Siedziba władzy

[Haruzen]

Hmmm, z jednej strony ten Harikotto wydaje się być całkiem profesjonalny. Operuje konkretami, wie co ma robić i na czym polega misja. Z drugiej jednak strony... Odnoszę wrażenie, jakby zbyt mocno starał się spoufalić. Jesteśmy shinobimi i mamy współpracować. W żadnym wypadku nie oznacza to jednak konieczności zaprzyjaźniania się. W dodatku odnoszę wrażenie, że średnio będzie sobie radził w drodze, skoro potrzebuje tylu szpargałów i nie zdaje sobie sprawy, że można dać sobie radę z dużo mniejszym obciążeniem.
- To nie będzie pierwszy raz, gdy wyruszę tą drogą. Wiem jak sobie radzić w drodze i ile ekwipunku jest niezbędne. Dzięki temu nic nie ogranicza mojej swobody ruchów. - odpowiadam na uwagę odnośnie braku plecaka - Nie sądzę, aby pytanie się innego shinobiego o jego styl walki i umiejętności były w dobrym tonie. Tym bardziej rozpowiadanie o umiejętnościach innych. Z racji, że udajemy się wspólnie na misję jednak odpowiem ci. Tak, używam wachlarza do technik wiatru, w którym to żywiole się specjalizuję. Czego natomiast mogę się spodziewać z twojej strony?

[Sugiyama Orochi]

~ 7/... ~

~ Haruzen ~

~ Misja rangi ~ B ~

~ Rzeczne konie ~

Młodszy od Haruzena Akoraito klanu Yamanaka wydawał się być nieświadomy do końca perspektywy, jaką starszy shinobi miał na zawód, którym się trudnili - albo celowo udawał naiwnego. Może był to kolejny, dziwny test lojalności ze strony klanu? A może to paranoja? Tak czy inaczej, Harikotto podrapał się po brodzie, na której można dostrzec było bardzo skąpy ślad niedogolonego zarostu.

- No nie wiem, pewnie się da przeżyć, ale przy takiej długiej podróży chyba lepiej, jak nie będą cię kości łupać od nocowania bezpośrednio na ziemi, nie? Albo jak nabawisz się przeziębienia, bo na pustyni bez niczego będziesz drzemać. Temperatury tam ponoć strasznie niskie są, wbrew temu, co się może wydawać. - stwierdził z przekąsem, po czym chyba się nieco zreflektował i odchrząknął. - No, ale ty tutaj już tam podróżowałeś, nie ja. Może faktycznie wywalę jeszcze parę garnków po drodze. Możemy zahaczyć o mój dom rodzinny, jest i tak przy wylocie z miasta, nie nadłożymy drogi. Chodźmy.-

Ruszyliście w drogę, opuszczając siedzibę przy wtórze dzwonienia plecaka Harikotto. Wydawało się, że odnalazł pewien balans i szacunek do starszego towarzysza, ale na uwagę o dobrym tonie jednak znowu chyba się zapomniał, bo przewrócił oczami.

- Na siedmiu bogów szczęścia... No jakbym był jakimś pijaczkiem z Ryokanu co się o to rozpytuje to tak, ale wydawało mi się, że jesteśmy sojusznikami tutaj i partnerami, nie? Zresztą, sam właśnie to potwierdziłeś. Nawet jakbyśmy nie byli na misji razem, to wspólnie służymy temu samemu klanowi... To nie wiem, czemu mielibyśmy nie wiedzieć co nieco o sobie i swoim stylu walki, inaczej przecież nie skoordynujemy się nijak w walce, jakby do niej doszło. - odparł, a w zasadzie niemal odwarknął, po czym znowu ugryzł się w język. Wyglądało na to, że ma w sobie jakąś hardość, a przynajmniej nieco cięty język, który nieraz wpakował go w kłopoty i który próbował - nieudolnie - opanować. Ponownie odchrząknął. - Ekhm. Wybacz. Ja znam się trochę na ninjutsu, trochę na genjutsu. Ale moją specjalizacją jest jednak Doton. Mało kto chyba umie go używać tak dobrze, jak ja, no ale to u nas rodzinne. Braciak i siostra tez się doskonale znają na swoich żywiołach. Właśnie, nie powiedziałeś w końcu nic o swojej rodzinie w końcu, Haruzen-san? I kitrasz się strasznie z tymi swoimi zdolnościami. Celujesz w dostanie się do Ansatsu no ki, czy co? -




Sadoku Harikotto

[Haruzen]

Te dzwoniące garnki w plecaku Harikotto słychać pewnie aż w Kaigan… Zdecydowanie musi się ich pozbyć podczas tego jakże niepotrzebnego postoju w jego domu… Lepiej jednak zmarnować te kilkanaście minut, niż narażać życie tego naiwniaka.
- Rzeczywiście, jeśli dzięki postojowi pozbędziesz się tej orkiestry ze swojego plecaka, to nie będzie to strata czasu. Jestem tutaj po to, aby zapewnić ci ochronę, a tak hałasując znacząco utrudniasz mi zadanie. Skupmy się też lepiej na własnych zadaniach. Mnie polecono zaprowadzić cię do Kōgen kaba oraz zapewnić ci bezpieczeństwo. Na tym planuję się przede wszystkim skupiać i nie widzę sensu w rozwodzeniu się na temat sojuszniczych umiejętności. Zbyt wiele uszu może słyszeć oraz nie wiadomo kto i kiedy spróbuje wyciągnąć od nas istotne informacje. Nie posiadając ich nie możemy ich zdradzić. I nie, nigdzie nie celuję. Moją jedyną ambicją jest wykonanie tej misji i służba klanowi.

[Sugiyama Orochi]

~8/... ~

~ Haruzen ~

~ Misja rangi ~ B ~

~ Rzeczne konie ~

Harikotto słuchał uważnie, podzwaniając garnkami w plecaku w rytm swoich kroków, co przy jego dość równym tempie marszu sprawiło, że powstał z tego dość przyjemny rytm, niemal jakas melodia czająca się na dnie twojej pamięci. Kiedy skończyłeś przemowę, pokiwał głową.

- Łał. Musisz być duszą każdej imprezy, prawda?- spytał tonem, który chyba tylko częściowo był sarkazmem, bardziej wydawało się, że pobrzmiewa w nim autentyczne zdziwienie. Być może nigdy do tej pory nie spotkał na swojej drodze profesjonalnego shinobi, takiego właśnie jak ty. Kogoś, kto jest w pełni oddany swojemu klanowi i misji, którą klan mu zleca. Komuś, kto nawet gdy przełożeni go krytykują - przyjmuje tę krytykę spokojnie, wyjaśniając swoją argumentację i nie wdając się w utarczki słowne dalej, niż to konieczne do wyjaśnienia swojego punktu widzenia.

Po chwili dotarliście przed położony na tym bardziej stromym brzegu doliny, w której osadzone zostało Saimin. Uliczka była niewielka, pełna ciasno upchanych domków. Te po lewej stronie drogi były jednak położone na tyle niżej względem tych po prawej stronie, że odsłaniały dzięki temu widok i pozwalały docenić piękno miasta. Harikotto przeszedł do jednych z drzwi, gdzie przy obejściu krzątał się barczysty mężczyzna w okolarach, o twarzy podobnie okrągłej, jak Harikotto, jedynie z brodą. Kiedy ujrzał Harikotto, uniósł jedną z brwi i przerwał rąbanie drewna.

- Młody, a ty co? Już zdążyłeś wrócić z tej całej misji?- spytał mężczyzna, z lekkim rozbawieniem w głosie.

- Co? Nie no, co ty tato. Dopiero wyruszamy. Haruzen-senpai, który będzie moim towarzyszem i przewodnikiem poradził mi się przepakować, bo nie będzie gdzie użyć wszystkich garnków, które mi mama wcisnęła. - odparł Harikotto, kręcąc głową i wchodząc za drzwi. - Haruzen-senpai, zaraz będę! -

Młody shinobi zniknął za drzwiami, zaś jego ojciec obrócił się do ciebie. Zamiast się skłonić, wyciągnął prawą dłoń, zwyczajem bliższym jakiemuś Shigashi, a nie Soso.

- Miło poznać. Sadoku Itachi. Syn nie zdradził się gdzie i po co idziecie, ale ponoć coś istotnego i parę tygodni co najmniej go nie będzie. Mam nadzieję, że nie będziecie mieć wielu przygód, ale jakby co - widać po was, że chyba nie pierwszyzna takie zadanie dla was, zgadza się? Może na herbatę szybką przed drogą wstąpicie? Woda niedawno się zagotowała. -


Sadoku Harikotto
Sadoku Itachi

[Haruzen]

Ten cały Harikotto, z tego co mi powiedziano, ma rangę Akoraito. Cóż, to znaczy, że jest jakkolwiek kompetentny jako shinobi, jakkolwiek nie wróżę mu dalszych awansów. Zbyt beztrosko podchodzi do życia czerpiąc z niego i sprawiając wrażenie szczęśliwego. Pośród profesjonalnych shinobich nie ma na to miejsca. Jesteśmy narzędziami w rękach klanu i nie powinniśmy być… szczęśliwi, ani poprawnie dogadywać się z resztą społeczeństwa. W ten sposób… Bylibyśmy mniej użyteczni dla tego społeczeństwa… Tak, na pewno byłoby gorzej, gdybyśmy okazywali pozytywne emocje, zamiast zabijać tych, kogo tylko nam wskażą, wliczając w to właśnie nasze własne emocje.
Ściskam dłoń Sadoku Itachiego i mówię
- Haruzen Yamanaka, dzień dobry. Cel naszej misji jest ściśle tajny i to dobrze świadczy o Harikotto, że nie wygadał się nawet przed rodziną. Istotnie jednak najprawdopodobniej nasza misja zajmie parę tygodni. Moim celem w niej jest właśnie zapewnienie, aby wszelkich przygód było jak najmniej i aby były one jak najmniej niebezpieczne. Owszem, uczestniczyłem już wcześniej w tego rodzaju misjach, jakkolwiek żadna misja nigdy nie jest taka sama. Obawiam się też, że czas nas nagli i nie będzie czasu na herbatę.

[Sugiyama Orochi]

~9/... ~

~ Haruzen ~

~ Misja rangi ~ B ~

~ Rzeczne konie ~

Chwyciwszy rękę Itachiego mogłeś łatwo ocenić, że mężczyzna pomimo lekkiej nadwagi utrzymuje dobrą formę i drzemie w nim spora siła. Być może gdyby umiał tylko mieszać chakrę, to nawet byłby z niego niezły shinobi? Chociaż z drugiej strony - jak prowadziły cię własne rozważania - pewnie nie, bo nie wydawał się być kimś, kto by umiał zabić byle kogo, kto tylko zostanie skazany na śmierć przez klan, ani tym bardziej na kogoś, kto tłumi własne emocje. Chociaż, pozory mogły mylić. Tymczasem skinął głową, akceptując jakby, czy też przyjmując po prostu do wiadomości twoją odpowiedź.

- Oczywiście, rozumiem. Jeśli to sprawa priorytetowa, to i nie ma co, byście mitrężyli czas. Cieszę się w takim razie, że syn będzie mieć doświadczonego towarzysza, Haruzen-san. Pozwolicie jednak, że wam dam na drogę chociaż po dango, też dopiero co się ugotowały, a mąkę nam się udało sprowadzić niedawno z Teiz, pierwszorzędna - nie to, co rośnie nam tutaj zazwyczaj. - odparł, samemu wchodząc do domu. Po krótkiej chwili wrócił, a za nim wyszedł też Harikotto - z wyraźnie lżejszym i mniej brzęczącym plecakiem. Mężczyzna trzymał talerz ze świeżymi dango, polanymi apetycznym, słodkim sosem, który jeszcze parował w chłodnym powietrzu. Harikotto sięgnął po jedno z nich i ruszył ku tobie, gotów do dalszej drogi.



Sadoku Harikotto
Sadoku Itachi

[Haruzen]

Solidny, prosty człowiek z tego Itachiego. Cóż, właśnie po to, aby tacy jak on mogli istnieć, istnieją tacy jak ja. Ktoś musi chronić zwykłych ludzi i zabijać tych nieodpowiednich. W ten sposób ci prości pozostają sobą i jedynie niewielki odsetek takich jak ja zostaje wypaczony dla większego dobra, a na koniec wyrzucony na śmietnik, tak jak wyszczerbiony i stępiony miecz. Tak jest urządzony ten świat i skoro nikt nie krzyczy, że trzeba go zmienić, to najwyraźniej jest to najlepszy ze znanych sposobów działania świata i pozostaje nam jedynie się temu systemowi podporządkować.
- Dziękuję – mówię biorąc jedno dango - Odrobina strawy z pewnością nie zaszkodzi, jakkolwiek nie zwykłem jadać słodyczy.