest to jej naturalna postawa do której trzeba się po prostu przyzwyczaić.
Z wychwyconych urywków rozmowy Hizashiego z ojcem panienki, wywnioskować można było, że sytuacja jest zła i może nawet Hyuga przegrywają tą wojnę. Jeśli dorzucić do tego fakt, że wszyscy rozmówcy pili alkohol, z pewnością mieli nie lada problem z jakąś kwestią. Jun'ichi bardzo chciał pomóc, chciał wiedzieć co się dzieje, ale wiedział też że nie ma najmniejszego prawa by wtrącać się w tak ważne rozmowy.
Kiedy po chwili podsłuchiwania ze schodów dobiegły zbliżające się kroki, chłopak bez dłuższego namysłu chwycił panienkę za nadgarstek i zaczął szybko oddalać się spod drzwi. Chciał schować się razem z nią za jakimś kwiatem, meblem czy po prostu za ścianą o ile jego oczy wypatrzą taką możliwość. W najgorszym wypadku planował użycie techniki zmiany wyglądu jednak obawiał się, że nie ma już na to czasu, a dodatkowy przedmiot może wzbudzić podejrzenia ludzi, którzy znają to miejsce.
Panienko, musimy się ukryć. Szybko! - szepnął do dziewczyny, aby ta nie wyrywała mu się podczas całego zamieszania.

[Asaka]

Misja Wojenna C
Jun'ichi
11/30 +3

Dzięki aktywowanemu Byakuganowi Jun bez problemu mógł stwierdzić dokąd to poszedł wypatrzony przez niego w tłumie i znany mu już pan Hizashi, wysoki, o kruczoczarnych włosach – nawet teraz spiętymi w kitkę, choć miast wojskowego stroju, w którym Jun go poznał, miał teraz na sobie wyjściowe, męskie kimono. Niesione dwie szklanki faktycznie mogły być jakąś wskazówką, że będzie się tutaj z kimś widzieć, z jakąś jedną osobą, ale równie dobrze mogło być tak, że… obie szklaneczki były dla niego. Przecież nie od dzisiaj wiadomo, że Hizashi lubi sobie wypić. Instynkt jednak Juna nie zawiódł tym razem, a Byakugan wszystko potwierdził, bo po chwili śledzenia mężczyzny, bez choćby przemieszczenia się o krok, chłopak widział, jak mężczyzna wędruje korytarzem na piętrze wyżej, jak nogą puka do jednych z drzwi, które za chwilę rozsunęły się, a za nimi… stał nie kto inny jak ojciec Miyuki właśnie. To świetnie się składało, prawda? Miyuki chciała wiedzieć co tutaj robi jej rodziciej, Jun był zainteresowany panem Hizashim. A tak się świetnie składało, że wszystko prowadziło do tych jednych, konkretnych drzwi na piętrze. Na nieszczęście żaden z pokoi obok zajętego przez Noriakiego i Hizashiego nie był pusty, nie było więc szans, by wślizgnąć się do któregoś, by później tulić się do ściany i podsłuchiwać niezauważenie.
Chwilę później oboje znaleźli się już na górze.
Aby przedostać się do tych jednych drzwi, pod którymi oboje, Miyuki oraz jej strażnik, Anioł Stróż, Jun’ichi, czaili się jak małe dziewczynki, by podsłuchać, o czym rozmawiają dorośli – musieli przejść kilkanaście metrów korytarza i wyminąć tych kilku wstawionych już mężczyzn. Pytanie tylko, czy byli wstawieni od wczoraj, czy po prostu kontynuowali jakąś zabawę od samego rana, skoro wcale nie było jakoś specjalnie późno? Ach, nieistotne, toż to tylko trzech, w porywach do czterech mężczyzn (gdy któryś wszedł, bądź wyszedł z jednego z zamkniętych pokoików), którzy zresztą niezbyt zainteresowali się młodym kaleką i zielonowłosą dziewczyną. Na korytarzu panował przyjemny spokój, jednak nadal na piętro docierały hałasy z dołu, bądź jakieś głośniejsze zawołania wspomnianych już mężczyzn. Kroków na schodach co prawda żadne z nich nie usłyszało, było nieco za daleko, zresztą gromki śmiech z pokoju obok nieźle to zagłuszał, jednak kroczki po korytarzyku już dosłyszane zostały. Zerknięcie w tamtą stronę nic nie pomogło, bo pokaźny brzuch jednego z panów całkiem nieźle przysłaniał widok.
- Coo? – Miyuki była całkowicie zdezorientowana, ale dała się pociągnąć przez Juna, który faktycznie wypatrzył tutaj jakąś donicę z rozłożystym kwiatem, za którym ukryli się, przyciskając swoje plecy do ściany.
Chwilę później ich oczom ukazał się okropny potwór, największy przeciwnik świata – wysoka, czarnowłosa kelnerka z białymi oczami, która przywitała ich w gospodzie. Niosła w rękach tacę, a na niej dwie miseczki, najpewniej z przekąskami. Trudno powiedzieć, czy zauważyła to chowanie się w popłochu czy nie, w każdym razie zaraz oparła tacę na jednej ręce, zapukała dwa razy po czym rozsunęła drzwi i weszła do środka. Z tej pozycji Jun, jeśli nie miał nadal załączonego Byakugana, nie miał szans zobaczyć, co dzieje się w pokoju, ale wszystkiego można się było spokojnie domyślić – że położyła miseczki na stole w pokoju. Jun usłyszał głos kobiety, mówiła coś dość cicho, na to padła odpowiedź jednego z mężczyzn i chwilę później kelnerka wyszła z pokoju.
Bynajmniej nie zamknęła drzwi i wróciła korytarzem w stronę schodów, a stanęła odwrócona w kierunku donicy.
- Wasza dwójka. Nie chowajcie się i tak was widziałam. Państwo Hyuuga mają wam coś do powiedzenia – nie wiedziała tak na dobrą sprawę tego, z kim ma do czynienia, ale podsłuchiwanie pod drzwiami już stawiało ich w dużo gorszej pozycji.
Oczy Miyuki rozszerzyły się z zaskoczenia i przerażenia jednocześnie, że została przyłapana na gorącym uczynku. I co teraz? Gotowa była wychynąć zza krzaczka, zresztą… Skoro i tak byli widziani, to nie było co kombinować. Bała się tylko tego, co zobaczy w oczach ojca, jego nagany… Przestąpiła krok, by wychynąć zza donicy.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun'ichi]

  Ukryty tekst

Chłopiec wciskał się plecami w ścianę najmocniej jak tylko mógł, chociaż dobrze wiedział że bardziej schowany przed kelnerką już nie będzie. Jedną ręką zasłaniał Miyuki jakby obawiał się, że bez tego dziewczyna wypadnie twarzą do przodu i zdradzi ich pozycję. Bał się? Oczywiście, że tak! W końcu całe życie był posłuszny, wykonywał polecenia, robił co mu kazano, a i tak w większości przypadków kończyło się to dla niego srogim kazaniem i groźbami, a nawet opluwaniem czy biciem. Teraz natomiast łamał wszelkie zasady, przeciwstawiał się poleceniom i ryzykował... wszystkim? Przecież nie miał nic więc co mógł stracić?
Jego białe (dezaktywowane już) oczy próbowały dostrzec co działo się w środku jednak było to niemożliwe. Jedynie dzięki domysłom i słuchowi chłopak mógł ocenić, że kelnerka po prostu zostawiła zamówienie, wymamrotała coś i zaczęła zawracać.
Chyba nas nie zauważyła... - szepnął Jun'ichi do panienki Miyuki, wypuszczając z ulgą trochę powietrza z płuc.
Dopiero po chwili uszy chłopca wyłapały, że coś jest nie tak - drzwi nie zostały zamknięte, kelnerka zatrzymała się i nagle... odezwała się do nich. Jun'ichi dosłownie zamarł, nie wiedział co powinien uczynić ale po chwili z tego stanu wyrwała go świadomość, że cały czas blokuje ręką panienkę. Oprzytomniał, opuścił rękę i opadł na kolana podpierając się rękoma o ziemię.
Panienko... to moja wina. Przepraszam. Proszę pozwolić mi wziąć całą winę na siebie. - wyszeptał Jun'ichi czując że to jedyne wyjście z tej sytuacji. Nie było potrzeby, aby pełnoprawna członkini klanu, śliczna i młoda panienka otrzymała karę za jego niekompetencję.
Zamaskowany kaleka wstał po chwili na równe nogi i ze spuszczoną głową skierował się w stronę otwartych drzwi. Kiedy znalazł się przed nimi, nawet nie odważył się unieść wzroku. Zamiast tego padł na kolana i niemal uderzył głową o podłogę składając przy tym dłonie w błagalnym geście.
Proszę mi wybaczyć... Nie! Proszę mnie ukarać! Zasłużyłem na to swoim niegodnym zachowaniem! - czarno-biała maska wciąż stykała się z dłońmi opartymi o podłogę. Chłopiec bał się unieść wzrok, wiedział że srogie spojrzenia jakie może tam dostrzec z pewnością zabiją go na miejscu.

[Asaka]

Misja Wojenna C
Jun'ichi
13/30 +3

W pierwszej chwili Miyuki z równym niedowierzaniem co Jun’ichi kiwnęła głową, o wszystko wskazywało na to, że faktycznie ten mały fortel się udał. Aż nie wierzyła w to, co właśnie miało miejsce i też niemal z ulgą wypuściła powietrze, tylko po to, by za chwilę żołądek podjechał jej do gardła. Kelnerka wcale nie odeszła – mało tego, patrzyła wprost na nich, kryjących się za donicą i wzywała ich do siebie. Jun’ichi padł na kolana, kajając się przed zielonowłosą, która patrzyła na niego z góry i kiwnęła głową, zezwalając mu na to, co chciał zrobić. Taki był jego obowiązek, czyż nie? Dostał wyraźne polecenie, że miał ją chronić, tylko czy przed jej własnym ojcem również…? Chyba nie tak miało to działać.
Chłopak podniósł się, przemaszerował do drzwi i padł na kolana obok stojącej obok kelnerki, która czekała, aż to drugie nieszczęście wyjdzie zza kwiatka. Długo czekać nie musiała, bo Miyuki wychynęła zza niego zaraz za kaleką, lecz w przeciwieństwie do niego – głowę niosła wysoko. Nie padła na kolana tak, jak zrobił to jej strażnik, jednak, gdy wejrzała przez otwarte drzwi do pokoju i zobaczyła swojego ojca… Przekombinowała, wiedziała to. I przesadziła. Jak tutaj w takich warunkach zasłużyć na jego aprobatę? Jak zobaczył, że jest godna by reprezentować ród, skoro przyłapano ją tak prędko i to na tak haniebnym czynie? Jun błagał o ukaranie go, a ona mogła jedynie patrzeć w oceniające oczy ojca. To, że siedział tam z nim jeszcze jeden mężczyzna, którego nie miała prawa znać, to inna sprawa.
Noriaki chyba nie spodziewał się tego, co zobaczy. Że jego własna córka… Zdziwienie, które na krótką chwilę zagościło na jego twarzy, bardzo szybko zniknęło, zamieniając się w niezadowolenie i zawód.
- To jakieś dzieciaki, Noriaki – Hizashi prychnął pod nosem i warknął, gapiąc się to na płaszczącego się Juna, to na stojącą obok Miyuki, która zaraz jednak spuściła głowę, nie potrafiąc już wytrzymać palącego spojrzenia swojego ojca. - Gadać, co tu robicie. Ktoś was wysłał? – patrzył to na jedno, to na drugie i wyglądał tak, jakby miał zaraz wybuchnąć.
- Przepraszam, ojcze – to Miyuki wgapiała się teraz w podłogę, nie będąc w stanie odpowiedzieć na żadne pytanie, które zadał ten drugi mężczyzna. Hizashi drgnął, gdy dziewczyna nazwała jego rozmówcę ojcem i ewidentnie się zdziwił, bo jego brwi uniosły się nieco.
W tym czasie mężczyźni na drugim końcu korytarza zainteresowali się nieco sytuacją, na co kelnerka machnęła do nich rękami, dając najpewniej znać, żeby zajęli się swoją sprawą.
- Przepraszam za nich. To moja córka i jej opiekun – Noriaki wstał od stołu i pokłonił się drugiemu mężczyźnie w geście uniżenia. - Wrócicie teraz do domu. Tam porozmawiamy – Noriaki wycedził to niemal przez zęby, najwyraźniej siląc się na spokój. Nic mu z tego nie wyszło.
- Tak jest… - mruknęła zielonowłosa.

  Ukryty tekst

[Jun'ichi]

Opiekun Dojo w przerażeniu nasłuchiwał padających z ust starszych Hyuga słów. Spodziewał się srogiej reprymendy na oczach wszystkich w knajpie, może nawet fizycznej kary wymierzonej od razu, na miejscu. Tymczasem ich reakcja była znacznie bardziej łagodna, zupełnie jakby ten wybryk nie stanowił aż takiego problemu w kontekście innych, znacznie ważniejszych spraw. Prawdopodobnie chodziło o wojnę, w końcu takie słowa słyszeli wcześniej zza drzwi. Prawdopodobnie sytuacja na froncie nie przedstawiała się zbyt dobrze albo też zdarzyło się coś co dopiero przechyli szalę zwycięstwa na stronę rody Yamanaka.
Wreszcie chłopak postanowił nie pogarszać sytuacji i kiedy panienka o zielonych włosach mruknęła do ojca "tak jest...", Jun podniósł się powoli z ziemi, ciągle mając oczy wlepione w podłogę i tak też pozostało aż do kiedy nie zeszli z pola widzenia szanownych starszych.
Kiedy zeszli razem z panienką Miyuki na niższą kondygnację, chłopak ośmielił się wreszcie odezwać do niej chociaż był to ledwie słyszalny szept.
Przepraszam, powinienem lepiej nas ukryć. - gnębiło go poczucie winy, bo wiedział że o ile dla niego niewiele się zmieni, o tyle panienka może nie być przyzwyczajona do takich problemów, może negatywnie wpłyną one na jej dalsze losy i... może nawet skończy jak on sam. Tego nie życzył nikomu, zwłaszcza tak uroczym niewiastom.
Przez resztę drogi do domostwa z którego ruszyli, Jun'ichi nie odzywał się niepytany, nie chciał pogarszać i tak podłego zapewne nastroju dziewczyny, sam przy okazji rozmyślał coraz intensywniej nad rodzajem kary jaka go spotka.

[Asaka]

Misja Wojenna C
Jun'ichi
15/30 +3

Hyuga lubili grę pozorów, czy Jun’ichi jeszcze się tego nie nauczył? Tak długo już służył tym pełnoprawnym, wysoko postawionym członkom tej społeczności, że musiał już pojąć, że nie wszystko robiło się dla widoku i publiki. Nie powinno więc go dziwić, że Noriaki nie chciał robić publicznego kazania, reprymendy i wymierzania kary. Znacznie lepiej, dla wszystkich, byłoby, gdyby ta dwójka poszła do domu i tam w posiadłości zaczekała na powrót Noriakiego. Ale zaraz… Czy Jun i Miyuki nie podsłuchali, że Noriaki dostał jakąś pilną misję, przez którą wylądował… w gospodzie?
Ślepe wykonywanie rozkazu, bo jest się niżej w hierarchii to jedno, bycie nauczonym posłuszeństwa, niekwestionowanie niczego, co tylko się zobaczy czy usłyszy… Czy tak postępuje prawdziwy shinobi? Jun’ichi płaszczył się przed wyższymi rangą, w obecności osoby, którą miał chronić i jakiejś byle kelnerki i nawet nie zastanowił się, że osoba, która nazwała go „jakimś dzieciakiem” to mężczyzna, który zlecił mu poprzednią misję; że to osoba, której składał raport. Osoba, która teraz zdawała się go nawet nie poznawać, a przecież Jun był niesamowicie charakterystyczną personą. Stracił czujność. Choć to też mogła być tylko gra pozorów…
Nie poddanie się choćby cieniowi refleksji może kiedyś zaważyć na życiu. Kiedyś – jutro, za tydzień, za rok… a może nawet dzisiaj?
Kaleka podniósł się z ziemi i gapił się w podłogę. Miał ruszyć obok panienki Miyuki, która odwróciła się z równie spuszczoną głową, a kelnerka weszła do pokoju, by nie zawadzać im w drzwiach, zresztą przywołana gestem pana Hizashiego. Wszystko… podziało się bardzo szybko, bo kelnerka odwróciła się w stronę wychodzących i… złożyła dłonie w bardzo charakterystyczny sposób, stykając ze sobą kciuki na dole i palce wskazujące i środkowe, skrzyżowane na górze. Zaraz zresztą upadła na ziemię, jakby nieprzytomna i czerń jej włosów przybrała kolor platynowego blondu – ubranie się nie zmieniło. Noriaki zerwał się na równe nogi, tak samo zresztą jak Hizashi, i niczym tygrys wyprysnął do przodu, chcąc dorwać ucharakteryzowanego Yamanaka. Nie zdążył, bo oto stały się dwie rzeczy: Hizashi zatrzymał go, zasłaniając przed nim swoim ciałem nieprzytomną „kelnerkę”, a Miyuki w tym czasie zatrzymała się, uniosła spuszczoną głowę, uśmiechnęła się milutko i odwróciła się, z powrotem wchodząc do pokoiku, by nikt z korytarza nie przeszkadzał.
- To twoja córka, a ty jesteś jej opiekunem? – wskazała kolejno palcem na Noriakiego a następnie na Juna, Hizashiego nawet nie zaszczyciła spojrzeniem. - Chyba możemy przestać się bawić w kotka i myszkę. Gadaj gdzie trzymacie pojmanych Yamanaka, albo sprawię, że bardzo tego pożałujecie.
Noriaki już miał pytać Hizashiego co on wyprawia, ale słowa wypowiedziane przez jego własną córę zatrzymały go w miejscu. Był bardzo dosłownie przyparty właśnie do muru. Widać było tylko jak nerwowo, na krótką chwilę spojrzał najpierw na Hizashiego, a następnie swoje błagalne spojrzenie przeniósł na Juna.
I co teraz, kochanieńki?
Hizashi, ojciec Miyuki oraz leżąca na ziemi „kelnerka” znajdowali się w pokoiku (swoją drogą nie tak małego bo o wielkości kwadratu o boku 5 metrów), Miyuki znajdowała się „w drzwiach”, natomiast Jun tuż za nią.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun'ichi]

Jun'ichi wprawdzie nie widział w życiu wiele, ale to co działo się właśnie na jego oczach z pewnością na długi czas pozostanie mu w pamięci na długi czas. Wszystko działo się dość szybko i chłopak ledwo zrozumiał co właśnie zaszło, ale kiedy usłyszał nieco nienaturalny ton głosu panienki Miyuki, zrozumiał wszystko - zostali, oszukani, nabrani i teraz są szantażowani kiedy to na szali znajduje się życie osoby, którą miał przecież chronić.
Serce waliło niczym młot, pięści zacisnęły się na tyle mocno by poczerwienieć, a oczy obłapiały wszystko wokół, aż wreszcie natrafiły na spojrzenie pana Noriakiego. Strach czy może niepewność jaką kaleka ujrzał w jego oczach była niczym otrzeźwiający policzek wymierzony w twarz chłopca. Przez chwilę wpatrywał się w mężczyznę, aż wreszcie zrozumiał że oto jedna z tych chwil, kiedy ktoś taki jak on, niewiele znaczący kaleka ma szansę poświęcić swe życie w prawdziwie ważnej sprawie. Jedynym pytaniem było - co konkretnie powinien uczynić? W głowie zaczęły krążyć myśli, plany i cele z których jeden był najważniejszy - uratować panienkę. Tylko jak to uczynić, kiedy jej ciało zostało przejęte przez cholernego wroga? Chłopiec szybko przeanalizował swoje możliwości i momentalnie doszedł do jednego wniosku - istnieją tylko dwa wyjścia. Pierwszym z nich było poddanie się woli wroga, drugim było...
To musiał być pewny i jednocześnie najszybszy ruch na jaki mógł sobie pozwolić. Wiele było sytuacji gdzie powinien się spieszyć jednak ta była wyjątkowa pod każdym względem dlatego wytężał każdy niemal mięsień swego młodego ciała, aby nie stracić nawet ułamka sekundy. Lewa ręka Jun'ichiego najkrótszą możliwą drogą pomknęła w stronę Miyuki, by następnie z całej siły pociągnąć ją za kołnierz do tyłu. Dziewczyna była drobna więc chłopak nie spodziewał się problemów. Jednocześnie z pociągnięciem, odsunął swoją lewą nogę do tyłu, stawiając ją za prawą (czyli pociągam ją za kołnierz jednocześnie schodząc jej z drogi by nie wpadła na mnie). W tym momencie pod maską kolejny raz żyły otoczyły oczy młodego Hyugi - Byakugan był mu teraz niezbędnie potrzebny bo miał dokładnie obserwować nie tylko "Hizashiego" ale przede wszystkim pozwolić wymierzyć lecącej do tyłu Miyuki jedno, szybkie uderzenie w splot słoneczny. Jun wiedział że musi trafić dziewczynę kiedy ta będzie jeszcze zdezorientowana, kiedy będzie dopiero leciała w tył ciągnięta jego drugą ręką. Miało to na celu pozbawienie jej przytomności, a może nawet uwolnienie z techniki wroga. W każdym razie Miyuki musiała zniknąć z pokoju, który stał się teraz miejscem prawdziwej walki. Przy uderzaniu prawą ręką w dziewczynę, chłopak musiał puścić jej kołnierz swoją lewą ręką - ta była mu bowiem teraz niezbędna do wykonania kolejnego zabezpieczającego ruchu jakim było posłanie w stronę Hizashiego fali powietrza. Wszystko to miało na celu jedno - zdezorientować wroga, dać Noriakiemu szansę na kontrę bowiem jakby nie patrzeć był on dorosłym, potężnym Hyugą który z całą pewnością wykorzysta każdą sekundę jaką uda się wypracować młodemu służącemu.

  Ukryty tekst

[Asaka]

Misja Wojenna C
Jun'ichi
17/30 +3

Wszystko zadziało się teraz bardzo szybko – i dobrze, bo czas był tutaj kluczowy. Im bardziej wyprowadzisz wroga z równowagi czymś, czego nie przewidzi, tym bardziej przechylisz szalę wygranej na swoją stronę. Albo my albo oni – nie było tutaj innej możliwości. To była wojna, czyż nie? Wojna, której jedna z walk przeniosła się aż do Shiroi-iwy, stolicy Kyuzo, do niepozornej, jednej z wielu gospód w osadzie, z tym, że ta na pewno była wyższego szczebla. Czy to dlatego dwójka Yamanaka wybrała właśnie ją – bo wiedzieli, że tak prędko nikt im nie przeszkodzi, a klienci cenią sobie prywatność…? Dwóch Yamanaka, bo blondwłosa kelnerka leżała już na ziemi, po tym, jak przeniosła swoją świadomość do ciała panienki Miyuki, a ten drugi, pan Hizashi, po tym jak zatrzymał Noriakiego też przestał się bawić w pozory i ściągnął z siebie swoje przebranie, mające zmylić wszystkich wokół… Włosy miał krótkie, niemalże białe, twarz przecinała mu jedna, skośna blizna na policzku… Nie był ubrany w kimono pasujące do tego typu miejsca, a w spodnie, koszulę i kamizelkę. Absolutnie, pod żadnym względem, nie przypominał pana Hizashiego.
W jednej chwili przy oczach Noriakiego pojawiły się blizny świadczące o tym, że odpalił Byakugana, czego nie zrobił wcześniej chyba z powodu szoku i tego, że jego córka była zagrożona. W tym czasie Jun wykonał serię szybkich ruchów, których chyba też nikt się nie spodziewał – że pociągnie Miyuki, sprawi, że straci równowagę i że przyłoży jej ręką w splot słoneczny, ruch, którego ani sama dziewczyna, ani osoba w niej „siedząca”, nie miała szans zobaczyć, a tym bardziej się przed nim obronić. Cios był wymierzony precyzyjnie i już ułamki sekund później jej ciało zwiotczało. Faktycznie straciła przytomność.
Drugi ruch, cios wykonany lewą ręką, który posłał sprężone powietrze w kierunku Hizashiego i Noriakiego. Sentoki Hyuga znał ten ruch, jego Byakugan dokładnie widział co robi Jun i to, jak kumulował chakrę, zdążył więc odskoczyć do tyłu w momencie, gdy powietrze zdmuchnęło na ścianę naprzeciwko drzwi stół, Yamanakę, który udawał Hizashiego oraz nieprzytomną blondwłosą kobietę, która do tej pory była kelnerką. „Hizashi” przez krótką chwilę dochodził do siebie po bolesnym uderzeniu plecami o ścianę, a Noriaki tylko na to czekał. Z dużą prędkością, za którą jednak oczy Juna mogły spokojnie nadążyć, przebiegł przez pokoik, by znaleźć się przy przebierańcu. Przybrał też charakterystyczną pozycję, którą młody kaleka mógł kojarzyć, technika Trzydziestu Dwóch Dłoni Ośmiu Tygramów – a może chodziło o rozwinięcie tej techniki, w każdym razie Noriaki już szykował się do ciosu, który miał, jeśli nie całkowicie wyeliminować białowłosego Yamanakę z gry, to przynajmniej poważnie zmniejszyć jego możliwości. Tyle, że nie zdążył, bo jego przeciwnik złożył jedną pieczęć, i Noriaki zatrzymał się w połowie ruchu, po czym obrócił się powoli w stronę drzwi, jakby nie panował nad własnym ciałem. Yamanaka cały czas trzymał pieczęć, a Noriaki pobiegł w stronę Juna.

Mapka poglądowa -> klik. Szary kwadrat to wazon z kwiatem, różowa kropka - Jun, zielona - Miyuki, czarna - "kelnerka", niebieska - "Hizashi", żółta - Noriaki.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst