Droga prowadząca przez dzielnicę mieszkalną

[Toshiro]

---

Dróżka, która tak na prawdę nie wyróżniała się niczym szczególnym, oprócz swojego położenia. Wiodła ona bowiem przez sam środek dzielnicy mieszkalnej, w której jest większość domów tutejszych mieszkańców. Jeden z jej końców kojarzony był zazwyczaj z bramą, ponieważ znajdował się od niej w dość małej odległości i zawsze gdy spojrzało się w kierunku pierwszego domostwa, to zawsze można było ją dostrzec. Była ona dość długa i kręta, posiadała wiele odnóg, które również był obfite w kolejne rozgałęzienia. Wpadała ona koniec końców w jakąś nieco większa ulicę, która prowadziła prosto do centrum.

[Seinaru]

Misja D
7/15 Staruszka zatrzymała się na chwilę i przyglądnęła się Mito. Być może nawet wiedziała co to Henge no jutsu, ale niestety nie trzymała w domu portretów kochanki swojego męża. Prawdopodobnie w ogóle nie chciała oglądać jej na oczy, ale mimo wszystko nie spuściła z tonu.
- Mogę ci ją opisać jak chcesz. Jest taka wysoka i chuda jak patyk... nos ma jak wiedźma taki długi i pryszczaty, a do tego kudły takie jasne potargane. Oczy jej się rozjeżdżają jedno w prawo, a drugie w lewo i do tego ma jeszcze taką krótką szyję taką o... - Podniosła barki najwyżej jak tylko mogła, ukrywając pomiędzy nimi głowę. Od razu można było stwierdzić, że opis ten nie jest w pełni obiektywny i nie oddaje całkowicie brzydoty kochanki jej męża. Po rozgoryczonej staruszce można się chyba było jednak tego spodziewać.
- Ale wiesz co... - Zagadnęła jeszcze, gdy wyciągała drugi kilogram mąki z szafki.
- Cieszę się że mnie rozumiesz. Nie jesteś jak te urzędasy, co to zasłaniają się jakimiś regulaminami. Razem na pewno damy mu nauczkę. - Podała Kimiko dwa tuziny jajek, sama natomiast uzbroiła się w spory woreczek z mąką. Przy wyjściu zmieniła jeszcze trepy na sandałki i zarzuciła na głowę chustę. Przygotowywała się do tej misji jak prawdziwa kunoichi.
- Bo nie masz przy sobie wrzącej smoły, prawda? - Upewniła się jeszcze trzymając klamkę drzwi wyjściowych. Gdy jednak odpowiedź była negatywna, Mito przyjęła to do wiadomości i pozostała przy swoim pierwotnym planie.
- Chodźmy, godzina zemsty nadchodzi. - Powiedziała przez chwilę przyjmując poważny wyraz twarzy. Szybko jednak zagościła na niej ponownie pogoda ducha i razem szły już przez ulicę Saimin, w drodze na miejsce zasadzki.

[Yamanaka Kimiko]

Kimiko ściągnęła usta i przymknęła oczy. Niestety, bez zobaczenia jej na żywo albo chociaż na zdjęciu nie miała szansy na skopiowanie wyglądu kochanki męża Mito. Uśmiechnęła się więc grzecznie, wzruszyła ramionami i rozłożyła ręce w geście poddania.
- No cóż, z henge nie wyjdzie. Ale zawsze pozostaje nam ten plan z jajkami... - dodała, nie tracąc rezonu i pomogła staruszce zebrać potrzebne oprzyrządowanie. Amunicję? Jak zwał tak zwał.
- Trudno jest mi to sobie nawet wyobrazić... Przeżycie czegoś takiego musi być naprawdę ciężkim doświadczeniem. Cieszę się, że mogę pomóc. Urzędnicy rzadko kiedy chcą rozumieć. Ograniczają ich nie tylko przepisy ale i własny brak wyobraźni. Zresztą facet to facet, ręka rękę myje i takie tam - Kimiko komentowała sprawę nie przebierając w słowach. Było jej przykro patrzeć na niemiły los sympatycznej staruszki. Dziewczyna wierzyła, że na świecie jest tyle sprawiedliwości ile jesteś w stanie jej wywalczyć.
Usłyszawszy jej pytanie, nie potrafiła powstrzymać figlarnego uśmiechu:
- Nie, zostawiłam w innych spodniach - blondwłosa pozwoliła sobie na nieśmiały żart, po czym przekroczyła próg domu w poszukiwaniu kolejnej z dziwnych, niecodziennych przygód.

- Podziwiam cię za twojego ducha walki. Wiele kobiet po prostu by się załamało, dobrze że potrafisz i chcesz zawalczyć o swoje. Cieszę się, że mogę ci w tym pomóc choć przyznam, że nigdy nie uczestniczyłam w podobnej misji - dodała Kimiko po chwili ciszy. Kobiety mijały budynki, stragany i ludzi - pogoda dopisywała, choć powoli zbliżał się już zmierzch.

[Seinaru]

Misja D
9/15 // hej, to mg decyduje czy już zapada zmierzch.

Powoli zapadał zmierzch. Może lepiej byłoby poczekać i zrealizować plan pod osłoną nocy? Nie, przecież okazja była tylko jedna i według staruszki miała przytrafić się niedługo i niedaleko. Dwie wspólniczki w zbrodni były z znakomitych humorach, żadna nie czuła współczucia dla ich przyszłej ofiary. Przecież sobie zasłużył, prawda? Przecież Mito była dobrą żoną, a to on szukał i znalazł pocieszenie w ramionach innej, mimo że nikt go w te ramiona nie popychał.
Wiadomo, że gniew kobiety to największa siła z jaką może mierzyć się człowiek. Niektórzy mówią, że tą siłą jest miłość, ale ten kto tak mówi nigdy nie był ścigany przez zranioną kobietę. Wyrachowana Mito wszystko miała obmyślone, wybrała doskonałe miejsce na zasadzkę, które znajdowało się w dość wąskiej uliczce, przy której stały zarówno parterowe, jak piętrowe budynki do wyboru i do koloru.
- Jak to, nie rzucałaś nigdy niczym w swojego męża? Oj kochana, musisz spróbować, to świetnie robi na skołatane nerwy. - Opowiedziała do Kimiko, a po chwili zatrzymała się w miejscu. Dziewczyny stały w połowie długości ulicy.
- Dobrze, to tutaj. Będę potrzebowała twojej pomocy żeby wspiąć się na dach. Dasz radę mnie podsadzić? - Wskazała wzrokiem na parterowy budynek, którego front znajdował się tuż przy ulicy. Dach miał płaski i gdyby się na nim położyć plackiem, to można było leżeć kompletnie niezauważonym. Sam budynek był nieczynnym już o tej porze sklepem z warzywami, więc nikt nie zauważy ich od razu. Zanim jednak Mito dała sobie pomóc, wyjawiła resztę planu.
- Zajmij pozycję na jakimś innym budynku, żeby trudniej było mu unikać pocisków. Musimy mieć kontakt wzrokowy, bo gdy wjedzie na ulicę to dam ci sygnał. Wtedy gdy się zbliży rozpoczniemy ostrzał. Ty pierwsza, potem ja. Co o tym myślisz? - Zapytałą jeszcze Yamanaki, czy ma jakieś sugestie lub usprawnienia dotyczące zasadzki.

[Misae]

Przyjechała. Albo raczej przyszła. Przyszli. Trasa trochę męczyła więc i trudno było zebrać pojedyncze słowa w jakiś sensowny ciąg. Odespała, spotkała się z rodzicami i wbrew pozorom nie było to wcale aż tak przerażające. To chyba była dorosłość, trzeba było ponosić odpowiedzialność za swoje decyzje. Super. Mając dwadzieścia kilka lat na karku i dochodzić z oświeceniem do takich wniosków to nic tylko pozazdrościć.
Nie było co dogryzać białowłosej. Ostatnie tygodnie były dla niej wyjątkowo ciężkie. Zawiązująca się miła znajomość ze Terumi'm, która została przerwana po tym, jak brunet potraktował jej byłego partnera. Była miłość. O niej też można by książki pisać. Rozstanie, które miało miejsce kilka długich lat wcześniej, z którym obie strony się już zdążyły pogodzić traktując wspomnienie o drugiej stronie jak ciepły uśmiech przeszłości. Tak miało pozostać i nigdy więcej miało nie dojść do ponownego splecenia losów tej dwójki. Bogowie mają jednak dość zmienne nastroje i ich decyzje często ulegają zmianie w najbardziej niespodziewanym momencie. Ponowne spotkanie nie dość, że niespodziewanie to nastało wtedy kiedy Misae miała wykonać zadanie dla swojej rodziny, jednocześnie pomagając mieszkańcom Yusetsu.
Tomoe spędził długi czas w szpitalu, po którym w ramach swoistego odkupienia win postanowił zostać obiektem treningowym dla Yamanaki. Praca we dwójkę zawsze bywała łatwiejsza, a także dała sposobność do rozmów. Te stanęły... w martwym punkcie. Kiedy człowiek ma zbyt wiele do powiedzenia i zwleka, w pewnym momencie jest już za późno i boi się zabrać głos. Możliwe, że tym razem było podobnie. A może gdy tylko chłopak rozwiąże swoje problemy dane im będzie ponownie być razem? Wszystko się okaże. Kiedyś. Tak. To było dobre podejście. Dokładnie z takim przemierzała uliczki oddalając się od dzielnicy mieszkalnej. Spacer jej się przyda. Powrót w znajome strony zawsze pozwalał odzyskać poczucie stabilności. Wszystko stawało się prostsze. Nawet obraz rozrywanych od notki kończyn zacierał się powoli w odmętach pamięci sprawiając, że odzyskiwała spokojny sen. Co czeka ją i małego puchatego towarzysza, którego widok już nikogo w osadzie nie dziwił? Może przekona się szybciej niż myśli...

[Mujin]

Wypadek
1/30 Lepiej późno, niż wcale, jak mawiało słynne powiedzenie. Misae miała nieco czasu do namysłu, wyciąganiem wniosków z otaczającej rzeczywistości. Poetycko, na swój sposób. Młoda kunoichi była przez pewien czas zajęta swoimi prywatnymi sprawami. Jako ninja trzeba było jednak mieć z tyłu głowy, że zawsze mogło pojawić się wezwanie do walki. Na które trzeba było się stawić. Czy to list, kurier czy bezpośredni rozkaz - nie można było ot tak lekceważyć obowiązków wobec swojego rodu. A jeśli nie pokrywały się z innymi powinnościami, na przykład w stosunku do rodziny albo przyjaciół? Tutaj mógł już pojawić się problem. Szczęśliwie dla niej, nic takiego nie miało miejsca. Na razie, przynajmniej. Wiadomo, że godzenie obowiązków różnego pochodzenia i balansowania z przyjemnościami, było jednym z podstawowych elementów życia.
Przechadzka po dzielnicy mieszkalnej. Nic dodać, nic ująć. Po lewej - domki. Proste, jednorodzinne domki. Po prawej - takie same domki. W takim samym stylu, o takiej samej estetyce. Słońce wysoko na niebie. Zero chmurek, zero deszczu. Ale mimo tego pogoda była zaskakująco nieprzyjemna. Chłód przejmował już kontrolę nad ziemiami prowincji i trzeba było mieć to na uwadze. Ale, śniegu czy szronu nie było jeszcze śladu. Takie warunki właśnie mogła zastać MIsae. Co jakiś czas przechodzili koło niej ludzie, mieszkańcy tych terenów. Sami, z rodzinami. Z przyjaciółmi. Nic niezwykłego, właściwie to w całej sytuacji nie było nic niezwykłego.
Dlatego też w tej codzienności i całkowitym spokoju, wszelkie nieprawidłowości i dziwnostki wychodziły bardzo łatwo. Nawet jeśli się ukrywały, to dla wprawnego oka łatwo było je wyłapać. A czy było bardziej prawne oko, niż oko ninja? Prawdopodobnie oko ninja posiadającego Dojutsu, ale w tym konkretnym przypadku można założyć, że nie, nie było lepszego oka niż tego ninja. Dlatego Misae natychmiast zobaczyła jakąś nieprawidłowość w tym obrazku. Przed jednym z domów mieszkalnych stał strażnik, centralnie przed drzwiami, blokując widok przechodniom. Twarzą skierowany w stronę drogi, w pełnym rynsztunku i ewidentnie w sprawie służbowej. Same drzwi były w kawałkach. Dosłownie i w przenośni rozwalone na drzazgi. Do wnętrza wpadało nieco światła, ukazując dalszy obraz zniszczenia. Kolejne kawałki drewna, jakiś zniszczony mebel. Tylko tyle Misae była w stanie zobaczyć. Inni ludzie przechodzący obok domu reagowali z lekkim jedynie zainteresowaniem, zerkając na scenę i idąc dalej przed siebie. Jak gdyby nic nie widzieli. Nic dziwnego, raczej nie było sensu wtrącać się do spraw w które zaangażowane są służby porządkowe. Na ziemi przy stojącym przy wejściu strażniku widniał kolejny kawałek drewna. Przepołowiona drewniana tabliczka, wcześniej przyczepiona do drzwi. Informująca o tym, kto tutaj mieszka. Ale po części nazwiska "-oto-" niewiele można było powiedzieć. Cóż, praktycznie nic.

[Misae]

Normalność. Chodzenie na zakupy, wizyta u kowala, piekarza. Domowe obowiązki jak opieka nad innymi członkami rodziny, gotowanie, sprzątanie. Nic nadzwyczajnego. Normalność, dla zdecydowanej większości mieszkańców tej jak i innych z prowincji. Dla nich mogło to być niemal nużące. Codziennie te same obowiązki, codziennie ta sama rutyna. Kilka razy do roku jakieś większe święto i plątanina dni podobnych do dnia poprzedniego. W rozmowach opowiadać można było co najwyżej o tym jak się udały zbiory, czemu sąsiad Akira nie sprząta po swoim ninkenie czy ta Sadako co miała wyjść za mąż, ale sąsiad Tobiko mówi, że puściła się bokiem z kimś innym. Z ich perspektywy - ogromna nuda.
Szkoda, że nie wiedzieli jak ogromne szczęście mają. Ich nuda - była stabilnością na jaką wielu ninja nie miało możliwości sobie pozwolić. Posiadanie rodziny i martwienie się czy córka dobrze wyjdzie za mąż? Zbyteczne troski jeśli porówna się ciągły strach o życie bliskich gdy przychodzi nowe zlecenie. Normalność była czymś czego brakowało większość ninja, a pozostała część nie umiała się do tego przyznać. Brak trosk. Śniących się po nocach morderstw. Strachu, że kolejne zadanie może być już ostatnim w życiu. To, że średnia długość życia była dramatycznie krótsza niż takiego rolnika czy polityka.
A jednak, mimo to wiele osób decydowało się na taki a nie inny styl życia. Był to ich wybór, czasem był on podjęty przez rodzinę w jakiej przyszło człowiekowi przyjść na świat, a czasem okoliczności, zupełnie nieplanowane i nie do przewidzenia sprawiły, że życie potoczyło się takim dziwnym torem. Do której z grup należała Misae trudno było wybrać jednoznacznie. Chyba była to mieszanina wszystkich, tworząc nie raz nie dwa substancję wybuchową. Nie zastanawiała się nad tym, bo i tak było już za późno. Była ninja. Ukończyła podstawowe szkolenie, zabiła już więcej osób niż ma palców jednej ręki (nie wiedziała czy jest to wyznacznik czegokolwiek, poza powiększającą się z każdym obojętnością do tego procederu), miała emblemat klanu i wykonywała zadania na jego polecenie. Zapewne było to wystarczające by stwierdzić, że jest w tym świecie. Nie zmieniało to fakty, że czasem łapała się na wyobrażaniu sobie jak wygląda takie proste życie gdzieś w małej wioseczce daleko do jakiejkolwiek wojny, interesów, gdzie śmieć nadchodzi dopiero wtedy gdy przychodzi człowiekowi dożyć sędziwego wieku i powitać prawnuki. Choć sama nie wiedziała czy istnieje takie utopijne miejsce zapewne życie w nim jest piękne. Piękne, jednakże nie dla ninja. Osoba, która już raz poczuje to uderzenie adrenaliny we krwi, która raz poczuje potęgę będzie zawsze tęsknie do niej wracać.
Z głębokich przemyśleń wyrwało ją coś dziwnego. Co prawda tutaj można by się zastanawiać nad definicją czegoś dziwnego, ale nie był oku temu czasu. Znaczy czas był. I to całkiem sporo - wszak na widok strażnika i zdewastowanych drzwi mogła udać, że to nic ciekawego i ruszyć dalej w tylko sobie znanym kierunku. Rodziła się jednak ciekawość łączona z niepokojem, że w tak spokojnej okolicy mogło dojść do czegoś poważnego - nie co dzień dochodziło do takich incydentów. Dlatego też zbaczając z obranej do tej pory ścieżki ruszyła w stronę strażnika. Tomoe tuptał niemal jak zaprogramowany przed siebie jakby do niczego nie doszło, aż po dłuższej chwili dostrzegł, że jest sam i od razu przebierając szybko swoimi malutkimi łapkami dobiegł do swojej pani zatrzymując się dopiero na jej nogach, w które wpadł niechcący gdy ta zatrzymała się nieopodal strażnika.
-Dzień dobry, czy mogę zapytać co się stało? - w jej głosie słychać było spokój, z niewielką dozą ciekawości i troski, które w takim momencie nie były niczym zaskakującym.

[Mujin]

Wypadek
3/30 Ciężko było nie podejść do tego artefaktu niespokojnego życia, który pojawił się w okolicy. Do tego niewielkiego brudnego miejsca na szybie trzeba było podejść. Podrapać. Spróbować zetrzeć. Polać wodą, kiedy nie dało się go pozbyć. Sama jego obecność nie dawała spokoju, a po pewnym czasie zagadka czym on jest i jak się go pozbyć zaczynała irytować. Widocznie wpływał na komfort życia. I ta plama była o tyle ciekawa, że można było do niej podejść, porozmawiać. Spróbować dowiedzieć się więcej niż jak ją wyeliminować. I ta plama odpowiedziała, pierw mierząc MIsae surowym spojrzeniem, od stóp do głów. Jak gdyby sprawdzając, czy może jej o tym powiedzieć. I ile może powiedzieć.
- Włamanie, szanowna Pani. Nic poważnego. Sprawa jest w trakcie wyjaśniania. - odpowiedział. Nic wielkiego? Nawet gdyby było, to raczej nie powiedzą pierwszemu lepszemu o trudnej sytuacji. Nie kiedy ludzie przechodzą i mogą usłyszeć. Umniejszanie zagrożeniu w celu uspokojenia tłumu? Brzmiało sensownie, zapobiega większości plotek. Same profity. Oczywiście tutaj zakładamy, że mężczyzna nie jest do końca szczery. A jeśli jest, to tym bardziej nie ma się czym martwić.
- Kłamca! - dobiegł z góry jakiś dziecięcy, nieznany Misae głos. Krzyk, dodatkowo. Podnosząc głowę można było zobaczyć chłopca wystawiającego głowę zza krawędzi dachu. Jego mała twarzyczka wykrzywiona była w paskudnym grymasie zdenerwowania.
- Kłamca! Kłamca! Tfu! - powtórzył kilka razy i nawet splunął na mężczyznę. Ten na szczęście zdołał uniknąć ataku z zaskoczenia, szybko odsuwając się na bok. Jego ręka spoczęła na katanie którą trzymał w pochwie. Nie dobył jej jednak.
- Złaź tutaj gnoju! Natychmiast! To nawet nie jest twój dom! - odkrzyknął strażnik, powiedział, wystawiając rękę w jego stronę. W odpowiedzi otrzymał jedynie wyciągnięty język i kolejne bombardowanie śliną.
- Ich już nie ma! Zabrali ich! Pójdę jak ich znajdziecie! Ot to!
- Wiemy, już mówiłeś. Ale nie musisz krzyczeć o tym cały czas do każdego! - odpowiedział mężczyzna, siląc się na spokój całym sobą. Mimo, że jego żyłka na czole wyglądała jakby za chwilę miała eksplodować, to on sam nie pękł. Zaciskał zęby, poczerwieniał, ale owszem - nie pękł. Spojrzał się na Misae po krótkiej chwili, jak gdyby przypominając sobie że ona tam jest. Chłopiec, po kolejnym wystawieniu języka, zniknął za linią dachu. Nieco się uspokoił, ale jedyne na co się zdobył, to wzdechnięcie i przepraszające spojrzenie.

[Misae]

Misae zdecydowała się porozmawiać ze strażnikiem. Uznała, że jest to dużo łatwiejsze i szybsze niż zachodzenie w głowę co takiego mogło się stać. Historii mogło być tak wiele, że spędziłaby nad tym czas spokojnie do jutra wymyślając mniej lub bardziej poważnych spraw jakie mogły się kryć za strażnikiem i roztrzaskanymi drzwiami. A co to była za tajemnica? Mogła odetchnąć. Nic specjalnego, a przynajmniej nie tak poważnego aby trzeba było rwać włosy z głowy o mieszkańców i osadę. Mimo, że Soso ze względu na specyficzne umiejętności posiadane przez członków klanu Yamanaka, należała do prowincji o niskim współczynniku przestępczości - jak już zostanie się złapanym nie można liczyć, że się człowiek wyłga na ładne oczy.
Uspokojona tym zapewnieniem już miała wraz ze swoim uszatym towarzyszem ruszyć w tylko im znanym kierunku. Choć by być bliżej prawdy kierunek znany był jedynie jej, a on po prostu dzielnie podążał za tym kto się nim zajmował, karmił go i zapewniał bezpieczeństwo przed ewentualnym zagrożeniem. Dużo łatwiejsze miał życie odkąd ktoś się nim opiekował i uwolnił go z rąk kultu. Wtedy znał jedynie klatkę i przemoc, teraz miał jak pączek w maśle. Wielu mogło mu pozazdrościć tych poduch do spania, rarytasów to zajadania i zabawek na nudę. Nawet na drapanie za uchem nie mógł narzekać. Nie mówiąc o tym, że niektórzy spotkani po drodze ludzie pokroju Kuroi'a, z którym odbył bardzo emocjonujący "pojedynek".
Nie mniej Misae miała odwrócić się na pięcie i podziękować kiedy usłyszała bardzo dziwni dialog. Scena była dość ciekawa i rzucała pewne podejrzenia na to, że sprawa nie była taka prosta jak ją przedstawiał strażnik. Poczekała, aż chłopak zniknie i kiedy tylko mężczyzna uśmiechnął się przepraszająco sama uniosła kąciki ust delikatnie ku górze.
-Nic się nie stało... może spróbuję z nim porozmawiać? Wie pan, kobieca ręka i te sprawy... - uśmiechnęła się w jego stronę porozumiewawczo. Wiadomo. Kobieta ma swoje sposoby. Jeśli dostanie zielone światło to pójdzie szukać chłopca, jeżeli natomiast sam strażnik postanowi nieco naświetlić zachowanie młodzieńca to poczeka. Każda informacja może być istotna.

[Mujin]

Wypadek
5/30 Oczywiście że trzeba było się wtrącić. Że trzeba było wejść w nie swoje sprawy, do sytuacji opanowanej. Którą już ktoś się zajmował. W teorii rzecz jasna w nie swoją sprawę. Jako ninja tego regionu, pomoc funkcjonariuszowi porządku publicznego było jak najbardziej w geście kunoichi. Ba, był to nawet obowiązek. Ta dziwna niewłaściwość musiała zostać zauważona i musiała zostać podjęta jakaś inicjatywa. Niektórzy potrafili przejść koło tego bez mrugnięcia okiem, ale ta kunoichi najwidoczniej nie była w stanie. Ktoś nazwałby to altruizmem, inni pakowaniem się w kłopoty.
No tak. To było bardzo proste skojarzenie. Kobieta, dziecko, kobieta intuicja i urok. Niektóre dzieci łatwiej podlegały kobietom, a niektórym przemawiał do rozsądku ojciec. Zależy od wychowania, wzorów i całej masy innych rzeczy o których wiedziały najlepiej, a jakże, kobiety. Przez ich wrażliwość. Tak bogowie je stworzyli i ciężko było z tym argumentem się jakkolwiek sprzeczać. A mężczyzna, strażnik, obrońca domu? Zakładając oczywiście że był typowym przedstawicielem "samczego" gatunku, to raczej widać było że on za dobrze z dzieckiem się nie dogadywał.
- Hmh - burknął mężczyzna, raz jeszcze spoglądając na Misae. Subtelnie zawieszając oko na jej kaburach. Cóż, pewnie zwykłemu cywilowi pewnie nie dałby wglądu w tą sprawę. - Dobrze, wejdź tam do niego. Może ci powie coś więcej. Ale masz powiedzieć mi wszystko, o czym się dowiesz, Pani... - mężczyzna ewidentnie oczekiwał w tym miejscu, że Misae przedstawi się jakoś? Raczej nie chciał byle komu plątać się w sprawy straży i kto by mu się dziwił?
Niestety wejścia mężczyzna nie udostępnił, twardo stojąc na straży drzwi. Wydawało się raczej niegrzecznym wchodzenie do zamkniętego i pewnie przeszukiwanego domu, dlatego trzeba było poradzić sobie w inny sposób. W jaki sposób Misae się tam dostała - bez znaczenia. Mogła być to mała drabina z boku budynku, mogła być to standardowa sztuka chodzenia po ścianach. Bez znaczenia, dla ninja wejście na dach nie powinno stanowić większego wyzwania. Na dachu siedział chłopiec, nadal dość naburmuszony. Ze skrzyżowanymi nogami, stukając o siebie dwoma kasztanami nawleczonymi na sznurki. Jeden rozpędzał i uderzał w swobodnie zwisającego drugiego. Pojedynek na kasztany w pojedynkę? Po jego ciosie, jeden z kasztanów pękł głęboko, co wywołało u niego kolejną falę irytacji. Rzucił nim gdzieś poza dach, na ulicę. Rozglądnął się... i wtedy zobaczył Misae. Odsunął się kawałeczek wyraźnym zaskoczeniem i przerażeniem.
- C-co tu robisz? Staruch wysłał? W dupie mam, nie schodzę! Mówiłem już! - odpowiedział, skupiając się na kunoichi. Nie odsuwał się dalej, ale ewidentnie chciał zachować odległość.

[Misae]

Niby mogła przejść dalej. Mogła ale czemu? Ludzie zbyt często z obojętnością przechodzą obok cudzego nieszczęścia. Z jednej strony pozwalało im to nie sprowadzać na siebie dodatkowych kłopotów poza tymi, które każdy w swoim małym świecie posiadał, lecz z drugiej sprawiało, że kiedy ktoś faktycznie potrzebował wsparcia, ale nie umiał o nie poprosić, wpadał w krąg nieszczęścia i rozpaczy. Choć może tylko ona tak do tego podchodziła? Na razie na pomocy obcym nie kończyła najlepiej. Jedyne co zyskiwała to kilka ryo więcej, jakieś niepewnie poczucie, że może komu jest lepiej i dużo, zszarganych nerwów. Był to zapewne po prostu problem z tym, że była wyjątkowo wrażliwą jednostką i sporo brała na swoje drobne barki. Oczywiście co mądrzejszy by zapytał, po co w takim razie jest shinobi. A to już zupełnie inne pytanie na dużo dłuższe dywagacje, a zapewne i tak by to nic dobrego nie przyniosło.
Po dłuższej chwili mężczyzna zdecydował się przystać na jej propozycję. Może gdyby nosiła gdzieś na wierzchu emblemat swojego klanu byłoby to prostsze. Kolejna rzecz warta do zanotowania i przemyślenia na przyszłość. Skinęła głową.
-Oczywiście - przyznała, nie miała powodu aby go oszukiwać i przetrzymywać tajemnic młodzieńca dla siebie o ile miały one pomóc w rozwiązaniu sprawy - Yamanaka Misae, bardzo mi miło - przedstawiła się z lekkim skinieniem głowy. Powiedziała coś do liska co przypominało "idziemy" i ruszyła wzdłuż budynku. Nie zamierzała od razu władowywać się na ten dach. Jeszcze przypadkiem wystraszyłaby dziecko i musiałaby je łapać przed ewentualnym upadkiem. Na razie strażnik miał dosyć problemów by nie dokładać mu kolejnych.
-Przychodzę w pokoju, chciałam porozmawiać o tym co mówiłeś przed chwilą. Może mi udałoby się pomóc - zagadnęła, starając się cały czas utrzymać pogodny i cierpliwy ton głosu. Wzięła liska na ręce i powoli przyłożyła nogę do ściany budynku skupiając chakrę w podeszwach stóp, tak aby się utrzymać na jej powierzchni i przypadkiem się nie ześlizgnąć. Zamierzała wejść powoli i usiąść gdzieś niedaleko. Nie za blisko, aby przypadkiem nie przestraszyć chłopca, ani nie zmusić go do cofania się. Po prostu aby poczekać, aż on sam coś zrobi.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Wypadek
7/30 No tak, Yamanaka. Kto inny mogły interesować się tematem śledztwa w dzielnicy mieszkalnej? No i jasne włosy, wszystko się zgadza. Mężczyzna słysząc nazwisko Yamanaka kiwnął głową w geście lekkiego szacunku albo też powitania. Tożsamość młodej kunoichi została poznana i dodatkowo przynależność do lokalnej władzy. Takiemu komuś można było podarować przywilej wspólnej współpracy bez obawy.
- Yoshida Teruki. Przyjemność po mojej stronie - odpowiedział dodatkowo, ujawniając swoje dane. Standardowe uprzejmości całkowicie wymienione, jak przystało na ludzi cywilizowanych. Można było przejść dalej, do wykonywania swoich obowiązków. Teruki został przy drzwiach, dalej pełniąc swoje powinności strażnika, a kunoichi weszła na górę swoim sposobem. Tam musiała skonfrontować się z dzieckiem. Przerażonym, wściekłym? Dzieci były istnymi wulkanami emocji i energii i ten zdecydowanie się do tego wpasowywał. Po uprzejmym przywitaniu chłopiec odrobinę złagodniał, szybko przechodząc do sprawdzonej ofensywy.
- Pomóc? To niech się ruszą i ich uratują! - krzyknął młody, nadal niezbyt ufając kobiecie. Przychodzi jakiś agent strażników, którzy nie pomagają, i znowu chce żeby powtarzać to samo i to samo w kółko. Każde dziecko byłoby zdenerwowane takim czymś. Ba, dorośli irytują się kiedy muszą mówić kilka razy to samo. A jedyny dorosły z którym dzieciak miał styczność denerwował się, krzyczał i był bardzo niemiły.
- Staramy się! - odpowiedział mu strażnik z dołu, który chyba przysłuchiwał się temu wszystkiemu. Nawet jeśli poprosił MIsae o to, żeby powiedziała mu wszystko co tylko chciała. Ale może nie chciał dawać się obrażać byle gnojkowi. Niektórzy zawsze musieli mieć ostatnie słowo.
- No mogę powiedzieć. No, była noc. I ten, spałem. I drzwi zrobiły "ŁUP!" i "TRZASK!". Zerknąłem co się dzieje tak lekko. I tam był taki duży Pan. I drugi Pan, też duży ale mniejszy. I oni potem wyszli. I pod pachą ten duży miał rodziców Tsuyu-chan i ten mniejszy miał ją. I ja się ukryłem i mnie nie zobaczyli. I oni coś mówili. Coś o operacji. I o jakimś stole. Ale szybko i nie wiem co i jak. - powiedział chłopiec, gapiąc się na dachówki i zaplatając ręce do tyłu. Ewidentnie nie był zachwycony z opowiadania tego i jego wściekłość powolutku zmieniała się w smutek.
- No chciałem pomóc no! Tam iść i mówić "Ej, zostawcie ich". I ich skopać. Ale nie byłem jak. No nie miałem jak! I od razu biegnę do strażnika. Nie było. To idę gdzie są. I mówię im wszystko i oni za mną i teraz są tutaj i siedzą w domu. I ludzi pytają. I mnie też pytali. Ale tyle robią. - szybko dopowiedział, głośno i równie energicznie jak poprzednio. Patrzył się prosto na Misae, bardzo często mrugając. Zupełnie jakby mówił "No, co? Dawaj więcej! Wytrzymam!", ale reszta jego ciała nie ukazywała tej samej śmiałej deklaracji. Albo miał zamiar się rozpłakać.

[Misae]

Nazwisko jednak robiło swoje, a zwłaszcza należąc do klanu, który sprawował władzę w prowincji. Nawet nie zamierzała wspominać o swojej randze w rodzinnej hierarchii, to już pozostawiła jego wyobraźni. Najważniejsze, że zdawał się być skory obdarzyć ją większym zaufaniem niż losowego mieszkańca. Skinęła mu również na przywitanie głową z lekkim uśmiechem.
Od razu skierowała się do chłopca. Nie dziwił ją fakt, że był wobec niej nieufny. Sama by w jego wieku pewnie zachowała się podobnie... choć ona to do teraz miała problem z tym, że za szybko obdarzała kogoś zaufaniem... tak była to zdecydowanie jej wada nietypowa dla normalnego ninja. Ale nie o tym teraz. Najważniejsze byłą pomoc chłopcu. Kiedy tylko uznał, że może jednak jej opowiedzieć to co mówił już strażnikowi wcześniej słuchała go z ogromną uwagą, starając się zapamiętaj jak najwięcej szczegółów, co w przypadku historii opowiadanych przez dziecko nie było takie proste.
To co jednak zapamiętała wprawiło ją w spore zaniepokojenie. Porwanie. Operacja? To nie mogło wróżyć niczego dobrego. Nic dziwnego, że chłopak tak bardzo nalegał na to aby strażnicy jak najszybciej zajęli się całą sprawą. Sama nie zamierzała zrobić niczego innego.
-Byłeś bardzo dzielny, dorwę tych porywaczy, obiecuję. - obiecała, po czym delikatnie uśmiechnęła się do niego. Usiadła nieco bliżej i wzięła głęboki oddech. Najwyższa pora przejść do działania.
-Jeśli się zgodzisz położę zaraz dłoń na twojej głowie. Prosiłabym abyś bardzo bardzo intensywnie myślał o tych mężczyznach, jak wyglądali, gdzie poszli, skup się na tym wspomnieniu. Jak zobaczę dokładnie jak wyglądali łatwiej mi będzie ich znaleźć. Nie będę sprawdzać niczego innego i tylko jeśli się zgodzisz - powiedziała cierpliwie i szczerze. Jeśli chłopiec się zgodzi, użyje na nim techniki klanowej, dokładnie tak jak to zapowiedziała - skupiając się jedynie na wspomnieniach z minionej nocy by wyłapać wszystko co było do wyłapania. Jak wyglądali, jak mówili, gdzie się kierowali. Domyślała się, że wiele może nie osiągnąć, jednak w momencie kiedy będzie wiedziała jak wygląda oprawca pomoże jej w późniejszej jego zidentyfikowaniu.
Jak się zgodzi i Misae skończy swoje "badanie" albo jak się nie zgodzi na nie, to wysunie nieco swoją puchatą kulkę z wielkimi uszkami w jego stronę. Dzieci lubiły słodkie zwierzaczki, a nic tak nie podnosi na duchu jak kontakt z nimi.
-To jest Tomoe, jest liskiem z odległej pustyni. Pójdę poszukać twoich bliskich, ale nie chcę aby coś mu się stało, mogę cię prosić, aby się nim zajął przez ten czas? - poprosiła dalej łagodnym tonem. Chciała aby miał też co zrobić przez ten czasy czas, a taka nastawienie na konkretne zadanie może na chwilę pozwoli mu nie myśleć o tym co go spotkało.
Tu ponownie jeśli się zgodzi to Yamanaka zostawi mu liska, dając fenkowi wyraźne polecenie aby był grzeczny, a jeśli nie to po prostu zejdzie z nim na dół i pozwoli by podążał za nią jak gdyby nigdy nic. Gdy tylko zejdzie z lub bez Tomoe z dachu po przesłaniu do stóp chakry i ponownym użyciu jednej z podstawowych technik ninja ruszy w kierunku strażnika.
-Chciałabym wejść do domu i rozejrzeć się. Po słowach chłopca wnioskuję, że trzeba jak najszybciej rozwiązać sprawę. - jej ton był dużo poważniejszy niż do tej pory. Chciała wszystko załatwić w trybie ekspresowym aby znaleźć zaginioną rodzinę małego nic stanie im się krzywda.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Wypadek
9/30 - Hmh! No ja wiem. I no, ja myślę! - odpowiedział chłopiec butnie. Chwila pochwały i chwila upewnienia go co do celu Misae. Oczywiście że zostaną złapani. Po to właśnie byli strażnicy, ninja i cała reszta zgrai. Nawet jeśli strażnicy według dzieciaka nic nie robili, to przecież i tak ruszą do akcji. Kiedyś. Ewentualnie. Ale na to liczył dzieciak, że ludzie przeżyją i że złocyzńce zostaną złapane. Sprawiedliwość? Koncept nie do końca sensowny dla dziecka. Jak ktoś zrobił coś złego no to trzeba było go ukarać. I tyle.
- Emmmm... - jęknął niepewny tego chłopiec. Po co bardzo mocno o nich myśleć, co? Jaki był tego sens? Przecież nic więcej raczej sobie nie przypomni nic nowego. Nawet jakby bardzo o tym myślał. A że ona położy na jego głowie rękę i będzie to widziała? Ninja potrafią takie coś? Yamanaka niby mogą kazać ci robić co chcą. Ale żeby wchodzić do czyiś wspomnień? Tak się dało?
- Jak to ma ich złapać to tak. Mogę myśleć. - odpowiedział i zamknął oczy. Zacisnął je bardzo, bardzo mocno. Cała jego twarz pomarszczyła się w wysiłku. Próba przypomnienia sobie tej sytuacji raz jeszcze, intensywnie i tak dobrze, jak tylko się dało. I wychylił nieco głowę do przodu, niby przybliżając ją do Misae. Ta, kładąc rękę na głowie młodego jegomościa i używając jednej ze swoich sztuczek ninja, mogla uzyskać dostęp do jego wspomnień. Konkretnie do jednego, tego w którym w środku nocy trzy osoby zostały wyprowadzone siłą z ich własnego domu.
Szybko je znalazła, młody musiał naprawdę długo o tym myśleć. Wspomnienie było dokładnie takie, o jakim mówił. Otworzył oczy, budząc się w jakimś ciemnym, brzydko pachnącym pomieszczeniu. Na posłaniu w formie kojca, niby dla zwierzęcia. Obudził go trzask drewna. Głośny, gdzieś z boku. Wyszedł z czegoś co wyglądało na niewielki składzik przy sąsiednim budynku. I praktycznie leżąc, zerknął zza drewnianego ogrodzenia oddzielającego obydwie posiadłości. I była tam ich dwójka. Wynosili nieprzytomnych, chyba, ludzi z budynku. Jeden całkowicie łysy, umięśniony i niesamowicie wysoki. Można było pomylić go z jakimś posągiem doskonałego wykonania. Ruchomym i bez skazy. Niósł dwa ciała, jak gdyby były workami na ziemniaki. Drugi z kolei był nieco mniejszy i szczelnie owinięty ubraniami w całości. Nie było widać żadnej części ciała za wyjątkiem paska na oczy ze złotymi włosami wystającymi spod czapki. On niósł jedno ciało. Sekunda, może dwie, tyle czasu chłopiec się na nich patrzył. Nic nie mówili pomiędzy sobą. Chłopiec był ewidentnie przestraszony, jego wzrok robił się niewyraźny, oczy zachodziły łzami. Mógł tylko słuchać ich kroków, kiedy udawali się w jakimś kierunku. Gdzieś w mniej gęste rejony osady, Misae mogła to powiedzieć po krokach. A chłopiec? Kiedy te ucichły, pobiegł do przodu. Ścieżką. Byle szybko, byle pędem. Szukać jakiegokolwiek strażnika. Kogokolwiek.
Wspomnienie zakończyło się, MIsae mogła co prawda dalej obserwować jak w końcu młody znajduje strażników na jakimś posterunku i przyprowadza ich tutaj. Ale nic poza tym z tego nie wyniknęło. Misae mogła dowiedzieć się tylko i wyłącznie tego z głowy młodego. W nagrodę i oczywiście z obawy o swojego towarzysza, młody dostał pod opiekę zwierzaczka. Jego twarz zmieniła się diametralnie, ze skupienia i smutku, szybko przeistaczając się w zdziwienie i oczarowanie. W jego oczach pojawiły się nawet te słynne iskierki radości, które często można było zobaczyć u ludzi podekscytowanych albo szczęśliwych.
- O-oczywiście! Zajmę się! Będę bronił i nic się nie stanie. Zobaczy Pani! - powiedział pogodnie. Dziecko przesłuchane, teraz Misae musiała zająć się kwestią dowodów. O ile oczywiście zostanie wpuszczona.
- Oczywiście. Z chęcią przyjmiemy pomoc kunoichi szanownej. Już prowadzę. - powiedział i wprowadził Misae do środka. Porzucił swój posterunek, ale na kilka sekund zaledwie. Podczas których wszedł do środka samemu i zaprowadził kobietę do jednego z kilku pomieszczeń. Pomieszczenia kuchennego, sądząc po żeliwnym piecyku i licznych przyrządach kuchennych. Po drodze MIsae minęła przedsionek, ubrudzony licznymi drzazgami i innymi kawałkami zniszczonych drewnianych przyrządów. W salonie przez który przechodził duet - burdel. Rozrzucone ubrania, wyprute krzesła, szuflady wyciągnięte z szafek. W podłodze kilka dziur, jak gdyby coś bardzo ciężkiego spadło kilkukrotnie na drewnianą posadzkę i przebiło ją na wylot. We wnętrzu znajdował się jeszcze jeden strażnik, podobny posturą ale nieco starszy, chyba w okolicach swojej czterdziestki. Ślady starości już gościły na jego twarzy, ale krótkie brązowe włosy i idealnie przystrzyżona kozia bródka jakoś sytuację ratowały. Był on dość szeroki w barach, ewidentnie dobrze wytrenowany w wojaczce.
- Yamato-san. Ta oto kunoichi z rodu Yamanaka zdecydowała się nam pomóc w poszukiwaniach. Przesłuchała chłopca i teraz chce się rozejrzeć.
- Udzielam zgody. - powiedział praktycznie natychmiastowo, gdy tylko zobaczył Misae i wysłuchał wyjaśnień. Czekali na ninje z siedziby? Wyglądało to na to, jak gsyby był gotowy. Albo podejmował bardzo, bardzo szybkie decyzje.
- Przeszukaliśmy praktycznie wszystko. Zastaliśmy dom w takim stanie, już przetrzebiony. Możliwe że ci ludzie poszukiwali oszczędności tej rodziny. Sypialnia też rozwalona na kawałki. Najbardziej martwi mnie to, jak mam być szczery, że po nich ani śladu. Inne patrole w nocy nie potwierdziły że widziały kogoś takiego. W teorii mogli nawet nie wyjść poza obszar mieszkalny.

[Misae]

Sprawiedliwość jak najbardziej pasowała. W końcu w każdej bajce był bohater ratujący królewny i wielki zły, który został pokonany za swoje wszelki występki! Skoro tak było w bajkach opowiadanych na dobranoc to tak samo musiało być i w normalnym życiu. Może i to były pobożne życzenia, ale sama również w jego wieku wierzyła, że tak wygląda świat. Są dobrzy ludzie, którzy pokonują złych i na świecie znowu panuje ład i porządek. Szkoda, że im człowiek starszy tym więcej w tym świecie dostrzega odcieni szarości niż tych czerni i bieli.
-Jak mówiłam, obiecuję, że nie będzie boleć - uśmiechnęła się szerzej, słysząc jego zgodę. Delikatnie położyła swoją dłoń na jego głowie. Przymknęła powieki i pozwoliła aby jej chakra przepłynęła między nimi, dając jej dostęp do obrazów...
Poczuła głębokie ukłucie w klatce piersiowej kiedy widziała gdzie obudził się chłopak. Nawet nie chciała pytać gdzie spał. Warunki były okropne, wiedziała, że nie może tego tak po prostu zostawić. Zajmie się tym gdy tylko rozwiąże sprawę porwania, o którym sobie przypomniała gdy tylko była świadkiem porwania. Dwie bardzo, ale to bardzo dziwne jednostki. To nie będzie spacer po parku czy zbieranie grzybów. Pewna była jednego. Sprawa jest jeszcze bardziej poważna i aż czuła kiełkującą w niej złość, że chłopak został tak potraktowany przez przedstawicieli służb porządkowych. Do porwania doszło już trochę temu, a oni nie mieli nic. Nie zamierzała przedłużać. Kiedy tylko zobaczyła w jakim mniej więcej kierunku szli przerwała technikę. Przeczesała jeszcze tylko po przyjacielsku włoski chłopczyka uśmiechając się do niego ze mocno ukrywanym smutkiem.
-Dam z siebie wszystko by ich znaleźć - obiecała przez zaciśnięte gardło. Obrazek jak chłopiec przyjął fenka od razu dodał jej więcej motywacji i siły. Dobrze. Skupi się na Tomoe to może choć na chwilę uda mu się nie myśleć o tych wszystkich okropnościach. Skinęła mu tylko głową na potwierdzenie, że doskonale zdaje sobie sprawę, że da z siebie wszystko. Przecież już widziała jak odważnym i odpowiedzialnym chłopcem jest.
Zeszła na dół i od razu. Była poważna. Zabawa się skończyła. To już nie był wymysł dziecka i wyolbrzymianie problemów. Teraz toczyła się walka z czasem. Szczęśliwe strażnik zgodził się ją wprowadzić do środka domu. Nie traciła czasu. Jak gąbka chłonęła otoczenie i ślady pobojowiska. To czego była świadkiem nie uspokajało jej. Starała się skupić by wyciągnąć możliwie jak najwięcej wniosków. Po kilku krokach dotarli do innego mężczyzny. Był starszy, zapewne dowódca. Jej przypuszczenia zostały potwierdzone szybką wymianą zdań między nimi.
-Yamanaka Misae, miło mi - przedstawiła się krótko z drobnym skinieniem głowy. Nie było czasu na te całe konwenanse. Wysłuchała uważnie co miał jej do powiedzenia Yamato i to również jej się po podobało. Jak udało się prześlizgnąć porywaczom z trzema ciałami i nie zwrócić na siebie niczyjej uwagi. Niedobrze. Niedobrze.
-Możliwe, że sprawcy chcieli odwrócić uwagę od samego porwania. Wykupić sobie czas abyście właśnie skupili się na przeszukiwaniu domu w celu ustalenia co zostało ukradzione aniżeli na zaginionych - to była tylko teoria ale wydawała się być całkiem sensowna. Tak długo póki były to tylko domysły niestety błądzili na ślepo. Od razu więc zabrała się za opisywanie tego, czego sama była "świadkiem". Konkretnie, bez zbędnych ozdobień. Tak jak mówił jej papa, że wyglądają przesłuchania i raporty.
-Z tego co udało mi się dowiedzieć od chłopca, to porwane zostały trzy osoby. Córka i rodzice. Sprawcy to bardzo dobrze zbudowany mężczyzna, średni wiek, łysy, wąs. Bardzo postawny. Drugi drobniejszy, trudno opisać mi dokładnie jego wygląd, osłonięty szczelnie ubraniami. Prawdopodobnie o złotych włosach. Ruszyli w kierunku - przerwała na chwilę by wskazać mniej więcej kierunek. Byli w domu więc nie było to wcale takie proste - Musimy udać się jak najszybciej na poszukiwania. Mogę udać się sama, lub z kimś jeżeli zdecydują mi się panowie towarzyszyć. Nalegałabym jednak aby wyruszyć jak najszybciej. - zaczynała nabierać wprawy w takim rzeczowym podejściu do sprawy. Na wszelki jednak wypadek, aby mieć pewność, że niczego nie przegapiła i nie opuści domu bez stuprocentowej pewności, że porwani faktycznie opuścili domostwo zamierza złożyć dłoń w połowiczny gest barana i skupić się na swoim zmyśle sensorycznym by przebadać okolicę. Najbardziej zamierzała skupić się na samym domu, ale skoro i tak już skanowała okolicę głupotą nie byłoby rozejrzeć się za pięcioma sygnaturami chakry z założeniem, że dwie z nich raczej są silniejsze. Albo chociaż jedna, należąca do mięśniaka.

  Ukryty tekst