Szpital

[Ario]

Arata Kunisaku

Arata wchodząc stając przed schodami, prowadzącymi w górę świątyni zaczęła przyglądać się marionetkom, które były zdeformowane. Raczej nie robiło się takich lalek tylko po to by kogoś przestraszyć. Wszystko powinno mieć swój sens, być dobrze wyważone i ułożone. Jednak to były jakieś...abstrakcje. Mgła rozstąpiła się na tyle, że można było więcej dostrzec. Kobieta odetchnęła. Nic tak nie stwarzało zagrożenia jak fakt, że można zostać zaskoczonym. To ona zaskakiwała, a nie ją.

Gdy usłyszała klekot, odwróciła się za siebie. Wiedziała, co to oznacza. Nie dość, że były uwięzione, to dodatkowo wszystko co zniknęło z osady, właśnie się pojawiło. Nadchodziło najcięższe wyzwanie. Nie było szans w takich warunkach złapać jedną z nich, musiała pozbyć się ich masowo. Nie da rady jedną marionetką...a nie jest to dobrym pomysłem walczyć na więcej, stojąc na schodach. Było za wąsko. Musiała użyć czegoś innego.

Porozumiewawczo spojrzała na Saori.
- Biegiem, na górę. Wpuśćmy je na schody. - powiedziała, po czy zamierzała wbiegać po schodach na górę, kontrolując czy za nimi marionetki będą wchodziły po schodach. Jeżeli tak, to czeka na tyle, by zgromadziło się ich trochę. Miała plan.

W charakterystyczny sposób znowu wyprostowałaby rękę.

Owca → Wół → Małpa.

Następnie Arata miała zamknąć oczy. Poczuć, jak przyjemne uczucie elektryczności przewodzi po jej ciele. Ona była przewodnikiem. Ona była kontrolą.

Po czym miała zamachnąć się wolną dłonią i wystrzelić potężnym piorunem w kierunku zbliżającego się zagrożenia. Jeżeli zagrożenie nadal nadciąga - broniłaby się marionetką, cały czas będąc czujna na lalki, które były na schodach.

Nazwa

Raiton: Ibuki

Ranga

S

Pieczęci

Owca → Wół → Małpa

Zasięg Max.

25 metrów promień (50 na tafli wody)

Koszt

C: 50% | B: 40% | A: 30% | S: 20% | S+: 10%

Statystyki

Siła

205

Szybkość

210

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Porażenie III

Opis Silna technika Raitonu, która jest bardzo użyteczna, gdy przeciwnicy nadchodzą ze wszystkich stron. Po uformowaniu pieczęci i przelaniu chakry do ręki, wykonawca jutsu uderza dłonią o podłoże wywołując eksplozję elektryczności. Na wszystkie strony mknie fala błyskawic rażąc wszystko na swojej drodze. Trafieni przeciwnicy są oparzeni i sparaliżowani.
Interesującą właściwością tej techniki jest podwojony zasięg w przypadku użycia na zbiorniku wodnym.

[Papyrus]

Post Fabularny Kunisaku Arata Wiosna 379, Po Pustynnym Pogromie

Wbiegły na schody i tam przygotowały swoje lalki, żeby się bronić. Te się wyłoniły z mgły. Marionetki ludzi. Poruszały się w tak bardzo nienaturalny sposób, chociaż wyglądały niemal jak ludzie. Ciągnęły ich sznury, krok za krokiem. Ich ruchy były takie, jakby kontrolował je ogromny marionetkarz gdzieś nad nimi.

Pochód był powolny, dopóki lalki nie miały Araty. Saori w zasięgu ich wzroku. Kilka wystrzeliło na nie. Arata była już gotowa na to. Saori odbiła kilka ataków fizycznych swoją marionetką, aby więcej marionetek znalazło się na schodach.

Kiedy moment wydawał się odpowiedni, Arata użyła pieczęci i uderzyła dłonią o ziemię. Saori ją osłaniała i ochroniła przed uderzeniem.

Zaczęło się od kilku iskier i przeskoku ładunku. Później, niemal natychmiast ładunek z trzaskiem rozniósł się po okolicy. Błyskawica rozprzestrzeniała się w pół koła, niszcząc wszystko na swojej drodze.
Elektryczność uderzyła każdą lalkę, która w tej chwili była na ziemi, poraziła je i usmażyła ich mechanizmy, przez co nie mogły się poruszać.

Po chwili uderzył je zapach spalonego do zupełnego węgla, nadtopionego metalu, ale też spalonego mięsa. Ciała. Cholerne lalki nie były odpowiednio przygotowane lub… miały być takie.

Zapach powodował mdłości, kiedy z takim natężeniem uderzał w nozdrza. Saori wyczuła to, kiedy jej się odbiło, po czym odwróciła się w bok i zwymiotowała. Mogła to zrobić bezpiecznie, bo lalki spalone leżały bez ruchu, zniszczone.

– To… ohydne – mruknęła Saori, ocierając usta. – Tak nie wolno… – odetchnęła, ale tylko mocniej zaciągnęła się zapachem. – Wyjdźmy stąd, nie zniosę tego zapachu dłużej.

Aracie też było niedobrze, ale widziała, że jej atak zadziałał bardzo dobrze. Znów nastała cisza, znów słychać było bicie własnego serca i oddech Saori, który był płytki i urywany. Chyba nie było innych lalek – nie było słychać klekotania mechanizmów, nic nie wyłaniało się z mgły.

– Chodźmy – Saori szarpnęła Aratę za ramię i bardzo delikatnie pociągnęła za sobą. – Nie ma innej drogi.

Ruszyła w górę po schodach, upewniając się, że Arata idzie z nią.

Schodów było dużo, dlatego wspinały się po nich dłuższy czas. Mijały bramy tori, niewielkie, kamienne oznaczenia drogi, drzewa i zdeformowane marionetki. Mgła była nadal przed nimi oraz za nimi, zamykając je w jakby własnym świecie, który ograniczał ich widzenie, ale jednak przesuwał się razem z nimi.

Udało im się wydostać z miejsca, gdzie śmierdziało spalenizną, ale to była jedyna zmiana. Wszystko po drodze teraz było tak do siebie podobne i szły tak długo, jakby zapętliły się, jakby były złapane w genjutsu. Saori jednak nie chciała się odwrócić i iść z powrotem i wydawało się, że na samą myśl było jej niedobrze. Dlatego parła do przodu.

- Mam tego dosyć. Mam tego dosyć - mruczała do siebie.

Gdy dotarły na szczyt schodów, mgła przerzedziła się nieznacznie, odsłaniając przed nimi zarys świątyni. Była ona cicha, wznosiła się na końcu długiego podejścia, osłonięta gęstymi koronami drzew. Drewniana brama torii, stara i spróchniała, strzegła wejścia. Farba z niej dawno już zeszła, odsłaniając wyszarzałe, popękane drewno, lecz wciąż budziła respekt i cichy niepokój, jakby sama przestrzeń tego miejsca zachęcała do ostrożności.

Za bramą wznosiła się główna hala świątyni. Dach pokrywały spękane, ceramiczne dachówki, z których co jakiś czas kapały krople wilgoci. Zdawało się, że budynek pochyla się lekko, zmęczony upływem czasu. Ściany, zdobione niegdyś jaskrawymi malunkami, teraz niemal całkowicie wyblakły.

Przed wejściem stała kamienna latarnia, od dawna nieużywana, pokryta mchem i oplatającymi ją pnączami. Dalej w głębi, po obu stronach głównej ścieżki, znajdowały się mniejsze ołtarze, wypełnione zaschniętymi kwiatami i dawno wypalonymi kadzidełkami.

Panowała absolutna cisza, zakłócana tylko sporadycznym szumem liści, poruszanych delikatnym wiatrem. Świątynia zdawała się trwać poza czasem, czekając na coś lub kogoś.

Yamanaka Meduki

Kunisaku Nizan
Kunisaku Ario
Ayatsuri Saori
Sabaku no Jou

[Ario]

Arata Kunisaku

Walka rozpoczęła się szybciej, niż Arata się spodziewała. Lalki poruszane przez nici sterowane przez dziwną istotę w momencie gdy weszły w zasięg kobiet, rzuciły się odrazu do ataku. Jedna i druga była na to przygotowana, więc sparowały ataki i starały się wytrzymać do momentu, gdy będzie jak najwięcej marionetek na schodach. Wtedy też Arata wyprostowała rękę i wykonała szybkie pieczęcie, by uderzyć dłonią w ziemię i poprowadzić elektryczny atak w kierunku nadciągającego zagrożenia.

Wszystkie marionetki nagle upadły jak rażone piorunem, po czym w powietrzu zaczął unosić się charakterystyczny...zapach spalonego ciała? Kobieta odruchowo zasłoniła nozdrza swoim rękawem, patrząc w bok jak Saori nie wytrzymuje i wymiotuje gdzieś na boku. Samej Aracie aż odbiło się w nieprzyjemny sposób od tego wszystkiego, jednak ostatniem sił powstrzymała się przed zwróceniem posiłku. Saori skomentowała to wszystko tym, że jest to w jakiś sposób...nie ludzkie. Arata obserwowała uważnie okolicę.
- Pamiętaj, że to jest to po co tu przyszłyśmy. Wkońcu znalazłyśmy to, co da nam siłę. Tylko, że te marionetki...są jakieś takie, jakby albo niedokończone, albo zrobione na odpierdziel. - powiedziała, nadal przyciskając rękaw do nosa. Do jej oczu naszły łzy. - Muszę złapać jedną, ale cały czas jest ich za dużo. Może, jak wyjdziemy na otwartą przestrzeń będzie łatwiej. - dodała.

Przez chwilę jeszcze przygladała się spopielonym truchłom, jednak nie chciała do nich podchodzić. Musi złapać...musi złapać marionetkę, która będzie sprawna. Wtedy będzie mogła ją rozebrać na części i dowie się, jaki sekret za tym wszystkim stoi.

Kobiety ruszyły ponownie po schodach, a wokół zapanowała cisza. Dziewczyny pozostawały czujne na otoczenie, ale też nie dało sie być czujnym cały czas. Nie wiedziały ile już spędziły czasu w osadzie, a i adrenalina nie jest w stanie wydzielać się cały czas. Wkońcu musiało nadejść zmęczenie, więc Arata korzystając z tego, że była doświadczoną kunoichi i wiedziała jak operować na swoich emocjach, postanowiła na czas wchodzenia po schodach lekko opuścić gardę i złapać kilka głębszych oddechów, odpoczywając. Opuściła dłonie wzdłuż i jedynie poruszała palcami, by marionetka szła w ciszy za nimi.

Nie wiedziała ile idą. Droga wydawała się nie kończyć, ale cały pobyt w osadzie przestał już dawno opiewać o zdrowie zmysły. Gdyby nie fakt, że rzuciła Kai na samym początku, uznałaby, że to genjutsu. Jednak nie w tym konkretnym przypadku. Coś, co wychodziło poza zdrowe zmysły. Coś, czego nie dawało się już racjonalnie wytłumaczyć. Jednak nadal, Arata do końca pozostawała w przekonaniu, że cokolwiek tu się dzieje, jest to po prostu bardzo dobrze przygotowana sztuczka. A każdy magik, odkryty na swoich zdolnościach, pozostawał nikim innym, jak rozbrojonym dzieckiem. Tak też i ona chciała do tego podejść.

Wkońcu jednak zobaczyły szczyt i gdy wyszły na prostą, przed ich twarzami ukazała się świątynia. Bardzo stara świątynia. Arata podeszła do latarni, przyglądając się jej.
- Kto buduje w Odnogach takie świątynie? Wejście tutaj dla ninja jest problematyczne, ale dla zwykłych ludzi? - powiedziała dość zaniepokojna tym, kto miał cel w postawieniu jej tutaj. - Wiemy tyle, że to bardzo stara osada, która została wybudowana jak Odnogi nie były tym, co znamy teraz...ale jednak są tutaj marionetki, które się poruszaja, którymi ktoś porusza. Nigdy nie widziałam Ayatsuri, który potrafiłby z taką dokładnością i na taki zasięg kontrolować aż tyle marionetek. Maksymalna ilość to dziesięć, każdy na jeden palec, ale... - kobieta rozejrzała się, a na jej skroni pojawiła się pierwsza kropla potu. - ... nadal jest to dziwne. Nawet jakby...jakby była jakaś możliwość, to...niee, to niemożliwe. A może...a może... - Arata rozglądała się. Ona po prostu musiała rozszyfrować to, co się dzieje. - A może to działa jak klony? Ktoś znalazł sposób, jak zrobić ninjutsu pozwalające ożywiać marionetki bez pomocy kuglarza. Matko, to by było... - spojrzała w kierunku świątyni. - ... niesamowite ...

Cicho westchnęła i ponownie skupiła się na maksymalnych obrotach. Nie wiedziała, ile da radę podtrzymywać ten stan.

Wiedziała jedno.
- Za tymi drzwiami poznamy prawdę. Lata treningów, miesiące przygotowań, tygodnie wyprawy po nieznanym, by znaleźć to, co tam będzie. - powiedziała, po czym spojrzała na Saori. Powoli wyciągnęła do niej dłoń. - Przejdźmy przez to razem.

W jej oczach była nutka...naukowego szaleństwa.