Gospoda pod Samotnym Wilkiem

[Naoki]

Gospoda prezentowała się na miejsce zadbane. Gdzie byle człowiek z ulicy raczej nie miał czego szukać. Różnica między tym lokalem, a tym w którym był z Jun'ichim była olbrzymia. Mimo olbrzymiego wrażenia jakie wywarło na nim to miejsce i lekkiego przerażania. Zielonowłosy postanowił działać, rozglądając się za osobami, których poszukuje i jak się okazało, udało mu się zlokalizować rudą osobę, a nawet dwie rudę osoby. Prawdopodobnie ojciec i syn, byli w towarzystwie dwóch kobiet. Tym też warto byłoby się przyjrzeć, czy jedna z nich nie pasuje do opisu przyjaciółki poszukiwanej, a może nawet jest tam sama poszukiwana.
Jednak przed samym podejściem i przerwaniu komuś rozmowy trzeba było się upewnić, czy to na pewno właściwie osoby, przez co kroki młodzieńca skierowały się w stronę właściciela stojącego za ladą. Może on będzie w stanie nieco pomóc i doradzić.
- Witam. - powiedział, na powitanie oddając lekki pokłon w geście szacunku.
- Proszę wybaczyć, że przeszkadzam. Potrzebuje odrobiony pomocy. - dodał, zajmując jakieś miejsce przy ladzie w takim miejscu gdzie mógłby porozmawiać spokojnie.
- Poszukuje Tamaki. Wysoka dziewczyna, ciemne i krótkie włosy. Zaginęła i staram się ją odnaleźć. - wypowiedział, przedstawiając w sumie najważniejsze informacje początkowe, by nie zawalić na raz wszystkim rosłego mężczyzny.
- Ponoć często spotyka się tutaj ze swoimi przyjaciółmi. Może pan ich kojarzy, rudowłosy Masaru, ponoć wybitny swoją posturą i Ichiko drobna brunetka. - dodał, przerywając na chwilę swoją wypowiedź. Może sam mężczyzna teraz mu coś powie na ich temat, a jak nie. To można spokojnie przejść do kolejnej części.
- Może są teraz w lokalu? Nie chce zaczepiać pańskich gości, nie mając pewności czy to są właściwie osoby i zakłócać ich spokój. - powiedział, czekając na odpowiedź. Oczywiście był także świadom tego, że informacje moją swoje kosztować, przez co nie bał się za nie zapłacić jeżeli byłby przydatne.
Teraz jeżeli otrzymał twierdzące informacje i został mu wskazany stolik przy, którym może znaleźć dane osoby postanowił skorzystać z okazji kierując się do wskazanego miejsca. By zakłócić lekko spokój. Oczywiście na początku pytając się czy natrafił na właściwie osoby. W sposób pytając o imię i czy znają Tamaki. Wtedy mógłby przejść do poprawnej rozmowy i zadawania pytań, oczywiście o ile zostanie mu dana taka możliwość. Samemu także był gotowy na odpowiadanie pytań od nieznajomych. W końcu niecodziennie ktoś pyta się ludzi o ich znajomości, zwłaszcza zielonowłosi ludzi, których populacja w tej prowincji jest raczej bardzo ograniczona.

[Uchiha Masako]

Córko, gdzie jesteś?! Misja rangi C [20/45+] Naoki, Jun'Ichi
Przeciśnięcie się do szynkwasu zajęło Naokiemu kilka minut. Za ladą uwijał się w pocie czoła około dwudziestoletni oberżysta, najwyraźniej zatrudniony z jakiegoś powodu jako zastępstwo właściciela, rozlewając alkohol i przekazując go albo na tace kelnerkom, które roznosiły go do stolików, albo prosto w dłonie spragnionych klientów - a zamówień nie brakowało. Od czasu do czasu krzyczał coś przez drzwi na zaplecze, gdzie mignęły Naokiemu postaci kucharzy, być może jeszcze bardziej zapracowanych niż on sam. Wreszcie jednak zielonowłosy zdołał zwrócić na siebie uwagę, w czym zresztą kolor włosów mógł mieć swój udział.

- CO TAKIEGO?! - krzyknął oberżysta, za pierwszym razem nie słysząc z powodu gwaru słów Naokiego. Dopiero gdy zostały powtórzone głośniej, wysłuchał ich z jako-taką uwagą, raptem dwa razy przerywając aby przekazać jakieś zamówienie jednej z kelnerek. - Tamaki, Tamaki... ech, panie kochany, tutaj to takich na pęczki. Może była, może nie, stałej klienteli nam nie brakuje. - odpowiedział na pierwszą część pytania, drapiąc się po głowie w zamyśleniu. Przy drugiej jednak kiwnął głową rozpromieniony. - O, a rudzielca to kojarzę, a jakże! Siedzi o tam, przy piątce. Ten młody. Faktycznie plątały się przy nim jakieś dwie dziewczyny, z czego jedna dość zadziorna taka... może to ta cała Tamaki, której pan szukasz. Spytajcie, ino najpierw zamówcie cosik, żebym za darmo języka nie strzępił, inaczej mi ojciec skórę wygarbuje! -

Uboższy o dziesięć ryo, ale bogatszy o ryżowe wino Naoki ruszył do wskazanego stolika, tego samego naturalnie, który uprzednio wypatrzył. Gdy podszedł bliżej, usłyszał właśnie ojca Masaru, który odgrywał jakąś pantomimę, chyba z polowania.

- No to ja go złapałem, o tak - za rogi prosto... I DO ZIEMI! Jak wyrżnął, to mu się chyba od razu gwiazdy w tym futrzastym łbie zaświeciły, bo już drugi raz wywinąć się nie próbował. Masaru wtedy tylko mu nożem po gardle przejechał i proszę - obiadu było na tydzień, a opowieści na miesiąc! - zaśmiał się głośno, kończąc przy ochach i achach (chyba udawanych) dwóch kobiet. Jego syn tylko obrócił oczami i pokręcił głową, ale też z uśmiechem - zapewne słyszał historię już któryś raz. Wtedy zielonowłosy uzyskał okazję do dołączenia do rozmowy. Po krótkim przedstawieniu sprawy, odezwał się Masaru. Głos miał zaskakująco cichy i delikatny, zupełnie niepodobny do ojcowskiego.

- Tamaki? No tak, zniknęła, ale nie mam pojęcia gdzie się szlaja... może po prostu trenuje gdzieś w górach. Już raz tak przepadła, z rok temu - miesiąc jej nie było. Jak wróciła to właśnie mówiła, że chciała poćwiczyć i sobie przerwę od osady zrobić. Dałbym jej miesiąc i sama wróci. -

[Naoki]

Sam pomysł zapytania się osoby stojącej za ladom nie był zły. Mimo początkowych problemów z komunikacją, wszystko potoczyło się dobrze. W końcu po raz pierwszy zielony kolor włosów okazał się być przydatnym, przecież w tym momencie idealnie przykuł uwagę karczmarza, a jego informacje były trafne przynajmniej co rudzielca, którego miejsce wskazał. Nie było to tak trudne jak mogłoby wydawać się na początku.
- Dziękuje za pomoc. - odparł, zabierając przy tym niewielkie zamówienie, które miało pokryć koszty informacji jakie otrzymał. Tylko czemu musi to być akurat alkohol? Może warto byłoby poczęstować tym rudowłosego? Raczej jest sporo starszy od młodzieńca przez co raczej jest zaznajomiony z alkoholem.
Same informacje, które przedstawił rudowłosy chłopak były ciekawe. Trening w górach? W sumie może tam właśnie jest, jednak nadal przydałby się ją zlokalizować.
- Rok temu? Jej rodzice wtedy też jej szukali? - zapytał, lekko zaskoczony. W końcu nic nie wspominali o tym, że ona wcześniej już znikała i na tak długi okres.
- Może i wróci. Jednak wolałbym ją odnaleźć. Nie wiesz może w jakim konkretnie miejscu konkretnie ćwiczyła?Tak samo przydałaby mi się wiedza o jej umiejętnościach. - dodał po chwili. W końcu on może mu pomóc dowiedzieć się więcej na temat poszukiwanej, zresztą przydałoby pogadać się też z drugą dziewczyną. W końcu ona także może wiedzieć coś więcej.
- Mógłbym porozmawiać też z Ichiko? Czy ona też gdzieś przepadła. - powiedział na sam koniec, rozglądając się po lokalu w poszukiwaniu dziewczyn o podobnym warunkach fizycznych jakie zostały mu opisane. Po czym wręczył rudowłosemu ryżowe wino w ramach podziękowania za informacje. Szlak, że właśnie przed chwilą je zakupił. Liczy się w końcu gest, a nie sama cena prezentu. Dalej pozostało poczekać na rozmowę z Ichiko. W końcu dziewczyna dziewczynie może powiedzieć nieco więcej.

[Uchiha Masako]

Córko, gdzie jesteś?! Misja rangi C [24/45+] Naoki, Jun'Ichi
- Nie było ich wtedy w wiosce, wyjechali w jakiejś sprawie wtedy bodajże. Do rodziny jakiejś dalszej chyba. Masako uwinęła się, zanim wrócili. - rzucił wzruszywszy ramionami, jakby niespecjalnie przejmował się sytuacją. Przez moment wydawało się, jakby miał wrócić do rozmowy z dziewczętami, ale Naoki kontynuował wywiad, odwrócił się więc z powrotem.

- Ichiko jest przygnębiona - przesiaduje całe dnie w kapliczce Izanagiego i Izanami, wypalając nie chcę wiedzieć ile kadzidełek. Boi się, że coś się Tamaki stało. Na moje niepotrzebnie, jak zresztą ci powiedziałem, bo jakby jej kto próbował zaszkodzić to by w niego kulę ognia posłała. Albo oko kunaiem wydłubała, to też możliwe. Jak chcesz dalej szukać Tamaki, to spróbowałbym od zagajnika na skraju osady, albo od tej jej starej kryjówki, niedaleko Wodospadu Mędrca. Do niego jest jednak już kawałek, bo to jakieś dwa-trzy dni drogi na północ. -

Jego ojciec tymczasem nie przejmował się zielonowłosym, chyba nie dostrzegając nawet skąd pojawiło się przy nim kolejne ryżowe wino. Opowiadał dalej w najlepsze o jakichś swoich wyczynach w trakcie polowania na - z tego co udało się podsłuchać - niedźwiedzie. Albo wilki. Albo niedźwiedziowilki, w sumie ciężko było stwierdzić z całą pewnością, gdyż historia chyba zataczała momentami pętlę i skakała w przepaście pełne absurdów. Ale musiała być zajmująca, gdyż obie kobiety wydawały się oczarowane i chętnie słuchały, popijając swoje napoje.

[Naoki]

Informacje jakie zielonowłosy otrzymał od swojego rozmówcy były przydatne i stawiały sprawę w zupełnie innym świetle. Sam fakt, że dziewczyna zniknęła już wcześniej po to by trenować. Przez co można raczej wnioskować, że za jej zniknięciem stały ambicje by udowodnić innym, że jest silna i potrafi sobie poradzić mimo pewnym braków i uszczypliwych uwag w jej stronę. Jednak jak na ten moment to zbyt wysunięte wnioski. Przydałoby się też przeprowadzić rozmowę z jej przyjaciółką, która najwyraźniej się o nią martwiła.
- Dziękuje CI za twoją pomoc. Na pewno przydadzą mi się informacje które mi przedstawiłeś. - powiedział, z uśmiechem na ustach. Ponownie przyglądając się swojemu rozmówcy starając się wyłapać mowę jego ciała. Chociaż i tak można pokładać wiarę w jego słowa.
- Postaram się też porozmawiać z Ichiko. Skoro ma jakiś powód do obaw chciałbym go poznać. Jednak najpierw skieruję się do zagajnika, jak myślisz w której jego części powinienem szukać Tamaki? W końcu nie jest to małe miejsce, a raczej ona przebywała głównie w określonym jego terenie. - wypowiedział, starając się uzyskać nieco więcej informacji. Sam fakt o zdolnościach dziewczyny używania ognia jako broni był przydatną informacją. W razie zagrożenia wiadomo czego się spodziewać i przed czym się chronić. Gdyby ona nie byłaby zbyt skłonna do przeprowadzania rozmów. Sam kryształ raczej bez problemu powinien sobie z tym poradzić. Tylko ciekawe jak Jun'ichi poradził sobie ze swoją częścią zadania i czy kieruje się już w stronę zagajnika czy jeszcze nie. W razie czego można się po nim rozejrzeć samemu, tak by nie marnować czasu na czekanie. W taki sposób także będzie można przedstawić więcej informacji.
- Jeszcze raz Ci dziękuje i do zobaczenia. - wypowiedział na sam koniec, żegnając się z rudzielcem by po tym skierować się w stronę wyjścia, a następnie do zagajnika. Gdzie planował poczekać trochę na Jun'ichiego i rozejrzeć się lekko po jego okolicy.

[Uchiha Masako]

Córko, gdzie jesteś?! Misja rangi C [29/45+] Naoki, Jun'Ichi
Kolejne informacje spływały do Naokiego, który po kolei przetwarzał je w głowie, układając powoli w coraz spójniejszą całość. Wkrótce cała historia, uzupełniona być może jeszcze przez Jun'Ichiego, zostanie w pełni zrekonstruowana... a może trzeba będzie szukać informacji dalej.

- Możesz spróbować, chociaż chyba nie ukrywała niczego przede mną. No, ale też jest teraz na mnie zła, że nie traktuję sprawy równie poważnie. A jak chcesz się do zagajnika udać, do trenowała przy opuszczonej świątyni Susanoo, w południowej jego części. - odpowiedział Masaru, po czym wstał jeszcze od stolika, przewracając przy tym jeden z kubków, co wywołało zduszone przekleństwo jego ojca. Następnie młody rudzielec podał potężną dłoń Naokiemu, uśmiechając się. - Dzięki za zainteresowanie. Myślę, że trochę to wszystko rozdmuchane, ale jakby trzeba było wam jakiejś pomocy później, to dajcie mi znać. Mieszkamy z ojcem w wiosce Karamatsu na północ od Shiro-Iwy, ale często zjeżdżamy tutaj ze skórami na targ i siedzimy kilka dni. -

Pożegnawszy się, zielonowłosy wyszedł z gospody, udając się z powrotem ku przedmieściom, a następnie zagajnikowi - tam, gdzie wcześniej sam trenował i gdzie spotkał swego nowego przyjaciela. Jun'Ichiego jeszcze nie było, a że wedle wskazówek Masaru miejsce treningu Tamaki było w nieznanej młodemu Koseki części lasu, musiał poczekać na swego towarzysza, który z pewnością znał okolicę lepiej. Póki co dookoła nie było nikogo, a Naokiemu towarzystwa dotrzymywał jedynie ptaki i powoli zachodzące słońce, coraz mniej widoczne z uwagi na gromadzące się na niebie chmury, malowniczo teraz oświetlone na różowo-pomarańczowy kolor.

[Zmiana tematu.]

[Takuya]

Skoro wszystkie formalności mieli za sobą, wolnym krokiem zmierzał ku gospodzie, ciągle trzymając Yume na swoich ramionach. Kobieta, które go wybrała powoli szła za nimi, jak gdyby pilnując, by w międzyczasie się nie rozmyślili i nie zmienili zdania. Chętnych było wielu, a mimo to zostało wybranych dwóch członków rodu Hyuuga. Chwilę zastanawiał się co było powodem, ale póki co nie miał zamiaru pytać, będzie na to czas. Przez cały ten czas czuł wsparcie młodszej koleżanki, która jedną z dłoni delikatnie go łapała, by dodać mu otuchy. Cała sytuacja była dość zabawna, bo cały tłum zachowywał się jakby byli jakimiś bohaterami, którzy zbawili osadę. Nie miał nic przeciwko temu, ale mimowolnie na jego twarzy pojawił się niemały uśmiech.
Po wejściu do środka jego oczom ukazało się wnętrze dobytku. Trzeba przyznać, że było tutaj całkiem przytulnie. Na pierwszy rzut oka dało się stwierdzić, że właściciele dbają, by wszystko wyglądało tak jak należy. Takuya rzadko kiedy zwracał uwagę na takie szczegóły, ale doceniał wkład w całe to przedsięwzięcie.
- Pewnie. - odparł na prośbę białowłosej, powoli i ostrożnie odstawiając ją na ziemię. Właściwie to nie przeszkadzało mu trzymanie jej na barana, bo była lekka jak piórko. Sytuacja jednak wymagała by usiedli do nakrytego stołu. Gdy zajął już bliższe miejsce, rozejrzał się dookoła, widząc jak dwójka mężczyzn udaje się do kuchni, a kobieta zostaje z nimi na sali. Yume chyba nieco się przeliczyła, ochoczo pijąc matchę, która była już wcześniej przygotowana. Czarnowłosy zaśmiał się tylko widząc jak białooka próbuje poradzić sobie z parzącym językiem. Wsłuchał się tylko w to co Miyuki ma do powiedzenia i wrócił wzrokiem do swojej towarzyszki.
- O dziwo nie, choć sądząc po tłumach jakie się tutaj zbierają, wiele straciłem. - odparł i wzruszył ramionami. Sam zastanawiał się co sprawiło, że nigdy tutaj nie trafił. Może po prostu fakt, że niespecjalnie przelewało mu się w życiu i zazwyczaj jadał w miejscach, którym daleko było do tej gospody.
- A Ty? Co właściwie robiłaś tutaj sama? - zapytał korzystając z luźniejszej chwili, nawiązując lekko do słów, które wypowiedziała parę minut wcześniej. No, bo jak to mama ją tutaj "zabierała?" Nie chciał zakładać najgorszej z możliwych opcji, ale sam był sierotą, więc mimowolnie zaczął o tym myśleć. Chwycił naczynie z napojem i zrobił niewielkiego łyka. Rzeczywiście było gorące.

[Mei]

Misja rangi D dla Takuya
Ilość postów: 7/15
,,Nowe propozycje Gospody pod Samotnym Wilkiem" Miejsce owiane było dużą popularnością. Ze względu na trzymany tutaj poziom, nic dziwnego, iż na dniu takim jak ten zebrał się niemały tłum. Optymalne ceny, również odgrywają swoją rolę. Inaczej wielu nie mogłoby sobie pozwolić na taki luksus. A tymczasem średnia klasa, mogła zaznać nieco przepychu, a także uraczyć podniebienie czymś smacznym. Kolejną dobrą rzeczą tego przybytku było drugie piętro, skonstruowane pod życzenia bardziej wymagających klientów. Takuya tym samym przyznał się otwarcie, iż dużo stracił, nie odwiedzając tego miejsca ni razu. Jak powszechnie wiadomo, by shinobi miał odpowiednie pieniądze musiał działać na rzecz klanu, a także zajmować się masą zleceń. Pozostała również kwestia zamożności rodziny, ale o tym może innym razem.
Po tym jak zostali sami, zaczęły się sypać pytania zarówno z jednej, jak i drugiej strony. Dziewczynka słysząc słowa braciszka, cały czas się uśmiechała. Nawet jeśli wcześniejsze wspomnienie dla młodej użytkowniczki jukenu, nie było najprzyjemniejsze, ta starała się zachować swój humor, tak długo jak było to dla dziecka możliwe - Okaa-sama miała sprawy do załatwienia, ale powiedziała, że mogę iść. Bardzo lubię to miejsce, wszyscy są tutaj tacy mili. Dlatego poszłam....No i spotkałam dzięki temu braciszka - szybko obróciła niemiłe spotkanie z rzeczywistością na rzecz czegoś przyjemnego - Czy braciszek też musi trenować dzień i noc? - zapytała nagle, zupełnie jakby chciała porównać ich rzeczywistości.
Czas nieubłaganie płynął, aż do sali weszła Miyuki w akompaniamencie Kojiro oraz Ryu. Każdy z nich niósł drewnianą tackę, na której umiejscowione zostały po dwa posiłki. Rozstawione zostały one na stole po trzy przypadające na jedną stronę uczestnika. Najbliżej krawędzi blatu były idealnie pocięte plasterki dziczyzny( tu mam na myśli mięso z jelenia) w akompaniamencie zielonego sosu oraz poszatkowanej białej rzodkwi. Druga natomiast zamiast talerza miała miskę, w której poza ryżem można było znaleźć kulkę pokrytą tempurą, a wszystko w akompaniamencie sojowego sosu oraz bulionu dashi. Ostatnia również w misce zawierała makaron z pietruszką w towarzystwie bulionu oraz owoców morza, w których skład wchodziły muszle, dorsz, krewetki i małże.
- Druga wasza potrawa jest oparta na zamrożonym jajku, które było robione w tempurze, po zrobieniu dziurki w kulce powinniście uzyskać całkiem nowy smak - dodał dumny z siebie Ryu, który od razu za swoją przemowę dostał po głowie od Miyuki. Ta patrząc na niego spod byka, postanowiła wtrącić się w jego opis potrawy - Baka, powinieneś zacząć od pierwszej, a nie iść dalej! W każdym razie, wasza najbliższa potrawa poza dobrze upieczonym mięsem zawiera także ziołowy akompaniament, który sprawia, iż całość jest lekka, a także daje wyczuwalną nutę orzeźwienia.
- Miyu-chan, jesteś taka niemiła - od razu po niej wtrącił się Ryu, który przybrał minę zbitego szczeniaczka. Na pocieszenie Kojiro go pogłaskał po głowie - No już już, wiesz jaka Miyuki jest, mogłeś się tego spodziewać. Ostatnie danie ma na celu zmianę waszych kubek smakowych, morskie dania zwykle są tłustsze od innych, lecz tu główną rolę odgrywa pietruszka praz bulion, by zmniejszyć ciężkość dania, a także przeprowadzić was przez wyjątkowo słone smaki, a także słodkość. Ją z kolei podkręcimy dwoma deserami, dlatego to danie jest na końcu. Zapraszam was do degustacji, powiedzcie po spróbowaniu jak podobają wam się kompozycje, a także jakie cechy was urzekły. Każde spostrzeżenie jest poprawne - pogodny uśmiech ciemnookiego mógł niemalże powiedzieć, iż to on jest mostem łączącym wybuchowy temperament dziewczyny, a także osobowość dołującego się blondyna. To co, zaczynamy szamę?
Uwaga: Po otworzeniu kulki poza wybuchającym aromatem, ujrzycie jak pomarańczowe jajko powoli wypływa w kierunku ryżu
Wygląd dań: 1 || 2 || 3

Głos - Yumeko
Głos - Ryu
Głos - Miyuki
Głos - Kojiro

[Takuya]

Zrobiło mu się nieco cieplej na sercu, gdy okazało się, że Yume nie podzieliła jego marnego losu. Choć on sam nigdy tak nie uważał. Wychowywanie się samemu nauczyło go wielu rzeczy i koniec końców wyszło chłopakowi na dobre. Pojawiały się momenty, że zazdrościł rówieśnikom ich życia, ale szybko odchodziły w niepamięć, głównie za sprawą wartości, które przekazał mu ojciec.
- Też się cieszę, że Cię poznałem Yume-chan. - uśmiechnął się do niej delikatnie. - W Twoim wieku trenowałem każdego dnia, a teraz robię to, bo po prostu lubię. - odparł zaraz po usłyszeniu pytania. Każdy Hyuuga trenował od najmłodszych lat, ale głównie dzięki temu byli tak potężnym i szanowanym klanem.
- Jeśli chcesz żeby ludzie Cię szanowali, to musisz być silna. Nie ma innej drogi. - stwierdził z przekonaniem w głosie. Nie chciał wpajać jej swoich zasad, ale co nieco mógł powiedzieć, a nawet nakierować. Zdawał sobie sprawę, że trening w tym wieku to nic fajnego i raczej nudzi niż bawi. Kiedy jednak zaczyna dostrzegać się efekty, to sytuacja zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni. Tak przynajmniej było w przypadku czarnowłosego.
Nie bardzo kontrolował czas, który upływał w ekspresowym tempie. W pewnym momencie zobaczył tylko całe trio, które zaprosiło ich do zabawy. Każdy z nich niósł tackę, na której znajdowały się potrawy. Sam zapach sprawił, że białookiemu zaczęło burczeć w brzuchu. Gdy gospodarze położyli tace na stole, Taku dokładnie przyjrzał się każdemu z dań. Właściwie to nie wiedział od czego ma zacząć, bo wszystko wyglądało i pachniało bardzo apetycznie. Co prawda najbardziej przemawiała do niego pierwsza opcja. Chyba z racji tego, że był mężczyzną a danie bez mięsa to nie danie. Wysłuchał całej trójki i zaśmiał się pod nosem.
- Trzeba przyznać, że zgrana z nich drużyna.. - przeszło mu przez myśl i skupił się na mięsie, które znajdowało się na tacce. Wziął w dłoń pałeczki i pewnym ruchem chwycił jeden kawałek dziczyzny
- Smacznego! - rzucił krótko, a kawałek mięsa, który jeszcze przed chwilą trzymał wylądował w jego ustach. Całość świetnie ze sobą współgrała. Delikatność mięsa połączona z ziołami i lekką ostrością rzodkwi zdecydowanie przypadła do gustu Hyuudze. Zresztą było to widać po jego wyrazie twarzy. Gdy już przełknął całość, przeszedł do kolejnej propozycji. Tym razem padło na jajko w tempurze w połączeniu z ryżem. Tutaj był już nieco mniej przekonany, ale skoro zgodził się na ten eksperyment, to postanowił, że dotrwa do końca. Zaciekawiło go zdanie Ryu, który był bardzo dumny z posiłku, który przygotował. Taku wziął pod uwagę wskazówkę mężczyzny i zrobił dziurkę w kulce, następnie lekko ją otwierając. Jajko mimowolnie rozlało się po ryżu. Wyglądało to dość efektownie, pytanie jak smakowało? Nie chcąc dłużej czekać młodzieniec skosztował dania. Był nieco zdziwiony, bo poza świetną prezentacją, smakowało równie imponująco. Czy oni w ogóle potrafią coś źle przyrządzić? Szczerze mówiąc zaczynał w to wątpić. Ostatnią propozycją był makaron z owocami morza. Ta potrawa, tak jak wcześniejsza, było podane w misce. Długowłosy nigdy nie ukrywał, że owoce morza to nie jego klimat i nigdy za nimi nie przepadał. Makaron mógł uratować sytuację, choć chyba nie o to chodziło w tym daniu. Spróbował tylko i przełknął, zdając sobie sprawę, że to nie to. Nie chciał niczego ujmować temu daniu, bo może Yume posmakuje, ale jego nic nie przekona by polubić morskie smaki.
Przyszła pora na opinię, w końcu po to tutaj przyszedł. Nie zastanawiał się dość długo, bo chyba nie było nad czym.
- Pierwsze danie było świetne. Właściwie, to nie ma się do czego doczepić. Gdybym mógł, to jadłbym je codziennie. - skwitował pierwszą propozycję. Najbardziej mu smakowała, więc stwierdził, że oceni ją krótko, ale konkretnie. - Drugie było świetnie podane i smaczne, ale nie miał bym nic przeciwko gdybyście dodali do niego jakieś mięso. Dla chętnych oczywiście. - dodał chwilę później, pokazując jakim jest mięsożercą. Sam pomysł mięsa jako dodatku nie był chyba głupim pomysłem? - A trzecie? Nie mój klimat. Nie lubię owoców morza. - skończył, nie chcąc zbytnio się wypowiadać. Nie miał za bardzo pomysłu co mógłby tutaj zmienić. To danie albo się polubi, albo nie. Gdy już się wypowiedział, zerknął na Yume, która kończyła jedzenie.
- A Ty Yume? Co myślisz? - spytał. Szczerze mówiąc był ciekawy jej oceny, bo mogła być zupełnie inna. Na tym chyba też zależało trio gospodarzy. Chcieli mieć różne opinie, tak by dania odpowiadały każdemu.

[Mei]

Misja rangi D dla Takuya
Ilość postów: 9/15
,,Nowe propozycje Gospody pod Samotnym Wilkiem" Zaczęła się wielka szama. Obie osoby zgodnie z zaleceniami spróbowały pierwszej potrawy, później drugiej, kończąc na tej znajdującej się najdalej. Yumeko pomimo tak emocjonalnej natury, jadła w ciszy i spokoju, robiąc przerwy między każdą z potraw. W takim momencie, gdy kontemplowała otrzymane smaki patrzyła to na kompana, to na obsługę, czy też gdzieś za okno. Długo myślała, lecz po każdym takim procesie upijała łyka zimnej herbaty, by zabrać się za kolejne. Środkową miskę spróbowała zjeść zupełnie inaczej, niż Takuya. Najpierw skosztowała całości bez rozbijania tempury, następnie otworzyła skrywane jajko i spróbowała ponownie. Poza wydzielającym się aromatem, z szeroko otwartymi oczyma nie mogła uwierzyć jak bardzo to danie się przeobrażało. Podniebienie chwytały zupełnie odmienne rzeczy, zaś bulion dashi jedynie to podkreślał, podobnie jak sos sojowy. Mimo to, nie pisnęła ani słowa, jedynie do siebie pokiwała głową, aby na nowo przemyśleć całe danie. Co do niego wyrobiła sobie opinię najszybciej, by na nowo uraczyć się zielonkawą cieczą. Zostało ostatnie, te, które przez smaki morza nie przypadło do gustu młodzieńca. Dziewczynka z kolei lubowała się w takich rzeczach, jednakże czegoś jej tutaj brakowało, nowego pomysłu, co wywindował propozycję znacznie wyżej.
- Nie narzekam na codzienne treningi, zwyczajnie... Je uwielbiam - nikt pewnie nie spodziewał się, iż ten młokos odpowie w takim momencie. Wcześniej delikatnie rozważała jego słowa, by dopiero teraz pokazać mu jakim członkiem klanu była. Choć temu wiekowi bardziej podobały się różnorakie zabawy, tak w jej przypadku zwyczajnie odnajdowała w pocie oraz sinikach część tego, co wielu nazywało frajdą. Jednakże nie powiedziała wszystkiego głośno, gdyż tamta kwestia w zupełności jej wystarczyła.
Po spróbowaniu niemalże wszystkiego, przyszedł czas najwyższy na wyrażenie swoich opinii. Chłopak postanowił zrobić krok przed szereg, co poskutkowało zwróceniem oczu na jego osobę. Miał pełną uwagę, przy każdym wypowiedzianym słowie. Dodatkowo ciemnooki wyjął z tyłu niewielki notatnik, co by zapisać kilka ważniejszych kwestii. W tym samym czasie Miyuki ze spokojną buzią, co jakiś czas kiwała głową, w przeciwieństwie do blondyna co chyba dalej zakłopotany stał sztywno z lekkim, wymuszonym uśmiechem.
Kiedy jedna perspektywa ujrzała światło dzienne, przyszła kolei na białowłosą, która powolutku kręciła główką na boki. Zupełnie jakby nie zgadzała się z przedmówcą - Pierwszy talerz wydawał się być odpowiednim dla osób o wymagającym języku. Był orzeźwiający, tak jak powiedziała Miyuki-sama, ale także pokazywał rogi i naturę jelonka. Zupełnie jakbym nie była w lokalu, a w lesie podziwiając go z bliska - tu już jej słowa znacznie się różniły. Jednakże, tak jak zostało powiedziane, każde wyrażenie tego co odczuwali było trafne. Nawet jeśli to tylko wyobrażenia małej Hyuga - Miska na środku była zdecydowanie najlepsza ze wszystkich potraw. Bez otwierania kulki ma się jeden smak, a potem gdy sią ją otwiera robi WaaaaBOOM i jest coś zupełnie innego. Dla osób znudzonych albo tych co lubią wrażenia smakowe, zdecydowanie strzał w dziesiątkę. Do tego wszystko wokół jest po to by wyrazić jak każda z rzeczy się dopełnia. Byłam w niebie - po drobnej gestykulacji, przypominającej moment jak wybucha wulkan, spojrzała na ostatnią z potraw, którą przez miłość do krewetek i ośmiorniczek mogła w pełni pokazać - Ostatnie miało potencjał, ale zabrakło tu czegoś i nie mowa o kolejnym dodatku. Forma w jakiej została podana jest idealna, lecz byłaby wyżej gdyby została ramenem - no na te słowa, Ryu niemalże szczęka opadła. Nigdy by nie oczekiwał, by mała dziewuszka doszła do takich wniosków. Kim ona była, iż mimo bycia zaledwie szczeniakiem tak mówić o potrawach? Co jeszcze przeszła zamiast fizycznych treningów? Trójka zerkała po sobie z zaciekawieniem, najwidoczniej i reszta jego towarzyszy się tą sprawą zaintrygowała - W jaki sposób doszłaś do takiej konkluzji? - zapytała jako pierwsza płomiennowłosa, która pozwoliła dwójce porozumieć się po cichu za jej plecami - Zwyczajnie makaron wypadł za słabo. Zrobiliście wszystko idealnie, ale lepszą współpracę ryby wraz z krewetkami i małżami osiągnęlibyście zmieniając nieznacznie bulion, a także dając makaron do ramenu. Tutaj widziałam toczącą się bitwę o uwagę, każda z rzeczy krzyczała to ja, to ja odgrywam najważniejszą rolę, choć gdyby ciężko pracowały z makaronem moglibyśmy być gdzieś na morzu podziwiając mistyczny taniec, nie zaś patrzeć na pole walki - wyrzuciła na koniec, co jakiś czas kiwając sobie główką. Jej ekspresja może i była odmienna, lecz widać było, że jest rozumiana przez tych, którym na tym zależało. Kolejne dopiski zostały zapisane na białym papierze, zaś Ryu blady jak ściana powoli oddalił się w kierunku kuchni. Druga płeć żeńska została w pomieszczeniu, oddając chodzące zwłoki wraz z kuchnią Kojiro. Ten ukłonił się, przeprosił za towarzysza, a następnie wyszedł, by lada moment wrócić z pierwszym deserem.
- Za nim przejdziemy do ostatniego etapu, powiedzcie jakie słodycze lubicie. Jakie smaki najbardziej pasują wam w wypiekach? - dostali kwestię do przemyślenia, co mogło zdecydować o ostatnich poprawkach. Jednakże po tym, co się wcześniej wydarzyło, nic dziwnego, iż chcieli zaskoczyć swoich gości, by kolejna propozycja zamiast zostać odpawiona z kwitkiem zawitała w stałej karcie.
Głos - Yumeko
Głos - Ryu
Głos - Miyuki
Głos - Kojiro

[Takuya]

Cóż, wiadomym było, że dzieci w jej wieku lubiły zabawę, ale znalazły się też takie, które lubowały się w treningach. Poniekąd sam Taku do nich należał, choć w jego przypadku był to raczej przymus, który z czasem zamienił się w codzienność. Niespecjalnie więc zdziwił się odpowiedzią Yume. Co prawda jej zachowanie nie wskazywało, że należy do typu "pracusia", ale skoro należała do klanu Hyuuga, to można było zakładać taką możliwość.
- Jak kiedyś znajdziemy wolną chwilę, to chętnie się z Tobą zmierzę. - powiedział, uśmiechając się lekko w kierunku białowłosej. Szczerze powiedziawszy nie miał pojęcia na jakim etapie szkolenia była, aczkolwiek nie chciał lekceważyć jej osoby, bo mogło się okazać, że pomimo młodego wieku jest od niego silniejsza. Długowłosy na pewno trenował dłużej, więc w teorii miałby przewagę, w końcu był starszy, ale jeśli w grę wchodził ukryty talent dziewczynki, o którym jeszcze nie wiedział, to mogło być różnie.
Białooki przez cały ten czas obserwował młodszą koleżankę. Zauważył, że wczuwa się w powierzone zadanie, ale nie przypuszczał, że zaskoczy jego jak i całą resztę zebranych. Młody Hyuuga podszedł do zadania dość obojętnie. Nie można powiedzieć, że je olał, ale nie chciał wypowiadać się w tematach, o których nie miał bladego pojęcia. Dlatego też skończyło się na krótkiej opinii i mini niuansach. Yumeko natomiast wypowiadała się jakby całe swoje dotychczasowe życie spędziła w kuchni. Każda jej opinia była dość trafna, a wyciągane przez nią wnioski zdecydowanie przewyższały możliwości zwyczajnej dziewięciolatki. Patrzył więc ze zdziwieniem to na Yume, to na załogę gospody, nie mogąc uwierzyć w to co się tutaj właśnie wyprawia. Postanowił więc milczeć i pozwolił dziewczynie dokończyć. Przez chwilę było mu nawet trochę wstyd, że dziecko ma do powiedzenia więcej niż dorosły chłop.
Gdy już skończyła, a wszyscy zdążyli się otrząsnąć, do głosu doszła Miyuki, która jako jedyna została na sali, by reprezentować przybytek, w którym się znajdowali. Mężczyźni w tym czasie udała się do kuchni, choć trzeba przyznać, że w średnich nastrojach. Tym razem dwójka wybrańców miała wypowiedzieć się na temat słodyczy jakie lubią.
- Uwielbiam dango! No i w sumie nie pogardzę pączkami. - odpowiedział dość szybko i gwałtownie. W tym momencie nie miał zamiaru argumentować swoich wypowiedzi, bo wiedział, że czego nie powie, to Yume zrobi to znacznie lepiej. Pozostawił jej więc pole do popisu, a sam odpowiadał krótko i konkretnie. - A co do wypieków, to lubię słodko-słone połączenia. - jak pomyślał, tak zrobił. Krótko, zwięźle i na temat. Czekał tylko na reakcję bialowłosej, która tym razem pewnie znowu ich zaskoczy.

[Mei]

Misja rangi D dla Takuya
Ilość postów: 11/15
,,Nowe propozycje Gospody pod Samotnym Wilkiem" Yumeko nie spodziewała się, że kiedykolwiek starszy od niej chłopak będzie chciał się z nią zmierzyć. Ciężkie treningi niedaleko siedziby klanu to jedno, lecz sparingi nie trafiały się tak często. Zwłaszcza z kimś innym, niż na przykład własnym ojcem, czy starszą siostrą lub bratem. Popatrzyła na niego z lekko uniesionymi brwiami, po czym powoli skinęła głową - Kiedy tylko chcesz, braciszku - powiedziała z pogodnym uśmiechem oraz lekkimi rumieńcami na policzkach. Wyglądało na to, iż pierwsze zaskoczenie zniknęło, zaś zamiast niego pojawiło się ciepło, które od środka rozgrzewało jej wnętrzności. Na pierwszy rzut oka, zwyczajnie była podekscytowana, ale czy oto chodziło? Kto wie...
Po niedługiej argumentacji ze strony Takuyi, przyszła kolei na dziewczynkę, która doprowadziła do niemałego zamieszania. Skupienie się na zadaniu to jedna sprawa, lecz odpowiednie przyłożenie się niejednokrotnie wymagało jakiejś wiedzy w temacie. Kruczowłosy właśnie przez brak kulinarnych fundamentów, nie potrafił się tak rozgadać jak jego koleżanka. Z resztą jego podejście do wypełnienia prośby, również odgrywało kluczową rolę. Czy się dobrze sprawdził? Przyjdzie mu się dowiedzieć, dopiero na końcu wycieczki przez różne smaki. Z resztą, czy wybierając oczekiwali kopii Yumeko, która i tak była dla nich wielkim zaskoczeniem? Kontemplację nad tym tematem, zostawiam innym, by w tym czasie przejść dalej, a mianowicie do deserów.
Chłopak wyraźnie zaznaczył, iż jemu w duszy grają pączki, a także dango. To drugie bardzo często było serwowane w różnych knajpach, czy to do alkoholu, czy posiedzenia ze znajomymi. Nic dziwnego, iż Miyuki od razu skinęła głową, zapisując sobie jego propozycję, włącznie z słodko-słonym połączeniem. Gdy przyszła kolei dziewczynki, ta jednak patrzyła za okno, głęboko myśląc nad tym, na co miałaby ochotę. Dzieci zwykle uwielbiały słodycze w postaci jakiś lizaków, cuksów oraz słodkości na patyku. Czy to się tutaj również pokryje? Spodziewano się od niej czegoś nieoczekiwanego, lecz ta gdy się odwróciła, wciąż wyglądała na niezdecydowaną. Zerknęła na kompana, który wyczekiwał jej odpowiedzi, po czym zacisnęła palce na drewnianym stole i rzekła - Lubię... Dorayaki z jabłkami. A w wypiekach preferuję czerwoną fasolę i coś przypominającego suflet. Miękkie rzeczy zwykle lepiej się je, a jak się rozpływają w ustach... To więcej ludzi jest szczęśliwych, zauważyłam to u mamy jak próbowała moje ciasta - dokończyła speszona, odwracając głowę na bok. Buraczane policzki zrobiły się bardziej wyraźne, przez co znowu spojrzała w kierunku okna, co by nikt nie mógł się jej przyglądać. Czerwonowłosa w międzyczasie zapisała propozycję z jej strony i ruszyła do kuchni, aby wspólnie mogli dokonać decyzji odnośnie tego, co podać. Co jakiś czas za zamkniętych drzwi dochodziły krzyki, lecz nic poza pretensjonalnym ,,baka" nie dało się wychwycić.
W międzyczasie Kojiro przyniósł im herbatę jaśminową, po czym na nowo zniknął, by zostawić ich samych. Ile tym razem mieli czekać, za nim powstaną kolejne smakołyki? Nawet jeśli czas upływał, nikt więcej się nie pojawił, zaś dziewczynka jak raz się odwróciła w kierunku szyby, tak więcej nie pokazała twarzy. Jej białe oczy skupiały się na śledzeniu różnych sylwetek, w tym dzieci bawiących się na dworze oraz psie, co szczekał w kierunku rudego kota.
- Piętnaście minut! - dotarło do ich uszu, po czym odgłosy umilkły, zostawiając nic innego jak ciszę oraz tykanie zegara. W pewnym momencie młódka zapytała - Braciszek myśli, że dobrze wypadłam? Nawet ty byłeś taki zaskoczony, jak mówiłam o daniach. Nie wiem, co o tym myśleć... To źle, a może dobrze, iż mam taką wiedzę?

Głos - Yumeko
Głos - Ryu
Głos - Miyuki
Głos - Kojiro

[Takuya]

Uśmiechnął się z entuzjazmem słysząc słowa dziewczynki. Takuya nie należał do osób, które unikają walki. Tutaj oczywiście była mowa o sparingu, ale dla czarnowłosego nie miało to większego znaczenia. Dawno nie miał okazji zmierzyć się z kimś innym, nie mówiąc już o członku klanu. Zazwyczaj ćwiczył w samotności, bo tak było mu po prostu wygodniej, ale takiej sposobności nie miał zamiaru przegapić. Yumeko była jak na swój wiek bardzo rozgarnięta, co tylko utwierdziło go w przekonaniu, że chętnie nauczy jej paru rzeczy, a przy okazji rozprostuje zastane kości. A może będzie odwrotnie i zamienią się rolami? Okaże się już niebawem.
Sam temat deserów potraktował dość obojętnie. Głównie dlatego, że zastanawiał się co powie jego nowa koleżanka. Zresztą pewnie nie tylko on. Miyuki również zdawała się oczekiwać w napięciu na to co powie Yume. Tym razem białookiej nieco więcej czasu zajęło udzielenie odpowiedzi. Możliwe, że się zastanawiała. W końcu jednak zdołała coś z siebie wydusić. Taku tym razem nie musiał zbierać szczęki z podłogi, ale połowa rzeczy, o których wypowiadała się dziewięciolatka była dla niego jakąś odległą galaktyką, do której nigdy się nie zbliży. Nie żeby chciał. Każdy ma mocne i słabe strony. W tym przypadku Yumeko była kulinarnym guru, a Takuya, co najwyżej mógł pracować na obieraku.
Coś jednak nie pasowało mu w zachowaniu młodej Hyuugi. Wyglądała na zawstydzoną, choć nie miała najmniejszego powodu do wstydu. W tym samym czasie Miyuki udała się do kuchni, w której wyraźnie dawała popalić pozostałej dwójce. Znów zostali sami na sali. Przynajmniej na parę minut, bo tyle dała im czerwonowłosa. Nieco zaskoczyło go pytanie Yume, choć mógł się go poniekąd spodziewać. Nie była to dla niej naturalna sytuacja.
- Yume-chan, zwykle to dziecko słucha tego co dorośli mają do powiedzenia, ale powinnaś być dumna, bo rzadko kiedy czwórka dorosłych słucha jednego dziecka. - wytłumaczył jej ze spokojem. - A jeśli masz wiedzę, to z niej korzystaj. To powód do dumy, a nie wstydu. - dodał, uśmiechając się do znajomej i pokazując, że jej reakcja powinna być zupełnie inna niż ta, którą dane mu było oglądać.
- Skąd Ty właściwie tyle wiesz o gotowaniu? - zapytał ni stąd, ni zowąd, robiąc łyka wcześniej podanej herbaty. To pytanie nurtowało go już od dłuższego, ale skoro mieli wolną chwilę, to postanowił je zwyczajnie zadać.

[Mei]

Misja rangi D dla Takuya
Ilość postów: 13/15
,,Nowe propozycje Gospody pod Samotnym Wilkiem" Choć termin owego sparingu nie został podany, tak dziewczynka czuła, iż to miało nastąpić prędzej, niż później. Wobec tego przeciągnęła się na siedzeniu, pokazując w ten sposób swoją gotowość, a także szczerząc wesoło ząbki. Gotowała się, aby pokazać shinobiemu ile się nauczyła w ostatnim czasie, jednakże to musiało jeszcze poczekać. Przynajmniej do chwili, aż na spokojnie zakończą zlecenie. Wszakże ani jedno, ani drugie nie miało intencji, aby zrobić zamieszanie w środku budynku.
Spokojna chwila niefortunnie się zmieniła za sprawą Yumeko. Zamiast pozostać guru od początku do końca, doszło do sytuacji naturalnej dla dziecka. Początkowo dumna ze swojej rozległej wiedzy, szybko zwątpiła, po zobaczeniu reakcji pozostałych. Stąd pojawiło się pytanie, do jedynej osoby, której w jakimś stopniu ufała. Po wytłumaczeniu małej, co doprowadziło do takiego, a nie innego obrotu spraw z powrotem wróciły kolory na jej buźkę, pozostawiając niepewność przeszłości. Starszy Hyuuga na nowo, mógł oglądać szczęśliwą koleżankę, której towarzyszyła wdzięczność - Dziękuję, myślałam przez cały czas, czy nie powinnam dać Tobie dokończyć zadania, ale... Obiecuję, iż wykonam je tak, jak to robiłam od samego początku - głosik mimo dziecięcego brzmienia wyraźnie pokazywał jej nieskażoną pewność siebie, a także zawziętość, co by wypadli jeszcze lepiej, niż poprzednio.
- Ummm - zamyśliła się, patrząc to na niego, to w kierunku kuchni. Wyglądała w jednym momencie na bardzo zmieszaną, lecz wystarczyła chwila, aby dłońmi uderzyła w policzki. Prawdopodobnie potrzebowała się otrząsnąć - Pochodzę z głównej rodziny naszego klanu, wobec tego, gdy dostrzeżono u mnie... Zaletę? Nie... Talent.. Tak, talent do rozróżniania potraw. Nazwali to chyba Boskim lub Ostatecznym językiem, wyznacznikiem tego, co powinny jeść osoby tak ważne jak starszyzna rodu. Od tamtej pory, czyli od jakiś pięciu lat spędzam czas na próbowaniu potraw, a także trenowaniu. Dzisiaj pozwolono mi iść w ramach szkolenia - zauważalnie ściszyła swój głos, co by informacja wydająca się na poufną, dotarła jedynie do starszego kolegi. Sama dziewuszka emanowała powagą, pomimo zadań, które ciążyły na jej barkach. Wtedy jednak przerwano im przez pierwszy z deserów. Wydawać się mogło, iż przed sobą mają wielki czerwony przycisk, trochę podobny do babeczki. Jednakże na talerzyku poza kulką znalazła się "zasłonka" wykonana z karmelu z dodatkiem soli, a także ręcznie zrobiony malutki, pomarańczowy liść. W środku z kolei czekało ich połączenie wielu smaków. Najpierw przywitała ich pokrywa wykonana z żurawinowego soku, zaś w środku czekał na nich mus zrobiony z dwóch rodzajów sera, który został zmieszany z jabłkowymi i żurawinowymi żelkami. By podkreślić wszystkie smaki dół został zrobiony z mięciutkiego ciasta z dodatkiem orzechów. Słodkość tutaj przeplatała się ze słonym smakiem, dopełniając jedno do drugiego. Zdecydowanie był to ruch w kierunku ciemnowłosego. Co prawda, Ryu przyniósł danie podyktowane jednym pragnieniem, jednakże mimo, iż nie należało ono do największych musieli się nim podzielić. Każda z osób dostała po jednym, czystym talerzyku, a także nowym komplecie pałeczek. Z kolei Kojiro niósł wypiek, który zmienił oczy Yumeko w 5 ryo. Zgodnie z preferencją był to suflet o dwóch piętrach, który na środku wyraźnie był ściągnięty przez złotą warstewkę. Z góry powoli ściekało cieplutkie masełko, zwracając uwagę w kierunku przyozdabiających białych kwiatów, a także dwóch płatków z czarnego sezamu. Po wzięciu kęsa, można się było poczuć jak gdyby buzia napotkała najbardziej puszystą a zaraz najgładszą rzecz na świecie. Jednakże w przeciwieństwie do pierwszego dania, gdzie cała konsystencja stanowiła fundament smaku, tutaj prawdziwym asem stał się środek wypełniony czerwoną pastą z fasoli pomieszanej z brązowym cukrem.
- Podobnie jak przy pierwszych daniach, prosimy o szczerą opinię. Również, które waszym zdaniem jest lepsze, deser numer jeden czy też dwa? - zapytał spokojnie Kojiro, przyjemnie się uśmiechając. Pozostała dwójka spokojnie stała niedaleko za nim. Miyuki uważnie przyglądała dwójce smakoszy, zaś Ryu powoli ściskał skrawek swojego ubrania. Tak jak apetyt rośnie wraz z ilością spożytego jedzenia. Tak u niego było podobnie, tylko, iż to nie chęć jedzenia w nim rosła, a coraz większy stres.

Desery:
1 został on podany wraz z zieloną herbatą (matcha), 2
Głos - Yumeko
Głos - Ryu
Głos - Miyuki
Głos - Kojiro

[Takuya]

Cieszył się, że Yume przestała się zamartwiać. Bądź co bądź była dzieckiem i nie powinna zawracać sobie głowy takimi drobiazgami. Z drugiej strony nie dziwił jej się zbytnio, bo na jej miejscu zareagowałby pewnie w identyczny sposób. Skupienie uwagi na swojej osobie zwykle bywa stresujące, a jeśli dołożyć do tego niemałą wiedzę, to mamy takie przypadki jak ten, który spotkał białowłosą. Zakłopotanie i szukanie wyjścia z sytuacji. Na szczęście wszystko wróciło do normy.
- Mam nadzieję, bo sam raczej nie dam sobie rady. - odparł i zaśmiał się lekko. Obecność młodszej koleżanki nieco podnosiła go na duchu. Nie znał się na kuchni, więc mówił to co mu ślina na język przyniesie. Yumeko zaś zapewniała solidną dawką wiedzy. Oboje tworzyli całkiem zgrany duet, który łączył opinie zwykłego, szarego klienta z tym nieco bardziej wymagającym.
Słysząc słowa dziewięciolatki o jej pochodzeniu, nie był specjalnie zdziwiony. Nie ujmując bocznej gałęzi klanu, na pierwszy rzut oka było widać skąd pochodzi jego nowa znajoma. Była ułożona, bardzo inteligentna jak na swój wiek, a ponadto w jej słowach i zachowaniu dało się wyczuć niemałą ambicję. Te cechy należały zwykle do osób, które od najmłodszych lat mają nakreślone konkretne cele, do których mają dążyć.
- Hmm.. ciekawe. Nie wiedziałem, że starszyzna korzysta z takich udogodnień. - odpowiedział, śmiejąc się pod nosem. Pomoc Yume na pewno była mile widziana i dobrze odbierana. Sam chciałby móc pozwolić sobie na takie ułatwienie w życiu. Może kiedyś.
- A sama masz jakieś marzenia? No, bo chyba nie chcesz przez całe życie służyć starszyźnie? - spytał, odgarniając kosmyk włosów, który zawitał niespodziewanie na jego twarzy. Ciekawiło go czego może chcieć od życia tak mała osóbka. Takuya należał do tych prostolinijnych i jego jedynym marzeniem było zostanie głową rodziny. Zadanie dość trudne, aczkolwiek do wykonania, jeśli odpowiednio się przyłoży. Póki co nie myślał o tym zbyt często, bo po pierwsze był za młody, a po drugie za słaby, by móc przewodzić klanowi.
Skupił się więc na tym co tu i teraz, czyli na deserach, które zostały podane na stół. Tym razem było po jednej sztuce więc musieli się podzielić. Czarnowłosy po głównych daniach był wystarczająco najedzony, by słodyczy tylko spróbować, a resztę zostawić dziecku, które powinno je uwielbiać. Wziął więc nowe pałeczki i chwycił kawałek babeczki, by następnie włożyć go do ust. Na jego ustach pojawił się niemały uśmiech. Cieszył się, że został wysłuchany i cały deser miał słodko-słony smak. Lubił karmel, lubił żurawinę i przepadał za serami, toteż wszystko tworzyło dla niego propozycję idealną. Nie chciał jednak wystawiać opinii przed skosztowaniem opcji przygotowanej dla Yume. No bo pierwsza była dla niego, prawda? Tutaj również kucharze się postarali i wysłuchali małej klientki. Całość prezentowała się naprawdę apetycznie, więc pozostało tylko skosztować. Tak też zrobił. Konsystencja była na pewno inna. Właściwie to bardziej odpowiadała mu w tym deserze, bo dało się wyczuć w ustach pewnego rodzaju puszystość, a zarazem gładkość pochłanianego dania. Ciekawe, trzeba przyznać. Smakowo również nie miał się do czego przyczepić, ale jeśli o to chodzi, to chyba bardziej przypadła mu pierwsza propozycja.
- Ja myślę, że oba te desery są wspaniałe i nie ma sensu oceniać, który jest lepszy. Pierwszy to świetna mieszanka smaków, a drugi wygląda pięknie i sprawia, że czujemy niebo w gębie. - powiedział co wiedział. Ulżyło mu trochę, bo to chyba koniec oceny na dziś i kosztowało go to niemało nerwów i emocji. Nie chciał jednak wybierać konkretnego deseru, bo oba zasługiwały na uznanie i oba powinny zawitać tutaj na stałe. Czekał jednak z niecierpliwością na to co do powiedzenia będzie miała Yumeko.