Ryokan " Siedem kotów "

[Arisa Terumi]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5anLPw0Efmo[/youtube]


You used to captivate me by your resonating light
Now, I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts my once pleasant dreams
Your voice it chased away all the sanity in me Maleńki, granatowowłosy chłopczyk o poważnej mince sprawił, że Arisa uśmiechnęła się szeroko, nie wierząc we własne szczęście, a w jej oczach zabłysły łzy szczęścia. Wszystko się zgadzało, trafiło na swoje miejsce, puzzle wreszcie stworzyły odpowiedni obraz. Słowa ułożyły się w logiczne wyrazy i zdania, piosenka została zaśpiewana czysto i bez fałszu. Piosenka o ich przeszłości i teraźniejszości. O rzeczywistości, która właśnie przybrała nową postać, nową formę, kształt wyłaniający się z mroku, subtelny i krwawy zarazem.

Na bogów...! Akashi, to ty! - wykrztusiła, wpatrując się w niego jak w ducha. Po jej twarzy spłynęło kilka łez. Uśmiechnęła się, kręcąc głową. To było takie surrealistyczne, nieprawdziwe... Akashi Terumi...Braciszek...

Niewiele myśląc, podbiegła do chłopczyka obejmującego się ramionami - i objęła go, łkając cicho z ulgi. Drżała przez chwilę, pełna sprzecznych ze sobą emocji: radości z odnalezienia brata po latach, szczęścia, miłości, strachu (jak on zareaguje? jaki on jest...?), niepokoju, zmieszania i jednocześnie...swego rodzaju ulgi. Jasne oczy kobiety spotkały się z oczami tego, którego tuliła; śnieżnobiały kot przestał się ganiać z wilczycą i podszedł bliżej, zaintrygowany zmianą. Wilczyca szczeknęła cicho, uniosła ogon, ale nie zareagowała. Oba zwierzęta przysiadły przy swoich prawie-że-opiekunach - ona po prawej, on po lewej stronie Akashiego.

Śnieg padał powoli, jakby nieubłaganie, oprószał długie, rozpuszczone, brązowe włosy kobiety, jej zaróżowioną twarz, barwne ubrania, smukłą sylwetkę, spadał na ramiona i główkę chłopca. Obejmowała go delikatnie, nie chcąc w żaden sposób przerwać jego techniki, przerwać tej magicznej chwili, której udało im się dotrwać. Niebo było podejrzanie wręcz gładkie, spokojne jak nigdy dotąd, nie było na nim już chmur, nie było mgieł, które mogłyby rozdzielać ich twarze. Pachniała konwalią, tęsknotą, szlachetną samotnością, magnolią - i tajemnicą, a trudno było stwierdzić, który z tych zapachów był tak naprawdę nią, bo dla Arisy świat był teraz jak rozwiązana porządnie zagadka. Tęskniła, kochała - i choć przez te wszystkie lata Akashi był bardziej przytłumionym, słodkim wspomnieniem, teraz stał się tak wyraźny, ostry w swojej wyrazistości, w swoim fiolecie, kruchy i niebezpieczny zarazem, że łzy nie mogły jej nie popłynąć.


I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me, I've been alone all along
Patrzyła na niego przez długą chwilę, starając się pozbierać myśli. Miała tyle pytań, tyle wrażeń, tyle słów przepływało jej przez gardło, nie chcąc się uformować w wyraźne frazy, stać się rzeczywistością. Tak bardzo chciała się czegoś dowiedzieć, zasypać go pytaniami, poznać, porozmawiać. Nadrobić ten stracony czas, choć czuła, że może to już być trudne, jeśli nie niemożliwe. Choć byli rodzeństwem z krwi i kości, z jednej matki i z jednego ojca, to jednak różnice między nimi mogły być już nie do przeskoczenia. Byli jak ogień i woda, a jednak tak podobni do siebie w swoich pozorach, w uroku, który przyciągał i oddalał zarazem, ona piękna i tajemnicza, ukrywająca się w swoim własnym świecie, on...no właśnie, jaki był Akashi? Co kryło się w jego oczach, w umyśłe, w biciu jego serca? Nie mogła uwierzyć, że to naprawdę on, ale przecież...Tak wiele się zgadzało, tak wiele się wpasowywało, zazębiało ze sobą, kreując nową nić przeznaczenia. To spotkanie zmieniło Arisę, jej myśłenie całkowicie; to, co było niemożliwe, nie do przekroczenia, nagle stawało się łatwiejsze niż kiedykolwiek, prostsze od czegokolwiek innego. Cieszyła się, że odnalazła Akashiego, była zmieszana, bo mimo wszystko nie co dzień spotykasz brata, którego uważa się za zmarłego od lat - a jednocześnie coś w niej drżało z obawy. Bała się, że Akashi okaże się...obcy, że mimo ich relacji nie dadzą rady odtworzyć tego, co było; wiedziała, że nie da się odtworzyć jeden do jednego tego, jacy byli dla siebie w dzieciństwie, ich miłości, przywiązania do siebie...A jednak liczyła na to, może trochę naiwnie, że czas okaże się dla nich łaskawy. Że nigdy nie będzie musiała wybierać między Akashim a...

Jak udało ci się przeżyć? - spytała przez ściśnięte gardło, przyciszonym głosem, patrząc ciągle w oczy Akashiego. Jej własny, rozpaczliwy, dziecięcy krzyk ginący w letnim dniu (a może jesiennym?), dziecięca sylwetka biegnąca przez ciemny las, krew i wrzaski ojca...Wszystko to zdawało się narastać przed jej oczami, wywoływać stare wspomnienia, a jednocześnie kłóciło się z obrazem żywego przecież brata, tego samego starszego brata, który chronił ją przed światem i przed uderzeniami jak zawsze pijanego rodzica, a teraz był taki kruchy i mały, taki uroczy...

O ironio.

Mam tyle pytań - dodała cicho po chwili. Nie widziałam cię tyle czasu. Myślałam, że cię zabił, onii-san.

Westchnęła cicho. Spojrzała w górę. To zabawne, prawda...? Mijają lata, zmieniają się okoliczności, miejsca, zdarzenia, ludzie - a przyroda, Matka Natura, pozostaje taka sama. Wieczna jak mędrzec Rikudou z baśni, jak legendowe yukionny snujące się cichym krokiem bez słów po śnieżnych, samotnych krainach lodu - przecież nie zmienia się tak bardzo, prawda? Siedemnaście lat temu trzyletnia Arisa z Ryuzaku no Taki, bawiąc się w śniegu - mała, brązowowłosa, posiniaczona, chuda istotka w cienkich ubraniach bez barw, przeciętna, ale wciąż obdarzona błękitnymi oczami - pokazała swojemu starszemu bratu śnieg. Miał wtedy piękne kształty sześcioramiennych gwiazdek. Teraz dwudziestoletnia, piękna i poraniona Arisa Terumi obserwowała ten sam śnieg, trzymając w ramionach młodszą wersję tego samego Akashiego.


And I held your hand through all of these years
But you still have all of me.

[Akashi]

Sukces? Czy to można określić mianem powodzenia? Czegoś co się udało zdobyć ciężką pracą i wyrzeczeniami? No chyba nie, za mało tutaj tego. Zbyt mało wysiłku. To był zwykły przypadek, zrządzenie losu bez większego sensu. Tylko czemu ono, jakim cudem właśnie w tym momencie. W tej jednej chwili jak chłopak okazał słabość, czuł się bezradny bezsilny w momencie gdy życie(?), które miał chronić zgasło. Przez to właśnie chciał stać się silniejszy, by w momencie spotkania siostry móc ją chronić, a tutaj los zadrwił z niego, dając mu to co chce w najgorszym momencie. Tylko czy on na to zasłużył? Był godzien tego zaszczytu, czy to znowu zwyczajne kłamstwo, piękne kłamstwo. Niemożliwe do wykrycia. Coś w co pragnie się uwierzyć, nie widząc za grosz podstępu.

Wszystko postanowione na jedną kartę, jedyną która była wszystkim co chłopak pamiętał. obraz siebie, obraz przerażonego dzieciaka zagubionego w świecie. Chcącego jedynie chronić to co dla niego najważniejsze. Teraz jednak było inaczej, a wszystko co stało się w tym momencie było dla niego obce, zbyt ludzkie. Oddalone od jego codzienności na tyle, by poczuć lęk i przerażenie, a zaraz wypełnić się spokojem. Chcąc zrozumieć to wszystko nie mówił nic, jedynie wsłuchiwał się w głos swojej siostry, którą od lat nie widział. Co on miał w tym momencie zrobić?

- Akashi Terumi?... - powtórzył po chwili, lekko załamującym się głosem, jakby sam nie znał siebie. jednak dalej nie potrafił wykryć czemu miałby nie ufać tej kobiecie. W końcu tak bardzo chciał odnaleźć swoją siostrę, a tutaj przed nim stała kobieta, która się za nią podawała. Teraz pozostało jedynie się skupić by utrzymać obecną formę. Tylko... jak to zrobić? Trzeba się skoncentrować, a zarazem odpowiadać na pytania siostry, ale czemu akurat jej pierwsze pytanie było zarazem tym najtrudniejszym.
- Ja... sam nie wiem, nie rozumiałem tego w tamtym momencie. Coś pozwoliło mi przeżyć. Jednak ja... zrobiłem wtedy coś złego. Zabiłem go... - odparł będąc przy tym dość smutny, nie chciał zabijać ich ojca, jednak nie widział wtedy innego wyboru, coś pozwoliło mu przeżyć zamiast jego ojca. By uwolnić się od śmierci, trzeba poświęcić życie.
- Chciałem Cię odnaleźć... jednak nie dałem rady. Pamiętam las, upadłem. Po czym obudziłem się w świątyni. Mówili mi, że minęło parę dni, oraz że poza mną nie znaleźli nikogo. - dodał, po chwili chcąc naprostować co wtedy się z nim stało. Jednak unikając przy tym informacji jaka była to świątynia, nie mógł nikomu wyjawić miejsca gdzie ona się znajduje ani jak się do niej dostać.
- Ja w sumie, też mam wiele pytań, ale zbyt wiele jeszcze nie rozumiem. Jednak ty możesz się pytać o wszystko. - powiedział, tuląc przy tym swoją siostrę. Chcąc ją nieco ogrzać. Sam nie martwił się swoim zdrowiem, jednak potrafił wyczuć tą niską temperaturę, która mogłaby być szkodliwa dla jego siostry.
- A z Tobą co się stało? - zapytał, chcąc poznać chociaż część historii swojej siostry. O tym co się z nią stało. Jakim cudem udało jej się tam przeżyć samej.
- Może wejdziemy do środka? Jeszcze się pochorujesz. Jest zimno. - wypowiedział, chcąc chociaż jeszcze trochę potroszczyć się o swoją siostrę. Przez co wrócił także do swojej normalnej formy, by okryć swoją siostrę czarnym skórzanym płaszczem, który idealnie nadawał się na tą pogodę.

Teraz tylko pozostało czekać na jej decyzję co do wejścia do budynku, a przede wszystkim podnieść się z tej ziemi, z tego całego śniegu.

[Arisa Terumi]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5anLPw0Efmo[/youtube]


- Tak. Tak, chodźmy do środka, to nie miejsce na wspomnienia... - przyznała pospiesznie. Zawahała się przez chwilę, gdy zmienił formę i gdy w jej ramionach znalazł się jako dorosły, ale przyjęła płaszcz brata z uśmiechem pełnym wdzięczności. Dobrze było wiedzieć, że Akashi jest obok, że przynajmniej to w nim się nie zmieniło - o ile nie odgrywał roli, nie kłamał, to nadal miał w sobie ten pierwiastek braterskiej troski, opiekuńczości. Wciąż zależało mu na ochronie siostry, nawet jeżeli minęły lata...
Uśmiechnęła się delikatnie. Oddała kota właścicielce, odebrała klucze od swojego pokoju i zapłaciła za nocleg (jeśli zrobiła to wcześniej, to po prostu zaprowadziła Akashiego do swojego pokoju); tak czy inaczej, po jakimś czasie ona siedziała na łóżku, wciąż otulona w jego czarny niczym noc płaszcz, a on? Albo siedział na czymś, albo stał, cokolwiek zrobił, Arisa poprosiła go gestem, by usiadł przy niej. Jeśli nie widział problemu i to uczynił, to dotknęła jego twarzy, by mieć pewność...By mieć pewność, że wszystko się ułoży. Że to nie jest sen, Henge ani zdradliwe oszustwo.
Przez chwilę milczała, rozgrzewając się w ciepłym pomieszczeniu. Wszystko było wyraźne i nierzeczywiste zarazem, puste i pełne słów. Mieli tak wiele do opowiedzenia, a tak mało czasu...

- Ja uciekałam. W lesie zostałam znaleziona przez rodzinę, Makoto i Asami Terumich. Adoptowali mnie, zabrali ze sobą. Mam brata i siostrę - powiedziała cicho, nie spuszczając wzroku z Akashiego. - Co do ojca...

Znów się zawahała. Nie wiedziała, co powiedzieć. Czy powinna? Z jednej strony Akashi był tylko dzieckiem, przerażonym, bitym, zaszczutym, które myślało tylko o matce i siostrze, z drugiej zaś dokonał zbrodni. Ojcobójstwa. Ale przecież Ryuuzen, czy jak tam miał na imię, nigdy tak naprawdę nim nie był. Nie dla niej. Prawdziwy ojciec, Makoto, przynajmniej się nią opiekował. Żałował, że nie mogli odnaleźć braciszka, zresztą...nie, nie. Nie chciała do tego wracać myślami. Nie teraz. Najważniejsza była ta przeszłość spędzona w Yōgan-ryu, nie ta, którą znosiła w Ryuzaku no Taki - zapłakana, bita przez dzieci i ojca, szukająca oparcia w tych, którzy nie mogli jej go zbyt wiele dać.


- To dobra rodzina, onii-san. Zaopiekowali się mną, nie skarżyłam się. Byłam szczęśliwa. Też cię szukałam, ale...nikt nie pomagał. Sąsiedzi pochowali ciało mamy, z tego, co wiem, ale ojciec...Nie wiem, co się z nim stało, i nie chcę wiedzieć - warknęła niespodziewanie. Spojrzała na jego twarz, zaciskając pięści. - Teraz mam ciebie, matkę, Nari i Naizena. Siostrę i braci. O naszej mamie będę pamiętać. O nim oboje musimy zapomnieć. Dla naszego dobra.

Rozluźniła palce, głęboko westchnęła. Co teraz? Odwróciła wzrok od brata. Czy powinnam mu oddać ten płaszcz? On też może się rozchorować. Była na siebie zła, że nie pomyślała o czymś ciepłym do picia, że to spotkanie odebrało jej rozum. Chciała zapytać o tą świątynię, ale...Coś jej mówiło: nie teraz. Postanowiła więc zaczekać z tym pytaniem na przyszłość. Na czas, kiedy będą prawdziwie wolni i...


- Zamówię nam sake. Chcesz? - spytała ciepło, miękko. - I pytaj, o co chcesz. Z nas dwojga to ty jesteś starszy, bracie. Ty pierwszy.

[Akashi]

Plan długo terminowy w końcu został zrealizowany, a odnalezienie siostry stało się faktem, które nie powinno przemijać. Niech już tak zostanie i ten z celów życiowych niech zostanie faktem. Spokój, w końcu można oswoić się z tą informacją i dać się ponieść emocją. W sumie to trochę trudne i niezbyt zrozumiałe, ale chociaż miał kogoś kogo mógł nazwać rodziną i to taką prawdziwą, a nie fałszywą, jedynie w wierze, która już mu pokazała że jest jedynie dobra kiedy sprzyja to jej interesom.

Tylko jak to wszystko na wyglądać? Przecież nie może zabrać jej tam gdzie się wychował, przecież zostałaby zabita, a on sam raczej nie zostanie przyjęty do jej społeczności. Czemu zawsze muszą powstawać nowe problemy, które niezbyt wszystko ułatwiają. Trzeba będzie to jakoś rozwiązać, ale jeszcze nie czas na to. Przyjdzie na to odpowiednia pora.

Przynajmniej jego siostra go wysłuchała i miał nadzieje, że zrozumie wszystko. To, że dokonał morderstwa i to nie jednego. Ważne, że to pierwsze było w jakiś sposób usprawiedliwione. Teraz mógł wejść z siostrą do środka, zostawiając wilczycę przed wejściem, ale zabierając ze sobą swą dziwaczną broń, która postanowił oprzeć o ścianę pokoju, a samemu usiadł obok siostry, tam gdzie ona zaproponowała.
- Rozumiem, przynajmniej ty trafiłaś na dobrych ludzi, którzy się Tobą zaopiekowali. Kiedyś będę musiał im za to podziękować. - powiedział, z uśmiechem na ustach, głaszcząc lekko przy tym siostrę. By poczuła się chociaż trochę bardziej kochana przez niego.
- Ja nie miałem raczej aż tak wiele szczęścia. To czego mnie nauczono jest przydatne, w tym czym zajmuję się obecnie. Twój braciszek został najemnym shinobim. - dodał, chcąc lekko pochwalić się tym, że jakoś radzi sobie w życiu. Przez co chciał odjąć siostrze nieco zmartwień o jego bezpieczeństwo. Teraz pozostało jedynie delektować się czasem, który mieli dla siebie w tej chwili i wymienić się chociaż odrobioną informacji.
Samo sake średnio przemawiało za chłopakiem, raczej mogłoby to się źle skończyć biorąc pod uwagę, że samemu nie jest w stanie się zbytnio upić. Jednak co do zadawania pytań, także nie był zbytnio prędki. Pozostało mu zadać jej tylko parę.
- A właściwie, co ty tutaj robisz? Na obszarze, w którym toczy się wojna? Też zostałaś shinobi? - zapytał się. W sumie to dla niego było najważniejsze. Nie chciał martwić się o bezpieczeństwo siostry bardziej niż jest to potrzebne, a powątpiewał, że ona posiada taki sam dar jak on.
Teraz zostało coś na koniec, co powinien wyznać właśnie w tym momencie.
- Ja wtedy, przeżyłem tylko z jednego powodu. Przez to, że zabiłem. Żyję tylko dlatego, że zabiłem. Dostąpiłem czegoś w rodzaju daru. Stałem się praktycznie nieśmiertelny. Moje rany goją się natychmiastowo. Jednak by to działało muszę zabijać. Życie za życie. Śmierć za śmierć. - powiedział chcąc jej wszystko naprostować, jakim cudem on żyje, a jeżeli jego siostra chciała dowodów, postanowił jej to pokazać w praktyce rozcinając swoją skórę.
- Wiem, że to trudne i nie jestem w stanie Cię zmusić byś mi zaufała. Zostawię Cię w tym momencie, a moja wilczyca pomoże Ci mnie w razie czego odnaleźć, a jak nie to samemu się tu zjawię w niedługim czasie. - powiedział, nawet nie pozwalając siostrze dojść do głosu. Pośpiesznie zabrał swój płaszcz, a następnie umocował na plecach swoją broń, rozcinając prawie przy tym ściany niedużego pomieszczenia. Wielkie i nieporęczne, ale zabójczo skuteczne.
- Zawsze Cię kochałem i będę. - powiedział na pożegnanie, powoli wychodząc z jej pokoju. Niech odpocznie by mogła to wszytko zrozumieć, a sam chłopak tak samo potrzebował czasu by to wszystko pojąć i przy tym nie zwariować.

z/t

[Arisa Terumi]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5anLPw0Efmo[/youtube]

- Mieszkamy w Yōgan-ryū. Matka nazywa się Asami Sanjin, gdybyś...no, chciał podziękować - poinformowała Arisa, podnosząc wzrok na Akashiego. Wzdrygnęła się; mimo wszystko było tu dość chłodno. Słuchała słów brata uważnie, bo każde słowo, każda fraza, miała tu bardzo duże znaczenie. Minuty płynące od chwili, gdy się ujrzeli po raz pierwszy, śnieg, zima, czas...wszystko było częścią układanki. Wiecznych puzzli, które coś sobą przedstawiały. Jakiś niewyraźny obraz, tylko jaki? Dla dwudziestoletniej Sanjin sytuacja wyglądała tak, jakby oglądała stare rysunki, sceny z opowieści, nie umiejąc przewidzieć końca. Akashi był przyjazny, kochający jak niegdyś, a zarazem stanowił wyzwanie. Tajemnicę. Czym był ten...kult, który go wychowywał? W jakiego boga wierzył? Jakie wartości przekazał jej bratu? Tego Arisa nie wiedziała - i raczej nie miała się dowiedzieć, chyba że...

Akashi mówił dalej, wyjaśniał, a osłupienie dziewczyny powoli przestawało mieć granice. Profesja, którą się zajmował, nie była czymś dziwnym, zważywszy na rzeczywistość, ale...Nieśmiertelność? Wieczne życie? Powstanie przez śmierć do wieczności? W domu w Ryuzaku nie było bogów. Matka czasami wezwała, znów poobijana i zmęczona, Amaterasu na pomoc, czasem ich przeklęła za swój los, ale to było wszystko. Nie było tam ołtarzy, sfery sacrum, modlitw, nie było niczego, co uważa się za święte - byli, bo mieli na to jakieś marne pieniądze, zdychali, bo taki był los ludzi. Za to w domu w Yōgan? Odwrotnie. Pobożność, uczestniczenie w nabożeństwach w świątyni, wspomnienia matki, której kuzynka przez jakiś czas służyła jako miko w świątyni, modlitwy wypowiadane o zmroku w cieniach padających od drzew - jednym słowem, religia, ale też codzienność ludzka. A teraz nagle okazywało się, że po tych wszystkich latach Arisa Terumi miała nieśmiertelnego, silnego brata, który nigdy nie zazna problemów starości, siwych włosów, choroby...Nie zdołała stłumić okrzyku zgrozy i zdumienia, gdy rozciął sobie skórę, a rana zasklepiła się szybciej, niż wymieniłaby wszystkich nieśmiertelnych bogów. Teraz zrozumiała, co wytworzyło między nimi taką...przepaść. On był bogiem.
Ona tylko ludzkim śmieciem.

- A-Akashi! - krzyknęła, drżąc z wrażenia. Słowa cisnęły się jej na usta galopem, pospieszne jak uciekinierzy, ale z jakiegoś powodu nie powiedziała nic więcej. Dlaczego?
Być może w ostatniej chwili była zbyt...dumna?
On oczekiwał odpowiedzi. Więc musiała mu powiedzieć jeszcze to.

- ...tak. Też zostałam kunoichi. Poszukam sobie pracy - wymamrotała. A kiedy powiedział "zawsze cię kochałem i będę", po jej policzkach znów pociekły łzy. Nie odważyła się nic powiedzieć, protestować, może dlatego, że Akashi miał rację - i po prostu potrzebowała czasu?

Spędziła w ryoukanie cały następny dzień i noc; trzeciego dnia uznała, że dość tych szamotanin. Dość myślenia, dość zatruwania się strachem, wspomnieniami, irracjonalną obawą, że przez swą wielkość Akashi tak naprawdę dawno już przestał ją kochać - bo po co zauważać marną, tak słabą istotę, której daleko do akceptacji zabijania, takiego...jak to?

Co ma być, to będzie.

Razem z nią z pokoju wyszła wilczyca - czarna, futrzasta, puchata i na swój sposób jej oddana, którą Arisa postanowiła nazwać Yume.
Marzeniem - bo w końcu, jakby nie było, spełniła swoje pragnienia.
Wychodząc, ani razu nie obejrzała się za siebie.

__________________________________________________
ZT razem z wilczycą Yume

[Hikari]

Odchodząc spod szpitala prawdę mówiąc czuł też niepokój. Otwieranie się tworzyło pewną lukę, przed którą zazwyczaj się wzbraniał. Dopuścił parę osób do siebie, w pewnym chociaż sensie. Żadna od dawna nie zbliżała się tak blisko jak Inoshi, ale tylko w znaczeniu mocy więzi. Nic sobie już nie myślcie, żadnych takich. Po prostu nie posiada dłuższych znajomości od dawien dawna, zazwyczaj tylko przelotne. Dziwne to było, ale postanowił to przemyśleć z jeszcze butelką sake i dobrym posiłkiem. Może ktoś się przysiądzie, albo usłyszy w tłumie jakąś dobrą historię. Możliwości jest wiele, ale efekt ten sam. Skończy w stanie mocnego upojenia, a potem pójdzie spać.
Wskazano mu stolik dla dwojga, nawet jak siedział samotnie. Praktycznie zawsze tak się działo, czy to przypadek? A może tym razem znowu ma się ktoś pojawić znikąd i usiąść naprzeciw z swoim posiłkiem? Tak z względu na brak miejsc, bo tłumy były spore. Wyjątkowo się to nie zdarzyło i mógł wypić alkohol w samotności. Było to najlepszym rozwiązaniem, masa myśli chodziła Terumiemu po głowie. Wypił pierwszą czarkę i lekko odprężył się na krześle zastanawiając się nad wszystkimi relacjami tworzącymi ostatnio. Było to dość przyjemne, ale również czasochłonne. Z tego względu po raz kolejny uczestniczy w wojnie poza rejonami swojej prowincji i nie poświęca uwagi konfliktowi domowemu. Wiele raczej się tam nie zmieni skoro to już dziesiątki lat tak się kłócą dwie gałęzie. Jebać to.
Przyśpieszył tempo opróżniania butelki i zanim przyniesiono Hikariemu posiłek ubyło jej prawię połowę. Czuł w głowie lekkie kręcenie świata dookoła, ale to przez pusty żołądek. Wraz z wrzuceniem czegoś na ząb poczuł w sobie drugą siłę do skończenia alkoholu. Tutaj już w myślach zastanawiał się jakie dokładnie książki wziął z sobą z domu. Parę tylko najcenniejszych egzemplarzy, w tym także dziennik ojca specjalnie spisany własnoręcznie z największym skrótem ich większości. Było to podzielone na trzy części, widać, że się napracował jak wół. Początkowo może widział w papierze jakieś emocje, ale obecnie był on niezwykle pusty. Nim się zorientował jego zamówienie się w pełni skończyło. Zarówno jakieś mięso z dodatkami jak i sake. Zapłacił za to i udał się chwiejnym krokiem do zarezerwowanego wcześniej pokoju na czas wojny, gdzie składował swoje rzeczy i mógł się przespać. Wstał o poranku, zgodnie z zwyczajem. Lekko ściśnięty żołądek dokuczał, ale Yogańczyk nie poddał się i po ubraniu się oraz porannych potrzebach wyruszył na pole treningowe, gdzie wyciszy swój umysł. Oczywiście zabrał z sobą też potrzebne rzeczy wszystkie.

Z/T ---> Pole Treningowe

[Meijin]

Chłopak szybko oddalił się od tego przeklętego portu. Co prawda nie biegł, bo to mogłoby być podejrzane, po prostu szedł bardzo szybko. Chciał być jak najdalej od oczu innych ludzi, czuł, że zaraz wydarzy się coś złego... W końcu znalazł się w jakiejś bocznej uliczce, zgiął się i po prostu puścił pawia. Jego żołądek potrzebował chwili, aby dojść do siebie, ale wtedy do chłopaka dotarło, że pierwszy raz w życiu widział trupa, że pierwszy raz doświadczył śmierci osoby, z którą chwilę wcześniej rozmawiał. Niestety, to wywołało kolejną falę wymiotów. Po kilku minutach chłopak miał w końcu spokój. Wyprostował się, zrobił kilka kroków w stronę jakiejś ściany i oparł się o nią. Nie ustał tak zbyt długo, jego nogi załamały się i chłopak wylądował tyłkiem na ziemi. Siedział, cały blady, w milczeniu, kontemplując to wydarzenie. Sam nie wiedział ile czasu tam spędził, po prostu wpatrując się w jeden punkt, ale z pół godziny minęło spokojnie. Meijin wziął głęboki oddech i powoli zaczął wstawać. -To się zdarza. Krew to normalna rzecz w świecie ninja... Trupy też. Tak. Trupy też. Chłopak mamrotał do siebie, próbując się przekonać, że to po prostu się zdarza. W końcu jednak ruszył w stronę Ryokanu, może tam znajdzie ukojenie.

Znalazłszy się ponownie na głównej drodze, do Meijina dotarło, że jest okropnie spragniony, a do tego boli go gardło. Wyciągnął więc swoją manierkę i łapczywie wychylił jej zawartość. Część wody wylała się na jego policzki, ale nie przejmował się tym. Ruszył przed siebie, po drodze napełniając manierkę na nowo. Po tym wszystkim gotowy był, aby oddać się "relaksowi". Chłopak przekroczył próg Ryokanu i usiadł w pierwszym, lepszym wolnym miejscu. Nie był głodny, po prostu chciał się napić jakiegoś herbacianego naparu, pobawić się z kotkami, no dać swoim skołatanym myślom odpocząć.
Kiedy już się "nabawił" i napił, a zajęło mu to z godzinkę, to chłopak wyciąga drugą z pustych kartek, które pozostały mu od... Pomachał głową, chciał wyrzucić to wspomnienie z głowy. Nie udało się. Meijin szybko wyciągnął pędzel i atrament i zaczął malować kotka, który z nim siedział. Robił to wyjątkowo powoli. Dbał o każdy detal. Tylko pogrążenie się w sztuce pozwoli mu zapomnieć, zagłuszyć winę.

[Meijin]

Najzwyklejsze malowanie na kartce jakichś zniekształconych kotków, nie było w stanie ukoić skołatanych myśli chłopaka. Pomimo uporczywego skupiania się na stawianiu kresek, jego umysł i tak przypominał sobie ten makabryczny widok. Leżące na ziemi ciało i krew. Meijin zamknął oczy, a następnie przetarł dłońmi swoją twarz. -Im bardziej chcę zapomnieć, tym intensywniej do tego wracam. Wyszeptał do siebie i nagle go oświeciło. -No tak. Wystarczy to zaakceptować i żyć normalnie, a wtedy wszystko się ułoży. Przecież to nie była sytuacja, podczas której miałbym jakiś wielki wpływ na rozwój sytuacji... Ta prozaiczna myśl pozwoliła chłopakowi przestać się skupiać na zapominaniu. Jednak liczył, że w końcu mózg sam zapomni, aby do tego doszło chłopak musiał zrobić coś, co sprawi mu radość, a jednocześnie zajmie jego myśli. Tutaj na ratunek przyszło kocie towarzystwo, pozwoliło ono chłopakowi na pierwszą od kilku godzin, chwilę relaksu. Meijin siedział, koty mruczały, a czas mijał.

Saimin nie różniło się zbytnio od Kotei. Ot, wioska jak wioska, te same udogodnienia, ludzie z wyglądu podobni, może mówili troszkę inaczej, ale na tyle podobnie, że dało się ich zrozumieć. Klimat może nie był taki sam, ale przystosowanie się do niego nie stanowiło problemu. Jednak coś sprawiało, że chłopak czuł się tutaj lepiej, bezpieczniej(mimo tego, że de facto przy nim dokonano morderstwa). Nie czuł się gorszy od mieszkańców okolicy, nikt go nie znał, a więc też nikt go nie oceniał. Meijin mógł być sobą. Z tego też powodu dużo czasu spędzał nie tylko na spacerowaniu i obserwowaniu, ale także na malowaniu. Po prostu siadał na ulicy, prosił ludzi o atrament i coś na czym mógłby malować, a potem tworzył im jakiś obraz, czy to portret, czy to krajobraz, czy też jakieś zwierzątka. Raz nawet pozwolił sobie na namalowanie czegoś całkowicie pozbawionego sensu. Wiele dziwnych kresek, niektóre pola zamalowane, inne nie. Nie podobało mu się to, więc oddał obraz bez żalu, ale "patron" był zachwycony. Gdyby tylko Meijin wiedział, że za tysiąc lat takie obrazy będą warte fortunę...

Jego czas spędzony w osadzie rodu Yamanaka charakteryzowało to, że często wracał do Ryokanu, lubił tutaj siedzieć. Towarzystwo kotów w połączeniu z herbatą relaksowało go wyjątkowo skutecznie. Tak też było dzisiejszego dnia. Chłopak wszedł do środka, wszystko było tak jak wtedy kiedy przyszedł za pierwszym razem. Ale on zmienił się bardzo. Prawie już zapomniał o tym wszystkim, a i czuł się tutaj coraz pewniej.
Chłopak spędził w Ryokanie z dobre dwie godziny, a następnie wyszedł poszukać dla siebie miejsca.

z/t

[Yami]

Misja Rangi B
Inoshi
3/45

Nikt jej nie odprawił. Nie było w domu tego dnia nikogo poza nią. Nie zostawiła za sobą również żadnej wiadomości. Młoda Kunoichi wyczuła okazję na zyskanie szacunku a także zajęcie się sobą. Opuściła domostwo. Jedyne co pozostało to puste ściany oraz stare meble, które widziały jak kiedyś dorastała.
Ulice jak to każdego dnia, tętniły życiem. Gwar oraz dobry humor mieszkańców była już rutyną dla najemników, którzy lubowali się w szybkim zysku, tanim piwie oraz pięknych kobietach. Czy tak jednak mogła postrzegać świat młoda dziewczyna, która w tak młodym ciele trzymała wiele gorzkich wspomnień?
Drzwi do przytulnego i pełnego ciepłych wspomnień zakątku rozwarły się. W środku znajdowała się zacna klientela, która jak to każdy biesiadnik w rozmowach piła swoje ulubione trunki. Również i właściciel siedząc za ladą rozmawiał z kędzierzawym brunetem, który mógł mieć z dwadzieścia pięć wiosen.
Inoshi podążyła wzrokiem po każdym stoliku. Uznała, że jeśli ktoś zbiera ludzi to musi się wyróżniać oraz być na widoku. Jak przecież inaczej zebrać drużynę, która wyruszyłaby do wnętrza podziemi? Siedząc w kole z nieznajomymi rozmawiając o pierścionku dla narzeczonej? Przyjaciele prędzej będą go chcieli zniszczyć we wnętrzu góry niż oddać druha na zmarnowanie.
Kunoichi nie musiała się martwić co robić dalej albowiem w kącie Ryokanu znalazła jeden odróżniający się zawartością stolik. Zamiast znacznej ilości kufli dostrzegła rozłożone zwoje oraz sędziwego mężczyznę. Siwe włosy sięgały mu do barków, zaś pełna zmarszczek twarz wyrażała głębokie skupienie.
Gdy tylko ta się do niego zbliżyła podniósł na chwilę wzrok. Widząc buzię o ładnej cerze szybko wrócił do swoich pism.
- Dziękuję ale jeszcze mam herbaty dziecko.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 388 - Lato -

---

[/color][/b] " Herbata " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=O1C8UAXJiuo[/youtube] Wkroczyła do środka. Znała to miejsce nie od dziś. Zastanawiała się czy dalej kręcą się tutaj te wszystkie koty posiadane przez właścicieli. Odruchowo wręcz rozejrzała się w poszukiwaniu właśnie nich. Czy je dostrzegła - czy też nie - musiała wrócić do swojego celu. Poszukiwania tego kogoś o kim zdarzyło się jej coś usłyszeć. Nie robiła tego po to by zyskać szacunek - ten czas i te pragnienia dawno minęły. Czuła się zbyt niedoceniona by robić to tylko dla samej wioski. Nawet jeżeli czyniła to właśnie dla niej, czy dla krainy - miało to miejsce całkowicie podświadomie, przed nią rysował się całkiem inny obraz tych poczynań. Możliwe, że jedynie napędzała ją ciekawość i chęć uprzedzenia innych, ten jeden raz być pierwszą, lepszą, ponad innymi.

Bywalcy - jak zawsze byli stali. Kilka twarzy rozpoznała od razu, nie chodziło jej o nich, dlatego skinęła głową na przywitanie i zajęła się sobą. Nie zależało jej na zawracaniu czyjejś głowy, lub marnowaniu czasu, byli zajęci, niech tak pozostanie. Zwłaszcza, że od zawsze czuła się tutaj gorsza, liczne lata tego nie zmieniły, rany które zdobyła w trakcie wojny tylko sprawiły, że wycofała się bardziej, o ile jeszcze kiedyś " próbowała " to teraz ten okres był od dawna zamkniętym rozdziałem.

Nie myliła się, przesiadującym przy jednym ze stolików mężczyzna odróżniał się od pozostałych bywalców - jego nie znała, a to już coś. Siedział zakopany w swoich zwojach. Słyszała, że ten którego szukała był osobą światłą pod względem wiedzy, dlatego obstawiła, że to właśnie on - osobnik który bada te ruiny i jaskinie o której plotki nie ustają. — Chyba jest zamyślony — Stwierdziła zarazem powoli zbliżając się do jego stolika. Ubrana była jak zwykle, choć miecza na plecach brakowało, nic w tym dziwnego bo z takim uzbrojeniem nie chodzi się do restauracji. Przyjrzał się jej, już szykowała się by coś powiedzieć gdy ten ją uprzedził. — Ja się chętnie napije — Odpowiedziała całkiem zwyczajnie z akcentem tutejszym, choć pozbawionym entuzjazmu, ostatnio ciężko było jej o niego. Choć wcale nie poczuła się urażona tym jak się do niej zwrócono. — Nie obawiasz się, że pozalewasz sobie zwoje? Są zapewne bardzo drogie i... I zawierają jakąś historie. Podobno ostatnio pojawił się materiał na nowe zapiski... Mam racje? Mogę? — Zapytała wskazując zabandażowaną dłonią miejsce na przeciwko starca. Przysiadła się z drugiej strony oczekując na jego ruch.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Yami]

Misja Rangi B
Inoshi
5/45

Dziewczyna, która została uznana za pracowniczkę Ryokanu nie odeszła od stolika. Pozostała przy nim. Miała jeszcze tupet zajmować głowę starszej osoby zajętej swoimi sprawami. Ktoś mógłby uznać, że w tej wypowiedzi brakowało kultury. Tym kimś okazał się być siwy mężczyzna, który wyraźnie wzdrygnął się na słowa młodej dziewczyny. Jego oczy wskazywały na zaskoczenie, podobnie lekko otwarte usta.
- Nie ma czasu na zabawy, pracu... - przerwał jednak kiedy Inoshi kontynuowała swoje wypowiedzi. Wypowiedzi wskazujące na odrobinkę chęci poznania historii i szacunku do dokumentów. - Młode ciało, młody duch i chętne poznania historii? Siadaj dziecko siadaj. - Mężczyzna odsunął trochę dokumenty robiąc jej miejsce na swój napitek, którego jednak nie miała. Widać było, że w oku zapalił się płomień, światło ekscytacji. Widział już w młodej dziewczynie osobę do pogaduszek historycznych.
- Skoro tu przyszłaś do starego mężczyzny zapewne wiesz o nowym odkryciu. Nowa grota w ruinach starego posterunku. Posterunku zbudowanego na potrzeby pierwszej z wielkich wojen, której początkiem była śmierć wielkiego przywódcy klanu Senju Osumo. Wtedy to ludzie klanu Uchiha, którzy odwiecznie byli w zwadzie postanowili wykorzystać spadek morale wśród Senjów. Po przygotowaniach które trwały cztery lata wojna wybuchła. Ród Inuzuka który wspierał Uchihów w konflikcie graniczył od południa z tymi ziemiami. Zamieszkali je ludzie obawiając się przed możliwym atakiem po pokonaniu osłabłego rodu Senjów postanowili pobudować posterunek. Nie był to jednak drewniany budynek. Była to solidna konstrukcja wykonana z kamienia. Kiedy szala wojny zaczęła przechylać się na korzyść klanu Senju, wówczas w poszukiwaniu dodatkowych funduszy Inuzuki postanowili rozgrabić północne, niezajęte rejony. Wówczas doszło do walk, zaś posterunek okazał się być powodem dla którego udało się odepchnąć siły najeźdźcy. Zostały z niego jednak tylko ruiny. Nie ma żadnych zapisków aby znajdowały się tam jakieś podziemia dlatego ciekaw jestem dokąd prowadzi nowo znaleziona grota. Całkiem możliwe, że jest to ukryte przejście, które miało pozwolić umknąć podczas przegranej bądź dodatkowy magazyn, gdzie znaleźć można znaleźć dokumenty tamtych lat. Jednak ostatnia ekspedycja nie powróciła. Jeśli rzeczywiście ciągnął się pod ziemią korytarze to albo mogą prowadzić do innych prowincji, bądź czai się tam coś niebezpiecznego...
Mężczyzna odpłyną..

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 388 - Lato -

---

[/color][/b] " Herbata " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=O1C8UAXJiuo[/youtube] Starzec był rzeczywiście tym osobnikiem którego poszukiwała - nie było ku temu najmniejszej wątpliwości. Blondynka więc zaproszona przysiadła się do stolika, dostrzegając jak robi jej miejsce po przeciwnej stronie, skinęła zabandażowaną ręką w kierunku baru i pokazała standardową japońską jedynkę. — Wody — odezwała się w tej samej chwili spoglądając w stronę baru. Skoro już zasiadła z zamiarem rozmowy, dobrze by było się czegoś napić, choćby wody, ironicznie - najtańszego trunku w tym lokalu.

Już od pierwszej chwili gdy zaczął mówić zastanawiała się jakim człowiekiem jest ten starzec i czego oczekuje od swojego być może - nowego odkrycia. Zapisać się w kartach historii jako odkrywca? Znaleźć skarb mogący spłacić jakiś dług? Czy z czystej, niepohamowanej pasji... Z tym ostatnim warto dodać, byłaby to bardzo niebezpieczna pasja, bo miejsce takie jak to, lubią rodzić dramaty i tragedie i nie mowa tylko o zapomnianych ruinach, a o Karmazynowych szczytach ogólnie. Inoshi doświadczyła już wszystkiego, czego tylko mogła, zarówno w ramach bycia kobietą ze szczytów jak i zwyczajnej części ludzi, bycia ludźmi. Wracając do niej, zaczęła się zasłuchiwać w historii z dawnych lat którą opowiadał mężczyzna. To o czym mówił, rzeczywiście tak jak przypuszczała, było historią z przed wielu, wielu lat. — Naprawdę Inuzuka grabili te ziemie? Myślałam, że nigdy nie mieli tutaj żadnego interesu — Inoshi zdziwiła się, nie znała tych historii aż tak dobrze a jedyny kontakt z tym rodem miała podczas swoich podróży, kilka lat temu. Nie było go zbyt wiele, lecz od zawsze sądziła, że te rodziny nie mają powodów by stawiać się tutaj - i nigdy nie miały - a tutaj takie zaskoczenie, jeśli to co mówił rzeczywiście było prawdą, a nie tylko historią napisaną przez zwycięzce. — A więc nie ma wzmianek o tej grocie z tamtych czasów? Myślisz, że to coś jeszcze starszego? —

Inoshi zamyśliła się i zakryła lekko jedną z dłoni usta w wyraźnym geście zadumy. Mowa o ruinach, o nich wiadomo było od dawna, lecz grota? Ona pojawiła się dopiero teraz, blondynka miała wiele pytań co do faktycznego istnienia takiego miejsca — A co jeśli powstała dużo później w wyniku czyjejś pracy? Myślisz, że można to ocenić będąc już na miejscu? Ci ostatni, którzy wyruszyli, wiedzieli coś więcej skoro odważyli się na tak śmiały ruch? — Musieli, jaka istniała szansa, że ruszyli zupełnie bez wiedzy i przygotowania? Jaka była na to szansa, że rzeczywiście zbadali każdą możliwą poszlakę na powierzchni nim udali się na tą wyprawę? — Wiadomo ilu ich było i jak byli przygotowani? — Jeżeli naprawdę staruszek miał chęci i jakiś plan... Możliwe, że to dobry moment by się tym podzielić, jeśli jego aspiracje sięgają tak wysoko.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Yami]

Misja Rangi B
Inoshi
7/45

Jedna z osób rzeczywiście zajmująca się obsługą klienta podała Inoshi wody w drewnianym kubeczku. Skinęła i udała się z powrotem obsługiwać pozostałą klientelę. W tym czasie mężczyzna kontynuował swoją opowieść o zamierzchłych czasach. W całej historii jednak coś nie pasowało dziewczynie, mianowicie brak wzmianki o grocie a jedynie przypuszczenia mężczyzny. Był to wystarczający powód aby zadać na jej temat pytanie. Tak samo jak zagłębiać się w temat poprzedniej wyprawy.
Mężczyzna z wyraźnym zaskoczeniem wysłuchał zdawać by się mogło bardzo interesującej teorii.
- W dokumentach nie znajduje się, żadna informacja dotycząca samej groty. Wątpię aby istniała wcześniej. Budowa posterunku z całą pewnością pozwoliłaby ją odnaleźć, wszak do jej tworzenia oddelegowano całkiem sporą liczbę robotników. Jeśliś pytasz się czy może być to nowy twór... bardzo możliwe. Po co jednak ktoś miałby tracić czas na coś takiego. Ruiny może nie są bardzo popularnym miejscem ale często ktoś przez nie się przewija, jeśli ktoś chciał mieć choć trochę prywatności, nie wiem czy miało by to sens. Z drugiej strony jeśli ktoś szukał skarbów to wymagałoby to znacznie więcej pracy i to bardzo wątpliwym kosztem.
Mężczyzna sięgnął ręką po swój drewniany kubek. Nie unosiła się nad nim para a więc trunek odleżał swoje. Upił łyk i spojrzał podejrzliwie na młodą dziewczynę.
- Podobnież szóstka wraz z mym druhem z młodych lat kiedyśmy to zagłębiali się w księgach Wielkiej Biblioteki. Nie jestem w stanie powiedzieć co każdy z nich potrafił. -Mężczyzna przerwał. - Dziecko, czemu akurat ta kwestia cię interesuje? Nie mów mi tylko, że chcesz się tam udać? To niebezpieczne narażać się w tak młodym wieku.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 388 - Lato -

---

[/color][/b] " Herbata " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=O1C8UAXJiuo[/youtube] Obsługa miała co robić, zarówno historyk jak i Inoshi nie byli tutaj jedynymi ludźmi wymagającymi ich, choć z ich strony niewielkiej, ale zawsze atencji. Każdy prowadzący interes musiał zdawać sobie z tego sprawę, na szczęście ci którzy prowadzili ten biznes zawsze, jakoś sobie radzili. Cała rozmowa ze strony Inoshi opierała się na braku wiedzy i prostych założeniach na podstawie których, być może niedługo, wysnute zostaną faktyczne wnioski mogące wnieść coś do sprawy.

Inoshi miała swoje teorie - zawsze snuła domysły, choć te obecne wydawały się dosyć prawdopodobne. Należało jednak sprawdzić czy grotę wykonał człowiek, czy może coś innego. Najlepiej byłoby poruszyć sprawę okolicy i podpytać tam odnośnie grupek bandytów i kierunków z których nadchodzili, a bandyci to w Soso rzadki widok był o czym wiedział chyba każdy — To może być grota bandytów, skoro powstała później, to bardzo możliwe, że tacy ją stworzyli. Hmm, ale bandyci tutaj? To dosyć nietypowy widok. Zapewne od dawna ich już nie ma. Jak myślisz? Czy w tamtej okolicy mieszka ktoś jeszcze? Ktoś mogący powiedzieć więcej o... Faktycznej okolicy, tak ludowo. — Jeżeli urzędowali tam jacyś bandyci, ludzie mogli o nich wiedzieć, nawet jeśli nie ludzie, to o czymś co mogło stworzyć taki krater. Możliwe nawet, że jakiś użytkownik żywiołu ziemi stworzył coś takiego, wciąż pozostawało jednak pytanie - po co?

— No właśnie, ktoś się tam przewija, możliwe, że jedna z tych osób to zrobiła. Shinobi są różni... Możliwe, że któryś z nich sobie to miejsce upatrzył. Może wiedział coś, czego my nie wiemy i już go tam nie ma — Mówiła lekko ciągnąc dalej temat. Napiła się wody przyglądając się reakcjom starca. Musiała ocenić czy rzeczywiście jest zainteresowany tym tematem, czy może tylko sam czeka na kogoś do kogo będzie mógł się przyłączyć. Plotki mówiły, że szukał ludzi chętnych do pomocy, lecz plotki zawsze mogły się mylić. — Szóstka? — Zapytała, nie była zaskoczona, lecz to było już kilka osób które faktycznie mogły czegoś dokonać. — Wielkiej biblioteki? Chyba o niej nie słyszałam... — Wielka biblioteka, nie wiedziała nic o takim miejscu, chociaż bardzo możliwe, że znała ją pod inną nazwą. — A nie zależy ci na znalezieniu przyjaciela? — Częściowo zignorowała przytyk co do swojego wieku i narażania się, skoro zebrano jeden zespół, można zebrać i drugi. Sama na pewno tam nie pójdzie — Zebrano jeden zespół, można zebrać i drugi. Ludzie mówili, że właśnie to robisz. - Nie wiem co tam znajdziemy, ale może to być warte tego zachodu, zwłaszcza jeśli nie wrócili, to oznacza, że coś tam wciąż jest. — Ponownie napiła się wody. Trochę zbyt dużo tego mówienia i poszukiwała wzrokiem odpowiedzi, zarówno pobieżnie patrząc na papiery jak i na to co ma przy sobie starzec, odpowiedzi na to skąd ta cała troska

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Yami]

Misja Rangi B
Inoshi
9/45

Mężczyzna wyciągnął się do tyłu opierając się tym samym plecami o drewnianą ścianę. Dłonie splótł na klatce piersiowej i przez chwilę zastanawiał się nad postawionymi przez młodą dziewczynę pytaniami. Nastała długa cisza, która wynikała przez analizę użytych słów i zwrotów.
- Jeśliś szukasz osoby obeznanej w tych rejonach... to ze znanego mi kręgu jest jedynie ten, który udał się na zbadanie tej sprawy, a który pozostał zaginiony. W kwestii domniemań... równie dobrze można postawić dowolną teoryję. Bez jej potwierdzenia będzie właśnie nią. - kolejna przerwa również chwilę trwała zaś na twarzy starca pojawił się grymas niezadowolenia - Wielka Biblioteka Kami no Hikage, choć teraz pewnikiem już tylko ruiny jej ostały. Gdyby nie zaginięcie druha nie przybyłbym tutaj w najbliższym czasie. Tak więc proszę o chwilę pomyślunku nim głośno będziesz zadawała tego typu implikujące pytania. Brak w nich taktu - mężczyzna westchnął - brak młodym ogłady, choroba każdego pokolenia.
Mężczyzna podniósł się z miejsca. Był to ruch powolny wskazujący na lata mężczyzny.
- Owszem szukam lecz do tej pory nikt się nie zgłosił. Wnioskując po uporze i natłok pytań a także użyty zwrot "znajdziemy" rozumiem, że chcesz dołączyć do grupy. Na ten moment jednak nie ma poza tobą nikogo, zaś ja też mam swoje lata i byłbym jedynie kulą u nogi. Może ktoś się zgłosi na dniach, choć z każdym upływającym dniem szansa, że tamci wrócą cali spada. Sam wątpię abym mógł jeszcze spotkać starego przyjaciela.
Twarz mężczyzny wyrażały głęboki smutek i żal.