Miasteczko Utemi

[Seinaru]

Misja rangi D
5/15 Zaintrygowana odgłosami dochodzącymi z zaułka, panienka Yuri postanowiła, że kompletnie zignoruje biednego kramarza, który uronił skrytą łzę gdy zorientował się, że go nie wybrała. Ale on nie miała litości dla starszych, o nie! Wolała się rozerwać, bo przypuszczalnie więcej rozrywki miało dostarczyć jej źródło podnieconych okrzyków. Hyuga nie miała problemu ze zlokalizowaniem i dotarciem do grupki młodzieży, która pochłonięta zabawą na początku w ogóle nie zauważyła, że ktoś ich obserwuje. Co tu się więc działo? Ano nic szczególnego, na pierwszy rzut oka. Pomiędzy domami znajdowało się chyba sześcioro czy siedmioro nastolatków, którzy urządzili sobie dziwną grę. A przynajmniej dziwną dla zwykłych ludzi, ponieważ dla shinobi powinna być ona prawdziwą dziecinną igraszką. Na murze jednego z domów tworzących tą uliczkę narysowane były coraz wyżej poziome linie, a kolejny zawodnik właśnie szykował się do pobicia dzisiejszego, obowiązującego rekordu.
- Kamiko! Kamiko! - Pośród grupki wzmógł się doping, gdy jeden z chłopców wziął duży rozbieg i rozpoczął bieg prosto na ścianę. Gdy był już o krok od wpadnięcia na nią wybił się w górę i zrobił dosłownie trzy kroki po pionowym murze, aby w końcu odbić się od niego i wylądować z powrotem na ziemi. Nie dotarł do wyznaczonej linii.
- Kurde, nie mam pojęcia jak oni to robią! - Zaklął pod nosem sfrustrowany i wyjął z kieszeni kilka monet. Dorzucił je do sporego już stosiku leżącego na beczce blisko grupki.
- To kto teraz spróbuje pobić rekord? - Ostatni śmiałek odezwał się do reszty grupy, lecz chyba żaden z pozostałych nie miał na tyle odwagi, aby położyć swoje oszczędności na szali.

[Yuri]

Yuri dotarła na miejsce w zaskakująco szybkim tempie. Okazało się, że na miejscu bawiła się grupka młodych dzieciaków, którzy z jakiegoś powodu bawią się w ninja. Dziewczyna przystała nieco z odległości i obserwując dzieciaków, zobaczyła jak jeden z nich, w miarę sprawnie wskoczył na ścianę i próbował dotrzeć do linii, która najwyraźniej wyznaczała jakiś rekord, który został dokonany przez jednego z tutejszych.
- Cholerne bachory... A ja myślałam, że to kłótnia, czy też bitka... - zaklęła pod nosem złotowłosa, wkładając ręce w płaszcz, podeszła do dzieciaków zmierzając ich swoich ślepym spojrzeniem. Z uśmiechem na ustach zmieniła swój ton rozmowy, który wręcz tryskał optymizmem i miłością.
- Cześć chłopaki, w co się bawicie? Skąd macie tyle pieniędzy? - wskazała palcem na niemały stosik monet, leżący tuż obok nich, na beczce. Następnie dokończyła zdanie:
- Mogę się dołączyć? - Yuri próbowała choć trochę brzmieć, jak młoda, głupiutka nastolatka, która szuka towarzystwa do zabawy. Cóż... Pokrótce tak jest...

[Seinaru]

Misja rangi D
7/15 Yuri podeszła do grupy jak gdyby nigdy nic. Nie wyglądali oni na jakichś chuliganów. Owszem, mieli na sobie proste ubrania, byli trochę umorusani po już ponad połowie dnia ganiania się po ulicach, jednak dobrze im z oczu patrzyło. Po prostu dzieciaki, które starały się zapewnić sobie rozrywkę do wieczora w wiosce bez perspektyw.
- Hej. To z wczorajszych zakładów. I z jeszcze przedwczorajszych. - Odezwał się Kamiko, ten który przed chwilą sam próbował wspiąć się ponad wyznaczoną linię.
- I jeszcze z przedprzedwczorajszych też. - Dodał niewielki grubcio zza pleców chłopaka. Póki co anonimowy.
- A ty chyba jesteś nietutejsza? - Zagadnął jeszcze raz pierwszy chłopak, po czym podszedł do dziewczyny. Miał życzliwy uśmiech, był wysoki i szczupły. Miał krótkie, rozczochrane, czarne włosy. Ogólnie większość dziewczyn pewnie uznałoby go za przystojnego, jak na nastolatka oczywiście. Wyglądało na to, że może być nawet rówieśnikiem Yuri.
- Chodź, pokażę ci. - Wyciągnął do niej rękę i albo z tego korzystała, albo mogła po prostu podejść obok.
- Udajemy prawdziwych shinobi. Ścigamy się w tym, który z nas najlepiej chodzi po ścianach, tak jak tylko oni to potrafią. To rekord sprzed kilku dni, byłem wtedy w dobrej formie. - Pochwalił się niby mimochodem. Chyba chciał zaimponować nowej znajomej.
- Kto przebije ten wynik, zgarnia całą pulę. Komu się nie uda, musi dorzucić dziesięć ryo. To takie proste. - Wskazał jeszcze wzrokiem na beczkę, podczas gdy kolejny pretendent szykował się do swojej próby. Temu jednak poszło o wiele gorzej. Do linii znajdującej się na wysokości około dwóch i pół metra, miał jeszcze prawie połowę dystansu do przebycia, gdy grawitacja ściągnęła go w dół.
- Musisz po prostu postawić stopę ponad linię i wtedy wygrywasz. Chcesz spróbować? - Zachęcił ją uśmiechem, jednak z jednym zastrzeżeniem.
- Tylko jeśli masz 10 ryo do stracenia.

[Yuri]

Czy podejście do dzieci w tak odważny i frontalny sposób było mądre? Dla Yuri nadal to dzieci, jednak nie wyznaje ona zasady "Nie oceniaj książki po okładce" i nie widziała wśród nich żadnego zagrożenia. Uśmiechnięta złotowłosa wysłuchała grzecznie słów chłopaków, którzy po prostu zabijali swój czas w tej nudnej wiosce.
- Tak... Nie jestem tutejsza, ale to chyba widać, nie? - uśmiechnęła się i wskazała palcem swoje puste oczy, które obserwowały ich dokładne ruchy. Zauważyła, że jeden z nich nieco bardziej starał się jej podlizać, aby pokazać innym, że nie boi się rozmawiać dziewczynami. Chłopak wyciągnął do niej rękę, jednak ta spojrzała na niego z uśmiechem dając mu do zrozumienia, że nie jest zainteresowana jego pomocą. Wszyscy wskazali jej ścianę, która porysowana była dziwnymi liniami, wyznaczającymi kolejne rekordy. Dzieciaki wytłumaczyły jej zasady, a ta z uśmiechem wysłuchała regulamin, spoglądając na sporą ilość monet, leżących na beczce. Nie ukrywała ona chęć zdobycia tych pieniędzy, więc wtrąciła się z zapytaniem.
- Okej, czyli rozumiem, że nie żadnych innych zasad? Wszystkie chwyty dozwolone? - zapytała przebiegle dziewczyna, udając nieco głupiutką.

[Seinaru]

Misja rangi D
9/15 Oh, no tak. Rzeczywiście po oczach można było stwierdzić, że panienka nietutejsza. Grupka spojrzała jej głęboko w oczy, gdy sama zachęciła ich paluchem. Wśród zebranych można było usłyszeć westchnięcie połączone z zachwytem.
- Whoaaaa... - Tak, dokładnie takie, a Kamiko to już w ogóle był zachwycony, choć starał się rozgrywać swoje karty na bycie miłym, uczynnym i pomocnym.
- Zasady? - Powtórzył za Yuri, bo wygladało na to, że żadnego oficjalnego regulaminu zawodów nigdy nie spisano i nie zatwierdzono przez komisję gier i zakładów.
- No więc... musisz wbiec po ścianie sama, nikt nie może cię podnosić ani podrzucać... - Pierwsze koty za płoty.
- Po drugie zakazane jest używanie drabin, stołków i innych sprzętów. - Dwa...
- A po trzecie to... - Zawiesił się na chwilę a potem zmarszczył brwi. Klepnął grubego stojącego obok.
- Ryu! Co po trzecie?! - Powiedział do kolegi trochę głośniej.
- Jak ci się nie uda to płacisz. - Wyrecytował grubcio trochę zastraszony.
- Ha! Właśnie, najważniejsza zasada! Haha! - Zaśmiał się chłopak, bo rach ciach i już wszystko było ustalone, a do próby szykował się kolejny uczestnik konkursu. Tym razem była to dziewczyna. Wysoka i bardzo chuda, a jej długie nogi mogły okazać się zaletą w te konkurencji. Wzięła krótki rozbieg i hops, hops! Zrobiła dwa kroki, ale przy trzecim noga ześlizgnęła jej się ze ściany i ostatecznie jej też nie udało się pobić rekordu. Po otrzepaniu pupy z kurzu postawiła się do pionu i z niezadowoleniem dorzuciła do puli swoje 10 ryo. Oczywiście przy akompaniamencie śmiechów pozostałych.

[Yuri]

- Interesujące... Mogę spróbować? - zapytała uśmiechnięta Yuri spoglądając na wesołą gromadkę. Szczerze mówiąc miała powoli dosyć dzieciaków, którzy mieli jakiekolwiek dzieciństwo i doświadczyły czegoś takiego jak zabawa. Złotowłosa, kiedy usłyszała zgodę na próbę, najpierw ustawiła się przodem do ściany aby wykonać parę serii ćwiczeń nóg, rąk i całego ciała. Widać było, że bierze to na poważnie, jednak cały czas zgrywała pozory uśmiechniętej, bawiącej się młodej dziewczyny. Przyszedł czas na rozpoczęcie biegu przez dziewczynę, więc ta zaparła swe ciało o nogi i ruszyła z całą prędkością na ścianę. Gdy była tuż przy niej, postanowiła wyskoczyć w górę, odbijając się pierwszy raz od ściany. Tuż po pierwszym odbiciu, dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, niczym psychopatka. Od samego początku wiedziała, że może to w łatwy sposób wygrać - shinobi znają jedną sztuczkę, którą mogą nie znać dzieciaki z małej osady - Kinobori no Waza. Tuż po pierwszym odbiciu skumulowała ona swoją czakrę, aby skoncentrować się na rozprowadzeniu jej po jej stopach, które powinny całe pokryć się czakrą, pozwalającą na "przyklejenie" się jej butów do ściany, chociaż na chwilę. Dziewczyna spróbowała ukryć ten fakt, wydając z siebie sporą ilość dźwięków wysiłku fizycznego związanego z odbijaniem się od ściany. Jej celem było dotknięcie punktu, który znajduje się ponad linie wyznaczającą lokalny rekord. Kiedy uda się dotknąć tego punktu, dziewczyna spróbuje wylądować w miarę gładko i zwróci się do nich ze swoich psychicznym uśmieszkiem - Dajcie pieniądze...

Użyto:

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Seinaru]

Misja rangi D
11/15 Oczywiście, że Yuri mogla być pewna siebie. Pozbawienie dzieci całej frajdy i ustanowienie rekordu nie do pobicia dla jakiegokolwiek śmiertelnika, nawet dla początkującego shinobi było dziecinną igraszką. Młodzież Utemi pracowała jednak ciężko i wytrwale na to poziom, którego bardzo wymierny wskaźnik znajdował się na ścianie budynku. Kamiko nie miał nic przeciwko temu, aby młoda kunoichi spróbowała swoich sił. Prawdę mówiąc, wszyscy chętnie usunęli jej się z drogi licząc na to, że będzie to po prostu "łatwe" 10 ryo dorzucone do puli i zniechęcona porażką Yuri szybko sobie stamtąd pójdzie. Jakież było zdziwienie, gdy niepozorna ślicznotka leciutko i bez najmniejszego wysiłku (jednak tylko ona o tym wiedziała, bo nastękała i nasapała się na pokaz przy tej próbie), za pierwszym podejściem ustanowiła nowy rekord.
Po wylądowaniu kunoichi, Kamiko był po prostu wniebowzięty. Nie dość że dziewczyna była piękna, to jeszcze najlepsza z nich wszystkich! Klasnął w dłonie i zwrócił się do Yuri.
- No, no! Kto by pomyślał! Oczywiście, że należy Ci się nagroda! - I odwrócił się w kierunku beczki, na której czekała pula nagród. Gotów był wypłacić wygraną, lecz ta była już zastawiona przez resztę grupy.
- Nie tak szybko! Ona mogła spróbować, ale nie wygrać! To nie są pieniądze dla niej! - Powiedział ten sam grubcio, który jeszcze przed chwilą cytował trzecią zasadę klubu. Tym razem miał jednak wsparcie pozostałych członków grupy. Było więc sześciu do dwóch.
- Nie wygłupiaj się Ryu. Mimo wszystko wygrała, więc jej się należy. - Próbował negocjować Kamiko, lecz na nic się to zdało.
- Jak tak ci bardzo zależy, to sam jej daj to co masz! To nasze i nie będziemy się dzielić z obcymi! - Krzyknął jeszcze raz grubcio, nie chcąc ustąpić.

[Yuri]

Dziewczyna szczerze uśmiechnęła się w stronę towarzystwa i pomyślała, jak wytłumaczyć całą sytuację na spokojnie. Wiedziała, że sytuacja jest napięta, ale nie chciała zbyt agresywnie podejść do tematu. Zmieniła jednak podejście. Interesowały ją pieniądze, które leżały na beczce, a nie zdrowie dzieciaków, którzy naciągają na pieniądze tutejszych. Stwierdziła, że nie ma co się bawić w miłą dziewczynkę i czas wywołać nieco strachu wśród tutejszych dzieci, wykorzystując swój Kekkei Genkai, do zastraszenia i wyłudzenia od nich pieniędzy. Yuri odwróciła się od nich plecami, podchodząc do beczki z pieniądzmi, aby następnie odwrócić się na pięcie ze złowrogim uśmiechem na twarzy i odpowiedzieć na słowa grubszego z nich.
- Ryu... Wykonałam wszystkie zadania, które potrzebne były do wygrania tej nagrody, prawda? Chyba, że jesteście jednymi z tych, którzy naciągają innych na pieniądze. Ale wiem, co wtedy trzeba z takimi robić... - zacisnęła pięść i uderzyła nimi w otwartą rękę, próbując wywołać charakterystyczny dźwięk, jednocześnie uruchamiając swoje oczy - Byakugan!
- I co teraz? Chcesz poczuć ze swoimi kolegami i koleżankami, co robimy z oszustwami? - zaśmiała się złotowłosa, próbując sprowokować dla zabawy dzieciaki.

[Seinaru]

Misja rangi D
13/15 - Ha! Wiedziałem, ona jest shinobi! - Wykrzyknął Ryu trochę zły, ale bardziej chyba przestraszony tym, co zobaczył w oczach Yuri. Kimiko w ogóle był już skołowany i nie wiedział co robić, jednak nikt nie odsunął się od beczki z wygraną (nie)uczciwie pulą nagród. Widać było jednak zdecydowany spadek pewności siebie wśród tych, którzy jej bronili.
- I co teraz zrobisz? Pobijesz nas wszystkich? Kimiko, no powiedz jej! - Chciał bronić się jeszcze grubasek, lecz w przypadku gdy przywołany został argument siły, jemu takiego brakowało. Zapomniał więc również i języka w gębie, co poskutkowało szukaniem pomocy u starszego kolegi.
- Wiesz co? Może rzeczywiście nie powinnaś... - Chłopak też był bardzo niepewny i właściwie teraz wszystko zależało od samej kunoichi. Oczywiście dwie fangi w nos dzieciaków stojących między nią a jej łupem sprawiłyby, że towarzystwo momentalnie się rozpierzchnie, jednak czy takie rozwiązanie i krzywdzenie ludzi było warte tych ryo, które były tu ciułane może nawet od tygodni? Wybór pomiędzy ZŁEM a DOBREM należał do samej Hyuugi. No i był jeszcze ten przystojny chłopak...

[Yuri]

Dziewczyna nie należała do jednej z tych, które przejmują się dzieciakami, które próbują oszukać innych i nie wyniosą z tego żadnych konsekwencji. Nie chciała uderzać, ani bić się z nimi, bo byłaby to oznaka słabości i powód do kolejnych, niepotrzebnych w tych czasach problemów z władzą. Dziewczyna próbowała nastraszyć tylko dzieciaki i podchodząc powoli do beczki z pieniędzmi zabierała z nich kolejne monety i wkładała do swojego mieszka na pieniądze. Po zebraniu całej sumy włożyła go do plecaka. Następnie uśmiechnęła się groźnie i całkowicie ukryła swoją słodką naturę, mówiąc do nich niskim głosem:
- Odważni jesteście, jak na dzieciaków z wioski. Nie boicie się moich oczu, to jest godne podziwu... Chyba nie wiecie, jaką siłą mogę dysponować - żeby przestraszyć dzieciaków, dziewczyna skupiła swoją chakrę i z uruchomionych byakuganem uderzyła otwartą dłonią w beczkę, na której leżały pieniądze, coś na zasadzie techniki Shōtei. Planowała rozerwać beczkę, lub chociaż odrzucić ją na znaczną odległość tak, aby pokazać, żeby z nią nie zadzierać. W końcu nie chciała mieć kontaktu z dzieciakami, które są na tyle głupie, aby rzucać się na kunoichi z dziwnymi oczami.

[Seinaru]

Misja rangi D
15/15 Mocni w gębie chciałoby się rzec, bo gdy Yuri nie zwracając uwagi na niechęć całej grupy do pomysłu zaczęła po prostu zabierać to co jej się należało, nikt nie ośmielił się jej przeszkodzić. Ostatecznie kto pierwszy by ją zaatakował, ten pierwszy dostałby w nos, a to wcale nie gwarantowało, że od razu wszyscy pójdą w bój. Tym bardziej, że również grubasek zamilkł, tylko smutnymi oczami obserwował to, jak znika cała pula nagród, monetka po monetce...
- Zoba... zoba... zobaczysz... powiemy wszystko strażnikom! - Zagroził jeszcze ze łzami w oczach, a następnie oddalił się parę kroków, aby w spokoju się wypłakać. Nie każdy miał chyba taki żelazny charakter jak kunoichi. Te dzieci chciały się tylko pobawić. Nawet Kimiko nic się nie odezwał, było mu po prostu smutno, że jego potencjalna sympatia okazała się po prostu wredną sroką.
- Chodźcie, nic tu po nas. - Powiedział zrezygnowany do reszty, aby ci zebrali się w sobie i po prostu zmienili miejscówkę. Pokaz siły nie był zatem w ogóle konieczny, bo dzieci odpuściły kompletnie. Może to je nauczy, że lepiej jest zostać w domu!

[Yuri]

Płacz i zrezygnowanie dzieci nie przeszkadzało Yuri w dążeniu do jakiegokolwiek zarobku. Wiedziała o tym, że w tym ponurym świecie nie przetrwa się bez pieniędzy i siły, która obroni innych przed niebezpieczeństwami. W tym przypadku, żadnego zagrożenia nie było, jednak pieniądze okazały się dla niej ważniejsze niż bezpieczeństwo dzieci. Włożyła je do swojej sakiewki i spojrzała na zniesmaczonych jej zachowaniem dzieci. Uśmiechnęła się do nich i odwracając się w stronę ulicy poszła przed siebie, zostawiając niesmak i uczucie smutku, po zaistniałej sytuacji. Być może Yuri zrobiła źle, być może wpłynie to przyszłe zachowanie dzieci. Jednak złotowłosa tego nie czuła, wręcz nie wiedziała, że to co zrobiła, może przynieść ze sobą coś większego, niż tylko problem z miejscowymi strażnikami...

[Zakata]

- W sumie sprytne, zostawić jednego. Osobiście bym na to nie wpadł i leciał z nimi do spodu. Może to też być brak takiego obycia i doświadczenia życiowego. Chociaż tak sobie myślę z zupełnie innej strony. Gdyby nas częściej atakowali to byśmy z nich więcej łupów zebrali a to dodatkowe rzeczy do sprzedania na targu by były. - Zacząłem pogawadkę i własne rozmyślania czy unikanie walki to najlepszy sposób na biznes. - Jak wygramy, mam dodatkowe rzeczy do sprzedania, jak przegramy to już w zasadzie i tak nam wszystko obojętne będzie.

Sposób w jaki wujas ogarnął konie i ile siły miał w sobie by przeprowadzić wóz na drugą stronę sprawił, że zwątpiłem lekko w swoje umiejętności. - Jak to jest możliwe, że taki ktoś jak wujek potrzebuje pomocy od kogoś takiego jak ja, przecież to jeszcze mnie musiałby na misji C wujek chronić. - Żartowałem do wujka, jednak z drugiej strony wiedząc, że te słowa mogą być trochę prawdą i zakuły mnie w serduszku bo sam zacząłem w nie wierzyć.

Wziąłem solidny łyk od bukłaka wujka - Kurczę, tego mi było trzeba, tego mi brakowało, trochę wody i już człowiek lepiej żyje.

- Moje misje, oj już się ich trochę nazbierało. Raz musiałem pomóc takiej starszej babci w porządkach w domu, potem musiał niańczyć małą gromadkę dzieci, było też roznoszenie zwojów po osadzie. Pamiętam moją pierwszą misję C, to była bitka, było ich pięciu, ja byłem sam. Ziomek strzelał ręką szybciej niż ja byłem wstanie zauważyć a co dopiero się ruszyć, ale jak my wyłączyłem niemal wszystkie punkty tenketsu to padł. Potem zrobiłem sobie małą przerwę i musiałem odnaleźć mnicha w krypcie. Okazało się, że tam jakiś dezerter który rzucał genjutsu na prawo i lewo, myślałem, że to Uchicha, a tu się okazał Ranmaru jakiś. Dalej dostałem misję C by jeszcze raz sprawdzić co się tam dzieje dostałem do współpracy koleżankę Mikoto, była dosyć denerwująca ale nawet ładna i śmieszne. Tylko gdyby na misji nie miała głupich pomysłów to by łatwiej było! No i podczas tej misji pojawił się jakiś stary dziad Hyuga, oczy już mu nie domagały to jakoś dałem radę, chociaż zrobiło się ciepło. Po tym wszystkim znalazłem się tutaj na kolejnej misji C. Ciekawe czy to była jedyna walka jaka nas dzisiaj spotka? - Zacząłem opowiadać jak najęty. Myślę, że wujek odczuł, iż temat misji to jest coś co mi bardzo pasuje i mogę godzinami opowiadać nawet o takiej niewielkiej ilości misji.

[Kaito Mizukane]

Klanowa misja C
Zakata
"Zaginiona dostawa medykamentów" _____________________________
Posty:
MG: 9
Zakata: 8
_____________________________

- Jak na sentokiego przystało trochę tej siły mam. Jednak po ostatniej misji potrzebowałem czegoś na odpoczynek, może i w domu bym posiedział jednak ciotka i dzieciaki nie dają mi żyć. A nadarzyła się okazja, żeby wskoczyć na wóz i ruszyć przez szlak na spokojną C we względnym spokoju. Dobrze, że akurat zaczepiłem znajomego z siedziby po pewnie gdybym poszedł do gabinetu jak każdy to daliby mi coś kurewsko nie miłego z B albo co lepsza żebym robił za wsparcie na A. A tak jak wspomniałem potrzebuje chwili odpoczynku...

Dotarliście do miasteczko Utemi było to ładne acz skromne miejsce w porównaniu do osady klanu Hyuga. Na pierwszy rzut oka z pewnej odległości byłeś w stanie stwierdzić, że jest to osada oo wiele mniejsza od tej po której na co dzień się poruszałeś. Główne wejście przez ładnie ozdobiony pomost wokół którego gęsto rosły drzewa potrafiło wzbudzić w ludziach zachwyt. W oczy rzuciły ci się jeszcze biegające dzieci, ale one akurat wszędzie biegają zostawiając za sobą ten wesoły śmiech niosący się po całej okolicy. Jak każda wioska posiadała biegające dzieci tak i posiadał strażników, tych akurat było również znaczniej mniej niż Shiroi-Iwa jednak najważniejsze, że przecież byli. Ranma zauważył, że przed osadą grają w kości, oblizał usta i rzucił do ciebie
- Wiesz Zakata trzeba zlokalizować aptekę, zrobimy tak ty pójdziesz do miasta i wykonasz rekonesans, a ja zagram w ko... znaczy się zasięgnę języka u tamtych ...- wskazał na szulerów-... ci z pewnością będą w stanie nam co nieco powiedzieć. Może się jeszcze czegoś ciekawego dowiem.
Ranma zatrzymał powóz i udał się do zgromadzonych grających w kości tobie pozostawiając znalezienie apteki.

Ranma

[Zakata]

- O kurczę to jesteś Sentoki?! Musiałeś odbyć masę bitw, walk, wojen wszystkiego! Też bym tak chciał, ale nie mogę jeszcze na takiego chodzić. Chociaż daj mi jeszcze tylko dwa księżyce i będę tak silni jak Shirai-kan. - Starałem się zarazić wujka moją pozytywnym nastawieniem. - Ale to misję nawet B powinny być dla ciebie jak bułka z masłem, przecież jak tego bandziora rozsmarowałeś to nawet nie zauważyłem. - Dodałem.

Chociaż ciągle nie dawało mi spokoju, skoro wujek jest taki silny to czemu akurat mnie zabrał na misję, czy mu się nudziło? Czy Może mnie oszukuje i tylko zgrywa takiego groźnego, opcjonalnie jeszcze mogę założyć, że to nie musi być misja C.

- Ładne to miasteczko, spokojne, fajne, sympatyczne. - Rozglądałem się wokół podziwiając główne wejście, klimat niby podobny ale jednak inny. Zafascynowało mnie to lekko. Może mam jakiś pociąg do architektury o którym nigdy nie wiedziałem?

Wujek mnie poprosił o ustalenie gdzie jest apteka i zrobienie lekkiego rekonesansu, wydawało mi się jakby chciał mnie zbyć ale nie będę zbytnio się zamartwiał tylko pozwiedzam. Podszedłem do pierwszych dzieci które biegały. - Hej, cześć, przepraszam. Wiecie może gdzie tu jest jakaś apteka? I w którą stronę mam się kierować? - Grzecznie do nich zagadałem, mając nadzieje, że będą współpracować.

Następnie po tym aktywowałem Byakkugana by się rozejrzeć po osadzie, oraz zobaczyć ludzi wokół czy któryś nie posiada jakoś wyjątkowo dużo chakry. Ciągle mi coś tutaj śmierdziało.

  Ukryty tekst