Shinobi War PBF Naruto

Czemu nagle ktoś patrzy na mnie wilkiem?
Gdy nie widać mnie, bo przemykam chyłkiem?

Misja rangi D
18 Wyciągnięta ręka. Wiesz, ile to może znaczyć dla drugiego człowieka? Odpowiednie określenie, odrobina szczęścia - przecież to miała być prosta misja. Na taką została wyceniona - na pewno nie opiewająca do petentów wśród obierania ziemniaków czy gonienia za kotem sąsiadki, o ile w ogóle byś się takiej podjął, ale też nie nakazująca gonitwy za innymi ninja. Zamiast tego przetestowano twój inny atut - zdolność do improwizacji, innymi słowy: zdolność do myślenia. Pomyśl. Skup się. Jak nic nie znaczący gest wykonałeś, a jednocześnie jaką symfonię stworzył w połączeniu z odpowiednimi słowami! Ach, przepraszam. Z przypadkowymi słowami. W końcu wszystko to było zbiorem twórczości tkanej na bieżąco, bez wzoru, jaki stanowiły pająki, kiedy przystosowywały sieć. A może wzór masz i miałeś? Przecież przez tyle czasu nawet głupi zdołałby utkać śpiewkę. Bo zdołałby, tak? Świat potrafił być olśniewająco jasny, jeśli tylko przepuściłeś do niego jeden promień słońca. Wystarczył, żeby oświetlić drogę. Wystarczył, żeby człowiek przestał wątpić tak mocno, żeby przestało go trwożyć, żeby odżył na nowo.
Poszła. Głupia, naiwna, wątpiąca, ale chyba licząca na coś w zakamarkach swojego serca, kiedy tak na ciebie zerkała. Różne osobistości pałętały się po świecie, różne kurioza, tak i różne dziwy można było zobaczyć w tej świątyni. Czy brakowało na tym świecie oszustów gotowych zarobić za parę groszy? A skąd! Tak jak pierwsze kroki stawiała z mocno bijącym sercem, tak zaczęła zerkać na ciebie, nieco niepewnie, nieco się może nawet krzywiąc? Przez korony drzew przelewało się światło księżyca, ale to nie była srebrzysta łuna, która odsłaniałaby wszystko. Im głębiej wchodzisz w takie miejsca, tym bardziej zastanawiasz się, czy dobrze robisz. Czy w kątach nie czają się tutaj zagrożenia i drapieżniki. Czy ta ciemność nie rozwinie się w swych podwojach, czy nie będzie wyciągać rąk i ramion, żeby zatrzymać, pociągnąć - zakopać w wiecznej nocy, z której nie możesz się obudzić. To miał być dom Pani Słońca? To miała być droga do zbawienia? Tak i, puszczona jako pierwsza, zaczynała iść coraz wolniej i wooolniej, wahać się... kiedy w końcu uznajesz, że coś jest nie tak? Och, kiedy czujesz oddech Śmierci na karku.
- To nie jest dobre. Trzeba do kapłanów... - Zaczęła mówić kobieta. I może chciała powiedzieć, że należy udać się do kapłanów, a może chciała powiedzieć, że należy ich również w to zaangażować, a może cokolwiek innego. Mogła chcieć. Już się odwracała. To już. To tak na dobrą sprawę już, teraz - albo nigdy. Albo wszystkie starania spieprzone, wszystkie nadzieje do kosza, albo nic tutaj nie będzie się już kleić, a wychodziłeś z siebie i stawałeś na głowie, żeby jednak wyszło i sens miało. Miało, będzie miało, musi mieć. Veni, vidi, vici.
Nie zdążyła się odwrócić - jeden krok w jej kierunku i trzasnął kark. Ciało nie upadło - złapane, by nie ubrudziła białych szat leśna ściółka, przerzucone przez ramię jak worek ziemniaków. Nie ważyła dużo. Zapamiętana przez drzewa i kołujące sowy wędrówka do Słońca.
Lubisz czuć się dobry w tym, co robić. I lubisz robić dobrze to, co potrafisz robić. Ciało doniesione do drzewa, pętla założona na szyję, podciągnięcie, domalowanie kolejnych szczególików - zostawienie listu, upewnienie się, czy kobieta ma na sobie wędrówki po lesie zupełnie tak, no popatrz, co za zdziwienie - jakby szła przez niego dobrowolnie! Co za przypadek... Wróciłeś drogą wcześniejszą i upewniłeś się, czy teren czysty - właściciel odzienia spał już smacznie w swoim łóżku. A raczej - na swojej macie. Chrapał aż miło. Zostawienie u niego odzienia było czystą formalnością. Tak i czystą formalnością była wędrówka pod wspomniany wcześniej adresik - do karczmy tej a tamtej, gdzie czekać na ciebie miała nagroda za dobrze wykonane zadanie.
Karczmarz ewidentnie na ciebie czekał. Wyłapał cię spojrzeniem, kiedy tam przybyłeś i wyciągnął spod blatu drewniane pudełeczko, z którego wyciągnął odpowiednią sumę ryo - okrągłe 250, dwa setki i pięć 10. Przesunął je w twoim kierunku mówiąc, że jeśli szukasz wytchnienia i wakacji to powinieneś udać się do Sogen, do Hotelu "Marmur". Mają tam niezwykle piękne lisy...

Co zaś stało się z nieszczęśnicą, której ciało wisiało na drzewie?
Jej zniknięcie zostało odnotowane szybko - bo już poranka, gdy obowiązywało jej wczesne wstanie, by spełnić wszystkie swoje obowiązki. Przygotowanie świątyni do służby nie było sprawą szybką i prostą. Tak i odkryto, że nie ma jej w swoim pokoju. Nie zabrała rzeczy. I nie pozostawiła notatki pożegnalnej. Więc? Więc zaniepokojony kapłan zgłosił sprawę do strażnicy, gdy do południa nie zjawiła się na śniadaniu i nie było jej na obiedzie. Straż podjęła poszukiwania w okolicy. Znaleziono ją dwa dni później po przeczesywaniu lasu. Obgryziona przez ptactwo, z psującym się ciałem, była już poczwarą - bardzo martwym trupem. Odebrano notatkę pożegnalną, jaką napisała niby to ona. I tak samo jak sprawę rozpoczęto, tak szybko ją zakończono. Przez moment szeptano między ludźmi o służce, co popełniła samobójstwo, co zjawiła się tutaj niespodziewanie i dziwnie i jeszcze dziwniej z tego świata odeszła - gdy wszyscy patrzyli na nią wilkiem, choć ona wciąż i wciąż przemykała chyłkiem.
Córka słońca.

Misja zakończona sukcesem! ♥ Dziękuję za wspólną zabawę!

Shinobi War PBF Naruto

Świątynia Amaterasu

Re: Świątynia Amaterasu