Świątynia

[Yujiro]

Hyuga z młotkiem
Ranga D
Post 13/15 Hyuuga z młotkiem, to było coś, co nierzadko się zdarzało zobaczyć w osadzie. Jedni uważali to za dziwactwo, inni jej bronili mówiąc że ma dobre serce, a jeszcze inni snuli swoje teorie spiskowe pod nosem, z dala od uszu wspomnianej Ayame. Ta jednak pracowała jak tylko mogła, nikt bowiem nie wiedział, że przyczyniła się do zniszczenia świątyni i to chce się tym samym jakoś odpłacić. Nagle nastąpił atak zbuntowanego jashinisty, który notkami zaczął wysadzać okolicznych ludzi! To znaczy nie, ale byłoby dość śmiesznie, prawda? Ayame pracowała sobie spokojnie, młotek w jednej dłoni, kołki w drugiej, uderzenia drewna, głośne stuknięcia rozchodzące się po obecnie zamrożonej tafli jeziora. Spokój - można by rzec nawet nuda, bo ten utopijny stan nie mógł przecież trwać zbyt długo, prawda? Wszystko wracało powoli do normy i można było powiedzieć, że powoli świątynia wracała do stanu sprzed zniszczenia. Może nawet wyszło dla niej lepiej, bo się odnowi? Co z tego, że się rozpadła na małe kawałeczki, skoro jest nowa! Zadanie dziewczyny powoli się kończyło - można powiedzieć, że trochę jej z tym zeszło, bo ciągle dostawała nowe miejsca do połączenia - w końcu inni stawali już pierwsze belki podtrzymujące ścianki i dach. W końcu jeden z mnichów zarządził przerwę.
-Panowie! No i panie oczywiście... dajmy sobie na wstrzymanie trochę. Chciałbym na dziś zakończyć pracę. Jutrzejszego dnia zrobimy przestój tak, by wszyscy mogli spędzić go z rodziną lub bliskimi. No i należy wam się jakieś wynagrodzenie - rzucił do wszystkich i wskazał miejsce, gdzie można było odebrać cóż... mniejsze lub większe wynagrodzenie. Dużo tego nie było, bo przecież na materiały sporo poszło, ale zawsze coś.

[Ayame]

Kunoichi wbijała kołki wszędzie tam, gdzie było trzeba i gdzie jej pokazywano. Nie znała się na budownictwie, więc w tej dziedzinie zdawała się na innych, którzy pracowali przy świątyni. Ona tu była tylko od pracy fizycznej, w której chciała pomagać i resztą się nie przejmowała, bo nie było po co. Szkoda nerwów i zmartwień, skoro mają tu fachowców, którzy pilnują, żeby wszystko było dobrze zrobione. Tak więc prace trwały, a godziny mijały. Powoli zaczęto stawiać bele pod ściany i dach, tworząc tym samym szkielet budynku, na którym osadzi się resztę. Przyjemnie się patrzyło na efekt pracy tylu chętnych rąk, który z godziny na godzinę był coraz bardziej widoczny.
Czas na przerwę przyszedł niespodziewanie. W sumie to Ayame aż podskoczyła, gdy usłyszała głos mnicha, zwołującego wszystkich. Okazało się, że nie była to tylko chwilowa przerwa w pracy, a zawieszenie jej na jeden dzień, aby pracownicy mogli go spędzić z rodziną. Dostali też częściowe wynagrodzenie, za dotychczasową pracę, więc nie wrócą z pustymi rękami. Ayame zaś nie podeszła po swoją zapłatę. Od początku chciała pracować tu charytatywnie, tym bardziej, że ojciec był jednym ze sponsorów, którzy dołożyli grosza na kupno materiałów. Jako córka głowy rodziny Hyūga, niczego jej nie brakowało, więc tym bardziej nie zamierzała brać zapłaty. No i był jeszcze trzeci powód, najważniejszy. Pomocą przy budowie chciała odpłacić za swój poprzedni błąd, który doprowadził do zniszczenia świątyni, więc i tutaj głupio byłoby oczekiwać zapłaty. Stanęła sobie więc z boku i rozpuściła związane wcześniej w koński ogon włosy, po czym zabrała się za otrzepywanie ubrania z trocin i pyłu. Cóż, taka praca i trzeba było mimo wszystko się ubrudzić, ale i tak nie było tak źle. Głupio było jej tak chyłkiem się zmyć, dlatego chwilę jeszcze odczekała, przyglądając się ich wspólnej pracy. Tak, nowa świątynia będzie o wiele piękniejsza, niż poprzednia. Postarają się o to wszyscy razem i zagrają na nosie temu, który zniszczył ich poprzednią siedzibę kultu. Ayame kiedyś go dopadnie.

[Yujiro]

Hyuga z młotkiem
Ranga D
Post 15/15 Kunoichi postanowiła zrezygnować z wynagrodzenia - znowu dziwna decyzja. Należało jej się, ot zrobiła co miała zrobić, pracowała jak każdy. W sumie, ta suma, którą chciała przeznaczyć pewnie wystarczy na "opłacenie" kolejnego robotnika, bo za wiele materiałów z tego nie uzyskają. Przydałby się Senju, tyle darmowego drewna, które można było sobie wykorzystać i wytworzyć ot tak! Otrzepała się z brudu, który pokrywał jej ubranie, poczekała trochę obserwując, jak każdy z ludzi odbierał grosik za pomoc. Pewnie oddadzą go na przyszłej ceremonii, win-win situation mniuchu. Ten zaś podszedł do dziewczyny, nim ta postanowiła zwiać
-Dobra robota, ale czasem trzeba zrobić sobie chwilę przerwy. Poświećmy ją sobie i pamięci o starej świątyni - schylił głowę, odwrócił się do reszty pracowników, zostawiając ją samą. Cóż - dziewczyna się narobiła, zapłaty brak, odchodziła więc z pustymi rękoma. No, chyba że liczyć trociny na jej ubraniu i trochę dodatkowego potu - zawsze jakieś profity! Co kto lubi, nie?

Misja zakończona \o/
Brak ryo - decyzja postaci.
Możesz rzucić posta w wynagrodzeniach

[Ayame]

Kiedy robotnicy podeszli po swoją dolę, kunoichi starała się doprowadzić do porządku swój strój. Cóż, mimo najszczerszych chęci, przyda się mu solidne pranie, więc w końcu dała sobie spokój. Była naprawdę zadowolona z tego, że mogła tutaj być i pomagać. Dzięki temu w końcu poczuła się znacznie lepiej od czasu tego przykrego incydentu z Jashinistą. Teraz już wszystko powinno być dobrze, a po skończeniu budowy, będzie mogła zamknąć ten rozdział i ruszyć dalej. Miała cel do osiągnięcia, a do tego potrzebowała stać się jeszcze silniejsza.
Uśmiechnęła się życzliwie do mnicha, który do niej podszedł i kiwnęła głową. Miał rację. Wszyscy porządnie się napracowali i należało im się trochę odpoczynku. Pojutrze znowu wznowią prace, aż w końcu nowa świątynia zostanie skończona i znów będzie mogła oferować ostoję spokoju, talizmany i pomoc medyczną, tak jak to było od zawsze. Mnich i kapłanki znów będą mogli wrócić do swoich zajęć i dbania o to miejsce. Ostatecznie to dobro zatriumfuje.
Tak więc Ayame wróciła do domu, opowiadając ojcu o postępach i będąc w naprawdę dobrym humorze. Przez ponad miesiąc pomagała przy budowie nowej świątyni, aż w końcu, tuż przed wiosennymi roztopami, budynek został skończony, ku radości mieszkańców Shiroi-iwa i samej Ayame, która wreszcie miała spokojne sumienie. Pomogła odbudować to, co pomogła zniszczyć. Koniec obwiniania się i rozpamiętywania. Czas iść dalej i doskonalić swoje umiejętności, jeśli chciała osiągnąć swój cel, jakim było zdobycie uznania Lidera.

[zt]

[Unagi]

"Pies gończy" - Misja C - Akashi - 1/30 List, który ściskały palce młodego mężczyzny przywoływał specyficznym zapachem wiele wspomnień. Stary kurz, wosk i wilgoć uderzały swoją mieszanką w nozdrza Akashiego. Pergamin bez wątpienia pochodził prosto ze świątyni postawionej na cześć wielkiego boga Jashina. Podczas podróży lustrował go wiele razy i za każdym razem zapach ulatniał się nie malejąc w swojej sile nawet po czasie. List oszpecony niestarannym prędkim pismem wykonanym czarnym tuszem zawierał w sobie rozkazy. Młody mężczyzna posłany został na łowy, a szukać przyszło mu jednego ze swoich braci w wierze.
Wskazówki były niejasne i szczątkowe, o ile w ogóle można było nazwać je wskazówkami. Stary trop nie dawął wiele poszlak, lecz i tak wprawny shinobi zdołał odnaleźć pierwszy większy cel. Shiroi-iwa, osada znamienitego rodu podobno gościła z wątpliwą przyjemnością w swoich progach łysego kapłana. Mówiło się nawet coś o zniszczeniu świątyni w którą zamieszany był Jashinista, lecz na tym trop się urywał.
Śnieg spowijał częściowo konstrukcje sakralną. Wydawało się być tu tak spokojnie a zarazem przytulnie. Miejsce wyciszenia, które nie znało udręk świata doczesnego. Po okolicy krzątały się kapłani, zaś wewnątrz siedział zmęczony starzec w długiej szacie, najpewniej tutejszy świątobliwy. Z nieba leniwie spadały drobinki białego puchu zasypując czuprynę obserwującego okolicę Akashiego. Trop urywał się tutaj, więc nie było innej możliwości niż odnalezienie nowych poszlak. Łowy czas zacząć.

[Akashi]

O dziwo podróż przyniosła wiele zmian, tak samo, jak nowe cele niewielka, stara karteczka, pomiędzy palcami młodzieńca nie dawała żadnych dokładniejszych informacji na temat osoby, której szuka, a nawet, po co jej szuka. Jednak wieczność życia trzeba czymś zająć, zapewne szukanie igły w stoku siana jest dużo przyjemniejsze niż kolekcjonowanie martwych motyli za szklaną zakurzoną gablotą, której zawartość u niektórych budziłaby niemała zazdrość oraz zachwyt, lecz Akashi był na to za młody i taki będzie aż po wieki, w końcu niedane jest mu doświadczyć uroków starzenia jak zwyczajnym osobą, które krzątały się dookoła niego, którym dość uważnie się przyglądał, poprzez śnieg padający z nieba, który dla niego był wielką przyjemnością, w końcu od dziecka go nie widział, a sam potrafił być nieraz taki. Chęć ulepienia śnieżki i rzucenia nią w jakiegoś kapłana była spora, ale to niestety nie pomoże w odnalezieniu innego wyznawcy swojego boga. Fioletowo-włosy raczej wystarczająco przykuwał swoją uwagę, strojem, w jaki był odziany, zwyczajne kimono bez żadnego płaszcza, ani ochrony przed zimnem. Jednak podczas podróży do tego miejsca zdołał przywyknąć do zimna, a o zamarznięcie martwić się nie musiał. Chłopak postanowił wejść jednak do wnętrza świątyni, mając nadzieje, że spotka tam kogoś bardziej wiekowego niż reszta kapłanów, którzy raczej byli tutaj od niedawna. Swą decyzją się nie rozczarował, wewnątrz budynku zauważył starcza w długiej szacie, do którego postanowił podejść i zająć mu chwilę. Jednak nie chciał nic mówić, zwyczajnie podszedł do mężczyzny, po czym kiwnął głową na przywitanie, a następnie pokazał mu kartkę, z którą dane było mu tutaj przywędrować. W sercu miał głęboką nadzieję, że dziadek będzie w stanie rozczytać karteczkę oraz że nie wykituje na zawał jak dowie się o poszukiwaniu jashnisty w jego okolicy.

[Unagi]

"Pies gończy" - Misja C - Akashi - 3/30 Ostry zimowy wiatr zadudnił, zawył w swój lekko przerażający sposób. Z posadzki uniosły się lekko drobne śnieżynki i zgodnie przesuwały się w jednym - wytyczonym przez podmuch - kierunku. Skóra jashinisty zapiekła będąc już całkowicie sina. Członki poruszały się drętwiej i wolniej. Akashi miał to zjawisko za nic, nie przeszkadzał mu mróz trzaskający szyby w oknach. Przybył tu w określonym celu i nie zamierzał rozprowadzić się nad warunkami atmosferycznymi.
Starzec w grubych szatach klęczał bezustannie, nawet gdy wyczuł obecność gościa. Kończył modły w których nikt nie mógł mu przeszkadzać i powstał dopiero wtedy, gdy dłoń mężczyzny podarowała skrawek papieru. List z nakazem odnalezienia pewnej osoby. Być może nie rozsądnym było pokazywać wewnętrzną korespondencje wyznawców Jashina komuś zupełnie obcemu, lecz niewyraźne i niedbałe pismo ukryło niektóre warte ukrycia szczegóły. Kapłan zaczytywał się, gdy wiatr wzbierał i opadał na sile. W końcu podniósł wzrok na Akashiego oddając mu liścik. Jego krzaczaste brwi uniosły się w lekkiej zadumie. W głowie zaś powstał niezwykle zawiły proces myślowy. - Sakki? - Spytał wykrzywiając twarz niepewnie. Jego przenikliwe spojrzenie zbadało stojącego, ledwo co odzianego chłopaka. Właściwie to nie wiedział kogo mógłby się spodziewać po takim tytule, ale jedno było pewne w końcu ktoś zamierzał odnaleźć tego który zbezcześcił tą świątynie i wymierzyć mu sprawiedliwą karę. - To nie istotne. Nie ma tu tego którego szukasz i niewiele po jego dziele pozostało. - Uniósł ręce jakby prezentując odbudowaną świątynie, tylko po to by znów oddać się zadumie. - Jednak mam coś, co mogłoby pomóc. Tędy. - Znów poruszył dłonią wskazując kierunek w którym mieli się udać. Komórka która była celem podróży była niewielka i licha. Prawdopodobnie zbudowana w pośpiechu przez niezbliżającymi się mrozami. Wewnątrz nie znajdowało wiele, a na pewno nic cennego. Kapłan zanurzył się we wnętrzu i wyciągnął małą szkatułkę. - Co prawda miałem to plugastwo wyrzucić, ale pomyślałem, że może się jeszcze przydać. - Otworzył skrzyneczkę w której leżała osamotniona notka. Biała kartka z czerwonymi napisami, ta sama która z licznymi swymi braćmi wysadziła świątynie nie pozostawiając kamień na kamieniu. Ta notka jednak była cała, najpewniej wykonana źle bądź też niedokładnie. W każdym razie była i to cała. - To jedyne co zostało. - Wręczył przedmiot młodemu mężczyźnie po czym odstawił drewniane pudełko. Kapłan westchnął ciężko i pokręcił głową, wiedząc, że to co daje to niewiele. - Nie mogę być tego pewien, ale zdaje mi się, że znam ten kunszt. Za młodu przemierzałem świat i poznałem jednego kowala, który stał mi się druhem. Jego rzemiosło poznałbym wszędzie, typowy zawijana kaligrafia. Jednak za stary już jestem na takie rzeczy, więc i sprawę odstawiłem. Nie ma po co rozdrapywać starych ran, skoro świątynia stoi. - Przemówił podając całkiem rzetelną lecz być może mylną poszlakę. W końcu był już starcem, a taka specjalna notka mogła być wykonana przez wiele osób na tym rozległym świecie. - Osadził się stary pryk w Hayashimura. O ile nasza rzadka korespondencja nie zawiera wiele kłamstw. To tam powinieneś go odnaleźć. Oprócz tego jest jeszcze ta dziewczyna.. - Urwał na moment zastanawiając się czy to dobrze, że wspomina o niej komuś takiemu jak domniemany Sakki. Pogładził swoje zmarszczone czoło i znów westchnął - Ona wie co tu się wydarzyło, pewno mogłaby pomóc, lecz jak nie trzeba to nie kłopoczcie jej. Dużo przeszła i pewnie dalej ją dręczy całe to zajście. Nazywa się Ayame, to członkini klanu Hyuuga. - Dodał i zamyślił się na nowo. Najwyraźniej więcej wskazówek nie miał, choć i tak trop prowadził gdzieś dalej. Nie było więc najgorzej. Jashinista którego szukał Akashi nie był duchem i pozostawiał po sobie wskazówki, a to oznaczało, że dało się go znaleźć. Pytanie tylko co dalej?

[Akashi]

Pogoda niezbyt sprzyjała na wędrówki w takim stroju, zwłaszcza że kończyny powoli odmarzały, ale to sprawiało swego rodzaju przyjemności młodzieńcowi, który im bardziej bolało, tym przyjemniej się czuł. Jednak odrętwienie ciała i utrudniona motoryka trochę to uprzykrzała. Jednak trwał w przekonaniu, że nie potrzebuje żadnych dodatkowych ubrań, które ogrzewałyby jego zmarznięte ciało, Lecz nie to było w tym momencie najważniejsze dla młodego wyznawcy jashina. Zwyczajnie wszedł do świątyni, gdzie znajdował się starzec i wręczył mu kartę, niestety nie zdawał sobie sprawy, jakie niebezpieczeństwo mógł tym ściągnąć na siebie, jednak nie tylko fioletowo-włosy miał problem z rozczytaniem całego tekstu, ale także starzec, który zadał dość nietypowe pytanie. Sakki? Ciekawe kto to, ale teraz to nieistotne, najwyraźniej starzec darzy go sympatią. Pomyślał chłopak, przytakując tylko głową. Starał się być oszczędny w słowa, żeby przypadkiem nie powiedzieć o jedno słowo za dużo, Lecz nawet jakby chciał coś powiedzieć, nie miał zbyt dużo czasu, stary kapłan najwyraźniej miał sporo do powiedzenia chłopakowi, oraz coś do pokazania, na co on wyraźnie nie narzekał. Spokojnie ruszył za starcem, gdy ten poszedł w stronę prowizorycznego składzika, z którego wyjął skrzynkę i pokazał jej zawartości Akashiemu, który był wyraźnie rozczarowany tym, co ujrzał nie dość, że nie zdobył żadnych nowych informacji to jeszcze następna kartka z dość dziwnymi znaki, lecz mężczyzna dalej wyjaśniał wszystko i z jego słów wynika, że tylko ona została po całej świątyni, która zwyczajnie wysadzili. Chłopak dosłownie postanowił obejrzeć karteczkę, nie mógł wyjść z podziwu, że coś tak małego mogło tyle wytrzymać, dalsze informacje były bardziej owocne, niż sam mógł się spodziewać. Otrzymał informacje o przypuszczalnym twórcy tej kartki oraz o jakiejś dziewczynie.
-Możesz mi powiedzieć więcej o tej dziewczynie i o tym, co zaszło tutaj? Zlecono mi odnalezienie tego mężczyzny. Według Ciebie ta dziewczyna mogłaby wiedzieć gdzie on przebywa? -powiedział chłopak, spokojnym głosem spoglądając prosto w oczy kleryka.
- Jeszcze jedno, ta kartka. Mogę ją zatrzymać? Chciałbym sprawdzić trop dotyczący jej twórcy, dlatego potrzebował również więcej informacji o nim. - dodał po chwili, utrzymując poważną minę na twarzy. Najwyraźniej nie chciał latać niepotrzebnie po świecie, mimo że jest nieśmiertelny, to czas dla niego też jest cenny, a wędrowanie bez celu jedynie mogło go tylko rozdrażnić, co źle mogło wróżyć jego przyszłym rozmówcą.

[Unagi]

"Pies gończy" - Misja C - Akashi -5/30 Starzec w swej powolnej ułomności kroczył przez świątynie w sposób stosunkowo drażniący. Powolne ruchy zdawały się być nazbyt powolne, jakby nie dość, że stary to jeszcze flegmatyczny. Brwi marszczyły mu się i wyginały, gdy intensywnie myślał. Choć myśli te nie sprawiały mu przyjemności, starał się wydobyć z odmętów pamięci zdarzenia o które pytał młodzieniec. - Ah tak, tak. Ayame. To dobra dziewczyna, pomagała w odbudowie, najwyraźniej czuje się winna. Jako jedyna właściwie widziała tego fałszywego mnicha, a ja zaś wywlekać to co za nami nie zamierzałem. - Pomachał mozolnie lecz wyraźnie zaprzeczając przed swoją twarzą krocząc dalej w kierunku miejsca modlitwy - Niemożliwe, dziewczę jest niewinne. Ot, znalazła się w złym miejscu i czasie. Jednak tylko ona tutaj mogłaby podać dokładne zdarzenie i opis tego rozbójnika. - Dodał po chwili, a gdy dotarli do grubej poduszki, wygniecionej od długiego wyklękiwania na niej, starzec spojrzał na rozmówce. - Przybył tu znikąd i udawał mnicha odpędzającego złe moce. Wysadził świątynie za pomocą notek. Taką jaką trzymasz, zakładam, że jedną z wielu. Tyle pamiętam i więcej pamiętać nawet nie chce. - Uklęknął z trudem usadawiając się na swojej stałej pozycji. Coś strzeliło w kościach wywołując przy tym mimowolne stękniecie kapłana. Starość, jakie to paskudne zjawisko. Z pewnością dla kogoś kto od starości skutecznie uciekł. Z wiekiem ludzie stawali się słabsi i mizerni. Akashi zaś, prawdopodobnie nie pamiętający ile lat już sobie liczy tak naprawdę, mógł być nawet starszy od sędziwego kapłana, a mimo to jego ciało pozostawało bystre niczym nurt górskiej rzeki. Starość, jakie tajemnicze i odpychające zjawisko. - Jest Twoja, ja nie chce już jej nigdy oglądać. Gdybyś jednak postanowił odwiedzić mego starego druha, przekaż mu moje pozdrowienia. - Rozorane zmarszczkami powieki zamknęły się, a starzec oddał ponownie modłą wyraźnie chcąc zakończyć rozmowę. Z pewnością dla kogoś takiego przypominanie sobie złych rzeczy nie należało do przyjemnych, stąd nie ma co się dziwić, czemu tak prędko chciał przekazać wszystko co mógł i odciąć się raz i na zawsze od całej tej przykrej sprawy.

[Akashi]

Młodzieniec otrzymał wszystkie potrzebne dla siebie informacje, staruszek nie wiedział za dużo albo nie chciał zdradzać informacji, które posiadał, jedno jest pewne, istniał już nowy trop, a nawet dwa. Jednym z nich była dziewczyna imieniem Ayame, jednak młodzieńca niezbyt specjalnie interesowała, skoro znalazła się w złym miejscu o złym czasie, to lepiej dać spokój temu wszystkiemu, jedynie może sprowadzić na Akashiego problemy, wolał uganiać się za poszlaką, która dla wielu nie miałaby wiele sensu, a mianowicie iść odszukać twórcę notek, którymi wyznawca ponoć wysadził świątynie. Więc decyzja była prosta, chłopak postanowił wyruszyć w kolejną podróż. Która może przyniesie jakieś efekty, większe niż kolejna kartka papieru z napisami.
- Za niedługo przekażę twoje pozdrowienia, nie martw się. - powiedział, chłopak, zginając głowę w dół na pożegnanie, po czym schował, nową karteczkę w torbie, a następnie odwrócił się od starca i udał się w stronę wyjścia świątyni, po czym planował skierować się w kierunek gdzie, prawdopodobnie odnajdzie swój następny cel i może większą liczbę informacji.

z/t

[Shousuke]

Młody Hyuga udał się więc dość niechętnie do świątyni, gdzie miał towarzyszyć matce w ceremonii. Gdy wychodził z domu miał ochotę wrócić. Pogoda dosłownie opłakana, a i myśl, że za chwile ciotka zacznie komentować każde poczynanie młodego Doko wprawiała w osłupienie. Mimo to nie można zostawić wspaniałej i współczującej rodzicielki samej na pastwę losu z kochaną ciocią. Z drugiej jednak strony, czy to nie jest zaprzeczenie swoim poglądom? Czy przez udawanie miłego i zainteresowanego przebywaniem ze wspomnianą wyżej kobietą nie hańbi honoru Shinobi? Człowiek nie powinien robić czegoś na przekór sobie, ponieważ traci swój charakter i swojego ducha. Jak ma być zdecydowany na polu walki i pojedynkować się z wrogiem jeśli teraz, podczas tak trywialnej sytuacji, nie potrafi wyrazić sprzeciwu? Hmm... to chyba zbyt filozoficzne podejście do sytuacji, ale wciąż coś w tym myśleniu jest. Jakiś głębszy sens... Gdy młody tak rozmyślał nawet nie spostrzegł się, że dociera do odpowiedniego miejsca z Ayame. Świątynia ta, całym swym wyglądem i otoczeniem wzbudzała stan euforii. Któż mógł zbudować coś tak pięknego? Okolica i cały budynek wyglądał jakby dotknięty palcem boga. Niesamowity widok. Można się tylko spodziewać ile ciężkiej pracy ktoś włożył w budowę tego arcydzieła. Dwójka dzisiejszych bohaterów właśnie przekraczała próg świątyni. Teraz trzeba się wyciszyć jak i być sztucznie miłym dla członkini rodziny, przez którą powstało całe dzisiejsze zamieszanie.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA SHOUSUKE HYUUGI
"Skradzione chwile"
5/15



Człowiek nie powinien robić niczego wbrew sobie, mówisz...?
Jak dobrze, że jeszcze nie wiesz nic o świecie. Że rzeczywistość, czasem brudna i odrapana z marzeń jak najtańszy burdel gdzieś na zadupiu, a czasem barwna i piękna niczym kunsztowny obraz, jeszcze nie pokazała ci, do czego prowadzi taka dewiza...Ale wszystko to jest jeszcze pieśnią przyszłości, czai się w otchłaniach nadchodzących lat.
Na razie wszedłeś z matką do świątyni. Akurat jedyny tutaj mnich odprawia nabożeństwo, więc twoja matka klęka pobożnie na chłodnej posadzce przed świętym miejscem, gdzie wstęp mają jedynie on i jego pomocnice, młode kapłanki. Wokół otacza was cisza i modlitewne skupienie, adoracja, świętość, niemal czuje się obecność samych bogów.
To jak pocałunek, prawda...?
Dla takich chwil chce się żyć.
W pewnym momencie czujesz jednak na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Kiedy odwracasz się, zdumiony, już stoi przy tobie ciotka Hana. Jej starcza, pomarszczona twarz, oczywiście nie umalowana (kobiecie Hyuuga i w tym wieku nie przystoi się malować!), nie budzi w tobie dobrych uczuć, a groźna biel oczu i zaciśnięte usta wydają się wskazywać na to, że za chwilę kogoś zgromi za jakąś gorszącą nieprzystojność. Matka wita ją lekkim, neutralnym uśmiechem, zapewne uprzednio wypracowanym, ale w każdym razie szczerym. Kiedy modlitwy się kończą i wychodzisz razem z kobietami na zewnątrz, pomiędzy kwiaty i drzewa, w ciszę.
Uroczysty nastrój przerywa skrzekliwy głos ciotki:
-Cóż to za niestosowne ułożenie pół, młody człowieku?! Natychmiast popraw to kimono! I mógłbyś lepiej zawiązać te sandały. Ayame, zabiorę chłopca na cały dzień. Chcę z nim spędzić czas przed swoją śmiercią.
Matka unosi wysoko brwi.
-Ależ Hana, nie sądzę, by dzisiaj...
-Nie kłóć się ze mną, Ayame. Starzy ludzie wiedzą najlepiej, kiedy nadchodzi ich kres-oznajmia patetycznie ciotka, po czym chwyta cię pod ramię i wyprowadza ze świątyni.
-Idziemy do miasta. Weźmiesz mi zakupy. Chcę kupić moim krewnym prezenty. Przy okazji wybierzesz też coś dla siebie.-ordynuje władczo, po czym ciągnie cię do miasta.
z/t do sklepu, proszę!

[Kei]

Praca dla świątyni
1/15 - Shin W tę niestety szarą, lecz przynajmniej niedeszczową pogodę ulicami miasta wędrował pewien osobnik. Mimo że chmury na niebie nie wydawały się pewne młody chłopak spokojnym krokiem zmierzał w stronę świątyni. Czemu tam szedł? Cóż być może chciał dorobić, a na jednej z mijanych tablic informacyjnych znalazł ich ogłoszenie. Niestety w swej prośbie o pomoc nie podali żadnych znacznych informacji na temat zakresu obowiązków, dlatego też chłopak nie do końca wiedział czego mógłby oczekiwać. Na tomiast po drodze mógł się cieszyć w miarę pustymi ulicami, co wynikało z wczesnej pory i niepewnej pogody, przez którą luzie woleli zostawać w domach. Gdy w końcu dodarł na obrzeża jego oczom ukazała się całkiem przyjemna dla oka okolica oraz budynek świątyni wykonany w całkiem interesujący sposób. Jeśli raczył podejść bliżej mógł też dojrzeć starszego kapłana, który krzątał się przy chodach. Mężczyzna był niezwykle szczupłej budowy, a jego twarz wyrażała spokój, jakby problemy świata doczesnego w ogóle już go nie dotyczyły.
- Witam młodzieńcze, co cię do nas sprowadza? - Odparł łagodnym tonem uprzejmie się uśmiechając.

[Shin]

Praca dla świątyni - 2 / 15 - Misja rangi D Nie brakowało mu pieniędzy, jedzenia, znalazł też dach nad głową na ten krótki czas, gdy przebywał w osadzie Hyuugów, ale gdy już wszystko poodwiedzał i pozwiedzał czas zaczął mu się dłużyć. Godziny spędzone na siedzeniu mogły być piękne, ale po jakimś czasie zawsze się nudziły, nawet jeśli siedziało się długo w jakiejś okolicy. Nirwaną było dla niego ogłoszenie, które znalazł na jednym z słupów mówiące o tym, że świątynia szuka kogoś do jakichś bliżej niesprecyzowanych prac. Ogłoszenie mogło nadać nieco barw życiu, więc chłopak od razu pochwycił je, ubrał się w takie ubranie, by można było go opisać jako porządnego człowieka (czytaj: w czyste ubrania) i skierował się w stronę świątyni.
Już z oddali chłopak zobaczył wychudzonego mnicha, który chodził to tu, to tam z bliżej niesprecyzowanych powodów. Człowiek ten był stary, ale jego ruchy były pewne i chłopak podejrzewał, że była to wypracowana rutyna. Jak na swój wiek był też spostrzegawczy, bo gdy tylko Shin się zbliżył, został przez niego zaczepiony.
- Chwała bogom. - przywitał się spokojnie, lekko kłaniając - Widziałem ogłoszenie, że w świątyni potrzebujecie rąk do pracy. Czy mógłbym w czymś pomóc? - spytał nie będąc pewnym, czy w świątyni nie ma więcej osób lub innych kapłanów, chociaż ona sama nie wyglądała na wielki przybytek.

[Kei]

Praca dla świątyni
3/15 - Shin Kapłan widząc skłon chłopaka odpowiedział tym samy, tylko głębszym, po czym wydał się niezwykle uradowanym informacją o tym, że chłopak przyszedł tu w ramach pomocy. Okazał to przez jeszcze cieplejszy uśmiech na swojej twarzy.
- Wspaniale, ciesze się, iż osoba w tak młodym wieku jest gotowa pomóc w pracy w naszej świątyni. - Odparł ciepłym tonem z łagodnym uśmiechem, po czym wskazał Shinowi by wszedł po schodach i podążył za nim. - Jak zapewne już wiesz nasza świątynia pomaga osobom, które cierpią za równo na ciele jak i duszy. - Dodał po chwili prowadząc chłopaka tarasem na tyły budynku.
Gdy otworzył drzwi dało się zauważyć sporo osób wyglądających raczej na biedne, które leżały na łozkach, a wokół nich krzątały się dwie kapłanki.
- Często zajmujemy się urazami i chorobami osób, które nie stać na opiekę w szpitalu - Odrzekł spokojnym, acz nieco smutnym tonem. - Młodzieńcze powiedz znasz się na sztukach medycznych lub zielarstwie? Jeśli nie, to sądzę, że powinniśmy pójść dalej do osób cierpiących na duszy. Właściwie sądzę, iż to będzie nawet lepsze doświadczenie dla tak młodego shinobi jak ty. - Dodał uprzejmie spoglądając łagodnie na chłopaka.