Ścieżka w lesie

[Asaka]

Misja C
Ayame
34/30 W punkt. Gdyby był niewinny, to nigdy nie kręciłby się po krzakach w gęstym lesie, niemalże o zmierzchu, ubrany jak ubrany – a wiec zupełnie nieodpowiednio do przechadzek po lesie. Nie miał ze sobą nawet torby, ani plecaka, ani nic, co mogłoby świadczyć, że wybrałby się w podróż po lesie z zamysłem. Bardziej wyglądało to raczej tak, że wyleciał w tym co ma i spieszył się zziajany, by dotrzeć do celu na czas. Tylko co było tym czasem? I co było tym celem? Czyżby właśnie jaskinia, którą bandyci zaanektowali jako swoją…? Wszystko na to wskazywało, a to, że mężczyzna wziął nogi za pas gdy tylko zobaczył Ayame, było tym bardziej podejrzane.
Chłopak już miał odpowiedzieć, już otwierał buzię – prawdopodobnie po to, by dalej snuć swoją bajeczkę o niewinności, ale zaraz rozmyślił się, zamknął buzię i szedł w milczeniu, trzymając rękę na wodzy. Podróż wąską dróżką nie należała do najprzyjemniejszych, gdy trzeba było iść obok koni, które ciągnęły wóz – dużo lżejszy niż wcześniej, gdy to bandyci sprowadzili je tą drogą, bo pozbawiony większości balastu, który teraz znajdował się w jaskini. Wyładowany tam przez trójkę mężczyzn. I czekał, aż ktoś się nim zaopiekuje – a tym kimś miała być Ayame, a przynajmniej kobieta miała taką nadzieję.
Ciemnowłosy aż podskoczył, gdy Ayame zamachnęła kunaiem przed oczami, a zaraz potem wzdrygnął się, gdy chłodny metal dotknął jego policzka, skutecznie zmrażając krew w żyłach. Cały czas nie udało mu się jeszcze uspokoić oddechu po szaleńczym biegu, którego się dopuścił najpierw w jedną, a później w drugą stronę. Nieudana próba.
- Nie chciałem z nimi współpracować – powiedział w końcu zrezygnowany, najwyraźniej przełykając swoją dumę. Wyglądało na to, że słowa, które wypowiedziała kobieta, coś w nim poruszyły, bo na dźwięk pierwszych słów, ciemne oczy rozszerzyły się w szoku. - To nigdy nie miało tak wyglądać – dodał po chwili. - Przyszli do mnie miesiąc temu, zagrozili, że jeśli nie będę im pomagać, przekazywać informacji z wioski, albo prowiantu czy najpotrzebniejszych rzeczy, gdy tego zażądają, to skrzywdzą moją matkę – patrzył teraz w ziemię, na swoje buty i stopy. Może to i dobrze, jeszcze gotowy byłby się potknąć i wyrżnąć na nierównej dróżce. - Kilka dni temu ich szef przyszedł do mnie, powiedział, że mają dwóch rannych i potrzebują pomocy medycznej. Nie znachora, bo nie chcieli zdradzać swojej kryjówki, ale bandaży i innych medykamentów. Nie mieliśmy na stanie w sklepie tego aż tyle, by mógłbym… Zawinąć i im przynieść tak, żeby nikt się nie zorientował. Ale słyszałem, że spodziewamy się karawany. I że dostaniemy część zapasów – zwiesił nos na kwintę, nie miał odwagi spojrzeć przed siebie, a co dopiero na Ayame, która była jak kat nad jego grzeszną duszą.
Chyba nic nie wyszło z tego, by podwędzić coś z zapasów. Karawana nawet nie dotarła do miastecka. Chłopak w pierwszej chwili wyglądał tak, jakby nic nie chciał mówić, lecz gdy już zaczął… To była jego prywatna spowiedź.
- Mieli poczekać aż im coś przyniosę. Nie było mowy o żadnym napadaniu karawany, o zabijaniu – głos mu się załamał na koniec i było słychać ciągnięcie nosem.
Nic nie wyglądało tak, jak miało. Nic nie poszło zgodnie z planem – a przynajmniej nie z tym, w który wtajemniczony był pomocnik sklepikarza.
Informacje, które Ayame bez większego wysiłku wyciągnęła z ciemnowłosego, były chyba dość jednoznaczne. Reszta drogi – o ile kunoichi nie miała więcej pytań czy komentarzy – upłynęła w milczeniu. Granatowe niebo upstrzone było czerwoną łuną na zachodzie i widoczne były już pierwsze gwiazdy, a także wschodzący księżyc, gdy wydostali się z leśnej dróżki na główny trakt. Teraz już tylko srebrzysty blask księżyca przyświecał im, gdy szli wygodną, szeroką drogą, wprost do wioski.
- Zaprowadzę do straży – odezwał się pomocnik sklepikarza po długim czasie milczenia, gdy widać już było jasną łunę bijącą od świateł wioski.
To był znak, że byli już naprawdę blisko. Zaś głos chłopaka mówił wyraźnie, że jest on całkiem podłamany. Jednak najwyraźniej coś sobie przemyślał po drodze.
Niedługo później minęli południową bramę wioski i wjechali całym konnym orszakiem do Furu. Ludzie gapili się i dziwili, widząc kunoichi prowadzącą konie z wozem, a obok niej pomocnika sklepikarza, który wyglądał, jakby przegrał sporą sumę na loterii. Ludzi było o tej porze znacznie więcej niż wcześniej, gdy Ayame zawitała do wioski po raz pierwszy – choć było już całkiem ciemno i chłodno. Chwilę później minęli jeden zakręt i mężczyzna dał znać Ayame, że to tutaj. Był to nieco większy budynek od większości w wiosce, w dość sporym, ogrodzonym podwórkiem obok.
Chłopak, jeśli Ayame mu na to pozwoliła, załomotał w szerokie drzwi, które po chwili otworzyły się i stanął w nich barczysty jegomość z zarostem, na oko nieco starszy od Ayame. Spojrzał najpierw na gapiącego się w swoje stopy pomocnika, następnie na kunoichi, a dopiero później na wóz zaprzęgnięty w konie. Jego pytające spojrzenie mówiło wszystko, było warte więcej niż tysiąc słów. Ale i tak się odezwał.
- A co tu jest grane o tej godzinie, Isao?

  Ukryty tekst

Twój post napisz tutaj

[Ayatsuri Juranu]

"Ostatnie życzenie"
Misja rangi C dla Jun'ichi
15/30?

Nadszedł więc czas, by w końcu opuścić osadę...

Mimo wojny panującej w prowincji, nie mieli większych problemów przy bramie, gdyż jasno określili czas, kierunek i powód, jakkolwiek błahy by on nie był, ale jako iż młody znalazł sobie opiekuna w postaci Jun'a, przymknęli na to oko, zastrzegając tylko, że jeśli się nie pojawią w ciągu czterech godzin się nie pojawią, wyślą kogoś szybkiego, żeby ich znalazł. Tak więc wszystkie dłuższe sprawy musieli pozostawić na powrót do wioski. A znalezienie ich raczej nie powinno być trudne dla posiadacza Byakugana, szczególnie, że na pewno będzie szybszy od pięciolatka. Swoją drogą chyba go kojarzyli i raczej nie była to dla niego pierwsze opuszczenie osady, tak jak to było w jego opowieściach, więc tym bardziej zaufali w ich powrót.

Prowadził więc młody Dan aż do tajemniczej, ledwie zauważalnej ścieżki odbijającej ze szlaku. Młody w opowieści o sobie wciąż krążył wobec spędzania czasu z wujkiem, był gotów za niego walczyć, jak i walczyć za swój klan. Młody patriota. Na szczegół jednak dotyczący tego, co mogą znaleźć, odpowiedź była dziwna...
- Nie wiem, co mógł dla mnie zostawić. Mówił, że zostawił. Gdybym wiedział, co to jest, to bym to miał, no nie? A tak, to nie wiem. Ale na pewno zostawił w naszej kryjówce jakieś wskazówki! - to wyglądało jakby szli na ślepo - Zawsze prosiłem go, żeby pomógł mi używać Byakugana, ale nigdy mi się nie udało... - a widać było po oczach, że chłopak miał potencjał, trzeba go było tylko przebudzić - Na razie uczył mnie innych rzeczy... Umiem zrobić klona! I się podmienić! - był dumny wymieniając swe umiejętności. Ale chyba tak na prawdę to chciałby nauczyć się używać wzroku.

W miarę jednak jak szli w las i wchodzili ze szlaku w trudniejszą ścieżkę, Dan przycichł, wyraźnie za to obserwując otoczenie. Szukał chyba jakiś znaków, które rozumieć miał tylko on i jego wujek. Jak na swoją energię i gadatliwość, teraz zrobił się uważny, wkraczając na swój teren... Może nie takie złe, że wyszedł z wioski, nawet jeśli się narażał? Trochę lżej mu będzie znieść śmierć wujka, jeśli wciąż duchowo przy nim tu będzie...

[Jun'ichi]

Po opuszczeniu wioski, Jun postanowił pozwolić Danowi prowadzić. W końcu to on znał drogę i wiedział czego mniej więcej powinni się spodziewać podczas poszukiwania tajemniczej "zguby" o ile można było tak nazwać to co mieli odnaleźć.
Kiedy zeszli z głównego szlaku i Dan prowadził już mniej uczęszczaną drogą, która prawdopodobnie była naszpikowana pułapkami, Jun'ichi zdecydował aktywować swoje białe oczy - Byakugan.
Dan, czy po drodze czekają nas jakieś pułapki albo niespodzianki? Muszę wiedzieć czego się spodziewać, nie znałem pomysłów Twojego wujka. Starajmy się iść ostrożnie, mamy trochę czasu. - powiedział kaleka do idącego przed nim chłopca, jednocześnie bacznie obserwując ścieżkę po której zmierzali.
Stalowe żyłki, kunaie, shurikeny, zatrute strzały, kolce, dziury w ziemi, spadające konary, notki ukryte na drzewach lub na ziemi, wróg za drzewem albo w jego koronie, cholera, zagrożeń jest cholernie dużo! - pomyślał Jun'ichi skanując las. Wiedział, że jako osoba odpowiedzialna za bezpieczeństwo Dana, musi brać pod uwagę każdą możliwość dlatego starał się ze wszystkich sił, aby nic nie umknęło jego uwadze.
Podmiana i klon? Jeśli jesteś sprytny to tymi dwiema technikami mógłbyś napsuć krwi niejednemu wrogowi, uwierz mi. To tylko kwestia czasu aż Twoje oczy przebudzą się i staniesz się pełnoprawnym Hyuga, a wrogowie drżeć będą na sam Twój widok. Ja w Ciebie wierzę, Dan.

[Ayatsuri Juranu]

"Ostatnie życzenie"
Misja rangi C dla Jun'ichi
17/30?

Jakkolwiek droga nie była naszpikowana pułapkami, to i tak nie była tak łatwa co szlak. Dopiero jednak skanując las udało mu się odkryć w pewnym kierunku i pewnym oddaleniu pułapki, które były dość gęsto zastawione, ale miały swoje luki. Szczególnie dużo było ukrytych dziur w ziemi, w tym takich z kolcami i stalowych żyłek podłączonych do prostych wyrzutni kunai i shuriken.
- Tak! Zastawiliśmy z wujkiem pułapki, ale znam drogę! - powiedział Dan, znów dumny z siebie, jednak cicho i bez takiego wielkiego entuzjazmu, gdyż byli w lesie i sytuacja była bardziej ryzykowna. Szarpnął po chwili za rękę swojego opiekuna i dodał coś jeszcze - To tu. - krótkie zdanie, które znaczyło, że należy zejść ze ścieżki. Przy odrobinie poświęconej uwagi można było zauważyć, że niektóre pułapki są naruszone i aktywowane, nawet jakieś drobne kałuże na ziemi. A więc coś tu jest, pytanie tylko, czy ludzie, czy zwierzęta.

[Jun'ichi]

Dzięki Byakuganowi, Jun'ichi mógł dostrzec naprawdę imponującą ilość pułapek i zabezpieczeń jakie założył wujek Dana w tej okolicy. Ich zmyślność oraz niebezpieczeństwo jakie stwarzały, wskazywał wręcz na profesjonalną robotę, która miała być może na celu ukrycie czegoś bardzo cennego.
Dan, Twój wujek wiedział co robi. Gdybym przyszedł tu sam i z jakiegoś powodu nie użył Byakugana, z pewnością byłbym już martwy. To imponujące i przerażające zarazem. - dość cicho powiedział do idącego przodem chłopca.
Przy dalszym skanowaniu terenu, oczu kaleki wypatrzyły kilka aktywowanych pułapek oraz ślady wody na ziemi. Dla Juna było to więcej niż potrzebował, aby chwycić Dana za ramię i zatrzymać w miejscu.
Dan, skup się teraz. Te pułapki zostały aktywowane ale nie widzę przy nich śladów krwi. Przyjrzyjmy się im, może damy radę określić kiedy i przez co były uruchomione. - od tej chwili Jun'ichi zwiększył nieco zasięg obserwowanego terenu, postanowił również przyjrzeć się dziwnym kałużom, których obecność w takim miejscu była zwyczajnie dziwna. Szukał źródeł chakry bo to właśnie one mogły świadczyć o obecności innego shinobi i o tym, że nie tylko oni szukają skarbu wujka Dana.
Możliwe że były to odruchy po ostatnich misjach wojennych, ale zamaskowany chłopak przeszedł w tryb całkowitej gotowości do walki. Rozglądał się, szukał śladów chakry, podejrzanych ruchów lub śladów na ziemi czy połamanych gałęzi. Wiedział, że nie mogą się czuć bezpiecznie, a ostrożność może im tylko pomóc. Szczególną uwagę zwracał na bezpieczeństwo Dana, który był priorytetem tego dnia.

  Ukryty tekst

[Akashi]

"Ostatnie życzenie"
Misja rangi C dla Jun'ichi
19/30?

---

Bystre oko, które posiadał nasz bohater, pozwalało mu na wiele, a sama jego przydatność i umiejętności napawały podziwem. Jednak on także był pod wrażeniem, niestety nie wzroku chłopaka, a tego co mógł samemu zobaczyć swoimi oczami. Ilość pułapek w tym miejscu była wręcz zbyt imponująca. Jak cenny musi być ten skarb, że został tak starannie zabezpieczony.
Dzięki! Starałem się z wujkiem jak mogłem. - odparł chłopiec, będąc najwyraźniej dumnym z tego ile niebezpieczeństw stworzył razem ze swoim krewnym. Może i to miejsce znajdowało się poza głównym szlakiem, ale jednak nadal mogło zabić kogoś niewinnego, kto przypadkiem zabłądziłby w tej okolicy. Jednak na ich szczęście i na twoje oko, nikt tutaj nie zginął, przynajmniej do tej pory. Co było nieco dziwne, zważając na fakt, że niektóre zostały aktywowane, a ty nie mogłeś znaleźć ani krwi ani ciała. Co raczej świadczyło, że to co je uruchomiło jest niezwykle sprytne, bądź ma ogrom szczęścia.
Postanowiłeś namówić chłopca do współpracy i przyjrzeniu się temu co zostało uruchomione. Był to jakiś plan, zwłaszcza że częściowo mógł pozwolić określić czas, w którym one zostały uruchomione. Wszystko przy tym wskazywało na to, że zostały one niedawno uruchomione, ślady na ziemi zostawione przez zerwane żyłki były świeże, a drzewa, w które wbiły się kunaie, bądź senbony także wyglądały na dość nowe. Jednak twoje zdolności tropienia nie pozwalały Ci określić dokładnego czasu. Jednak co w tym było najdziwniejsze. Woda, wszystkie uruchomione pułapki były mokre, a w ich okolicach znajdowały się niewielkie kałuże. Tylko czy była to najzwyklejsza woda? Niestety nie, dzięki swoim oczom mogłeś zauważyć w niej śladowe ilości chakry, która powoli w nich zanikała. A przed wami znajdował się wasz cel, jednak nie tylko on. Niestety ktoś znajdował się przed wami i najwyraźniej wędrował, w to samo miejsce co wy. Chociaż zawsze mógł to być przypadek, a ta osoba chce jedynie rozbroić wszystkie pułapki. Właśnie to mogłeś zobaczyć jak źródło chakry zostaje w pewnych miejscach rozerwane, by po chwili znowu się zespolić w całość i utworzyć coś na wzór człowieka. Do tego dało się usłyszeć charakterystyczne dźwięki zbijania metalu w drzewo.
Co to było? Ktoś tam jest? - zapytał się, nieco zaniepokojony Dan. On raczej także nikogo się tu nie spodziewał, a ten dźwięk usłyszałby każdy w okolicy. Tylko czy on może wiedzieć kto jest przed wami? Raczej przyjdzie się wam o tym niedługo przekonać, przynajmniej w tym momencie macie przewagę informacji nad człowiekiem znajdującym się przed wami, a także nieco bardziej bezpieczną drogę, która została "rozbrojona". Tylko czy planujesz tam tak po prostu iść?

[Jun'ichi]

Woda zalegająca wokół pułapek była na tą chwilę największą zagwozdką dla młodego kaleki. Starał się zrozumieć jakie umiejętności mogą pozostawiać takie ślady i czemu nadal jest w nich odrobina chakry. Dopiero dalsze spojrzenie pozwoliło w pełni zrozumieć to, jak bardzo nie rozumiał tego z czym ma do czynienia. Człowiek zmieniający się w wodę - to brzmiało nierealnie nawet jak na czasy w których żyli.
Dan, ktoś jest przed nami. Pójdę przodem, śladem uruchomionych przez niego pułapek. Zostań tutaj i rusz moim śladem za jakiś czas, kilka minut. Tylko proszę Cię, nie wpadnij w żadną swoją pułapkę, a jeśli zrobi się niebezpiecznie to lepiej wróć do osady po pomoc. Rozumiesz? - powiedział Jun'ichi do chłopca, łapiąc go za ramiona i patrząc przez swoją maskę prosto w jego oczy.
Odnajdziemy to, co pozostawił Twój wujek, obiecuję. - dodał po czym puścił chłopca i ruszył po wodnych śladach za tajemniczym nieznajomym.
Byakugan wciąż był aktywny i niemal całkowicie skupiony na dziwnym, wodnym rywalu. Dopiero po przebyciu kilkunastu metrów, Jun zatrzymał się i otrząsnął.
Może to pułapka i w okolicy są inni? - Białe oczy miały raz jeszcze zeskanować teren w obrębie ok. 60 m w poszukiwaniu innych osób, klonów czy źródeł chakry mogących zagrozić powodzeniu misji.
Jeśli tajemniczy niezniszczalny jegomość był jedynym osobnikiem w pobliżu (poza Danem), Jun ruszył dalej wciąż uważając na pułapki zarówno te rozbrojone oraz jeszcze aktywne. Planował zbliżyć się jak najbardziej do nieznajomego i obserwować co tu robi, czego szuka i jak to robi. Poznanie umiejętności przeciwnika było dość istotne, zwłaszcza jeśli jest się ledwie raczkującym shinobi.
Póki co chłopak zdawał sobie sprawę z tego, że nawet jeśli przeciwnik jakimś sposobem umie zamieniać się w wodę, to jego Jūken i tak powinien móc zadać obrażenia bo oddziałuje na chakrę. Pytaniem było tylko czy w ogóle będzie miał okazję owego stylu walki użyć.

[Akashi]

"Ostatnie życzenie"
Misja rangi C dla Jun'ichi
21/30?

---

Dziwne rzeczy tutaj się odprawiały, ale przecież właśnie na tym opierał się świat shinobi. Czym dziwniejsza umiejętność tym lepiej pozwalała zdobyć przewagę nad przeciwnikiem, w takich trudnych chwilach jakimi była walka. Chociaż teraz, nie musiałeś się brutalnie o tym przekonywać na własnej skórze, co mogłoby się skończyć dość brutalnie, dla Ciebie, a nie dla twojego chyba oponenta. Ciężko jest określić obcą osobę, w takim miejscu jak to jako przyjaciela. Rekreacyjne chodzenie po pułapkach, to brzmi prawie jak nowa moda, która zapewne szybko przyjmie się w twoich rejonach, jako dobry trening sprawnościowy.
Twa wypowiedź lekko zaniepokoiła chłopca, ktoś był przed wami i zmierzał, w to samo miejsce co wy, a ty jeszcze karzesz mu tutaj czekać, gdy ktoś próbuje go okraść. Jego wzrok mówił wszystko, niezbyt planował się Ciebie słuchać.
- Rozumiem. Dobrze, dziękuje Ci. - odparł, opuszczając nieco wzrok w momencie wypowiedź, chcąc najwyraźniej uniknąć kontaktu wzrokowego z Tobą. Sprytne, jak się kłamie to nie prosto w oczy, tylko pod nimi. Jednak skąd ty mogłeś to wiedzieć? Mogłeś snuć jedynie przypuszczenia i modlić się do kogo chcesz by chłopak Cię wysłuchał i postąpił rozważnie. Ty jednak także nie postępowałeś zbyt mądrze, wybrałeś ścieżkę, którą utworzył przed wami nieznajomy, chyba nigdy nie słyszałeś o czym takim jak niewypałach. Na szczęście o tym jeszcze nie usłyszysz. Droga była spokojna, a ty pokonałeś jej prawię połowę, oczywiście musiałeś także uważać by nie nadepnąć na jakieś kolce, które niewinnie leżały sobie na ziemi, albo na drewniane konstrukcje, które pod twoją masą ładnie by strzeliły. Natomiast nieznajomy, w tym czasie wyszedł już na bezpieczny teren przed jakimś domkiem, który powoli ukazywał się twojemu ulepszonemu wzrokowi. Chociaż można ocenić to bardziej jako zagrażającą życiu ruderę. Przecież to z łatwością może zawalić się komuś na głowę. Jednak ty także postanowiłeś się rozejrzeć po okolicy, chcąc sprawdzić czy nie ma tutaj nikogo więcej i nie było, byłeś tylko ty i nieprzyjaciel, a Dan(?) w sumie to gdzieś go wcięło. Zniknął z twojego obszaru widzenia, jednak jeżeli postanowiłeś się bardziej skupić i przeskanować wszystko w prostej linii, udało Ci się go namierzyć, poruszał się nieco dziwnie idąc bardziej w głąb lasu, idąc nieco dookoła pułapek, czyżby zmierzał na bezpieczną stronę tego wszystkiego? A poza tym mogłeś zdobyć lepszy obraz tego domu, niewielkie to było, dzieliło się tylko na dwa pokoje, jeden centralny największy, w którym znajdowały się jakieś śmieci, oraz niewielki składzik. Twój nieznajomy znajdował się właśnie przy wejściu do składziku, za ścianą którego znajdował się chyba jakiś grób, a dzięki swojemu wzrokowi mogłeś zauważyć także dziurę w ziemi, znajdującą się pod podłogą domostwa. Chyba powoli nadciąga czas konfrontacji i czas sprawdzenia, czy uda Ci się dotrzymać słowa chłopcu, ale może najpierw wystarczyłoby pogadać?

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - BW - 41/...

---

- Rok 385 - Zima -
- Terumi Hikari -
- Las na granicy -
- Bezpańskie psy -

---

" Kyuozo. Ziemia obiecana. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qthu7Z_ ... &index=26k[/youtube] Zajrzałeś do zawiniątka i dostrzegłeś ciastko z niespodzianką, ciasteczko z wróżbą. Jakbyś je rozkruszył wyciągnąłbyś z niego małą notatkę, na pewno nie wsadzoną do niego przez Michiego, samo ciasteczko było małe i kruche, nie potrzeba było do tego wielkiej siły. To co mogłeś przeczytać we wróżbie brzmiało następująco:
" Rozglądaj się uważnie, a znajdziesz coś interesującego. " Prawdziwa porada która z jakiegoś powodu idealnie pasowała do obecnej sytuacji. Rozglądałeś się uważnie i coś zobaczyłeś. Czy jednak to wszystko na co ciebie stać? Może jest tutaj coś więcej niż tylko to co do tej pory już zobaczyłeś. Oczekiwania na nieznanym terenie? Można spodziewać się naprawdę wszystkiego, zwłaszcza w chwili gdy pewnym jest, że na pewno ktoś ciebie obserwuje. Widziałeś już to co najważniejsze, znalazłeś ślady które prowadziły ciebie w głąb lasu, po prawej stronie. Nie były one jednak jedyną rzeczą którą udało ci się wypatrzeć. Było coś jeszcze. Grupa... A może kilka osób, trudno stwierdzić, było to wciąż daleko. Musieli iść na ciebie, prawda? Tak, to musiało być to, w końcu jesteś celem numer jeden po tej stronie prowincji. Zdecydowałeś, że na obecną chwilę przeczekasz sytuacje i nie będziesz podążał ścieżką poszlak.
Zamierzałeś się przygotować i to porządnie do walki. Kunaie do których doczepiłeś notki wyrzuciłeś w kierunku pierwszych drzew które mogłeś dostrzec po obydwu stronach. To miała być świetna pułapka a ty... Ty miałeś wystarczająco dużo czasu by ją zastawić. Przewidywałeś kilka sytuacji w których ich użyjesz, nie mniej teraz musiałeś kombinować dalej. Niestety, na środku ścieżki drzewa nie rosły, stąd musiałeś skryć się na gałęziach, ciut dalej, czyli przed rozwidleniem dróg na tą małą ścieżkę która prowadziła na prawo oraz tą która prowadziła prosto. Rzeczywiste skrzyżowanie równorzędne z drogą podporządkowaną. Twoje notki były w tej chwili jak światła zielone lub czerwone w zależności kiedy ich użyjesz. Nie świeciły się, rzecz jasna. Mimo to drzewa nie były tutaj zbyt okazałe a to, że w tym czasie pozbawione liści sprawiało, że byłeś dużo bardziej widoczny na górze niż w śniegu na dole. Taki pech. Tak czekałeś i obserwowałeś swojego oponenta który przez pierwsze kilka minut zwyczajnie się w twoją stronę kierował, szli, nie biegli.
Dopiero wtedy coś zwróciło ich uwagę i przyśpieszyli. Na samej ulicy został tylko jeden z nich, pozostali odskoczyli na boki i zniknęli pomiędzy drzewami. Przyglądając się tym wszystkim ruchom mogłeś naliczyć pięciu osobników, łącznie z tym na środku który bardzo szybko się do ciebie zbliżył.
Obserwował przez chwile ciebie, albo coś za tobą, jego oczy od razu były bardzo skupione a przy skroniach pojawiły się drobne żyłki. Ty przemówiłeś pierwszy co od razu wprawiło mężczyznę w konsternacje, chciałby się, rzec, że podrapał się po głowie z zakłopotania, szybko jednak ponownie zmarszczył oczy.
- To jest wróg! Pilnujcie się. Załatwić go! Nasz standardowy manewr! - Wykrzyczał w kierunku swoich ludzi. Padło jedno ważne słowo. Yamanaka, dla niego to wyraźny sygnał do tego, że jesteś wrogiem i trzeba się ciebie pozbyć. Nawet jeśli nie byłeś członkiem tego klanu to mówiąc coś takiego musiałeś być na ich usługach. Hyuga mają dobre oczy i widać, że nie jesteś Yamanaką, nie masz tego co charakteryzuje większość z nich, stąd bezpieczne założenie. - Jesteś najemnikiem który ma posłużyć za dywersje w przypadku inwazji. Słysząc jednak to co mówisz o zasobach wydawał się zaskoczony, niemal do tego stopnia, że zignorował ten fragment jak mówienie chorego.

Przyszła pora na atak i tak tez się stało. Wypuściłeś swoją technikę w kierunku nadbiegającego oponenta uprzednio składając pieczęcie. Mimo twojej szybkości był w stanie dostrzec jak je składasz, wiedział, że musi się na coś przygotować i w trakcie biegu zdecydował się wykonać jedną ze swoich technik. Zrobił to momentalnie, niemal w chwili w której dotarł do niego twój wielki ognisty pocisk. - Kaiten! - Krzyknął i zaczął się obracać a w koło niego pojawiła się niebieskawa bariera która utrzymywała się przez dobre kilka chwil.
To był czas w którym pozostała czwórka mogła dojść do działania. Po lewej stronie mniej więcej na twoim poziomie wyskoczyła dwójka ciemnowłosych wojowników z oczami identycznymi jak ten który teraz znajdował się pod niebieską kopułą. Obydwaj mieli w twoją stronę wyciągniętą jedną dłoń z których wystrzeliła i kierowała się w twoim kierunku chakra niczym naprawdę silny podmuch wiatru któremu trudno się oprzeć. Drzewo i gałęzie bez problemu uległy tej sile i się złamały.
Twój dobry wzrok pozwolił ci również zobaczyć ostatnią już dwójkę która miała zupełnie inny cel ponieważ będąc w odległości 20 metrów od ciebie nie wykonali żadnej techniki a dalej się zbliżali z przygotowanymi dłońmi wcale nie wytracając tępa, wydawali się również odrobinę szybsi od pozostałych kompanów... Może nawet tak szybcy jak ty?
Przywódca:

  Ukryty tekst

KP

  Ukryty tekst

[Jun'ichi]

Ciężko było ocenić kim był nieznajomy i jakie miał zamiary. Jego obecność tutaj z pewnością nie była przypadkowa ale zamiary mógł mieć zarówno dobre jak i złe. Złodziej, bezdomny, poszukiwacz skarbów czy może zwykły Nukenin, który szukał tymczasowego schronienia? Nie było szans, aby odgadnąć tą tajemnicę ze stu procentową pewnością dlatego Jun'ichi postanowił dalej iść przed siebie zważając na wszelkie pułapki, trzaskające gałązki, listki i wszystko co mogło zdradzić jego obecność.
Będąc już nieopodal domku, chłopak postanowił skupić się na przeciwniku, którego obserwował teraz bezustannie. Wcześniej oczywiście upewnił się, że idąc prosto nie natrafi już na żadne pułapki. Niestety ale dla kogoś tak słabego i nieobeznanego w taktykach oraz szpiegowaniu, ruszenie prosto w stronę domku było jedynym rozwiązaniem. Tak też uczynił młody kaleka i mając wzrok wlepiony w nieznajomego, szedł w stronę domku. Będąc już naprawdę blisko niego, zdecydował się zaryzykować i sprawdzić wodnego człowieka.
Jesteś na terenach rodu Hyuga! Rudera została otoczona, nie masz dokąd uciec! Wyjdź z rękami w górze i wyjaśnij co tu robisz! - zawołał kaleka na tyle głośno, by postać w domku usłyszała wyraźnie każde słowo. Ważne dla chłopaka było zachowanie mężczyzny oraz to jakie podejmie kroki. Niestety ale wchodzenie do domu nie wydawało się zbyt rozsądne, dlatego może warto było go przestraszyć i może nakłonić do poddania się bez walki. Sam kaleka stał w tej chwili jakieś 10 m od wejścia z wciąż aktywnym Byakuganem.

  Ukryty tekst

[Hikari]

Prawdę mówiąc nie wiedział jak przyjąć postawę przeciwników. Podobno mieli tak idealny wzrok, a jednocześnie nie wychodziło im dojrzeć chodzącego po ich terenie najemnika? Czyżby się pomylił? Zanim to zrozumiał było za późno, ruszyli w jego kierunku, a ten tylko próbował podążać za swoją poprzednią teorią. Chociaż reakcja wydawała się jakby zupełnie nic nie wiedzieli o czym mówi to wciąż mogła być tylko gra. Zresztą... Czy to ważne? Zupełnie nie, bo nadszedł czas na pojedynek. Przeciwnicy się rozdzielili, ale na środek wystąpił ich dowódca. Zbliżył się na jakieś dwadzieścia metrów kiedy Hikari kończył swoje pieczęcie. Od razu zrozumiał, że on jest mózgiem operacji i nie postanowił tego tak zostawić. Zabijając najsilniejszego musi złamać szybko morale przewodnika nawet ceną dużego kosztu chakry. Czas pokazać na tej misji drugą kartę atutową. Dostrzegł jak dwójka Hyuga wyskakuje z lewej strony na odległości około trzydziestu metrów i szykuje się z jakimś jutsu, a prawa jest atakowana tą samą liczebnością. Patrząc na ich szybkość nie zamierzał ich ignorować tak jak tym pierwszym testem.
Kiedy ognie wypuszczone przez płuca miały się zmierzyć z barierą przeciwnika Terumi ten już składał kolejne. W końcu ich lider widział z czym się mierzył, a mimo tego nie wystraszył się nawet na sekundę. To była gra z czasem, którą musiał wygrać i dawał z siebie teraz absolutnie wszystko. Szczur. Chakra przechodziła przez jego amulet mieszając się z jego mocą. Smok. Wycelował dokładnie trasę jaką musi pokonać technika do przeciwnika w linii prostej. Świnia. Spod nóg wystrzeliła bardzo szybko wiązka niewielkiego płomienia, która miała dopaść przywódcę chroniącego się jeszcze przed pierwszą techniką. Zwyczajnie jutsu było bardzo szybkie, ale w jego wykonaniu osiągało jeszcze lepsze wyniki.
Niestety Hikari nie miał czasu aby tutaj czekać na efekty swojej techniki, wróg na niego nacierał. Lewa strona wykonała dziwne jutsu i wystrzelili z dużą szybkością falę powietrza. Czyżby jutsu futonu, a może jakaś klanowa technika? Cholera, nie ma na to czasu czas spierdalać. Widząc jeszcze nadciągających wrogów z prawej strony do walki wręcz jedynym wolnym kierunkiem było wycofanie się tymczasowe w tył i skorzystanie z jego wcześniej zamieszczonych notek wybuchowych. Ciągle był gotów do wykonania technik obrony. Mogły być one widoczne, ale w międzyczasie wyciągnął też z płaszcza dwie bombki chilli. Chciał się znaleźć za drogą, jakieś 15 metrów za notkami. Swoją trzymaną bronią miał tam nakierować wroga, a przy dobrej okazji odpalić swoją niespodziankę. W razie jakiegokolwiek ruchu był przygotowany na kolejną techniką jaką było wytworzenie ognistego pająka, któremu towarzyszy ogień rozchodzący się dookoła jako duża część ochrony. Poza tym był w każdej sekundzie posiadał jeszcze dwie opcje obrony na wszelki nieprzewidziany wypadek. Swoje dobrze znane reberu w wersji gumowej przed dystansowymi atakami, a w wersji lawowej przed obrażeniami wojowników walczących wręcz samemu się wycofując. Jeżeli uznał, że jego klanowe umiejętności będą zbyt słabe korzystał z swojej zdolności żywiołu wody.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - BW - 43/...

---

- Rok 385 - Zima -
- Terumi Hikari -
- Las na granicy -
- Bezpańskie psy -

---

" Kyuozo. Ziemia obiecana. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NV29O-VEmZw[/youtube] Nie każdy Hyuga musiał być cały czas czujny, nie każdy z nich cały czas wykorzystywał pełnie swoich umiejętności. To w końcu też byli ludzie z przywarami oraz zaletami. Kto wie, może też każdy z nich miał swoją własną rodzinę która czeka na niego w domu aż wróci z wojny, modląc się do bóstw o bezpieczeństwo swojego męża bądź syna. Twój przeciwnik na którym od razu skupiłeś swój wzrok, przywódca całej tej pięcioosobowej brygady. Naczelny Hyuga, wciąż wykonywał swoją technikę podczas gdy ty już składałeś pieczęcie do wykonania kolejnej, byłeś szybki, nie było czasu na reakcję, nie mogłeś mu go dać, to byłby twój koniec... Jedna, druga, trzecia... Niewielki płomień, skondensowana chakra pognała w kierunku broniącego się Hyugi który widząc dzięki swoim specjalnym oczom to, że kolejny atak już nadciąga nie opuścił gardy, wciąż utrzymywał swoją technikę licząc, że wytrzyma napór tego, co dla niego przyszykowałeś dalej. Ogień szybko dotarł do niego i wtedy zaczął się pogrom. Płomienie objęły cały obszar w odległości pięciu oraz tej samej wysokości w metrach spopielając wszystko co tam się znajdowało. W jednej chwili wciąż widziałeś elementy niebieskiej chakry które tworzyły jego barierę a w kolejnej słyszałeś krzyk który równie szybko ustał i nie pozostało już tam nic prócz płonącego ognia który powolutku zaczynał się rozprzestrzeniać.

Nie miałeś jednak tak dużo szczęścia jak oczekiwałeś. Wycofywałeś się już w tył jednak właśnie w tej chwili dorwała Ciebie jedna z powietrznych fal. Nie trafiła bezpośrednio jednak wciąż opóźniła twoje wycofanie się dość znacząco, zostałeś odrzucony, na całe szczęście w tą stronę w którą chciałeś się udać, prawie, bo wylądowałeś znacznie bliżej jednej z notek niż byś chciał. Właściwie to zostałeś wystrzelony na tyle poważnie, że z całym impetem uderzyłeś w drzewo, mogło ci się trochę zakręcić w głowie i na pewno czułeś to uderzenie, zwłaszcza w lewym barku w który to powietrze cię dosięgnęło. Znajdowałeś się teraz przy drzewie z doczepioną notką. Podczas gdy leciałeś jeden z przeciwników zbliżył się do notki po przeciwnej stronie i wziął ją w dłonie, łącznie z kunaiem i właśnie wyrzucał go w twoją stronę. Nigdzie jednak nie widziałeś jego towarzysza który tak cię urządził. Dzieliło cię od niego jakieś 15 metrów. Usłyszałeś jednak kobiecy głos dochodzący z miejsca gdzie wciąż paliły się popioły po kapitanie. Mogłeś usłyszeć tylko jak się wydziera.

- Kapitanie! Kapitanie! - Nie widziałeś jednak co się tam dokładnie działo, zbyt wiele miałeś teraz na głowie i nie mogłeś sobie pozwolić na tak podzielną uwagę, poza tym, drzewa, mimo, że bez liści skutecznie zasłaniały ci widok. Za sobą miałeś wciąż dwójkę przeciwników która teraz zniknęła ci z oczu, musiałbyś wyjrzeć zza drzewa by dokładnie zobaczyć co tam się działo. Mogłeś być jednak pewien, nie próżnują bo usłyszałeś odgłos gałęzi pod obciążeniem gdzieś nad swoją głową oraz czułeś, że zza drzewa o które jesteś oparty coś nadchodzi... Gdybyś się obrócił spostrzegłbyś, że zbliża się do ciebie pewnego rodzaju bariera, jakby stworzona z czystej chakry. Zobaczyłeś to co stało się z krzewem przez który przeniknęła, został pocięty w drobne kawałki... Spoglądając natomiast w górę zobaczyłeś jak jeden młody chłopak zbiega po drzewie w twoim kierunku a wraz z nim, dużo szybciej docierają do ciebie małe, chakrowe igiełki, jedna z nich już wbiła się w twoją nogę trafiając idealnie w mięsień by cię spowolnić. Czy potrafiłeś na tyle zignorować ból spowodowany przez to wszystko i jednocześnie zareagować w taki sposób by uniknąć śmierci i wymknąć się jej mówiąc zarazem... Jeszcze nie dziś!?

  Ukryty tekst

Dwaj Hyuga po lewej:

  Ukryty tekst

Dwaj Hyuga po prawej:

  Ukryty tekst

KP

  Ukryty tekst

Przywódca Patrolu
Kikimo
Asari
Okitama
Michio
Urzędnik
Nitta

[Hikari]

Plan był prawie idealny, bo technika którą posłał w kierunku niebieskiej bariery była zabójcza i jeżeli kapitan nie ucieknie jej z drogi nie ma szans wiele przeżyć. Przeciwnik mógł czuć się pewny swoich zdolności, ale Hikari nie miał wątpliwości, że tutaj przy czołowym zderzeniu one zawiodą. Płonąca nic, która wystrzeliła z zawrotną szybkością na końcu swojej trasy wybuchła pochłaniając teren pięciu metrów na pięć metrów. Pochłonęły wszystko co się tam znalazło, razem z wrogiem, któremu udało się krzyczeć tylko sekundy. Został z niego tylko proch, który niedługo rozwieje się na wietrze i nic więcej nie pozostanie z niego. Terumi w tym czasie próbował uciekać przed technikami wystrzelonymi w jego stronę, ale te powietrzne pociski były o wiele szybsze niżeli mu się wydawało...
Unik był skazany na niepowodzenie, a zanim Yogańczyk wypluł swoją gumę do ochrony trafiła go jedna z powietrznych fal, przez co mógł poczuć się niczym wystrzelony z działa. Dobrze, że nie oberwał bezpośrednio, bo by go całkowicie zmiotło z pola walki. Nie kontrolował juz kierunku swojego lotu i był zdany na los, który był średnio łaskawy można powiedzieć. Uderzył w drzewo z pełnym impetem plecami, co trochę zabolało. W głowie się przez moment zakręciło, ale szybki ruch w obie strony sprawił iż szybko otrzeźwiał. Miejsce w które oberwał w trakcie odskoku bolało najbardziej, ale nie takie rzeczy się przeżyło. Bycie dość wytrzymałym ma swoje korzyści, bo można po takich obrażeniach wciąż myśleć o kolejnych ruchach. Nie miał zamiaru tutaj umierać i zdawał sobie sprawę z swojej sytuacji przez każdą sekundę tak więc zmuszał swe ciało do reagowania jak najszybciej tylko było mu to dane. Po tylu latach reakcje niektóre były niemalże podświadome. Szkoda tylko, że stracił bombki chilli wystrzelone gdzieś w siną dal zanim udało mu się użyć. "Natsume uderzał tępą stroną katany mocniej, a walka nie była skończona."
Hikari widząc jak przeciwnik podnosi kunai, który wcześniej on sam przygotował postanowił nie czekać. Zaczął składać pieczęci do najbardziej podstawowej techniki świata jaką było podmiana z jakimś innym obiektem. Składając pieczęci chciał się zorientować w obecnej sytuacji, a także gdzie może się w tym momencie udać za pomocą tego niezawodnego jutsu. Miał jeszcze jeden cel, jako ostatnią pieczęć aktywować notkę, która jak się okazało była tuż za nim. Tak samo jak dwójka przeciwników, która zniknęła mu z oczy. Jedną lokalizował po głosie, że w tym momencie jest zajęta żałobą. Gałęzie nad głową zaszeleściły zwiastując jeden atak, tutaj były małe chakrowe igiełki. Zza pleców niepokojącym dźwiękiem okazała się jakaś bariera, która tnie wszystko na swojej drodze, a za nią krzak. Już po części pocięty, idealny do podmiany. Walka z czasem, czy uda się Terumiemu wykonać wszystkie pieczęcie przed otrzymaniem obrażeń? Byłoby miło.
Obrywając bardziej lub też mniej nie mógł zacisnąć zębów. Był przygotowany aby natychmiast po pojawieniu się w nowym miejscu i pozwoleniu wszystkiemu pięknie wybuchnąć miał zamiar wypluć z siebie jak najwięcej lawy możliwe w tym momencie w oddalonego od siebie trzy metry przeciwnika. Gorący twór przynosił śmierć w dość brutalny sposób, najpierw wystrzelił mocny strumień mający ją dopaść, a potem przekształcił to w twór zalewający całe ciało i pokrywający je. Miał zamiar pozbyć się kolejnej osoby. W razie niepowodzenia i jakiegoś uniku musiał zastosować brutalne środki i pokazać swojego drugiego ukrytego asa marnując potężne zasoby chakry. Jedna pieczęć oraz brutalność tego ognia, a także penetracja byłą na niezwykle wysokim poziomie, przekonał się walcząc z cesarzem. Chakra przybierająca formę smoka potrafiła dewastować wszystko. W momencie jak lawa wykonała swoją robotę, a Hyuga nie wykonał odpowiednio szybko uniku swoją technikę skierował w innego bliższego jemu przeciwnikowi. Właściwie tak czy inaczej skierował taką niespodziankę w ich kierunku, pytanie tylko czy wystrzelił jedną głowę czy też dwie. Przy okazji tak skupiona forma miała zapewnić ochronę w postaci zniszczenia nadciągających w jego kierunku technik. W razie jakby to nie wystarczało polegał na swojej gumowej wersji reberu oraz unikach. Wolał uniknąć bliskiego spotkania, zaiste Yogańczyk preferował średni dystans. Zdawał sobie też on sprawę z ostatniej, czwartego przeciwnika, który tymczasowo dał mu urlop, ale ten nie mógł potrwać zbyt długo. Uważał na jego ruchy, ale wciąż na ten moment miał ważniejszych wrogów do pokonania.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - BW - 45/...

---

- Rok 385 - Zima -
- Terumi Hikari -
- Las na granicy -
- Bezpańskie psy -

---

" Kyuozo. Ziemia obiecana. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=bObZOCU ... LkKxNSwGrP[/youtube] Wiedziałeś co stanie się dalej jeżeli czegoś nie zrobisz. Na twoje szczęście każdy z tych ataków był wymierzony w jedno miejsce, mogłeś odwołać się do najprostszych technik ninja a raczej, tych najprzydatniejszych których uczą młodzików. Kto by przypuszczał, że i ty pewnego dnia będziesz musiał sięgnąć pamięcią po te techniki które być może uratują ci teraz życie. Widząc nadchodzące ataki oraz zdając sobie sprawę z tego, że nie będziesz w stanie ich przetrwać postanowiłeś wykorzystać technikę o której być może istnieniu i oni zapomnieli koncentrując całe swoje siły na tym jednym, zmasowanym ataku. Igły rzeczywiście zaczynały cię dosięgać jedna po drugiej, były one jednak jedynie drobną przeszkodą, potykaczem który miał wystawić ciebie na konfrontacje w walce bezpośredniej z nadciągającym z góry przeciwnikiem. Kunai z notką również leciał w twoją stronę podczas gdy ty składałeś pieczęcie... Znalazłeś się przy krzaku, a raczej w miejscu w którym wcześniej się znajdowały pocięte na fragmenty kawałki, jego wielkość pozwoliła ci dokonać podmiany z tym obiektem przyrody podczas gdy Kunai przeleciał przez fragmenty krzewu/małego drzewka i uderzył w faktycznie jego pień. Wtedy też doszło do detonacji kunaia co jednocześnie wyrwało odpowiedniej wielkości dziurę w drzewie przez którą zaczęło się ono walić w kierunku z którego nadszedł atak. Hyuga który znajdował się na drzewie i zbiegał w twoim kierunku musiał odskakiwać i minęła chwila nim był w stanie powrócić do akcji podczas gdy rzucający notką oponent musiał zmienić pozycje by nie został przygnieciony przez drzewo.

Ty przez to wszystko miałeś wystarczająco dużo czasu by zaskoczyć oponenta który wytwarzał siatkową barierę która jeszcze w tamtej chwili zbliżała się w twoją stronę. Rzeczywiście odległość dzieląca ciebie od przeciwnika nie była zbyt duża. Byłeś szybki, mimo otrzymanej wcześniej rany oraz wbitych igieł byłeś w stanie szybko zgromadzić swoją specjalną chakrę i wypluć ją w postaci lawy na Hyugę. Zdążył tylko krzyknąć - Nani!? - Podczas gdy próbował zaczynać wykonywać obronę absolutną, nie wyrobił się. Nie myślał nawet o takiej możliwości która w tej chwili wynikneła. Lawa objęła go bardzo szybko i z podobną szybkością siatkowa bariera jak i energia która miała posłużyć za kaiten rozpłynęła się w powietrzu jak upadał w rozpaczliwym krzyku w śnieg. Stracił przytomność od ilości oraz rozległości oparzeń.

- Yohachi! - Wykrzyknął Hyuga uskakujący od drzewa w bok, krzyczał w stronę twoją i znikającej bariery. Nie dałeś mu wiele czasu na reakcję, jego koledze który w tej chwili łapał równowagę na jednym z pobliskich drzew również. Musieli ponownie reagować by uniknąć twojego kolejnego ataku. Smok stworzony z ognia który poleciał w ich stronę momentalnie zajął drzewa ogniem docierając i do nich. Ten znajdujący się na drzewach miał nieco więcej szczęścia bo wyskoczył w górę co pozwoliło mu uzyskać pewnego rodzaju dystans do ciebie. Technika puszczona po ziemi mogła jedynie gonić tego który nie miał nawet możliwości wykonać tak wielkiego uniku by skryć się przed ogniem nadlatującego smoka. Po początkowych próbach uniku dotarło do niego, że zda się on na nich więc musiał spróbować skorzystać z obrony absolutnej... Dostrzegłeś niebieską chakrę która zaczęła otaczać mężczyznę podczas gdy twoja technika, nie trafiła go bezpośrednio ale zahaczyła o niego całkiem poważnie. Nie trwało to długo, zwyczajny moment w którym twój smok poleciał dalej stawiając w ogniu i spopielając co tylko się dało w odległości 35 metrów. A hyuga? Jego obrona opadła a on sam upadł, wyraźnie nadpalony przez twoją technikę. Spojrzał się tępo w twoim kierunku z niedowierzaniem i padł...

Mężczyzna w powietrzu jednak nie odpuszczał. Przeskoczył na pierwsze z drzew w odległości może piętnastu metrów od ciebie. W trakcie lotu wyciągnął coś z kieszeni i rzucił tym w ziemię oraz w pobliskie drzewa. Dokładnie cztery ładunki i całą okolicę bardzo szybko spowiła mgła połączona z oparami palącego się ognia. Cała okolica była już pozbawiona śniegu. Było strasznie gorąco i duszno, można było stracić oddech. Straciłeś z widoku swojego przeciwnika który cały czas widział ciebie bardzo dobrze. Po krótkiej chwili w koło ciebie ponownie doleciały dwie, takie same bombki jak poprzednie które skryły mężczyznę w dymie, tym razem doleciały od strony z której próbowałeś się wycofać, od miejsca w którym zabiłeś kapitana.
Pośród mgły rozległ się głos:
- Co to za koleś... - Był to męski głos, kojarzyłeś go jako ten przypisany do osobnika który skierował wcześniej w twoją stronę wszystkie te chakrowe kolce.
- Musimy go wykończyć, Minako! - Powiedział do swojej towarzyszki która tym razem musiała już dołączyć do ataku. Mimo to z jakiegoś powodu żadne z nich nie wykonało jeszcze swojego ruchu w kierunku Terumiego. Czyżby mieli jakiś większy plan w zanadrzu? Trudno byłoby usłyszeć jakieś ciche dźwięki, tylko ktoś o szczególnie czułym słuchu byłby w stanie to zrobić. Chrupiący gałęzie ogień nie był w końcu cichy jeśli w ogniu stanęła niemal cała część bezlistnego lasu.

  Ukryty tekst

Pozostali Hyuga:

  Ukryty tekst

KP

  Ukryty tekst

Przywódca Patrolu
Kikimo
Asari
Okitama
Michio
Urzędnik
Nitta

[Hikari]

Lewy bark trochę dokuczał, ale jak to mówił typowy ojciec wystarczyło trochę rozruszać. Nie nastąpiło żadne złamanie, po prostu obicie. Bardziej o wiele mogły denerwować Terumiego plecy, od których cierpienie roznosiło się na całe ciało. Takie jebnięcie o drzewo wzniosło w powietrze dużo kurzu i było dość widowiskowe, podobnie również ucieczka za pomocą kawarimi i natychmiastowe odpowiedzenie lawą. Chociażby sekunda odpuszczenia mogła przynieść bardzo szybko śmierć. Przekonał się już o tym, a ponowne oberwanie skończyłoby się fatalnie więc zrobiłby wszystko dla uniknięcia dalszych obrażeń. Nie mógł pozwolić sobie na jakąkolwiek litość, tutaj była konieczna brutalna siła. Jedna pieczęć wystarczyła aby stworzyć ognistego smoka, który pomknął na przeciwnika. W obecnych czasach filmik z kamerki gopro zasługiwałby co najmniej na milion wyświetleń. A podobno tak ciężko zostać gwiazdą...
Wśród oddziału Hyuga panowała trzeba powiedzieć dość duża zgroza, kompani pozostających przy życiu umierali jeden po drugim niczym na jakimś festiwalu śmierci. Próbowali jakoś odpowiadać, ale wciąż wychodziło to dość miernie. Z pojedynku pięciu na jednego pozostała ich dwójka. Hikari nawet nie wiedział, że złamał coś co normalnie nazywają obroną absolutną już aż dwukrotnie. Nie przyszło to też tak łatwo. Zaczął już szybciej oddychać wyzbywając się dużej ilości chakry w niewielkim okresie czasu, przecież pozbył się jej jakąś połowę nie licząc zbyt dokładnie. Musiał przyznać, że dawno nie był już zmuszony do aż takiego wysiłku. Gorąco w powietrzu podczas jego walk oraz pełno dymu z kolei nie było niczym nowym. Zazwyczaj tak kończyły się jego pojedynki, ale tutaj był też winny przeciwnik, który podczas uniku ognistej bestii rzucił w jego kierunku bombki dymne.
Nie było co czekać aż one dotrą do celu i zasłonią widok całkowicie, Yogańczyk postanowił się wycofywać, ale z drugiej strony było miejsce w którym zabił wcześniej kapitana wrogów. Tam też wciąż czekał na niego wróg, który postanowił wrócić do nieuczciwego pojedynku. Mogli by być na tyle uprzejmi aby przechodzić po kolei, a nie tak chmarą. Na szczęście usłyszał głos wroga, a wraz z torem lotu dodatkowego utrudnienia wzrokowego mógł określić dla siebie wolny kierunek. Będąc w dwie osoby ciężko byłoby obronić aż cztery. Sukcesem tutaj miało nie być czekanie aż go wykończą. Niczym parówka na talerzu, która czeka aż widelec ją nadzieje spełniając jej przeznaczenie. Dwudziestoparo latek wciąż miał wiele do zrobienia, a przynajmniej w swojej główce. Dlatego wybierając trasę ucieczki uwzględniał jeszcze dwie sprawy, a mianowicie płomienie które nie mogły go zamknąć. Przygotował się też do wykonania techniki defensywnej, nie wiedział co pozostali przy życiu kombinują. Ich zdolności do tej pory były zaskakujące i niezwykle niebezpieczne, nie chciał poznawać jeszcze silniejszych odmian jutsu na własnej skórze.
Główna defensywa tutaj było reberu, które miało zasłonić chociaż część obrażeń. Forma gumowa idealnie nadawała się jako tarcza, a gdy ktoś próbował użyć taijutsu czy bukijutsu forme szybko stygnącego wapna, które jest przeraźliwe dla wrogów. Cel mimo to się nie zmieniał, uciec jak najszybciej z przygotowanej przez wroga pułapki. Adrenalina wciąż dawała mu siły do wykonywania wszystkiego bez problemu tak samo jak jego wytrwałość i hart ducha. Przykładem tego może być, że chociaż nie posiadał niczego do popicia w wolnej sekundzie sięgnął po pigułkę żywnościową co nosił na prawym pośladzie. To tylko jak był w miejscu odpowiednio bezpiecznym do wykonania takiej akcji, wolał się przygotować na najgorsze. Widząc tutejsze zmiany krajobrazu nie zdziwi się jak przeciwnik dostanie posiłki więc przewidywana jest po rozprawieniu się z nimi szybka ucieczka.

  Ukryty tekst