Szpital

[Kamiyo Ori]

Sprawa życia i śmierci
Misja Rangi D dla Minoru
21/?

[/center]

Długie westchnięcie wypełniło ciszę, która powstała po pytaniu chłopaka. Staruszek spojrzał na niego bez wymuszonego uśmiechu. Ot słaby starszy człowiek, który musiał podejmować trudne decyzje sam był już na skraju znalezienia się we własnym magazynie ze zwłokami.
- Jeśli udało ci się z nią porozmawiać i uzyskać podpis, to jest to znacznie więcej niż sam bym osiągnął. – Wypuścił ciężkie powietrze przez nozdrza i spuścił nieco wzrok – Ostatnio mi powiedziała, że jak ją jeszcze raz nawiedzę, to zniszczy mi umysł. – Uśmiechnął się krzywo i popukał się pięścią po głowie – A to chyba ostatnia użyteczna rzecz w tym moim starym ciele.
Wstał nagle z krzesła i spojrzał na rysunek anatomiczny rozwieszony na ścianie.
- Istnieje coś takiego jak tajemnica lekarska, więc niestety nie jestem w stanie Ci powiedzieć nic konkretnego. – Uniósł rękę jakby zatrzymując potencjalną falę protestów. – Zaś mogę ci opowiedzieć o pewnym hipotetycznym przypadku, który mi się zdarzył w bliżej nieokreślonym czasie. – Przełknął głośniej ślinę jakby szykując się na dłuższy słowotok, który zaraz z siebie wypuścił.
- Niegdyś była pewna młoda kunoichi, której pierwsza misja dla osady okazała się bardzo nieszczęśliwa. Fakt, że się nie powiodła byłoby niedopowiedzeniem. Ze swojej grupy przeżyła tylko ona oraz pewna medyczka, która ledwo co sprowadziła ją ze skraju śmierci do świata żywych. Obrażenia zaś były na tyle wielkie, że o dalszej karierze w swoim fachu mogłaby zapomnieć. – Podniósł głowę spoglądając na górną część rysunku, gdzie znajdował się umysł. – Niestety odkąd wróciła była w śpiączce i zapewne po niedługim czasie kolejne funkcje życiowe pozamykałyby się i wróciła by do wielkiego cyklu. – Odwrócił się i popatrzył na młodzika. – Gdyby nie to, że jej rodzina była dość majętna. Wykupili oni najnowocześniejsze narzędzia i specjalistów mających ją uratować, lecz jedyne co zrobili to przedłużyli jej istnienie. – Usiadł na krześle bardzo ciężko z pochyloną głową. – Minęło 10 lat… I tak brak skutecznych efektów odbił się na ciele owej kunoichi oraz na jej rodzinie. – Pokręcił głową- Ludzki umysł jest słaby. W końcu majątek się skończył i rodzina popadła w ruinę. Zaczęła odbierać sobie od ust, tylko by podtrzymać iluzje nadziei, że w końcu nastąpi przełom.
Przełknął głośniej śline.
- Powiedzmy, że ostatnia ekspertyza z zakresu funkcjonowania umysłu wykazała, że płonne nadzieje na przebudzenie się ze śpiączki były nieuzasadnione. Umysł już dawno umarł i przy życiu zostało tylko ciało. – Westchnał ciężko po czym z wymuszonym uśmiechem spojrzał na chłopaka. Pozwolił by miejsce po jego słowach zapełniła cisza.

- Taki przypadek kiedyś miałem. – Siegnął po zwój z pieczęcią oglądając jego treść w zamyśleniu. – Ah, oczywiście zapłata, ze twoje usługi. – Wyciągnął woreczek wypełniony monetami i położył go na blacie biurka. Pokiwał głową i uśmiechnął się smutno – Jakbyś jeszcze czegoś potrzebował, to wiesz gdzie mnie szukać.

Koniec Doktor Takamine

[Minoru]

Skinął głową potwierdzając słowa starucha o tym, że udało mu się zdobyć podpis. Na historię o groźbie i uśmiech staruszka, odpowiedział również uśmiechem, chcąc nawiązać z nim choć ułudę przyjacielskich stosunków, które pomogłyby mu rozwiązać język staruszka. I udało mu się to doskonale, a może staruszek, miał zwyczajnie ochotę się wygadać. Historia jaką mu opowiedział była jednakże bardzo ciekawa i wyjaśniająca wiele. Jej „hipotetyczność” doskonale pasowała do sytuacji w jakiej się znalazł jeszcze niedawno. A jednak nawet ta opowieść nie dała rady uciszyć tego małego szczurka, który tłukł się w klatce. Rozumiał, że dziewczyna była nie do odratowania, że to co leżało w łóżku było jedynie warzywem, powłoką bez wnętrza. Lecz dla jej matki była jej córką, jedynym co jej zostało. Jego palec stukał miarowo o blat, w geście podenerwowania. Kobieta sama potrzebowała pomocy, a nie dodatkowych przeżyć emocjonalnych. A doktor nie miał prawa jej zmuszać do tego podpisu… Tylko czy miał zamiar coś z tym zrobić?
- Rozumiem… - skinął głową sięgając po mieszek ze wynagrodzeniem i wstał od stołu. Nie, nie zamierzał nic z tym zrobić. Dokonało się, kwestia została rozwiązana, a on miał również swoje wydatki.
- Jeśli będę jeszcze kiedykolwiek potrzebny, to wie Pan gdzie mnie szukać - przedrzeźniał dziadka, wychodząc bez pożegnania. Miał zamiar odpocząć i zapomnieć o tej sprawie. Kto wie, może treningi ojca mu w tym pomogą.

[z/t] -> dom rodziny Rakurai

[Papyrus]

Post Fabularny Kunisaku Ario Wiosna 395

Ario z matką trafili do szpitala, gdzie jeden z pielęgniarzy zaprowadził ich na pierwsze piętro, gdzie umieścił kobietę w jednym z pokoi, na wygodnym krześle, drugi za po poszedł po lekarza lubi inną odpowiednią osobę, która miała się zająć panią Kunisaku. Lekarz przyszedł, kiedy wszystko było gotowe. Był to dość młody mężczyzna o jasnych włosach i twarzy z lekkim zarostem. Uśmiechnął się na widok Ario i jego matki.

- Dzień dobry, nazywam się Yamanaka Shinoshi i jestem tutaj z polecenia klanu, żeby zająć się panią Kunisaku - przedstawił się i spojrzał na Ario. - Rozumiem, że jest pan jej synem, tak? Czy to prawda, że nie można się z nią porozumieć? Jeżeli tak, proszę mi odpowiedzieć na następujące pytania oraz opowiedzieć o przebiegu choroby.

Mężczyzna wyciągnął zwój z kieszeni, rozsunął go i zaczął zadawać Ario pytania.

- Nazwisko i imię. Wiek. Stan cywilny. Ilość dzieci. Czy używa chakry? Przebyte choroby, urazy? Historia chorób w rodzinie? Choroby umysłowe w rodzinie? Przyjmowane leki. Dieta. Proszę też dokładnie opowiedzieć, jaka była matka przed rozpoczęciem choroby i co się stało, jak doszło do zaostrzenia objawów? Czy zdarzyło się to nagle czy powoli znikała? Proszę sobie przypomnieć jak najwięcej, każdy szczegół może się liczyć.

Yamanaka Shinoshi

[Ario]

Ario nie musiał długo czekać, aż klan zaczął się zajmować nim i jego matką...a raczej głównie matką. Znaleźli się w szpitalu, pod okiem klanowicza, którzy w sumie wszyscy wyglądali bardzo podobnie. Gdy zobaczył Ario, to przedstawił się i powiedział, że przyszedł tutaj zając się matka Ario.
- Matka ma na nazwisko Ayatsuri. Kunisaku to nazwisko po ojcu. Chyba lepiej, by posługiwać się jej panieńskim, bo z tego co wiem, to nie zmieniała. - wyjaśnił na samym początku.

Następnie Ario został poproszony o konkretne dane, więc zaczął wymieniać.
- Arata Ayatsuri, wiek nieznany. Jak byłem dzieckiem to nie pytałem nigdy o wiek, a teraz mi nie odpowie. Myślę, że ma około czterdziestu-czterdziestu pięciu lat patrząc po kondycji fizycznej. Kiedyś używała chakry, teraz nie używa. Zakładam, że gdyby chciała to by umiała używać chakry.
Dalsze pytania dotyczyły chorób i urazów. Tutaj Ario też średnio się orientował.
- Raczej nie chorowała, a przynajmniej przy mnie. Nie mieliśmy w rodzinie żadnych chorób. Chociaż jak się zastanowić, nigdy nie miałem okazji poznać dziadków. Leków nie przyjmowała, a dieta normalna, bez żadnych udziwnień.

Kolejną rzeczą było opowiedzenie jeszcze raz o tym, jak to się wszystko zaczęło. Ario więc powtórzył historię.
- Była taka odkąd pamiętam. Miałem może z 6 lat. Wydaje mi się, że zaczęło się niewinnie. Mam w głowie taką scenę, jak matka zaczęła nagle budować ołtarz dla jakiegoś bóstwa, ale nie oddawała w nim czci, tylko początkowo próbowała nam wmówić, że to taka zabawa. Wraz z bratem bawiliśmy się tam marionetkami, ale z biegiem czasu przestawała nas do niego dopuszczać. Zaczęła traktować to jako jakiś relikt, albo coś w tym stylu. Wtedy przestawała już pomału wychodzić z domu i zachowywała się agresywnie, jak ktoś zbliżył się do ołtarza. Swoje bóstwo, któremu oddawała cześć to Ningyo-shi, a z tego co wiem, nie ma w panteonie bóstw takiego bytu. Minęło parę lat, a matka przechodziła w stan wegetatywny. Stało się tak, że sam z nią zostałem, więc doglądałem jej kiedy mogłem. Nie reagowała na bodźce, jedzenie musiała mieć niemalże wmuszane w siebie. Nie rozpoznaje ludzi, w ogóle nic nie rozpoznaje. Wygląda na osobę z bardzo rozwiniętą demencją, ale jej ciało na to nie wskazuje. Za chorobami psychicznymi idą też choroby fizyczne, ale w jej przypadku, ciało jest niemalże nienaruszone. Więcej raczej nie pamiętam, chyba, że coś Cię ciekawi, to mogę któryś wątek rozwinąć, ale tak to nie wiem co jeszcze mogę powiedzieć. A na co to wygląda na pierwszy rzut oka?

[Papyrus]

Post Fabularny Kunisaku Ario Wiosna 395

- Ayatsuri Arata-san, w porządku. Dobrze - mężczyzna wysłuchał Ario i zanotował wszystko, co młodzieniec odpowiedział. Następnie odstawił swój zwój na stoliczek, który był przy ścianie i spojrzał uważnie na kobietę. - Przyznaję, z tego, co mówisz to wygląda jak demencja, ale wyraźnie bardzo dobrze się nią zajmujesz, bo jest w doskonałym stanie fizycznym. Być może też dlatego, że potrafi mieszać chakrę, do końca nie wiemy, jak chakra naprawdę wpływa na ciało człowieka. Zacznę od sprawdzenia jej stanu fizycznego, następnie przejdę do sprawdzenia jej stanu mentalnego.

Medyk przystąpił do działania. Osłuchał kobietę, sprawdził jej ciśnienie, tętno, obejrzał jej ciało, czy nie było na nim żadnych niepokojących śladów, sprawdził jej odruchy. Oczy, usta, nos. Rozebrał ją do naga, żeby mieć pewność, że nie przegapił żadnych szczegółów.

- Tak, Arata-san była kunoichi. Ma sporo śladów po przebytych walkach, chociaż są one ładnie zagojone. Widać, że rany leczył zdolny medyk. Jeżeli były złamania lub urazy wewnętrzne, nie jestem w stanie powiedzieć. Co jest dobrą wieścią. Faktycznie - dodał, upewniając się, że kobieta ma ponownie założone kimono. - Zupełnie nie reaguje. Można z nią zrobić wszystko, co się chce. Dobrze się nią zaopiekowałeś. Opiszę moje wnioski i obserwacje i przejdziemy do oceny mentalnej.

Przez chwilę znów notował, mrucząc do siebie pod nosem terminologię, którą Ario znał. Wynikało z tego, że fizycznie, tak jak sam ocenił, z jego matką było wszytko w porządku. Ta, w ciągu całego tego procesu patrzyła niewidzącym wzrokiem w przestrzeń i nie reagowała na nic. Ani na słowa, ani na gesty, ani na dotyk. Nie zwróciła uwagi na to, że została rozebrana przez obcą osobę ani na to, że ją ubrano.

Kiedy medyk skończył notować, podszedł jeszcze raz do kobiety, ułożył ją teraz wygodnie w łóżku, a sam przeszedł za nią. Delikatnie odsunął jej czarne, długie włosy z jej twarzy. Arata patrzyła teraz w sufit i w twarz mężczyzny, który się nad nią pochylał. Ten złożył kilka pieczęci i przyłożył dłoń do jej głowy, zamykając swoje oczy.

Nic się nie stało. Ario nie wyczuł żadnej zmiany, jeżeli chodziło o atmosferę, zachowanie matki czy zachowanie mężczyzny. I tak było przez kilka minut. Po tym czasie Ario zauważył, że mężczyzna się skrzywił, jakby zirytował, zacisnął zęby mocniej - jakby się skupiał i próbował coś zrobić. Na jego czole pojawił się pot, ciało się napięło, mięśnie zaczęły drżeć.

Nie zdążył. Arata wydała z siebie długi, mrożący krew w żyłach krzyk, usiadła, a medyk odskoczył od niej z przerażonym wyrazem twarzy, wpadając na ścianę i samemu osuwając się na ziemię. Też krzyknął, próbując się skulić.

Arata opadła na poduszki, tracąc przytomność.

Yamanaka Shinoshi

[Ario]

Ario był świadkiem wielu dziwnych rzeczy, tak więc był przygotowany na wiele, ale też nie zakładał, że cokolwiek się wydarzy. Raczej patrzył na to w kontekście takim, że mężczyzna powie iż po prostu nic się złego z kobietą nie dzieje. Wtedy ponownie byłby w kropce, ponieważ przyjście tu było jego jedną z ostatnich opcji.

Lalkarz był spokojny podczas tego badania. Pytania, które zadawał mu Yamanaka były dla niego logiczne, nawet był lekko zaskoczony, że podchodzą rzeczywiście profesjonalnie do wykonywanych obowiązków. To nie tak, że Misae na polu bitwy po prostu używała tej techniki bez pytania, ale tutaj interesowali się wszystkim. Co prawda było to w ich gestii, by nie uszkodzić pacjenta, ale i tak była to miła odmiana od tego co się spodziewał.

Chłopak przypatrywał się temu, jak wszystko było skrzętnie notowane, by w ciszy czekać na wynik badania. Wtedy też zaczęły się pierwsze komplikacje. Gdy tylko Ario zobaczył pierwszy grymas na twarzy, wiedział, że coś się dzieje. Jednakże nie zamierzał panikować, ponieważ mogło to być po prostu częścią procesu, albo jakiegoś skupienia. Jednakże gdy chłop zacisnął zęby, a następnie pojawił się pot, Kunisaku czuł w stawach i korpusach, że coś się wydarzy. Nagle - co chyba najbardziej go przeraziło - matka wydała z siebie krzyk, którego nie słyszał od ponad 15 lat, a sam Yamanaka odskoczył od kobiety i wpadł w ścianę. Ario prawie z odruchu odpieczętował marionetki do formacji bojowej, ale w ostatniej chwili opamiętał się z tego szoku.

Szok był tak duży, że prawie stał z otwartym otworem gębowym, ale wkońcu doskoczył do matki, a na jego ręku pojawiła się zielona łuna. Zamierzał sprawdzić, czy kobieta w ogóle przeżyła zabieg, a w dalszej kolejności doskoczyć do medyka.
- Co się stało? - zapytał chłopaka, po czym jak ten nic nie odpowie, Ario zamierza wyskoczyć z pokoju na zewnątrz i krzyknąć. - Pomocy! Coś się stało podczas zabiegu!

[Papyrus]

Post Fabularny Kunisaku Ario Wiosna 395

Jej tętno było normalne, oddychała normalnie, może trochę niespokojnie, nie potrzebowała pomocy z żadnymi fizycznymi ranami. Nie wiadomo jak psychicznie, ale na razie nie dało się niczego zrobić, ponieważ straciła przytomność. Jednak Ario widział, że coś się zmieniło, coś było inaczej. Medyk musiał coś dotknąć w jej umyśle, że zdarzyło się to, co się zdarzyło.

Medyk również oddychał głęboko, powoli podnosząc się z podłogi. Mocno wyrżnął w ścianę i Ario, kiedy do niego doskoczył, widział krew spływającą z tyłu jego głowy. Próbował on się trochę pozbierać, zatrzymał Ario wyciągnięciem dłoni i głęboko odetchnął. Z obawą spojrzał na Aratę i odetchnął jeszcze raz, dotykając tyłu swojej głowy, krzywiąc się i widząc krew.

- Coś.. Widziałem. Coś mnie wystraszyło - wyjaśnił, kiedy Ario (prawdopodobnie) potraktował go leczniczą chakrą. - Nie mam pojęcia, co to było. Nie sądzę, że byłbym w stanie przedrzeć się przez jej bariery. Kiedy wszedłem w jej świadomość, widziałem kłótnię z mężczyzną, rzucanie naczyniami i odejście mężczyzny. Zakładam, że był to jej mąż. Było to jednak… jak sen. Nie potrafię opisać tego w szczegółach, tak jak powinienem potrafić. I zamiast poruszać się po wspomnieniach, zapętliłem się w tej scenie. Gdy próbowałem wejść głębiej, pańska matka się broniła i… coś zobaczyłem. Kogoś. Coś. Nie wiem. Musiałbym spróbować jeszcze raz, ale myślę, że jest mi potrzebny ktoś bardziej doświadczony i proces może zająć dłużej, niż się spodziewałem. To nie jest demencja - dodał. - Pańska matka zostanie tutaj dłuższy czas.

Yamanaka Shinoshi

[Ario]

Nim Ario zdążył wezwać pomoc, został zatrzymany przez chłopaka. Jego obawa w oczach pokazała, że cokolwiek się działo kobiecie, nie była to zwykła demencja. Coś, czego Ario w sumie nie brał pod uwagę w pierwszej kolejności. Ale czy to źle? Trudno powiedzieć.

- Wystraszyło? - powtórzył zdziwiony chłopak. Spojrzał na matkę i generalnie przyzwyczaił się do jej widoku, ale żeby odrazu mówić, że kobieta wystraszyła kogoś to trochę niemiło. Przynajmniej można byłoby tak sądzić, gdyby nie fakt, że człowiek był w jej umyśle.

Sama historia była chyba bardziej zadziwiająca niż przerażająca. Yamanaka opowiedział o jakichś barierach, a potem o tym, że widział kłótnię z mężczyzną. Z ojcem Ario? Z Bratem Ario? Może ona sama miała brata? W sumie nigdy nie dowiedział nic więcej o pochodzeniu Araty, więc nie był przekonany, czy gdzieś tam nie żyje jeszcze więcej z rodziny Ario. Kunisaku nie pamiętał również, by matka była wybuchową osobą. Co prawda, może to zakrzywiona wizja tego, że po prostu 90% swojego życia pamięta ją patrzącą się przed siebie, stąd to co słyszał w ogóle mu się nie kleiło.
- Jak ten mężczyzna wyglądał? Możesz go opisać?

Dalej jednak, dowiedział się pętli. Nie znał się zbytnio na penetracji umysłów, stąd tutaj zapewne więcej by zrozumiała Misae, ale jedynie patrzył jak ten zdawał relację. Cokolwiek tam siedziało, to nie była demencja i to potwierdził. Czyli...dało się uratować matkę.
- Czyli to coś w rodzaju...pętli. Jakaś technika? Fuinjutsu? Czy bardziej coś...z Waszego klanu? Nie spotkałem nigdy żadnego klanu, który specjalizowałby się w pieczęciach umysłu, więc jest to zdecydowanie dziwne. Czy kogoś doświadczonego mam zawołać ja? Jak coś zatamowałem krwawienie, ale musisz się wytrzeć. - powiezdział wstając. - Mam iść się gdzieś zgłosić czy pilnować matki? Nie pamiętam, jaki miała głos, więc jej okrzyk zdecydowanie mnie zaskoczył. Ona może wstać czy raczej jest w tym samym stanie?

[Papyrus]

Post Fabularny Kunisaku Ario Wiosna 395

Medyk jeszcze przez chwilę dochodził do siebie, ale na pytanie Ario, czy “mógł go opisać?”, pokręcił głową.

- To… trudno wyjaśnić. Nie mogę. Nie wszedłem do typowego wspomnienia, powiedziałbym, że był to sen. Wszelakie szczegóły były jakby zamazane na obrzeżach. Niestety, nie potrafię widzieć wyraźniej tego, co niewyraźnie widzi podmiot badania. Wolałbym nie próbować, bo każde nazwanie cechy może do mnie przylgnąć i będę widział to, tak, jak mi się wydaje - wyjaśnił mężczyzna. - Wydaje mi się, że może być tutaj zastosowane jakieś Fuinjutsu, ale może być to też coś, co robi pańska matka sama. Jest szansa, że pańska matka przeżyła spora traumę, przez którą sama z siebie zamknęła swój umysł, żyjąc jedynie w tej chwili, którą widziałem. Żeby nie dopuścić do siebie tego, co złego czai się w jej umyśle. To jest czasami… skomplikowane.

Odetchnął.

- Lepiej, żeby pańska matka tutaj została, proszę ją pilnować, żeby czasami nic się nie stało, a ja pójdę się skonsultować z kimś bardziej doświadczonym, dobrze? I dziękuję za wyleczenie, nie zdawałem sobie sprawy, że też mam do czynienia z medykiem. Dlatego proszę wzywać pomoc, jeżeli coś się stanie i monitorować matkę. Jak będzie trzeba, przyjdę z dyrektorką szpitala. Od razu zapowiadam, że proces leczenia może zająć dłuższy czas.

Mężczyzna wyszedł, zostawiając Ario z samą matką i słowami “proces leczenia może zająć dłuższy czas”. To brzmiało, jakby samo leczenie matki było możliwe i mężczyzna w ogóle nie zakładał, że nic się nie da zrobić. Jedynym problemem miało być doświadczenie leczącego.

Matka leżała na łóżku bez przytomności, ale jej oddech był już uspokojony, tętno tak samo, się uspokoiło. Jakby się uparł, mógłby spróbować ją obudzić.

Yamanaka Shinoshi

[Ario]

Ario wysłuchał pełnej diagnozy młodego Yamanaki, czekając cierpliwie aż ten zakończy. Sytuacja była bardziej niż skomplikowana, ale sam lalkarz czuł, że może istnieć szansa wyleczenia matki. Pierwszy raz w życiu przeszła mu przez myśl dziwna rzecz. Co się stanie, gdy Arata zostałaby wyleczona? O czym by z nią porozmawiał? Jaka byłaby jej reakcja na to, że ma ciało marionetki? No i najważniejsze - jak streścić jej prawie 15 lat życia? Kiedy zachorowała, Kaguye dopiero wkraczali na tereny Ningyo-shi, a teraz były dwie wojny, turniej, wysadzenie muru, dzicy. Kyuubi. Tyle rzeczy, że aż na sekundę się wyłączył. Wrócił jednak wzrokiem do chłopaka.
- Raczej nie posiadała żadnego traumatycznego zdarzenia, w którym się to zdarzyło. Z tego co ja to pamiętam, to był to proces, w którym po prostu zrobiła sobie ołtarz. Jednak miałem wtedy mało lat, to może dlatego moja pamięć mi to tak pokazuje. Pewnie mój brat by lepiej to pamiętał, chociaż kiedy zrobiło się źle to on... - wtedy sobie też przypomniał, że kiedy robiło się źle, zostawili małego Ario razem z nią. Samych sobie.

- Co prawda aż tak mi się nie śpieszy, więc nie mam problemu by tu została. Najważniejsze, by dowiedzieć się, co jej dolega, bo wkońcu mam jakiś trop. Nie umiem badać aż tak ludzkiego umysłu, co w sumie jest ciekawe bo jakby nie patrzeć to zrobiłem transf... - Ario gdyby miał język, to by się w niego ugryzł, a tak drewniana imitacja zastukała w podniebienie. - W każdym razie, proszę robić co możecie. A raną na głowie się nie przejmować, to tylko powierzchowne rozcięcie.

No i mężczyzna wyszedł zostawiając ich samych. Chyba szedł po jakąś pomoc, a sam Ario przyjrzał się kobiecie. Spała, więc nie zamierzał jej póki co budzić. Mogła mieć coś naruszonego w głowie, więc wolał poczekać, aż dokończą proces leczenia. Sam podszedł do okna i wyjrzał, oglądając krajobraz. Jak będzie miał czas, to będzie mógł zając się jedną czy dwoma sprawami, które miał w planach. Ewentualnie złoży wizytę Shirei-kan, bo dawno go nie było na pustyni. Co prawda nie chciał z nią rozmawiać, ale nie złożył raportu za ostatnią misję. Wiedział, co go czeka na miejscu.

[Papyrus]

Post Fabularny Kunisaku Ario Wiosna 395

Przez jakiś czas byli sami w pomieszczeniu szpitalnym. Niestety - a może stety - jej przypadek nie był na tyle pilny, żeby dyrektorka szpitala, która została wezwana, musiała przybyć natychmiast. Było to może trochę irytujące, ale często tak było w szpitalach, gdzie czekało się godzinami z mniejszym obrażeniem, żeby zajęli się pilniejszymi przypadkami.

W tym czasie Ario zajął się patrzeniem w przestrzeń i rozmyślał nad rzeczami. Miał nadzieję, że czegoś będzie w stanie się dowiedzieć o matce i, że będzie ona wyleczona. Byłoby miło, to na pewno. Najwyraźniej zależało mu na matce, nawet jeżeli już dawno pogodził się z jej stanem.

W końcu ktoś wszedł do środka. Mężczyzna, teraz z wyczyszczona i opatrzoną dalej raną - pewnie na wszelki wypadek, oraz kobieta w nieokreślonym wieku. Miała długie, białe włosy związane w wysoki koński ogon, aby nie przeszkadzały jej w pracy. Ubrana była w czysty, prosty strój, na którym miała białe, czyste haori chroniące ją przez zanieczyszczeniami od pacjentów oraz pacjentów przed zanieczyszczeniami przenoszonymi przez nią. Była piękna, ale też bardzo skupiona.

I było oczywistym, że była kobietą, która odpowiadała za szpital polowy niemal rok temu, kiedy Sogen zostało zaatakowane przez Dzikich. Ario już z nią rozmawiał.

- Witam, nazywam się Yamanaka Meduki, jestem dyrektorką tego szpitala. Zostałam wezwana na konsultację pacjentki - powiedziała spokojnie, uśmiechając się delikatnie w stronę Ario.

Nie rozpoznała go.

- Zostałam już zaznajomiona z historią pacjentki oraz ze zdarzeniem, które miało miejsce kilka minut wcześniej. Mam wieloletnie doświadczenie we wchodzeniu w umysł ludzi, którzy przechodzili traumy bądź są w jakikolwiek sposób chorzy umysłowo. Z sukcesem udało mi się doprowadzić ludzi z uszkodzeniami mózgu do odzyskania wspomnień oraz pomoc w uspokojeniu umysłów po ciężkich przeżyciach, razem z innego typu terapiami oraz ziołami tak, że mogli wrócić do prawie normalnego życia. Głównie specjalizuję się w pomocy shinobim i kunoichim. Rozumiem, że Ayatsuri Arata-san jest kunoichi w stanie spoczynku ze względu na chorobę. Czy z innego powodu przeszła na emeryturę? Urodzenie dzieci? Kuniochi często przestają pracować w zawodzie zaraz po założeniu rodziny.

Podeszła do pacjentki i się jej przyjrzała.

- Wyjaśnię też to, co się zdarzyło przed chwilą. Shinoshi-san nie jest jeszcze bardzo doświadczonym medykiem, jeżeli chodzi o nasze specyficzne umiejętności i nie potrafi wszystkiego odpowiednio zinterpretować. Jako, że pierwszą diagnozą była demencja, byłby on w stanie wejść w umysł Araty-san i do końca ją zdiagnozować oraz pomóc w określeniu odpowiedniej terapii. Jednak teraz hipoteza jest zupełnie inna, dlatego ja muszę się zająć tym poważnie. Wydaje mi się, że Arata-san w tej chwili odtwarza wspomnienia lub sen, żeby nie myśleć, nie mieć dostępu do czegoś głębszego. Czy mamy tutaj do czynienia z genjutsu czy fuinem - nie jestem pewna. Równie dobrze, mogła przeżyć taką traumę umysłową lub łamane i cielesną, że jej umysł sam się na tym zablokował. Wejdę do jej umysłu ponownie i sprawdzę, co się dzieje, a także powoli będę próbować odkryć, co jest głębiej oraz czy jesteśmy w stanie odblokować jej wspomnienia i osobowość czy będzie to niekorzystne dla niej. Chcę, żeby pan wiedział, że może być to niebezpieczne również dla mnie, dlatego będę to robić powoli. Kiedy już będę wiedziała, co i jak, wyjaśnię dalszy proces leczenia.

Kiedy kobieta podeszła do łóżka pacjentki, uśmiechnęła się delikatnie, odgarnęła jej włosy z twarzy i jeszcze raz obejrzała dokładnie jej minę, sprawdziła oddech i tętno. Młodszy medyk, który wcześniej wchodził w umysł matki Ario, niespokojnie powiedział.

- Jeszcze tam te… ołtarze religijne…

- Tak, jestem na to przygotowana. Na całym świecie mamy wiele bóstw i bóstewek, ostatnio nawet mówi się o powrocie Yokai. Arisu-sama wspominała o Tengu. Wątpię, żeby ta kobieta była opętana przez jakiegoś złego ducha, ale też jestem na to przygotowana. Ale głęboko wątpię, że potencjalne bóstwo marionetkarzy zechciałoby przejść na mnie - wyjaśniła i spojrzała na Ario. - Czy Ningyo-shi waszych podaniach opętuje ludzi? Ja bym zakładała, że raczej z daleka nimi steruje, jak lalkami. W każdym razie, nie boję się ani bogów ani yokai, chyba, że czekałoby na mnie bijuu.

Uśmiechnęła się uspokajająco i złożyła kilka pieczęci, po czym zamknęła oczy i dotknęła czoła Araty. Ponownie, przez chwilę się nic nie działo, ale jak ona minęła, Arata zaczęła oddychać ciężej, a Meduki przygryzła wargi, wyraźnie skupiając się mocniej. Wytrzymała jednak dłużej niż mężczyzna, a w momencie, kiedy minął czas, kiedy matka mogła podskoczyć i krzyknąć, złapała ją za dłoń i ścisnęła, uspokajając. Ario zauważył, że matka się poci, otwarła oczy i wpatrywała się w sufit, drżąco oddychając. Meduki pobladła, wstrząsnęło ją, ale nie wychodziła z umysłu kobiety.

Czas jakby stanął, jednocześnie mijał. Niewiele się zmieniało przy kobietach, jednocześnie całość zajmowała bardzo dużo czasu i wydawała się bardzo męcząca dla uczestniczek. Niemniej, sam proces dłużył się niesamowicie i musiał odbierać Meduki wysokie zasoby chakry.

W końcu jednak Meduki oderwała się od Araty, ta zamknęła oczy, głęboko oddychając i drżąc lekko. Sama Meduki machnęła dłonią na medyka, który podał jej wody i, sama drżąc, przeszła do krzesła przy niewielkim stoliku, żeby coś jak najszybciej zapisać. Jeżeli Ario chciał dostać od niej jakieś informacje, nie dał rady - kobieta była zbyt zajęta zapisywaniem. I przez następnych kilka minut tylko zapisywała i piła wodę.

W końcu jednak westchnęła i spojrzała na Ario.

- To był sen. Kłótnia z małżonkiem, który po niej odszedł. Nie jestem w stanie powiedzieć, czy tak się to wydarzyło, czy nie, ale to wspomnienie - a przynajmniej to wspomnienie tak zapamiętane jest tym, w czym umysł pańskiej matki chwilowo cały czas żyje. To oraz kilka innych wspomnień - snów. Tworzenie zabawek. Narodziny dzieci. Ślub, zabawy tych dzieci. Jednak - wspomnień jest niewiele oraz są… niejasne, jakby sfałszowane. Nie wydają się prawdziwe. A przynajmniej nie są tak jasne, jakby były prawdziwe. Reszta, jak mi się wydaje, jest ukryta za pieczęcią. Ktoś nałożył na jej umysł pieczęć, która ogranicza jej pamięć i nie pozwala się dostać do głębszych wspomnień. Wydaje się, że pamięć jest strzeżona przez “coś”, co nazwałabym Ningyo-shi. Bóstwem marionetkarzy. Tyle, że zapewniam, nie jest to prawdziwe bóstwo, ale coś, co tam wydaje się prawdziwe i pańska matka się boi. Udało mi się za to dotrzeć do części umysłu pańskiej matki, które powinny pomóc na jej stan. Jeszcze… Shinoshi-san, proszę, użyj jeszcze na umyśle Araty-san delikatnego medycznego jutsu, powoli i delikatnie. Nie zaszkodzi, może trochę bardziej się zregeneruje. Zakładam, że przez brak “używania” pewnych umiejętności jak mowa czy poruszanie się, te obszary muszą się zregenerować. Niczego jednak nie obiecuję, ale od teraz tego typu sesje będę odbywać z pańska matką codziennie. Wejdziemy głębiej, znajdziemy sposób na zdjęcie pieczęci lub zdecydujemy, że jest to zbyt niebezpieczne, ale… postaramy się ją przywrócić do zdrowia.

Yamanaka Shinoshi
Yamanaka Meduki

[Ario]

Oczekiwanie na przybycie dyrektorki trwały mniej niż Ario początkowo zakładał, stąd był pozytywnie zaskoczony sprawnością. Pojawiła się kobieta w nieokreślonym wieku, lecz lalkarz odrazu wiedział, że kogoś mu ona przypomina. Co prawda, wszyscy Yamanacy byli mniej więcej do siebie podobni, ale tutaj było to coś więcej. Gdyby dodać ubrudzenie od kurzu i pyłu, a także zmęczenie, to przypomniał sobie gdzie ją widział.
- Nie sądziłem, że Uchiha na wojnie mianują dyrektorem szpitala Yamanake. - wypalił, przyglądając się jej chyba najbardziej bezpośrednio, jak się dało. - Ale to znaczy, że masz doświadczenie, a to dla mnie wiele znaczy. - dodał już w bardziej normalnym tonie.

Następnie kobieta opowiedziała, że zna już historię pacjentki i tym samym dopytała, czy była czynną Kunoichi. To było zasadniczo dobre pytanie, chociaż Ario nie do końca znał odpowiedź na postawione pytanie.
- Matka przekazywała mi zdolności klanowego hijutsu, więc zakładam, że była kunoichi. Nie wiem jednak w jakim stopniu. To były też trochę inne czasy, bo z mojego klanu zostało mało osób z faktycznymi zdolnościami bojowymi. Ja sam nigdy nie znalazłem marionetek przygotowanych do tego celu w mieszkaniu, więc trudno mi powiedzieć, jakimi wachlarzami zdolności się posługiwała. - odparł na pytanie najlepiej jak potrafił, a sama Meduki pozostawiła mu kolejny znak zapytania do rozwikłania - kim naprawdę była Arata w klanie?

Kolejnym krokiem było wyjaśnienie niepowodzenia chłopaka. Ario momentalnie spiorunował wzrokiem młodego mężczyznę. Prawda jest taka, że chcieli najtańszym sposobem rozwiązać problem Kunisaku, stąd dali jakiegoś tam łebka, co się przyucza. Podeszli do niego mało profesjonalnie. Z drugiej strony, powinien się uczyć, więc lepszego sposobu nie będzie.
- Interesujące. Gdy ja bywałem na misjach rangi B, zazwyczaj chcieli mi uciąć głowę, albo przynajmniej rozczłonkować. Tutaj na misję B można iść jako niedoświadczony medyk. - skomentował słowa kobiety, co naturalnie możnaby było odebrać jako atak. Przynajmniej o ile się nie zna Ario. - Na wojnie w moim zespole był przydzielony jeden z członków klanu Yamanaka. Chyba był nawet w Twoim wieku. Gdy wybuchnęła mu pierwsza notka obok ucha, skulił się i musiałem go nosić w oddzielnej marionetce, by inaczej byłby nieprzydatny. - kolejny argument, lecz wymierzony w kogo konkretnie? Trudno było teraz się do tego odnieść. - Nie zrozum mnie źle, Meduki-san, ale obawiam się, że to jest też powód, dlaczego przegraliśmy tę inwazję. Czasy dobrobytu sprawiają, że ninja stali się słabi, a w niektórych sytuacjach skrajnie zapominają swoich umiejętności. Kogo to wina? Chyba po prostu tak się dzieje. Nadejdą zdecydowanie cięższe czasy, które sprawią, że kolejne pokolenie przerośnie obecne. Z drugiej strony czy to źle? Wkońcu gdzieś musisz nabrać doświadczenia. - powiedział dośc monologicznie zarówno do kobiety, jak i chłopaka. Na tego drugiego spojrzał ze swoim beznamiętnym wyrazem twarzy (chociaż i tak było w niej dużo więcej mimiki niż przed przemianą). - Dobrze, że się starasz, ale z doświadczenia wiem, że czasem starania to mało. Musisz pokonywać własne granice, za każdym razem.

Padło jeszcze pytanie dotyczące samego bóstwa, jednak chłopak pokiwał głową przecząco.
- Przepraszam, ale nie znam sie na religiach i bóstwach. Jestem zdecydowanie praktykiem i nie wierzę w nic nadprzyrodzonego. Bóstwa to w moim odczuciu osoby, które nauczyły się lepiej wykorzystywać swoje zdolności, tak jak Kaguya Otsutsuki. Nie znam Ningyo-shi, ale gdyby istniał i się zmaterializował, to za skrzywdzenie mojej matki, musiałby ze mną stanąć do pojedynku. Ochronię Was, jeżeli coś takiego przyjdzie. - powiedział, ze stoickim spokojem. Faktem było, że nigdy nie przegrał żadnego starcia, stąd wynikała ta pewność siebie.

Dalej dał kobiecie pracować w spokoju. Już był gotowy reagować i tym razem nie byłby zaskoczony, gdyby coś się stało, jednakże tutaj widać Meduki dała sobie radę bez problemu i wyjaśniła mu po badaniu na czym stoją. Ario pokiwał głową.
- Widzę, że dobrze zrobiłem, przychodząc tutaj. Napawa to nadzieją, bo chciałem pomału posunąć się do... - tu jednak zrobił pauzę. - Fałszowane wspomnienia? Pieczęci? Czyli ktoś w to zaingerował. - nagle oczy Ario zaczęły poruszać się na boki, tak jak zwykle miał przy dłuższym zastanowieniu się.
- Rozumiem, że musi zostać. Zajmijcie się nią najlepiej jak potraficie. Jeżeli w klanie potrzebujecie pomocy, mogę przez ten czas dla Was pracować. Specjalizuję się w tworzeniu lub niszczeniu. Jeżeli jednak nie potrzebujecie żadnego wsparcia, mam coś do załatwienia w siedzibie klanu, do którego bym się udał. Zakładam, że matka tutaj poleży.

Obrócił się i wyjrzał przez okno.
- Mam prośbę. Gdyby mój brat i ojciec się tutaj kiedyś zjawili, macie ich do niej nie dopuścić. Tylko ja jestem upoważniony do zajmowania się nią.

Ario zacisnął pięść, aż stalowe stawy zastrzaskały, co sprawiło, że szybko się opamiętał i rozluźnił dłoń. Problem matki wydawał się dużo bardziej skomplikowany niż zakładał. Kto chciał ją wyeliminować? I dlaczego? Może Ario również jest celem? Tego miał się niedługo dowiedzieć.

[Papyrus]

Ario poruszał bardzo wiele tematów i wiele mówił. Yamanaka Meduki oraz wcześniejszy medyk nie do końca chcieli je poruszać. Widać było, że Meduki w ogóle nie chciała rozmawiać o wojnie u Uchiha i szczególnie o tym, co się stało w szpitalu czy na polu bitwy. Milczała i nie komentowała. Być może nie chciała się kłócić, być może nie czuła, że powinna cokolwiek mu mówić.

- Więc jest kunoichi. Dobrze. Nie muszę wiedzieć, jakiego typu ma zdolności, ale dobrze wiedzieć, że posługuje się chakrą. W porządku. Co do rangi misji i niedoświadczenie Shinoishiego. My tutaj nie dostaliśmy informacji o randze, Arata-san to jest po prosty pacjent. Jak chcą to rozwiązać Radne, jaką rangę misjom nadają i jakie pieniądze za to biorą. A tutaj to już my decydujemy, jak zająć się pacjentem. Jestem pewna, że ranga nie była określana tym, kto ma zostać wysłany, tylko to, kto zleca. A może wcale nie warto do tego przywiązywać wagi, Ario-san - kobieta się uśmiechnęła. Było w jej uśmiechu coś dziwnego, nie obejmował oczu, ale była bardzo spokojna.

- Zobaczymy też czy uda nam się czegoś dowiedzieć o tym bóstwie, a poza tym, nie byłabym taka pewna, że Otsutsuki Kaguya była prawdziwą osobą. Nie ma na to dowodów - oznajmiła Meduki. - I tak, uważam, że jakaś siła zewnętrzna - czy to to bóstwo czy inna osoba zainterweniowała i mogła wprowadzić Aratę-san w ten stan. Jest możliwość, że ona sama, poprzez traumy, do takiego stanu się doprowadziła, ale nie sądzę. Oczywiście, wszystko sprawdzę.

Wstała z miejsca i się lekko uśmiechnęła.

- Zakończymy na dziś. I nie będziemy dopuszczać do Araty-san nikogo, poza tobą. Możesz zostać tutaj i masz prawo być tu w każdej chwili.

Kobieta się pożegnała, skinęła głową, tak samo jak medyk i zostawili śpiącą matkę oraz Ario samego.