Polana przy południowym trakcie

[Tetsurō]

---

Polana przy południowym trakcie

---

Tuż przy trakcie prowadzącym z Shigashi no Kibu do Shiroi-Iwy, mniej więcej godzinę drogi wozem za granicą od strony Kyuzo, znajduję się oddalona o około 500 metrów od traktu polana. Aby do niej dojechać, trzeba znać trasę, gdyż wymaga to zboczenia z głównego traktu na jedną z pobocznych odnóg, a to z kolei może prowadzić do zgubienia się. Jednakże, jeżeli już komuś uda się dotrzeć, to zastanie idealnie miejsce na obozowisko. Mająca może 15 metrów średnicy polana jest otoczona przez sporą ilość drzew i krzewów, w sezonie porasta ją przyjemna, zielona trawa. Na jej środku znajduje się ułożony z kamieni okrąg, który wielu podróżnym służy za miejsce bezpiecznego palenia ognisk. Jest tutaj wystarczająco miejsca, żeby móc w spokoju odpocząć, wypasając konie i rozbijając namioty. Dzięki czemu można było dnia kolejnego ruszać w dalsza podróż.

[Tetsurō]

"Fantastyczne Zwierzęta - Feniks i Smok"

Misja C dla Shintazu i Arino

22 / 42 Poprzednia lokacja : Shigashi no Kibu - Szlak Transportowy

Podróż naszym bohaterom mijała bardzo przyjemnie. Przez cały dzień ruch był prawie znikomy, słoneczko świeciło, chmurki leniwie płynęły na niebie. Normalnie żyć nie umierać. Najlepszy dzień na podróż na świecie, a przynajmniej tak można było go określić. Nawet kontrola na granicy nie sprawiała problemów. Tym zajął się Shingo, przedstawiając odpowiednie dokumenty, które bez problemu pozwoliły przekroczyć posterunek. Panowie na granicy nawet odbyli krótką pogawędkę z młodzieńcem, przez co nasi bohaterowie mogli go mieć na chwilę z głowy. Choć trzeba było mu przyznać, nie był tak marudny jak potrafił być, co zademonstrował na placu w trakcie pakowania. W trakcie podróży był po prostu ciekawskim młodzieńcem, który zadawało dużo konstruktywnych pytań. Interesowało go głównie bycie Shinobi, choć czasami dyskusja z nim zbaczała na inne tematy. Zaskakującym było, że ten maluch wiedział bardzo dużo o świecie, mimo tak młodego wieku. Musiał z ojcem zjeździć z pół kontynentu, jak nie cały, gdyż wyciągał ciekawostki z rękawa z terenów całego świata, akurat to co byłoby przydatne w aktualnie toczonej dyskusji. Być może był trochę dziecinny, no ale nie oszukujmy się, był jeszcze bardzo młody.
Kiedy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, Shingo na chwilę zrównał się z drugim wozem, a następnie go wyprzedził. To był znak, że pora zjechać na polanę, gdzie mieli odbyć odpoczynek. Z racji tego, że znał drogę, to przejął on prowadzenie. Po kilkunastu minutach zjechał on z głównego traktu na mniej uczęszczaną ścieżkę prowadzącą wgłąb lasu. Po kolejnym kwadransie w końcu byli na miejscu. Spokojna polanka z dala od traktu, gdzie konie mogły się wypasać, a oni sami mogli zająć się przygotowaniami do odpoczynku. Pierwszy czym zajął się przewodnik karawany to przywiązał konie do jednego z drzew a następnie zabezpieczył wozy, aby przypadkiem nikt nie wpadł na pomysł podkradnięcia ich po cichu. Ciężko byo stwierdzić jak to zrobił, musiał to być jakiś dziwny mechanizm blokujący koła, gdyż po jego dziwnej sztuczce wozu nie dało się przesunąć, zapewne nawet koniom by się nie udało. Po tych przygotowaniach zdjął z wozu kilka pakunków i zaczął rozkładać dwa namioty, w których przyjdzie im spać. Oczywiście to nie tak, że pozostali byli bez roboty. Przewodnik dosyć szybko rozdał zadania każdemu, tak aby się nie nudzili. Arino miała zająć się przygotowaniem ognia, co wymagało nazbierania paliwa a następnie odpowiednie przygotowanie ogniska, z kolei Shintazu dostał kilka papierowych pakunków w których znajdowały się różnego rodzaju składniki kulinarne oraz trójnóg i kociołek, w którym można było coś ugotować. Jego zadanie było proste, przygotować jedzenie. A co w tym czasie robił syn właściciela? Latał on od osoby do osoby, pomagając każdemu. Więc zbierał on chrust wraz z Arino, potem pomagał Shintazu w kuchni, robiąc coś niezbyt niebezpiecznego, no chyba, że shinobi miał na to wywalone i pozwolił mu kroić. Czasami też przychodził do Shingo, pomagając mu w układaniu rzeczy w namiotach, tak aby można było w nich spać a najważniejsze towary były pilnowane przez mieszkańców namiotów. Pracy było dużo a do zachodu niewiele czasu, więc trzeba było się sprężać, żeby tylko nie pracować w nocy. Brak światła byłby w końcu bardzo nieprzyjemnym utrudnieniem...

Tataromi Usano
Ayamae Shingo
Tataromi Unahara

Kolejność : Dowolna

[Arino]

Arino prowadziła spokojnie wóz, pozwalając utrzymywać stałe tempo koniom. Miała niewielkie doświadczenie jako woźnica - z rzadka w końcu jej tata pozwalał jej powozić ich wozem. Do tego znała też konie, które zawsze znajdowały się w stajni przy Ryokanie. Tych jednak nie znała, przez co w przeciwieństwie do Shingo, musiała często poganiać konie, które starały się zwalniać niedostrzegalnie dla niej. Wynikało to też iż rozmawiała z młodym towarzyszem podróży, starając się ignorować sztywniaka. Z natury więc wesoła dziewczyna w łatwy sposób dogadywała się z młodzieńcem. Nie było też ogromnej przepaści wieku między nimi. Chętnie też podzieliła się na swój temat kilkoma rzeczami - nie groźnymi. Opowiedziała mu o tym iż wychowała się w Ryokanie, gdzie ludzie jej bardzo dużo opowiadali jak była malutką dziewczynką. Często sadzano ją przed sobą, by popatrzeć w blasku ogniska na jej włosy - rzekła wskazując przy tym na włosy wystające spod kapelusza, które w promieniach słońca lśniły złotem, mimo iż Arino miała bardziej pomarańczowo-czerwone włosy. Był to doprawdy ciekawy widok, któremu wtedy wielu ludzi się przyglądało. Chcąc ja zatrzymać, opowiadali o wielu rzeczach. A że najczęstszymi gośćmi zazwyczaj byli kupcy i ich ochroniarze, w ten sposób jej wiedza miała taki, a nie inny kierunek.
Pytanie, które musiało przy tym paść sprawiło, iż dziewczyna widocznie posmutniała. Popatrzyła na drogę, a jej oczy się zaszkliły. Nie chcąc przywoływać wspomnień, które w momencie zemsty miały dać jej wielką siłę, a teraz powodowały tylko apatię - odpowiedziała bardzo prostym zdaniem. "Zło często sięga po bezbronnych, dzięki jednak Cioci się wyrwałam. Teraz jednak potrafię się już obronić przed złymi ludźmi". Po tych słowach, przetarła oczy i zaczęła śpiewać krótką piosenkę o dzielnym żołnierzu. Miała miły głos, a piosenkę znała taka jak wiele rzeczy od najemników.
Nie mogła jednak zrozumieć czemu Unahara dalej próbował rozmawiać z gburowatym najemnikiem. Jako kupiec powinien wyczuć już, iż ten staruch* nie ma ochoty o niczym gadać. A ten mimo to z nim dalej próbował, choć z drugiej strony nie mogła też zrozumieć co siedzi w głowie takich ludzi. Spotkała też takich najemników w Ryokanie. Siedzieli zawsze samotnie, nie zwracając nawet na nią uwagi gdy karawana zatrzymywała się na noc. Mniej było najemników jej typu, jednak zawsze siedzieli oni blisko kupców i byli radośni. Podchodzili do życia w sposób nonszalancki - przynajmniej tak się zdawało. Jednak gdy wiele osób spało, oni czuwali. Jeden z nich wytłumaczył jej to w bardzo prosty sposób. Starali się cieszyć życiem i swoją postawą skłonić kupców do zatrudnienia ich na stałe. W końcu czujny i miły najemnik jest lepszy od gbura w postaci ochroniarza.
Jechali długi czas, gdy przekraczali granicę, Arino straciła pewność siebie z drogą i nie zamierzała ponownie wysunąć się na prowadzenie konwoju. Jechali jeszcze jakiś czas po tym, w końcu skręcając ze szlaku, ku polanie. Po odpięciu koni, dziewczyna natychmiastowo zabrała się za opiekę nad końmi, którymi powoziła. Taki panował zwyczaj - konie powinny być nagradzane przez tego kto je dosiadał albo nimi kierował.
Gdy skończyła, a on zabezpieczył już wozy dostała kolejne zadanie. No cóż, nie było ich wielu, jednak odsyłanie najemnika od celu jej zadania, było niezbyt dobrym pomysłem. Jednak szybko zabrała się do pracy, zbierając z ziemi chrust. W mig uzbierała całe naręcze i ułożyła je na miejscu, układając, tak by można było rozpalić już pierwsze ognisko. Przy kamiennym kręgu wyciągnęła z kabury na broń, kunai i sporo drzazg oraz dłuższych, robiąc rozpałkę. Gdyby chciała się przyznać do bycia shinobi, byłaby łatwiejsza droga - jedno proste jutsu. Jednak ona robiła to niczym zwykły człowiek, jak to robił niegdyś jej tato, rozpalając ognisko. Skorzystała z hubki i krzemieni, rozpalając ognisko. Później wzięła bukłaki i wzięła je nad wodę, by wymienić w nich wodę

*Rany nie pozwalają w żaden sposób zidentyfikować wieku Shinzatzu.
Arino "Płomyczek" Hikage

Ubiór:
Arino jest ubrana w białe letnie kimono, z ciemnoniebieskim motywem morza na dole i czaplami latającymi nad nim znajdujące się u góry. Nosi długie nogawice do swoich sandałów, jednak stopy ma gołe. Na plecach ma duży kunaj, a przy pasie kimona, dużą torbę. Na lewym udzie, znajduje się też kabura na broń. Na dłoniach ma czarne rękawiczki, a na głowie słomiany kapelusz. W ustach ma słomkę

[Tetsurō]

"Fantastyczne Zwierzęta - Feniks i Smok"

Misja C dla Shintazu i Arino

24 / 42

Na dworze robiło się coraz ciemniej. Słońce schowało się już za linią drzew, przez co na niebie pozostały jedynie pomarańczowo-różowe barwy. Las powoli budził się do życia i dookoła polany dało się usłyszeć mnóstwo interesujących dźwięków. Nim jednak będzie na to czas, trzeba było zająć się przygotowaniem noclegu i pożywienia. Każdy miał swoje zadanie, którym starał się zająć jak najlepiej. Arino po przypilnowaniu koni i nagrodzeniu ich za trudną, długą podróż, zabrała się za zbieranie chrustu i szykowanie ogniska. Oczywiście, kiedy tylko oddaliła się na kilka kroków, młody Unahara ruszył za nią, pomagając jej zbierać gałązki oraz korę. Wystarczyło mu wyjaśnić czego dokładnie ma szukać, a on z czujnością polującej sowy wyszukiwał swoje drewniane ofiary między gęstą trawą. Nie był może w tym tam sprawny jak ognistogłowa kunoichi, jednakże i tak się do czegoś przydał. Przy okazji kontynuował on poprzednią rozmowę, zadając kolejne pytania o jej życie w Ryokanie. Dla niego, syna bogatego kupca, dorastanie jako pracownik był całkowicie obce, więc chciał jak najbardziej zasięgnąć języka. Mimo dziwnego wrażenia, które sprawiał na początku, dzieciak był dosyć bystry. Być może coś w genach było i nie bez powodu, jego ojciec jest nie małą szychą w świecie Shigashi.
Kiedy tylko Arino wraz z młodzieńcem wróciła do obozowiska, namiot już stał a Shingo zaczął przenosić najważniejsze rzeczy do środka. Zabezpieczył on także powozy, aby przypadkiem nikt nic z nich nie ukradł. W tym czasie Shintazu w milczeniu zajmował się obiadem. Ciężko powiedzieć co takiego szykował, ale nie szło mu najszybciej, póki co kroił wszystkie składniki i wrzucał do garnka. Nie wiadomo, czy będzie to dobre, jednakże miał on swój świat, w którym się zamknął, więc nikt nie planował mu przeszkadzać.
Kiedy słońce już całkowicie zaszło a w okolicy zrobiło się ciemno, był to idealny moment na rozpalenie ognia. To zadanie przypadło płomiennowłosej kunoichi, która wykrzesała kilka iskier i stos patyczków wraz suchą korą zajął się ogniem. W tym czasie Shingo przyniósł drewniane, rozkładane taborety, dzięki czemu każdy miał na czym usiąść przy ognisku. Nie trzeba było też długo czekać, żeby kociołek zawisł na trójnogu nad ogniem, choć dokończeniem dania zajął się już reprezentant handlarza. Shintazo był zbyt zamyślony, wiec w ciszy siedział i patrzył w ognień, który był wręcz hipnotyzujący. Oczywiście, nie obyło się bez przekąsek z żywego ognia. Nim danie w garnku byłoby gotowe, to wszyscy popadali by z głody, więc Unahara zaczął buszować w wozie. Dosyć szybko odnalazł bułeczki przygotowane jeszcze w domu przez jego mamę. Wziął jeden z grubszych patyków, nadział na niego wypełnione farszem pieczywo i oparł o kamień tak, aby zawisła nad ogniem, powoli opiekając się w jego płomieniach. Oczywiście bułeczek było więcej, więc każdy mógł się poczęstować, jeśli tylko miał ochotę.
- Arino-san, znasz jakieś straszne historie?? Mój tata zawsze opowiadał jakieś przy ognisku. Ale jego już znam od deski do deski, więc posłuchałbym jakiejś nowej. - młodzieniec spojrzał na swoją nową koleżankę z wypiekami na policzkach. Ciepłe jedzenie i opowieści o duchach musiały być czymś co sprawiało mu wiele radości, być może dlatego, że było to tradycja jego oraz jego ojca. A może chodziło o coś innego? Kiedy tylko zaszło słońce, las całkowicie się przebudził, ukazując piękno odgłosów jego nocnego życia. Było ich wiele, choć nad nimi wszystkimi królował jeden dźwięk, który wręcz potrafił sparaliżować człowieka. Bardzo przerażające, nieprzyjemne wycie wilków, który stado musiało być gdzieś w niedalekiej okolicy. Słychać je było wyraźnie, choć jeszcze nie była to niebezpieczna odległość. Na szczęście mieli ogień, więc zwierzęta nie powinny się do nich zbliżyć, w końcu nie są aż tak głupie...

Tataromi Usano
Ayamae Shingo
Tataromi Unahara

Kolejność : Dowolna

@Shintazu - prosiłbym o kontakt przy ewentualnych nieobecnościach. Na kolejny odpis czekam 48h i lecę z kolejnym.

[Arino]

Arino zaczęła zbierać chrust niezbyt zadowolona iż oddaliła się od chłopaka, którego tak naprawdę miała chronić. Ten jednak sam do niej przyszedł, ułatwiając jej zadanie. Powiedziała mu czego szuka, przede wszystkim suchych gałązek. Te pomogą szybko rozpalić ognisko. Podczas zbierania udała, iż chce mu zdradzić sekret i powiedziała iż mokre i świeże gałązki przyciągają wielu nieproszonych gości. Widząc jego minę, roześmiała się - w końcu naprawdę spodziewał się iż zdradzi mu jakiś sekret tak po prostu? Choć czy tak otwarta dziewczyna jak ona miała jakieś sekrety przed tutaj obecnymi? No może poza tym iż była ninją z mafii. Nikt jednak nie pytał o to, więc nie widziała powodu, by cokolwiek o tym powiedzieć.
Gdy zebrali aż dwa naręcza suchych gałązek oraz kory, dobrej do rozpalenia, wróciła wraz z młodzieńcem do obozu, gdzie zastała oczywiście już rozłożone namioty i jedzenie było już w czasie robienia. Patrzyła uważnie na tego, który je przygotowywał. Czy można było mu ufać iż upichci coś dobrego? I czemu to jej nie wyznaczono do robienia jedzenia. W końcu to było czymś czym zwykle zajmowały się kobiety*. Czemu jej tego nie wyznaczył? Każda taka myśl, powodowała coraz większą u niej irytację. Potrafiła gotować, a gdyby dano jej ciasto oraz ośmiorniczki zrobiłaby wyśmienite wręcz Takoyaki. Miała nawet lokal pod swoją opieką, jednakże z innych też pobrała nauki tej unikalnej i najwspanialszej sztuki przygotowywania Takoyaki! A ten cholerny Shingo wyznaczył ją do rozpalenia ogniska.
Jej irytację świetnie można było zobaczyć gdy przygotowywała ognisko, układając patyki oraz korę. Błyskawicznie dzięki temu zrobiła większy ogień i wybrała się po większe naręcze drewna. Obróciła tak z Unaharą jeszcze dwa razy, by mieć na całą noc ogień. Gdy ich ogień był już wystarczająco duży, przejął je Shintazu, a ona usiadła na taborecie podanym jej przez Shingo. W przeciwieństwie też do jazdy na wozie, pozwoliła sobie na wyciągnięcie przed siebie swoich niczym nie zakrytych nóg. Nosiła letnie kimono, które sięgało jej tylko połowy ud, tylko tyle by móc cały czas kryć jej tatuaż pod nim. A ona nawet na moment nie zapominała go ukrywać.
Widząc iż nie będzie musiała czekać długo na jedzenie uśmiechnęła się do swojego wybawcy i poprosiła też o jedną, a swojemu wybawcy podziękowała całusem w policzek. Czekając na jedzenie ten zadał pytanie, który ponownie wywołał u niej uśmiech. Z wielkim trudem można byłoby uwierzyć iż jest ona Yakuzą, nie tak wesoła jak ona osoba.
- Naprawdę sądzisz, że najemnicy, nie staraliby się postraszyć malutkiej dziewczynki, by ta piszczała ze strachu? - zaśmiała się odpowiadając na ich pytanie. Każda ze zgromadzonych też pewnie osób tutaj, zdała sobie sprawę, iż ma ona całkowitą rację. Małe dziewczynki najlepiej się straszyło. Ona teraz postanowiła postraszyć ich wszystkich.
- To było wczesną jesienią, gdy liście opadały już z drzew, a wiele dróg było poznaczone wielokolorowymi liśćmi - mówiła spokojnym głosem, obserwując swoich towarzyszy, mając nadzieję, iż ich wystraszy. Gdy była mała, ona się bała.
- Gdy nasi rodzice dopiero przyszli na świat, w Shigashi żyła bardzo piękna kobieta imieniem Oiwa, która wyszła za mąż za Samuraja Iemon'a. Ten jednak był małostkowym człowiekiem i kochał ją tylko dla jej piękna - mówiła spoglądając powoli na każdą zebraną tutaj osobę, powoli akcentując też niektóre słowa - Inna kobieta również kochała się w Iemonie, jej imię brzmiało Oume. Jej miłość była wręcz szaleńcza do niego i podstępem zatruła olejek do twarzy Oiwy. Gdy go użyła, jej twarz rozlała się, jedno z oczu opadło, straciła też wiele włosów, jednak ona tego nie zdołała dostrzec - opowiadając pociągnęła lekko powiekę w dół, by wyglądać nienaturalnie, jednocześnie odgarniając włosy do tyłu, przykrywając je też ręką. Po chwili opuściła ręce.
- Iemonowi nie spodobała się ta zmiana i nie chciał już mieć już jej za żonę. Zdesperowany Samuraj, zatrudnił więc swojego przyjaciela Takuetsu by zgwałcił Oiwę, co dałoby mu powód do rozwodu - zrobiła krótką pauzę - Gdy Takatsu zobaczył nowy wygląd Oiwę, nie zdołał się zmusić by wypełnić otrzymany rozkaz. Zamiast tego powiedział Oiwę co zaplanował jej mąż i dał jej lusterko, przez co zobaczyła jak teraz wygląda.W końcu widząc swe twarz, chwyciła za miecz Takuestu i się zabiła. Umierając jednak rzuciła klątwę na Iemona. Gdy żałoby czas się skończył Iemon ożenił się z Oume, jednak duch Oiwy powrócił. Wystraszona para rzuciła się do ucieczki, każde w innym kierunku. Każdej nocy, do dziś nawiedza ona ludzi, którzy knują przeciwko swojej małżonce i ściga ich, tak by inni mogli to właśnie ujrzeć - popatrzyła na nich przenikliwym wzrokiem - Do dziś, wielu w Shigashi boi się planować zło przeciwko swej małżonce - dodała, następnie ku zdziwieniu wyciągnęła z sakiewki czarną tkaninę i obwiązała nią jedno ze swoich oczu, puszczając im drugie. Cóż, teraz skoro paliło się ognisko, musiała w jakiś sposób zacząć się przyzwyczajać do ciemności. A to znaczyło iż jedno oko musi być teraz zakryte.

*W Japonii to kobiety odpowiadały za przygotowywanie posiłków.

Historyjka opowiadana przez Arino to Opowieść o Oiwa (Ogniskowa Historia do straszenia)

Arino "Płomyczek" Hikage

Ubiór:
Arino jest ubrana w białe letnie kimono, z ciemnoniebieskim motywem morza na dole i czaplami latającymi nad nim znajdujące się u góry. Nosi długie nogawice do swoich sandałów, jednak stopy ma gołe. Na plecach ma duży kunaj, a przy pasie kimona, dużą torbę. Na lewym udzie, znajduje się też kabura na broń. Na dłoniach ma czarne rękawiczki, a na głowie słomiany kapelusz. W ustach ma słomkę

[Tetsurō]

"Fantastyczne Zwierzęta - Feniks i Smok"

Misja C dla Shintazu i Arino

26 / 42

Atmosfera przy ognisku była na tyle przyjemna, że ciężko było to nazwać pracą. Młody Unahara przyniósł przygotowane wcześniej bułki i zaczął je opiekać nad ogniem, powietrze wypełnił bardzo przyjemny zapach duszone w sosie mięsa. Szybko przypomniało to wszystkim o tym, że są głodni. Nawet Shingo wydał ze swojego brzucha dźwięk burczenia. Wszyscy wpatrywali się w wiszące nad ogniem bułeczki, wyczekując aż główny kucharz - Unahara, zadecyduje o tym, że już odpowiednio się nagrzały. Potrawka, która szykowała się w garze bardzo szybko straciła zainteresowanie członków karawany, ale co się dziwić, w końcu miała być gotowa dopiero za godzinę jak nie dwie. Na szczęście nie trzeba było długo czekać, nim Arino rozpoczęła swoją opowieść, każdy dostał dużą bułeczkę napchaną po brzegi mięsem, sosami i grillowanymi warzywami. Trzeba było przyznać jedno, matka chłopaka znała się na rzeczy, gdyż każdy zjadł swoją ze smakiem i to nie dlatego, że byli bardzo głodni.
Potem przyszedł czas na trochę strachu. Kiedy tylko Arino zaczęła opowiadać, Shingo sięgnął do wiszącej przy pasie sakwy i wyciągnął z niej swoją drewnianą fajkę, którą zaczął nabijać tytoniem. Dym, który wydobywał się z niej podczas palenia powodował, że atmosfera grozy narastała jeszcze bardziej. Ciemność dookoła, strzelający ogień, dym jeszcze bardziej ograniczający widoczność i straszna, nowa dla chłopaka historia. Wszystko spowodowało, że mały Unahara siedział na swoim krzesełku jak na szpilach, zaciskając piąstki i chowając początek twarzy pod kocykiem. Na każdą zmianę tempa mówienia, czy też zaskakujące fakty, reagował delikatnym, chłopięcym piskiem. Widać było także, że historia go wciągnęła, choć nie do końca zrozumiał wszystkie jej aspekty, zapewne przez to, że nie o wszystkich aspektach tego świata zdążył dowiedzieć się od swojego zarobionego ojca. Shingo końcówkę historii skwitował większa chmurą dymu i rubasznym, bardzo głośnym śmiechem. On zapewne znał już tę opowieść, choć musiał przyznać, że wykonanie dziewczyny było jednym z lepszych. I tak też czas płynął, aż w końcu potrawka była gotowa i można było zjeść coś ciepłego przed pójściem spać. A skoro o tym mowa, to nie wiadomo kiedy, Shintazo postanowił przenieść się z siedzenia przy ognisku, do jednego z namiotów, gdzie poszedł spać. Skoro i tak nie uczestniczył w życiu obozowym, to przynajmniej mógł wypocząć teraz, dzięki czemu będzie mógł wziąć poranną wartę. A właśnie, skoro o tym mowa, to kiedy młody Unahara zaczął ziewać, Shingo na chwilę wstał od ogniska i podszedł do Arino.
- Tamten drugi już śpi. Chcesz się trochę zdrzemnąć teraz i obudzić cię na drugiej warcie, czy wolisz teraz posiedzieć a potem pójść spać?? Mi obojętnie... - mimo spokojnej okolicy nie mogli pozwolić sobie na pójście spać wszyscy na raz. Ktoś mógł kręcić się w okolicy, no i trzeba było utrzymywać ogień, gdyż przepędzał on dzikie zwierzęta. A skoro o nich mowa, to las cały czas żył swoim życiem. Wilki wyły, słychać było tez latające nietoperze i pohukujące sowy. Czasami gdzieś w oddali jakieś krzewy zaszeleściły, choć nikt nie zbliżał się do obozowiska, zapewne przegnany przez magiczne działanie ognia.
Niezależnie od decyzji dziewczyny, Shingo podszedł do młodzieńca, który właśnie przysypiał na krzesełku przy ogniu, prawie do niego nie wpadając. Wziął go na ręce i zaniósł do swojego namiotu, gdzie Unahara miał przygotowane posłanie. Tam położył go, okrył kocem i zamknął namiot od zewnątrz, żeby jak najmniej owadów wleciało do środka. Po tym, kiedy jego obowiązki się zmniejszyły, rozsiadł się wygodnie na fotelu, po raz kolejny wyciągnął fajkę i zaczął oglądać płynące po niebie chmury. Niedługo będzie pełnia, więc ogromny księżyc przepięknie oświetlał te białe chmurki, których było dosyć sporo, przez co zdarzały się momenty, że nawet cała tarcza księżyca znikała z nieba, powodując zapadnięcie ciemności.

Tataromi Usano
Ayamae Shingo
Tataromi Unahara

Kolejność : Dowolna

@Shintazu - prosiłbym o kontakt przy ewentualnym powrocie do misji.

[Arino]

Ciepłe bułeczki, niby nic wielkiego, a potrafiącego wywołać uśmiech na nie jednej twarzy. A zwłaszcza na takiej, która lubi ciepłe jedzenie. Młoda yakuza jadła małymi kęsami, jak też przystało na kobietę z dobrego domu ukazując klasę, która niezbyt pasowała do obrazu zwyczajnych najemników. Wśród mafiozów, jednak to już takie dziwne nie było. Gdyby porównać świat przestępczy do społeczeństwa to mafiozi byliby niczym szlachta. Dobrze wychowana i zajmująca się dużymi transakcjami. Ochrona wpływowych osób z miasta również należała do tych obowiązków.
Na prośbę chłopca zaczęła opowiadać historię, która jakby nie patrzeć dla osoby o jej urodzie, musiała być czymś przerażającym. W końcu gdy mieszkała w Ryokanie była uznawana za małą piękność i właśnie dlatego opowiadano jej te historię, najpierw obsypując ją komplementami iż jest piękną młodą dziewczyną. To też sprawiało iż kuliła się ze strachu gdy opowiadano, a w nocy spała wtulona w mamę. Tym razem jednak opowiadając miała możliwość oglądania strachu na ich twarzach. A to było oczywiście przyjemne. Koniec opowieści wywołał śmiech ze strony Shingo, co sprawiło iż i ona również zaśmiała się krótko. Gdy przyszedł czas potrawki, Arino zabrała się za jedzenie. I jak przystało na nią, nawet nie dmuchała na łyżkę starając się ochłodzić jego zawartość. Rozpływała się pod smakiem dobrego i wrzącego jedzenia. Rumieńce wystąpiły na jej twarzy, a w jej oczach pojawiło się rozbawienie. Gdy tylko zjadła, zaczęła zbierać naczynia, by pójść nad strumień by je przemyć. Jak wyschną, będzie trzeba szorować, a teraz łatwo tego można było uniknąć.
- Pójdę spać zaraz, umyję tylko w strumieniu naczynia po potrawce byśmy później nie musieli ich szorować. A jako iż moim najwyższym priorytetem jest ochrona chłopca, dlatego usnę obok niego. Tak daleko od domu powinnam mieć lekki sen, więc podniosę się szybko - powiedziała spokojnie zdradzając jeden z powodów dla którego wolała spać w tamtym namiocie. Oczywistym drugim powodem iż nie chciała spać w namiocie z drugim mężczyzną. Niezależnie od jego odpowiedzi zabrała naczynia oraz swój miecz, zarzucając go sobie na plecy.
Opuszczenie polanki było trochę przerażające, jednak ona dużo wcześniej nasunęła czarną tkaninę na jedno ze swoich oczu. Opuszczając krąg światła, przesunęła maskę tak, by odsłonić je, a zasłonić to drugie. W jednej chwili widziała dobrze w ciemnościach, tak jakby nie wpatrywała się w ogóle w ogień. Zaleta tej sztuczki, całkowicie zakrywała chwilową ułomność na jednym oku. W końcu zakryte oko błyskawicznie zacznie przyzwyczajać się do ciemności.
Jeżeli miała sposobność, postarała się dokładnie umyć wszystkie miski w strumyku, korzystając z dostępnych środków do tego. Jej myśl o zrobieniu tego wcześniej oczywiście sprawiła iż umycie misek było łatwe - choć trudniejsze w ciemności. W końcu jednak wróciła z powrotem do ogniska, gdzie chwile grzała dłonie, dalej mając zasłonięte jedno oko. Gdy ogrzała dłonie, weszła do namiotu, zamykając go za sobą i zasypiając koło chłopca z mieczem cały czas pod ręką. Choć miecz sam w sobie był jedną wielką podpuchą. Kunaje które miała w kieszeniach przy sobie, w namiocie sprawią się dużo lepiej.

Arino "Płomyczek" Hikage

Ubiór:
Arino jest ubrana w białe letnie kimono, z ciemnoniebieskim motywem morza na dole i czaplami latającymi nad nim znajdujące się u góry. Nosi długie nogawice do swoich sandałów, jednak stopy ma gołe. Na plecach ma duży kunaj, a przy pasie kimona, dużą torbę. Na lewym udzie, znajduje się też kabura na broń. Na dłoniach ma czarne rękawiczki, a na głowie słomiany kapelusz. W ustach ma słomkę

[Tetsurō]

"Fantastyczne Zwierzęta - Feniks i Smok"

Misja C dla Shintazu i Arino

28 / 42

Arino postanowiła, że rozpocznie noc od spania, przez co przypadnie jej środkowa warta do obstawienia. Słysząc to, Shingo uśmiechnął się i rozsiadł się przy ognisku, dorzucając do płomieni sporą gałąź. Zapasy drewna były odpowiednie, żeby przetrwać całą noc, więc nie musieli się nimi przejmować. Kunoichi wraz z młodzieńcem przygotowała ich aż nadto, zapewne część zostawią tutaj dla kolejnych podróżnych, w końcu nie ma miejsca na wozie na tachanie tak niepotrzebnych przedmiotów. A skoro już o młodzieńcu mowa, to z jego namiotu dochodziły delikatne dźwięki młodzieńczego chrapania. Musiał być bardzo zmęczony całym dniem, gdyż bardzo szybko odpłynął. Zapewne pierwsza podróż bez ojca była dla niego stresująca, a może to przez ekscytację tak się zmęczył??
Nim jednak nasza heroska uderzyła w przysłowiowe kimono, to postanowiła pójść i posprzątać brudne naczynia. Pomysł bardzo dobry, gdyż jeśli resztki zaschną do rana, to sporym problemem będzie ich usunięcie, tylko to generowało kolejny problem. W jaki sposób w ciemnym lesie odnaleźć źródło wody? W najbliższej okolicy nie było żadnego, wiec trzeba było zejść z polany i zagłębić się w gęstwinę, a tam oczekiwały dzikie zwierzęta. Cały czas było je słychać, las zdecydowanie preferował nocne życie, a przynajmniej ten kawałek. To jednakże nie wystraszyło naszej bohaterki. Dziarsko ruszyła w ciemności, odsłaniając swoje przygotowane wcześniej oko. Sztuczka godna pirata, Arino marnowała się w Shigashi, zdecydowanie powinna zaciągnąć się do piratów, albo cesarskiej marynarki, tak jej ogniste umiejętności mogłyby być jeszcze bardziej cenione, w końcu nic nie jest tak straszne jak pożar na pokładzie po środku morza. No ale nie odbiegajmy z dygresją tak daleko...
Mimo użytej sztuczki i tak ciężko było początkowo przemieszczać się po lesie. O ile na polanie ogień i księżyc świeciły dosyć jasno, to w głębi lasu oba te źródła były blokowane przez gęsto porastające las drzewa i ich gałęzie. Dlatego też wielokrotnie dziewczyna musiała stawiać spokojne kroki, gdyż często atakował ja korzeń, którego nie dostrzegła, bądź luźno leżący kamień. O przewrotkę nie było trudno w tej okolicy. No i pozostawał jeszcze problem ze strumieniem, na szczęście dla niej, po przejściu około pięćdziesięciu metrów, młoda kunoichi usłyszała szum wody. To musiało oznaczać, że jakieś jego źródło jest gdzieś w okolicy. Kiedy poszła za nim, dotarła nad niewielkie jeziorko, miało może z 6 metrów powierzchni, wyglądało jakby był to naturalny zbiornik wytworzony przez deszczówkę. Jeziorko znajdowało się we wgłębieniu, niewielkiej, lokalnej depresji, w której zbierały się wody gruntowe. Przez to może woda nie była zbyt czysta, jednakże dalej było to lepsze, niż brudne naczynia, z resztą, kto się tym wtedy przejmował? Początkowo można było się zastanawiać, skąd szum wody przy takim stałym zbiorniku, jednakże po dokładniejszym przyjrzeniu można było dostrzec, że między znajdującymi się na ziemi kamieniami płynie niewielki, ale dość porywisty strumień. Jezioro było dosyć gęsto obrośnięte krzewami, które zapewne korzystały z dobrodziejstw wodopoju oraz zbierających się tutaj zwierząt. Widać było, że wszystkie krzewy to jeden i ten sam gatunek, miały podobne liście oraz każde z nich porastały małe, ciemnoniebieskie jagody. W okolicy było dosyć spokojnie, dało się słyszeć odgłosy lasu, jednakże były trochę cichsze. Być może zwierzęta o innych porach odwiedzały wodopój. Dlatego też były to idealne warunki do umycia naczyń. Młoda bohaterka, która chciała iść zaraz spać, od razu zabrała się do roboty. Zaczęła myć po kolei każdy z przyniesionych przedmiotów, starając się przy tym usunąć jak najwięcej już delikatnie zastygłego tłuszczu. Woda w zbiorniku była zimna, więc przy każdym kontakcie czuła jej chłód na dłoniach, widziała też jak oka jeszcze płynnego tłuszczu zastygają przy kontakcie z nią.
Nagle młoda kunoichi usłyszała ruch w jednym z krzaków po drugiej stronie jeziora, jakieś 3 metry przed nią. Kiedy podniosła wzrok, dostrzegła tam dwoje żółtych, zwierzęcych ślepiów, które się w nią wpatrywały. Nie trwało to jednak długo, gdyż po chwili zwierze mrugnęło i parsknęło nosem, po czym oddaliło się w przeciwną stronę do tej, z której przyszła dziewczyna. Kunoichi była wychowana w mieście, więc nie mogła być pewna co to było za zwierze, jednakże jego oczy były dosyć duże, więc raczej powinna obstawiać wilka czy też dużego, drapieżnego kota niż szczura czy lisa. Niestety, nawet jeśli chciałaby śledzić zwierze, to dosyć szybko zniknęło ono w gęstwinach lasów, nie pozostawiając żadnych tropów za sobą. Nie wiadomo kim był, jednakże na pewno zwierze to było doskonałym myśliwym, gdyż chwilę po jego zniknięciu, las wręcz zapomniał, że ktokolwiek tu był... Incydent trwał może piętnaście sekund, jednakże na pewno obudził już lekko przysypiającą kunoichi. Na szczęście drapieżnik już sobie poszedł i nie uznał jej za swoją ofiarę, więc będzie mogła spokojnie spać nie myśląc o tym, oczywiście, jeśli tylko uda jej się wrócić do obozu. Droga nie była najprostsza, na szczęście nie miała daleko do przejścia. Tylko musiała uważać na dziką zwierzynę, która cały czas grasowała w lesie. Świadczyć o tym mogły odgłosy wijących wilków, które cały czas pojawiały się w lesie w miarę równych odstępach. Wataha musiała być w okolicy i szukać jakiegoś łatwego celu, gdyż wycia dochodziły z przeróżnych zakątków lasu.

Tataromi Usano
Ayamae Shingo
Tataromi Unahara

Kolejność : Dowolna

@Shintazu - prosiłbym o kontakt przy ewentualnym powrocie do misji.

Dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Arino]

Arino była już bardzo zmęczona przez co dopiero w lesie ocknęła się iż trochę się zgubiła. Za dnia bardzo szybko dostała się do strumienia gdzie uzupełniła bukłaki. Teraz jednak nie potrafiła sobie przypomnieć gdzie był, a wolała nie błądzić po lesie. Po jej odsłoniętej skórze przeszły ciarki. A co gdyby się teraz zgubiła? Czy znajdzie drogę powrotną, przed chwilą okazywała wielką pewność siebie, gdy szła myć naczynia, ale teraz trochę już się bała. Była sama w lesie, zwierzęta były bardziej też agresywne od ludzi i mogły bardzo szybko zrobić krzywdę.
Odetchnęła raz czy drugi, czując wielkie napięcie, a zwłaszcza na pęcherz. Dobry nastrój, którym chwilę temu się odznaczała prysnął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Czy zdoła się obronić i zareagować na czas, gdy coś się na nią rzuci? Tego nie była pewna, mogła mieć tylko na to właśnie nadzieję. Szła powoli, starając się polegać na trzech zmysłach, a przede wszystkim na słuchu. Szukała wody oraz dźwięku zwierząt, które otaczały ją ze wszystkich stron. Wychowana w Ryokanie nie odbywała zbyt wielu podróży do lasu. Tym zajmował się Tata oraz pomocnicy. Dlatego na każdy dźwięk reagowała żywo. Cieszyła się też iż nikt się jej nie przygląda. Nie wyglądała teraz jak rasowy ninja.
I nagle przyszło uspokojenie, gdy zrozumiała iż dała się ponieść swojej dawnej ja. Teraz miała na sobie maskę, więc postanowiła oddać inicjatywę drugiej części siebie. Tej pewnej siebie dziewczynie, która potrafiła zabić. Wyprostowała się i obserwowała jak idzie. Nie była bezbronna, miała w rękach coś co powstrzyma na chwilę zwierzęta - garnki. Do których dołożyła jeszcze kunaj, wyciągając go z kabury na udzie, wolną ręką.
Jej plan w wypadku zaatakowania przez zwierzę, był prosty. Upuścić naczynia, wykonując rzut kunajem. To miało jej oczywiście zapewnić czas do dobycia broni i podpalenia jej jednym prostym ruchem. A wtedy mogła już z łatwością zrobić krąg ognia, który ochroni ją przed zwierzętami. Proste i banalne. W końcu jednak usłyszała strumień i odetchnęła z ulgą kierując się w tamtą stronę o mały włos nie wywracając się na korzeniu. Stopa już ją bolała. Gdyby tylko istniało jakieś cholerne jutsu tworzące światło. Powinna przeszukać inne działy, może tam coś znajdzie. Z tym postanowieniem w końcu dotarła na brzeg niewielkiego jeziorka. Jezioro jednak to było brudnawe, jednak ona dostrzegła również i strumień - niewielki lecz z czystą wodą. Podeszła do niego i tam zaczęła myć naczynia, kładąc kunai obok siebie na kamieniu.
Zimna woda sprawiła, iż dziewczyna naprawdę postarała się jak najszybciej uporać ze swoim zadaniem. Szybko zaczęła ścierać piaskiem tłuszcz. W końcu w każdym strumieniu był piasek. Błyskawicznie wręcz zwalczyła go, jednak jej dłonie lekko zaczęły kostnieć. Gdy już miała się zbierać usłyszała dźwięk niepasujący do tych dźwięków, które do tej pory ją otaczały. W jej rękach natychmiastowo znalazł się kunaj, a ona spojrzała w tamtym kierunku. Patrzyło ku niej para żółtych oczu. Patrząc na nie przełożyła maskę tak by zasłoniła jej włosy. Była narzędziem, gotowym do walki. Miała kunaj w ręce, miecz w zasięgu prawej ręki. Zwierzę nie miało z nią szans, wystarczyło tylko teraz podpalić broń. Zwierze nie mogło dostrzec w jej spojrzeniu strachu. Adrenalina krążyła w żyłach dziewczyny, która czekała wręcz na akcję, stworzenie nieznane jej jednak odeszło, zostawiając ją samą. Czekała tak w napięciu jeszcze chwilę, aż w końcu się uspokoiła. Będąc daleko od obozu, pozwoliła też sobie na chwilę dla siebie. To był też drugi ważny powód, dla którego oddaliła się od obozu. Potrzebowała udać się za potrzebą, a nie chciała robić tego blisko obozu. Jeszcze ktoś by z nich na nią wpadł. Odświeżyła się też troszeczkę, pobudzając się zimną wodą. Przemycie twarzy przed odejściem obudziło ją najbardziej.
Zebrała ze sobą naczynia i ruszyła w kierunku obozu, trzymając kunaj pod naczyniami. To była najbezpieczniejsza metoda. Wiedziała też w którym kierunku ma iść, nie tylko pamiętała skąd szła, ale i również czuła zapach dymu. Ciepła i ogniska, ciepłego jedzenia. Szkoda, iż nic nie zostało. Ciepłe jedzonko, coś co wręcz kochała Arino.
Idąc jednak nie pozwoliła sobie na wyjście z trybu narzędzia. Szukała wrogów, celu z którym walka była nieunikniona. Jej taktyka była cały czas taka sama. Upuść naczynia, rzuć drobną bronią, dobądź wielką jednocześnie podpalając ją. W razie potrzeby, jeżeli zwierząt będzie więcej - krąg ognia, by zwierzęta uciekły w popłochu. Gorzej miała się już sprawa z gaszeniem ognia, jednak na to już nie miała wpływu. Ku swojemu ubolewaniu jej moc była idealną do popalania. Jednak tym razem miało to też swoją dobrą stronę. Zwierzęta bały się ognia, to była wiedza powszechna i wręcz legendarna. A ona potrafiła wytworzyć go bardzo dużo. Bylebym nie spaliła swojego kimona. Bo drugiego nie mam. Pomyślała, zdając sobie sprawę z pewnego niebezpieczeństwa.
Jeżeli udało jej się wydostać z lasu bez żadnego problemu, zamierzała skierować się wprost do namiotu gdzie spał młody panicz, wymieniając oczywiście uprzejmości z Shingo, który siedział wygodnie przy ognisku. Dając mu też znać, iż w razie problemów ma ją szybko obudzić, gdyż ona powinna dać radę sobie z problemami, które mogły ich spotkać tutaj.

  Ukryty tekst

Arino "Płomyczek" Hikage

Ubiór:
Arino jest ubrana w białe letnie kimono, z ciemnoniebieskim motywem morza na dole i czaplami latającymi nad nim znajdujące się u góry. Nosi długie nogawice do swoich sandałów, jednak stopy ma gołe. Na plecach ma duży kunaj, a przy pasie kimona, dużą torbę. Na lewym udzie, znajduje się też kabura na broń. Na dłoniach ma czarne rękawiczki, a na głowie słomiany kapelusz. W ustach ma słomkę

[Tetsurō]

"Fantastyczne Zwierzęta - Feniks i Smok"

Misja C dla Shintazu i Arino

30 / 42

Mimo otaczającej ciemności i odgłosów lasu, które mogły przestraszyć każdego, Arino ruszyła w stronę obozu. Wiedziała, że jeśli zgubi się w lesie to bardzo łatwo zostanie wytropiona przez watahę wilków, a z całym stadem nawet uzdolniony shinobi mógłby nie dać sobie rady. Dlatego też kiedy tylko wszystkie naczynia były wypucowane, wzięła nogi za pas i zaczęła wracać do obozu po swoich śladach. Teraz jej oczy były bardziej przyzwyczajone do ciemności, wiedziała też koło których ciemnych kształtów ma przejść, więc powrót był dużo szybszy, niż dotarcie do strumienia. Kiedy młoda kunoichi wyszła na polanę, dostrzegła dalej palący się ogień, oraz siedzącego przy nim Shingo, który spoglądał w niebo. Ogromny księżyc raz na jakiś czas wychylał się zza gęstych chmur, tworząc przepiękne widoki. Popalał on sobie w spokoju fajkę, nucąc przy tym jakąś spokojne, może trochę pompatyczną melodię. Widząc Arino, jedynie skinął jej głową, po czym wrócił do swojej zadumy. Nie wiadomo o czym myślał, jednakże musiał to być bardzo zajmujący proces.
Po wejściu do namiotu, w którym spał chłopak, młoda kunoichi rozpoczęła przygotowania do pójścia spać. Miejsca nie było zbyt dużo, jednakże na tyle aby móc się wygodnie ułożyć, co i tak mogło być lepszymi warunkami niż niejedna kryjówka mafijna. Dlatego też nie mogła narzekać. Było w środki ciepło, nawet leśne odgłosy były delikatnie przytłumione dzięki rozpiętej tkaninie. Pozostało jedynie wskoczyć pod posłanie i ruszyć do krainy snów. Młoda kunoichi dosyć szybko zasnęła, a rzeczy, które jej się śniły, nie były najprzyjemniejsze. Co ciekawe, koszmary, które ja nawiedziły dotyczyły jej dziwnego, małomównego towarzysza, który spał w namiocie obok. Nawet budziła się kilkukrotnie, jednakże za każdym razem wszystko było w jak najlepszym porządku. Dlaczego więc czuła cały czas niepewność? Kiedy obudziła się po raz któryś, poczuła jak młodzieniec delikatnie przytula się do jej ręki. Cały czas spał, jednakże objął ją i wsunął delikatnie pod siebie, lekko przy tym pochrapując.
W końcu nastał ten czas, kiedy Arino została obudzona przez Shingo. Kiedy obudziła się po raz kolejny, koszmary były już w zaawansowanym stopniu, było to tak widoczne, że ocknęła się lekko zlana potem i z mocniejszym niż zwykle oddechem. Kiedy otworzyła oczy, za ramię trzymał ją woźnica, który klęczał przy jej posłaniu.
- Przepraszam, że tak bezpośrednio, ale nie mogłem Cię dobudzić inaczej. - powiedział do niej, następnie wstał i wyszedł z namiotu. Chwilę jeszcze posiedział przy ognisku, czekając aż Arino się dobudzi i wyjdzie z namiotu, po czym wszedł do namiotu chłopaka z powrotem, zajmując miejsce na którym spała dziewczyna. Nie mościł się jakoś specjalnie długo, zdjął z siebie buty, dając stopom chwilę wytchnienia a następnie wziął ostatni łyk wody przed snem i ułożył się wygodnie. Nie trzeba było też długo czekać, aż zasnął, a przynajmniej przestał się ruszać, gdyż w tej ciemności ciężko było o więcej szczegółów.
Niebo było cały czas spokojne, nic się nie zmieniło przez te kilka godzin snu. Ognień w ognisku cały czas świecił, raz na jakiś czas strzelając gałązką. Jedynie co narosło, to odgłosy lasu, a przede wszystkim wycie wilków. Teraz już dochodziło ono z jednego miejsca, co mogło oznaczać, że zwierzęta znalazły już swoje ofiary i szykowały się do polowania. Na szczęście odgłosy były daleko, więc Arino nie miała się czym przejmować. To nie ona była celem. No i sowy, te drapieżnie ptaki także rozpoczęły swoje łowy, przez co ich pohukiwania rozchodziły się echem po lesie. Jednakże, te wszystkie rzeczy nie dotyczyły młodej kunoichi, to nie był jej świat. Ona musiała jedynie dopilnować ognia oraz przypilnować, żeby nikt nie proszony nie kręcił się w okolicy. Tylko tak na prawdę, kto by chciał tu przyjść i po co? No i jeszcze jedna rzecz, dziewczyna musiała czymś zabić nudę, gdyż nadchodziło kilka nudnych i spokojnych godzin i trzeba było czymś zająć umysł...

Tataromi Usano
Ayamae Shingo
Tataromi Unahara

Kolejność : Dowolna

@Shintazu - prosiłbym o kontakt przy ewentualnym powrocie do misji.

Dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Arino]

Powrót do obozu, na szczęście odbyła się bez żadnej przygody. Tam od razu dostrzegła ognisko i siedzącego na warcie Shingo. Skierowała się ku niemu, by mógł ją dostrzec i nie wystraszyć się. Dała mu oczywiście też znak ręką. Wszystkie umyte naczynia oczywiście zaniosła do wozu i tam ułożyła, nim w końcu na czworakach weszła do namiotu. Nie mając ze sobą ubrań, ściągnęła tylko sandały i tabi, które miała na stopach, brudne już teraz niewymiernie. Na następny taki raz musi lepiej się przygotować, choćby miała zapakować swoje rzeczy zwoju, bo plecak był w końcu czymś niezbyt tanim, a wydatki jakie miała nie kończyły się prawie w ogóle. Wyposażenie jednego shinobi było drogim przedsięwzięciem, dlatego zwalano na nich te rzecz.
Rozmyślając o tym dziewczyna zdała sobie też sprawę iż to pierwszy raz spała w lesie oraz namiocie i do w dodatku obok osoby innej płci. Nie było jednak innego wyboru, następnego już takiego razu już nie będzie. Kupi namiot i zapieczętuje go w zwoju, by nie taszczyć go na plecach. W ten sposób, zawsze będzie mogła spać sama albo z inną dziewczyną. Jej myśli jednak ostatecznie pozwoliły jej zasnąć, jednak zmartwienia nie pozwoliły na zbyt długi sen. Budziła się z koszmarów w nieznanych sobie warunkach. Zawsze mogła się cieszyć spaniem na łóżku, nawet w mafii przydzielano jej pokoik, gdy wiele osób spało w izbach wspólnych. Kilka razy zdarzyło jej się oczywiście spać w tych wspólnych, jednak wynikało to raczej z chwilowej konieczności.
Chłopak przytulił się instynktownie do jej ręki, co wywołało w Arino wręcz matczyne uczucia. Dziecko smacznie spało, znajdując w niej opokę? Ciepło jej się zrobiło na sercu i pozwoliła na to, lekko odgarniając włosy mu z czoła. Był dzieckiem, nie zdającym sobie sprawy z tego jak naprawdę wygląda ten świat. Tak w końcu zdołała usnąć na dłużej, tym razem zapadając się w jeszcze gorszy koszmar. Z tego wyrwał ją Shingo, delikatnie nią potrząsając. Usiadła na posłaniu, cała zlana potem. Gdy wyszła z namiot, zaczęła się rozciągać, starając się jak najszybciej pobudzić swoje ciało do życia.
- Zrobiłeś dobrze... widać byłam bardziej zmęczona niż sądziłam - powiedziała zabierając się za poprawę ubrań, nie do końca zdając sobie sprawę iż mógł się jej teraz przyglądać. Nic jednak ciekawego raczej nie dostrzegł, gdyż naciągnięcie kimona, nie odkryło niczego ciekawego, a gdy poprawiła wiązanie pasa, wyglądała jakby nie kładła się w ogóle spać. Różnicę można było dostrzec we włosach, które były lekko mokre od potu. Zaradziła temu jednak błyskawicznie, nakładając na głowę słomiany kapelusz ponownie. Usiadła przy ognisku, gdy Shingo poszedł spać.
Siadając do ogniska, dorzuciła więcej drzewa do niego. Było go naprawdę dużo, bo się o to postarała. Najemnicy wraz z kupcami nakładli jej wiele takich porad do głowy, uznając iż malutkiej dziewczynie się kiedyś przydadzą. I mieli rację. Ta zaczęła dłubać gałązką w popiele, przyglądając się ogniu, ze stale zasłoniętym jednym okiem. To było ważne, jeżeli coś postara się ją zaskoczyć, to musi zdołać szybko zdołać się przystosować do ciemności.
Arino nieswojo czuła się zbyt dobrze po za granicami Shigashi, była w miejscu, którego nie znała, które się jej nie podobało. W mieście, nie dręczyły ją już koszmary od dłuższego czasu, a tutaj jeden za drugim nadchodził. I gdy tak o tym pomyślała, zaczęło wydawać jej się to dziwne. W lesie też zwierzęta nie zaatakowały jej, mimo iż wtedy przy jeziorze coś ją dostrzegło. Była wtedy wręcz idealną ofiarą. To że miała broń, nie powinno ruszyć zwierząt. Inazuka, mogli się gdzieś tutaj kręcić, a zwierze ją obserwować. Jeżeli mieli kogoś też od Yamanaka mogli jej namieszać w głowie. To sprawiło iż podjęła decyzję o małej próbie. Złożyła pieczęć barana.
- Kai - powiedziała, było to tylko zachowanie na wszelki wypadek. Zmieniła też pozycję, z siedzenia na pieńku, ustawiła się w pozycji seiza, kładąc miecz po swojej lewej stronie. Niewygodna pozycja do snu, w której najłatwiej utrzymać skupienie oraz gotowość do działania. Jeżeli coś zamierzało ją zaatakować, zamierzała powstać robiąc cięcie podpalając jednocześnie miecz. Ktoś mógł być sobie Inazuką, jednak jego bestia nie rzuci się na płonące ostrze.

  Ukryty tekst

*Arino ma wiedzę na temat opisanych rodów.
Arino "Płomyczek" Hikage

Ubiór:
Arino jest ubrana w białe letnie kimono, z ciemnoniebieskim motywem morza na dole i czaplami latającymi nad nim znajdujące się u góry. Nosi długie nogawice do swoich sandałów, jednak stopy ma gołe. Na plecach ma duży kunaj, a przy pasie kimona, dużą torbę. Na lewym udzie, znajduje się też kabura na broń. Na dłoniach ma czarne rękawiczki, a na głowie słomiany kapelusz.

[Tetsurō]

"Fantastyczne Zwierzęta - Feniks i Smok"

Misja C dla Shintazu i Arino

32 / 42

Ogień przepięknie się palił, jego duże płomienie rozświetlały większość polany, dochodząc promieniami aż do linii krzewów oddzielającej las od łąki. Co jakiś czas strzelał, wyrzucając zamknięte w drewnie iskierki, które niesione przez ciepłe powietrze leciały do nieba, tam ochładzały się, tracąc swój blask i niknąć na ciemnym tle. Było to piękne, chaotyczne zjawisko, nikt nie wiedział kiedy patyczki pękną, bądź kiedy płomień postanowi skręcić. Dlatego też było w tym coś hipnotyzującego, coś co powodowało, że można było w niego wpatrywać się godzinami a on i tak w każdej chwili wyglądał inaczej... Nasza główna bohaterka także lubiła patrzeć w ogień, to uspokajało ją, co było potrzebne po nieprzyjemnej nocy pełnej powracających koszmarów. Na szczęście już było dobrze, a przynajmniej w większości, gdyż nieprzyjemne uczucie na tyle karku cały czas jej towarzyszyło. Czuła, że dzieje się coś dziwnego, dlatego też postanowiła zareagować. Arino złożyła jedną pieczęć i uwolniła swoje ciało spod wpływu złego uroku, a przynajmniej tak jej się wydawało. W otoczeniu nic się nie zmieniło, jednakże ona czuła się pewniej, to najważniejsze. Jednakże, czy była to prawdziwa iluzja, a może po prostu zadziałał efekt placebo? Tego się już raczej nie dowiemy...
Wszyscy towarzysze w spokoju spali, namioty były zamknięte, a w tle słychać było odgłosy lasu. Wręcz idealna atmosfera na spędzenie nocy na leśnej polanie. Czas mijał, a nasza bohaterka medytowała w pozycji, która miała utrudnić jej zaśnięcie. Było to bardzo dobry wybór, gdyż dzięki temu mogła cały czas pozostać skupiona. To wyciszenie i uspokojenie pozwoliło jej w porę zauważyć, że w okolicy dzieje się coś dziwnego. Kiedy rozejrzała się po okolicy, dostrzegła, że krzaków po lewej stronie, znowu przyglądają się jej duże, żółte oczy, dokładnie te same, które widziała nad jeziorem. Były na skraju lasu, w części, która jest po drugiej stronie polany, patrząc od miejsca, w którym są namioty i wóz. Kiedy tylko ich spojrzenia się spotkały, wzrok zniknął, a gałęzie zaczęły szeleścić, tak jakby ktoś postanowił przez nie bardzo szybko się przemieszczać. Zdecydowanie przyglądające się jej zwierze nie skradało się. Biegło ono w prawą stronę, wzdłuż krawędzi lasu, powoli zbliżając się w stronę obozowiska. Jednakże przez to, że poruszało się po łuku przez krzaki, miało do pokonania większy dystans. Aktualnie, do przemieszczającego się źródła odgłosów Arino miała około 8 metrów. Tylko co zrobi z tym fantem? Jaki był jej plan? Pogoni za zwierzakiem? A może pozwoli mu odejść, uznając, że nie jest zagrożeniem...

Tataromi Usano
Ayamae Shingo
Tataromi Unahara

Kolejność : Dowolna

@Shintazu - prosiłbym o kontakt przy ewentualnym powrocie do misji.

Dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Arino]

Arino po użyciu techniki uwalniającej ją najpewniej od jakiejś iluzji lub koszmarów, siedziała spokojnie wpatrując się w ogień. Wiedziała iż nie jest to zbyt mądre, lecz ogień ją przyciągał. Jego poruszające się drobne płomienie, były bajecznie piękne. Ogień potrafił niszczyć i krzywdzić, jednak ona sama nigdy nie ucierpiała od ognia, wiele razy widziała iż ktoś się poparzył, nie ona jednak. Jeżeli ogień coś podgrzewał, należało być ostrożnym. W końcu jednak uspokojona oderwała wzrok od ognia i zaczęła skupiać swój wzrok po za obozowiskiem. Wpatrując się w ciemność, pomyślała iż od tej pory powinna cały czas unikać spoglądania na błogosławiony ogienek. W końcu ten sprawiał iż oczy gorzej widziały w ciemnościach.
Dlatego ustawiła się plecami do ognia i zobaczyła swój cień. I w ten sposób wpadła na pewien pomysł, zrobiła jeszcze kilka kroków od ognia, tak iż jej cień już nie był taki długi, jednak ktoś chcący ją zajść od tyłu, rzuci swój cień również. A kto patrzy podczas warty też na swój cień od obozowiska? By nie kusiło ją spoglądanie za siebie, dalej siedziała w pozycji Seiza. Z bronią, gotową do dobycia.
Mimo iż była zmęczona, w tej pozycji nie chciało jej się spać. Rok po rozpoczęciu szkolenia u Cicoci, została ukarana gdy zasnęła w Seiza. Kazano jej spędzić dzień w tej pozycji, bez zaśnięcia, a gdy tylko zasypiała, dostawała długim kijem po plecach, co natychmiastowo ją prostowało. Dlatego teraz też, siedziała, jakby miała kij zamiast kręgosłupa w pełni skupiona. Widząc poruszenie w krzakach po lewej, spojrzała tam i dostrzegła ponownie żółte ślepia. Przełknęła ślinę, gotując się do walki. Wprowadziła się w tryb narzędzia. Już nie była wesołą dziewczynką. Była ninją, gotową by zabić. Widząc iż biegnie w prawo, by otoczyć obóz podniosła się i zarzuciła miecz na plecy. Szybko zaczęła składać pieczęcie Baran → Wąż → Tygrys.
"Bunshin no Jutsu" - pomyślała, tworząc dwa klony obok siebie. By jeszcze bardziej zgubić przeciwnika, zaczęła chodzić wokół obozowiska, przemieszczając się z klonami, tak jakby grali w trzy miseczki. Raz była Arino z prawej, raz środkiem, a raz lewą. Przeciwnik miał 33 procent szans iż uda się akurat uderzyć w nią. Czysty hazard.
Jeżeli dostrzegłaby przeciwnika na czas, zamierzała się ujawnić, korzystając z Kaengiri na mieczu. W momencie też ataku frontalnego na nią od razu zamierzała użyć Yodo, by ciąć w plecy przeciwnika. W innej sytuacji, no cóż zamierzała dalej chować się wśród klonów, w całkowicie nieprzewidywalny dla przeciwnika sposób.

  Ukryty tekst

*Arino ma wiedzę na temat opisanych rodów.
Arino "Płomyczek" Hikage

Ubiór:
Arino jest ubrana w białe letnie kimono, z ciemnoniebieskim motywem morza na dole i czaplami latającymi nad nim znajdujące się u góry. Nosi długie nogawice do swoich sandałów, jednak stopy ma gołe. Na plecach ma duży kunaj, a przy pasie kimona, dużą torbę. Na lewym udzie, znajduje się też kabura na broń. Na dłoniach ma czarne rękawiczki, a na głowie słomiany kapelusz.

[Tetsurō]

"Fantastyczne Zwierzęta - Feniks i Smok"

Misja C dla Shintazu i Arino

34 / 42

Atmosfera zrobiła się gęsta. Ktoś zdecydowanie polował na Arino, czego i ona była świadoma. Widziała delikatnie połyskujące, ogromne ślepia, wpatrujące się wprost w nią. To był łowca. Nie tylko ona wiedziała, że coś się dzieje, gdyż las w okolicy nagle zamarł. Wszystkie dźwięki ucichły, zapewne uciekając, bądź chowając się przed tym co właśnie nadciąga. Młoda kunoichi postanowiła przygotować się na atak, szybko użyła jednej z podstawowych technik, tworząc dwie podobizny samej siebie. Nie planowała ona jednak gonić za uciekającym stworzeniem, jednakże skryła się między swoimi klonami, cały czas będąc w ruchu, co miało zmylić łowcę. Jak się mogła spodziewać, sztuczka zadziałała. Kiedy tylko istota o żółtych oczach dostrzegła, że nie jest goniona w las, przystanęła na chwilę, co zaowocowało brakiem trzęsących się krzaków, a następnie zawróciła i zaczęła kierować się w stronę obozowiska. Nie trzeba było długo czekać, aż z krzaków na krańcu areny wyłoniła się dosyć duża sylweta. Był to mężczyzna, idzany w przylegający do ciała strój w kolorze zgniłozielonym z elementami doszytego futra. Miał długie, czarne włosy, które teraz były zmierzwione, gęsta grzywka opadała mu na twarz, kończąc się na granicy brwi. Uśmiechnął się on do kunoichi, odsłaniając przy tym ostre i dłuższe niż u zwykłego człowieka zęby. Podobnie z resztą jego dłonie byłī zakończone długimi pazurami. Szedł on w lekko przygarbionej postaci, bardziej przypominając w ruchach zwierzę niż człowieka. Stanął w odległości jakichś 5 metrów, po drugiej stronie ogniska, a następnie po raz kolejny uśmiechnął się, oblizując przy tym usta i wskazując na dziewczynę palcem. Był on dłuższy niż standardowo i pokryty delikatnym futrem. Czy było to zaproszenie do walki? Czy może dziwny przybysz po prostu wyszedł z lasu? Nie wiadomo, jednakże miało się to wyjaśnić w kilku najbliższych chwilach. Ogień pomiędzy nimi dalej płonął, przepięknie wyrzucając kolejne iskry wprost w niebo.
Przybysz jeszcze przez chwilę wpatrywał się w Arino, po czym zaczął stawiać powolne kroki w bok, chcąc zapewne obejść ognisko tak, żeby nikt nie stał mu na drodze do przeciwnika. Atmosfera robiła się coraz gęstsza, zarośnięty mężczyzna zaczynał emanować coraz dziwniejszą aurą, która przypominała polującego wilka. Widać było, że był w pełni skupiony, jego ciało nie wykonywało zbędnych ruchów. Niczym łowca czekający na swoją ofiarę, po prostu przyglądał się swoimi dużymi, żółtymi oczami, wyczekując aż jego ofiara wykona pierwszy ruch. Cały czas utrzymywał bezpieczną odległość 5 metrów.

Tataromi Usano
Ayamae Shingo
Tataromi Unahara

Legenda:

• Żółte - Przybysz
• Fioletowe - Arino
• Czerwone - Ognisko
• Czarne - Konie przywiązane do drzew
• Niebieskie - Namioty
• Pomarańczowe - Powozy

@Shintazu - prosiłbym o kontakt przy ewentualnym powrocie do misji.

Dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Arino]

Dosyć długo oczekiwała na pokazanie się napastnika, do tej pory Arino sądziła, iż chce zaatakować ją, gdy straci czujność, jednak najwidoczniej się myliła, czyżby chciał, by ona go ścigała? Wiadomym rzeczywiście było, iż najlepszym obroną jest wyprzedzający atak, tutaj jednak ona była też wartownikiem. Nie mógł też wiedzieć, iż polana była dla niej lepszym miejscem do walki niż las, mniej w końcu do spalenia z ognistym mieczem. Ku wielkiemu zdziwieniu dziewczyny z lasu nie wyszło żadne czworonożne zwierzę, tylko człowiek-bestia. Czyżby do takiego stopnia Inazuka mogli zmieniać się w bestię? A może ten tutaj był wilkołakiem? Nie miała pojęcia, jednak jeżeli, tak to pojmanie go powinna dostać ogromną nagrodę pieniężną. Byłby niesamowitą atrakcją w jakimś zoo czy innym takim, gdzie też zajęto by się nim odpowiednio. Jeżeli oczywiście był bestią, a nie człowiekiem. Kły, długie pazury, wyglądały strasznie, jednak ona miała miecz, z ostrzem długim prawie na metr!
Mimo to, pazury, kły nie były czymś, co zachęciło ją od odkrycia się, klony mimo, iż były praktycznie bezużyteczne, dawały jej iluzoryczne poczucie bezpieczeństwa. To jednak prysnęło, niczym bańka, gdy wskazał ją palcem, a ona od razu zrozumiała, iż klony nie mają zapachu, więc dla niego to tylko zwykła iluzja. Uwaga warta zapamiętania. Skoro stworzenie nie zaatakowało jej od razu, postanowiła dać mu szansę na wycofanie się. Dać szansę na zachowanie życia i uniknięcia ran własnych. Jeden z jej klonów ustawił się do niego bokiem i podniósł dolną część kimona, odsłaniając tatuaż niebieskiego feniksa. Teraz należało zagrać tak twardą, jak tylko się dało i patrzeć jak podkula ogon między nogami. Drugi klon stanął na drodze tej bestii. Zawsze była to swoistego rodzaju bariera do przebicia. Mimo iż nie pachniała musiał zdawać sobie sprawę, iż może to być jakiegoś rodzaju pułapka. Kto wie, czy to był zwykły bunshin?
- Masz pecha. Karawana znajduje się pod ochroną Mafii Yoshida, jeżeli choć dotkniesz konia lub zaczniemy walczyć, umrzesz, nawet jeśli zdołasz, mnie jakimś cudem pokonać. Rodzina Yoshida specjalizuje się w informacjach, znajdziemy Cię wszędzie. Wtedy już nie będzie ostrzeżenia czy nawet walki. Nim zrozumiesz, co się dzieje, zostaniesz pochwycony i oddany mistrzowi tortur, byś konał przez dni ku uciesze gawiedzi z Shigashi, a może nawet oddamy cię rodzinie Akiyamię, która chętnie wytnie najpierw co lepsze kawałki ciała. Uciekaj lub umieraj - powiedziała, wzruszając ramionami, tak by go zdał sobie sprawę, iż jego los jej zupełnie nie obchodzi. A wszystko, co powiedziała, było oczywiście zgodnie z prawdą. Choćby i nawet przegrała, rodzina Yoshida dowie się, do czego tutaj doszło. Byli rodziną doskonałą w zdobywaniu informacji. By odczyścić swe imię z klęski znajdą go i oddadzą władza, by te oficjalnie ukarał go za zabicie kogoś na ważnym stanowisku. A za takie coś oczywiście należał się mistrz tortur*, który sprawi, iż ten tutaj będzie umierał przez tydzień - co oczywiście było rozrywką dla wielu ludzi w Shigashi, którzy lubili się temu przyglądać. Sama często rzucała zgniłymi owocami wraz z dzieciakami w ludzi zakutych w dyby.
Przybysz mógł sobie biegać po lasach, ale nie wierzyła, iż mieszkając tak blisko Shigashi nie słyszał o mafiach. Zadarcie z nimi było najgorszą głupotą, zwłaszcza iż prawo było tym razem po stronie Mafii. Jak zawsze nie oficjalnie, ale stało. W końcu to nie była karawana Mafii, tylko kupca. Mafia tylko chroniła karawanę, byli więc tymi dobrymi, a on tym który napadł.
Jeżeli przybysz w jakimkolwiek momencie ruszył bliżej niej, zmniejszając dystans do dwóch-trzech metrów, zamierzała natychmiastowo skierować w niego swój miecz i skorzystać z Kaengiri, podpalając swój miecz. Ogień miał ich oddzielać jasno, dając znać, iż on nie wyjdzie bez szwanku z walki. W momencie też ataku zamierzała skorzystać z Yodo, by przeciągnąć przeciwnika na swoje miejsce, tam, gdzie stała i ciąć go po plecach. W przeciwieństwie do poprzedniego razu, gdy stawała przeciwko Samurajowi, tym razem była gotowa do walki.

*Jako iż mamy czasy bliskie średniowiecza, to pamiętajmy iż częścią rozrywki ludności było oglądanie jak się wiesza ludzi/trzyma w dybach.

  Ukryty tekst

Arino "Płomyczek" Hikage

Ubiór:
Arino jest ubrana w białe letnie kimono, z ciemnoniebieskim motywem morza na dole i czaplami latającymi nad nim znajdujące się u góry. Nosi długie nogawice do swoich sandałów, jednak stopy ma gołe. Na plecach ma duży kunaj, a przy pasie kimona, dużą torbę. Na lewym udzie, znajduje się też kabura na broń. Na dłoniach ma czarne rękawiczki, a na głowie słomiany kapelusz.