Shinobi War PBF Naruto

Opuszczając szpital ze swoim wyposażeniem oraz nawet lekkim zadowoleniem ruszyłem ku mojemu celowi. Jak się okazało tym razem dotarcie do celu było już raczej formalnością. Choć właściwie to dotarcie do podnóża góry. Sam jej widok zapierał dech w piersiach jednak ta majestatyczna góra jednocześnie jakby mówiła "Łatwo mnie nie zdobędziesz".
Uśmiechnąłem się delikatnie i nie tracąc więcej czasu rozpocząłem wspinaczkę. Z początku szło rzekł bym nawet dobrze temperatura przypominała moje rodzinne strony więc mogłem się cieszyć z tego faktu. No przynajmniej do momentu gdy stawało się co reż zimniej. Lodowate powietrze wręcz kłuło w płuca jakby było ono wypełnione drobinkami lodowych kryształów. Gęsią skórką szybko się też zamieniła w "boże jak zimno".
Jednak mimo wszystko zamierzałem ku szczytowi, co prawda w pewnych momentach bez przerwy na oddech by się po prostu nie dało. Czas mijał, ja robiłem się co raz bardziej zmęczony i zmarznięty na szczęście do celu dużo już nie brakowało. Ogólnie pewnie dotarł bym ze dwa razy szybciej mogąc utrzymać tempo z początku bo im bliżej końca tym powolniej się wspinałem.
Nie wiem ile czasu mi zeszło nim w końcu mogłem się położyć na szycie góry żeby chwilę odsapnąć. Byłem u celu i gdy już tutaj dotarłem spojrzałem na okolice. Widok był piękny, zdecydowanie warto było przejść przez te wszystkie trudy by chociażby właśnie móc spojrzeć teraz na malujący się przed moimi oczami pejzażasz. No ale nie byłem tu na wycieczce i jednak było zbyt zimno by zachwycać się zbyt długo krajobrazem. Ruszyłem więc z paczką na widoku w kierunku zabudowań szukając tam jakiegoś (tffuu) człowieka.
Znalezienie go chyba nie było specjalnie trudne, wystarczyło zbliżyć się do budynku z pięknych gładzonych kamieni. Byłem tym zaskoczony, że ludzie mogą stworzyć coś tak pięknego.
Po odnalezieniu jakiegoś kapłana skłaniam się dość oficjalnie w geście powitania.
- Czcigodny kapłanie przysyła mnie jedna z kelnerk w przydrożnej karczmie w prowincji Dashi. Mam tu przesyłkę to paczka od Lai, siostrzenicy Paiko. - rzuciłem z powagą do mężczyzny czekając na jakąkolwiek reakcje z jego strony.

//zt.

Słońce było wysoko, zaś jego promienie częściowo przedzierały się przez wysokie korony drzew gęstego lasu Kyuzo. Napięte gałęzie strzelały niczym cięciwa łuku, podczas przeskakiwania przez Boheiego w całkiem szybkim tempie kolejnych metrów.
Chłopiec po intensywnym treningu z ojcem, rozdzieliwszy się z nim w lesie, chciał udać się w jeszcze jedno miejsce przed powrotem do domu. Omoikane no shintaku było miejscem, o który słyszał mnóstwo legend i opowieści i mimo, iż od kiedy pamięta było na wyciągnięcie jego dłoni, był tam tylko raz jako mały chłopiec. Młody medyk w ekspresowym tempie przemierzył las, po czym skierował się ku Shiroi Eikō, najwyższego szczytu w prowincji. Mając w pamięci ostatnią przeprawę do Ukrytej Doliny, droga do świątyni wydawała się dla niego sielanką. Tak też, robiąc kilka przerw na poprawienie ubioru i okularów oraz skosztowania źródlanej wody z manierki, w końcu dotarł do świątyni.
Przed młodym shinobi stała kamienna budowla z kopułowatym dachem, na której płonął dumnie słynny błękitny płomień, na który każdy mieszkaniec Kyuzo, nie raz spoglądał z zacisza własnego domostwa. Teraz był na wyciągnięcie dłoni, namacalny i tak blisko jak nigdy wcześniej. Robił na Boheim, nie lada wrażenie czego nie mogła ukryć jego mimika twarzy.
Młodzieniec podszedł bliżej, przemierzając główny plac świątynny nie trudno było przeoczyć mnichów, wykonujących jakieś prace ze stoickim spokojem wyrysowanym na twarzy. Jednak, był ktoś jeszcze zupełnie nie pasujący do namalowanego obrazka, ten który skupił większą uwagę niż sam niebieskawy płomień na dachu świątynnym.
Młodziak leżący na murku, bo tak można było wywnioskować po jego gabarytach, wyglądał na odprężonego, jakby aura tego miejsca dawała mu ukojenie. Tak przynajmniej przypuszczał Bohei, gdyż nie widział jego twarzy zasłoniętej przez maskę przypominającą kota. Okryty białym płaszczem, leżał bez ruchu, bez reakcji na przechodzącego bacznie wpatrzonego na niego młodego ninja.
- pomyślał Bohei, przechodząc obok chłopca. - zastanowił się.

Młody medyk zaciekawiony nieznajomym, wszedł do świątyni po czym ceremonialnie klęknął, aby oddać cześć bogu mądrości. Jako, że Bohei był osobą wierzącą, patriotą oraz człowiekiem szanującym tradycje, zachowywał wielką powagę i oddanie wykonywanej czynności. Modlitwa trwała kilka minut, po czym przerwał refleksyjną modlitwę wstając i udając się na plac przed świątynią.
Wychodząc ze świątyni od razu udał się w stronę leżącego na murku nieznajomego. Podchodząc do niego bliżej, nachylił się lekko w jego stronę przyglądając się w otwory na masce, aby móc ujrzeć jego skryte oczy.

Hejka. Co tu robisz, kolego? - zapytał uprzejmie. Na tubylca mi nie wyglądasz. - dodał słusznie.

Bohei wpatrywał się dalej w otwory, czekając z zaciekawieniem na reakcję nieznajomego.

Bohei spoglądał zaciekawiony i wpatrzony na nowopoznanego chłopca, który wydawałoby się w zwolnionym tempie ściągał z twarzy kocią maskę. Szybko się okazało, że pod maską kryła się zakryta do połowy twarz. Jego usta oraz nos były zasłonięte, jednakże przed młodym medykiem ukazały się okazałe błękitno-blade oczyska, które jasno dawały do zrozumienia jego pochodzenie.
Wypoczywający młodzieniec przedstawił się uprzejmie, jako Meguru i oczywistym było że należy do rodu Hyuga, co było dla starszego rówieśnika intrygujące. Bohei zawsze był dociekliwy i ciekawy świata, w tym także ciekawy sławnego rodu Hyuga, o którym tak wiele mówi się w Kyuzo. W każdym razie jako człowiek o wysokiej kulturze osobistej, nie pozostawał nowemu koledze dłużny i również się przedstawił, tym bardziej iż wydawał się być sympatyczny.

- Miło mi Cię poznać Meguru, nazywam się Bohei. - odpowiedział uprzejmnie. Wybacz moją wścibskość, ale Twoje oczy sugerują..... - przerwał, przez donośny huk.

Donośny huk dochodzący z świątyni przerwał świetnie zapowiadającą się konwersację. Bohei odwróciwszy się w stronę źródła zamieszania dostrzegł czworo dzieciaków, którzy próbowali nadać ekspresji okolicy świątyni za pomocą żywoczerwonej farby. Goniący za nimi mnisi dawali jednoznacznie do zrozumienia, iż nie byli zadowoleni z zachowania małych gości, nieudolnie próbując ich dogonić. Bohei powoli zdjął okulary ze swojego zgrabnego nosa po czym przecierając je dokładnie lnianą chusteczką, spojrzał z uśmiechem na twarzy w stronę Meguru.

- Meguru, chyba trzeba utrzeć nosa tym gówniarzom. Co ty na to? - zapytał, podekscytowany i poirytowany zarazem.

Młody medyk był uczulony na chamstwo i nie zamierzał go tolerować, niezależnie od decyzji stojącego obok Hyugi. Zamierzał dać nauczkę dzieciakom, tak aby więcej nie chciało im się tego powtórzyć.

- Meguru! - zwrócił się stanowczo do kolegi. Ja ich zatrzymam a Ty do nich doskocz i złap ich - dodał, wybiegając na główny plac.

Bohei skoncentrował chakre w swoich stopach aby nadać prędkości swoim ruchom, po czym wybiegł dynamicznie aby zatrzymać kilka metrów przed małymi malarzami.

- Stójcie gówniarze! - rzucił w stronę dzieci, składając pieczęć węża.
- przemyślał, przykładając dłoń do podłoża.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Technika zadziałała, jednakże nie tak jak oczekiwał tego jej wykonawca. Teren wokół młodego medyka falował niczym fale na morzu, zaś cele chłopca upadły poza jednym, którego destrukcyjna technika nie dosięgła. Niestety poza urwisami, oberwał widowiskowo również jego nowy kompan oraz dwójka postronnych ludzi.
Bohei w amoku trzymał prawą rękę przyłożoną do ziemi, dopóki nie usłyszał krzyku jednego z mnichów dopóty nie zorientował się jaką brawurą było zastosowanie obszarowej techniki Dotonu.
- pomyślał, przyglądając się leżącym na ziemi ludziom.

Jedyną zaletą zastosowania techniki, był fakt że trzech z czwórki łobuzów, również rozłożyła się pod wpływem techniki. Bohei zamierzał dokończyć jak najszybciej sprawę z hultajami i zakończyć farsę, której był pośrednio autorem. Shinobi sięgnął wolną ręką do torby założonej na lędźwiach, aby wyciągnąć z niej stalową żyłkę w celu unieruchomienia małych łobuzów, w tym samym czasie odrywając drugą od podłoża kończąc nieszczęsny sztorm przed świątynią.
- pomyślał, wyrzucając żyłkę w stronę dzieci.

  Ukryty tekst

Bohei po potencjalnie udanym schwytaniu infantylnych bandytów, zamierzał jak najszybciej zająć się poszkodowanymi. Wyglądało na to, że pościg za uciekinierem pozostawał w rękach młodego Hyuga, co mu szybko zasygnalizował.

Meguru-kun! Ja się zajmę rannymi a Ty złap tego małego. Później do Ciebie dołączę! - zwrócił się nerwowo w stronę kolegi, po czym ruszył do leżącej kobiety.

  Ukryty tekst

Bohei pochylony nad poszkodowaną, bacznie przyglądał się zranionej kończynie kobiety w wyniku nieudolnego zastosowania techniki dotonu. Znał podstawy Iryōjutsu, także nie było dla niego niczym nadzwyczajnym postawić szybką i trafną diagnozę. Chwyciwszy delikatnie goleń poszkodowanej, Iryōnin subtelnie obracał stawem skokowym, aby pacjentka odczuwała jak najmniejszy ból i mógł określić zakres ruchu stopy. Wyglądało na to, że uraz okazał się mniej poważny, niż wydawało się na początku. Młody shinobi sięgnął do torby zawieszonej na lędźwiach, z której wyjął zawinięty estetycznie bandaż. Następnie sprawnie i profesjonalnie, jak przystało na medyka, zabandażował bolesną kończynę.

- Wygląda na to, że to tylko skręcenie stawu skokowego. Co prawda rozlała się torebka stawowa, ale siedmiodniowa elewacja kończyny i odpowiednia maść na stłuczenia, powinny rozwiązać problem. - prawił, podnosząc się i poprawiając okulary. - Jeszcze raz bardzo przepraszam! Wstyd mi za tą brawurę. Proszę mi wybaczyć! - przeprosił, zginając się w pół przed poszkodowaną kobietą.

Sytuacja w świątyni wydawała się być opanowana. Bohei zauważywszy, że młodemu Hyuga udało się złapać uciekiniera, udał się nie zwłocznie do mnicha, który również znalazł się w zasięgu niszczycielskiej techniki.

- Wszystko w porządku proszę Pana? Pomogę. - zwrócił się do leżącego starca, pomagając mu się podnieść z posadzki.

Mnich na całe szczęście jedynie się poobijał, co szybko wywnioskował medyk. Fakt, że mężczyzna ruszał wszystkimi kończynami, co prawda sygnalizując ból, świadczyło o tym że nie doznał żadnych złamań czy zwichnięć.

- Bardzo Pana przepraszam za tą brawurę, to nie powinno się wydarzyć. Proszę zaopatrzyć się w maść na stłuczenia, to powinno pomóc szybciej odzyskać sprawność. - przeprosił, kłaniając się w akcie przebaczenia.

Od strony wrót świątyni wydobył się poważny głos rozsądku, po czym pojawił się równie stary co leżący przed chwilą starzec. Mnich wydawał się być wyraźnie poirytowany całą sytuacją, co było zrozumiałe i wyraźnie to wyperswadował. Całe szczęście dla młodych shinobich, pretensjami obarczył małych łobuzów, których okazało się znał wcześniej prawdopodobnie z podobnych tego rodzaju potyczek. Ogłaszając wszem i wobec swoje niezadowolenie, zwrócił się do nieletnich ninja o pomoc w resocjalizacji nicponi.

Oczywiście proszę Pana, przypilnujemy aby wszystko wyglądało jak wcześniej - zapewnił. - Jeszcze raz przepraszam za cały bałagan. - przeprosił ponownie, również uchylając się z szacunkiem przed mnichem.

Bohei podszedł do grupki związanych żyłką niczym marchewki chłopców, po czym za pomocą chakry poluzował stalową żyłkę i schował do torby. Podczas, gdy młodociani przestępcy zostali oswobodzeni, ich uciekający kolega został przyprowadzony przez Meguru Hyuga, który rzeczywiście przypominał "czerwoną bestię", jak nazwał go uciekający nicpoń.
Iryonin widząc swojego nowego kompana pofarbowanego na czerwono, próbował dołożyć niemożliwych starań, aby nie wybuchnąć śmiechem na jego widok.

- Meguru-kun, widzę że hahah.... dorwałeś gnojka... hahaha! Prze... haha.... przepraszam stary, nie chciałem! Haha. - przeprosił, próbując nieudolnie być poważnym.

Sytuacja wyglądała na opanowaną, zaś żartownisiów odpowiedzialnych za całe zamieszanie, miała czekać zasłużona kara.

  Ukryty tekst