Sklep z wyposażeniem

[Bohei Imoto]

Znalezienie sklepu dla Boheiego nie było wyzwaniem, pomijając fakt że mieszkał tu od urodzenia oraz rzemieślnik handlował w centrum osady, warto dodać, że było to miejsce znane i regularnie uczęszczane przez mieszkańców Kyuzo.
Młody medyk otwierając duże drewniane drzwi do sklepu, ujrzał dużą obszerną salę. Pomieszczenie było schludne i czyste, natomiast na ścianach można było podziwiać wszelaki sprzęt traperski oraz broń i pancerze.
Sklep z wyposażeniem bez wątpienia zrobił nie lada wrażenie na młodym shinobi, mimo wielu opinii i opowieści o których nie raz nie omieszkał usłyszeć.
Chłopiec rozglądając się bacznie po pomieszczeniu, został po chwili uprzejmie zaczepiony przez mężczyznę który bezszelestnie znalazł się w pobliżu lady.

- Witam w moim królestwie. - rzekł zachrypniętym głosem nieznajomy w stronę Bohei. - Czym jesteś zainteresowany? Może mogę Ci jakoś pomóc? - dodał, mrużąc lekko zmarszczone oczy.
- Yyyyy.... w zasadzie wszystko czego potrzebuję, mam zapisane na kartce. - odparł uprzejmie shinobi, podając rosłemu sprzedawcy karteczkę z notesu do ręki.

  Ukryty tekst

Mężczyzna który, wyglądając na człowieka przez którego przemawia wieloletnie doświadczenie, zerkając szybko na kartę w ekspresowym tempie wyłożył na ladę zapisane na kartce wyposażenie.

- To będzie 500 Ryo. Masz tyle? - zapytał z nutą wątpliwości.

Bohei wyciągnął z torby skórzany mieszek, po czym przerzucając monety między dłońmi, wyłożył na ladę odliczoną sumę.

- Proszę bardzo i dziękuję. - odparł uprzejmie, chowając wyposażenie do schowków zawieszonych na ubiorze.

- Dziękuję i zapraszam ponownie. - odpowiedział sprzedawca, zbierając monety.

Bohei przed opuszczeniem sklepu uporządkował zakupione wyposażenie w odpowiednich elementach ubioru, po czym zadowolony udał się w stronę wyjścia.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Fabuła Bohei Bohei zrobił zakupy, uzupełniając swój ekwipunek. Skupiony na chowaniu wszystkiego co zakupił chwilę wcześniej do odpowiednich skrytek niemal nie zauważył kolejnej osoby wchodzącej do budynku, która była równie zafrasowana co on sam. Mężczyzna w ostatnim momencie zatrzymał się wpół kroku unikając zderzenia się z młodzieńcem. Dopiero teraz młody medyk mógł dostrzec z nim znaną mu postać. Ukatoro. Jego własny ojciec. Mężczyzna zdawał się być nad czymś mocno skupiony, a zmarszczki na jego czole nieznacznie pogłębiły się od trosk i głębokiej zadumy w jakiej się znalazł. Wyglądał na osobę, po której głowie kręciło się wiele myśli i sam szukał sensownego rozwiązania dla każdego ze scenariuszy.
-Bohei, dobrze, że cię widzę. Chciałem z tobą porozmawiać jak złapię cię w domu, ale dobrze, że udało mi się trafić na ciebie teraz. Poczekaj chwilę, muszę uzupełnić zaopatrzenie - poprosił wchodząc do sklepu -Jeśli chcesz możesz wejść ze mną - dodał uśmiechając się nieznacznie kącikiem ust, po czym podszedł do sprzedawcy witając go sympatycznie, ale zdawać by się mogło pospiesznie i zdawkowo. Bez względu na to co zadecydował jego syn mężczyzna po przywitaniu przekazał niewielką karteczkę do rąk sprzedawcy.
-Proszę o wszystko z tej listy, zależy mi na czasie - drugą część dodał poważnie, co sklepikarz przyjął ze skinieniem głową i zniknął na zapleczu. Przez tą chwilę Bohei i jego ojciec byli sami. To co mógł zauważyć to to, że mężczyzna nerwowo przebierał jedną nogą w miejscu z wyraźnym zniecierpliwieniem. Nie było wątpliwości, że coś go mocno męczyło, a sprawa, z którą się mierzył była poważna.

[Bohei Imoto]

Bohei z satysfakcją wymalowaną na twarzy skierował się ku wyjściu sklepowemu, kiedy to przechodząca obok niego osoba go zaczepiła. Reakcja młodzieńca była ponadto zaskakująca, gdy po krótkiej burzy mózgu dotarło do niego, że przed jego oczyma stoi jego własny ojciec.

- Tata? - zapytał retorycznie, zaskoczony.

Ukatoro wyglądał na zaaferowanego, zaś jego zachowanie wskazywało na to, że zdecydowanie zależało mu na czasie. Młody medyk dobrze wiedział, że coś jest na rzeczy i jakiekolwiek zachowanie jego ojca nie zbiło by go z tropu, w końcu był jego jedynym synem. Miejsce, w którym się spotkali oraz wzbudzający podejrzenia pośpiech mogły oznaczać tylko jedno, czyli kolejną misję.

- Niech zgadnę. Wyruszasz znowu na misję? I tak długo byłeś w domu. Myślałem, że spędzimy jeszcze ze sobą trochę czasu, zanim wyruszysz. - oznajmij Bohei, nie ukrywając żalu.

Ojciec młodego shinobi wręczył kartkę sprzedawcy, po czym przebierając nogami manifestował swój brak czasu i chęć jak najszybszego opuszczenia sklepu. Bohei przyglądał się ojcu ze skrytym zainteresowaniem. Dawno nie widział swojego taty tak zdenerwowanego, podczas gdy był on osobą która mogła pochwalić się stoickim spokojem w stresowych sytuacjach. Kolejną niepokojącą dla Boheiego przesłanką, był również fakt, iż nie został poinformowany wcześniej przez ojca o kolejnej misji. Wszystko wskazywało na to, że musiało wydarzyć się coś nagłego i niecierpiącego zwłoki, zaś młody ninja miał zamiar się tego dowiedzieć.

[Vulpie]

Fabuła Bohei

Bohei znał dobrze swojego ojca i nie umknęło mu dziwne zachowanie jakie prezentował. To niecodzienne poruszenie, niecierpliwość. Nie było wątpliwości, że coś mocno martwiło mężczyznę, pytanie jeszcze co takiego. Myśl padła na kolejne zlecenie. Wszystkie przesłanki skłaniały do takich wniosków.
Mężczyzna odetchnął ciężko.
-Też miałem taką nadzieję, niestety pojawiły się nieprzewidziane komplikacje... - zaczął, lecz wtedy przyszedł sprzedawca z pierwszą partią towaru -...zaraz ci wszystko wyjaśnię - urwał pospiesznie temat, nie chcąc poruszać szczegółów kiedy nie byli sami. Rozmowa na chwilę się urwała, na czas gdy sprzedawca donosił kolejne partię. Były tam zioła, w dużej ilości i zróżnicowane gatunkowo. Dużo bandaża, środki dezynfekcyjne. Cały nowiutki zestaw medyczny. Pełno sprzętu, którego Bohei nawet mógł z nazwy nie kojarzyć, ale wiedział, że ojciec takowy posiadał. Ukatoro przyjrzał się wszystkiemu dokładnie, zawieszając wzrok na jednym pęku ziół dosyć wątpliwej jakości
-Proszę - powiedział sprzedawca, a Ukatoro zmierzył go wzrokiem unosząc wysoko brew, na co sprzedawca dodał -Nic lepszego w tak krótkim terminie nie załatwię - rozłożył ręce.
-Niech będzie - skwitował szybko i zaczął pieczętować do zwoi wszystko co było na stole. Sięgnął po sakiewkę i odłożył ją na stole. Sprzedawca tylko zerknął na pokaźną sumę rzucił okiem na zawartość, po czym przytaknął, że chyba się zgadza i poszedł na zaplecze.
Mężczyzna gdy skończył opuścił sklep i wskazał by Bohei ruszyl za nim. Nawet jego tempo było pełne pośpiechu.
-Bohei posłuchaj mnie proszę, wyjeżdżam do Kotei. Mur upadł i Dzicy zaczęli przedostawać się na tereny Sogen - przez chwilę zawiesił głos zastanawiając się czy powinien wszystko mówić, ale uznał, że syn jest na tyle dorosły, że może wiedzieć -Uchiha proszą o pomoc. Po ostatnich wydarzeniach na turnieju nie mają zbyt wielu medyków, a każda pomoc jest na wagę złota. Nie wiem co zastanę na miejscu, ale nie mam wątpliwości, że warunki będą bardzo ciężkie. Kończę pakować wszystko i jeszcze dzisiaj wyruszam. - odetchnął aby uspokoić oddech, spojrzał poważnym wzorkiem na chłopaka -Proszę abyś w tym czasie zajął się wszystkim. Nie wiem kiedy wrócę, ale zostawiam dom na twoich odpowiedzialnych barkach. Liczę na ciebie.

[Bohei Imoto]

Ukatoro nerwowo w pośpiechu pieczętował zakupione akcesoria, podczas gdy Bohei coraz bardziej zaczął się zamartwiać. Widział, że coś się stało, coś ważnego i niecierpiącego zwłoki, bacznie obserwując zachowanie ojca. Nigdy wcześniej nie widział, aby tak się zachowywał, zaś ilość i rodzaj sprzętu jaki zakupił u sprzedawcy, jednoznacznie dawał do zrozumienia, że prędko nie pojawi się z powrotem w Kyuzo.

- Tato, czy coś się stało? - zapytał zmartwiony.

Ukatoro był doświadczonym Iryoninem, który mógł się pochwalić dużą ilością wykonanych z sukcesem misji. Służył również niejednokrotnie na murze, gdzie ratował życie za pomocą swoich wyjątkowych umiejętności. Jednakże, zgodnie z przeczuciem chłopca, tym razem również się tam wybierał, lecz okazało się iż muru już nie ma. Sytuacja wydawała się poważna. Sogen a być może i cały znany Boheiemu świat, stał w obliczu zagłady, co z wyjątkowym zatroskaniem i strachem starał się wyjaśnić mu ojciec. Młody shinobi wielokrotnie słyszał od rodziców historie o lokalnych konfliktach, mniejszych bądź większych wojnach między klanami czy mafiami. Mimo, iż był jeszcze młody i nieświadomy to starał się sięgać pamięcią do takich wydarzeń jak słynna masakra szczepu Jugo czy wojna pomiędzy klanami Hyuga i Yamanaka. Jednakże nigdy nie doświadczył wojny oraz jej skutków, jedynie mógł sobie wyobrazić zło i zniszczenie jakie ze sobą niesie.

- Tato! Chce wyruszyć z Tobą! - odparł zdecydowanie, na słowa ojca o pozostaniu na miejscu. - Mam 16 lat i dwie samodzielne misje za sobą. Wiem, że to niewiele ale za każdym razem kazałeś mi zostawać z mamą, tłumacząc że jestem za młody. Ale dorosłem i też jestem shinobim, również muszę odpowiedzieć na wezwanie. Powiedziałeś, że potrzebują medyków. Pamiętasz co mi zawsze powtarzałeś, że "tylko życie poświęcone innym, jest warte przeżycia". Proszę, pozwól mi iść z Tobą! - dodał uchylając się z szacunkiem przed ojcem.

Bohei zdecydowanie czuł się zobowiązany, podobnie zresztą jak Ukatoro. Mimo, iż nie miał pojęcia czym jest wojna, to wiedział i przede wszystkich pragnął w końcu się do czegoś przydać. Mając wielką nadzieję, iż ojciec się zgodzi, wpatrywał się z ubłaganiem swoimi czarnymi ślepiami w swojego mentora.

[Vulpie]

Fabuła Bohei Ukatoro układał sobie w głowie wszelkie możliwe scenariusze, łapiąc się na tym, że każdy kolejny jest gorszy niż poprzedni. Wiedział jednak, że musi się szykować na najgorsze. Nie był głupcem, był człowiekiem misji. Nie bał się swojej śmierci. Bał się śmierci innych, dużo ważniejszych jego sercu osób. Bał się śmierci tych, którzy polegną gdy jego zabranie. Gdy Bohei z młodzieńczą energią zaczął oferować swój udział, ten wiedział, że musi to jak najszybciej uciąć nim będzie zbyt późno.
-Bohei, nie wiesz na co się porywasz - odezwał się mężczyzna spokojnym, aczkolwiek stanowczym głosem -Ja sam nie wiem z czym przyjdzie mi się mierzyć. - dodał nieco ciężej, zdawać by się mogło przygnębiony. Ponownie odetchnął głęboko chcąc ułożyć wszystko w głowie. Chciał aby jego syn dobrze zrozumiał powagę sytuacji. Zatrzymał się w miejscu i spojrzał prosto w oczy Boheia, aby ten wiedział, że nie ma tu mowy o żartach.
-Nie wiem czego będę świadkiem. Nie jestem nawet pewny czy... jeżeli sytuacja pójdzie bardzo źle nie wiem czy uda nam się wycofać na czas. Ogrom cierpienia, obrazy, które na zawsze zostają w twojej głowie. Decyzje, które musisz podjąć w sekundę, bo już na miejsce twojego jednego pacjenta jest trzech kolejnych. Trudne wybory często skazujące beznadziejne przypadki na śmierć by w tym czasie ocalić innych, w lepszym stanie. - starał się przedstawić wszystko w najgorszym obrazie by Bohei zdawał sobie sprawę na co się pisze. Wróć. Nie mógł i nie będzie sobie zdawał sprawy na co się decyduje. Nikt za pierwszym razem nie jest gotowy i nigdy nie będzie. Najważniejsze było odpowiedzieć na jedno trudne pytanie, od którego zależało życie. Nie tylko Boheia, ale wielu...
-Czy mimo to, podtrzymujesz swoją decyzję?

[Bohei Imoto]

Ukatoro próbował się uspokoić, jednakże z każdym słowem widocznie poważniał, nadając nieświadomie ekspresji swoim stwierdzeniom. Całą swoją perswazją, próbował odwieźć syna od decyzji o wyruszeni u jego boku na wschód. Wiedział, że Bohei nie odpuści, że za każdym razem udawało mu się go zbywać, lecz miał też świadomość, że jego syn dorastał. Przekonanie syna i tak było najmniejszym problemem Iryonina, gdyż prawdziwe przerażenie przeszywało go na myśl, iż w jakiś sposób musiałby powiedzieć o tym jego matce. Mimo prób zachowania spokoju, natłok myśli napędzał się w raz z naciskiem ze strony syna.

- Masz rację, nie mam pojęcia co mnie tam czeka i nigdy nie doświadczyłem zła, jakie niesie ze sobą wojna. Jednakże, wnioskuje z tego co powiedziałeś, że prędzej czy później i tak go doświadczymy. Tato, wolę to przeżyć teraz i u Twojego boku, niż tutaj nieprzygotowany, gdzie musiałbym do tego chronić mamę. - tłumaczył Bohei, nakłaniając usilnie ojca. - Obiecuję, że będę posłuszny i ostrożny. Proszę, zgódź się. - zapewniał.

Mimo poważnych zapewnień i deklaracji młodego shinobi, tak na prawdę nie miał pojęcia na co się pisał, mimo iż wydawało mu się że jest gotowy. Boheim kierowała przede wszystkim ambicja oraz chęć pomocy innym i sprawdzenia swoich umiejętności, niezależnie od zagrożenia o którym usilnie ostrzegał go jego ojciec. Wierzył, że uda mu się przekonać Ukatoro.

[Vulpie]

Fabuła Bohei Mężczyzna stał chwilę w milczeniu jakby kalkulując wszystkie za i przeciw w głowie. To nie była prosta decyzja. Ukatoro doskonale zdawał sobie sprawę, że czeka ich co najmniej niebezpieczne wyzwanie, istniała szansa, że nie wrócą. Nikt nie chciał takiego losu dla swojego potomka, a jednak... jednak sam był kiedyś w jego wieku. Sam przechodził przez to co on teraz. Potrzebował coś udowodnić, pomóc tym, którzy nie byli w stanie sami sobie pomóc. To był ich obowiązek jako medyków. Mieli ratować innych. Skoro jego syn dorósł do tego, że to jest ten moment i chce być z nim w godzinie próby, zaszczytem dla mężczyzny było być z nim i go wspierać
-Dobrze więc - skinął mu głową -Wracajmy do domu. Musimy spakować się, nie mamy dużo czasu. Jeszcze dzisiaj wyruszamy - odpowiedział spokojnie. Jego nerwowwe tiki również się uspokoiły. Gdzieś w sercu z mieszaniną troski czuł ogromną dumę z Bohei'a. To jeszcze nie był moment aby to mówić, dopiero rozpoczynała się jego podróż. Podróż w której Ukatoro był gotów wspierać go ze wszystkich sił. Gdy tylko Bohei był gotowy mogli spakować najważniejsze rzeczy. Mężczyzna pomagał mu radą i doświadczeniem jeżeli ten chciał z niego skorzystać - wszak to nie była mała misja albo wycieczka do sąsiedniej prowincji na spotkanie na festynie. To mogła być wojna, większa od jakiejkolwiek która miała miejsce wcześniej, a oni mieli odegrać w niej swoją rolę...

[Ario]

Zaakata
Misja rangi D
Kolejka 6/7

Sprawa z przesyłkami

Targany różnymi przemyśleniami przed wyjściem ze sklepu zatrzymałeś i zacząłeś gapić się na jakiegoś bogu ducha winnego gówniaka, który najwyraźniej speszył się, bo zrobił minę, jakby miał się zaraz rozpłakać. Ty jednak miałeś misje do wykonania i wyszedłeś ze szpitala.

Teraz jednak zamiast spacerku uznałeś, że sprint będzie lepszy, więc mknąłeś niczym prawdziwy shinobi ulicami swojej osady Shiroi-iwa, w kierunku tylko Tobie znanym. Pokonałeś kilka ulic i finalnie dobiegłeś do placu, na którym stał dobrze oznakowany budynek. Tak, sklep z wyposazeniem był niemalże świecącym lampionem pośród ciemnicy, tak łatwo udało Ci się go zlokalizować. To co Cię jednak martwiło to fakt, że kolejka do sklepu była taka, że aż kończyła sie przed drzwiami.
- Jenyy, co oni tam tak długo?! - skarżyła się jakaś dziewczyna w Twoim wieku, która była w połowie kolejki do środka.
- CO on tam się targuje czy o co chodzi!? - krzyczał jakiś inny facet.

No więc teraz miałeś kolejne wyzwanie. Albo stoisz grzecznie w kolejce i wejdziesz do środka najpewniej za kilka dni, albo wbijasz z buciorka do środka i liczysz na swoje umiejętności. Chyba, że masz jakiś własny patent na wykonanie zadania. Gdy tylko jednak pojawiłeś się na widoku i emanowała od Ciebie aura "chcę wejśc do środka", wszyscy ludzie w kolejce zaczęli na Ciebie patrzeć z nienawiścią w oczach.

[Zakata]

Dobiegają do sklepu spojrzałem na kolejkę, która kończyła się aż przed drzwiami.
- Nie, no to jest jakiś dramat. Dzisiaj? Teraz? Akurat w tym momencie tyle ludzi? – Powiedziałem na głos z podirytowania.

Wszyscy się patrzyli na mnie jakby to był mój cel by tam wejść trzeba było zmienić taktykę tak by się na mnie nie skupili. Zacząłem udawać, że pomyliłem miejsce i pobiegłem kawałek dalej za winkiel.

Stanąłem na chwilę by się zastanowić co zrobić, stanie w kolejce odpadało, bo jak to pomyślałem to jest stypa i nuda i nie chce mi się. Zacząłem się zastanawiać jak odwrócić uwagę ludzi by najmniejszym kosztem dostać się do kasy. Bo szansa, że ktoś mi naklepie w konfrontacji na razie mogła być duża, w końcu to sklep z wyposażeniem a nie warzywniak. Chociaż myśląc o walce zacząłem się zastanawiać – a co gdybym nie ja się bił? I ludzie by się na tym skupili?

Wpadłem na pomysł stworzenia walki moich klonów jakby bójki by się na tym ludzie przez ułamek sekundy skupili. Jednak przecież klony wyglądają tak samo więc lipa. Usiadłem nawet na chwile na ziemi by rozmyślić jak to zrobić. Wziąłem do ręki kamyczek i zacząłem nim podrzucać rozmyślając.

- Muszę wymyślić jak zrobić tak jak zawsze robił dziadek w szogach jak zakamuflować swój prawdziwy plan – Powiedziałem na głos podrzucając kamyczek.

- Wiem! – krzyknąłem

Użyłem w miejscu którym siedziałem Bunshin no Jutsu. – Teraz nas jest 3, będzie ciutke łatwiej - powiedziałem, śmiejąc się.

Plan był prosty i zarazem wymagał szybkiego biegania. Miałem się ustawić na końcu kolejki jak zwykły człowiek, następnie klony miały wejść do budynku po ścianie przy suficie, jednocześnie czekając aż ktoś krzyknie żeby tam nie wchodziły czy coś w tym stylu, miałem to podbić ukrywając się w kolejce i krzycząc żeby stamtąd złaziły po czym trzymając zwój w ręce zacząć biec w kierunku kasy oraz w momencie może nie zauważenia klonów przez większą grupę ludzi ale tak po 3,4 sekundach miały zniknąć tworząc dym i rozpraszając ludzi. Plan zakładał też, że na końcu przy kasie będę mówił, że mam tylko przesyłkę i jestem na misji ale zobaczymy co z tego wyniknie.

- Działamy – pomyślałem, biorąc się jednocześnie do działania.

---

CZAKRA

---

  Ukryty tekst

[Ario]

Zaakata
Misja rangi D
Kolejka 7/7

Sprawa z przesyłkami

Kolejka przed sklepem okazała się być większym przeciwnikiem niż złoczyńca na szlaku. Mimo tego, że byłeś Shinobi, który miał zleconą misję przez Siedzibę Władzy, uznałeś że po prostu podejście i poinformowanie wszystkich, że przyszedłeś z ramienia klanu by zostawić przesyłkę jest złym rozwiązaniem. Co więcej, zamierzałeś wykorzystać specjalnie uknuty fortel, by zmylić ludzi w kolejce.

Przede wszystkim mówiłeś, że pomyliłeś drogi i zniknąłeś im z wizji. Stanąłeś za drugim budynkiem i przelałeś chakrę, by wytworzyć...dwa identyczne klony samego siebie. No i podszedłeś stanąłeś ostatni w kolejce, tylko po to, by dwie kopie samego Ciebie wbiegły na budynek. Dwa klony Ciebie wbiegły na budynek i ludzie spojrzeli na nie.
- Co Ty, głupiś?! Schodź stamtąd! - krzyknął ktoś z kolejki. - Żarty sobie będzie robić! - dodał, przy czym tłum mu wtórował...a Ty, żeś w tym momencie podszedł do drzwi i zaczął...skandować razem z nimi.
- Co Ty, głupek jakiś?! - zapytała Cię dziewczyna obok Ciebie, patrząc się zdziwiona co odwalasz za szopkę.

Wtedy zniknąłeś klony, wytworzyłeś dym i podbiegłeś do kasy omijając wszystkich. Położyłeś na ladzie paczkę mówiąc, że masz przesyłkę.
- O, dziękuję. To z klanu? Super, czekałem na nią. - powiedział mężczyzna, odbierając paczkę i kładąc ją pod ladę, a następnie wracając do obsługi gości.

To jeszcze jedno miejsce i problem z głowy.

[Zakata]

Na pytanie dziewczyny tylko się szeroko uśmiechnąłem, jak jakiś pajac bo tego nie zaplanowałem co jak ktoś się zorientuje, mimo że było to banalne do przewidzenia. Sam bieg wywołał we mnie dosyć dużą dozę ekscytacji bo teraz misja miała jakiś smaczek, może nie do końca idealnie przemyślany bo mogłem po prostu podejść i powiedzieć, że ma przesyłkę. Jednak uważałem, że to by było za nudne.

Podbiegając do lady powiedziałem – Mam przesyłkę tutaj do dostarczenia. - I położyłem ją na ladzie

Następnie się odwróciłem, spojrzałem na tych ludzi nie wyglądali jakby im się spodobało to co zrobiłem. Zrobiłem się lekko czerwony po czym zacząłem się śmiać i wyszedłem jakby nigdy nic jednocześnie życząc ludziom miłego dnia. Jak wyszedłem przed sklep tak sobie pomyślałem, że odwaliłem maniane i teraz ludzie mnie będą z tym kojarzyli.

Skwitowałem to jednym zwykłym – Phi. Zdobędę ciutke rozgłosu i wezmą mnie na jakies walki. – I ruszyłem w stronę sklepu z ramenem.

Rozmyślałem tylko co tam zamówię jak dostarczę ostatnią przesyłkę, ponieważ już tak mi zaczynało w brzuchu burczeć, że to hit.

- Może znowu jakoś śmiesznie klony wykorzystam by zrobić efektowne wejście? Chociaż jak coś się właścicielowi nie spodoba to mi jedzenia nie da. – pomyślałem smutny, kończąc knucie śmiesznych pomysłów, rozpoczynając bieg w stronę pobliskiego ramenu.

[Ario]

Zaakata
Misja rangi D
Kolejka 8/7

Sprawa z przesyłkami

Ponownie mając wiele przemyśleń, stwierdziłeś że nie ma na co czekać tylko ruszyłeś do kolejnego i tym razem ostatniego celu. Mając cichą nadzieję, że nie przytrafi Ci się podobna sytuacja jak ostatnio (czyli jakaś kolejka), minąłeś kilka przecznic, aż dotarłeś do wyjścia z wiochy. Co prawda Bar z Ramenem mieścił się na obrzeżach, przy zagajniku, ale jego opinia wywoływała w lokalsach raczej miłą reakcję. Prowadzący tamtejszą właściciel serwuje też wysokoprocentowe napoje, aczkolwiek raczej nie jest to miejsce, gdzie dochodzi do jakichś burd.

Gdy zobaczyłeś lokal z daleka, dostrzegłeś drobną kolejkę. Większość ludzi albo rozmawiała ze sobą spożywając ramen, albo czekali na złożenie tudzież odbiór zamówienia. Nie widać było większych problemów, ale jak to zycie potrafi zaskoczyc, wszystko mogło się jeszcze zdarzyć. Co prawda, ostatnia paczka była najcięższa ze wszystkich trzech, ale nie ciążyło Ci to jakoś niesamowicie.

Znajdywałeś się w odległości ok. 50-60 metrów do lokalu. Pytanie czy znowu stwierdzisz, że chcesz zaskoczyć ludzi jakąś ciekawą...akcją, czy podejdziesz do tematu w bardziej tradycyjny sposób. Wszystko zależało od Ciebie.

Z/T viewtopic.php?p=189081#p189081