Ryokan " Siedem kotów "

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Na wyłączność
9/15

Gdy otworzyłeś drzwi, przywitał cię rzewny gwar. W tym małym budynku mieściło się dzisiaj wiele znamienitych osób, na co jednoznacznie wskazywał ich bogaty ubiór. W głównej części pomieszczenia wystawiono dzieła sztuki, które licytowali goście usytuowani przy stolikach. Pan Matsumoto musiał być jednym z nich.
Mogłeś go rozpoznać dzięki dwóm jegomościom, z którymi miałeś przyjemność zapoznać się już w porcie. Sam zainteresowany miał znudzony wyraz twarzy, obojętnie rozglądał się po pomieszczeniu. Pan Matsumoto był przystojnym mężczyzną w sile wieku, otoczonym w dodatku przez wianuszek kobiet. Nie pasował do wyobrażenia przestępcy, ale oficjalnie przecież nim nie był, prawda? Jedyne co mogłoby zdradzać gwałtowny charakter to blizna na jego prawnym policzku.
Bunta i Isao nie odstępowali swojego pana na krok, obaj mieli dosyć głupawe uśmiechy na twarzy obserwując towarzyszki swojego szefa. Nie wyglądali na zbyt inteligentnych, ale na pewno nie można było im odmówić siły, co łatwo było wywnioskować z postury. W jaki sposób Kūtaro podejdzie do swojego zadania?

[Kutaro]

Bohater przez chwilę wędrował po ryokan, niby od niechcenia oglądając budynek. W rzeczywistości cały czas obserwował gangstera, był pewny że to ów niesławny powód zmartwień Aoiego. Niestety shinobi znajdował się na nieprzyjaznym terenie, dziękował w duchu, że aukcja nie odbywała się w jakimś pałacu, byłoby jeszcze gorzej. Tak czy inaczej wiercenie wzrokiem w mężczyźnie nie rozwiąże jego problemów. Był nieco spięty, wiedział, że nie do końca nadawał się do takich zadań. Westchnął poprawił haori i podszedł do Matsumoto.
- Dobry wieczór, Pan Matsumoto zgadza się? - Uprzejmie się przywitał. - Słyszałem, że takiemu znawcy sztuki jak Pan, w oko wpadły dzieła pewnego rzeźbiarza. Chciałbym porozmawiać w imieniu Pana Aoiego. Nie jest zadowolony z dzisiejszych “rozmów”. - Urwał, krzywiąc twarz w kwaśnym uśmiechu. - Ale jest otwarty na poważne propozycje.
Kūtaro skrzyżował ręce na piersi obserwując reakcję rozmówcy zza ciemnych okularów. Wiedział, że w tym momencie sytuacja mogła skierować się w każdym kierunku. Czy oponent potraktuje słowa ninjy jako prowokacja, czy może zaoferuje jakiś układ dla handlarza? Benisuke musiał być gotowy na wszystko, więc pozwolił Kikaichū na wyjście ze skóry na ramionach. Owady były wciąż ukryte w rękawach odświętnego ubioru, lecz gotowe w każdej chwili do akcji.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Na wyłączność
11/15

Matsumoto powoli podniósł głowę znad czarki sake. Stał przed nim postawny mężczyzna odziany w całkiem niebrzydkie haori, z krótko obciętymi włosami i okularami przeciwsłonecznymi na nosie. Zmarszczył brwi, nigdy wcześniej cię nie widział, a miał dobrą pamięć do twarzy. O co mogło tu chodzić? Aha, Aoi.
Przeczuwając nadejście kłopotów wcale się nie spieszył, obserwował przez chwilę Kūtaro w milczeniu, po czym mruknął coś do najbliższej z kobiet. Te pospiesznie opuściły jego miejsce, patrząc nieprzychylnie na ninję. W pewnej chwili poczułeś, jak pomimo tłumu robi się przerażająco cicho.
Niemal wszystkie spojrzenia w karczmie były zwrócone w waszą stronę.
Pan Matsumoto wstał, roztaczając wokół siebie władczą aurę. Zarówno Bunta, jak i Isao wyglądali groźnie i posępnie, zirytowani pozbawienia ich miłych widoków sprzed paru chwil. Stali po prawej i lewej stronie swojego pracodawcy, prężąc groźnie pięści, wyraźnie gotowi do akcji.
- Propozycje? - mężczyzna uśmiechnął się groźnie - Jakie propozycje masz na myśli? Rozumiem, że Satoru znowu się nie zgodził? Ech... - Matsumoto spojrzał niechętnie na Kūtaro. W jego spojrzeniu nie było pogardy, a ciekawość, a także doza niemałej pewności siebie. Czego mógł spodziewać się po Aoi i kim jest tajemniczy jegomość? Wygląda nieźle ale chyba szuka guza, przemknęło przez myśl wysokiemu szatynowi. Jednak nie czas to i nie miejsce, pomyślał patrząc na swoich ochroniarzy. Gestem ręki wskazał im, aby usiedli, sam zwracając się do nowoprzybyłego mężczyzny.
- Matsumoto Toro - uprzejmie się przedstawił, zapewne ku twojemu zdziwieniu. Wierzchem dłoni zaproponował miejsce przy stole. Ludzie szybko wrócili do swoich rozmów, a także do przekrzywiania się w licytowaniu starej, terakotowej wazy. - Rozumiem, że sugerujesz by nie dręczyć już pana Aoiego. Ale ja przeczuwam konflikt interesów, widzisz. Ja chce mieć te rzeźbę i nic tego nie zmieni. No chyba, że przyszedłeś mnie tu zatraszyć a w tym wypadku... Może nie dzisiaj, nie teraz i nie tu ale twoje życie może stać się bardzo uciążliwe. Czy ty w ogóle wiesz, z kim rozmawiasz? - niemal zasyczał, a twarz miał wykrzywioną w fałszywym uśmiechu.

[Kutaro]

Shinobi spodziewał się najgorszego, czy raczej spodziewał się konfrontacji, walki. Nie spodziewał się natomiast zaproszenia do stołu. Starał się nie wyglądać na zbitego z tropu, no ale po części tak było. Owady wyczuły to zadrżały, lecz Kūtaro je uspokoił ale nie odwołał wciąż pokrywały ramiona i barki cienką warstwą. Otrząsł się i już pewnie uścisnął Matsumoto dłoń
- Benisuke Kūtaro - Odparł. Po czym usiadł i kontynuował. - Istotnie, Satoru ponownie odmówił.
- Nie, nie jestem tu żeby Pana straszyć, denerwować czy w inny sposób psuć wieczór. Z kim rozmawiam? Sądzę, że jest pan tak jak ja człowiekiem interesu. Nie zależy panu na smrodzie męczenia staruszków i ja za tym nie przepadam. - Zawiesił na chwilę głos, Aoi zbyt wiele mu nie powiedział. Nie był pewny co może zaoferować Matsumoto, musiał go jeszcze wybadać. Cała sytuacja była stosunkowo dziwna. Czy rzeźba była tak osobista, że Toro błyskawicznie by się wydał chcąc ją kupić? Czy po prostu gangster o tym nie pomyślał i jego jedyną zasługą było dobre pochodzenie i nieco szczęścia.
- Powiedzmy, że jestem mediatorem. Chodzi Panu o konkretną rzeźbę? Czy o zamówienie? Nie udało się kupić rzeźby przez kogoś podstawionego? - Zakończył patrząc prosto w oczy, próbując go odczytać. Jeśli rzeczywiście jego próby jak dotąd ograniczyły się tylko do dręczenia staruszka to był to kuriozalny szef gangu.

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Na wyłączność
13/15

Tak jak przewidział, najpierw w jego oczach dostrzegł zawahanie. To dobrze, pomyślał mężczyzna rozsiadając sie wygodne na krześle. Potem zauważył już pewność siebie, zarówno w jego spojrzeniu jak i w uścisku dłoni. Ze sztucznym uśmiechem na twarzy patrzył na Kūtaro powątpiewając, by i za chwilę miał skłonność do animuszu.
Nie kojarzył nazwiska mężczyzny, czyli na pewno nie był stąd. Czyżby Aoi wynająć najemnika? Nieładnie, Toro zacmokał zdegustowany, biorąc do ręki fajkę. Nabił ją tytoniem, nie spuszczając spojrzenia z Benisuke, a po chwili zapalił. Siwy dym wypełnił pomieszczenie.
- Nie zależy mi na staruszku, niech sczeźnie. Chodzi mi tylko o rzeźbę na zamówienie. Tak się składa, że Satoru nie tylko pracuje na wyłączność dla Aoiego, on się u niego ukrywa. Chciałabym, żeby wyrzeźbił posąg mojej małżonki ale jeśli nie chce... nie pozostaje mi nic innego, niż ich ukarać. Myślisz, że podpalenie straganu wystarczy? - zapytał Toro z zimnym błyskiem w oku. Wyraźnie widać było, że nie żartuje a jego słowa poparte będą czynami. Nie zależało mu na losie bezbronnego starca, jedyne o co to dbał to rzeźby, wazy i obrazy. Ludzie? Byli mu zbędni.
Mężczyzna pykał spokojnie fajkę, a to co mówił tak brzydko kontrastowało z tym jak wyglądał. Uśmiech nie schodził z jego twarzy, choć oczy zdawały się lodowato chłodne. Wyglądał na zadowolonego z siebie, a przypominał zwierzę przygotowane do ataku. Cała jego osoba wydała ci się dziwna.
- To jak będzie, dogadamy się czy...? - zapytał po chwili, kryjąc spojrzenie za siwymi kłębami dymu. Po tym wstał gwałtownie, unosząc drewnianą tabliczkę do góry.
- Dwa tysiące ryo! - krzyknął tryumfalnie, bo choć uczestniczył w rozmowie z nieznajomym, kątem ucha wciąż wyłapywał informacje o licytacji. Tłum zaszumiał gniewnie, aukcjator zamrugał nieprzytomnie oczyma ale zastukał. Pierwszy, drugi i trzeci raz. Sprzedane!
Skąpo ubrana kobieta podeszła do stolika, przy którym atmosferę można by ciąć nożem. Jej biodra huśtały się to w prawo, to w lewo lecz nie jej uroda przyciągnęła uwagę Matsumoto. Mężczyzna patrzył jak zaczarowany na niebiesko-białą wazę, którą przyniosła kobieta. Było jasne, że przedmiot ten stanowi dla Toro wielką wartość, ba!, na aukcję przyszedł specjalnie po to. Byłaby wielka szkoda, przemknęło ci przez myśl, gdyby ta waza bliska była zbicia. Być może uda się go szybko zaszantażować?

[Kutaro]

Benisuke próbował grać w grę mężczyzny, udawał spokojnego, zdystansowanego od spraw Aoiego. Lecz gdy usłyszał o na czym tak zależy gangsterowi zaczęło się w nim gotować. Gdy w końcu usłyszał o sformułowanie “ukarać”, miarka się przebrała. Shinobi zrozumiał, że miłymi słowami i dialogiem nic tutaj nie zdziała. Patrzył na Toro zimnym wzrokiem zza okularów czekając na okazję. Fortuna bywa kapryśna lecz dzisiaj nie kazała na siebie długo czekać.
Gdy Matsumoto wrzasnął cenę, zaskoczony shinobi zmrużył oczy. Leniwie odwrócił się za wzrokiem oprycha aż zobaczył kobietę. Po krótkiej chwili skoncentrował wzrok na wazie. Kiedy naczynie zostało postawione przed Toro, Kūtaro jakby od niechcenia zapytał:
- Piękna waza, można? - Naturalnie nie zamierzał czekać na odpowiedź. Gotowe od dłuższego czasu owady wystrzeliły z rękawa, a kolejne zastępy Kikaichū zaczęły się wylewać ze skóry. Rój stworzył swoiste macki mające opleść naczynie i przyciągnąć do shinobi. Gdy było już w jego ręce ten spojrzał na nie i z rozmarzeniem powiedział:
- Dwa tysiące ryo… - westchnął. - Niemal tyle co mały stragan. - Dokończył krzywiąc usta w paskudnym uśmiechu. Owady tylko krążyły nad wojownikiem cichym pomrukiem skrzydeł akcentując jego słowa.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Kimiko]

MISJA D
Na wyłączność
15/15

Wszystko stało się bardzo szybko. W jednej chwili waza leżała tuż przed nosem Matsumoto, w drugiej została błyskawicznie przejęta przez shinobiego. Zaskoczony mężczyzna głośno westchnął, wstrzymując jednak ręką ruch ze strony ochroniarzy. Nie chciał ryzykować, teraz waza była zdana na łaskę Benisuke.
Toro zaklął siarczyście.
Walka nie wchodziła w grę, nie tutaj w karczmie gdzie mogłaby przykuć uwagę strażników. Sam nie mógł ich wezwać ze względu na incydent sprzed tygodnia, lepiej nie wchodzić im w drogę. Przestępcza działalność Toro skupiała na sobie zbyt wiele uwagi. Mężczyzna spojrzał na Kūtaro lodowatym wzrokiem.
- Przestań, zostaw ją - wycedził szatyn tonem sugerującym, że gdyby nie byli w środku to rozszarpałby mu gardło - Rozumiem aluzję... - syknął Toro, a w jego środku odbyła się istna walka. W końcu uznał, że może wspaniałomyślnie puścić w niepamięć cały ten spór, o ile Benisuke natychmiast wyniesie się z miasta. A przynajmniej zejdzie mu z oczu, razem z tymi ohydnymi robalami.
- Niech będzie. Oddaj mi wazę, a zapomnę o Aoi. Tylko wynoś się lepiej z tego miasta, zrozumiałeś? - warknął mężczyzna, a dwójka ochroniarzy mruknęła gniewnie. To był jasny sygnał na ewentualny rewanż w razie gdyby Benisuke postanawiał nie wyjechać.

[Kutaro]

Kūtaro milczał przez chwilę patrząc to na Toro, to na wazę. W końcu wstał i delikatnie odłożył piękne naczynie. Bardzo powoli chmura owadów zaczynała się zmniejszać, gdy robaczki wchodziły w kołnierz i rękawy koszuli.
Czy nadszedł czas opuszczenia Saimin? Niekoniecznie, ale czasem trzeba odpuścić czy to dla dobra swojego, czy dla innych. Nie było to najlepsze rozwiązanie, zapewne Aoi będzie musiał sam się ukryć albo chociaż zmienić dzielnicę.
- Więc rozstańmy się w niepamięci. Pamiętaj owady wiele widzą. - Dodał na wypadek jakby Matsumoto nie zamierzał wywiązać się z układu. Popatrzył jeszcze raz na oponenta i nie czekając na odpowiedź poszedł w stronę wyjścia. Gdy tylko minął próg ciężko westchnął, będzie miał nauczkę, żeby się lepiej przygotowywać do rozmów z gangami. Skierował się prosto do domu handlarza, musiał go jak najszybciej poinformować o przebiegu rozmowy. Chociaż... na takich aukcjach zapewne nawet ściany mają uszy, możliwe że ktoś się zainteresuje starcem i weźmie go pod swoją opiekę.
A sama waza? Nietknięta. Pozostał na niej tylko jeden żuczek, wesoło kiwając czułkami przypominał o wszędobylstwie małych stworzeń.

[z/t]

[Misae]

Zespół niespokojnych nóg. Tfu. Zespół niespokojnego ciała. Chyba tylko tak można było opisać Kjosza. Było go pełno i ciągle roznosiła go energia. Niezwykłe było to, że ta aura wpływała również na innych w jego otoczeniu, a na pewno na Misae. Zachowywała się inaczej nie zwykła. Ta dama, przy białowłosym odkrywała coraz większe pokłady infantylności i chęci do psot niż pannica w jej wieku powinna posiadać.
-Wyzwanie przyjęte! - odparła pokazując mu język. Już raz jej się udało, więc może następnym razem podoła wyzwaniu. Co prawda tamten pojedynek nie zapisywał się w kanony typowego pojedynku między dwoma ninja, ale miał w sobie coś wyjątkowego. Coś co było swoistym połączeniem wojny psychologicznej, zapasów i planowania większego niż w czasie gry w Shogo. Chyba nie było mistrza szachów, który byłby w stanie lepiej strategicznie poprowadzić tamten pojedynek. Powinna być dumna, że udało jej się pokonać wielkiego Kyo.
-Gdzie mnie porywasz? Muszę się jakoś przygotować? - zamrugała w zaskoczeniu. Czyli jednak nie zabawią za długo w Soso? Wszystko na to wskazywało. Tylko gdzie chciał ją porwać koteł? Świat jest wielki, więc trudno byłoby wybrać jedno konkretne miejsce, które byłoby najpewniejsze. A co do zgody? Nie pomylił się. Ta była niemal domyślna. Tak jak ona nie pomyliła się co do entuzjazmu co do wyboru lokalu.
-Uważaj co mówisz, bo Tomoe się jeszcze na ciebie obrazi i taki będzie finał tego spotkania- zażartowała zerkając na fenka, który dzielnie tuptał obok nich, szczęśliwie nie wiedząc jaki był temat ich rozmowy, jedny zastrzygł uszami kiedy padło jego imię - Nie jest to typowy lokal, ale sądzę, że jej klimat może ci się spodobać! No i obowiązkowo musisz spróbować nasze miejscowe sake. Nie ma sobie równych w świecie. - po chwili znów zarzucił temat porwania coraz więcej zdradzając co do szykowanej niespodzianki. Podekscytowana przyspieszyła kroku ciągnąc go za sobą jeszcze mocniej. Im szybciej dotrą na miejsce tym szybciej pozna tajemnicę!
-To tym bardziej chodźmy szybciej! Nie mogę się doczekać, aż zdradzisz więcej - wyjawiła. Po niedługiej chwili dotarli do niezwykłego lokalu. Sama jeszcze nigdy tam nie był, ale słyszała bardzo wiele opinii na jego temat. Nie zwlekając ani chwili gdy tylko przekroczyli próg "Siedmiu Kotów", Misae zamówiła stolik dla dwóch osób. Wielkimi oczami przyglądała się całej lokacji. Naprawdę była wyjątkowa. Zajęła jedną z poduszek wskazując towarzyszowi miejsce na przeciw siebie.
-Wybierz na co masz ochotę. Ja stawiam. - zapowiedziała samej po chwili nurkując w karcie dań.

[Kyoushi]

• Czy to był już czas żeby bawić się w najlepsze? Otóz tak. Ten czas był zawsze. Brakowało tu tylko żeby zaczęli bawić się jak małe dzieci w łapanego czy cokolwiek innego. Ale nic nie jest jeszcze stracone. Chętnie pobiegałby wokół tłumu, robiąc trochę zamieszania, jednak w obecnej chwili zachował jeszcze resztki powagi. Wspaniale było się jednak powygłupiać. Dziewczyna widocznie nabierała ochoty do życia, gdy tylko Kjudini wchodzi w swoją ostetczną formę idioty roku jak co roku.
  Ten język już widział nie raz, więc wcale nie był zaskoczony! Jednocześnie był to początek kolejnego pięknego pojedynku, który ewidentnie był już planowany. Może podczas tego w końcu użyją trochę siły, aniżeli tylko sprytu i przytulasów? Kto tam wie, białowłosy jest zdolny do wszystkiego, a i białowłosa raczej też. Ale to nie było teraz najważniejsze, najważniejsze było to, że sam się sprzedał jak nowicjusz.
  - Wystarczy, że zabierzesz mnie obok i będziesz przygotowana. Niczego więcej ci nie potrzeba. - mrugnął okiem i już wiedział, że nie będzie się mógł doczekać kolejnej podróży, bo tak rzeczywiście było. Wtem był jeszcze przecież między nimi ten szprytny lisek. Rzeczywiście, nie był on kotem, ale nie przeszkadzał białowłosemu, był całkiem słodziaśny. Wtem usłyszał słowo sake - NO DO SAKE TO TY MNIE NAMAWIAĆ NIE MUSISZ ZBYT DŁUGO - powiedział dość głośno. Na tyle głośno by każdy zainteresowany, bądź nie, usłyszał. No nie udawał wielkiego pana, którym oczywiście nie był. W końcu dziewczyna chciała przyspieszyć to i on przyspieszył, nie mógł dać jej czekać, by już niedługo później spożytkować czas w siedmiu kotach, czy innych wrotach.
  - Do twojego i fenka towarzystwa brakuje tylko czegoś na ciepło i sake i ja mogę się stąd już nigdy nie ruszać. Chociaż pamiętajmy, że musimy, bo taki był cel. Jednak nie wiem co tutaj jadacie, tylko proszę coś z mięsem takie no, sama wiesz. - swobodnie zakończył.

[Misae]

Nastoletnie lata były grubo za nimi, a mimo to zarówno kunoichi jak idący obok niej shinobi zdawali się wrócić do bardzo odległych lat. Żartowali, śmiali i najzwyczajniej w świecie cieszyli swoim towarzystwem nie zważając na spojrzenia ludzi dookoła nich. Co prawda o ile białowłosy nie musiał zwracać na to za bardzo uwagi bo był tylko przejazdem i to co o nim pomyślą spłynie po nim jak po kaczce czyniąc go co najwyżej ciekawą miejską legendą o tyle białowłosa była z wysoko postawionej części rodziny i sporo z mijanych person dokładnie wiedziała kim ów pannica jest. Mało co ma taką prędkość jak plotki i poczta pantoflowa. Pewnie nim dotrą do knajpy pół dzielnicy mieszkalnej będzie już wiedziało, że młoda Misiałka spotkała się z dziwnym, głośnym kompanem.
-To mi się podoba - co prawda w głowie już zaczynała się zastanawiać czy w zwojach ma popieczętowane odpowiednie rzeczy na wyprawę - z dotychczasowego doświadczenia ze znanymi jej mężczyznami. To ona musiała koniec końców pamiętać o jedzeniu, dodatkowym bukłaku wody czy jakimś bandażu w razie uszkodzeń ciała. Co prawda nie uważała aby Kyu był kimś kto tak łatwo uszkodzeniu, nie mniej jak to mówią - strzeżonego państwo bogowie strzegą, i tego zamierzała się trzymać. Zwłaszcza, że miała pod opieką jeszcze jednego jegomościa, który co prawda na upartego jedzenie sobie upolować umiał, była to jednak ostateczność - jego wysublimowane od wytrawnego Saimińskiego jedzenia kubki smakowe nie chciały już się zadowalać byle czym.
-Haha! Mam nadzieję, że ci zasmakuje - odparł gdy bardzo entuzjastycznie zareagował na słowo sake. Starała się nie sprawdzać kątem oka ile ciekawskich spojrzeń jest teraz na nich skupionych. Przyjdzie jej się zastanawiać nad tym gdy wróci z porwania o którym tak sympatycznie wspomniał sam, mimo jeszcze nawet nie rozpoczątego przez nią ciągnięci za język.
-No dobrze... hm... - zagryzła wargę w geście głębokiej zadumy. Teraz co by tu mu zamówić. Miała kilka pomysłów by pokazać największe perełki ich kuchni, a z drugiej chciała wybrać coś specjalnie dla niego. Po chwili już dobrze wiedziała. Na jej usta wyskoczył pełen dumy uśmiech. Misae gestem dłoni poprosiła do stoliku kelnera. Półszeptem i wskazywaniem konkretnych pozycji w meni przekazała mu czym chcieliby się za chwilę raczyć. Młodzieniec skinął głową i zniknął gdzieś w głębi sali, by wrócić z mocno schłodzoną butelką o namalowanych pięknych, górskich motywach i eleganckimi czareczkami idealnie komponującymi się w zestawie. Polał do obu przeźroczysty płyn, ukłonił się lekko i odszedł informując, że dania będą niedługo gotowe.
-To za spotkanie! - zaproponowała sięgając po jedną z czarek i unosząc ją lekko ku górze. O tak. Takie okazje warto było uhonorować.

[Kyoushi]

• Wiek to tylko liczba, a w ich przypadku świetnie się to sprawdzało i odwzorowywało w prawdziwym świecie. Nie zdawali sobie sprawy (albo mieli to w dalekim poważaniu), że nie są już dziećmi. Jeśli oceniać czerwonookiego to nikt się nawet nie dziwił, był po prostu inny niż inni, ale co do szlachcianki? Damy z salonów? No kto by się spodziewał, że w jej przypadku powiedzenie "cicha woda brzegi rwie" będzie się sprawdzało. Nawet sam Kjudaszo by nie przypuszczał, jednocześnie bardzo miło się dał zaskoczyć.
  Mieli to szczęście, że raczej cywile nie wściubiali nosa gdzie nie ich miejsce, więc mogli robić żywnie co im się w Soso podoba. No cóż, nie było to jednak tak kolorowe, gdy to ona zbierała wszelakie plony tego co urodziło zachowanie szermierza, który nie wiązał się z nikim i z niczym, tak samo się z nikim i niczym nie liczył. Białowłosy na wieść o tym, że dziewczyna jest zadowolona z pomysłu, nie przestawał się uśmiechać. Jego cel był już zrealizowany w jednej drugiej. Miał ją namówić, bo przecież nie porwać, a to się powiodło. Nie musiał niczego dodawać. Nie musiała się o nic martwić, bo z nim o nic nie trzeba się martwić. No może o to, że coś zapomni albo coś zgubi po drodze, na przykład swoją własną jedyną głowę.
  Teraz przyszła pora na degustowanie, bo przecież to nie miało być ordynarne chlanie, sake, które tak zachwalała białogłowa. Ciekaw był czy będzie w połowie tak dobra jak mocniejszy trunek z jego okolic. Chociaż to nie smak alkoholu się liczył, a to że walił i czesał korę. Poza tym w takim towarzystwie?
  - Jak mógłby w twoim towarzystwie mi nie smakować?! Daj no tu troszkę! - powiedziawszy nie onieśmielał się niczym. On uniosła czarkę, a on... - Za spotkanie i to co się niedługo wydarzy! - mówiąc, zerknął na stół i chwycił za butelkę, by zbić się z Miśmałką szyjką o czarkę i przechylić ją jak cham i prostak z gwinciora, a co mu tam. Yolo.

[Misae]

-Za niespodziankę, której nie mogę się doczekać! - wyszczerzyła ząbki w szerokim uśmiechu. Kiedy ona planowała opróżnić czarkę i zastanawiała się czy nie za wczesna pora na tyle picia, Kot zdążył porwać całą butelkę i jak gdyby nigdy nic wziął potężny łyk. Misae pokręciła głową z rozbawieniem mieszanym z dezaprobatą. Gestem dłoni tylko poprosiła o kolejną butelkę, która została niemal od razu dołożona. Nie często pewnie w takim miejscu widywali aż takie euforyczne raczenie się trunkami, ale póki klient płacił to wymagał.
Minęła chwila, a do towarzystwa ponownie dołączył kelner. Jeden talerz postawił przez kunoichi, a drugi, dużo większy przed mężczyzną. Był tam piękny, soczysty, kawał steku, który skroplony sosem lśnił w przygaszonym świetle. Obok były pokrojone, doprawione warzywa takiego jak dynia, cukinia i burak. Odrobinę dalej była idealna półkula pachnącego, gorącego ryżu. Zwieńczeniem dania były trzy wysmażone rybki ułożone po boku talerza. Już samym aromatem można było się najeść. Był wręcz nieziemski.
Misae skinęła kelnerowi aby już poszedł i zadowolona z tego co otrzymali postanowiła opisać Kjoszowi czym będzie się raczył nim połknie wszystko jednym susem. Może uda jej się zdążyć.
-To stek z wołowiny wagyu. Krowy hodowane są iście po królewsku. Jedzą zboża lepsze niż te dla większości ludzi. Są masowane, często ktoś gra im muzykę by były zrelaksowane. Efektem jest najdroższa na kontynencie i poza nim wołowina. Nie ma jej równej. Do tego sezonowe warzywa, grillowane okonie i ryż jaśminowy. - opowiedziała, czując, że aż ślinka napływa jej do ust. Jej talerz był nieco mniejszy. Była to zupa z kawałkami różnego mięsa, gotowanymi i grilowanymi warzywami dla nadania dodatkowego aromatu, jajkiem, makaronem i innymi pysznościami skrytymi pod aromatycznym bulionem. Złożyła dłonie, podziękowała w myślach za posiłek i zabrała się za pałaszowanie. Nawet nie wiedziała do tej pory jak głodna była. Takie dania pobudzały apetyt! Co prawda ich cena już potrafiła ostudzić zapał to tego dnia nic im nie mogło zepsuć. Mieli tyle rzeczy do świętowania!
-Kyoushi-san opowiedz jak czas ci minął od ostatniego spotkania, dużo się działo? - zapytała czekając aż ten uzupełni jej kieliszek. W końcu nie wypadało aby robiła to sama. Jeszcze ktoś pomyśli, że ma problem z alkoholem! Choć przy tym Kocie było to możliwe...

[Kyoushi]

• Wypił bardzo chętnie, szczególnie za taki toast, który niemalże sam zorganizował! Tym razem to on ją zaskoczy jak nikt nigdy! Nie miała prawa się spodziewać czegokolwiek, mimo tego, że sprzedał destynację, którą było Shigashi. Ale co to mogło być? Może randka w mieście mafijnym, pełnym oprychów i innych cudów. Może spacerki za rączkę pomiędzy martwymi ciałami składowanymi w hangarach? Kto wie, jest to całkiem, a nawet o wiele bardziej niż całkiem prawdopodobne. Romantyk do entej potęgi.
  Nie miał czasu na konwenanse. Chlanie nie wybiera, nie wybiera też alkoholików, którzy się niej dorwą.
  - Nooo doooobre! Nie kłamałaś! - powiedziawszy, odstawił butlę i przetarł usta rękawem swojego kruczoczarnego płaszcza. Było naprawdę dobre. Nie wierzył, ale teraz już uwierzył. Namacalnie, napijalnie. Normalnie. Białowłosy po chwili zasiadł swym zadem, by spoglądać na to co dostał przed sobą. Był w-n-i-e-b-o-w-z-i-ę-t-y. Od czasów mieszkania u zamożnej rodziny w Ryuzaku nie widział takich cudów. Popłynęły mu łzy szczęścia i bez zastanowienia wgryzł się w to jak dzik w żołędzie.
  Był najszczęśliwszym głupcem na tym świecie. Szamał aż mu się włosy trzęsły. Jak zwierz. Gdy jadł, ona mówiła, jednak nie bardzo słuchał, bo był zajęty jedzeniem. Przecież nie da się ogarniać ruszania ustami i słuchania uszami, szanujmy się. Gdy tylko skończyła, z całą ubabraną jedzeniem gębą odezwał się, oczywiście mając jakieś jedzenie w buzi, jednak nie plując.
  - Ym, mówiłaś coś?- zapytał serio nie wiedząc czy coś mówiła. Nie widział nawet jak ona jadła, ale na pewno nie jadła tak pyszniaście jak ten słodziak, ubrabrany jak małe dziecko przy jedzeniu. Gdy skończył, poklepał się po bebechu, bardzo wystawnie i mógł odpowiadać na kolejne pytania.
  - Em, od razu wysłali mnie na misję, a dokładnie to trzy misje zneutralizowania planów wroga. No intensywnie, ale niezbyt mnie takie misje męczą, po prostu kolejne zadania dla klanu, w których miałem się wykazać. Znajdź, wyciągnij informację i się pozbądź. Ryż z jajkiem. - (nawiązując do kaszki z mleczkiem) - No i co... No i trafiłem tutaj, bo już miałem dość misji i trzeba się było urwać, właśnie z powodu tejże niespodzianki, a że musiałem to ubiec i spotkać ciebie to już była część planu! - gdy to mówił wszystkie gliniane czarki były już polane, a jedną już hycił za dno by stuknąć się kolejny raz z pięknością z naprzeciwka.

[Misae]

Niby mogła teraz siedzieć i zastanawiać się nad miejscem gdzie chce ją porwać Kot, jednak po co? Wyjścia jakie widziała były jedynie dwa. Albo poczeka, aż białowłosy porwie ją i zobaczy na własne oczy gdzie się udadzą, albo pociągnie go za język takim sposobem, aby sam zdradził jej cel podróży. Sama miała dość dużo na głowie by jeszcze kombinować. Jedna taka latająca w każde możliwe miejsce osoba, którą musiała swoją uwagą ogarniać zupełnie jej wystarczała.
-Bardzo się cieszę! - uśmiechnęła się zadowolona. Domyślała się, że sake z Soso, powinno mu smakować, biorąc pod uwagę jego renomę również poza prowincją Yamanaków, jednak dopiero kiedy usłyszała z jego ust potwierdzenie poczuła prawdziwą ulgę. Nie miało smakować anonimowym możnowładcom z całego świata. Miało smakować jemu. Kropka.
Potem przynieśli jedzenie. Kiedy ona tak kwieciście opisywała jakie smakowitości zostały przed nim postawione ten zrobił coś czego z jednej strony się nie spodziewała, a z drugiej tak bardzo pasowało do tego jegomościa. Proste, czyste emocje. Po prostu zaczął pochłaniać jedzenie nie przejmując się za bardzo co to było. Było smaczne. Było ciepłe. Było sycące. Czego więcej potrzebował?
Kiedy z niemal pełnymi ustami i pysiem usmarowanym sosem jak gdyby nigdy nic zapytał czy ta coś mówiła, Misae jedynie uśmiechnęła się do niego pogodnie.
-Życzyłam ci smacznego - wyjaśniła. Nie musiała mówić więcej. Nie sądziła aby był sens opowiadać jeszcze raz. Widziała, że smak mu odpowiada, więc nie musiała się już ponownie produkować. Wiedziała co chciała wiedzieć. No dobrze. Prawie. Ale do tego dopiero małymi kroczkami dojdzie za chwilę, nic na złamanie karku.
-Nie oszczędzają cię! Uważaj na siebie, co Kyoushi-san? - obruszyła się nadymając policzki niczym mała dziewczynka. Przecież nie można było traktować go jak chodząca broń! Na pewno był potężny, ale nie można było go traktować tak bezosobowo! Czy ktokolwiek się tutaj martwił o tego białowłosego kota?!
Chwyciła czarkę i stuknęła z jego opróżniając zawartość jednym łykiem. Od razu zrobiło jej się cieplej. Duuużo cielej.
-To opowiedz mi coś więcej o tym wielkim planie! - zapytała podpierając się łokciem o brodę i wbijając swoje kolorowe, proszące oczka w Kyoushi'ego.